For 🦏🏴

امروز یه چیزی رو متوجه شدم:

اگه واقعا کسی روزه می‌گرفت باید کشور تصمیم می‌گرفت غذای اضافه اومده رو چیکار کنه، نه اینکه تصمیم بگیره چیکار کنه که غذا کم نیاد!

@forrhino

یه دختره برزیلی یهو اومد استوری گذاشت که بابام فوت کرد و خیلی بابای خوبی بود و قهرمانم بود. در کمتر از بیست و چهار ساعت پست بعدی رو گذاشت که طبق روال صفحه‌ش تبلیغ یه ماده آرایشی بود، که طبق توقع شرکت باید با خنده و بامزه‌بازی اجراش می‌کرد. اومدن نوشتن مگه تو بابای قهرمانت نمرده بود؟
این نگاه قضاوت‌‌گر مشمئزکننده بسیار رایج شده. البته اصل قضاوت، ناگزیره‌. وقتی یکی خودش رو در معرض دید میلیون‌ها نفر قرار میده، باید توقع هر بازخوردی رو داشته باشه. به اشتراک‌گذاری قسمت‌های خصوصی زندگی هم به شدت قضاوت‌پذیره. چون عقل سلیم ردش می‌کنه. اما اینکه بخوابی رو تخت و از زیر پتو از اینکه یه دختر بیزینس خودش رو به خاطر باباش فقط یک روز تعطیل می‌کنه، و نه بیشتر، ایراد بگیری، نشانه کیفیت تربیت توعه، نه کیفیت تربیت اون. مسئله این نیست که اگه من هم پدر بودم ترجیح میدادم دخترم تا وقتی جوونه پول دربیاره تا به خاطر لنگ پول بودن تو تله پسری که تنها مزیتش پول درآوردنه نیفته، نیست. که واضحه چنین ترجیحی چقدر منطقیه‌‌. بلکه مسئله اینه که همواره اونی که داره فعالیت می‌کنه، به اونی که داره فعالیت نمی‌کنه، برتری اخلاقی داره. مگر اینکه فعالیتش یک کار غیراخلاقی باشه که بحثش جداست. این برتری اخلاقی یعنی در موقعیتی که تو روی تختت دراز کشیدی، و اون دراز نکشیده و داره یه چیزی به زندگیش اضافه می‌کنه، حتی اگه به نظرت زحمت زیادی لازم نداره، اونه که آدم بهتریه.

@forrhino

صب به صب از خواب که بیدار می‌شم، نامه‌هایی که روز قبل بردم و کسی نبوده تحویل بگیره رو مرتب می‌کنم و می‌چینم روی میز. بعد اسم‌ها رو نگاه می‌کنم و می‌بینم که از کجا اومدن. بعضیاشون که راهشون خیلی دوره برام غم‌انگیز ترن! چونکه خیلی راه اومدن که برسن دست کسی که می‌خواستتشون! اما حالا کسی نبوده که تحویلشون بگیره. دیر رسیدن شاید. روشون یه برچسب بزرگ می‌زنن که نوشته «برگشت خورد!»
من برای برگشت‌خورده‌ها بیشتر غصه می‌خورم. برای تنهایی‌شون بعد از اینهمه انتظار، برای نرسیدنشون، برای بلاتکلیفی سرسام‌آوری که دارن تجربه می‌کنن…
بلاتکلیفی خیلی بده! آدمو دیوونه می‌کنه. نمی‌دونی الان چی شد؟! خونه نبودن؟! منو نخواستن؟! دیر اومدم؟! اصن نکنه رفتن! نکنه مردن! نکنه اصلا اشتباهه این نشونی! نکنه دیگه هیچ‌وقت نرسم! نکنه بمونم تو تاریکخونه‌ی پست تا بپوسم! نکنه بپوسم و هیچ‌کس نیاد سراغم!  نکنه بپوسم…
بعد اسم و نشونی همشونو می‌نویسم توی یه سالنامه‌ی قهوه‌ای قدیمی که نخ‌های شیرازه‌ش زده بیرون. دفتره پر از این اسم و نشونیاس. نشونی برگشتیا!
شبا که از سرکار برمی‌گردم، تا سیب‌‌زمینیا آب‌پز بشن، یه چایی می‌ریزم می‌شینم پشت میز گرد وسط آشپزخونه، سیگارمو روشن می‌کنم و براشون نامه می‌نویسم! براشون می‌نویسم که یه چیزی، یه جایی توی تاریک‌ترین قسمت یه شهر هست که منتظرشونه! می‌نویسم نذارید بپوسه! می‌نویسم بلاتکلیفی بد دردیه! می‌نویسم چشم انتظاری از اون بدتره…
بعد که بوی پوست سوخته‌ی سیب زمینیا اومد یادم می‌افته که تو همیشه از بوی پوست سیب‌زمینی سوخته خوشت می‌اومد! می‌یام می‌شینم جلوی تلویزیون، همینطوری که سیب‌زمینیا رو پوست می‌کنم، خیره می‌شم به مسابقه‌ی اسب‌دوانی توی یه کشور دور که حالا اونجا روزه و به این فکر می‌کنم که چقدر خونه تاریکه.

توی یه دنیای دیگه یه پستچی‌ام که نامه‌ی خودش خیلی وقته برگشت خورده…

اين مهمه كه بدونيد كسى كه اينجا داره مينويسه، هيچ اهمیتی به اعتبار كلامش نميده.

می‌نویسم، پست می‌کنم، و میگذرم. اگه بدردت خورد تو ذهنت نگه میداری، اگه نخورد نادیده میگیری. به همین سادگی‌. اعتبار کلام واسه جانوران آکادمیکه، که شغل‌‌شون وابسته به اینه که چه امتیازی از دیگران بگیرند. من قرار نیست امتیازی از کسی بگیرم
I just don't care.
اما در مورد تیپ آدم‌هایی مثل من یه چیزی می‌تونم بت بگم: «ما حتی اگه غلط هم بگیم بهتره بگیم و بهتره بشنوید».

حالا اینو کِی و چجوری متوجه خواهی شد بعدا، ایده‌ای ندارم.

@forrhino