مدرسه
امروز می‌خوام از تجربه حدوداً ۷ ماهه‌ام درباره‌ی سیستم مدرسه و آموزش در #ونکوور #کانادا بگم،
یادمه روز اول که بچه‌ها رو توی مدرسه ثبت‌نام کردیم، یه بغضی داشتم از اینکه دوتاشون رو توی یه جامعه بزرگ و خارجی و ترسناک رها کردیم! ولی بعد دیدم که چقدر بچه‌ها انعطاف‌پذیرتر از چیزی که فکر می‌کردم هستن و چقدر سریع با ترس‌هاشون کنار میان و با محیط سازگار میشن.
بچه های من دو پسر شش و ده ساله
از چیزایی که برام جالب بود این بود که مدرسه ابتدایی هیچ حصار و دیواری نداشت و وسط طبیعت و جنگل بود. مدارس اینجا خیلی بزرگ و پرامکاناتن و همه دولتی و کاملاً رایگان. مدارس خصوصی هم هست ولی عمومی‌ها برای همه رایگانه.
سایز کلاس‌ها بزرگه و بچه‌ها دور تا دور هرجا که دوست دارن می‌شینن، حتی روی زمین. هر بچه کفش جدا مخصوص کلاس داره و برای جزوه، کتاب، لپتاپ، لباس و کوله‌اش کشو و فضای مخصوص داره. هر ماه هم فعالیت‌های جانبی جدا دارن مثل اردو، آموزش دوچرخه‌سواری، ژیمناستیک، یا مووی نایت!
تو مدرسه ابتدایی ما، بچه‌های کلاس ۴ و ۵ با هم در یک کلاس هستن. تو هر کلاس، دو سطح مختلف از بچه‌ها وجود داره چون معتقدن بچه‌ها توانایی‌های یکسانی ندارن و فقط هدف پاس کردن و رفتن به مقطع بالاتر نیست، بلکه یادگیری در سطح‌های مختلف کنار همه‌ست.
در اینجا کتاب درسی مثل ایران ندارن و تمرکز بیشتر روی تربیته.تکلیف هم ندارند. مثلاً در کلاس پنجم فقط کتاب ریاضی هست اون هم در سه سطح مختلف. معلم بقیه موضوعات مثل علوم، هنر و مطالعات اجتماعی رو به روش خودش برنامه‌ریزی میکنه و درس میده.
چیدمان کلاس‌ها طوریه که کلاس پنجمی‌ها کنار کلاس اولی‌ها باشن و هر کلاس پنجمی راهنما و کمکی برای یه کلاس اولی باشه. بچه‌هایی از ملیت‌های مختلف اینجا هستن که اکثرشون نیاز به یادگیری زبان انگلیسی دارن و معلم انگلیسی جدا هم دارن. از گوگل ترنسلیت و ابزارهای دیگه هم برای کمک استفاده می‌کنن.
اینجا فرهنگ کتاب خوندن و امانت گرفتن کتاب از کتابخونه خیلی رایجه و هر روز زمان مخصوصی برای مطالعه دارن. آخر کلاس هم تایم تمیز کردن کلاس هست که همه بچه‌ها توی تمیز کردن کمک می‌کنن.
به بچه‌های بزرگتر هر ماه مسئولیت‌هایی مثل مرتب کردن صندلی‌ها، کتابخونه داده میشه. اینجا چیزی به اسم بابای مدرسه ندارن که چایی بیاره یا زباله‌ها رو جمع کنه، خود بچه‌ها و معلم ها مسئول این کارها هستن.
تو استوری‌ها امروز در مورد دبیرستانهاش صحبت میکنم.
مرسی که دنبالم میکنید.
