نقاش فقیر

نه گریه میکنه، نه حرف میزنه، فقط سکوت میکنه در درونش آتشی از انتقام شعله‌وره که یک روز ۱سر۱ئیل رو با خاک سیاه یکسان میکنه

🚩 اماج

🔰 @Amaj24

سیلی آب‌دار خداوند متعال به سیاه‌ترین جبار سفاک حرامزاده تاریخِ طواغیت تماشا دارد. ولله الحمد و المنة

رفقایی که رأی نمی‌دهید
سلام و درود
من رأی می‌دهم تا کسانی که باعث شدند شما رأی ندهید مسئول نشوند.
من هیچ مسئولیت دولتی ندارم. فرزند کارگرم. قصدم آبادانی و پیشرفت کشور است. انقلابی‌ام ولی دیگران را از خود بالاتر نمی‌دانم (به سفارش امام رضا علیه السلام). از عینک‌های سیاسی متنفرم. از تقلید کورکورانه از هر چیزی حتی رهبر انقلاب، متنفرم.

بدانید که ارتکاب فساد منتخبان ما یا اطرافیان آن‌ها در آینده، بر گردن ما نیست اگر خوب تحقیق کرده باشیم و برای خدا پاسخ داشته باشیم. وگرنه همیشه این احتمال هست (حداقل در اطرافیان منتخب) و نباید هیچ وقت رأی داد. این را از آن مرد بزرگ، آن عالم ربانی یاد گرفتیم که جز صداقت و اخلاص از او ندیدیم:

«کسانی که در انتخابات شرکت کردند و با تحقیق رأی دادند، در ثواب تمام خدماتی که منتخب آنها انجام می‌دهد، شریک هستند، اما در گناه کارهای بد او شریک نیستند.»
مرحوم آیت الله حائری شیرازی (ره)
@haerishirazi

تحقیق کنید. شرکت کنید. اگر برای خدا و خالصانه بیایید، به هر کسی رأی دهید، مأجورید ✋❤️

این آخریشه 😅 👇

یک فیلم از صدها را پسندیدم براتون بفرستم. آقای ابوالفضل ظهره‌وند را یک کارشناس پخته، اهل فکر، مستقل و حر می‌دانم. اینجا درباره سال‌ها همکاری و آشنایی نزدیک با آقای جلیلی می‌گوید.

به نام خدای مهربان

سلام بر دوستان قدیمی
دو نکته واضح از صدها را می‌نویسم:

1⃣ سال ۹۲ قد و اندازه آقای جلیلی در حد ریاستِ جمهوری نبود. به او رأی ندادم. ولی همه می‌دانند و امروز قابل انکار نیست که از همان سال برای این هدف سال‌هاست تلاش کرده و تیم بزرگی از نخبگان و دانشمندان و مهندسین را در دولت سایه تشکیل داده و در مسائل مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی شبانه روز تحقیق و سفر کرده است. (این‌ها ادعا نیست. جستجو کنید خواهید دید.) ایشون آزمون و خطاهای دولت‌های وقت را با الگوهای حل مسأله خود تطبیق داده و به قول معروف می‎داند با خودش و با مردم و مسائل کشور چند چند است ولو اینکه بی نقص هم نیست. ولو اینکه دچار اشتباه شود.

این ویژگی فوق‌العاده را نه در رزومه آقای پزشکیان پیدا می‌کنید نه هیچ رجل سیاسی دیگر. من که نمی‌شناسم.

2⃣ جلیلی یقه‌اش را محکم به دست مخاطب می‌دهد تا شعارهای او را مطالبه کنند. به خلاف آقای پزشکیان که دیدیم برخی وعده های چند روز پیش خود یا مسئولین ستادش را تغییر می دهد یا انکار می‌کند. برخی اطرافیان فعال در ستادش را گردن نمی گیرد!
می‌گوید فقط قانون ولی در چند مورد قانونی مهم (۱م مسکن، رشد ۸درصد...) زیر بار نمی رود و نمی گوید چقدر گردن می‌گیرد.

