کافه تیه|یادداشت‌های حامد قدیری

مسئله‌ اتانازی (۲)
قسمت شصت‌و‌سوم #پادکست_لوگوس منتشر شد

«اتانازی؛ آزادی مرگ یا خیانت به زندگی؟»
تصور کنید دردی پایان‌ناپذیر زندگی‌تان را به آتش کشیده. آیا حق دارید دکمه‌ی توقف را بزنید و اتانازی کنید؟ در قسمت شصت‌و‌سوم از پادکست لوگوس، به میدان داغ‌ترین استدلال‌های مربوط به اتانازی پا می‌گذاریم و می‌بینیم که موافقان و مخالفان این پدیده چه حرف‌هایی در چنته دارند.

این قسمت پادکست لوگوس را می‌توانید در اپلیکیشن‌های پادگیر، مثلا این‌جا، بشنوید.


نه به من بل به لوگوس گوش کنید!

توی قسمت شصت‌و‌دوم از «اتانازی» صحبت کردیم و شمه‌ای از ماجرای اتانازی و مصادیق‌ش را تعریف کردیم و حالا کم‌کم داریم محتوای قسمت بعدی را آماده می‌‌کنیم؛ قسمتی که قرارست به استدلال‌های مدافع و مخالف جوازِ اتانازی می‌پردازد.

این قسمت را شنیده‌اید یا نه، فرقی نمی‌کند. اگر سوالی درباره‌ی مواجهه‌ی فلسفی با مقوله‌ی «اتانازی» دارید، می‌توانید تا پایان روز ۲۰ آذرماه آن را از طریق این لینک بفرستید تا در محتوای قسمت شصت‌و‌سوم به آن پرداخته شود.

مسئله‌ اتانازی (۱)
قسمت شصت‌و‌دوم #پادکست_لوگوس منتشر شد

وقتی بیماری به نقطه‌ی لاعلاج رسیده و درد و رنج بسیاری را تحمل می‌کند، آیا اخلاقاً می‌توان او را کُشت؟ این پرسش ما را به مسئله‌ی اتانازی می‌کشاند. در این قسمت، از مفهوم اتانازی و برخی از دسته‌بندی‌های آن صحبت می‌کنیم.

این قسمت پادکست لوگوس را می‌توانید در اپلیکیشن‌های پادگیر، مثلا این‌جا، بشنوید. هم‌چنین می‌توانید فایل آن را مستقیما از این‌جا دانلود کنید.

در این قسمت، این امکان وجود دارد که اگر سوال یا نکته‌ای درباره‌ی موضوع «اتانازی» دارید، از طریق این لینک آن را ارسال کنید تا در قسمت بعد به آن‌ها پرداخته شود.


نه به من بل به لوگوس گوش کنید!
.

.
پنل چهارم همایش چیستی، امکان و موانع وفاق ملی در ایران امروز

🔰تقریر، امکان و ابهامِ وفاق و مسألۀ عاملیت زنان

وفاق؛ امکان‌ناپذیریِ ابهام
دکتر نفیسه آزاد | پژوهشگر جامعه‌شناسی

تمهیدی بر مسئلهٔ «تقریر» ایران
دکتر حامد قدیری | عضو هیأت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب

چالش‌های معرفتی وفاق (جامعه‌شناسی معرفتِ مفهوم وفاق مبتنی بر آرای هگل و ابن‌عربی)
دکتر میلاد دخانچی | پژوهشگر جامعه‌شناسی؛ مدیر مدرسۀ علوم انسانی جیوگی

سویۀ دوگانۀ وفاق و زنان
دکتر لیلا فلاحتی | عضو هیأت علمی پژوهشگاه مطالعات فرهنگی، اجتماعی و تمدنی

دبیر پنل: دکتر زهرا مینائی | دکتری فلسفۀ تعلیم و تربیت دانشگاه علامه طباطبایی

🕰زمان برگزاری: جمعه دوم آذر ۱۴۰۳؛ از ساعت ۱۶

📍محل برگزاری: تهران، خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچهٔ نایبی، پلاک ۲۳

🔸حضور برای عموم آزاد و رایگان است، اما به علت محدودیت فضا برای پذیرایی از حاضران، ثبت‌نام لازم است.

✔️برای ثبت‌نام اینجا پیام دهید:
@bashgahandisheschools

🌐 تلگرام | اینستاگرام | پخش زنده | سایت | مطالعات دیالوگ

ایران، کهنه‌سرباز و دن‌کیشوت
ایران را به شمایل‌های مختلفی به ذهن می‌آوریم. و اگر «ایرانی‌بودن» را نحوی از «درجهان‌بودگی‌»‌مان بدانیم، آن‌وقت است که هرکدام از این شمایل‌ها ربط وثیقی با بودنِ خودمان پیدا می‌کند.

یکی از شمایل‌های ایرانْ «کهنه‌سرباز» است؛ کهنه‌سرباز همواره به رزم بوده و در لحظه‌های بزم با لباس رزم و دستِ بر قبضه حاضر شده. او با حمایل جنگ به عروسی آمده و با حمایل جنگ عزیزان‌ش را بدرقه‌ی خاک کرده است.

