نگارش های محمدعلی خُشنو

@mohammadali_khoshnoo

درود و مهر
شما را در این کانال
به خواندن و احساس کردنِ
نگرشی نو و جهانی بی مرز
دعوت می کنم.
اگر که قدرت اندیشیدن
و تعابیر نو را ندارید وارد نشوید ❤️❤️
جهانمان آباد به عشق✌🏻

ارتباط با نویسنده👇🏻
@Mohammadali_khoshnoo1

نگارش های محمدعلی خُشنو (Persian)

با عنوان "نگارش های محمدعلی خُشنو" کانال تلگرامی @mohammadali_khoshnoo شما را به یک تجربه‌ی منحصر به فرد در دنیای ادبیات و احساسات دعوت می‌کند. در این کانال، شاعر و نویسنده‌ی محمدعلی خشنو با اشعار و متون خود، شما را به سفری عمیق به دنیای خیال و احساسات می‌برد. اگر شما دوست دارید از زبان هنر و ادبیات بیشتر آگاهی پیدا کنید و احساسات مختلف را تجربه کنید، این کانال برای شماست. با ورود به این کانال، شاهد نگرش‌های نو و جهانی بی‌مرز محمدعلی خشنو خواهید بود و تجربه‌ی خواندنی‌ای را در زمینه‌ی ادبیات و شعر خواهید داشت. به خواندن و احساس کردنِ این نگارش‌های جذاب و اماکن جدیدی که با آنها آشنا خواهید شد، دعوت می‌شوید. از این امکان بی‌نظیر برای بهتر شناختن هنرمندان و نویسندگان معاصر استفاده کنید و با نویسنده‌ی این کانال ارتباط برقرار کنید. اگر علاقه‌مند به اشعار و داستان‌هایی جذاب و شگفت‌انگیز هستید، این کانال مکانی ایده‌آل برای شماست. پس، عاشقانه به جهانی از ادبیات و احساسات پا بگذارید و از زمان خود بهترین استفاده را ببرید. این کانال می‌تواند به شما کمک کند تا از شعر و ادبیات بیشتری لذت ببرید و تجربه‌ی جدیدی را در دنیای هنر بدست آورید. برای ارتباط با نویسنده‌ی این کانال، می‌توانید به آیدی @Mohammadali_khoshnoo1 مراجعه کنید.

نگارش های محمدعلی خُشنو

21 Nov, 12:15

دیشب کسی مُرد،
کسی که ریشه در زاگرس دارد و بلوط،
دیشب کسی متولد شد
که در خود شن‌های سیستان را دارد!
همین دیشب بلوطی زایید و شنی تبدیل به ذراتی شد، گم!
همین دیشب، ماه، از دور، زمین را بوسید!
سیاره‌ای مُرد، ستاره‌ای مدرن را زایید!
هم دیشب و هم امروز، آدمی دروغ می‌گفت
دلی، می‌شکست، قلبی سرد می‌شد،
یکی بی‌حرمتی می‌کرد،
ستونِ فقراتِ شبنم خشکید و مُرد،
باد می‌آمد، خاورمیانه در خون، خاکستر می‌شد
و سیاست چنان همیشگی‌ها، خالی از شرافت می‌بود!
همین حالا، یکی زنده شد
بلوطی مُرد، رودی خوابید و سکوتی، فریاد شد!
و همین اکنون تنی در تنی عشق آغاز می‌کردند باهم،
آری این پادزهر باشکوهی بود بر این زهرآگین‌های حیات!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

7,001

نگارش های محمدعلی خُشنو

20 Nov, 09:12

زندگی، افسون است
تجربه، درد، بی‌اعتنایی و اندوه است!
زندگی کابوس است و رویا
صداقت است و دانش است و ریا
زندگی چرا باید آلوده به زخم‌های آویزان می‌بود؟
زندگی شکست در پسِ مرگ پدر است،
ناامیدی و خلصه‌ی ابدی در پیِ مرگ مادر است!
زندگی واقعیت است
تلخ است
بی‌مزه، شور، ترش و شیرین است!
زندگی مبارزه با بغض است،
سرگیجه از نادانی‌های حیوان و بشر است،
صبر است و لیاقت
رضایت است و گله‌مندی و شکایت،
زندگی، هرچه که بود و نبود
همچنان در گذر است
چه بخواهی و نخواهی
چه بدانی و ندانی
این ریل در آخرین ایستگاه آن، مرگ است!
پس، عاشق باش و فارغ
که تک راه و یگانه‌ترین راه، این است!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

