نمایی زیبا از منطقه عشایری هفت چشمه مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
@bzrkjankasamas
به کانال زیبای بزرگان کاسه ماس خوش امدید
«تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران»🇮🇷
«اهنگهای لری ؛کردی؛لکی؛بختیاری🎶🎵🎼»
«🌷حکایت»
«درج مطالب سیاسی ممنوع »
«هدف از ایجاد کانال احیای فرهنگ غنی بزرگان می‌باشد »
@rhmanshkeiy
ادمین تبادلات
@Mourmourie
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️ (Persian)
به کانال زیبای بزرگان کاسه ماس خوش امدید. این کانال با هدف احیای فرهنگ غنی بزرگان تشکیل شده است. در اینجا قوانین جمهوری اسلامی ایران رعایت میشود و هرگونه محتوای سیاسی ممنوع می‌باشد. در این کانال می‌توانید اهنگهای محلی مانند لری، کردی، لکی، و بختیاری را گوش دهید. همچنین مطالبی در مورد حکایت و داستان‌های محلی نیز در اینجا پیدا خواهید کرد. ادمین‌های کانال به تبادلات علاقه‌مند هستند. برای اطلاعات بیشتر و پیوستن به این جامعه فرهنگی، می‌توانید با آیدی @rhmanshkeiy تماس بگیرید. خوش آمدید!
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Feb, 20:32
نقاشی رنگ و روغن
اثری از هنرمند دیار شهر مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اثری از هنرمند دیار شهر مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Feb, 18:32
سالَفِه لری:
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت : پنجم
مهدی چَنُو یِه سَرَه قصه کرد و ریش اولا بی سیلش نکرد اصلا مهلت نه که شهلا هم قصه بکنه،
و یه گل کرد و در رت نشیس ته بقیه مین هال ،
شهلا نفس راحتی کشی گوت اوفیش راحتم کردی،
یه دو روزه ها تمرین کنم نُونیسَم چی بُوم تا فک بام راحت بیم ،
زهره داش و مهدی گوت انشالله که جواب مثبته ،
مهدی گوت د طرف مه که مشکلی نی تا بنیم نظر دختر چینه ،
همه خوشحال بین که دِ کار درست بیه ،
د ایلا شهلا چَنُو وا ای حرفیا شوکه بی که مَن دَ اتاق و دَر نکرد ،
زهره و فریبا وتند اومان تِه شهلا که بَنیم نظرش چِینَه ،
فریبا قُرینجَه دش گرت گوت دختر جومه قطی بی ای جومه دُر دُرک و گشاد د کجا آوردی پوشی ارز ولات بردی ؟
زهره گوت دخترم اذیت نکو هه ای لباسیا خو بین ،
وش گُوتَن دخترم نظرت چی بی ؟
شهلا گوت ایمشو فکر کنم سو جواب دییم ،
دِ کم کم خداحافظی کردن و رتن .
میمُونیا رَتن فریبا و حسن مَلَش گَرتن و قصه گن که سی چنی وا ای لباسیا ارزمُو بردی او هم قهر کرد رت و اتاق خوش هه و ناراحتی نشیس سر تخت رت د فکر ،
خُو فکر کرد گوت دَسَش درد نکنه خو رَیِی نَشُونم دَ تا نجات پیدا بکنم اگر شی وش بکنم قول دَیَه کاری وام نُوشتو و حُونِه جَگا سیم گیره اصلا چَشمو و یک نَزَنیه ،
مه هم دی مدت روم دانشگاه مدرک گیرم بعد چند سال بی پشت عقد جَگا بُوَم اوسه دِ چی زن بیوه جگا بیمه دِ دختری نیسم ،
هم ابرو خوم نروه هم ابرو خانواده و فامیل هیچ کسی خَور د گذشتم ناره ،
هه د فکر و نقشه آینده بی تا کم کم خُوش برد ،
شوسو زیِی وا خوشحالی د خُو وریسا اناشتا درست کرد داش و بُوش هم وریسان اومان اناشتا بورن ،
شهلا وا خوشحالی دس داش ماچ کرد گوت دا جامالکم دِ فایده ناره ای کُر قبول دارم وشو بُو تا بیان مه راضیم،
داش هم مین چشیاش ماچ کرد گوت دختر نازارم تو چنو قشنگی که و جومه دایایی هم قبولت کردن اگر لباس خو بپوشی چی کنن ؟ 😂
اناشتا حردن فریبا وا خوشحالی زنگ زه و زهره گوت شقایق جووُ مثبت دَیهَ گوته بیایی خواستگاری ،
زهره هم وا خوشحالی خانواده خَوَر کرد که زی زی دس کار بان تا کسی تر نهاستشه رون کار درس کنن ،
وقتی مهدی ای خور اشنفت مین دلش حالی بی که ای دختر چنی غرور و شخصیت ناره ای همه توهین وش کردم ولی جواب مثبت دیه که شی کنم ؟
ایسه که خوش ها بدبخت با مه هم کاری واش نارم برمش تیرو تا عبرت بیره ،
مهدی و داش گوت ایسه که چَنینهَ مه روم و تیرو آماده بام تا یه هفته تَر یام رویم عقد بکنیم ،
داش هم خوشحال بی گوت افری کر نارارم آخرش د خر شیطو پیاده بی و زندگی خود سروسامو بیی ،
مهدی آماده بی حرکت کرد ویلا تیرو زهره هم زنگ زه و فریبا گوت انشالله یه هفته تر یاییم خدمتتو مهدی رت و تیرو آماده با یه هفته تر یا ،
مهدی وا موشین مد بالا و شیک خوش رت تیرو حُونه دوبلکس شیکی د بالا شهر داشت،
طبقه بالاش سی شهلا وا وسایل آماده کرد تمام کاریا انجام دَ ،
برگه نوشت سی شهلا :
نوشت الان که دوست داشتی بدبخت بشی و خودت را با فریب به من چسبوندی تا من را هم بدبخت کنی باید این قرارداد را رعایت کنید :
(( ۱: به هییییچ وجه باید چشممون به هم نخوره ،
شما توی خونه خودت و من هم توی خونه خودم
۲: اگر نامزدم آمد خونه من شما حق نداری خودت را به او نشان بدی و فراریش بدی
۳: به هییییچ وجه حق نداری توی تهران بگی شما همسر من هستی و هرگز حلقه ازدواج توی دستت نباشد
۴ : تا هر وقت دوست داشتی خودت تنهایی زندگی کن وقتی خسته شدی و طلاق خواستی خبرم کن تا بریم محضر طلاق بگیریم
۵ : هر وقت صدای مهمانی توی خونه من آمد شما حق نداری بیرون بیایی خودت را نشان بدی یا اعتراض کنی،
۶: حق نداری به خانواده خودت یا من بگی ما جدا از هم زندگی میکنیم و آنها را به شک بندازی،
۷: حق نداری اگر توی تهران دوست پیدا کردی به خانه بیاری ،
خلاصه: هر که سی خوشه زندگی میکنیم، تمااااااام ))
برگه نیا د جیِو تا بعدا بیش و شهلا د تیرو حرکت کرد اوما و شهر خوش و داش گوت : زنگ بَزه وَشُو تا بیان محضر عقد بکنیم ،
هر چی رحمن و زهره وش گوتن چنی عیبه باید شو رییم خدمتشو قصه بکنیم ولی قبول نکرد ،
گوت مه کار زیاد دارم باید زی زی گَل بیارم و تیرو هادش تا یه سال نیام ،
شوسو زهره وا خجالتی زنگ زه فریبا گوت امروز بیایی و محضر تا عقد بکنن رون سر زندگیشو تا پشیمو نوینه ،
فریبا هم بیکَشکیِ و حسن گوت دِ نهان بیان و حونه هه طولش بین هر دک پشیمو بان ،
زهره زنگ زه گوت تا عَقلشُو ها و سرجا پشیمو نَویِنهَ دو ساعتی تر بیایی محضر تا عقد بکنن،
حسن هم خوشحال بی فریبا رت و شهلا گوت تا آماده با ،
فریبا زنگ زه و زهره گوت ایمو یه ساعتی تر حرکت کنیم شَمُو هم ریی و محضر آماده بایی .
عباس ( اریا )
ادامه داره.....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت : پنجم
مهدی چَنُو یِه سَرَه قصه کرد و ریش اولا بی سیلش نکرد اصلا مهلت نه که شهلا هم قصه بکنه،
و یه گل کرد و در رت نشیس ته بقیه مین هال ،
شهلا نفس راحتی کشی گوت اوفیش راحتم کردی،
یه دو روزه ها تمرین کنم نُونیسَم چی بُوم تا فک بام راحت بیم ،
زهره داش و مهدی گوت انشالله که جواب مثبته ،
مهدی گوت د طرف مه که مشکلی نی تا بنیم نظر دختر چینه ،
همه خوشحال بین که دِ کار درست بیه ،
د ایلا شهلا چَنُو وا ای حرفیا شوکه بی که مَن دَ اتاق و دَر نکرد ،
زهره و فریبا وتند اومان تِه شهلا که بَنیم نظرش چِینَه ،
فریبا قُرینجَه دش گرت گوت دختر جومه قطی بی ای جومه دُر دُرک و گشاد د کجا آوردی پوشی ارز ولات بردی ؟
زهره گوت دخترم اذیت نکو هه ای لباسیا خو بین ،
وش گُوتَن دخترم نظرت چی بی ؟
شهلا گوت ایمشو فکر کنم سو جواب دییم ،
دِ کم کم خداحافظی کردن و رتن .
میمُونیا رَتن فریبا و حسن مَلَش گَرتن و قصه گن که سی چنی وا ای لباسیا ارزمُو بردی او هم قهر کرد رت و اتاق خوش هه و ناراحتی نشیس سر تخت رت د فکر ،
خُو فکر کرد گوت دَسَش درد نکنه خو رَیِی نَشُونم دَ تا نجات پیدا بکنم اگر شی وش بکنم قول دَیَه کاری وام نُوشتو و حُونِه جَگا سیم گیره اصلا چَشمو و یک نَزَنیه ،
مه هم دی مدت روم دانشگاه مدرک گیرم بعد چند سال بی پشت عقد جَگا بُوَم اوسه دِ چی زن بیوه جگا بیمه دِ دختری نیسم ،
هم ابرو خوم نروه هم ابرو خانواده و فامیل هیچ کسی خَور د گذشتم ناره ،
هه د فکر و نقشه آینده بی تا کم کم خُوش برد ،
شوسو زیِی وا خوشحالی د خُو وریسا اناشتا درست کرد داش و بُوش هم وریسان اومان اناشتا بورن ،
شهلا وا خوشحالی دس داش ماچ کرد گوت دا جامالکم دِ فایده ناره ای کُر قبول دارم وشو بُو تا بیان مه راضیم،
داش هم مین چشیاش ماچ کرد گوت دختر نازارم تو چنو قشنگی که و جومه دایایی هم قبولت کردن اگر لباس خو بپوشی چی کنن ؟ 😂
اناشتا حردن فریبا وا خوشحالی زنگ زه و زهره گوت شقایق جووُ مثبت دَیهَ گوته بیایی خواستگاری ،
زهره هم وا خوشحالی خانواده خَوَر کرد که زی زی دس کار بان تا کسی تر نهاستشه رون کار درس کنن ،
وقتی مهدی ای خور اشنفت مین دلش حالی بی که ای دختر چنی غرور و شخصیت ناره ای همه توهین وش کردم ولی جواب مثبت دیه که شی کنم ؟
ایسه که خوش ها بدبخت با مه هم کاری واش نارم برمش تیرو تا عبرت بیره ،
مهدی و داش گوت ایسه که چَنینهَ مه روم و تیرو آماده بام تا یه هفته تَر یام رویم عقد بکنیم ،
داش هم خوشحال بی گوت افری کر نارارم آخرش د خر شیطو پیاده بی و زندگی خود سروسامو بیی ،
مهدی آماده بی حرکت کرد ویلا تیرو زهره هم زنگ زه و فریبا گوت انشالله یه هفته تر یاییم خدمتتو مهدی رت و تیرو آماده با یه هفته تر یا ،
مهدی وا موشین مد بالا و شیک خوش رت تیرو حُونه دوبلکس شیکی د بالا شهر داشت،
طبقه بالاش سی شهلا وا وسایل آماده کرد تمام کاریا انجام دَ ،
برگه نوشت سی شهلا :
نوشت الان که دوست داشتی بدبخت بشی و خودت را با فریب به من چسبوندی تا من را هم بدبخت کنی باید این قرارداد را رعایت کنید :
(( ۱: به هییییچ وجه باید چشممون به هم نخوره ،
شما توی خونه خودت و من هم توی خونه خودم
۲: اگر نامزدم آمد خونه من شما حق نداری خودت را به او نشان بدی و فراریش بدی
۳: به هییییچ وجه حق نداری توی تهران بگی شما همسر من هستی و هرگز حلقه ازدواج توی دستت نباشد
۴ : تا هر وقت دوست داشتی خودت تنهایی زندگی کن وقتی خسته شدی و طلاق خواستی خبرم کن تا بریم محضر طلاق بگیریم
۵ : هر وقت صدای مهمانی توی خونه من آمد شما حق نداری بیرون بیایی خودت را نشان بدی یا اعتراض کنی،
۶: حق نداری به خانواده خودت یا من بگی ما جدا از هم زندگی میکنیم و آنها را به شک بندازی،
۷: حق نداری اگر توی تهران دوست پیدا کردی به خانه بیاری ،
خلاصه: هر که سی خوشه زندگی میکنیم، تمااااااام ))
برگه نیا د جیِو تا بعدا بیش و شهلا د تیرو حرکت کرد اوما و شهر خوش و داش گوت : زنگ بَزه وَشُو تا بیان محضر عقد بکنیم ،
هر چی رحمن و زهره وش گوتن چنی عیبه باید شو رییم خدمتشو قصه بکنیم ولی قبول نکرد ،
گوت مه کار زیاد دارم باید زی زی گَل بیارم و تیرو هادش تا یه سال نیام ،
شوسو زهره وا خجالتی زنگ زه فریبا گوت امروز بیایی و محضر تا عقد بکنن رون سر زندگیشو تا پشیمو نوینه ،
فریبا هم بیکَشکیِ و حسن گوت دِ نهان بیان و حونه هه طولش بین هر دک پشیمو بان ،
زهره زنگ زه گوت تا عَقلشُو ها و سرجا پشیمو نَویِنهَ دو ساعتی تر بیایی محضر تا عقد بکنن،
حسن هم خوشحال بی فریبا رت و شهلا گوت تا آماده با ،
فریبا زنگ زه و زهره گوت ایمو یه ساعتی تر حرکت کنیم شَمُو هم ریی و محضر آماده بایی .
عباس ( اریا )
ادامه داره.....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Feb, 18:31
امروز شنبه ۲۰بهمن به علت بیماری اعضا خانواده به مرکز بهداری مورموری مراجعه کردم، به علت قطعی برق، داروخانه کانکسی با وجود حالت وخیم بیمارم واصرار من متاسفانه ازدادن دارو آنهم یک سرم کوجک امتناع کرد پس از طی زمان نیم ساعت ونیامدن برق وبعلت وضعیت بیمارم جهت درمان به اجبار به آبدانان رفتم
چه کسی مسوول است اگر مشکلی برای من در طی این مسیر یا بیمار من پیش بیاید؟ جه کسی جوابگو خواهد بود؟
چرا یک متصدی به علت نبود برق از دادن دارو امتناع می کند؟
کسانیکه مسوول هستند پاسخگو باشند
علی بهداد از فرهنگیان مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چه کسی مسوول است اگر مشکلی برای من در طی این مسیر یا بیمار من پیش بیاید؟ جه کسی جوابگو خواهد بود؟
چرا یک متصدی به علت نبود برق از دادن دارو امتناع می کند؟
کسانیکه مسوول هستند پاسخگو باشند
علی بهداد از فرهنگیان مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
07 Feb, 19:21
سالَفِه لری :
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ
قسمت : چهارم
شهلا گوت باشه ایِسَه که شَمُو تایید کنی وَش بُویی بیا تا قصه بکنیم ،
وا سوشوسو فریبا زنگ زه و زهره سلام و علیک گرمی کرد و گوت : اگر خدا قبول بکنه شهلا راضی کردیم گوته کُر بیا تا قصه بکنیم ایسه تو زنگ دِی و مهدی کُرت تا بیا ،
تماس تموم بی زهره زنگ زه و مهدی کُرَش د تیرو سلام و علیک گرمی کرد و گلِی رازوُنی کرد که سی چِی نیایی سر و ای دایا و ریش اسبی بزنی خُومو تنیاییم،
وَش گوت یِه دختر چی پَنجَه اَفتُو همه چی خُو پیدا کردیمه ،
دختر رفیق رحمن بُوتَه د کمال و رنگینی نمونا هیچ ایرادی ناره
و نظر ایمو که تایید بیه ای هفته خود هم بیا د نزیک بینش ،
قصه واش بکو بَنیم ها و دلت یا نه ؟ چنو دختر خویه تا دِیشُه قبول کنی قول وت دیم ،
مهدی هم گوت دا جامالکم مه هه گوم زه نهام شمو هه مَلُم گرتیَه که بیا سیل بکو ،
زهره گوت قول وت دیم یه آخرین خواستگاریه ، اگر قبول نکردی دِ کاری وات ناریم خود انتخاب بکو ولی هر کاری کنی غَریو تیرونی نها د منطقه خومو زَه بَها ،
مهدی هم گوت چَش ۲ روزی تر یام وا یک رویم دینمش،
خداحافظی کردن زی زی زنگ زه و فریبا وا خوشحالی گوت مهدی ۲ روزی تر یا وا یَک یاییم خدمتتو،
فریبا هم زنگ زه و حسن میرش د مغازه خبر خوشحالی دَ وش و شهلا هم گوت ،
شهلا دَ دل خُوش گوت هِه وِی خیال بایی باید کاری بکنم تا فرار بکنه ،
شهلا و داش گوت مه ها روم حونه ننه سر وش بزنم زِی یام ،
رت حونه ننه احوالپرسی گرمی کرد و دس ننه ماچ کرد گری هیسا تیش،
و بهانه کاری وریسا رت د اتاق گشت یه جُومِه و چادر و روسری د ننه وَرداشت زِی زی نیا مین کیف قایم کرد ،
اوما و در یه ساعت هیسا تِه ننه خداحافظی کرد اوما حونه لباسیا ننه نیا د کمد زیر لباسیا خوش قایم کرد ،
گوت تا خواستار اوما که قصه بکنیم وا التماس وش گوم قبولم نَکنَه مه دلم یکی تر ها ولی دا و بوم خَور نارن مه هم عِیوَم یا وشو بوم تو هر کاری کردیه بو مه ای دختر نهام ، چون مه نتونم بُوَم شی نکنم ،
دو روز هم گذشت فریبا حونه تمیز کرد و میوه و شیرینی خریی آماده بین تا شو خانواده حاج رحمن بیان خواستگاری ،
ایواره هم اوما زنگ در زَن در واز کردن حاج رحمن و زهره و مهدی کرش وا شیرین خُوَر کوچک و سمیه خُور گَپ شی کرده و دوما وارد حُونه بین،
وا سلام و علیک گرم و روبوسی اومان نشبسن ،
شهلا د لا دَر سیلش کرد که مهدی وا بهترین کت و شلوار شیک و بدنی ورزیده و قشنگ هیچ ایرادی ناشت ،
دَ دل خوش گوت حیف که مَه مشکل دارم و نتونم قبول بکنم چه فایده ،
شهلا هم د اتاق خُوشَ زی زی آماده کرد،
یِه بالشت کوچک بَست دَ قِه تا بون قوی و زشته و جُومِه دُر دُرک و گشاد ننه پوشی و دورملی ننه ون د سر سفت خوشه بست که هیچ جا دش دیار نوه چادر پوشی و رت آشپزخونه،
گری وش رت فریبا داش وش گوت روله شهلا چایی بیار ،
چایی رخت د لیوان و سفت دورملی بست د سر که ذره د چَشَش دیار بی وا چایی رت مین مجلس سلامی کرد چایی دَ وشو،
اوما نشیس و سفت چادر جَرَن د خوش تا دیار نوه،
زهره گوت چش حسود عروسم کور چنو خجالت کشه و ادب داره خو خوشه پوشیه ،
ولی فریبا و حسن بوش هه تعجب کردن ته خوشو گوتن یه دِ چه لباسیه پوشیه سی چنی خوشه کرده و دایایی😂
فریبا داش هه میِکُوهَ زَه و غیظ و زیر تیه سیل شقایق کرد هه سَمَ و سِی کرد ،
چایی و شیرینی حَردن ، زهره گوت ایِسه نوم خدا بیاری ری دَ اتاق وا یک قصه بکنی ،
شهلا زی زی وریسا رت د اتاق نشیس سفت خُوشه پوشی و سر ون و هار که ریش دیار نوه آماده بی تا وقتی مهدی اوما قصیا وش بوه ،
گَری وش رت مهدی هم اوما دَرَ
اتاق بست بدون سلام و علیک و سیل کرده هِه و سر پا نَنچِیس رِی کرد اولا گوت :
سِیل کُو دخترکَه مَه نُونَم چی کردیه و وا چه حیله دام و بُوم راضی کردیه تا خوته بَچَسبُونی و قِه مَه،
ای پنبه د گوشت درار که مه وات ازدواج کنم،
هه طوری که خواستگاریا قبلیت رد کردیه یه ایراد هم بنی و قه مه بو مه شی وش نکنم چون مه نتونم بُوَم قبول نکنم قلب بوم خروه نهام سکته بکنه، تو خود بوه مه ای کر قبول نکنم لیوا ،
چون مه د تهران نامزد دارم چند ماهی تر ها عروسی بکنم نهاستم دام و بوم باخبر بان ناراحتشو بکنم ،
هر طوری کردیه تو قبول نکو اگر خوته بچسبونی و قه مه و شی وم بکنی خُوتَه بدبخت کنی ،
بَرَمَت تیرو حُونِه جَگا سیت گیرم اصلا نه سراغت یام نه طلاقت دیم تا د زندگی سیر بویی خودکشی بکنی ،
چنو یه سره قصه کرد و ریش اولا بی سیلش نکرد اصلا مهلت نه شهلا قصه بکنه،
و یِه گَل کرد و در رت نشیس ته بقیه مین هال .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ
قسمت : چهارم
شهلا گوت باشه ایِسَه که شَمُو تایید کنی وَش بُویی بیا تا قصه بکنیم ،
وا سوشوسو فریبا زنگ زه و زهره سلام و علیک گرمی کرد و گوت : اگر خدا قبول بکنه شهلا راضی کردیم گوته کُر بیا تا قصه بکنیم ایسه تو زنگ دِی و مهدی کُرت تا بیا ،
تماس تموم بی زهره زنگ زه و مهدی کُرَش د تیرو سلام و علیک گرمی کرد و گلِی رازوُنی کرد که سی چِی نیایی سر و ای دایا و ریش اسبی بزنی خُومو تنیاییم،
وَش گوت یِه دختر چی پَنجَه اَفتُو همه چی خُو پیدا کردیمه ،
دختر رفیق رحمن بُوتَه د کمال و رنگینی نمونا هیچ ایرادی ناره
و نظر ایمو که تایید بیه ای هفته خود هم بیا د نزیک بینش ،
قصه واش بکو بَنیم ها و دلت یا نه ؟ چنو دختر خویه تا دِیشُه قبول کنی قول وت دیم ،
مهدی هم گوت دا جامالکم مه هه گوم زه نهام شمو هه مَلُم گرتیَه که بیا سیل بکو ،
زهره گوت قول وت دیم یه آخرین خواستگاریه ، اگر قبول نکردی دِ کاری وات ناریم خود انتخاب بکو ولی هر کاری کنی غَریو تیرونی نها د منطقه خومو زَه بَها ،
مهدی هم گوت چَش ۲ روزی تر یام وا یک رویم دینمش،
خداحافظی کردن زی زی زنگ زه و فریبا وا خوشحالی گوت مهدی ۲ روزی تر یا وا یَک یاییم خدمتتو،
فریبا هم زنگ زه و حسن میرش د مغازه خبر خوشحالی دَ وش و شهلا هم گوت ،
شهلا دَ دل خُوش گوت هِه وِی خیال بایی باید کاری بکنم تا فرار بکنه ،
شهلا و داش گوت مه ها روم حونه ننه سر وش بزنم زِی یام ،
رت حونه ننه احوالپرسی گرمی کرد و دس ننه ماچ کرد گری هیسا تیش،
و بهانه کاری وریسا رت د اتاق گشت یه جُومِه و چادر و روسری د ننه وَرداشت زِی زی نیا مین کیف قایم کرد ،
اوما و در یه ساعت هیسا تِه ننه خداحافظی کرد اوما حونه لباسیا ننه نیا د کمد زیر لباسیا خوش قایم کرد ،
گوت تا خواستار اوما که قصه بکنیم وا التماس وش گوم قبولم نَکنَه مه دلم یکی تر ها ولی دا و بوم خَور نارن مه هم عِیوَم یا وشو بوم تو هر کاری کردیه بو مه ای دختر نهام ، چون مه نتونم بُوَم شی نکنم ،
دو روز هم گذشت فریبا حونه تمیز کرد و میوه و شیرینی خریی آماده بین تا شو خانواده حاج رحمن بیان خواستگاری ،
ایواره هم اوما زنگ در زَن در واز کردن حاج رحمن و زهره و مهدی کرش وا شیرین خُوَر کوچک و سمیه خُور گَپ شی کرده و دوما وارد حُونه بین،
وا سلام و علیک گرم و روبوسی اومان نشبسن ،
شهلا د لا دَر سیلش کرد که مهدی وا بهترین کت و شلوار شیک و بدنی ورزیده و قشنگ هیچ ایرادی ناشت ،
دَ دل خوش گوت حیف که مَه مشکل دارم و نتونم قبول بکنم چه فایده ،
شهلا هم د اتاق خُوشَ زی زی آماده کرد،
یِه بالشت کوچک بَست دَ قِه تا بون قوی و زشته و جُومِه دُر دُرک و گشاد ننه پوشی و دورملی ننه ون د سر سفت خوشه بست که هیچ جا دش دیار نوه چادر پوشی و رت آشپزخونه،
گری وش رت فریبا داش وش گوت روله شهلا چایی بیار ،
چایی رخت د لیوان و سفت دورملی بست د سر که ذره د چَشَش دیار بی وا چایی رت مین مجلس سلامی کرد چایی دَ وشو،
اوما نشیس و سفت چادر جَرَن د خوش تا دیار نوه،
زهره گوت چش حسود عروسم کور چنو خجالت کشه و ادب داره خو خوشه پوشیه ،
ولی فریبا و حسن بوش هه تعجب کردن ته خوشو گوتن یه دِ چه لباسیه پوشیه سی چنی خوشه کرده و دایایی😂
فریبا داش هه میِکُوهَ زَه و غیظ و زیر تیه سیل شقایق کرد هه سَمَ و سِی کرد ،
چایی و شیرینی حَردن ، زهره گوت ایِسه نوم خدا بیاری ری دَ اتاق وا یک قصه بکنی ،
شهلا زی زی وریسا رت د اتاق نشیس سفت خُوشه پوشی و سر ون و هار که ریش دیار نوه آماده بی تا وقتی مهدی اوما قصیا وش بوه ،
گَری وش رت مهدی هم اوما دَرَ
اتاق بست بدون سلام و علیک و سیل کرده هِه و سر پا نَنچِیس رِی کرد اولا گوت :
سِیل کُو دخترکَه مَه نُونَم چی کردیه و وا چه حیله دام و بُوم راضی کردیه تا خوته بَچَسبُونی و قِه مَه،
ای پنبه د گوشت درار که مه وات ازدواج کنم،
هه طوری که خواستگاریا قبلیت رد کردیه یه ایراد هم بنی و قه مه بو مه شی وش نکنم چون مه نتونم بُوَم قبول نکنم قلب بوم خروه نهام سکته بکنه، تو خود بوه مه ای کر قبول نکنم لیوا ،
چون مه د تهران نامزد دارم چند ماهی تر ها عروسی بکنم نهاستم دام و بوم باخبر بان ناراحتشو بکنم ،
هر طوری کردیه تو قبول نکو اگر خوته بچسبونی و قه مه و شی وم بکنی خُوتَه بدبخت کنی ،
بَرَمَت تیرو حُونِه جَگا سیت گیرم اصلا نه سراغت یام نه طلاقت دیم تا د زندگی سیر بویی خودکشی بکنی ،
چنو یه سره قصه کرد و ریش اولا بی سیلش نکرد اصلا مهلت نه شهلا قصه بکنه،
و یِه گَل کرد و در رت نشیس ته بقیه مین هال .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
06 Feb, 19:46
✍🏻🎤شاعر مردان احمدی مقدم
🍁🍁
چشیات دو یاقوت، دور تیمور لنگن
مردم همه گُون، خیلی قشنگن
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🍁🍁
چشیات دو یاقوت، دور تیمور لنگن
مردم همه گُون، خیلی قشنگن
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
06 Feb, 19:38
سالَفِه لری :
چند سال عذاب وجدان وخاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت : سوم
خیال کردن بخاطر دانشگاه که قبول نویه ناراحته دِ نونیسن بخاطر چیِی تُر ناراحته ،
چند ماه گذشت ایِسَه که دین د دانشگاه قبول نَویه دِ بهانه ناره کم کم خواستگاریا فامیل شروع کردن و خواستگاری ،
تانه زا ، خولوزا ، کچی زا ، حاله زا ، کُر حاجی پیل دار و مهندس و دکتر و بازاری کم کم سر و کَلشو اوما وا دیار،
چون دختر زیبا و با ادب و همه چی خویی بی و دَ خانواده اصیلی گپ بی همه فامیل آرزو داشتن که بُوه و بَویشُو ،
تقریبا ۳۰ تا خواستگار داشت دِ بهانه ناشت که بُوه شی نکنم اجازه دَ تا بیان خواستگاری و هر دفعه یه ایرادی نیا و قیشو شی وَشُو نکرد ردشُو کرد ،
گوت مَه که بدبخت بیمه دِ دیهَ بیشتر وا شی کرده ابرو خانواده و فامیل نورم که بون دختر حاج حسن وَرز شی وا یکی تَر رابطه داشته ،
یا گوت سَرشُو طاسه، یه کوتاه قَدهَ یا اخلاقش خُو نی و بهانه ردشو کرد تا شی نکنه ،
کاری و خواستگاریا کرد و ایراد بیخود نیا و قِیشُو دِ کسی جرات نکرد بیا و خواستگاری تا ایراد ول قیش نَتیَه ارزش رُوَه 😂
کم کم تا ۲۲ سالگی هه و بهانه ایراد خواستگاریا رد کرد هر چی دا و بُوه و فامیل راهنماییش کردن که سی لیوه خود کردیه آییَم سالم که هیچ ایرادی قیش نوه د کجا سیت پیدا بکنیم ؟
اصلا خدا چنی اییمی درست نکرده د خر شیطو بیا و هار یه خواستگار قبول کو تا پیر نوییه ؟
ولی او گوشش بدهکار نوی گوت تا آییم مورد علاقه خوم پیدا نکنم شی نکنم ،
تا مدتی خواستگار ناشت تا یِه شَو خانواده همکار و رفیق حاج حسن بُوه شهلا که بازنشست بی حاج رحمن آدم معتبر و پیا گپ فامیل اومان شونشینی حُونه حسن رفیقش ،
چَشَ زن رحمن حَرد و شقایق گوت ماشالله چی دختر قشنگ و همه چی خو و یک ونی،
چش حسودت کور دخترم ،
گوت حیف یه چند ساله و کُرم لالکیم تا نمردیمه زه بها ولی هه ها د تیرو سالی یه گل هم و مال نیا ترسم یه دختر تیرونی گولش بِیهَ بدبختش کنه،
انی شهلا عزیز اگر قبول بکنه سیش هاستم تا بُوَه و دختر خوم ،
ایسه که زهره زن رحمن ای قصه کرد شهلا وریسا رت اتاق خوش تا قصه ادامه ناشتُوهَ حواسشو پرت با، ولی ول کو نوی ،
شهلا رت اتاق خوش ولی در اتاق واز بی هه گوش دَ اشنفت که زهره و داش گوت مه حتما ای کُر راضی کنم حیفه شقایق عزیز د دسم درا ،
فریبا دایه شقایق هم گوت کاش ای قومی انجام بیره مه هم دَلمَه ،
یه ۳۰ خواستگار هه و بهانه بی خود رد کنه فامیل وامو دشمه کرده اَرزمُو بُرده ،
زهره گوت کارت نوه تو شهلا راضی کو تا مه هم و کُر بوم د تیرو بیا یه گَل یَکَه بینن شاید قبول کردن ،
فریبا گوت کُرت د تیرو چکارا ؟
زهره گُوت نُومَش مهدیه زیِی رَتَه و تیرو وخیر وضش خیلی خوه وا یکی شریکی شرکت گپی داره ، چند حونه هم د بالا شهر تیرو داره ،
زهره گوت هه یه کُر دارم و دو دختری ،
که یکی د دخترو گفتره و شی کرده بچه هم داره اخری دخترم هم ها دانشگاه،
ولی هر کاری کنیم مهدی کُرم زه نها سروسامو بیره ،
بنیم و کمک یک ای دو نفر یاریم سر عقل تا یکه بینن شاید جُور بی ؟
فریبا هم گوت یا خدا ای کار درس با د شَمُو بیتر کی هی،
چند ساعتی نَشیسَن دِ وریسان خداحافظی کردن زهره و فریبا گوت تا ۲ روزی تر زنگ زنم وَت خَوَرَت کنم دِ رَتن ،
د قِه ره حاج رحمن و زهره زنش گوت ایمو ای همه فامیل و مهدی معرفی کردیم قبول نکرد چطور و فکر دختر حسن نَوِیِیمهَ؟
اگر بُوه و بَویمو که خیر خدا ،
سو شوسو زنگ وش بزه بُو تا بیا سیل دختر بکنه در جا قبول کنه ایمو هم خیالمو راحت بُوهَ ،
دَ ایلا هم فریبا و حسن و شهلا گوتن یه دِ بهانه ناره هم کُر خو و خانواده داریه هم وضعش خُوهَ حتما جواب مثبت بی ،
اگر دواره چی او حواستگاریا قبول نکنی ایراد ول بَنی و قِیش دِ معلومه که لیوه بییه باید بوریمت و لیوه خونه ،
شهلا دِ بهانه ناشت گوت ایسه که شمو تایید کنی باشد وش بویی بیا تا وا یک قصه بکنیم .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
🕊
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چند سال عذاب وجدان وخاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت : سوم
خیال کردن بخاطر دانشگاه که قبول نویه ناراحته دِ نونیسن بخاطر چیِی تُر ناراحته ،
چند ماه گذشت ایِسَه که دین د دانشگاه قبول نَویه دِ بهانه ناره کم کم خواستگاریا فامیل شروع کردن و خواستگاری ،
تانه زا ، خولوزا ، کچی زا ، حاله زا ، کُر حاجی پیل دار و مهندس و دکتر و بازاری کم کم سر و کَلشو اوما وا دیار،
چون دختر زیبا و با ادب و همه چی خویی بی و دَ خانواده اصیلی گپ بی همه فامیل آرزو داشتن که بُوه و بَویشُو ،
تقریبا ۳۰ تا خواستگار داشت دِ بهانه ناشت که بُوه شی نکنم اجازه دَ تا بیان خواستگاری و هر دفعه یه ایرادی نیا و قیشو شی وَشُو نکرد ردشُو کرد ،
گوت مَه که بدبخت بیمه دِ دیهَ بیشتر وا شی کرده ابرو خانواده و فامیل نورم که بون دختر حاج حسن وَرز شی وا یکی تَر رابطه داشته ،
یا گوت سَرشُو طاسه، یه کوتاه قَدهَ یا اخلاقش خُو نی و بهانه ردشو کرد تا شی نکنه ،
کاری و خواستگاریا کرد و ایراد بیخود نیا و قِیشُو دِ کسی جرات نکرد بیا و خواستگاری تا ایراد ول قیش نَتیَه ارزش رُوَه 😂
کم کم تا ۲۲ سالگی هه و بهانه ایراد خواستگاریا رد کرد هر چی دا و بُوه و فامیل راهنماییش کردن که سی لیوه خود کردیه آییَم سالم که هیچ ایرادی قیش نوه د کجا سیت پیدا بکنیم ؟
اصلا خدا چنی اییمی درست نکرده د خر شیطو بیا و هار یه خواستگار قبول کو تا پیر نوییه ؟
ولی او گوشش بدهکار نوی گوت تا آییم مورد علاقه خوم پیدا نکنم شی نکنم ،
تا مدتی خواستگار ناشت تا یِه شَو خانواده همکار و رفیق حاج حسن بُوه شهلا که بازنشست بی حاج رحمن آدم معتبر و پیا گپ فامیل اومان شونشینی حُونه حسن رفیقش ،
چَشَ زن رحمن حَرد و شقایق گوت ماشالله چی دختر قشنگ و همه چی خو و یک ونی،
چش حسودت کور دخترم ،
گوت حیف یه چند ساله و کُرم لالکیم تا نمردیمه زه بها ولی هه ها د تیرو سالی یه گل هم و مال نیا ترسم یه دختر تیرونی گولش بِیهَ بدبختش کنه،
انی شهلا عزیز اگر قبول بکنه سیش هاستم تا بُوَه و دختر خوم ،
ایسه که زهره زن رحمن ای قصه کرد شهلا وریسا رت اتاق خوش تا قصه ادامه ناشتُوهَ حواسشو پرت با، ولی ول کو نوی ،
شهلا رت اتاق خوش ولی در اتاق واز بی هه گوش دَ اشنفت که زهره و داش گوت مه حتما ای کُر راضی کنم حیفه شقایق عزیز د دسم درا ،
فریبا دایه شقایق هم گوت کاش ای قومی انجام بیره مه هم دَلمَه ،
یه ۳۰ خواستگار هه و بهانه بی خود رد کنه فامیل وامو دشمه کرده اَرزمُو بُرده ،
زهره گوت کارت نوه تو شهلا راضی کو تا مه هم و کُر بوم د تیرو بیا یه گَل یَکَه بینن شاید قبول کردن ،
فریبا گوت کُرت د تیرو چکارا ؟
زهره گُوت نُومَش مهدیه زیِی رَتَه و تیرو وخیر وضش خیلی خوه وا یکی شریکی شرکت گپی داره ، چند حونه هم د بالا شهر تیرو داره ،
زهره گوت هه یه کُر دارم و دو دختری ،
که یکی د دخترو گفتره و شی کرده بچه هم داره اخری دخترم هم ها دانشگاه،
ولی هر کاری کنیم مهدی کُرم زه نها سروسامو بیره ،
بنیم و کمک یک ای دو نفر یاریم سر عقل تا یکه بینن شاید جُور بی ؟
فریبا هم گوت یا خدا ای کار درس با د شَمُو بیتر کی هی،
چند ساعتی نَشیسَن دِ وریسان خداحافظی کردن زهره و فریبا گوت تا ۲ روزی تر زنگ زنم وَت خَوَرَت کنم دِ رَتن ،
د قِه ره حاج رحمن و زهره زنش گوت ایمو ای همه فامیل و مهدی معرفی کردیم قبول نکرد چطور و فکر دختر حسن نَوِیِیمهَ؟
اگر بُوه و بَویمو که خیر خدا ،
سو شوسو زنگ وش بزه بُو تا بیا سیل دختر بکنه در جا قبول کنه ایمو هم خیالمو راحت بُوهَ ،
دَ ایلا هم فریبا و حسن و شهلا گوتن یه دِ بهانه ناره هم کُر خو و خانواده داریه هم وضعش خُوهَ حتما جواب مثبت بی ،
اگر دواره چی او حواستگاریا قبول نکنی ایراد ول بَنی و قِیش دِ معلومه که لیوه بییه باید بوریمت و لیوه خونه ،
شهلا دِ بهانه ناشت گوت ایسه که شمو تایید کنی باشد وش بویی بیا تا وا یک قصه بکنیم .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
🕊
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
06 Feb, 18:14
خطرات کدخدا پورسرتیپ بابائیان
از طایفه محترم غیاثوند در مورد شب نشینی و صفا و صمیمیت قدیم
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
از طایفه محترم غیاثوند در مورد شب نشینی و صفا و صمیمیت قدیم
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Feb, 20:10
🔹گرتە ڤیدیۆیەکی دگــــمەن لە خوالێخۆشبوو عەباس کـەمـەندی
سەبارەت بە ژیانی عاشقی و گۆرانی دڵتەزینی"نــەتۆری"
#بزرگان کاسه ماس
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
سەبارەت بە ژیانی عاشقی و گۆرانی دڵتەزینی"نــەتۆری"
#بزرگان کاسه ماس
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Feb, 19:51
سالَفِه لری:::::
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت: دوم
کُر گوت : مه هم نرگس خانم نشناسم ، رفیق کُر حالشم دعوتم کرده هه ایمشو واش آشنا بیم،
د حال قصه کرده بین که موشی اول شهر هیسا گوت با اجازه مه روم کیف و وسایلم دی حُونه وردارم بیارم مین موشی بورم حونه خومو آماده بام روم تیرو ،
موشی هیسا و در حونه پیاده بی که روه داخل و یِه گَل شهلا دَ هوش رَت .
شهلا ساعت ۴ و نیم شُو یا وا هُوش سِیل کنه ها د اتاقی و سر تخت خُو چَن دکمه دَ مانتوش هم واز بی ، روسریش درومایه بی ،
زرتلاق بُوهَ که ویچه منی چی کنم یه که حُونه ایمو نی ؟
وا ترس د تخت خو یا وا هار چَنُو سرش گیژ یاره گَلیِهَ،
وا هر بدبختی و زور وریسه دکمه مانتو بَنه رو مین هال سیل کنه یارو که واش سوار بیی ها مین هال آستین کوتاه ها د ورش خُویِسَه،
و یه گل تش روه د سرش مین دلش حالی بوه اوفته و یادش که ای نامرد بی هوشش کرد اورد و حونه ،
دوش وا ای کُر خُوم تنیا د حُونش بیمه حتما کاری وَم کرده،
زی زی اُوما مین اتاق کیف گیره و دَس یواش دَرَ هال واز کنه یا و در دَر کُوش پوشه، دَرَ حُوش واز کنه درا چَنُو گِیژهَ نُونَه دِی شو خلوت کجا روه،
هه وا گَریوَه فرار کنه هه گُوت دَ چنگ ای کُر فرار بکنم هر چی وم بیا جهنم ،
چَنُو جِیَه چنو جیه که وا حَسَ حس یه آژانس شَبوُنه روزی دینه رو تیش ها د خو،
زنه مین پنجره بِیارَش کنه هه وا حس حس التماس وش کنه که موشین آژانس وش بیه تا روم و حُونه ،
صحو آژانس هم سیلش کنه که سر وضعش ناجوره خیال کنه یا دختر فراریه یا خلافکار ،
وش گوت تو ای ساعت ۴ و نیم شو د کجا بِیَه که مُوشی دَ مَه هویی ؟
موشی نارم حوصله دردسر و پاسگاه هم نارم دیِچَه رُو،
شهلا هم وا گریوه و التماس وَش گوت وخدا مَه آدم خلافی نیسَم دانشجوم ها روم و مال اتفاقی سیِم اوُفتایه،
وا التماس و گَریِوَه صَحُو آژانس زنگ زَه یِِه موشی سیش اوما سوار بی بُردش تا دَرَ مال کرایه هم دو برابر وَش دَ پیاده بی ،
وا کلید در حیاط واز کرد رت داخل دیی کَشماتَه همه هان د خُو ،
زیی زیی رت اتاق خُوش لباسیا عوض کرد خُوییس،
شُوسُو ساعت ۱۰ که دَ خُو وَریسا رُوه اناشتا بُوره داش خُو خُو د دَسَش شیوه کرد گوت :
دختر و زغال بُویی مَه تا ساعت ۳ شو هِه مین حیاط بیم سی نُومایی و کُوم رَتی که دیِر اوماییه ؟
مَه هِه و درو و بوت گوتم اوماییه هایی د خو تا دِ غُژ غَژ وام نکنه ؟
شهلا گوت دا جامالکم نرگس معطلم کرد هه گوت خوم برمت میِمُو دارم دِ مَنَم حُونَشو تا شُوسُو آوردم ،
ماچی د ریی داش کرد گوت جامالکم و بُوَم نُو مَه هم توبه توبه دِ شُو و هیچ مراسمی نَروم یَه دِ بی و اولین و آخرین غلطم توبه توبه،
داش هم گوت اگر دواره دی غلطیا نَکَنی مه هم سِی بُوُت نگوم ولی اگر تکرار با همه چی گوم سیش تا زندونیت کنه ،
هر چی بی د مال و خیر گذشت ولی عذاب وجدان و ابرو رَتَنَش دَ خونه کُر رت ،
دِ و دختر سرزنده قبلی نوی و دختر گوشه گیر و افسرده دَ مال و در نکرد،
رابطش هم وا نرگس قطع کرد ولی وش نوت او شُو چه بلایی و سرش اُوماییه تا او هم پخش نکنه بیشتر ابروش روه ،
روز و روز حالش خرو بی و اصلا حوصله کار ناشت هر چی داش گوت روله چته سی چنی خوته زندونی کردیه دی مال نه و خیابو رویی و نه وا ایمو یویی خونه فامیل ؟ هر مشکلی داری وم بُو ،
شهلا هم گوت مه هیچم نی استرس دانشگاه دارم ترسم امسال هم قبول نوم اگر تنها بام بیتر درس ونم حوصله حُونه فامیل نارم ،
هه وا بدبختی و ناراحتی نزیک امتحان کنکور هم رسی و رت امتحان دَ چنو د زندگی ناامید بی دَ دانشگاه هم قبول نوی ،
بیشتر حالش خرو بی دا و بوش هر چی راهنماییش کردن که زندگی هه دانشگاه نی اصلا خُوتَه ناراحت نکو،
خیال کردن بخاطر دانشگاه ناراحته دِ نونیسن ناراحتیش د جایی تَرَه که نُوهَ بُوَش که دختر حاج حسن وا ای اعتبار و اعتقاد و پاکی چه پَلِه دَیَه و اُو .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت: دوم
کُر گوت : مه هم نرگس خانم نشناسم ، رفیق کُر حالشم دعوتم کرده هه ایمشو واش آشنا بیم،
د حال قصه کرده بین که موشی اول شهر هیسا گوت با اجازه مه روم کیف و وسایلم دی حُونه وردارم بیارم مین موشی بورم حونه خومو آماده بام روم تیرو ،
موشی هیسا و در حونه پیاده بی که روه داخل و یِه گَل شهلا دَ هوش رَت .
شهلا ساعت ۴ و نیم شُو یا وا هُوش سِیل کنه ها د اتاقی و سر تخت خُو چَن دکمه دَ مانتوش هم واز بی ، روسریش درومایه بی ،
زرتلاق بُوهَ که ویچه منی چی کنم یه که حُونه ایمو نی ؟
وا ترس د تخت خو یا وا هار چَنُو سرش گیژ یاره گَلیِهَ،
وا هر بدبختی و زور وریسه دکمه مانتو بَنه رو مین هال سیل کنه یارو که واش سوار بیی ها مین هال آستین کوتاه ها د ورش خُویِسَه،
و یه گل تش روه د سرش مین دلش حالی بوه اوفته و یادش که ای نامرد بی هوشش کرد اورد و حونه ،
دوش وا ای کُر خُوم تنیا د حُونش بیمه حتما کاری وَم کرده،
زی زی اُوما مین اتاق کیف گیره و دَس یواش دَرَ هال واز کنه یا و در دَر کُوش پوشه، دَرَ حُوش واز کنه درا چَنُو گِیژهَ نُونَه دِی شو خلوت کجا روه،
هه وا گَریوَه فرار کنه هه گُوت دَ چنگ ای کُر فرار بکنم هر چی وم بیا جهنم ،
چَنُو جِیَه چنو جیه که وا حَسَ حس یه آژانس شَبوُنه روزی دینه رو تیش ها د خو،
زنه مین پنجره بِیارَش کنه هه وا حس حس التماس وش کنه که موشین آژانس وش بیه تا روم و حُونه ،
صحو آژانس هم سیلش کنه که سر وضعش ناجوره خیال کنه یا دختر فراریه یا خلافکار ،
وش گوت تو ای ساعت ۴ و نیم شو د کجا بِیَه که مُوشی دَ مَه هویی ؟
موشی نارم حوصله دردسر و پاسگاه هم نارم دیِچَه رُو،
شهلا هم وا گریوه و التماس وَش گوت وخدا مَه آدم خلافی نیسَم دانشجوم ها روم و مال اتفاقی سیِم اوُفتایه،
وا التماس و گَریِوَه صَحُو آژانس زنگ زَه یِِه موشی سیش اوما سوار بی بُردش تا دَرَ مال کرایه هم دو برابر وَش دَ پیاده بی ،
وا کلید در حیاط واز کرد رت داخل دیی کَشماتَه همه هان د خُو ،
زیی زیی رت اتاق خُوش لباسیا عوض کرد خُوییس،
شُوسُو ساعت ۱۰ که دَ خُو وَریسا رُوه اناشتا بُوره داش خُو خُو د دَسَش شیوه کرد گوت :
دختر و زغال بُویی مَه تا ساعت ۳ شو هِه مین حیاط بیم سی نُومایی و کُوم رَتی که دیِر اوماییه ؟
مَه هِه و درو و بوت گوتم اوماییه هایی د خو تا دِ غُژ غَژ وام نکنه ؟
شهلا گوت دا جامالکم نرگس معطلم کرد هه گوت خوم برمت میِمُو دارم دِ مَنَم حُونَشو تا شُوسُو آوردم ،
ماچی د ریی داش کرد گوت جامالکم و بُوَم نُو مَه هم توبه توبه دِ شُو و هیچ مراسمی نَروم یَه دِ بی و اولین و آخرین غلطم توبه توبه،
داش هم گوت اگر دواره دی غلطیا نَکَنی مه هم سِی بُوُت نگوم ولی اگر تکرار با همه چی گوم سیش تا زندونیت کنه ،
هر چی بی د مال و خیر گذشت ولی عذاب وجدان و ابرو رَتَنَش دَ خونه کُر رت ،
دِ و دختر سرزنده قبلی نوی و دختر گوشه گیر و افسرده دَ مال و در نکرد،
رابطش هم وا نرگس قطع کرد ولی وش نوت او شُو چه بلایی و سرش اُوماییه تا او هم پخش نکنه بیشتر ابروش روه ،
روز و روز حالش خرو بی و اصلا حوصله کار ناشت هر چی داش گوت روله چته سی چنی خوته زندونی کردیه دی مال نه و خیابو رویی و نه وا ایمو یویی خونه فامیل ؟ هر مشکلی داری وم بُو ،
شهلا هم گوت مه هیچم نی استرس دانشگاه دارم ترسم امسال هم قبول نوم اگر تنها بام بیتر درس ونم حوصله حُونه فامیل نارم ،
هه وا بدبختی و ناراحتی نزیک امتحان کنکور هم رسی و رت امتحان دَ چنو د زندگی ناامید بی دَ دانشگاه هم قبول نوی ،
بیشتر حالش خرو بی دا و بوش هر چی راهنماییش کردن که زندگی هه دانشگاه نی اصلا خُوتَه ناراحت نکو،
خیال کردن بخاطر دانشگاه ناراحته دِ نونیسن ناراحتیش د جایی تَرَه که نُوهَ بُوَش که دختر حاج حسن وا ای اعتبار و اعتقاد و پاکی چه پَلِه دَیَه و اُو .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Feb, 04:25
عشایر منطقه جانستان مورموری
🎤حسین انواری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🎤حسین انواری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Feb, 18:47
🍂شەوگار پایزی کوردستان🍂
بە یادی مامۆستا حەسەن زیرەک
🍁 گۆرانی: با وا بێ
🎙 دەنگ: 🎤حوسێن_خاڵدار
🎤حسین_خالدار
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
بە یادی مامۆستا حەسەن زیرەک
🍁 گۆرانی: با وا بێ
🎙 دەنگ: 🎤حوسێن_خاڵدار
🎤حسین_خالدار
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Feb, 18:46
هوار نشینان🌿🌿🪕🥁🎵🎼🎺🎸
🎵یا سلطان هاوار
🎤زنده یاد حسن زیرک
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🎵یا سلطان هاوار
🎤زنده یاد حسن زیرک
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Feb, 18:38
سالَفِه لری:::
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت : اول
شهلا و نرگس دو تا رفیق و همکلاس بین که همه د اول دبیرستان د یه کلاس بین وا یک دیپلم گرتن ،
ولی د کنکور دانشگاه قبول نوین و سی کنکور سالی تر خوشو آماده کردند ،
نرگس دختری آزاد بی که داش طلاق گرتی و بُوَش دواره دوات کردی و زن بُوَه داشت خانواده پیل داری بین ،
بُوَش فقط سر ماه حَسُوش پر د پیل کرد دِ کاری واش ناشت چی کنه ، آزاد آزاد بی ،
ولی شهلا دَ یِه خانواده سنتی و خیلی معتقد که اجازه ناشت بدون اجازه و جایی روه و باید د هفت خوان رستم رد بکردیه تا داش و بُوَش اجازه بیینه تا روه و جایی ،
بُوه شهلا هم تقریبا وضع مالیش خو بی ، ( تاره بازنشسته بی و مغازه داشت ) ،
یه روز دی روزیا نرگس اوما حُونه شهلا گری نشیسن گوت ۲ روزی تر روز تولدمه،
بیشتر دوستیا و فامیل دعوت کردمه تو هم حتما باید بیویی،
دُونیسم خانواده اجازه وت نین خوم اومامه تا اجازته بیرم ،
هر چی شهلا گوت خانواده ایمو رسم نارن که دختر شو روه و جایی ولی فایده ناشت
هر طور بی اجازه د دایه شهلا ( فریبا ) گرت که روه و جشن،
ایواره بُوه شهلا ( حسن ) اوما و مال فریبا وش گوش ۲ شویی تر جشن تولد رفیق شهلا اوما و خونمو دَ مه اجازه گرت که روه تو چی گویی ؟
حسن گوت : هر چند مه راضی نیسم ولی رُوه تا هدیه تحویل دَ فورا بیا حونه چون شُو خطره ،
هر طور بی هر دَک موافقت کردن که شهلا دو شویی تر روه و جشن تولد نرگس رفیقش،
شهلا بعد دیپلم دِ بیکار بی هم د مال کمک داش دَ هم برار کلاس اول راهنماییش درس دَ و بعضی موقع رت و مدرسش دَ درسش باخبر بی ،
دو روز گذشت ایواره شهلا لباس قشنگ پوشی و ارایش کرد و نرگس وا موشی اوما بردش و مراسم ،
مراسم د یه باغ قشنگ که هین بُوش بی انجام گرت ۱۰ کیلومتر د شهر دیر بی ،
هر دک وارد باِغ و پر گل بین د موشی پیاده بین رتن داخل حونه شیک و مجهز ،
شهلا سیل کرد که بیشتر دختریا میِمَو وا قل لباسی وا آرایش غلیظ مختلط هان مین یک ،
و یِه گَل هاست گَل بیاره و نرگس گوت مه چطور بیام داخل که مانتو و لباس بلنگ ها دَ وَرم وا یک جور نُوَه اگر خانوادم بشنون سَُرمَه بُرَن ،
نرگس وش گوت تو وا اونو چکار داری هر چی کنن هایی د کنار مه ،
هر طور بی رتن داخل جمعیت ،
شهلا چنو قشنگ بی که د هر لباسی هه د دیر گل مجلس بی،
بیشتر دختریا و زیبایی و خوشتیپی شهلا حسودی کردن ،
جشن شروع بی و شمعیا کور کرد و کیک هم بری حردن میمونیا کادویا هم تحویل دن ، شهلا هم کادو خوشه د وش ،
ترانه شاد نیان بیشتر دختریا و کریا رپ رتن وسط رقاصی کردن و کم کم موقع شام رسی و شام هم حردن ،
بعد شوم شهلا وریسا رت دستشویی دست و ری بشوره اوما وا دما که د نرگس خداحافظی بکنه وش بوه زنگ بزنه و آژانس مطمئن تا بورش و مال ،
اوما مین هال هر که سی خوشه بی ،
دشو رتی مین باغ و گشته و دشُو نشیسه بین هر چی و دُمَ نرگس گشت پیدا نکرد ،
د هر کسی پرسی خَوَر ناشت تا آخرش وا یه ساعت گشته پیداش کرد که سیر مشروب حردی و حال خوش نَوی ،
هر چی وش گوت سابقه ناشته شو تا ساعت ۱۱ جایی بَمونم زنگ بزه و آژانس آشنا تا بورم و مال،
ولی نرگس هه خَنیس گوت حالا اول شوه د چی ترسی ترسو هایی وا خوم وقتی مراسم تموم بی خوم برمت الان مهمان دارم زشته رییم ،
هر چی بی وا ترس و لرز و استرس و زیر چش مزاحمیا تحمل کرد تا ساعت ۱ شو ،
شهلا جُفت نرگس هیسایه بی که کُر جوان خوشتیپی اوما تِه نرگس تشکر کرد گوت مه سُوشُوسو شفق ها روم تیرو وا اجازت مرخص بام روم حونه کمی استراحت بکنم چیا جمع کنم تا سر وقت حرکت بکنم ،
خدا حافظی کرد هاست روه تا و یه گل نرگس وش گوت الان که ها رویی ای خانم عزیز و رفیقم هم برسو تا مال،
وش گوت چه اشکالی داره بیا سوار با تا بورمش ،
شهلا هم چون خیلی ترسِیسی و دِ راهی ناشت مجبور بی وا ناراحتی بیا سوار موشی با ،
سوار بین حرکت کردن،
کُر جوان هم کمی مشروب حردی ولی زیاد نحردی که و حال خوش نوه ،
شهلا چَنُو زرتلاق بیی که هه رَکُو آورد و دَ دَل خوش هه گن و دشمو و خوش کرد که سی چی اومایه،
دَ قِه ره کُر و شهلا گوت : وت نیا وا ای فرم با حجاب و سنگین دی مراسمیا گَن شرکت بکنی ؟
شهلا گوت مه اصلا خَوَر ناشتمه چَنِی مراسمی داره چون رفیق دوران دبیرستانم بی اوما حُونمو اجازه د خانوادم گرت خیال کردم مراسم ها د حونه خوشو د شهر و در نی
هر کاری کردم آژانس سیم نَگَرت گوت خوم برمت ولی تا الان معطل بیم الان دَ حُونمو قِیا نُونَم چطور رُوم و حُونه ؟
کُر جوان هم گوت مه کارم ها تهران خیلی وقته رتمه ولی چند ماهی تر انتقال گیرم یام ویچه .
گوت مه هم نرگس خانم نشناسم کُر حالش رفیقمه دعوت کرد مه اوُمام اصلا نرگس خانم نشناسم امشو مین مراسم آشنا بیمه واش .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چند سال عذاب وجدان و خاطر هیچ و پوچ :::::
قسمت : اول
شهلا و نرگس دو تا رفیق و همکلاس بین که همه د اول دبیرستان د یه کلاس بین وا یک دیپلم گرتن ،
ولی د کنکور دانشگاه قبول نوین و سی کنکور سالی تر خوشو آماده کردند ،
نرگس دختری آزاد بی که داش طلاق گرتی و بُوَش دواره دوات کردی و زن بُوَه داشت خانواده پیل داری بین ،
بُوَش فقط سر ماه حَسُوش پر د پیل کرد دِ کاری واش ناشت چی کنه ، آزاد آزاد بی ،
ولی شهلا دَ یِه خانواده سنتی و خیلی معتقد که اجازه ناشت بدون اجازه و جایی روه و باید د هفت خوان رستم رد بکردیه تا داش و بُوَش اجازه بیینه تا روه و جایی ،
بُوه شهلا هم تقریبا وضع مالیش خو بی ، ( تاره بازنشسته بی و مغازه داشت ) ،
یه روز دی روزیا نرگس اوما حُونه شهلا گری نشیسن گوت ۲ روزی تر روز تولدمه،
بیشتر دوستیا و فامیل دعوت کردمه تو هم حتما باید بیویی،
دُونیسم خانواده اجازه وت نین خوم اومامه تا اجازته بیرم ،
هر چی شهلا گوت خانواده ایمو رسم نارن که دختر شو روه و جایی ولی فایده ناشت
هر طور بی اجازه د دایه شهلا ( فریبا ) گرت که روه و جشن،
ایواره بُوه شهلا ( حسن ) اوما و مال فریبا وش گوش ۲ شویی تر جشن تولد رفیق شهلا اوما و خونمو دَ مه اجازه گرت که روه تو چی گویی ؟
حسن گوت : هر چند مه راضی نیسم ولی رُوه تا هدیه تحویل دَ فورا بیا حونه چون شُو خطره ،
هر طور بی هر دَک موافقت کردن که شهلا دو شویی تر روه و جشن تولد نرگس رفیقش،
شهلا بعد دیپلم دِ بیکار بی هم د مال کمک داش دَ هم برار کلاس اول راهنماییش درس دَ و بعضی موقع رت و مدرسش دَ درسش باخبر بی ،
دو روز گذشت ایواره شهلا لباس قشنگ پوشی و ارایش کرد و نرگس وا موشی اوما بردش و مراسم ،
مراسم د یه باغ قشنگ که هین بُوش بی انجام گرت ۱۰ کیلومتر د شهر دیر بی ،
هر دک وارد باِغ و پر گل بین د موشی پیاده بین رتن داخل حونه شیک و مجهز ،
شهلا سیل کرد که بیشتر دختریا میِمَو وا قل لباسی وا آرایش غلیظ مختلط هان مین یک ،
و یِه گَل هاست گَل بیاره و نرگس گوت مه چطور بیام داخل که مانتو و لباس بلنگ ها دَ وَرم وا یک جور نُوَه اگر خانوادم بشنون سَُرمَه بُرَن ،
نرگس وش گوت تو وا اونو چکار داری هر چی کنن هایی د کنار مه ،
هر طور بی رتن داخل جمعیت ،
شهلا چنو قشنگ بی که د هر لباسی هه د دیر گل مجلس بی،
بیشتر دختریا و زیبایی و خوشتیپی شهلا حسودی کردن ،
جشن شروع بی و شمعیا کور کرد و کیک هم بری حردن میمونیا کادویا هم تحویل دن ، شهلا هم کادو خوشه د وش ،
ترانه شاد نیان بیشتر دختریا و کریا رپ رتن وسط رقاصی کردن و کم کم موقع شام رسی و شام هم حردن ،
بعد شوم شهلا وریسا رت دستشویی دست و ری بشوره اوما وا دما که د نرگس خداحافظی بکنه وش بوه زنگ بزنه و آژانس مطمئن تا بورش و مال ،
اوما مین هال هر که سی خوشه بی ،
دشو رتی مین باغ و گشته و دشُو نشیسه بین هر چی و دُمَ نرگس گشت پیدا نکرد ،
د هر کسی پرسی خَوَر ناشت تا آخرش وا یه ساعت گشته پیداش کرد که سیر مشروب حردی و حال خوش نَوی ،
هر چی وش گوت سابقه ناشته شو تا ساعت ۱۱ جایی بَمونم زنگ بزه و آژانس آشنا تا بورم و مال،
ولی نرگس هه خَنیس گوت حالا اول شوه د چی ترسی ترسو هایی وا خوم وقتی مراسم تموم بی خوم برمت الان مهمان دارم زشته رییم ،
هر چی بی وا ترس و لرز و استرس و زیر چش مزاحمیا تحمل کرد تا ساعت ۱ شو ،
شهلا جُفت نرگس هیسایه بی که کُر جوان خوشتیپی اوما تِه نرگس تشکر کرد گوت مه سُوشُوسو شفق ها روم تیرو وا اجازت مرخص بام روم حونه کمی استراحت بکنم چیا جمع کنم تا سر وقت حرکت بکنم ،
خدا حافظی کرد هاست روه تا و یه گل نرگس وش گوت الان که ها رویی ای خانم عزیز و رفیقم هم برسو تا مال،
وش گوت چه اشکالی داره بیا سوار با تا بورمش ،
شهلا هم چون خیلی ترسِیسی و دِ راهی ناشت مجبور بی وا ناراحتی بیا سوار موشی با ،
سوار بین حرکت کردن،
کُر جوان هم کمی مشروب حردی ولی زیاد نحردی که و حال خوش نوه ،
شهلا چَنُو زرتلاق بیی که هه رَکُو آورد و دَ دَل خوش هه گن و دشمو و خوش کرد که سی چی اومایه،
دَ قِه ره کُر و شهلا گوت : وت نیا وا ای فرم با حجاب و سنگین دی مراسمیا گَن شرکت بکنی ؟
شهلا گوت مه اصلا خَوَر ناشتمه چَنِی مراسمی داره چون رفیق دوران دبیرستانم بی اوما حُونمو اجازه د خانوادم گرت خیال کردم مراسم ها د حونه خوشو د شهر و در نی
هر کاری کردم آژانس سیم نَگَرت گوت خوم برمت ولی تا الان معطل بیم الان دَ حُونمو قِیا نُونَم چطور رُوم و حُونه ؟
کُر جوان هم گوت مه کارم ها تهران خیلی وقته رتمه ولی چند ماهی تر انتقال گیرم یام ویچه .
گوت مه هم نرگس خانم نشناسم کُر حالش رفیقمه دعوت کرد مه اوُمام اصلا نرگس خانم نشناسم امشو مین مراسم آشنا بیمه واش .
عباس ( اریا )
ادامه داره .....
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Feb, 07:04
💢اهالی روستایی در اقلیم کردستان از حیوانات حیاط وحش مانند بز و کل محافظت میکنند😍
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
03 Feb, 19:46
تردید : قسمت صدم (پایانی)
از فرزاد پرسیدم از خانم انوری چه خبر، تونستن با فراق استاد کنار بیان؟
- متاسفانه او هم گرفتار بیماری شده و چند روزی هست در بیمارستان بستریه.
- عجب خبر بدی ، حالشون چطوره، والله چی بگم میگن زیاد تعریفی نیست.
- خداوند بخیر بگذراند.
تلفنم که تمام شد به طرف اتاق روژینا رفتم تا او را در جریان ابتلای خانم انوری به کرونا قرار دهم.
در کمال تعجب دیدم روژینا داشت گریه می کرد. پرسیدم چه شده، چرا گریه می کنی؟
- بیاد استاد انوری افتادم،
او در حق ما پدری کرد. وقتی که گفتی بر اثر کرونا فوت کرده، داشتم از درون ذوب می شدم ولی نتونستم جلوی تو گریه کنم.
کلی بیاد روزهایی که تدریس می کرد افتادم و در تنهایی ام برای او گریستم.
- خودتو ناراحت نکن، عاقبت همه ما مرگ است، دیر یا زود دارد، خوشا آنانکه یادگاری از خود بجای گذاشتند و رفتند.
درسته استاد از میان ما رفته ولی خاطرات خوب پای درس او بودن، هرگز فراموش نمی شود، الان هم دست و صورتت را پاک کن و گریه را کنار بگذار.
زینت خانم هم که متوجه موضوع گریه کردن روژینا شد از او خواست گریه نکند ، چرا که برای بچه خوب نیست شیر را با گریه مادر بخورد.
وضعیت به گونه ای بود که اصلا نمی توانستم وضعیت خانم انوری را برای روژینا بگویم.
با اینکه کرونا زمین گیرمان کرده بود و از منزل بیرون نمی رفتیم ولی کامیار سرگرمی جالبی بود و خود را با او سرگرم می کردیم. او آرام آرام بزرگ و بزرگتر می شد و علاقه ما نیز روز بروز به او بیشتر می شد.
همزمان با بزرگ شدن کامیار خبرهای خوبی مبنی بر بهبودی مادر نیز به گوش می رسید. به گونه ای که یک روز زهره تماس گرفت و گفت مادر ترخیص شده و تست کرونای او منفی بوده است.
وقتی روژینا خبر بهبودی و ترخیص مادر از بیمارستان را مطلع شد بسیار خوشحال شد و آرزو کرد کرونا تمام شود و بزودی او را از نزدیک ببیند.
خبر بهبودی و ترخیص خانم انوری را نیز فرزاد بهم داد و بسیار خوشحال شدم، که گرچه استاد رفتند ولی شریک زندگانیشون هنوز در بین ما هست.
وقتی موضوع ترخیص شدن خانم انوری را برای روژینا گفتم او پرسید:
مگر او نیز کرونا گرفته بود!؟
- بله او هم کرونا گرفته بود ولی من بهت نگفتم و نخواستم بیش از این نگران باشی.
- خدا را شکر، ان شاالله همه بیمارها از کرونا نجات پیدا کنند.
مادر و زهره چندبار از طریق واتساب با ما تماس تصویری داشتند، او از دیدن کامیار بسیار خوشحال بود.
با اینکه مادر کمی لاغر شده بود ولی الحمدلله روحیه اش خوب بود.
علاوه بر من و روژینا زینت خانم نیز با مادر صحبت می کرد و آرزوی بهبودی کامل او را داشت.
همچنان کامیار شب ها گریه می کرد و خوب نمی خوابید ولی روزها تا دلت بخواهد می خوابید، ما نیز همچون او روزها بیشتر از شبها می خوابیدیم.
مهر ماه از راه رسید و خبری از بازگشایی مدارس نبود و بایستی از طریق فضای مجازی برای دانش آموزان تدریس می کردیم.
یک روز عصر که بواسطه خوابیدن کامیار همگی درخواب بودیم. زنگ در بصدا در آمد، در کمال تعجب، درون مانیتور تصویر عمو نعمت بود، او بدون اینکه به ما اطلاع بدهد به منزلمان آمده بودند، ضمن خوش آمد گویی درب آپارتمان را باز کردم، روژینا پرسید کیه!؟
- عمو نعمته.
- چطور بی خبر آمدند، ان شاالله خیره.
- ان شاالله.
بطرف روشویی رفتم تا قبل از اینکه آسانسور بالا بیاید، صورتم را شسته باشم.
روژینا و زینت خانم هم از خواب بیدار شدند و شروع به جمع کردن منزل نمودند.
صدای درب ورودی آپارتمان می آمد در را که باز کردم بر خلاف انتظار پشت در عمو نعمت نبود، بلکه مادر بود.
