Publicaciones de Telegram de GifGlass (Thinking)

تاریخ خیلی چیزها رو یادآوری می‌کنه، یکی از اون‌ها اینه: ملتی که حق و حقوقش رو فراموش کنه، ملتی میشه که به حداقل‌ترین‌ها راضی خواهد شد. و ملتی که حداقل‌ترین‌ها رو کافی بدونه، در رسیدن به همون هم موفق نخواهد شد. و امروز جامعهٔ ایران از جنس همون ملت‌هاست. و این چیزیه که برای آیندهٔ ایران خطرناکه. برای همین مهم‌ترین چیزی که باید درک کرد، مفهوم آزادیه.

امروز در ایران، آزادی؛ با پوشش آزاد، تعریف می‌شه. با اینترنت آزاد، تعریف می‌شه. یعنی با ابتدایی‌ترین حقوق انسانی. به دلیل تحت‌فشار بودن، جنس خواسته‌های جامعه هم به نانِ شب رسیده. تعریف آزادی در «حجاب» «اینترنت آزاد» «حقوق زنان» « مالیات کمتر» اشتباه و خطرناکه. تمام این‌ها حق انسانیه. نه چیزی که به جامعه‌ای به عنوان آزادی داده بشه. از طرفی در سیستمی زندگی کردیم که از دلِ اون، افرادی با ضدآزادی‌ترین رفتار رشد کرده‌اند. مجموع این‌ها زنگ خطری برای آیندهٔ ایرانه. زنگ خطری از جنسِ در تله افتادن. اینجا در هر ادارهٔ دولتی، هر پُشت‌میز نشینی احساس پادشاهی داره. و هر فردی جلوی این‌ها، حس رعیت بودن. و این رعیت بودن رو پذیرفته. اینجا افرادی وجود دارند که دولت‌ پرست‌اند. حاضرن تمام اختیارات رو به دولت واگذار کنند و دولت تصمیم بگیره چی بهشون بده چی بهشون نده، این‌ها به بردگی عادت کرده‌اند، و عده‌‌ای از این‌ها؛ همون روشنفکران فیک‌اند. اینجا سلبریتی‌هاش چیزی بیشتر از یک آدم معروفند، یک اسطوره‌اند، و به بنجل‌ترین آدم‌ها اعتبارات سنگینی داده شده، و حرف همین بنجل‌های معروف، خریدار زیادی داره. و این خریدار بودن؛ می‌تونه افکار عمومی رو به سمت اشتباهی هدایت کنه.

آیندهٔ ایران مربوط به مفهوم آزادی، مالکیت، نظم، و قانونه. یعنی تمام چیزهایی که در این حکومت به لجن کشیده شده‌اند. برای آیندهٔ ایران تله‌های زیادی وجود داره. نباید گذاشت آزادی رو به چیزی گره بزنند.

https://t.me/GifGlass/4938

ترامپ در این توییت تمام وضعیت رو خیلی واضح و ساده گفته. همون چیزهایی که قبلا گفته بودم.

میگه: اسد سقوط کرد. پوتین دیگه علاقه‌ای به حمایت ازش نداشت. روسیه هزاران سرباز در جنگ اوکراین از دست داد. روسیه و جمهوری اسلامی در وضعیت ضعیفی قرار دارند. اوکراین میخواد معامله کنه و اون‌ها هم سربازان و غیرنظامیان زیادی از دست داده‌اند.

در واقع روسیه در باتلاق اوکراین گیر کرد، وضعیت اقتصادش بدتر شد. اسد چتر امنیتی روسیه رو از دست داد. اسد سقوط کرد. جمهوری اسلامی شرارت خودش رو با شرارت پوتین گره زد. پوتین پای جمهوری اسلامی رو به جنگ اوکراین کشید. حملهٔ ۷ اکتبر به اسرائیل اتفاق افتاد. اسرائیل با برتری نظامی، جمهوری اسلامی رو در منطقه ضعیف کرد. جمهوری اسلامی موشک‌ها رو پرتاب کرد. نقطه ضعفش مشخص شد. بازدارندگیش از بین رفت. در منطقه کاملا شکست خورد. تمام ابزار امتیازگیریش از دست رفت. اوکراین دفاع کرد. پوتین گرفتار شد. اوکراین قربانی شد. و الان دنبال بیرون اومدن از جنگه. پوتین هم دنبال خلاص شدن از این وضعیته. ترامپ هم از موضع قدرت، دنبال پایان جنگ و معامله‌ست و با این جمله پوتین رو خطاب قرار داده: اکنون زمان عمل است.

