ما با دولت کنونی ایران (پزشکیان) تماس جدی نداشتهایم.
اما در تیرگی روابط با دولت قبلی هم مقصر ما نبودیم.
چند مورد را یادآوری میکنم:
پس از پایان جنگ دوم قرهباغ ما شاهد تردد منظم کامیونهای سوختبر ایرانی از جادهی لاچین به ارمنستان بودیم.
من موضوع را به دستیارم گفتم و او به سفیر وقت ایران در آذربایجان تلفن زد و از او خواهش کرد این کار را متوقف کنند و گفت ما نمیخواهیم مساله را رسانهای کنیم، این کار خوبی نیست و شما در اراضی ما مشغول کارهای غیرقانونی هستید.
متاسفانه این مساله متوقف نشد و افزایش هم پیدا کرد.
پس از آن ما سفیر ایران را به وزارت خارجه احضار و اعتراض خود را به او ابلاغ و موضوع را رسانهای کردیم.
پس از آن اتفاقات خندهدار و گریهآوری افتاد.
دیدم که با پلاک تقلبی ارمنستانی در حالی که کامیونها نوشتههای فارسی داشتند آمدند. روی چند ماشین پلاک یکسان زده بودند و آنقدر ناشیانه این کار متقلبانه را پیش بردند که کلام از توصیف آن عاجز است.
ما یک ماشین را متوقف کردیم و در اسناد آن دیدیم که مقصد را «استپاناکرت / ارمنستان» قید کردهاند که نقض آشکار تمامیت ارضی ما بود.
پس از آن دیگر آن تهدیدات و لغزها و اظهارات شروع شد و ما گامهای متقابل برداشتیم.
اگر کسی در مرزهای ما مانور نظامی برگزار کند، ما هم عین همان مانور را در همان مرز برگزار میکنیم.
نشان دادیم که از کسی نمیترسیم.
در عین حال در مطبوعات هم کمپین توهین را پیش میبردند. مشخص است که این اسلوب کاری حاکمیت ایران است.
اساسا توهین نشانهی ضعف است.
@m_azerbaijan1