روانِ آدمی دلبسته توهمِ ثبات است. در لحظه ای که شور و شوق داری، روان دوست ندارد از توهمِ همیشگی بودن آن دست بکشد. و همین روند برای رنج و سختی هم هست. حس میکنی تا ابد در رنج خواهی زیست. عشق مثال خوبی است برای این افراط های روان.
کسی که عاشق است نمی‌تواند «پس از عشق» را ببیند:
و کسی که دلشکسته است فکر می‌کند که تا ابد غمگین خواهد ماند.
بد نیست که جایی برای خود یادداشت بگذاریم:
" تمام خواهد شد!"
کسی که عاشق است نمی‌تواند «پس از عشق» را ببیند:
و کسی که دلشکسته است فکر می‌کند که تا ابد غمگین خواهد ماند.
بد نیست که جایی برای خود یادداشت بگذاریم:
" تمام خواهد شد!"
