منشورات آهیات؛🌱 على Telegram

همه‌کَس به خوابِ راحت، منِ مُبتلا نشسته!

دلش از همه ریخته و پایمال‌، خستگی آزارش داده بود. از همه ی نشدن ها ناامید بود. بی هیچ اثری فقط دوام‌ آوردن را یاد گرفته و هیچ چیز دیگر حالش را به جا نمی‌آورد. بعضی روزها دوست داشت که برود دیدار خودش، اما نمی‌دانست خودش را کجا جاگذاشته!

و گاهی انسان به خاطرات گذشته‌اش برمی‌گردد، که خُرده شادی‌هایی را جمع کند، تا بتواند اندوهِ امروز‌ش را دوام بیاورد‌.

درین سرای بی‌کَسی..

شکسته‌باد کمانش ازین نشانه زدن...

آخ.

هربار این ویدئو رو دیدم چندین‌بار مُردم.
_کاش اون تیر رو به قلب من زده بودی..

می‌باری ای باران و می‌شویی زمین را؛
اما نمی‌شویی دلِ اندوهگین را..

_اسفند سالِ سه/ ☔️

کاشان.

گویی که من؛ آدمِ طرد شده از بهشت بَرینش باشم.