و خب تاریخْ مؤیدِ کهنه‌سربازیِ ایران است. ایران، از همان روزهای نخست، هم‌واره باید می‌جنگید؛ چه با تورانیان و انیرانیان، چه با یونانیان و رومیان، چه با اعراب و عثمانیان، چه با مغولان و ازبکان، چه با روس‌ها و انگلیسی‌ها، چه با شوروی‌چی‌ها و آمریکایی‌ها. انگار ایران قرن‌ها برای ماندن و بودن جنگیده و راه نفس‌کشیدن‌ش را از دل تنگناها باز کرده است.

اما چرا ایران هم‌واره جنگیده؟ پاسخ این پرسش را کجا باید جست؟ در سرکشی ایرانی‌ها؟ در جغرافیای خشنِ این سرزمین؟ یا در ژئوپلتیک پیچیده و تعیین‌کننده‌ای که ایران را همیشه سد منافع دیگران کرده؟ پاسخ هرچه که باشد فرقی نمی‌کند: ایران کهنه‌سربازِ زمین است.

ولی گیریم که ایرانْ کهنه‌سربازی بود که همواره جنگیده؛ آیا در زمانه‌ی کنونی هنوز همان جنگ‌ها پابرجاست؟ آیا این‌طور نیست که در زمانه‌ی بی‌جنگی می‌خواهد بجنگد؟ یا شاید اصلا قاعده‌ی جنگ‌ها عوض شده و می‌خواهد به قاعده و تمنای جنگ‌های قدیم بجنگد. آیا کهنه‌سربازِ قصه‌ی ما حالا شکل‌و‌شمایل دُن‌کیشوت به خود نگرفته است؟

«وضع دن‌کیشوت» وضع کسی است که وسط معرکه‌ای افتاده که زمین تا آسمان با معرکه‌های قبلی تفاوت دارد. «وضع دن‌کیشوت» وضع کسی است که تمام آن‌چه از قدیم با خود حمل کرده در جهان جدید ناکارآمد است؛ و خودِ او در عرصه‌ی جدید به هیچ کاری نمی‌آید و هیچ سنگی را تکان نمی‌دهد.

ایران در جنگ پیشِ روی خود تنها زمانی می‌تواند تا پایان بجنگد که کهنه‌سربازی‌ش را به «وضع دن‌کیشوت» گرفتار نکند. ایران تنها زمانی می‌تواند آن شمشیرِ اعصار را حمایل کند که این جنگ را در ادامه‌ی جنگ‌های همیشگیِ خود بداند. ایران زمانی می‌تواند آن شمایل کهنه‌سرباز را فرابخواند و از توان‌ش بهره بگیرد که نشان بدهد اسرائیل ادامه‌ی همان تهدید‌های وجودی‌ای است که از قدیم بر سر ایران می‌بارید.

با این حساب، در وضعیت کنونی، هر تقریری که جنگ ایران را به نیم‌قرنِ گذشته محدود کند، لباس دن‌کیشوت به تنِ آن کهنه‌سرباز می‌پوشاند و شمشیر او را به موزه می‌سپارد. آیا می‌توان تقریر دیگری یافت؟

۶۸
۱۴ آذر ۱۳۹۵
🔹خدای عصر جدید موبور است

کاش هیچ‌وقت تلویزیون ایران به سراغ سریال House of Cards نمی‌رفت. حالا باید مدت‌ها صبر می‌کردیم تب ِ این سریال بیفتد و بعد درباره‌ش حرف بزنیم تا با حرف‌هایمان در زمینی که تلویزیون ایران طراحی کرده بازی نکرده باشیم. حرف‌هایی که پیش‌تر می‌شد به زبان آوردشان و درباره‌شان اندیشید اما با پخش این سریال به حرف‌های معمولی و جوزده‌ی استریم‌های شبکه‌های مجازی فروکاسته می‌شود؛ استریم‌هایی که هرازگاهی روی موضوعی زوم می‌کنند و هرکس از نگاه خودش «تحلیلی» ارائه می‌دهد و وقتی بزم تحلیل تمام می‌شود، همه به گوشه‌ای می‌خزند تا «ابژه»‌ی دیگری را سر میز بیاورند. اما فعلاً تمسکی کوتاه به همین سریال.

چرا چنین سریالی در کاخ سفید می‌گذرد؟ به‌گمان‌م میان صحنه‌ی اجرای سریال و محتوایش رابطه‌ای سفت‌و‌سخت برقرارست؛ آن‌چنان که اگر ــ‌مثلا‌ــ سریال را در یک کارخانه می‌ساختند و آب‌زیرکاه‌بازی‌های رسیدن به ریاست کارخانه را نشان می‌دادند، داستان به این درخشانی ِ حالا نمی‌شد. اما رابطه‌ی میان «کاخ سفید» و محتوای این سریال چیست؟ به‌گمان‌م سریال به «قدرت» و اراده‌ی معطوف به آن می‌پردازد و چه لوکیشنی به‌تر از خانه‌ی قدرت‌مندترین فرد روی زمین؟ چه بخواهیم و چه نخواهیم، ما در جهانی زندگی می‌کنیم که آمریکا سرزمین مقدس‌ش است و «کاخ سفید» خانه‌ی خدای عصر جدید.

این‌روزها هیجان‌زده ام از این‌که آن مردِ موطلایی راهی کاخ سفید شده است. مُثُلِ اعلای جهانی که در آن زندگی می‌کنیم همین ترامپ است. بی‌پرده‌تر از این دیگر نمی‌شد. هرکسی غیر از ترامپ ساکن کاخ سفید می‌شد، به این آشکاری جهان‌مان را نشان‌مان نمی‌داد. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که خدای آن ترامپ است.