باورش سخت بود ولی واقعا مادر بود، با صدای بلند روژینا را صدا زدم و خودم را در آغوش مادر انداختم.
مادر گریه می کرد و من نیز اشک امانم را برده بود، او دم در ایستاده بود هر چه می گفتم بیایید داخل نمی آمدند، حتی وقتی عمو نعمت از او خواست بازهم وارد نشد.
روژینا که از حرفهای ما متعجب شده بود گفت : مادرجان بفرمایید داخل.
- من داخل نمیام تا تو نگویی بخشیدیم.
من خیلی در حق تو و فاروق بدی کردم تا منو نبخشید پامو توی خونه شما نمی گذارم.
- این چه حرفیه، من و فاروق کی باشیم، اینجا منزل خودتون است بفرمایید داخل.
پس از صحبتهای روژینا مادر و عمو وارد منزل شدند و مادر در حالیکه روژینا را بغل کرده بود گفت؛ نگران نباشید الحمدلله تست کرونای من و آقا نعمت منفیه!
مادر با زینت خانم نیز روبوسی کرد و من کامیار را آوردم و به او دادم و گفتم اینم نوه کوچلوتون کامیار خان.
- آی من به فدای کامیار، چقدر خوشکله و شبیه کوچیکی های فاروقه.
الهی شکر که نمردم و کامیار و پدر مادرشو دیدم. خدایا شکرت.
با حضور عمو نعمت و مادر آپارتمان کوچیک ما غرق در شادی شد و برای لحظاتی کرونا را فراموش کردیم.
پایان
✍️#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
از فرزاد پرسیدم از خانم انوری چه خبر، تونستن با فراق استاد کنار بیان؟
- متاسفانه او هم گرفتار بیماری شده و چند روزی هست در بیمارستان بستریه.
- عجب خبر بدی ، حالشون چطوره، والله چی بگم میگن زیاد تعریفی نیست.
- خداوند بخیر بگذراند.
تلفنم که تمام شد به طرف اتاق روژینا رفتم تا او را در جریان ابتلای خانم انوری به کرونا قرار دهم.
در کمال تعجب دیدم روژینا داشت گریه می کرد. پرسیدم چه شده، چرا گریه می کنی؟
- بیاد استاد انوری افتادم،
او در حق ما پدری کرد. وقتی که گفتی بر اثر کرونا فوت کرده، داشتم از درون ذوب می شدم ولی نتونستم جلوی تو گریه کنم.
کلی بیاد روزهایی که تدریس می کرد افتادم و در تنهایی ام برای او گریستم.
- خودتو ناراحت نکن، عاقبت همه ما مرگ است، دیر یا زود دارد، خوشا آنانکه یادگاری از خود بجای گذاشتند و رفتند.
درسته استاد از میان ما رفته ولی خاطرات خوب پای درس او بودن، هرگز فراموش نمی شود، الان هم دست و صورتت را پاک کن و گریه را کنار بگذار.
زینت خانم هم که متوجه موضوع گریه کردن روژینا شد از او خواست گریه نکند ، چرا که برای بچه خوب نیست شیر را با گریه مادر بخورد.
وضعیت به گونه ای بود که اصلا نمی توانستم وضعیت خانم انوری را برای روژینا بگویم.
با اینکه کرونا زمین گیرمان کرده بود و از منزل بیرون نمی رفتیم ولی کامیار سرگرمی جالبی بود و خود را با او سرگرم می کردیم. او آرام آرام بزرگ و بزرگتر می شد و علاقه ما نیز روز بروز به او بیشتر می شد.
همزمان با بزرگ شدن کامیار خبرهای خوبی مبنی بر بهبودی مادر نیز به گوش می رسید. به گونه ای که یک روز زهره تماس گرفت و گفت مادر ترخیص شده و تست کرونای او منفی بوده است.
وقتی روژینا خبر بهبودی و ترخیص مادر از بیمارستان را مطلع شد بسیار خوشحال شد و آرزو کرد کرونا تمام شود و بزودی او را از نزدیک ببیند.
خبر بهبودی و ترخیص خانم انوری را نیز فرزاد بهم داد و بسیار خوشحال شدم، که گرچه استاد رفتند ولی شریک زندگانیشون هنوز در بین ما هست.
وقتی موضوع ترخیص شدن خانم انوری را برای روژینا گفتم او پرسید:
مگر او نیز کرونا گرفته بود!؟
- بله او هم کرونا گرفته بود ولی من بهت نگفتم و نخواستم بیش از این نگران باشی.
- خدا را شکر، ان شاالله همه بیمارها از کرونا نجات پیدا کنند.
مادر و زهره چندبار از طریق واتساب با ما تماس تصویری داشتند، او از دیدن کامیار بسیار خوشحال بود.
با اینکه مادر کمی لاغر شده بود ولی الحمدلله روحیه اش خوب بود.
علاوه بر من و روژینا زینت خانم نیز با مادر صحبت می کرد و آرزوی بهبودی کامل او را داشت.
همچنان کامیار شب ها گریه می کرد و خوب نمی خوابید ولی روزها تا دلت بخواهد می خوابید، ما نیز همچون او روزها بیشتر از شبها می خوابیدیم.
مهر ماه از راه رسید و خبری از بازگشایی مدارس نبود و بایستی از طریق فضای مجازی برای دانش آموزان تدریس می کردیم.
یک روز عصر که بواسطه خوابیدن کامیار همگی درخواب بودیم. زنگ در بصدا در آمد، در کمال تعجب، درون مانیتور تصویر عمو نعمت بود، او بدون اینکه به ما اطلاع بدهد به منزلمان آمده بودند، ضمن خوش آمد گویی درب آپارتمان را باز کردم، روژینا پرسید کیه!؟
- عمو نعمته.
- چطور بی خبر آمدند، ان شاالله خیره.
- ان شاالله.
بطرف روشویی رفتم تا قبل از اینکه آسانسور بالا بیاید، صورتم را شسته باشم.
روژینا و زینت خانم هم از خواب بیدار شدند و شروع به جمع کردن منزل نمودند.
صدای درب ورودی آپارتمان می آمد در را که باز کردم بر خلاف انتظار پشت در عمو نعمت نبود، بلکه مادر بود.
باورش سخت بود ولی واقعا مادر بود، با صدای بلند روژینا را صدا زدم و خودم را در آغوش مادر انداختم.
مادر گریه می کرد و من نیز اشک امانم را برده بود، او دم در ایستاده بود هر چه می گفتم بیایید داخل نمی آمدند، حتی وقتی عمو نعمت از او خواست بازهم وارد نشد.
روژینا که از حرفهای ما متعجب شده بود گفت : مادرجان بفرمایید داخل.
- من داخل نمیام تا تو نگویی بخشیدیم.
من خیلی در حق تو و فاروق بدی کردم تا منو نبخشید پامو توی خونه شما نمی گذارم.
- این چه حرفیه، من و فاروق کی باشیم، اینجا منزل خودتون است بفرمایید داخل.
پس از صحبتهای روژینا مادر و عمو وارد منزل شدند و مادر در حالیکه روژینا را بغل کرده بود گفت؛ نگران نباشید الحمدلله تست کرونای من و آقا نعمت منفیه!
مادر با زینت خانم نیز روبوسی کرد و من کامیار را آوردم و به او دادم و گفتم اینم نوه کوچلوتون کامیار خان.
- آی من به فدای کامیار، چقدر خوشکله و شبیه کوچیکی های فاروقه.
الهی شکر که نمردم و کامیار و پدر مادرشو دیدم. خدایا شکرت.
با حضور عمو نعمت و مادر آپارتمان کوچیک ما غرق در شادی شد و برای لحظاتی کرونا را فراموش کردیم.
پایان
✍️#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
03 Feb, 13:30
🌺🍃🌼🍃🌸🍃🌺🍃🌼
فرا رسیدن اعیاد شعبانیه ،وفرخنده سالروز ولادت امام حسین علیه السلام وعلمدار کربلا حضرت ابوالفضل علیه السلام و حضرت امام سجاد وروز جانباز گرامی باد.
🌷🌱🌷🌱🌷🌱🌷🌱🌷
🌺الّلهُمَّ🎊💗
🌺صلّ🎊💗
🌺علْی 🎊💗
🍃محَمَّدٍ🎊 💗
🌺وآلَ🎊💗
🍃محَمَّدٍ🎊💗
🌺وعَجِّل🎊💗
🌺 فرَجَهُم🎊💗
روابط عمومی شهرداری و شورای اسلامی شهر مورموری
فرا رسیدن اعیاد شعبانیه ،وفرخنده سالروز ولادت امام حسین علیه السلام وعلمدار کربلا حضرت ابوالفضل علیه السلام و حضرت امام سجاد وروز جانباز گرامی باد.
🌷🌱🌷🌱🌷🌱🌷🌱🌷
🌺الّلهُمَّ🎊💗
🌺صلّ🎊💗
🌺علْی 🎊💗
🍃محَمَّدٍ🎊 💗
🌺وآلَ🎊💗
🍃محَمَّدٍ🎊💗
🌺وعَجِّل🎊💗
🌺 فرَجَهُم🎊💗
روابط عمومی شهرداری و شورای اسلامی شهر مورموری
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Feb, 20:03
هر ژنی ئه نوم زندگی احتیاج ئی ژنی تر دری که بتونی اگرد ئو بدون هومالی ،گپ پشت سر،حسویدی و کینه در ارتباط بو.ژنی که هر روژ،نیرو ا دس چی ئو و دلداری داینی باریا.
#خواهرانه
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
#خواهرانه
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Feb, 19:56
هر ژنی ئه نوم زندگی احتیاج ئی ژنی تر دری که بتونی اگرد ئو بدون هومالی ،گپ پشت سر،حسویدی و کینه در ارتباط بو.ژنی که هر روژ،نیرو ا دس چی ئو و دلداری داینی باریا.
#خواهرانه
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
#خواهرانه
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Feb, 19:42
کلیپ لکی دت مال هامسا بهروز مرادی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Feb, 19:40
تردید : قسمت نود و نهم
هوا رو به تاریکی بود که روژینا و بچه را تحویلمان دادند و گفتند به سرعت آنها را به منزل ببریم و مواظب باشیم مادر و بچه آلوده به ویروس کرونا نشوند.
روژینا و بچه را سوار ماشین کردیم و به سمت منزل رفتیم.
در بین راه بچه ساکت بود ولی همینکه به خانه رسیدیم شروع به گریه کردن کرد.
مرضیه خانم با دیدن بچه گفت؛ خیلی شبیه مادرشه و محمد می گفت اتفاقا خودِ خودِ فاروقه.
بحث تشابه بچه به من یا روژینا بالا گرفت و زینت خانم هم او را شبیه من توصیف نمود.
روژینا گفت؛ فارق از شباهت بچه به من یا فاروق، با اجازه مادر نوه اش را کامیار می نامیم.
زینت خانم ضمن تبریک گفت، اسم قشنگی است ان شا الله همواره خوشبخت باشد.
بعد از نیم ساعت محمد و مرضیه رفتند، کامیار هر چند لحظه یکبار گریه می کرد و زینت خانم دلیل گریه های بچه را گرسنگی او می دانست و پیشنهاد کرد بروم یک قوطی شیر نان بخرم و به بچه شیرخشک بدهیم.
بی درنگ به داروخانه رفتم و شیرخشک و شیشه شیر خریدم و به منزل آوردم. زینت خانم با آب جوش برای کامیار شیر درست کرد و بعد از اینکه ولرم شد آرام آرام به او خوراند.
خوشبختانه بچه آرام گرفت و گریه هایش کمتر شد و خوابید.
روز بعد به بیمارستان رفتم و نامه ولادت بچه را گرفتم به ثبت احوال بردم و تقاضای شناسنامه کردم.
عصر عمو نعمت تماس گرفت و جویای حال روژینا شد و پرسید برای آقا زاده چه نامی انتخاب کرده اید؟
- با اجازتون او را کامیار نام نهادیم.
- به به، چه جالب، چه اسم خوب و اصیلی ، احسنت.
- انتخاب روژینا بوده.
- آفرین بر عروس خودم.
- عمونعمت یک خبر بد برات دارم.
- چی شده؟
- متاسفانه استاد انوری بر اثر کرونا فوت کردند.
- نگو، کی گفت!
- یکی از رفقای هم دانشجویی تلفنی بهم گفت.
- خدابیامرزدش، چه خبر تلخی .
حیف برای آن مرد دانشمند.
- آره واقعا جای تاسف داره.
- با این وضعیت اجازه برگزاری مراسم فاتحه خوانی هم نمی دهند و الا حتما در مراسمش شرکت می کردم.
- تاسف من علاوه بر از دست دادن دکتر به اینه که متاسفانه نمیشه براش مراسم بزرگداشت گرفت.
- از مادر چه خبر؟
- آمپولها موثر بودند و الان داره اثر خودشو میده. دکتر میگه، کمی بهتر شده.
- خدا را شکر، خدا کنه زودتر از بیمارستان ترخیص بشه.
تا یک هفته اول بدنیا آمدن کامیار بچه شبها تا صبح به تناوب گریه می کرد و نمی گذاشت بخوابیم، ولی بر عکس روز مرتب می خوابید.
در این مدت هر روز با زهره در تماس بودم و وضعیت بیماری مادر را می پرسیدم.
وضیت کرونا بدتر شده بود به گونه ای که تا پایان مردادماه سال ۱۳۹۹ تعداد جان باختگان این بیماری به ۲۰ هزار و ۳۷۶ نفر رسیده بود و آمار، آمارِ وحشت ناکی بود و هر کس آنرا می شنید نگران بود.
گاهی وقت ها مریض مبتلا رو به بهبودی بود و همگی خوشحال از اینکه دیگر بر بیماری غلبه کرده ولی متاسفانه طرف یهویی فوت می کرد و با آن وضعیت سخت جسم او را همراه با آهک دفن می کردند.
من نیز نگران وضعیت مادر بودم و گر چه خبرها از بهبودی نسبی مادر داشت ولی قلبا نگرانیم بیشتر بود.
در ترددهای خارج از خانه بسیار احتیاط می کردم و مواظب بودم که کرونا نگیرم.
وقتی مامور پست شناسنامه کامیار را آورد خیلی خوشحال شدیم، به گمانم بزودی به او نیز یارانه ماهیانه خواهند داد.
روژینا پس چک کردن شناسنامه گفت:
به به کامیار فرزند روژینا و فاروق، اگر استاد انوری بدونه اسم پسرمان را کامیار گذاشته ایم کلی خوشحال میشه.
- گمان نکنم خوشحال بشه.
- این چه حرفیه!
استاد عاشق اسمهای اصیل ایرانی است، اصلا شمارش بگیر خودم بهش بگم.
- روژینا جان، استاد ۱۰ رزوی هست که دستش از این دنیا کوتاه شده.
- نگو، خدا نکنه، زبونت رو گاز بگیر.
- متاسفانه واقعیت داره، چند ساعت قبل از تولد کامیار بر اثر کرونا فوت کردن.
- آخی، افسوس و صد افسوس.
چقدر کرونا بی رحمه!
واقعا استاد انوری، حیفه که دیگر در این دنیا نباشه.
چطور تا حالا بهم نگفتی!؟
- نمی خواستم ناراحت بشی و شیرینی تولد کامیار همراه با تلخی سفر ابدی استاد در نظرت کم شه.
- من که تا عمر دارم خوبیهای استاد فقید رو فراموش نمی کنم. خدا کنه زودتر کرونا تموم بشه و بتونیم بریم کرمانشاه و با خانمش تسلیت بگیم.
- انشاالله.
بعد از صحبت با روژینا یادم افتاد که به فرزاد تماس بگیرم و جویای احوالش بشم.
شماره اش را گرفتم سریع گوشی را برداشت.
سلام و احوالپرسی کردیم او جویای حال پسرم شد و پرسید اسمش رو کی گذاشتید؟
- کامیار.
- به به، چه اسم قشنگ و با مسمایی، اگر استاد فقید زنده بود حتما از این نامگذاری خوشحال می شد.
- آره، افسوس که رفتند!
- از مادرتون چه خبر ترخیص شدند؟
- هنوز بیمارستانه، من که بخاطر تولد کامیار نتونستم برم ایلام، ولی میگن، کمی بهتره.
از خانم انوری چه خبر، تونستن با فراق استاد کنار بیان؟
- متاسفانه او ...
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
هوا رو به تاریکی بود که روژینا و بچه را تحویلمان دادند و گفتند به سرعت آنها را به منزل ببریم و مواظب باشیم مادر و بچه آلوده به ویروس کرونا نشوند.
روژینا و بچه را سوار ماشین کردیم و به سمت منزل رفتیم.
در بین راه بچه ساکت بود ولی همینکه به خانه رسیدیم شروع به گریه کردن کرد.
مرضیه خانم با دیدن بچه گفت؛ خیلی شبیه مادرشه و محمد می گفت اتفاقا خودِ خودِ فاروقه.
بحث تشابه بچه به من یا روژینا بالا گرفت و زینت خانم هم او را شبیه من توصیف نمود.
روژینا گفت؛ فارق از شباهت بچه به من یا فاروق، با اجازه مادر نوه اش را کامیار می نامیم.
زینت خانم ضمن تبریک گفت، اسم قشنگی است ان شا الله همواره خوشبخت باشد.
بعد از نیم ساعت محمد و مرضیه رفتند، کامیار هر چند لحظه یکبار گریه می کرد و زینت خانم دلیل گریه های بچه را گرسنگی او می دانست و پیشنهاد کرد بروم یک قوطی شیر نان بخرم و به بچه شیرخشک بدهیم.
بی درنگ به داروخانه رفتم و شیرخشک و شیشه شیر خریدم و به منزل آوردم. زینت خانم با آب جوش برای کامیار شیر درست کرد و بعد از اینکه ولرم شد آرام آرام به او خوراند.
خوشبختانه بچه آرام گرفت و گریه هایش کمتر شد و خوابید.
روز بعد به بیمارستان رفتم و نامه ولادت بچه را گرفتم به ثبت احوال بردم و تقاضای شناسنامه کردم.
عصر عمو نعمت تماس گرفت و جویای حال روژینا شد و پرسید برای آقا زاده چه نامی انتخاب کرده اید؟
- با اجازتون او را کامیار نام نهادیم.
- به به، چه جالب، چه اسم خوب و اصیلی ، احسنت.
- انتخاب روژینا بوده.
- آفرین بر عروس خودم.
- عمونعمت یک خبر بد برات دارم.
- چی شده؟
- متاسفانه استاد انوری بر اثر کرونا فوت کردند.
- نگو، کی گفت!
- یکی از رفقای هم دانشجویی تلفنی بهم گفت.
- خدابیامرزدش، چه خبر تلخی .
حیف برای آن مرد دانشمند.
- آره واقعا جای تاسف داره.
- با این وضعیت اجازه برگزاری مراسم فاتحه خوانی هم نمی دهند و الا حتما در مراسمش شرکت می کردم.
- تاسف من علاوه بر از دست دادن دکتر به اینه که متاسفانه نمیشه براش مراسم بزرگداشت گرفت.
- از مادر چه خبر؟
- آمپولها موثر بودند و الان داره اثر خودشو میده. دکتر میگه، کمی بهتر شده.
- خدا را شکر، خدا کنه زودتر از بیمارستان ترخیص بشه.
تا یک هفته اول بدنیا آمدن کامیار بچه شبها تا صبح به تناوب گریه می کرد و نمی گذاشت بخوابیم، ولی بر عکس روز مرتب می خوابید.
در این مدت هر روز با زهره در تماس بودم و وضعیت بیماری مادر را می پرسیدم.
وضیت کرونا بدتر شده بود به گونه ای که تا پایان مردادماه سال ۱۳۹۹ تعداد جان باختگان این بیماری به ۲۰ هزار و ۳۷۶ نفر رسیده بود و آمار، آمارِ وحشت ناکی بود و هر کس آنرا می شنید نگران بود.
گاهی وقت ها مریض مبتلا رو به بهبودی بود و همگی خوشحال از اینکه دیگر بر بیماری غلبه کرده ولی متاسفانه طرف یهویی فوت می کرد و با آن وضعیت سخت جسم او را همراه با آهک دفن می کردند.
من نیز نگران وضعیت مادر بودم و گر چه خبرها از بهبودی نسبی مادر داشت ولی قلبا نگرانیم بیشتر بود.
در ترددهای خارج از خانه بسیار احتیاط می کردم و مواظب بودم که کرونا نگیرم.
وقتی مامور پست شناسنامه کامیار را آورد خیلی خوشحال شدیم، به گمانم بزودی به او نیز یارانه ماهیانه خواهند داد.
روژینا پس چک کردن شناسنامه گفت:
به به کامیار فرزند روژینا و فاروق، اگر استاد انوری بدونه اسم پسرمان را کامیار گذاشته ایم کلی خوشحال میشه.
- گمان نکنم خوشحال بشه.
- این چه حرفیه!
استاد عاشق اسمهای اصیل ایرانی است، اصلا شمارش بگیر خودم بهش بگم.
- روژینا جان، استاد ۱۰ رزوی هست که دستش از این دنیا کوتاه شده.
- نگو، خدا نکنه، زبونت رو گاز بگیر.
- متاسفانه واقعیت داره، چند ساعت قبل از تولد کامیار بر اثر کرونا فوت کردن.
- آخی، افسوس و صد افسوس.
چقدر کرونا بی رحمه!
واقعا استاد انوری، حیفه که دیگر در این دنیا نباشه.
چطور تا حالا بهم نگفتی!؟
- نمی خواستم ناراحت بشی و شیرینی تولد کامیار همراه با تلخی سفر ابدی استاد در نظرت کم شه.
- من که تا عمر دارم خوبیهای استاد فقید رو فراموش نمی کنم. خدا کنه زودتر کرونا تموم بشه و بتونیم بریم کرمانشاه و با خانمش تسلیت بگیم.
- انشاالله.
بعد از صحبت با روژینا یادم افتاد که به فرزاد تماس بگیرم و جویای احوالش بشم.
شماره اش را گرفتم سریع گوشی را برداشت.
سلام و احوالپرسی کردیم او جویای حال پسرم شد و پرسید اسمش رو کی گذاشتید؟
- کامیار.
- به به، چه اسم قشنگ و با مسمایی، اگر استاد فقید زنده بود حتما از این نامگذاری خوشحال می شد.
- آره، افسوس که رفتند!
- از مادرتون چه خبر ترخیص شدند؟
- هنوز بیمارستانه، من که بخاطر تولد کامیار نتونستم برم ایلام، ولی میگن، کمی بهتره.
از خانم انوری چه خبر، تونستن با فراق استاد کنار بیان؟
- متاسفانه او ...
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Feb, 19:40
تفنگ چیاکه چاوونی د پا بورینه
اومانه و قورسو مالگه خرینه
پازنی دِ چاوونی آوئش د دونی
صیادش عجل زِه تیر ناگهونی
🍁🍁
✍🏻شاعر مردان دریکوند
🎤مداح علی بازگیر
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اومانه و قورسو مالگه خرینه
پازنی دِ چاوونی آوئش د دونی
صیادش عجل زِه تیر ناگهونی
🍁🍁
✍🏻شاعر مردان دریکوند
🎤مداح علی بازگیر
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
30 Jan, 19:46
تردید: قسمت نود و هشت
چند دقیقه بعد پرستار آمد و گفت بزودی روژینا زایمان خواهد کرد. بهتره بریم پارچه و وسایل بچه را با خودمان بیاوریم.
من اطلاعی از آنها نداشتم ولی زینت خانم گفت:
همه چیز آماده است نگران نباش فقط بایستی برگردیم منزل و آنها را بیاریم.
به سرعت به سوی خانه آمدیم زینت خانم دو کیف نسبتا بزرگ بهم داد و گفت اینها وسایل مورد نیازند ورشون دار تا به بیمارستان ببریم.
به سرعت به بیمارستان برگشتیم و در سالن دم درب بخش زایمان بر روی صندلیهای فلزی نشستیم. انتظامات مرتب بر رعایت موازین بهداشتی تاکید داشت و تذکر می داد که ماسک بزنید.
انتظار سخت است در آن وضعیت خاص به مراتب سخت تر، هر کسی که از قسمت زایشگاه بیرون می آمد به سرعت از او جویای حال روژینا می شدم و همگی می گفتند صبر کنید، ان شاالله بزودی بچه بدنیا می آید.
این جملات را نه تنها به من بلکه به چند خانواده که مثل ما منتظر تولد بچه بودند می گفتند. گاهی صداهایی از داخل زایشگاه، کم و بیش شنیده می شد که حکایت از تحمل درد فراوان ناله کننده داشت.
نه تنها من بلکه زینت خانم نیز از وضعیت پیش آمده خسته شده بود و از اینکه چند ساعت گذشته بود و خبری از زایمان روژینا نبود دلهره داشت.
یکجا بند نبودیم و مرتب از روی صندلی فلزی بلند می شدیم و قدم می زدیم گاهی هم من به محوطه بیمارستان می رفتم تا زمان بگذرد و لحظه موعود فرا رسد.
آقای نادری و مرضیه خانم نیز به بیمارستان آمدند علی رغم همه ی سخت گیریها در کنارمان بودند.
تلفنهای مرتب زهره هم خودش حکایتی دیگر داشت و مرتب می پرسید پس چی شد؟
بچه بدنیا نیامد!
از وقتی محمد و مرضیه خانم آمدند وضعیت روحی ما بهتر شد و چون مرتب حرف می زدیم راحت تر زمان می گذشت،با این حال باز به در ورودی زایشگاه زدم و پس از آمدن پرستار از او آخرین وضعیت روژینا را پرسیدم که گفت:
حوصله کنید آقا ، تمام تلاش دکتر و همکاران این است که خانم طبیعی زایمان کنند.
- من که رضایت نامه برای هرگونه عمل جراحی را امضا و اثر انگشت زدم، خوب سزارینش کنید.
- نه آقا عجله نکنید ان شاالله کار به سزارین نمی کشه و طبیعی زایمان می کنه.
- آخه سه ساعت از زمان آوردنش گذشته!
- باشه آقا ، بفرمایید برید بشینید و صبور باشد.
حرفی نمانده بود که نزده باشم و دیگر حوصله حرف زدن با او را نداشتم و به همراه محمد به بیرون از بخش رفتیم. کمی قدم زدیم و حرف زدیم.
یهویی مرضیه خانم پیشمان آمد و گفت :
مبارک است، مبارک است، بچه بدنیا آمد.
از خوشحالی نمی دانستم چکار کنم، محمد ضمن تبریک مرا در آغوش گرفت و ابراز خوشحالی کرد.
رفتیم داخل سالن ، زینت خانم خوشحال بود و تولد بچه را بهم تبریک گفت. همگی خوشحال بودیم و جلو درب آسایشگاه ایستادیم. از یکی از پرسنل سوال کردم کی می توانیم بچه را ببینیم که گفت؛ بچه در اتاق مخصوص است که خدای نکرده کرونا نگیره.
چون خانم طبیعی زایمان کرده، ان شاالله چند ساعت دیگه همراه بچه ترخیص می شود.
به زهره زنگ زدم و تولد بچه را اطلاع دادم. پدر تماس گرفت و تبریک گفت و آرزو کرد با تولد بچه و شنیدن این خبر خوش، مادر نیز بهبود یابد و از بیمارستان مرخص شود.
کیومرث خان هم که زینت خانم موضوع تولد بچه را بهش اطلاع داده بود نیز تماس گرفت ضمن ابراز خوشحالی تبریک گفت.
بعد از بدنیا آمدن بچه حرف همه این بود که اسم پسر را چه می گذاریم با اینکه من و روژینا بر کامیار نامیدن بچه توافق کرده بودیم به آنها نگفتم تا بعد از ترخیص شدن روژینا از زبان خودش بشنوند.
زینت خانم مقداری شکولات از داخل کیفش درآورد و بینمان تقصیم کرد.
موبایلم زنگ خورد و در میان ناباوری نوشته بود فرزاد!
مدتها بود از او بی خبر بودم و نمی دانم چطور متوجه شده پدر شدم، که دارد زنگ می زند.
گوشی را برداشتم و سلام و احوالپرسی کردم و پرسیدم:
چطور رفیق کشتی گیر ما یاد من کرده؟
نکنه حریف تمرینی می خوای؟
- ارادتمندم برادر، همیشه بیادت هستم و از اینکه دیر به دیر زنگ می زنم ببخشید.
- نه داداش شما ببخشید سری قبل هم شما تماس گرفتی، نوبت من بود که زنگ می زدم.
چه خبر ؟
- والله، خبر بدی دارم و نمی دانم چطور بهت بگم.
- پناه بر خدا، بگو چی شده!؟
- متاسفانه استاد انوری، بدلیل ابتلا به کرونا فوت کردند.
زبانم به لکنت افتاد و باورش برایم سخت بود ، در آنی آن همه خوشحالی تبدیل به غم و ناراحتی شدیدی شد.
به فرزاد گفتم اگر مراسم یادیودی گرفتند خبرم کند تا شرکت نمایم و با دلی رنجور از او خدا حافظی کردم.
محمد که وضعیت روحیم را آنگونه دید، پرسید چت شد که با اشاره به او فهماندم بعدا برایش خواهم گفت.
با اینکه همه ی فکرم ترخیص روژینا و بچه بود مشغله فکری تازه ام این بود که چطور خبر فوت استاد انوری را به روژینا اطلاع دهم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چند دقیقه بعد پرستار آمد و گفت بزودی روژینا زایمان خواهد کرد. بهتره بریم پارچه و وسایل بچه را با خودمان بیاوریم.
من اطلاعی از آنها نداشتم ولی زینت خانم گفت:
همه چیز آماده است نگران نباش فقط بایستی برگردیم منزل و آنها را بیاریم.
به سرعت به سوی خانه آمدیم زینت خانم دو کیف نسبتا بزرگ بهم داد و گفت اینها وسایل مورد نیازند ورشون دار تا به بیمارستان ببریم.
به سرعت به بیمارستان برگشتیم و در سالن دم درب بخش زایمان بر روی صندلیهای فلزی نشستیم. انتظامات مرتب بر رعایت موازین بهداشتی تاکید داشت و تذکر می داد که ماسک بزنید.
انتظار سخت است در آن وضعیت خاص به مراتب سخت تر، هر کسی که از قسمت زایشگاه بیرون می آمد به سرعت از او جویای حال روژینا می شدم و همگی می گفتند صبر کنید، ان شاالله بزودی بچه بدنیا می آید.
این جملات را نه تنها به من بلکه به چند خانواده که مثل ما منتظر تولد بچه بودند می گفتند. گاهی صداهایی از داخل زایشگاه، کم و بیش شنیده می شد که حکایت از تحمل درد فراوان ناله کننده داشت.
نه تنها من بلکه زینت خانم نیز از وضعیت پیش آمده خسته شده بود و از اینکه چند ساعت گذشته بود و خبری از زایمان روژینا نبود دلهره داشت.
یکجا بند نبودیم و مرتب از روی صندلی فلزی بلند می شدیم و قدم می زدیم گاهی هم من به محوطه بیمارستان می رفتم تا زمان بگذرد و لحظه موعود فرا رسد.
آقای نادری و مرضیه خانم نیز به بیمارستان آمدند علی رغم همه ی سخت گیریها در کنارمان بودند.
تلفنهای مرتب زهره هم خودش حکایتی دیگر داشت و مرتب می پرسید پس چی شد؟
بچه بدنیا نیامد!
از وقتی محمد و مرضیه خانم آمدند وضعیت روحی ما بهتر شد و چون مرتب حرف می زدیم راحت تر زمان می گذشت،با این حال باز به در ورودی زایشگاه زدم و پس از آمدن پرستار از او آخرین وضعیت روژینا را پرسیدم که گفت:
حوصله کنید آقا ، تمام تلاش دکتر و همکاران این است که خانم طبیعی زایمان کنند.
- من که رضایت نامه برای هرگونه عمل جراحی را امضا و اثر انگشت زدم، خوب سزارینش کنید.
- نه آقا عجله نکنید ان شاالله کار به سزارین نمی کشه و طبیعی زایمان می کنه.
- آخه سه ساعت از زمان آوردنش گذشته!
- باشه آقا ، بفرمایید برید بشینید و صبور باشد.
حرفی نمانده بود که نزده باشم و دیگر حوصله حرف زدن با او را نداشتم و به همراه محمد به بیرون از بخش رفتیم. کمی قدم زدیم و حرف زدیم.
یهویی مرضیه خانم پیشمان آمد و گفت :
مبارک است، مبارک است، بچه بدنیا آمد.
از خوشحالی نمی دانستم چکار کنم، محمد ضمن تبریک مرا در آغوش گرفت و ابراز خوشحالی کرد.
رفتیم داخل سالن ، زینت خانم خوشحال بود و تولد بچه را بهم تبریک گفت. همگی خوشحال بودیم و جلو درب آسایشگاه ایستادیم. از یکی از پرسنل سوال کردم کی می توانیم بچه را ببینیم که گفت؛ بچه در اتاق مخصوص است که خدای نکرده کرونا نگیره.
چون خانم طبیعی زایمان کرده، ان شاالله چند ساعت دیگه همراه بچه ترخیص می شود.
به زهره زنگ زدم و تولد بچه را اطلاع دادم. پدر تماس گرفت و تبریک گفت و آرزو کرد با تولد بچه و شنیدن این خبر خوش، مادر نیز بهبود یابد و از بیمارستان مرخص شود.
کیومرث خان هم که زینت خانم موضوع تولد بچه را بهش اطلاع داده بود نیز تماس گرفت ضمن ابراز خوشحالی تبریک گفت.
بعد از بدنیا آمدن بچه حرف همه این بود که اسم پسر را چه می گذاریم با اینکه من و روژینا بر کامیار نامیدن بچه توافق کرده بودیم به آنها نگفتم تا بعد از ترخیص شدن روژینا از زبان خودش بشنوند.
زینت خانم مقداری شکولات از داخل کیفش درآورد و بینمان تقصیم کرد.
موبایلم زنگ خورد و در میان ناباوری نوشته بود فرزاد!
مدتها بود از او بی خبر بودم و نمی دانم چطور متوجه شده پدر شدم، که دارد زنگ می زند.
گوشی را برداشتم و سلام و احوالپرسی کردم و پرسیدم:
چطور رفیق کشتی گیر ما یاد من کرده؟
نکنه حریف تمرینی می خوای؟
- ارادتمندم برادر، همیشه بیادت هستم و از اینکه دیر به دیر زنگ می زنم ببخشید.
- نه داداش شما ببخشید سری قبل هم شما تماس گرفتی، نوبت من بود که زنگ می زدم.
چه خبر ؟
- والله، خبر بدی دارم و نمی دانم چطور بهت بگم.
- پناه بر خدا، بگو چی شده!؟
- متاسفانه استاد انوری، بدلیل ابتلا به کرونا فوت کردند.
زبانم به لکنت افتاد و باورش برایم سخت بود ، در آنی آن همه خوشحالی تبدیل به غم و ناراحتی شدیدی شد.
به فرزاد گفتم اگر مراسم یادیودی گرفتند خبرم کند تا شرکت نمایم و با دلی رنجور از او خدا حافظی کردم.
محمد که وضعیت روحیم را آنگونه دید، پرسید چت شد که با اشاره به او فهماندم بعدا برایش خواهم گفت.
با اینکه همه ی فکرم ترخیص روژینا و بچه بود مشغله فکری تازه ام این بود که چطور خبر فوت استاد انوری را به روژینا اطلاع دهم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
29 Jan, 20:41
تردید: قسمت نود و هفتم
ساعت ۵ عصر به محل قرار رفتم و خوشبختانه فروشنده آمپولها را تحویلم داد. به منزل رفتم و موضوع خریدن آمپول مادر را برای روژینا و زینت خانم تعریف کردم. روژینا پیشنهاد داد با توجه به اینکه زینت خانم در منزل هست خودم زودتر آمپولها را برای مادر ببرم تا ان شا الله زودتر بهبود یابد.
با اینکه سخت بود آنها را تنها بگذارم ولی پیشنهاد خوبی بود و به محمد زنگ زدم و بهش گفتم فردا به ایلام میروم و چند روزی نیستم چنانچه بچه ها کاری داشتند برایشان انجام دهد او خندید و گفت:
اصلاً نگران هیچی نباش انگار مرضیه خودش حامله است بیشتر از هر کسی مواظب زنداداش روژینا است. ماشین هم زیر پاشه پیگم ، روزی یکی دو بار بیاد و به او سر بزند.
شب وسایلم را جمع کردم و به پدر تماس گرفتم و موضوع رفتنم به ایلام را بهش اطلاع دادم. او خوشحال شد و آرزوی صحت ودسلامتی کرد.
صبح زود از خواب بیدار شدم نیمرویی خوردم و به سمت ایلام حرکت کردم. بین راه در ورودی برخی شهرها ایست و بازرسی گذاشته بودند و به زحمت اجازه تردد می دادند آنها برگه سلامت تست کرونا را می خواستند.
بعد ظهر به ایلام رسیدم، پدر و زهره منتظرم بودند بعد از احوالپرسی جویای حال مادر شدم و پدر توضیح داد که تغییری نکرده و امیدوارم با تزریق این آمپولهایی که تو آوردی زودتر بهبودیش را بدست آورد.
بعد از خوردن ناهار عمو نعمت نیز به منزلمان آمد. به اتفاق عمو پیش دکتر معالج مادر رفتیم. منشی در بین مریضها اجازه داد دکتر را ببینیم. دکتر با دیدن آمپولها خوشحال شد و بر روی برگه ای دستور تزریق آنها را صادر کرد و بهم داد. قبل از خروج از مطب دکتر گفت:
نمی خواهم نگرانت کنم ولی متاسفانه وضعیت خانم از چند روز قبل که شما را ملاقات کردم بهتر نشده و کمی نگران کننده است. به هر حال توکل به خداوند داشته باشید و دعا کنید زودتر واکسنش ساخته شود تا جلوی شیوع بیماری گرفته شود.
- با این فرمایش شما یعنی حال مادر خیلی خرابه.
- نه ولی وظیفه ام بود که وضعیت او را اطلاع بدهم تا در جریان باشید. درگیری ریه اش بیشتر شده و این نشانه خوبی نیست.
دکتر نگرانمان کرد و با آن حالت بد به بیمارستان رفتیم. دایی حسن و پدر نیز آنجا بودند. دایی از اینکه برای مادر آمپول خریده بودم کلی تشکر کرد. آمپولها و دستور تزریق را به پرستار بخش دادم و اجازه خواستم با مادر ملاقاتی داشته باشم که متاسفانه اجازه نداد.
خیلی ناراحت بودم و بی اختیار شروع به گریه کردم. پدر و دایی دلداریم دادند و ازم خواستند بخدا توکل کنم و گریه نکنم. انتظامات بیمارستان تذکر داد که راهرو را خلوت کنیم و همگی به داخل محوطه بیمارستان رفتیم.
دایی حسن گفت:
فاروق جان تو برگرد تهران و مواظب روژینا باش. مادرت الحمدلله زندگی خوبی را طی کرده و شاید هم قسمتش این باشد که خدای نخواسته در اثر این بیماری فوت کند. کاری از دست کسی بر نمیاد بهتر تو مواظب زن و بچه ات باشی.
- دایی جان اینطور نگو، ان شاالله مادر بسلامتی خوب میشه.
- ان شا الله. من هم خیلی امیدوارم ولی به هر حال هر دو روی سکه را باید ببینیم.
شب تا صبح به مادر فکر می کردم و خواب راحتی نداشتم. روز بعد نیز ایلام ماندم و به بیمارستان رفتم و از مبینا خانم که شیفتش بود وضعیت مادر را جویا شدم، او گفت:
وضعیتش تغییری نکرده ان شاالله آمپولها وضعیتش را بهتر می کنند.
- میتونم برای دقایقی او را ببینم؟
- نه متاسفانه، اون سری هم که گذاشتم به ملاقات مادرت بری کلی بعد از شما بهم تذکر دادند.
شب در حال جمع کردن وسایلم بودم که زهره پیشم آمد و کلی درد دل کردیم. او نیز نگران مادر بود با اینکه خودم هم از وضعیت بد مادر مطلع بودم ولی به زهره روحیه دادم و گفتم نگران نباشد و ان شاالله مادر به سلامتی از بیمارستان ترخیص می شود.
روز بعد به تهران برگشتم.
زینت خانم و روژینا وضعیت مادر را پرسیدند و به آنها گفتم خوب هست و ان شاالله بزودی ترخیص می شود.
چند روز بعد روژینا را پیش متخصص زایمان بردم او ضمن معاینه روژینا بهش گفته بود الحمدلله وضعیت بچه خوب است.
او متذکر شده بود چنانچه طی هفته آینده درد داشت به بیمارستان مراجعه کند.
از حرفهای دکتر احتمال می دادم بزودی بچه بدنیا بیاد.
عصر به زهره تماس گرفتم از وضعیت مادر پرسیدم. او گفت با اینکه آمپولها را تزریق کرده متاسفانه وضعیتش تغییر آنچنانی نداشته.
برایش تعریف کردم که روژینا را برای به دکتر برده ام و احتمال داده هفته آینده زایمان کند.
با اینکه از نزدیکی تولد پسرم خوشحال بودم ولی از وضعیت مادر بشدت نگران بودم.
همانطور که دکتر پیش بینی کرده بود چند روز بعد روژینا احساس درد شدیدی داشت و به سرعت او را به بیمارستان بردیم.
او را جهت معاینه به داخل بخش زایمان بردند و اجازه همراهی من یا زینت خانم را ندادند.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ساعت ۵ عصر به محل قرار رفتم و خوشبختانه فروشنده آمپولها را تحویلم داد. به منزل رفتم و موضوع خریدن آمپول مادر را برای روژینا و زینت خانم تعریف کردم. روژینا پیشنهاد داد با توجه به اینکه زینت خانم در منزل هست خودم زودتر آمپولها را برای مادر ببرم تا ان شا الله زودتر بهبود یابد.
با اینکه سخت بود آنها را تنها بگذارم ولی پیشنهاد خوبی بود و به محمد زنگ زدم و بهش گفتم فردا به ایلام میروم و چند روزی نیستم چنانچه بچه ها کاری داشتند برایشان انجام دهد او خندید و گفت:
اصلاً نگران هیچی نباش انگار مرضیه خودش حامله است بیشتر از هر کسی مواظب زنداداش روژینا است. ماشین هم زیر پاشه پیگم ، روزی یکی دو بار بیاد و به او سر بزند.
شب وسایلم را جمع کردم و به پدر تماس گرفتم و موضوع رفتنم به ایلام را بهش اطلاع دادم. او خوشحال شد و آرزوی صحت ودسلامتی کرد.
صبح زود از خواب بیدار شدم نیمرویی خوردم و به سمت ایلام حرکت کردم. بین راه در ورودی برخی شهرها ایست و بازرسی گذاشته بودند و به زحمت اجازه تردد می دادند آنها برگه سلامت تست کرونا را می خواستند.
بعد ظهر به ایلام رسیدم، پدر و زهره منتظرم بودند بعد از احوالپرسی جویای حال مادر شدم و پدر توضیح داد که تغییری نکرده و امیدوارم با تزریق این آمپولهایی که تو آوردی زودتر بهبودیش را بدست آورد.
بعد از خوردن ناهار عمو نعمت نیز به منزلمان آمد. به اتفاق عمو پیش دکتر معالج مادر رفتیم. منشی در بین مریضها اجازه داد دکتر را ببینیم. دکتر با دیدن آمپولها خوشحال شد و بر روی برگه ای دستور تزریق آنها را صادر کرد و بهم داد. قبل از خروج از مطب دکتر گفت:
نمی خواهم نگرانت کنم ولی متاسفانه وضعیت خانم از چند روز قبل که شما را ملاقات کردم بهتر نشده و کمی نگران کننده است. به هر حال توکل به خداوند داشته باشید و دعا کنید زودتر واکسنش ساخته شود تا جلوی شیوع بیماری گرفته شود.
- با این فرمایش شما یعنی حال مادر خیلی خرابه.
- نه ولی وظیفه ام بود که وضعیت او را اطلاع بدهم تا در جریان باشید. درگیری ریه اش بیشتر شده و این نشانه خوبی نیست.
دکتر نگرانمان کرد و با آن حالت بد به بیمارستان رفتیم. دایی حسن و پدر نیز آنجا بودند. دایی از اینکه برای مادر آمپول خریده بودم کلی تشکر کرد. آمپولها و دستور تزریق را به پرستار بخش دادم و اجازه خواستم با مادر ملاقاتی داشته باشم که متاسفانه اجازه نداد.
خیلی ناراحت بودم و بی اختیار شروع به گریه کردم. پدر و دایی دلداریم دادند و ازم خواستند بخدا توکل کنم و گریه نکنم. انتظامات بیمارستان تذکر داد که راهرو را خلوت کنیم و همگی به داخل محوطه بیمارستان رفتیم.
دایی حسن گفت:
فاروق جان تو برگرد تهران و مواظب روژینا باش. مادرت الحمدلله زندگی خوبی را طی کرده و شاید هم قسمتش این باشد که خدای نخواسته در اثر این بیماری فوت کند. کاری از دست کسی بر نمیاد بهتر تو مواظب زن و بچه ات باشی.
- دایی جان اینطور نگو، ان شاالله مادر بسلامتی خوب میشه.
- ان شا الله. من هم خیلی امیدوارم ولی به هر حال هر دو روی سکه را باید ببینیم.
شب تا صبح به مادر فکر می کردم و خواب راحتی نداشتم. روز بعد نیز ایلام ماندم و به بیمارستان رفتم و از مبینا خانم که شیفتش بود وضعیت مادر را جویا شدم، او گفت:
وضعیتش تغییری نکرده ان شاالله آمپولها وضعیتش را بهتر می کنند.
- میتونم برای دقایقی او را ببینم؟
- نه متاسفانه، اون سری هم که گذاشتم به ملاقات مادرت بری کلی بعد از شما بهم تذکر دادند.
شب در حال جمع کردن وسایلم بودم که زهره پیشم آمد و کلی درد دل کردیم. او نیز نگران مادر بود با اینکه خودم هم از وضعیت بد مادر مطلع بودم ولی به زهره روحیه دادم و گفتم نگران نباشد و ان شاالله مادر به سلامتی از بیمارستان ترخیص می شود.
روز بعد به تهران برگشتم.
زینت خانم و روژینا وضعیت مادر را پرسیدند و به آنها گفتم خوب هست و ان شاالله بزودی ترخیص می شود.
چند روز بعد روژینا را پیش متخصص زایمان بردم او ضمن معاینه روژینا بهش گفته بود الحمدلله وضعیت بچه خوب است.
او متذکر شده بود چنانچه طی هفته آینده درد داشت به بیمارستان مراجعه کند.
از حرفهای دکتر احتمال می دادم بزودی بچه بدنیا بیاد.
عصر به زهره تماس گرفتم از وضعیت مادر پرسیدم. او گفت با اینکه آمپولها را تزریق کرده متاسفانه وضعیتش تغییر آنچنانی نداشته.
برایش تعریف کردم که روژینا را برای به دکتر برده ام و احتمال داده هفته آینده زایمان کند.
با اینکه از نزدیکی تولد پسرم خوشحال بودم ولی از وضعیت مادر بشدت نگران بودم.
همانطور که دکتر پیش بینی کرده بود چند روز بعد روژینا احساس درد شدیدی داشت و به سرعت او را به بیمارستان بردیم.
او را جهت معاینه به داخل بخش زایمان بردند و اجازه همراهی من یا زینت خانم را ندادند.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
29 Jan, 20:36
این شما و این هم پل تاریخی گاومیشان در مرز استان های لرستان و ایلام
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
29 Jan, 20:33
🎵 بزران
🎤رضا بارانی بیرانوند
🎚تنظیم: هادی زمانی
#درخواستی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🎤رضا بارانی بیرانوند
🎚تنظیم: هادی زمانی
#درخواستی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Jan, 19:09
تردید: قسمت نود و شش
پلیس بر به پارکینگ رفتن پاشین تاکید داشت و کلی خواهش و التماس کردم و وضعیت مادر و روژینا را توضیح دادم تا به جریمه بسنده کند.
وقتی گفتم مادرم کرونا دارد و بستری است بنده خدا ترسید و گفت؛ عقب تر وایسا ما را هم آلوده نکنی!
- ماسک زدم
- این کونایی که من دیدم ماسک زدن یا نزدن فرقی به حالش نداره بد جوری سرایت میکنه.
به افسر پلیس قول اخلاقی دادم در طول مسیر من بعد رعایت کنم و او قبضی را برایم نوشت و به دستم داد و گفت :
مواظب باش و رعایت کن، برو به مادر بستریت و همسر پا به ماهت برس.
از دیدن مبلغ قبض نوشته شده چشمام داشت از حدقه بیرون می زد.
سوار ماشین شدم و به احتیاط حرکت کردم، قبل از جریمه شدن در نظر داشتم مسافرم را تا داخل شهر اسلام آباد برسانم ولی بعد از جریمه ۲۰۰ هزار تومانی او را در انتهای شهر پیاده کردم و رفتم.
روژینا تماس گرفت و گفت که مادرش وسایلش رو جمع کرده و منتظر رسیدن منه.
به کرمانشاه که رسیدم مستقیم به سمت منزل کیومرث خان رفتم.
خان و زینت خانم جویای حال مادر شدند و توضیحات مفصلی برای آنها از وضعیت مادر گفتم.
زینت خانم گفت:
نگران نباش پسرم، ان شاالله مادرت از این وضعیت نجات پیدا میکنه.
ناهار را در منزل خان خوردم و بعد از آن وسایل زینت خانم را که خیلی هم زیاد بودن در صندوق عقب و بر روی قسمتی از صندلی عقب ماشین جا دادم و حرکت کردیم.
در طول مسیر چند بار پدر و زهره تماس گرفتند و جویای حالم شدند، روژینا نیز مرتب با زینا خانم در تماس بود.
غروب به منزل رسیدیم، زینت خانم را تا دم در آپارتمان همراهی کردم و خودم برگشتم وسایل داخل ماشین را در چند نوبت به منزل بردم.
پس از نشستن در پذیرایی روژینا و مرضیه خانم جویای حال مادر شدند، از آنها خواستم دعا کنند خداوند مادر را شفا دهد که شفیعی جز خودش نیست.
بعد از خوردن چای و استراحتی مختصر شام خوردیم، طبق معمول از روژینا بابت زحماتش در پختن شام تشکر کردم که او جواب داد تشکر را بایستی از مرضیه خانم کرد که زحمت شام امشب رو کشیدن.
- بله آبجی مرضیه که در این چند روزه به همراه داداش محمدخیلی ما را شرمنده کردن و کار و زندگی خود را ول کردن و به کارای ما رسیدگی کردن.
بعد از شام خیلی خوابم می آمد و گرفتم خوابیدم. روز بعد زود از خواب بیدار شدم و قبل از هر کاری به زهره زنگ زدم و جویای حال مادر شدم آنطور که او می گفت تغییری نکرده و همچنان بستری است.
او می گفت، شنیدم یک آمپولی هست بنام رمدسیویر که برای درمان کرونا موثره.
- از دکتر معالج مادر سوال کنید اگر تایید کرد براش می خریم.
- به پدر میگم عصر بره مطبش ببینم چه دکتر نظرش چیه.
عصر نوبت پیاده روی روژینا بود و او و زینت خانم را برای پیاده روی به دماوند بردم.
با حضور زینت خانم او کاملا مراقب روژینا بود و همراه روژینا پیاده روی می کرد.
شب پدر تماس گرفت و گفت :
دکتر گفته آمپول رمدسیویر برای کرونا خوبه ولی تقلبی اش هم در بازار آمده باید مواظب باشیم آمپول اصلی را بخریم.
- چشم ، هر طور شده چندتا می خرم.
حالا که دکتر هم تایید کرده دیگر جای درنگ نبود و باید چند تا را می خریدم.
به محمد زنگ زدم و موضوع آمپول را بهش گفتم. محمد معتقد بود هر دارویی بخوایم در کوچه مروی پیدا میشه.
روز بعد به همراه محمد برای خرید آمپول رمدسیویر به کوچه مروی رفتیم.
بعد از کلی گشتن یک نفر را پیدا کردیم که می گفت میتوانه آمپول اصل را برایمان بخرد.
با اینکه قیمتی که می گفت بسیار گران بود ، بیعانه ای بهش دادم و قرار شد عصر ساعت ۵ تعداد ۴ آمپول اصل رمدسیویر تحویلم بدهد.
گر چه بقول محمد، دادن آنهمه پول ریسک بزرگی بود، ولی امیدوار بودم که گولم نزده باشد و عصر داروها را تحویلم دهد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
پلیس بر به پارکینگ رفتن پاشین تاکید داشت و کلی خواهش و التماس کردم و وضعیت مادر و روژینا را توضیح دادم تا به جریمه بسنده کند.
وقتی گفتم مادرم کرونا دارد و بستری است بنده خدا ترسید و گفت؛ عقب تر وایسا ما را هم آلوده نکنی!
- ماسک زدم
- این کونایی که من دیدم ماسک زدن یا نزدن فرقی به حالش نداره بد جوری سرایت میکنه.
به افسر پلیس قول اخلاقی دادم در طول مسیر من بعد رعایت کنم و او قبضی را برایم نوشت و به دستم داد و گفت :
مواظب باش و رعایت کن، برو به مادر بستریت و همسر پا به ماهت برس.
از دیدن مبلغ قبض نوشته شده چشمام داشت از حدقه بیرون می زد.
سوار ماشین شدم و به احتیاط حرکت کردم، قبل از جریمه شدن در نظر داشتم مسافرم را تا داخل شهر اسلام آباد برسانم ولی بعد از جریمه ۲۰۰ هزار تومانی او را در انتهای شهر پیاده کردم و رفتم.
روژینا تماس گرفت و گفت که مادرش وسایلش رو جمع کرده و منتظر رسیدن منه.
به کرمانشاه که رسیدم مستقیم به سمت منزل کیومرث خان رفتم.
خان و زینت خانم جویای حال مادر شدند و توضیحات مفصلی برای آنها از وضعیت مادر گفتم.
زینت خانم گفت:
نگران نباش پسرم، ان شاالله مادرت از این وضعیت نجات پیدا میکنه.
ناهار را در منزل خان خوردم و بعد از آن وسایل زینت خانم را که خیلی هم زیاد بودن در صندوق عقب و بر روی قسمتی از صندلی عقب ماشین جا دادم و حرکت کردیم.
در طول مسیر چند بار پدر و زهره تماس گرفتند و جویای حالم شدند، روژینا نیز مرتب با زینا خانم در تماس بود.
غروب به منزل رسیدیم، زینت خانم را تا دم در آپارتمان همراهی کردم و خودم برگشتم وسایل داخل ماشین را در چند نوبت به منزل بردم.
پس از نشستن در پذیرایی روژینا و مرضیه خانم جویای حال مادر شدند، از آنها خواستم دعا کنند خداوند مادر را شفا دهد که شفیعی جز خودش نیست.
بعد از خوردن چای و استراحتی مختصر شام خوردیم، طبق معمول از روژینا بابت زحماتش در پختن شام تشکر کردم که او جواب داد تشکر را بایستی از مرضیه خانم کرد که زحمت شام امشب رو کشیدن.
- بله آبجی مرضیه که در این چند روزه به همراه داداش محمدخیلی ما را شرمنده کردن و کار و زندگی خود را ول کردن و به کارای ما رسیدگی کردن.
بعد از شام خیلی خوابم می آمد و گرفتم خوابیدم. روز بعد زود از خواب بیدار شدم و قبل از هر کاری به زهره زنگ زدم و جویای حال مادر شدم آنطور که او می گفت تغییری نکرده و همچنان بستری است.
او می گفت، شنیدم یک آمپولی هست بنام رمدسیویر که برای درمان کرونا موثره.
- از دکتر معالج مادر سوال کنید اگر تایید کرد براش می خریم.
- به پدر میگم عصر بره مطبش ببینم چه دکتر نظرش چیه.
عصر نوبت پیاده روی روژینا بود و او و زینت خانم را برای پیاده روی به دماوند بردم.
با حضور زینت خانم او کاملا مراقب روژینا بود و همراه روژینا پیاده روی می کرد.
شب پدر تماس گرفت و گفت :
دکتر گفته آمپول رمدسیویر برای کرونا خوبه ولی تقلبی اش هم در بازار آمده باید مواظب باشیم آمپول اصلی را بخریم.
- چشم ، هر طور شده چندتا می خرم.
حالا که دکتر هم تایید کرده دیگر جای درنگ نبود و باید چند تا را می خریدم.
به محمد زنگ زدم و موضوع آمپول را بهش گفتم. محمد معتقد بود هر دارویی بخوایم در کوچه مروی پیدا میشه.
روز بعد به همراه محمد برای خرید آمپول رمدسیویر به کوچه مروی رفتیم.
بعد از کلی گشتن یک نفر را پیدا کردیم که می گفت میتوانه آمپول اصل را برایمان بخرد.
با اینکه قیمتی که می گفت بسیار گران بود ، بیعانه ای بهش دادم و قرار شد عصر ساعت ۵ تعداد ۴ آمپول اصل رمدسیویر تحویلم بدهد.
گر چه بقول محمد، دادن آنهمه پول ریسک بزرگی بود، ولی امیدوار بودم که گولم نزده باشد و عصر داروها را تحویلم دهد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Jan, 18:42
آیین ریش‌تراشون در فرهنگ لر
ریش‌تراشون، در میان مردمان لر، چیزی فراتر از یک آیین ساده است؛ جشنی است برای مرد شدن، برای ورود به دنیایی که در آن واژه‌ی “مسئولیت” معنا میگیرد. وقتی نوجوان در میان جمع ایستاده، نگاه‌های پرمهر خانواده و بزرگان بر او خیره است. صدای خنده‌ها، شوخی‌ها و گاه کلماتی پر از نصیحت، فضایی گرم و آکنده از احساس را می‌سازد. این لحظه، تنها اصلاح ریش نیست، بلکه برگی از دفتر زندگی است که در جمعی صمیمی و در دل فرهنگ ریشه‌دار لری رقم می‌خورد. در زیر نور ملایم آفتاب یا گرمای خانه‌ی اجدادی، تیغی که در دست بزرگتر خانواده است، بر صورت جوان می‌لغزد. هر حرکت تیغ، انگار باری از تجربه و حکمت را بر دوش او می‌گذارد. صدای خش‌خش تیغ بر پوست، موسیقی خاصی است که در حافظه‌ی جمعی این قوم نقش بسته است. مردان مسن، با چهره‌هایی آمیخته به غرور، شاهد این گذارند و زنان، با نگاهی سرشار از مهر، پایان بی‌پروایی نوجوانی را نظاره میکنند. در این لحظه‌ها، تاریخ و هویت در کنار هم ایستاده‌اند؛ آدابی که روح جمعی این مردم را زنده نگه می‌دارد. وقتی اصلاح به پایان می‌رسد، گونه‌های سرخ‌شده‌ی جوان، نمادی است از پذیرش بلوغ. لبخندهای گرم، کف‌زدن‌های حضار و گاهی بوسه‌ای بر پیشانی او، نشان از تأیید و پذیرش جمع دارد. این مراسم ساده اما عمیق، جشنی است که در آن عشق، احترام و فرهنگ در هم تنیده‌اند. ریش‌تراشون، آیینی است که نه‌تنها مردی تازه را معرفی میکند، بلکه هویت قوم لر را با تمام اصالت و زیبایی‌اش جشن میگیرد.
#فرهنگ_لر
#نورآباد_ممسنی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ریش‌تراشون، در میان مردمان لر، چیزی فراتر از یک آیین ساده است؛ جشنی است برای مرد شدن، برای ورود به دنیایی که در آن واژه‌ی “مسئولیت” معنا میگیرد. وقتی نوجوان در میان جمع ایستاده، نگاه‌های پرمهر خانواده و بزرگان بر او خیره است. صدای خنده‌ها، شوخی‌ها و گاه کلماتی پر از نصیحت، فضایی گرم و آکنده از احساس را می‌سازد. این لحظه، تنها اصلاح ریش نیست، بلکه برگی از دفتر زندگی است که در جمعی صمیمی و در دل فرهنگ ریشه‌دار لری رقم می‌خورد. در زیر نور ملایم آفتاب یا گرمای خانه‌ی اجدادی، تیغی که در دست بزرگتر خانواده است، بر صورت جوان می‌لغزد. هر حرکت تیغ، انگار باری از تجربه و حکمت را بر دوش او می‌گذارد. صدای خش‌خش تیغ بر پوست، موسیقی خاصی است که در حافظه‌ی جمعی این قوم نقش بسته است. مردان مسن، با چهره‌هایی آمیخته به غرور، شاهد این گذارند و زنان، با نگاهی سرشار از مهر، پایان بی‌پروایی نوجوانی را نظاره میکنند. در این لحظه‌ها، تاریخ و هویت در کنار هم ایستاده‌اند؛ آدابی که روح جمعی این مردم را زنده نگه می‌دارد. وقتی اصلاح به پایان می‌رسد، گونه‌های سرخ‌شده‌ی جوان، نمادی است از پذیرش بلوغ. لبخندهای گرم، کف‌زدن‌های حضار و گاهی بوسه‌ای بر پیشانی او، نشان از تأیید و پذیرش جمع دارد. این مراسم ساده اما عمیق، جشنی است که در آن عشق، احترام و فرهنگ در هم تنیده‌اند. ریش‌تراشون، آیینی است که نه‌تنها مردی تازه را معرفی میکند، بلکه هویت قوم لر را با تمام اصالت و زیبایی‌اش جشن میگیرد.
#فرهنگ_لر
#نورآباد_ممسنی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
27 Jan, 20:08
تردید: قسمت نود و پنج
با آنکه دل کندن از مادر در آن وضعیت بحرانی سخت بود،
با حرفهایی که پدر و عمو نعمت گفتند ، قانع شدم که به تهران برگردم. عمو نعمت نیز بعد از گفتن حرفاش، خداحافظی کرد و رفت و من ماندم و پدر و زهره، کمی باهم از هر دری حرف زدیم . قبل از خواب روژینا تماس گرفت و جویای حال مادر شد، بهش گفتم دیدمش خدا را شکر دکترش راضی بود می گفت:
با گذشت زمان خوب می شود.
- با مادرم هماهنگ کردم هر وقت برگشتی مادر را نیز با خودت بیار.
- چند باری خان و زینت خانم تلفنی جویای حال مادر شدند ولی از آمدن زینت خانم به تهران حرفی به میان نیامد.
- بخاطر شرایط تو چیزی بهت نگفتن هر وقت برگشتی زنگ بزن مادر آماده شه با خودت بیارش.
- پس خان چه، کاش او هم بیاد.
- اتفاقا بهش گفتم، راضی نشد بیاد.
- پس به مادرت بگو برای فردا آماده شود.
- فردا بر می گردی!؟
- بله.
- چرا اینقدر زود؟
- برای مادر، کاری از دستم بر نمیاد، تو نیز تنهایی.
- من کجا تنهام، بنده خدا مرضیه هست.
- دستش درد نکنه ولی او نیز کار و زندگی داره، نمیشه بیش از این مزاحمش بشیم.
- پیاده روی رفتی؟
- بله، با مرضیه رفتیم، کلی پیاده روی کردیم، خسته شد و از سرحالیم تعجب کرد.
- چشت نزنه!
- خرافاتی سدی.
- کمی اسپند دود می کردی.
- اتفاقا دود کردم، ولی نه بخاطر چشم زخم بخاطر اینکه می گویند ضد کروناست.
- شنیدم بعضی می گویند دود عنبر نسا ضد کروناست. ولی اسپند و نمی دونستم.
- نکنه می خوای با خودت بیاری؟
- اصلا پیدا نمیشه!
اگر هم پیدا شه خیلی گرون شده!
صبح زود از خواب بیدار شدم، پدر و زهره نیز بیدار بودند.
صبحانه ای خوردیم و از آنها خداحافظی کردم و آماده رفتن شدم. پدر قبل حرکت گفت:
مقداری وسایل داخل صندوق عقب ماشین گذاشتم، رسیدی تهران ببرشون بالا داخل ماشین خراب نشن.
- باز هم شرمندمون کردی، در این وضعیت چرا خودتو به زحمت انداختی.
- زحمت کجا بود سهم عروس خانمه.
ماشین را روشن کردم و بصورت دنده عقب ماشین را از پارکینگ خارج کردم.
گریه ام گرفته بود و توان چشم به چشم شدن با زهره و پدر را نداشتم و به سرعت حرکت کردم.
تا نزدیکیهای تونل آزادی همچنان اشک میهمان چشمانم بود و حسابی دلم گرفته بود.
قبل از رسیدن به پلیس راه شباب یک نفر کنار جاده ایستاده بود دست تکان داد چون حال خوشی نداشتم از خدا خواستم بود یک نفر همراهم باشد تا با هم حرف بزنیم و برای لحظاتی غم مریضی مادر را فراموش کنم.
ایستادم و او، دوان دوان به طرفم آمد.
شیشه درب سمت شاگرد را پایین کشیدم و ازش پرسیدم، کجا میرید؟
چند کلمه نامفهوم گفت و درب ماشین را باز کرد و بدون معطلی بر روی صندلی نشست.
با اشاره دست ازم خواست حرکت کنم.
پرسیدم کجا تشریف می برید؟
باز هم چند کلمه نامفهوم گفت و من هم دقیقاً اداشو در آوردم و با لفظی خاص پرسیدم. چیه، لالی!؟
سری تکان داد و برگه ای ازجیب در آورد و بر روی آن با خودکاری که از جیب دیگرش بیرون کشید نوشت:
ببخشید من بر اثر تصادف چند سال پیش زبانم آسیب دیده و لالم ولی گوشام میشنوه.
شانس خوب منو، بخیال خودم یک نفر را سوار کردم که باهام حرف بزنه حالا طرف لال از آب درومده!
باز هم بر روی کاغذش نوشت اسلام آباد می ره.
بهش گفتم من تا کرمانشاه می رم. داخل شهر اسلام آباد نمی رم.
جواب نوشت، آخر شهر پیادم کن اشکالی نداره خودم برمی گردم.
نمی دانم چرا ولی انگار منم لال شده بودم و گاهی وقتها کلمات را نامفهوم ادا می کردم.
حمیل را که رد کردم همه اش اشاره می کرد گاز بزن و تند برو، با زبان اشاره بهش فهماندم،
اگر سرعت برم پلیس جریمه ام می کنه.
معمولا آن حوالی گشت پلیس بود، او با اشاره دست و حلقه کردن انگشتان شصت دستهایش درهم، اشاره کرد که با پلیس ها رفیق است.
لبخندی زدم و با خودم گفتم، خدا بخیر بگذرونه مسافر ما همش میگه بگاز.
وارد باند فرودگاه که شدم نمی دانم چرا بحرفش گوش دادم و سرعت ماشین را به ۱۴۰ کیلومتر در ساعت رساندم.
هنوز مسافت زیادی نرفته بودم که یهویی ماشین پلیس را در سمت راست خود دیدم که یک نفر با لباس نظامی تابلو ایست را بالا و پایین می کرد.
بناچار ایستادم و به شوخی بر کتف رفیقم زدم و گفتم،
پاشو بیا بیرون ببینم همش می گفتی سرعت برو بحساب من،
بیا و به رفیقات بگو همش تقصیر تو بوده که این همه سرعت رفتم.
یه اشاراتی می کرد که اینجور متوجه شدم که ظاهرا اینها را نمی شناسد.
افسر جوان ضمن مطالبه گواهینامه و کارت ماشین گفت:
چه خبرته آقا این همه سرعت میری؟
- عذرخواهی می کنم، باند فرودگاه پهن بود و کمی سرعت رفتم.
- کمی که نه خیلی سرعت رفتی!
او می گفت علاوه بر جریمه، ماشین باید بره پارکینگ و چند روزی بدون ماشین باشی.
هر دستوری می داد و هر مقدار جریمه ام می کرد، حقم بود تا من باشم گوش به حرف دیگران ندم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با آنکه دل کندن از مادر در آن وضعیت بحرانی سخت بود،
با حرفهایی که پدر و عمو نعمت گفتند ، قانع شدم که به تهران برگردم. عمو نعمت نیز بعد از گفتن حرفاش، خداحافظی کرد و رفت و من ماندم و پدر و زهره، کمی باهم از هر دری حرف زدیم . قبل از خواب روژینا تماس گرفت و جویای حال مادر شد، بهش گفتم دیدمش خدا را شکر دکترش راضی بود می گفت:
با گذشت زمان خوب می شود.
- با مادرم هماهنگ کردم هر وقت برگشتی مادر را نیز با خودت بیار.
- چند باری خان و زینت خانم تلفنی جویای حال مادر شدند ولی از آمدن زینت خانم به تهران حرفی به میان نیامد.
- بخاطر شرایط تو چیزی بهت نگفتن هر وقت برگشتی زنگ بزن مادر آماده شه با خودت بیارش.
- پس خان چه، کاش او هم بیاد.
- اتفاقا بهش گفتم، راضی نشد بیاد.
- پس به مادرت بگو برای فردا آماده شود.
- فردا بر می گردی!؟
- بله.
- چرا اینقدر زود؟
- برای مادر، کاری از دستم بر نمیاد، تو نیز تنهایی.
- من کجا تنهام، بنده خدا مرضیه هست.
- دستش درد نکنه ولی او نیز کار و زندگی داره، نمیشه بیش از این مزاحمش بشیم.
- پیاده روی رفتی؟
- بله، با مرضیه رفتیم، کلی پیاده روی کردیم، خسته شد و از سرحالیم تعجب کرد.
- چشت نزنه!
- خرافاتی سدی.
- کمی اسپند دود می کردی.
- اتفاقا دود کردم، ولی نه بخاطر چشم زخم بخاطر اینکه می گویند ضد کروناست.
- شنیدم بعضی می گویند دود عنبر نسا ضد کروناست. ولی اسپند و نمی دونستم.
- نکنه می خوای با خودت بیاری؟
- اصلا پیدا نمیشه!
اگر هم پیدا شه خیلی گرون شده!
صبح زود از خواب بیدار شدم، پدر و زهره نیز بیدار بودند.
صبحانه ای خوردیم و از آنها خداحافظی کردم و آماده رفتن شدم. پدر قبل حرکت گفت:
مقداری وسایل داخل صندوق عقب ماشین گذاشتم، رسیدی تهران ببرشون بالا داخل ماشین خراب نشن.