در شوروی، روندی در پروپاگاندا وجود داشت که جامعه رو بی‌ارزش و بی‌لیاقت جلوه می‌داد. به این شکل که اگه مشکلی وجود داشت، یکی از افراد همون جامعه پشت ماجراست، که یعنی یکی از خودشون داره به خودشون گند میزنه. این در حکومت‌های توتالیتر(تمامیت‌خواه) یک روند ثابته. در این روند، خطی در پروپاگاندا و مغزشویی وجود داره که «همه‌چیز تقصیر مردمه». هر ایرانی از ابتدای زندگیش تا همین لحظه، زیر بمباران این مغزشویی بوده. از فیلم و سریال‌ها تا لابه‌لای خبرها و حرف‌ها؛ این به جامعه منتقل شده. تا جایی که خود مردم تبدیل به سربازان حکومت شدند.

در همون سریال‌ها؛ خطی دنبال می‌شد که مردم زیاد آب، برق، و گاز مصرف می‌کنند و باید صرفه‌جویی کنند. یا اگه قاچاقچی وجود داره، صرفا یک خلافکار از خود جامعه‌ست. همینطور که آدم‌هایی رو در قالب «سلطان سکه و دلار» معرفی می‌کردند. همینطور که کولبران رو عامل بی‌نظمی و قاچاق‌های بزرگ نشون میدن. همینطور که کانال‌های تلگرامی رو عامل تعیین‌کننده در قیمت دلار نشون می‌دادند. همینطور که عامل بهم ریختن نظم بازار و سرمایه رو، دلالان معرفی می‌کنند. تمام این‌ها یعنی فرد یا افرادی از خود جامعه، پُشت ماجراست و مقصر مردم‌اند. همه‌چیز برمی‌گرده به مردم. چیزی سازمان‌یافته نیست و سیستم مشکلی ایجاد نکرده. این یعنی ببینید یکی از خودتون داره خراب‌کاری می‌کنه. یکی از خودتون هرکاری دلش خواسته کرده. یکی از خودتون غرق در کثافته. و این یعنی خودتون بی‌لیاقت‌ و بی‌ارزش‌ هستید. شما به هر طرفی نگاه کنید، تأثیرات عمیقِ این مغزشویی رو در جامعهٔ ایران می‌بینید.

پروپاگاندای «مردم مقصراند» یک سمت دیگه‌ای هم داره، که به زندگی شخصی مربوط می‌شه. به جامعه القا می‌کنند اگه نمی‌تونی به چیزهایی که می‌خوای؛ برسی، مقصر خودتی. برای همین آدم‌‌ها و روایت‌هایی رو جلوی چشم جامعه قرار میدن تا اون‌ها رو ببینه و خودش رو سرزنش کنه. روایت‌هایی از موفقیت و انگیزه. جامعهٔ ایران حتی نمی‌دونه این کار، یک پروپاگانداست.

در سیستم‌‌های تمامیت‌خواه، چیزی که مردم در اون مقصراند، وجود همون حکومته. اجازه به رشد و همراه شدن با همون حکومته.

در این تصویر، نازی‌ها؛ یهودیان رو مجبور کرده‌اند کف خیابون رو تمیز کنند و دیگران هم مشغول تماشا هستند. کشتار میلیون‌ها یهودی توسط نازی‌ها، اینطوری شروع شد. نازی‌ها اول یهودیان رو مقصر همه‌چیز جلوه دادند، بعد به اون‌ها برچسب زدند، بعد مردم آلمان همراهی کردند، بعد یهودیان تحقیر شدند، بعد تَن به کار اجباری دادند، بعد طرح‌هایی تصویب شد که منجر به فقیر شدنِ یهودیان شد، بعد اموالشون رو دزدیدند، بعد خونه‌هاشون به آتش کشیده شد، بعد کتک خوردند، بعد به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند، بعد به سمت اردوگاه‌های مرگ رفتند. آلمانی‌ها با «شَر» همراه شدند و یهودیانی که از همون لحظهٔ تحقیر شدن، فکر می‌کردند همه‌چیز در همون نقطه باقی خواهد ماند، و هرچه جلوتر رفتن باز هم گفتند همه‌چیز همین‌جا تمام خواهد شد.

آزادی توسط حکومت‌ها «کم کم» گرفته می‌شه. بعد که پذیرفته شدند، آزادی‌های بیشتری هم گرفته خواهد شد. تمام این حکومت‌ها وقتی با جامعه‌‌ای تسلیم روبرو باشند، مانعی سر راهشون نیست. مقاومت در برابر اهداف این حکومت‌ها برای هیچکس یک انتخاب نیست، یک ضرورته. تسلیم نشدن یک گزینه نیست، یک ضرورته.