11,518

نگارش های محمدعلی خُشنو

10 Nov, 18:40

قهوه‌ها همگی، سرد شدند
چایی‌ها، نخورده مانده‌اند
و دل‌های کودکان به زیر پوتین‌های ظالم، پژمرده‌اند،
جوان و پیر را دیگر چه تفاوت
آن‌گاه که هر کدام، دودمان به باد داده اند؟
گریز است شهوداتی که در آیینه‌ها می‌مردند،
منفور است نابسامانی‌های این نسل بشری
و در سایه‌ی ناگزیر مرگ، می‌مردند همگان!
چه سود از این نقاشی‌ها، مگر عشق؟
کدام برجای ماند مگر یاد
و چه بود این صفحه‌ی سپید زندگی
مگر چگونگی‌های تجاربِ این بی‌چارگی؟
شفا بود، بخشندگی
بخششِ خود، بی‌خود،
شفا بود عشق
عشق ورزیدن به خود، به بی‌خود!
اما چه باید کرد
که همگان بیمارانی بوده‌ایم
که در اسارت شرایط و محدودیت‌های خاص می‌بوده‌ایم؟
بیمارانی گم مانده به زیر لایه‌های این حصار،
فریب خورده‌ به افسار درد و رنج و عذاب!
شفا به بخشش و عشق بدهیم این جان را،
همین.

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

19,877

نگارش های محمدعلی خُشنو

05 Nov, 16:30

دروغ است
دروغ است این‌جا، حتی صداقت
حتی زمانی که خود را رنگ می‌کنند به شرافت!
دروغ است آنچه را که در نهان است
که در شبستانه‌های رنجورِ زجر است،
حتی آن‌گاه که در رگ‌های نیلوفر
مرگ جاری مانده‌ است!
دروغ است اعتبار در رتبه‌های بی‌بار
بر قامت خميده‌ی انواع فقر،
به نکبت و ذلت و یأس
به کابوس و یغماگری‌های درد!
دروغ است، راستی
در کالبد‌های پوشالی!
معتبر نیست هر آنچه راه می‌رفت
میان تکبر و توهم و خودخواهی،
دروغ است
دروغ بوده و هست عدالت و برابری در مهندسی‌های این بازی!
دروغ است که تلخ باشد و شیرین باشد
که راستای این زنجیر، ختم به نمی‌دانم‌ها باشد
که در آن پاسخ‌ها، نامناسب‌ و کور باشد!
دروغ است
چرا که در حقانیت، ما مهر و موم به جهالت بوده‌ایم
تا در این برکه‌ی درد، برقصانیم خود!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

17,479

نگارش های محمدعلی خُشنو

01 Nov, 22:42

شب بود،
آسمان خانه‌ی امن و تاریک ستارگان مانده بود،
ستاره‌ها در رقص، سیاره‌ها در دور دست،
سکوتِ جهان حاکم،
دلِ گنجشک، تنها و بی‌کس،
زمین چرخان
ازادی در اندیشه‌ها و احکام، مانده در حبس،
دلِ مظلوم، در ترس
و عشق همچنان می‌رقصید در تیررس!
زندگی، جاری بود
ماه هنوز زنده بود و من، نیز!
معشوقه‌ای مضطرب
تمساحی مانده در خون، رقصان،
شاپرک‌ها محکوم به تاریکی
و تجری برای اهالیِ جنگل، قانون!
من، تنها و بی‌باک و کمی آرام
من، به تماشا مدهوش
من به میزبانیِ جهان مشغول
من، به دگردیسی‌ها، دچار!
همچنان شب بود و ستارگان فارغ از هیاهو
بر تنِ خود پیراهنِ شادمانی دارند
همچنان من در پیِ اسرار حیات
سراسیمه و آرام گردن می‌چرخانم!
این عجیب است یا به تماشای تو نشستن، عجیب!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

