Floridiston

Лондон, тонг ва қаҳва. Вокзал, поезд ва Манчестер. Трамвай, қизиллар… жуда кўп қизиллар. Ҳар тарафда қизиллар. Олд Траффорд!

Ҳаприққан юрак, кўзга келган ёш…

Яшин тезлигида миядан бирма-бир ўтаётган кадрлар:

◦ Сергели деҳқон бозорида ҳафтада бир янги футбол наклейкалари опкеладиган холадан “Манчестер Юнайтед” ва айниқса Дэвид Бэкҳемлик наклейкаларни синчиклаб қараб чиқиб, ўзимда йўғидан келган бўлса сотиб оляпман;

◦ Бозорчадан чиқарверишдаги матбуот дўконидан “Интерфутбол” ёки “Футбол Экспресс олиб, ўша заҳоти АПЛ тур натижалари ва турнир жадвалларига қараб чиқяпман;

◦ Ҳар сафар газетада Олд Траффорд расми чиқса, синфдошим ва яна бир МЮ мухлиси Асрор билан бир кун албатта ўша ердан футбол кўришимиз ҳақида орзу қиляпмиз;

◦ Олдида vоdofone ёзилган, ўнг томонида Umbro логотипи, чап тарафда Юнайтед эмблемаси туширилган формамни кийиб маҳалладаги дарвозалари бир сафар чўп, бир сафар тошдан бўладиган ва биз Олд Траффорд деб атайдиган майдонга тўп тепишга чиқяпман…

Яна минглаб лавҳалар кўз ўнгимдан ўтади.

Ўзимга кеволиб, ичкарига кираман. East End трибунаси. Икки набирасини ўйинга олиб келган 60 ёшлар атрофидаги буви ва ўғлини майдон фонида расмга олаётган отани айтмаса, ҳали деярли бўм-бўш стадион. Ўйингача бир ярим соатдан кўпроқ вақт борам-да.

Ярим соат қолганда бирдан 72 мингдан ортиқ мухлис сиғадиган трибуналар тўлиб кетади ва яқин икки соат стадион тинимсиз куйлайди ва қарсак чалади, қасак чалади ва куйлайди. Акустика ажойиб. Атмосфера — олов!

Ана, буюк Сэр Алекс Фергюсон, кимларгадир қандайдир мукофот топширяпти.

Жамоалар чиқиб келяпти. Ўйин! Драмма! Мен ўтирган трибуна олдидаги дарвозага киритилган голлар — 3:2. Камбэк! Ғалаба! Мен бу Юнайтедни танийман. Уни шунақа севганман.

Ўйин тугаганига соатлар бўлган, мен “Орзулар театри”нинг ҳар бир бурчагини томоша қилиб юрибман ва шу аснода МЮ бош мураббийи Эрик Тен Ҳаг машинасига ўтираётганининг гувоҳи бўлиб қоламан. Чақириб, қўл силкиб салом йўллайман, жавобан қўл силкиб ўтиб кетади.

Гўзал кун. Зўр якун.

https://t.me/Floridiston

Бир ҳафта бўлди.

Рюгзагимга бор–йўғи уч-тўрт жуфт кийим, телефон қувватлагичи ва бир умрлик орзуни жойлаб, 11 ёшлик ҳаёлпарас Аброрнинг кўнгилчасида пайдо бўлган истакларга олиб борадиган самолётга ўтирганимга бир ҳафта бўлди.

Бир ҳафта бўлдим.

Ҳали Тошкентга ҳам кўчиб улгурмаганимиз вақтлар, энди бошланғичда ўқиб юрганим давр. Қишлоқ мактабида немис тили ўқитилгани сабаб бирорта инглиз тили ўқитувчиси йўқ бўлган бир пайт. Синф раҳбаримиз Соҳиба опанинг ўғлидан инглиз тили ўрганиш учун бир дона дафтар ва ручка олиб, сариқ автобусга ўтириб, қўшни қишлоққа қатнаб юрганимда биринчи марта дуч келганим Лондон, Буюк Британия сўзлари ва мурғак тасаввурча билан бу шаҳар ва мамлакат ҳақида пайдо бўлган миядаги тасвирлар.

