ویرجینیا وولف

تصویر ویرجینیا وولف است با قد خیلی بلند. جایی خواندم که بانو گاهی صفحات را روی یخچال آشپزخانه می‌گذاشته و می‌نوشته. فارغ از راست یا ناراست بودن این موضوع مسئله‌ی اصلی اصلا این نیست. نه یخچال و نه قد بلند ویرجینیا که خود اوست؛ با احترام فراوان به ویرجینیا وولف که او را دوست دارم. به خاطر تلاش بی وقفه‌ی او برای پیدا کردن فرم تازه، بیزاری‌اش از فضای خشک ادبیات آن سال‌ها(به گفته‌ی خودش) تلاش برای احقاق حق خود و زنان. به خاطر شب‌های پر از رنجِ سکوت و دردهایش و در مقابل به شادی سه شبانه‌روز حرافی و گرداندن مجالس روشنفکری با نهایتِ تلاش و پشتکارش. به خاطر جهان‌ِ پیچیده‌ی این بیمارِ تب‌دارِ رنج‌دیده و زخم‌خورده از جنگ و روح مردانه‌ی تاریخ.
و آخرین آب‌تنی‌اش در رودخانه اوز که دو قطبِ شب و روزش را در نهایت به یگانگی رساند.

#ویرجینیا_وولف
#virginia_woolf
@virginiawoolF2020

ویرجینیا وولف pinned Deleted message

.
🖌یادداشت خودکشی ویرجینیا وولف

#ویرجینیا_وولف نویسنده با استعداد انگلیسی و یکی از بزرگترین شخصیتهای تاریخ مبارزات سیاسی اجتماعی و فرهنگی زنان ، طی جنگ های جهانی اول و دوم بسیاری از دوستان خود را از دست داد که باعث افسردگی شدید او شد و در نهایت در تاریخ (۲۸ مارس ۱۹۴۱) خسته و رنجور از رویدادهای جنگ جهانی دوم و تحت تأثیر روحیهٔ حساس و شکنندهٔ خود، با جیب ‌های پر از سنگ به «رودخانه اوز» در «رادمال» رفت و خود را غرق کرد. جسد او حدود یک ماه بعد در تاریخ ۱۸ آوریل توسط چند کودک در پایین دست رودخانه پیدا شد. جسد او در روز ۲۱ آوریل در حضور همسرش لئونارد سوزانده شد و خاکسترش در سایه درختی در باغچه‌ای به خاک سپارده شد.امروزه اثار او در دانشگاه های غربی تدریس می شود.


آخرین یادداشتِ برای همسرش:

عزیزترینم، تردیدی ندارم که دوباره دچارِ جنون شده‌ام. احساس می‌کنم که نمی‌توانیم یکی دیگر از این دوره‌های وحشتناک را از سر بگذرانیم؛ و اینبار بهبودی نخواهم یافت. شروع به شنیدنِ صداهایی کرده‌ام و نمی‌توانم تمرکز کنم؛ بنابراین کاری را می‌کنم که به گمانم بهترین کارِ ممکن است. بهترین شادیِ ممکن را تو در اختیارم گذاشته‌ای. هرآنچه می‌توان بود، برایم بوده‌ای. می‌دانم که دارم زندگی‌ات را تباه می‌کنم، می‌دانم که بدون من می‌توانی کار کنی؛ و می‌دانم که خواهی کرد. می‌دانم.. گمان نمی‌کنم تا پیش از آغازِ این بیماریِ وحشتناک، هیچ دو نفری می‌توانستند از این شادتر باشند. بیش از این توانِ مبارزه ندارم. می‌بینی؟ حتی نمی‌توانم این را هم درست بنویسم. نمی‌توانم چیزی بخوانم. می‌خواهم بگویم همهٔ شادیِ زندگی‌ام را مدیونِ توأم. تو با همه‌چیزِ من ساخته‌ای و به طرزی باورنکردنی نسبت به من مهربان بوده‌ای. همه‌چیز جز اطمینان به نیکیِ تو، مرا ترک گفته‌است. دیگر نمی‌توانم به تباه کردنِ زندگی‌ات ادامه دهم. گمان نمی‌کنم هیچ دونفری بتوانند آنقدر که ما شاد بوده‌ایم، شاد باشند ..ً