15,266

نگارش های محمدعلی خُشنو

30 Oct, 08:42

در هیئت چشم‌های تو
هزاران چمشه‌ی جوشانِ عشق جاری‌ست، به‌به!
میان این همه بود و نبود
لابه‌لای این برزخ سرخ
در تنِ این بی‌انتهای کبود،
رسوماتِ عشق
بر پایه‌های حضور تو برپاست
که تو شعر را شاعرانه می‌سازی
دل و جان و روان را
بی‌هر گونه شراب، مستانه می‌سازی!
در هيئتِ حضور در این حیات
هزاران معما، سهل می‌شود به مزه‌ی نبات،
تو در قلب کدامین لذت
در وجودِ کدام سمت و سوی شهوت
عشق و آرامش را، آموزگاری کرده‌ای؟
به راستی که حضور تو بود
که درمانی شده باشد براین هیاهوی سخت و ساده‌ی هر بود و نبود!
تو را، دوستت دارم، مثل آرامش...

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

23,859

نگارش های محمدعلی خُشنو

19 Oct, 19:30

سکوت باید شد
سکوت در فراسوی فریاد‌های خاموش،
فریاد‌هایی که نمی‌داشت یک فریادرس!
سکون در رویای مانده در قامتِ عشق،
بر رشادت‌های یک جنونِ رها شده از استرس،
سکون میان این تاریکی‌های حیات،
و چراغی در دست،
و کتابی، با احکامِ آزادی‌،
آری،
آری سکوت باید داشت در این سکونتگاه
تا این ملودرامِ در حالِ خیزش
ما را به جهانی ببرد باخود که در آنجا
هیچ‌کسی قاضی نیست،
و نمی‌ترسد یک انسان از احکامِ یک انسانِ دیگر،
و قضاوت شدن و کردن، ممنوع!
سکوت باید کرد،
در اعماق چشم‌های تو سکون باید داشت،
و از شرابِ تنِ تو
مست شد و دیوانه و هوشیار،
آه..!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

22,393

نگارش های محمدعلی خُشنو

30 Sep, 11:00

می‌کشت ما را همیشه، اندوه
می‌کشت ما را همیشه، نبودن‌ها و سرگیجه‌های منفوری که در آنان
عشق را قرن‌ها بود که اعدام می‌کردند،
به مرگ پدرانی مظلوم
به اسارت و فریبِ مادرانی بی‌گناه و گهی معصوم!
و گریه می‌کردیم ما در نهایتِ جنگجو بودن‌هایمان
بغض می‌کردیم در اعماق لذت‌هایمان
و پتو بر سر می‌کشیدیم تا شاهد اشک‌هایمان باشد، گهگاه!
روانشناسان، کلمات را ردیف می‌کردند،
فلاسفه برای رهایی از تاریکی دنبال چراغ می‌گشتند،
ادیان، احکام می‌داشتند،
پزشکان در علوم حیران به دور محتوا می‌بودند
و معلمان با شلاق سیاست، نادانی را درس می‌دادند!
و همچنان ما را می‌کشت، اندوه
ما را می‌کشت نداری‌ها و نبودن‌ها و نادانی‌ها
و همچنان، ما خود را می‌کشتیم در پیِ نفسانی‌ها!
ما چندمین جنینِ این حیات را جر داده بودیم
تا به این نمی‌دانم‌های بزرگ، دست یافته بودیم؟

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

30,171

نگارش های محمدعلی خُشنو

27 Sep, 16:43

Channel photo updated

نگارش های محمدعلی خُشنو

08 Sep, 08:42

و اما، عشق بود!
عشق بود تا مرگ را بهادار کرده باشد
عشق بود تا درد را دردمندانه کرده باشد!
عشق بود تا بواسطه‌ی حضورش، یک میلاد را جشن گرفته باشیم
تا برای نور و آزادی‌های وجودش، یک زخم را گریه کرده باشیم!
و مرگ بود
مرگ بود تا درد را خط سرخی بوده باشد
تا میلاد را به خاکی سرد سپرده باشد
و نور و آزادی‌ها را
با پرچمی بی‌رنگ برافراشته کرده باشد!
غریبانه بود این زندگی،
غریبانگی‌ها در غربتِ سیاه و سپیدِ این زمین
در رنگین‌کمانی‌های بی‌نهایت رنگِ مانده در کمین
در گذرگاه‌ِ خشم و نفرت، که گاهی لابه‌لای این باتلاق
نیلوفرانه برپاخیزد از خیزشِ حضور یک انسانِ امین!
و عشق بود
عشق بود تا معنایی بزرگ داده باشد
به این نمی‌دانم‌های هرزه و با صلابتِ این زمین،
نه؟

