10e.20

زندگی اصلاً یک مسیر صاف و هموار نیست. گاهی باید شکست‌ها و بحران‌ها رو تجربه کنی تا بفهمی چه چیزی برای تو مناسبه. هیچ‌کس نمی‌تونه به راحتی مسیر درست رو پیدا کنه، چون مسیر زندگی پر از پیچیدگی‌ها و انتخاب‌های سختیه که ممکنه باعث بشه احساس کنی گم شدی یا بی‌هدف هستی. اما در این مسیر، هر شکست یا اشتباهی که می‌کنی، به نوعی تو رو به خودت نزدیک‌تر می‌کنه. به عبارت دیگه، ما برای رشد باید گاهی از مشکلات بزرگ و تجربه‌های سخت عبور کنیم، چون فقط اینجوری می‌فهمیم چه چیزی واقعاً برامون مهمه.

وقتی می‌خواهیم در زندگی پیشرفت کنیم، باید به این حقیقت هم توجه کنیم که هیچ‌کس کامل نیست. همه‌مون در مسیر رشد، اشتباهات و شکست‌هایی داریم. مشکل اینجاست که بعضی وقت‌ها جامعه یا خودمون از این اشتباهات می‌ترسیم و نمی‌خواهیم بپذیریم که انسان بودن یعنی شکست خوردن و دوباره برخاستن. برای اینکه به خودمون و دیگران نزدیک‌تر بشیم، باید یاد بگیریم که پذیرای اشتباهات و ضعف‌ها باشیم، چون همونطور که گفتیم، این‌ها بخشی از مسیر پیشرفته‌ست. وقتی می‌تونیم این ضعف‌ها رو بپذیریم، می‌تونیم روابط بهتری بسازیم و از همدیگه بیشتر یاد بگیریم.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

این که بخوای دقیقاً بدونی چی می‌خوای در زندگی و هدف نهایی‌ت چی هست، خیلی سخت و نادره. همه ما در طول زندگی‌مون لحظاتی داریم که نمی‌دونیم دقیقاً چه چیزی می‌خواهیم یا قرار است چطور به موفقیت برسیم. این کاملاً طبیعی است. خیلی وقت‌ها باید چندین تجربه یا لحظه خاص رو بگذرونیم تا بتونیم بفهمیم واقعاً چه چیزی برای ما مناسب است. یه جورایی میشه گفت پیدا کردن خودمون مثل یه بازی فلزیابیه؛ باید مدام به زندگی‌ت نزدیک بشی و ببینی در هر مقطع زمانی چی برات جلب توجه می‌کنه تا بتونی مسیر رو پیدا کنی.

خیلی از ما از این که از خودمون ضعف نشون بدیم می‌ترسیم. اما باید بگم که این احساس‌ها، مثل اضطراب یا افسردگی، می‌تونن نشونه‌ای از این باشن که ما درک نکردیم خودمون چطور عمل می‌کنیم. گاهی اوقات باید به خودمون اجازه بدیم که احساساتی مثل اضطراب یا افسردگی رو تجربه کنیم، چون این‌ها نشونه‌هایی هستن که به ما میگن "چیزی هست که باید باهاش روبرو بشیم". ما معمولاً تمایل داریم که این احساسات رو سرکوب کنیم یا ازشون فرار کنیم، ولی باید یاد بگیریم که این احساسات هم جزئی از مسیر رشد و شناخت خودمون هستند.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

وقتی حرف از "عملکرد بالا" می‌زنیم، منظور این نیست که باید به هر قیمتی به موفقیت‌های عمومی دست پیدا کنی، مثل داشتن یک خانه بزرگ یا حقوق عالی. درواقع، موفقیت واقعی یعنی این که بتونی از پتانسیل واقعی خودت استفاده کنی. تو باید بتونی زندگی‌ای بسازی که با توانایی‌های درونی‌ت هماهنگ باشه، نه زندگی‌ای که جامعه بهت دیکته می‌کنه. خوشبختی وقتی میاد که به خودت و توانایی‌هایی که داری پی ببری و تلاش کنی تا همون‌ها رو به بهترین شکل ممکن در زندگی‌ت پیاده کنی.

وقتی به کسی یا چیزی حسادت می‌کنی، شاید اولین واکنشت این باشه که بگی "چرا اون باید این رو داشته باشه؟" اما من میگم که این حسادت می‌تونه نشونه‌ای باشه که چیزی هست که تو هم می‌تونی به دستش بیاری. این حسادت نشون می‌ده که تو یک پتانسیل در خودت داری که هنوز کشف نکردی. برای همین، باید این احساس رو به عنوان یک راهنما در نظر بگیری و بهش توجه کنی. تو می‌تونی از این حس برای پیدا کردن مسیری که باید بری استفاده کنی.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

رابرت گرین میگه: وقتی بچه‌ای، تو یه صدای درونیت داری که خیلی واضح‌تر از هر صدای دیگه‌ای می‌گه که چی رو دوست داری و چی رو نه. اما این صدا کم‌کم با گذشت زمان به خاطر فشارهای بیرونی ضعیف می‌شه. مثلاً معلم‌ها بهت می‌گن که فلان درس رو باید بهتر یاد بگیری، یا والدین ممکنه ازت بخوان که به سمت یه رشته خاص بری. در دوران نوجوانی هم این صدا کمتر شنیده می‌شه و به جای اون، صدای دوستان و فشارهای اجتماعی بیشتر می‌شنوه. اینا همه باعث می‌شن که دیگه نتونی صدای درونی خودتو بشنوی و همین‌طور پیش می‌ری که به خواسته‌های دیگران توجه کنی. در نهایت وقتی وارد دنیای کار می‌شی، با یه گیجی و سردرگمی روبه‌رو می‌شی که واقعاً نمی‌دونی باید چه کاری بکنی.

