محمدرضا کائینی

من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق
از تمامی سروران ارجمند و دوستان گرانمایه، که در فقدان مادربزرگ ارجمندم، بانوی مومنه و پارسا، مرحومه مغفوره مرحمت گائینی، با پیام‌های تسلیت و دعای مغفرت خویش، موجب تسلی خاطر اینجانب شدند، تشکر و قدردانی می‌کنم. امید می‌برم که این عزیزان مهرورز، در تمامی عرصه‌های زندگی، موفق و کامیاب باشند.
محمدرضا کائینی
۶ بهمن ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

مادربزرگ عزیز و بزرگوارم، بانوی مومنه، پارسا و صبور، مرحومه مغفوره مرحمت گائینی، شب گذشته روی از جهان برگرفت و رهسپار ابدیت گشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.
مراسم تشییع و ترحیم، متعاقبا اعلام خواهد شد.
از دوستان و سروران عزیز مستدعی است، با قرائت فاتحه‌ای، روح آن عزیزِ از دست رفته را شاد و قرین آرامش فرمایند.
با سپاس
محمدرضا کائینی
۲ بهمن ۱۴۰۳

↖️ گفت و گوی مبسوط با برنامه پرونده تاریخ، در باب اندیشه و عمل "انجمن حجتیه".
این مصاحبه، در سال ۱۴۰۲ ضبط و پخش شده است.
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

‍ ‍ ✒خاکسترنشینان کالیفرنیا را به غزه ببرید!
حرف آخر همین حرفِ اول است، عکس‌های هوایی بمباران یک سال‌و‌نیم اخیرِ غزه، هنوز اندک جنب‌و‌جوش و نیمچه‌حیاتی را در لابه‌لای ویرانه‌ها نشان می‌دهد، اما تصاویر مشابه در لُس‌آنجلس، جز خاکستر و شهر‌ارواح نمی‌نماید! با فرض ترجیحِ یکی از این دو خراب آباد، که اولی را سلاح‌های آمریکایی ساخته و دومی را چیزی که هنوز صدایش را درنمی‌آورند، باز بهتر است آوارگان به منطقه‌ای دلالت شوند، که دولت متبوعشان احتمالا چند خانه و سایبان در آن باقی گذاشته باشد! در اینصورت دست‌کم شعله‌نشینان خواهند دید، که بادی پنجاه‌میلیارد دلاری که اینک از منفذی مجهول به استقبال ترامپ رفته، بس خشن‌تر از سلاح‌هایی است که از زنان و کودکان عزه نشین سراغ گرفته است و رافت و رواداری حاکمان خویش را، عینی‌تر خواهند یافت! مضافا بیمارستان‌های باریکه نیز، هنوز امن‌تر به نظر می‌رسد! چه درست است که هرلحظه از بمب و انفجار و پشته‌ای کشته و نیمه‌کشته سراغ می‌گیرد، اما باز همچنان و گهگاه پای شبهِ آدمی خونین و مالین بدان می‌رسد، اما آتش هروله‌کنان و تنوره‌کِشان، تقریبا به تمام ساختمان های مشابه در کالیفرنیا حمله می بَرَد و اهل درد را فراری می‌دهد! سیاهه خوش‌خوانِ سرقت‌های پساآتش را هم باز نکنیم، که طرفه حکایتی است!
این همه گفتم، نه برای آنکه گمان برید که در این فاجعه بی‌سابقه، پای قصور و تقصیری در میان است. این واقعه معلول علل و عواملی است، که عقل و علم بشر سده‌ها بعد به منزلگه آن خواهد رسید! الان تنها موسمِ دریغ بر امری است، که اساسا معلوم نیست چه جور چیزی است! باز صد رحمت به ایرانِ خودمان که اگر کلاغ از سرِ درختش بیفتد، پیشاپیش معلوم است که ده رده از مسئولانش باید استعفا به دست، ریسه دادگستری شوند!
صبحگاه جمعه، بیست‌و‌یک دی ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

‍ ✒خاکسترنشینان کالیفرنیا را به غزه ببرید!
حرف آخر همین حرفِ اول است، عکس‌های هوایی بمباران یک سال‌و‌نیم اخیرِ غزه، هنوز اندک جنب‌و‌جوش و نیمچه‌حیاتی را در لابه‌لای ویرانه‌ها نشان می‌دهد، اما تصاویر مشابه در لُس‌آنجلس، جز خاکستر و شهر‌ارواح نمی‌نماید! با فرض ترجیحِ یکی از این دو خراب آبادی که یکی را سلاح‌های آمریکایی ساخته و دیگری را چیزی که هنوز صدایش را درنمی‌آورند، باز بهتر است خلایق دست بر منطقه‌ای نهند، که دولت متبوعشان احتمالا چند خانه و سایبان در آن باقی گذاشته باشد! در اینصورت دست‌کم شعله‌نشینان خواهند دید، که بادی پنجاه‌میلیارد دلاری که اینک از منفذی مجهول به استقبال ترامپ رفته، بس خشن‌تر از سلاح‌هایی است که از زنان و کودکان عزه نشین سراغ گرفته است و رافت و رواداری حاکمان خویش را، عینی‌تر خواهند یافت! مضافا بیمارستان‌های باریکه نیز، هنوز امن‌تر به نظر می‌رسد! چه درست است که هرلحظه از بمب و انفجار و پشته‌ای کشته و نیمه‌کشته سراغ می‌گیرد، اما باز همچنان و گهگاه پای شبهِ آدمی خونین و مالین بدان می‌رسد، اما آتش هروله‌کنان و تنوره‌کِشان، تقریبا به تمام ساختمان های مشابه در کالیفرنیا حمله می بَرَد و اهل درد را فراری می‌دهد! سیاهه خوش‌خوانِ سرقت‌های پساآتش را هم باز نکنیم، که طرفه حکایتی است!
این همه گفتم، نه برای آنکه گمان برید که در این فاجعه بی‌سابقه، پای قصور و تقصیری در میان است. این واقعه معلول علل و عواملی است، که عقل و علم بشر سده‌ها بعد به منزلگه آن خواهد رسید! الان تنها موسمِ دریغ بر امری است، که اساسا معلوم نیست چه جور چیزی است! باز صد رحمت به ایرانِ خودمان که اگر کلاغ از سرِ درختش بیفتد، پیشاپیش معلوم است که ده رده از مسئولانش باید استعفا به دست، ریسه دادگستری شوند!
صبحگاه جمعه، بیست‌و‌یک دی ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