- باز هم شرمندمون کردی، در این وضعیت چرا خودتو به زحمت انداختی.
- زحمت کجا بود سهم عروس خانمه.
ماشین را روشن کردم و بصورت دنده عقب ماشین را از پارکینگ خارج کردم.
گریه ام گرفته بود و توان چشم به چشم شدن با زهره و پدر را نداشتم و به سرعت حرکت کردم.
تا نزدیکیهای تونل آزادی همچنان اشک میهمان چشمانم بود و حسابی دلم گرفته بود.
قبل از رسیدن به پلیس راه شباب یک نفر کنار جاده ایستاده بود دست تکان داد چون حال خوشی نداشتم از خدا خواستم بود یک نفر همراهم باشد تا با هم حرف بزنیم و برای لحظاتی غم مریضی مادر را فراموش کنم.
ایستادم و او، دوان دوان به طرفم آمد.
شیشه درب سمت شاگرد را پایین کشیدم و ازش پرسیدم، کجا میرید؟
چند کلمه نامفهوم گفت و درب ماشین را باز کرد و بدون معطلی بر روی صندلی نشست.
با اشاره دست ازم خواست حرکت کنم.
پرسیدم کجا تشریف می برید؟
باز هم چند کلمه نامفهوم گفت و من هم دقیقاً اداشو در آوردم و با لفظی خاص پرسیدم. چیه، لالی!؟
سری تکان داد و برگه ای ازجیب در آورد و بر روی آن با خودکاری که از جیب دیگرش بیرون کشید نوشت:
ببخشید من بر اثر تصادف چند سال پیش زبانم آسیب دیده و لالم ولی گوشام میشنوه.
شانس خوب منو، بخیال خودم یک نفر را سوار کردم که باهام حرف بزنه حالا طرف لال از آب درومده!
باز هم بر روی کاغذش نوشت اسلام آباد می ره.
بهش گفتم من تا کرمانشاه می رم. داخل شهر اسلام آباد نمی رم.
جواب نوشت، آخر شهر پیادم کن اشکالی نداره خودم برمی گردم.
نمی دانم چرا ولی انگار منم لال شده بودم و گاهی وقتها کلمات را نامفهوم ادا می کردم.
حمیل را که رد کردم همه اش اشاره می کرد گاز بزن و تند برو، با زبان اشاره بهش فهماندم،
اگر سرعت برم پلیس جریمه ام می کنه.
معمولا آن حوالی گشت پلیس بود، او با اشاره دست و حلقه کردن انگشتان شصت دستهایش درهم، اشاره کرد که با پلیس ها رفیق است.
لبخندی زدم و با خودم گفتم، خدا بخیر بگذرونه مسافر ما همش میگه بگاز.
وارد باند فرودگاه که شدم نمی دانم چرا بحرفش گوش دادم و سرعت ماشین را به ۱۴۰ کیلومتر در ساعت رساندم.
هنوز مسافت زیادی نرفته بودم که یهویی ماشین پلیس را در سمت راست خود دیدم که یک نفر با لباس نظامی تابلو ایست را بالا و پایین می کرد.
بناچار ایستادم و به شوخی بر کتف رفیقم زدم و گفتم،
پاشو بیا بیرون ببینم همش می گفتی سرعت برو بحساب من،
بیا و به رفیقات بگو همش تقصیر تو بوده که این همه سرعت رفتم.
یه اشاراتی می کرد که اینجور متوجه شدم که ظاهرا اینها را نمی شناسد.
افسر جوان ضمن مطالبه گواهینامه و کارت ماشین گفت:
چه خبرته آقا این همه سرعت میری؟
- عذرخواهی می کنم، باند فرودگاه پهن بود و کمی سرعت رفتم.
- کمی که نه خیلی سرعت رفتی!
او می گفت علاوه بر جریمه، ماشین باید بره پارکینگ و چند روزی بدون ماشین باشی.
هر دستوری می داد و هر مقدار جریمه ام می کرد، حقم بود تا من باشم گوش به حرف دیگران ندم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
27 Jan, 20:06
تردید: قسمت نود و چهار
مادر اکسیژن به دهنش وصل بود و به زور نفس می کشید،مبینا چند بار صدایش زد و گفت که فاروق به دیدنت آمده.
مادر به زحمت پلکش را باز کرد و من نیز دستش را فشردم و گریه امان را برید.
یهویی حال مادر بد شد و به شدت صرفه می کرد مبینا من را از او دور کرد و خوش به مادر کمک کرد و دهانش را از ترشهاتی که کرده بود پاک کرد.
تحمل دیدن مادر در آن وضعیت را نداشتم دوباره دستش را گرفتم و با بغض صدایش زدم و احواش را پرسیدم. در عین بی حالی کمی دستم را فشرد و خوشحال شدم که هنوز قوتی برایش مانده هست.
بیشتر ماندن به صلاح نبود و با تذکر سرپرستار و تشکر از مبینا خانم از بخش بیرون رفتم.
وقتی پیش پدر و زهره رسیدم هر دو ناراحت بودند و زهره حسابی گریه می کرد، دلم از ناگفته ها پر بود و فقط یک جمله از پدر پرسیدم که چرا نگفتی این همه وضعیت مادر خراب است.
- از درون داشتم آتیش می گرفتم ولی بعد از مدتها آمده بودی و دندون روی جیگر گذاشتم به همه گفتم وضعیت مادرت را بهتر از آنی که هست بهت بگویند.
لباسهایم را داخل سطل زباله بزرگی انداختم و آماده رفتن شدیم.
عمو نعمت نصیحتم کرد و گفت:
پسرم نگران نباش توکل به خدا کن اینطور که دکترها می گویند از وضعیت مادرت بدتر هم مریض داشته اند که خدا کمک کرده و بعد از مدتی بستری از بیمارستان ترخیص شده اند.
حرفی بر زبانم نمی آمد، بیش از پیش نگران شدم، به پدر گفتم پزشکش چه می گوید!؟
- هیچی می گوید صبر داشته باشیم و به آینده امیدوار.
- یعنی چه؟
- دارو و درمان خاصی که ندارد به هر حال یک سری قرص و آمپول موثر هست که براش مصرف می کنند.
- ببریمش تهران؟
- خودم هم پیشنهاد دادم، دکتر میگه فرقی نمی کنه درمان در سراسر ایران یکی است.
- من خودم باید دکترش را ببینم و باش صحبت کنم.
من و پدر به سمت مطب دکتر رفتیم و عمو و زهره برگشتند خانه.
وارد مطب که شدیم دکتر کیفش را بدست گرفته بود و می خواست برود، پدر سلام و احوالپرسی کرد و مرا به دکتر معرفی کرد.
از دکتر وضعیت مادر را پرسیدم او گفت:
یک ریه اش درگیر شده، نیاز به گذشت زمان داریم تا ان شاالله خوب شود. معمولا بین ۱۰ تا ۱۵ روز دوره ی بیماری کرونا طول میکشه، وضعیت ریه مادرتون آنقدر هم بد نیست، موضوع اینه که کمی بیماری قلبی دارند و همین مشکل ساز شده، ولی زیاد نگران نباش به پدرت هم گفتم مریض داشتیم وضعیتش از مادرت بدتر بوده ولی خدا را شکر بعد از دو هفته ترخیص شد و با پای خودش به خانه رفت.
- میتونیم مادر رو ببریم تهران؟
- همینجا داروهاشو بگیره بهتره، نیاز به انتقال نداره. اگر چند روز را تحمل کند ان شاالله وضعیتش بهتر می شود.
- چه کاری کنیم تا وضعیتش بهتر شود؟
- درمان خاصی نداره یک سری دارو هست کل ایران همان داروها را به مریض ها تجویز می کنند، فقط باید دوره بیماری تمام شود.
از دکتر خداحافظی کردیم و به خانه برگشتیم. بنظر جز پروردگار و رحمت او درمانی برای مادر نبود.
به منزل که رسیدیم، زهره برایمان چای آورد.
تلفن زهره زنگ می خورد او گوشی را برداشت و به آشپزخانه رفت. چیزی نگذشت که برگشت و گفت :
مهمان داریم.
- توی این کرونا میهمانمون کیه!؟
- دایی حسنه.
- چه خوب اتفاقا می خواستم بگم، به منزلشان برویم.
- بنده خدا هر روز هم اینجا میاد و هم بیمارستان می ره و جویای حال مادر می شود.
چیزی نگذشت که زنگ در به صدا درآمد و وقتی در را باز کردم دایی حسن بود.برخلاف عمو نعمت او فقط احوالپرسی کرد و بهم دست نداد و گفت:
خیلی دوست دارم در آغوشت بگیرم ولی چه کنیم که کروناست و باید مراقب باشیم.
با ورود دایی حسن کمی عمو نعمت باهاش شوخی کرد ولی او اصلا بقول گفتنی برای مادر دل و دماغی نداشت.
او جویای حال روژینا شد و بخاطر بچه کلی بهم تبریک گفت.
مطالب دکتر را برای خان دایی تعریف کردم او گفت:
دست به درگاه خداییم تا خودش نجاتش بده، فعلا که هیچ کشوری دارویی برای کرونا پیدا نکرده .
دایی حسن بعد از نیم ساعت خدا حافظی کرد و رفت.
عمو نعمت پرسید:
فاروق جان برنامه ات چیه؟
- قبل از دیدن مادر برنامه ریزی کرده بودم که چون روژینا تنهاست فردا بروم ولی وضعیت مادر را که دیدم نه توان رفتن دارم و نه ماندن. نمی دانم چکار کنم.
- برنامه ات را بهم نزن، برو که روژینا هم دست تنها نماند. نگران مادرت هم نباش خدا بزرگ است. ان شاالله خوب می شود.
پسرم مرگ و زندگی دست خداست، و باید تسلیم تقدیرش باشیم. همینکه آمدی و او را دیدی دستت درد نکنه ، حتما در روحیه اش تاثیر داره، کارت را عقب ننداز و فردا برگرد تهران.
پدر نیز حرفهای عمو را تایید کرد و گفت:
به امید خدا فردا صبح حرکت کن و برو ، اینجا ماندن تاثیری بر بهبودی مادرت نداره فقط روژینا در تنهایی اذیت میشه.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
مادر اکسیژن به دهنش وصل بود و به زور نفس می کشید،مبینا چند بار صدایش زد و گفت که فاروق به دیدنت آمده.
مادر به زحمت پلکش را باز کرد و من نیز دستش را فشردم و گریه امان را برید.
یهویی حال مادر بد شد و به شدت صرفه می کرد مبینا من را از او دور کرد و خوش به مادر کمک کرد و دهانش را از ترشهاتی که کرده بود پاک کرد.
تحمل دیدن مادر در آن وضعیت را نداشتم دوباره دستش را گرفتم و با بغض صدایش زدم و احواش را پرسیدم. در عین بی حالی کمی دستم را فشرد و خوشحال شدم که هنوز قوتی برایش مانده هست.
بیشتر ماندن به صلاح نبود و با تذکر سرپرستار و تشکر از مبینا خانم از بخش بیرون رفتم.
وقتی پیش پدر و زهره رسیدم هر دو ناراحت بودند و زهره حسابی گریه می کرد، دلم از ناگفته ها پر بود و فقط یک جمله از پدر پرسیدم که چرا نگفتی این همه وضعیت مادر خراب است.
- از درون داشتم آتیش می گرفتم ولی بعد از مدتها آمده بودی و دندون روی جیگر گذاشتم به همه گفتم وضعیت مادرت را بهتر از آنی که هست بهت بگویند.
لباسهایم را داخل سطل زباله بزرگی انداختم و آماده رفتن شدیم.
عمو نعمت نصیحتم کرد و گفت:
پسرم نگران نباش توکل به خدا کن اینطور که دکترها می گویند از وضعیت مادرت بدتر هم مریض داشته اند که خدا کمک کرده و بعد از مدتی بستری از بیمارستان ترخیص شده اند.
حرفی بر زبانم نمی آمد، بیش از پیش نگران شدم، به پدر گفتم پزشکش چه می گوید!؟
- هیچی می گوید صبر داشته باشیم و به آینده امیدوار.
- یعنی چه؟
- دارو و درمان خاصی که ندارد به هر حال یک سری قرص و آمپول موثر هست که براش مصرف می کنند.
- ببریمش تهران؟
- خودم هم پیشنهاد دادم، دکتر میگه فرقی نمی کنه درمان در سراسر ایران یکی است.
- من خودم باید دکترش را ببینم و باش صحبت کنم.
من و پدر به سمت مطب دکتر رفتیم و عمو و زهره برگشتند خانه.
وارد مطب که شدیم دکتر کیفش را بدست گرفته بود و می خواست برود، پدر سلام و احوالپرسی کرد و مرا به دکتر معرفی کرد.
از دکتر وضعیت مادر را پرسیدم او گفت:
یک ریه اش درگیر شده، نیاز به گذشت زمان داریم تا ان شاالله خوب شود. معمولا بین ۱۰ تا ۱۵ روز دوره ی بیماری کرونا طول میکشه، وضعیت ریه مادرتون آنقدر هم بد نیست، موضوع اینه که کمی بیماری قلبی دارند و همین مشکل ساز شده، ولی زیاد نگران نباش به پدرت هم گفتم مریض داشتیم وضعیتش از مادرت بدتر بوده ولی خدا را شکر بعد از دو هفته ترخیص شد و با پای خودش به خانه رفت.
- میتونیم مادر رو ببریم تهران؟
- همینجا داروهاشو بگیره بهتره، نیاز به انتقال نداره. اگر چند روز را تحمل کند ان شاالله وضعیتش بهتر می شود.
- چه کاری کنیم تا وضعیتش بهتر شود؟
- درمان خاصی نداره یک سری دارو هست کل ایران همان داروها را به مریض ها تجویز می کنند، فقط باید دوره بیماری تمام شود.
از دکتر خداحافظی کردیم و به خانه برگشتیم. بنظر جز پروردگار و رحمت او درمانی برای مادر نبود.
به منزل که رسیدیم، زهره برایمان چای آورد.
تلفن زهره زنگ می خورد او گوشی را برداشت و به آشپزخانه رفت. چیزی نگذشت که برگشت و گفت :
مهمان داریم.
- توی این کرونا میهمانمون کیه!؟
- دایی حسنه.
- چه خوب اتفاقا می خواستم بگم، به منزلشان برویم.
- بنده خدا هر روز هم اینجا میاد و هم بیمارستان می ره و جویای حال مادر می شود.
چیزی نگذشت که زنگ در به صدا درآمد و وقتی در را باز کردم دایی حسن بود.برخلاف عمو نعمت او فقط احوالپرسی کرد و بهم دست نداد و گفت:
خیلی دوست دارم در آغوشت بگیرم ولی چه کنیم که کروناست و باید مراقب باشیم.
با ورود دایی حسن کمی عمو نعمت باهاش شوخی کرد ولی او اصلا بقول گفتنی برای مادر دل و دماغی نداشت.
او جویای حال روژینا شد و بخاطر بچه کلی بهم تبریک گفت.
مطالب دکتر را برای خان دایی تعریف کردم او گفت:
دست به درگاه خداییم تا خودش نجاتش بده، فعلا که هیچ کشوری دارویی برای کرونا پیدا نکرده .
دایی حسن بعد از نیم ساعت خدا حافظی کرد و رفت.
عمو نعمت پرسید:
فاروق جان برنامه ات چیه؟
- قبل از دیدن مادر برنامه ریزی کرده بودم که چون روژینا تنهاست فردا بروم ولی وضعیت مادر را که دیدم نه توان رفتن دارم و نه ماندن. نمی دانم چکار کنم.
- برنامه ات را بهم نزن، برو که روژینا هم دست تنها نماند. نگران مادرت هم نباش خدا بزرگ است. ان شاالله خوب می شود.
پسرم مرگ و زندگی دست خداست، و باید تسلیم تقدیرش باشیم. همینکه آمدی و او را دیدی دستت درد نکنه ، حتما در روحیه اش تاثیر داره، کارت را عقب ننداز و فردا برگرد تهران.
پدر نیز حرفهای عمو را تایید کرد و گفت:
به امید خدا فردا صبح حرکت کن و برو ، اینجا ماندن تاثیری بر بهبودی مادرت نداره فقط روژینا در تنهایی اذیت میشه.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
25 Jan, 19:37
تردید: قسمت نود و سه
هوا روشن شده بود که به خانه رسیدم. تا زنگ در را زدم پدر سریع در را باز کرد و زهره و پدر به استقبالم آمدند.
بی خیال کرونا پدر را بغل کردمو بی اختیار کمی گریه کردم. زهره نیز گریه می کرد او را بغل کردم و پدر هر دویمان را به سکوت دعوت کرد.
پدر گفت :
کار خوبی کردی آمدی.
مادرت با دیدنت روحیه می گیرد و ان شا الله زودتر ترخیص شود و بیاد خانه.
زهره صبحانه ای آورد و گفت:
مادر وقتی فهمید روژینا حامله است کلی خوشحال شد حتی برای بچه لباس و وسایل بازی خریده، خیلی دوست داشت با تو و روژینا تماس بگیرد ولی نشد دیگر.
- حالش چطوره؟
- الحمدلله خوبه با اینکه ملاقات با او ممنوعه ولی مبینا دختر حاجی صادق که پرستاره و در بخش کروناست منو پیش مادر برد و عصری دیدمش. با اینکه، اکسیژین براش وصل می کنند ولی بیشتر مواقع خودش براحتی نفس میکشه ، ولی متاسفانه تب و لرز زیاد داره و سرفه اذیتش میکنه.
پس از خوردن صبحانه به همراه پدر و زهره به بیمارستان رفتیم. با اینکه دوتا ماسک روی هم زده بودم ولی حسابی می ترسیدم. دیدن تعداد زیادی مریض که بخش عمده آنها کرونا دارند خیلی سخت بود.
به بخش ویژه رفتیم زهره سراغ مبینا خانم را گرفت، متاسفانه آن روز شیفت استراحتش بود و آنگونه که یکی از پرستارها می گفت ساعت 7 شب نوبت شیفتش می باشد.
هر چه التماس کردیم اجازه ندادند وارد بخش شویم و با مادر ملاقاتی داشته باشیم. پرستار وضعیت مادر را خوب توصیف کرد و گفت الحمدلله حالش خوبه.
بناچار به خانه برگشتیم، در حیاط ماسکهایمان را درآوردیم و در داخل پلاستیک پیچیدیم و در سطل زباله انداختیم. دست و صورت را خوب شستیم و وارد منزل شدیم. از پدر اجازه خواستم کمی بخوابم. به اتاق خواب رفتم قبل از اینکه در رختخواب دراز بکشم روژینا که گویا تازه از خواب بیدار شده بود تماس گرفت. برایش شرح ماوقع را تعریف کردم و بعد به رختخواب رفتم.
با صدای زهره از خواب بیدار شدم، او گفت چقدر می خوابی داداش، پاشو شب شد!؟
_ مگه ساعت چنده ؟
_ نزدیکای ۲ بعد ظهر.
- وای چقدر خوابیدم!
لباسهایم را از داخل کیفم درآوردم و به حمام رفتم. پس از گرفتن دوش،زهره برایم ناهار آورد او گفت عمو نعمت چند باری تماس گرفته و جویای احوالم شده بود. به زهره گفتم ناهارم را که خوردم به منزلشان میروم.
- نه زحمت نکش عمو خودش داره اینجا میاد.
از شنیدن آمدن عمو نعمت حسابی خوشحال شدم آنقدر که اصلاً متوجه نشدم ناهارم را چگونه خوردم.
صدای زنگ درب خانه می آمد، سریع رفتم و در را باز کردم.
عمو نعمت بود سلام و احوالپرسی کردیم همدیگر را در آغوش گرفتیم.
پدر و زهره نیز به پیشواز آمدند و وارد منزل شدیم.
عمو کلی از اینکه به ایلام آمده بودم خوشحال شد و گفت:
آفرین پسرم خداوند نگهدارت باشد کار بسیار خوبی کردی که آمدی.
- والله قصد آمدن نداشتم، روژینا با حرفاش قانعم کرد.
- آفرین به عروس خانم.
از شازده کوچلو چه خبر!
- بعضی موقع ایمیل میده و میگه یک ماه دیگه از گشت و گذار برمی گرده.
- آفرین به شازده.
- البته نالوتی گاهی با مشت مادرشو تهدید میکنه!
- به به ، پس بوکسور هم هست.
- بله آنهم چه بوکسور قهاری!
- خداوند نگهدارتون باشه، خیلی وقته ندیدمت کلی بزرگ شدی.
- درست می گی پیر شدیم. از بس با بچه ها سر و کله داشتیم و یه مدت هم در بستر فضای مجازی تدریس می کردیم واقعا پیر شدیم.
- تند نرو، من کی گفتم پیرشدی ، منظورم این بود که چاق شدی.
شوخی های عمو تمامی نداشت. آنقدر که پدر از او خواست دیگه اذیتم نکنه.
در مدتی که با عمو نعمت و پدر حرف می زدیم متوجه گذشت زمان نشدم آنقدر خوش می گذشت که فراموش کردم چه مشکلی برای مادر پیش آمده.
از زهره خواستم به موبایل مبینا تماس بگیره ببینم آخرش روشنش کرده یا نه؟
خوشبختانه جواب داد و زهره کلی باهاش حرف زد. تلفنش که تمام شد زهره گفت:
مبینا میگه سر ساعت ۸ شب دم در بخش باشیم و یک گان وماسک ان ۹۵ نیز با خودمان ببریم.
به همراه عمو نعمت، به بازار رفتم و وسایلی را که مبینا گفته بود از داروخانه خریدیم و به منزل برگشتیم.
بعد از خوردن شام به بیمارستان رفتیم مبینا خانم منتظر بود و مرا به اتاقی هدایت کرد و گان را پوشیدم و بعد به همراه او به سمت تخت مادر رفتیم.
صحنه هایی را که می دیدم باورش برایم سخت بود یکی داد و فریاد می زد دیگری خون از دماغ و دهنش بیرون زده بود و با آن وضعیت پرستارها برایش اکسیژن وصل می کردند و شجاعانه به بیماران کرونایی رسیدگی می کردند. وقتی که آن صحنه ها را می دیدم سر تا پا بدنم به لرزه می افتاد و نمی دانستم وضعیت مادر چگونه است.
مبینا خانم گفت نترس دیدن اینگونه صحنه ها برای ما عادیه.
تخت مادر جز آخرینها بود و وقتی بر بالین مادر رسیدم تازه متوجه عمق بیماری مادر شدم!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
هوا روشن شده بود که به خانه رسیدم. تا زنگ در را زدم پدر سریع در را باز کرد و زهره و پدر به استقبالم آمدند.
بی خیال کرونا پدر را بغل کردمو بی اختیار کمی گریه کردم. زهره نیز گریه می کرد او را بغل کردم و پدر هر دویمان را به سکوت دعوت کرد.
پدر گفت :
کار خوبی کردی آمدی.
مادرت با دیدنت روحیه می گیرد و ان شا الله زودتر ترخیص شود و بیاد خانه.
زهره صبحانه ای آورد و گفت:
مادر وقتی فهمید روژینا حامله است کلی خوشحال شد حتی برای بچه لباس و وسایل بازی خریده، خیلی دوست داشت با تو و روژینا تماس بگیرد ولی نشد دیگر.
- حالش چطوره؟
- الحمدلله خوبه با اینکه ملاقات با او ممنوعه ولی مبینا دختر حاجی صادق که پرستاره و در بخش کروناست منو پیش مادر برد و عصری دیدمش. با اینکه، اکسیژین براش وصل می کنند ولی بیشتر مواقع خودش براحتی نفس میکشه ، ولی متاسفانه تب و لرز زیاد داره و سرفه اذیتش میکنه.
پس از خوردن صبحانه به همراه پدر و زهره به بیمارستان رفتیم. با اینکه دوتا ماسک روی هم زده بودم ولی حسابی می ترسیدم. دیدن تعداد زیادی مریض که بخش عمده آنها کرونا دارند خیلی سخت بود.
به بخش ویژه رفتیم زهره سراغ مبینا خانم را گرفت، متاسفانه آن روز شیفت استراحتش بود و آنگونه که یکی از پرستارها می گفت ساعت 7 شب نوبت شیفتش می باشد.
هر چه التماس کردیم اجازه ندادند وارد بخش شویم و با مادر ملاقاتی داشته باشیم. پرستار وضعیت مادر را خوب توصیف کرد و گفت الحمدلله حالش خوبه.
بناچار به خانه برگشتیم، در حیاط ماسکهایمان را درآوردیم و در داخل پلاستیک پیچیدیم و در سطل زباله انداختیم. دست و صورت را خوب شستیم و وارد منزل شدیم. از پدر اجازه خواستم کمی بخوابم. به اتاق خواب رفتم قبل از اینکه در رختخواب دراز بکشم روژینا که گویا تازه از خواب بیدار شده بود تماس گرفت. برایش شرح ماوقع را تعریف کردم و بعد به رختخواب رفتم.
با صدای زهره از خواب بیدار شدم، او گفت چقدر می خوابی داداش، پاشو شب شد!؟
_ مگه ساعت چنده ؟
_ نزدیکای ۲ بعد ظهر.
- وای چقدر خوابیدم!
لباسهایم را از داخل کیفم درآوردم و به حمام رفتم. پس از گرفتن دوش،زهره برایم ناهار آورد او گفت عمو نعمت چند باری تماس گرفته و جویای احوالم شده بود. به زهره گفتم ناهارم را که خوردم به منزلشان میروم.
- نه زحمت نکش عمو خودش داره اینجا میاد.
از شنیدن آمدن عمو نعمت حسابی خوشحال شدم آنقدر که اصلاً متوجه نشدم ناهارم را چگونه خوردم.
صدای زنگ درب خانه می آمد، سریع رفتم و در را باز کردم.
عمو نعمت بود سلام و احوالپرسی کردیم همدیگر را در آغوش گرفتیم.
پدر و زهره نیز به پیشواز آمدند و وارد منزل شدیم.
عمو کلی از اینکه به ایلام آمده بودم خوشحال شد و گفت:
آفرین پسرم خداوند نگهدارت باشد کار بسیار خوبی کردی که آمدی.
- والله قصد آمدن نداشتم، روژینا با حرفاش قانعم کرد.
- آفرین به عروس خانم.
از شازده کوچلو چه خبر!
- بعضی موقع ایمیل میده و میگه یک ماه دیگه از گشت و گذار برمی گرده.
- آفرین به شازده.
- البته نالوتی گاهی با مشت مادرشو تهدید میکنه!
- به به ، پس بوکسور هم هست.
- بله آنهم چه بوکسور قهاری!
- خداوند نگهدارتون باشه، خیلی وقته ندیدمت کلی بزرگ شدی.
- درست می گی پیر شدیم. از بس با بچه ها سر و کله داشتیم و یه مدت هم در بستر فضای مجازی تدریس می کردیم واقعا پیر شدیم.
- تند نرو، من کی گفتم پیرشدی ، منظورم این بود که چاق شدی.
شوخی های عمو تمامی نداشت. آنقدر که پدر از او خواست دیگه اذیتم نکنه.
در مدتی که با عمو نعمت و پدر حرف می زدیم متوجه گذشت زمان نشدم آنقدر خوش می گذشت که فراموش کردم چه مشکلی برای مادر پیش آمده.
از زهره خواستم به موبایل مبینا تماس بگیره ببینم آخرش روشنش کرده یا نه؟
خوشبختانه جواب داد و زهره کلی باهاش حرف زد. تلفنش که تمام شد زهره گفت:
مبینا میگه سر ساعت ۸ شب دم در بخش باشیم و یک گان وماسک ان ۹۵ نیز با خودمان ببریم.
به همراه عمو نعمت، به بازار رفتم و وسایلی را که مبینا گفته بود از داروخانه خریدیم و به منزل برگشتیم.
بعد از خوردن شام به بیمارستان رفتیم مبینا خانم منتظر بود و مرا به اتاقی هدایت کرد و گان را پوشیدم و بعد به همراه او به سمت تخت مادر رفتیم.
صحنه هایی را که می دیدم باورش برایم سخت بود یکی داد و فریاد می زد دیگری خون از دماغ و دهنش بیرون زده بود و با آن وضعیت پرستارها برایش اکسیژن وصل می کردند و شجاعانه به بیماران کرونایی رسیدگی می کردند. وقتی که آن صحنه ها را می دیدم سر تا پا بدنم به لرزه می افتاد و نمی دانستم وضعیت مادر چگونه است.
مبینا خانم گفت نترس دیدن اینگونه صحنه ها برای ما عادیه.
تخت مادر جز آخرینها بود و وقتی بر بالین مادر رسیدم تازه متوجه عمق بیماری مادر شدم!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
25 Jan, 19:36
تردید: قسمت نود و دو
جان عمو، اگر هم میخوای من حاضرم زهره را بیارم تهران پیش روژینا بمونه تا تو میای مادرت را ببینی و برگردی.
- والله عقلم بجایی نمی رسه، مشکل اصلی اینه که چطور به روژینا بگم، اون بنده خدا پا به ماهه و هزار فکر داره حالا اینو هم بشنوه دیگه بدتر.
- درسته باید به آرامی موضوع را بهش بگی، من بخاطر اینکه او یهویی ناراحت نشه گفتم تنها باشی و تماس بگیری.
- الانم کلی بابت تاخیرم ناراحت شده، اگر اجازه بدید خداحافظی کنم و برم پیش روژینا.
- برو بسلامت، بازم میگم آرام ، آرام بهش بگو، از اول مثل داستان مطلبی را آماده کن و در آخر بهش بگو.
باورش سخت بود، حس بدی داشتم احساس اینکه نکنه مادر رو دیگه نبینم کلافم می کرد.
به پدر زنگ زدم و جویای حال مادر شدم، او گفت:
خوبه و چشم انتظار دیدن توست.
- اگه خوبه پس چرا بستریه؟
- بخاطر مشکلات قلبیش دستور بستری دادن و الا در منزل قرنطینه می شد، زیاد جای نگرانی نداره، ان شاالله خدا کمک می کنه و بزودی خوبِ خوب می شه.
فقط اگر تونستی بیا ببینش همه اش آرزوی دیدار تو را داره.
- وضعیت من هم خوب نیست، خودم دارم از روژینا پرستاری می کنم. تا ببینم چه پیش میاد.
به داخل آپارتمان برگشتم. روژینا پرسید چرا اینقدر دیرآمدی ؟
چرا رنگت پریده!
- صف پمپ بنزین طولانی بود کمی دیرآمدم.
- تصادف کردی؟
- نه ، چطور مگه.
- آخه وضعیتت آشفته اس و رنگ و روت عوض شده.
- نه چیز مهمی نیست.
- فاروق چی شده، هر اتفاقی افتاده بگو. کسی از فامیل فوت کرده.
- نه ، نه .
- پس چی شده، نکنه کسی کرونا گرفته.
- آره درست گفتی . مادرم کرونا گرفته.
- وای خدای من! کی گفت.
- هم عمو نعمت گفت و هم خودم به پدر زنگ زدم برام توضیح داد.
- بستری شده؟
- بله
- خدا کمکش کنه زودتر ترخیص بشه. حالا نمیخوای بری ببینیش.
- نه ، او سالهاست منو از یاد برده ، برم چکار کنم. من خودم هزار کار دارم باید به کارام برسم.
- باورم نمیشه این حرفا را از تو می شنوم. خجالت بکش احترام پدر و مادر واجبه.
- من کجا بی احترامی کردم. چندین بار برای دیدنش رفتم ولی او خودشو پنهان می کرد. الان هم بگذاره بحساب همان قایم باشک.
- این چه حرفیه ، زودتر آماده شو برو برای لحظه ای ببینش ، عمر دست خداست ولی اگر چیزیش بشه پشیمونی سودی نداره.
- آخه، چطور اون کارا را که سرم آورد فراموش کنم.
- آخه نداره، وظیفته بری ببینیش. اگر نری ببینیش خودم میرم.
- ای بابا، تو هم حرفا میزنی.
- از خر شیطون پیاده شو و آماده شو برو.
- گیرم که به قول تو برم. پس تو رو چکار کنم.
- من مشکلی ندارم. توی خونه ام و کاری ندارم اگر هم کاری داشتم به مرضیه زنگ میزنم . میاد کمکم.
- پیاده روی را چکار می کنی.
- بهونه نیار اونم با مرضیه میرم ، رانندگیش از تو که بهتره.
- والله سختمه برم.
- برو دست و صورتی بشو و لباسات و جمع کن و برو به امید خدا.
با حرفهایی که روژینا گفت مجاب شدم به ایلام برم. به محمد زنگ زدم و جریان را برایش توضیح دادم.
او گفت، مرضیه خانم را پیش روژینا می آورد و کاری بود خودش هم انجام می دهد.
خیالم از اینکه روژینا تنها نیست راحت شد ولی چطور با آن سختگیریها بروم مگر خدا کمک کنه.
محمد پیشنهاد کرد خوب بخوابم و شب راه بیفتم. احتمالا در شب راحت تر بتوانم تردد کنم.
وسایلم را جمع کردم و بعد ازناهار گرفتم خوابیدم. چند ساعتی را خوابیدم.
قبل از غروب محمد و مرضیه خانم به منزلمان آمدند.
با آمدن آنها و سپردن روژینا به مرضیه خانم وسایلم را داخل ماشین گذاشتم و با محمد زدیم بیرون.
محمد را به خونشون بردم و خودم به سمت اتوبان ساوه حرکت کردم.
چند کیلومتری از اتوبان را طی کرده بودم که هوا تاریک شد و به سرعت به حرکتم ادامه دادم.
بین راه با پدر تماس گرفتم و آخرین وضعیت مادر را پرسیدم و بهش گفتم که حرکت کردم.
پدر ضمن توصیه به دقت در رانندگی گفت هر جا خوابت آمد بزن کنار بخواب.
در طول مسیر جاده خلوت بود و شهرها را یکی پس از دیگری طی می کردم. در گردنه های اسدآباد کمی احساس خواب آلودگی می کردم. در استراحت گاهی ایستادم و پلکهایم را روی هم گذاشتم و خوابم برد. بعد بیدار شدن آبی به صورتم زدم و چای خوردم و حرکت کردم.
ساعت 3 به کرمانشاه رسیدم.
تلفنم زنگ می خورد روژینا بود پرسید کجایی و بهش گفتم کرمانشام. او گفت:
موضوع مبتلا شدن مادر به کرونا را به مادرش اطلاع داده و در جریان رفتنم می باشند اگر خسته ام به منزل کیومرث خان بروم.
از او خواستم بخوابد و نگران نباشد خوابم نمیاد و تا ایلام یکسره می روم. تا سرابله را رانندگی کردم و در آنجا ایستادم و از ماشین پیاده شدم و کمی قدم زدم و باز هم چایی خوردم و حرکت کردم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
جان عمو، اگر هم میخوای من حاضرم زهره را بیارم تهران پیش روژینا بمونه تا تو میای مادرت را ببینی و برگردی.
- والله عقلم بجایی نمی رسه، مشکل اصلی اینه که چطور به روژینا بگم، اون بنده خدا پا به ماهه و هزار فکر داره حالا اینو هم بشنوه دیگه بدتر.
- درسته باید به آرامی موضوع را بهش بگی، من بخاطر اینکه او یهویی ناراحت نشه گفتم تنها باشی و تماس بگیری.
- الانم کلی بابت تاخیرم ناراحت شده، اگر اجازه بدید خداحافظی کنم و برم پیش روژینا.
- برو بسلامت، بازم میگم آرام ، آرام بهش بگو، از اول مثل داستان مطلبی را آماده کن و در آخر بهش بگو.
باورش سخت بود، حس بدی داشتم احساس اینکه نکنه مادر رو دیگه نبینم کلافم می کرد.
به پدر زنگ زدم و جویای حال مادر شدم، او گفت:
خوبه و چشم انتظار دیدن توست.
- اگه خوبه پس چرا بستریه؟
- بخاطر مشکلات قلبیش دستور بستری دادن و الا در منزل قرنطینه می شد، زیاد جای نگرانی نداره، ان شاالله خدا کمک می کنه و بزودی خوبِ خوب می شه.
فقط اگر تونستی بیا ببینش همه اش آرزوی دیدار تو را داره.
- وضعیت من هم خوب نیست، خودم دارم از روژینا پرستاری می کنم. تا ببینم چه پیش میاد.
به داخل آپارتمان برگشتم. روژینا پرسید چرا اینقدر دیرآمدی ؟
چرا رنگت پریده!
- صف پمپ بنزین طولانی بود کمی دیرآمدم.
- تصادف کردی؟
- نه ، چطور مگه.
- آخه وضعیتت آشفته اس و رنگ و روت عوض شده.
- نه چیز مهمی نیست.
- فاروق چی شده، هر اتفاقی افتاده بگو. کسی از فامیل فوت کرده.
- نه ، نه .
- پس چی شده، نکنه کسی کرونا گرفته.
- آره درست گفتی . مادرم کرونا گرفته.
- وای خدای من! کی گفت.
- هم عمو نعمت گفت و هم خودم به پدر زنگ زدم برام توضیح داد.
- بستری شده؟
- بله
- خدا کمکش کنه زودتر ترخیص بشه. حالا نمیخوای بری ببینیش.
- نه ، او سالهاست منو از یاد برده ، برم چکار کنم. من خودم هزار کار دارم باید به کارام برسم.
- باورم نمیشه این حرفا را از تو می شنوم. خجالت بکش احترام پدر و مادر واجبه.
- من کجا بی احترامی کردم. چندین بار برای دیدنش رفتم ولی او خودشو پنهان می کرد. الان هم بگذاره بحساب همان قایم باشک.
- این چه حرفیه ، زودتر آماده شو برو برای لحظه ای ببینش ، عمر دست خداست ولی اگر چیزیش بشه پشیمونی سودی نداره.
- آخه، چطور اون کارا را که سرم آورد فراموش کنم.
- آخه نداره، وظیفته بری ببینیش. اگر نری ببینیش خودم میرم.
- ای بابا، تو هم حرفا میزنی.
- از خر شیطون پیاده شو و آماده شو برو.
- گیرم که به قول تو برم. پس تو رو چکار کنم.
- من مشکلی ندارم. توی خونه ام و کاری ندارم اگر هم کاری داشتم به مرضیه زنگ میزنم . میاد کمکم.
- پیاده روی را چکار می کنی.
- بهونه نیار اونم با مرضیه میرم ، رانندگیش از تو که بهتره.
- والله سختمه برم.
- برو دست و صورتی بشو و لباسات و جمع کن و برو به امید خدا.
با حرفهایی که روژینا گفت مجاب شدم به ایلام برم. به محمد زنگ زدم و جریان را برایش توضیح دادم.
او گفت، مرضیه خانم را پیش روژینا می آورد و کاری بود خودش هم انجام می دهد.
خیالم از اینکه روژینا تنها نیست راحت شد ولی چطور با آن سختگیریها بروم مگر خدا کمک کنه.
محمد پیشنهاد کرد خوب بخوابم و شب راه بیفتم. احتمالا در شب راحت تر بتوانم تردد کنم.
وسایلم را جمع کردم و بعد ازناهار گرفتم خوابیدم. چند ساعتی را خوابیدم.
قبل از غروب محمد و مرضیه خانم به منزلمان آمدند.
با آمدن آنها و سپردن روژینا به مرضیه خانم وسایلم را داخل ماشین گذاشتم و با محمد زدیم بیرون.
محمد را به خونشون بردم و خودم به سمت اتوبان ساوه حرکت کردم.
چند کیلومتری از اتوبان را طی کرده بودم که هوا تاریک شد و به سرعت به حرکتم ادامه دادم.
بین راه با پدر تماس گرفتم و آخرین وضعیت مادر را پرسیدم و بهش گفتم که حرکت کردم.
پدر ضمن توصیه به دقت در رانندگی گفت هر جا خوابت آمد بزن کنار بخواب.
در طول مسیر جاده خلوت بود و شهرها را یکی پس از دیگری طی می کردم. در گردنه های اسدآباد کمی احساس خواب آلودگی می کردم. در استراحت گاهی ایستادم و پلکهایم را روی هم گذاشتم و خوابم برد. بعد بیدار شدن آبی به صورتم زدم و چای خوردم و حرکت کردم.
ساعت 3 به کرمانشاه رسیدم.
تلفنم زنگ می خورد روژینا بود پرسید کجایی و بهش گفتم کرمانشام. او گفت:
موضوع مبتلا شدن مادر به کرونا را به مادرش اطلاع داده و در جریان رفتنم می باشند اگر خسته ام به منزل کیومرث خان بروم.
از او خواستم بخوابد و نگران نباشد خوابم نمیاد و تا ایلام یکسره می روم. تا سرابله را رانندگی کردم و در آنجا ایستادم و از ماشین پیاده شدم و کمی قدم زدم و باز هم چایی خوردم و حرکت کردم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
24 Jan, 04:50
تردید: قسمت نود و یکم
عموجون، من بی تقصیرم روژینا بهش گفت.
- اها لو دادی.
- عروس پسر بار داره یا دختر؟
- از کجا فهمیدی، که می خوام همینو بهت بگم!
- وقتی گفتی روژینا به زهره گفته حدس زدم خبرت همین باشه. حالا بگو ببینم سیسمونی دخترونه بخریم براش یا پسرونه.
- بچه پسره.
- به به مبارکه ان شا الله من به زهره قول دادم با هم بریم برای بچه سیسمونی بخریم.
- نه عمو، شما به زحمت نیفتید.
- چه زحمتی پسرم، از عروس سلام برسونید. من جواب زهره را بدم.
روژینا که موضوع سیسمونی را متوجه شده بود گفت:
چقدر این عمو نعمت خوبه، خیلی محبت داره، همیشه ما را شرمنده میکنه.
- دنیا و یک عمو نعمت اونهم عموی خودم، با معرفت، حلال مشکلات، باغیرت هر چه بگم کم گفتم.
- آره والله هرچه از خصوصیاتش بگیم کم گفتیم.
عصر نتیجه سونوگرافی را برای دکتر متخصص زنان و زایمان بردیم، او ضمن اینکه بر بدنیا آمدن بچه در اواخر شهریور تاکید داشت، بازهم اصرار بر پیاده روی منظم روژینا داشت.
روژینا هر چه به ماههای پایانیش نزدیکتر می شد جست و خیزش نیز کمتر می شد، ولی برنامه پیاده روی را مرتب انجام میداد و دکتر از اینکه پیاده روی منظمی داشت او را تحسین می کرد.
وضعیت همه گیری کرونا بیشتر از قبل شده بود به گونه ای که مسافرت از شهری به شهر دیگر سخت شده بود. متاسفانه آمار مرگ و میر نیز بیشتر شده بود. و نگرانی از ادامه دار بودن کرونا و نبود داروی موثر در کاهش اثرات آن کاملا در بین اطبا مشهود بود.
خبرهایی از برخی اقدامات جهت ساخت واکسن برای کرونا در برخی کشورها در صدا و سیما اعلام می شد حتی برخی مراکز تحقیقاتی در ایران نیز اقداماتی را انجام می دادند ولی تا سرمنزل مقصود فاصله خیلی زیاد بود و معلوم نبود چند نفر دیگر باید کشته می دادیم.
خبر فوت برخی اقوام و آشنایان را بر اثر ابتلا به ویروس کرونا را می شنیدم ولی بخاطر اینکه روژینا تحت تاثیر قرار نگیرد و ناراحت نشود او را مطلع نمی کردم.
در مرداد ماه باز هم آمار بیماران مبتلا و فوتی کرونا زیاد شد و باعث وحشت همه شده بود. خداوند کمک کند زودتر جهان از شر این بیماری که گویا سرمنشع آن از کشور چین است خلاص شود.
۲۷ مرداد عمو نعمت پیامکی را برایم فرستاده بود که لطفا تماسی بگیر کار ضروری است، هنگام تماس روژینا پیشت نباشه!
خیلی متن عجیبی بود!
چه اتفاقی افتاده بود؟
به روژینا گفتم برم بنزین بزنم و با این بهانه از آپارتمان بیرون رفتم.
طاقت نیاوردم و در داخل آسانسور شماره عمو نعمت را گرفتم.
سلام کردم و گفتم عمو چی شده!؟
چرا اون پیام را فرستادی؟
- چیزی نیست پسرم، کجایی؟
- داخل آسانسور تازه رسیدم پارکینگ.
- بسلامتی، راستش فاروق جان خبری دارم که باشنیدنش هم باید نترسی و هم هول نشوی.
- یا خدا، بگو چی شده؟
- حقیقتش خواستم بگم متاسفانه مادرت کرونا گرفته.
- مادر کرونا گرفته!
- بله کرونا گرفته ولی حالش خوبه.
- وای خدای من، کرونا و بیماری قلبی مادر، آخ آخ مگر خداوند کمک کند، ای داد و ای بیداد.
- پسرم، آرام باش، کاریه که شده، خیلی از فامیل کرونا گرفتند و بعد دو هفته خوب شدن.
- چطور آرام باشم، آخه او مشکل قلبی هم داره، مگر هشدارهای بهداشتی را نمی شنوی، بیشترین آمار مرگ و میر کرونا مربوط به بیمارای قلبیه.
- مادرت همه اش می گوید، به فاروق بگویید بیاد ببینمش.
- کی کرونا گرفته؟
- سه روزی میشه .
- بقیه چطورند.
- خدا را شکر هم داداش و هم زهره عکس سینه گرفتن خوشبختانه هر دو سالمند.
- مادر بستریه؟
- بله، دکتر وقتی متوجه شد که کمی مشکلات قلبی داره درجا بستریش کرد، زیاد نگران نباش آنطور که دکتر گفته ۳۰ درصد یکی از ریه هاش درگیر شده.
- این که بدتر شد ، ۳۰ درصد خیلیه!
- خان داداش نتونست بهت بگه و به من گفت تا تو را در جریان قرار دهم، می دانم سخته ولی هر طور شده، خودتو برسون، پیر زن را ببینی، خیلی آرزوی دیدنت را داره.
- روژینا را چکار کنم؟
اصلا موقعیت آمدن به ایلام را ندارم، کلی در ترددها سخت گیری می کنند.
- نمی خوام بیشتر ناراحت بشی، ولی خدای نخواسته اگر مادرت طوری بشه تا آخر عمر پشیمون میشی!
- چند بار ما آمدیم ایلام و او از ما فرار کرد، انگار نه انگار پسری بنام فاروق داشت. پیش خانواده اسعدی با این رفتارش آبروم رفت و حرفی برای آن رفتاراش نداشتم که به آنها بگم.
- اینها که گفتی، همگی درسته ولی الان بحث مرگ و زندگی در میانه، او از کردارش مدتها بود پشیمون شده بود ولی غرورش اجازه نمی داد بر زبون بیاره، حالا هم که بیمار شده بدجوری ناراحته و میگه، قبل مردن دوست دارم فاروق و روژینا را ببینم و ازشون طلب حلالیت بکنم.
- نمی دونم، چکار کنم دارم دیوونه میشم، قلبم داره از جا در میاد ولی رفتاراش که جلو چشمم میاد نمیتونم تصمیم بگیرم.
ادامه دارد.
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
عموجون، من بی تقصیرم روژینا بهش گفت.
- اها لو دادی.
- عروس پسر بار داره یا دختر؟
- از کجا فهمیدی، که می خوام همینو بهت بگم!
- وقتی گفتی روژینا به زهره گفته حدس زدم خبرت همین باشه. حالا بگو ببینم سیسمونی دخترونه بخریم براش یا پسرونه.
- بچه پسره.
- به به مبارکه ان شا الله من به زهره قول دادم با هم بریم برای بچه سیسمونی بخریم.
- نه عمو، شما به زحمت نیفتید.
- چه زحمتی پسرم، از عروس سلام برسونید. من جواب زهره را بدم.
روژینا که موضوع سیسمونی را متوجه شده بود گفت:
چقدر این عمو نعمت خوبه، خیلی محبت داره، همیشه ما را شرمنده میکنه.
- دنیا و یک عمو نعمت اونهم عموی خودم، با معرفت، حلال مشکلات، باغیرت هر چه بگم کم گفتم.
- آره والله هرچه از خصوصیاتش بگیم کم گفتیم.
عصر نتیجه سونوگرافی را برای دکتر متخصص زنان و زایمان بردیم، او ضمن اینکه بر بدنیا آمدن بچه در اواخر شهریور تاکید داشت، بازهم اصرار بر پیاده روی منظم روژینا داشت.
روژینا هر چه به ماههای پایانیش نزدیکتر می شد جست و خیزش نیز کمتر می شد، ولی برنامه پیاده روی را مرتب انجام میداد و دکتر از اینکه پیاده روی منظمی داشت او را تحسین می کرد.
وضعیت همه گیری کرونا بیشتر از قبل شده بود به گونه ای که مسافرت از شهری به شهر دیگر سخت شده بود. متاسفانه آمار مرگ و میر نیز بیشتر شده بود. و نگرانی از ادامه دار بودن کرونا و نبود داروی موثر در کاهش اثرات آن کاملا در بین اطبا مشهود بود.
خبرهایی از برخی اقدامات جهت ساخت واکسن برای کرونا در برخی کشورها در صدا و سیما اعلام می شد حتی برخی مراکز تحقیقاتی در ایران نیز اقداماتی را انجام می دادند ولی تا سرمنزل مقصود فاصله خیلی زیاد بود و معلوم نبود چند نفر دیگر باید کشته می دادیم.
خبر فوت برخی اقوام و آشنایان را بر اثر ابتلا به ویروس کرونا را می شنیدم ولی بخاطر اینکه روژینا تحت تاثیر قرار نگیرد و ناراحت نشود او را مطلع نمی کردم.
در مرداد ماه باز هم آمار بیماران مبتلا و فوتی کرونا زیاد شد و باعث وحشت همه شده بود. خداوند کمک کند زودتر جهان از شر این بیماری که گویا سرمنشع آن از کشور چین است خلاص شود.
۲۷ مرداد عمو نعمت پیامکی را برایم فرستاده بود که لطفا تماسی بگیر کار ضروری است، هنگام تماس روژینا پیشت نباشه!
خیلی متن عجیبی بود!
چه اتفاقی افتاده بود؟
به روژینا گفتم برم بنزین بزنم و با این بهانه از آپارتمان بیرون رفتم.
طاقت نیاوردم و در داخل آسانسور شماره عمو نعمت را گرفتم.
سلام کردم و گفتم عمو چی شده!؟
چرا اون پیام را فرستادی؟
- چیزی نیست پسرم، کجایی؟
- داخل آسانسور تازه رسیدم پارکینگ.
- بسلامتی، راستش فاروق جان خبری دارم که باشنیدنش هم باید نترسی و هم هول نشوی.
- یا خدا، بگو چی شده؟
- حقیقتش خواستم بگم متاسفانه مادرت کرونا گرفته.
- مادر کرونا گرفته!
- بله کرونا گرفته ولی حالش خوبه.
- وای خدای من، کرونا و بیماری قلبی مادر، آخ آخ مگر خداوند کمک کند، ای داد و ای بیداد.
- پسرم، آرام باش، کاریه که شده، خیلی از فامیل کرونا گرفتند و بعد دو هفته خوب شدن.
- چطور آرام باشم، آخه او مشکل قلبی هم داره، مگر هشدارهای بهداشتی را نمی شنوی، بیشترین آمار مرگ و میر کرونا مربوط به بیمارای قلبیه.
- مادرت همه اش می گوید، به فاروق بگویید بیاد ببینمش.
- کی کرونا گرفته؟
- سه روزی میشه .
- بقیه چطورند.
- خدا را شکر هم داداش و هم زهره عکس سینه گرفتن خوشبختانه هر دو سالمند.
- مادر بستریه؟
- بله، دکتر وقتی متوجه شد که کمی مشکلات قلبی داره درجا بستریش کرد، زیاد نگران نباش آنطور که دکتر گفته ۳۰ درصد یکی از ریه هاش درگیر شده.
- این که بدتر شد ، ۳۰ درصد خیلیه!
- خان داداش نتونست بهت بگه و به من گفت تا تو را در جریان قرار دهم، می دانم سخته ولی هر طور شده، خودتو برسون، پیر زن را ببینی، خیلی آرزوی دیدنت را داره.
- روژینا را چکار کنم؟
اصلا موقعیت آمدن به ایلام را ندارم، کلی در ترددها سخت گیری می کنند.
- نمی خوام بیشتر ناراحت بشی، ولی خدای نخواسته اگر مادرت طوری بشه تا آخر عمر پشیمون میشی!
- چند بار ما آمدیم ایلام و او از ما فرار کرد، انگار نه انگار پسری بنام فاروق داشت. پیش خانواده اسعدی با این رفتارش آبروم رفت و حرفی برای آن رفتاراش نداشتم که به آنها بگم.
- اینها که گفتی، همگی درسته ولی الان بحث مرگ و زندگی در میانه، او از کردارش مدتها بود پشیمون شده بود ولی غرورش اجازه نمی داد بر زبون بیاره، حالا هم که بیمار شده بدجوری ناراحته و میگه، قبل مردن دوست دارم فاروق و روژینا را ببینم و ازشون طلب حلالیت بکنم.
- نمی دونم، چکار کنم دارم دیوونه میشم، قلبم داره از جا در میاد ولی رفتاراش که جلو چشمم میاد نمیتونم تصمیم بگیرم.
ادامه دارد.
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Jan, 12:17
وقتی که کلاس چهارم سه بار مردود شدی 😂😂😂😂😂
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
21 Jan, 18:24
تردید: قسمت نود
با اینکه اوج کونا بود ولی بخاطر اینکه وضعیت سلامت بچه سنجیده بشود روژینا را به دکتر بردم. خوشبختانه هم منشی و هم بیمارها پرتوکل های بهداشتی کرونا را با زدن ماسک و پوشیدن دستکش رعایت کرده بودند. حتی منشی لباس مخصوص که به آن گان می گفتند نیز پوشیده بود و سالن انتظار علاوه بر اینکه پنجره هایش باز بود تعداد بیمارها هم کم بود. بیمار به سرعت وارد مطب می شد و پس از ویزیت سریع محل را ترک می کردد.
دکتر پس از ویزیت روژینا برایش سونوگرافی نوشت. در آن وضعیت سونوگرافی خلوتی پیدا کردن خیلی مشکل بود. بهترین کسی که می توانست در آن لحظه کمک کند آقا محمد نادری بود. با او تماس گرفتم و موضوع لزوم گرفتن سونوگرافی از بچه را برایش توضیح دادم. او گفت اتفاقاً رفیق سونوگرافی دارد. آنطور که محمد تعریف می کرد محل مطبش را خودش چند سال پیش برایش خریده بود و قول داد خودش نوبت بگیرد و خبرمون کند.
دکتر به روژینا توصیه کرده بود با اینکه کار سختیه ولی در محیط های باز تا میتواند راهپیمایی کند. یکی از دوستان مشترک من و آقا محمد در دماوند باغ بزرگی داشت طی تماسی تلفنی باهاش هماهنگ کردم و قرار شد در طول هفته هر وقت توانستیم به باغ او برویم و روژینا پیاده روی نماید. او پیشنهاد داد همان روز به باغش برویم.
معطل نکردم و به سمت دماوند رفتم، او منتظرمان بود و به محض رسیدن به همراه خانم به استقبالمان آمد روژینا شروع به پیاده روی کرد و من نیز با فاصله همراهش دور می زدم. چون جلسه اول بود روژینا زود خسته می شد و هر چندین قدم کمی استراحت می کردیم و بعد به حرکتمان ادامه می دادیم. پیاده رویمان که تمام شد به سمت منزل برگشتیم.
شب محمد تماس گرفت و اطلاع داد که برای ساعت 9 صبح برای روژینا نوبت گرفته دوست پزشکش گفته بود اولین نفر بیاد که هم محیط و هم دستگاهها استریل هستند. ضمن تشکر از او خواستم که آدرس مطب را برایم ارسال کند.
بین من و روژینا تا پاسی از شب بر سر اینکه بچه دختر است یا پسر بحث بود. هرچند شخصاً برایم فرق نمی کرد ولی روژینا خیلی دوست داشت بچه دختر باشد.
صبح طوری از خانه رفتیم که قبل از ساعت 9 در مطب باشیم. خوشبختانه سونوگرافی خلوت بود و تا دفترچه را به منشی دادم گفت:
خوش آمدید اتفاقاً آقای دکتر همین الان آمدند و گفتند شما تشریف می آورید. بفرمایید داخل جناب اسعدی.
اسعدی، همسرم هست بنده احمدیم، ببخشید جناب احمدی بفرمایید داخل تا سنو شما گرفته شود.
وارد اتاق سونوگرافی شدیم دکتر و یک نفر خانم در حال روشن کردن دستگاهها بودند و پس از اینکه سلام و احوالپرسی کردم دکتر با خوشرویی گفت:
خوش آمدید جناب احمدی ، آقای نادری خیلی از شما تعریف کردند.
- نظر لطف ایشان است.
- کمک کنید خانم روی تخت دراز بکشد.
با کمک خانم منشی روژینا روی تخت رفت و دکتر با همکاری یکی از منشی های خانم سونوگرافی را شروع کرد، دکتر پرسید جناب نادری می دونید جنس بچه چیه؟
- نه آقای دکتر، سنو قبلی هنوز مشخص نبود.
- حالا شما کدام را دوست داری؟
- فرقی نمی کنه، بچه هر چه باشه عزیزه، فقط بانو دوست داره دختر باشه.
- خدا راشکر بچه سالم هست، وضعیتش خوبِ خوبه و بسلامتی برید براش یکدست کت و شلوار بخرید.
- یعنی چه دکتر ، بچه دختره؟
- آقای احمدی چرا هول کردی، گفتم کت و شلوار نه کت و دامن!
روژینا گفت:
پسره !
- بله خانم، یک پسر توپل و 7 ماهه است، مبارکه ان شاالله.
سنوگرافی که تمام شد از آقای دکتر و همکاراش تشکر کردیم و به سمت منزل حرکت کردیم.
روژینا سریع به مادرش تماس گرفت و برایش گفت که بچه پسر است.
زینت خانم ضمن ابراز خوشحالی گفته بود خودش و خان نیز حدس زده بودند بچه احتمالا پسر باشه.
جالب اینجا بود که اجازه نداد من به بابا یا زهره بگم و سریع به زهره تماس گرفت و موضوع را بهش اطلاع داد.
زهره به خودم زنگ زد و ضمن تبریک گفت:
نمی دانی در خونه چه غوغاییه، هم مادر و هم پدر خیلی خوشحال شدند و خدا را شکر کردن.
به آرامی گفتم فکر نکنم مادر خوشحال شده باشه!
- نه بابا خدا شاهده جان داداش خیلی خوشحاله و میگه عصر بریم برای پسرم خرید کنیم.
با اینکه زیاد حرفهای زهره را قبول نداشتم از او خدا حافظی کردم و بلافاصله به عمو نعمت زنگ زدم عمو گوشی را برداشت و گفت:
به به آقا فاروق، چه عجب یاد این پیرمرد کردی!؟
- قلبی عمو، قلب.
- خداوند نگهدارت باشه پسرم، از عروس چه خبر؟
- الحمد لله خوبه، بغل دستم نشسته و سلام دارند خدمت شما.
- سلامت باشند، سلام برسونید.
- خبر دارم عمو، خبر دست اول!
- فکر نکنم خیلی هم دست اول باشه!
- چطور؟
- چون زهره مرتب میاد پشت خط و هر چه هست او زودتر از من باخبر شده و میخواد بهم بگه!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با اینکه اوج کونا بود ولی بخاطر اینکه وضعیت سلامت بچه سنجیده بشود روژینا را به دکتر بردم. خوشبختانه هم منشی و هم بیمارها پرتوکل های بهداشتی کرونا را با زدن ماسک و پوشیدن دستکش رعایت کرده بودند. حتی منشی لباس مخصوص که به آن گان می گفتند نیز پوشیده بود و سالن انتظار علاوه بر اینکه پنجره هایش باز بود تعداد بیمارها هم کم بود. بیمار به سرعت وارد مطب می شد و پس از ویزیت سریع محل را ترک می کردد.
دکتر پس از ویزیت روژینا برایش سونوگرافی نوشت. در آن وضعیت سونوگرافی خلوتی پیدا کردن خیلی مشکل بود. بهترین کسی که می توانست در آن لحظه کمک کند آقا محمد نادری بود. با او تماس گرفتم و موضوع لزوم گرفتن سونوگرافی از بچه را برایش توضیح دادم. او گفت اتفاقاً رفیق سونوگرافی دارد. آنطور که محمد تعریف می کرد محل مطبش را خودش چند سال پیش برایش خریده بود و قول داد خودش نوبت بگیرد و خبرمون کند.
دکتر به روژینا توصیه کرده بود با اینکه کار سختیه ولی در محیط های باز تا میتواند راهپیمایی کند. یکی از دوستان مشترک من و آقا محمد در دماوند باغ بزرگی داشت طی تماسی تلفنی باهاش هماهنگ کردم و قرار شد در طول هفته هر وقت توانستیم به باغ او برویم و روژینا پیاده روی نماید. او پیشنهاد داد همان روز به باغش برویم.
معطل نکردم و به سمت دماوند رفتم، او منتظرمان بود و به محض رسیدن به همراه خانم به استقبالمان آمد روژینا شروع به پیاده روی کرد و من نیز با فاصله همراهش دور می زدم. چون جلسه اول بود روژینا زود خسته می شد و هر چندین قدم کمی استراحت می کردیم و بعد به حرکتمان ادامه می دادیم. پیاده رویمان که تمام شد به سمت منزل برگشتیم.
شب محمد تماس گرفت و اطلاع داد که برای ساعت 9 صبح برای روژینا نوبت گرفته دوست پزشکش گفته بود اولین نفر بیاد که هم محیط و هم دستگاهها استریل هستند. ضمن تشکر از او خواستم که آدرس مطب را برایم ارسال کند.
بین من و روژینا تا پاسی از شب بر سر اینکه بچه دختر است یا پسر بحث بود. هرچند شخصاً برایم فرق نمی کرد ولی روژینا خیلی دوست داشت بچه دختر باشد.
صبح طوری از خانه رفتیم که قبل از ساعت 9 در مطب باشیم. خوشبختانه سونوگرافی خلوت بود و تا دفترچه را به منشی دادم گفت:
خوش آمدید اتفاقاً آقای دکتر همین الان آمدند و گفتند شما تشریف می آورید. بفرمایید داخل جناب اسعدی.
اسعدی، همسرم هست بنده احمدیم، ببخشید جناب احمدی بفرمایید داخل تا سنو شما گرفته شود.
وارد اتاق سونوگرافی شدیم دکتر و یک نفر خانم در حال روشن کردن دستگاهها بودند و پس از اینکه سلام و احوالپرسی کردم دکتر با خوشرویی گفت:
خوش آمدید جناب احمدی ، آقای نادری خیلی از شما تعریف کردند.
- نظر لطف ایشان است.
- کمک کنید خانم روی تخت دراز بکشد.
با کمک خانم منشی روژینا روی تخت رفت و دکتر با همکاری یکی از منشی های خانم سونوگرافی را شروع کرد، دکتر پرسید جناب نادری می دونید جنس بچه چیه؟
- نه آقای دکتر، سنو قبلی هنوز مشخص نبود.
- حالا شما کدام را دوست داری؟
- فرقی نمی کنه، بچه هر چه باشه عزیزه، فقط بانو دوست داره دختر باشه.
- خدا راشکر بچه سالم هست، وضعیتش خوبِ خوبه و بسلامتی برید براش یکدست کت و شلوار بخرید.
- یعنی چه دکتر ، بچه دختره؟
- آقای احمدی چرا هول کردی، گفتم کت و شلوار نه کت و دامن!
روژینا گفت:
پسره !
- بله خانم، یک پسر توپل و 7 ماهه است، مبارکه ان شاالله.
سنوگرافی که تمام شد از آقای دکتر و همکاراش تشکر کردیم و به سمت منزل حرکت کردیم.
روژینا سریع به مادرش تماس گرفت و برایش گفت که بچه پسر است.
زینت خانم ضمن ابراز خوشحالی گفته بود خودش و خان نیز حدس زده بودند بچه احتمالا پسر باشه.
جالب اینجا بود که اجازه نداد من به بابا یا زهره بگم و سریع به زهره تماس گرفت و موضوع را بهش اطلاع داد.
زهره به خودم زنگ زد و ضمن تبریک گفت:
نمی دانی در خونه چه غوغاییه، هم مادر و هم پدر خیلی خوشحال شدند و خدا را شکر کردن.
به آرامی گفتم فکر نکنم مادر خوشحال شده باشه!
- نه بابا خدا شاهده جان داداش خیلی خوشحاله و میگه عصر بریم برای پسرم خرید کنیم.
با اینکه زیاد حرفهای زهره را قبول نداشتم از او خدا حافظی کردم و بلافاصله به عمو نعمت زنگ زدم عمو گوشی را برداشت و گفت:
به به آقا فاروق، چه عجب یاد این پیرمرد کردی!؟
- قلبی عمو، قلب.
- خداوند نگهدارت باشه پسرم، از عروس چه خبر؟
- الحمد لله خوبه، بغل دستم نشسته و سلام دارند خدمت شما.
- سلامت باشند، سلام برسونید.
- خبر دارم عمو، خبر دست اول!
- فکر نکنم خیلی هم دست اول باشه!
- چطور؟
- چون زهره مرتب میاد پشت خط و هر چه هست او زودتر از من باخبر شده و میخواد بهم بگه!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
21 Jan, 18:23
تردید: قسمت هشتاد و نهم
خان داداش بهم گفت که روژینا حامله است، کلی خوشحال شدم ، خیلی مبارکه ان شا الله.
- ممنونم عمو.
- اینطور که خان داداش می گفت تصمیم نداری بیای ایلام. ولی من نمیتونم تو را نبینم ان شاالله فردا با زهره میایم کرمانشاه تا هم خان و ببینم هم شماها را.
- ممنونم ولی ما کرمانشاه نیستیم.
- پس کجایی، نکنه داری میای ایلام.
- نه داریم برمی گردیم تهران.
- تهران چرا؟
- عید در پیش بود و خونه خان هم قطعا خیلی ها میامدن، بیماری هم ویروسیه و هر لحظه امکان داره روژینا مبتلا بشه، به همین خاطر برگشتیم تهران.
- والله چه بگم. نمیدانم ای ویروس دیگه چه بود. به هر حال کار خوبی کردی برگشتی تهران آنجا کسی نمیاد منزلتان و بهتره. فقط مواظب باش احیاناً خودت نگیری.
- چشم حواسم هست کلی ماسک و دستکش خریدم، تازه مقداری الکل، خان خریده بود که بهمان دادند، هر جا برم هم ماسک میزنم و هم دستکش می پوشم.
- آفرین پسرم، پیشاپیش سال نوتان مبارک باشه ،ان شاالله سال خوبی در پیش داشته باشید.
- ممنونم عمو جان.
- از عروس گلم سلام برسانید.
- بزرگواریتون عمو جون.
غروب به تهران رسیدیم، مسیر منزل خلوت بود. در پارکینگ، ماشین همه همسایه ها پارک بود و ظاهرا همگی در منزل بودند.
زینت خانم تماس گرفت ضمن ابراز خوشحالی از اینکه بسلامت به تهران رسیده ایم ازم خواست که خیلی مواظب روژینا باشم و نگذارم کارای سنگین انجام بده.
روژینا با آسانسور به منزل رفت و من هم بعد از اینکه وسایل را از داخل صندوق عقب خالی کردم آنها را بالا بردم.
روز بعد به بازار رفتم و برای سر سفره هفت سین مقداری خرید کردم. زمان تحویل سال ساعت ۷ و ۱۴ دقیقه صبح جمعه بود و در آن ساعت اکثر مردم بیدار بودند.
پنج شنبه با کمک‌روژینا خانه را تمیز کردیم و سفره هفت سین را چیدیم، جمعه ساعت ۶ صبح از خواب بیدار شدم، چای و صبحانه ای درست کردم، روژینا نیز بیدار شد صبحانه خوردیم و برروی سفره هفت سین چندتا ماسک و دو شیشه مایع ضد عفونی نیز قرار دادیم بعد از تحویل سال چند قطعه عکس بیادگار گرفتیم و ضمن تبریک به همدیگه آرزو کردیم زودتر بیماری کرونا تمام شود و از دست این بیماری رهایی یابیم.
به رسم ادب تلفنی سال نو و عید باستانی را به خانوادهایمان تبریک گفتیم. با دکتر انوری نیز زنگ زدیم و سال نو را به او تبریک گفتیم. استاد بسیار خوشحال شد و گفت؛ اولین دانشجوهایی هستیم که سال ۱۳۹۹ را به او تبریک گفته ایم و از این بابت هم خوشحال شد و هم آرزو کرد زودتری ما را از نزدیک ببیند.
موضوع حامله بودن روژینا را به استاد گفتم او ضمن ابراز خوشحالی گفت:
پس بسلامتی پدر شدی؟
- بله.
- ان شاالله قدمش مبارک باشه و مثل پدر و مادرش اهل شعر و ادب باشه.
- ممنونم استاد.
خانم استاد انوری نیز با روژینا حرف زد و توصیه هایی برای او نمود.
روزها یکی یکی می گذشت من از هفته دوم فروردین به دفتر بنگاه رفتم، و کار را شروع کردیم. مشتری نیز کم و بیش داشتیم ولی از سوی اتاق اصناف تذکر دادند و بنگاه را تعطیل کردیم.
متاسفانه با اینکه خبرهای همه گیری کرونا در شهرها و استانهای کشور روز بروز بیشتر و بیشتر بگوش می رسید ولی خیلیها بدون توجه به این موضوع بدون ماسک در سطح شهر تردد می کردند.
در ۲۳ فروردین بخش عمده ای از اصناف با رعایت پروتکل‌های بهداشتی مجدداً فعال شدند. در ۱۴ اردیبهشت بر اساس اعلام وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ۶۱ شهر کشور در وضعیت قرمز قرار داشتند که دارای بیش از سه نفر بیمار بستری در هر صدهزار نفر جمعیت بودند و تعداد ۱۳۲ شهر در وضعیت سفید قرار داشت که حداکثر یک بیمار بستری به ازای هر صد هزار نفر جمعیت داشتند. در این شهرها مساجد که برای مدتی بسته بود بازگشایی شدند و مراسم مذهبی با رعایت پروتکل بهداشتی از نیمه اردیبهشت در آنها انجام می شد.