خُب همونطور که قبلا گفتم، لجن‌های آخوندی در پوشش چیزی به نام «قانون حجاب» دنبال «سیستم کنترل و اعتبار اجتماعیِ چین» هستند. که البته اینجا فقط موضوع کنترل نیست، موضوع هم پول و هم کنترله. اکثر این مثلا قانون، روی دریافت پول بنا شده. دست گذاشته‌اند روی چیزی که می‌دونن جامعه بیشترین فشار رو از همون نقطه داره دریافت می‌کنه.

شدیدترین تورم رو ایجاد کردی، مردم رو تحت فشار تورمی گذاشتی، از همه‌جا داری مالیات می‌گیری، فقر رو به جامعه تحمیل کردی، بعد میای از طریق پول؛ که فشار تورمی رو بیشتر می‌کنه، و میدونی در این مورد آسیب‌پذیرتر شده‌اند، مردم رو تهدید به زدنِ جیبشون می‌کنی تا بیان زیر چتر کنترلت. تا درگیری‌های بیشتری از مردم با مردم تولید کنی. جنگ همه‌جانبه با مردم در کشور خودشون، که توسط کفتاران اِشغال شده.

از مقایسهٔ این دو نفر در سال ۵۷، میشه به خیلی چیزها رسید. اولی میگه: افتخار می‌کنم رأی میدم، چون «ایده‌ام همینه». دومی میگه: نه رأی نمیدم. من اصلا نمی‌دونم جمهوری اسلامی چیه! حتی یک توضیحی هم وجود نداره.

برگردیم به حرف اولی. «میگه ایده‌ام همینه». یعنی چیزی که مشخص نیست چیه و توضیحی براش وجود نداره، ایدهٔ این آدمه. یعنی یک آدم پوچ با ایدهٔ پوچ که به یک چیز پوچ، با افتخار رأی داده. اما تمام این حماقت رو در فرم «آدمی باشعور که متفکر است» انجام میده. این آدم و جمله‌ای که گفت، نشانگر تمام روشنفکران قلابی و چپ‌ها در همون انقلابه.

دوباره برگردیم به نفر دومی. این آدم بدون اینکه این حکومت رو ببینه، در این حکومت زندگی کنه، میدونه با چیزی احمقانه طرفه. امثال این آدم فقط از جامعهٔ ۵۷ جلوتر نبودند، بلکه از جامعهٔ ۶۷، جامعهٔ ۷۷، جامعهٔ ۸۷ و جامعهٔ ۹۷ هم جلوتر بودند. تا همین چند سال پیش در این جامعه حرف از این بود که جمهوری اسلامی کج است یا راست. بالایش اگر خوب نیست، برویم به سمت پایین‌اش. و این حرف‌ها از آدم‌هایی بود که در این جامعه زندگی کرده بودند. اما خُب معمولا افرادی که از میلیون‌ها نفر جلوترند، جدی گرفته نمی‌شوند!

فیلم در مورد شخصیتی به نام «ترومن» است که در یک جزیرهٔ کوچک و ساختگی، زندگی میکنه. زندگیِ ترومن از دوران نوزادی توسط یک شرکت؛ تبدیل به یک برنامه شده. برنامه‌ای که ۲۴ ساعته برای مردم پخش میشه. تمام موارد زندگیِ ترومن دروغه و همه نقش بازی می‌کنند. در فیلم سه شخصیت وجود داره که نقش کنترلگر و متقاعدکننده رو برای ترومن بازی می‌کنند. یعنی مادر، همسر، و دوست. این سه نفر باید ترومن رو در دنیای دروغین نگه دارند و سعی کنند به چیزی غیر از روزمرگی و عادت‌های همیشگی، فکر نکنه.

مثل تمام حکومت‌های تمامیت‌خواه، اینجا هم نقش اصلی رو «ترس» بازی می‌کنه. ترس‌هایی که از کودکی برای ترومن طراحی شده و با اون‌ها بزرگ شده. وظیفهٔ این ترس‌ها اینه که ترومن رو منفعل کنه و نذاره به خروج از جزیره فکر کنه. بزرگترین ترس، ترس از آبه. ترسی که از خاطره‌ای ساختگی در دوران کودکی بجا مانده. خاطره‌ای که ترومن در اون قایقی رو در دست داره و باعث شده پدرش غرق بشه. ترس‌هایی که برای کنترل ترومن طراحی شده، همه‌جا هستند. در بخشی از فیلم؛ ترومن قصد داره با هواپیما از جزیره خارج بشه، پوستری روی دیوار قرار داره که تصویرِ برخورد صاعقه با هواپیماست؛ و روی اون نوشته: «ممکنه برای شما هم اتفاق بیفته». در قسمتی دیگه از فیلم؛ برنامه‌ای از تلویزیون پخش میشه که در مورد «ترک نکردن خونه‌ست» و پیام‌هایی که برای کنترل ذهن لابه‌لای حرف‌های معمولی گنجانده شده. مادر در بخشی دیگه از فیلم؛ با یادآوریِ خاطرهٔ ساختگی در مورد غرق شدن قایق، در حالی که نشون میده نمیخواد «سرزنش» کنه، اما با یادآوری در مورد مقصر بودنِ ترومن، در اصل نقش سرزنش کننده رو بازی می‌کنه. سرزنشی که منجر به «ناامیدی و کنترل ترومن» میشه.

