Moshaverebama

| «بچه خوبی باش» اثر ندارد! |

گفتن عبارت «بچه خوبی باش» برای جریمه‌ی کودکان هیچوقت کارآمد نیست و والدین باید متناسب با بدرفتاری آن‌ها از چنین عباراتی که دارای بار منفی است، پرهیز کنند. کودکان و نوجوانان با توجه به شرایط سنی، حس کنجکاوی و هوش سرشاری که دارند،‌ در بیشتر مواقع با رفتار و گفتارهای خود، والدین و دیگران را به وجد و شگفتی آورده و یا در برخی مواقع عصبانی و غیرقابل کنترل می‌کنند.
‌
قهر کردن، بی‌توجهی، حبس کردن در اتاق، محروم‌کردن و یا تنبیه جسمی و فیزیکی، عمده موارد تنبیه‌ای است که از سوی والدین اتخاذ می‌شود اما واقعیت این است که تنبیه به هر‌شکل که باشد شاید به فروکش‌کردن خشم پدر و مادر کمک کند، اما بطور قطع کم‌ترین تاثیر تادیبی در رفتار فرزند نخواهد گذاشت.
‌
برای اصلاح رفتار کودک باید ابتدا پدر و مادر رفتار خود را تغییر دهند؛ زیرا فرزندان از رفتار آن‌ها، و نه از کلام بزرگترها، الگو می‌گیرند و از طرفی برای جایگزین کردن رفتار مثبت به جای رفتار منفی، والدین پیش از آن‌ که از رفتار منفی فرزند انتقاد کنند و از چیزی که دوست ندارد به آن بگوید، رفتار مثبتی که فرزندشان دارد اشاره و انتظار خود را بیان کنند.

نهی کردن و ایراد گرفتن مدام از رفتار کودک، او را سردرگم می‌کند؛ چون نمی‌داند چه رفتاری را باید جایگزین کند. ضمن اینکه سرزنش و پرخاش مدام پدر و مادر، کودک را عصبی و واکنش منفی را در او برمی‌انگیزد، لجاجت می‌کند و کاری را که از آن منع شده، آشکارا یا پنهانی تکرار می‌کند.
‌
در مقابل بدرفتاری کودک، جریمه مورد نظر از سوی والدین باید کاملا مشخص و از این رو تنبیه متناسب با بدرفتاری و قابل اجرا باشد و از طرفی والدین نباید در جواب رفتار منفی بچه‌ها از کلماتی استفاده کنند که تاثیر عکس داشته باشد. برای نمونه «بچه خوبی باش» هیچوقت کارآمد نیست زیرا «خوب بودن» از دید هر‌فردی با فرد دیگر متفاوت است و خنثی به نظر می‌رسد.
‌
خانواده‌ها توجه داشته باشند تنبیه و جریمه بلافاصله بعد از بدرفتاری اجرا و به زمان دیگری موکول نشود زیرا تغییر زمان یا مکان، مانع از اجرای تنبیه خواهد شد. والدین در زمان اجرای جریمه بدرفتاری کودک به یاد داشته باشند تحت هیچ شرایطی از تنبیه بدنی یا کلامی استفاده نکنند و هرگز برای رفتار بدی که از سوی کودک سرزده و جریمه دارد،‌ دلیل نیاورند.

@moshaverebamacom

ارتباط با ادمین و هماهنگی: @moshaverebama1

🧠 رفتار مسئولانه و قربانی
بخش دوم
پیامدها و راهکارها

🔹 ذهنیت قربانی یکی از مشکلات رایج در بین افراد است، حتی اگر خودشان متوجه آن نباشند. این ذهنیت می‌تواند منجر به احساس بی‌قدرتی و درماندگی شود. در این حالت، فرد تصور می‌کند که هیچ کنترلی بر رویدادهای زندگی خود ندارد و در دام الگوهای تکراری گرفتار می‌شود.

🚨 پیامدهای ذهنیت قربانی

۱. کاهش عزت نفس و انگیزه:
وقتی کسی ذهنیت قربانی دارد، احتمال بیش‌تری دارد که دیگران و عوامل بیرونی را عامل مشکلات و شکست‌های خود بداند. آن‌ها ممکن است احساس کنند که هیچ کنترلی بر رویدادهای زندگی خود ندارند. این می‌تواند منجر به احساس درماندگی و ناتوانی شود، که به نوبه خود می‌تواند بر عزت نفس و انگیزه فرد تأثیر بگذارد.