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

21,868

نگارش های محمدعلی خُشنو

20 Aug, 07:15

آیینه بود،
راه بود و راهنما بود،
برای بقا، سراسر تبعید و تبعیض و اجبار بود،
سراسر رویا بود، درد بود و لذت، گاهی،
سفری ناخواسته در ابعاد حیات بود، این زندگانی!
گستاخی‌های ذهن بود
ذهنی مانده در اسارتِ محیط،
حبس به زیر تازیانه‌های شرایط،
بافته شده‌ای بود که ما برای وجودش، معصوم بودیم و بی اختیار!
شمع آن، فلسفه بود
راه آن، روان را دانستن بود،
مسیر در سیر و سلوک مانا بود
و عشق، گُم؟
بارش‌های بودارِ این دردمندی‌ها جاری‌ست
و دانش دست در دست عشق منتظر است،
رها از خود
رها از قاضی بودن
رها از من، از من‌ها، از ادعاهای تنهای بی‌تن‌ها..!
همچنان در خستگی‌های خواب‌آلوده‌ی این زیستن
عدالت در محاصره‌ی حاکمان بود
و خدا در نبضِ هر حضور، برجا..!
زندگی، هیاهویی بی‌مقصود بر این قصد‌ها بود
نبود؟

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

27,265

نگارش های محمدعلی خُشنو

04 Aug, 18:52

ناعادلانه‌ست این خَلق و این خوی و این خُلق،
ناعادلانه‌ست این شهر و این شرارت و این شُرب!
کدام عدالت بود؟
کودکانی زاییده شده توسط والدینی احمق
یا ازدواج‌های احمقانه با افسار جهالت؟
کجا عدالت بود؟
کشته شدن آدم‌ها برای اعتقاد و باورها
یا زخم خوردن از روی جنایت‌ها و خیانت‌ها؟
ناعادلانه‌ست این چیدمان
این زایشگاهِ بی‌دانش و نادان
این مجموعه‌ی متکبری که در آن عشق فروشی‌ست
که برده‌داری‌های مدرن همچنان جاری‌ست،
عدالت کجا بود در جهانی که حاکمیتِ آن
بر اساس قدرت و مکاری و حیله‌گری جاری‌ست؟
ناعادلانه‌ست جهانی که جهنم، در کالبد‌های گوناگون
رخساره‌ی بهشت این زمین را خونين می‌کند!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

29,580

نگارش های محمدعلی خُشنو

27 Jul, 02:36

شب، در سراسیمگی‌های ذهن بشر
آرام می‌رفت تا به آغوش گرفته باشد سپیده‌دم،
هزاران سیاره می‌مُردند در خانه‌ی آسمان
و یکان به یکان زاده می‌شدند، ستارگان!
موسیقی‌های آبشاران فریاد‌هاست،
رشد و باروری‌های بلوط‌ها، هویداست،
نسیم، مستانه و زلال می‌بوسد تنِ رود‌خانه را
و هوا، دیوانه‌وار هوشیار است،
این‌چنین است بقای حیات، فرای نسلِ هر حیوان و انسان!
انسان دق می‌کند و حرص می‌خورد
انسان بیمار است
و مردمان بی‌شماری در تکاپوی دانش، ایستاده می‌چرخند حیران!
انسان عاشق می‌شود و نفرت‌انگیز می‌شود
انسان توهم می‌سازد و در سایه‌ی ترس، ادعای شجاعت دارد،
انسان دیکتاتور می‌شود و مظلومان را لگد می‌کند
و همچنان، شب در آرامش خود، موسیقی‌های آب و باد و نسیم را رقاصی می‌کند در دل خود!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