حالا ممکنه این صداهایی که تو دوران کودکی داشتی رو توی بزرگسالی پیدا کنی و بهش توجه کنی، ولی این کار راحتی نیست. وقتی به سن ۳۰ سالگی می‌رسی و هنوز دنبال راهت می‌گردی، ممکنه به نظر بیاد که خیلی دیر شده. البته، اینطور نیست! من خودم وقتی ۳۸ ساله بودم که راه اصلی خودم رو پیدا کردم. وقتی به سن ۴۰ یا ۵۰ می‌رسی، ممکنه پیدا کردن راه خودت سخت‌تر بشه، اما این یعنی نباید تسلیم بشی. باید مثل یه باستان‌شناس به گذشته‌ات نگاه کنی و نشونه‌های کوچیکی که از دوران کودکی به یاد داری رو پیدا کنی. این کار ممکنه زمان ببره، اما وقتی که به مقصد رسیدی، همه‌چیز روشن و واضح می‌شه.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

رابرت گرین میگه: "تو می‌تونی یا بیرونی‌گرا محور باشی یا درونی‌گرا محور. یکی قویه و اون یکی فوق‌العاده ضعیف و نابودت می‌کنه. اگه همیشه به این فکر کنی که بقیه در موردت چی فکر می‌کنن، چه انتظاراتی ازت دارن، مامان و بابا چی می‌خوان، دوستات چی فکر می‌کنن، و غیره، هیچ فضایی برای رشد اعتماد به نفس خودت نداری. دائم بین نظرات دیگران در حال نوسانی و این تو رو می‌کشه، نابودت می‌کنه و ذهنت رو خراب می‌کنه".

برای قوی شدن و رشد اعتماد به نفس، به جای تمرکز روی نظرات و انتظارات دیگران، باید روی خودت و اهداف خودت تمرکز کنی. این تنها راه برای داشتن ذهنیت سالم و زندگی موفقه.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

سایمن سینک با استناد به نقل‌های تاریخی میگه: آلبرت اینشتین در کلاس درس می‌داد و روی تخته نوشت ۹ * ۱ = ۹، ۹ * ۲ = ۱۸ و همین‌طور ادامه داد تا رسید به ۹ * ۱۰ = ۹۱. کلاس شروع کرد به خندیدن چون اینشتین اشتباه کرده بود. اینشتین صبر کرد تا همه ساکت بشن و بعد گفت: با اینکه من ۹ تا مسئله رو درست تحلیل کردم، هیچ‌کس بهم تبریک نگفت. ولی وقتی یه اشتباه کردم، همه شروع کردن به خندیدن. این یعنی حتی اگه کسی موفق هم باشه، جامعه به کوچکترین اشتباهش توجه می‌کنه. یادآوری امروز اینه که اشتباهات، جزئی از فرآیند هستند. همونطور که اینشتین گفته، تنها کسی که هیچ‌وقت اشتباه نمی‌کنه کسیه که هیچ‌کاری نمی‌کنه.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

سفر به سرزمین ناشناخته✨

@daheye20 🥂

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

سایمون سینک میگه: ما آدما همیشه خودمون رو با بقیه مقایسه می‌کنیم و این مقایسه بدترین کاریه که می‌تونیم بکنیم چون همیشه کم میاریم. این کار فقط ضعف‌هامون رو بزرگتر نشون میده. اشکالی نداره از موفقیت دیگران لذت ببریم و باید بزاریم اونا زندگیشونو بکنن و ما هم زندگیمونو. شبکه‌های اجتماعی هم که خیلی ازشون استفاده می‌کنیم، اصلاً زندگی واقعی نیستن و فقط بخش‌های خوب زندگی رو نشون میدن. مثلاً، دوستی دارم که بیکاره و خیلی افسرده است، ولی تو شبکه‌های اجتماعی یه زندگی خیلی عالی نشون میده و این باعث میشه بقیه هم الکی فکر کنن که همه چیز خوبه و این چرخه افسردگی ادامه پیدا کنه.

قانون بازی بی‌پایان میگه که باید از موفقیت‌های دوستانمون لذت ببریم و یاد بگیریم ازشون. مثلاً من تو کار نویسندگی و سخنرانی هستم و ماها همیشه خودمونو با هم مقایسه می‌کنیم. یه زمانی بود که مدام رتبه کتابای خودم و یه نویسنده دیگه رو تو آمازون چک می‌کردم و هر وقت ازش جلو بودم خوشحال می‌شدم و وقتی اون جلو بود حرص می‌خوردم. این یه جور رقابت بی‌معنی بود که فقط من و اون توش بودیم.