در این مدت روژینا تحت نظر یک متخصص زنان و زایمان قرار گرفت و با گرفتن اولین سنوگرافی گرچه جنس نوزاد مشخص نشد ولی معلوم شد که سه ماهگی را رد کرده است و برابر برآورد خانم دکتر هفته آخر مهرماه زمان بدنیا آمدن بچه بود.
گزارشات مرکز اطلاع رسانی وزارت بهداشت از کاهش ابتلا به کرونا در سطح کشور داشت و امیدوار بودیم هر چه به تابستان نزدیکتر شویم ابتلا به بیماری نیز کمتر شود.
من و روژینا بیشتر وقتمان در منزل بودیم و با گرفتن فیلم از طریق موبایل برای بچه ها و ارسال آنها از طریق واتساپ تدریس می کردیم.
۱۴ خرداد برابر اعلام مسئولین ایران به اولین کشور دنیا تبدیل شد که پس از یک دوره ی کاهش شمار مبتلایان، وارد موج دوم همه‌گیری کرونا شد. در آن روز شمار مبتلایان ایران در یک شبانه‌روز، ۳٬۵۷۴ نفر گزارش شد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
خان داداش بهم گفت که روژینا حامله است، کلی خوشحال شدم ، خیلی مبارکه ان شا الله.
- ممنونم عمو.
- اینطور که خان داداش می گفت تصمیم نداری بیای ایلام. ولی من نمیتونم تو را نبینم ان شاالله فردا با زهره میایم کرمانشاه تا هم خان و ببینم هم شماها را.
- ممنونم ولی ما کرمانشاه نیستیم.
- پس کجایی، نکنه داری میای ایلام.
- نه داریم برمی گردیم تهران.
- تهران چرا؟
- عید در پیش بود و خونه خان هم قطعا خیلی ها میامدن، بیماری هم ویروسیه و هر لحظه امکان داره روژینا مبتلا بشه، به همین خاطر برگشتیم تهران.
- والله چه بگم. نمیدانم ای ویروس دیگه چه بود. به هر حال کار خوبی کردی برگشتی تهران آنجا کسی نمیاد منزلتان و بهتره. فقط مواظب باش احیاناً خودت نگیری.
- چشم حواسم هست کلی ماسک و دستکش خریدم، تازه مقداری الکل، خان خریده بود که بهمان دادند، هر جا برم هم ماسک میزنم و هم دستکش می پوشم.
- آفرین پسرم، پیشاپیش سال نوتان مبارک باشه ،ان شاالله سال خوبی در پیش داشته باشید.
- ممنونم عمو جان.
- از عروس گلم سلام برسانید.
- بزرگواریتون عمو جون.
غروب به تهران رسیدیم، مسیر منزل خلوت بود. در پارکینگ، ماشین همه همسایه ها پارک بود و ظاهرا همگی در منزل بودند.
زینت خانم تماس گرفت ضمن ابراز خوشحالی از اینکه بسلامت به تهران رسیده ایم ازم خواست که خیلی مواظب روژینا باشم و نگذارم کارای سنگین انجام بده.
روژینا با آسانسور به منزل رفت و من هم بعد از اینکه وسایل را از داخل صندوق عقب خالی کردم آنها را بالا بردم.
روز بعد به بازار رفتم و برای سر سفره هفت سین مقداری خرید کردم. زمان تحویل سال ساعت ۷ و ۱۴ دقیقه صبح جمعه بود و در آن ساعت اکثر مردم بیدار بودند.
پنج شنبه با کمک‌روژینا خانه را تمیز کردیم و سفره هفت سین را چیدیم، جمعه ساعت ۶ صبح از خواب بیدار شدم، چای و صبحانه ای درست کردم، روژینا نیز بیدار شد صبحانه خوردیم و برروی سفره هفت سین چندتا ماسک و دو شیشه مایع ضد عفونی نیز قرار دادیم بعد از تحویل سال چند قطعه عکس بیادگار گرفتیم و ضمن تبریک به همدیگه آرزو کردیم زودتر بیماری کرونا تمام شود و از دست این بیماری رهایی یابیم.
به رسم ادب تلفنی سال نو و عید باستانی را به خانوادهایمان تبریک گفتیم. با دکتر انوری نیز زنگ زدیم و سال نو را به او تبریک گفتیم. استاد بسیار خوشحال شد و گفت؛ اولین دانشجوهایی هستیم که سال ۱۳۹۹ را به او تبریک گفته ایم و از این بابت هم خوشحال شد و هم آرزو کرد زودتری ما را از نزدیک ببیند.
موضوع حامله بودن روژینا را به استاد گفتم او ضمن ابراز خوشحالی گفت:
پس بسلامتی پدر شدی؟
- بله.
- ان شاالله قدمش مبارک باشه و مثل پدر و مادرش اهل شعر و ادب باشه.
- ممنونم استاد.
خانم استاد انوری نیز با روژینا حرف زد و توصیه هایی برای او نمود.
روزها یکی یکی می گذشت من از هفته دوم فروردین به دفتر بنگاه رفتم، و کار را شروع کردیم. مشتری نیز کم و بیش داشتیم ولی از سوی اتاق اصناف تذکر دادند و بنگاه را تعطیل کردیم.
متاسفانه با اینکه خبرهای همه گیری کرونا در شهرها و استانهای کشور روز بروز بیشتر و بیشتر بگوش می رسید ولی خیلیها بدون توجه به این موضوع بدون ماسک در سطح شهر تردد می کردند.
در ۲۳ فروردین بخش عمده ای از اصناف با رعایت پروتکل‌های بهداشتی مجدداً فعال شدند. در ۱۴ اردیبهشت بر اساس اعلام وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ۶۱ شهر کشور در وضعیت قرمز قرار داشتند که دارای بیش از سه نفر بیمار بستری در هر صدهزار نفر جمعیت بودند و تعداد ۱۳۲ شهر در وضعیت سفید قرار داشت که حداکثر یک بیمار بستری به ازای هر صد هزار نفر جمعیت داشتند. در این شهرها مساجد که برای مدتی بسته بود بازگشایی شدند و مراسم مذهبی با رعایت پروتکل بهداشتی از نیمه اردیبهشت در آنها انجام می شد.
در این مدت روژینا تحت نظر یک متخصص زنان و زایمان قرار گرفت و با گرفتن اولین سنوگرافی گرچه جنس نوزاد مشخص نشد ولی معلوم شد که سه ماهگی را رد کرده است و برابر برآورد خانم دکتر هفته آخر مهرماه زمان بدنیا آمدن بچه بود.
گزارشات مرکز اطلاع رسانی وزارت بهداشت از کاهش ابتلا به کرونا در سطح کشور داشت و امیدوار بودیم هر چه به تابستان نزدیکتر شویم ابتلا به بیماری نیز کمتر شود.
من و روژینا بیشتر وقتمان در منزل بودیم و با گرفتن فیلم از طریق موبایل برای بچه ها و ارسال آنها از طریق واتساپ تدریس می کردیم.
۱۴ خرداد برابر اعلام مسئولین ایران به اولین کشور دنیا تبدیل شد که پس از یک دوره ی کاهش شمار مبتلایان، وارد موج دوم همه‌گیری کرونا شد. در آن روز شمار مبتلایان ایران در یک شبانه‌روز، ۳٬۵۷۴ نفر گزارش شد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
20 Jan, 20:08
#اطـــلاعیـه
#آگهی_ترحیم
انا لله و انا الیه راجعون
درگذشت مادری مهربان و دلسوز مرحومه مغفوره کربلایی خیزران (ثریا) احمدی از ایل کایدخورده طایفه فرضالی - سلاح ورزی (همسر نورمحمد خان کاید خورده) را به اطلاع می‌رسانیم.
زمان تشییع سه‌شنبه ۲ بهمن ۱۴۰۳ ساعت ۲ بعد از ظهر به طرف بهشت علی (ع) شهر مورموری برگزار میشود.
#آگهی_ترحیم
انا لله و انا الیه راجعون
درگذشت مادری مهربان و دلسوز مرحومه مغفوره کربلایی خیزران (ثریا) احمدی از ایل کایدخورده طایفه فرضالی - سلاح ورزی (همسر نورمحمد خان کاید خورده) را به اطلاع می‌رسانیم.
زمان تشییع سه‌شنبه ۲ بهمن ۱۴۰۳ ساعت ۲ بعد از ظهر به طرف بهشت علی (ع) شهر مورموری برگزار میشود.
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
19 Jan, 18:12
تردید: قسمت هشتاد و هشتم
با توضیحاتی که دکتر گفتند واقعا جای درنگ نبود و سریع باید درمانگاه را ترک می کردیم. بین راه کلی به همدیگه تبریک گفتیم.
روژینا طاقت نیاورد و قبل از اینکه به خانه برسیم موضوع را تلفنی برای زینت خانم تعریف کرد، من نیز با پدر تماس گرفتم و نوه دار شدنشو بهش اطلاع دادم. بلافاصله زهره تماس گرفت او ضمن تبریک گفت:
پس آن همه بی حالی بخاطر بارداری بود، خدایا شکر که من هم عمه شدم. زودی بیایید ایلام تا از نزدیک شما را ببینیم.
- با این وضعیت باید خیلی مواظب باشیم، دکتر توصیه اکید داشتند که از دورهمی پرهیز کنیم.
- ما همگی سالمیم و هیچکدوم کرونا نداریم.
- می دونم ولی به هرحال بیماری کرونا ویروسیه و هر لحظه امکان داره بیمار بشی.
- دوست داشتم از نزدیک ببینمتون ولی هر طور خودتون صلاح میدونید.
وقتی به منزل کیومرث خان رسیدیم زینت خانم و کیومرث خان به پیشواز آمدند آنقدر خوشحال بودند که نگو.
زینت خانم پیشنهاد داد روژینا به تنهایی در یکی از اتاقهای منزل قرنطینه بشه تا ان شا الله مشکلی بابت کرونا براش پیش نیاد.
با توجه به اینکه آنها معمولا میهمان داشتند از پیشنهاد او استقبال کردم و گفتم تا زمانیکه کرمانشاه هستیم روژینا در یک اتاق قرنطینه باشه بهتره.
در آنی اتاقی را آماده کردند و روژینا آنجا اسکان پیدا کرد. زینت خانم مقدار زیادی تنقلات برایش داخل اتاق گذاشت و از او خواست اتاقش را ترک نکند. او برای ناهار کلی غذا برایش تدارک دیده بود، ولی چه فایده روژینا هیچ غذایی را نمی خورد و اشتهاش بسته بود.
عصر کلی کباب برایش درست کردند با هزاران التماس چند لقمه از آنها را خورد.
شب به روژینا گفتم با وضعیت پیش آمده بهتره برگردیم تهران آنجا هم پزشک خوب هست و هم اینکه دونفریم بیشتر رعایت می کنیم تا ان شاالله کوچلو بدنیا بیاد.
- آره منم موافقم، هرچند می دونم مامان از دستمون دلخور میشه ولی بهتره برگردیم تهران آنجا همه امکاناتی هست.
- حالا کی بریم.
- برای من فرقی نمی کنه میخوای همین فردا راه بیفتیم بریم.
- باشه پس من موضوع را به خان می گم.
- آره بگو.
موضوع برگشتمون به تهران را با خان در میان گذاشتم ، او گرچه کمی مقاومت کرد ولی باتوجه به اینکه وضعیت کرونا معلوم نبود تا کی ادامه داشته باشه با پیشنهادم موافقت کرد. زینت خانم وقتی که موضوع را شنید خیلی ناراحت شد و گفت:
عید و کنار هم باشیم و بعد از تحویل سال برید.
- ان شاالله کرونا که تموم شد زود برمی گردیم ، آنطور که برخی پزشکا میگن هوا گرم بشه این ویروس هم ازبین می ره.
- خدا کنه زودتر از شر این کرونا خلاص بشیم. والله خیلی زندگیمون را بهم ریخته.
روز بعد قبل از ظهر آماده رفتن شدیم. زینت خانم کلی انواع دمنوشهای محلی برامون تدارک دیده بود بنده خدا روژینا که با اون وضعیت داشت نحوه دم دادن آنها را یاد می گرفت.
صندوق عقب ماشین پر شده بود از گوشت و برنج دیگر مایحتاج آنقدر لطف داشتند که ما را شرمنده کردند.
ماسکهایمان را زدیم و حرکت کردیم. به روژینا گفتم هر جا احساس کردی خسته شدی بگو تا وایسم و استراحت کنیم.
محمد تماس گرفت و جویای احوال شد. موضوع حامله بودن روژینا را برایش گفتم ، کلی خوشحال شد و تبریک گفت محمد می گفت خوب شد برگشتی چند روزی را میخوام برم مسافرت در این مدت بنگاه باش.
- کرونا و مسافرت!
- حرفا میزنی، عید بدون مسافرت که عید نیست!
- باشه ، شما برید من هستم. ولی فکر نکنم مشتری خرید و فروش داشته باشیم.
- اتفاقاً داریم، خوب هم داریم. تازه متقاضی اجاره دادن و گرفتن هم زیاد شده.
- با این کرونا!
- تو هم هی کرونا کرونا نکن ، قول بهت میدم بزودی تموم میشه!
- فکر نکنم. دیشب یه مطلبی از یک خانم پزشک خوندم اگه اشتباه نکنم دکتر مینو محرز اسمش بود او گفته بود ویروس کرونا بین 2 تا 14 روز می تونه در بدن شخص وجود داشته باشه و آن شخص علائمی هم نداشته باشه، آقاجان شوخی نیست خانم دکتر گفته در مرحله اپیدمی کرونا هستیم و 40 درصد مردم به این ویروس مبتلا میشن.
- دکترا از این حرفا زیاد میزنند، میگن سیگار نکشید ولی خودشون می کشند. حالا هم میگن مسافرت نرید و خودشون اولین نفرن که مسافرت میرن.
- اونها که مسافرتشون مثل من و تو به شمال نیست میرن خارج کشور، خیلی از کشورها بویژه اروپاییها مرزاشون و بستن و کسی حق ورود به آنجا را نداره پس عیدو همه ایرانند.
از ما گفتن بود، کرونا گرفتی دور بر بنگاه نیای.
- چشم بجا بنگاه میام خونتون.
- پاتو اونجا بداری قلم پاتو میشکنم.
در بین راه می ایستادم و در جایی که کسی نبود و فضای باز بود ماسکهایمان را در می آوردیم و تنفس می کردیم.
نزدیکیهای ساوه عمو نعمت زنگ زد و گفت:
اهای پسر بابا شدی و اطلاع نمی دی؟
- شرمنده عموجون بخدا ازبس سرم شلوغ بود فراموش کردم تماس بگیرم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با توضیحاتی که دکتر گفتند واقعا جای درنگ نبود و سریع باید درمانگاه را ترک می کردیم. بین راه کلی به همدیگه تبریک گفتیم.
روژینا طاقت نیاورد و قبل از اینکه به خانه برسیم موضوع را تلفنی برای زینت خانم تعریف کرد، من نیز با پدر تماس گرفتم و نوه دار شدنشو بهش اطلاع دادم. بلافاصله زهره تماس گرفت او ضمن تبریک گفت:
پس آن همه بی حالی بخاطر بارداری بود، خدایا شکر که من هم عمه شدم. زودی بیایید ایلام تا از نزدیک شما را ببینیم.
- با این وضعیت باید خیلی مواظب باشیم، دکتر توصیه اکید داشتند که از دورهمی پرهیز کنیم.
- ما همگی سالمیم و هیچکدوم کرونا نداریم.
- می دونم ولی به هرحال بیماری کرونا ویروسیه و هر لحظه امکان داره بیمار بشی.
- دوست داشتم از نزدیک ببینمتون ولی هر طور خودتون صلاح میدونید.
وقتی به منزل کیومرث خان رسیدیم زینت خانم و کیومرث خان به پیشواز آمدند آنقدر خوشحال بودند که نگو.
زینت خانم پیشنهاد داد روژینا به تنهایی در یکی از اتاقهای منزل قرنطینه بشه تا ان شا الله مشکلی بابت کرونا براش پیش نیاد.
با توجه به اینکه آنها معمولا میهمان داشتند از پیشنهاد او استقبال کردم و گفتم تا زمانیکه کرمانشاه هستیم روژینا در یک اتاق قرنطینه باشه بهتره.
در آنی اتاقی را آماده کردند و روژینا آنجا اسکان پیدا کرد. زینت خانم مقدار زیادی تنقلات برایش داخل اتاق گذاشت و از او خواست اتاقش را ترک نکند. او برای ناهار کلی غذا برایش تدارک دیده بود، ولی چه فایده روژینا هیچ غذایی را نمی خورد و اشتهاش بسته بود.
عصر کلی کباب برایش درست کردند با هزاران التماس چند لقمه از آنها را خورد.
شب به روژینا گفتم با وضعیت پیش آمده بهتره برگردیم تهران آنجا هم پزشک خوب هست و هم اینکه دونفریم بیشتر رعایت می کنیم تا ان شاالله کوچلو بدنیا بیاد.
- آره منم موافقم، هرچند می دونم مامان از دستمون دلخور میشه ولی بهتره برگردیم تهران آنجا همه امکاناتی هست.
- حالا کی بریم.
- برای من فرقی نمی کنه میخوای همین فردا راه بیفتیم بریم.
- باشه پس من موضوع را به خان می گم.
- آره بگو.
موضوع برگشتمون به تهران را با خان در میان گذاشتم ، او گرچه کمی مقاومت کرد ولی باتوجه به اینکه وضعیت کرونا معلوم نبود تا کی ادامه داشته باشه با پیشنهادم موافقت کرد. زینت خانم وقتی که موضوع را شنید خیلی ناراحت شد و گفت:
عید و کنار هم باشیم و بعد از تحویل سال برید.
- ان شاالله کرونا که تموم شد زود برمی گردیم ، آنطور که برخی پزشکا میگن هوا گرم بشه این ویروس هم ازبین می ره.
- خدا کنه زودتر از شر این کرونا خلاص بشیم. والله خیلی زندگیمون را بهم ریخته.
روز بعد قبل از ظهر آماده رفتن شدیم. زینت خانم کلی انواع دمنوشهای محلی برامون تدارک دیده بود بنده خدا روژینا که با اون وضعیت داشت نحوه دم دادن آنها را یاد می گرفت.
صندوق عقب ماشین پر شده بود از گوشت و برنج دیگر مایحتاج آنقدر لطف داشتند که ما را شرمنده کردند.
ماسکهایمان را زدیم و حرکت کردیم. به روژینا گفتم هر جا احساس کردی خسته شدی بگو تا وایسم و استراحت کنیم.
محمد تماس گرفت و جویای احوال شد. موضوع حامله بودن روژینا را برایش گفتم ، کلی خوشحال شد و تبریک گفت محمد می گفت خوب شد برگشتی چند روزی را میخوام برم مسافرت در این مدت بنگاه باش.
- کرونا و مسافرت!
- حرفا میزنی، عید بدون مسافرت که عید نیست!
- باشه ، شما برید من هستم. ولی فکر نکنم مشتری خرید و فروش داشته باشیم.
- اتفاقاً داریم، خوب هم داریم. تازه متقاضی اجاره دادن و گرفتن هم زیاد شده.
- با این کرونا!
- تو هم هی کرونا کرونا نکن ، قول بهت میدم بزودی تموم میشه!
- فکر نکنم. دیشب یه مطلبی از یک خانم پزشک خوندم اگه اشتباه نکنم دکتر مینو محرز اسمش بود او گفته بود ویروس کرونا بین 2 تا 14 روز می تونه در بدن شخص وجود داشته باشه و آن شخص علائمی هم نداشته باشه، آقاجان شوخی نیست خانم دکتر گفته در مرحله اپیدمی کرونا هستیم و 40 درصد مردم به این ویروس مبتلا میشن.
- دکترا از این حرفا زیاد میزنند، میگن سیگار نکشید ولی خودشون می کشند. حالا هم میگن مسافرت نرید و خودشون اولین نفرن که مسافرت میرن.
- اونها که مسافرتشون مثل من و تو به شمال نیست میرن خارج کشور، خیلی از کشورها بویژه اروپاییها مرزاشون و بستن و کسی حق ورود به آنجا را نداره پس عیدو همه ایرانند.
از ما گفتن بود، کرونا گرفتی دور بر بنگاه نیای.
- چشم بجا بنگاه میام خونتون.
- پاتو اونجا بداری قلم پاتو میشکنم.
در بین راه می ایستادم و در جایی که کسی نبود و فضای باز بود ماسکهایمان را در می آوردیم و تنفس می کردیم.
نزدیکیهای ساوه عمو نعمت زنگ زد و گفت:
اهای پسر بابا شدی و اطلاع نمی دی؟
- شرمنده عموجون بخدا ازبس سرم شلوغ بود فراموش کردم تماس بگیرم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
17 Jan, 18:53
تردید: قسمت هشتاد و هفتم
صدای زینت خانم گرفته بود و معلوم بود گریه کرده بود، گفتم خونسرد باش و بگو چی شده، چرا برگردم!؟
- روژینا، روژینا.
- روژینا چه، چه اتفاقی برای او افتاده؟
- روژینا حالش خرابه زودباش بیا.
فکر کنم کرونا گرفته.
به سرعت به منزل برگشتم، وارد خانه که شدم روژینا رنگ و روش زرد شده بود و می گفت حالش خرابه و نمیتونه نفس بکشه.
او را به کمک زینت خانم داخل ماشین گذاشتم و به سرعت به سمت درمانگاه رفتم.
داخل درمانگاه پر از بیمار بود کادر درمانی با پوشیدن لباسهای متحدالشکل و زدن ماسک در حال تردد بودند و دیدن آنها با آن شکل و شمایل، آدم دلهره بیشتری می گرفت.
دکتر معاینه روژینا را شروع کرد او میزان اکسیژن خون او را بررسی کرد و گفت الحمدلله اکسیژن خونش طبیعی است، با تب سنج، دمای بدن روژینا را نیز،اندازه گرفت، خوشبختانه تب نیز نداشت.
دکتر گفت چیز مهمی نیست سرم و آمپول تقویتی برایش نوشتم منتها اینجا آلوده است ببریدش منزل آنجا برایش وصل کنید.
داروها را از داروخانه درمانگاه خریدم و برگشتیم منزل، قبل از اینکه به خانه برویم به پمپ بنزین رفتم و بنزین زدم.
زینت خانم به آقا داریوش تماس گرفت و از او خواست برای وصل کردن سرم روژینا پرستاری را پیدا کند.
در خانه روژینا همچنان بی حال بود و نگران.
نیم ساعت از آمدنمان به خانه نگذشته بود که آقا داریوش با یک پرستار خانم، به منزل کیومرث خان آمدند. هر دو ماسک به صورت داشتند و خانم پرستار دستکش نیز پوشیده بود و یک اسپری الکلی نیز به همراه داشت. آنگونه که آقا داریوش می گفت او از اقوام سببی آنها می باشد.
سرم روژینا را وصل کرد و گفت کار زیاد دارد بایستی برود، سرم که تمام شد خودمان آنرا از داخل رگ بکشیم.
من و زینت خانم بالای سر روژینا ایستادیم و کلی براش حرف زدیم، تا اینکه سرم تمام شد. به آرامی آنژو را از دست او بیرون کشیدم و بعد از قرار دادن یک پنبه الکلی برروی محل تزریق آنرا محکم گرفتم تا خونش بند آمد.
بعد از سرم گرفتن، کمی حال روژینا بهتر شد.
در این بین زهره تماس گرفت، اصرار داشت به ایلام برویم. به او گفتم که روژینا کمی کسالت دارد و نمی توانیم به مسافرت برویم. همین را که گفتم زهره گفت تلفنو بده به روژینا تا باش حرف بزنم.
چون می دانستم که حرف زدن آنها طول می کشد و به گوشیم نیاز داشتم از خواستم به موبایل خودش تماس بگیره.
آن شب را با همه اتفاقاتش به سر کردیم. روز بعد باز هم روژینا حالش بد شد. دلیلش را نمی دانستم ولی متاسفانه او حتی صبحانه هم نمی خورد.
باز هم او را به درمانگاه بردم، دکتر دیشبی نبود و پزشکی دیگر جای او بود او نیز اکسیژن خون روژینا را اندازه گرفت و سپس فشارخونش را نیز اندازه گرفت، او پرسید اکسیژن خونت خوبه ولی ضربانت تند است!
حامله ای؟
روژینا لبخندی زد و گفت: نمی دانم!
دکتر آزمایش خون نوشت و به آزمایشگاه رفتیم.
مقداری از خون روژینا را گرفتند و بهمون گفتند به بیرون آزمایشگاه در فضای باز برویم.
به روژینا گفتم:
نکنه راستی، راستی حامله باشی؟
- نمیدونم ولی چه اشکال داره؟
- اشکال آنچنانی ندارد ولی کلاسات چی میشه؟
- اجازه بده جواب آزمایشو بگیریم. اگر مثبت بود بحث می کنیم.
- اگر مثبت باشه میدونی کی از همه خوشحالتر میشه؟
- مامانم.
- اره درست گفتی، زینت خانم منتظر نوه اش بود.
کمی کرونا کار را خراب کرده و الا اشکالی نداره.
- بیا فکر کنیم اسمش را کی بگذاریم.
- اسمشو اگه پسر بود میذاریم همون کرونا.
- مگه اسم قحطیه که اسمشو کرونا بذاریم.
آخه ای کرونا خوبی داره!
- حالا حرفی زدیم تو اینقدر خودتو ناراحت نکن.
- ناراحتی هم داره، کرونا شد اسم.
- اصلا میذاریم کووید ، کووید از کرونا بهتره.
- فاروق !
- بله مامان کووید.
- ای بابا مثل اینکه دوست داری کتک بخوری!
به بابا می گم اذیت کردی.
- ارتباط من و خان و خراب نکن ، اولا جواب آزمایش منفیه ثانیا اگر هم مثبت بود اسمشو میذاریم، فاروژ.
- فاروژ رو از کجا پیدا کردی.
- محصول مشترک فاروق و روژینا!
کلی روژینا را اذیت کردم ولی با اینکه دوس داشتم بچه داشته باشیم ولی با وضعیت فعلی و کرونای مسری اصلا موقعیت مناسبی نبود. هم برای روژینا و هم برای بچه!
چون دکتر نسخه آزمایش رو به عنوان اورژانسی نوشته بود بعد از نیم ساعت پاسخ را بهمان دادند،
از متصدی پرسیدم پاسخ چیه؟
- میخواستی چی باشه!
مبارکه خانم حاملس، منتها مواظب باشید خانم کرونا نگیره.
علی رغم دلنگرانی بابت کرونا از اینکه روژینا حامله بود بسیار خوشحال شدم، روژینا نیز از من بیشتر خوشحال بود.
پیش دکتر رفتیم و برگه را نشان دادیم، او گفت سریع از اینجا برید، آلودگی اش بالاست، خانمو ببر پیش یک متخصص زنان و زایمان تا او را تحت نظر داشته باشه.
دورهمی و گشت و گذار ممنوع و فقط بفکر این باشید که خانم کرونا نگیره.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
صدای زینت خانم گرفته بود و معلوم بود گریه کرده بود، گفتم خونسرد باش و بگو چی شده، چرا برگردم!؟
- روژینا، روژینا.
- روژینا چه، چه اتفاقی برای او افتاده؟
- روژینا حالش خرابه زودباش بیا.
فکر کنم کرونا گرفته.
به سرعت به منزل برگشتم، وارد خانه که شدم روژینا رنگ و روش زرد شده بود و می گفت حالش خرابه و نمیتونه نفس بکشه.
او را به کمک زینت خانم داخل ماشین گذاشتم و به سرعت به سمت درمانگاه رفتم.
داخل درمانگاه پر از بیمار بود کادر درمانی با پوشیدن لباسهای متحدالشکل و زدن ماسک در حال تردد بودند و دیدن آنها با آن شکل و شمایل، آدم دلهره بیشتری می گرفت.
دکتر معاینه روژینا را شروع کرد او میزان اکسیژن خون او را بررسی کرد و گفت الحمدلله اکسیژن خونش طبیعی است، با تب سنج، دمای بدن روژینا را نیز،اندازه گرفت، خوشبختانه تب نیز نداشت.
دکتر گفت چیز مهمی نیست سرم و آمپول تقویتی برایش نوشتم منتها اینجا آلوده است ببریدش منزل آنجا برایش وصل کنید.
داروها را از داروخانه درمانگاه خریدم و برگشتیم منزل، قبل از اینکه به خانه برویم به پمپ بنزین رفتم و بنزین زدم.
زینت خانم به آقا داریوش تماس گرفت و از او خواست برای وصل کردن سرم روژینا پرستاری را پیدا کند.
در خانه روژینا همچنان بی حال بود و نگران.
نیم ساعت از آمدنمان به خانه نگذشته بود که آقا داریوش با یک پرستار خانم، به منزل کیومرث خان آمدند. هر دو ماسک به صورت داشتند و خانم پرستار دستکش نیز پوشیده بود و یک اسپری الکلی نیز به همراه داشت. آنگونه که آقا داریوش می گفت او از اقوام سببی آنها می باشد.
سرم روژینا را وصل کرد و گفت کار زیاد دارد بایستی برود، سرم که تمام شد خودمان آنرا از داخل رگ بکشیم.
من و زینت خانم بالای سر روژینا ایستادیم و کلی براش حرف زدیم، تا اینکه سرم تمام شد. به آرامی آنژو را از دست او بیرون کشیدم و بعد از قرار دادن یک پنبه الکلی برروی محل تزریق آنرا محکم گرفتم تا خونش بند آمد.
بعد از سرم گرفتن، کمی حال روژینا بهتر شد.
در این بین زهره تماس گرفت، اصرار داشت به ایلام برویم. به او گفتم که روژینا کمی کسالت دارد و نمی توانیم به مسافرت برویم. همین را که گفتم زهره گفت تلفنو بده به روژینا تا باش حرف بزنم.
چون می دانستم که حرف زدن آنها طول می کشد و به گوشیم نیاز داشتم از خواستم به موبایل خودش تماس بگیره.
آن شب را با همه اتفاقاتش به سر کردیم. روز بعد باز هم روژینا حالش بد شد. دلیلش را نمی دانستم ولی متاسفانه او حتی صبحانه هم نمی خورد.
باز هم او را به درمانگاه بردم، دکتر دیشبی نبود و پزشکی دیگر جای او بود او نیز اکسیژن خون روژینا را اندازه گرفت و سپس فشارخونش را نیز اندازه گرفت، او پرسید اکسیژن خونت خوبه ولی ضربانت تند است!
حامله ای؟
روژینا لبخندی زد و گفت: نمی دانم!
دکتر آزمایش خون نوشت و به آزمایشگاه رفتیم.
مقداری از خون روژینا را گرفتند و بهمون گفتند به بیرون آزمایشگاه در فضای باز برویم.
به روژینا گفتم:
نکنه راستی، راستی حامله باشی؟
- نمیدونم ولی چه اشکال داره؟
- اشکال آنچنانی ندارد ولی کلاسات چی میشه؟
- اجازه بده جواب آزمایشو بگیریم. اگر مثبت بود بحث می کنیم.
- اگر مثبت باشه میدونی کی از همه خوشحالتر میشه؟
- مامانم.
- اره درست گفتی، زینت خانم منتظر نوه اش بود.
کمی کرونا کار را خراب کرده و الا اشکالی نداره.
- بیا فکر کنیم اسمش را کی بگذاریم.
- اسمشو اگه پسر بود میذاریم همون کرونا.
- مگه اسم قحطیه که اسمشو کرونا بذاریم.
آخه ای کرونا خوبی داره!
- حالا حرفی زدیم تو اینقدر خودتو ناراحت نکن.
- ناراحتی هم داره، کرونا شد اسم.
- اصلا میذاریم کووید ، کووید از کرونا بهتره.
- فاروق !
- بله مامان کووید.
- ای بابا مثل اینکه دوست داری کتک بخوری!
به بابا می گم اذیت کردی.
- ارتباط من و خان و خراب نکن ، اولا جواب آزمایش منفیه ثانیا اگر هم مثبت بود اسمشو میذاریم، فاروژ.
- فاروژ رو از کجا پیدا کردی.
- محصول مشترک فاروق و روژینا!
کلی روژینا را اذیت کردم ولی با اینکه دوس داشتم بچه داشته باشیم ولی با وضعیت فعلی و کرونای مسری اصلا موقعیت مناسبی نبود. هم برای روژینا و هم برای بچه!
چون دکتر نسخه آزمایش رو به عنوان اورژانسی نوشته بود بعد از نیم ساعت پاسخ را بهمان دادند،
از متصدی پرسیدم پاسخ چیه؟
- میخواستی چی باشه!
مبارکه خانم حاملس، منتها مواظب باشید خانم کرونا نگیره.
علی رغم دلنگرانی بابت کرونا از اینکه روژینا حامله بود بسیار خوشحال شدم، روژینا نیز از من بیشتر خوشحال بود.
پیش دکتر رفتیم و برگه را نشان دادیم، او گفت سریع از اینجا برید، آلودگی اش بالاست، خانمو ببر پیش یک متخصص زنان و زایمان تا او را تحت نظر داشته باشه.
دورهمی و گشت و گذار ممنوع و فقط بفکر این باشید که خانم کرونا نگیره.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
16 Jan, 21:03
تردید: قسمت هشتاد و ششم
شب را با این امید که ارتباط سیروس با زن باباش بهتر شود به سر کردم. روز بعد کمی هوا گرمتر بود وقتی به مدرسه رسیدم آقای رحمتی پرسید:
دیشب به منزل ابهری رفتید؟
- بله دیشب به اتفاق خانم به منزل آقای ابهری رفتیم. جلسه خوبی بود امیدوارم مشکلات قبلی دیگر تکرار نشود.
- خیلی ممنون ،خیلی بزحمت افتادی، بجای من از همکار فرهنگیمون تشکر کنید، او را هم به زحمت انداختیم.
- نفرمایید، جناب مدیر زحمت نبود وظیفه بود.
روزها از پی هم می گذشتند و دهه ی فجر شروع شد. مراسمات متعددی برای مدرسه پیش بینی شده بود کلاسها را آذین بندی کرده بودند و معمولاً هر روز در ساعاتی مقرر مراسم برگزار می کردیم دانش آموزان شعر یا متنی ادبی را می خواندند و برخی از آنها بسیار خوب نوشته شده بود.
برخی بچه ها سرما خوردگی شدیدی گرفته بودند و معمولاً هر روز تعدادی غایب داشتیم. گاه و بی گاه خبرهای جست و گریخته ای از بیماری کوید 19 یا کرونا بگوش می رسید.
برخی همکاران که بیشتر تحقیق کرده بودند می گفتند احتمال سرایت این بیماری در کل جهان وجود دارد و تهدید خیلی سختی برای بشر محسوب می شود. برخی نیز معتقد بودن بیماری خطرناکی نیست و علم آنقدر پیشرفت کرده که قادر است هر بیماری را کنترل کند.
29 بهمن اولین مورد بیمار کرونا در شهر قم مشاهده شد و صفحات مجازی سایتهای خبری گزارشات بسیار دلهره انگیزی را اعلام می کردند.
برخی نوشته بودند بیماری بسیار مسری است و آدم را از پا در می آورد. همه ترسیده بودیم ورود به شهر قم ممنوع بود و پزشکان توصیه می کردند ماسک بزنیم و دستکش بپوشیم. هر روز که از اسفند ماه می گذشت خبرها در مورد کرونا بد و بدتر بود.
ساعات کاری ادارات کم شد کار بجایی رسید که مدارس را تعطیل کردند. همه جا ترس و وحشت بود کل محلات را با آب ژاول می شستند و گند زدایی می کردند. خیلی ها بشدت سرفه می کردند. آنگونه که پزشکان توصیه می کردند همه چیز را بایستی قبل از دست زدن و یا خوردن ضد عفونی کنیم.
الکل کمیاب شده بود و هر شخصی نسخه ای می پیچید. ماسک نبود و با آموزشهایی که از تلویزیون اعلام می شد با پارچه ماسک درست می کردیم. روژینا حال و روز خوبی نداشت،احساس ضعف و بی حالی می کرد. از ترس مبتلا شدن به کرونا جرات نداشتیم او را به دکتر ببریم. شهر خلوت شده بود خیلی از مغازها را دولت می بست و اجازه فعالیت به آنها نمی داد.
مدیر از معلمها می خواست از طریق واتساب کلاسهای اینترنتی برای دانش آموزان برگزار کنند. با اینکه تعداد زیادی موبایل داشتند ولی خیلیها نیز موبایل نداشتند و یا واتساب نصب نکرده بودند.
من و روژینا نوبتی یک نفرمان فیلم می گرفت و نفر بعدی تدریس می کرد وسط ضبط گاهی اتفاقاتی می افتاد که باعث خنده می شد و فیلم خراب می شد. بسته های اینترنتی از بس فیلم در گروه ها می فرستادیم زود حجم آنها تمام می شد.
آنقدر از الکل و مواد ضد عفونی استفاده می کردیم که پوست دستانمان خراب شده بود. کارشناسان همه را از دور همی برحذر می کردند.
خیلی وضعیت بدی بود هر کدام از بیمارانی که بدلیل کرونا فوت می کرد غسل نداده دفنش می کردند. مراجع فتوای تیمم برای غسل میت می دادند و اوج بدبختی آنجا بود که همراه جنازه آهک می ریختند و جنازه متلاشی می شد.
پزشکها سرتا پا بدن خود را پوشانده بودند علاوه بر آن صورت خود را با محافظ پلاستیکی می پوشیدند. خبرها روز بروز بدتر بود تعداد بیماران را رسماً نمی گفتند ولی معلوم بود که تعداد زیاد است. متاسفانه برخی نیز به توصیه ها عمل نمی کردند و ماسک و دستکش نمی زدند وقتی برای خرید از خانه بیرون می رفتم هر که را که صرفه می کرد از او دوری می کردم. دستگیره آسانسور را قبل از دست زدن ضد عفونی می کردم و بعد وارد آن می شدیم.
اواخر اسفند ماه علی رغم همه ی سخت گیریها وسایلمان را جمع کردیم و به سمت کرمانشاه رفتیم.
هر دو حتی داخل ماشین ماسک بر صورت داشتیم و جادها هم خلوت بود. در بین راه از توقف نداشتیم و یک سره تا کرمانشاه رفتیم.
عصر به منزل کیومرث خان رسیدیم. از راه دور سلام و علیکی کردیم و حتی به همدیگر دست هم ندادیم.
زینت خانم ماسکش را کنار زد و روژینا را بوسید. هر دو خسته بودیم و روژینا خیلی بیشتر.
تلفنی با پدر صحبت کردم و آمدنمان به کرمانشاه را به او گفتم. پدر خیلی نگران بود او می گفت خیلی مواظب باشید. از منزل بیرون نروید و اگر هم بیرون می روید حتما ماسک و دستکش بزنید.
پدر همچنین نگران مادر بود و می گفت دکترها می گویند بیماران قلبی نباید کرونا بگیرند، تحمل کرونا برای آنها سخت است.
بعد شام از روژینا خواستم با هم به پمپ بنزین برویم او گفت؛ خسته است و حوصله ماشین ندارد. تنهایی به سمت پمپ بنزین رفتم هنوز چند صد متر از خانه دور نشده بودم که زینت خانم زنگ زد و گفت:
سریع برگرد، تو رو خدا زود بیا
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
شب را با این امید که ارتباط سیروس با زن باباش بهتر شود به سر کردم. روز بعد کمی هوا گرمتر بود وقتی به مدرسه رسیدم آقای رحمتی پرسید:
دیشب به منزل ابهری رفتید؟
- بله دیشب به اتفاق خانم به منزل آقای ابهری رفتیم. جلسه خوبی بود امیدوارم مشکلات قبلی دیگر تکرار نشود.
- خیلی ممنون ،خیلی بزحمت افتادی، بجای من از همکار فرهنگیمون تشکر کنید، او را هم به زحمت انداختیم.
- نفرمایید، جناب مدیر زحمت نبود وظیفه بود.
روزها از پی هم می گذشتند و دهه ی فجر شروع شد. مراسمات متعددی برای مدرسه پیش بینی شده بود کلاسها را آذین بندی کرده بودند و معمولاً هر روز در ساعاتی مقرر مراسم برگزار می کردیم دانش آموزان شعر یا متنی ادبی را می خواندند و برخی از آنها بسیار خوب نوشته شده بود.
برخی بچه ها سرما خوردگی شدیدی گرفته بودند و معمولاً هر روز تعدادی غایب داشتیم. گاه و بی گاه خبرهای جست و گریخته ای از بیماری کوید 19 یا کرونا بگوش می رسید.
برخی همکاران که بیشتر تحقیق کرده بودند می گفتند احتمال سرایت این بیماری در کل جهان وجود دارد و تهدید خیلی سختی برای بشر محسوب می شود. برخی نیز معتقد بودن بیماری خطرناکی نیست و علم آنقدر پیشرفت کرده که قادر است هر بیماری را کنترل کند.
29 بهمن اولین مورد بیمار کرونا در شهر قم مشاهده شد و صفحات مجازی سایتهای خبری گزارشات بسیار دلهره انگیزی را اعلام می کردند.
برخی نوشته بودند بیماری بسیار مسری است و آدم را از پا در می آورد. همه ترسیده بودیم ورود به شهر قم ممنوع بود و پزشکان توصیه می کردند ماسک بزنیم و دستکش بپوشیم. هر روز که از اسفند ماه می گذشت خبرها در مورد کرونا بد و بدتر بود.
ساعات کاری ادارات کم شد کار بجایی رسید که مدارس را تعطیل کردند. همه جا ترس و وحشت بود کل محلات را با آب ژاول می شستند و گند زدایی می کردند. خیلی ها بشدت سرفه می کردند. آنگونه که پزشکان توصیه می کردند همه چیز را بایستی قبل از دست زدن و یا خوردن ضد عفونی کنیم.
الکل کمیاب شده بود و هر شخصی نسخه ای می پیچید. ماسک نبود و با آموزشهایی که از تلویزیون اعلام می شد با پارچه ماسک درست می کردیم. روژینا حال و روز خوبی نداشت،احساس ضعف و بی حالی می کرد. از ترس مبتلا شدن به کرونا جرات نداشتیم او را به دکتر ببریم. شهر خلوت شده بود خیلی از مغازها را دولت می بست و اجازه فعالیت به آنها نمی داد.
مدیر از معلمها می خواست از طریق واتساب کلاسهای اینترنتی برای دانش آموزان برگزار کنند. با اینکه تعداد زیادی موبایل داشتند ولی خیلیها نیز موبایل نداشتند و یا واتساب نصب نکرده بودند.
من و روژینا نوبتی یک نفرمان فیلم می گرفت و نفر بعدی تدریس می کرد وسط ضبط گاهی اتفاقاتی می افتاد که باعث خنده می شد و فیلم خراب می شد. بسته های اینترنتی از بس فیلم در گروه ها می فرستادیم زود حجم آنها تمام می شد.
آنقدر از الکل و مواد ضد عفونی استفاده می کردیم که پوست دستانمان خراب شده بود. کارشناسان همه را از دور همی برحذر می کردند.
خیلی وضعیت بدی بود هر کدام از بیمارانی که بدلیل کرونا فوت می کرد غسل نداده دفنش می کردند. مراجع فتوای تیمم برای غسل میت می دادند و اوج بدبختی آنجا بود که همراه جنازه آهک می ریختند و جنازه متلاشی می شد.
پزشکها سرتا پا بدن خود را پوشانده بودند علاوه بر آن صورت خود را با محافظ پلاستیکی می پوشیدند. خبرها روز بروز بدتر بود تعداد بیماران را رسماً نمی گفتند ولی معلوم بود که تعداد زیاد است. متاسفانه برخی نیز به توصیه ها عمل نمی کردند و ماسک و دستکش نمی زدند وقتی برای خرید از خانه بیرون می رفتم هر که را که صرفه می کرد از او دوری می کردم. دستگیره آسانسور را قبل از دست زدن ضد عفونی می کردم و بعد وارد آن می شدیم.
اواخر اسفند ماه علی رغم همه ی سخت گیریها وسایلمان را جمع کردیم و به سمت کرمانشاه رفتیم.
هر دو حتی داخل ماشین ماسک بر صورت داشتیم و جادها هم خلوت بود. در بین راه از توقف نداشتیم و یک سره تا کرمانشاه رفتیم.
عصر به منزل کیومرث خان رسیدیم. از راه دور سلام و علیکی کردیم و حتی به همدیگر دست هم ندادیم.
زینت خانم ماسکش را کنار زد و روژینا را بوسید. هر دو خسته بودیم و روژینا خیلی بیشتر.
تلفنی با پدر صحبت کردم و آمدنمان به کرمانشاه را به او گفتم. پدر خیلی نگران بود او می گفت خیلی مواظب باشید. از منزل بیرون نروید و اگر هم بیرون می روید حتما ماسک و دستکش بزنید.
پدر همچنین نگران مادر بود و می گفت دکترها می گویند بیماران قلبی نباید کرونا بگیرند، تحمل کرونا برای آنها سخت است.
بعد شام از روژینا خواستم با هم به پمپ بنزین برویم او گفت؛ خسته است و حوصله ماشین ندارد. تنهایی به سمت پمپ بنزین رفتم هنوز چند صد متر از خانه دور نشده بودم که زینت خانم زنگ زد و گفت:
سریع برگرد، تو رو خدا زود بیا
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
16 Jan, 08:21
مراسم تشییع مرحوم کربلایی فتح الله شیخی
شعر استاد جهانبخش شیخی
مویه سرا حشمت یاری
نی مصطفی نجفوند
شهر مورموری
۰۹۱۰۸۰۴۰۲۳۸
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
شعر استاد جهانبخش شیخی
مویه سرا حشمت یاری
نی مصطفی نجفوند
شهر مورموری
۰۹۱۰۸۰۴۰۲۳۸
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
15 Jan, 19:56
تردید: قسمت هشتاد و پنج
از اینکه این اجازه را به ما دادید متشکرم، ان شاالله امشب زمانیکه که پسرت منزل نباشد خدمت می رسیم. شما نیز تا آن وقت با خانم صحبت کن و بگو که قراره ما خدمت برسیم.
بعد از اتمام جلسه به کلاس برگشتم تا پایان وقت نوشته های ادبی دانش آموزا را نگاه کردم.
زنگ منزل که زده شد به سرعت به سمت خانه رفتم، روژینا را که دیدم به او گفتم:
بدجوری نگرانت بودم، حالت چطوره!؟
- خدا را شکر خوبم، کمی در بین راه احساس سرما کردم، به مدرسه که رسیدم خودم و کنار بخاری گرم کردم.
چه خبر از اون دانش آموز؟
- کدام دانش آموز؟
- همونی که دستش شکست.
- اها ، وای روژینا او را که دیدم یاد تو افتادم خیلی ترسیدم، باخودم گفتم نکنه خدای ناخواسته تو هم لیز بخوری؟
- نه خیلی مواظب بودم تازه این کفشهایی که تازه خریدم زیرشون خیلی آج داره الحمدلله مشکلی پیش نیامد. نگفتی آخرش چی شد.
- هیچی مدیر با آمبولانس اورژانس بردش بیمارستان، احتمالاً الان جراحی شده.
- آخی بنده خدا، وقتی که صبح زنگ زدی یاد شکستگی های خودم افتادم.
از اون یکی چه خبر؟
- خوب شد پرسیدی، امشب باید بریم خونشون.
- برای چی!؟
- تا با زن باباش صحبت کنیم.
- آخه چی بهش بگیم؟
- میگیم با او خوش رفتاری کنه!
- ما گفتیم او هم انجام داد!
فکر نکنم به حرف ما گوش بده.
- حالا آیه یاس نخون، تا شب ببینم چی میشه.
بعد از خوردن ناهار و استراحتی کوتاه رفتم بنگاه، غروب زودتری برگشتم خونه، بین راه مقداری میوه برای بردن با خودمان برای منزل آقای ابهری خریدم.
شامی خوردیم و به منزلشان تماس گرفتم، آقای ابهری گوشی را برداشت و گفت منتظر ماست.
معطل نکردم و سریع با ماشین خودم به سمت خانه آنها حرکت کردیم.
با کمک برنامه های مسیریاب سریع به مقصد رسیدیم. روژینا کمی استرس داشت.
هرچند خودم هم وضعیتی بهتر از او نداشتم ولی به روژینا گفتم نگران هیچی نباشه و پشت سرم بیاد.
زنگ در را که زدم پیرمرد در آپارتمان را باز کرد، یا الله گویان وارد منزل شدیم.
خانم ابهری به سردی خاصی سلام و احوالپرسی کرد و تعارفمان کرد تا بنشینیم. سریع برایمان چای آورد و من هم سریع رفتم روی اصل مطلب و گفتم :
شرمنده آبجی به زحمت افتادید ، حقیقتاً به اتفاق عیال خدمت رسیدیم تا در مورد مشکل سیروس با هم حرف بزنیم.
- چه مشکلی؟
- سیروس دانش آموز درس خوان و مودبیه و همه معلمها ازش راضی اند.
چند روز پیش ازش امتحان گرفتم، متاسفانه خوب پاسخ نداده بود و بیشتر سوالات را بی پاسخ گذاشته بود.
- والله چه عرض کنم این روزا حال و روز خوبی نداره مرتب با من و باباش دعواش میشه، البته چون در ساندویچی کار میکنه دیگه نمی رسه درساشو بخونه.
- بیشتر مواظبش باشید. شب امتحان یکی از بچه ها اونو توی پارک دیده بود. خوب نیست شب پسر بچه ای به سن و سال او بیرون منزل باشه.
- اها اون شب کمی با من بدخلقی کرد باباش از خونه بیرونش کرد. هر چه به پدرش گفتم درست نیست بندازیش بیرون گوش شنوایی نبود.
- آفرین حق با شماست بیرون انداختنش از خونه کار بسیار بدیه.
روژینا که تا بحال ساکت بود به کمک آمد و گفت:
آقایون بخاطر کار زیاد در بیرون از منزل کم حوصله اند، بهتر ما به کمک اونا بیاییم و نذاریم از این کارا بکنند.
- چشم خانم معلم حتما! دیگه تکرار نمیشه.
- ممنونم، اگر شما بیشتر بهش محبت کنید قطعاً او هم ارتباط بهتری باتون پیدا میکنه.
احساس کردم خانم از کرده خود پشیمان شده و آقای ابهری خوب اونو قانع کرده و او خودشو آدم خوبه جا می زنه، دیگر بیشتر ماندنمون را به صلاح ندونستم و به خانم گفتم:
اگر باز موردی بود حتما با شماره مدرسه تماس بگیرید و موضوع را به آقای رحمتی مدیر مدرسه اطلاع بدید.
- چشم، چشم.
- با اجازتون ما رفع زحمت کنیم.
از آنها خدا حافظی کردیم و به سمت ماشین رفتیم آقای ابهری تا پیش ماشین همراهی کرد و گفت:
قبل شما قول داد به شرطی که همه چیزو بندازه گردن من، از این به بعد رفتارش با سیروس تغییر بکنه.
- ان شا الله همینطور شود. شماره همراهم را که دارید، اگر موردی بود حتماً بهم اطلاع بدید باز هم خدمت می رسیم.
- ممنونم آقا خیلی به زحمت افتادید.
از آقای ابهری خدا حافظی کردیم و به سمت خانه رفتیم. روژینا گفت؛ بریم کمی تنقلات بخریم هوس آجیل کردم.
رادیوی ماشین را روی موج رادیو پیام تنظیم کردم و به سمت آجیل فروشی محله مان حرکت کردم.
گوینده رادیو از نوعی بیماری جدید ویروسی بنام کووید۱۹ می گفت که در اروپا شایع شده بود.
روژینا گفت:
نشد یک روز خبر خوبی بشنویم، یا زلزله و جنگه یا بیماری !
- نخیر هم اتفاقا خبرای خوبی هم گفته!
- مثلا چه خبری!؟
- افزایش حقوق کارمندان در سال آینده. کارشناسها 18 تا 25 درصد را اعلام کردن.
- صد در صد هم افزایش پیدا کنه، با این تورم فایده نداره.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
از اینکه این اجازه را به ما دادید متشکرم، ان شاالله امشب زمانیکه که پسرت منزل نباشد خدمت می رسیم. شما نیز تا آن وقت با خانم صحبت کن و بگو که قراره ما خدمت برسیم.
بعد از اتمام جلسه به کلاس برگشتم تا پایان وقت نوشته های ادبی دانش آموزا را نگاه کردم.
زنگ منزل که زده شد به سرعت به سمت خانه رفتم، روژینا را که دیدم به او گفتم:
بدجوری نگرانت بودم، حالت چطوره!؟
- خدا را شکر خوبم، کمی در بین راه احساس سرما کردم، به مدرسه که رسیدم خودم و کنار بخاری گرم کردم.
چه خبر از اون دانش آموز؟
- کدام دانش آموز؟
- همونی که دستش شکست.
- اها ، وای روژینا او را که دیدم یاد تو افتادم خیلی ترسیدم، باخودم گفتم نکنه خدای ناخواسته تو هم لیز بخوری؟
- نه خیلی مواظب بودم تازه این کفشهایی که تازه خریدم زیرشون خیلی آج داره الحمدلله مشکلی پیش نیامد. نگفتی آخرش چی شد.
- هیچی مدیر با آمبولانس اورژانس بردش بیمارستان، احتمالاً الان جراحی شده.
- آخی بنده خدا، وقتی که صبح زنگ زدی یاد شکستگی های خودم افتادم.
از اون یکی چه خبر؟
- خوب شد پرسیدی، امشب باید بریم خونشون.
- برای چی!؟
- تا با زن باباش صحبت کنیم.
- آخه چی بهش بگیم؟
- میگیم با او خوش رفتاری کنه!
- ما گفتیم او هم انجام داد!
فکر نکنم به حرف ما گوش بده.
- حالا آیه یاس نخون، تا شب ببینم چی میشه.
بعد از خوردن ناهار و استراحتی کوتاه رفتم بنگاه، غروب زودتری برگشتم خونه، بین راه مقداری میوه برای بردن با خودمان برای منزل آقای ابهری خریدم.
شامی خوردیم و به منزلشان تماس گرفتم، آقای ابهری گوشی را برداشت و گفت منتظر ماست.
معطل نکردم و سریع با ماشین خودم به سمت خانه آنها حرکت کردیم.
با کمک برنامه های مسیریاب سریع به مقصد رسیدیم. روژینا کمی استرس داشت.
هرچند خودم هم وضعیتی بهتر از او نداشتم ولی به روژینا گفتم نگران هیچی نباشه و پشت سرم بیاد.
زنگ در را که زدم پیرمرد در آپارتمان را باز کرد، یا الله گویان وارد منزل شدیم.
خانم ابهری به سردی خاصی سلام و احوالپرسی کرد و تعارفمان کرد تا بنشینیم. سریع برایمان چای آورد و من هم سریع رفتم روی اصل مطلب و گفتم :
شرمنده آبجی به زحمت افتادید ، حقیقتاً به اتفاق عیال خدمت رسیدیم تا در مورد مشکل سیروس با هم حرف بزنیم.
- چه مشکلی؟
- سیروس دانش آموز درس خوان و مودبیه و همه معلمها ازش راضی اند.
چند روز پیش ازش امتحان گرفتم، متاسفانه خوب پاسخ نداده بود و بیشتر سوالات را بی پاسخ گذاشته بود.
- والله چه عرض کنم این روزا حال و روز خوبی نداره مرتب با من و باباش دعواش میشه، البته چون در ساندویچی کار میکنه دیگه نمی رسه درساشو بخونه.
- بیشتر مواظبش باشید. شب امتحان یکی از بچه ها اونو توی پارک دیده بود. خوب نیست شب پسر بچه ای به سن و سال او بیرون منزل باشه.
- اها اون شب کمی با من بدخلقی کرد باباش از خونه بیرونش کرد. هر چه به پدرش گفتم درست نیست بندازیش بیرون گوش شنوایی نبود.
- آفرین حق با شماست بیرون انداختنش از خونه کار بسیار بدیه.
روژینا که تا بحال ساکت بود به کمک آمد و گفت:
آقایون بخاطر کار زیاد در بیرون از منزل کم حوصله اند، بهتر ما به کمک اونا بیاییم و نذاریم از این کارا بکنند.
- چشم خانم معلم حتما! دیگه تکرار نمیشه.
- ممنونم، اگر شما بیشتر بهش محبت کنید قطعاً او هم ارتباط بهتری باتون پیدا میکنه.
احساس کردم خانم از کرده خود پشیمان شده و آقای ابهری خوب اونو قانع کرده و او خودشو آدم خوبه جا می زنه، دیگر بیشتر ماندنمون را به صلاح ندونستم و به خانم گفتم:
اگر باز موردی بود حتما با شماره مدرسه تماس بگیرید و موضوع را به آقای رحمتی مدیر مدرسه اطلاع بدید.
- چشم، چشم.
- با اجازتون ما رفع زحمت کنیم.
از آنها خدا حافظی کردیم و به سمت ماشین رفتیم آقای ابهری تا پیش ماشین همراهی کرد و گفت:
قبل شما قول داد به شرطی که همه چیزو بندازه گردن من، از این به بعد رفتارش با سیروس تغییر بکنه.
- ان شا الله همینطور شود. شماره همراهم را که دارید، اگر موردی بود حتماً بهم اطلاع بدید باز هم خدمت می رسیم.
- ممنونم آقا خیلی به زحمت افتادید.
از آقای ابهری خدا حافظی کردیم و به سمت خانه رفتیم. روژینا گفت؛ بریم کمی تنقلات بخریم هوس آجیل کردم.
رادیوی ماشین را روی موج رادیو پیام تنظیم کردم و به سمت آجیل فروشی محله مان حرکت کردم.
گوینده رادیو از نوعی بیماری جدید ویروسی بنام کووید۱۹ می گفت که در اروپا شایع شده بود.
روژینا گفت:
نشد یک روز خبر خوبی بشنویم، یا زلزله و جنگه یا بیماری !
- نخیر هم اتفاقا خبرای خوبی هم گفته!
- مثلا چه خبری!؟
- افزایش حقوق کارمندان در سال آینده. کارشناسها 18 تا 25 درصد را اعلام کردن.
- صد در صد هم افزایش پیدا کنه، با این تورم فایده نداره.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
15 Jan, 19:55
تردید: قسمت هشتاد و چهار
چرا زن بابات از خونه بیرونت کرد؟
- آن شب من می خواستم درس بخوانم خونه ما هم کوچیکه و اتاق زیادی نداره، زن بابام صدای تلویزیون را بلند کرده بود و فیلم می دید. چون می خواستم درس بخوانم از او خواستم صدای تلویزیون را کم کند.
او گفت برو بیرون درس بخوان الان میخوام فیلم ببینم او متاسفانه کیفم را بدستم داد و درب حیاط را باز کرد و هولم داد بیرون.
- پدرت چیزی نگفت.
- گوشش بدهکار بابا نیست. متاسفانه بعضی مواقع با پدر هم بی احترامی میکنه.
بارها با پدر صحبت کردم او میگوید سخته او را هم طلاق دهم اونوقت همه خیال می کنند مقصر طلاق مادرم هم او بوده.
- آن شب را چطور گذراندی!
- به سختی.
- یعنی چطور؟
- رفتم پارک چند نفر. آنجا بود داخل پیتی آتیش درست کرده بودند و خودم را دور آن گرم می کردم.
همگی خوابمان می آمد دو تا پتو داشتند یکی را پهن کردند و سه نفری روی آن دراز کشیدیم و پتوی دیگر را بر روی خودمون کشیدیم البته نوبتی بیدار بودیم و داخل پیت هیزم می انداختیم. کمی خوابیدم ولی بیشتر بیدار بودم تا اینکه صبح شد و آمدم مدرسه.
- فامیلی نداشتی بری خونه اونا.
- خونه خالم هست. هر روز که نمیشه آنجا برم. شانس من آن شب صاحب کارم نیز نبود و الا می رفتم مغازه می خوابیدم.
- مادرت کجاست؟
- او شوهر کرده و ساکن قزوینه، ارتباطی با او ندارم، فقط خالم که تهرانه گاهی سراغم میگیره، شوهر خالم هم کارگره بنده خدا بزور نون شکم بچه هاشو در میاره.
- گفتی صاحب کارداری، کجا کار می کنی؟
- در یک ساندویچی شب ها کار می کنم. گاهی هم با اجازه صاحب کارم آنجا می خوابم. آن شب نتونستم به صاحب ساندویچی زنگ بزنم و برم آنجا بخوابم.
- دیشب و پریشب را چطور گذروندی؟
- پریشب با اجازه صاحب ساندویچی داخل مغازه خوابیدم ولی دیشب بابا ازم خواست برگشتم خانه.
از او خواستم نگران نمره پایانی نباشد و با توجه به فعالیت کلاسی و نمره میان ترم، نمره اش را اعلام می کنم ضمن اینکه چنانچه باز هم با نامادریش به مشکل برخورد و از خانه بیرونش کرد باهام تماس بگیرد. او شماره همراهم را یادداشت کرد و رفت سر کلاس.
آقای مدیر که نظاره گر حرفهای ما بود گفت:
چکار کنیم که باز این موضوع تکرار نشود!؟
اگر آن شب حادثه تلخی برای این دانش آموز پیش می آمد چکار می کردیم!
- اگر اجازه دهید عیالم که خودش هم فرهنگی است را بفرستم با آن خانم صحبت کند.
- از این بهتر نمیشه منتها اول باید با پدرش صحبت کنیم بعد با نامادریش.
- هر طور شما می گویید.
- تشریف ببرید کلاس تا من با پدرش تماس بگیرم و دعوتش کنم بیاد مدرسه.
با اینکه کلی از زمان کلاسم گذشته بود و من از گرفتن امتحان منصرف شده بودم ولی آنقدر در فکر دانش آموز و پدرش بودم که زمان به کندی می گذشت و خبری از صدای زنگ تفریح نبود.
با شنیدن صدای زنگ معطل نکردم و رفتم به سمت دفتر.
آقای رحمتی گفت تا نیم ساعت دیگر پدرش میاد مدرسه. میخوای شما هم باش صحبت کنی.
- بله حتماً باید اجازه بگیرم و عیالم را برای حرف زدن با همسرش به منزلشان ببرم.
- به امید خدا آمدند خبرت می کنم.
به کلاس رفتم و یک ربع بعد سرایدار آمد و گفت مدیر با شما کار دارد. از بچه ها خواستم هر کدام بصورت آزاد متنی ادبی بنویسند و کلاس را به مبصر سپردم و رفتم دفتر.
درحالی وارد دفتر شدم که یک مرد پا به سن گذاشته ای را روبروی مدیر بر روی صندلی نشسته بود را دیدم.
آقای رحمتی با اشاره به من گفت:
آقای احمدی هستند، دبیر ادبیات فرزندتون.
- سلام آقا، شرمنده ام که شما و مدیر را به زحمت انداختم، همش تقصیر این پسره بی وجود منه.
- سلام آقا خوش آمدی، نه اینطور نیست اتفاقا پسرتون یکی از بهترین دانش آموزان مدرسه است، درسش هم خوب است، نمی دانم چرا با همسر شما مشکل پیدا کرده و اونو از خونه بیرون کرده.
- چی بگم آقا، مادرش را نزدیک ۱۰ ساله بخاطر مشکلاتی طلاق دادم، قصد ازدواج هم نداشتم همه فکرم، بزرگ کردن این بچه بود و تونستم بزرگش کنم، ولی آنقدر بهم گفتن ازدواج کن و ازدواج کن تا بالاخره مجبور شدم با این خانم ازدواج کنم.
متاسفانه ارتباط خوبی بین عیال و پسرم برقرار نشده و خیلی با هم اختلاف دارند برای هر موضوع کوچک و بزرگی باهم دعواشون میشه و من هم بخاطر حرف مردم نمیتونم این زنم را هم طلاق بدم و الا تا حالا زود طلاقش داده بودم.
- چرا تا حالا باهاش صحبت نکردی و سعی نکردی بین آنها ارتباط خوبی برقرار بشه!؟
- خیلی تلاش کردم البته در اوایل ازدواجمون ارتباطشون خوب بود و من از این بابت خوشحال بودم، ولی متاسفانه، روز به روز بدتر و بدتر شد.
- اگر اجازه بدید همسرم که او هم فرهنگی و معلم ادبیات است با همسرتون صحبتی داشته باشه، تا شاید ارتباط بین آنها بهتر شود.
- خیلی خوبه، من حرفی ندارم ولی بعید می دونم تاثیری بر ارتباط بین پسر و زنم داشته باشه!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
چرا زن بابات از خونه بیرونت کرد؟
- آن شب من می خواستم درس بخوانم خونه ما هم کوچیکه و اتاق زیادی نداره، زن بابام صدای تلویزیون را بلند کرده بود و فیلم می دید. چون می خواستم درس بخوانم از او خواستم صدای تلویزیون را کم کند.
او گفت برو بیرون درس بخوان الان میخوام فیلم ببینم او متاسفانه کیفم را بدستم داد و درب حیاط را باز کرد و هولم داد بیرون.
- پدرت چیزی نگفت.
- گوشش بدهکار بابا نیست. متاسفانه بعضی مواقع با پدر هم بی احترامی میکنه.
بارها با پدر صحبت کردم او میگوید سخته او را هم طلاق دهم اونوقت همه خیال می کنند مقصر طلاق مادرم هم او بوده.
- آن شب را چطور گذراندی!
- به سختی.
- یعنی چطور؟
- رفتم پارک چند نفر. آنجا بود داخل پیتی آتیش درست کرده بودند و خودم را دور آن گرم می کردم.
همگی خوابمان می آمد دو تا پتو داشتند یکی را پهن کردند و سه نفری روی آن دراز کشیدیم و پتوی دیگر را بر روی خودمون کشیدیم البته نوبتی بیدار بودیم و داخل پیت هیزم می انداختیم. کمی خوابیدم ولی بیشتر بیدار بودم تا اینکه صبح شد و آمدم مدرسه.
- فامیلی نداشتی بری خونه اونا.
- خونه خالم هست. هر روز که نمیشه آنجا برم. شانس من آن شب صاحب کارم نیز نبود و الا می رفتم مغازه می خوابیدم.
- مادرت کجاست؟
- او شوهر کرده و ساکن قزوینه، ارتباطی با او ندارم، فقط خالم که تهرانه گاهی سراغم میگیره، شوهر خالم هم کارگره بنده خدا بزور نون شکم بچه هاشو در میاره.
- گفتی صاحب کارداری، کجا کار می کنی؟
- در یک ساندویچی شب ها کار می کنم. گاهی هم با اجازه صاحب کارم آنجا می خوابم. آن شب نتونستم به صاحب ساندویچی زنگ بزنم و برم آنجا بخوابم.
- دیشب و پریشب را چطور گذروندی؟
- پریشب با اجازه صاحب ساندویچی داخل مغازه خوابیدم ولی دیشب بابا ازم خواست برگشتم خانه.
از او خواستم نگران نمره پایانی نباشد و با توجه به فعالیت کلاسی و نمره میان ترم، نمره اش را اعلام می کنم ضمن اینکه چنانچه باز هم با نامادریش به مشکل برخورد و از خانه بیرونش کرد باهام تماس بگیرد. او شماره همراهم را یادداشت کرد و رفت سر کلاس.
آقای مدیر که نظاره گر حرفهای ما بود گفت:
چکار کنیم که باز این موضوع تکرار نشود!؟
اگر آن شب حادثه تلخی برای این دانش آموز پیش می آمد چکار می کردیم!
- اگر اجازه دهید عیالم که خودش هم فرهنگی است را بفرستم با آن خانم صحبت کند.
- از این بهتر نمیشه منتها اول باید با پدرش صحبت کنیم بعد با نامادریش.
- هر طور شما می گویید.
- تشریف ببرید کلاس تا من با پدرش تماس بگیرم و دعوتش کنم بیاد مدرسه.
با اینکه کلی از زمان کلاسم گذشته بود و من از گرفتن امتحان منصرف شده بودم ولی آنقدر در فکر دانش آموز و پدرش بودم که زمان به کندی می گذشت و خبری از صدای زنگ تفریح نبود.
با شنیدن صدای زنگ معطل نکردم و رفتم به سمت دفتر.
آقای رحمتی گفت تا نیم ساعت دیگر پدرش میاد مدرسه. میخوای شما هم باش صحبت کنی.
- بله حتماً باید اجازه بگیرم و عیالم را برای حرف زدن با همسرش به منزلشان ببرم.
- به امید خدا آمدند خبرت می کنم.
به کلاس رفتم و یک ربع بعد سرایدار آمد و گفت مدیر با شما کار دارد. از بچه ها خواستم هر کدام بصورت آزاد متنی ادبی بنویسند و کلاس را به مبصر سپردم و رفتم دفتر.
درحالی وارد دفتر شدم که یک مرد پا به سن گذاشته ای را روبروی مدیر بر روی صندلی نشسته بود را دیدم.
آقای رحمتی با اشاره به من گفت:
آقای احمدی هستند، دبیر ادبیات فرزندتون.
- سلام آقا، شرمنده ام که شما و مدیر را به زحمت انداختم، همش تقصیر این پسره بی وجود منه.
- سلام آقا خوش آمدی، نه اینطور نیست اتفاقا پسرتون یکی از بهترین دانش آموزان مدرسه است، درسش هم خوب است، نمی دانم چرا با همسر شما مشکل پیدا کرده و اونو از خونه بیرون کرده.
- چی بگم آقا، مادرش را نزدیک ۱۰ ساله بخاطر مشکلاتی طلاق دادم، قصد ازدواج هم نداشتم همه فکرم، بزرگ کردن این بچه بود و تونستم بزرگش کنم، ولی آنقدر بهم گفتن ازدواج کن و ازدواج کن تا بالاخره مجبور شدم با این خانم ازدواج کنم.
متاسفانه ارتباط خوبی بین عیال و پسرم برقرار نشده و خیلی با هم اختلاف دارند برای هر موضوع کوچک و بزرگی باهم دعواشون میشه و من هم بخاطر حرف مردم نمیتونم این زنم را هم طلاق بدم و الا تا حالا زود طلاقش داده بودم.