Кейинчалик пойтахтга кўчиб, Сергелидаги мактабда ўқиганимиз Fly High дарслик-китоби муқова, вароқларидаги Tower кўприги, Westminster саройи, Big Ben, Британия музейи, икки қаватли қизил автобуслар, Букенгем саройи, қироличанинг бесўнақай узунчоқ бош кийим ва қизил форма кийган соқчилари расмлари орқали кенгайган, мустаҳкамланган ҳаёлий композиция…

Кутилмаларимда Лондонни энг яхши деб ўйлаволгандим, у эса яхшироқ бўлиб чиқди… Бошим оққан кўчаларга кириб кетавериб пиёда юриш рекордларимни янгилаб чарчатолмаган ўзимни ҳар 10 қадамдан кейин “Мана шу ерни эслаб қолишим керак, энг чиройли жой шу экан” деявериб чарчатдим. “Лондоннинг энг ёққан жойи қаер бўлди?” дейилса — Лондон бўлди деб қўяқолишга қарор қилдим. Энг рости ҳам шу. Кўзим қувнашдан тўхтамаган шаҳарда бир ҳафта бўлдим.

“Лондондан чарчаган инсон, билингки, ҳаётдан чарчабди” , — деган гап ўқигандим. Ишондим. Хоҳлаган, лекин улгурмаганларим жуда кўп, кейингиларида насиб қилсин деб ниятлар қилдим. Кўп-кўп келишни дилга тугдим. Бу сафар бир ҳафта бўлдим.

Биз мана бу ёқда битта Стэндап комик, юқори интеллект ва нозик юмор соҳиби бўлган яна бир дўстимиз/акамиз ва мен саркастик-сатирик бир канал қипқўганмиз. Актуал хабар-янгиликларга думалоқ видеоли изоҳлар берамиз. Ҳазил, сарказм ва кесатиқлар.
https://t.me/orqapqarta

​​"33 yil yashab nimani anglading?", — deb so'rab qolishsa, mabodo, javobim: "Bolani bog'chaga tashlashda-da qiyin ish yo'q ekan" bo'ladi-yov.

Oyog'inga yopishib olgan mitti odamcha "Dada, no bochcha-a-a, I don't wanna bochcha-a-a", — deb ko'z yosh qilib turganida, shart tarbiyachiga topshirib, teskari qarab chiqib ketish azob ish. Qiyin.

Shirin tushni buzgan "будилник"ning birinchi marta jiringlashidayoq uyg'onishdan ham qiyinroq.

Telefoning zaryadi tugagan paytda 45 daqiqa navbat kutishdan-da mushkulroq.

Cho'ntakda qolib ketgan simli naushnikning chigalini yozishdan-da murakkabroq.

Yaxshi tomoni, bog'chasi tushmagurda mobil ilovasi bor va kun davomida nimalar qilgani haqida hisobot kepturadi. Tashlab ketganingdan keyin 1 soat o'tib, tirjayib o'ynab yurganining rasmi kelganida chehrang sal yorishadi. Xotiring sal jam bo'ladi. Mitti odamchaning kunlik hisoboti mitti detallarigacha tushuntirish bilan keladi. Nonushtaga nima yedi? Qancha yedi? Nima o'yinlar o'ynadi, nima kitoblar o'qidi? Qanaqa rasm chizdi? Nimalar yasadi? Qancha vaqt uxladi? Necha marta xojatga bordi? Hammasi bor. Shunisi hursand qiladi. Lekin ertasiga yana bolani bog'chada qoldirish degan sinovdan o'tvolish kerak.

"Ko'nikib ketar", deb o'zimni tinchlantirishga ko'nikib ketdim.

O‘qituvchisining xabar berishicha, Samira reading (o‘qish) bo‘yicha 5-sinf darajasida ekan. O‘zi hali 7 yosh va 2-sinf.

Juda faxrlandim. O‘zimning yutuqlarimga hech qachon bunaqa hursand bo‘lmaganman.

Hali Amerikaga kelganimga ko'p bo'lmagan, har yangi narsadan hayratlanishni bilgan va bu bu haqida faol yozib yurgan paytlarim, Orlando jamoat kutubxonalari haqida yozgan edim.