🔹 بنده حقیر علی رغم شناخت قبلی این دو نفر، با ده‌ها ساعت پیگیری مجدد و جدی برنامه‌ها و مناظرات به آقای دکتر #سعید_جلیلی رأی میدم و از شما هم دعوت می‌کنم به ایشون رای بدهید.

🔸 فرق این دو دولت خیلی زیاد است. جلیلی شق القمر نمی‌کند ولی اطرافیان آقای پزشکیان یادآور سال‌ها بی‌مسئولیتی و ترک فعل‌های گسترده و سیاست خارجی ضعیف است. آزموده را آزمودن خطاست.

ارادتمند همه شما عزیزان

"در مواجهه‌ی با پیروزی‌ها قرآن به ما درس میدهد:

اِذا جاءَ نَصرُ اللهِ وَ الفَتحُ | وَ رَاَیتَ النّاسَ یَدخُلونَ فی دینِ اللهِ اَفواجًا | فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّکَ وَ استَغفِرهُ اِنَّه کانَ تَوّابًا؛(۲)
نمیگوید خوشحالی کن، مثلاً برو وسط میدان شعار بده؛فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّک؛ [می‌گوید] برو تسبیح کن؛ این مربوط به تو نیست، مربوط به خدا است؛ استغفار کن.
در خلال این حرکت ممکن است یک غفلتی از تو سر زده باشد، از خدای متعال طلب مغفرت کن؛
در برخورد با حوادث مثبت این جوری باید برخورد کرد: دچار غرور نشدن!و از خدا دانستن که:
«وَ ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَ وَلکِنَّ اللهَ رَمىٰ».(۳)
این اغترار به نفْس [فریب خودن از نفس] و اغترار [نسبت] به خدا که انسان غرّه بشود، [درست نیست]؛
«فَحَقُّ لَکَ اَن لا یَغتَرَّ بِکَ الصِّدّیقون»؛(۴)در دعای صحیفه‌ی سجّادیّه [آمده] که:
صدّیقون هم نبایستی اغترار پیدا کنند به تو که بگویند:«ما که دیگر با خدا وضعمان روشن است و ...»؛
نخیر، خدای متعال با صدّیقون هم رودربایستی ندارد؛ [اگر] یک وقت خطائی بکنند، ضربه را خواهند خورد.
کاری که انجام میگیرد، کار خوبی را که انجام گرفته، از خودمان ندانیم، از خدا بدانیم. واقع قضیّه هم همین است."

رهبر معظم انقلاب ۱۳۹۷/۱۲/۲۳

۱. آل عمران ۱۲۶
۲. سوره مبارکه النصر
۳. الأنفال آیه ۱۷۴
۴. صحیفه‌ی سجّادیّه، دعای ۳۹

🔹آیت‌الله حائری شیرازی🔹

◼️ شیوه های مبارزه حضرت فاطمه زهرا(س)


@haerishirazi

♨️کلیپ ویژه شهادت حضرت زهرا(س)♨️

قبرش مجهول باشد
تا قدر علی معلوم بشود

@haerishirazi

بیا

@naghashefaghir

به یاد دوستان افغانستانی‌ام 🇮🇷🇦🇫

هفت ساله بودم که خانه و محله رو عوض کردیم و مدرسه شروع شد. از همان سال تا پایان دبیرستان، بسیاری از اولین دوستان صمیمی من، ایرانی نبودند. با افغانی‌ها و عراقی ها رفیق بودیم و برخی سال‌ها، تک و توک دوستانی از کویت، عربستان، قطر، لبنان، پاکستان، هندوستان، بحرین، یمن، روسیه و برخی کشورهای آفریقایی هم پیدا می‌شد. این برای بخشی از اهالی شهر قم عادی بود.

سال هایی را به یاد دارم که شاید نیمی از دوستانم، مهاجرین افغانستانی بودند و انصافا هم در رفاقت و بازی و شادی، دوران خوشی را گذراندیم. اوایل کوچه‌ها خاکی بود و بدون هیچ امکاناتی، خلاقیت به خرج می‌دادیم و بازی‌های گروهی داشتیم.

