կգամ

...և փրկությունդ գտնել իմ մեջ, ում բազմիցս կործանել են հեռացումներդ.

որովհետև ես...
իմ սերը...
իմ մտքերը...
իմ կարոտը...
իմ ժպիտը...
միշտ ու ամենուր
քոնն ենք….

ամեն կրկնվող ժամի՝ երազանքս ես

…իսկ ամենավերջում դու կընտրես նրան, ում ամենաթանկ ընտրությունը կլինես դու:

Չափազանց ծանր բեռ է հիշաչարությունը , դու ների՜ր և անցի՜ր:
Ների՛ր , քանզի հանցանքներ կան , որոնց մեծագույն պատիժը ներումն է:

Գ.Նժդեհ

Ու երբ սրտի ցավից ավելի ուժեղ Հոգիս սկսեց ցավալ, հասկացա, որ աչքերիս առաջ Դու մարում ես …

Ես հասկացա, որ հազարավորներից ճիշտ մեկին եմ ընտրել, որովհետև գրկելուն պես սիրտս տաքացավ: Ես մոռացա աշխարհում ամենքին ու ամեն ինչ: Իմ գրկում մեկն էր, ով ինձ պետք էր բոլորից շատ ու բոլորի փոխարեն…

սիրում եմ քեզ:
սա ասում եմ, որովհետև ես միայն սա գիտեմ աշխարհում,
որտեղ շատ են կեղծվում օծանելիքներն ու բառերը,
ես ուզում եմ անգիր իմանալ գոնե մի բան,
որը չկեղծեց աշխարհը

սերը
իմ սերը,
իմ սեր...

Ինչպես ուզել ես, այդպես էլ արել եմ` չկամ: Բայց քանի եկել ես, ասա` ինձ կյանքիցդ ջնջելով, ունեցածդ կորցնելով` մի բան գտա՞ր: Ու, եթե գտար... գտածդ ինձ կորցնելուն արժե՞ր:

երանի կորցրածիս, որ քեզ պիտի գտնեի..

գրողի տարածը այնքան մաքուր էր, որ կողքին միշտ ինձ կեղծավոր եմ զգացել..

եկա, որովհետև այլևս չէի կարող, որովհետև սիրտս հրամայում էր ինձ գալ... որովհետև ուզում էի գալ:

ու եթե անգամ բոլորը գնան` դու արի…

Մեկը լալիս է նորածընի պես՝
Ճչում է, սակայն... արցունքներ չկան:

Մեկն էլ բերանից ծպտուն չի հանում,
Բայց արցունքներն են շիթ-շիթ լճանում:

Մեկն էլ, ինձ նման (գուցե նաև՝ քե՞զ),
Բարձր ճչալու սովոր չէ բնավ,
Եվ արցունքներն էլ աչքից չեն հորդում,
Այլ հոսում են ներս
Ու կիտվում դանդաղ
Չեչաքարի պես ծակծկված սրտում:

© Պարույր Սևակ

ես քո աչքերի մասին հարյուրավոր
պատմություններ գրեցի, բայց դրանք այդպես էլ իմը չեղան..

ու թե մի օր դադարես նայել ինձ նույն հայացքով, ուրեմն իմացիր, որ այդ վայրկյանից սկսված՝
ես էլ չեմ լինի աշխարհի վրա...

թաց սրտով ՝ ուրիշին մի ընդունիր …
կխեղդես …

սերը լավ գիտի ՝ կյանքիցս վեր եմ քեզ դասել…

Մարդիկ ինչ-որ մեկի կարող են ներել խելքը, նույնիսկ տաղանդը, բայց գեղեցկությունը` երբեք...

Դու տեղն ես,
ուր ես ամենաշատն եմ
ուզում մնալ,
ու նվիրել քեզ
բոլոր միայնություններս,

դու վերադարձն ես,
որին տարի եմ սպասել,
մոռացության մատնելով
բոլոր ուշացումներդ:

Հետ չնայեցի, որովհետև աշխարհում չկա ավելի ծանր բան, քան աչքերը, որոնք հրաժեշտ են տալիս…

Աստված ասաց.

«Ես քեզ ցույց տվեցի, թե ով է նա, հաջորդ քայլը քոնն է»

Որքան շատ աշխարհներ կան քո մեջ, մինչդեռ դու իմ աշխարհն էիր միակ:

Քեզ չէի գտել հանկարծ, դու եղել ես միշտ. մի տեղ բաժանվել էինք` տուն գնալու նման ու հանդիպել նորից: Հարկ չկար ճանաչել քեզ. դու մասն էիր իմ ամեն ինչի:

Դու իմ թանկն էիր, լույսն ու օդը, իմ լեզուն, աչքն ու ականջն էիր, շոշափելիքն ու հոտոտելիքը: Իմ եկեղեցին էիր, աղոթքն ու Աստվածը, իմ լավն ու տաքն էիր, իմ շատությունը, իմ հացն ու ջուրն էիր, շնչառությունը: Դու իմ քաղաքն էիր, տունն ու փողոցը, իմ հայրն ու մայրն էիր, իմ հայրենիքը:
Ամեն ինչն էիր իմ, ես տեր էի ու իշխանություն. ու թե տեսնես հիմա ինձ չես նկատի, որովհետև ես ոչինչ եմ առանց քեզ:

Ես աշխարհը կտայի քո դիմաց, եթե աշխարհը դու չլինեիր...

Մի օր, եթե բախտդ չբերի,
քեզ կկոտրեն այնպես
որ ողջ կյանքում չես կրողանա փշուրներդ հավաքել՝
որքան էլ «ձեռքից լավ» լինես,
և քեզ կթվա, թե մի օր, երբ երջանիկ լինես չես հիշի, որ կոտրված ես,հետո կհասկանաս, որ խաբել ես քեզ,խաբել ես գալիք երջանկության մասին հիմար պատկերացումներով,անիմաստ ձգտումներով՝ որոնք իրականանալիս անգամ չեն երջանկացնում,կհասկանաս, որ կոտրված ես,որ մենակ ես,
կկորցնես իմաստը և անգամ այն գտնելու ցանկությունը,
մի օտար գրկում հանգստություն կզգաս,
բայց փշուրներդ չես կարողանա հավաքել այնտեղ,
որովհետև դրանք արդեն մաշվել ու կորցրել են իրենց ձևը,կսկսես չհանդուրժել մարդկանց,որոնց ամեն օր ստիպված ես տեսնել,
ամենօրյա շփումը կթվա անտանելի պարտավորություն,
քո մասին կխոսեն, որ սառն ես ու գոռոզ և դու կգրես երկար ու ձիգ տողեր,և չիմանալով՝ ինչպես ավարտել դրանք,
կիսատ էլ կթողնես...