31,670

نگارش های محمدعلی خُشنو

18 Jul, 11:04

نگاه تو ناقوس بود
بر قداست‌های مقدسِ هر باور و هر قسم،
باران بود و ترانه، بر تنِ گل‌برگ‌های بابونه
شور بود و شعر بود، مستانه!
نگاه تو برقِ شفا بود بر درد
دیوانگی‌های رقصانِ آسمان بود بر بامِ ستارگان،
وحدانیت بود بر پیکره‌ی حیات!
با تو، جهان حاملگی‌های عشق را
در سرآسیابِ محبت بنا می‌کرد،
باتو، مزه‌داره می‌شد شک و تردیدهای بیدار در قامتِ فلسفه
و همچان زمین به دور خورشید
هوشمندانه و پابرجا، می‌چرخد!
نگاه تو یادگارِ جنینِ بهشت است،
نگاه تو فریادرس بینوایان است،
نگاه تو، تنها نگاه تو بود
نگاهی که اضلاع زیستن را بهادار می‌ساخت،
نگاه تو، آزادی‌هاست...!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

30,456

نگارش های محمدعلی خُشنو

16 Jul, 13:06

و عشق بود،
عشق بود که رسوخ می‌کرد بر نبضِ این تن،
عشق بود که به قهقرا می‌رفت در ابعادِ خودخواهی‌های شگرفِ بشر،
و عشق بود
که دیگران را در ما متولد می‌ساخت و می‌کشت
و ما را در ما به اوج و اعماق می‌برد،
آری
عشق در گوناگونی‌های حضورش می‌بود
که ما را متحير در زیستن و زنده ماندن می‌کرد
و کمی آن‌سوتر در ما نفرت را بیدار می‌کرد!
نیابت این نباتِ زیستن
چه بود در ذاتِ وجودِ انسان؟
قامت در قداست می‌مُرد،
دیوانگی در درمانگری آغاز می‌شد،
صلابت ایستاه بود بر بنای شرافت
و عشق
و عشق اما همچنان، غریب و ناشناخته بود
مثالِ بی امثالِ خداوندگاری که عشق را
در تاریکی‌ها شکوفا می‌ساخت!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

32,332

نگارش های محمدعلی خُشنو

16 Jun, 17:00

در گذر هستیم در تن چیزی به‌نام زمان
پاهای ما میخکوب گشته در تن زمین،
در تخیلاتمان جاری‌ست جهان
و همچنان زندگانی را سپری کرده‌ایم به سراب‌های باور و ایمان!
دل‌داده‌ایم، دل کنده‌ایم
سوخته‌ایم و ساخته‌ایم
درگیر به استرس شده‌ایم و گاهی در خود امید را زاییده‌ایم،
دربه‌در شده‌ایم میان قبرستان
تا ردی دریافت کنیم از مردگان
و این بود مداری روشن که ما را به تاریکی‌ها می‌سپرد!
فریب‌کار بوده‌ایم،
فریب‌خورده‌ایم به تمام ابعاد جهان،
فریب‌خورده‌ایم در خودباوری‌ها
در قرص‌های آرامش‌بخشی که در ما تجلی می‌کردند گمگشتی و جنون را،
فریب‌کار بوده‌ایم در شناختِ جهاتِ جهان
تا نهاد و بنیاد بشری، معکوس رفته باشد!
در این گذرگاه،
در این فضا و میخکوب بودن‌ها
لابه‌لای این تخیلات و ایمان و باورها،
ما را فریب داده‌اند این پلیدی‌های سیاست‌ها!
فریب‌خورده‌ایم و فریب‌کار بوده‌ایم،
اما آیا قبل از گم‌شدن در جهان مردگان
نباید به جستجوی حقیقت
در این تاریکی‌ها و روشنی‌های تن، می‌رفتیم؟