Bugun Botir aka Qobilov twitterda AQSHdagi jamoat kutubxonalari haqida ajoyib tred yozibdilar. O'rtoqlashgim keldi.

"Jamoat kutubxonalari.

AQShda jamoat kutubxonalari soni McDonald’s restoranlari va Starbucks qahvaxonalari sonidan ko‘proq.

Let that sink in.

Stereotiplarni buzadigan bo'lsak: amerikaliklar kutubxonalarga kinoteatr, sport musobaqa, muzey, konsert, bog' va kazinolardan ko'ra ko'proq borishar ekan. Coviddan oldingi so'rovnomalar shuni ko'rsatar edi.

Eslatma, kutubxona faqat kitob o'qiydigan joy emas. Umuman unday emas.

Jamoat kutubxonasida immigrantlar ingliz tilini bepul o'rganadilar, kompyuteri yo'qlar kelib bepul foydalanadilar. Boshpana, ish, o'qish qayerdan topsam bo'ladi degan savollarga javob oladilar, bolalar tengdoshlari bilan muloqat/dars, qariyalar madaniy hordiq uchun keladilar.

Boshpanasi, uyi yo'qlar ham keladi, ular haydab yuborilmaydilar. Kamida xojatxona, boshpana, aloqa uchun bog'lanish va issiq joy sifatida ham. Kirishda azolik kartochkani so'ramaydi hech kim. Chunki bu jamoat kutubxonasi.

Smuzi ichib kapitalizmni qoralaydigan nakleyka yopishtirgan tineydjer ham, bankir ham, ingliz tilini umuman bilmaydigan immigrant ham, boshpanasi yo'q ham, talaba ham, pensioner ham hammasi mana shu joydan teng huquqda foydalanish imkoniyati bor. Bunday makonlar kam aslida.

Men jamoat kutubxonalarning katta muxlisiman. Bunday joylar imkoniyatlarni tenglashtiradi,turli tabaqaga mansublarni bir joyga jamlay oladi, ularni jismonan va ma'nan bir biriga yaqinlashtiradi. Jamoat kutubxonasida hamma teng. Hamma nimanidir izlab kelgan, tabaqalar bu yerda yo'q".

2021-yilni yanvarida COVID yuqtirib oldim. Ko'ch-ko'ronimni ofisdan tez yih'ishtirib, uydan ishlashni boshladim. Bu anchadan beri qilinishi kerak bo'lgan ish — registatsiya qilib qo'yilgan-u, o'sha bosqichda tashlab qo'yilgan, "Leo Logistics" nomli transportatsiya kompaniyani ishga tushirishga yaxshi vaqt deb o'yladim, nimagadir.

Pandemiya sharoiti. Yetkazib berish tizimi ishdan chiqqan. Yuk mashinalari yetishmovchiligi boshlangan, barcha bizneslar qiyin ahvolda bo'lgan payt — transportatsiya biznesini boshlash uchun eng ideal vaqt-ku a?

Nimaga o'sha vaqt boshlanganiga hech qanday tayinli, mantiqiy sabab yo'q. Shunchaki, "qilish kerakmi, ortga tashlab nima qilaman?" degan noratsional qaror xolos.

Yanvarni bir dunyo xujjatlarni yi'g'ish, ruxsatnoma, litsenziyalar olishga sarfladim. Aslida, tajriba bo'lsa kamroq vaqt sarflanadi. Men bu ishlarni birinchi marta qilayotganim uchun nisbatan ko'proq vaqt sarfladim, shekilli. Fevralda birinchi yuk mashinasini topib, birinchi haydovchini ishga qabul qildik. 9-fevral kuni u rasmna ish boshladi va 10-fevral kuni birinchi buyurtmani amalga oshirdi.

Men uchun aynan shu kun — kompaniyaning tug'ilgan kuni. Kompaniya ro'yxatdan o'tkazilgan yokim litsenziya olingan kun emas, aynan o'zi qilishi kerak bo'lgan ishni qilishni boshlagan kuni. Bir yil davomida kompaniya biz niyat qilganimizdan ham yaxshiroq o'sdi. O'ziga shukr! Ayniqsa pandemiya sabab yuzaga kelgan hozirgi qiyin vaziyatni ham hisobga olsak, natijani yaxshi ekani ayniqsa bilinadi.