خانه و وسایل معمولی ما در برابر آن‌ها شاهانه بود. تقریبا همگی بسیار فقیر بودند و خانه‌ها پرجمعیت. ‌بخشی از اهل محل واقعا آن ها را دوست داشتند و احترام و کمکشان می کردند. هنوز هم همینطور است.

روحیات نژاد پرستی و تحقیر و توهین علنی هم چیزی نبود که هفته ای بگذرد و در کوچه و خیابان مشاهده نکنیم. بارها و بارها در کنار خودم، به دوست بسیار صمیمی افغانی من توهین شد یا او را دست انداختند و کتک زدند. پر واضح است که بین ایشان هم افراد شر و مجرم پیدا می شد و همه را بدنام می کرد یا برخی از مردم فقط دوست داشتند آن‌ها را به عنوان واقعیت افغان‌ها معرفی کنند.

مدرسه و دبیرستان نیز همینطور بود. درس خواندن در یک کلاس چند ملیتی، چند زبان و چند فرهنگ، برایمان عادی بود. هنوز با برخی از دوستان افغان و عراقی در ارتباطم و از رفقای بسیار قدیمی و با وفا هستند.

این روزها که حوادث تلخ و ناتمام افغانستان، دلمان را به درد آورده است، یاد آن روزها افتادم و سابقه پررنگ همزیستی با آن ها. روحیات محکم و مظلومانه آن ها در کودکی و نوجوانی، امثال مرا نیز تحت تأثیر قرار می داد و درس می گرفتم. بدون غلو، عادت داشتند که در هر فضایی، نسبت به آن ها تبعیض و توهین شود و آن ها خود را حفظ کنند و نشکنند. در این لحظات، کمتر گریه هایشان را دیدم و بیشتر به درونشان می ریختند یا اگر قدرتی داشتند، محتاطانه مقابله می کردند که آن هم تاوان بعدی را در پی داشت.

عباس، قبل از اینکه برگردد به افغانستان، دوست داشت فوتبالیست شود. از او خبری ندارم. علی آقا دکتر متخصص شد و بین دو کشور در رفت و آمد است. محمد رضا ایران مانده. رضا رفت. حسن هست. بقیه را نمی دانم. چقدر دوست داشتم سفری به این کشور بزرگ و تاریخی داشته باشم.

بعد از خیانت مسئولین و سقوط افغانستان و تسلط طالبان، روزها خیلی غم انگیز گذشت. دلایل و ریشه‌های سیه‌روزی این ملت، هر چه هست (که بزرگترینش دولت جنایتکار آمریکاست)، تلخ و ناتمام است. ده‌ها سال انتظار برای استقلال و امنیت و ثبات سیاسی... به گره کوری رسیده است که امید به اصلاح را به حداقل رسانده. تاریخ چند هزارساله ما بدون افغانستان و کشورهای همسایه، معنا ندارد. مسلمانی ما به سرنوشت همه مظلومان عالم گره خورده و این روزها، ایران و افغانستان از اولویت‌ها هستند. به هر طریق عادلانه و حکیمانه‌ای باید این مردم را کمک کرد. حمایت رسانه‎ای حداقل کار ممکن است.

۹ شهریور ۱۴۰۰

دو کار قدیمی مرتبط [اینجا] و [اینجا]

⚫️ عروج حسین آقای دوست‌داشتنی

از همان 15 سال پیش که در یک پروژه علمی با #حسین_فرج_نژاد آشنا شدم، باب رفاقتمان باز شد. بسیار صمیمی، پرانرژی، مؤدب، متواضع و به معنای حقیقی کلمه مجاهد فی سبیل الله. به غایت پرتلاش بود و دنبال انجام وظیفه و گره‌گشایی و حل مسأله بود. با اساتید حوزه و دانشگاه و بسیاری از فعالین رسانه‌ای ارتباط و همکاری داشت. خلاصه واقعا یک نخبه علمی فرهنگی بود.

