እባብ ጠፋ በጎዳና፤
የሐበሻ ድንዝና ያቆስለው፥ ያሳምመው፥ ያበሳጨው ነበር፡፡ ሲመረው እጅ ይቆርጣል፡፡ እጃቸው የተጎመደ ወታደሮችን ያዩ እንዲህ አሉ።
"ራቱንስ ሚስቱ ታጉርሰው፥
ኧረ ቂጡን በምን ያብሰው?!"
ኢትዮጵያ መሪ ከነበራት ታጠቅ፥ ልጅ ከነበራት ቴዎድሮስ ነው፡፡ ቴዎድሮስ የኢትዮጵያ መንፈስ ነው፡፡ የሐበሻ ስነ-ልቦና የተቀመመው በመይሳው ወኔ ነው፡፡ ስሙን ስጠራው ደሜ ይሞቃል፡፡ ኢትዮጵያ ትጠበኛለች፡፡ ክንዴ ይበረታል፡፡ ሰውየው ልቡ ተራራ ነው፡፡ ጃፓን ስትነቃ አብሮ ነቃ፡፡ የጃፓን ፊውዳሎች እድላቸውን ተጠቀሙ፡፡ አደጉ፡፡ ሃበሻ ሲናከስ ቆሞ ቀረ፡፡
መይሳው ህልመኛ፥ ጀግና፥ አፍቃሪ፥ ፈላስፋ፥ አሳቢ ነበር፡፡ የሐበሻ ያልተገራ ልቦና አከሰመው፡፡ ሰውየው ንጉስ ብቻ አልነበረም፡፡ ቀላል ነፍስ ነበረችው፡፡ ለሃገሩ መልካም የሚመኝ ምስኪን ነፍስ . . . እንካ ቁጠርልኝ።
፩ . . . ጓደኝነት፥ ገብርዬነት
ጆን ቤል የንጉስ አሊ ወታደር ነበር፡፡ ካሳ በጦርነት ማረከው፡፡ ወዳጅ ሆኑ፡፡ ስለአውሮፓ ስልጣኔ አወሩ፡፡ ጠጅ ጠጡ፡፡ ካሳ የጆንን ሃሳብ እየሰማ ህልሙን ሰቀለ፡፡ ህልሙን መሬት ለማውረድ ተራወጠ። አልሆነም እንጂ !
ፍቅራቸው እዚሕ ድረስ ነበር። በጦፈ ውጊያ መሐል ጆን፥ ለካሳ የታለመውን ሞት ለራሱ አደረገ፡፡ ለካሳ የተተኮሰውን ጥይት ተቀብሎ ሞተ። ካሳ ተረፈ፡፡ እንዲሕ እያለ አነባ "ወዳጄ ቤል፥ ድሃው ቤል፥ በወዳጅነት ክፍያ ህይወቴን አተረፍክ"
*
ሌላ ግዜ . . . ፕላውዲን ታመመ፡፡ ለመታከም ወደ እንግሊዝ መንገድ ጀመረ፡፡ ሽፍታ ወግቶ ማረከው፡፡ ቴዎድሮስ ተደራደረ፡፡ ፩ሺ ብር ከፍለ፡፡ ነፃ አወጣው፡፡ ቁስሉ ስለከበደ ደከመ፡፡ ትንሽ ከርሞ ሞተ፡፡ ካሳ ሽፍቶቹን ልክ አስገባ፡፡ የወዳጁን ደም መለሰ።
*
አይከል ኮልባ ይባላል፡፡ የመይሳው ወዳጅ ነው፡፡ ካሳ ሲሸፍት ተዋበችን እንዲጠብቅ ተሰጠው፡፡ ይዟት ወደ ዋሻ ገባ፡፡ አንድ ልጅ አለው፡፡ ልጁ ለተዋበች ምግብ በገመድ ያቀብላል፡፡ ሚስጥሩን አያውቅም፡፡ ምግቡን ማቀበል እንጂ ለማን እንደሚሰጥ አያውቅም። ካሳ ከዘመቻ ተመለሰ፡፡ ሚስቱ ናፈቀችው፡፡ ከአንድ ወታደሩ ወሬ ጠየቀ፡፡ ወታደሩ እንዲም አለው "ተዋበች ከአይከል ልጅ ከዘውዴ ጋር ዓለም እየቀጨች ነው"
ካሳ አጋሳ፡፡ መልዕክተኛ ላከ፡፡ አይከል ተዋበችን ይዞ ወደ ካሳ በረረ፡፡ የአባቱን መጠራት የሰማው ዘውዴ ተከተለ፡፡ መንገድ ላይ ደረሰ፡፡ ጉዞ ወደ ካሳ ሆነ፡፡ ደረሱ፡፡ ግብር ገባ፡፡ ካሳ ጣምራ ጦር ይዞ ተቀመጠ፡፡ ካሳ ፊቱን አጥቁሮ "ተዋበች ለዘውዴ ጠጅ ቀድተሽ ስጪው" አላት፡፡ ታዘዘች፥ ቀዳች፡፡ ሰውየውን ፈለገች፡፡ ግራ ገባት፡፡ ዘውዴን አታውቀውም፡፡ ካሳ ገባው፡፡ ወሬውን ያወራውን ወታደሩ ፈለገ፡፡ የለም፡፡ አምልጧል፡፡ ያመለጠው ነፍሱን በኩታው ቋጥሮ ነው።