تا از جهانی سخن می‌گوییم که مؤلفه‌هایش «پول» و «سرمایه» و «این‌جهان» و «عشرت» و البته «اسطوره‌ی ساینس» است، احتمالاً خودمان را کنار می‌کشیم و می‌گوییم «چه جهان کثیفی!» اما حرف‌م دقیقاً همین‌جاست. ما در این جهان زندگی می‌کنیم و آن‌کس که توهم بورزد که در جهانی دیگر زندگی می‌کند، هنوز به عصر خودش ملتفت نشده است. آن‌کس که از دور چنین جهانی را با انگشت نشان دهد و بگوید «چه خوب که در این جهان زندگی نمی‌کنیم!» و «ببینید که چه جهان کثیفی دارند!» هنوز ملتفت نشده است که ما شهروندان همین جهان ایم؛ چه بخواهیم و چه نخواهیم. آن‌کس که خیال کند بر ساحل سلامت نشسته و از تلاطم‌های دریای جهان ِ مُدرن (و پسامدرن و ...) به‌دور است، هنوز به عمق بحران پی نبرده است.

آیا راهی برای خروج از این بحران وجود دارد؟ آیا می‌توان جهان تازه‌ای ساخت؟ نمی‌دانم اما اگر وجود داشته باشد، قطعا پیش‌نیازش این است که ملتفت باشیم ما شهروندان همین جهان ایم. بنا به لغت، «بحران» نقطه‌ای‌ست که تبِ بیمار به اوج رسیده و دیگر نمی‌توان دست‌ روی ‌دست گذاشت. انسانی که ملتفت نباشد که شهروند همین عصرِ جدیدست و از جهانی تازه سخن می‌گوید، هم‌چون پدری‌ست که فرزندش به تب نهایی رسیده اما بی‌خیال به هم‌کارش می‌گوید «فردا پسرم را به به‌ترین و لوکس‌ترین بیمارستان خواهم برد.»

کاش هیچ‌وقت تلویزیون ایران به سراغ سریال House of Cards نمی‌رفت تا با انگشت نشان‌شان دهد و بگوید «چه دنیای کثیفی دارد کاخ سفید!» طنز روزگار ماست دیگر. آن چیزی که قرار است «رسانه» باشد خودش اوج جهل مرکب است.

پ.ن: دفعِ دخلِ مقدرِ آن‌که واضح و مبرهن است منظورم از «خدا» در این عبارات خدا به معنای الاهیاتی نیست.

یادی از مطلبی که هشت‌سال پیش با آمدنِ ترامپ نوشته بودم:

حالا پرسش ما این است: ایران جنگ خود با اسرائیل را چگونه و تا کجا می‌تواند بجنگد؟ دوام و تاب‌آوریِ ایران در این جنگ به توجیه آن برمی‌گردد. جنگ با اسرائیل ــــ‌در برهه‌ی کنونی‌ــــ تنها زمانی توجیه می‌شود که نه در قالب یک امر فراملّی (مثلا به‌عنوان مداخله‌ی ما در سرنوشت ملت‌های دیگر)، نه در قالب یک امر ایدئولوژیک (مثلا پیش‌برد رویکرد انقلابی)، نه در قالب یک امر دینی (مثلا پیش‌رفت اسلام)، نه در قالب یک امر انسانی (مثلا کنارزدنِ شریرِ آدم‌کش)، نه در قالب یک امر الاهیاتی (مثلا مبارزه با شر مطلق)، بل در قالب یک ضرورت ملّی تقریر شود: ضرورتی برآمده از وجود کشور ایران.

اگر این‌طور به ماجرا نگاه کنیم، خواهیم دید که چرا رتوریکِ موسی صدر در توجیه این جنگ ناکام می‌ماند. خواهیم دید که چرا نشر پی‌درپیِ تصویرهای تأثربرانگیزِ شرارت‌های اسرائیل در غزه غم می‌سازد اما مُشتِ بر قبضه را محکم نمی‌کند. خواهیم دید که چرا چشم‌ها در گوشه‌و‌کنار جهان این همه تصویر غم‌انگیز را می‌بینند اما پا پیش نمی‌گذارند. چنین جنگی باید در قالب ضرورتِ ملّی تقریر شود.

در این‌جا، ضرورت ملّیِ جنگ زمانی عیان خواهد شد که اسرائیل تهدیدی وجودی برای ایران باشد. مادامی که چنین تقریری وجود داشته باشد و پذیرفته شود، می‌توان قبضه‌ی شمشیر را محکم به مشت گرفت و جنگید؛ می‌توان جنگ را با تمام سختی‌ها و مشقت‌هایش، با تمام خون‌ها و رنج‌هایش تاب آورد و به پایان رسانید.

اما «تقریر جنگ» صرفاً ساختنِ یک روایت نیست. آن‌هایی که مدام از «جنگ روایت‌ها» حرف می‌زنند، غالباً نمی‌دانند از چه چیزی سخن می‌گویند. آن‌ها گمان می‌کنند با یک بازیِ زبانیِ صرف می‌توانند روایت بسازند و در جنگ پیش بروند. اما «تقریر» چیزی غیر از این‌هاست: تقریر یعنی رتوریکی جهان‌ساز که آدم‌ها تا آن را می‌شنوند با آن هم‌دل می‌شوند و در جهانی که از دلِ این تقریر برآمده، سُکنی می‌گزینند. اگر جنگ با اسرائیل چنین تقریری داشته باشد، دیگر سخنی از «هزینه‌»‌ها و «بها»ی سنگین چنین جنگی به میان نخواهد آمد؛ چه این‌که ضرورت کنارزدنِ تهدید وجودی بر همه چیز اولویت خواهد داشت.