شما این روزا بزرگترین دغدغه‌تون درباره مدرسه بچه‌ها چیه؟
جزییات بیشتر از پیج اینستاگرامم میتونید ببینید
Www.instagram.com/mamibussiness
@mamidastsazeh
امروز می‌خوام از تجربه حدوداً ۷ ماهه‌ام درباره‌ی سیستم مدرسه و آموزش در #ونکوور #کانادا بگم،
یادمه روز اول که بچه‌ها رو توی مدرسه ثبت‌نام کردیم، یه بغضی داشتم از اینکه دوتاشون رو توی یه جامعه بزرگ و خارجی و ترسناک رها کردیم! ولی بعد دیدم که چقدر بچه‌ها انعطاف‌پذیرتر از چیزی که فکر می‌کردم هستن و چقدر سریع با ترس‌هاشون کنار میان و با محیط سازگار میشن.
بچه های من دو پسر شش و ده ساله
از چیزایی که برام جالب بود این بود که مدرسه ابتدایی هیچ حصار و دیواری نداشت و وسط طبیعت و جنگل بود. مدارس اینجا خیلی بزرگ و پرامکاناتن و همه دولتی و کاملاً رایگان. مدارس خصوصی هم هست ولی عمومی‌ها برای همه رایگانه.
سایز کلاس‌ها بزرگه و بچه‌ها دور تا دور هرجا که دوست دارن می‌شینن، حتی روی زمین. هر بچه کفش جدا مخصوص کلاس داره و برای جزوه، کتاب، لپتاپ، لباس و کوله‌اش کشو و فضای مخصوص داره. هر ماه هم فعالیت‌های جانبی جدا دارن مثل اردو، آموزش دوچرخه‌سواری، ژیمناستیک، یا مووی نایت!
تو مدرسه ابتدایی ما، بچه‌های کلاس ۴ و ۵ با هم در یک کلاس هستن. تو هر کلاس، دو سطح مختلف از بچه‌ها وجود داره چون معتقدن بچه‌ها توانایی‌های یکسانی ندارن و فقط هدف پاس کردن و رفتن به مقطع بالاتر نیست، بلکه یادگیری در سطح‌های مختلف کنار همه‌ست.
در اینجا کتاب درسی مثل ایران ندارن و تمرکز بیشتر روی تربیته.تکلیف هم ندارند. مثلاً در کلاس پنجم فقط کتاب ریاضی هست اون هم در سه سطح مختلف. معلم بقیه موضوعات مثل علوم، هنر و مطالعات اجتماعی رو به روش خودش برنامه‌ریزی میکنه و درس میده.
چیدمان کلاس‌ها طوریه که کلاس پنجمی‌ها کنار کلاس اولی‌ها باشن و هر کلاس پنجمی راهنما و کمکی برای یه کلاس اولی باشه. بچه‌هایی از ملیت‌های مختلف اینجا هستن که اکثرشون نیاز به یادگیری زبان انگلیسی دارن و معلم انگلیسی جدا هم دارن. از گوگل ترنسلیت و ابزارهای دیگه هم برای کمک استفاده می‌کنن.
اینجا فرهنگ کتاب خوندن و امانت گرفتن کتاب از کتابخونه خیلی رایجه و هر روز زمان مخصوصی برای مطالعه دارن. آخر کلاس هم تایم تمیز کردن کلاس هست که همه بچه‌ها توی تمیز کردن کمک می‌کنن.
به بچه‌های بزرگتر هر ماه مسئولیت‌هایی مثل مرتب کردن صندلی‌ها، کتابخونه داده میشه. اینجا چیزی به اسم بابای مدرسه ندارن که چایی بیاره یا زباله‌ها رو جمع کنه، خود بچه‌ها و معلم ها مسئول این کارها هستن.
تو استوری‌ها امروز در مورد دبیرستانهاش صحبت میکنم.
مرسی که دنبالم میکنید.
شما این روزا بزرگترین دغدغه‌تون درباره مدرسه بچه‌ها چیه؟
جزییات بیشتر از پیج اینستاگرامم میتونید ببینید
Www.instagram.com/mamibussiness
@mamidastsazeh