یه بار تو یه مصاحبه دوتایی باهاش رو به رو شدم و مجبور شدم معرفی‌ش کنم. بهش گفتم تو منو خیلی ناراحت می‌کنی چون هر چی تو خوبی، من توش ضعیفم و موفقیت‌هات به من یادآوری می‌کنن که من تو اون زمینه‌ها بدرد نمی‌خورم. اونم برگشت گفت جالبه، منم همین حس رو به تو دارم. از اون موقع فهمیدم که ما می‌تونیم از هم یاد بگیریم و حالا با هم دوستیم. فهمیدم که باید به توانایی‌های خودم بیشتر افتخار کنم و به جای اینکه بخوام تو همه چی خوب باشم، از خوبی‌های بقیه هم درس بگیرم.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

از گنجینه سکوت غافل نشویم. نیاز نیست که همه چیز را برای همه توضیح بدهیم. مطمئنم که فقط اوقات فراقتشان را پر میکنیم!

#مطهره_تقی‌پور

@daheye20 🪐

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

مغز انسان نمی‌تونه منفی رو درک کنه، واقعاً نمی‌تونه. بذار برات مثال بزنم. اگه بهت بگم به فیل فکر نکن، نمی‌تونی. مغز نمی‌تونه چیزی رو که نباید انجام بده رو درک کنه. مثلاً اگه بگی "نمی‌تونم این کارو بکنم"، مغزت همچنان روی "این کار" تمرکز می‌کنه. به جای اینکه بگی "نمی‌تونم"، باید بگی "می‌خوام این کارو بکنم". این تغییر به مثبت خیلی مهمه، حتی تو تربیت بچه‌ها. به جای اینکه بگی "روی مبل غذا نخور"، باید بگی "سر میز غذا بخور".

خلبان‌ها و اسکی‌بازها هم اینو خوب می‌دونن. به خلبان بگی "به مانع نخور"، حتماً می‌خوره چون داره به مانع فکر می‌کنه. اسکی‌بازها وقتی از بین درخت‌ها رد می‌شن، اگه بگن "به درخت نخور"، فقط درخت‌ها رو می‌بینن. ولی اگه بگن "مسیر رو دنبال کن"، فقط مسیر رو می‌بینن. به جای تمرکز روی چیزی که نمی‌خوایم، باید روی چیزی که می‌خوایم تمرکز کنیم.

همین موضوع برای زندگی ما هم صدق می‌کنه. اگه روی موانع تمرکز کنی، فقط موانع رو می‌بینی. ولی اگه روی مسیر تمرکز کنی، فقط مسیر رو می‌بینی. این به انتخاب خودته که چطور به زندگیت نگاه کنی. این مسئله کاملاً مربوط به دیدگاه و نگرش توئه.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

اگرچه شبی تلخ و تاریک است، اما شب همیشگی نخواهد بود. طلوع و نور، از پس تاریک‌ترین لحظه‌ی شب فرا خواهد رسید.

@daheye20 🥃

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

وقتی یه کار جدید شروع می‌کنی و از منطقه راحتیت خارج می‌شی، ممکنه حس ترس و ناامنی بهت دست بده. برای غلبه به این حس، هدفت رو بالا بگیر، راستگو باش و کارهای سخت رو انجام بده. اینطوری سریع پیشرفت می‌کنی، به شرطی که تو محیطی باشی که قدر تلاش‌هاتو بدونن. حواست باشه که بعضی وقتا ممکنه تو محیط کاری باشی که برای خوبی‌هات تنبیه بشی. اگه اینجوریه، فوراً اونجا رو ترک کن و جایی برو که اگه سخت کار کنی و وظایفتو انجام بدی، بهت پاداش بدن. چون اگه اینطور نباشه، اونجا جهنمه و باید از اونجا بری.

@daheye20 🦋

ما را در اینستاگرام دنبال کنید 🤍

بچه‌ها وقتی به زمین بازی می‌رن، با آشوب و بدی‌ها مواجه می‌شن. ما بهشون می‌گیم که تطبیق پیدا کنن و اون‌ها هم این کارو می‌کنن. این تطبیق‌پذیری در مقیاس کوچیک خیلی مهمه و می‌تونه به مقیاس بزرگ‌تری هم ارتقا پیدا کنه. مثل داستان بودا که وقتی متوجه می‌شه دنیای محافظت شده‌ای که پدرش براش ساخته کافی نیست و با واقعیت‌های سختی مثل مرگ و بیماری روبرو می‌شه. این تجربه‌ها نشون می‌ده که حتی والدین هم نمی‌تونن همیشه از بچه‌هاشون محافظت کنن و اون‌ها باید خودشون با این مشکلات مواجه بشن و یاد بگیرن که چطور توی این دنیای پیچیده عمل کنن.

یکی از راه‌های اصلی برای رشد شخصیت اینه که با حقیقت تلخ خودمون روبرو بشیم، مثلاً با خشم و کینه‌ای که ممکنه داشته باشیم. این احساسات و افکار تاریک می‌تونن خیلی ترسناک باشن، ولی اگر اون‌ها رو بپذیریم و در شخصیت‌مون ادغام کنیم، می‌تونن به ما قدرت و استحکام بدن. این که بتونیم خطرناک باشیم، خیلی مفیده، چون اغلب اوقات آدم‌های ضعیف هستن که به خشونت رو میارن. وقتی که بتونیم خطرناک باشیم، معمولاً نیازی به خشونت نداریم. به همین دلیل، باید به خشم و کینه‌مون به طور صادقانه توجه کنیم و خودمون رو بشناسیم، حتی اگه بخشی از وجودمون شیطانی باشه.

