کانال الکلیهای آکرون AA🇮🇷

*وابستگی واقعی*
27 اسفند
*هرچه بيشتر به قدرتی برتر وابسته باشيم ، مستقل تر خواهيم بود* .

(دوازده گام و دوازده سنت)

*وقتی برنامه را شروع كردم كوچكترين تمايلی به ايمان آوردن به خدا نداشتم و او باعث شد كه اين ميل در من بيدار شود. هرچه تمايلم بيشتر می شد، بيشتر به او اعتماد ميكردم و هر چه اعتمادم به او بيشتر می شد، تمايلم به ايمان آوردن بيشتر می شد. قبل از اينكه اين ميل در من بيدار شود، برای تمام نيازهايم فقط به خودم وابسته بودم و گرفتار محدوديت هايم شده بودم. به واسطه تكيه دادن به قدرتی برتر كه می خواهم اسمش را خدا بگذارم ، كسی كه مرا بهتر از خودم ميشناخت به تمام نيازهايم پاسخ داد، هم نيازهای پيش رويم را و هم نيازهايی را كه خود من هم متوجه شان نشده بودم. فقط كسی كه مرا اينقدر خوب می شناسد، می تواند كاری كند كه خودم باشم و به من كمک كند تا نيازهای كسی را رفع كنم كه من وسيله رفع شان هستم. ديگر هرگز كسی درست مانند من نخواهد بود. و اين استقلال واقعی است* .

https://t.me/weyar

#قدم‌چهارم
#قدم‌پنجم

موضوع : قدم ۴ و ۵

تجربه : سلمان

https://t.me/weyar

چه کسانی بیش از همه با الکلی‌ها سر و کار دارند؟
بله، دکترها. و البته از هر ۱۲ دکتر یکی شان درست به همینجا تعلق دارد 😂‌ و آن‌ها هم باید روی این صندلی‌ها بنشینند تا شانسی برای زندگی پیدا کنند.

همه ی سنتها برای تحقق وحدت می‌باشند. و این وحدت مثل یک موجود زنده است که نفس می‌کشد. حالا ما چطور میخواهیم این وحدت را تمرین کنیم؟ ما الکلی‌ها خودرای ترین، خودمحورترین، و من من من ترین موجودات این سیاره هستیم حتی بعد از بیداری روحانی که در AA کسب می‌کنیم. با این اوصاف چطور می‌توانیم که خیر و سعادت گروه را در اولویت نسبت به خود قرار دهیم؟ اصلاً چطور می‌توانیم با این منیتی که هرگز از بین نمی‌رود یک گروه شکل دهیم؟
سنت دوم این مشکل را حل می‌کند. این سنت از این قرار است که:

برای مقصود و هدف گروه ما فقط یک مرجع نهایی وجود دارد – خداوندی عشق‌ورز بدانگونه که می‌تواند خود را در وجدان گروه ُمتجلّی سازد.

من عاشق وجدان گروه هستم. وجدان گروهی که آگاه و عشق‌ورز باشد. من در صدها جلسه ی وجدانِ جمعی در سطح گروه، ناحیه و کنفرانس شرکت کرده‌ام.

ما می‌خواهیم که تصمیم بگیریم که فرمت گروه چه باشد. خب طبعاً من جواب درست را میدانم و آن را به گروه می‌گویم 😅 بعد الکلی بعدی پیشنهادی می‌دهد که با پیشنهاد من متفاوت است و او هم مطمئن است که پیشنهاد خودش درست است! بعد که همه صحبت می‌کنند شما متوجه می‌شوید که با تعداد زیادی الکلی طرف هستید که هر یک از آن‌ها راهکار درست را فقط خودش می‌داند 😂.
 
بنابراین برای رسیدن به جمع‌بندیِ درست بایستی وقت کافی صرف کنیم. گاهی لازم است چندین جلسه راجع به یک موضوع گفتگو کنیم تا به رای گیری برسیم. یکی از بدترین چیزها رای‌گیری ای است که خیلی زود انجام شود و بخواهیم سر و ته مسائل را یک طوری به هم آوریم.

بنابراین وجدان گروه واقعی در یک بازه زمانی شکل می‌گیرد نه در یک جلسه اداری.

ما بایستی حتی از قبل، از دستور کار جلسه اداری آگاه باشیم، با هم گفتگو کنیم، راجع به مسائلی که آگاهی نداریم کسب آگاهی کنیم و وقتی در جلسه اداری گروه، ناحیه یا کنفرانس می‌نشینیم دقیقاً بدانيم که راجع به چیزی قرار است صحبت کنیم و رای دهیم.

اگر یک نماینده همه چیز را تا جلسه اداري رها کند و به جلسه اداری بسنده کند، این به دور از مسئولیت پذیری است. زیرا خود من هم در طول این سالیان، تقریباً در تمام جلسات اداری که شرکت کردم صد در صد صحبت‌ها را نشنیده ام، چون همزمان فکر من مشغول این بوده که کی نوبت به من میرسد و من چه می‌خواهم بگویم! خوب مچتون رو گرفتم نه؟ 😂


https://t.me/weyar

«همهٔ ما نبردهایی داریم—برخی آشکار و بسیاری پنهان. یک کلام محبت‌آمیز، کمی شکیبایی، یا عملی ساده از محبت شاید دقیقاً همان چیزی باشد که کسی امروز به آن نیاز دارد.
بیایید فیض را بر داوری و شفقت را بر بی‌تفاوتی برگزینیم.

بار دنیا می‌تواند سنگین باشد، اما ما می‌توانیم بار یکدیگر را سبک‌تر کنیم.

مبادا آن‌قدر درگیر چالش‌های خود شویم که مهربانی را فراموش کنیم.

«با یکدیگر مهربان و دلسوز باشید و همان‌گونه که خدا شما را بخشید، شما نیز یکدیگر را ببخشید.»

■■■■■■■■□□□□□■■■■

لحظاتی هست که ترس آن‌چنان قلبمان را می‌فشارد که تنها چیزی که می‌خواهیم، فرار کردن است. نه فقط از مسئولیت‌ها یا نبردها، بلکه از همان مسیری که تو ما را به پیمودنش خوانده‌ای.

از گفت‌وگوهای سخت فرار می‌کنیم. از رؤیاهایی که بیش از حد بزرگ به نظر می‌رسند. از شفا، از اطاعت، از قدم گذاشتن به ناشناخته‌ها، چون آسودگی، امن‌تر از دعوت تو به نظر می‌رسد.

اما حتی در حال فرار هم، تو با فیضت ما را دنبال می‌کنی. اجازه نمی‌دهی بیش از حد دور شویم.
مانند یونس در شکم ماهی، ما را در پنهان‌گاه‌های‌مان ملاقات می‌کنی—نه با محکومیت، بلکه با محبت.
به ما یادآوری می‌کنی که قدرت تو در ضعف‌های ما کامل می‌شود، که نیازی نیست این مسیر را تنها بپیماییم.

پس امروز، ای خداوند، ترس‌های‌مان را به تو می‌سپاریم.
جایی که تردید داریم، به ما شجاعت ببخش.
جایی که شک هست، ایمان عطا کن. وقتی که تنها چیزی که می‌خواهیم، روی برگرداندن است، توان ایستادن به ما بده. کمک کن اعتماد کنیم که هر جا ما را بخوانی، حضورت از پیش در آن‌جاست

https://t.me/weyar