اما آن‌چه در افقِ دید فعلی پدیدار شده، واقعیتی تلخ و فاجعه‌بار و صدالبته خطرناک است: ما در برهه‌ی کنونی توان ارائه‌‌ی چنین تقریری را نداریم. حالا مدت‌هاست که جنگ آغاز شده اما تاب‌آوری ایران در این جنگ به اما و اگر افتاده است. آیا فرصتی برای برساختنِ تقریر ملّی از این جنگ باقی مانده است؟
.

💠 زبان و دین

👨🏻‍🏫 دکتر #حامد_قدیری

▪️شش جلسه
🗓سه‌شنبه‌ها
🕕 ساعت ۱۸ تا ۲۰
▫️حضوری و مجازی
💳 ۹۰۰ هزار تومان
🔖 با ارائۀ گواهی معتبر

◼️ حامد قدیری نویسنده، مترجم، پژوهشگر و مدرس فلسفه و سازندۀ پادکست فلسفی لوگوس است. او در اغلب فعالیت‌هایش از سویی به زبان و کارکرد آن در ذهن و جهان آدمی و از سوی دیگر به دین می‌پردازد. بسیاری از پژوهش‌های او نیز حول همین دو موضوع و ارتباط آن‌ها از منظری فلسفی می‌گردند. اما این بار او در این دوره بی‌پرده و مستقیم از این موضوع سخن می‌گوید.

▫️سؤالات محوری دوره:
1️⃣ زبان اساسا چیست و چگونه می‌تواند مختصات جهان انسان را مشخص کند؟
2️⃣ نقطۀ زایش زبان کجاست؟ دیدگاه‌های ناظر به منشأ زبان کدام‌اند؟
3️⃣ ریشه‌های رویکردهای اسطوره‌ای یا تاریخی به منشأ زبان را در کدام گوشه‌و‌کنار زندگی امروزی می‌توان یافت؟
4️⃣ زبان آیا اساسا می‌تواند از امری علی‌الادعا متعالی سخن بگوید؟
5️⃣ بحران‌های اصلی در حوزۀ «زبان دینی» چیست؟
6️⃣ عبارات «زبان دینی» را چگونه باید فهمید؟

|توضیح بیشتر دوره|

▪️برای ثبت‌نام به ادمین مدرسۀ سه‌نقطه پیام بدهید.

@SeNoghteSchool

ما در دل جنگی قرار گرفته‌ایم که رتوریک مناسب آن را نداریم.

نظم مدرن جهان دست‌کم در دو قرن اخیر موجودیت ایران را تهدید کرده است. و حالا در پسِ این دو قرن، ایران در دل جنگی قرار گرفته که رتوریک مناسب آن را ندارد. رتوریک مناسب این جنگ باید پاسخ دهد که «ایران» چیست؟ «ایران» در پسِ تکثر زبانی و قومی و مذهبی و گستردگیِ سرزمینی، کدام عامل‌ وحدت‌بخش و قوام‌بخش را ارائه می‌کند؟ و چرا «ایران» همواره ــــ‌ولو در زمان قاجار و پهلوی‌ــــ در معرض تهدید است؟

رتوریک مناسب این جنگ یعنی طرحی برای سکونت در این عالَم که اولاً مخاصمه‌‌ی یادشده را توضیح دهد، ثانیاً بگوید که زندگی در دلِ چنین مخاصمه‌ای چه‌گونه خواهد بود، ثالثا مردم را قانع کند که ضمن چنین طرحی در عالَم ساکن شوند.

اما اگر ایران چنین طرحی ارائه نکند، چه رخ خواهد داد؟ نظم مدرن طرحی برای زندگی نرمال ارائه کرده که مختصاتی از سکونت مدرن در عالَم را مشخص می‌کند. این طرح در جهان، و از جمله ایران، فراگیر شده و مادامی که ایران طرح بدیلی ارائه نکند، ناگزیر ملتی را که طالب طرح مدرن‌اند، تهدید خود می‌بیند.

ولی ایران در حال حاضر توان تقریر چنین طرحی را ندارد: اولاً چون این تقریرْ کاری فلسفی و نظری‌ست اما فلسفه و نظر در این‌جا به محاق رفته است؛ ثانیا ترویج این تقریر بر عهده‌ی رسانه است اما رسانه‌ی ایران فشل است و توان ترویجِ چنین تقریری را ندارد. طُرفه آن‌که رسانه‌چیان ایرانی هنوز «رتوریک» را اقناع ترجمه می‌کنند و بی که طرحی برای سکونت داشته باشند، در پی تکنیک‌های مهندسانه‌ی اقناع‌اند.

ما در دل جنگی سرنوشت‌ساز قرار گرفته‌ایم؛ جنگی که نظم نوین عالَم را خواهد ساخت، اما تقریری از آن نداریم. و برای صحنه‌ی نبرد، هیچ‌چیز خطرناک‌تر از این بی‌تقریری نخواهد بود.