‍ ✒نمادی از مهر و مردمداری
به گاه دریافت اخبار تلخ و ناگوار، دشوار بتوان تمرکز کرد و احساس را در قالب کلمات ریخت. با این همه اما، اگر پای مهر و احساس در میان باشد، سوگ‌واژه‌ها خود از راه می‌رسند و خود به خود دریغ‌نامه‌ای را شکل خواهند بخشید.
ساعتی پیش خبر رسید، که عالم پرتلاش و خدوم زنده یاد آیت الله سید محمدعلی شیرازی در مشهد مقدس بدرود حیات گفته و دفتری از اُنس و صمیمیت و وداد -که به مدت پانزده سال بین ما گشوده بود- برای همواره بسته شده است! در چنین لحظاتی نگارنده را رسم بر این است، که بر آن سفرکرده نظری دوباره بیفکند تا شاید برای واپسین بار دریابد، که از چه روی وی را عزیز می‌داشته است؟ "سید" هوشمند بود، نکته‌سنج بود، مخاطب‌شناس بود، مدیر بود، بلندهمت بود، تحمل‌گر بود، عاقبت‌اندیش بود، اما بیش و پیش از همه، بس مهرورز، جذاب و مردمدار بود. این فقره موجب می‌شد که وی برای بسا زائران امام‌الرئوف(ع)، که هر از گاه جان زخم دیده خود را برای التیام به ارض اقدس می‌بردند، میزبانی گشاده‌رو و گشاده‌دست باشد و آنان را به محبتی زلال بنوازد. حسینیه، مجلسِ روضه، خانه و محضرش، مَقر و ماوای آنان و در هر سفر زیارتی، این رویّه تکرار شود.
برای صاحب این قلم نیز، آشنایی و مراوده نزدیک با آن فقید، تقریبا در شرایط فوق‌آمده روی داد. نخست در مردادِ سال هشتادوهشت و برای گفت‌و‌شنودی تاریخی به محضرش باریافتم، اما سپس با دنیایی از نیکی و شفقت و عنایت آشنا شدم و همین‌ها بود، که الفتی فراوان آفرید و آن را رو به افزونی ساخت.
وی از دهه‌ها پیش، با مبنا قرار دادن همین لطافتِ رفتاری و نیز بهره گیری از تدبیری کم مانند، توانست در مقطع هجرت پدرِ والا و مجاهدش زنده یاد آیت الله‌العظمی سید عبدالله شیرازی به مشهد، او را در فقدان زنده یاد آیت الله‌العظمی سید محمدهادی میلانی، به حوزه و مردم این شهر به درستی بنمایاند و مرجعیت وی را در آن خطه شریف و مهم تثبیت نماید. همانگونه که توفیق یافت شماری از نهادهای دینی در ایران و خارج از ایران را،‌ تاسیس و احیاء کند. وی تا پایان حیات و حتی دوره دشوار بیماری، با سرمایه مودت و مهربانی با خلق‌الله زیست و عمر را به پایان بُرد.
امید می‌برم که این تجربه ارجمند، همچنان در خانواده و توسط فرزند ارجمندش جناب حجت الاسلام سید عبدالله شیرازی بپایَد و آنان هم اینک نیز در این ماتم بزرگ،‌ صبر و اجر را از آنِ خود سازند.
عصرگاه پنجشنبه، بیست‌و‌نُه آذرماه ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

‍ ✒"سوریه" در فاصله دو هفته!
گمان می‌برم در چند روزی که سپری شد، در باب وقایع سوریه، تقریبا سخن ناگفته‌ و نکته نامکشوفی باقی نمانده باشد. صحنه پیش روی، تقریبا بی‌ابهام است. هر آنچه قرار بود از طریق پیشگویی و حدس و گمان بر خلایق آشکار شود، اینک به گونه‌ای بی‌نقاب خودنمایی می‌کند! تنها می‌ماند تذکار به چند نکته:
یک: تفاوت وجود و عدم مقاومت را، در نیست و نابود شدن تمامی زیرساخت‌های نظامی، امنیتی، رفاهی و حتی فرهنگی سوریه ببینید! گو تمام صحنه آرایی‌ها تنها از برای این بود، که "بی‌بی" قرار و مدارهای رسمی را ملغی سازد، تمامی دارایی سوری‌ها را دود کند و آنجا را یا دَم چَکِ تجزیه ببرد و یا به پارکینگ و حیات خلوت خود بدل سازد! دم خروس هم اینکه جولانی پس از تکیه ظاهری بر مسند حاکمیت می‌گوید: برای جنگ دیگری آماده نیستیم! نبودِ مقاومت، دقیقا یعنی همین وضعیت، یعنی اردو زدن متجاوزین در بیست کیلومتری دمشق! یعنی آغاز دوره‌ای از توسری‌خوردن یک ملت!
دو: بشار اسد در روز یکشنبه سقوط نکرد، او از روزی به سراشیب نابودی افتاد، که دیگر در محور مقاومت نبود! تصمیم گرفت که "جیش‌الوطنی" نداشته باشد، جبهه جولان را پس از هفت اکتبر نگشاید، به درباغ‌سبز امارات و قطر چشم خیره کند و لشگر جاسوسان دم و دستگاهش را، که هر روزه گِرای یکی از رهبران مقاومت را به بی‌بی می‌دادند، جمع‌وجور نکند. او از روزی که به راه قذافی شدن گام نهاد، حکم نابودی خویش را امضاء کرد!
سه: اینکه می‌گوئیم سوریه مدتها از میدان مقاومت غایب بود و یا حضوری حداقلی داشت، به این معناست که نبودش نیز به این جبهه آسیب عمده وارد نمی‌کند. چه اینکه مقاومین در یک سال اخیر، بدون حضور موثر او کارِ خود را پیش برده‌اند. احتمالا این حقیقت، خود را در ماههای آینده بیشتر نشان دهد، آنجا که بی‌بی دوباره از حزب‌الله سراغ می‌گیرد و جولانی از عراق.
چهار: وقتی تصمیم می گیریم که باشیم و بمانیم، باید برای اوج و فرودش نیز مهیا باشیم (الدهر یومان، یوم لک و یوم علیک). در این روزها دیدیم که برخی خودی‌ها، در مواجهه با میدان و آنچه شکست می‌انگاشتند، جَزع و فَزع را برداشته بودند! این در حالی است که مغبون این عرصه، نه ایران است و نه جبهه مقاومت. زیان‌دیده اصلی فرد یا جماعتی است، که نخواست بایستد و مرارت یک دوره پایداری را، بر مذلتِ سالهایِ اشغال و حرمان ترجیح نداد. مقاومت و بلوغی که می‌طلبد، تحمیلی نیست، انتخابی است. همواره ممکن است، که عده‌ای تجربه و حافظه تاریخی معیوبی داشته باشند و دم به تله سیه‌روزی دهند.
پنج: و در نهایت تاریخ می‌گوید، که اینگونه حمله‌ها و اشغال‌ها، عقب نشینی‌ها و اخراج‌های خفّت‌بار را در پی خواهد داشت. دهها تجربه در کشورهای عربی و یا در همین ایرانِ خودمان، شاهدی بر این مدعاست. متجاوزانی که با سرعت غیرمنتظره و غیرمجاز می‌آیند، روزی نه چندان دور، با همان سرعت خواهند رفت! و تلک الایام نداولها بین الناس.
شامگاه چهارشنبه، بیست‌و‌یکم آذرماه ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