@daheye20 🦋

به نظرم باید به ادبیات به عنوان ابزاری نگاه کنیم که ما رو به چیزهای مختلف حساس‌تر می‌کنه. همه‌مون می‌دونیم که اگه پنج نفر مختلف بخوان یه صحنه رو توصیف کنن، هرکدومشون یه چیز متفاوت رو می‌گن. یکی نور رو توصیف می‌کنه، یکی به کاری که مردم می‌کردن توجه می‌کنه، یکی دیگه به مواد و شکل اتاق نگاه می‌کنه یا هر چیز دیگه‌ای. یه نویسنده‌ی بزرگ همون چیزهایی که مهمه رو برداشته و توصیف می‌کنه. انگار که رادارشون به مهم‌ترین لحظات تنظیم شده. ادبیات در واقع یه جور ثبت آدم‌هایی با رادارهای خیلی پیشرفته‌ست که دارن چیزهای واقعاً مهم رو می‌گیرن.

نکته جالب اینه که این رادار نباید فقط وقتی داریم کتاب رو می‌خونیم، منفعلانه قبولش کنیم. باید ازش یاد بگیریم. مثلاً کتاب رو که بستیم، بگیم "خب، من الان جین آستن یا پروست یا شکسپیر رو خوندم، حالا می‌خوام برم مادرم رو ببینم یا با خاله‌ام گپ بزنم یا با دوستام توی کافی‌شاپ حرف بزنم. و به جای اینکه مثل همیشه نگاه کنم، می‌خوام ببینم اگه جین آستن بود چی می‌دید؟ اگه پروست بود چی می‌دید؟ اگه شکسپیر بود چی می‌دید؟" یعنی، فقط نمی‌خوام دنیای شکسپیر یا جین آستن رو از دید خودم ببینم، می‌خوام دنیای خودم رو از دید اونا ببینم.

این فایده و قدرت هوش‌بخشی ادبیات بزرگه. کتاب‌هایی که می‌خونیم، ما رو حساس‌تر می‌کنن. هرچی کتاب‌های بیشتری بخونیم و درس‌های عمیق‌تری ازشون بگیریم، عینک‌های بیشتری داریم. و این عینک‌ها به ما کمک می‌کنن چیزهایی رو ببینیم که ممکن بود از دست بدیم.

@daheye20 🦋

باید راه‌هایی پیدا کنیم که شکست رو توی داستان زندگی‌مون جا بدیم، طوری که وقتی شکست می‌خوریم، همیشه احساس نکنیم که بازنده‌ایم یا خودمون رو سرزنش کنیم. یکی از بزرگترین دشمن‌های خلاقیت چه توی کار و چه توی زندگی شخصی، ترس از شکسته. همونطور که نیچه گفته، هیچ خلاقیتی نمی‌تونه بدون قبول شکست به وجود بیاد. اگه آماده نباشی که شکست بخوری، چه به عنوان یه مشتری، چه یه شرکت یا یه فرد، نمی‌تونی موفق بشی.

@daheye20 🦋

وقتی فهمیدم که از کوره در رفتن نشونه ضعف هست، تصمیم گرفتم دیگه این کار رو نکنم. وقتی بچه بودم، مثلاً ۱۳-۱۴ ساله، فکر می‌کردم که عصبانیت یه جور قدرت می‌ده، چون وقتی کسی عصبانی می‌شد، همه می‌ترسیدن و منم فکر می‌کردم این یعنی قدرت. اما وقتی بزرگتر شدم، مثلاً ۱۶-۱۷ ساله، فهمیدم که این کار قدرت نیست، بلکه ضعف هست. وقتی اینو فهمیدم، دیدم که کنترل داشتن روی خودم خیلی تاثیرگذارتر و قوی‌تره.

وقتی تو تیم‌های کاری بودم، فهمیدم که باید اون کسی باشم که همیشه خونسردی خودش رو حفظ می‌کنه، مهم نیست چه اتفاقی می‌افته. اگه دیگران اشتباه می‌کردن یا شرایط سخت می‌شد، باید اون کسی باشم که می‌گه: "باشه، بیاید دوباره انجامش بدیم." این خیلی بیشتر از کسی که از کوره در می‌ره تاثیر داره. باید بتونی خودتو از وضعیت جدا کنی و خونسرد بمونی.

یکی از راه‌های مهم برای کنترل عصبانیت اینه که نشونه‌های از دست دادن کنترل رو بشناسی. مثلاً وقتی صدا بلند می‌شه، نفس عمیق می‌کشی یا بینی‌ت رو باز می‌کنی. وقتی این نشونه‌ها رو دیدی، بفهم که اینا ضعف هستن و اجازه نده اتفاق بیفته. نفس عمیق بکش و سرت رو به نشونه تایید تکون بده. این کار کمک می‌کنه خونسردیت رو حفظ کنی و تصمیمات بهتری بگیری. به بچه‌هات هم یاد بده که وقتی عصبی می‌شن تا ده بشمرن یا هر راه دیگه‌ای که کمک می‌کنه کنترلشون رو حفظ کنن. از دست دادن کنترل قدرت نیست، ضعفه.

@daheye20 🦋

وقتی شکست می‌خورم، ازش لذت می‌برم، چون اگه شکستم یعنی دقیقاً محدودیت‌هایم رو پیدا کردم. تا وقتی محدودیت‌هام رو نشناسم، چطور می‌تونم بهتر بشم؟ وقتی می‌بینم و احساس می‌کنم که کجا شکست خوردم، می‌تونم به اون نقطه ضعف حمله کنم، تقویتش کنم و بهبودش بدم. هر بار که شکست می‌خورم، فرصتی برای قوی‌تر، باهوش‌تر، سریع‌تر، مقاوم‌تر و بهتر شدن هست.