Bugungacha kompaniyaga aloqador bo'lgan har bir haydovchi, har bir hodim, har bir hamkordan minnatdorman.

Kompaniya izga tushib olguncha butun e'tibor faqat shunga qaratildi. Deyarli hech bir ijtimoiy tarmoqni, shu jumladan bu kanalni ham yuritmadim. Tizimni yo'lga qo'yib oldik va balki endi postlar qo'yib turishgayam imkon bo'lar.

Hozircha faqat tengdosh va yaqin o'rtoqlarim bilan dumaloq videoli chat ko'rinishidagi kanalda ko'rinish berib turibman. Kanalda @xushnudbek, Diyor Imomxo'jayev, Muhrim, @temurazam va Abdurahim'larning suhbati. Yengil format. Bolalar bilan har xil mavzuda gaplashib, asosan hazillashib o'tiramiz. ba'zan faol, ba'zan unchamas. Qiziq bo'lsa kuzatib borish mumkin.

Hozircha shunaqa. Leo Logistics 1 yoshda.

Журналист Бобур Акмалов “Кун.уз” учун интерью қилишни таклиф қилган эдилар. Ўша суҳбат асосида тайёрланган мақола жойданибди сайтга.

https://kun.uz/51387772 Хорижга кетиш тарихи. Нега айнан Америка?

​​Amerikaga ketmoqchi bo'lganlar eng ko'p so'raydigan 4ta savol

#1 Qanday qilib ketish mumkin?

Samolyotda! :) Shunday deb hazillashaman. Bu kanalda esa #surishsirlari degan nojiddiy heshteg bilan Amerikaga kelishning kamida 10ta yo'li haqida shu yerga kelgan, amerikancha orzuni boshidan o'tkazgan odamlarning hikoyalarini yozib qoldiryapman. Heshtegni ustiga bossangiz ko'rasiz.

#2 Ingliz tilini bilmasdan Amerikada yashasa bo'ladimi?

Albatta bo'ladi. Ayniqsa Nyu York, Shikago, Filadelfiya va shu kabi shaharlarda o'zbeklar ko'p. Qo'llavorishadi. Bu har bir odamning o'z tanlovi. Ingliz tilini bilmagan odam biror idorada ishlolmaydi, o'z biznesini yuritishi juda qiyin. Mutassil ingliz tilini biladigan odamlarning yordamiga muhtoj bo'ladi.

Ingliz tilini o'rganib olishning zarari yo'q. Til bilib, ishoning, hech narsa yoʻqotmaysiz.

#3 Amerikaga borib bir pasta ingliz tilini oʻrganib olamanmi?

Mantiqan ha! Lekin Amerikada qayerga, kimlarning orasiga kelishingizga bogʻliq hammasi. Agar faqat oʻzbeklarning ichida yursangiz, tabiiyki oʻrganmaysiz? Why would you? (Maqas oʻrganib?)

Nyu Yorkka ishga kirib kelgunimcha, San Fransiskoda dasturchilikka oʻqishim inglizcha boʻlganini aytmasa, atak hamma narsa oʻzbekcha edi. Uyda “Otalar soʻzi” koʻrilardi. Bilaks, Amerikaga kelishimdan avval Toshkent xalqaro loyihalarda ishlardim. Amerikaga koʻchib tilni biroz unuta boshlaganimni (!) sezganman. :D

#4 Amerikada qancha pul topsa boʻladi?

Mahalliy naql bilan gapirsak: sky is the limit. Bu hammasi sizning qobiliyatlaringiz, qanday ishni qila olishingiz va harakatlaringizga bogʻliq.

Uzoq yoʻlga yuk mashinasi haydaydigan oʻzbeklar yiliga kamida 150-160 ming dollarcha toparkan. Programmistlar razryadiga qarab (soliqqacha) 70-80 mingdan 130-140, dalshe uyogʻi yanayam koʻprogʻigacha topa oladi. Xullas, juda koʻp topsa boʻladi.