امضا: #ویرجینیا

@virginiawoolF2020

📚#اتاقی_از_آن_خود
✍ #ویرجینیا_وولف

@virginiawoolF2020

اگر شکسپیر خواهری بانبوغ فوق ‌العاده به نام مثلاً جودیت داشت، غیرممکن بود هم‌ چون برادرش چنین نمایش ‌نامه‌هایی بنویسد. آن‌گاه که شکسپیر امکان حضور درلندن و تماشا خانه‌های آن را یافت، خواهرش مجبور بود، جوراب‌ های او را وصله ‌پینه کند و یا در آشپزخانه مراقب باشد تا غذا نسوزد. او اگر از وظیفه ‌ی خویش سرپیچی می‌کرد، کتکِ جانانه‌ی پدر در انتظارش بود. اگر هم شهامت به خرج می‌داد و به تئاتری نزدیک می‌شد، از مدیر آن تئاتر آبستن می شد و نتیجه آن ، در شبی زمستانی به زندگی خویش پایان می‌داد...


✍ #ویرجینیا_وولف
📙 #اتاقی_از_آن_خود

@virginiawoolF2020

.
در آن جامعه کاملا پدرسالار، چه میزان نبوغ و صداقت لازم بود تا به رغم آن همه انتقاد، محکم به نظر خود بچسبند و عقب نشینی نکنند؟ تنها جین آستن این کار را کرد و امیلی برونته. در خمیرمایه آنها چیز دیگری بود، شاید بهترین چیزها. آنها آن گونه نوشتند که زنان می نویسند، نه آن گونه که مردان می نویسند. از آن هزار زنی که در آن عصر رمان می نوشتند، تنها این دو نفر هشدارهای پی در پی معلم سختگیر را به کلی نادیده گرفتند. این طور بنویس، آن طور فکر کن. تنها این دو نفر آن صدای سمج و مداوم را نمی شنیدند که گاهی غر می زد، گاهی از سر بزرگواری تشویق می کرد، گاهی تحکم می کرد، گاهی اندوهگین بود، گاهی شگفت زده، گاهی خشمگین، گاهی مهربان!

📙 #اتاقى_از_آن_خود
✍ #ويرجينيا_وولف

@virginiawoolF2020

♦️دیالوگ

- آنجلیکا: «وقتی می‌میریم چی میشه؟»
+ ویرجینیا: «چی میشه...؟ به همون جایی میریم که ازش اومدیم.»
- آنجلیکا: «ولی من یادم نمیاد از کجا اومدم.»
+ ویرجینیا: «منم یادم نمیاد!»

The Hours, 2002
Director: Stephen Daldry

@virginiawoolF2020

@virginiawoolF2020

@virginiawoolF2020

@virginiawoolF2020

این مستند به بررسی رمان خانم دالووی از وولف می‌پردازد و گریزهایی به زندگی شخصی او دارد.


#ویرجینیا_وولف
#خانم_دالووی

اعضای خانواده به لبه گور نزدیکتر شدند و به تابوتی، چشم دوختند که با تخته های صیقلی و دسته برنجی اش درون زمین گذاشته بود تا برای همیشه آنجا مدفون گردد. تابوت نو تر از آن بود که برای همیشه مدفون شود. دیلیا به ته قبر خیره شد. مادرش آنجا قرار داشت، در آن تابوت، زنی که هم دوستش داشت و هم از او متنفر بود. چشمانش خیره شد. می ترسید نکند از هوش برود؛ ولی باید نگاه می کرد؛ باید حس می کرد؛ این آخرین فرصتی بود که در اختیار داشت. روی تابوت خاک ریختند؛ در حالی که خاک در درون گور فرو می ریخت، احساسی از چیزی جاودانی بر وجود دیلیا غلبه کرد؛ از زندگی آمیخته با مرگ؛ از مرگی که به زندگی تبدیل می شد. زیرا همان طور که به گور چشم دوخته بود، صدای گنجشک ها را می شنید که تندتر و تندتر جیک جیک می کردند، صدای چرخ هایی را می شنید که در دوردست صدایشان بلندتر و بلندتر می شد و زندگی نزدیکتر و نزدیکتر می شد .