هر گونه شکست، فرصتی برای نشون دادن واقعیت از چیزی که واقعاً هستی به دنیاست. پس اگر شکست خوردی، مبارزه هنوز تمام نشده. در واقع، اگر شکست بخوری، مبارزه به تازگی شروع شده. وقتی از جای تاریک و ناامید بلند می‌شی، پوشیده از خون، عرق، خاک و آلوده، و بالاتر از آچیزی که بودی می‌ایستی، خودت رو می‌بینی که به شکلی که باید باشی بلند می‌شی و در همون عملی که می‌ایستی و مبارزه می‌کنی، شکست‌ناپذیر می‌شی و همیشه شکست‌ناپذیر میمونی.

@daheye20 🦋

مل رابینز درباره عبور کردن از لحظات سخت زندگیش میگه: "من همینو هی به خودم می‌گفتم، مل، نمی‌تونی اینقدر سخت کار کنی و نتیجه نگیری. باید باور داشته باشی که این لحظه داره تو رو برای یه چیز فوق‌العاده که هنوز اتفاق نیفتاده آماده می‌کنه. ادامه بده. و من اینو بارها و بارها تکرار می‌کردم، وقتی می‌خواستم از رسیدن به چیزی که همیشه رویاشو رو داشتم دست بکشم، وقتی خودمو سرزنش می‌کردم، وقتی دلم واسه خودم می‌سوخت، می‌گفتم نه، امکان نداره که باور کنم یه چیز فوق‌العاده قرار نیست اتفاق بیفته. خیلی سخت کار کردم پس یه چیز فوق‌العاده در راهه. وقتی خودتو تو این طرز فکر قرار می‌دی، یه حس مقاومت، حرکت و اراده‌ای پیدا می‌کنی که برای ادامه دادن وقتی اوضاع خرابه یا وقتی ناامید می‌شی یا زندگی داره بهت فشار میاره، بهش نیاز داری".

@daheye20 🦋

اگه زندگیت راحت و بی‌دغدغه‌ست، یعنی همش داری تو محدوده چیزایی که از قبل می‌دونستی می‌مونی. هر بار که از این خط عبور می‌کنی، هر بار که این مرز رو گسترش می‌دی، داری به یه فضایی نور می‌اندازی که قبلاً پر از ابهام بوده. ولی فقط یه راه هست که بفهمی و این ابهام رو به دانش تبدیل کنی و اونم اینه که تجربش کنی.

@daheye20 🦋

وقتی ذهنت بدونه که قرار نیست چیزی رو ول کنی، شروع می‌کنه به پیدا کردن بیشتر، سعی می‌کنه بیشتر بهت بده. وقتی ذهنت بدونه که قرار نیست جا بزنی، بدنت به هر چیزی که جلوی راهت باشه عادت می‌کنه. ذهنت خیلی زودتر از بدنت جا می‌زنه. باید ذهنت رو برای همه موانعی که ممکنه سر راهت قرار بگیره، آماده کنی و اراده‌ات رو تقویت کنی.

@daheye20 🦋

آزاد از نیک‌بختیِ بندگان، رها از خدایان و پرستش‌ها، بی‌ترس و ترسناک، سِتُرگ و تنها: چنین است اراده‌یِ اهلِ حقیقت.

@daheye20 🪐

باید یه سری اصول پایه درباره ذات آدم‌ها یاد بگیریم. مردم دوست دارن باور کنن که ذاتاً خوبن، مقدس و بافضیلت هستن. همچنین دوست دارن فکر کنن که باهوشن، کسی دوست نداره فکر کنه که احمقه، همه می‌خوان باور کنن که باهوشن. و سومین چیز اینه که مردم دوست دارن فکر کنن اراده دارن و زندگیشون رو خودشون کنترل می‌کنن، کارهاشون رو به خاطر تصمیم خودشون انجام می‌دن.

اگه کاری کنی که مردم احساس کنن از نظر هوشیاری ضعیف هستن، یا اخلاقی نیستن، یا به خاطر انتخاب خودشون کاری نمی‌کنن و مجبور شدن، یا آگاهی کافی ندارن، ازت متنفر می‌شن. اونا ازت بدشون میاد، بهت حسادت می‌کنن و مقاوت می‌کنن.

اینکه این اصول پایه رو درباره آدم‌ها بدونی، بهت قدرت می‌ده که ازشون برای تأثیرگذاری و متقاعد کردن استفاده کنی.

@daheye20 🦋

اگرچه شبی تلخ و تاریک است، اما شب همیشگی نخواهد بود. طلوع و نور، از پس تاریک‌ترین لحظه‌ی شب فرا خواهد رسید.

@daheye20 🥃

مادرت رو از دست می‌دی، پدرت رو از دست می‌دی، آدم‌هایی که دوستشون داری رو از دست می‌دی. این اتفاق‌ها می‌افته. پول از دست می‌دی و در عین حال آدم‌ها بهت آسیب می‌زنن، حتی وقتی نمی‌دونی چه اشتباهی کردی. این چیزها توی این زندگی اتفاق می‌افته. اگه منتظری زمان‌های بهتری برسه که دنیا کاملاً در صلح باشه و بتونی با آرامش توی خیابون قدم بزنی بدون اینکه از چیزی بترسی، این اتفاق نمی‌افته چون دنیا همین‌جوریه که هست.

