بیشتر دقت کردم دیدم خیلی از ما دخترها اینجوری شدیم.
از استانداردهای خودمون عقبنشینی کردیم.
به نظر من چند عامل تاثیرگذاره:
اول: زنان سالهاست دارن سعی میکنند عاملیت جنسیشون رو به کنترل بگیرند و از اینکه منتظر بمونند برای اقدام از طرف مردها، خسته شدند اما انقدر این کار زیاد شده که اون تفاوت ذاتی بین زن و مرد که مردها به دنبال جلب نظر زنها هستند، از بین رفته.
دوم: یک تحقیقی میخوندم که میگفت تغییرات شغلی در مردها بر سطح تستوسترونشون تأثیر گذاشته. میگفت مردها در گذشته شکارچی بودند و باعث میشد برای هر چیزی تمایل داشته باشند که مبارزه کنند و این حجم از هیجان سطح هورمونهای مردانه رو در اونها افزایش میداد.
سوم: نسل جدید بشر کلا میل به راحتی داره و میخواد همه چیز آسوده در اختیارش قرار بگیره. ما نسل غذاهای فست فودی، پیامهای سریع و حتی دانشی که با یک سرچ به دست میاد و در یک کلمه ما ملت دوپامین و لذتهای آنی و لحظهای هستیم و تلاش و صبر برای به دست آوردن چیزها، از دست رفته.
خلاصه که من آدم تلاشم. تلاشهای قدم به قدم. روابطی که براش زمان گذاشته بشه. نزدیکیهایی که دو طرف (چه رفاقت و چه رابطه عاطفی) خودشون رو به اون یکی ثابت کنند و متقابلا تلاش کنند برای شناخت جزئیات شخصیتی طرف مقابل.
من با وجود سن کمم، آدم نسلی هستم که برای صحبتهای عاشقانه مدتها صبر میکرد تا نامه به دست یارش برسه و بیشتر هم منتظر میموند تا پاسخ دلنشین معشوقهش بهش برسه.
اگر تو هم مثل منی؛ سلام بهت که طعم تنهایی رو بیشتر از دیگران درک میکنی.