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

29,465

نگارش های محمدعلی خُشنو

04 Jun, 07:42

آدمی، یغماگرِ وجودِ خویشتن است،
آدمی نادان است
آدمی متوهم
آدمی، بزدل، ترسو، توسعه یافته‌های نور و تاریکی است،
آدمی هنوز بیمار در روان و شعور است،
نیست؟
هست.
به نموداری که در آن مقدسات بنا می‌شدند
و در محوری، ویران در خنده‌های گنگ!
آدمی از آغاز جنگیده است با هرآنچه می‌دیده است
برای رشد و لذت و آرامش،
و در نهایت با کِرم و عقرب و موریانه‌ها
در گور، هم‌خواب و خانه گشته است،
آدمی نادان و متوهم نبوده است؟
آدمی اندیشه فتح در خود داشته است
غافل مانده بود
که فاتحِ حضورش درد و رنج و فاصله با عشق بوده است!
آدمی در چیستانِ وجودِ خود، چه‌ها می‌بود
مگر چیزی که هر روز در حال عبور از لطافتِ خود می‌بود؟
آدمی فریب خورده‌ی هزاران نادانی می‌بود
می‌ماند و خواهد ماند تا انفجاری دیگر!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

32,071

نگارش های محمدعلی خُشنو

29 May, 10:44

من تو را به وسعت زمین،
تو را به مستانه‌های یونجه‌زاری تازه،
من تو را به سبزینه‌های روییده در بهارِ دهدشت،
تو را، چنان عطرِ مدهوش کننده‌ی علفزار در غروبِ کلاچو، دوستت دارم!
صدای تو را
چنان سکوتِ درختان در جنگلی روشن به زیرِ هلهله‌ی مهتاب،
چنان صداقت و پاکیزگی‌های احساس کودکان، دوستت دارم!
زندگی بیدار است
من، هوشیار
تو، در پیِ آزادی، چرخان،
بیشه‌های امید، رویان،
و گلستان در چشمان تو، تجلی را می‌کنند آغاز،
و براستی که زیستن چه بهایی می‌داشت؟
تو را چنان شراب شیراز،
چنان دیوانگی‌های بوی جالیز در شمال،
من، تو را، چنان رقص عشق در تنت
دوستت دارم!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

29,192

نگارش های محمدعلی خُشنو

27 May, 09:30

هرزگان زمین را فراگرفته‌اند
در ناکجاآباد‌های، نادانی!
هرزه در صداقت و شفافیت و وفا،
پرخاشگرانه در ستیز هستند سلول‌های عصبی،
فرو نمی‌آید آرامش در حضور
و آبستن شده‌ی زجر است این وجود!
نمی‌دانی؟
تجربه را در تن می‌داری، می‌دانم!
تناسخ است این میراث،
در قالبی مجهول،
مانده بر صلیبی مکتوب،
پایدار در علمی بیدار
و چنان آغاز حیات، گستاخ!
خوشا به حالِ سعادت
بر مداری روشن در جهتِ سلام و درودهای بشر
همچنان مقتدرانه ایستاده است
و مردمان بی‌شماری در رنج
کمر خم کرده‌اند برای به آغوش کشیدنش!
بی‌تا مانده بر چشم‌های دروغ، خيانت،
خودکامگی تسخیرگر اذهان می‌بود
و فراگرفته بود عشق را، هرزگی،
شاید پول، شاید گور، شاید فقرِ شعور
بانی بر این پلیدی‌ها می‌بود!
این‌چنین بود که یک انسان، مسموم و خودفروخته می‌شد در زمین!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

29,498

نگارش های محمدعلی خُشنو

18 May, 13:00

نه
ما هرگز زورمان نرسیده است
ما زورمان نمی‌رسد
ما، زورمان نخواهد رسید!
زورمان نمی‌رسد به سنگینی‌های دلتنگی،
نمی‌رسد زورمان به قدرت مرگ
به وسعت و اعماق گور،
ما زورمان نمی‌رسد به کشتنِ خاطره‌ها،
به تغییر و تحولاتِ این خیمه‌شب‌ بازی‌ها،
ما زورمان نمی‌رسد به اشک
به بغض
به موروثی بودنِ دردهای مکتوب،
ما، زورمان نمی‌رسد هرگز به قواره‌ی آسمان
و تنها خود را فریب داده‌ایم
و گاهی خود را یکی داشته‌ایم به فرسایش زمان!
زورمان نمی‌رسد به انتظار
به چالش‌های علوم فلاسفه
به تعابیری که در آن، زندگی دوباره را
ترسیم کرده‌ایم خودبینانه‌تر از همیشه..!

#محمدعلی_خشنو
#بانام_نویسنده_نشردهیم

31,159