بنابراین، باید یاد بگیریم که با سختی‌ها و چالش‌های زندگی کنار بیایم و در همین دنیای پر از ناملایمات، آرامش خودمون رو پیدا کنیم. به جای انتظار برای زمانی که همه چیز ایده‌آل باشه، باید روی توانایی‌هامون برای مقابله با مشکلات و رشد شخصی تمرکز کنیم. زندگی در همین لحظه‌ها جاریه و ما باید یاد بگیریم که در همین وضعیت‌ها بهترین نسخه از خودمون باشیم.

@daheye20 🦋

اگه می‌خوای ببینی واقعاً آدم شجاعی هستی یا نه، اون چیزی که بهش می‌گن "شجاعت ساعت ۴ صبح" رو درونت پرورش بده و این یعنی صبر کن وقتی همه چیز داره به هم می‌ریزه. وقتی اوضاع خیلی بد می‌شه، وقتی بهترین معامله‌ات بهم می‌خوره و اجاره‌ات عقب افتاده و خسته‌ای و مریضی و همه از دستت عصبانی‌ان و ماشینت هم خراب شده، اون وقته که باید بلند شی و بگی هیچ چیزی نمی‌تونه جلوی من رو بگیره. می‌دونی، بهترین ویژگی که می‌تونی تو دنیا پرورش بدی اینه که تبدیل به یه آدم توقف‌ناپذیر بشی. به خودت بگو: "مهم نیست زندگی چی به سمتم بندازه، هیچ‌وقت من رو متوقف نمی‌کنه. مهم نیست چقدر اوضاع سخت بشه، من هیچ‌وقت کوتاه نمیام و هیچ‌چیزی من رو متوقف نمی‌کنه." این تصمیم رو بگیر که می‌تونی خسته باشی، می‌تونی از پا افتاده باشی، ولی هیچ‌چیزی نباید جلوی تو رو بگیره.

@daheye20 🦋

فرض کن هر بار که یه دوستی رو برای ناهار دعوت می‌کنی، دیر میاد یا اصلاً نمیاد. نه پیام می‌ده، نه به قولش عمل می‌کنه. بعد از یه مدت دیگه بهش اعتماد نمی‌کنی، باهاش دوست نمی‌مونی و دیگه دعوتش نمی‌کنی. خودت همون دوست هستی برای خودت. چطور فکر می‌کنی می‌تونی کوه‌ها رو جابجا کنی، از یه رابطه بد خارج شی، کشور عوض کنی یا شغلت رو تغییر بدی وقتی نمی‌تونی حتی از زنگ ساعت کوک کرده صبح رد نشی، با اینکه دیشب به خودت قول دادی که دکمه اسنوز رو نمی‌زنی و بیدار میشی؟

آدم‌هایی که کارای فوق‌العاده انجام می‌دن از کارای خیلی کوچیک شروع کردن. مثل اینکه "من فقط دکمه اسنوز رو نمی‌زنم" یا "من تا قبل از ساعت ۹ صبح از گوشی استفاده نمی‌کنم". مارک منسون یه جمله داره که می‌گه: "شخصی که بیشتر از همه باید به حرفاش گوش کنی خودتی. سعی کن احترامشو از دست ندی." عزت نفس و اعتماد به نفس به نظرم بیشتر، از اینکه به قولت به خودت عمل کنی میاد.

@daheye20 🦋

کسایی که شمشیر دارن و بلدن چطور ازش استفاده کنن ولی اون رو در غلاف نگه می‌دارن، دنیا رو به ارث خواهند برد. باید هیولا باشی. همه میگن باید بی‌ضرر و فضیلت‌مند باشی، نباید به کسی آسیب بزنی، باید غریزه رقابتیت رو غلاف کنی، نباید سعی کنی برنده بشی، نباید بیش از حد تهاجمی باشی، نباید بیش از حد جسور باشی، باید عقب‌نشینی کنی و از این قبیل حرف‌ها. این اشتباهه!

تو باید یک هیولا باشی، یک هیولای مطلق، و سپس باید یاد بگیری چطوری کنترلش کنی. یه ضرب‌المثل هست که میگه "بهتره یک جنگجو در باغ باشی تا یک باغبان". این دقیقاً درست‌ترین کاریه که میتونی بکنی.

@daheye20 🦋

قسمت دردناک اینجاست که تلاش زیادی برای شروع لازمه و آدمای بیشتری درست میگن راجع به "قرار نیست موفق بشی"‌. ماه اول؟ موفق نیستی. اونا دیدشون ماهانه‌ست و ۶ ماه بعد بازم موفق نیستی و اونا بازم میگن "دیدی گفتم موفق نمیشی" و یک سال بعد بازم موفق نیستی و بازم اونا درست میگفتن و هر روزی که تو موفق نشدی اونا فکر میکنن درست گفتن اما اونا اشتباه میکنن؛ چون اونا روز‌ها رو حساب میکنن و تو دهه‌ها رو حساب میکنی و به برنامه‌ریزی و فرآیند مسیر خودت باور داری.