Yana qanday ishlar qilish mumkin deb soʻrashadi. Bunga ham bitta aniq javob berish qiyin. Lekin odatda o'zbeklar nima ish bilan shug'ullanishini aytish mumkin: haydovchilik, yuk, odam va ovqat tashish, servis, qariyalarga qarashdan boshlab bizneslar yuritish, IT, yuridik va ilmiy faoliyatgacha.

@dengizortidan

​​Менинг исмим Аброр ва мен омадли инсонман. Жудаям. Мен билан содир бўлган ва бўлаётган жараёнларнинг кўпини шу орқали осонроқ тушунтирса бўлади. Айниқса сўнгги 4-5 йилликни.

Green Card лотореясида ютуқ чиқиб қолгани учунгина бундай демаяпман. Бу жуда ёрқин наъмуна, катта мисол. Лекин бу кўплаб шундай воқеаларнинг бири холос. Ундан аввал ва кейин ҳам буни қайта-қайта тасдиқловчи ҳолатлар етарлича бўлган.

Пароли алмашиб кира олмай қолганим твиттердаги эски саҳифамнинг энг юқорисига омадли инсон эканлигим ҳақидаги твитни 2014 йилнинг апрелида михлаб (пин) қўйган эканман. Яшил карта воқеаларидан анча илгари.

Лотореяга ютуқ чиқиши — ҳеч қайси воқеалар ривожининг мантиқий давоми эмас. Унга ҳаракат қилиш, муносиб бўлиш, ютиш учун асослар тайёрлаш мумкин эмас.

Ўйласам, мен ҳозир ишлаётган соҳамга келиб қолишим ҳам айнан шунақа бўлган. Агар ўзим билан бўлмаганида, бу сценарийга ишонмасдим. Аҳад Қаюмликда айблаворардим ҳикоячини.

Трамп тоға ўнг қўлини кўтариб, қасамёд қилаётган куни АҚШга кириб келган, боши айланиб инглиз тили филологиясида ўқиб, ҳар доим футбол журналистикасида ишлаган Аброрнинг, бу ерда ҳеч бир танишсиз, ҳеч қандай режасиз нимани қойиллатиши номаълум эди. Ўзи билан олиб келган маблағи бемалол кўнглига мақул иш чиққунига қадар яшаб туришга етмасди. Иккита чемадан, озгина қарз ва кичик оиласини олиб келганди холос у Ўзбекистондан. Яна... омадини ҳам. Яхшиямки.

Энг тез жойлашиш мумкин бўлган иш — пицерияда ҳайдовчилик эди. Зўр вариант. Америкадаги ягона танишим — синфдошим бир рақам берди. Итальянланлар пицериясида ишлайдиган ўзбек йигитнинг рақами. У эртасигаёқ ишни гаплашиб берди. Кунига 12 соатлаб, ҳафтада 6 кун ишлай бошладим. Бошқа иш қидиришга шунчаки вақт қолмаганди ва шу тарзда икки-уч ой ўтиб кетди.

Менга бироз ёрдам бериш мақсадида Ирош мен уйда бўладиган кунимга ўзига кунлик ишлар қарарди. Машинада обориб келиш, қизимга қараб туришим мумкин эди. Шунақа якшанбаларнинг бирида Facebooдаги эълон орқали бир уйни тозалашга бордик. Етиб борганда аниқланишича — ўзбекистонликлар уйи. Уй эгаси ҳовлида ўғли билан ўйнар ва русча-ўзбекча аралаштириб гапирарди. Машиндан тушдим, бордим, танишдим. Гаплашдик. Ўзбекстондан қачон келганим, нима иш қилишим, инглиз тилини билиш-билмаслигимни сўрагач, "Биласизми, менинг ўз компаниям бор. Логистик компания. Катта юк машиналарига буюртмалар топиб бериш билан шуғулланамиз. Биз ҳозир диспатчер қидиряпмиз, мана контактим, телефон қилинг", деди.

Икки ҳафталардан кейин "Davis Cargo"да компания асосчисининг ўзидан иш ўрганишни бошладим. Кейин бошқа тажрибали мутахассислар олдида ўтириб, ҳар битта гапини ёзиб, ишлатган сўзларини ёдлаб ўтирдим. Иккинчи ҳафтада биринчи буюртмани олдим.