علاوه بر تحصیلات حوزوی، فلسفی، عرفانی و کلامی، علاقه و دغدغه و موضوع کارش حوزه رسانه بود و دشمن شناسی در قرآن، یهودشناسی، صهیونیسم و بخصوص سینما و نقد فیلم. این آخری‌ها مشغول درس خارج حوزه بود و دکترای فلسفه هنرش را هم گرفته بود. بر خلاف جریان های زرد و کم سوادی که حول سینما و صهیونیسم، بحث‌های عامه پسند و سطحی می کنند، ایشان کاملا علمی و مبنایی به مسائل می پرداخت و دو کتاب بسیار خوب «دین در سینمای شرق و غرب» و «تحلیل نفوذ فرهنگ کابالیستی (عرفان یهودی) در سینما» این را ثابت می کند. علاوه بر این، در ده‌ها پروژه اعتقادی، معرفتی و سیاسی دیگر مشارکت داشت که جز تحسین از همت بالا و اخلاص، از زبان همکاران ایشان نخواهید شنید.

همیشه‌ی خدا وقتی گپ می زدیم، از یک اتفاق خوب خبر می داد. یک کار علمی جدید، یک گروه جدید، یک حرکت خوب و ...

حسین فرج نژاد وضع مالی بدی نداشت ولی تا جایی که یادمه بی‌ماشین بود. راضی بود و اهل قناعت و انفاق. انتخاب موضوع در کارهایش فقط بر اساس ضرورت و اولویت بود نه پول و موقعیت. از دوستی شنیدم این اواخر از شدت مطالعه چشمانش آسیب دیده بود.

سال‌های زیادی موتور سوار بود و نقل شده پولی که برای خرید یک پراید جمع کرده بود را برای چاپ کتابش گذاشت. چون معتقد بود این کتاب باید سریع به دست مخاطب جبهه انقلاب اسلامی برسد. کتابی که بعد از چند سال زحمت و با همکاری چند پژوهشگر آماده شده بود.

شاید سه سال پیش بود که اتفاقی کنار خیابان دیدمش. اول صفاشهر (قم). معلوم بود از شهرک پردیسان می آید و می رود به سمت مرکز شهر. با من خیلی صمیمی بود. بعد از احوال پرسی، گفتم کجا می ری حسین آقا؟ گفت یک سخنرانی دارم و ... با شوخی، یک نگاه به موتورسیکلت داغون انداختم و گفتم: این چیه؟! این همه راه اذیت نمی شی؟ پاسخش در خاطرم هک شده. یک لبخند زد و با چهره‌ای پر شعف کمی به جلو آمد و آرام گفت: عشق می کنم با این موتور. اصلا همین که با این موتور می رم و کارهام انجام می دم کیف می کنم. هیچی نمی خوام. راضی راضی‌ام. همین که بتونم یه کار مفیدی انجام بدم عالیه.

همسرش معلم ابتدایی و فعال فرهنگی بود. سه فرزند داشتند. شب عید قربان، در راه برگشت از حرم مطهر حضرت معصومه (س) و دعای عرفه، هر 5 نفر روی همان موتورسیکلت، در یک تصادف دلخراش، پرپر شدند و به رحمت خدا پیوستند. پیکرهای مطهر این خانواده بابرکت، به یزد بازگشت.

▫️بروزرسانی:
پدر بزرگوار حسین آقا که ساکن ابرکوه یزد هستند، نقل کردند که چند ساعت قبل از خبر فوت فرزندش، خواب می‌بیند که شخصی نورانی از او می‌پرسد برای فردا (عید قربان) قربانی خود را آماده کرده‌ای؟ و او پاسخ مثبت می‌دهد. و شخص به او می‌گوید: لازم نیست. قربانی تو انجام گرفته و از تو قبول شده.

پی‌نوشت‌:
نقل شده ایشون به ندرت خانوادگی سوار موتور می‌شدند و یحتمل آن روز به خاطر ترافیک حرم مطهر بعد از عرفه و نبود ماشین و علافی بسیار تصمیم گرفتند با موتور بروند. خدا به حق امام رضا ع رحمتشون کنه.