رئیس شرکت و کسی که خودش رو «خالق» میدونه، در بخشی از فیلم میگه: «ما حقیقتِ دنیا رو با اون چیزهایی که به ما ارائه شده، می‌پذیریم.» این جمله یعنی تا زمانی که دنبال کشف حقیقت نباشیم، با همون پیش‌فرض‌هایی که از کودکی داشتیم، رشد می‌کنیم، یعنی یک زندگیِ دیکته شده و دروغ. زندگیِ ترومن که ۲۴ ساعته در حال پخشه، تبدیل به بزرگترین سرگرمی برای مردم شده، یعنی یک کنترل دو طرفه. هم کنترل ترومن، هم به وسیلهٔ تماشای زندگیِ ترومن، بقیه رو با سرگرمی، کنترل کردن. مردمی که ترومن رو تماشا می‌کنند، هیچ احساس گناهی ندارند. این یعنی همراهی کردن با «شَر» و پذیرفتن دروغ. در بخشی از فیلم، وقتی برنامهٔ ترومن برای همیشه قطع میشه، دو نفر میگن: «ببین تلویزیون برنامهٔ دیگه‌ای نداره» یعنی مردمی که جز سرگرمی به چیز دیگه‌ای اهمیت نمیدن.

در فیلم، همه به جز یک دختر، دنبال توجیه این شَر هستند و هرکسی با بهانه‌ای؛ اتفاقی که برای ترومن افتاده رو «عادی» جلوه میده. کسی که خودش رو «خالق» میدونه، تا آخرین لحظه به ترومن القا میکنه که «تو می‌ترسی». اما ترومن با غلبه بر ترس، غلبه بر افراد کنترلگر، به سمت کشف حقیقت میره. و گامی محکم برای رسیدن به آزادی برمیداره.

این ویدئو بخش‌هایی از فیلم مهمِ نمایش ترومن(The Truman Show) است. فیلمی که خیلی خوب موضوعاتی مثل توتالیتاریسم( تمامیت‌خواهی) و کنترل ذهن رو به تصویر کشیده. باید اول ویدئو رو ببینید و بعد مطلب مهم بعدی رو که در موردش نوشتم بخونید ⬇️

در باب موضوع توهم و عادی سازی. این داستان: شوخی با قطع برق.

جنگ روسیه و اوکراین برنده‌ای نداره. اما یک قربانی داره که اون مردم اوکراین‌اند. و یک بازنده داره که اون مردم روسیه‌اند. و یک شکست خورده داره که اون پوتینه. جنگی که قرار بود هفتهٔ اول تموم بشه، فاتح میدان روسیه باشه، و پوتین لقب پادشاه جدید رو بگیره. اما چند سال طول کشید، روسیه در لجن فرو رفت، و پوتین به خفت افتاد. جنگی که قرار بود ارتش روسیه تمام‌کننده‌اش باشه، اما از کره‌شمالی سرباز گرفت، اون هم سربازانی که دنیا رو ندیده‌اند و گوشی به دست پورن تماشا می‌کنند. جنگی که قرار بود ساده به پایان برسه، اما پوتین دوباره و برای چندمین بار تهدید به هسته‌ای کرده. و هربار منتظره این تهدید کارساز باشه و همه بترسند و همه جدی بگیرند و همه تسلیم شوند. این وسط بعضی‌ها هم منتظر حماقت پوتین‌اند. حماقتی که عواقب سنگینی برای روسیه خواهد داشت.

از اینکه اشرار در رسیدن به اهدافشون کاملا موفق نشدند، باید مقاومت اوکراین رو ستایش کرد. چون اگه اشرار به هرچی می‌خواستند می‌رسیدند؛ بقیهٔ حکومت‌های اشرار وقیح‌تر می‌شدند. اما با وجود همهٔ تحقیرها، قُلدرهای خلافکار در روسیه؛ در آخر اسم تمام این‌ها رو موفقیت تاکتیکی خواهند گذاشت‌!!