Икки ярим йил давомида турли сменаларда, турли вазифаларда ишладим. Диспетчерлар жамоасига етакчилик қилдим, компаниянинг Тошкентдаги офиси очилишида иштирик этдим, ўзбекистонлик йигитларга иш ўргатиш учун икки бор хизмат сафари билан Ватанга юборишди.

Шу компанида танишганим, кейинчалик ўз ишини бошлаган дўстим кейинроқ мени Оҳайо штатига чақриди. Яхши таклиф берди. Мен унинг компаниясига қўлдан келганча ёрдам беришга ҳаракат қилдим, у эса менга ўз компаниямни очиш борасида кўмаклашди. Бу йилдан бошлаб эса бутун эътиборни мана шу компанияни ривожига қаратишга қарор қилдим.

Авваллари каналда ишим ҳақида ёзишим шарт эмас деб ҳисоблардим ва бу ҳақида деярли ёзмасдимам. АҚШдаги ҳаёт ҳақида ёзиш ва гапиришнинг ўзи етарли деб ўйлардим. Энди эса иш ҳаётнинг янада каттароқ қисмини банд этадиган бўляпти. Бу ҳақида бўлишиш яхши деб ўйладим.

Америкада логистика соҳаси ўзбеклар учун бегона эмас. Юздан ортиқ катта ва кичик трак компаниялари бор ўзбеклар томонидан асос солинган. Янги тенденция бошлаётганим йўқ. Менинг агар улардан биргина фарқим бўлса, бу — мен бу соҳани эмас, соҳа мени танлаган. Ўзига шукрлар бўлсин.

"Leo Logistics" лойиҳасида ватандош ҳайдовчилар янада кўпайса бундан фақат ҳурсанд бўламан! Ўз юк машинаси бор ҳайдовчиларни ҳам, ижарага трак олиб ишлашни истагидаги ҳайдовчиларни ҳам бирдек ҳамкорликка чақираман.

(380) 867-0926
(321) 347-9686
[email protected]

​​Amerikada kitob arzonligi haqida

O'zbekistondaligimda bitta obedning puliga kitob beradi, lekin odamlar kitob olib o'qishga qizg'anadi shu pulini, deb o'ylardim. Hali ham qisman shunaqa deb o'ylayman.

Kaliforniyada 12-15 dollarga to'yib tushlik qilsa bo'ladi. Kitoblarning narxi esa...

Tarvuz sotuvchilarining ta'biri bilan aytganda, o'ziga qarab. Lekin istalgan klassik badiiy adabiyot yoki Nyu York Tayms bestsellerlari ro'yxatiga kirgan nisbatan eskiroq kitoblarni do'konlar yoki eBay, Amazon'da o'rtacha 5-6 dollarga topsa bo'ladi. Hatto tekinga ham.

Amerikaga endi ko'chib kelganimda axlat tashlashga chiqsam, axlat baki yaqinida kitoblar yotibdi. Egilib, qarab, titib o'tirgim kelmagandi. Odamlar nima deydi, degan o'zbekcha "o'rnashma"larim hali bo'lgan ekan-da o'sha payt.

Keyin bir necha marta ko'rdim chiqitga chiqarilgan kitoblarni. Bir marta ovqat tashib bir joyga borsam, podyezd tagida kitoobla-a-ar. O'sha yerdagi bratan aytyaptilar-da, xohlasang olaver, egasi olamdan o'tib qoldi, uyini bo'shatishdi shular chiqdi deb.

Yana boshqa ssenariy: deyarli har bir mahallada shunaqa erinmagan odam chiqadiki, u uyining oldiga kutubxonacha qilib qo'ygan, kitob olib, o'qib qaytarib kelib qo'yaverasiz.