فایل زمینه | استوری | وضعیت
@naghashefaghir

تو را

@naghashefaghir

فایل زمینه | استوری | وضعیت
@naghashefaghir

بی‌تضاد

@naghashefaghir

بنده حقیر، با اطمینان قلبی به سید ابراهیم رئیسی رأی دادم و می‌دانم نه مملکت را گلستان می‌کند و نه می‌تواند به همه شعارهایش عمل کند. اصلا بدیهی است که جای اصلی او در قوه مجریه نیست!

شاید نه چهارسال پیش، اما امروز برای من او خیلی واقعی است. هر چه هست، به همان اندازه، خیلی قابل باور است.

برای مستضعفین زخمی و غصه‌دار، آغوشش واقعی است. بوی تزویر و نمایش نمی‌‎دهد.

مقبولیت بسیار بالا و دعوت گسترده مردمی از او واقعی است نه موقت و رسانه ای.

در این فضای پرتفرقه و نبود یک رجل سیاسی فرا حزبی و با مقبولیت همگانی، حرکت او از قضائیه به مجریه به شدت واقعی است. حرکت از جایگاهی پرقدرت، مستقل و مطالبه‌گر به جایگاهی سوخته و پرتنش، اگر نمایشی باشد، احمقانه است! و چقدر در این 4 سال آتی دشمن پیدا کند.

سید ابراهیم جدی و اخمو ست. در سخنوری، معمولی است. کم هم تپق نمی‌زند. ولی نیات و حرف‌هایش از دردهای واقعی اوست. اخم و فیگور همیشه جدی او به هزار لبخند سیاسی می‌ارزد.

او کسی را ریش‌خند نمی کند. ما را عمداً احمق فرض نمی‌کند. اهل عقده‌گشایی و انتقام سیاسی نیست. وجدان و انسانیتش واقعی است.

رییسی مثل بقیه تیم و برنامه دارد ولی ادعای پر رنگ و لعابی از برنامه‌هایش نداشت. در حالی که هر دانشجوی ساده‌ای هم می‌توانست در کمتر از 48 ساعت، لیستی از کارها با اصطلاحات جذاب را به رخ بکشد و کم ندیده‌ایم زبان‌بازی در مناظرات چه تأثیری دارد. او نکرد و به واقعیتش وفادار ماند هر چند موجب ضعف او شود.

او با یک برنامه‌ریزی منسجم و چند ساله نیامده (مثل آقای جلیلی) ولی بیش از واقعیتش هم نگفت. مدام تکرار کرد که مشکل ما فقط برنامه نیست. مشکلی اصلی مدیریت است. یک مدیریت خالی از فساد، یک جهش بزرگ و معتقد به ظرفیت‌های داخلی و مدیری که مقبول همه سلایق باشد، از همه چیز مهم‌تر است.

خب این برای من ایده‌آل نیست ولی از کسانی که وعده‌های فراوان و رنگارنگ می‌دهند واقعی تر است. اما این اصرار به وعده ندادن‌های او، روی دیگرش مطالبات 4 ساله ما رأی دهندگان است که از روز اول دولتش بر ما واجب است.

رئیسی انقلابی است ولی شخصیتش حزبی نیست. او نمی خواهد اصولگرا خوانده شود. اهل خط کشی نیست. دیدار او با رسانه‎‌های اصلاح‎طلب و اعتراف آن ها با تمجیدهایی که شنیدید، در این دهه‌های اخیر، بی سابقه یا کم سابقه بود. گاهی یک شخص همگراست ولی دیگران به سمت او نمی‎آیند و گاهی بالعکس. من از این رسانه‌ها خیر چندانی ندیدم ولی این همگرایی و صحبت‌ها بوی نمایش نمی‌دهد. بخصوص با حمایت رسمی بخش مهمی از اهل سنت و بسیاری از اقوام و اصناف، شاید بتواند به معنای واقعی کلمه، دولت وحدت ملی تشکیل دهد. (ان شاءالله)