‌
📝«در حجابْ خداست»؟

⏺متألهان، عارفان و فیلسوفانِ سنت‌های مختلف دینی در طول تاریخ متذکر این نکته شده‌اند که حضور «خدا» همواره و برای همگان عیان نیست و چه بسیار که «خدا» خوانده می‌شود اما پاسخی از جانب حضرتش شنیده نمی‌شود؛ همچنین ایشان تلاش کرده‌اند تبیین‌های مختلف و متنوعی برای این «سکوت الهی» پیش‌نهاد کنند. دوست عزیزم، یاسر میردامادی، این مسأله را «کسوف الهی» نامیده‌ است.

⏺اما در ادبیات فلسفه دین معاصر و به‌ویژه با تقریر و صورت‌بندی فیلسوفِ کانادایی، جان لـ. شلنبرگ، در دو کتاب مهمش «اختفای الهی و خرد بشری» (۱۹۹۳) و «برهان اختفا: چالش جدید فلسفه در باور به خدا» (۲۰۱۵)، اختفای الهی در جایگاه یکی از ادله مهم فلسفی علیه وجود خدا مطرح شده است. به‌طور بسیار چکیده، شلنبرگ در تقریر خود مدعی است که فرض خدای شخص‌وار قادر مطلقی که به تک تک مخلوقاتش عشق می‌ورزد، منتفی‌کننده اختفای الهی از شخص خداجوی غیر مقاومی است که حقیقتاً در پی شناخت خداست. بنابراین، وجود خداجوی غیر مقاوم دلیلی منطقی است بر عدم وجود آن خدای مفروض.

🔵این دلیلِ شلنبرگ که به دلیل اختفای الهی (Divine Hiddenness Argument) شهرت یافته، یکی از مهم‌ترین و مناقشه‌انگیزترین دلائلی است که در ادبیات فلسفه دین معاصر علیه وجود خدا اقامه شده و انبوهی از تحلیل‌ها و نقض‌ها و ابرام‌های فلسفی از هر سو پیرامون آن شکل گرفته است (برای گزارشی فشرده از ادبیات فلسفی حول تقریرهای متنوع این دلیل و ورود به ادبیات تخصصی آن، مطالعه مدخل «اختفای الهی» در دانشنامه استنفورد را پیشنهاد می‌کنم).

🔵در شهریور پیش‌رو، به همت گروه کلام مؤسسه حکمت و فلسفه ایران مدرسه تابستانی‌ای با عنوان «اختفای الاهی؛ دلالت‌ها و ابعاد فلسفی ـ الاهیاتی» برگزار خواهد شد و جنبه‌های مختلف «دلیل اختفا» به بحث گذاشته می‌شود. عموم ارائه‌دهندگان این مدرسه، از جمله دکتر علیزمانی (دانشگاه تهران)، دکتر رسولی‌پور (دانشگاه خوارزمی)، دکتر آزادگان (دانشگاه شریف) و...، از اساتید و پژوهشگران برجسته فلسفه دین هستند که در کنار هم قرارگرفتن‌شان فرصتی کم‌نظیر برای آشنایی دقیق و عمیق با دلیل اختفای الهی و ادبیات معاصر فلسفه دین فراهم می‌آورد. من نیز در این مدرسه درباره ارتباط فلسفه و الهیات اسلامی با «دلیل اختفا» سخن خواهم گفت و گزارشی ارائه خواهم کرد از مباحثی که پژوهشگران فلسفه و الهیات اسلامی در دو دهه اخیر پیرامون دلیل اختفای الهی و نسبت آن با میراث فلسفی-الهیاتی اسلامی طرح کرده‌اند.

🔵در صورتی که به مباحث فلسفه دین به طور عام، یا مسأله اختفای الهی به طور خاص، علاقه دارید، پیشنهاد می‌کنم به «کانال تلگرامی مدرسه اختفای الاهی» بپیوندید و در هفته‌های پیش‌رو از محتوای این کانال استفاده کنید. علاوه بر این، اگر علاقه دارید که به شکلی عمیق‌تر با دلیل اختفای الهی آشنا شوید، شرکت در «مدرسه تابستانی اختفای الهی» را نیز به‌طور جدی به شما پیشنهاد می‌کنم.

🗓 «مدرسه تابستانی اختفای الهی» از تاریخ ۱۹ تا ۲۱ شهریور ۱۴۰۳ به صورت حضوری (در محل موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه) و مجازی برگزار خواهد شد و تا روز یکشنبه ۱۸ شهریور فرصت دارید برای ثبت‌نام در آن.

#رویداد_علمی
@AlBasatin

برای ثبت‌نام در این دوره کد تخفیفی برای من در نظر گرفته شده که طبق آن، ده نفر می‌توانند با تخفیف قابل‌توجهی (کسر حدود دوسوم مبلغ ثبت‌نام) ثبت‌نام کنند.

اگر مایل به شرکت هستید، برای بهره‌مندی از این تخفیف با شماره زیر در بله، یا ایتا در تماس باشید یا پیامک بدهید (آقای فیروزبه)
09335383578

طبعا تخفیف شامل ده‌ نفر اولی می‌شود که فرایند ثبت‌نام را پیش می‌برند.