Bu yil o'qiyman degan kitoblarimning ichida shunaqa ko'chadan topilgan asarlar ham bor. :)

@dengizortidan

"Tun Talk Podcast"ning ushbu sonida

- Stressli holatlarda ishlay olish va unga toqatsizlik
- Stressli muhitni o'zgartirish
- Dangasa kadrlarni qadrlash
- Er-hotinning bir joyda ishlashi afzalliklari va salbiy jihatlari
- Amerikada jamoat transporti vs shaxsiy avtomashinalar
- Mashina olish usullari
- AQSh, Rossiya va O'zbekistondagi StandUp mavzularida gaplashganmiz.

https://youtu.be/Lvokqp_NiAI

Telegram: https://t.me/Floridiston

Apple podcasts: https://podcasts.apple.com/us/podcast/tun-talk-podcast/id1534970996

Google podcasts: https://podcasts.google.com/feed/aHR0cHM6Ly93d3cuc3ByZWFrZXIuY29tL3Nob3cvNDYxMjMxMC9lcGlzb2Rlcy9mZWVk

Amerikada o‘zbek ovqatlarini sog‘inmaganim haqida

Chet elga, ayniqsa, umumiy aholisining ratsioni o‘zbeklarnikidan ancha farq qiladigan Amerika davlatiga ketgan hamyurtlardan agar "nimani ko‘proq sog‘inasiz" deb so‘ralsa, ota-onasi, yaqinlaridan keyin shu "o‘zimizning ovqatlarni" deb javob berishadi.

Men Amerikaga kelganimga 1,5 yilcha vaqt bo‘ldi, o‘zimizning ovqatlarimizni uncha sog‘inmadim. Har holda, sog‘ingan narsalarimning ro‘yxatini qilib chiqsam, 5- punktdan keyinda tursa kerak bu masala.

Balki bu mening bu yerda o‘zbek oila bilan yashaganim va har hafta kamida ikki-uch marta o‘zbekcha taomlar yeb turganim bilan bog‘liqdir. Ehtimol.

Lekin AQSh o‘zi "fud kantri" — ovqatlar mamlakati. O‘zbekcha bo‘lmasa, afg‘oncha, bo‘lmasa hindcha (pakistani deydi, endi o‘sha-da, hammasi o‘xshash) yoki turkcha ("Mediterranean" deydi bular, shu turkcha, grekcha degandek gap hammasi bu) ovqatlarni topasiz. Undan tashqari, menimcha shu arablarning, yana boshqa ilojini qilib topganingiz halol yemaklar ham teshib chiqmaydi.

Immunitetga, qonga, umuman organizmga foydasi bor ko‘p narsalar bor Amerikada. Bor bo‘lgani bir, yana arzon ham. Qaysi ma‘noda arzon? Masalan, bir tugun banan (5-6 ta bo‘ladi-ku, bir g‘ujanagida) 2-2,5 dollar turadi. Men hozir San Fransiskodagi narxni aytyapman, boshqa shaharlarda bundan ham arzon topish mumkindir.

Amerikada O‘zbekistonda topish qiyin yoki topilsa ham qimmat foydali mahsulotlar ko‘p. Ularga masalan quyidagilarni kiritgan bo‘lardim:

- avokado,
- kokos suvi,
- qizil baliq (lasos) va o‘zi umuman dengiz mahsulotlari,
- o‘rmon mevalari (bular "berries" deydi, o‘zimizda bo‘lmagani uchun, menimcha, o‘zbekcha nomlari ham yo‘q. Shu golubika, chernika, klyukva)
- ananas va boshqa sitrus mevalar,
- pishloqlarning har xili,
- xurmo, faqat Ramazon oyida emas, yil bo‘yi topsa bo‘ladi va arzon. Menimcha, shu Kaliforniyada yetishtiriladi. Yanayam xudo biladi.

Bir kam dunyo-da endi. U narsa bo‘lsa, bunisi bo‘lmaydi. To‘g‘ri, ko‘p O‘zbekistondagi narsalarni bu yerda topish qiyin, ammo ovqat bu eng og‘riqli, eng alamli qurbonlik emas.

Alamli qurbonliklar haqida keyinroq yozaman.

"Tun Talk Podcast"ning ushbu sonida

- Amerikada davlat, xususiy va charter maktablar.
- Bolalar xavfsizligiga e'tibor
- Online darslar jarayoni va unga yaratilgan sharoit
- Til masalasi: o'zbek tilini unutmaslik borasida havotir va umidlar
- Halloween haqida

https://youtu.be/laUwgty3sRY


Telegram: @Floridiston

Байден — АҚШнинг 46 президенти.