۲. الگوهای خود-تخریبی:
آن ها ممکن است آنقدر به احساس قربانی بودن عادت کنند که برایشان دشوار باشد که خود را قادر به ایجاد تغییرات معنادار ببینند. این می‌تواند منجر به مکانیسم‌های مقابله‌ای ناسالم (مانند اعتیاد یا اجتناب) شود، که فقط به تقویت چرخه قربانی‌بودن کمک می‌کند.

۳. روابط ناسالم:
فردی که حس قربانی‌بودن را در خود ایجاد کرده است، ممکن است بیش‌تر در روابط پیچیده‌ای که برای او سالم نیستند، باقی بماند، زیرا احساس نمی‌کند قدرتی برای ایجاد تغییرات دارد. همچنین، رفتار قربانی، به دلیل سرزنش‌گری، شکایت و نیاز مداوم به توجه، می‌تواند روابط را فرسوده و منجر به انزوای اجتماعی شود.

۴. مشکلات حرفه‌ای:
افراد با ذهنیت قربانی همچنین ممکن است در محیط‌های حرفه‌ای که پذیرش مسئولیت اقدامات برای موفقیت ضروری است، با مشکل مواجه شوند. آن‌ها ممکن است بیشتر مستعد اهمال‌کاری باشند و کمتر احتمال دارد ابتکار عمل داشته باشند یا ریسک کنند. علاوه بر این، ممکن است پذیرش انتقاد یا بازخورد برای آن‌ها دشوار باشد، که می‌تواند مانع از بهبود عملکرد آن‌ها شود.

۵. استرس و اضطراب:
افراد با ذهنیت قربانی ممکن است احساس کنند که دائماً در حالت گوش به زنگی هستند و منتظرند اتفاق بد بعدی برای آن‌ها بیفتد. این می‌تواند منجر به احساس افسردگی شود و حتی می‌تواند منجر به مشکلات جسمی مانند سردرد، بی‌خوابی و مشکلات گوارشی شود.


💡 راهکارها برای رهایی از ذهنیت قربانی

1. خودآگاهی:
اولین گام، شناخت الگوهای رفتاری خود و تشخیص نشانه‌های رفتار قربانی یا مسئولانه در زندگی روزمره است.
شناسایی موقعیت‌ها، افراد و افکاری که ذهنیت قربانی شما را تحریک می‌کنند، مهم است.
هنگامی که این محرک‌ها را شناختید، می‌توانید شروع به انتخاب‌های آگاهانه برای پاسخگویی به روشی متفاوت کنید


2. پذیرش مسئولیت:
به تدریج مسئولیت بخش‌های بیش‌تری از زندگی خود را بپذیرید و از سرزنش دیگران یا شرایط اجتناب کنید.
پذیرفتن اینکه شما مسئول زندگی خود هستید، تمرکز را از عوامل بیرونی به عوامل درونی تغییر می‌دهد و به شما قدرت می‌دهد تا آن را تغییر دهید.



3. تقویت خودکارآمدی:
اهداف کوچک و قابل دسترس تعیین کنید و برای رسیدن به آن‌ها تلاش کنید. این کار به افزایش اعتماد به نفس و خودکارآمدی شما کمک می‌کند.


4. تغییر کانون کنترل:
به جای تمرکز بر عوامل بیرونی، توجه خود را به توانایی‌های درونی و قدرت انتخاب خود معطوف کنید.
این الگو می‌تواند به شما کمک کند مالکیت زندگی خود را بر عهده بگیرید و شروع به برداشتن گام‌هایی برای رهایی از آن کنید.
تمرکز بر آنچه می‌توانید کنترل کنید، به شما کمک می‌کند تا از احساس درماندگی رها شوید.

5. درخواست کمک:
روان درمانی می‌تواند به شما در شناسایی منابع ذهنیت قربانی خود، مانند آسیب‌های گذشته، تجربیات دوران کودکی و حتی استرس‌های فعلی کمک کند. همچنین می‌تواند ابزارهایی را برای ایجاد مهارت‌های جدید در اختیار شما قرار دهد. درمانگر شما می‌تواند به شما در توسعه مهارت‌های ارتباطی و حل مسئله، افزایش عزت نفس و اتخاذ راهبردهای مقابله‌ای که می‌تواند برای  شما در مدیریت احساسات درماندگی مفید باشد، کمک کند.