🔆 مرکز دین‌پژوهی حنیف با همکاری پژوهشکده مطالعات میان‌رشته‌ای دانشگاه شهید بهشتی برگزار می‌کند:

⚙«اولین مدرسه فصلی مطالعات میان‌رشته‌ای در دین‌پژوهی»

💡 ۴۲ ساعت ارائه علمی با پرسش و پاسخ در ۶ روز
🗓 ۱۷-۱۹ و ۲۴-۲۶ مرداد | از ساعت ۹ تا ۱۸:۳۰ به وقت تهران | چهارشنبه - جمعه
✔️ با حضور  ١٨ پژوهشگر از ١٠ دانشگاه

✔️محور‌های اصلی برنامه:
➕روش‌شناسی دین‌پژوهی
➕دین و علوم شناختی
➕دین و سلامت
➕دین و مطالعات شهری
➕نظریه دین
➕دین و ارتباطات
➕دین و مطالعات فرهنگی
➕دین و معماری
➕دین و زبان
➕دین و هنر
➕مطالعات پسااستعماری دین
➕مطالعات میان‌رشته‌ای قرآن

🔴تخفیف ویژه دانشجویی
🔴اعطای گواهینامه معتبر
🔴برگزاری جلسات در پلتفرم گوگل میت

جهت ثبت‌نام و اطلاعات بیشتر به وبسایت مدرسه مراجعه کنید.

🗓 مهلت ثبت‌نام: تا ١۵ مرداد ١۴٠٣


🔆‌ @hanifcrs

قسمت شصتم #پادکست_لوگوس منتشر شد

در واپسین صحنه‌های فیلم «#بن‌هور» عیسی را به صلیب می‌کشند و او را رنج‌ می‌دهند. اما وقتی عیسی جان می‌دهد، آسمان رعدوبرقی می‌زند و بارانی می‌آید و اتفاقات عجیبی در پی آن می‌افتد. همین صحنه‌ی فیلم «بن‌هور» می‌تواند دروازه‌‌ی ورود به جهان‌بینی‌ای باشد که قرن‌ها بخش‌های زیادی از کره‌ی زمین را دربرگرفته بود و حال‌و‌هوای روزگار مدرن ما نیز به‌شدت متأثر از آن است: جهانِ «مقدس» به روایت مسیحیان.

این قسمت پادکست لوگوس را می‌توانید در اپلیکیشن‌های پادگیر، مثلا این‌جا، بشنوید. هم‌چنین می‌توانید فایل آن را مستقیما از این‌جا دانلود کنید.


نه به من بل به لوگوس گوش کنید!

اگر طلبه هستید و دوست دارید مقطع کارشناسی ارشد را فلسفه دین یا فلسفه ذهن یا فلسفه اخلاق بخوانید، می‌توانید از فرصت تحصیل رایگان در دانش‌گاه ادیان و مذاهب بهره‌مند بشوید. کلاس‌های این رشته‌ها در صورت رسیدن به حد نصاب هم در تهران و هم در قم برگزار می‌شود.


#اطلاعیه| ثبت‌نام آزمون اختصاصی مقطع کارشناسی ارشد ۱۴۰۳ دانشکده فلسفه دانشگاه ادیان و مذاهب قم آغاز شد.

🔖 داوطلبان می‌توانند با مراجعه به سامانه مرکز پذیرش به نشانی
👉 https://azmoon.urd.ac.ir/
ابتدا دفترچه راهنمای ثبت نام را دریافت و پس از مطالعه و کسب آگاهی، در صورت تمایل و داشتن شرایط در آزمون اختصاصی شرکت نمایند.

⏳ مهلت ثبت‌نام: ۱۰ مردادماه

📥 دانلود دفترچه آزمون
https://azmoon.urd.ac.ir/

📊 امتیازات
ارائه مدرک معتبر از وزارت علوم
پذیرش دانشجو بدون محدودیت سن
بهرمندی از بزرگترین کتابخانه‌ تخصصی
برگزاری کلاس‌ها در تهران و قم

🔸شما می‌توانید جهت کسب اطلاعات بیشتر با شماره ۰۲۵۳۲۸۰۲۶۱۰ داخلی ۲۳۷، ۲۹۷ و ۲۳۳ تماس حاصل فرمایید.

مسئله‌ی من رأی‌آوردنِ جلیلی یا پزشکیان نیست. از چیز دیگری حرف می‌زنم.

سیاست به یک معنا یعنی حساس‌بودن به شهر و محل زندگی؛ یعنی برساختنِ تقریر و روایتی که فرد را به موطنِ خود پیوند بزند؛ یعنی داشتنِ روایتی نسبتاً مشترک با «هم‌ـ‌شهری‌»‌ها و «هم‌ـ‌وطن»‌ها. به این معنا، شهروندی پیوندِ عمیقی با سیاست‌ورزی دارد.

در مقابل، سیاست‌زدایی فرایندی‌ست که مجراهای سیاست‌ورزی را آرام‌آرام می‌بندد و آدم‌ها را به جایی می‌رساند که حساسیت‌های‌شان را برون‌سپاری کنند. ژیژک این برون‌سپاری را به پخش صدای «خنده‌‌ی حضار» در فیلم‌ها و سریال‌ها تشبیه می‌کند: کم‌کم ادراک تو نسبت به امر خنده‌آور از بین می‌رود و تو پیداکردنِ لحظه‌ی خنده‌آور را به صدای پس‌زمینه می‌سپاری.