‍ ✒این، یک تکرارِ شیرین است...
همه می‌دانستند و به عبارت روشن‌تر هر کس که اراده می‌کرد، در می‌یافت و تنها کسانی که گوش و چشم از ماوقع برگرفته بودند، از درک آن محروم ماندند، که این انگشت اشارت به سوی حقیقت، در ورای همه ادوار برقرار خواهند ماند، که "قطعا سننتصر". هر چند که صاحب آن، مدتی قبل در عالمی دیگر منزل گرفته باشد!
داستان ساده تر از آن است، که بتوان آن را محل تحلیل‌های پرافسون و هزارقرائتی ساخت: "بی‌بی" آمد با شرارت هوایی و شِعر رسانه‌ای و شایعه امروز لبنان فردا ایران، اما پایش به تله "زمین" گیر کرد و برای هزارمین بار معلوم شد که تخریب و ترور از طریق آسمان، جاده‌ای بر اقلیمی نمی‌گشاید و اگر آنان که بر آن می‌زیند، به اراده و خلوص بر جای خود نشسته باشند، هیچ نیرویی نمی تواند آنها را بلند کند! حالا او مانده و سونامیِ شمالِ خالی از سکنه و جنوبِ بی‌سامان و حزب‌اللهی که با صدها گشت و گذار موشکی در کوچه پس کوچه‌های تل‌آویو و حیفا و حتی اتاق خواب نتانیاهو، دیگر کِه می‌تواند جلودارش باشد؟ و تازه در آخرِ کار با دستاوردی چون آوردن و پیش‌پذیرفتِ آتش‌بس، درآمده: ما به "تجدید قوا" و "تامین سلاح" و "تمرکز بر ایران" نیاز داریم و هم از این روی، به آتش‌بسِ شصت روزه می رویم! گو در یک سال اخیر، این سه از کس دیگری سراغ گرفته و او از فردای هشت اکتبر، به سیاحت و عیش و عشرت بوده است!
اصلا داستان تکراری است! قصه صبحی که در سال دو هزار، ساکنان جنوب خود را رها از اشغال دیدند، یا صبحِ دیگری که در دوهزاروشش، با شعف خود را به خانه های ویران شده رساندند و دگربار آنها را برافراشتند. طرف مقابل، به نوعی تکررّ و تسلسل تاریخی فروفتاده است و لبنان هربار از خاکستری که دشمن گمان به عقیم بودنش بُرده، ققنوس وار برمی‌خیزد و شگفتی می‌آفریند.
و کلام آخر: دفتر تقابل حقیقت با شرارت تا همواره تاریخ گشوده خواهدماند، اما طریق پیروزی جز آنچه بدان اشارت رفت، نیست. ملتی که بخواهد بماند و بهایش را نیز بپردازد، حتما می‌ماند!
صبحگاه چهارشنبه، هفتم آذرماه ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

در سوگ عارفی گرانمایه
ومجاهدی بزرگ و پرسابقه
♦️@rkaeini

📚 صدسالگی؛ قضاوت تاریخ درباره جلال آل‌احمد

🔸به همت: #محمدحسین_دانایی
🔸تعداد صفحه: ۱۹۲
🔸قطع: رقعی
🔸جلد: شومیز
🔸قیمت: ۱۹۰ هزار تومان

جلال آل‌­احمد نویسندهٔ پُرکار و پُرجاذبه‌­ای بود، با سری پرشور و زندگی­‌ای پرماجرا. جمعاً ۴۶ سال زندگی عرفی داشت، ولی تا الآن علی‌­الحساب(!) صد سال است که “زنده” است: زنده در ذهن­‌ها، حاضر در دل­‌ها و چابک نشسته بر سرِ زبان­‌ها و نوکِ قلم‌­ها. صدها نفر با او حرف دارند و دربارهٔ افکار و آثارش می­‌نویسند، هزاران نفر آنها را می­‌خَرَند و می­‌خوانند و خرخاکی‌­ها هم به قول احمد شاملو: در جنازه­‌اش به سوءظن می­‌نگرند!

با مقالاتی از (به ترتیب الفبا):
احمد افرادی
آراز بارسقیان
عمادالدین باقی
رسول جعفریان
غلامرضا خاکی
مهدی خلجی
محمدحسین دانایی
مرتضی سیدی‌نژاد
امید طبیب‌زاده
حاتم قادری
محمدرضا کائینی
عبدالجواد موسوی
حورا یاوری

🛒 https://hamrokh.com/kala/sad-salegi/

‍ ✒"خودتسکینیِ تبلیغی" یا حمله دردناک؟
این مَثل را قبلا نیز، به مناسبتی دیگر آورده‌ام. حرامیان به خانه بینوایی هجوم بردند و به غارت مال و همسرش شدند. دورِ صاحب‌البیت نیز خطی کشیدند، که اگر پای از آن فراتر نهد، حکم به مرگ خویش کرده است! به گاه اتمام کار و خروج مهاجمان، مردِ دایره‌نشین درآمد: "من در طول این مدت، چند بار پای از خط برون نهادم و حرفتان را به گوش نگرفتم!...".
شواهد حاکی از آن است، که به اصطلاح حمله دیشب نتانیاهو به برخی نقاط نظامی ایران، به نوعی "خودتسکینیِ‌ تبلیغی" می ماند، تا پاسخی متناسب به وعده صادقِ دو. دُمِ خروس در این فقره، متعدد است. از عدم تناسب عربده‌جویی و رجزخوانی‌های رسانه‌ای با آنچه دیشب گذشت، تا خیره شدن گالانت به تصویری فیک در اتاق فرماندهی! تنها استیصال است و دیگر هیچ! با این همه، داستان جنبه‌هایی دیگر نیز دارد،‌ که تذکار بدان به‌هنگام است:
🔹️یک: ارباب توجیه از دیشب این مستمسک را برداشته‌اند، که آمریکا مهاجم را از حمله گسترده بازداشته و محدود ساخته است. این جماعت ناخواسته، به توان بازدارندگی ایران اذعان می‌کنند. چه عموسام نه از سر علاقه به چشم و اَبروی کشورمان، که از بیم از پیامدِ پاسخ گسترده ایران، به مهارِ توحش دست زده است. در این مرز و بوم توانی خلق شده، که هر فکر رذالت آمیزی را به خودی خود خنثی میکند.
🔹️دو: آنچه گفتیم، هرگز به مفهوم بی ارزش کردن پدافند پرتوان و کارایِ کشورمان نیست. از قضا یکی از عواملی که دشمن را بیشتر به صحنه‌آرایی و حملات پوچ و تبلیغی سوق می دهد، اطلاع از هرآنچه است که در ایران انتظار آنان را می کشد‌.
🔹️سه: اکنون حقیقی عریان، خودنمایی می‌کند. دستان آمریکا لای درب انتخابات است و دستان مهاجم لای درب هراس از حمله گسترده ایران و محدودیت های ایالات متحده. هرگز نباید گذاشت، که این فرصت تاریخی از بین برود و دشمن به شرایط عادی بازگردد. بی تردید جبهه مقاومت، باید ضعف‌ها و حرمان‌های آشکار دشمن را، مبنای طراحی نوین راهبردیِ خویش قرار دهد و گام هایی بلند به سوی هدف بردارد. اِنَّ لِرَبِّکُم فی اَیّامِ دهرِکُم نَفَحات، الّا فَتَعَرّضُوا لَها.
🔹️چهار: هرگز نباید اجازه داد که تعرضات محدود و نمایشی به ایران نیز، عادی و مشمول مرور زمان شود. بی‌شک نوع واکنش ایران به این رویداد،‌ موجد استنتاجات و طراحی‌های بعدی دشمنان خواهد بود.‌ هم از این روی باید به دور از تعلّل و شتابزدگی،‌ پاسخی درخور برای نقض حاکمیت‌ملی تدارک نمود. والعاقبه‌ للمتقین.
ظهرگاه شنبه، ۵ آبان ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