@moshaverebamacom
ارتباط با ادمین و هماهنگی:
@moshaverebama1

🔴  امکان پشیمانی

✍️مصطفی ملکیان

🔹نکته‌ای که از اهمیت برخوردار است، امکان پشیمانی است. این امکان، هم در مورد فعالیت‌های سیاسی، هم در مورد فعالیت‌ها‌ی اجتماعی و هم در نهاد و کانون خانواده، باید مورد پذیرش قرار گیرد. پیش از توضیح در مورد این نکته باید بگویم که من کاملاً می‌پذیرم که ممکن است فردی خطاهایی مرتکب شده باشد که حتی پشیمانی صددرصدی از ارتکاب آن‌ها بی‌فایده باشد و تنها پذیرش کیفر حقوقی بتواند دردی از دردها دوا کند. پس تاکید می‌کنم که بحث من اخلاقی و نه حقوقی است. پشیمانی به این معناست که شما مرتکب خطایی شده و اکنون از صمیم قلب از انجام آن غمگین و مضطرب باشید.

🔹به‌عبارت‌دیگر، کار خطایی کرده باشید که موجب قهر شما با خودتان شده باشد. این امکان وجود دارد و درنتیجه ما نمی‌توانیم انسانِ پس از پشیمانی را همان انسانِ پیش از پشیمانی بدانیم. انسان، نه ذات و جوهری ثابت که مجموعه‌ای از پیوندها و بستگی‌هاست. انسانی که دروغ می‌گوید، یک انسان است و انسانی که از دروغ گفتن پشیمان می‌شود، یک انسان دیگر. از میان برداشتن امکان پشیمانی، هیچ خدمتی به انسان محسوب نمی‌شود.

🔹جمله‌ای از ابوسعید ابوالخیر نقل می‌کنم. او می‌گوید اگر کسی در نیم‌روز، 70 نبی مرسل را کشته باشد، یعنی بدترین کار ممکن را در زندگی کرده باشد، ضمن این‌که در مسجد تف انداخته باشد، به او خواهم گفت در مسجد تف نینداز، چراکه تف انداختن در مسجد مکروه است. من اگر به او بگویم در مسجد تف نینداز چون مکروه است، او به من خواهد گفت پس از نظر شما، ابوسعید ابوالخیر، پرونده من مختومه نیست. او خواهد گفت من با این‌که 70 نبی مرسل را کشته‌ام اما پرونده‌ام مختومه نیست.

🔹یعنی ابوسعید ابوالخیر، هنوز هم معتقد نیست که من دیگر اگر بالا بروم و پایین بیایم و خودم را به آب و آتش بزنم، دیگر جهنمی‌ام. نه! ابوسعید ابوالخیر چنین عقیده‌ای ندارد و با این‌که من مرتکب چنین خطایی شده‌ام، باز هم می‌گوید چنین عمل مکروهی را بر آن نیفزا. حال اگر شما به این شخص بگویید تو که 70 نبی مرسل را در نیم‌روز کشته‌ای، پس هر کار دیگری هم می‌خواهی بکنی، بکن! چون تو دیگر هر کاری بکنی تا حد منتهای گنه‌کاری پیش رفته‌ای، در این صورت آیا او تشویق به انجام عمل نیک می‌شود یا با خود فکر می‌کند حال که جهنمی‌بودنم قطعی شده است، پس بگذار چهار تسویه حساب دیگر نیز با جهان و اهل آن بکنم.

🔹به زبان ساده، پرونده هیچ‌کسی را نباید مختومه کرد. وقتی شما پرونده کسی را مختومه می‌کنید و به شریک‌زندگی‌تان می‌گویید «تو خائنی!»، نه این‌که «تو یک‌بار به من خیانت کرده‌ای و پشیمان شده‌ای!» او هم با خود می‌گوید که من اگر بعد از این، هیچ‌باردیگری مرتکب خیانت نشوم، باز هم شریک‌زندگی‌ام مرا خائن می‌داند و حال که او مرا خائن می‌داند چرا خیانت نکنم؟! من که چه خیانت بکنم، چه خیانت نکنم، خائن به‌حساب می‌آیم، پس چرا در این میان دلی هم از عزا درنیاورم؟!‌ این برخلاف وقتی است که شریک‌زندگی‌ام به من بگوید، می‌دانم که مرتکب خطا شده‌ای اما معتقد نیستم که خائنی، بلکه عمل تو را لغزشی اتفاقی قلمداد می‌کنم. معنای این گفت‌‌وگو میان من و شریک‌زندگی‌ام آن است که من می‌دانم پرونده من از نظر او مختومه نیست و چون مختومه نیست، همچنان از امکان بازآفرینی برخوردارم.

