منشورات 𝟷% على Telegram

Only erfuntah can fix me.

ولی این خستگی سفر رو اصلا نیستم.

قدیما که موبایل نبود، آدم‌ها حرف دلشون رو روی دیوار می‌نوشتن. مثلاً من روی دیوار روبروی خونه‌تون می‌نوشتم: "شهر دوباره توی خطره‌‌ چون اون خوشگله اومده بیرون + [قلب تیر خورده]."

داستان تو شنیدنیه، هر چقدر سخت و طولانی. از اسمت شروع کن، از لقب‌هایی که باهاش توی گوشی‌ چند نفر سیو شدی بگو. به اتاقت نگاه کن، هرکسی که بخواد آدرسش رو بده دوباره از "تو" می‌گه. به دست‌هات نگاه کن، هیچ‌کس خط و خطوط شبیه تو رو دیگه توی این دنیا نداره. حرف بزن، گوش‌های خیلی‌ها هنوز صدات رو نشنیده تا بهت بگه "چه صدای قشنگی داری." چون تارهای صوتی تو، فقط برای توئه. برام از همون حرف‌هایی که به زبون نمیاری بگو،‌ من می‌فهمم کجا صدات لرزید و بغلت می‌کنم. بهم نگاه کن، من از یه گوشه‌ی دنیا دارم برای تو می‌نویسم تا صدات کنم، می‌تونی اسمت رو بهم بگی؟

ولی چایی بحثش جداست.

همه گفتن "پسره درونگراست، زیاد حرف نمی‌زنه." دختره لبخندش رو پنهون کرد، فقط اون می‌دونست که پسره هیچ‌وقت خفه نمی‌شه.

یه چیزهایی برای قرن هجدهم و وایبش دارم.‌

من خیلی ادم ”شب رو بیدار بمونیم حرف بزنیم” هستم.

اگه زندگی یه زمین چمن باشه فرق نداره بی‌کیفیته یا سرسبز، من قراره همیشه بدوئم و کم نیارم چون یازده‌تای دیگه رو پیدا کردم که بهم پاس بدن و اگه خوردم زمین دستم رو بگیرن.

چقدر خونتون وایب خودتو میده
کاملا ایرانی و اصیل