اینجاست که تفاوت واقعی نمایان می‌شه. موفقیت واقعی در بلندمدت حاصل میشه و کسایی که فقط به نتایج کوتاه‌مدت نگاه می‌کنن، نمی‌تونن عظمت مسیری رو که طی می‌کنی درک کنن. هر روزی که بدون موفقیت می‌گذره، تو در واقع داری پایه‌های موفقیت آینده‌ات رو می‌سازی. شاید این موفقیت زود به دست نیاد، شاید حتی سال‌ها طول بکشه، اما با هر قدم کوچکی که برمی‌داری، به هدف نهایی نزدیک‌تر می‌شی. موفقیت واقعی نیاز به صبر، استقامت و باور به مسیر خودت داره.

@daheye20 🦋

مغز انسان برای موفقیت طراحی نشده؛ مغز انسان برای بقا طراحی شده. بقا به معنی ذخیره کردن انرژیه و موفقیت برعکسه؛ موفقیت به معنی مصرف کردن انرژی برای کارهاییه که راحت نیستن. پس اگه درگیر اهمال کاری هستی، اگه تصمیمات اشتباهی گرفتی، معنیش این نیست که محکوم به شکستی؛ معنیش اینه که یه مغز کاملا کارآمد، سالم و نرمال داری اما موفقیت نرمال نیست. موفقیت چیزی نیست که عموم مردم تجربه‌اش کنن. اگه تلاش میکنی موفقیت رو تجربه کنی باید این واقعیت‌ها رو درک کنی و بدون جنگیدن با خودت، فضای ذهنت رو برای مسیر سختی که در پیش داری، آروم و آماده کنی.

@daheye20 🦋

آدم‌هایی که بیش از حد فکر و خیال میکنن، به کسایی نیاز دارن که بیش از حد شفاف سازی رو دوست دارن. گاهی شرایط برای کسایی که بیش از حد نشخوار فکری دارن، خیلی سخت میشه. اینجور آدما درون ذهنشون، بدترین سناریو ممکن رو میسازن، بخاطر همین مدام در حال آسیب دیدن هستن.

افرادی که نشخوار فکری میکنن، مدام احساس ناامنی میکنن. پس اگه کسی رو می‌شناسید که اهل بیش از حد فکر و خیال کردنه، باید مسائل رو بیش از حد واسشون شفاف‌سازی کنید اگه به اون پیوند اهمیت میدید. وقتی اعتمادشونو بدست بیارید، ذهنیتشون در مورد شما دیگه بیش از حد فکر و خیال نیست، بلکه بیش از حد دوست داشتن خواهد بود. چون کسایی که نشخوار فکری میکنن، فقط یه چیز نیاز دارن و اونم اعتماده!

@daheye20 🦋

اگه بگی میخوای خوش هیکل بشی، میگیم خیلی عالیه و فقط نیازه روزی ۲۰ دقیقه ورزش کنی و ۱۰۰٪ به اندام دلخواهت میرسی. کِی؟ هیچ ایده‌ای ندارم. برای بعضی از آدم‌ها سریع اتفاق میفته، برای بعضی‌ها آرومتر اما اگه به فرآیند اعتماد داشته باشی، قطعا به نتیجه میرسی. مثلا چقدر طول میکشه به بچه دوچرخه‌سواری یاد بدی؟ هیچکس نمیدونه! همه‌مون میتونیم به بچه‌ها دوچرخه‌سواری رو یاد بدیم، این یه فرآینده و در کنارش خراشیدن زانو، گریه کردن، عصبانیت و.. هم هست اما اگه بیخیال نشی و منظم ادامه بدی، همه آدما دوچرخه‌سواری رو یاد میگیرن! کِی؟ هیچکس نمیدونه!

@daheye20 🦋

یکی از عیب‌های سازش‌پذیری بالا، اینه که احتمالش زیاده افراد ناسازگار تو رو هدف بگیرن. افراد سازش پذیر خیلی مهربونن، از پشت خنجر نمیزنن، دلسوزن و خودشون رو فدا میکنن. اما زیست‌شناسان تکاملی، با استفاده از شبیه‌ساز رایانه‌ای، نشون دادن اگه تعدادی افراد سازش‌پذیر جمع شن چی میشه.

نتایج نشون داد که افراد سازش‌پذیر، باهمدیگه به خوبی همکاری میکنن. ولی اگه فردی با ویژگی‌های روانی رو در اون جمع قرار بدی، میتونونه برهمه چیز مسلط بشه. مشکل همیشگی افراد سازش‌پذیر اینه که نمیدونن با افراد مفت‌خور، متقلب و روانی چطور برخورد کنن. ممکنه از روی خوش بینی بگی این افراد وجود ندارن، ولی اینطور نیست چون افراد روانی ۳ درصد هرجامعه‌ای رو تشکیل میدن.

برای همین قبل از اینکه بدونی سازش‌پذیری چیه، باید بدونی افرادی بی‌علم و توخالی از سازش‌پذیری اکثر مردم جامعه استفاده میکنن تا اسم و رسمی برای خودشون به‌هم بزنن و خلاءهای درونشون رو پر کنن. باید یاد بگیری که در برابر آدم‌های مشکل دار و مفت‌خور هیچ جایی برای سازش‌پذیری وجود نداره!

@daheye20 🦋

تو در هر صورت قراره درد بکشی. کدوم درد رو ترجیح میدی؟ میتونی درد سرکوب کردن خودت رو تحمل کنی تا محبوب و مقبول همه باشی یا این درد رو به جون میخری که گاهی خود واقعیت باشی و پذیرفته نشی. در هر دو صورت درد میکشی.