‍ ‍ ‍ ✒سروها ایستاده می‌میرند!
کسی که گمان می‌برد اغلب راهبران دلیر و دریادل، جز با تیغ و ترور از درگاه دنیا می‌گذرند، ماقبل تاریخ و حتی درک ایستاده است! سرگذشتنامه‌ها جز خون و خطر، برای ایشان نقش نکرده است. بدیهیات ردیف نکنم، اکنون سخن از امر دیگری است.
فقط در این میان از خاطر مبرید که این رادمردان، چه آسان باری سنگین از تهمت و هجو و پلشتی‌های تله‌ویزیون‌ها و نیوزها را به کناری فکندند و رو به معبود نهادند. او که امروز پرچم سوگش در اهتزاز است، متهم بود به اختفاء در هفت‌توی پناهگاهها، سپر کردن اُسَرا، افشای اسرار دِگر رهبران و سازش برای آتش بس! آنان که این سروِ افراشته و بلند قامت را تبر زدند، بس بلاهت‌آمیز بر تاریخ علامت نهادند. تصاویرِ واپسینِ مردی که بی‌نشان، اما در میانه میدان، تا آخرین لحظه سپر نمی‌اندازد و حتی نگاه دزدانه دشمن را نیز بی‌جواب نمی‌نهد و پرتابه‌ای نثارش می سازد! برای سَلَف او اما، مگر چنین افسانه‌هایی سرِ هم ندادند؟ در هتل‌های ترکیه و قطر می‌نشیند و با تجمل و تَنَعم قرین است و خلایق را در غزه به کشتن می‌دهد! سرحساب که شدند، دیدند که اغلبِ ایل و تبار خویش را، نثار همین مصاف ساخته است و آخرالامر، جان خود را به گاه قرائت شبانه قرآن در اقامتگاهی در تهران. یا چرا راه دور برویم؟ سیّدِ ضاحیه نشین، مگر متهم نبود که لبنان‌گراست و غزه را در حد حرف دارد و عافیت‌طلبی فرونمی‌نهد. او نهایتا جان بر سر لبنان نهاد یا فلسطین؟ و اگر به کمک باریکه نمی آمد، به حیات نزدیک‌‌تر نمی‌ماند؟ خداوند این روزها را، جلوه تدارک آبروی یارانش ساخته است! ملخّص کلام: از یاوه‌سرایی و هرزه‌بافی ابناء شیطان نهراسید، که جز پوچی و بی‌دوامی در بساط نداشته است.
این روزها که دشمن با همه توش و توان برای بودن و ماندن به میدان آمده و البته جز ترور نمی‌شناسد، نیز می گذرد، لَختی بعد درخواهید یافت که در پس این رذالت‌ها و شلتاق‌ها، چه آرزوهای خاک‌شده‌ای پنهان بوده است و چه پایمردی‌ها در برابر بهتان‌ها و انگ‌ها.
صبحگاه جمعه، ۲۷ مهر ۱۴۰۳
♦️@rkaeini

‍ ‍ "به گستره جاودانگی، به وسعت بی‌کرانگی..."
پایان پرشکوه یک پایمردی، چه پیامی می‌تواند داشته باشد؟ مردی که سه دهه ایمان و بشارت و متانت و تبسمِ پیروزمندانه را به جان رنجدیدگان روانه ساخت و اینک به بام تاریخ و ستیغ زمان بار یافته است، چه در ادامه خواهد داشت؟ تاریخ اما در این فقره، نشانی جاوید دارد. آنان که بنایی برحق می‌نهند و زمانه را از بیداری و عزم و شگفتی‌های کم‌تکرار سرشار می‌سازند، هرگز سر به نیستی و مرگ ننهاده‌اند. ایشان چون روزی روشن و جانفزا جاری خواهند شد، والصبح اذا تنفس! سید به جرگه پرآوازه‌ترین و ماناترین رهبران معاصر جهان اسلام پیوست. از این پس روایت هایی شگفتی‌ساز از او خواهید شنید و به سختی باور خواهید بُرد، که با چنین اسطوره‌ای هم‌عصر بوده اید..."
***
...همهمه اورژانس و سرگیجه داروها و خلایقی که درد به این نقطه رهنمونشان ساخته، امانم را بُرید. فقط جانِ نوشتن این چند خط را داشتم. اصلاً مگر همه چیز را، باید یا می‌توان نوشت؟ آنان که سالها مهرِ سید را به دل داشته‌اند و حتی مصاحبش بوده اند، مگر الان تاب نوشتن دارند؟ مگر عمری نگفتیم، که خلوص و خون راه خود باز می‌کند؟ نکند در این روزها نیز، همچنان اسیر خودخواهی مانده باشم؟ نگاهم‌ به صفحه گوشی می رود، بالاخره خبر را اعلام کردند...
***
آقا، آزمایشاتتان می‌گوید باید چند روز بستری شوید، وگرنه خطرناک است!... تسلیم تقدیرم، چه می‌توان کرد؟ حالا در غروبی به تیرگی و دلگیری یک بیمارستان -که هرگز اینگونه تجربه‌اش نکرده بودم- جز نگاه ساده‌ای به افق، کار دیگری از من ساخته نیست! اما نه، گو آسمان نیز سخنی برای اهل معنا دارد. امشب دومین شبی است که سید در هماره عمر، انتظارش را می کشید! وصال او نمی تواند تلخ باشد! مائیم که در رهگذر عمر و تن‌فرسایی، به گوشه جهان دلالت شده و مغموم شده‌ایم. بر او گوارا باد.
شامگاه شنبه، ۷ مهر۱۴۰۳
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

