📝ТАЪСИРЛИ, ҲАЁТИЙ ВОҚЕА.
1-қисм
«Мен одоб ахлоқи юксак, муслима,ҳусним ўзимга яраша бўлган бир қизман.Улғайиб, йиллар бирин-кетин ўтса ҳам, совчи бўлиб, қўлимни сўраб келган бўлмади. Менинг ёшим тобора ўтиб борар,мендан кичкина қизлар ҳам турмушга чиқиб, фарзандли бўла бошлашди. Шу зайл ёшим ўттиз тўртга чиқди.
Кунларнинг бирида обрўли оиладан бўлган бир йигит қўлимни сўраб келди. Хулқи гўзал, беғубор бу навқирон, мендан икки ёш катта эди. Бир - биримизга мақбул бўлдик. Қувончдан оёқларим ердан узилаёзди. Ўзимни ниҳоятда бахтиёр ҳис қилардим.
Никоҳдан ўтиш учун ҳозирлик кўра бошладик. Никоҳ шартномасини тузиш учун қаллиғим мендан паспортимни олди...
Лекин... лекин... орадан икки кун ўтар-ўтмас онаси қўнғироқ қилиб, зудлик билан учрашишимиз кераклигини айтди. Чақирган жойига етиб бордим.
У паспортимни чиқариб мендан:
- Туғилган санангиз тўғри кўрсатилганми? - деб сўради.
Мен:
- Ҳа, - дедим.
Шунда йигитнинг онаси:
- Унақада сиз, 40 га бориб қолибсиз- да? - деди.
Ҳайратдан донг қотиб:
- Ёшим 34 да! - дедим.
Онаси:
- Нима фарқи бор? Барибир 30 дан ўтгансиз, ҳали фарзанд кўрасизми, йўқми?
Мен эса невараларим бўлишини истайман! - деди.
Хуллас, ўғли билан мени тўйимизни тўхтатмагунча тинчимади, ахири бекор қилди... Менга бу воқеа жуда қаттиқ таъсир қилди. Умид нури бир лаҳзага қалбимни ёритиб, мени яна зулматлар қаърида қолдирди. Хаёлимда бир зумда, бор орзуларим нозик шиша синиқларидек, чил - парчин бўлгандек эди...
Шундай қилиб изтироб ва қайғулар гирдобида олти ой ҳам ўтди...
Гўёки осмондан ерга қулагандек эдим...
Ота-онам менинг ғам-ғуссаларимни аритиш учун мени Умрага, Аллоҳнинг байтига юборишга қарор қилдилар. Сафар тадоригини кўриб, ер юзининг энг мунаввар, муқаддас гўшаси, Ҳарамга етиб олдим...
Намозларимни ўқиб бўлиб, Аллоҳдан ишимни ўнглашини сўраб, қалбдаги жамий оғриқларимни дуо ила Роббимга юзланиб, тўкиб солдим. Шу зайлда ўтирар эканман, ниҳогим бир аёлга тушди.
У Қуръонни тадаббур, тартил ила жуда майин, чиройли тиловат қилар эди...
⚘⚘⚘⚘
У Қуръонни тадаббур,тартил ила жуда майин, чиройли тиловат қилар эди. У Аллоҳнинг:
«Ва сенга Аллоҳнинг фазли улуғ бўлди»(Нисо: 113 оят)
оятини такрор - такрор ўқирди.
Эшитиб, кўзларимга селдек ёш қуйилиб кела бошлади.Бу аёл эътиборимни ўзига тортар, унинг гўзал тиловати мени ўзига маҳлиё қиларди.
Сўнг:«Ва тезда Роббинг сенга ато қилади ва сен рози бўлурсан»(Зуҳо: 5 оят) оятини ўқий бошлади.
Аллоҳга қасам,бу оятни биринчи бор эшитаётгандек бўлдим. У юрагимнинг тубигача кириб борар, бутун хасратларимни аллалар, таскин топтирар, балки, барчасини қалбимдан қувиб чиқарар эди
Умра маросимларини ўзгача шукуҳ ила адо этгач, меҳрибон ота онам, ўз қадрдон юртимга қайтдим. Самолёт аэропортга қўнди.
Учоқдан тушарканман, Аллоҳга ўзгача таваккул, гўзал ҳаётга орзу, яқин саодатга умид билан тушдим.
Йўловчиларни кутиш залида, дугонам ва унинг турмуш ўртоғини учратдим.
Бироз суҳбатлашгандек бўлдик. Улар турмуш ўртоғининг дўстини кутиб олишга келган эканлар.
Ҳеч қанча вақт ўтмай у ҳам етиб келди.
Улар билан хайрлашиб уйим томон одимладим.
Келиб, устбошимни алмаштирдим, бироз нафас ростлаб олиш учун чўзилдим.
Ногоҳ, кутилмаганда, қўнғироқ бўлди.Бояги дугонам экан. У шоша -пиша менга, эрининг дўсти мен ҳақимда сўраганини, кўриб ёқтирганини, совчи бўлиб келмоқчилигини айтди.
Тўсатдан,даб - дурустдан айтилган бу гаплардан, юрагим қинидан чиқиб кетгудек, ҳаяжонланиб қаттиқ ура бошлади... хурсанд бўлишимни ҳам, бошқасини ҳам билмасдим..
Эртасигаёқ у йигит совчи бўлиб келди. Уйдагилар ҳам рози бўлишди.
Учрашганимиздан сўнг, бир ойга қолмай турмуш қурдик.
Юрагим орзу - умидларга, бахт - у қувончга тўлиб тошди. Чунки оилали бўлиш бахти ҳаётим остонасида турганини, Аллоҳ истаса, оналик қувончи ҳам насиб қилишини ўйлаб, жуда қувонар,Роббимга тинимсиз шукрлар айтардим.
Янги ҳаётимни вафодор аёл бўлиш, бахтли ҳаёт кечириш нияти ила бошладим. Турмуш ўртоғимда мен орзу қилган барча фазилатлар: меҳр-муҳаббат, саховат, олийжаноблик, менга ва оиламдагиларга нисбатан мурувват, ҳурмат - эҳтиром хислатлари мужассам эди.
Давоми бор...👇
📚ИБРАТЛИ ҲИКОЯ ВА ҲАЁТИЙ ВОҚЕАЛАР ФАҚАТ БИЗДА📚