- چرا تا حالا باهاش صحبت نکردی و سعی نکردی بین آنها ارتباط خوبی برقرار بشه!؟
- خیلی تلاش کردم البته در اوایل ازدواجمون ارتباطشون خوب بود و من از این بابت خوشحال بودم، ولی متاسفانه، روز به روز بدتر و بدتر شد.
- اگر اجازه بدید همسرم که او هم فرهنگی و معلم ادبیات است با همسرتون صحبتی داشته باشه، تا شاید ارتباط بین آنها بهتر شود.
- خیلی خوبه، من حرفی ندارم ولی بعید می دونم تاثیری بر ارتباط بین پسر و زنم داشته باشه!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
15 Jan, 19:53
تردید: قسمت هشتاد و سوم
از دانش آموزان ساعت دوم هم امتحان گرفتم و به دفتر رفتم. باز هم خبری از آقای رحمتی نبود ، نه مثل اینکه آقای رئیس قصد آمدن نداشت.
ظهر به منزل رفتم، ناهار را با روژینا خوردم، او از موضوع دانش آموز بیرون کرده از منزل پرسید، برایش گفتم که تحقیق بیشتری نتونستم بکنم.
- چرا؟
- مدیر نبود.
- از معاون می پرسیدی.
- نخواستم همه موضوع را بفهمند.
- چه اشکال داشت.
- هرچه تعداد کمتری در جریان باشند راحت تر می توانم تصمیم بگیرم. حرمت او هم مراعات میشه.
- آره حق با شماست.
- ولی دارم از بی خبری دیونه میشم. نمیدونم این شب و روزهای سخت را چطور می‌گذرونه.
- فردا برو سراغش.
- اگر آقای مدیر فردا هم نیامد حتما زنگ تفریح به سراغش میرم.
آنروز هوا خیلی سرد شده بود تا جایی که محمد می گفت احتمالا برف بباره.
آن شب من و روژینا حس و حال خوبی نداشتیم و همه فکرمان پیش آن دانش آموز بود.
صبح هوا خیلی سرد بود، سردتر از آنچه فکرش را بکنی. روژینا کمی جای پلاتینهای کار گذاشته در استخوانهایش درد می کرد.
از او خواستم در منزل بماند و مرخصی بگیرد او می گفت، نیاز نیست آرام آرام می روم.
خیابانها از سرما یخ بسته بودند، بد جوری نگران روژینا بودم و دست به دعا بودم بسلامتی به محل کار برسد.
همینکه به مدرسه رسیدم و در دفتر مدیران مستقر شدم به روژینا تماس گرفتم. خوشبختانه به محل کار رسیده بود و مشکلی نداشت.
آقای مدیر را در حیاط مدرسه دیدم و با او احوالپرسی کردم. خوشبختانه حضور داشت و می توانستم با او صحبت کنم و موضوع دانش آموز را پیگیری کنم.
چایی گرمی را خوردم و منتظر حضور مدیر در پشت میزش بودم که یهویی سر و صدایی از داخل حیاط می آمد. من و همکاران به حیاط رفتیم. متاسفانه یکی از بچه ها وقتی که می خواسته به داخل کلاس بیاد لیز خورده بود و دستش شکسته بود. او را که دیدم واقعا برای وضعیت روژینا در اینگونه مواقع نگران شدم.
آقای رحمتی با اورژانس تماس گرفت. تعداد زیادی از دانش آموزان اطراف مصدوم جمع شده بودند همه را به کلاسهایشان هدایت کردیم. آمبولانس وارد مدرسه شد و مصدوم را پرسنل اورژانس بعد از معاینه بر روی برانکارد گذاشته و داخل آمبولانس قرار دادند و به همراه مدیر مدرسه به بیمارستان رفتند.
باز هم نشد موضوع را پیگیری نمایم. سر کلاس رفتم و منتظر ماندم تا زنگ تفریح شد. آفتاب بالا آمده بود و یخ ها در حال آب شدن بودند. وارد دفتر که شدم آقای رحمتی در دفتر حضور داشت، همه ی همکاران جویای احوال دانش آموز مصدوم شدند او گفت از دست دانش آموز عکس برداری کردیم. بد جوری شکسته بود آنگونه که پزشک ارتوپد می گفت ، باید برایش پلاتین استفاه شود و نیاز به این داشت که به اتاق عمل برود. وقتی پدر و مادرش به بیمارستان آمدند آنها اعلام کردند خودشان پیگیر کارها هستند و گفتند من به مدرسه برگردم.
زمان استراحت به پایان رسید، دفتر خلوت شد و موضوع را برای مدیر شرح دادم.
او گفت:
بله درسته متاسفانه چندسال پیش پدر و مادر این پسر از هم جدا شدند، سالها ازدواج نکرد تا این اواخر مجددا ازدواج کردند ولی یک ماهی هست در مورد وضعیت او بی خبرم اگر تمایل داری او را به دفتر دعوت کنم و شخصا باهاش صحبت کنید.
- بله خیلی سوالات زیادی در ذهن دارم و دوست دارم حرفهاشو بشنوم و اگر کمکی از دستم برمیاد براش انجام بدم.
- یک ماه پیش خودم باش جلسه ای گذاشتم در مورد اختلاف با نامادریش حرفی نزد.
- خدا کنه همون یک شبو بیرون خوابیده باشه و دیشب و پریشب برگشته باشه خونه.
- ان شاالله.
آقای مدیر به سرایدار گفت که به آن دانش آموز بگوید بیاید دفتر.
طولی نکشید که وارد دفتر شد. خیلی مودبانه اجازه خواست و وارد دفتر شد. او با دیدنم کمی تعجب کرد.
آقای رحمتی در را بست و گفت:
آقای احمدی چند سوال داشتند و می خواستند شخصا باهاتون صحبت کنه.
از او پرسیدم، کمی بیشتر در خصوص موضوعی که زیر برگه امتحانی نوشتی توضیح بده.
- همه اتفاقات را داخل برگه امتحان نوشتم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
از دانش آموزان ساعت دوم هم امتحان گرفتم و به دفتر رفتم. باز هم خبری از آقای رحمتی نبود ، نه مثل اینکه آقای رئیس قصد آمدن نداشت.
ظهر به منزل رفتم، ناهار را با روژینا خوردم، او از موضوع دانش آموز بیرون کرده از منزل پرسید، برایش گفتم که تحقیق بیشتری نتونستم بکنم.
- چرا؟
- مدیر نبود.
- از معاون می پرسیدی.
- نخواستم همه موضوع را بفهمند.
- چه اشکال داشت.
- هرچه تعداد کمتری در جریان باشند راحت تر می توانم تصمیم بگیرم. حرمت او هم مراعات میشه.
- آره حق با شماست.
- ولی دارم از بی خبری دیونه میشم. نمیدونم این شب و روزهای سخت را چطور می‌گذرونه.
- فردا برو سراغش.
- اگر آقای مدیر فردا هم نیامد حتما زنگ تفریح به سراغش میرم.
آنروز هوا خیلی سرد شده بود تا جایی که محمد می گفت احتمالا برف بباره.
آن شب من و روژینا حس و حال خوبی نداشتیم و همه فکرمان پیش آن دانش آموز بود.
صبح هوا خیلی سرد بود، سردتر از آنچه فکرش را بکنی. روژینا کمی جای پلاتینهای کار گذاشته در استخوانهایش درد می کرد.
از او خواستم در منزل بماند و مرخصی بگیرد او می گفت، نیاز نیست آرام آرام می روم.
خیابانها از سرما یخ بسته بودند، بد جوری نگران روژینا بودم و دست به دعا بودم بسلامتی به محل کار برسد.
همینکه به مدرسه رسیدم و در دفتر مدیران مستقر شدم به روژینا تماس گرفتم. خوشبختانه به محل کار رسیده بود و مشکلی نداشت.
آقای مدیر را در حیاط مدرسه دیدم و با او احوالپرسی کردم. خوشبختانه حضور داشت و می توانستم با او صحبت کنم و موضوع دانش آموز را پیگیری کنم.
چایی گرمی را خوردم و منتظر حضور مدیر در پشت میزش بودم که یهویی سر و صدایی از داخل حیاط می آمد. من و همکاران به حیاط رفتیم. متاسفانه یکی از بچه ها وقتی که می خواسته به داخل کلاس بیاد لیز خورده بود و دستش شکسته بود. او را که دیدم واقعا برای وضعیت روژینا در اینگونه مواقع نگران شدم.
آقای رحمتی با اورژانس تماس گرفت. تعداد زیادی از دانش آموزان اطراف مصدوم جمع شده بودند همه را به کلاسهایشان هدایت کردیم. آمبولانس وارد مدرسه شد و مصدوم را پرسنل اورژانس بعد از معاینه بر روی برانکارد گذاشته و داخل آمبولانس قرار دادند و به همراه مدیر مدرسه به بیمارستان رفتند.
باز هم نشد موضوع را پیگیری نمایم. سر کلاس رفتم و منتظر ماندم تا زنگ تفریح شد. آفتاب بالا آمده بود و یخ ها در حال آب شدن بودند. وارد دفتر که شدم آقای رحمتی در دفتر حضور داشت، همه ی همکاران جویای احوال دانش آموز مصدوم شدند او گفت از دست دانش آموز عکس برداری کردیم. بد جوری شکسته بود آنگونه که پزشک ارتوپد می گفت ، باید برایش پلاتین استفاه شود و نیاز به این داشت که به اتاق عمل برود. وقتی پدر و مادرش به بیمارستان آمدند آنها اعلام کردند خودشان پیگیر کارها هستند و گفتند من به مدرسه برگردم.
زمان استراحت به پایان رسید، دفتر خلوت شد و موضوع را برای مدیر شرح دادم.
او گفت:
بله درسته متاسفانه چندسال پیش پدر و مادر این پسر از هم جدا شدند، سالها ازدواج نکرد تا این اواخر مجددا ازدواج کردند ولی یک ماهی هست در مورد وضعیت او بی خبرم اگر تمایل داری او را به دفتر دعوت کنم و شخصا باهاش صحبت کنید.
- بله خیلی سوالات زیادی در ذهن دارم و دوست دارم حرفهاشو بشنوم و اگر کمکی از دستم برمیاد براش انجام بدم.
- یک ماه پیش خودم باش جلسه ای گذاشتم در مورد اختلاف با نامادریش حرفی نزد.
- خدا کنه همون یک شبو بیرون خوابیده باشه و دیشب و پریشب برگشته باشه خونه.
- ان شاالله.
آقای مدیر به سرایدار گفت که به آن دانش آموز بگوید بیاید دفتر.
طولی نکشید که وارد دفتر شد. خیلی مودبانه اجازه خواست و وارد دفتر شد. او با دیدنم کمی تعجب کرد.
آقای رحمتی در را بست و گفت:
آقای احمدی چند سوال داشتند و می خواستند شخصا باهاتون صحبت کنه.
از او پرسیدم، کمی بیشتر در خصوص موضوعی که زیر برگه امتحانی نوشتی توضیح بده.
- همه اتفاقات را داخل برگه امتحان نوشتم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
15 Jan, 19:49
تردید: قسمت هشتاد و دوم
روزها از پی هم می گذشت و به روزهای برگزاری امتحانات پایانی رسیدیم. برخی دانش آموزان خواستار حذف بخشی از کتاب از آزمون بودند، بعضی نیز می گفتند تعدادی سوال برایمان مشخص کنید و از آنها سوال بیاورید. آنها اصرار بر این کارها داشتند و می گفتند سال گذشته برخی همکاران آنگونه امتحان گرفته اند.
در تمام کلاسها به دانش آموزها اعلام کردم نه درس حذف شده داریم و نه سوال برایتان مشخص می کنم. تا جایی که تدریس کرده ام را بخوانید چون فرقی بین صفحه اول و وسط و آخر نیست. از هر صفحه ای امکان طرح سوال هست.
با این روش گرچه شاید برخی از آنها ناراحت می شدند ولی برای آینده تحصیلیشان بهتر بود که با اطلاعات بهتری هر پایه را بگذرانند بویژه بچه هایی که سال بعد به متوسطه دوم می رفتند بایستی بیشتر مطالعه می کردند.
روژینا نیز روش من را انتخاب کرده بود، او هم از اعلام تعدادی سوال به عنوان نمونه خودداری می کرد به هیچ وجه راضی به حذف برخی قسمتهای کتاب نمی شد.
سوالات را طرح کردم و برای هرپایه سه نمونه متفاوت طرح کردم تا سوالات هر کلاس با کلاس دیگر متفاوت باشه.
روز امتحان برگه ها را بین بچه ها تقسیم کردم و با دقت مواظب بودم کسی تقلب نکند و به ناحق نمره نگیرد.
اولین کلاسی که از آنها امتحان گرفتم کلاس نهم بود. برگه ها را با خودم به منزل بردم و عصر که بنگاه بودم و مشتری نداشتم شروع به تصحیح اوراق کردم.
باز هم برخی ها التماس دعا داشتند و انتظار داشتند که به آنها کمک کنم. آخرین برگه را که می خواستم تصحیح کنم موضوعی را نوشته بود که مو به تنم سیخ شد.
او نوشته بود دیشب نامادریم من را از خانه بیرون انداخت و مجبور شدم شب را در پارک محله مان بخوابم و نتوانستم درس بخوانم. باور موضوعی را که نوشته بود خیلی برایم سخت بود و نمی دانستم با آن وضعیت چکار کنم.
او را می شناختم دانش آموز درس خوانی بود و نمره میان ترمش از همه بیشتر بود سرکلاس هم خوب همراهی می کرد. بعید می دونستم دروغ گفته باشد.
خیلی حالم خراب شد آنگونه که اگر اولین برگه بود شاید نمی توانستم بقیه را تصحیح کنم.
شب موضوع را برای روژینا تعریف کردم. او نیز خیلی ناراحت شد، حتی بیشتر از من.
پرسید می خوای با این وضعیت چکار بکنی؟
- فردا از مدیر وضعیت خانوادگیش را سوال می کنم اگر تایید کرد فکری بحالش می کنم.
- چرا از خودش تحقیق نمی کنی!؟
- بعد از اینکه موضوع را از مدیر جویا شدم حتما در صورت صحت با خودش نیز صحبت می کنم.
مثل اینکه قرار نبود آن شب به روز وصل شود. تا صبح چندبار از خواب بیدار شدم. صبحانه نصف و نیمه ای خوردم و به طرف مدرسه به راه افتادم. در مسیر همه فکرم پیش آن دانش آموز بود، چطور این اتفاق برایش افتاده با این سرمای دی ماه چطور شب را روز کرده!
اگر اتفاق ناگواری برایش پیش می آمد مقصر چه کسی بود؟
چرا من به عنوان معلم شناخت بیشتری نسبت به دانش آموزانم ندارم؟
نقش دبیر پرورشی در این خصوص چه هست؟
چرا مدیر موضوع را بهم نگفته؟
چرا معلم پرورشی برایم تعریف نکرده بود!
نکنه اصلا آنها از موضوع بی خبرند!
در هر حال حتما از مدیر می خواهم پدرش را به مدرسه دعوت کند و موضوع را از او نیز بپرسیم.
ای وای خدای من ، دیشب را چطور گذرانده نکنه باز آواره بوده!
وای خدا چه قصه ای شد.
در این افکار بودم که به مدرسه رسیدم. به دفتر رفتم آقای رحمتی هنوز نیامده بود. بچه ها صف گرفتند و جناب معاون آنها را به کلاس فرستاد. متاسفانه آقای مدیر تا آن لحظه نیامده بود، به آقای معاون گفتم کار مهمی پیش آمده لطفا وقتی آقای رحمتی آمد بهش اطلاع دهید که او را حتما ببینم.
در حالی به کلاس رفتم که ذهنم همچنان مشغول آن دانش آموز بود. سوالات را بین دانش آموزان پایه هفتم توزیع کردم و منتظر ماندم تا پاسخ دهند و برگه ها را از آنها بگیرم و به دفتر بروم.
در این چند ماه که از آغاز مدرسه گذشته بود این اولین باری بود که آقای رحمتی غیبت داشت.
چند نفر از بچه ها سوالاتی می پرسیدند و من نیز تا جایی که امکان داشت آنها را راهنمایی می کردم. ذهنم خیلی درگیر بود و از خدا می خواستم این کلاس موردی مثل کلاس روز گذشته نداشته باشد.
بجز چند نفر بقیه بچه ها تا آخرین لحظه که زنگ بصدا درآمد در حال پاسخ دادن به سوالات بودند. برگه ها را یکی یکی از آنها گرفتم و به دفتر رفتم.
مدیر پشت میزش نبود و خبری از معاون نیز نبود. چایم را خوردم و استراحت کوتاهی کردم. وقت استراحت تمام شده بود و بایستی به کلاس می رفتم. از دفتر که بیرون رفتم جناب معاون را در راهرو دیدم خداقوتی گفتم و او گفت؛ سلامت باشی جناب احمدی، فعلا آقای رحمتی نیامده ، موردی که فرمودید بیاد دارم تا تشریف بیاورد حتما بهتون اطلاع می دهم. تشکر کردم و سر کلاس رفتم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
روزها از پی هم می گذشت و به روزهای برگزاری امتحانات پایانی رسیدیم. برخی دانش آموزان خواستار حذف بخشی از کتاب از آزمون بودند، بعضی نیز می گفتند تعدادی سوال برایمان مشخص کنید و از آنها سوال بیاورید. آنها اصرار بر این کارها داشتند و می گفتند سال گذشته برخی همکاران آنگونه امتحان گرفته اند.
در تمام کلاسها به دانش آموزها اعلام کردم نه درس حذف شده داریم و نه سوال برایتان مشخص می کنم. تا جایی که تدریس کرده ام را بخوانید چون فرقی بین صفحه اول و وسط و آخر نیست. از هر صفحه ای امکان طرح سوال هست.
با این روش گرچه شاید برخی از آنها ناراحت می شدند ولی برای آینده تحصیلیشان بهتر بود که با اطلاعات بهتری هر پایه را بگذرانند بویژه بچه هایی که سال بعد به متوسطه دوم می رفتند بایستی بیشتر مطالعه می کردند.
روژینا نیز روش من را انتخاب کرده بود، او هم از اعلام تعدادی سوال به عنوان نمونه خودداری می کرد به هیچ وجه راضی به حذف برخی قسمتهای کتاب نمی شد.
سوالات را طرح کردم و برای هرپایه سه نمونه متفاوت طرح کردم تا سوالات هر کلاس با کلاس دیگر متفاوت باشه.
روز امتحان برگه ها را بین بچه ها تقسیم کردم و با دقت مواظب بودم کسی تقلب نکند و به ناحق نمره نگیرد.
اولین کلاسی که از آنها امتحان گرفتم کلاس نهم بود. برگه ها را با خودم به منزل بردم و عصر که بنگاه بودم و مشتری نداشتم شروع به تصحیح اوراق کردم.
باز هم برخی ها التماس دعا داشتند و انتظار داشتند که به آنها کمک کنم. آخرین برگه را که می خواستم تصحیح کنم موضوعی را نوشته بود که مو به تنم سیخ شد.
او نوشته بود دیشب نامادریم من را از خانه بیرون انداخت و مجبور شدم شب را در پارک محله مان بخوابم و نتوانستم درس بخوانم. باور موضوعی را که نوشته بود خیلی برایم سخت بود و نمی دانستم با آن وضعیت چکار کنم.
او را می شناختم دانش آموز درس خوانی بود و نمره میان ترمش از همه بیشتر بود سرکلاس هم خوب همراهی می کرد. بعید می دونستم دروغ گفته باشد.
خیلی حالم خراب شد آنگونه که اگر اولین برگه بود شاید نمی توانستم بقیه را تصحیح کنم.
شب موضوع را برای روژینا تعریف کردم. او نیز خیلی ناراحت شد، حتی بیشتر از من.
پرسید می خوای با این وضعیت چکار بکنی؟
- فردا از مدیر وضعیت خانوادگیش را سوال می کنم اگر تایید کرد فکری بحالش می کنم.
- چرا از خودش تحقیق نمی کنی!؟
- بعد از اینکه موضوع را از مدیر جویا شدم حتما در صورت صحت با خودش نیز صحبت می کنم.
مثل اینکه قرار نبود آن شب به روز وصل شود. تا صبح چندبار از خواب بیدار شدم. صبحانه نصف و نیمه ای خوردم و به طرف مدرسه به راه افتادم. در مسیر همه فکرم پیش آن دانش آموز بود، چطور این اتفاق برایش افتاده با این سرمای دی ماه چطور شب را روز کرده!
اگر اتفاق ناگواری برایش پیش می آمد مقصر چه کسی بود؟
چرا من به عنوان معلم شناخت بیشتری نسبت به دانش آموزانم ندارم؟
نقش دبیر پرورشی در این خصوص چه هست؟
چرا مدیر موضوع را بهم نگفته؟
چرا معلم پرورشی برایم تعریف نکرده بود!
نکنه اصلا آنها از موضوع بی خبرند!
در هر حال حتما از مدیر می خواهم پدرش را به مدرسه دعوت کند و موضوع را از او نیز بپرسیم.
ای وای خدای من ، دیشب را چطور گذرانده نکنه باز آواره بوده!
وای خدا چه قصه ای شد.
در این افکار بودم که به مدرسه رسیدم. به دفتر رفتم آقای رحمتی هنوز نیامده بود. بچه ها صف گرفتند و جناب معاون آنها را به کلاس فرستاد. متاسفانه آقای مدیر تا آن لحظه نیامده بود، به آقای معاون گفتم کار مهمی پیش آمده لطفا وقتی آقای رحمتی آمد بهش اطلاع دهید که او را حتما ببینم.
در حالی به کلاس رفتم که ذهنم همچنان مشغول آن دانش آموز بود. سوالات را بین دانش آموزان پایه هفتم توزیع کردم و منتظر ماندم تا پاسخ دهند و برگه ها را از آنها بگیرم و به دفتر بروم.
در این چند ماه که از آغاز مدرسه گذشته بود این اولین باری بود که آقای رحمتی غیبت داشت.
چند نفر از بچه ها سوالاتی می پرسیدند و من نیز تا جایی که امکان داشت آنها را راهنمایی می کردم. ذهنم خیلی درگیر بود و از خدا می خواستم این کلاس موردی مثل کلاس روز گذشته نداشته باشد.
بجز چند نفر بقیه بچه ها تا آخرین لحظه که زنگ بصدا درآمد در حال پاسخ دادن به سوالات بودند. برگه ها را یکی یکی از آنها گرفتم و به دفتر رفتم.
مدیر پشت میزش نبود و خبری از معاون نیز نبود. چایم را خوردم و استراحت کوتاهی کردم. وقت استراحت تمام شده بود و بایستی به کلاس می رفتم. از دفتر که بیرون رفتم جناب معاون را در راهرو دیدم خداقوتی گفتم و او گفت؛ سلامت باشی جناب احمدی، فعلا آقای رحمتی نیامده ، موردی که فرمودید بیاد دارم تا تشریف بیاورد حتما بهتون اطلاع می دهم. تشکر کردم و سر کلاس رفتم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Jan, 18:52
تردید: قسمت هشتاد
قبل رفتن به بیرون از دفتر آقای مدیر از همکاران خواست برنامه تدریس خود را که بصورت هفتگی نوشته شده و بر روی تابلو اعلانات گذاشته،نگاهی بندازند و کلاسهای امروز خود را یاداشت کنند تا در فاصله شروع ساعت دوم تدریس مال هر کدام را چاپ و به آنها بدهد.
تعداد دانش آموزان زیاد بود و سرو صدای گاه و بی گاه آنها مدیر را مجبور به عکس العمل می کرد. آقای رحمتی ضمن تبریک آغاز سال تحصیلی توصیه هایی به دانش آموزان داشتند. او اعلام کرد چون تعداد دانش آموزان در هر پایه زیاد است آنها بر اساس حروف الفبا در چند کلاس تقسیم شده اند و کسی حق اعتراض ندارد.
با اعلام مدیر دانش آموزان به کلاسهایشان رفتند و دقایقی بعد مدیر از ما نیز خواست به کلاسهایمان برویم. آقای رحمتی به آرامی دم گوشم گفت اگر لازم میدونی همرات بیام کلاس. به او گفتم نه نیاز به زحمت شما نیست. اگر موردی بود اطلاع میدم تشریف بیارید.
وارد کلاس هفتم (ب) شدم بچه ها به احترام از جای خود برخاستند و اولین کلاس درس رسمی من شروع شد. با اینکه بچه ها تازه از مقطع ابتدایی به متوسطه اول آمده بودند ولی قد و قواره برخی ها بزرگتر از سن و سالشان بود.
کلاس را با نام خدا و معرفی کردن خودم آغاز کردم و از بچه ها خواستم به ترتیب و یکی یکی خود را معرفی کنند. بنا به توصیه دکتر انوری که تاکید بر همراه داشتن دفتر یادداشت داشت، دفترم را باز کردم و اسامی دانش آموزان را نوشتم. سپس غزلی از اشعار خودم در خصوص مدرسه و درس و مشق خواندم و بچه ها کاملاً گوش می دادند از لبخندهای آنها مشخص شد که خوششان آمده است.
کمی از نحوه تدریس و انتظاراتم از آنها برای بچه ها گفتم و هنوز حرفام تمام نشده بود که زنگ تفریح بخاطر طولانی شدن مراسم آغازین زودی به صدا درآمد.
با خدا حافظی از بچه ها به سمت دفتر رفتم. چای و شیرینی زیادی بر روی میزها گذاشته بودند و با همکاران شروع به خوردن کردیم. برخی همکاران ضمن سوالاتی از سوابق تدریسم شماره تماسم را گرفتند و در گوشی خود ذخیره کردند. آقای مدیر، برنامه تدریسمان را که چاپ کرده بود بهمان داد و روز اول با همه ی فراز و فرودش تمام شد.
روژینا قبل من به منزل رسیده بود هردو کمی خسته و البته گرسنه بودیم. بعد از اینکه روژینا مقداری از غذای شب گذشته را گرم کرد من هم سفره و آب را بر روی میز غذا خوری گذاشتم و با هم ناهار خوردیم. کمی خوابیدم ساعت 4 عصر به سمت بنگاه رفتم. هنوز بر کارها صد در صد مسلط نبودم ولی پیشرفتم خوب بود و محمد ابراز رضایت می کرد.
شب پدر تماس گرفت و کلی از اولین تجربه تدریسم برایش تعریف کردم او نیز توصیه های خاصی بهم کرد.
روزها از پی هم می گذشتند و یک ماه اول تمام شد و اولین حقوقمان بحسابمان واریز شد. با مبلغی که از سوی محمد بخاطر بنگاه بحسابم واریز شده بود الحمدلله کارتم موجودی خوبی پیدا کرد.
عصر چهارشنبه روزی در بنگاه مشغول کار بودم که روزینا تماس گرفت و گفت فردا میهمان داریم.
- مهمان حبیب خداست، بگو کیه؟
- بابا و مامان به همراه آقا داریوش.
- جدی؟
- آره بخدا.
- خیلی هم خوب، چیزی احتیاج داری بگو شب بخرم با خودم بیاورم.
- الحمدلله کم کسری نداریم، ولی یه لیست کوچکی برات پیامک می کنم. زحمت بکش با خودت بیار.
روژینا لیست بلندی از پلاستیک فریزر، سیب زمینی ، پیاز و دستمال کاغذی و ... برایم فرستاد و اونوقت می گفت لیست کوچکی می فرسته.
زودتر از بنگاه بیرون زدم و همه را خریدم. و به منزل رفتم.
روژینا هنوز هوا آنچنان سرد نشده، کمی سرما خورده بود،مقداری آویشن دم کرده بود و باهم خوردیم.
روز بعد روژینا زودتر شروع به تهیه ناهار کرد و ساعت 2 بعد از ظهر آقا داریوش تماس گرفت و آدرس منزل را برایش گفتم و به منزلمان آمدند.
من و روژینا به استقبالشان رفتیم ماشین آقا داریوش را در پاکینگ گذاشتیم و خان و زینت خانم بهمراه روژینا با آسانسور بالا رفتند و من و آقا داریوش کیف و وسایلشان را از ماشین بیرون آوردیم و به خانه بردیم.
آنها نیز مثل پدر، گوشت زیادی برایمان هدیه آورده بودند. روژینا از دیدن میهمانان خیلی خوشحال شد و با کمک هم سفره را پهن نمودیم و ناهار خوردیم. خان و آقا داریوش از دکور خانه خیلی خوششان آمده بود و از اینکه آپارتمانی به آن شیکی و قشنگی خریده بودیم خوشحال شدند.
آنها خیلی خسته بودند و پس از خوردن ناهار خوابیدند. محمد تماس گرفت و گفت چون خودش به دماوند رفته، به بنگاه بروم و اسناد یک واحد بفروش رفته را چک کنم و قولنامه اش را بنویسم.
موضوع را به روژینا درمیان گذاشتم او گفت:
اشکالی نداره برو بنگاه، فعلا که میهمانها خوابند، هر وقت بیدار شدند خبرت می کنم زودی بیا.
به سرعت به بنگاه رفتم خوشبختانه خریدار و فروشنده هر دو حضور داشتند مدارک را چک کردم، مشکلی نداشتند.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
قبل رفتن به بیرون از دفتر آقای مدیر از همکاران خواست برنامه تدریس خود را که بصورت هفتگی نوشته شده و بر روی تابلو اعلانات گذاشته،نگاهی بندازند و کلاسهای امروز خود را یاداشت کنند تا در فاصله شروع ساعت دوم تدریس مال هر کدام را چاپ و به آنها بدهد.
تعداد دانش آموزان زیاد بود و سرو صدای گاه و بی گاه آنها مدیر را مجبور به عکس العمل می کرد. آقای رحمتی ضمن تبریک آغاز سال تحصیلی توصیه هایی به دانش آموزان داشتند. او اعلام کرد چون تعداد دانش آموزان در هر پایه زیاد است آنها بر اساس حروف الفبا در چند کلاس تقسیم شده اند و کسی حق اعتراض ندارد.
با اعلام مدیر دانش آموزان به کلاسهایشان رفتند و دقایقی بعد مدیر از ما نیز خواست به کلاسهایمان برویم. آقای رحمتی به آرامی دم گوشم گفت اگر لازم میدونی همرات بیام کلاس. به او گفتم نه نیاز به زحمت شما نیست. اگر موردی بود اطلاع میدم تشریف بیارید.
وارد کلاس هفتم (ب) شدم بچه ها به احترام از جای خود برخاستند و اولین کلاس درس رسمی من شروع شد. با اینکه بچه ها تازه از مقطع ابتدایی به متوسطه اول آمده بودند ولی قد و قواره برخی ها بزرگتر از سن و سالشان بود.
کلاس را با نام خدا و معرفی کردن خودم آغاز کردم و از بچه ها خواستم به ترتیب و یکی یکی خود را معرفی کنند. بنا به توصیه دکتر انوری که تاکید بر همراه داشتن دفتر یادداشت داشت، دفترم را باز کردم و اسامی دانش آموزان را نوشتم. سپس غزلی از اشعار خودم در خصوص مدرسه و درس و مشق خواندم و بچه ها کاملاً گوش می دادند از لبخندهای آنها مشخص شد که خوششان آمده است.
کمی از نحوه تدریس و انتظاراتم از آنها برای بچه ها گفتم و هنوز حرفام تمام نشده بود که زنگ تفریح بخاطر طولانی شدن مراسم آغازین زودی به صدا درآمد.
با خدا حافظی از بچه ها به سمت دفتر رفتم. چای و شیرینی زیادی بر روی میزها گذاشته بودند و با همکاران شروع به خوردن کردیم. برخی همکاران ضمن سوالاتی از سوابق تدریسم شماره تماسم را گرفتند و در گوشی خود ذخیره کردند. آقای مدیر، برنامه تدریسمان را که چاپ کرده بود بهمان داد و روز اول با همه ی فراز و فرودش تمام شد.
روژینا قبل من به منزل رسیده بود هردو کمی خسته و البته گرسنه بودیم. بعد از اینکه روژینا مقداری از غذای شب گذشته را گرم کرد من هم سفره و آب را بر روی میز غذا خوری گذاشتم و با هم ناهار خوردیم. کمی خوابیدم ساعت 4 عصر به سمت بنگاه رفتم. هنوز بر کارها صد در صد مسلط نبودم ولی پیشرفتم خوب بود و محمد ابراز رضایت می کرد.
شب پدر تماس گرفت و کلی از اولین تجربه تدریسم برایش تعریف کردم او نیز توصیه های خاصی بهم کرد.
روزها از پی هم می گذشتند و یک ماه اول تمام شد و اولین حقوقمان بحسابمان واریز شد. با مبلغی که از سوی محمد بخاطر بنگاه بحسابم واریز شده بود الحمدلله کارتم موجودی خوبی پیدا کرد.
عصر چهارشنبه روزی در بنگاه مشغول کار بودم که روزینا تماس گرفت و گفت فردا میهمان داریم.
- مهمان حبیب خداست، بگو کیه؟
- بابا و مامان به همراه آقا داریوش.
- جدی؟
- آره بخدا.
- خیلی هم خوب، چیزی احتیاج داری بگو شب بخرم با خودم بیاورم.
- الحمدلله کم کسری نداریم، ولی یه لیست کوچکی برات پیامک می کنم. زحمت بکش با خودت بیار.
روژینا لیست بلندی از پلاستیک فریزر، سیب زمینی ، پیاز و دستمال کاغذی و ... برایم فرستاد و اونوقت می گفت لیست کوچکی می فرسته.
زودتر از بنگاه بیرون زدم و همه را خریدم. و به منزل رفتم.
روژینا هنوز هوا آنچنان سرد نشده، کمی سرما خورده بود،مقداری آویشن دم کرده بود و باهم خوردیم.
روز بعد روژینا زودتر شروع به تهیه ناهار کرد و ساعت 2 بعد از ظهر آقا داریوش تماس گرفت و آدرس منزل را برایش گفتم و به منزلمان آمدند.
من و روژینا به استقبالشان رفتیم ماشین آقا داریوش را در پاکینگ گذاشتیم و خان و زینت خانم بهمراه روژینا با آسانسور بالا رفتند و من و آقا داریوش کیف و وسایلشان را از ماشین بیرون آوردیم و به خانه بردیم.
آنها نیز مثل پدر، گوشت زیادی برایمان هدیه آورده بودند. روژینا از دیدن میهمانان خیلی خوشحال شد و با کمک هم سفره را پهن نمودیم و ناهار خوردیم. خان و آقا داریوش از دکور خانه خیلی خوششان آمده بود و از اینکه آپارتمانی به آن شیکی و قشنگی خریده بودیم خوشحال شدند.
آنها خیلی خسته بودند و پس از خوردن ناهار خوابیدند. محمد تماس گرفت و گفت چون خودش به دماوند رفته، به بنگاه بروم و اسناد یک واحد بفروش رفته را چک کنم و قولنامه اش را بنویسم.
موضوع را به روژینا درمیان گذاشتم او گفت:
اشکالی نداره برو بنگاه، فعلا که میهمانها خوابند، هر وقت بیدار شدند خبرت می کنم زودی بیا.
به سرعت به بنگاه رفتم خوشبختانه خریدار و فروشنده هر دو حضور داشتند مدارک را چک کردم، مشکلی نداشتند.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Jan, 10:44
💢 عروسی که به عزا تبدیل شد،چهارکشته و دو زخمی به همراه داشت
🔹دیشب در یکی منطقه های استان کرمانشاه (جلالوند) هنگام مراسم عروسی یک نفر نامجهول به صورت رگباری تیراندازی می کند،متاسفانه در دم سه نفر را کشته و سه نفر دیگرشان روانه ی بیمارستان طالقانی می شوند به علت جراحات زیاد یک نفر دیگرشان در بیمارستان فوت می کند
✍ یکی از کشته شدگان این حادثه تلخ عروس می باشد
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🔹دیشب در یکی منطقه های استان کرمانشاه (جلالوند) هنگام مراسم عروسی یک نفر نامجهول به صورت رگباری تیراندازی می کند،متاسفانه در دم سه نفر را کشته و سه نفر دیگرشان روانه ی بیمارستان طالقانی می شوند به علت جراحات زیاد یک نفر دیگرشان در بیمارستان فوت می کند
✍ یکی از کشته شدگان این حادثه تلخ عروس می باشد
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
09 Jan, 19:04
تردید: قسمت هفتاد و نهم
روژینا نیز مقداری وسایل برای زهره خرید و به منزل برگشتیم. همانطور که دکتر توصیه کرده بود شام سبکی به پدر دادیم و صبح زود او را به مرکز جراحی بردم.
متخصص قلبی پدر را معاینه کرد و اوکی نهایی داد تا در صورت لزوم به بیهوشی او را بیهوش نمایند و عمل را انجام دهند.
حدود ساعت ۱۰ پدر را به اتاق عمل بردند و یک ساعت نگذشته او را بعد از عمل به بخش باز گرداندند.
بعد ظهر محمد برای ملاقات به مرکزجراحی آمد و تا غروب که دکتر پدر را ترخیص کرد همراهمان بود. پدر را به کمک محمد به منزل بردیم.
زهره مثل یک پرستار خوب از او نگهداری می کرد. دکتر برای ۴۸ ساعت بعد عمل برایش نوبت ویزیت داد تا او را به مطب ببریم و پدر را معاینه کند.
به سرعت دو روز گذشت در این مدت کار من شده بود پاسخ تلفنهای اقوام که جویای حال پدر بودند. آنچنان موضوع جراحی چشمان پدر در بین فامیل پخش شده بود که موضوع آمدن ما به تهران پخش نشده بود و وقتی می گفتم منزل را به تهران برده ایم عده ای دلیل آنرا می پرسیدند و تعجب می کردند.
پدر را برای ویزیت به مطب دکتر بردیم، خوشبختانه بنا به گفته دکتر جراحی چشم پدر خوب انجام شده بود و دکتر گفت، او می تواند محافظ پلاستیکی بالای چشمانش را بردارد و به آرامی تردد نماید.
پدر از این وضعیت خوشحال شد و به منزل بازگشتیم. روژینا و زهره از بهبودی پدر ابراز خوشحالی کردند و به پدر تبریک گفتند، و خوشحالیمان دو چندان شد وقتی که از طرف مدرسه باهامون تماس گرفتند و گفتند به آنجا برویم.
پدر در این مدت اصرار بر بازگشت به ایلام داشت ولی با صحبتهای روژینا او قانع شد که چند روز دیگر نیز تهران بمانند.
در این مدت محمد چند بار ازم خواست که به بنگاه بروم و من آنرا به بعد از رفتن پدر محول کردم.
پدر و زهره را در منزل تنها گذاشتیم و به مدارس متوسطه اولمان رفتیم. مدرسه روژینا تا منزل زیاد دور نبود ولی مدرسه من کمی دورتر بود. خودم را به مدیر مدرسه معرفی کردم. آقای رحمتی که بنا به اظهارات خودش سال پایانی کارش بود و بعد از آن بازنشسته می شد کلی از تجربیاتش برایم تعریف کرد و نصایح خوبی جهت بهتر اداره کردن کلاسها بهم گفت.
او می گفت دانش آموزان مدرسه عمدتاً بچه های ساکتی هستند ولی چند نفر، نامنظم و شرور هم در بین بچه ها هست که آنها را به موقع معرفی خواهد کرد.
آقای رحمتی خبر خوشی هم بهم داد که آنهم یک شیفته بودن مدرسه بود، او همچنین گفت تدریس من در طول چهار روز تمام می شود.
با توضیحات آقای مدیر با وضعیت تدریس و مدرسه کم و بیش آشنا شدم و خوشحال بودم که شیفت ظهر کاملا بیکار بودم و می توانستم به بنگاه بروم.
با اینکه مدرسه قدیمی بود ولی بخوبی نوسازی شده بود ولی متاسفانه میز و نیمکت های مدرسه کهنه بودند.
قبل ظهر به منزل برگشتم،خوشبختانه روژینا نیز به منزل برگشته بود. هر دو کلی از مدارسمون برای همدیگر تعریف کردیم و پدر و زهره هم سوالاتی پرسیدند که همه را پاسخ دادیم.
عصر پدر را با ماشین به داخل شهر بردم او با عینک آفتابی که زده بود خوش تیپ تر بنظر می رسید، از ترمینال دو تا بلیط برای فرداعصر به مقصد ایلام خریدیم و به خانه برگشتیم.
از اینکه پدر و زهره به ایلام برمی گشتند دلتنگ بودم و دلتنگیم را به پدر نیز گفتم. او می گفت مادر تنهاست و زیادتر از آنچه فکر می کرده در تهران مانده و باید برگردد.
روزهای خوب در کنار زهره و پدر به پایان رسید و روز بعد من و روژینا آنها را به ترمینال بردیم ،خداحافظی با آنها خیلی سخت بود ولی بناچار خداحافظی کردیم و اتوبوس راه افتاد و رفت.
با همه دلتنگی به سمت خانه برگشتیم، در منزل جای خالی پدر و زهره بخوبی احساس می شد و هر کجا نگاه می کردم چهره آنها در ذهنم مجسم می شد. شب را به سختی گذراندم و از روز بعد رفتم بنگاه و کارآموزی بنگاه داری را نزد استاد محمد نادری شروع کردم.
آنچنان که فکر می کردم کار بنگاه داری آسون نبود و دردسرهای خاص خودش را داشت.
تا آخر شهریور هر روز مرتب به بنگاه می رفتم و با نحوه محاسبه کارمزد و ثبت معامله و بررسی اسناد ارائه شده آشنا شدم.
اول مهر کت و شلوار و کفشهای واکس زده ام را پوشیدم و بعد از زدن مقداری عطر به سمت مدرسه به راه افتادم.
مسیر منزل تا مدرسه شلوغتر از روزهای قبل بود و در طول مسیر دانش آموزان و والدین زیادی را می دیدم که بسوی مدارس می رفتند.
پس از رسیدن به مدرسه رئیس من را به همکاران معرفی کرد و با آنهایی که داخل دفتر بودند یک به یک آشنا شدم.
هر کدام که بعد از من نیز می آمد با آمدنش آقای رحمتی من را به او معرفی می کرد.
معلوم شد که بجز من مابقی دارای سابقه زیادی بودند.
مراسم آغاز سال تحصیلی با صف گرفتن دانش آموزان شروع و بنا به دعوت مدیر ما نیز به حیاط رفتیم و بر روی صندلی هایی که از قبل گذاشته بودن نشستیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
روژینا نیز مقداری وسایل برای زهره خرید و به منزل برگشتیم. همانطور که دکتر توصیه کرده بود شام سبکی به پدر دادیم و صبح زود او را به مرکز جراحی بردم.
متخصص قلبی پدر را معاینه کرد و اوکی نهایی داد تا در صورت لزوم به بیهوشی او را بیهوش نمایند و عمل را انجام دهند.
حدود ساعت ۱۰ پدر را به اتاق عمل بردند و یک ساعت نگذشته او را بعد از عمل به بخش باز گرداندند.
بعد ظهر محمد برای ملاقات به مرکزجراحی آمد و تا غروب که دکتر پدر را ترخیص کرد همراهمان بود. پدر را به کمک محمد به منزل بردیم.
زهره مثل یک پرستار خوب از او نگهداری می کرد. دکتر برای ۴۸ ساعت بعد عمل برایش نوبت ویزیت داد تا او را به مطب ببریم و پدر را معاینه کند.
به سرعت دو روز گذشت در این مدت کار من شده بود پاسخ تلفنهای اقوام که جویای حال پدر بودند. آنچنان موضوع جراحی چشمان پدر در بین فامیل پخش شده بود که موضوع آمدن ما به تهران پخش نشده بود و وقتی می گفتم منزل را به تهران برده ایم عده ای دلیل آنرا می پرسیدند و تعجب می کردند.
پدر را برای ویزیت به مطب دکتر بردیم، خوشبختانه بنا به گفته دکتر جراحی چشم پدر خوب انجام شده بود و دکتر گفت، او می تواند محافظ پلاستیکی بالای چشمانش را بردارد و به آرامی تردد نماید.
پدر از این وضعیت خوشحال شد و به منزل بازگشتیم. روژینا و زهره از بهبودی پدر ابراز خوشحالی کردند و به پدر تبریک گفتند، و خوشحالیمان دو چندان شد وقتی که از طرف مدرسه باهامون تماس گرفتند و گفتند به آنجا برویم.
پدر در این مدت اصرار بر بازگشت به ایلام داشت ولی با صحبتهای روژینا او قانع شد که چند روز دیگر نیز تهران بمانند.
در این مدت محمد چند بار ازم خواست که به بنگاه بروم و من آنرا به بعد از رفتن پدر محول کردم.
پدر و زهره را در منزل تنها گذاشتیم و به مدارس متوسطه اولمان رفتیم. مدرسه روژینا تا منزل زیاد دور نبود ولی مدرسه من کمی دورتر بود. خودم را به مدیر مدرسه معرفی کردم. آقای رحمتی که بنا به اظهارات خودش سال پایانی کارش بود و بعد از آن بازنشسته می شد کلی از تجربیاتش برایم تعریف کرد و نصایح خوبی جهت بهتر اداره کردن کلاسها بهم گفت.
او می گفت دانش آموزان مدرسه عمدتاً بچه های ساکتی هستند ولی چند نفر، نامنظم و شرور هم در بین بچه ها هست که آنها را به موقع معرفی خواهد کرد.
آقای رحمتی خبر خوشی هم بهم داد که آنهم یک شیفته بودن مدرسه بود، او همچنین گفت تدریس من در طول چهار روز تمام می شود.
با توضیحات آقای مدیر با وضعیت تدریس و مدرسه کم و بیش آشنا شدم و خوشحال بودم که شیفت ظهر کاملا بیکار بودم و می توانستم به بنگاه بروم.
با اینکه مدرسه قدیمی بود ولی بخوبی نوسازی شده بود ولی متاسفانه میز و نیمکت های مدرسه کهنه بودند.
قبل ظهر به منزل برگشتم،خوشبختانه روژینا نیز به منزل برگشته بود. هر دو کلی از مدارسمون برای همدیگر تعریف کردیم و پدر و زهره هم سوالاتی پرسیدند که همه را پاسخ دادیم.
عصر پدر را با ماشین به داخل شهر بردم او با عینک آفتابی که زده بود خوش تیپ تر بنظر می رسید، از ترمینال دو تا بلیط برای فرداعصر به مقصد ایلام خریدیم و به خانه برگشتیم.
از اینکه پدر و زهره به ایلام برمی گشتند دلتنگ بودم و دلتنگیم را به پدر نیز گفتم. او می گفت مادر تنهاست و زیادتر از آنچه فکر می کرده در تهران مانده و باید برگردد.
روزهای خوب در کنار زهره و پدر به پایان رسید و روز بعد من و روژینا آنها را به ترمینال بردیم ،خداحافظی با آنها خیلی سخت بود ولی بناچار خداحافظی کردیم و اتوبوس راه افتاد و رفت.
با همه دلتنگی به سمت خانه برگشتیم، در منزل جای خالی پدر و زهره بخوبی احساس می شد و هر کجا نگاه می کردم چهره آنها در ذهنم مجسم می شد. شب را به سختی گذراندم و از روز بعد رفتم بنگاه و کارآموزی بنگاه داری را نزد استاد محمد نادری شروع کردم.
آنچنان که فکر می کردم کار بنگاه داری آسون نبود و دردسرهای خاص خودش را داشت.
تا آخر شهریور هر روز مرتب به بنگاه می رفتم و با نحوه محاسبه کارمزد و ثبت معامله و بررسی اسناد ارائه شده آشنا شدم.
اول مهر کت و شلوار و کفشهای واکس زده ام را پوشیدم و بعد از زدن مقداری عطر به سمت مدرسه به راه افتادم.
مسیر منزل تا مدرسه شلوغتر از روزهای قبل بود و در طول مسیر دانش آموزان و والدین زیادی را می دیدم که بسوی مدارس می رفتند.
پس از رسیدن به مدرسه رئیس من را به همکاران معرفی کرد و با آنهایی که داخل دفتر بودند یک به یک آشنا شدم.
هر کدام که بعد از من نیز می آمد با آمدنش آقای رحمتی من را به او معرفی می کرد.
معلوم شد که بجز من مابقی دارای سابقه زیادی بودند.
مراسم آغاز سال تحصیلی با صف گرفتن دانش آموزان شروع و بنا به دعوت مدیر ما نیز به حیاط رفتیم و بر روی صندلی هایی که از قبل گذاشته بودن نشستیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
09 Jan, 19:03
تردید: قسمت هفتاد و هشتم
عصر پیش محمد رفتم و وضعیت پدر را برایش توضیح دادم و از او خواستم برای نوبت گرفتن پیش دکتر چشم پزشک کمک نماید. خوشبختانه دکتر آشنایی داشت و به مطبش تماس گرفت و برای روز بعد نوبت گرفت.
آدرس مطب را از او گرفتم و برگشتم به منزل. به خانه که برگشتم قضیه تهیه نوبت تلفنی برای پدر را به او گفتم. بااینکه خوشحالی در چهره پدر مشهود بود، ولی مرتب می گفت راضی به زحمت شما نبودم.
محمد تماس گرفت و گفت بعد از شام برای دیدن پدر به منزلمان می آید. شام را زودتر از قبل خوردیم و منزل را برای آمدن میهمانان آماده کردیم.
محمد و مرضیه خانم بعد از شام با یک جعبه شیرینی به منزلمان آمدند. آنها را به پدر معرفی کردم.
پدر بابت همه زحماتی که در این مدت محمد متقبل شده بود و بویژه خرید آپارتمان از او تشکر کرد.
محمد گفت:
کاری نکردم هر چه بوده انجام وظیفه بوده، تازه میخوام فاروق و بیارم تو کار خرید و فروش ملک.
- فاروق تجربه کار در بازار داره ولی خرید و فروش ملک فکر نکنم انجام داده باشه.
- یاد میگیره.
- چه عرض کنم.
من که صحبتهای محمد برام تازگی داشت خندیدم و گفتم:
از کی قراره شاگرد استا شوم.
- استا که هستی ولی هر وقت خواستی بیا بنگاه تا به امید خدا کارها را یادت بدم و یه تایمی بیایی بنگاه را اداره کنی.
- نه آقا مثل اینکه حرفات جدیه!؟
- پس گمان کردی شوخی می کنم.
- اره والله من به خیالم شوخی می کنی.
- نه جدی میگم.
داخل بنگاه به اندازه کافی منشی دارم ولی کسی که صد در صد بهش اطمینان داشته باشم و بتونه بقیه را مدیریت کنه داخلشون نیست، منم دس تنهام گاهی برای کاری چند روزی نیستم یا در طول روز میخوام برا بازدید ملکی برم نیازه کسی بجام باشه اسناد و دقیق بررسی کنه، معامله را جوش بده و حساب کتاب و دقیق بگیره.
- من که چند مدت دیگه کلاسام شروع میشه فکر نکنم برسم.
- معمولا کلاساتون تایم صبحن و کل بعدظهر بیکاری، ضمن اینکه بیشتر معاملات ما در تایم عصر و شب انجام میشه.
- باید بیشتر فکر کنم.
- فکر کردن نداره این چندهفته مانده شهریور بیا بنگاه کارا را که یاد گرفتی به امید خدا از مهرماه تایم عصر بیا. تازه معلمها معمولا کلاساشون در دو یا سه روز از مدارس برمی دارن بقیه روزها کارای شخصی خودشون می رسند.
- من اول کارمه هنوز هم نه رئیس مدرسه ام را می شناسم نه میدونم چه تایمی باید برم سر کلاس.
- تنبلی نکن از فردا بیا بنگاه تا بعد ببینم چطور میشه.
پیشنهاد یهویی محمد و صحبتهای بعدش کلی وقت برد و بعد از دوساعت شب نشینی آنها خدا حافظی کردند و رفتند.
بعد رفتن آنها، پدر می گفت،پیشنهاد محمد را قبول کنم و در بنگاهش مشغول کار بشم.
خودم هم کلی راضی بودم ولی بخاطر کلاسام کمی نمی دانستم چطور میشه.
حضور پدر و زهره خانه را گرم کرده بودند و دلمان نمی خواست بخوابیم. عصر روز بعد به همراه محمد، پدر را به دکتر بردیم.
منشی که محمد را می شناخت سر ساعت ما را پیش دکتر فرستاد و به دکتر گفت که از آشناهاش هستیم.
دکتر پس از معاینه چشمان پدر گفت:
هر چه زودتر بایستی جراحی شود، هر دو چشمش آب مروارید آورده البته چشم راست بیشتر و اگر جراحی نشود امکان دارد آب سیاه بیاورد و مشکلاتی برایش پیش بیاد.
به دکتر گفتم ما آمادگی داریم، اگر دستور بستری بفرمایید پدر را به بیمارستان می بریم.
هر چه پدر اشاره کرد که بگذار برای وقت دیگر قبول نکردم دکتر نیز چون منشی سفارش کرده بود معرفی نامه پدر به مرکز جراحی را بهم داد و گفت؛
نیاز به بستری قبل عمل ندارد شب غذای سبکی بخورد و صبح زود بدون اینکه صبحانه بخوره به پس فردا بیاریش مرکز جراحی تا کاراش را انجام بدیم.
- البته ببخشید جناب دکتر، هزینه اش چقدر میشه.
- قابل شما را نداره!
- ممنونم، بفرمایید.
- با منشی که هماهنگ کنید بفرمایید با تخفیف آشنا بودن محاسبه کند.
پیش منشی رفتیم و برگه دستور دکتر را بهش دادم و بنده خدا بخاطر محمد حداقل هزینه را محاسبه کرد و پدر کارتش را به او داد و حساب کرد و به خانه برگشتیم.
روژینا وقتی موضوع را فهمید کلی خوشحال شد و تشکر کرد و گفت:
ای کاش مادر هم اینجا بود و او را هم به دکتر می بردیم.
- چه بگم، منم آرزومه مادر رو ببینم ولی چه فایده تقریبا دو ساله ازمون گریزانه.
- والله منم ماندم چی بگم.
ادامه ندادیم و رفتیم پیش پدر و شروع کردیم به شوخی کردن و جک گفتن تا روحیه اش بالا برود.
بابا به مادر زنگ و موضوع عمل جراحی را برایش گفت.
کیومرث خان تماس گرفت و جویای حال پدر شد. عرض کردم الحمدلله خوبه مشکل خاصی نداره یه جراحی معمولیه ان شاالله پس فردا انجام میشه.
گوشی را به پدر دادم و او و خان کلی باهم حرف زدن.
روز بعد پدر و زهره را به بازار بردیم و بزحمت بابا را راضی کردم، تا یک جفت کفش برایش بخرم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
عصر پیش محمد رفتم و وضعیت پدر را برایش توضیح دادم و از او خواستم برای نوبت گرفتن پیش دکتر چشم پزشک کمک نماید. خوشبختانه دکتر آشنایی داشت و به مطبش تماس گرفت و برای روز بعد نوبت گرفت.
آدرس مطب را از او گرفتم و برگشتم به منزل. به خانه که برگشتم قضیه تهیه نوبت تلفنی برای پدر را به او گفتم. بااینکه خوشحالی در چهره پدر مشهود بود، ولی مرتب می گفت راضی به زحمت شما نبودم.
محمد تماس گرفت و گفت بعد از شام برای دیدن پدر به منزلمان می آید. شام را زودتر از قبل خوردیم و منزل را برای آمدن میهمانان آماده کردیم.
محمد و مرضیه خانم بعد از شام با یک جعبه شیرینی به منزلمان آمدند. آنها را به پدر معرفی کردم.
پدر بابت همه زحماتی که در این مدت محمد متقبل شده بود و بویژه خرید آپارتمان از او تشکر کرد.
محمد گفت:
کاری نکردم هر چه بوده انجام وظیفه بوده، تازه میخوام فاروق و بیارم تو کار خرید و فروش ملک.
- فاروق تجربه کار در بازار داره ولی خرید و فروش ملک فکر نکنم انجام داده باشه.
- یاد میگیره.
- چه عرض کنم.
من که صحبتهای محمد برام تازگی داشت خندیدم و گفتم:
از کی قراره شاگرد استا شوم.
- استا که هستی ولی هر وقت خواستی بیا بنگاه تا به امید خدا کارها را یادت بدم و یه تایمی بیایی بنگاه را اداره کنی.
- نه آقا مثل اینکه حرفات جدیه!؟
- پس گمان کردی شوخی می کنم.
- اره والله من به خیالم شوخی می کنی.
- نه جدی میگم.
داخل بنگاه به اندازه کافی منشی دارم ولی کسی که صد در صد بهش اطمینان داشته باشم و بتونه بقیه را مدیریت کنه داخلشون نیست، منم دس تنهام گاهی برای کاری چند روزی نیستم یا در طول روز میخوام برا بازدید ملکی برم نیازه کسی بجام باشه اسناد و دقیق بررسی کنه، معامله را جوش بده و حساب کتاب و دقیق بگیره.
- من که چند مدت دیگه کلاسام شروع میشه فکر نکنم برسم.
- معمولا کلاساتون تایم صبحن و کل بعدظهر بیکاری، ضمن اینکه بیشتر معاملات ما در تایم عصر و شب انجام میشه.
- باید بیشتر فکر کنم.
- فکر کردن نداره این چندهفته مانده شهریور بیا بنگاه کارا را که یاد گرفتی به امید خدا از مهرماه تایم عصر بیا. تازه معلمها معمولا کلاساشون در دو یا سه روز از مدارس برمی دارن بقیه روزها کارای شخصی خودشون می رسند.
- من اول کارمه هنوز هم نه رئیس مدرسه ام را می شناسم نه میدونم چه تایمی باید برم سر کلاس.
- تنبلی نکن از فردا بیا بنگاه تا بعد ببینم چطور میشه.
پیشنهاد یهویی محمد و صحبتهای بعدش کلی وقت برد و بعد از دوساعت شب نشینی آنها خدا حافظی کردند و رفتند.
بعد رفتن آنها، پدر می گفت،پیشنهاد محمد را قبول کنم و در بنگاهش مشغول کار بشم.
خودم هم کلی راضی بودم ولی بخاطر کلاسام کمی نمی دانستم چطور میشه.
حضور پدر و زهره خانه را گرم کرده بودند و دلمان نمی خواست بخوابیم. عصر روز بعد به همراه محمد، پدر را به دکتر بردیم.
منشی که محمد را می شناخت سر ساعت ما را پیش دکتر فرستاد و به دکتر گفت که از آشناهاش هستیم.
دکتر پس از معاینه چشمان پدر گفت:
هر چه زودتر بایستی جراحی شود، هر دو چشمش آب مروارید آورده البته چشم راست بیشتر و اگر جراحی نشود امکان دارد آب سیاه بیاورد و مشکلاتی برایش پیش بیاد.
به دکتر گفتم ما آمادگی داریم، اگر دستور بستری بفرمایید پدر را به بیمارستان می بریم.
هر چه پدر اشاره کرد که بگذار برای وقت دیگر قبول نکردم دکتر نیز چون منشی سفارش کرده بود معرفی نامه پدر به مرکز جراحی را بهم داد و گفت؛
نیاز به بستری قبل عمل ندارد شب غذای سبکی بخورد و صبح زود بدون اینکه صبحانه بخوره به پس فردا بیاریش مرکز جراحی تا کاراش را انجام بدیم.
- البته ببخشید جناب دکتر، هزینه اش چقدر میشه.
- قابل شما را نداره!
- ممنونم، بفرمایید.
- با منشی که هماهنگ کنید بفرمایید با تخفیف آشنا بودن محاسبه کند.
پیش منشی رفتیم و برگه دستور دکتر را بهش دادم و بنده خدا بخاطر محمد حداقل هزینه را محاسبه کرد و پدر کارتش را به او داد و حساب کرد و به خانه برگشتیم.
روژینا وقتی موضوع را فهمید کلی خوشحال شد و تشکر کرد و گفت:
ای کاش مادر هم اینجا بود و او را هم به دکتر می بردیم.
- چه بگم، منم آرزومه مادر رو ببینم ولی چه فایده تقریبا دو ساله ازمون گریزانه.
- والله منم ماندم چی بگم.
ادامه ندادیم و رفتیم پیش پدر و شروع کردیم به شوخی کردن و جک گفتن تا روحیه اش بالا برود.
بابا به مادر زنگ و موضوع عمل جراحی را برایش گفت.
کیومرث خان تماس گرفت و جویای حال پدر شد. عرض کردم الحمدلله خوبه مشکل خاصی نداره یه جراحی معمولیه ان شاالله پس فردا انجام میشه.
گوشی را به پدر دادم و او و خان کلی باهم حرف زدن.
روز بعد پدر و زهره را به بازار بردیم و بزحمت بابا را راضی کردم، تا یک جفت کفش برایش بخرم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
09 Jan, 17:22
تسلیت به مناسبت درگذشت بزرگمرد نیکنام مرحوم حاج میرزا حسین گلمرادی
دیار مورموری، سرزمین مردمان باصفا و نیک‌اندیش، امروز در سوگ یکی دیگر از مردان بزرگ و نیکنام خود نشسته است. زنده یاد حاج میرزا حسین گلمرادی ، که در طول زندگی‌اش همواره نماد مهربانی، صداقت و صلح‌طلبی بود ، به دیار باقی شتافت.
شخصیت والای ایشان که در کلام همتباران و مردم قدرشناس دیارمان توصیف میشود ، گواهی بر آن است که مورموری خاستگاه مردانی بزرگ است که تاریخ از آنان به نیکی یاد خواهد کرد. هر کجا که کلام خیر ، محبت ، خدمت به مردم و صلح طلبی باشد نام ایشان همیشه درخشیده است.
این مصیبت بزرگ را به خاندان معزای گلمرادی، اقوام و بستگان محترم تسلیت عرض نموده و از خداوند متعال برای روح آن مرحوم علو درجات و برای بازماندگان محترم صبر و شکیبایی خواستاریم. امیدواریم که این درد فقدان ، با یاد و خاطره نیکوی ایشان تسلی یابد.
با کمال همدردی - هوشنگ رحمانی
آبدانان
دیار مورموری، سرزمین مردمان باصفا و نیک‌اندیش، امروز در سوگ یکی دیگر از مردان بزرگ و نیکنام خود نشسته است. زنده یاد حاج میرزا حسین گلمرادی ، که در طول زندگی‌اش همواره نماد مهربانی، صداقت و صلح‌طلبی بود ، به دیار باقی شتافت.
شخصیت والای ایشان که در کلام همتباران و مردم قدرشناس دیارمان توصیف میشود ، گواهی بر آن است که مورموری خاستگاه مردانی بزرگ است که تاریخ از آنان به نیکی یاد خواهد کرد. هر کجا که کلام خیر ، محبت ، خدمت به مردم و صلح طلبی باشد نام ایشان همیشه درخشیده است.
این مصیبت بزرگ را به خاندان معزای گلمرادی، اقوام و بستگان محترم تسلیت عرض نموده و از خداوند متعال برای روح آن مرحوم علو درجات و برای بازماندگان محترم صبر و شکیبایی خواستاریم. امیدواریم که این درد فقدان ، با یاد و خاطره نیکوی ایشان تسلی یابد.
با کمال همدردی - هوشنگ رحمانی
آبدانان
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
09 Jan, 14:29
#بسم_الله_الرحمن_الرحیم
#محمدغلامی
#پیام_تسلیت
"الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ"
🔹خانواده محترم #گلمرادی و سایر بستگان
🔹طایفه محترم #سیرو
🔹خبر درگذشت غم انگیز شادروان حاج #میرزا حسین گلمرادی موجب تاسف و تالم گردید.
🔹اینجانب ضمن ابراز همدردی با خانواده معزا ، درگذشت ایشان را به تمامی بستگان آن عزیز تسلیت عرض نموده و از درگاه خداوند سبحان برای آن مرحوم مغفور علو درجات و برای بازماندگان محترم صبر و شکیبایی مسالت می نمایم.
ما را در غم خود شریک بدانید.
برادر کوچک شما
#محمدغلامی.
دهلران
دی ماه ۱۴۰۳
#محمدغلامی
#پیام_تسلیت
"الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ"
🔹خانواده محترم #گلمرادی و سایر بستگان
🔹طایفه محترم #سیرو
🔹خبر درگذشت غم انگیز شادروان حاج #میرزا حسین گلمرادی موجب تاسف و تالم گردید.
🔹اینجانب ضمن ابراز همدردی با خانواده معزا ، درگذشت ایشان را به تمامی بستگان آن عزیز تسلیت عرض نموده و از درگاه خداوند سبحان برای آن مرحوم مغفور علو درجات و برای بازماندگان محترم صبر و شکیبایی مسالت می نمایم.
ما را در غم خود شریک بدانید.
برادر کوچک شما
#محمدغلامی.
دهلران
دی ماه ۱۴۰۳
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Jan, 20:00
تردید: قسمت هفتاد و هفتم
روز بعد از آموزش و پرورش باهامون تماس گرفتند و قرار شد برای دریافت ابلاغمون به اداره کل مراجعه کنیم.
خبر آنچنان خوشحال کننده بود که ذوق زده شدیم و از خوشحالی دستمون به کار نمی آمد.
موضوع را تلفنی به پدر اطلاع دادم، خیلی خوشحال شد، از طرفی کیومرث خان نیز که موضوع را از روژینا شنیده بود ابراز خوشحالی کرده بود.
به هرحال کت و شلوارم را پوشیدم و به همراه روژینا به اداره رفتیم. به اداره کارگزنی رفتیم و ابلاغ هایمان را گرفتیم.
شماره همراه مدیران مدارسی که بایستی در آنجا تدریس نماییم را بهمان دادند و قرار شد نیمه دوم شهریور با هماهنگی مدیران به محل کارمان برویم.
عکس ابلاغها را برای پدر فرستادم و حسابی خوشحال شد. محمد و مرضیه خانم در این مدت سنک تموم گذاشتند و ما را رها نکردند. با محمد برخی شبها به سالن می رفتیم و گل کوچیک بازی می کردیم. مرضیه خانم نیز روژینا را به کلاسهای خیاطی می برد.
روژینا کلی وسیله خیاطی خریداری کرده بود و به قول خودش شاگرد زرنگه کلاس خیاطی بود.
زندگی در تهران با آنچه فکر می کردیم متفاوت تر بود امکانات فوق العاده ای داشت ولی به هر حال هزینه های جانبی زندگانی سنگین بود. الحق و الانصاف که هم پدر و هم کیومرث خان کمک زیادی بهمون می کردند. گوشت در تهران خیلی گران بود ولی ما به لطف آنها که همیشه با اتوبوس برایمان گوشت می فرستادند فریزرمان پر از گوشت بود.
هرچند با ساکنان آپارتمان به اندازه سلام و احوالپرسی در ارتباط بودیم ولی چند بار محمد نادری و خانواده را برای شام دعوت کردیم و آنها نیز هر از چندگاهی ما را دعوت می کردند و خدا را شکر با بودن آنها احساس تنهایی کمتری می کردیم.
گاهی وقت ها به همراه محمد و خانواده به شمال می رفتیم. یکی از همکاران محمد که املاکی داشت ویلایی بزرگ در چالوس داشت هر وقت گذرمان به آنجا می خورد مشکل مسکن نداشتیم و در ویلای او اسکان پیدا می کردیم.
یک روز پدر تماس گرفت و گفت برای دیدن ما به تهران می آید. فوق العاده خبر مسرت بخشی بود. او و زهره عصر حرکت کرده بودند و صبح زود به تهران می رسیدند. قرار شد به ترمینال غرب بروم و آنها را به منزل بیاورم. روژینا خانه را مرتب کرده بود و من نیز در تمیزکردن و گرت گیری خانه به او کمک می کردم.
ساعت 6 صبح به ترمینال رفتم و منتظر پدر و زهره ماندم. خوشبختانه نیم ساعت بعد آنها از راه رسیدند. سوار ماشین شدیم به طرف منزل به راه افتادیم.
پدر و زهره کمی خسته بودند ولی دیدن آنها بسیار خوشحالم کرد جویای حال مادر شدم. پدر می گفت:
کمی قلبش ناراحت است و تحت درمان پزشکان متخصص قلب ایلامی است. از او خواستم تا او را به تهران بیاورد تا پیگیر درمانش شویم.
- او راضی به آمدن به منزل شما نیست.
مادر چند سالی بود که ضربان قلبش نامنظم می زد و دریچه میترالش افتادگی داشت. گرم صحبت با پدر و زهره به منزل رسیدیم.
روژینا از دیدن زهره خیلی خوشحال شد.
آنها از دیدن آپارتمان بسیار خوشحال شدند و کلی از نقشه و طرحش تعریف کردند.
بعد از خوردن صبحانه پدر کمی خوابید ولی زهره و روژینا تازه اول قصشون بود حسابی با هم حرف می زدند.
زهره بهم گفت پدر مدتی است که تاری دید دارد و نگران وضعیت چشم اوست او خواهش کرد که هر طور شده او را به چشم پزشکی ببرم تا دکتر او را معاینه کند و من نیز قول دادم او را حتما به دکتر ببرم.
پدر قبل از ظهر از خواب بیدار شد و ناهار را به اتفاق هم خوردیم. از بابا جویای حال عمو نعمت شدم که گفت:
خوبه الحمدلله.
- گفته بود میاد تهران و همینجا واحدی می خرد و کار و کاسبی راه می اندازد.
- دیوانه ای پسر !
نعمت چطور دل از ایلام می کنه او اگه یه هفته به کوه نره دیوانه می شه اونوقت توقع داری بیاد تهران!
آنهم تهرانِ آلوده که حتی نفس کشیدن درش سخته.
- خودش گفته بود، تازه محمد هر روز می پرسد عمو نیامد براش واحدی معامله کنم.
- حرفهای نعمت را جدی نگیرید سر به سرتان گذاشته.
- خودت چطوری هنوز هم کتاب می خوانی؟
- والله حقیقتا دیگه مثل قبل کتاب نمی خوانم.
- چرا؟
- وقت خوندن زود خسته می شم و برخی مواقع تار می بینم و کلمات را تشخیص نمی دم.
- پس اگه اینطوره حتماً بایستی پیش یک متخصص چشم برویم و معاینه شوی.
- نه بابا نیاز نیست. پیریه دیگه، کم بینایی مال سن و سال زیاده.
- نه پدرجون پیری جای خود دارد ولی تاری دید احتمالاً بخاطر آب مروارید چشمات باشه. برات پیش یک متخصص خوب نوبت می گیرم.