📓 #سالها
✍ #ویرجینیا_وولف

@virginiawoolF2020

آنچه گمنامی را، حتی تا قرن نوزدهم به زنان تحمیل می‌کرد، ته‌مانده‌ی همان حسِ پاکدامنی بود. کورر بل، جورج الیوت، ژرژ ساند، که همه‌ی آن‌ها به گواهی نوشته‌های‌شان قربانی کشمکش درونی بودند، بیهوده کوشیدند با استفاده از نام مردان، پشت نقابی پنهان شوند. آن‌ها به این ترتیب به این سنت که شهرت برای زن زشت و زننده است احترام می‌گذاشتند، سنتی که مردان از آن به شدت حمایت می‌کردند، حتی اگر به دست آن‌ها ابداع نشده بود. (پریکلس، مردی که خود بسیار بر سر زبان‌ها بود، می‌گفت مهم‌ترین موفقیت برای زن این است که درباره‌ی او صحبت نشود.)

📓 #اتاقی_از_آن_خود
✍ #ویرجینیا_وولف

@virginiawoolF2020

▪️🖋🎬

FILM #THE_HOURS_SCENE

بخشهایی از فیلم #ساعتها
#نیکول_کیدمن در نقش #ویرجینیا_وولف

#زندگی
#مرگ
#انتخاب

@virginiawoolF2020

▪️🖋

‏چنان سردم است كه قلم را به زحمت در دست گرفته‌ام. بيهودگی‌ست همه‌چيز؛ مدتی است كه مدام آن را احساس می‌كنم. مغزم به پنجره‌ای خالی می‌ماند. به رختخواب می‌روم، در گوشم پنبه می‌گذارم، يكی دو روز دراز می‌كشم و در زمان به چه مسافت‌هایی سفر می‌كنم.


📚 #یادداشت‌های_روزانه
🖋 #ویرجینیا_وولف - #لئونارد_وولف
ترجمه‌ی خجسته کیهان

@virginiawoolF2020

#ویرجینیا_وولف، نویسنده‌ی مشهور انگلیسی در قرن بیستم است که در سال ۱۹۴۱ و به دلیل افسردگی ناشی از مرگِ بسیاری از دوستانش در طی جنگ جهانی دوم، به زندگی خودش پایان داد!
بیست و هشتم مارس ۱۹۴۱، ویرجینیا وولف اورکتش را پوشید، جیب‌هایش را از سنگ پر کرد و به رودخانه‌ی اووز در نزدیکی خانه‌اش رفت و خودش را غرق کرد. بدنش را تا هجدهم آوریل پیدا نکردند. ویرجینیا در آخرین یادداشت به همسرش نوشته بود:

▪️ آخرین نامه ویرجینیا وولف

" عزیزترینم !
مطمئنم دوباره دارم دیوانه می‌شوم. حس می‌کنم دیگر توان تحمل روزهای وحشتناک را نداریم و این بار حالم خوب نمی‌شود. دوباره صداهایی می‌شنوم و تمرکزم را از دست می‌دهم، پس بهترین کار ممکن را می‌کنم. تو بزرگ‌ترین خوشبختی ممکن را به من داده‌ای. گمان نمی‌کنم پیش از این که این بیماری لعنتی شروع شود، هیچ زوجی به خوشبختی ما بوده باشند. دیگر نمی‌توانم بجنگم. می‌دانم که زندگی‌ات را تباه می‌کنم، می‌دانم که بدون من موفق خواهی بود و خودت هم می‌فهمی. می‌بینی؟ حتی نمی‌توانم این نامه را درست بنویسم، نمی‌توانم بخوانم. می‌خواهم بگویم همه‌ی خوشبختی زندگی‌ام را مدیون تو هستم. تو صبورانه با من مدارا کرده‌ای و بیش از اندازه خوب هستی. می‌خواهم بگویم ــ همه این را می‌دانند. اگر کسی می‌توانست مرا نجات بدهد، آن فرد تو بودی. همه چیز را از دست داده‌ام جز ایمان به خوب بودن تو. نمی‌توانم بیشتر از این، زندگی‌ات را خراب کنم.
گمان نمی‌کنم هیچ دو نفری خوشبخت تر از من و تو بوده باشند.

