(توضیح: ویدیوی زیر آخرین وداع تلخ زندانی اعدامی با هم بندی هایش است.)
در فضای درمان روانکاوانه، بدلیل دینامیسم حاکم بر جلسه تراپی، درمانگر نوعی مواجهه دائمی بین اوهام مراجع و واقعیتهای زندگی را با هدف دستیابی به تشخیص علائم مراجع و همچنین طی پروسه بهبودی و بینش یابی وی به پیش می برد. در شرایطی درمانگر بصورت واضحی این تقابل خودآگاهی و ناخودآگاهی محتویات سازمان روانی مراجع را در کنار هم می بیند و البته همراه با وی مراجع نیز به این درجه از روشن بینی دست می یابد. این رویداد به کمک روشهای خاص در نهایت به خلاصی مراجع از سمپتومهای آزار دهنده می انجامد و پایان درمان را رقم می زند.
البته در فضای ارتباطات آدمیان در زندگی معمولی درک چنین رویدادهایی به دلیل ماهیت ناخودآگاه آنها امکانپذیر نیست، اما تجربیات من بعنوان یک روانکاو نشان داده است که در موقعیتهای ناگزیر، می توانیم این اتفاق کنار هم قرار گرفتن جریانات دوگانه ناخودآگاهی و خودآگاهی را در قالبی مشخص نظاره گر شویم.
در هنگامه های مرگ و اعدام و بیماریهای علاج ناپذیر و بحرانهای حاد، مکانیسمهای دفاعی تضعیف می گردد، سمپتومها فرم و جهت خود را تغییر می دهند و نگاه فرد به زندگی و واکنشهای وی در خالصترین تظاهرات بروز داده می شود.
این پدیده بیرونی را می توانم در مقایسه با فضای درمانی در جلسات روانکاوانه، نوعی واکنش مبتنی بر بینش یابی تحمیلی طبیعی تفسیر بنمایم.
گفتگوهای رد و بدل شده در این ویدیو و رفتار آدمها و امیدها و ناامیدی ها و دلهره ها و نگرانیهای مطرح شده در آن، داستان زندگی همه انسانها در طول زندگیشان است.
منبع اطلاعات روانشناسی
[عمومی و آکادمیک]
🚦🧠
Chanel:
@RavanRahnama_Official
Group:
@RavanRahnama_Group