- راضی به زحمت نیستم. مشکل آنچنانی نیست.
- درسته که به ظاهر مشکلی نیست ولی حتماً باید تاری دید بررسی بشه.
- حالا ما یک حرفی زدیم تو خودتو به زحمت نینداز.
- چه زحمتی ، به امید خدا عصر میرم و برای فردا یا پس فردا برات نوبت می گیرم.
- من میگم نیاز نیست تو حرف از نوبت گرفتن می زنی!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
روز بعد از آموزش و پرورش باهامون تماس گرفتند و قرار شد برای دریافت ابلاغمون به اداره کل مراجعه کنیم.
خبر آنچنان خوشحال کننده بود که ذوق زده شدیم و از خوشحالی دستمون به کار نمی آمد.
موضوع را تلفنی به پدر اطلاع دادم، خیلی خوشحال شد، از طرفی کیومرث خان نیز که موضوع را از روژینا شنیده بود ابراز خوشحالی کرده بود.
به هرحال کت و شلوارم را پوشیدم و به همراه روژینا به اداره رفتیم. به اداره کارگزنی رفتیم و ابلاغ هایمان را گرفتیم.
شماره همراه مدیران مدارسی که بایستی در آنجا تدریس نماییم را بهمان دادند و قرار شد نیمه دوم شهریور با هماهنگی مدیران به محل کارمان برویم.
عکس ابلاغها را برای پدر فرستادم و حسابی خوشحال شد. محمد و مرضیه خانم در این مدت سنک تموم گذاشتند و ما را رها نکردند. با محمد برخی شبها به سالن می رفتیم و گل کوچیک بازی می کردیم. مرضیه خانم نیز روژینا را به کلاسهای خیاطی می برد.
روژینا کلی وسیله خیاطی خریداری کرده بود و به قول خودش شاگرد زرنگه کلاس خیاطی بود.
زندگی در تهران با آنچه فکر می کردیم متفاوت تر بود امکانات فوق العاده ای داشت ولی به هر حال هزینه های جانبی زندگانی سنگین بود. الحق و الانصاف که هم پدر و هم کیومرث خان کمک زیادی بهمون می کردند. گوشت در تهران خیلی گران بود ولی ما به لطف آنها که همیشه با اتوبوس برایمان گوشت می فرستادند فریزرمان پر از گوشت بود.
هرچند با ساکنان آپارتمان به اندازه سلام و احوالپرسی در ارتباط بودیم ولی چند بار محمد نادری و خانواده را برای شام دعوت کردیم و آنها نیز هر از چندگاهی ما را دعوت می کردند و خدا را شکر با بودن آنها احساس تنهایی کمتری می کردیم.
گاهی وقت ها به همراه محمد و خانواده به شمال می رفتیم. یکی از همکاران محمد که املاکی داشت ویلایی بزرگ در چالوس داشت هر وقت گذرمان به آنجا می خورد مشکل مسکن نداشتیم و در ویلای او اسکان پیدا می کردیم.
یک روز پدر تماس گرفت و گفت برای دیدن ما به تهران می آید. فوق العاده خبر مسرت بخشی بود. او و زهره عصر حرکت کرده بودند و صبح زود به تهران می رسیدند. قرار شد به ترمینال غرب بروم و آنها را به منزل بیاورم. روژینا خانه را مرتب کرده بود و من نیز در تمیزکردن و گرت گیری خانه به او کمک می کردم.
ساعت 6 صبح به ترمینال رفتم و منتظر پدر و زهره ماندم. خوشبختانه نیم ساعت بعد آنها از راه رسیدند. سوار ماشین شدیم به طرف منزل به راه افتادیم.
پدر و زهره کمی خسته بودند ولی دیدن آنها بسیار خوشحالم کرد جویای حال مادر شدم. پدر می گفت:
کمی قلبش ناراحت است و تحت درمان پزشکان متخصص قلب ایلامی است. از او خواستم تا او را به تهران بیاورد تا پیگیر درمانش شویم.
- او راضی به آمدن به منزل شما نیست.
مادر چند سالی بود که ضربان قلبش نامنظم می زد و دریچه میترالش افتادگی داشت. گرم صحبت با پدر و زهره به منزل رسیدیم.
روژینا از دیدن زهره خیلی خوشحال شد.
آنها از دیدن آپارتمان بسیار خوشحال شدند و کلی از نقشه و طرحش تعریف کردند.
بعد از خوردن صبحانه پدر کمی خوابید ولی زهره و روژینا تازه اول قصشون بود حسابی با هم حرف می زدند.
زهره بهم گفت پدر مدتی است که تاری دید دارد و نگران وضعیت چشم اوست او خواهش کرد که هر طور شده او را به چشم پزشکی ببرم تا دکتر او را معاینه کند و من نیز قول دادم او را حتما به دکتر ببرم.
پدر قبل از ظهر از خواب بیدار شد و ناهار را به اتفاق هم خوردیم. از بابا جویای حال عمو نعمت شدم که گفت:
خوبه الحمدلله.
- گفته بود میاد تهران و همینجا واحدی می خرد و کار و کاسبی راه می اندازد.
- دیوانه ای پسر !
نعمت چطور دل از ایلام می کنه او اگه یه هفته به کوه نره دیوانه می شه اونوقت توقع داری بیاد تهران!
آنهم تهرانِ آلوده که حتی نفس کشیدن درش سخته.
- خودش گفته بود، تازه محمد هر روز می پرسد عمو نیامد براش واحدی معامله کنم.
- حرفهای نعمت را جدی نگیرید سر به سرتان گذاشته.
- خودت چطوری هنوز هم کتاب می خوانی؟
- والله حقیقتا دیگه مثل قبل کتاب نمی خوانم.
- چرا؟
- وقت خوندن زود خسته می شم و برخی مواقع تار می بینم و کلمات را تشخیص نمی دم.
- پس اگه اینطوره حتماً بایستی پیش یک متخصص چشم برویم و معاینه شوی.
- نه بابا نیاز نیست. پیریه دیگه، کم بینایی مال سن و سال زیاده.
- نه پدرجون پیری جای خود دارد ولی تاری دید احتمالاً بخاطر آب مروارید چشمات باشه. برات پیش یک متخصص خوب نوبت می گیرم.
- راضی به زحمت نیستم. مشکل آنچنانی نیست.
- درسته که به ظاهر مشکلی نیست ولی حتماً باید تاری دید بررسی بشه.
- حالا ما یک حرفی زدیم تو خودتو به زحمت نینداز.
- چه زحمتی ، به امید خدا عصر میرم و برای فردا یا پس فردا برات نوبت می گیرم.
- من میگم نیاز نیست تو حرف از نوبت گرفتن می زنی!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Jan, 19:59
تردید: قسمت هفتاد و ششم
تا من ناخنکی به نان سنکگ زدم، عمو تماس گرفت و گفت:
بنظر رسیدم آپارتمانتون.
به پیشوازش رفتم و عمو را در حالیکه یک جعبه شیرینی با خودش آورده بود به داخل منزل راهنمایی کردم.
به عمو گفتم:
احتمال می دادم بلیط را کنسل کنید و تشریف نیارید.
- برا تهیه بلیط به هزار نفر رو انداختم اونوقت اونو کنسل کنم!
نترس پول بلیطو ازتون می گیرم.
- درخدمتیم.
وارد منزل که شد صلواتی فرستاد و پرسید:
عروس گلم چطوره؟
- ممنون عمو جون، ببخشید هنوز ما کاملا جمع نشدیم و خونه مرتب نیست.
- نه دخترم، همه چیز مرتب و خوبه، اگر هم ایرادی داره بر می گرده به تنبلی فاروق و الا تو خیلی زرنگی.
عمو، باز من تنبل شدم و عروست زرنگ!
- نه، تنبل نشدی.
بلکه، تنبل بودی.
صبحانه رو با شوخی و مزاحهای عمو خوردیم.
قبل از ناهار دوشی گرفتیم و چون هنوز برای غذا درست کردن آمادگی نداشتیم به همراه عمو به رستوران رفتیم.
کلی غذا خوردیم و وقتی خواستم کارت بکشم، عمو نگذاشت و خودش حساب کرد.
مقداری از کارای محمد و خانمش برای عمو تعریف کردیم، آنچنان که عمو مشتاق دیدن آنها شد. قرار گذاشتیم عصر بریم بنگاه و محمد را ببینیم.
به منزل که برگشتیم آخرین کارها را انجام دادم و خونه مرتب شد. عصر عمو را به بنگاه محمد بردم.
عمو نعمت از نظم آنجا بسیار خوشش آمد. محمد که تلفنی در جریان رفتنمان بود به استقبالمان آمد و کلی با عمو نعمت گرم گرفت.
عمو نیز بابت همه زحماتش تشکر کرد و گفت:
خوشحالم اگر فاروق به شهر غریبی آمده ولی الحمدلله برادر خوبی همچون شما دارد.
- خواهش میکنم، من و فاروق تقریبا دوسال از بهترین روزهای عمرمون را با هم گذروندیم. و همانطور که گفتید ارتباط ما مثل برادر است، درسته که مدتی از هم کمتر اطلاع داشتیم ولی از وقتی که اتفاقی به بنگاه آمد و همدیگر را دیدیم باز هم مثل دوران خدمت کارهامون را با هم هماهنگ می کنیم، اینجا به عنوان برادر کوچک درخدمتش هستم.
- خدا از برادری کمت نکنه.
- ممنونم عمو جان.
کار و کاسبی ایلام چطوره؟
- خدا راشکر می گذره، کتابفروشی کوچکی دارم در کنارش مقداری لوازم التحریر نیز داریم، خدا راشکر می گذرد.
- الحمدلله. اگر دوست دارید تشریف بیاورید تهران خودم در خدمتم هم آپارتمان براتون سراغ دارم و هم مغازه.
- اتفاقا عیال همیشه میگه بربم تهران ولی فکرش را می کنم دل از ایلام نمی توانم بکنم. کلی دوست و رفیق قدیمی دارم که باهم به کوهنوردی و کوه پیمایی میریم.
- این که کاری نداره اونها را هم با خودت بیار.
- فاروق؛ شنیده بودم بچه تهرانا زرنگند ولی این رفیقت خیلی زرنگتره.
- چطور عمو جون.
- هنوز بله خودم را نگرفته میگه رفقات هم بیار تهرون براتون خونه هم می خرم.
- محمد از همون روز اول زرنگ بود و اهل معامله و کاسبی!
یادمه در دوران آموزشی با ترفندی خاص با خودش سیگار که ورودش به داخل پادگان ممنوع بود داخل می آورد و به بچه های سیگاری می فروخت.
- به به، چقدر زرنگ بوده.
از شوخی گذشته پیشنهاد خوبیه منم و یک مغازه حالا تهران باشه یا ایلام چه فرقی داره. مغازه را می فروشم و با پولش میام اینجا یک واحد می خریم و یک جایی نزدیکی کاسبی راه میندازیم.
- از این بهتر نمیشه عمو جون، کاش زودتر تشریف بیارید.
محمد گفت:
اتفاقا این نزدیکیها چند مدرسه پر جمعیت هست اگر امدنتون صد در صد شد بفرمایید مغازه ای در همان حوالی براتون ردیف میکنم فقط لوازم التحریر بفروشید.
برای آپارتمان هم تا دلت بخواد آپارتمان پیدا میشه.
- حوصله کن برگردم ایلام، اگر تصیم نهایی را گرفتم به فاروق میگم کارها را ردیف کنید.
- ان شاالله، با افتخار در خدمتیم.
بعد از یک ساعت به خانه برگشتیم، بوی برنج عنبر بو از بیرون خانه به مشام می رسید و معلوم شد که روژینا شام را آماده کرده بود.
وقتی به داخل منزل رفتیم ، به روژینا گفتم:
خبر فوق العاده ای دارم که برای گفتنش مشتلق می خوام.
- بگو مشتلقت هم پرداخت میشه!
- قراره عمو نعمت هم خانه را بیاره تهران.
- شوخی می کنی!
عمو،
فاروق درست میگه یا سر کاریه!
- من یه حرفی به این دوستش محمد گفتم، فاروق جدی گرفته.
- کاش بیایید، حتما آقای نادری یک خونه مناسب براتون پیدا میکنه.
- حالا بگذارید برگردم ایلام فکرام را بکنم اگر شد خبرتون میکنم.
آن شب اولین دستپخت تهران روژینا را در تهران خوردیم و بعد شام کلی با عمو گفتیم و خندیدیم.
روز بعد عمو نعمت برای عصر بلیط برگشت داشت و من و روژینا او را تا فرودگاه بدرقه کردیم.
با رفتن عمو نعمت احساس دلتنگی عجیبی داشتیم، ولی چاره ای نبود و بایستی خود را با وضع موجود هماهنگ می کردیم.
به آرامی به سمت خانه رفتیم. ترافیک شدید در برخی جاها حسابی ما را که با آن ترافیکهای سنگین عادت نداشتیم اذیت می کرد.
آن شب را با همه دلتنگی اش گذراندیم.
روز بعد ...
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
تا من ناخنکی به نان سنکگ زدم، عمو تماس گرفت و گفت:
بنظر رسیدم آپارتمانتون.
به پیشوازش رفتم و عمو را در حالیکه یک جعبه شیرینی با خودش آورده بود به داخل منزل راهنمایی کردم.
به عمو گفتم:
احتمال می دادم بلیط را کنسل کنید و تشریف نیارید.
- برا تهیه بلیط به هزار نفر رو انداختم اونوقت اونو کنسل کنم!
نترس پول بلیطو ازتون می گیرم.
- درخدمتیم.
وارد منزل که شد صلواتی فرستاد و پرسید:
عروس گلم چطوره؟
- ممنون عمو جون، ببخشید هنوز ما کاملا جمع نشدیم و خونه مرتب نیست.
- نه دخترم، همه چیز مرتب و خوبه، اگر هم ایرادی داره بر می گرده به تنبلی فاروق و الا تو خیلی زرنگی.
عمو، باز من تنبل شدم و عروست زرنگ!
- نه، تنبل نشدی.
بلکه، تنبل بودی.
صبحانه رو با شوخی و مزاحهای عمو خوردیم.
قبل از ناهار دوشی گرفتیم و چون هنوز برای غذا درست کردن آمادگی نداشتیم به همراه عمو به رستوران رفتیم.
کلی غذا خوردیم و وقتی خواستم کارت بکشم، عمو نگذاشت و خودش حساب کرد.
مقداری از کارای محمد و خانمش برای عمو تعریف کردیم، آنچنان که عمو مشتاق دیدن آنها شد. قرار گذاشتیم عصر بریم بنگاه و محمد را ببینیم.
به منزل که برگشتیم آخرین کارها را انجام دادم و خونه مرتب شد. عصر عمو را به بنگاه محمد بردم.
عمو نعمت از نظم آنجا بسیار خوشش آمد. محمد که تلفنی در جریان رفتنمان بود به استقبالمان آمد و کلی با عمو نعمت گرم گرفت.
عمو نیز بابت همه زحماتش تشکر کرد و گفت:
خوشحالم اگر فاروق به شهر غریبی آمده ولی الحمدلله برادر خوبی همچون شما دارد.
- خواهش میکنم، من و فاروق تقریبا دوسال از بهترین روزهای عمرمون را با هم گذروندیم. و همانطور که گفتید ارتباط ما مثل برادر است، درسته که مدتی از هم کمتر اطلاع داشتیم ولی از وقتی که اتفاقی به بنگاه آمد و همدیگر را دیدیم باز هم مثل دوران خدمت کارهامون را با هم هماهنگ می کنیم، اینجا به عنوان برادر کوچک درخدمتش هستم.
- خدا از برادری کمت نکنه.
- ممنونم عمو جان.
کار و کاسبی ایلام چطوره؟
- خدا راشکر می گذره، کتابفروشی کوچکی دارم در کنارش مقداری لوازم التحریر نیز داریم، خدا راشکر می گذرد.
- الحمدلله. اگر دوست دارید تشریف بیاورید تهران خودم در خدمتم هم آپارتمان براتون سراغ دارم و هم مغازه.
- اتفاقا عیال همیشه میگه بربم تهران ولی فکرش را می کنم دل از ایلام نمی توانم بکنم. کلی دوست و رفیق قدیمی دارم که باهم به کوهنوردی و کوه پیمایی میریم.
- این که کاری نداره اونها را هم با خودت بیار.
- فاروق؛ شنیده بودم بچه تهرانا زرنگند ولی این رفیقت خیلی زرنگتره.
- چطور عمو جون.
- هنوز بله خودم را نگرفته میگه رفقات هم بیار تهرون براتون خونه هم می خرم.
- محمد از همون روز اول زرنگ بود و اهل معامله و کاسبی!
یادمه در دوران آموزشی با ترفندی خاص با خودش سیگار که ورودش به داخل پادگان ممنوع بود داخل می آورد و به بچه های سیگاری می فروخت.
- به به، چقدر زرنگ بوده.
از شوخی گذشته پیشنهاد خوبیه منم و یک مغازه حالا تهران باشه یا ایلام چه فرقی داره. مغازه را می فروشم و با پولش میام اینجا یک واحد می خریم و یک جایی نزدیکی کاسبی راه میندازیم.
- از این بهتر نمیشه عمو جون، کاش زودتر تشریف بیارید.
محمد گفت:
اتفاقا این نزدیکیها چند مدرسه پر جمعیت هست اگر امدنتون صد در صد شد بفرمایید مغازه ای در همان حوالی براتون ردیف میکنم فقط لوازم التحریر بفروشید.
برای آپارتمان هم تا دلت بخواد آپارتمان پیدا میشه.
- حوصله کن برگردم ایلام، اگر تصیم نهایی را گرفتم به فاروق میگم کارها را ردیف کنید.
- ان شاالله، با افتخار در خدمتیم.
بعد از یک ساعت به خانه برگشتیم، بوی برنج عنبر بو از بیرون خانه به مشام می رسید و معلوم شد که روژینا شام را آماده کرده بود.
وقتی به داخل منزل رفتیم ، به روژینا گفتم:
خبر فوق العاده ای دارم که برای گفتنش مشتلق می خوام.
- بگو مشتلقت هم پرداخت میشه!
- قراره عمو نعمت هم خانه را بیاره تهران.
- شوخی می کنی!
عمو،
فاروق درست میگه یا سر کاریه!
- من یه حرفی به این دوستش محمد گفتم، فاروق جدی گرفته.
- کاش بیایید، حتما آقای نادری یک خونه مناسب براتون پیدا میکنه.
- حالا بگذارید برگردم ایلام فکرام را بکنم اگر شد خبرتون میکنم.
آن شب اولین دستپخت تهران روژینا را در تهران خوردیم و بعد شام کلی با عمو گفتیم و خندیدیم.
روز بعد عمو نعمت برای عصر بلیط برگشت داشت و من و روژینا او را تا فرودگاه بدرقه کردیم.
با رفتن عمو نعمت احساس دلتنگی عجیبی داشتیم، ولی چاره ای نبود و بایستی خود را با وضع موجود هماهنگ می کردیم.
به آرامی به سمت خانه رفتیم. ترافیک شدید در برخی جاها حسابی ما را که با آن ترافیکهای سنگین عادت نداشتیم اذیت می کرد.
آن شب را با همه دلتنگی اش گذراندیم.
روز بعد ...
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Jan, 18:15
انا لله و انا الیه راجعون
با نهایت تاسف و تاثر درگذشت بزرگمرد مصلح ایل کاید خورده طایفه سیرو، حاج میرزاحسین گلمرادی فرزند زنده یاد کدخدا سعید( صید) گلمرادی را به اطلاع کلیه دوستان و آشنایان می رسانیم.
فاتحه خوانی مردانه:
روز پنجشنبه ساعت ۸ الی ۱۱ در مسجد امیر ع
فاتحه خوانی زنانه:
به طور همزمان در منزل آن مرحوم
مراسم تشییع و خاکسپاری:
پنجشنبه ۲۰ دی ۱۴۰۳ ساعت ۲ بعدازظهر
از درب منزل آن مرحوم به سمت آرامستان بهشت علی ع شهر مورموری
حضور شما سروران گرامی موجب شادی روح آن مرحوم و تسلی خاطر بازماندگان خواهد بود.
روحش شاد یادش گرامی باد..
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با نهایت تاسف و تاثر درگذشت بزرگمرد مصلح ایل کاید خورده طایفه سیرو، حاج میرزاحسین گلمرادی فرزند زنده یاد کدخدا سعید( صید) گلمرادی را به اطلاع کلیه دوستان و آشنایان می رسانیم.
فاتحه خوانی مردانه:
روز پنجشنبه ساعت ۸ الی ۱۱ در مسجد امیر ع
فاتحه خوانی زنانه:
به طور همزمان در منزل آن مرحوم
مراسم تشییع و خاکسپاری:
پنجشنبه ۲۰ دی ۱۴۰۳ ساعت ۲ بعدازظهر
از درب منزل آن مرحوم به سمت آرامستان بهشت علی ع شهر مورموری
حضور شما سروران گرامی موجب شادی روح آن مرحوم و تسلی خاطر بازماندگان خواهد بود.
روحش شاد یادش گرامی باد..
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Jan, 15:53
انا لله و انا الیه راجعون
با نهایت تاسف و تاثر درگذشت پدری مهربان و دلسوز بزرگمردی مردمدار از طایفه سیرو ایل کاید خورده * زنده یاد حاج میرزاحسین گلمرادی * فرزند ارشد زنده یاد کدخدا صید گلمرادی را به اطلاع کلیه دوستان و آشنایان می رسانیم ..
روحش شاد 🖤🖤
مراسم تشییع و تدفین متعاقبا اعلام خواهد شد.
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با نهایت تاسف و تاثر درگذشت پدری مهربان و دلسوز بزرگمردی مردمدار از طایفه سیرو ایل کاید خورده * زنده یاد حاج میرزاحسین گلمرادی * فرزند ارشد زنده یاد کدخدا صید گلمرادی را به اطلاع کلیه دوستان و آشنایان می رسانیم ..
روحش شاد 🖤🖤
مراسم تشییع و تدفین متعاقبا اعلام خواهد شد.
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Jan, 14:46
:: بزران دوپا ::.
🔹️خواننده: بهنام کمالوند◈🌺
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🔹️خواننده: بهنام کمالوند◈🌺
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
07 Jan, 15:23
عشایر لرستان مهمان‌نوازی و با محبت❤️🍃
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
06 Jan, 18:01
تردید: قسمت هفتاد و پنجم
روژینا خیلی از مرضیه خانم تشکر کرد و بدون معطلی محمد فرش را داخل هال پهن کرد.
خانمها بلند شدند و وسایل آشپزخانه را در کابینتها جا دادند و موکتها را در اتاق خواب و راهروها پهن کردند.
جالب آنجا بود که محمد تلویزیون را بر روی اُپن آشپزخانه گذاشت و او را روشن کرد و بعد از اینکه گیرنده دیجیتال را بهش وصل کرد و کانال یابی انجام داد تلویزیون را بر روی شبکه سه که در حال پخش فوتبال بود گذاشت.
روح آپارتمان با وسایلی که محمد برایمان آورد، جان تازه ای گرفت و برای مدتی سختی های گم شدن وسایلمان را فراموش کردیم.
یک ساعت بعد خانواده نادری رفتند و از ما خواستند برای شام به خانه آنها برویم. خیلی خواهش کردیم که اجازه دهند در آپارتمانمان شام بخوریم ولی آنها نمی پذیرفتند و اصرار داشتند به منزل آنها برویم.
روژینا می گفت چقدر آقا محمد و مرضیه خانم خوب هستند آنها در این وضعیت هم ما را تنها نگذاشتند و با آوردن حداقلها برایمان خانه را رونق دادند. خداوند به آنها عوض خیر دهد.
از شیرینی فروشی محله 2 کیلو شیرینی خریدیم و به منزل آقا محمد رفتیم.
با استقبال خانواده نادری وارد منزلشان شدیم.محمد برایمان میوه آورد.
تا خواستم موزی بردارم، موبایلم زنگ خورد شماره ناشناسی بود گوشی را برداشتم و گفتم بله بفرمایید.
- همراه آقای احمدی؟
- بله.
- جناب مهندس ببخشید مش رجبم از سرایداری آپارتمان تماس می گیرم.
- در خدمتم آقا رجب.
- یه آقایی با کامیون آمدند و می گویند با شما کار دارند.
- خوش خبر باشی، بگو همانجا باشد الان میام.
موضوع را به همگی گفتم و بی درنگ هر دو خانواده به پارکینگ رفتیم و سوار ماشین شدیم و به سمت آپارتمان خودمان رفتیم.
باورش سخت بود ولی کامیون وسایل را جلوی آپارتمان پارک شده دیدیم.
راننده که دست راستش باند پیچی شده بود به استقبالمان آمد و گفت:
شرمنده جناب احمدی، اتفاقی برایم افتاد که نشد تا الان خدمت برسم.
- چه اتفاقی؟
- دیروز داخل شهر که شدم لاستیک ماشین ترکید وقتی خواستم لاستیک را تعویض کنم متاسفانه جک از زیر کامیون در رفت و بر روی موبایلم که بخاطر نورش زیر کامیون بود افتاد و تالیور نیز بدستم برخورد و دستم را شکست.
از بدشانسی آنطور موبایل له شده بود که سیم کارت نیز شکسته بود، دیشب و امروز بیمارستان بودم یک ساعت پیش بزحمت و با تعهد از بیمارستان ترخیص شدم.
از یکی از رفقای هم سرویسی که بار تهران داشت خواستم ماشین را درست کند و ببرد پارکینگ الان هم با عرض معذرت خدمت رسیدیم.
- خدا را شکر بخیر گذشته.
روژینا از خوشحالی بال در آورده بود.
محمد سریع به رفقاش زنگ زد و چیزی نگذشت که چهار نفر کارگر با یک پراید آمدند و پس از باز نمودن درب کامیون توسط راننده کمکی وسایل را یکی یکی خالی کردند.
بازار تلفن زدن گرم بود و روژینا همه اقوام را خبر کرد و من نیز به جناب سروان میرزایی تماس گرفتم و موضوع پیدا شدن کامیون و صرف نظر شدن از شکایت را اعلام کردم.
محمد می گفت تا وسایل را کاملا سرجایشان نگذاریم نمی گذارم کارگرا بروند.
با هماهنگی روژینا وسایل را هر جا او می گفت قرار دادیم و راننده کامیون بعد از خالی شدن ماشین و پرداخت انعامی به او رفتند.
تخلیه و بارگیری وسایل سه ساعتی طول کشید و بعد از پرداخت حق الزحمه کارگرا آنها رفتند و ما نیز بعد از قفل کردن آپارتمان به خانه محمد رفتیم.
محمد می گفت:
خدا را شکر بخیر تمام شد.
- من که گفتم ته دلم روشنه پیدا میشود.
- البته ولی روژیناخانم همه چیز را از دست رفته می دید.
- آره روژینا احتمال سرقت می داد.
شام را خوردیم و چون دیروقت بود دیگه فرصت ماندن نبود و بعد از تشکر ویژه از محمد و مرضیه خانم به آپارتمان خودمان رفتیم.
روژینا در بین راه می گفت:
چقدر زود قضاوت کردم. من بدون تحقیق می گفتم راننده وسایل را دزدیده.
واقعاً جای تاسف داره.
- اشکال نداره این می شود درس عبرتی، که من بعد در مورد مردم زود قضاوت نکنیم.
از اینها گذشته عمر راننده باقی بوده و الا خودش نیز مثل موبایلش بایستی له می شد.
- وای نگو فاروق.
خداوند سلامتش بداره که شادی را به ما هدیه داد.
- آره والله خداوند عوض خیرش دهد.
تا پاسی از شب وسایل را به دقت سرجایشان چیدیم و با خیال راحت خوابیدیم.
با صدای زنگ موبایل از خواب بیدار شدیم. در حالت خواب بیدار گوشی را برداشتم ، پشت خط عمو نعمت بود او می گفت فرودگاه است.
گفتم که برای آوردنش به فرودگاه می روم ولی عمو می گفت لازم نیست آدرس را برایم بفرست با تاکسی میام.
واقعیتش خودم هم حال رفتن به فرودگاه را نداشتم.
تا قبل از آمدن عمو روژینا را بیدار کردم و دست و صورتی شستم و رفتم از نانوای محله نان گرفتم و پنیر و تخم مرغ آوردم.
تا آمدن من روژینا چایی درست کرده بود و منتظر تماس عمو ماندیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
روژینا خیلی از مرضیه خانم تشکر کرد و بدون معطلی محمد فرش را داخل هال پهن کرد.
خانمها بلند شدند و وسایل آشپزخانه را در کابینتها جا دادند و موکتها را در اتاق خواب و راهروها پهن کردند.
جالب آنجا بود که محمد تلویزیون را بر روی اُپن آشپزخانه گذاشت و او را روشن کرد و بعد از اینکه گیرنده دیجیتال را بهش وصل کرد و کانال یابی انجام داد تلویزیون را بر روی شبکه سه که در حال پخش فوتبال بود گذاشت.
روح آپارتمان با وسایلی که محمد برایمان آورد، جان تازه ای گرفت و برای مدتی سختی های گم شدن وسایلمان را فراموش کردیم.
یک ساعت بعد خانواده نادری رفتند و از ما خواستند برای شام به خانه آنها برویم. خیلی خواهش کردیم که اجازه دهند در آپارتمانمان شام بخوریم ولی آنها نمی پذیرفتند و اصرار داشتند به منزل آنها برویم.
روژینا می گفت چقدر آقا محمد و مرضیه خانم خوب هستند آنها در این وضعیت هم ما را تنها نگذاشتند و با آوردن حداقلها برایمان خانه را رونق دادند. خداوند به آنها عوض خیر دهد.
از شیرینی فروشی محله 2 کیلو شیرینی خریدیم و به منزل آقا محمد رفتیم.
با استقبال خانواده نادری وارد منزلشان شدیم.محمد برایمان میوه آورد.
تا خواستم موزی بردارم، موبایلم زنگ خورد شماره ناشناسی بود گوشی را برداشتم و گفتم بله بفرمایید.
- همراه آقای احمدی؟
- بله.
- جناب مهندس ببخشید مش رجبم از سرایداری آپارتمان تماس می گیرم.
- در خدمتم آقا رجب.
- یه آقایی با کامیون آمدند و می گویند با شما کار دارند.
- خوش خبر باشی، بگو همانجا باشد الان میام.
موضوع را به همگی گفتم و بی درنگ هر دو خانواده به پارکینگ رفتیم و سوار ماشین شدیم و به سمت آپارتمان خودمان رفتیم.
باورش سخت بود ولی کامیون وسایل را جلوی آپارتمان پارک شده دیدیم.
راننده که دست راستش باند پیچی شده بود به استقبالمان آمد و گفت:
شرمنده جناب احمدی، اتفاقی برایم افتاد که نشد تا الان خدمت برسم.
- چه اتفاقی؟
- دیروز داخل شهر که شدم لاستیک ماشین ترکید وقتی خواستم لاستیک را تعویض کنم متاسفانه جک از زیر کامیون در رفت و بر روی موبایلم که بخاطر نورش زیر کامیون بود افتاد و تالیور نیز بدستم برخورد و دستم را شکست.
از بدشانسی آنطور موبایل له شده بود که سیم کارت نیز شکسته بود، دیشب و امروز بیمارستان بودم یک ساعت پیش بزحمت و با تعهد از بیمارستان ترخیص شدم.
از یکی از رفقای هم سرویسی که بار تهران داشت خواستم ماشین را درست کند و ببرد پارکینگ الان هم با عرض معذرت خدمت رسیدیم.
- خدا را شکر بخیر گذشته.
روژینا از خوشحالی بال در آورده بود.
محمد سریع به رفقاش زنگ زد و چیزی نگذشت که چهار نفر کارگر با یک پراید آمدند و پس از باز نمودن درب کامیون توسط راننده کمکی وسایل را یکی یکی خالی کردند.
بازار تلفن زدن گرم بود و روژینا همه اقوام را خبر کرد و من نیز به جناب سروان میرزایی تماس گرفتم و موضوع پیدا شدن کامیون و صرف نظر شدن از شکایت را اعلام کردم.
محمد می گفت تا وسایل را کاملا سرجایشان نگذاریم نمی گذارم کارگرا بروند.
با هماهنگی روژینا وسایل را هر جا او می گفت قرار دادیم و راننده کامیون بعد از خالی شدن ماشین و پرداخت انعامی به او رفتند.
تخلیه و بارگیری وسایل سه ساعتی طول کشید و بعد از پرداخت حق الزحمه کارگرا آنها رفتند و ما نیز بعد از قفل کردن آپارتمان به خانه محمد رفتیم.
محمد می گفت:
خدا را شکر بخیر تمام شد.
- من که گفتم ته دلم روشنه پیدا میشود.
- البته ولی روژیناخانم همه چیز را از دست رفته می دید.
- آره روژینا احتمال سرقت می داد.
شام را خوردیم و چون دیروقت بود دیگه فرصت ماندن نبود و بعد از تشکر ویژه از محمد و مرضیه خانم به آپارتمان خودمان رفتیم.
روژینا در بین راه می گفت:
چقدر زود قضاوت کردم. من بدون تحقیق می گفتم راننده وسایل را دزدیده.
واقعاً جای تاسف داره.
- اشکال نداره این می شود درس عبرتی، که من بعد در مورد مردم زود قضاوت نکنیم.
از اینها گذشته عمر راننده باقی بوده و الا خودش نیز مثل موبایلش بایستی له می شد.
- وای نگو فاروق.
خداوند سلامتش بداره که شادی را به ما هدیه داد.
- آره والله خداوند عوض خیرش دهد.
تا پاسی از شب وسایل را به دقت سرجایشان چیدیم و با خیال راحت خوابیدیم.
با صدای زنگ موبایل از خواب بیدار شدیم. در حالت خواب بیدار گوشی را برداشتم ، پشت خط عمو نعمت بود او می گفت فرودگاه است.
گفتم که برای آوردنش به فرودگاه می روم ولی عمو می گفت لازم نیست آدرس را برایم بفرست با تاکسی میام.
واقعیتش خودم هم حال رفتن به فرودگاه را نداشتم.
تا قبل از آمدن عمو روژینا را بیدار کردم و دست و صورتی شستم و رفتم از نانوای محله نان گرفتم و پنیر و تخم مرغ آوردم.
تا آمدن من روژینا چایی درست کرده بود و منتظر تماس عمو ماندیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
06 Jan, 14:40
مستند قدیمی از #کوهرنگ و زردکوه #بختیاری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
06 Jan, 11:43
📮صدای مردم
اول از هرچیزی جا دارد تقدیر و تشکر ویژه ای داشته باشیم از عوامل محترم نیروی انتظامی خصوصا مرکز فرماندهی انتظامی کلات مورموری که در جهت بر قراری نظم و امنیت بطور شبانه روزی در حال فعالیت می‌باشند و از هیچ کوششی دریغ نخواهند و همانطور که در همین راستا جهت شناسایی سارقین با تمام توان و جهت شناسایی و تحویل به مقامات محترم قضایی تلاش های فراوانی کردن بسیار ممنون و سپاسگزاریم
اما سخنی با همشهریان عزیز
باتوجه به بعد مسافت جغرافیایی منطقه کلات مورموری از جمله خود شهر مورموری از جوانان غیور و با تعصب غیرتمند شهر مورموری خواهشمندیم جهت برقراری نظم و امنیت منطقه در اوایل شب تا اوایل صبح بصورت پایشی در کنار همدیگر و همکاری با نیروی محترم انتظامی همکاری های لازم را بعمل آورند تا منبعد شاهد سرقت در منطقه نباشیم
دلگرمی شما عزیزان در کنار یکدیگر و عوامل محترم انتظامی شاهد امنیتی بهتر و شرایط زندگی آسوده تر در منطقه خواهیم بود
بی شک همکاری شما جوانان ؛نوجوانان بصورت پایشی در منطقه در حفظ و آرامش به هم نوعان خود کمک کنید تا یک سری از خدا بیخبر و بی دین و ایمان بی وجدان از این موقعیت‌ها سواستفاده نکنند
با تشکر از طرف جمعی از اهالی شهر مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اول از هرچیزی جا دارد تقدیر و تشکر ویژه ای داشته باشیم از عوامل محترم نیروی انتظامی خصوصا مرکز فرماندهی انتظامی کلات مورموری که در جهت بر قراری نظم و امنیت بطور شبانه روزی در حال فعالیت می‌باشند و از هیچ کوششی دریغ نخواهند و همانطور که در همین راستا جهت شناسایی سارقین با تمام توان و جهت شناسایی و تحویل به مقامات محترم قضایی تلاش های فراوانی کردن بسیار ممنون و سپاسگزاریم
اما سخنی با همشهریان عزیز
باتوجه به بعد مسافت جغرافیایی منطقه کلات مورموری از جمله خود شهر مورموری از جوانان غیور و با تعصب غیرتمند شهر مورموری خواهشمندیم جهت برقراری نظم و امنیت منطقه در اوایل شب تا اوایل صبح بصورت پایشی در کنار همدیگر و همکاری با نیروی محترم انتظامی همکاری های لازم را بعمل آورند تا منبعد شاهد سرقت در منطقه نباشیم
دلگرمی شما عزیزان در کنار یکدیگر و عوامل محترم انتظامی شاهد امنیتی بهتر و شرایط زندگی آسوده تر در منطقه خواهیم بود
بی شک همکاری شما جوانان ؛نوجوانان بصورت پایشی در منطقه در حفظ و آرامش به هم نوعان خود کمک کنید تا یک سری از خدا بیخبر و بی دین و ایمان بی وجدان از این موقعیت‌ها سواستفاده نکنند
با تشکر از طرف جمعی از اهالی شهر مورموری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Jan, 19:29
کلیپ بسیار زیبای لری
🎤مراد بداق
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🎤مراد بداق
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Jan, 19:19
تردید: قسمت هفتاد و چهارم
به دفتر رئیس که رسیدیم ستوان جوانی که رئیس دفتر او بود با احترام نظامی از آقای میرزایی استقبال کرد و پس از هماهنگی با رئیس کلانتری سه نفری به اتاق او رفتیم، آقای میرزایی احترام نظامی بجا آورد و سرهنگی پا به سن گذاشته پشت میزش بلند شد و به ما دست داد و تعارف به نشستن کرد.
جناب میرزایی شرح ماوقع را برای سرهنگ تعریف کرد او ضمن صدور دستور کتبی بر روی برگه های پرونده به آقای میرزایی دستور داد شماره خودرو و مشخصات ظاهری راننده را ضمن اعلام به گشت خودمان با هماهنگی به دفتر فرماندهی شهرستان نیز اعلام تا همه در جریان قرار گیرند و به محض دیدن کامیون مراتب را اعلام کنند.
از جناب سرهنگ و جناب میرزایی تشکر کردیم و به منزل آقای نادری برگشتیم. کل ماجرا را برای روژینا و مرضیه خانم تعریف کردیم. بعد از خوردن ناهار روژینا گفت به آپارتمان خودمان برویم.
از محمد و خانوادش خداحافظی کردیم و رفتیم منزل خودمان.
با اینکه کف منزل موکت بود ولی مناسب نشستن نبود خوشبختانه همیشه در ماشینم یک زیلو ۱۲ متری و پتویی می گذاشتم و آن روز نیز آنها را از داخل ماشین بالا آوردم و داخل هال انداختیم و برروی زیلو نشستیم.
هر دو ساکت بودیم و گاهی موبایلامون زنگ می خورد و پاسخ آنها را می دادیم. روژینا خیلی ناراحت بود و از شدت ناراحتی گاهی گریه نیز می کرد و هرچه می گفتم نگران نباش ان شاالله راننده پیدا می شود ابدا در او اثر نداشت.
ماندن در خانه بجز ناراحتی چیزی عایدمون نمی کرد، به همین خاطر از روژینا خواستم که با هم داخل شهر برویم.
به زحمت راضی به همراهی شد، بدون مقصد خاصی در اتوبانهای تهران شروع به دور دور کردن کردم. روژینا خودخوری می کرد و همه اش می گفت؛
حالا خونه بدون وسایل را چکار کنیم، پولی هم نداریم که آنها را بخریم، بهتره برگردیم کرمانشاه.
- نخیر خانم کرمانشاه نمی ریم. اول که ان شاالله راننده و وسایل صحیح و سالم پیدا می شوند، ثانیا اگر تا فردا خبری از راننده نشد ماشین را می فروشیم و با پولش وسایل منزل می خریم.
- نه ماشینو چرا بفروشیم، مگر بدون ماشین میشه زندکی کرد.طلاهای من برای اینروزا بکار میاد انها را می فروشیم و لوازم خانگی می خریم.
- ان شاالله کار به فروش ماشین یا طلا نکشه.
عمو نعمت تماس گرفت و گفت:
کم و بیش در جریان موضوع گم شدن راننده با بار هستم خودت موضوع را برام تعریف کن.
من هم از اول تا آخر ماجرا را برایش توضیح دادم. عمو ضمن ابراز ناراحتی گفت:
دلم قرصه که پیدا می شوند، نگران نباشید. خودم هم الان میرم بلیط هواپیما می گیرم فردا برای کمک میام تهران.
- نه عمو چرا خودتو به زحمت مینداری نیاز نیست.
- چه زحمتی، اگر بلیط ایلام نباشه با هواپیمای کرمانشاه حتما تاظهر فردا خودمو میرسونم تهران.
- قربون عموم برم بخدا راضی نیستم به زحمت بیفتی.
- چه زحمتی، خان داداش می خواست خودش بیاد بهش گفتم پیرمرد تا منه جون هستم نیاز به رفتن تو نیست، خودم میرم.
- نذار بابا بیاد.
- نه نمی گذارم بیاد، خیلی ناراحت شده، البته همه ناراحتیم ولی کاریه پیش آمده، خیلی امیدوارم پیدا میشه، در هر حال فردا خودمو میرسونم تهران.
روژینا می گفت:
حالا فردا عمو بیاد چطور براش ناهار درست کنیم، برای خواب کجا بخوابه ؟
- خودتو ناراحت نکن مقداری پول دارم از رستوران غذا می خریم برای خواب هم نهایتا میریم چندتا بالش و پتو می خریم.
- اینجور که نمیشه، بیا بریم حداقل دستبندمو بفروشیم پول کم نیاریم.
- تا فردا صبر کن ببینم چه پیش میاد.
ان شاالله همه چیز درست میشه.
- پناه برخدا.
محمد تماس گرفت و گفت میخواد بیاد خونمون. سریع برگشتم خونه محمد و مرضیه خانم قبل از ما رسیده بودند، سلام و احوالپرسی کردیم و آنها را به داخل خانه دعوت کردیم.
محمد گفت بهتره خانما برن بالا ۱۰ دقیقه بعد منو تو هم می ریم.
همینکه خانمها با آسانسور رفتن بالا یک وانت جلو خانه پارک کرد.
محمد گفت:
ریموتو بزن وانت بیاد داخل.
- کدوم وانت ؟
- همینی که الان دم در رسید.
- کیه مگه؟
- آشناست تو درو بازکن.
وانتی وارد پارکینگ شد در حالی که کلی وسایل داخلش بود.
از محمد پرسیدم اینا چیه؟
- هیچی، کمی وسایل خونه است، آوردم براتون تا در این مدتی که وسایلتون نیستند کمتر اذیت بشید.
- آقا چرا خودتو به زحمت انداختی ؟
- چه زحمتی داداش.
فعلا بیا ببریموش بالا.
- آخه اینجوری نمیشه.
- آقا، معطل نکن اگر تنبلیت میاد برم کارگر بگیرم.
بنده خدا، فرشی ، چند تیکه بزرگ و کوچیک موکت، چندتا تو و بالش ، سماور ، مقداری کاسه و بشقاب و قابلمه، تلویزیون و چند تا وسیله ریز و درشت آشپزخونه با خودش آورده بود.
همه را یکی، یکی بردیم بالا.
روژینا خیلی تعجب کرد و پرسید:
اینها از کجا آوردی؟
من نیاوردم محمدآقا آورده.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
به دفتر رئیس که رسیدیم ستوان جوانی که رئیس دفتر او بود با احترام نظامی از آقای میرزایی استقبال کرد و پس از هماهنگی با رئیس کلانتری سه نفری به اتاق او رفتیم، آقای میرزایی احترام نظامی بجا آورد و سرهنگی پا به سن گذاشته پشت میزش بلند شد و به ما دست داد و تعارف به نشستن کرد.
جناب میرزایی شرح ماوقع را برای سرهنگ تعریف کرد او ضمن صدور دستور کتبی بر روی برگه های پرونده به آقای میرزایی دستور داد شماره خودرو و مشخصات ظاهری راننده را ضمن اعلام به گشت خودمان با هماهنگی به دفتر فرماندهی شهرستان نیز اعلام تا همه در جریان قرار گیرند و به محض دیدن کامیون مراتب را اعلام کنند.
از جناب سرهنگ و جناب میرزایی تشکر کردیم و به منزل آقای نادری برگشتیم. کل ماجرا را برای روژینا و مرضیه خانم تعریف کردیم. بعد از خوردن ناهار روژینا گفت به آپارتمان خودمان برویم.
از محمد و خانوادش خداحافظی کردیم و رفتیم منزل خودمان.
با اینکه کف منزل موکت بود ولی مناسب نشستن نبود خوشبختانه همیشه در ماشینم یک زیلو ۱۲ متری و پتویی می گذاشتم و آن روز نیز آنها را از داخل ماشین بالا آوردم و داخل هال انداختیم و برروی زیلو نشستیم.
هر دو ساکت بودیم و گاهی موبایلامون زنگ می خورد و پاسخ آنها را می دادیم. روژینا خیلی ناراحت بود و از شدت ناراحتی گاهی گریه نیز می کرد و هرچه می گفتم نگران نباش ان شاالله راننده پیدا می شود ابدا در او اثر نداشت.
ماندن در خانه بجز ناراحتی چیزی عایدمون نمی کرد، به همین خاطر از روژینا خواستم که با هم داخل شهر برویم.
به زحمت راضی به همراهی شد، بدون مقصد خاصی در اتوبانهای تهران شروع به دور دور کردن کردم. روژینا خودخوری می کرد و همه اش می گفت؛
حالا خونه بدون وسایل را چکار کنیم، پولی هم نداریم که آنها را بخریم، بهتره برگردیم کرمانشاه.
- نخیر خانم کرمانشاه نمی ریم. اول که ان شاالله راننده و وسایل صحیح و سالم پیدا می شوند، ثانیا اگر تا فردا خبری از راننده نشد ماشین را می فروشیم و با پولش وسایل منزل می خریم.
- نه ماشینو چرا بفروشیم، مگر بدون ماشین میشه زندکی کرد.طلاهای من برای اینروزا بکار میاد انها را می فروشیم و لوازم خانگی می خریم.
- ان شاالله کار به فروش ماشین یا طلا نکشه.
عمو نعمت تماس گرفت و گفت:
کم و بیش در جریان موضوع گم شدن راننده با بار هستم خودت موضوع را برام تعریف کن.
من هم از اول تا آخر ماجرا را برایش توضیح دادم. عمو ضمن ابراز ناراحتی گفت:
دلم قرصه که پیدا می شوند، نگران نباشید. خودم هم الان میرم بلیط هواپیما می گیرم فردا برای کمک میام تهران.
- نه عمو چرا خودتو به زحمت مینداری نیاز نیست.
- چه زحمتی، اگر بلیط ایلام نباشه با هواپیمای کرمانشاه حتما تاظهر فردا خودمو میرسونم تهران.
- قربون عموم برم بخدا راضی نیستم به زحمت بیفتی.
- چه زحمتی، خان داداش می خواست خودش بیاد بهش گفتم پیرمرد تا منه جون هستم نیاز به رفتن تو نیست، خودم میرم.
- نذار بابا بیاد.
- نه نمی گذارم بیاد، خیلی ناراحت شده، البته همه ناراحتیم ولی کاریه پیش آمده، خیلی امیدوارم پیدا میشه، در هر حال فردا خودمو میرسونم تهران.
روژینا می گفت:
حالا فردا عمو بیاد چطور براش ناهار درست کنیم، برای خواب کجا بخوابه ؟
- خودتو ناراحت نکن مقداری پول دارم از رستوران غذا می خریم برای خواب هم نهایتا میریم چندتا بالش و پتو می خریم.
- اینجور که نمیشه، بیا بریم حداقل دستبندمو بفروشیم پول کم نیاریم.
- تا فردا صبر کن ببینم چه پیش میاد.
ان شاالله همه چیز درست میشه.
- پناه برخدا.
محمد تماس گرفت و گفت میخواد بیاد خونمون. سریع برگشتم خونه محمد و مرضیه خانم قبل از ما رسیده بودند، سلام و احوالپرسی کردیم و آنها را به داخل خانه دعوت کردیم.
محمد گفت بهتره خانما برن بالا ۱۰ دقیقه بعد منو تو هم می ریم.
همینکه خانمها با آسانسور رفتن بالا یک وانت جلو خانه پارک کرد.
محمد گفت:
ریموتو بزن وانت بیاد داخل.
- کدوم وانت ؟
- همینی که الان دم در رسید.
- کیه مگه؟
- آشناست تو درو بازکن.
وانتی وارد پارکینگ شد در حالی که کلی وسایل داخلش بود.
از محمد پرسیدم اینا چیه؟
- هیچی، کمی وسایل خونه است، آوردم براتون تا در این مدتی که وسایلتون نیستند کمتر اذیت بشید.
- آقا چرا خودتو به زحمت انداختی ؟
- چه زحمتی داداش.
فعلا بیا ببریموش بالا.
- آخه اینجوری نمیشه.
- آقا، معطل نکن اگر تنبلیت میاد برم کارگر بگیرم.
بنده خدا، فرشی ، چند تیکه بزرگ و کوچیک موکت، چندتا تو و بالش ، سماور ، مقداری کاسه و بشقاب و قابلمه، تلویزیون و چند تا وسیله ریز و درشت آشپزخونه با خودش آورده بود.
همه را یکی، یکی بردیم بالا.
روژینا خیلی تعجب کرد و پرسید:
اینها از کجا آوردی؟
من نیاوردم محمدآقا آورده.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Jan, 18:24
سویر لری و پوشش زیبای زنان لر😍👌
دهلران ایل بزرگ دیناروند
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
دهلران ایل بزرگ دیناروند
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Jan, 18:24
#امیر_شمس
#عقل_عشق
شاعر: #یعقوب_ماهیدشتی
#موسیقی_لکی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
#عقل_عشق
شاعر: #یعقوب_ماهیدشتی
#موسیقی_لکی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Jan, 10:43
آهنگ خاطره انگیز قدیمی دهه۵۰
لکی باصدای جذاب و روحنواز و دلنشین. محمد باجلاوند
با میکس بسیارزیبای تصاویر زندگی عشایری تقدیمتان.
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
لکی باصدای جذاب و روحنواز و دلنشین. محمد باجلاوند
با میکس بسیارزیبای تصاویر زندگی عشایری تقدیمتان.
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Jan, 19:14
اجرای زیبای کمانچه لری 👌
بانو ماهور جوزایی🪕
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
بانو ماهور جوزایی🪕
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Jan, 19:11
🔸زنده خوانی ترانه دست پا حنایی
دو نوازی در بام خرم اباد
🔹گیتار : اشکان بیرانوند
🔹کمانچه : رضااسکینی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
دو نوازی در بام خرم اباد
🔹گیتار : اشکان بیرانوند
🔹کمانچه : رضااسکینی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Jan, 18:13
ا دله ار د منه بیا ریم وه لایی
نه غریو بینیم وه چش ن آشنایی👌
لری غمگین
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
نه غریو بینیم وه چش ن آشنایی👌
لری غمگین
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Jan, 18:02
تردید: قسمت هفتاد و سوم
به ساوه رسیدیم و سریع برگشتم به سمت تهران، با اینکه هوا تاریک بود ولی با دقت همه جا را دید می زدیم تا شاید اثری از ماشینِ بارها پیدا کنیم. تنها نکته مثبت این گشتن این بود که خوشبختانه هیچ تصادفی در طول مسیر به چشم ندیدیم و با ناامیدی از پیدا شدن کامیون به منزل برگشتیم.
روژینا و مرضیه خانم ناراحت و غمگین نشسته بودند و با دیدن ما همه اش می پرسیدند پس ای راننده کجا رفته!؟
- نمیدونم والله عقلم بجایی نمی رسه، دیگه هرچه شده گذشته، فعلا شام رو بیارید، فرداهم روز خداست.
روژینا گفت:
شام برای چیمونه، آن همه لوازم منزل که با هزاران خون دل و حاصل دسترنج دو پدر فرهنگی بود بر باد رفته اونوقت انتظار داری شام بخورم!
اگر بابام بدونه الان خودشو رسونده بود تهرون.
- اتفاقا هر دو میدونن هم کیومرث خان و هم پدرم.
- چیزی نگفتن؟
- چرا ، گفتند شکایت کنم.
- پس چرا وایسادی برو شکایت کن.
- الان با این نیمه شب.
- خوب چه اشکال داره، شکایت وقت و بی وقت نمی خواد.
- تا فردا صبح صبر می کنم اگه خبری نشد آنوقت شکایت می کنم.
- والله خودت میدونی، ولی اگر از منه همین الان بریم شکایت کنیم.
شب در منزل آقای نادری خوابیدیم و تا صبح همه اش فکرای جور وا جور می کردم. با اینکه مرضیه خانم غذایی مفصلی درست کرده بود، ولی روژینا از ناراحتی و غصه نه شام درست و حسابی خورد و نه اینکه خواب راحتی داشت.
صبح، بعد از خوردن صبحانه روژینا مرتب می گفت بریم کلانتری، بریم کلانتری، بریم شکایت کنیم.
- چه خبرته، شکایت، شکایت، خیال کردی با شکایت، سریع ماشین پیدا میشه.
- حداقل میگردن ماشینو پیدا میکنن.
- باشه، صبرکن صبحانه از گلومون پایین بره کلانتری میریم.
محمد گفت:
پاشو، با هم بریم کلانتری، اتفاقا اونجا آشنایی هم دارم.
روژینا را پیش مرضیه خانم گذاشتیم و با محمد به سمت کلانتری رفتیم.
بین راه محمد با دوستش که در کلانتری بود تماس گرفت، موضوع را برایش توضیح داد، او در ماموریت بود و قرار شد ساعت ۱۱ بیاد کلانتری و ما هم به آنجا بریم.
تا ساعت ۱۱ زمان زیادی مانده بود، به بنگاه محمد رفتیم و در آنجا محمد کاراش را ردیف کرد و من نیز در داخل اتاق شیشه ای چند بار چایی با بسکویت خوردم تا اینکه دوست محمد تماس گرفت و قرار شد برای پیگیری کارا به کلانتری برویم.
تا آنجا فاصله زیادی نبود و وقتی به کلانتری رسیدیم، ماشین را در خیابان پارک کردیم و وارد کلانتری شدیم.
دژبان بعد از ثبت مشخصاتمان در دفتر و گرفتن موبایلهایمان ما را راهنمایی کرد تا به اتاق دوستِ محمد برویم.
افسری میانسال با درجه سروانی که بر روی اتیکتش نوشته بود فرید میرزایی از پشت میز بلند شد و به استقبالمان آمد او احوالپرسی گرمی با محمد نمود و حسابی تحویلمان گرفت.
او که تلفنی در جریان موضوع بود پرسید:
راننده بارنامه برای بار گرفته؟
- بله ، اتفاقا عکس بارنامه را در گوشیم دارم.
- مشخصات راننده و ماشین داخلش نوشته شده؟
- بله، همه را نوشته.
- راننده چطور شخصی بود.
- والله بهش نمی آمد آدم بدی باشد. مرد محترم و میانسالی است.
- آخرین بار کی دیدیش؟
- دیروز عصر در ساوه همدیگر را دیدیم، ظاهرا آنجا فامیلی داشت و ما که پشت سرش بودیم در آنجا دیدیمش.
- فامیلش را خودت دیدی؟
- نه.
- احتمال میدهی با همون فامیلش بار را سرقت کرده باشند؟
- والله چه بگم، خودش که ادم خوبی بود، فکر نکنم اهل دزدی و سرقت باشه.
تازه مشخصات خودش و ماشین در سامانه باربری ثبت شده بعید میدونم اهل اینکارا باشه.
- اینقدر بارنامه جعلی هست که بعید نیست او نیز بارنامه جعلی نشانت داده باشد.
- چه عرض کنم.
- ما پلیسیم و با فرضیات متعدد پرونده هامون را پیش می بریم تا به کشف واقعیت می رسیم.
در مورد موضوع شما نیز همچنان که احتمال سرقت میدهیم، حدس اینکه احتمالا بخاطر حادثه غیر مترقبه ای نتوانسته بار را به مقصد برساند می زنیم.
- سوال اینجاست که چرا تلفنش را جواب نمیده؟
- هر اتفاقی ممکنه افتاده باشه، موبایلش به سرقت رفته باشه، یا شارژ باطریش تمام شده باشه.
- آدرس منزل را دارد میتونست مراجعه کنه.
- همه اینها میتونه بخاطر یک اتفاق کوچکی پیش آمده باشه.
جناب سروان با انتظامات تماس گرفت و گفت:
موبایل آقایان احمدی و نادری را برایم بیاورید.
طولی نکشید که سربازی موبایلها را برایمان اورد جناب میرزایی از من خواست موبایلم را روشن کنم و از روی عکس مشخصات راننده و کامیون را برایش بخوانم تا او در پرونده بنویسد.
پس از روشن شدن موبایل، مشخصات ماشین و راننده را برای جناب میرزایی خواندم و او همه را به دقت نوشت.
او در یکی از برنامه های کامپیوترش مشخصات ماشین را چک کرد و گفت:
تصادفی با شماره پلاکی که گفتی صورت نگرفته.
او پرونده را جمع کرد و گفت باهم پیش رئیس کلانتری برویم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
به ساوه رسیدیم و سریع برگشتم به سمت تهران، با اینکه هوا تاریک بود ولی با دقت همه جا را دید می زدیم تا شاید اثری از ماشینِ بارها پیدا کنیم. تنها نکته مثبت این گشتن این بود که خوشبختانه هیچ تصادفی در طول مسیر به چشم ندیدیم و با ناامیدی از پیدا شدن کامیون به منزل برگشتیم.
روژینا و مرضیه خانم ناراحت و غمگین نشسته بودند و با دیدن ما همه اش می پرسیدند پس ای راننده کجا رفته!؟
- نمیدونم والله عقلم بجایی نمی رسه، دیگه هرچه شده گذشته، فعلا شام رو بیارید، فرداهم روز خداست.
روژینا گفت:
شام برای چیمونه، آن همه لوازم منزل که با هزاران خون دل و حاصل دسترنج دو پدر فرهنگی بود بر باد رفته اونوقت انتظار داری شام بخورم!
اگر بابام بدونه الان خودشو رسونده بود تهرون.
- اتفاقا هر دو میدونن هم کیومرث خان و هم پدرم.
- چیزی نگفتن؟
- چرا ، گفتند شکایت کنم.
- پس چرا وایسادی برو شکایت کن.
- الان با این نیمه شب.
- خوب چه اشکال داره، شکایت وقت و بی وقت نمی خواد.
- تا فردا صبح صبر می کنم اگه خبری نشد آنوقت شکایت می کنم.
- والله خودت میدونی، ولی اگر از منه همین الان بریم شکایت کنیم.
شب در منزل آقای نادری خوابیدیم و تا صبح همه اش فکرای جور وا جور می کردم. با اینکه مرضیه خانم غذایی مفصلی درست کرده بود، ولی روژینا از ناراحتی و غصه نه شام درست و حسابی خورد و نه اینکه خواب راحتی داشت.
صبح، بعد از خوردن صبحانه روژینا مرتب می گفت بریم کلانتری، بریم کلانتری، بریم شکایت کنیم.
- چه خبرته، شکایت، شکایت، خیال کردی با شکایت، سریع ماشین پیدا میشه.
- حداقل میگردن ماشینو پیدا میکنن.
- باشه، صبرکن صبحانه از گلومون پایین بره کلانتری میریم.
محمد گفت:
پاشو، با هم بریم کلانتری، اتفاقا اونجا آشنایی هم دارم.
روژینا را پیش مرضیه خانم گذاشتیم و با محمد به سمت کلانتری رفتیم.
بین راه محمد با دوستش که در کلانتری بود تماس گرفت، موضوع را برایش توضیح داد، او در ماموریت بود و قرار شد ساعت ۱۱ بیاد کلانتری و ما هم به آنجا بریم.
تا ساعت ۱۱ زمان زیادی مانده بود، به بنگاه محمد رفتیم و در آنجا محمد کاراش را ردیف کرد و من نیز در داخل اتاق شیشه ای چند بار چایی با بسکویت خوردم تا اینکه دوست محمد تماس گرفت و قرار شد برای پیگیری کارا به کلانتری برویم.
تا آنجا فاصله زیادی نبود و وقتی به کلانتری رسیدیم، ماشین را در خیابان پارک کردیم و وارد کلانتری شدیم.
دژبان بعد از ثبت مشخصاتمان در دفتر و گرفتن موبایلهایمان ما را راهنمایی کرد تا به اتاق دوستِ محمد برویم.
افسری میانسال با درجه سروانی که بر روی اتیکتش نوشته بود فرید میرزایی از پشت میز بلند شد و به استقبالمان آمد او احوالپرسی گرمی با محمد نمود و حسابی تحویلمان گرفت.
او که تلفنی در جریان موضوع بود پرسید:
راننده بارنامه برای بار گرفته؟
- بله ، اتفاقا عکس بارنامه را در گوشیم دارم.
- مشخصات راننده و ماشین داخلش نوشته شده؟
- بله، همه را نوشته.
- راننده چطور شخصی بود.
- والله بهش نمی آمد آدم بدی باشد. مرد محترم و میانسالی است.
- آخرین بار کی دیدیش؟
- دیروز عصر در ساوه همدیگر را دیدیم، ظاهرا آنجا فامیلی داشت و ما که پشت سرش بودیم در آنجا دیدیمش.
- فامیلش را خودت دیدی؟
- نه.
- احتمال میدهی با همون فامیلش بار را سرقت کرده باشند؟
- والله چه بگم، خودش که ادم خوبی بود، فکر نکنم اهل دزدی و سرقت باشه.
تازه مشخصات خودش و ماشین در سامانه باربری ثبت شده بعید میدونم اهل اینکارا باشه.
- اینقدر بارنامه جعلی هست که بعید نیست او نیز بارنامه جعلی نشانت داده باشد.
- چه عرض کنم.
- ما پلیسیم و با فرضیات متعدد پرونده هامون را پیش می بریم تا به کشف واقعیت می رسیم.
در مورد موضوع شما نیز همچنان که احتمال سرقت میدهیم، حدس اینکه احتمالا بخاطر حادثه غیر مترقبه ای نتوانسته بار را به مقصد برساند می زنیم.
- سوال اینجاست که چرا تلفنش را جواب نمیده؟
- هر اتفاقی ممکنه افتاده باشه، موبایلش به سرقت رفته باشه، یا شارژ باطریش تمام شده باشه.
- آدرس منزل را دارد میتونست مراجعه کنه.
- همه اینها میتونه بخاطر یک اتفاق کوچکی پیش آمده باشه.
جناب سروان با انتظامات تماس گرفت و گفت:
موبایل آقایان احمدی و نادری را برایم بیاورید.
طولی نکشید که سربازی موبایلها را برایمان اورد جناب میرزایی از من خواست موبایلم را روشن کنم و از روی عکس مشخصات راننده و کامیون را برایش بخوانم تا او در پرونده بنویسد.
پس از روشن شدن موبایل، مشخصات ماشین و راننده را برای جناب میرزایی خواندم و او همه را به دقت نوشت.
او در یکی از برنامه های کامپیوترش مشخصات ماشین را چک کرد و گفت:
تصادفی با شماره پلاکی که گفتی صورت نگرفته.
او پرونده را جمع کرد و گفت باهم پیش رئیس کلانتری برویم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Dec, 19:43
تردید: قسمت چهل و سوم
یک ساعت را همانجا بودیم تا اینکه آقا داریوش گفت:
از آنجایی که اجازه ملاقات نمی دهند اینجا ماندن بیهوده است، بهتره همگی تشریف بیاورید برویم منزل.
همین پیشنهاد باعث شد آرام آرام تعدادی از جمعمان بروند در آخر با اصرار آقای اسعدی من و عمو نیز به سمت خانه آنها برویم.
دربین راه عمو پرسید:
تو نمی خوای سری به دانشگاه بزنی؟
عموجون با این حال و روز روحیه دانشگاه رفتن ندارم.ان شاالله وضعیت روژینا بهتر شود دانشگاه نیز می روم.
با پذیرایی گرم آقا داریوش وارد منزلشان شدیم و پس از کمی استراحت و خوردن نهار دوباره به سمت بیمارستان رفتیم.
بابا اینها حرکت کرده بودند و راس ساعت سه به بیمارستان رسیدند.
درب ورودی بیمارستان را باز گذاشته بودند و ملاقات آزاد بود.
خوشبختانه روژینتا را نیز به بخش منتقل کرده بودند.
مادر و زهره را به زینت خانم معرفی کردم و او نیز آنها را به اقوامی که برای ملاقات آمده بودند معرفی کرد.
ابتدا به ملاقات کیومرث خان رفتیم.
خان حسابی همه را. بویژه پدر را تحویل گرفت و از اینکه به کرمانشاه آمده بودند تشکر کرد.
مدتی بعد همگی پیش روژینا رفتیم.
زهره با دیدن روژینا آرام آرام گریه می کرد ولی وضعیت مادر بهتر بود.
روژینا با اینکه درد داشت از همگی تشکر می کرد.
زهره و روژینا باهم درگوشی حرف میزدند و یکی از خانمهای اقوام آنها با مادر گرم صحبت بود.
وقت ملاقات تمام شد و وقت خداحافظی از راه رسید و بایستی بیمارستان را ترک می کردیم.
علی رغم اصرار آقا داریوش پدر در کرمانشاه نماند و به ایلام برگشتیم.
در بین راه مادر حرفهایی می زد که همه از شنیدن آنها تعجب کردیم.
او گفت:
یکی از خانمها گفته است روژینا تا یک سال دیگر قادر به راه رفتن نیست و بعد از آن نیز شاید تا پایان عمر خوب راه نرود و پایش لنگ بزند.
بهتره فاروق روژینا را فراموش کند و بفکر کسی دیگر باشد.
هنوز نه خواستگاری کردیم و نه نشانی صورت گرفته. پس همانطور که گفتم بهتره فاروق همه چیز را فراموش کنه.
من که داشتم از حرفهای مادر شاخ در می آوردم. پدر نیز به شدت مخالف بود و گفت:
خانم این حرفها چیه میزنی روژینا دختر جوانی است و بزودی بعد از عمل خوب میشه.
- عمل، عمل، آخه تا کی!
تازه آنطوری که من شنیدم برای جوش شدن استخوانهای پایش قراره میله هایی از عرض ران او رد شود!
کلی پلاتین باید در بدنش کار بگذارند و استخوانهای لگنش هم آنقدر له شده که به این زودیها قابل ترمیم نیست.
- از کی تا حالا تو پزشک شدی و ما نمی دانیم. خانم این حرفها چیه میزنی علم پیشرفت کرده و پزشکهای ماهری هستند که قادرند او را و حتی مریض های بدتر از او را نیزمعالجه کنن.
هنوز به اسلام آباد نرسیده بودیم و آن همه اختلاف نظر داشتیم. پدر خسته شده بود و از من خواست بقیه راه را رانندگی کنم.
با آنکه با حرفهای مادر حوصله خودم را هم نداشتم چه رسد به رانندگی، ولی چون پدر برای رانندگی در شب بخاطر ضعف در بیناییش مشکل داشت پشت فرمان نشستم و شروع به رانندگی کردم.
زهره ساکت بود و از چهره اش معلوم بود که از حرفهای مادر خیلی ناراحت شده و داره غصه می خوره.
ای کاش عمو در ماشین بود و با مادر حرف می زد تا از آن حرفها نمی گفت.
مقصر خودم هستم باید بابا را قانع می کردم و در کرمانشاه می ماند و من مجبور نمی شدم با اونا برگردم ایلام.
خدایا چرا مادر اینقدر ساده است که هر حرفی را زود باور می کند!
بهش بگم من حاضرم مراسم عقد کنانم را سر همون تخت بیمارستان برگزار کنم حتی اگر روژینا فلج شود و نتواند راه برود.
خدا از سر تقصیرات آدم دو بهم زن نگذرد. مادر را کی از خر شیطون پیاده کنه!
وای که باز بدشانس به سراغم آمد.
در این فکرها بودم که زهره داد زد مواظب باش.
آخ آخ . آفرین به زهره اگه نهیب نزده بود از پشت رفته بودم زیر چرخهای تریلی جلویی.
او گفت:
حواست به رانندگی باشد،چرا اینقدر در فکری؟
حق با او بود حرفهای مادر مثل خوره بجانم افتاده بود و افکارم پریشان بود. طاقت نیاوردم و گفتم:
آخه مگر مادر اجازه می ده یک روز خوشی داشته باشیم. حرفهامون را با خانواده اسعدی زدیم و بعد از آن همه مصیبت توافقات صورت گرفته و همه چیز بخیر خوشی در پیش بود که این زلزله بی جا همه کارا را خراب کرد. حالا مادر نیز حرفهایی می زنه که جیگر آدم کباب میشه، دور از انصاف است که بخاطر یک حادثه و جراحی دل یک دختر را بشکنیم و او را رها کنیم.
- پسر تو هنوز جوانی و خام، به حرف من گوش کن من مادرتم بدی تورا که نمیخام.
تو اگه با روژینا ازدواج کنی تا پایان عمرت باید از یک دختر شل نگهداری کنی، آخه خدا را خوش میاد.
- مادر جان انصافت کجا رفته، اگر بجای روژینا من زیر آوار می ماندم و آنگونه روی تخت بودم انصاف بود که او بگوید چون این مشکل را داری من دیگه باهات ازدواج نمی کنم؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
یک ساعت را همانجا بودیم تا اینکه آقا داریوش گفت:
از آنجایی که اجازه ملاقات نمی دهند اینجا ماندن بیهوده است، بهتره همگی تشریف بیاورید برویم منزل.
همین پیشنهاد باعث شد آرام آرام تعدادی از جمعمان بروند در آخر با اصرار آقای اسعدی من و عمو نیز به سمت خانه آنها برویم.