‍ ‍ ✒در پیدا و نهان نتیجه انتخابات
انتخابات جمعه گذشته، مملو از نکته‌ها و درس‌هاست. بخشی از آنها که کمتر دیده و نوشته می‌شود، از این قرار است:
یک: عده‌ای به جدّ و قطعیت مدعی بودند،‌ که نظام تا آینده‌ای دور و دیر، نخواهد توانست به مشارکت پنجاه درصدی بازگردد. انتخابات دور دوم نشان داد، که اگر سیستم تنوع درونی خود را فعال‌ و تشدید کند، به راحتی می‌تواند بخشی از آرای خاموش را جذب نماید. آن هم نه تنها به نفع تجدیدنظرطلبان یا رفُرم‌خواهان، که حتی انقلابیون نیز در فاصله یک هفته، می‌توانند چهار میلیون به رای خویش بیفزایند.
دو: رای دو طیف آنچنان شانه به شانه و نزدیک است، که دشوار بتوان جریانی را پیروز انتخابات، به معنای متعارف آن در ایران خواند. به عبارت دیگر ما در این رویداد، برنده عددی و حقوقی داریم، اما برنده حقیقی نداریم! چه دولت مستقر اگر بخواهد در مسائل کلان و ملی، قدم از قدم بردارد، ناچار از اقناع رقیب چهارده میلیونی است.
سه: تعیین کننده نتیجه انتخابات اما، چهار استان با رای قومیتی و نه گفتمانی است. ضمن احترام به همه شرکت کنندگان ارجمند تُرک و کُرد، باید گفت که آنان نه نماد تئوری سیاسی ویژه‌ای هستند و نه رایشان، در سبد پیروز انتخابات ماندگار است.
چهار: این انتخابات، لولوسازی از رقیب را تقریبا بی‌اثر کرد. گروهی که نماد آن "طالبان" خوانده شد، چهاره میلیون رای جذب کرد! در تهران که مرکز ابرتحولات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی خوانده می شود، فاصله دو کاندیدا در حدود چهارصد هزار نفر است. استان‌هایی که مرکز تولید فرهنگ به درازای تاریخ بوده اند، از قبیل: خراسان‌ها، اصفهان، فارس، قم و...الخ نیز، بر "جهل مقدس" آغوش گشودند! آیا ستاد پیروز جرات اظهار این نکته را دارد، که اکنون چهارده میلیون نفر از مردم ایران جانبدار طالبان هستند؟
پنج: نه‌گمانم که تئوری اجماع اصولگرایان در مرحله نخست و تصورات عده ای در انتقال آراء دو کاندیدای این جربان به سبد یکدیگر، چندان درست باشد. به احتمال فراوان بهترین شکلِ ماجرا، همین است که روی داد. این امر همچنان می تواند محل بررسی‌های دقیق و روشنگر بماند، به شرط آنکه بر دعواها نیفزاید.
شش: بدیهی است که در این مقطع، باید به آقای پزشکیان تبریک گفت. کارِ او، بسیار سخت است. از سناریو ها و احتمالات پیش رویش بهتر است سخنی نگوئیم، که خود مجالی موسَّع می‌طلبد. بهترین توصیه به وی، همان است که خود وعده داد. در آغاز همگرایی با رقیب و در مرحله بعد، نزدیکی به بدنه بی تفاوت یا دلخور. از قضا با رادیکالیسم، هنجارشکنی و تمامیّت خواهی اطرافیان، هرگز نمی‌توان به این هدف دست یافت. او هرقدر بتواند دولت سوم حسن روحانی نباشد، ضریب توفیق بیشتری خواهد داشت. برای نیفتادن به ورطه پیشداوری، همین مقدار کافی است. از بقیه اش در آینده رونمایی خواهد شد.
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

‍ ‍ در "سعی سعید"
✒️این چند خط می‌توانست در سه‌شنبه یا چهارشنبه گذشته به قلم آید، اما نگارنده دید که دوستان سی‌ساله‌اش، "تضارب افکار" را به "تضارب افراد" مبدل ساخته اند! در چنین شرایطی، نه حرف زدن با موافقان هنر است و نه عصبی تر کردن مخالفان. در این چند روز اما، بخشی از پرده فرو افتاد و فرازهایی از دعوا، بلاموضوع شد. نه اجماع طرفداران دیروز را دارد، نه نظرسنجی هایی که افراد را بدان سو سوق می دادند. این عبارات در شرایطی نوشته می‌شود، که یاس و سرخوردگی برخی را منفعل ساخته است. از قضا در چنین شرایطی باید نوشت:
یک: به کسی رای می‌دهم، که سخنش متعلق به خودش باشد. در این صورت رایش نیز، متعلق به خودش خواهد بود. سخنِ قرضی، رای قرضی و حتی وجود و عدم قرضی، یکی از بدترین پدیده‌ها در انتخابات است. اگر این ملاک را صحیح بدانید، کسی ارجحیت دارد که سراسر ایران را به دیدن و یافتن گشته، برای هر دردی علاجی یافته و از آن مهم تر، به اجرای آنچه ارائه می‌کند، اطمینان دارد. کسانی که با سرمایه "نمی‌توانم" و "نمی‌گذارند" در صف انتخاب شدن ایستاده اند، ماقبل داوری اند!
دو: در اردوگاه نمی‌توانم و نمی‌گذارند، کار خراب‌تر از این حرف‌هاست. یک وقت کسی گفتمان قرض می‌کند، اما یک وقت کسی اصلا گفتمان ندارد. "همه خراب کرده‌اند"، "همه دزد بوده‌اند"، "نباید دو تا سفره انداخت"، "ببینیم کارشناسان چه می‌گویند"، ارائه راهبرد انتخاباتی و اجرایی نیست. افراط در فریاد کردن "سیاست‌های مقام معظم رهبری" هم، بیشتر پوشاندن دُم خروس قلمداد می‌شود! یکی از کاندیداها در این فقره، مرحوم حاجی بخشی را پشت‌سرگذاشته است! این در حالی است که سخن دومی از سرِ صدق، درد و باورپذیر بود، اما اولی با ترکیب ستادش، اسباب خنده درست کرده است.
سه: کاهش سطح مشارکت، البته مهم‌ترین دغدغه است. اما نگرانی از آن، از سوی کسانی که بیشترین دولت ها و فرصت‌ها و نتیجتا بیشترین سهم را ایجاد این معضل داشته‌اند، مقبول نمی‌افتد. نباید گذاشت که خود این مساله نیز، اسباب کاسبی و رانت شود.
چهار: با این اوصاف، نویسنده و کسانی که ماوقع را چون او می بینند، در رای دادن به دکتر سعید جلیلی تردید نخواهند کرد. سود و ضرر انتخاب خلایق -به هر شکل و نوع که باشد- نهایتا به خودشان بازخواهد گشت. در این میان، تنها دیرفهمی‌ها و بدفهمی‌ها در تاریخ حک و ماندگار می‌شود.
♦️@rkaeini