ویرجینیا

@virginiawoolF2020

فرض بر این است که زنان عموما آرامند؛ اما احساس زنان هم درست مثل احساس مردان است، درست مانند برادرانشان برای تربیت قوای خود احتیاج به تمرین دارند و برای تلاش های خود میدان می خواهند؛ از محدودیت زیاد، از رکود مطلق، درست مثل مردان رنج می کشند؛ و کوته فکری ست اگر همنوعان خوشبخت تر و ممتازتر آن ها بگویند که زنان باید خود را به پودینگ درست کردن و جوراب بافتن و نواختن پیانو و گلدوزی محدود کنند. محکوم کردن و تمسخر زنانی که می خواهند بیش از آن چه آداب و رسوم برای جنسیت آنان مجاز می داند انجام دهند یا بیاموزند، کوته فکری است.

📚 #اتاقی_از_آن_خود
👤 #ویرجینیا_وولف

@virginiawoolF2020

🎧بی‌کلام اینجا باش،
بودنت با دلِ من بی‌صدا هم زیباست ..

بازنوازی قطعه‌ی خاطره‌انگیز
"سلام " لیونل ریچی

🪕 سه‌تار نوازیِ #میلاد_بیضا


@virginiawoolF2020

افسوس زنی که قلم به دست می گیرد، به نظر دیگران موجودی بس گستاخ است. این خطا با
هیچ فضیلتی جبران نمی شود.

به ما می گویند درباره ی جنسیت و راه و روش خود به خطا می رویم؛ بچه دارشدن، مُد، رقص، لباس، بازی...این ها هنرهایی است که باید در آرزویشان باشیم؛

نوشتن، خواندن، فکر کردن، سوال کردن، چون ابر بر زیبایی ما سایه می افکند و وقتمان را تلف می کند، و سدّ راه موفقیت های جوانی ما می شود.در حالی که مدیریت ملال آورِ خانه ی بندگی، به عقیده ی برخی، مهم ترین هنر و فایده ی ماست .


📙 #اتاقی_از_آن_خود
👤 #ویرجینیا_وولف
🔃 #صفورا_نوربخش

@virginiawoolF2020

عنوان :زنان افغانستان بدون دهان فریاد می‌زنند نقاشی‌ #شمیسا حسنی هنرمند اهل افغانستان

آنکس که رویاهای ما را می رُبايد
زندگی را از ما می دُزدد.

✍ #ویرجینیا_وولف


@virginiawoolF2020

آدم های معصوم فوق العاده اند. جیکب با خود فکر کرد، باور به اینکه شخصیت این دختر فراتر از دروغ است (چون جیکب آن قدرها هم احمق نبود که چیزی را کورکورانه باور کند) و با غبطه از زندگی بی ثبات او در شگفت ماندن، زندگی خودش در مقام مقایسه با عزلت گزینی و انزوا توام بود، و در دست داشتن آدونیسو نمایشنامه های شکسپیر به عنوان داروی درد همه ی شگفتی ها و اختلالات روح. درک و فهم رفاقتی که از جانب دخر یکسره شور بود و حرارت و از طرف او حمایت و حفاظت، و در عین حال برای هر دو طرف برابر و یکسان،برای مردان و زنان دقیقا یک جور است، چنین معصومیتی واقعا خارق العاده است و شاید در مجموع چندان احمقانه هم نباشد.

📚 #اتاق_جیکب
✍ #ویرجینیا_وولف
🔃 #متین_کریمی

@virginiawoolF2020