دربین راه عمو پرسید:
تو نمی خوای سری به دانشگاه بزنی؟
عموجون با این حال و روز روحیه دانشگاه رفتن ندارم.ان شاالله وضعیت روژینا بهتر شود دانشگاه نیز می روم.
با پذیرایی گرم آقا داریوش وارد منزلشان شدیم و پس از کمی استراحت و خوردن نهار دوباره به سمت بیمارستان رفتیم.
بابا اینها حرکت کرده بودند و راس ساعت سه به بیمارستان رسیدند.
درب ورودی بیمارستان را باز گذاشته بودند و ملاقات آزاد بود.
خوشبختانه روژینتا را نیز به بخش منتقل کرده بودند.
مادر و زهره را به زینت خانم معرفی کردم و او نیز آنها را به اقوامی که برای ملاقات آمده بودند معرفی کرد.
ابتدا به ملاقات کیومرث خان رفتیم.
خان حسابی همه را. بویژه پدر را تحویل گرفت و از اینکه به کرمانشاه آمده بودند تشکر کرد.
مدتی بعد همگی پیش روژینا رفتیم.
زهره با دیدن روژینا آرام آرام گریه می کرد ولی وضعیت مادر بهتر بود.
روژینا با اینکه درد داشت از همگی تشکر می کرد.
زهره و روژینا باهم درگوشی حرف میزدند و یکی از خانمهای اقوام آنها با مادر گرم صحبت بود.
وقت ملاقات تمام شد و وقت خداحافظی از راه رسید و بایستی بیمارستان را ترک می کردیم.
علی رغم اصرار آقا داریوش پدر در کرمانشاه نماند و به ایلام برگشتیم.
در بین راه مادر حرفهایی می زد که همه از شنیدن آنها تعجب کردیم.
او گفت:
یکی از خانمها گفته است روژینا تا یک سال دیگر قادر به راه رفتن نیست و بعد از آن نیز شاید تا پایان عمر خوب راه نرود و پایش لنگ بزند.
بهتره فاروق روژینا را فراموش کند و بفکر کسی دیگر باشد.
هنوز نه خواستگاری کردیم و نه نشانی صورت گرفته. پس همانطور که گفتم بهتره فاروق همه چیز را فراموش کنه.
من که داشتم از حرفهای مادر شاخ در می آوردم. پدر نیز به شدت مخالف بود و گفت:
خانم این حرفها چیه میزنی روژینا دختر جوانی است و بزودی بعد از عمل خوب میشه.
- عمل، عمل، آخه تا کی!
تازه آنطوری که من شنیدم برای جوش شدن استخوانهای پایش قراره میله هایی از عرض ران او رد شود!
کلی پلاتین باید در بدنش کار بگذارند و استخوانهای لگنش هم آنقدر له شده که به این زودیها قابل ترمیم نیست.
- از کی تا حالا تو پزشک شدی و ما نمی دانیم. خانم این حرفها چیه میزنی علم پیشرفت کرده و پزشکهای ماهری هستند که قادرند او را و حتی مریض های بدتر از او را نیزمعالجه کنن.
هنوز به اسلام آباد نرسیده بودیم و آن همه اختلاف نظر داشتیم. پدر خسته شده بود و از من خواست بقیه راه را رانندگی کنم.
با آنکه با حرفهای مادر حوصله خودم را هم نداشتم چه رسد به رانندگی، ولی چون پدر برای رانندگی در شب بخاطر ضعف در بیناییش مشکل داشت پشت فرمان نشستم و شروع به رانندگی کردم.
زهره ساکت بود و از چهره اش معلوم بود که از حرفهای مادر خیلی ناراحت شده و داره غصه می خوره.
ای کاش عمو در ماشین بود و با مادر حرف می زد تا از آن حرفها نمی گفت.
مقصر خودم هستم باید بابا را قانع می کردم و در کرمانشاه می ماند و من مجبور نمی شدم با اونا برگردم ایلام.
خدایا چرا مادر اینقدر ساده است که هر حرفی را زود باور می کند!
بهش بگم من حاضرم مراسم عقد کنانم را سر همون تخت بیمارستان برگزار کنم حتی اگر روژینا فلج شود و نتواند راه برود.
خدا از سر تقصیرات آدم دو بهم زن نگذرد. مادر را کی از خر شیطون پیاده کنه!
وای که باز بدشانس به سراغم آمد.
در این فکرها بودم که زهره داد زد مواظب باش.
آخ آخ . آفرین به زهره اگه نهیب نزده بود از پشت رفته بودم زیر چرخهای تریلی جلویی.
او گفت:
حواست به رانندگی باشد،چرا اینقدر در فکری؟
حق با او بود حرفهای مادر مثل خوره بجانم افتاده بود و افکارم پریشان بود. طاقت نیاوردم و گفتم:
آخه مگر مادر اجازه می ده یک روز خوشی داشته باشیم. حرفهامون را با خانواده اسعدی زدیم و بعد از آن همه مصیبت توافقات صورت گرفته و همه چیز بخیر خوشی در پیش بود که این زلزله بی جا همه کارا را خراب کرد. حالا مادر نیز حرفهایی می زنه که جیگر آدم کباب میشه، دور از انصاف است که بخاطر یک حادثه و جراحی دل یک دختر را بشکنیم و او را رها کنیم.
- پسر تو هنوز جوانی و خام، به حرف من گوش کن من مادرتم بدی تورا که نمیخام.
تو اگه با روژینا ازدواج کنی تا پایان عمرت باید از یک دختر شل نگهداری کنی، آخه خدا را خوش میاد.
- مادر جان انصافت کجا رفته، اگر بجای روژینا من زیر آوار می ماندم و آنگونه روی تخت بودم انصاف بود که او بگوید چون این مشکل را داری من دیگه باهات ازدواج نمی کنم؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
05 Dec, 18:40
تردید: قسمت چهل و دوم
وقتی او را به سمت آسانسور می بردند، ابیاتی از اشعار سعدی شیرین سخن در جلو چشمم مجسم شد آنجا که می سرایند:
ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود
وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود
تا وقتی او را ندیده بودم دغدغه زنده بودنش را داشتم ولی وقتی او را بر روی تخت دیدم تازه متوجه شدم تا برخواستن از روی تخت و راه رفتن مجدد او راهی دراز در پیش است.
استاد انوری به من و عمو گفت آماده شوید برویم خانه. از طرفی آقای داریوش اسعدی نیز می گفت به منزل او برویم.
در نهایت عمو از آقا داریوش عذرخواهی کرد و گفت:
تعداد میهمانان شما زیاد است و از قبل به دکتر قول دادیم که شب را میهمان آنها باشیم با اجازه شما همراه دکتر می رویم.
دکتر جلوتر از ما حرکت کرد و ما پشت سرش ، پدر تماس گرفت و عمو جریانات را کاملاً برایش توضیح داد.
آنگونه که عمو می گفت احتمالاً فردا بعد ناهار بیایند کرمانشاه.
یک ربعی طول کشید تا به منزل دکتر رسیدیم.
منزلی ویلایی و بزرگ که سنگ نمای آن با نورپردازی منظره خاصی به او داده بود.
ماشین را در گوشه ای از حیاط بزرگش پارک کردیم و با استقبال دکتر انوری و بانو وارد منزل شدیم.
تا بر روی مبلهای پذیرایی نشستیم دکتر به خانمش گفت:
بانو آقایون هم خسته اند و هم گرسنه اول چایی برایمان بیاور و سفره را نیز بچینید.
طولی نکشید که سینی چای کام همه را شیرین کرد.
از صبح چای نخورده بودیم و چای تازه، حسابی سرحالمان کرد.
استاد از وقتی متوجه شد عمو نعمت کتابفروشه و اهل مطالعه حسابی با او گرم گرفته و صحبت از کتاب می کردند.
شام آماده شد و همگی بر اطراف میز غذاخوری نشستیم.
خوردن خورشت خلال کرمانشاهی با طعم روغن حیوانی بعد از کلی خستگی اگر در آن وضعیت ناراحتی نبود حسابی حال میداد ولی چه فایده من در ناز نعمت و یار بر روی تخت بیمارستان!
فکرش که می کردم حالم از غذا خوردن بهم می خورد.
بعد از شام بحث شاهنامه و فردوسی و سیاوش بین استاد و عمو حسابی گرم شد. آنقدر گرم صحبت بودند که متوجه گذر زمان از نیمه شب نمی شدند. استاد از من و عمو خواست به کتابخانه اش برویم، اتاقی 24 متری که اطراف آن مملو از قفسه هایی از انواع کتاب بود از رمان و داستان گرفته تا انواع سفرنامه و دیوان اشعار و نهج البلاغه و قرانهای نفیس چشم هر بیننده ای را گرد می کرد. در انتهای اتاق میز مطالعه ای نسبتاً بزرگ که چراغ مطالعه قرمز رنگی نیز بر گوشه ای از آن بود به چشم می خورد. لپ تاپ استاد نیز برگوشه دیگر میز بود.
عمو ذوق زده شده بود و قفسه ها را نگاه میکرد.
مانده بودم استاد کی فرصت مطالعه آن همه کتاب را کرده بود.
خیلی خوابم می آمد به عمو اشاره ای کردم ولی او و استاد مباحث شان تمامی نداشت.
خانم استاد انوری آمدند و به استاد گفتند شب از نیمه گذشته و آقایان خسته اند فردا نیز روز خداست.
استاد عذرخواهی کرد و ما را به اتاق خواب که دو تخت خواب در داخل آن بود راهنمایی کرد.
لامپهای اتاق را خاموش کردم بر روی تختم دراز کشیدم چشمانم را بر هم نهادم و متوجه نشدم چطور روز شده.
با صدای عمو نعمت از خواب بیدارشدم.
عمو گفت پاشو تنبل خان، بیا نگاه کن ببین استاد چطور ورزش می کنه.
از داخل پنجره ای که مشرف به حیاط منزل استاد بود او را در حالی دیدم که میل باستانی می چرخاند.
معلوم شد استاد اهل زورخانه نیز بوده است.
تا ما وسایلمان را جمع کردیم استاد پیشمان آمد و صبح بخیری گفت و رفت دوشی گرفت بعد یه ربع صدایمان کرد که صبحانه حاضر است.
استاد کلاس داشت و بعد صبحانه رفت برای دانشگاه.
من و عمو نیز رفتیم بیمارستان.
داریوش و دیگر اقوام اسعدی در گوشه ای از بیمارستان ایستاده بودند و ما نیز پیش آنها رفتیم.
آنطور که او می گفت روژینا همچنان در بخش ویژه بستری است و کیومرث خان نیز هنوز جراحی نشده.
متاسفانه اجازه ملاقات نمیدادند.
جمعی از اقوام آقای اسعدی پس از تماس و هماهنگی با آقا داریوش پیش ما آمدند. تعداد خانم ها و آقایان زیاد شد.زیلویی را پهن کردند و تعدادی که سن بالا بودند بر روی آن نشستند.
زینت خانم از پیش کیومرث خان آمد همگی به استقبال او رفتند.
من و عمو نعمت نیز همراه آنها به پیشواز خانم اسعدی رفتیم.
پس از احوالپرسی زینت خانم مرا به اقوام معرفی کرد و گفت آقا فاروق و عموش از ایلام زحمت کشیده و اینجا آمدن.
به او گفتم عصر پدر و مادرم نیز برای عیادت روژینا و کیومرث خان خواهند آمد.
یکی از خانمها یواشکی گفت:
دلش خوشه میاد عروسش ببینه دیگه نمیدونه میاد یک افلیج را می بینه.
دلم خیلی بدرد آمد ولی توان پاسخ دادن را نداشتم. تازه معلوم نبود کی بود.
از داخل آنهمه زن تشخیص اینکه آن جمله را کدام یک گفت سخت بود.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
وقتی او را به سمت آسانسور می بردند، ابیاتی از اشعار سعدی شیرین سخن در جلو چشمم مجسم شد آنجا که می سرایند:
ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود
وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود
تا وقتی او را ندیده بودم دغدغه زنده بودنش را داشتم ولی وقتی او را بر روی تخت دیدم تازه متوجه شدم تا برخواستن از روی تخت و راه رفتن مجدد او راهی دراز در پیش است.
استاد انوری به من و عمو گفت آماده شوید برویم خانه. از طرفی آقای داریوش اسعدی نیز می گفت به منزل او برویم.
در نهایت عمو از آقا داریوش عذرخواهی کرد و گفت:
تعداد میهمانان شما زیاد است و از قبل به دکتر قول دادیم که شب را میهمان آنها باشیم با اجازه شما همراه دکتر می رویم.
دکتر جلوتر از ما حرکت کرد و ما پشت سرش ، پدر تماس گرفت و عمو جریانات را کاملاً برایش توضیح داد.
آنگونه که عمو می گفت احتمالاً فردا بعد ناهار بیایند کرمانشاه.
یک ربعی طول کشید تا به منزل دکتر رسیدیم.
منزلی ویلایی و بزرگ که سنگ نمای آن با نورپردازی منظره خاصی به او داده بود.
ماشین را در گوشه ای از حیاط بزرگش پارک کردیم و با استقبال دکتر انوری و بانو وارد منزل شدیم.
تا بر روی مبلهای پذیرایی نشستیم دکتر به خانمش گفت:
بانو آقایون هم خسته اند و هم گرسنه اول چایی برایمان بیاور و سفره را نیز بچینید.
طولی نکشید که سینی چای کام همه را شیرین کرد.
از صبح چای نخورده بودیم و چای تازه، حسابی سرحالمان کرد.
استاد از وقتی متوجه شد عمو نعمت کتابفروشه و اهل مطالعه حسابی با او گرم گرفته و صحبت از کتاب می کردند.
شام آماده شد و همگی بر اطراف میز غذاخوری نشستیم.
خوردن خورشت خلال کرمانشاهی با طعم روغن حیوانی بعد از کلی خستگی اگر در آن وضعیت ناراحتی نبود حسابی حال میداد ولی چه فایده من در ناز نعمت و یار بر روی تخت بیمارستان!
فکرش که می کردم حالم از غذا خوردن بهم می خورد.
بعد از شام بحث شاهنامه و فردوسی و سیاوش بین استاد و عمو حسابی گرم شد. آنقدر گرم صحبت بودند که متوجه گذر زمان از نیمه شب نمی شدند. استاد از من و عمو خواست به کتابخانه اش برویم، اتاقی 24 متری که اطراف آن مملو از قفسه هایی از انواع کتاب بود از رمان و داستان گرفته تا انواع سفرنامه و دیوان اشعار و نهج البلاغه و قرانهای نفیس چشم هر بیننده ای را گرد می کرد. در انتهای اتاق میز مطالعه ای نسبتاً بزرگ که چراغ مطالعه قرمز رنگی نیز بر گوشه ای از آن بود به چشم می خورد. لپ تاپ استاد نیز برگوشه دیگر میز بود.
عمو ذوق زده شده بود و قفسه ها را نگاه میکرد.
مانده بودم استاد کی فرصت مطالعه آن همه کتاب را کرده بود.
خیلی خوابم می آمد به عمو اشاره ای کردم ولی او و استاد مباحث شان تمامی نداشت.
خانم استاد انوری آمدند و به استاد گفتند شب از نیمه گذشته و آقایان خسته اند فردا نیز روز خداست.
استاد عذرخواهی کرد و ما را به اتاق خواب که دو تخت خواب در داخل آن بود راهنمایی کرد.
لامپهای اتاق را خاموش کردم بر روی تختم دراز کشیدم چشمانم را بر هم نهادم و متوجه نشدم چطور روز شده.
با صدای عمو نعمت از خواب بیدارشدم.
عمو گفت پاشو تنبل خان، بیا نگاه کن ببین استاد چطور ورزش می کنه.
از داخل پنجره ای که مشرف به حیاط منزل استاد بود او را در حالی دیدم که میل باستانی می چرخاند.
معلوم شد استاد اهل زورخانه نیز بوده است.
تا ما وسایلمان را جمع کردیم استاد پیشمان آمد و صبح بخیری گفت و رفت دوشی گرفت بعد یه ربع صدایمان کرد که صبحانه حاضر است.
استاد کلاس داشت و بعد صبحانه رفت برای دانشگاه.
من و عمو نیز رفتیم بیمارستان.
داریوش و دیگر اقوام اسعدی در گوشه ای از بیمارستان ایستاده بودند و ما نیز پیش آنها رفتیم.
آنطور که او می گفت روژینا همچنان در بخش ویژه بستری است و کیومرث خان نیز هنوز جراحی نشده.
متاسفانه اجازه ملاقات نمیدادند.
جمعی از اقوام آقای اسعدی پس از تماس و هماهنگی با آقا داریوش پیش ما آمدند. تعداد خانم ها و آقایان زیاد شد.زیلویی را پهن کردند و تعدادی که سن بالا بودند بر روی آن نشستند.
زینت خانم از پیش کیومرث خان آمد همگی به استقبال او رفتند.
من و عمو نعمت نیز همراه آنها به پیشواز خانم اسعدی رفتیم.
پس از احوالپرسی زینت خانم مرا به اقوام معرفی کرد و گفت آقا فاروق و عموش از ایلام زحمت کشیده و اینجا آمدن.
به او گفتم عصر پدر و مادرم نیز برای عیادت روژینا و کیومرث خان خواهند آمد.
یکی از خانمها یواشکی گفت:
دلش خوشه میاد عروسش ببینه دیگه نمیدونه میاد یک افلیج را می بینه.
دلم خیلی بدرد آمد ولی توان پاسخ دادن را نداشتم. تازه معلوم نبود کی بود.
از داخل آنهمه زن تشخیص اینکه آن جمله را کدام یک گفت سخت بود.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Dec, 18:28
تردید: قسمت چهل و یکم
استخوانهای دست چپش از چند جا و قسمتهایی از لگن نیز بد جوری شکسته، شانس آورده هنوز زنده است.
الان هم شوهرم و دیگر اقوام بالای سرشان هستند.
شماره همراه شوهرش را که داریوش نام داشت برایمان خواند و من آنرا در تلفنم یادداشت کردم.
پس از خداحافظی به سمت ماشین رفتیم و شماره آقا داریوش را گرفتم.
خودم را معرفی کردم و او مرا شناخت احوال خانواده کیومرث خان را پرسیدم که گفت:
برای کیومرث خان وزنه گذاشته اند تا اسخوانش جا بیفتد بعد عملش کنند ولی روژینا را بردن اتاق عمل گویا خونریزی داخلی کرده!
نفسم بالا نمی آمد و گوشی را به عمو دادم و او نیز آدرس بیمارستان را از داریوش گرفت و بر روی دفتری که در جیبش بود یادداشت کرد.
عمو گفت:خدارا شکر زنده اند برو بریم.
- کجا؟
- بیمارستان امام رضا.
- بلدم نوسازه و چندسالی هست تاسیس شده. میگن خیلی مجهزه.
در حال حرکت بودیم که دکتر انوری زنگ زد او نیز گفت:
الحمدلله در بیمارستان امام رضا بستریند حالشان خوبه و فقط دست و پایشان شکسته منم راهی آنجام بیایید در بیمارستان همدیگر را می بینیم.
به سرعت خیابانها را طی کردیم و به بیمارستان رسیدم در پارکینگ روبروی بیمارستان ماشین را پارک کردم و وارد بیمارستان شدیم.
با استاد تماس گرفتم او گفت دم درب اتاق عمل منتظر ماست.
اشک در چشمانم حلقه بسته بود و بسختی خودم را کنترل کردم.
بیمارستان شلوغ بود و خیلی برای رفتن به داخل بخشها سخت گیری می کردند و نهایتاً وقتی شرح ماوقع از ایلام به سرپل و سپس کرمانشاه را توضیح دادیم انتظامات راهنمایی کرد و تا درب اتاق عمل رفتیم.
دکتر انوری و آقای داریوش اسعدی و چندین خانم و آقا آنجا بودند و به استقبالمان آمدند.
دکتر دلداریم داد و گفت خدا را شکر زنده اند ، شکستگی دست و پا دور یا زود خوب می شود.
آقا داریوش که قبلا دیده بودیمش خیلی از اینکه به سرپل و کرمانشاه رفته بودیم تشکر کردند.
استاد انوری که از قبل تمایل داشت عمو نعمت را ببیند گرم صحبت با او بود.
از داریوش جویای حال کیومرث خان شدیم که گفتند در بخش جراحی مردان بستری است.
به پیشنهاد عمو نعمت به اتفاق دکتر انوری و داریوش اسعدی برای دیدن کیومرث خان به بخش جراحی رفتیم.
انتظامات بخش با اصرار اجازه داد دو نفر دونفر به دیدن او برویم.
ابتدا من و عمو به ملاقات خان رفتیم.
زینت خانم همسر کیومرث خان با دیدن ما بلند شد و مرا در بغل گرفت با گریه گفت:
روله دیدی چی بر سرمان آمد و شروع به گریه کردن کرد.
من که دلم پر بود نیز به گریه افتادم.
عمو دستم را گرفت و گفت:
شکر خدا زنده اند و شکستگی درست می شود.
با خان روبوسی کردم و بهم گفت:
پسرم نگران نباش ان شاالله خدا کمک می کند این روزهای تلخ می گذرند.
سرنوشت تو و روژینا هم اینطور بوده که در شبی که آماده جشن می شدید این حادثه پیش بیاد.
پناه بر خدا.
چند دقیقه ای آنجا ماندیم و بعد بیرون رفتیم و دکتر انوری و داریوش بر بالین خان رفتند.
زینت خانم نیز همراه ما آمد و به درب اتاق عمل برگشتیم.
خوشبختانه آنطور که همراهان می گفتند عمل روژینا تمام شده بود و در ریکاوری بود.
خبر خوبی بود ولی اینطور که از پرستار پرسیدم جراهی های دیگری هم در پیش دارد.
استاد و آقای اسعدی نیز آمدند جریان تمام شدن عمل روژینا را برایشان گفتیم هر دو الحمدلله گفتند.
زینت خانم صدایم زد و مرا به بقیه فامیل معرفی کرد ماشاالله تعداد انها زیاد بود تازه متوجه شدم که روژینا سه خواهر و یک برادر داره.
البته برادرها از کوچکتر از خودش و دو خواهر بزرگترند و شوهر کرده اند.
خانم دکتری که روژینا را جراحی کرده بود از اتاق عمل بیرون آمد و گفت:
کمی خونریزی داخلی داشت که خارج شد و قسمتهای آسیب دیده داخلی بخیه شدند الحمدلله قلب، سرش و کلیه ها آسیب ندیده اند مقداری از مثانه اش مشکل داشت که انهم حل شده.
ان شاالله چند روز آینده دستاش جراحی میشوند پا و لگد می ماند برای بعد البته همکاران ارتوپد نظر نهایی را می دهند و به امید خدا وقتی که کاملا خوب شد و توانست راه برود متخصص زنان و زایمان نیز باید او را معاینه کند.
خداوند به جوانیش رحم کرده که قسمتهای حیاتی بدنش سالم اند و آسیب خیلی کمی دیده اند.
هر چه آقا داریوش اسعدی اصرار کرد به منزلشان برویم قبول نکردیم و گفتیم تا وقتی روژینا را به بخش منتقل نکرده اند از آنجا تکان نمی خوریم.
نیم ساعت بعد روژینا را بر روی تختی از اتاق بیرون اوردند همگی به سمت او رفتیم پرستارهای همراهش ممانعت کردند و گفتند حسب دستور دکتر تا فردا باید در بخش مراقبت ویژه باشد تا بعد منتقلش می کنند به بخش ارتوپد و ادامه کارها.
دیدن روژینا بر روی تخت و با آن وضعیت اتیش بجانم زد و نه تنها من بلکه همگی زدن زیر گریه.
استاد انوری همه را به آرامش دعوت کرد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
استخوانهای دست چپش از چند جا و قسمتهایی از لگن نیز بد جوری شکسته، شانس آورده هنوز زنده است.
الان هم شوهرم و دیگر اقوام بالای سرشان هستند.
شماره همراه شوهرش را که داریوش نام داشت برایمان خواند و من آنرا در تلفنم یادداشت کردم.
پس از خداحافظی به سمت ماشین رفتیم و شماره آقا داریوش را گرفتم.
خودم را معرفی کردم و او مرا شناخت احوال خانواده کیومرث خان را پرسیدم که گفت:
برای کیومرث خان وزنه گذاشته اند تا اسخوانش جا بیفتد بعد عملش کنند ولی روژینا را بردن اتاق عمل گویا خونریزی داخلی کرده!
نفسم بالا نمی آمد و گوشی را به عمو دادم و او نیز آدرس بیمارستان را از داریوش گرفت و بر روی دفتری که در جیبش بود یادداشت کرد.
عمو گفت:خدارا شکر زنده اند برو بریم.
- کجا؟
- بیمارستان امام رضا.
- بلدم نوسازه و چندسالی هست تاسیس شده. میگن خیلی مجهزه.
در حال حرکت بودیم که دکتر انوری زنگ زد او نیز گفت:
الحمدلله در بیمارستان امام رضا بستریند حالشان خوبه و فقط دست و پایشان شکسته منم راهی آنجام بیایید در بیمارستان همدیگر را می بینیم.
به سرعت خیابانها را طی کردیم و به بیمارستان رسیدم در پارکینگ روبروی بیمارستان ماشین را پارک کردم و وارد بیمارستان شدیم.
با استاد تماس گرفتم او گفت دم درب اتاق عمل منتظر ماست.
اشک در چشمانم حلقه بسته بود و بسختی خودم را کنترل کردم.
بیمارستان شلوغ بود و خیلی برای رفتن به داخل بخشها سخت گیری می کردند و نهایتاً وقتی شرح ماوقع از ایلام به سرپل و سپس کرمانشاه را توضیح دادیم انتظامات راهنمایی کرد و تا درب اتاق عمل رفتیم.
دکتر انوری و آقای داریوش اسعدی و چندین خانم و آقا آنجا بودند و به استقبالمان آمدند.
دکتر دلداریم داد و گفت خدا را شکر زنده اند ، شکستگی دست و پا دور یا زود خوب می شود.
آقا داریوش که قبلا دیده بودیمش خیلی از اینکه به سرپل و کرمانشاه رفته بودیم تشکر کردند.
استاد انوری که از قبل تمایل داشت عمو نعمت را ببیند گرم صحبت با او بود.
از داریوش جویای حال کیومرث خان شدیم که گفتند در بخش جراحی مردان بستری است.
به پیشنهاد عمو نعمت به اتفاق دکتر انوری و داریوش اسعدی برای دیدن کیومرث خان به بخش جراحی رفتیم.
انتظامات بخش با اصرار اجازه داد دو نفر دونفر به دیدن او برویم.
ابتدا من و عمو به ملاقات خان رفتیم.
زینت خانم همسر کیومرث خان با دیدن ما بلند شد و مرا در بغل گرفت با گریه گفت:
روله دیدی چی بر سرمان آمد و شروع به گریه کردن کرد.
من که دلم پر بود نیز به گریه افتادم.
عمو دستم را گرفت و گفت:
شکر خدا زنده اند و شکستگی درست می شود.
با خان روبوسی کردم و بهم گفت:
پسرم نگران نباش ان شاالله خدا کمک می کند این روزهای تلخ می گذرند.
سرنوشت تو و روژینا هم اینطور بوده که در شبی که آماده جشن می شدید این حادثه پیش بیاد.
پناه بر خدا.
چند دقیقه ای آنجا ماندیم و بعد بیرون رفتیم و دکتر انوری و داریوش بر بالین خان رفتند.
زینت خانم نیز همراه ما آمد و به درب اتاق عمل برگشتیم.
خوشبختانه آنطور که همراهان می گفتند عمل روژینا تمام شده بود و در ریکاوری بود.
خبر خوبی بود ولی اینطور که از پرستار پرسیدم جراهی های دیگری هم در پیش دارد.
استاد و آقای اسعدی نیز آمدند جریان تمام شدن عمل روژینا را برایشان گفتیم هر دو الحمدلله گفتند.
زینت خانم صدایم زد و مرا به بقیه فامیل معرفی کرد ماشاالله تعداد انها زیاد بود تازه متوجه شدم که روژینا سه خواهر و یک برادر داره.
البته برادرها از کوچکتر از خودش و دو خواهر بزرگترند و شوهر کرده اند.
خانم دکتری که روژینا را جراحی کرده بود از اتاق عمل بیرون آمد و گفت:
کمی خونریزی داخلی داشت که خارج شد و قسمتهای آسیب دیده داخلی بخیه شدند الحمدلله قلب، سرش و کلیه ها آسیب ندیده اند مقداری از مثانه اش مشکل داشت که انهم حل شده.
ان شاالله چند روز آینده دستاش جراحی میشوند پا و لگد می ماند برای بعد البته همکاران ارتوپد نظر نهایی را می دهند و به امید خدا وقتی که کاملا خوب شد و توانست راه برود متخصص زنان و زایمان نیز باید او را معاینه کند.
خداوند به جوانیش رحم کرده که قسمتهای حیاتی بدنش سالم اند و آسیب خیلی کمی دیده اند.
هر چه آقا داریوش اسعدی اصرار کرد به منزلشان برویم قبول نکردیم و گفتیم تا وقتی روژینا را به بخش منتقل نکرده اند از آنجا تکان نمی خوریم.
نیم ساعت بعد روژینا را بر روی تختی از اتاق بیرون اوردند همگی به سمت او رفتیم پرستارهای همراهش ممانعت کردند و گفتند حسب دستور دکتر تا فردا باید در بخش مراقبت ویژه باشد تا بعد منتقلش می کنند به بخش ارتوپد و ادامه کارها.
دیدن روژینا بر روی تخت و با آن وضعیت اتیش بجانم زد و نه تنها من بلکه همگی زدن زیر گریه.
استاد انوری همه را به آرامش دعوت کرد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
04 Dec, 12:37
دره شیرز بارانی 👌🍃
جذاب‌ترین جاذبه طبیعی لرستان تنگه‌ی حیرت‌انگیز شیرز 🌱
شکل و فرم صخره‌ها و پوشش گیاهی و رودخانه‌ها و چشمه‌های جاری طبیعتی بکر و زیبا خلق کرده است.
#لرستان_را_باید_دید
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
جذاب‌ترین جاذبه طبیعی لرستان تنگه‌ی حیرت‌انگیز شیرز 🌱
شکل و فرم صخره‌ها و پوشش گیاهی و رودخانه‌ها و چشمه‌های جاری طبیعتی بکر و زیبا خلق کرده است.
#لرستان_را_باید_دید
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
03 Dec, 22:14
شهادت دردانه ی رسول خدا (ص) حضرت فاطمه الزهرا(س) بر دوستداران اهلبیت تسلیت باد
فاطمه بوی گُل یاس علیست
او به خانه ، دُرّ و الماس علیست
دختر ختم رسولان ، احمد است
او تمام حس و احساس علیست
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فاطمه یعنی فدای هست و بود
فاطمه یعنی گلی سر بر سجود
بوی ریحان ، عطر از نامش گرفت
آن گل ریحانه آن یاس کبود
# جهانبخش شیخی #
فاطمه بوی گُل یاس علیست
او به خانه ، دُرّ و الماس علیست
دختر ختم رسولان ، احمد است
او تمام حس و احساس علیست
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فاطمه یعنی فدای هست و بود
فاطمه یعنی گلی سر بر سجود
بوی ریحان ، عطر از نامش گرفت
آن گل ریحانه آن یاس کبود
# جهانبخش شیخی #
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
03 Dec, 18:46
تردید: قسمت چهلم
باورش سخت بود که روژینا و خانواده اش زیر آوار مانده باشند.
گریه امانم نمی داد تا اینکه عمو نعمت نهیبی زد و گفت:
پاشو بجای گریه کردن بریم و پیدایشان کنیم، هر اتفاقی که براشون افتاده با گریه که نمی شود جلوشو گرفت.
حق با عمو بود و باید بدنبال خانواده اسعدی می رفتیم تا وضعیت سلامتی آنها برایمان روشن شود.
سوار بر ماشین شدیم و در میان مردم ماتم زده و نگران به سمت کرمانشاه براه افتادیم. پس لرزهای گاه و بی گاه مردم را نگران کرده بود برخی ها در زیر چادرهای اعطایی هلال احمر اسکان پیدا کرده بودند و برخی در منازل در امان مانده.
گروههای امدادی از شهرهای اطراف مشغول کار بودند و جاده ها شلوغ بود و تردد در آنها به آرامی پیش می رفت.
با اینکه ساعت 2 بعدظهر بود و هنوز ناهار نخورده بودیم تمام تلاش خود را می کردیم که زودتر به کرمانشاه برسیم. عمو خسته شده بود و از من خواست رانندگی کنم. احساس خواب داشتم قبل از اینکه پشت فرمان بنشینم دست و صورتم را خوب شستم.
در مسیر زن و مرد میانسالی دیدیم با اشاره دست آنها ایستادم و به آرمی پرسید کرمانشاه میروید؟
- بله بفرمایید سوار شوید.
پیرمرد سربندش را بدور صورتش به مانند مصیبت دیدگان بسته بود و اشکهای خانم و آه و ناله کردن او حکایت از غم سنگینی را داشت که در درون پنهان کرده بود.
پدر تماس گرفت و گوشی را به عمو دادم تا او پاسخ دهد.
همه ی تمرکزم را بر رانندگی گذاشته بودم و با آن ترافیک سنگین فرصت تلفن جواب دادن نبود.
پیرمرد ضمن عذرخواهی سیگاری را روشن کرد و به شدت پک می زد.
طاقت نیاوردم‌و پرسیدم منزلتان در زلزله آسیب دیده؟
پیرمرد گفت:
پسر و عروسم زیر آوار مانده بودند بخاطر شکستگی دست و پایشان منتقل شدن کرمانشاه، پس از اسکان بقیه ی خانواده در زیر چادر برای پیگیری درمان آنها به کرمانشا میریم.
- میدانید کدام بیمارستانند؟
بله پسر دیگرم بالای سر آنهاست.
عروسم را عمل کرده اند ولی پسرم تا قبل از اینکه سوار ماشین شما شویم هنوز در اتاق عمل بود.
همان لحظه تلفن همراهش زنگ خورد و شروع به پاسخ دادن کرد.
از الهی شکر، الهی شکر گفتنش معلوم شد خبر خوبی را شنیده.
تلفنش را که قطع کرد گفت:
خدا را شکر عمل پسر نیز بخوبی تمام شده.
روحیه آنها بهتر شد و خانم خوشحالی می کرد ما نیز از خوشحالی آنها احساس خوبی بهمون دست داد.
قبل از کرمانشاه در نزدیکی روستایی مسافرها از ماشین پیاده شدند گویا هماهنگ کرده بودند یکی از اقوام از آنجا آنها را به کرمانشاه ببرد.
مسیری که حداکثر در دو ساعت پیموده می شد را در سه ساعت گذراندیم و اول شب به کرمانشاه رسیدیم.
عمو نعمت گرسنه اش بود و به ساندویچی رفتیم و غذا خوردیم.
مانده بودیم از کجا و کدام بیمارستان برای پیدا کردن روژینا شروع کنیم.
عمو نعمت گفت از نزدیکترین بیمارستان تا دورترین بیمارستان را باید بگردیم.
فرقی نداره، شروع به گشتن نمودیم و دو بیمارستان را گشتیم و خبری نه از روژینا بود و نه از جناب اسعدی.
با آن وضعیت بجایی نمی رسیدیم.
عمو نعمت گفت:
زنگی به استادت بزن شاید او بتواند کمک کند.
چطور بفکر خودم نیامد،
شماره دکتر انوری را گرفتم، مشغول بود و بعد پنج دقیقه دوباره شماره را گرفتم باز هم مشغول بود.
برای بار سوم دکتر جواب داد.
به استاد موضوع رفتن به سرپل و آمدن به کرمانشاه را توضیح دادم.
استاد گفت:
در چند بیمارستان رفیق دارم و باشون تماس می گیرم چنانچه پیداشون کردم خبرتان می کنم.
او اصرار داشت برای استراحت و خواب به منزلشان برویم ولی ما که همه ی فکرمان پیدا کردن خبری از سرنوشت خانواده اسعدی بود تشکر کردیم و گفتیم فعلاً اجازه دهید خبر موثقی بدست آوریم بعدش تصمیمی خواهیم گرفت.
به سرعت یک ساعت گذشت و گشتن ما و تلفن زدن استاد بجایی نرسید.
یهویی یادم افتاد که به منزل پسرعموی کیومرث خان برویم، حتماً آنها خبری از خانواده اسعدی دارند.
عمو نعمت گفت آفرین فکر خوبیه، آره بریم خانه پسر عموی کیومرث خان.
به سرعت به سمت منزل آنها رفتم.
ماشین را مقابل درب منزلشان پارک کردم و به اتفاق عمو درب منزلشان رفتیم و زنگ در را فشار دادیم.
پسر نوجوانی در را باز کرد و پشت سرش خانمی دم در آمد.
سلام و احوالپرسی کردیم و گفتیم از دوستان خانوادگی کیومرث خان اسعدی هستیم و نگران وضعیت آنها بخاطر زلزله شده ایم.
بنده خدا تعارف کرد منزل برویم، تشکر کردیم و عمو پرسید از خان خبری دارید؟
- بله دیشب خان و دخترش را آوردن کرمانشاه خان پایش شکسته ولی وضعیت دختره بدتره و دست و لگنش بد جوری شکسته آنطور که دکترا گفتن ....
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
باورش سخت بود که روژینا و خانواده اش زیر آوار مانده باشند.
گریه امانم نمی داد تا اینکه عمو نعمت نهیبی زد و گفت:
پاشو بجای گریه کردن بریم و پیدایشان کنیم، هر اتفاقی که براشون افتاده با گریه که نمی شود جلوشو گرفت.
حق با عمو بود و باید بدنبال خانواده اسعدی می رفتیم تا وضعیت سلامتی آنها برایمان روشن شود.
سوار بر ماشین شدیم و در میان مردم ماتم زده و نگران به سمت کرمانشاه براه افتادیم. پس لرزهای گاه و بی گاه مردم را نگران کرده بود برخی ها در زیر چادرهای اعطایی هلال احمر اسکان پیدا کرده بودند و برخی در منازل در امان مانده.
گروههای امدادی از شهرهای اطراف مشغول کار بودند و جاده ها شلوغ بود و تردد در آنها به آرامی پیش می رفت.
با اینکه ساعت 2 بعدظهر بود و هنوز ناهار نخورده بودیم تمام تلاش خود را می کردیم که زودتر به کرمانشاه برسیم. عمو خسته شده بود و از من خواست رانندگی کنم. احساس خواب داشتم قبل از اینکه پشت فرمان بنشینم دست و صورتم را خوب شستم.
در مسیر زن و مرد میانسالی دیدیم با اشاره دست آنها ایستادم و به آرمی پرسید کرمانشاه میروید؟
- بله بفرمایید سوار شوید.
پیرمرد سربندش را بدور صورتش به مانند مصیبت دیدگان بسته بود و اشکهای خانم و آه و ناله کردن او حکایت از غم سنگینی را داشت که در درون پنهان کرده بود.
پدر تماس گرفت و گوشی را به عمو دادم تا او پاسخ دهد.
همه ی تمرکزم را بر رانندگی گذاشته بودم و با آن ترافیک سنگین فرصت تلفن جواب دادن نبود.
پیرمرد ضمن عذرخواهی سیگاری را روشن کرد و به شدت پک می زد.
طاقت نیاوردم‌و پرسیدم منزلتان در زلزله آسیب دیده؟
پیرمرد گفت:
پسر و عروسم زیر آوار مانده بودند بخاطر شکستگی دست و پایشان منتقل شدن کرمانشاه، پس از اسکان بقیه ی خانواده در زیر چادر برای پیگیری درمان آنها به کرمانشا میریم.
- میدانید کدام بیمارستانند؟
بله پسر دیگرم بالای سر آنهاست.
عروسم را عمل کرده اند ولی پسرم تا قبل از اینکه سوار ماشین شما شویم هنوز در اتاق عمل بود.
همان لحظه تلفن همراهش زنگ خورد و شروع به پاسخ دادن کرد.
از الهی شکر، الهی شکر گفتنش معلوم شد خبر خوبی را شنیده.
تلفنش را که قطع کرد گفت:
خدا را شکر عمل پسر نیز بخوبی تمام شده.
روحیه آنها بهتر شد و خانم خوشحالی می کرد ما نیز از خوشحالی آنها احساس خوبی بهمون دست داد.
قبل از کرمانشاه در نزدیکی روستایی مسافرها از ماشین پیاده شدند گویا هماهنگ کرده بودند یکی از اقوام از آنجا آنها را به کرمانشاه ببرد.
مسیری که حداکثر در دو ساعت پیموده می شد را در سه ساعت گذراندیم و اول شب به کرمانشاه رسیدیم.
عمو نعمت گرسنه اش بود و به ساندویچی رفتیم و غذا خوردیم.
مانده بودیم از کجا و کدام بیمارستان برای پیدا کردن روژینا شروع کنیم.
عمو نعمت گفت از نزدیکترین بیمارستان تا دورترین بیمارستان را باید بگردیم.
فرقی نداره، شروع به گشتن نمودیم و دو بیمارستان را گشتیم و خبری نه از روژینا بود و نه از جناب اسعدی.
با آن وضعیت بجایی نمی رسیدیم.
عمو نعمت گفت:
زنگی به استادت بزن شاید او بتواند کمک کند.
چطور بفکر خودم نیامد،
شماره دکتر انوری را گرفتم، مشغول بود و بعد پنج دقیقه دوباره شماره را گرفتم باز هم مشغول بود.
برای بار سوم دکتر جواب داد.
به استاد موضوع رفتن به سرپل و آمدن به کرمانشاه را توضیح دادم.
استاد گفت:
در چند بیمارستان رفیق دارم و باشون تماس می گیرم چنانچه پیداشون کردم خبرتان می کنم.
او اصرار داشت برای استراحت و خواب به منزلشان برویم ولی ما که همه ی فکرمان پیدا کردن خبری از سرنوشت خانواده اسعدی بود تشکر کردیم و گفتیم فعلاً اجازه دهید خبر موثقی بدست آوریم بعدش تصمیمی خواهیم گرفت.
به سرعت یک ساعت گذشت و گشتن ما و تلفن زدن استاد بجایی نرسید.
یهویی یادم افتاد که به منزل پسرعموی کیومرث خان برویم، حتماً آنها خبری از خانواده اسعدی دارند.
عمو نعمت گفت آفرین فکر خوبیه، آره بریم خانه پسر عموی کیومرث خان.
به سرعت به سمت منزل آنها رفتم.
ماشین را مقابل درب منزلشان پارک کردم و به اتفاق عمو درب منزلشان رفتیم و زنگ در را فشار دادیم.
پسر نوجوانی در را باز کرد و پشت سرش خانمی دم در آمد.
سلام و احوالپرسی کردیم و گفتیم از دوستان خانوادگی کیومرث خان اسعدی هستیم و نگران وضعیت آنها بخاطر زلزله شده ایم.
بنده خدا تعارف کرد منزل برویم، تشکر کردیم و عمو پرسید از خان خبری دارید؟
- بله دیشب خان و دخترش را آوردن کرمانشاه خان پایش شکسته ولی وضعیت دختره بدتره و دست و لگنش بد جوری شکسته آنطور که دکترا گفتن ....
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Dec, 21:26
سخنی با کاربران محترم کانال
اخیرا چه در فضای مجازی و چه در فضای حقیقی کاربران سوالاتی مبنی براینکه در ازای راه اندازی کردن این کانال مدیریت کانال چقدر حقوق میگیرد و یا چه چیزی از طرف دولت عاید مدیر کانال میشود ؟
لازم بذکر است این کانال یک کانال کاملا فرهنگی و مردمی بدور از هرگونه اخبار سیاسی می‌باشد
و این کانال بنا به انگیزه شخصی خودم بدون حمایت از جوانب خاصی جهت زنده نگه داشتن آداب و رسوم گذشتگان و فرهنگ غنی لری راه اندازی نموده ام
و زنده نگهداشتن آداب و رسوم بزرگان و فرهنگ غنی لری نیاز به حمایت کسی ندارد و فقط فقط یه کم غیرت می خواهد که سنت گذشتگان به فراموشی سپرده نشود
و ما در کانال چه از طریق داستان و کلیپ و هر چیز دیگه ای که بر مبنای قواعد و اصول فرهنگ زندگی بزرگان باشد جهت رضایتمندی و آشنایی کاربران عزیز کانال با زندگی بزرگان درج خواهیم کرد
پس فقط تنها حقوق ما رضایتمندی شما کاربران عزیز کانال می باشد
باتشکر
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اخیرا چه در فضای مجازی و چه در فضای حقیقی کاربران سوالاتی مبنی براینکه در ازای راه اندازی کردن این کانال مدیریت کانال چقدر حقوق میگیرد و یا چه چیزی از طرف دولت عاید مدیر کانال میشود ؟
لازم بذکر است این کانال یک کانال کاملا فرهنگی و مردمی بدور از هرگونه اخبار سیاسی می‌باشد
و این کانال بنا به انگیزه شخصی خودم بدون حمایت از جوانب خاصی جهت زنده نگه داشتن آداب و رسوم گذشتگان و فرهنگ غنی لری راه اندازی نموده ام
و زنده نگهداشتن آداب و رسوم بزرگان و فرهنگ غنی لری نیاز به حمایت کسی ندارد و فقط فقط یه کم غیرت می خواهد که سنت گذشتگان به فراموشی سپرده نشود
و ما در کانال چه از طریق داستان و کلیپ و هر چیز دیگه ای که بر مبنای قواعد و اصول فرهنگ زندگی بزرگان باشد جهت رضایتمندی و آشنایی کاربران عزیز کانال با زندگی بزرگان درج خواهیم کرد
پس فقط تنها حقوق ما رضایتمندی شما کاربران عزیز کانال می باشد
باتشکر
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Dec, 19:30
تردید: قسمت سی و نهم
پدر موضوع را تلفنی برای عمو نعمت تعریف.
وقتی که در پارک چغاسبز ماشین ها را پارک کردیم و همگی دور هم نشسته بودیم عمو نعمت نیز چندین بار شماره همراه آقای اسعدی را گرفت و هر بار اعلام می کرد مشترک موردنظر در دسترس نمی باشد.
وضعیت خوبی نبود هر کدام، از در دسترس نبودن خانواده اسعدی برداشتی می کرد.
از پدر خواستم اجازه دهد ماشین را بردارم و به سرپل بروم، پدر قبول نمی کرد و می گفت ان شا الله مشکلی پیش نیامده فعلاً وضعیت خودمان هم معلوم نیست صبر کنیم تا ببینم چه پیش می آید.
تا نیمه شب چند بار دیگر زمین لرزید ولی خوشبختانه شدت آن کم بود.
از عمو خواستم با پدر صحبت کند تا اجازه دهد به سرپل بروم.
او گفت:
اگر قرار بر رفتن باشد خودم نیز باهات می آیم. تنهایی حق رفتن نداری.
پدر از پیشنهاد عمو استقبال کرد و گفت:
شما با هم بروید من مواظب بقیه هستم.
او از پدر خواست آدرس منزل آقای اسعدی را که برایش ارسال کرده بود را برایش ارسال کند تا وقتی به سرپل ذهاب رسیدیم بتوانیم راحت تر منزل آنها را پیدا کنیم.
هوا کمی سرد بود با اینحال بر روی زیلو دراز کشیده بودیم گاهی چرتی میزدیم.
حدود ساعت چهار صبح عمو صدایم زد و گفت آماده شو تا حرکت کنیم.
پدر آخرین توصیه ها را کرد و قرار شد مرتب با پدر در ارتباط باشیم.
خوشبختانه عمو گوشی نوکیای ساده ای داشت که هم شارژ باطریش پر بود و هم به آسانی شارژ آن کم نمی شد.
با اینکه پمپ بنزین خروجی شهر شلوغ بود در صف ایستادیم و باک ماشین را پس از معطلی زیاد پر کردیم.
قبل از اینکه از شهر خارج شویم به منزل عمو نعمت رفتیم و زیلو و چند پتو در صندوق عقب ماشین گذاشتیم و راه افتادیم.
قبل از اینکه به چوار برسیم. پدر تماس گرفت او از اینکه هنوز به چوار نرسیده بودیم تعجب کرد و پرسید اتفاقی افتاده که اینقدر دیر رفتید؟
- نه، الحمدلله موضوع خاصی نبوده پمپ بنزین کمی شلوغ بود و بعد هم رفتیم تا منزل عمو پتو با خودمان بردیم.
- آفرین خوب کاری کردید. برید به امان خدا باز هم زنگ می زنم.
در طول مسیر مردم زیادی در اطراف جاده و بویژه در داخل پارکهای شهر ایوان اتراق کرده بودند.
وقتی که ایوان را رد کردیم عمو گفت برای اینکه زودتر به سرپل برسیم یک راه میانبر هست که از آنجا میروم.
- راه میانبری که می گویی مسیرش از کجا رد می شه؟
- بعد از زرنه محلی بنام نودار قرار دارد که وقتی از آن مسیر برویم خیلی زود به گیلانغرب می رسیم و از آنجا تا سرپل نیز راه زیادی نیست.
همانطور که عمو گفته بود واقعا مسیر کوتاهی بود و سریع به گیلانغرب رسیدیم مسیر گیلان به سمت قصر شیرین و سرپل ذهاب خیلی شلوغ بود و تردد به کندی انجام می شد.
نیروهای امدادی زیادی در طول مسیر دیده می شدند که سعی می کردند خودشان را به سرعت به مناطق زلزله زده برسانند.
هر چه جلوتر می رفتیم مسیر شلوغ تر می شد و تردد سخت تر، بیشتر مسیر را برای تردد خودروهای امدادی اختصاص داده بودند.
پدر مرتب تماس می گرفت و ما نیز محل استقرارمان را برایش می گفتیم.
خوشبختانه آنها به خانه رفته بودند و وضعیت مساعدی داشتند.
روستاهای مسیر متاسفانه به شدت آسیب دیده بودند و آنگونه که مردمی که از سمت سرپل می آمدند تعریف میکردند بخش زیادی از شهر آسیب دیده و منازل زیادی تخریب شده.
همچنان تلفنهای روژینا و آقای اسعدی در دسترس نبود وقتی شنیدم مشکل آنتن دهی شهر سرپل سریع رفع گردیده در دسترس نبودن آنها خیلی برایم آزار دهنده بود.
نگرانیم دوچندان شده بود.
عمو چند بار دل داریم داد و گفت:
به خدا توکل کن انشاالله حادثه تلخی برایشان پیش نیامده.
وقتی وارد شهر شدیم و حجم خسارات را از نزدیک دیدیم نگرانیمان خیلی بیشتر از قبل شد.این نگرانی به وضوح در چهره ی عمو نیز دیده می شد.
با کمک مردم و نیروهای امدادی به سمت آدرس منزل آقای اسعدی رفتیم.
متاسفانه حجم تخریب منازل در آن مسیر زیاد بود، دیدن زن و بچه هایی که گریان و نالان در سطح شهر بدنبال عزیزانشان بودند دل هر بیننده ای بدرد می آمد.
وقتی طبق آدرس به منزل آقای اسعدی رسیدیم آنچه را که می دیدیم را باور نداشتیم، قسمتهایی از منزل آنها به شدت تخریب شده بود. و مابقی نیز بدجوری ترک برداشته بود.
از همسایه ها جویای سرنوشت ساکنین آن منزل شدیم، کسی دقیق نمی دانست چه بر سر آنها آمده است.
یکی از همسایه ها که تازه به آن محل آمده بود و اتفاقا آقای اسعدی را می شناخت گفت:
متاسفانه شنیدم خانواده آنها زیر آوار افتاده بودند و به کمک مردم از زیر آوار خارج شده و برای مداوا به کرمانشاه برده اند، ظاهرا حال دخترشان وخیم بوده خدا کمک کند اتفاق بدی برای او نیفتاده باشد.
سرم گیج می رفت و تحمل آنچه بر روژینا گذشته بود برایم سخت بود.
بر زمین نشستم بی اختیار گریه کردم، خیلی زجر آور بود در حالیکه آماده جشن نشان، می شدی زیر آوار بمانی!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
پدر موضوع را تلفنی برای عمو نعمت تعریف.
وقتی که در پارک چغاسبز ماشین ها را پارک کردیم و همگی دور هم نشسته بودیم عمو نعمت نیز چندین بار شماره همراه آقای اسعدی را گرفت و هر بار اعلام می کرد مشترک موردنظر در دسترس نمی باشد.
وضعیت خوبی نبود هر کدام، از در دسترس نبودن خانواده اسعدی برداشتی می کرد.
از پدر خواستم اجازه دهد ماشین را بردارم و به سرپل بروم، پدر قبول نمی کرد و می گفت ان شا الله مشکلی پیش نیامده فعلاً وضعیت خودمان هم معلوم نیست صبر کنیم تا ببینم چه پیش می آید.
تا نیمه شب چند بار دیگر زمین لرزید ولی خوشبختانه شدت آن کم بود.
از عمو خواستم با پدر صحبت کند تا اجازه دهد به سرپل بروم.
او گفت:
اگر قرار بر رفتن باشد خودم نیز باهات می آیم. تنهایی حق رفتن نداری.
پدر از پیشنهاد عمو استقبال کرد و گفت:
شما با هم بروید من مواظب بقیه هستم.
او از پدر خواست آدرس منزل آقای اسعدی را که برایش ارسال کرده بود را برایش ارسال کند تا وقتی به سرپل ذهاب رسیدیم بتوانیم راحت تر منزل آنها را پیدا کنیم.
هوا کمی سرد بود با اینحال بر روی زیلو دراز کشیده بودیم گاهی چرتی میزدیم.
حدود ساعت چهار صبح عمو صدایم زد و گفت آماده شو تا حرکت کنیم.
پدر آخرین توصیه ها را کرد و قرار شد مرتب با پدر در ارتباط باشیم.
خوشبختانه عمو گوشی نوکیای ساده ای داشت که هم شارژ باطریش پر بود و هم به آسانی شارژ آن کم نمی شد.
با اینکه پمپ بنزین خروجی شهر شلوغ بود در صف ایستادیم و باک ماشین را پس از معطلی زیاد پر کردیم.
قبل از اینکه از شهر خارج شویم به منزل عمو نعمت رفتیم و زیلو و چند پتو در صندوق عقب ماشین گذاشتیم و راه افتادیم.
قبل از اینکه به چوار برسیم. پدر تماس گرفت او از اینکه هنوز به چوار نرسیده بودیم تعجب کرد و پرسید اتفاقی افتاده که اینقدر دیر رفتید؟
- نه، الحمدلله موضوع خاصی نبوده پمپ بنزین کمی شلوغ بود و بعد هم رفتیم تا منزل عمو پتو با خودمان بردیم.
- آفرین خوب کاری کردید. برید به امان خدا باز هم زنگ می زنم.
در طول مسیر مردم زیادی در اطراف جاده و بویژه در داخل پارکهای شهر ایوان اتراق کرده بودند.
وقتی که ایوان را رد کردیم عمو گفت برای اینکه زودتر به سرپل برسیم یک راه میانبر هست که از آنجا میروم.
- راه میانبری که می گویی مسیرش از کجا رد می شه؟
- بعد از زرنه محلی بنام نودار قرار دارد که وقتی از آن مسیر برویم خیلی زود به گیلانغرب می رسیم و از آنجا تا سرپل نیز راه زیادی نیست.
همانطور که عمو گفته بود واقعا مسیر کوتاهی بود و سریع به گیلانغرب رسیدیم مسیر گیلان به سمت قصر شیرین و سرپل ذهاب خیلی شلوغ بود و تردد به کندی انجام می شد.
نیروهای امدادی زیادی در طول مسیر دیده می شدند که سعی می کردند خودشان را به سرعت به مناطق زلزله زده برسانند.
هر چه جلوتر می رفتیم مسیر شلوغ تر می شد و تردد سخت تر، بیشتر مسیر را برای تردد خودروهای امدادی اختصاص داده بودند.
پدر مرتب تماس می گرفت و ما نیز محل استقرارمان را برایش می گفتیم.
خوشبختانه آنها به خانه رفته بودند و وضعیت مساعدی داشتند.
روستاهای مسیر متاسفانه به شدت آسیب دیده بودند و آنگونه که مردمی که از سمت سرپل می آمدند تعریف میکردند بخش زیادی از شهر آسیب دیده و منازل زیادی تخریب شده.
همچنان تلفنهای روژینا و آقای اسعدی در دسترس نبود وقتی شنیدم مشکل آنتن دهی شهر سرپل سریع رفع گردیده در دسترس نبودن آنها خیلی برایم آزار دهنده بود.
نگرانیم دوچندان شده بود.
عمو چند بار دل داریم داد و گفت:
به خدا توکل کن انشاالله حادثه تلخی برایشان پیش نیامده.
وقتی وارد شهر شدیم و حجم خسارات را از نزدیک دیدیم نگرانیمان خیلی بیشتر از قبل شد.این نگرانی به وضوح در چهره ی عمو نیز دیده می شد.
با کمک مردم و نیروهای امدادی به سمت آدرس منزل آقای اسعدی رفتیم.
متاسفانه حجم تخریب منازل در آن مسیر زیاد بود، دیدن زن و بچه هایی که گریان و نالان در سطح شهر بدنبال عزیزانشان بودند دل هر بیننده ای بدرد می آمد.
وقتی طبق آدرس به منزل آقای اسعدی رسیدیم آنچه را که می دیدیم را باور نداشتیم، قسمتهایی از منزل آنها به شدت تخریب شده بود. و مابقی نیز بدجوری ترک برداشته بود.
از همسایه ها جویای سرنوشت ساکنین آن منزل شدیم، کسی دقیق نمی دانست چه بر سر آنها آمده است.
یکی از همسایه ها که تازه به آن محل آمده بود و اتفاقا آقای اسعدی را می شناخت گفت:
متاسفانه شنیدم خانواده آنها زیر آوار افتاده بودند و به کمک مردم از زیر آوار خارج شده و برای مداوا به کرمانشاه برده اند، ظاهرا حال دخترشان وخیم بوده خدا کمک کند اتفاق بدی برای او نیفتاده باشد.
سرم گیج می رفت و تحمل آنچه بر روژینا گذشته بود برایم سخت بود.
بر زمین نشستم بی اختیار گریه کردم، خیلی زجر آور بود در حالیکه آماده جشن نشان، می شدی زیر آوار بمانی!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Dec, 17:51
موسیقی لکی
آوای گرم و دلنشین استاد فیروز تتری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
آوای گرم و دلنشین استاد فیروز تتری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Dec, 15:45
⚡⚡⚡بزرگ فروشگاه شهر کفش تولید کننده و توزیع کننده انواع کفش در همه سایزها💫💫💫
👈در عرصه تولید و همکاری با دیگر تولید کنندگان با قیمت کارخانه به شرح ذیل توزیع میکند💫💫💫💫💫💫💫
👈انواع کتونی _کف دوخت مردانه 388و488تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع کتونی_ کف دوخت دخترانه 388و488تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع کتونی بچگانه ،پسرانه و دخترانه 388تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈کتونی بچگانه _پسرانه و دخترانه از سایز 25تا 30👈👈👈288تومان⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع دمپایی فانتزی مرد و زن 177تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع کفشهای مجلسی مردانه_و کالج مردانه 488 تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👌👌آدرس :آبدانان خ 15 خرداد جنوبی
👈فروشگاه شهر کفش💫💫💫💫💫
👈گالری کفش آقای ناصر پورمند
T:09159762774
👈در عرصه تولید و همکاری با دیگر تولید کنندگان با قیمت کارخانه به شرح ذیل توزیع میکند💫💫💫💫💫💫💫
👈انواع کتونی _کف دوخت مردانه 388و488تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع کتونی_ کف دوخت دخترانه 388و488تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع کتونی بچگانه ،پسرانه و دخترانه 388تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈کتونی بچگانه _پسرانه و دخترانه از سایز 25تا 30👈👈👈288تومان⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع دمپایی فانتزی مرد و زن 177تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👈انواع کفشهای مجلسی مردانه_و کالج مردانه 488 تومان⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡
👌👌آدرس :آبدانان خ 15 خرداد جنوبی
👈فروشگاه شهر کفش💫💫💫💫💫
👈گالری کفش آقای ناصر پورمند
T:09159762774
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
01 Dec, 17:57
تردید: قسمت سی و هشتم
عمو نعمت لبخندی زد و گفت:
امروز صبح آقا محمودد به کتابفروشی آمده من جریان چپ شدن ماشین و خواستگاری برای فاروق را برایش گفتم.
به همین خاطر اینجا آمدن.
پدر برای استقبال آنها بطرف حیاط رفت و مادر نیز پشت سرش.
آنها وارد منزل شدند، با دیدنم کلی خدا را شکر کردند و پس از احوالپرسی بر روی مبل نشستند.
بازار حرف و شوخی با ورود عمو نعمت به مباحث، گرم تر از قبل شده بود.
زهره و مادر برای میهمانان میوه آوردند.
خان دایی به پدر گفت:
آبجی ما بی معرفتی کرده و موضوع خواستگاری برای فاروق را به ما نگفته، شما چرا اطلاع ندادید.
خدا میداند وقتی آقا نعمت موضوع را گفت بسیار خوشحال شدم.
- حق با شماست ولی چه بگویم که کمال همنشین در منه پیر مرد اثر کرده و فراموش کردم موضوع را به شما بگویم. الان نیز ضمن عذرخواهی از شما دعوت میکنم روز دوشنبه قدم رنجه نموده و ما را همراهی کنید.
مادر نیزعذرخواهی کرد وگفت:
خان داداش و زن داداش حتما باید با ما بیایند.
برخلاف انتظار زن دایی گفت:
آقا محمود شما هم سخت نگیر این بندگان خدا از بس دنبال کارها بودن فراموش کردن، حتی اگه تو نیایی من عمری باشد همراه آنها می روم.
- حالا که اینطور شد ان شاالله دوشنبه ما نیز همرا مرادخان میرویم.
مادر گفت:
ما تقریبا خریدامون را کردیم و کار آنچنانی نداریم فردا شب همگی شام منزل مایید تا هم شامی باهم خورده باشیم و هم هماهنگی های لازم را برای زمان حرکت داشته باشیم.
عمو نعمت گفت من موافق شامم ولی مشروط بر اینکه کباب بره بخوریم نه مرغ برقی!
وقتی میهمانها رفتند پدر از معرفت و مردانگی دایی زیاد تعریف کرد و گفت:
شاید اگر من جای او بودم حاضر نمی شدم در خواستگاری شرکت کنم ولی انصافا محمودخان مرد بزرگی است و مردانگی اش را ثابت کرد.
روز بعد مادر و زن عمو را صبح به بازار بردم و خریدهاشون را تکمیل کردند سر ظهر به منزل آمدیم.
پدر یک شقه گوشت بره برای کباب شام آورده بود.
عصر همراه پدر به بازار رفتیم و شلوارم را از خیاطی گرفتم و بعد به همراه پدر به بنکدارهای خیابان سمندری رفتیم و یک کیسه برنج یک حلب روغن و مقداری قند خریدیم تا فردا با خود به رسم گذشته برای منزل کیومرث خان ببریم.
به منزل که رسیدیم مادر بساط شام را مهیا کرده بود و منتظر میهمانان بود.
قبل از غروب اول دایی و خانواده به منزلمان آمدند. شکوفه بهم تبریک گفت و آرزوی موفقیت کرد.
با فاصله کمی عمو نعمت و زن عمو نیز آمدند عمو از دیدن گوشتهای به سیخ کشیده شد ابراز خوشحالی کرد و گفت:
زغالا رو روشن کنید گوشتا سردشونه.
شام مفصل و بیادماندنی ای خوردیم. بعد شام پدر گفت که به آقای اسعدی گفته سه خانواده برای نشان به منزلشان می رویم و او نیز گفته منتظرمان می باشد.
مادر از زهره خواست برای میهمانان میوه بیاورد. زهره مقداری سیب و نارنگی داخل دیس بزرگی گذاشته بود و بطرف ما می آمد. زهره هنوز به پذیرایی نرسیده بود که زمین به شدت لرزید به گونه ای که میوه ها از دست زهره افتادند و در سطح منزل پخش شدند.
زهره از ترس جیغ می کشید و پدر و عمو نعمت او را به آرامش دعوت می کردند.
وسایل داخل کمدها بهم می خوردند و بصدا در می آمدند لوستر وسط حال بشدت تاب می خورد هر لحظه امکان افتادن آن می رفت.
همگی حیران و متعجب خدا و ائمه را به کمک می خواستیم.
وقتی که زمین لرزه به اتمام رسید پدر گفت بهتره همگی بیرون از منزل برویم. دایی و زندایی سریع خداحافظی گرفتند و بطرف منزل خودشان.
وقت رفتن زن دایی به مادر گفت:
ان شاالله کار خیرتون مبارک باشه و خدا را شکر فاروق را سرحال دیدیم.
احتمالا بچه ها ترسیدن و با اجازتون بریم سراغشون.
برا بدرقه آنها به خیابان رفتم جمعیت زیادی داخل خیابان بود، عده ای به سرعت با ماشین می رفتند.
عمو از پدر خواست با توجه به احتمال تکرار زلزله به پارک برویم. پدر نیز قبول کرد و همگی سوار ماشین ها شدیم و بطرف پارک چغاسبز رفتیم.
پمپ بنزینهای مسیر مملو از ماشین بود و با اینکه مدت زیادی از زلزله نگذشته بود خیلی شلوغ بودند.
پدر رادیو ماشین را روشن کرد و به اطلاعیه ها گوش میدادیم. مجری از مردم می خواست خونسردی خود را حفظ کنند و حتی المقدور تا یک ساعت دیگر در فضای باز بمانند.
وقتی که مجری اعلام کرد برابر اعلام مرکز زلزله نگاری ایران کانون زلزله پنج کیلومتری شهر ازگله کرمانشاه بود بیکباره دلم ریخت و وقتی گفت شدت آن ۷ ریشتر و شهرهای قصرشیرن سرپل ذهاب و ثلاث باباجانی در استان کرمانشاه دچار خسارات زیادی شده اند ناراحتی ام دو چندان شد.
شماره روژینا را گرفتم، در دسترس نبود پدر نیز نگران شد او هم هر چه شماره کیومرث خان را می گرفت او نیز در دسترس نبود.
همگی نگران وضعیت پیش آمده بودیم و در عین حال چاره کار را نمی دانستیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
عمو نعمت لبخندی زد و گفت:
امروز صبح آقا محمودد به کتابفروشی آمده من جریان چپ شدن ماشین و خواستگاری برای فاروق را برایش گفتم.
به همین خاطر اینجا آمدن.
پدر برای استقبال آنها بطرف حیاط رفت و مادر نیز پشت سرش.
آنها وارد منزل شدند، با دیدنم کلی خدا را شکر کردند و پس از احوالپرسی بر روی مبل نشستند.
بازار حرف و شوخی با ورود عمو نعمت به مباحث، گرم تر از قبل شده بود.
زهره و مادر برای میهمانان میوه آوردند.
خان دایی به پدر گفت:
آبجی ما بی معرفتی کرده و موضوع خواستگاری برای فاروق را به ما نگفته، شما چرا اطلاع ندادید.
خدا میداند وقتی آقا نعمت موضوع را گفت بسیار خوشحال شدم.
- حق با شماست ولی چه بگویم که کمال همنشین در منه پیر مرد اثر کرده و فراموش کردم موضوع را به شما بگویم. الان نیز ضمن عذرخواهی از شما دعوت میکنم روز دوشنبه قدم رنجه نموده و ما را همراهی کنید.
مادر نیزعذرخواهی کرد وگفت:
خان داداش و زن داداش حتما باید با ما بیایند.
برخلاف انتظار زن دایی گفت:
آقا محمود شما هم سخت نگیر این بندگان خدا از بس دنبال کارها بودن فراموش کردن، حتی اگه تو نیایی من عمری باشد همراه آنها می روم.
- حالا که اینطور شد ان شاالله دوشنبه ما نیز همرا مرادخان میرویم.
مادر گفت:
ما تقریبا خریدامون را کردیم و کار آنچنانی نداریم فردا شب همگی شام منزل مایید تا هم شامی باهم خورده باشیم و هم هماهنگی های لازم را برای زمان حرکت داشته باشیم.
عمو نعمت گفت من موافق شامم ولی مشروط بر اینکه کباب بره بخوریم نه مرغ برقی!
وقتی میهمانها رفتند پدر از معرفت و مردانگی دایی زیاد تعریف کرد و گفت:
شاید اگر من جای او بودم حاضر نمی شدم در خواستگاری شرکت کنم ولی انصافا محمودخان مرد بزرگی است و مردانگی اش را ثابت کرد.
روز بعد مادر و زن عمو را صبح به بازار بردم و خریدهاشون را تکمیل کردند سر ظهر به منزل آمدیم.
پدر یک شقه گوشت بره برای کباب شام آورده بود.
عصر همراه پدر به بازار رفتیم و شلوارم را از خیاطی گرفتم و بعد به همراه پدر به بنکدارهای خیابان سمندری رفتیم و یک کیسه برنج یک حلب روغن و مقداری قند خریدیم تا فردا با خود به رسم گذشته برای منزل کیومرث خان ببریم.
به منزل که رسیدیم مادر بساط شام را مهیا کرده بود و منتظر میهمانان بود.
قبل از غروب اول دایی و خانواده به منزلمان آمدند. شکوفه بهم تبریک گفت و آرزوی موفقیت کرد.
با فاصله کمی عمو نعمت و زن عمو نیز آمدند عمو از دیدن گوشتهای به سیخ کشیده شد ابراز خوشحالی کرد و گفت:
زغالا رو روشن کنید گوشتا سردشونه.
شام مفصل و بیادماندنی ای خوردیم. بعد شام پدر گفت که به آقای اسعدی گفته سه خانواده برای نشان به منزلشان می رویم و او نیز گفته منتظرمان می باشد.
مادر از زهره خواست برای میهمانان میوه بیاورد. زهره مقداری سیب و نارنگی داخل دیس بزرگی گذاشته بود و بطرف ما می آمد. زهره هنوز به پذیرایی نرسیده بود که زمین به شدت لرزید به گونه ای که میوه ها از دست زهره افتادند و در سطح منزل پخش شدند.