در این سال‌ها، دست‌اندرکارانِ حاکمیتْ ایران (این هویتِ هم‌واره سیاسی) را سیاست‌زدایی کرده‌اند. چرا؟ خوش‌بینانه این‌که شاید چون هم‌واره درگیرِ مقاومت و جنگِ موجهی است که حدود هویت‌ش را در جغرافیای سیاسی تعریف می‌کند اما حالا «سیاست‌ورزیِ» متعارفی که با زندگیِ معمولی پیوند خورده، حضور در این جنگِ دشوار را با لکنت مواجه می‌کند.

این سیاست‌زدایی چنان شده که بسیاری از آدم‌ها در لحظاتِ انسانی و شرعی و سیاسی، حساسیت‌شان را برون‌سپاری می‌کنند و چشم‌شان به صدای «خنده‌ یا گریه‌ی حضار»ی‌ست که از جایی پخش بشود. این سیاست‌زدایی منجر به گسست آدم‌ها از شهر می‌شود. و برای انسان سیاست‌زدوده، شهر نه خانه‌ای برای ماندن که مسافرخانه‌ای موقتی است که نمِ دیوارش هیچ تلنگری نخواهد زد.

اما در وضعیت انسدادِ مجراهای متعارفِ سیاست‌ورزی، چیز دیگری جای آن را می‌گیرد: «حضور توده‌ای مردم در خیابان». آیین باشکوه مذهبی و تشییع شکوه‌مندِ افراد شاخص به خودیِ خود ارزش‌مندند اما در ایرانِ سیاست‌زدوده، تبدیل به کمپین‌هایی می‌شوند که جای مجرای متعارف سیاست‌ورزی را می‌گیرند.

این سیاست‌زدایی هرچند به‌مرور مشارکتِ سیاسی را کاهش می‌داد اما تا پیش از هشتم تیرماهِ ۱۴۰۳، از صندوقِ رأی خلوتْ، گزینه‌هایی انتخاب می‌شدند که علی‌الظاهر زاویه‌ی چندانی با آن جنگ و مقاومت نداشتند. ولی رخ‌دادِ هشتمِ تیرماه اولین باری‌‌ست که هم مشارکت پایین است و هم گزینه‌ گزینه‌ای دیگر. و این خبر هول‌ناکی برای فرایند سیاست‌زدایی از جامعه است.

به قید توکل، امیدوارم. امیدوارم این تلنگر (فارغ از هر نتیجه‌ی دیگری) *شاید* طلیعه‌ای بر توقفِ فرایند سیاست‌زدایی باشد. امیدوارم روحِ سیاست‌ورزی دوباره به جامعه برگردد. امیدوارم دست‌اندرکارِ برساختنِ روایتی از ایران بشویم که نسبتی هرچند تُنُک میان «زندگی معمولی» و آن «جنگ» و «مقاومتِ» پیش‌گفته برقرار کند.

ایران خانه‌ی ماندنِ ماست.

نقشه‌خوانی در سرزمین فلسفه (شش‌ جلسه‌)
دکتر محمد کیوانفر
چهارشنبه‌ها | ساعت ۱۸ تا ۲۰ | تهران، حوالی پل کریمخان

جزییات بیش‌تر درباره‌ی سرفصل‌ها و محتوای دوره را این‌جا بخوانید.

برای مشورت و ثبت‌نام در این دوره، با شماره‌ی ۰۹۳۳۵۴۸۱۹۴۳ یا به آی‌دیِ @open_education_urd در اینستاگرام، تلگرام، بله و ایتا پیام دهید‌.

اندیشیدنِ پدیدارشناسانه (هشت جلسه)
دکتر سیدجمال‌الدین میرشرف‌الدین
چهارشنبه‌ها | ساعت ۱۶ تا ۱۸ | تهران، حوالی پل کریمخان

جزییات بیشتر درباره‌ی سرفصل‌ها و محتوای دوره را این‌جا بخوانید

برای مشورت و ثبت‌نام در این دوره، با شماره‌ی ۰۹۳۳۵۴۸۱۹۴۳ یا به آی‌دیِ @open_education_urd در اینستاگرام، تلگرام، بله و ایتا پیام دهید.

@openeducation_urd

ما در «مرکز آموزش‌های آزاد» دوره‌هایی را طراحی می‌کنیم که برای مخاطب عام‌اند اما سرنخی به دست آن‌ها می‌دهد تا موضوعات جذاب و جدی‌تری را دنبال کنند. هم اگر توانستید در کانال مرکز عضو شوید و هم اگر خواستید در دوره‌ها شرکت کنید.

https://t.me/openeducation_urd

پرسش‌هایی هستند که می‌شود عُمری برای پاسخ‌دادن به آن‌ها صرف کرد ولو به پاسخی نرسید. این‌ها پرسش‌هایی‌اند که باید آن‌ها را زنده نگه داشت و ساده‌انگاری و نابسندگیِ پاسخ‌های معمول‌شان را نشان داد. تفکر، و به‌ویژه فلسفه، دست‌اندرکارِ زنده‌نگه‌داشتنِ این پرسش‌هاست.