✒این توئیت چه راست باشد چه دروغ، مسلم است که پزشکیان حاضر نشد تا رفتار فاضلی را به ریش بگیرد! اگر از سر اخلاق باشد، معلوم است که او نیز به زشتی رفتار مشاورش پی برده است. اگر هم از سرِ سیاست باشد، که مشکل می شود دو تا! تعطیل اخلاق و سیاست‌زدگی!
♦️@rkaeini

‍ ‍ ✒شعر و شلتاق یا حافظه تاریخی؟
تصور کنید تُرشرویی طلبکار را، که جز "اغلبِ مسئولین خرابکار بوده‌اند"، "اغلبِ مسئولین دزد بوده‌اند"، "اغلبِ مسئولین باید محاکمه شوند"، چیزی در بساط ندارد، اما هم‌ او، اکثرا همان‌ها را در ستاد خود جمع کرده و به دلیل ضعف منطق و بیان و ایضا حوالت همه چیز به کارشناسان (بخوانید همان مسئولین)، در هر صحنه یکی از همان مسئولینِ را می آورد، که ناتوانی اش را رفع و رجوع کنند! تا اینجای ماجرا، مهم نیست. تناقضات یک کاندیدا و ناتوانی او در ساماندهی تبلیغاتش، به خودِ او مربوط است. در این میان اما، اگر رِندی بخواهد از کمبودِ دیگری پلکان بسازد، باطل را بازتولید کند و به قول خودش "سرِ مردم را شیره بمالد"، نباید بی‌پاسخ بماند. به محمدجواد ظریف باید گفت:
یک: کلی‌گویی در باره "قدرت مردم" یا "قدرت معنایی مردم"، بدون نشان دادن جوهره اصلی آن، نوعی بازی با کلمات و اغواگری است! اگر ایرانیان پس از انقلاب قدرت معنوی آفریدند، معلول قدر نهادن به اسلام، تشیع، ولایت، استقلال، ایثارگری و وانهادنِ زدوبند با بیگانه بود. اما این همه، به شما و کارنامه‌تان چه ربطی دارد؟ کدامین یک از عناصرِ تشکیل‌دهنده این قدرت، از حمله شما و رفقا در امان بوده است؟ اینکه در باریکه‌ای فرو رفته در خون و آتش، جماعتی با همین قدرت می‌‌رزمند و در این مصافِ نابرابر ظفرمند شده‌اند، با فکری که اکنون شما تحت بیرق آن سینه می زنید، چه نسبتی دارد؟ اصلا تا به حال، پدیده "مقاومت" کجای ایده شما بوده است؟
دو: از کسی که مدعی است بخش‌هایی از برجام را انشاء کرده، اما بعد اعتراف می کند که معادلِ تعلیق در آن نبوده و سپس ناگزیر به خطای خود اعتراف می‌کند، هیچ بعید نیست که یادش برود: تحریم نفت، پتروشیمی، بانک، بیمه، کشتیرانی و...الخ، در دوره مسئولیت وی رخ داده است. در چند سال اخیر، ظریف به کسی می ماند که از سرِ عصبانییت هیستیریک، می گوید تا گفته باشد!
سه: وقتی آمریکا اراده کند که عهد را بشکند و سپس چنین کند، چه تفاوت دارد که برای این کار، بتواند به بندی از برجام استناد کند یا نتواند؟ او هرگاه میلش بکِشد، شما و معاهده تان را باطل و دولت‌تان را نیز قُفل خواهد کرد، که کرد!
چهار: اگر قرار بوده که بایدن به برجام بازگردد و با اشتُلُم اسرائیل بر جای خود نشسته، باید بر آن معاهده، نمُرده نماز کرد! وانگهی مجلس چرا باید می نشست، تا دولت همچنان به وعده نسیه برجام، بهای نقد بپردازد؟
پنج: بالاخره بایدن به دولتِ شهید جمهور لطف کرد، یا تحریم هایش را به اضعافِ مضاعف افزایش داد؟ با خود چند چندیم؟ آمریکا مگر مشاعر خود را از دست داده است، که به دولتی غربگرا امتیاز ندهد، اما به دولتی انقلابی که برای برجام خود را به در و دیوار نمی‌زند، درِ باغِ سبز نشان دهد؟
شش: چگونه دولت شهیدِ جمهور با دو هزار و پانصد و هفتاد تحریم، می تواند رشد اقتصادی شش درصدی، حضور در پیمان‌های بین المللی، اصلاح ارتباط با همسایگان و جلوگیری از جهش تورم را محقق کند، اما دولت روحانی فقط با تعداد ناقابلِ هزار و پانصد تحریم و برخورداری از موهبت لایتناهیِ برجام، از جایی به بعد کاملا افلیج و از کار افتاده می شود؟
هفت: فهم آقای دکتر از مقوله جنگ و صلح در قرآن اما، در زمره شاهکارهای اوست! اینکه کتاب آسمانیِ ما اولویت را به صلح می دهد، از بدیهیات است. اما از کدامین آیه می توان دریافت، که کفار تا ابد باید با معاهدات برجام گونه، سرمایه های مادی و معنوی دولت اسلامی را حراج کنند و "خسارت محض" بیافریند؟ و مسلمانان موظفند تا ابدالآباد خود را به این چرخه باطل بسپارند؟ ما قرآن تبیین میکنیم، یا مسیحیت تبشیری؟
هشت: آیا با شعر و شلتاق، می توان به مصاف حافظه تاریخی رفت؟
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini

