“Мазасыз мидың” иелері қаптаған ой, қаумалаған күдікпен күні бойы іштей арпалысып жүреді. Қарапайым мысал келтірейік. Сіз автобусқа міндіңіз делік. Адам лық толы. Жастар орын беретін шығар деп, жан-жағыңызға қарап қоясыз. Олар болса, көрмегендей кейіп танытады. Сол сәт ішінде бұрқанып неше түрлі ой пайда болады:
• “Жап-жас болып отырысын қарашы!”
• “Осылар ұяттан жұрдай!”
• “Тұрып орын берсе несі кетеді?”
деп іштей жазғырып, жағымсыз ойды үрлеп, одан сайын өсіре бастайсыз. Тіпті, діттеген жеріңізге дейін сол пайдасыз ой, қыжылдаған ренішпен жетуіңіз әбден мүмкін. Одан ешкімнің ештеңесі кетпейді. Зиян көретін — өзіңіз. Өзіңіздің жандүниеңіз!
Бұл жағдайда психологтар жай ғана сұрауға кеңес береді. Жақын жерде отырған жастардан орын беруін өтінесіз. Берсе, тіпті жақсы! Бермесе, еш ренішсіз ұмытасыз! Бар болғаны — осы!
Сонда миыңыз қоқыс ойлармен былғанбайды, энергияңыз да қажетсіз жаққа кетпейді. Міне, осы тәсілді бүкіл жағдайда қолданған жөн. Біреуден бір нәрсе сұрағыңыз келе ме? Жай ғана сұраңыз:
• “Жоқ дейтін шығар.”
• “Ұят болмай ма?”
• “Сұрағанымды жұртқа жарияласам қайтем?”
деген сияқты қажетсіз ойларды көбейтпейсіз. Өз жорамалыңызбен тон пішіп, сценарий жазбаңыз. Бір апта осылай көріңізші…
Өзіңіз байқайсыз… Өмір сүру кәдімгідей жеңілдейді!