Heytni qanday qabul qilaman?
Birinchi bosqichda og'riqli bo'ladi. Fikrlarga qarshi kurashgim keladi. Agar adekvat tanqid bo'lsa men ham shunga yarasha chiroyli javob qaytaraman. Lekin heyt asosan juda ahmoqona argumentlar ustiga qurilgan bo'ladi. Va shu joyida men yaxshigina yeb qo'yaman.
Oddiyroq tilda aytganda - itga teng kelib u bilan bir xil ovozda akillashni boshlayman. Bu esa juda ahmoqona qaror.
Ikkinchi kun "o'zi to'g'ri qildimmi? Nimalar bo'lib ketdi?" Deb o'ylab qolaman. Biroz tinchlanaman. Kamroq bu haqida o'ylayman.
Keyin o'rnimdan turib oynaga qarayman (ko'pincha kiyimsiz 🌝). "Qanchalar kelishgan erkakman" deb o'zimga taskin beraman (chunki rostdan ham shunaqa). Keyin hisob raqamimga qarayman, men haqimda ishlanadigan videolarni ko'raman, YouTube dagi natijalarimga nazar tashlayman. Va shundagina ohir-oqibat tushunib yetaman, nima uchun insonlar bunchalik meni ko'ra olmasligini.
Maqtanish emas, lekin ularni dadasi ham orzu qila olmaydigan hayotda yashayman. Qayerdan bunchalik ishonch? Chunki NORMAL oiladan chiqqan inson hech qachon birovni ochiqdan-ochiq heyt qilmaydi. U o'z hayoti bilan band bo'ladi.
@kunduziy