از چند ماه قبل، همه می دانستیم مشارکت پایین است و مردم، بیشتر به دلیل جنایات اقتصادی دولت و بعضی مسائل دیگر همچون آبان 98 و ...، قهر می کنند و انتخابات دولت آینده، همچون انتخابات مجلس، کم مشارکت است و نتیجه به احتمال زیاد به نفع طرف مقابل یعنی انقلابی ها تمام می‌شود. یعنی طبیعت این دوره همین است و رقابت به شکل دو قطبی سنگین نداریم چون طرف حاضر تمام کارتهایش را سوزانده و اساسا طرفداران آن ها هم مشارکت نمی کنند. این مسأله مشارکت پایین اگر چه دردناک است ولی نتیجه تقریبا واضح بود تا اینکه احرازهای شؤرای نگهبان منتشر شد و فارغ از برخی انتقادات به شیوه عملکرد یا پاسخگویی که بحثش مفصل است، بخشی از همین جماعتی که در وضع امروز نقش دارند، چنان جان تازه‌ای گرفتند که خود را به قهرمان مردمی تبدیل کنند! خب بگذریم که ضربه اول مشارکت پایین را نظام و خود مردم می خورند و ضربه‌ دومش را همین سید ابراهیم. چون پیروزی او به قدری مسلم بود که مخالفین و رقبا و در واقع همه، نتیجه را مشخص می دیدند و بعضی دم از انتصاب زدند! یعنی مشکلِ نداشتن یک مهره واقعی در حد رئیسی و هشت سال سوزاندن اعتبار خود را با این خروجی شورای نگهبان، به یک قهر و اعتراض کاذب قهرمانانه یا عقده‌گشایی های سیاسی بدل زدند.

خلاصه پیروزی سید ابراهیم رئیسی از مدت‌ها قبل قابل پیش بینی بود چون افزایش گرایش گسترده مردم به او از 4 سال پیش کاملا واقعی است.

حال او 4 سال خواهد دوید و تمام تلاشش را می کند و بسته به تیم و اطرافیان دولتی او و کمک‌های مردمی، نتایج خوبی هم خواهد گرفت ان شاءالله.

اما این اتفاق ایده‌آل نیست و یحتمل نتواند همه را راضی کند. اما می تواند امید و آرامش را به مرور جاری کند. مردم خیلی کمتر دچار احساس نامحرمی و بی تفاوتی خواهند شد. صدای فریادشان بیشتر شنیده می‌شود و کمتر به شعورشان توهین می‌شود.

شفافیت دولت بیشتر خواهد شد و باور به استعدادهای بومی در آن دوران قطعا بیشتر خواهد شد. در کنار رشد و جهش کشور، اشتباه و بی عدالتی باز هم خواهیم داشت اما با وجود یک انتخاب درست، قابل تحمل و اصلاح خواهد بود.

شام انتخابات
28 خرداد 1400

به نام خدا و با سلام بر اعضای عزیز کانال ❤️

از اول هفته، قصد داشتم درباره این انتخابات، مطلب ویژه‌ای بنویسم که متأسفانه به دلیل بی‌توفیقی و پاره‌ای از مشکلات فرصت نشد. نهایتا یادداشتی که فرصت پاکنویس کامل آن را بدست نیاوردم، منتشر می کنم. شاید در این ساعات پایانی برای کسی مفید باشد. اگر طولانی ست، عذرخواهی می کنم.

🤲 در مواجهه‌ی با پیروزی‌ها

به بهانه مقاومت حماسی #فلسطین و حوادث خونین منطقه و مسائل پیش روی کشورمان... چیزی ذهنم را مشغول کرده، و آن خالی بودن گروه ها و کانال ها از دعای خیر و طلب نصرت از خداوند متعال و نذر و توسل است. این فضا را با زمان دفاع مقدس یا حتی چند سال پیش در حوادث مختلف مقایسه کنید. وای به حال مسلمانی که چهار تا موشک و پهباد، توجه و نیازش را از امداد الهی غافل کند.

مگر نمی دانیم: "پیروزی فقط و فقط با اراده و لطف خداوند متعال به دست می‌آید." (1)

اتفاقا همه می‌دانیم ولی در عمل خیلی غافلیم. این حجم از پرداختن به رزمندگان و اسباب مادی و این غلفت از اراده و تقدیرات الهی ما را به جایی نمی رساند. هر چند پیشرفت ها موجب افتخار است و خبرها باید متصف به جزییات باشند. و هر چند اصل اعتقادات صحیح است اما اعتقاد قلبی خاک گرفته کافی نیست.