‍ ✒سالها قبل در خلال مطالعه، به اظهار نظری از محمدتقی بهار برخوردم که مضمونش این بود: "مردم ایران از یک درک پنهان برخوردارند و آن را در بزنگاهها نشان می دهند!..." در پنج روز اخیر می‌توان دریافت، که بسا مردم فهم خود در باره سید ابراهیم رئیسی را، تابعی از ذهنیت جریانات برانداز، لیبرال، سکولار و شبه‌روشنفکر قرار نداده‌اند و دیگر حاضر نیستند او را: شش‌کلاس‌درس‌خوانده، داری درکی فروتر از هفتاد‌میلیون‌نفر، گرفتار سندرم پست بی‌قرار، پی‌جویِ مقام بالاتر، بی کفایت، بی‌اراده و... الخ تلقی کنند. به عنوان دیگر می‌توان داوری‌های کنونی در باره آن فقید را، به چهار بخش تقسیم کرد. جماعتی از آغاز به او علاقه داشتند، در انتخابات به وی رای دادند و اینک بر او مویه می‌کنند. دسته‌ای دیگر با مشاهده تحرک او در خدمتگذاری و اراده مخلصانه اش در سه سال اخیر، به رغم آنکه به او رای نداده بودند، اکنون به عزایش نشسته‌اند. دسته سوم تحت تاثیر براندازان، او را به نسبت‌های فوق آمده یا نیامده مذمت می‌کردند، اما اکنون با حل‌شدن معما و عیان گشتن بخش مهمی از حقیقت، در سکوت و تردید فرو رفته‌اند. آنها ممکن است ماتم زده و حامی مطلق او نشده باشند، اما دیگر نمی توانند او را یکسره سیاه کنند، چه اینکه دست کم جوهره شخصیت و فرجام او را، به چشم دیده‌اند. نهایتا بخش دیگری نیز هستند، که گرفتار عصبانیت هیسیریک و ایستایی ذهنیِ ازلی و ابدی شده‌اند! در گذشته از معرفی‌نامه‌هایی چون: من بی‌ناموسم، من سلیطه‌ام و...الخ آویخته اند و در چنین بزنگاهی، هنری جز نمایش اسافل‌اعضاء ندارند! این آخرین سنخ، ماقبلِ تحلیل‌اند و باید آنها را به سرنوشت سپرد. سخن اینجاست که آیا الباقی و به ویژه طیف دوم و سوم، پس از چشم ‌فروبستن رئیسی به باورِ امروزینِ خود رسیده اند؟
به جمله بهار باز می گردم. معتقدم درک و هوش پنهان اغلبِ آنان، رئیس جمهور را فردی مخلص، خدمتگذار، پرتلاش، خستگی‌ناپذیر، صبور و بی‌کینه می‌دانست و تنها فضاسازی های اجتماعی، شجاعت اذعان به این مهم را از ایشان ستانده بود. گاه استبداد رسانه‌ای و موج شلتاق و شایعه چنان آدم را سنگ می کند، که چاره ای جز خودسانسوری نمی‌بیند و رنج زبان‌بستگی را به خود تحمیل می‌دارد! درک پنهان خلایق، بالاخره روزنه ای برای اظهار می یابد و درباره رئیسی،‌ این امکان از شامگاه یکشنبه سی‌ام اردیبهشت ماه مهیا گشت. بخشی از تاریخ را، همین درکِ نهان برپاداشته است...
♦️@rkseini

◀️روضه جانسوز "ابراهیم" از زبان حاج منصور ارضی. مصلای تهران، شامگاه سه‌شنبه ۲ خراد ۱۴۰۳.
♦️@rkaeini

‍ ✒"ابراهیم" عمری در حوالی شهادت زیسته بود. هم از این روی بود که سه سال پیش، صندوق‌های مهر را از نامش آکنده ساختیم. می‌دانستیم که در دوگانه خدمت و خطر،‌ نخستین را بر می‌گزیند و دومین را فرومی‌نهد. به وجاهت و آینده‌جویی وقعی نمی‌نهد و در لحظه، هر آنچه در دست و زبان دارد، در طبق اخلاص می‌نهد و به خلق‌الله پیشکش می‌دارد. ریاست جمهوری‌اش تک‌دوره‌ای شد و به دور دوم وصال نداد، چه برای جاودانگی و ماندگاری در سپهر انقلاب اسلامی مبعوث گشت. رئیسی در تصدی قوه قضائیه محبوب شد، جایی که کمتر چنین کارکردی دارد و عادتا نهادی سخت و زِبر است. در آغاز تصدی ریاست جمهوری، بسا عافیت‌طلبان، مسئولیتش در کشوری تحریم‌زده، کرونا‌زده و در پی مسئولیت دولتی عافیت‌طلب و کم‌کار را عبث می‌انگاشتند، اما او این همه را به هیچ گرفت! محرومانِ نادیده در دورترین نقاط کشور را دریافت،‌ به مروت و مدارا درددل‌هایشان را شنید، اما کلنگ نمایشی بر زمین نزد و وعده بیهوده نداد. جمعه و تعطیل نداشت و مردم را از طریق ویدئوکنفرانس و شیشه دودیِ شاسی‌بلند ننگریست. رذالت و طعنه داخلی و خارجی را ندید و نشنید، اما نیاز و ناله محرومان را به گوش گرفت. سراز‌پانشناخته و بی‌قرار، به دلداری‌شان می‌شتافت و در سیل و زلزله و درد، با سر و روی خاک‌ و گِل آلود اما چهره‌ای پرامید، از آلامشان می‌کاست. مردم او را در مناطقی می‌دیدند، که پای هیچ فرمانداری به آنجا نرسیده بود، چه رسد به رئیس‌جمهور. مردم تا ظهرگاه سی‌ام اردیبهشت ماه که "ابراهیم" بر سفینه سفر آخر قدم نهاد، او را دلداده خدمت دیدند و با همین خصلت به خاطرش سپردند. او به نمادهای انقلاب اسلامی پیوست و این پاداشی نیک، به سه سال بی‌قراری در خدمت بود.
در بحبوحه دنیاطلبی و توهم‌پرازی جماعتی و ناامیدی عده‌ای دیگر، همچنان می‌توان رجایی و رئیسی شد. شرط آن ترک پیله وجاهت‌طلبی و بیم‌زدگی است، موهبتی که به گرفتارآمدگان در چنبره روزمرگی اعطا نمی شود.
خوشحالم که سه سال پیش به او رای دادم. خوشحالم که در همان دوره، عده‌ای را ترغیب کردم تا به او رای بدهند. خوشحالم که در عمل، همان بود که حدس می‌زدم و خوشحالم که نهایتا در چنین روزی، خدا او را نزد خود خواند.
♦️@rkaeini

🎥 #ببینید | روایت قهرمانان مغفول در تاریخ

👤 محمدرضا کائینی
پژوهشگر تاریخ

🌱 منتظر حضور گرمتان در غرفه انتشارات راهیار هستیم

📆 ۱۹ تا ۲۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳
📍 تهران، مصلی امام خمینی، راهروی ۲۱، شماره ۵۰۲

🖥️ و همزمان در بخش مجازی نمایشگاه:
🔗 B2n.ir/u43943

💠 انتشارات راه‌یار؛ ناشر فرهنگ، اندیشه و تجربه انقلاب اسلامی
🌐 raheyarpub.ir
✅ @rkaeini

🎬تنوع نگاه در آثار انتشارات حاج قاسم مبین متنوع بودن ساحت شهید سلیمانی

💬‌«محمدرضا کائینی» پژوهشگر تاریخ به «مکتب حاج‌ قاسم» گفت:

🗣تنوع آثار مکتب نسبت به سال‌های گذشته نماد علاقه اقشار و گروه‌های اجتماعی به شخصیت شهید سلیمانی است.

🗣تنوع نگاه و جذابیت بصری و سایر اختصاصات این آثار مجموعا نشان دهنده متنوع بودن ساحت این فرد است

🗣متولیان مکتب حاج قاسم باید مراقبت کنند کار بازاری و تبدیل شدن موضوع به کالای تجاری از ساخت شهید سلیمانی دورباشد.