گمان می‌کنم از مهم‌ترین، بل شاید مهم‌ترینِ، پرسش‌های کنونیِ ما این است: «ایران چیست؟» چه تقریری می‌شود از مفهوم ایران ارائه کرد که اولاً چنان شاملِ درکِ مشترکِ ایرانی‌ها از ایران باشد که آن را بسانِ حرفی که انگار توکِ زبان‌شان بوده اما به زبان نیامده، بپذیرند و تأیید کنند؛ و ثانیاً آن ذهنیت را چنان واضح‌ و روشن‌ کند که بشود آن را هم روی میزِ کافه و هم در جمعِ هیأت، هم پشت تریبون رسانه‌ی رسمی و هم در کفِ فضای مجازی بررسید.

واقعا «ایران» چیست؟ حدودش را جغرافیا مشخص می‌کند یا تاریخ یا نژاد یا قانون اساسی یا فرهنگ؟ کدام رنگ‌ها و کدام گوشه‌ی پرچم از آنِ «ایران» است و کدام شکلِ نقشه «ایران» را نشان می‌دهد و کدام شعر و کدام فراز است که سرودِ ملی «ایرانی»‌هاست؟ اصلا طور دیگری این سوال را بپرسیم: از آن کهن‌دولتِ باستانی تا دولت‌‌ملتِ کنونی چه چیزی جاری و ساری باقی مانده که کلِ این قصه‌ی پیوسته را «ایران» می‌کند؟

اولِ کار خیال می‌کنیم که با پرسشِ آسانی طرف‌ایم اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، خواهیم دید که پاسخ‌ها عمدتا دو دسته‌اند: یا پاسخی دقیق است اما در ساحت نظری باقی مانده و به عرصه‌ی عمومی نیامده؛ یا پاسخی‌ست که در عرصه‌ی عمومی رواج پیدا کرده اما از صورت‌بندیِ درکِ مشترکِ ایرانی‌ها (آن‌گونه که بالاتر گفتم) عاجز است.

ما گرفتارِ فقدانِ چنین تقریری هستیم. «ما» ‌ـــ‌چه در قامتِ مخالف و چه در قامتِ موافقِ حکومت ایران‌ـــ وقتی از «ایران» حرف می‌زنیم، نمی‌دانیم از چه سخن می‌گوییم؛ نمی‌دانیم کجا باید شوق وطن‌دوستانه داشته باشیم؛ نمی‌دانیم «دشمن» و «انیران» و «دیگریِ» ایران‌مان چیست؛ نمی‌دانیم مقتضیات بقای «ایران» چیست و کدام نبرد موجه است و کدام‌یک ناموجه؛ و در مجموع، نمی‌دانیم که برای چه چیزی باید سیاست‌ورزی کنیم.

گمان می‌کنم پرسش از چیستیِ ایران را باید زنده نگه‌ داریم. و پاسخِ این پرسش ــ‌هرچه که باشد‌ــ در قالبِ یک روایت خواهد بود؛ روایتی که اگر از هویت‌مان بپرسند، «یکی بود یکی نبود» می‌گوییم و آن را تعریف می‌کنیم؛ روایتی که هر بار در دلِ آوازی نام «ایران» را بشنویم، ناخودآگاه آن را به یاد می‌آوریم؛ روایتی که «ایران» را نه پناه‌گاه بل‌که وطن می‌خواند.

🔷مرگ را چه‌طور باید فهمید؟ توی این قسمت از پادکست لوگوس سراغ موضوعی می‌رویم که نقطه‌ی پیوند فلسفه و هنر و ادبیات است؛ و خواهیم دید که گاهی اندیشیدن یعنی شجاعتِ این‌که سنت‌های مختلف علمی و دینی و فرهنگی را کنار بزنی و مستقیم با پدیده‌ای مواجه بشوی تا شاید از دلِ این نگاه تو چیزی نو زاییده شود. به فراخور این بحث سری هم به فروغ فرخزاد می‌زنیم و بخشی از شعر «مرگ من» او را به‌عنوان مصداقی از این نوع نگاه‌می‌خوانیم.

🔗این قسمت را از این‌جا بشنوید.


🎵موسیقی متن: بریده‌هایی از موومان چهارم سمفونی نهم آنتونین دورژاک
🎵موسیقی پایانی: قطعه‌ی فروغ با صدای علیرضا قربانی

💵حمایت ریالی:
https://logospodcast.ir/donate/
💵حمایت ارزی از پادکست لوگوس از طریق پی‌پال به ایمیل زیر:
[email protected]


.

این دوره‌ی مجازی از فردا آغاز می‌شود.

💠 دربارۀ خدا
استدلال‌های له و علیه

🧔🏻‍♂ #حامد_قدیری
🕡 سه‌شنبه‌ها، ۱۸:۳۰ تا ۲۰
شش جلسه
🌐 فقط مجازی
زمستان ۱۴۰۲
💳۶۰۰ هزار تومان

برنامۀ درسی:
1⃣ زمین بازی کجاست و چه گروه‌هایی با هم در نزاع‌اند؟
2⃣ آیا وجود خدا اساساً امری استدلالی است؟
3⃣ بار اثبات بر دوش چه کسی‌ است؟ خداباور یا خداناباور؟
4⃣ استدلال‌های له وجود خدا کدام‌اند و چه نقدهایی بر آن‌ها وارد است؟
5⃣ استدلال‌های علیه وجود خدا کدام‌اند و چه نقدهایی بر آن‌ها وارد است؟
6⃣ قدیس مانوئل وارد می‌شود: ما در کجای این بازی هستیم؟


▪️برای ثبت نام به ادمین مدرسه‌ی سه‌نقطه پیام دهید.

@SeNoghteSchool