باید در کنار تلاش‌های شبانه‌روزی، یاد خدا، نصرت خدا و تقدیراتی که فقط به دست او رقم می خورد، اظهار و انتشار و تکثیر شود. باید لا به لای تمام این کارها و حرف ها، ان شاء الله و الحمدلله باشد. باید موج توسلات به اهل بیت علیهم السلام فراگیر شود. باید دعا و مناجات و تؤبه و در نتیجه ذلت باطنی داشته باشیم تا خدا عزت ظاهری عنایت کند. چه در مبارزه با دشمن یا منافقین، چه در بیماری ها و امتحانات، چه در حمایت از مظلومین جهان. همه این حوادث و امتحانات برای حرکت انسان به سمت توحید است و لازمه آن، افزایش معرفت و دقت در نیت ها و یاد و توجهات همیشگی نفس به سمت خداست. قبل، حین و بعد از عمل.

خداوند متعال، مقدرات لحظه به لحظه جهان را دقیقا با نیت و توجهات نفوس ما در همان ایام رقم می‌زند نه با ظاهر تلاش جسمی و علمی.

ظرافت‌های معرفتی را گم نکنیم. قدرت حقیقی عالم را در عرض چیزهای دیگر و یا با ظاهری کمرنگ و صوری نیاوریم. چه موشک و واکسن و چه سردار عزیز شهیدمان، همه از نعمات و توفیقات الهی ست.

این عزت و نعمت ها را به نحوی نبینیم که نیاز ما به همین یاد مجدد و تسبیح خدا، دچار غفلت شود و یا در کلام خود، از قدرت و امکانات و حتی زیبایی شهدا، بیش از تفضلات کریمانه خداوند یاد کنیم یا خوشحال شویم.

به نظرم این توسلات و توجهات، معروف بزرگی است که باید مدام به یکدیگر یادآوری کنیم.

🔸 در آخر کلام نورانی خداوند متعال را در این بیان رهبر عزیز انقلاب ببینید:

"در مواجهه‌ی با پیروزی‌ها قرآن به ما درس میدهد:

اِذا جاءَ نَصرُ اللهِ وَ الفَتحُ | وَ رَاَیتَ النّاسَ یَدخُلونَ فی دینِ اللهِ اَفواجًا | فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّکَ وَ استَغفِرهُ اِنَّه کانَ تَوّابًا؛(۲)

نمیگوید خوشحالی کن، مثلاً برو وسط میدان شعار بده؛
فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّک؛ [می‌گوید] برو تسبیح کن؛ این مربوط به تو نیست، مربوط به خدا است؛ استغفار کن.

در خلال این حرکت ممکن است یک غفلتی از تو سر زده باشد، از خدای متعال طلب مغفرت کن؛
در برخورد با حوادث مثبت این جوری باید برخورد کرد: دچار غرور نشدن!
و از خدا دانستن که:
«وَ ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَ وَلکِنَّ اللهَ رَمىٰ».(۳)

این اغترار به نفْس [فریب خودن از نفس] و اغترار [نسبت] به خدا که انسان غرّه بشود، [درست نیست]؛

«فَحَقُّ لَکَ اَن لا یَغتَرَّ بِکَ الصِّدّیقون»؛(۴)
در دعای صحیفه‌ی سجّادیّه [آمده] که:
صدّیقون هم نبایستی اغترار پیدا کنند به تو که بگویند:
«ما که دیگر با خدا وضعمان روشن است و ...»؛
نخیر، خدای متعال با صدّیقون هم رودربایستی ندارد؛ [اگر] یک وقت خطائی بکنند، ضربه را خواهند خورد.

کاری که انجام میگیرد، کار خوبی را که انجام گرفته، از خودمان ندانیم، از خدا بدانیم. واقع قضیّه هم همین است." ۱۳۹۷/۱۲/۲۳

۱. ۱۲۶ آل عمران.
۲. سوره مبارکه النصر
۳. الأنفال آیه ۱۷
۴. صحیفه‌ی سجّادیّه، دعای ۳۹