🔹من اگر قائل به امکان پشیمانی نباشم، پس به این نتیجه می‌رسم که آن‌که مرتکب چنین اقدامی شده است بعد از این هم همین‌گونه خواهد بود. پس بخشیدن او فقط به‌معنای تشویق‌ او برای تکرار خطایی است که مرتکب شده است. چنین طرز تفکری، نه از منطق اخلاقی برخوردار است، نه از منطق عقلانی. درواقع «نبخشودن» نه به لحاظ اخلاقی کاری صحیح است، نه حتی اگر بُعد اخلاقی برای‌تان اهمیت نداشته باشد،‌ به لحاظ مصلحت‌اندیشی و عقلانی مورد قبول است. چون وقتی دیدی منفی نسبت به کسی وجود داشته باشد، او به این نتیجه می‌رسد که به هر حال دید موجود نسبت به او منفی است پس اگر کارهای منفی دیگری هم بکند، در سرنوشتش تاثیری نخواهد داشت. برخلاف این‌که تصور کنم تو مرا بخشوده‌ای و این بخشودگی کمکی بسیار جدی به بازآفرینی من خواهد کرد.
@moshaverebamacom

🌟 رفتار مسئولانه و رفتار قربانی
بخش اول: تعریف و مولفه‌ها


🟢 رفتار مسئولانه: پذیرش قدرت و عاملیت فردی

رفتار مسئولانه به این معناست که فرد مسئولیت رفتارها و انتخاب‌های خود را بر عهده می‌گیرد، تصمیمات آگاهانه و هدف‌مند اتخاذ می‌کند و به نتایج رفتار خود توجه دارد. این نوع رفتار معمولاً شامل خودآگاهی و احترام به دیگران است.

مولفه‌های رفتار مسئولانه:

1. ✔️ پذیرش تعهدات و انجام وظایف: مسئولیت‌پذیری با تعهد به انجام وظایف و پیگیری اهداف همراه است.


2. ✔️ پاسخگویی در قبال اعمال: فرد مسئول، اشتباهات خود را می‌پذیرد و از آن‌ها درس می‌گیرد و از سرزنش دیگران یا توجیه رفتارهای نامناسب خود اجتناب می‌ورزد.


3. ✔️ در نظر گرفتن حقوق و نیازهای دیگران: رفتار مسئولانه شامل احترام به حقوق دیگران نیز هست. در نتیجه، در تعاملات خود با دیگران،  از رفتارهایی که به دیگران آسیب می‌رساند، پرهیز می‌کند.



4. ✔️ آگاهی از تأثیرات رفتار بر محیط: مسئولیت‌پذیری در رفتار، جنبه‌ای فراتر از روابط انسانی را نیز در بر می‌گیرد. فرد مسئول، به تأثیرات رفتار خود بر محیط زیست، جامعه و سیستم‌های بزرگتر آگاه است و سعی می‌کند تا حد امکان، رفتارهای سازگارانه را انتخاب کند.


5. ✔️ کنترل درونی: فرد مسئول معتقد است که می‌تواند با تلاش و تصمیم‌گیری درست، مسیر زندگی‌اش را شکل دهد.



🔴 رفتار قربانی: انکار قدرت و فرار از مسئولیت

رفتار قربانی زمانی رخ می‌دهد که فرد احساس می‌کند که از سوی دیگران یا شرایط بیرونی مورد ظلم و آزار قرار می‌گیرد. این افراد به جای تغییر شرایط، خود را در نقش قربانی قرار می‌دهند. این رفتار، که اغلب به صورت ناخودآگاه است، نشان‌دهنده فرار از مسئولیت و انکار قدرت فردی است. فردی که در الگوی رفتار قربانی گرفتار شده است، دنیا را مکانی غیرقابل کنترل و تهدیدآمیز می‌بیند و خود را بی‌دفاع و ناتوان در برابر آن احساس می‌کند.

مولفه‌های رفتار قربانی:

1. ❌ سرزنش دیگران و شرایط: فرد قربانی تمایل دارد دیگران را مسئول مشکلات خود بداند.


2. ❌ احساس درماندگی و ناتوانی: فرد قربانی احساس می‌کند که کنترلی بر زندگی ندارد  و در دام شرایط ناخوشایند گرفتار شده است.


3. ❌ جلب توجه و ترحم: رفتار قربانی معمولاً با نیاز به جلب توجه و دلسوزی همراه است. فرد قربانی ممکن است با بزرگنمایی مشکلات خود، شکایت مداوم و نشان دادن ضعف و ناتوانی، به دنبال دریافت حمایت و دلسوزی از اطرافیان باشد.


4. ❌ اجتناب از اقدام و تغییر: فرد قربانی از اقدام برای تغییر وضعیت اجتناب می‌کند. او ممکن است در موقعیت‌های نامطلوب باقی بماند و به جای تلاش برای بهبود شرایط، به شکایت و گله‌گذاری بسنده کند.

@moshaverebamacom
ارتباط با ادمین و هماهنگی:
@moshaverebama1