سرمایه عظیمی که بدون هیچ برنامه راهبردی تو دستای برخی نابخردانه قرار گرفته و باری به هر جهت و غیرمسئولانه مدیریت میشه رو فقط میشه با خبر درمانی و به مرگ بگیر به تب راضی بشه نگه داشت!
شل کن سفت کنهای پیاپی که آینده شغلی دریانوردان به کتفشون هم نیست باعث شده امید و دلگرم بودن از آدمهایی که یک روزی سر شرکت قسم میخوردن ، جاش رو به ناامیدی و دلسردی بده تا روزی که به خودت میای و میفهمی این شیوه قرار نیست تغییر کنه.
تا متوجه احساس عمومی پرسنل میشن یه خبر منتشر میشه ، منتظر فیدبک میمونن، یا میگیره یا نمیگیره؛ اگه گرفت که چه بهتر ، اگر نگرفت خبر بعدی و این زنجیره کثیف تا ابد و یک روز ادامه داره «تو این خونه هیچی تمومی نداره… از ظرفای کثیف بگیر تا حرفای نیش دار آدما به همدیگه… اینجا همه چی ادامه داره....!»
چند روز پیش یکی پیام داد گفت: مهندس حقوقها رو بالا بردن، گفتم مبارکه، گفت نه شرطی شده! یه سفر بیا ، سفر بعدی مقدار اضافه شده سفر قبل رو بگیر!
همون موقع بهش گفتم کسی جز یه دریایی خشکی زده نمیتونه همچین قانون کثیفی بذاره، گفت: آره واقعاً «از ماست که بر ماست» بهش گفتم: برای ما دریاییها دیگه این ضربالمثل جواب نمیده، بنظر من کسی که از دریا بره و یادش بره که یه روزی خودش هم دریانورد بوده، دیگه از «ما» محسوب نمیشه!
برام مهم نیست ، بذار به تموم کسانی که یادشون رفته یه روزی دریانورد بودن و انتظارات مشابه داشتن و الان دارن به دریانورد جماعت ظلم میکنن، بربخوره. دنبال روش های جدید بگردین که حداقل با انتخاب مِتُد جدید مدیریت به پرسنلتون احترام گذاشته باشید ، حال دادن به دریانورد پیشکش!
سیتایم
🆔 @Seatime 💯