🕵♂ زندگی المپیادی و نخبگان
🔺من بدون کنکور رفتم مهندسی نرم‌افزار شریف (مدال جهانی المپیاد). و اغلب مدت دوران لیسانسم از نظر تحصیلی بسیااار گُه، مزخرف، و کابوس‌وار بود. ترم یک معدلم شد ۱۲ و ترم دو مشروط شدم. و هرگز فکر نمی‌کردم فارغ‌التحصیل بشم.
🔺الآن، بعد ۲۰ سال، به‌نظرم یه مزایایی داشت. مثل اینکه بک‌گراند: من سر المپیاد، پیش‌دانشگاهی نرفتم اصن و اون یک سال ۶ نفرمون (و بعد ۴ نفر اعزامی) تمام‌وقت داشتیم برنامه‌نویسی و الگوریتم تمرین می‌کردیم. واسه همین وقتی رفتم دانشگاه «طراحی الگوریتم» و «ساختمان داده» در حد دکترا بودم اما اطلاعاتم از فیزیک و ریاضی در حد دوم دبیرستان بود.
🔺اونم چون دوم دبیرستان نقره کشوری گرفته بودم و سوم همچنان المپیاد می‌خوندم (که نقره‌هه بشه طلا. اسم «لوکوموتیو» از همون دوره میاد) من دیگه درسای دبیرستان رو هم شل و ول می‌خوندم.
🔺خلاصه روز اول دانشگاه سر کلاس ریاضی یک، استاد گفت «مشتق تانژانت چی می‌شه؟»
منم خیلی به خودم افتخار کردم که ایول هنوز شعرش یادمه که «سینوس که بر پشت کسینوس نشیند، تانژانت دهد و عکس آن کوتانژانت» و اومدم بشینم ببینم تانژانت کدوم‌وریه که دیدم ۲۰۰ نفر داد زدن (یک به روی کوسینوس به توان ۲»
و من خودم رو در «وات دِ فاک»ترین شرایطی پیدا کردم که ۷ سال طول کشید!
🔺من هیچوقت نتونستم سر فیزیک و ریاضی به بقیه برسم و جمعاً این دو درس (و درس‌های بعدیشون مث فیزیک ۲ و ریاضی مهندسی و ...) رو فک کنم ۶ بار افتادم. درس‌های عمومی هم (مث معارف) سر حضورغیاب یا شر و ورهای دیگه چند باری افتادم. و خلاصه هر ترم یه کوهی از عذاب‌های علیم متنوع هی جلوم بود.
🔺خلاصه با هزار بدبختی رسید به سال آخر. زمان اپلای تحصیلی هم نه معدل داشتم، نه انگیزه (برا SoP نوشتن). دورهمی یه کنکور فوق دادم که سؤالای الگوریتم و نرم‌افزارش رو فقط زدم و رتبه یه رقمی شدم و رفتم فوق شریف. اما باز همون سابق تو کلاس‌ها و درس‌ها! 😂 واقعاً سختم بود یاد بگیرم.
🔺ته داستان هم اینکه اون دو سال فوق به‌خاطر دستاوردهای جهانی، با گوگل (تهش حضوری، سوییس) فیس‌بوک (تهش حضوری، آمریکا) و مجدد گوگل (تهش حضوری، آمریکا) و کلی استارت‌آپ (مث واتس‌اپ وقتی ۱۰ نفر بودن تو زیرزمین!) مصاحبه کردم و بعد دو سال رفت و آمد و کلی سختی بالاخره سال ۲۰۱۲ اومدم گوگل.
✅لینک کانال:
https://t.me/fogheasrar
🔺من بدون کنکور رفتم مهندسی نرم‌افزار شریف (مدال جهانی المپیاد). و اغلب مدت دوران لیسانسم از نظر تحصیلی بسیااار گُه، مزخرف، و کابوس‌وار بود. ترم یک معدلم شد ۱۲ و ترم دو مشروط شدم. و هرگز فکر نمی‌کردم فارغ‌التحصیل بشم.
🔺الآن، بعد ۲۰ سال، به‌نظرم یه مزایایی داشت. مثل اینکه بک‌گراند: من سر المپیاد، پیش‌دانشگاهی نرفتم اصن و اون یک سال ۶ نفرمون (و بعد ۴ نفر اعزامی) تمام‌وقت داشتیم برنامه‌نویسی و الگوریتم تمرین می‌کردیم. واسه همین وقتی رفتم دانشگاه «طراحی الگوریتم» و «ساختمان داده» در حد دکترا بودم اما اطلاعاتم از فیزیک و ریاضی در حد دوم دبیرستان بود.
🔺اونم چون دوم دبیرستان نقره کشوری گرفته بودم و سوم همچنان المپیاد می‌خوندم (که نقره‌هه بشه طلا. اسم «لوکوموتیو» از همون دوره میاد) من دیگه درسای دبیرستان رو هم شل و ول می‌خوندم.
🔺خلاصه روز اول دانشگاه سر کلاس ریاضی یک، استاد گفت «مشتق تانژانت چی می‌شه؟»
منم خیلی به خودم افتخار کردم که ایول هنوز شعرش یادمه که «سینوس که بر پشت کسینوس نشیند، تانژانت دهد و عکس آن کوتانژانت» و اومدم بشینم ببینم تانژانت کدوم‌وریه که دیدم ۲۰۰ نفر داد زدن (یک به روی کوسینوس به توان ۲»
و من خودم رو در «وات دِ فاک»ترین شرایطی پیدا کردم که ۷ سال طول کشید!
🔺من هیچوقت نتونستم سر فیزیک و ریاضی به بقیه برسم و جمعاً این دو درس (و درس‌های بعدیشون مث فیزیک ۲ و ریاضی مهندسی و ...) رو فک کنم ۶ بار افتادم. درس‌های عمومی هم (مث معارف) سر حضورغیاب یا شر و ورهای دیگه چند باری افتادم. و خلاصه هر ترم یه کوهی از عذاب‌های علیم متنوع هی جلوم بود.
🔺خلاصه با هزار بدبختی رسید به سال آخر. زمان اپلای تحصیلی هم نه معدل داشتم، نه انگیزه (برا SoP نوشتن). دورهمی یه کنکور فوق دادم که سؤالای الگوریتم و نرم‌افزارش رو فقط زدم و رتبه یه رقمی شدم و رفتم فوق شریف. اما باز همون سابق تو کلاس‌ها و درس‌ها! 😂 واقعاً سختم بود یاد بگیرم.
🔺ته داستان هم اینکه اون دو سال فوق به‌خاطر دستاوردهای جهانی، با گوگل (تهش حضوری، سوییس) فیس‌بوک (تهش حضوری، آمریکا) و مجدد گوگل (تهش حضوری، آمریکا) و کلی استارت‌آپ (مث واتس‌اپ وقتی ۱۰ نفر بودن تو زیرزمین!) مصاحبه کردم و بعد دو سال رفت و آمد و کلی سختی بالاخره سال ۲۰۱۲ اومدم گوگل.
✅لینک کانال:
https://t.me/fogheasrar