درد اینکه خودمون نباشیم در نهایت خیلی درد بزرگتر و مزمن‌تریه و دردِ کوتاه مدتِ اینکه خودمون باشیم، آزادی بخشه و منجر به عدم وابستگی واقعی میشه، که یعنی میتونم روابط واقعی و بدون وابستگی با افرادی داشته باشم که خود واقعی من رو میپذیرن. ولی در کوتاه مدت، کدوم درد رو به جون میخری؟

@daheye20 🦋

فقط علاقه‌مند هستی که به اهدافت برسی یا اینکه متعهد شدی به اهدافت برسی؟ این سوال میتونه زندگیت رو متحول کنه. اگه فقط علاقه‌مند باشی، همیشه اون کاری که آسونه رو می‌کنی؛ یعنی همیشه بهانه و داستان سرهم میکنی که چرا نمیتونی؟ ولی اگه متعهد باشی، بیخیال تمام داستان سرهم کردنا، بهانه و همه اون دلایلی که در حال حاضر هویت تو رو تعریف میکنه، میشی و هرکاری لازم باشه رو انجام میدی و یاد میگیری چطور این مسائل رو پشت سر بذاری و تبدیل بشی به کسی که قرار بوده باشی!

@daheye20 🦋

واقعا نیاز داری کسی که بهت آسیب زده بیاد بهت بگه "من بهت آسیب زدم و متاسفم و خیلی حس بدی دارم که بهت آسیب زدم" ؟ قشنگه که عذرخواهی کنن اما اصلا به عذرخواهیش نیاز داری؟ مگه خودت نمیدونی که چقدر درد کشیدی و به اونا نیاز داری که بهت بگن چقدر درد کشیدی؟ اجازه اونا لازم نیست تا بفهمی بخاطر اونا چقدر زجر کشیدی.

کسی که تو رو شکسته، نمی‌تونه حالت رو خوب کنه. خودت باید حال خودت رو خوب کنی. نمیتونی توقع داشته باشی کسی که تورو شکسته بیاد تیکه‌هات رو جمع کنه و بگه من دارم دوباره خوبت میکنم. نمیتونی چنین کاری کنی. یه نفر هست که قدرت اینو داره نابودت کنه و از اون قدرت برای نابودیت استفاده کرده، چرا دوباره باید بهش اعتماد کنی که بیاد حالت رو خوب کنه؟

@daheye20 🦋

هرچه بیشتر اراده و قابلیت رها کردن داشته باشی، تغییرات بیشتری برات اتفاق میفته. برای اومدن چیزهای جدید، چیزهای قدیمی باید برن. در ابتدا اراده میکنی که رها کنی و بعد تبدیل به مهارتت میشه‌ و بعد قدرتت میشه و در نهایت برای هرکاری فقط یه جمله روبه‌رو خودت میبینی: "میتونی؛ فقط کافیه بخوای"!

@daheye20 🦋

اگه توانایی سنگدل بودن رو نداری، بی‌شک قربانی تک تک افرادی میشی که تواناییش رو دارن‌. یکی از دلایلی که مردم دوست دارن فیلم‌های ضد قهرمانی ببینن همینه! اینکه قسمتی از اون‌ها داره ضجه میزنه برای متصل شدن به هیولای درون خودش؛ همون قسمت شرور که بهشون احساس قدرت هویت داشتن و احترام رو میده.

جردن پترسون میگه: احترام گذاشتن به خودت غیر ممکنه اگه وجه بدقلق و سختگیرانه نداشته باشی و وقتی کله‌شق باشی متوجه میشی به اندازه‌ای خطرناک هستی یا شایدم به‌اندازه زیادی خطرناک.. و وقتی تمایل بیشتری برای احترام گذاشتن به خودت داری، همینو از افراد دیگه هم میخوای.

این اتفاق معنیش این نیست که بی‌رحم بودن بهتر از بی‌رحم نبودنه؛ بلکه به این معنیه که توانایی بی‌رحم بودن و بی‌رحمی نکردن، بهتر از بی‌رحم نبودنه. چون در موقعیت اول تو چیزی جز آدم ضعیف و ساده‌لوح نیستی و در موقعیت دوم تو یه آدم خطرناک هستی اما تواناییت رو تحت کنترل داری.

@daheye20 🦋

اگه سعی می‌کنی کمک کنی و نتیجه نمی‌گیری، دست از کمک کردن بردار. اگه چیزی رو پیشکش میکنی و پذیرفته نمیشه، احتمالا باید بری جای دیگه اون رو ارائه بدی‌. اگه دستت رو دراز میکنی و طرف مقابل دستت رو نمیگیره، نباید دیگه دستت رو دراز کنی. اینجاست که میری پی زندگی خودت و این یعنی گاهی باید عزیزترین آدم‌های زندگیت رو رها کنی. گاهی باید گذر کنی و عبور کنی چون راه حل دیگه‌ای نداری.

اگه کسی داره غرق میشه، دستش رو دور گردنت انداخته و تو رو هم پایین میکشه، موظف نیستی که باهاش غرق شی. نجات غریق‌ها یه قانون دارن اونم اینه که "من نجاتت میدم اما معناش این نیست که می‌تونی من رو هم با خودت غرق کنی و اگه قراره یا تو غرق بشی یا هردومون، این تویی که غرق میشی". و این خِرَده نه بی‌رحمی.

@daheye20 🦋