፪ . . . ፍቅር፥ ተዋቢዝም
መይሳው አፍቃሪ ልብ አለው፡፡ ማፍቀር የጀግና ባህሪ ነው፡፡ ለፍቅር ይታሰራል፡፡ ሚስቱ ማንም የሚመኘው ጥበብ አላት፡፡ ሙሉ ሴት ነች፡፡ "ደፋር እወዳለሁ፥ ፈሪን እንቃለሁ" የተዋበች ቃል ነው፡፡ የወንድ ልጅ ነፍስ ከሃይልና ከወሲብ የተሰራ ነው፡፡ እንደ ተዋበች ያለች ልባም ታቀዘቅዘዋለች፡፡ ሃይሉን ትገራዋለች፡፡ ካልተገራ አጥፊ ነው፡፡ ተዋቡ ሞተች፡፡ ታጠቅ ልቡ ተሰበረ፡፡ አውሬ ሆነ፡፡ እሳት ላይ ነዳጅ ፈሰሰ፡፡
"እስቲ ጠይቁልኝ ርቃ ሳትሄድ፤
"እቴጌ ተዋበች፥ ሚስትና ገረድ" እያለ አለቀሰ፡፡
አልቅሶ አልቆመም፥ ሰው ፈጀ፡፡ ህልሙ ከሰመ፡፡ እሳተ-ጎሞራውን ማን ይግራው !? "ተዋቢዝም ይለምልም"
፫ . . . ሃሳብ፥ ጋፋታዊነት
መይሳው ፈረንጅ ሲያይ ይቆምበታል፡፡ የሚታየው ስልጣኔ ነው፡፡ አያጎበድድም፡፡ አዲስ ሃሳብ አይፈራም፡፡ የምድር ላይ እግዜር የሆኑ ቄሶችን ልክ አስገብቷል፡፡ ባርነትን ተፀይፏል፡፡ የቤጌምድር ባለሙያ ሰብስቦ ፩ሺ ማረሻ ወደ አረር ለመቀየር ይባጠስ ነበር፡፡ ጋፋት ላይ ኢንዲስትሪ ለማቆም ሞክሯል፡፡ በሐበሻ ምድር የመጀመሪያውን የቁንጅና ውድድር አካሂዷል፡፡ ሐበሻ ዘርፎ ሳይሆን ሰርቶ እንዲበላ ሞክሯል፡፡ ለሐበሻ ስራና ሓሳብ ሞቱ ሆነ እንጂ !
፫ . . . እውቀት፥ "ኢትዮጵያኒዝም"
መይሳው ተፈጥሯዊ ንቃቱ ገራሚ ነው፡፡ ሐገራዊ እውቀት አለው፡፡ የምዕራቡን ይናፍቃል፡፡ ከዘመኑ ቀደመ፡፡ ብቻውን ሆነ፡፡
ሐገራዊ እውቀት + የምዕራቡ ፍልስፍና = አዲስ ሐሳብ
ይሄንን ሐሳብ የ20ኛው መቶ ኢትዮጵያዊ ፈላስፋ እጓለ "በተዋህዶ ከበረ" ይለዋል፡፡ አንዱ አንዱን ሳይውጥ፣ ሳይሸፍን፣ ሳይበላለጥ በአብሮነት ሲቆም "ተዋኅዶ ከበረ"
*
ብሩ ጎሹ የጎጃም መስፍን ነው፡፡ በሰላም ግባ፥ ገብር፥ አለው፡፡ ብሩ ካሳን ናቀው፡፡ ንቆ አልቀረም፥ ፩ መስመር ስንኝ ላከ፡፡
ስንኟ እንዲህ ትላለች "ለካስ ተዘንብሏል ይሄ ሁሉ ጠጅ"፡፡ መይሳው ይሄን መለሰ "እኔ ተጠጥቷል፥ መስሎኝ ነበር እንጅ" . . . በደንብ ይግባው ብሎ ይሄን ጨመረለት፡፡
"አይዋጋም እንጂ ጠመንጃ ተኩሶ
አይዋጋም እንጂ ዘብ ይዞ ገስግሶ
ወትሮም ልማዱ ነው፥ ጎጃሜ ለለቅሶ" ይሄን ልኮ ጎጃም ገባ፡፡
ብሩ ፈረጠጠ፡፡ ካሳ ኩታይ ካሉ ኦሮሞዎች ጋር አበረ፡፡ አደፈጠ፡፡ ብሩን ማረከ፡፡ ኦሮሞ ሐገር እንደሰራ የኩታይ ኦሮሞዎች ምስክር ናቸው።
"የጣቴን ቀለበት አንተ አድርገው ካሳ
በኔማ ጣት ገብቶ አስጨነቀኝሳ . . . " - ካሳ እወድሃለሁ !
© ዮሐንስ