🗣مردم توقع انتشار آثار در مورد ابعاد ناگفته شهید را دارند و بسیاری از وجوه نقش‌آفرینی شهید سلیمانی در منطقه و جبهه مقاومت هنوز ناگفته مانده است.

📚#نمایشگاه_کتاب

🔸  @Soleimany_ir ایتا | بله | سروش | روبیکا | آپارات | ویراستی | توئیت

‍ ‍ ✒فراانتخابات/۲
شاید این پرسش پیش آید که با گذشت بیست و پنج روز از انتخابات مجلسین شورای اسلامی و خبرگان، چه نیازی به بازخوانی پیامدهای آن وجود دارد؟ پاسخ این است که رویداد مورد اشاره، مَحَکی برای بازشناخت شرایط سیاسیِ کنونی کشور و ارزیابی آینده آن است.
یک: شک نیست تکرار انتخابات نود‌وهشت، در شرایطی که بسا عوامل کاهنده از مشارکت ایجاد و در مقیاس گسترده بزرگنمایی شده، یک پیروزی برای جمهوری اسلامی قلمداد می شود. برای خوانندگان آیه یاس در داخل و خارج -که مشار‌کت تهران را شش درصد و مشارکت کشور را بیست درصد می خواستند- تکرار نود‌و‌شش غیرمنتظره بود. هم از این روی، از آمارسازی موازی و فردی آویخته‌اند. خوب است که ایشان، از منابع و شیوه شمارش خود رونمایی کنند. بعید است که به‌رغم تلاش برای تداوم عوامفریبی، پیش خود در نیافته باشند که چه روی داده و اهمیت آن تا چه میزان است.
دو: عده‌ای که تاکنون واقع‌گرا خوانده می شدند، این روزها از اوج آرمانگرایی خود رونمایی کرده‌اند! آنان نظام را به این می نوازند، که پنجاه‌و‌نُه درصد از خلق الله در انتخابات شرکت نجسته‌اند! این در حالی است که میانگین شرکت مردم در تمامی گزینش‌ها برای مجلس در چهل و پنج سال اخیر، پنجاه و سه درصد بوده است. مشارکتِ تهران نیز در اغلب موارد، به پنجاه درصد نرسیده است. تذکار بدین مهم از باب توجیه و لاپوشانی یک نقطه ضعف نیست، نمایاندن موضع عناد و لجاجت در رفتار جماعتی است، که روزگاری همه را ضدانقلاب و خود را انقلابی می‌پنداشتند!
سه: از رویکردهای جریان اصلاح‌طلب، همپایی افراطی با "تحریم" بود. فضاسازی "خواجه خندان"* مبنی بر رای ندادن نیز، از همین سربند انجام گرفت. گو عاقلی یافت نمی‌شد که از این فرد و همپالگی‌هایش بپرسد: در دو انتخابات قبل که خواجه کاغذی به صندوق انداخت، عدد قابلی به رای دهندگان افزود؟ این معرکه گردانی‌ها را، باید ماقبل تاثیر و تحلیل قلمداد کرد.
چهار: اصلاح طلبان با این نتیجه - اگر تا گزینش رئیس جمهور در بر همین پاشنه بچرخد- حتما با حداکثر نیرو به انتخابات بازخواهند گشت و ابواب‌جمعی تحریمی خود را، به حاشیه خواهند راند. در این رویداد، تکرار دوگانه نودوشش و حتی هشتادوهشت، دور از ذهن نمی نماید.
پنج: معاندان نظام در پی انتخابات، به تنظیمات کارخانه بازخواهند گشت! مشغولیاتشان ترویج بی حجابی و برهنگی و...الخ، افشاگری های پروژه ای، موسمی و جهت دار و هر اقدام مشروعیت زدای دیگر خواهد بود. اگر اغتشاش رقم خورد که نعم المطلوب و گرنه التهاب فضای مجازی، همچنان در دستور کار است. مگر زمانی که ضربه‌ای سخت، مدتی آنان را به سکون و سکوت رهنمون سازد. لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِكَ أَمْرًا.
شش: این "فراانتخابات" برای دوست دشمن، پیام‌هایی متنوع و پرلایه داشت. در این میان اما، اگر مسئولان و سیاستگزاران این همه را دریابند و در تصمیمات خویش دخالت دهند، انتخابات ریاست جمهوری را به جشنواره ای بزرگ از قدرت نظام مبدل خواهند کرد.
*لقبی که عبدالکریم سروش در پی عدم شرکت محمد خاتمی در انتخابات، به وی داده است.
♦️@rkaeini

‍ ✒خاطره‌ها و اسناد نشرنایافته
ره‌آورد یک دوستی ۲۳ ساله
خودم را آدمی خوش‌اقبال می‌دانم که در این وانفسای نفاق و خودخواهی‌ خلایق، یک دوستی بیست‌و‌سه‌ساله و دائما رو به عمق و صمیمیت را تجربه کردم. چیزی که در زیست بسا مردمان، اساسا نمی‌توان از آن سراغ گرفت و خیلی‌ها بدون درک آن، درمی‌گذرند. با این همه وقتی چنین صمیمیتی به سنگی بر گوری، یا عکسی در قابی مبدل می شود، خیلی چیزها به خودی خود از درونت رخت برمی‌بندد! مهم ترینش اینکه آرزوها و تمنیاتی که مردم از بام تا شام برایش پرسه می زنند، برایت پوچ می‌شوند و از سکه می‌افتند! شاید این یکی از فوایدی است، که خدا بر مرگ و البته برای عبرتِ اولی‌الالباب مقدر کرده است.
به هر روی بر تمامی رفاقت‌ها، روزی مُهر مرگ خواهد خورد و چهل روز پیش، اُنس دیرپای من با زنده‌یاد سید مهدی طالقانی نیز مشمول این قانون گشت. در این میان اما، سپردن ناگفته‌ها و خاطره‌هایش به تاریخ را، چون وظیفه‌ای بر عهده خود می بینم. گمان می‌برم که مشاهداتش از پدر و رویدادهای سیاسیِ پیرامون را، به یک مجلد و یادمان‌های دوران مراوده بیست و سه ساله را، به مجلدی دیگر تبدیل کنم. یادگارهایی که تماما، مستند و خواندنی می‌نمایند و تاریخ‌پژوهان می توانند، آنها را دستمایه تحلیل های خود سازند.
و کلام آخر: انسان ها با محبتی که نقش می‌کنند، به جاودانگی می گرایند و او به تمامی چنین کرد و برای کَسان فراوانی، یادگارهایی از جنس مِهر و شفقت و عطوفت نهاد. روحش شاد و یادش گرامی باد‌.
♦️@rkaeini

♦️@rkaeini