زهره از ترس جیغ می کشید و پدر و عمو نعمت او را به آرامش دعوت می کردند.
وسایل داخل کمدها بهم می خوردند و بصدا در می آمدند لوستر وسط حال بشدت تاب می خورد هر لحظه امکان افتادن آن می رفت.
همگی حیران و متعجب خدا و ائمه را به کمک می خواستیم.
وقتی که زمین لرزه به اتمام رسید پدر گفت بهتره همگی بیرون از منزل برویم. دایی و زندایی سریع خداحافظی گرفتند و بطرف منزل خودشان.
وقت رفتن زن دایی به مادر گفت:
ان شاالله کار خیرتون مبارک باشه و خدا را شکر فاروق را سرحال دیدیم.
احتمالا بچه ها ترسیدن و با اجازتون بریم سراغشون.
برا بدرقه آنها به خیابان رفتم جمعیت زیادی داخل خیابان بود، عده ای به سرعت با ماشین می رفتند.
عمو از پدر خواست با توجه به احتمال تکرار زلزله به پارک برویم. پدر نیز قبول کرد و همگی سوار ماشین ها شدیم و بطرف پارک چغاسبز رفتیم.
پمپ بنزینهای مسیر مملو از ماشین بود و با اینکه مدت زیادی از زلزله نگذشته بود خیلی شلوغ بودند.
پدر رادیو ماشین را روشن کرد و به اطلاعیه ها گوش میدادیم. مجری از مردم می خواست خونسردی خود را حفظ کنند و حتی المقدور تا یک ساعت دیگر در فضای باز بمانند.
وقتی که مجری اعلام کرد برابر اعلام مرکز زلزله نگاری ایران کانون زلزله پنج کیلومتری شهر ازگله کرمانشاه بود بیکباره دلم ریخت و وقتی گفت شدت آن ۷ ریشتر و شهرهای قصرشیرن سرپل ذهاب و ثلاث باباجانی در استان کرمانشاه دچار خسارات زیادی شده اند ناراحتی ام دو چندان شد.
شماره روژینا را گرفتم، در دسترس نبود پدر نیز نگران شد او هم هر چه شماره کیومرث خان را می گرفت او نیز در دسترس نبود.
همگی نگران وضعیت پیش آمده بودیم و در عین حال چاره کار را نمی دانستیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
01 Dec, 15:42
#مورموری_قدیم
معلم و دانش آموزان دهه شصت ( سال ۶۳ )
عکاس و مدیر مدرسه؛ استاد عبدالکریم منصوری به همراه دانش آموزان در اردو اطراف روستای مورموری . سال ۶۲ یا ۶۳
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
معلم و دانش آموزان دهه شصت ( سال ۶۳ )
عکاس و مدیر مدرسه؛ استاد عبدالکریم منصوری به همراه دانش آموزان در اردو اطراف روستای مورموری . سال ۶۲ یا ۶۳
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Nov, 18:52
ویر تو
#شعر_لکی
شاعر:مهدی کیانی برخوردار
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
#شعر_لکی
شاعر:مهدی کیانی برخوردار
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Nov, 18:42
تردید: قسمت سی و ششم
پدر شامش را به آرامی تمام کرد و پس از شستن دست و صورت به عمو گفت شماره آقای اسعدی را بگیرد.
عمو نعمت نیز پس از گرفتن شماره کیومرث خان و احوالپرسی به او گفت:
خان داداش مراد، پدر آقا فاروق میخواهد با شما صحبت کند.
قلبم داشت از جا کنده می شد.
سکوت عجیبی حکم فرما بود و همه داشتیم پدر را با دقت نگاه می کردیم.
برخلاف ما پدر به آرامی و در کمال ادب ابتدا از خان برای تماسی که بخاطر من داشته بود تشکر کرد و پس از صحبتهای دیگر در آخر گفت:
چنانچه اجازه دهید به اتفاق خانواده و داداش نعمت و خانوادش دوشنبه جهت آشنایی و عرض ادب خدمت برسیم.
اینکه پدر چه پاسخی شنید را نمی دانم ولی مرتب می گفت:
بله، حق با شماست، درست می فرمایید.
بله، بله منتظر تماستون می مانم.
بله،انشاالله، حتماً، به امید خدا.
پس از خداحافظی بابا همگی با هم پرسیدیم:
چی گفت!
فعلا چایی برام بیارید، سرحال شدم همه چیز را خواهم گفت.
خسته شدم اینقدر حرف زدم.
از خوش شانسی ما پدر آن شب شوخیش گرفته بود و همه چیز را به بعد محول می کرد.
مادر چای نباتی برای پدر آورد و گفت:
اینم چای نبات، بخور دیگه بهانه نیار بگو آقای اسعدی چه گفت.
پدر چای می نوشید و می خندید.
من داشتم از اضطراب غش می کردم او بی خیال چای می خورد.
بعد از اتمام چای عمو نعمت که تا بحال ساکت بود گفت:
خان داداش حرف می زنی یا خودم تماس بگیرم.
- نه آقا چرا به زحمت بیفتی، الان میگویم.
او حرفی را که منتظرش بودم زد.
- چه حرفی؟
- هیچی ضمن استقبال و خوش آمدگویی گفت اجازه بدید با خانواده مشورت کنم بعد خبرتون میکنم که دوشنبه بیایید یا روز دیگری؟
- ای بابا حالا چه فرقی می کند، چه روزی باشد؟
- به هر حال آن روز باید خودش باشد دخترش باشه قوم و خویش درجه یکش باشه.
حق با او بود منم بودم می گفتم اجازه بدید با خانواده مشورت کنم بعد خبر می دهم.
یادم افتاد روژینا بهم گفت تا دوشنبه در سرپل ذهاب می ماند.
احتمالاً همان دوشنبه را اعلام کنند.
مادر مقداری شکولات آورد و بینمان تقسیم کرد.
زن عمو به مادر و زهره گفت:
از فردا بفکر خرید لباس برا خودمان و عروس خانم باشیم.
زهره خندید و گفت:
البته امروز من برای روژینا یک روسری خریدم.
تازه فهمیدم آن همه پاساژگردی با پای لنگم به چه خاطر بوده!
به زن عمو گفتم امروز عصر دوساعت با پای پر از دردم دنبال زهره از این پاساژ به آن پاساژ می رفتیم تا اینکه یک روسری خرید اگر میدانستم از همان اولین مغازه ده تا روسری می خریدم و این همه اذیت نمی شدم.
عمو نعمت گفت:
تازه اولت جانم، من و بابات و بگو چی کشیدیم.
حالا مانده اینقدر طی این یکی دو روزه خانمها را ببری و برگردونی که اسم خودتو هم فراموش کنی؟
- من در خدمت مادر و زن عمو هستم.
- مادر به فدای قلب نازنینت، باید اول یکدست کت و شلوار شیک بخری.
کفش و پیراهن ستشون همراه با یک ساعت شیک هم یادت باشه.
- کوتاه بیا خانم،
هی از حالا ولخرجی نکن، لباسای خودش که خوبن نیاز به کت و شلوار تازه نداره!
میدونی پول اینها که گفتی چقدر میشه!
- مقداری پس انداز دارم فعلا پول ازت نمی خوام اگر کم آوردم خبرت میکنم.
- خیلی خوب، داداش نعمت، زن داداش شما هم شاهد باشید فردا نیاد بگه پول میخوام پیش همه گفت پول پس انداز داره.
عمو نعمت که همیشه حاضر جوابه گفت:
من که اینطور نشنیدم ولی شنیدم شما گفتی کارت بانک ملی ات را بهش میدی هر چه خواست بخره!
- ای داداش ناقلا من از ای حرفها نمی زنم اون تو بودی که گفتی قبول کن خرج عروسی با من!
- آره گفتم، بخاطر این بود که تو قبول کنی و الا همه می دونند که پدر داماده که همه خرج ها را می ده.
گرم گپ و گفت بودیم که تلفن عمو زنگ خورد.
همه ساکت شدیم که جناب اسعدیه ولی بر خلاف انتظار یکی دیگر از دوستای عمو بود.
بالاخره پس از کلی شوخی و خنده عمو عیال آماده رفتن شدن.
اتفاقاً باز قبل رفتن تلفن عمو زنگ خورد.
عمو گفت ساکت وایسید کیومرث خانه.
همه ساکت شدیم و عمو پس از خداحافظی با آقای اسعدی گفت:
آقای اسعدی گفتن دوشنبه صبح منتظرمان است.
صلواتی فرستادیم و پدر از عمو نعمت خواست شماره کیومرٍث خان را براش بفرسته تا خوش هم باش تماس داشته باشد.
پس از رفتن عمو نعمت زهره و مادر وسایلها را جمع کردند و برای خریدای فردا صبح برنامه ریزی می کردند.
من نیز یک قرص مسکن خوردم رفتم بالای تختم در اتاقم دراز کشیدم.
اول صبح مامان بالای سرم گرفته بود که پا شو روز از نیمه گذشته، چقدر می خوابی؟
دیرمان شده باید بریم خرید.
جالب بود حرف خرید که به میان آمد دیگر هیچکدام جویای حالم نمی شدند.
اصلا از یاد برده بودند که من داخل ماشینی بودم که چپ کرده بود.
چاره ای نبود باید باشون می رفتم.
پس از صرف صبحانه به خانوادگی به بازار رفتیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
پدر شامش را به آرامی تمام کرد و پس از شستن دست و صورت به عمو گفت شماره آقای اسعدی را بگیرد.
عمو نعمت نیز پس از گرفتن شماره کیومرث خان و احوالپرسی به او گفت:
خان داداش مراد، پدر آقا فاروق میخواهد با شما صحبت کند.
قلبم داشت از جا کنده می شد.
سکوت عجیبی حکم فرما بود و همه داشتیم پدر را با دقت نگاه می کردیم.
برخلاف ما پدر به آرامی و در کمال ادب ابتدا از خان برای تماسی که بخاطر من داشته بود تشکر کرد و پس از صحبتهای دیگر در آخر گفت:
چنانچه اجازه دهید به اتفاق خانواده و داداش نعمت و خانوادش دوشنبه جهت آشنایی و عرض ادب خدمت برسیم.
اینکه پدر چه پاسخی شنید را نمی دانم ولی مرتب می گفت:
بله، حق با شماست، درست می فرمایید.
بله، بله منتظر تماستون می مانم.
بله،انشاالله، حتماً، به امید خدا.
پس از خداحافظی بابا همگی با هم پرسیدیم:
چی گفت!
فعلا چایی برام بیارید، سرحال شدم همه چیز را خواهم گفت.
خسته شدم اینقدر حرف زدم.
از خوش شانسی ما پدر آن شب شوخیش گرفته بود و همه چیز را به بعد محول می کرد.
مادر چای نباتی برای پدر آورد و گفت:
اینم چای نبات، بخور دیگه بهانه نیار بگو آقای اسعدی چه گفت.
پدر چای می نوشید و می خندید.
من داشتم از اضطراب غش می کردم او بی خیال چای می خورد.
بعد از اتمام چای عمو نعمت که تا بحال ساکت بود گفت:
خان داداش حرف می زنی یا خودم تماس بگیرم.
- نه آقا چرا به زحمت بیفتی، الان میگویم.
او حرفی را که منتظرش بودم زد.
- چه حرفی؟
- هیچی ضمن استقبال و خوش آمدگویی گفت اجازه بدید با خانواده مشورت کنم بعد خبرتون میکنم که دوشنبه بیایید یا روز دیگری؟
- ای بابا حالا چه فرقی می کند، چه روزی باشد؟
- به هر حال آن روز باید خودش باشد دخترش باشه قوم و خویش درجه یکش باشه.
حق با او بود منم بودم می گفتم اجازه بدید با خانواده مشورت کنم بعد خبر می دهم.
یادم افتاد روژینا بهم گفت تا دوشنبه در سرپل ذهاب می ماند.
احتمالاً همان دوشنبه را اعلام کنند.
مادر مقداری شکولات آورد و بینمان تقسیم کرد.
زن عمو به مادر و زهره گفت:
از فردا بفکر خرید لباس برا خودمان و عروس خانم باشیم.
زهره خندید و گفت:
البته امروز من برای روژینا یک روسری خریدم.
تازه فهمیدم آن همه پاساژگردی با پای لنگم به چه خاطر بوده!
به زن عمو گفتم امروز عصر دوساعت با پای پر از دردم دنبال زهره از این پاساژ به آن پاساژ می رفتیم تا اینکه یک روسری خرید اگر میدانستم از همان اولین مغازه ده تا روسری می خریدم و این همه اذیت نمی شدم.
عمو نعمت گفت:
تازه اولت جانم، من و بابات و بگو چی کشیدیم.
حالا مانده اینقدر طی این یکی دو روزه خانمها را ببری و برگردونی که اسم خودتو هم فراموش کنی؟
- من در خدمت مادر و زن عمو هستم.
- مادر به فدای قلب نازنینت، باید اول یکدست کت و شلوار شیک بخری.
کفش و پیراهن ستشون همراه با یک ساعت شیک هم یادت باشه.
- کوتاه بیا خانم،
هی از حالا ولخرجی نکن، لباسای خودش که خوبن نیاز به کت و شلوار تازه نداره!
میدونی پول اینها که گفتی چقدر میشه!
- مقداری پس انداز دارم فعلا پول ازت نمی خوام اگر کم آوردم خبرت میکنم.
- خیلی خوب، داداش نعمت، زن داداش شما هم شاهد باشید فردا نیاد بگه پول میخوام پیش همه گفت پول پس انداز داره.
عمو نعمت که همیشه حاضر جوابه گفت:
من که اینطور نشنیدم ولی شنیدم شما گفتی کارت بانک ملی ات را بهش میدی هر چه خواست بخره!
- ای داداش ناقلا من از ای حرفها نمی زنم اون تو بودی که گفتی قبول کن خرج عروسی با من!
- آره گفتم، بخاطر این بود که تو قبول کنی و الا همه می دونند که پدر داماده که همه خرج ها را می ده.
گرم گپ و گفت بودیم که تلفن عمو زنگ خورد.
همه ساکت شدیم که جناب اسعدیه ولی بر خلاف انتظار یکی دیگر از دوستای عمو بود.
بالاخره پس از کلی شوخی و خنده عمو عیال آماده رفتن شدن.
اتفاقاً باز قبل رفتن تلفن عمو زنگ خورد.
عمو گفت ساکت وایسید کیومرث خانه.
همه ساکت شدیم و عمو پس از خداحافظی با آقای اسعدی گفت:
آقای اسعدی گفتن دوشنبه صبح منتظرمان است.
صلواتی فرستادیم و پدر از عمو نعمت خواست شماره کیومرٍث خان را براش بفرسته تا خوش هم باش تماس داشته باشد.
پس از رفتن عمو نعمت زهره و مادر وسایلها را جمع کردند و برای خریدای فردا صبح برنامه ریزی می کردند.
من نیز یک قرص مسکن خوردم رفتم بالای تختم در اتاقم دراز کشیدم.
اول صبح مامان بالای سرم گرفته بود که پا شو روز از نیمه گذشته، چقدر می خوابی؟
دیرمان شده باید بریم خرید.
جالب بود حرف خرید که به میان آمد دیگر هیچکدام جویای حالم نمی شدند.
اصلا از یاد برده بودند که من داخل ماشینی بودم که چپ کرده بود.
چاره ای نبود باید باشون می رفتم.
پس از صرف صبحانه به خانوادگی به بازار رفتیم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Nov, 18:34
نمیم وه دار دنیا
یه تالی د گیس اسپیت
ار دمه تو جوبهایی
جون شرینم میم سیت
دالکه دا نازارم
ای فرشته آسمونی ✨😍
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
یه تالی د گیس اسپیت
ار دمه تو جوبهایی
جون شرینم میم سیت
دالکه دا نازارم
ای فرشته آسمونی ✨😍
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Nov, 18:34
لرهای فیلی ( لرستان ) ❤️🍃
#لر_فیلی
#لرستان
#لرستانات
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
#لر_فیلی
#لرستان
#لرستانات
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Nov, 18:33
گمو کِردم که فال چل سِروتم
گِله خو وا امید و آرزوتم
د ِ ایی خاو و خیال بیم که یکی گت
مه سی تی تال و سی قاف دروتم
#حدیث_بداق
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
گِله خو وا امید و آرزوتم
د ِ ایی خاو و خیال بیم که یکی گت
مه سی تی تال و سی قاف دروتم
#حدیث_بداق
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
27 Nov, 16:10
سیرو سفر
تاریخی
قرارداد دارسی
#منطقه_خرگهی
با تشکر از همراهی تک تک عزیزان همدل
با سپاس از دوستان و اساتید با وفا
ولی میرانی
نورمحمد پورمند
ولی دارابی
تهیه شده در :
آلبوم دهلران
1آذر ماه 1403
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
تاریخی
قرارداد دارسی
#منطقه_خرگهی
با تشکر از همراهی تک تک عزیزان همدل
با سپاس از دوستان و اساتید با وفا
ولی میرانی
نورمحمد پورمند
ولی دارابی
تهیه شده در :
آلبوم دهلران
1آذر ماه 1403
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
27 Nov, 04:20
اجرای زیبا و پرشور آهنگ تاریخی و حماسی لرستان📜
ترانه *دایه دایه
بانو سیما بینا🎙
د قلا کرده و در شمشیر و دَسش
(از قلعه بیرون زده و شمشیر به دست است)
چی طلا بَرق می زنه لقوم اسبش
(لگام اسبش مانند طلا برق می زنه)
دایَه دایَه وقت جنگه
(ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است)
قطار که بالا سرم پُرش ز شَنگه
(قطار بالای سرم پر از فشنگ است)
برارونم خیلین هزار هزارن
سی تقاص خینه مه سر ور میارن
(برادرانم خیلی هستند هزارهزار
برای تقاص خونم برخواهند خاست)
نازیه ته سی بکو جومه برته
(نازی، جامه سیاه بر تن کن)
دور کردن تو قورسو شیر نرته
(شیر مرد تو را در گورستان آویزان کرده اند)
دایَه دایَه وقت جنگه
(ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است)
دایَه دایَه وقت جنگه
🎶 نوازندگان محلی:
نی: جعفر سامانی/ کمانچه: فرج علیپور/ دف: فرزاد عندلیبی/ تنبک: محسن زهرایی/ دوتار: مسعود خضری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ترانه *دایه دایه
بانو سیما بینا🎙
د قلا کرده و در شمشیر و دَسش
(از قلعه بیرون زده و شمشیر به دست است)
چی طلا بَرق می زنه لقوم اسبش
(لگام اسبش مانند طلا برق می زنه)
دایَه دایَه وقت جنگه
(ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است)
قطار که بالا سرم پُرش ز شَنگه
(قطار بالای سرم پر از فشنگ است)
برارونم خیلین هزار هزارن
سی تقاص خینه مه سر ور میارن
(برادرانم خیلی هستند هزارهزار
برای تقاص خونم برخواهند خاست)
نازیه ته سی بکو جومه برته
(نازی، جامه سیاه بر تن کن)
دور کردن تو قورسو شیر نرته
(شیر مرد تو را در گورستان آویزان کرده اند)
دایَه دایَه وقت جنگه
(ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است)
دایَه دایَه وقت جنگه
🎶 نوازندگان محلی:
نی: جعفر سامانی/ کمانچه: فرج علیپور/ دف: فرزاد عندلیبی/ تنبک: محسن زهرایی/ دوتار: مسعود خضری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
26 Nov, 19:03
تردید: قسمت سی و پنجم
با موبایل زهره، با کی حرف میزدی؟
- یکی از دوستای زهره!
- وا خجالت هم خوب حرفیه!
به زهره گفتم :
مگر نه با دوستت صحبت کردم؟
- بله با دوستم صحبت کرد.
مادر که جریان را نگرفته بود گفت:
شما خواهر و برادر یه چیزیتون میشه!
به مامان گفتم:
حالا چرا خودتو ناراحت میکنی می خوای شمارش را بگیرم تو نیز باهاش حرف بزنی!؟
- بحق چیزای ندیده و نشنیده!
بدون معطلی شماره روژینا را گرفتم و بعد از احوالپرسی گفتم گوشی با مادرم.
مامان که همه چیزو به شوخی گرفته بود گوشی را از دستم گرفت وقتی الو را گفت و پاسخ را شنید.
با اشاره می گفت کیه ؟
زهره بهش گفت روژیناس.
تازه مادر دوزاریش افتاد و بعد از اون با آرامش با روژینا حرف زد.
جالب بود گوشی را با خودش برد و رفت داخل آشپزخانه باهاش حرف زد.
مثل اینکه نمی خواست ما حرفهاشونو بشنویم!
یک ربع بعد مادر گوشی را آورد و گفت:
ماشاالله خوب حرف میزنه؟
خدا کنه بابات امشب بالاخره پاسخ مثبت بده و بریم از نزدیک اونو ببینیم.
از مادر پرسیدم پدر کجاست؟
- با دوستاش رفته کوه پیمایی معمولا عصر بر می گرده.
صدای زنگ درب حیاط می آمد.
زهره گوشی را برداشت و گفت عمو جونه.
سه نفری به استقبال عمو نعمت رفتیم. عمو مقداری میوه با خودش آورده بود و با دیدن آنها گفتم عمو چرا به زحمت افتادی؟
- چه زحمتی پسرم.
از صبح دلشوره تو را داشتم گفتم قبل از اینکه برم مغازه بیام ب بینمت.
مادر نیزخوش آمدی گفت و پرسید:
چرافریبا را با خودت نیاوردی؟
- قراره شب با هم بیایم.
بنده خدا کلی از اینکه حادثه بخیر و خوشی تمام شده بود خوشحال شد.
- آره به خودم هم زنگ زد.
حالا که قراره شب بیایید، شامی درست می کنیم دور هم می خوریم.
- زحمت میشه.
- چه زحمتی منتظریم.
عمو در حال رفتن بود که بابا وارد حیاط شد.
سلام و احوالپرسی کردند و هر چه پدر از عمو خواست بنشیند عمو چون دیرش شده بود قبول نکرد و گفت:
زنداداش برا شام گفتن خدمت برسیم. ان شاالله وقت شام خدمت می رسیم.
- خیلی هم خوب شد. پس زود بیای اینقدر بفکر مال دنیا نباش.
بعد رفتن عمو، پدر جویای حالم شد و گفتم خدا را شکر خوبم صبح دوشی گرفتم کلی سرحال شدم.
اگر اجازه دهید با ماشین برم دوری در شهر بزنم.
زهره گفت:
منم کمی خرید دارم همراهت میام.
ماشین کلی خاکی بود و معلوم شد بابا جاده خاکی زیادی رفته است.
از زهره پرسیدم کجا می خواد بره که گفت:
می خام برم روسری بخرم.
به سمت میدان ۲۲ بهمن رفتم و ماشین را در پارکینگ پارک کردم و باهم پاساژهای خیابان طالقانی را کلی دور زدیم تا بالاخره خانم روسری مورد علاقه اش را خرید.
در چغاسبز و دره ارغوان دوری زدیم و دم غروب رفتیم خانه.
مادر شامش حاضر بود و ازم خواست بروم مقداری میوه بیارم.
بر خلاف پیش بینی پدر که می گفت مهمونا دیر میان عمو و زن عمو زودتر از همیشه آمدند.
زن عمو کلی برا سلامتیم صلوات فرستاد و گفت:
الهی شکر که پسرم سالم و سرحال دیدمت.
تشکر کردم و از اینکه تلفنی از مادر جویای حالم شده بود تشکر کردم.
عمو از بابا خواست که با هم تا جایی بروند. و پدر نیز عمو را همراهی کرد.
حرکات دو برادر مشکوک بود ولی کسی بدرستی نمی دانست کجا می روند.
مادر به آنها گفت:
دیر بیاید ما شام را می خوریم.
ما را می ترسانی!
میریم مهدی آباد کلی جگروز میخوریم.
در میان خنده و شوخی آنها رفتند و بعد نیم ساعت برگشتند.
زهره داشت سفره را می نداخت که پدر ازم خواست نزدیکش بنشینم.
او پرسید:
پسرم برای ازدواج تصمیم جدی گرفتی!؟
هر چند از سوال پدر تعجب کردم ولی سریع گفتم بله خیلی جدیم.
- همین دختره، روژینا را میخوای؟
با اینکه سختم بود گفتم بله.
- باشه پسرم عمو نعمت منو قانع کرد که بریم خواستگاری ولی هنوز هم دیر نشده اگر دختر دایی ات را می خوای تا بریم اونو خواستگاری کنیم.
- نه بابا من از اول هم گفتم، شکوفه را فقط به عنوان دختر دایی دوست دارم.
- داداش کلی از کیومرث خان تعریف کرد. تازه امروز به زحمت افتاده و دو بار تلفنی جویای حالت شده.
حالا هم شام را بخوریم تا بعد شام خودم هم باش تماسی بگیرم و اجازه بخوام دوشنبه بریم خدمتشان.
شنیدن آن حرفها از پدر را باور نداشتم و احساس میکردم خواب می بینم.
وقتی زن عمو بهم گفت:
مبارکه پسرم و عمو نعمت باهام روبوسی کرد تازه بخودم آمدم که بیدارم.
نمی دانم شام را به چه سرعتی خوردم و همه اش نگاه پدر می کردم تا شامش را تمام کند و با کیومرث خان تماس بگیرد.
مادر که متوجه موضوع شده بود گفت:
پسرم شامت را بخور و کمتر دور و برت نگاه کن.
عمو نعمت خندید و گفت:
نترس پسرم پدرت حتما رنگ میزنه با خیال راحت شامتو کامل بخور.
بابا لبخندی زد و گفت:
آنطور که شنیدم زهره را با کارت شارژ ده هزار تومنی گول زدی،
در عجبم داداش منو چطور گول زدی؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با موبایل زهره، با کی حرف میزدی؟
- یکی از دوستای زهره!
- وا خجالت هم خوب حرفیه!
به زهره گفتم :
مگر نه با دوستت صحبت کردم؟
- بله با دوستم صحبت کرد.
مادر که جریان را نگرفته بود گفت:
شما خواهر و برادر یه چیزیتون میشه!
به مامان گفتم:
حالا چرا خودتو ناراحت میکنی می خوای شمارش را بگیرم تو نیز باهاش حرف بزنی!؟
- بحق چیزای ندیده و نشنیده!
بدون معطلی شماره روژینا را گرفتم و بعد از احوالپرسی گفتم گوشی با مادرم.
مامان که همه چیزو به شوخی گرفته بود گوشی را از دستم گرفت وقتی الو را گفت و پاسخ را شنید.
با اشاره می گفت کیه ؟
زهره بهش گفت روژیناس.
تازه مادر دوزاریش افتاد و بعد از اون با آرامش با روژینا حرف زد.
جالب بود گوشی را با خودش برد و رفت داخل آشپزخانه باهاش حرف زد.
مثل اینکه نمی خواست ما حرفهاشونو بشنویم!
یک ربع بعد مادر گوشی را آورد و گفت:
ماشاالله خوب حرف میزنه؟
خدا کنه بابات امشب بالاخره پاسخ مثبت بده و بریم از نزدیک اونو ببینیم.
از مادر پرسیدم پدر کجاست؟
- با دوستاش رفته کوه پیمایی معمولا عصر بر می گرده.
صدای زنگ درب حیاط می آمد.
زهره گوشی را برداشت و گفت عمو جونه.
سه نفری به استقبال عمو نعمت رفتیم. عمو مقداری میوه با خودش آورده بود و با دیدن آنها گفتم عمو چرا به زحمت افتادی؟
- چه زحمتی پسرم.
از صبح دلشوره تو را داشتم گفتم قبل از اینکه برم مغازه بیام ب بینمت.
مادر نیزخوش آمدی گفت و پرسید:
چرافریبا را با خودت نیاوردی؟
- قراره شب با هم بیایم.
بنده خدا کلی از اینکه حادثه بخیر و خوشی تمام شده بود خوشحال شد.
- آره به خودم هم زنگ زد.
حالا که قراره شب بیایید، شامی درست می کنیم دور هم می خوریم.
- زحمت میشه.
- چه زحمتی منتظریم.
عمو در حال رفتن بود که بابا وارد حیاط شد.
سلام و احوالپرسی کردند و هر چه پدر از عمو خواست بنشیند عمو چون دیرش شده بود قبول نکرد و گفت:
زنداداش برا شام گفتن خدمت برسیم. ان شاالله وقت شام خدمت می رسیم.
- خیلی هم خوب شد. پس زود بیای اینقدر بفکر مال دنیا نباش.
بعد رفتن عمو، پدر جویای حالم شد و گفتم خدا را شکر خوبم صبح دوشی گرفتم کلی سرحال شدم.
اگر اجازه دهید با ماشین برم دوری در شهر بزنم.
زهره گفت:
منم کمی خرید دارم همراهت میام.
ماشین کلی خاکی بود و معلوم شد بابا جاده خاکی زیادی رفته است.
از زهره پرسیدم کجا می خواد بره که گفت:
می خام برم روسری بخرم.
به سمت میدان ۲۲ بهمن رفتم و ماشین را در پارکینگ پارک کردم و باهم پاساژهای خیابان طالقانی را کلی دور زدیم تا بالاخره خانم روسری مورد علاقه اش را خرید.
در چغاسبز و دره ارغوان دوری زدیم و دم غروب رفتیم خانه.
مادر شامش حاضر بود و ازم خواست بروم مقداری میوه بیارم.
بر خلاف پیش بینی پدر که می گفت مهمونا دیر میان عمو و زن عمو زودتر از همیشه آمدند.
زن عمو کلی برا سلامتیم صلوات فرستاد و گفت:
الهی شکر که پسرم سالم و سرحال دیدمت.
تشکر کردم و از اینکه تلفنی از مادر جویای حالم شده بود تشکر کردم.
عمو از بابا خواست که با هم تا جایی بروند. و پدر نیز عمو را همراهی کرد.
حرکات دو برادر مشکوک بود ولی کسی بدرستی نمی دانست کجا می روند.
مادر به آنها گفت:
دیر بیاید ما شام را می خوریم.
ما را می ترسانی!
میریم مهدی آباد کلی جگروز میخوریم.
در میان خنده و شوخی آنها رفتند و بعد نیم ساعت برگشتند.
زهره داشت سفره را می نداخت که پدر ازم خواست نزدیکش بنشینم.
او پرسید:
پسرم برای ازدواج تصمیم جدی گرفتی!؟
هر چند از سوال پدر تعجب کردم ولی سریع گفتم بله خیلی جدیم.
- همین دختره، روژینا را میخوای؟
با اینکه سختم بود گفتم بله.
- باشه پسرم عمو نعمت منو قانع کرد که بریم خواستگاری ولی هنوز هم دیر نشده اگر دختر دایی ات را می خوای تا بریم اونو خواستگاری کنیم.
- نه بابا من از اول هم گفتم، شکوفه را فقط به عنوان دختر دایی دوست دارم.
- داداش کلی از کیومرث خان تعریف کرد. تازه امروز به زحمت افتاده و دو بار تلفنی جویای حالت شده.
حالا هم شام را بخوریم تا بعد شام خودم هم باش تماسی بگیرم و اجازه بخوام دوشنبه بریم خدمتشان.
شنیدن آن حرفها از پدر را باور نداشتم و احساس میکردم خواب می بینم.
وقتی زن عمو بهم گفت:
مبارکه پسرم و عمو نعمت باهام روبوسی کرد تازه بخودم آمدم که بیدارم.
نمی دانم شام را به چه سرعتی خوردم و همه اش نگاه پدر می کردم تا شامش را تمام کند و با کیومرث خان تماس بگیرد.
مادر که متوجه موضوع شده بود گفت:
پسرم شامت را بخور و کمتر دور و برت نگاه کن.
عمو نعمت خندید و گفت:
نترس پسرم پدرت حتما رنگ میزنه با خیال راحت شامتو کامل بخور.
بابا لبخندی زد و گفت:
آنطور که شنیدم زهره را با کارت شارژ ده هزار تومنی گول زدی،
در عجبم داداش منو چطور گول زدی؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
24 Nov, 18:42
تردید: قسمت سی و چهارم
باز از اون حرفها زدی؟
شادوماد کجا بود.
مادر وارد بحث شد و گفت:
خوب درست میگه مرد،
دیگه وقتشه تو نیز کوتاه بیای و کار ناتمام را تمام کنیم.
- کار ناتمام کجا بود.
- یه پیشنهادی بود و تمام شد.
- فعلاً بفکر دوا و درمون فاروق باشید.
- یکی از درموناش زن گرفتنه!
- تو که تا دیروز می خواستی برادر زادتو براش بگیری، حالا چی شده دس از او کشیدی و چسبیدی به یه دختر سنی؟
- خوب فاروق شکوفه را نمی خواست و میخواد با روژینا ازدواج کنه.
- روژینا!
پس اسمش هم میدونی!
خوبه، دیگه برید خواستگاری، با من چیکار دارید.
من هرچند با گرفتن شکوفه بخاطر ناهماهنگی مخالف بودم ولی اونو بیشتر از ای دختر سنی قبول دارم.
اصلاً جمع کنید بریم خواستگاری شکوفه.
عمو وارد بحث شد و گفت:
دلیل این همه مخالفت تو چیه؟
من که نمی فهمم، آخه خان داداش تو یک فرهنگی باز نشسته هستی درست نیست اینطوری فکر کنی!
بخدا یک خانواده محترمی دارد که نگو!
- تو از کجا میدونی!
- خوب من هم دختره را دیدم و هم پدر و مادرش.
- به به ، همه کارها را انجام دادید، حالا به من می گید!
- من که مخالفم و از حرفم هم عقب نشینی نمی کنم. بدون من برید عروسی بگیرید،
ولی بهتون گفته باشم قدم در خونه من نمی گذارید.
هر کجا میخواید برید ولی بعد از این من پسری بنام فاروق نداشتم.
- ای بابا تو چرا مرغت یک پا داره؟
بخدا اگه کیومرث خان را ببینی محو جمال و کمالش میشوی.
او انسانی وارسته و اهل علم و داناییه. مثل خودت بازنشسته و فرهنگیه، معلم بوده و سالها تدریس کرده.
- آقاجان خدا براتون نگهش داره خوب حالا که اینطوره برید کارو تمام کنید.
فقط اسم منو نیارید و وارد منزلم نشید.
- باشه حالا که اینطور شد من که خدا اولاد بهم نداده میگم پدرش منم و خودم تمام هزینه های خواستگاری تا عروسیش را میدم و نمیگذارم پا توی این خونه بگذارن ولی یادت باشه فردا روزی پشیمون نشی؟
خوب فکراتو بکن.
من تا فردا شب بهت فرصت میدم از خر شیطون پیاده شید و بریم خواستگاری، اگر هم نیامدی خودم میرم و کار را تمام میکنم.
عمو با ناراحتی خدا حافظی کرد و رفت.
دوست داشتم همراش برم ولی بخاطر مادر کوتاه آمدم.
چون دکتر برام مسکن نوشته بود پس از خوردن قرصهام خوابم می آمد و زودی به رختخواب رفتم.
نیمه شب از درد پا از خواب پریدم.
زهره نیز بیدار شد و پرسید چی شده داداش؟
- کمی احساس درد دارم.
لیوانی آب بیار تا قرص مسکنی بخورم.
قرص را که خوردم پتو را بر روی خود کشیدم که مثلاً خوابم.
چون اگر می گفتم درد دارم چه بسا زهره موضوع را به مادر بگوید و او نیز ناراحتی در بیاوره.
خودمو بخواب زده بودم و در واقع از درد بخود می پیچیدم.
کاش زودتری روز می شد.
سر صبح مادر به اتاقم آمد.
سلامی کردم و پرسیدم صبحونه آمادس؟
- زیر کتری را روشن کردم.
- تا شما چای را درست میکنی من برم حمام.
- آره پسرم برو دوش گرمی بگیر بدنت سرحال بیاد.
مادر درست می گفت بعد از حمام کلی سرحال شدم.
کاش زودتری می رفتم حموم.
بعد از خوردن صبحونه دوباره برگشتم به رختخوابم و چشمانم را بستم تا پلکام سگینی کرد.
وقتی زهره صدام کرد و گفت پاشو داداش وقت نهاره.
باورم نمی شد آنهمه خوابیده باشم!
کاش زودتر دوش می گرفتم، هم خوب خوابیدم و هم دردام کمتر شد.
بعد نهار داشتم داخل اتاقم روی تخت استراحت میکردم که زهره آمد و پرسید:
چرا موبایلت خاموشه ؟
- اصلا موبایلم کجاست ؟
- آقا داماد ما را نمیدونه موبایلش کجاست.
- احتمالا شارژ تمام کرده.
- از کجا فهمیدی گوشیم خاموشه؟
- روژینا گفت.
- روژینا؟!
- بله، روژینا.
صبح وقتی تو خواب بودی جریان چپ شدن ماشینو براش تعریف کردم.
کلی شکرگزار خدا بود که سالمی. و گفت خودش باهات تماس میگیره.
- واقعا!
- بله .
- الان زنگ زد و گفت هر چه زنگ میزنه موبایلت خاموشه.
- بگرد پیداش کن، تا شارژش کنیم.
باید همین دور و برا باشه.
- حالا چرا به او گفتی؟
- چرا نگم؟
هر چه باشه اونم عضوی از خانواده محسوب میشه.
- چطور با آن حرفای بابا اینطور میگی؟
- مگه حرفای عمو نعمت یادت رفته.
او به پدر با قاطعیت گفت که اگه تا شب پاسخ مثبت نده خودش به تنهایی کار را انجام میده.
- حالا عمو حرفی زد تو چرا باورت شد.
- عمو هر حرفی بزنه عملی میکنه.
میخوای شماره روژینا را برات بگیرم باش حرف بزنی!
- آره بگیر!
- می گیرم ولی خرید شارژ یادت نره.
وقتی با روژینا حرف می زدم او گفت جریان چپ شدن ماشین را برای پدرش تعریف کرده و کیومرث خان برای پیگیری موضو به عمو نعمت تماس گرفته.
از روژینا پرسیدم:
مگر بابات میدونه که تو با زهره تلفنی در ارتباطی؟
- بله که میدونه!
- کی بهش گفتی؟
- بعد از اولین تماس زهره همه را به مادرم گفتم و او هم به بابا گفت.
حین تماس مادر وارد شد و من زودی تماس را قطع کردم.
پرسید ....
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
باز از اون حرفها زدی؟
شادوماد کجا بود.
مادر وارد بحث شد و گفت:
خوب درست میگه مرد،
دیگه وقتشه تو نیز کوتاه بیای و کار ناتمام را تمام کنیم.
- کار ناتمام کجا بود.
- یه پیشنهادی بود و تمام شد.
- فعلاً بفکر دوا و درمون فاروق باشید.
- یکی از درموناش زن گرفتنه!
- تو که تا دیروز می خواستی برادر زادتو براش بگیری، حالا چی شده دس از او کشیدی و چسبیدی به یه دختر سنی؟
- خوب فاروق شکوفه را نمی خواست و میخواد با روژینا ازدواج کنه.
- روژینا!
پس اسمش هم میدونی!
خوبه، دیگه برید خواستگاری، با من چیکار دارید.
من هرچند با گرفتن شکوفه بخاطر ناهماهنگی مخالف بودم ولی اونو بیشتر از ای دختر سنی قبول دارم.
اصلاً جمع کنید بریم خواستگاری شکوفه.
عمو وارد بحث شد و گفت:
دلیل این همه مخالفت تو چیه؟
من که نمی فهمم، آخه خان داداش تو یک فرهنگی باز نشسته هستی درست نیست اینطوری فکر کنی!
بخدا یک خانواده محترمی دارد که نگو!
- تو از کجا میدونی!
- خوب من هم دختره را دیدم و هم پدر و مادرش.
- به به ، همه کارها را انجام دادید، حالا به من می گید!
- من که مخالفم و از حرفم هم عقب نشینی نمی کنم. بدون من برید عروسی بگیرید،
ولی بهتون گفته باشم قدم در خونه من نمی گذارید.
هر کجا میخواید برید ولی بعد از این من پسری بنام فاروق نداشتم.
- ای بابا تو چرا مرغت یک پا داره؟
بخدا اگه کیومرث خان را ببینی محو جمال و کمالش میشوی.
او انسانی وارسته و اهل علم و داناییه. مثل خودت بازنشسته و فرهنگیه، معلم بوده و سالها تدریس کرده.
- آقاجان خدا براتون نگهش داره خوب حالا که اینطوره برید کارو تمام کنید.
فقط اسم منو نیارید و وارد منزلم نشید.
- باشه حالا که اینطور شد من که خدا اولاد بهم نداده میگم پدرش منم و خودم تمام هزینه های خواستگاری تا عروسیش را میدم و نمیگذارم پا توی این خونه بگذارن ولی یادت باشه فردا روزی پشیمون نشی؟
خوب فکراتو بکن.
من تا فردا شب بهت فرصت میدم از خر شیطون پیاده شید و بریم خواستگاری، اگر هم نیامدی خودم میرم و کار را تمام میکنم.
عمو با ناراحتی خدا حافظی کرد و رفت.
دوست داشتم همراش برم ولی بخاطر مادر کوتاه آمدم.
چون دکتر برام مسکن نوشته بود پس از خوردن قرصهام خوابم می آمد و زودی به رختخواب رفتم.
نیمه شب از درد پا از خواب پریدم.
زهره نیز بیدار شد و پرسید چی شده داداش؟
- کمی احساس درد دارم.
لیوانی آب بیار تا قرص مسکنی بخورم.
قرص را که خوردم پتو را بر روی خود کشیدم که مثلاً خوابم.
چون اگر می گفتم درد دارم چه بسا زهره موضوع را به مادر بگوید و او نیز ناراحتی در بیاوره.
خودمو بخواب زده بودم و در واقع از درد بخود می پیچیدم.
کاش زودتری روز می شد.
سر صبح مادر به اتاقم آمد.
سلامی کردم و پرسیدم صبحونه آمادس؟
- زیر کتری را روشن کردم.
- تا شما چای را درست میکنی من برم حمام.
- آره پسرم برو دوش گرمی بگیر بدنت سرحال بیاد.
مادر درست می گفت بعد از حمام کلی سرحال شدم.
کاش زودتری می رفتم حموم.
بعد از خوردن صبحونه دوباره برگشتم به رختخوابم و چشمانم را بستم تا پلکام سگینی کرد.
وقتی زهره صدام کرد و گفت پاشو داداش وقت نهاره.
باورم نمی شد آنهمه خوابیده باشم!
کاش زودتر دوش می گرفتم، هم خوب خوابیدم و هم دردام کمتر شد.
بعد نهار داشتم داخل اتاقم روی تخت استراحت میکردم که زهره آمد و پرسید:
چرا موبایلت خاموشه ؟
- اصلا موبایلم کجاست ؟
- آقا داماد ما را نمیدونه موبایلش کجاست.
- احتمالا شارژ تمام کرده.
- از کجا فهمیدی گوشیم خاموشه؟
- روژینا گفت.
- روژینا؟!
- بله، روژینا.
صبح وقتی تو خواب بودی جریان چپ شدن ماشینو براش تعریف کردم.
کلی شکرگزار خدا بود که سالمی. و گفت خودش باهات تماس میگیره.
- واقعا!
- بله .
- الان زنگ زد و گفت هر چه زنگ میزنه موبایلت خاموشه.
- بگرد پیداش کن، تا شارژش کنیم.
باید همین دور و برا باشه.
- حالا چرا به او گفتی؟
- چرا نگم؟
هر چه باشه اونم عضوی از خانواده محسوب میشه.
- چطور با آن حرفای بابا اینطور میگی؟
- مگه حرفای عمو نعمت یادت رفته.
او به پدر با قاطعیت گفت که اگه تا شب پاسخ مثبت نده خودش به تنهایی کار را انجام میده.
- حالا عمو حرفی زد تو چرا باورت شد.
- عمو هر حرفی بزنه عملی میکنه.
میخوای شماره روژینا را برات بگیرم باش حرف بزنی!
- آره بگیر!
- می گیرم ولی خرید شارژ یادت نره.
وقتی با روژینا حرف می زدم او گفت جریان چپ شدن ماشین را برای پدرش تعریف کرده و کیومرث خان برای پیگیری موضو به عمو نعمت تماس گرفته.
از روژینا پرسیدم:
مگر بابات میدونه که تو با زهره تلفنی در ارتباطی؟
- بله که میدونه!
- کی بهش گفتی؟
- بعد از اولین تماس زهره همه را به مادرم گفتم و او هم به بابا گفت.
حین تماس مادر وارد شد و من زودی تماس را قطع کردم.
پرسید ....
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
21 Nov, 14:36
نجات دادن یک راس الاغ توسط جوانان لر زبان
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
20 Nov, 20:25
تردید: قسمت سی و یکم
جان مادر بگو ببینم.
- میگم، هرچند زحمت است خودت با پدر صحبت کن اجازه بده بریم خواستگاری.
- چشم حتماً با هاش صحبت می کنم.
- تو نمی خوای بیای خونه؟
- انشاالله پنجشنبه میام، ولی امیدوارم تا اون موقع بابا قانع شده باشه.
- تو بیا عزیز مادر، کارت نباشه.
اگه گفتم دختر برادرم را بگیری بخاطر این بود که می شناختمش و با خواهرت باهم بزرگ شده بودن.
حالا هم که قسمت نبوده اشکال نداره آرزوم بود در رخت دامادی ببینمت. حالا هر دختری خودت پسند کنی اشکال نداره فقط باید خانواده دار باشه.
- پدر روژینا مثل پدر معلم بازنشسته اس و خانواده مشهوری هستند. آقای اسعدی را همه قبول دارن و برای خودش خانیه و مورد وثوق مردم هست.
- الهی شکر، انشاالله هرچه خیره برات اتفاق بیفته پسرم.
قربون این عمو نعمتم برم،
حسابی دیدگاه مادرو عوض کرده.
آن شب یکی از آسوده ترین خوابها را داشتم و صبح سرحال و قبراق به دانشگاه رفتم.
روژینا نیز در کلاس بود. در وقت استراحت فرصتی شد و با او صحبت کردم.
جویای احوال مادر شدم که گفت:
خدا را شکر خوب بود و امروز اول صبح به همراه پدر به منزل برگشتند.
-الحمدلله بسلامتی.
- دیروز عمو نعمت تقریباً رضایت خان را جلب کرده بود. ان شاالله احتمال زیاد چند روز آینده بیاییم سرپل!
- این موضوع را بایستی با پدرم هماهنگ کنید.
- آره میدونم عمو نعمت قراره هماهنگی ها را انجام بده!
- دیروز چرا نرفته بودی دفتر دکتر انوری.
- فرصت نشد من گمان می کردم شما می روید!
- من که پیش مادر بودم و نمیتونستم آنجا برم.
کمی کار دارم شنبه عصر می رم منزل ، تا دوشنبه یا سه شنبه برنمی گردم ، امیدوارم در این مدت شما بتونید به دفتر برید و کارها را پیگیری کنی.
- امروز عصر با استاد هماهنگ می کنیم. فعلاً مکاتبات زیادی واصل نشده فکر کنم اگر هفته ای دو یا سه روز هم بریم دفتر، بازهم میتوانیم کارها را هماهنگ کنیم.
متنانت روژینا اجازه نمی داد که مستقیم در خصوص خواستگاری صحبت کنیم. همه چیز را به پدرش واگذار می کرد.
بعد از اتمام کلاسهای صبح و خوردن ناهار در دانشگاه به دفتر دکتر رفتم.
اتفاقاً دکتر نیز در آنجا بود او ابتدا دلیل غیبت دیروزم پرسید.
نتونستم همه اتفاقات را برا استاد تعریف کنم، موضوع آمدن عمو نعمت و دیداری که با کیومرث خان داشتیم را برایش توضیح دادم.
استاد از ابتکاری که عمو نعمت به خرج داده بود کلی خوشحال شد و ابراز امیدواری کرد به زودی مراسم عقد من و روژینا برگزار گردد.
حرفامون که به اتمام رسید روژینا نیز به دفتر آمد.
مواردی را که استاد قبلاً برایم توضیح داده بود را برایش توضیح دادم او هم خوب یاد می گرفت.
روژینا موضوع چند روز نبودنش را برا استاد توضیح داد و استاد گفت:
باتوجه به حجم کم کارا هفته ای دو یا سه روز هم بیایید دفتر کفایت میکنه.
روژینا قبل از من از استاد اجازه خواست دفتر را ترک کند و پس از خداحافظی از آنجا رفت.
نیم ساعت بعد من نیز از دکتر خواستم اجازه ترخیص بدهد.
استاد گفت:
با توجه به حرفهایی که از عمو نعمتت گفتی خوشحال میشم اگر باز به کرمانشا آمد دیداری با او داشته باشم.
- چشم دکترجان هر وقت عمو بیاد کرمانشاه حتما هماهنگ میکنم تا خدمت برسیم.
به خوابگاه رفتم و تماسی با روژینا گرفتم.
او برام تعریف کرد که مادر کلی باهاش حرف زده و ازش خواسته عکس روژینا را بهش نشون بده.
با اینکه باورش سخت بود ولی زهره ، با تماسی که با روژینا داشته بود تقاضای عکس کرده بود و او پس از اینکه متوجه شده بود عکس برای مادر است برایش ارسال کرده بود.
تازه روژینا می گفت عمو نعمت با پدر حرف زده و باز هم قراره امشب بیاد صحبتهای پایانی را با او انجام بده.
به زهره گفتم دیگه از این بهتر نمیشه، من نیز فردا عصر میام ایلام.
دیگه خبر از این بهتر نمی شد، با خوشحالی زیادی غروب باز هم با فرزاد برای تمرین به سالن کشتی رفتیم و پس از اتمام تمرین برگشتیم به خوابگاه.
وسایل مورد نیازم در ایلام را در کیفم گذاشتم تا فردا با خودم ببرم دانشگاه.
امیدوارم تا رفتنم به ایلام پدر نیز برا خواستگاری رفتن به سرپل ذهاب قانع شود.
صبح با انگیزه ای مظاعف به دانشگاه رفتم و پس از اتمام کلاسها و خوردن مختصری غذا به گاراژ رفتم.
قبل از حرکت با زهره تماس گرفتم.
او می گفت:
علی رغم اینکه قراربود شب گذشته عمو نعمت به منزلمان برود ولی نرفته بود.
احتمال می دادم کاری برایش پیش آمده باشد و الا عمو کاراش منظمه و فراموشکار نیست.
پس از اتمام تماس با زهره با عمو نعمت تماس گرفتم.
پس از احوالپرسی به عمو گفتم:
گاراژم و آماده رفتن به ایلام.
- خوش آمدی، دیشب نتونستم پیش خان داداش برم.
خوب شد آمدی خودم هم امشب میام و مسئله را تمام می کنم.
- ای قربون عمو برم.
- خدا نکنه پسرم. تازه خبر خوشی بهت بدم.
- بگو عمو جون سراپاگوشم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
جان مادر بگو ببینم.
- میگم، هرچند زحمت است خودت با پدر صحبت کن اجازه بده بریم خواستگاری.
- چشم حتماً با هاش صحبت می کنم.
- تو نمی خوای بیای خونه؟
- انشاالله پنجشنبه میام، ولی امیدوارم تا اون موقع بابا قانع شده باشه.
- تو بیا عزیز مادر، کارت نباشه.
اگه گفتم دختر برادرم را بگیری بخاطر این بود که می شناختمش و با خواهرت باهم بزرگ شده بودن.
حالا هم که قسمت نبوده اشکال نداره آرزوم بود در رخت دامادی ببینمت. حالا هر دختری خودت پسند کنی اشکال نداره فقط باید خانواده دار باشه.
- پدر روژینا مثل پدر معلم بازنشسته اس و خانواده مشهوری هستند. آقای اسعدی را همه قبول دارن و برای خودش خانیه و مورد وثوق مردم هست.
- الهی شکر، انشاالله هرچه خیره برات اتفاق بیفته پسرم.
قربون این عمو نعمتم برم،
حسابی دیدگاه مادرو عوض کرده.
آن شب یکی از آسوده ترین خوابها را داشتم و صبح سرحال و قبراق به دانشگاه رفتم.
روژینا نیز در کلاس بود. در وقت استراحت فرصتی شد و با او صحبت کردم.
جویای احوال مادر شدم که گفت:
خدا را شکر خوب بود و امروز اول صبح به همراه پدر به منزل برگشتند.
-الحمدلله بسلامتی.
- دیروز عمو نعمت تقریباً رضایت خان را جلب کرده بود. ان شاالله احتمال زیاد چند روز آینده بیاییم سرپل!
- این موضوع را بایستی با پدرم هماهنگ کنید.
- آره میدونم عمو نعمت قراره هماهنگی ها را انجام بده!
- دیروز چرا نرفته بودی دفتر دکتر انوری.
- فرصت نشد من گمان می کردم شما می روید!
- من که پیش مادر بودم و نمیتونستم آنجا برم.
کمی کار دارم شنبه عصر می رم منزل ، تا دوشنبه یا سه شنبه برنمی گردم ، امیدوارم در این مدت شما بتونید به دفتر برید و کارها را پیگیری کنی.
- امروز عصر با استاد هماهنگ می کنیم. فعلاً مکاتبات زیادی واصل نشده فکر کنم اگر هفته ای دو یا سه روز هم بریم دفتر، بازهم میتوانیم کارها را هماهنگ کنیم.
متنانت روژینا اجازه نمی داد که مستقیم در خصوص خواستگاری صحبت کنیم. همه چیز را به پدرش واگذار می کرد.
بعد از اتمام کلاسهای صبح و خوردن ناهار در دانشگاه به دفتر دکتر رفتم.
اتفاقاً دکتر نیز در آنجا بود او ابتدا دلیل غیبت دیروزم پرسید.
نتونستم همه اتفاقات را برا استاد تعریف کنم، موضوع آمدن عمو نعمت و دیداری که با کیومرث خان داشتیم را برایش توضیح دادم.
استاد از ابتکاری که عمو نعمت به خرج داده بود کلی خوشحال شد و ابراز امیدواری کرد به زودی مراسم عقد من و روژینا برگزار گردد.
حرفامون که به اتمام رسید روژینا نیز به دفتر آمد.
مواردی را که استاد قبلاً برایم توضیح داده بود را برایش توضیح دادم او هم خوب یاد می گرفت.
روژینا موضوع چند روز نبودنش را برا استاد توضیح داد و استاد گفت:
باتوجه به حجم کم کارا هفته ای دو یا سه روز هم بیایید دفتر کفایت میکنه.
روژینا قبل از من از استاد اجازه خواست دفتر را ترک کند و پس از خداحافظی از آنجا رفت.
نیم ساعت بعد من نیز از دکتر خواستم اجازه ترخیص بدهد.
استاد گفت:
با توجه به حرفهایی که از عمو نعمتت گفتی خوشحال میشم اگر باز به کرمانشا آمد دیداری با او داشته باشم.
- چشم دکترجان هر وقت عمو بیاد کرمانشاه حتما هماهنگ میکنم تا خدمت برسیم.
به خوابگاه رفتم و تماسی با روژینا گرفتم.
او برام تعریف کرد که مادر کلی باهاش حرف زده و ازش خواسته عکس روژینا را بهش نشون بده.
با اینکه باورش سخت بود ولی زهره ، با تماسی که با روژینا داشته بود تقاضای عکس کرده بود و او پس از اینکه متوجه شده بود عکس برای مادر است برایش ارسال کرده بود.
تازه روژینا می گفت عمو نعمت با پدر حرف زده و باز هم قراره امشب بیاد صحبتهای پایانی را با او انجام بده.
به زهره گفتم دیگه از این بهتر نمیشه، من نیز فردا عصر میام ایلام.
دیگه خبر از این بهتر نمی شد، با خوشحالی زیادی غروب باز هم با فرزاد برای تمرین به سالن کشتی رفتیم و پس از اتمام تمرین برگشتیم به خوابگاه.
وسایل مورد نیازم در ایلام را در کیفم گذاشتم تا فردا با خودم ببرم دانشگاه.
امیدوارم تا رفتنم به ایلام پدر نیز برا خواستگاری رفتن به سرپل ذهاب قانع شود.
صبح با انگیزه ای مظاعف به دانشگاه رفتم و پس از اتمام کلاسها و خوردن مختصری غذا به گاراژ رفتم.
قبل از حرکت با زهره تماس گرفتم.
او می گفت:
علی رغم اینکه قراربود شب گذشته عمو نعمت به منزلمان برود ولی نرفته بود.
احتمال می دادم کاری برایش پیش آمده باشد و الا عمو کاراش منظمه و فراموشکار نیست.
پس از اتمام تماس با زهره با عمو نعمت تماس گرفتم.
پس از احوالپرسی به عمو گفتم:
گاراژم و آماده رفتن به ایلام.
- خوش آمدی، دیشب نتونستم پیش خان داداش برم.
خوب شد آمدی خودم هم امشب میام و مسئله را تمام می کنم.
- ای قربون عمو برم.
- خدا نکنه پسرم. تازه خبر خوشی بهت بدم.
- بگو عمو جون سراپاگوشم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
20 Nov, 09:31
با سلام و احترام، اگر با گویش و نحوه مکالمه، مناطق کرد و یا لر زبان حداقل آشنایی را دارید،حتماً این انیمه رو تا آخر ببینید، خوشحالی شما هدف و آرزوی ماست
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
19 Nov, 20:24
صحبت های بزرگ مرد کوچک کورد که با بازگرداندن سکه های طلا به صاحب اصلی سر تیتر رسانه‌ها شده
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
19 Nov, 20:10
چزنک روغن، معروف به دسر لُری👌
• در این ویدیو کوتاه می تونید زیبایی و غنی بودن فرهنگ #لری رو مشاهده کنید
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
• در این ویدیو کوتاه می تونید زیبایی و غنی بودن فرهنگ #لری رو مشاهده کنید
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
19 Nov, 18:21
تردید: قسمت سی ام
بیداری پسرم، بیداری.
گفتم که، تا عمو نعمتو داری غم نداری.
- ای بفدای عمو نعمت کاردانم برم.
خیلی سخت بود با ناراحتی که برای فرزاد پیش آوردم او را درخوابگاه ببینم.
حالا نمی پرسه تو ای که آن همه اصرار بر رفتن داشتی چطور دوباره برگشتی!؟
تا وارد خوابگاه شدم فرزاد را دیدم.
کلی ابراز خوشحالی کرد و گفت خدا شکر که برگشتی داشی.
دم اونی گرم که قانعت کرد برگردی.
- شاید باورش سخت باشه ولی عمو نعمتم از ایلام آمد و قبل از حرکت از رفتن منصرفم کرد.
- ای ول به این میگن عمو.
از اینها بگذریم،
خودتو آماده کن عصر بریم تمرین، قراره یک دوره مسابقه کشتی برگزار شه و نفرات برتر به عنوان نماینده شهرستان در مسابقات استانی شرکت کنه.
- حالا نمیشه منو معاف کنی!
- نه عزیزم، تو از بهترین کشتی گیرهای ما هستید، باید شرکت کنی و ان شاالله به عنوان نفر اول در وزن خودت انتخاب می شی.
از استقبال خوب فرزاد بسیار خوشحال شدم، و قول دادم او را برای تمرین در سالن کشتی همراهی کنم.
ولی، قول شرکت در مسابقات را ندادم.
فرزاد کلید کمدم را بهم داد و گفت:
سر فرصت جریان را مفصل برام تعریف کن.
عصر به همراه فرزاد به سالن رفتیم. تعداد ورزشکارها زیاد شده بودند.
گویا از وقتی شنیده بودند قراره مسابقات شهرستان برگزار شود تعداد بیشتری برای تمرین به سالن می آمدند.
در حین تمرین آقای شمس را دیدیم. آنطور که فرزاد می گفت چون کارت داوری دارد احتمالاً یکی از داوران مسابقات باشد.
- من فقط تمرین می کنم و یار تمرینی خودتم. قصد ندارم در مسابقات شرکت کنم.
- حالا تا روز مسابقه خوب تمرین کن ببینم چه پیش می آید.
پس از کلی تمرین و عرق ریزون تمرین تمام شد و به سمت خوابگاه حرکت کردیم.
گوشیم را که نگاه کردم هم استاد انوری تماس گرفته بود و هم زهره.
پس از رسیدن به خوابگاه معطل نکردم و اول با دکتر انوری تماس گرفتم.
استاد از اینکه عصر به دانشگاه نرفته بودم گله مند بود. او گفت قرار شد تو و خانم اسعدی کمک حال من باشید نه وبال گردنم!
کلی عذرخواهی کردم و گفتم اتفاقاتی افتاد که نشد بیام دانشگاه.
- چرا اطلاع ندادی؟
- شرمنده استاد فقط خلاصه بگم عموم آمد کرمانشاه و با کیومرث خان اسعدی دیداری داشتند.
- اینکه خیلی خبر خوبی بود بقیه اش را فردا برام تعریف کن.
از استاد خداحافظی کردم و شماره زهره را گرفتم.
گوشی را برداشت و گفت:
سلام مجنون تهرانی!
- منظورت چیه؟
- خودتو به اون راه نزن عمو نعمت، شیرین کاریهات را برام تعریف کرده.
- مثلاً چه شیرین کاری ای؟
- میخوای برم همه را برا بابا تعریف کنم.
- باز از اون حرفها زدی!
- شوخی کردم، نترس دهنم چفت داره.
ولی از اینکه عمو و بابای روژینا با هم حرف زدن و توافق کردن خیلی خوشحال شدم.
- مادر چی میگه؟
- نفهمیدم چطور عمو قانعش کرد!
ولی بابا هنوز کوتاه نیامده به عمو گفتم از مادر برای قانع نمودن پدر کمک بخواد.
- آفرین خوب پیشنهادیه!
یه پیشنهاد برا تو نیز دارم.
- یا الله خیر!؟
- بله که خیره.
- بگو دیگه.
- به مامان زنگی بزن.
- آفرین، اتفاقاً خودم هم می خواستم همین کار را بکنم.
چشم باهاش تماس می گیرم.
- آفرین داداش خودم.
- امروز ناهار چی خوردی که اینهمه فکرای خوب داری!
- جات خالی مامان کبه برنجی درست کرده بود.
- آخ آخ حیف من نبودم. نوش جونتون.
بخاطر کشمشای کبه اس که مغزت فعال شده.
- باشه داداش حالا منو اذیت میکنی بذار امشب به روژینا بگم.
- چی و بگی!
- بگم داداشم شکموه و عاشق کبه برنجیه.
- و فلافل ، فلافل را هم از یاد نبری!
- داداشی کی میای خونه؟
- خودم هم نمیدونم ؟
- یعنی چه؟
- هر وقت بابا قانع شود میام تا با هم برویم لباسهای شیکی بخریم و با هماهنگی آقای اسعدی بریم سرپل.
- ان شا الله بابا، زودی قانع میشه، خودتو برا فردا یا پس فردا آماده کن.
- گمان نکنم ولی من هر لحظه آمادم بیام. فقط عمو دستور حرکت بده سریع راه افتادم.
بعد از تمام شدن تلفن زهره میخواستم به مادر زنگ بزنم.
ولی مانده بودم چی بهش بگم و از کجا شروع کنم؟
در هر حال بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم بالاخره تماس گرفتم.
مادر کلی ذوق زده شد.
بنظرم باورش نمی شد که من باش تماس گرفته باشم.
او کلی سوال در مورد روژینا پرسید.
چند سالشه،
قدش چقده،
پوستش چه رنگیه،
و ....
او عکسی از روژینا می خواست.
بهش گفتم بهتره که از زهره بگیره.
مادر اول تعجب کرد بعد پرسید مگه زهره با روژینا در ارتباطه؟
- بله، خیلی با هم رفیقن.
- از کی؟
- از همون اول.
- واقعا!
- بله، از همون اول در جریان بود.
- ای دختره سرخود.
- مادر،
اینطور نگو، من ازش خواستم هیچی بهت نگه.
- اشکال نداره، هر چی باشه به داداشش کمک کرده ایرادی نداره.
- میگم زهره بیاد و همه چی را برات بگه.
- نمی خواد خودم ازش می پرسم.
تازه عکس روژینا رو ازش می گیرم.
- مادر ؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
بیداری پسرم، بیداری.
گفتم که، تا عمو نعمتو داری غم نداری.
- ای بفدای عمو نعمت کاردانم برم.
خیلی سخت بود با ناراحتی که برای فرزاد پیش آوردم او را درخوابگاه ببینم.
حالا نمی پرسه تو ای که آن همه اصرار بر رفتن داشتی چطور دوباره برگشتی!؟
تا وارد خوابگاه شدم فرزاد را دیدم.
کلی ابراز خوشحالی کرد و گفت خدا شکر که برگشتی داشی.
دم اونی گرم که قانعت کرد برگردی.
- شاید باورش سخت باشه ولی عمو نعمتم از ایلام آمد و قبل از حرکت از رفتن منصرفم کرد.
- ای ول به این میگن عمو.
از اینها بگذریم،
خودتو آماده کن عصر بریم تمرین، قراره یک دوره مسابقه کشتی برگزار شه و نفرات برتر به عنوان نماینده شهرستان در مسابقات استانی شرکت کنه.
- حالا نمیشه منو معاف کنی!
- نه عزیزم، تو از بهترین کشتی گیرهای ما هستید، باید شرکت کنی و ان شاالله به عنوان نفر اول در وزن خودت انتخاب می شی.
از استقبال خوب فرزاد بسیار خوشحال شدم، و قول دادم او را برای تمرین در سالن کشتی همراهی کنم.
ولی، قول شرکت در مسابقات را ندادم.
فرزاد کلید کمدم را بهم داد و گفت:
سر فرصت جریان را مفصل برام تعریف کن.
عصر به همراه فرزاد به سالن رفتیم. تعداد ورزشکارها زیاد شده بودند.
گویا از وقتی شنیده بودند قراره مسابقات شهرستان برگزار شود تعداد بیشتری برای تمرین به سالن می آمدند.
در حین تمرین آقای شمس را دیدیم. آنطور که فرزاد می گفت چون کارت داوری دارد احتمالاً یکی از داوران مسابقات باشد.
- من فقط تمرین می کنم و یار تمرینی خودتم. قصد ندارم در مسابقات شرکت کنم.
- حالا تا روز مسابقه خوب تمرین کن ببینم چه پیش می آید.
پس از کلی تمرین و عرق ریزون تمرین تمام شد و به سمت خوابگاه حرکت کردیم.
گوشیم را که نگاه کردم هم استاد انوری تماس گرفته بود و هم زهره.
پس از رسیدن به خوابگاه معطل نکردم و اول با دکتر انوری تماس گرفتم.
استاد از اینکه عصر به دانشگاه نرفته بودم گله مند بود. او گفت قرار شد تو و خانم اسعدی کمک حال من باشید نه وبال گردنم!
کلی عذرخواهی کردم و گفتم اتفاقاتی افتاد که نشد بیام دانشگاه.
- چرا اطلاع ندادی؟
- شرمنده استاد فقط خلاصه بگم عموم آمد کرمانشاه و با کیومرث خان اسعدی دیداری داشتند.
- اینکه خیلی خبر خوبی بود بقیه اش را فردا برام تعریف کن.
از استاد خداحافظی کردم و شماره زهره را گرفتم.
گوشی را برداشت و گفت:
سلام مجنون تهرانی!
- منظورت چیه؟
- خودتو به اون راه نزن عمو نعمت، شیرین کاریهات را برام تعریف کرده.
- مثلاً چه شیرین کاری ای؟
- میخوای برم همه را برا بابا تعریف کنم.
- باز از اون حرفها زدی!
- شوخی کردم، نترس دهنم چفت داره.
ولی از اینکه عمو و بابای روژینا با هم حرف زدن و توافق کردن خیلی خوشحال شدم.
- مادر چی میگه؟
- نفهمیدم چطور عمو قانعش کرد!
ولی بابا هنوز کوتاه نیامده به عمو گفتم از مادر برای قانع نمودن پدر کمک بخواد.
- آفرین خوب پیشنهادیه!
یه پیشنهاد برا تو نیز دارم.
- یا الله خیر!؟
- بله که خیره.
- بگو دیگه.
- به مامان زنگی بزن.
- آفرین، اتفاقاً خودم هم می خواستم همین کار را بکنم.
چشم باهاش تماس می گیرم.
- آفرین داداش خودم.
- امروز ناهار چی خوردی که اینهمه فکرای خوب داری!
- جات خالی مامان کبه برنجی درست کرده بود.
- آخ آخ حیف من نبودم. نوش جونتون.
بخاطر کشمشای کبه اس که مغزت فعال شده.
- باشه داداش حالا منو اذیت میکنی بذار امشب به روژینا بگم.
- چی و بگی!
- بگم داداشم شکموه و عاشق کبه برنجیه.
- و فلافل ، فلافل را هم از یاد نبری!
- داداشی کی میای خونه؟
- خودم هم نمیدونم ؟
- یعنی چه؟
- هر وقت بابا قانع شود میام تا با هم برویم لباسهای شیکی بخریم و با هماهنگی آقای اسعدی بریم سرپل.
- ان شا الله بابا، زودی قانع میشه، خودتو برا فردا یا پس فردا آماده کن.
- گمان نکنم ولی من هر لحظه آمادم بیام. فقط عمو دستور حرکت بده سریع راه افتادم.
بعد از تمام شدن تلفن زهره میخواستم به مادر زنگ بزنم.
ولی مانده بودم چی بهش بگم و از کجا شروع کنم؟
در هر حال بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم بالاخره تماس گرفتم.
مادر کلی ذوق زده شد.
بنظرم باورش نمی شد که من باش تماس گرفته باشم.
او کلی سوال در مورد روژینا پرسید.
چند سالشه،
قدش چقده،
پوستش چه رنگیه،
و ....
او عکسی از روژینا می خواست.
بهش گفتم بهتره که از زهره بگیره.
مادر اول تعجب کرد بعد پرسید مگه زهره با روژینا در ارتباطه؟
- بله، خیلی با هم رفیقن.
- از کی؟
- از همون اول.
- واقعا!
- بله، از همون اول در جریان بود.
- ای دختره سرخود.
- مادر،
اینطور نگو، من ازش خواستم هیچی بهت نگه.
- اشکال نداره، هر چی باشه به داداشش کمک کرده ایرادی نداره.
- میگم زهره بیاد و همه چی را برات بگه.
- نمی خواد خودم ازش می پرسم.
تازه عکس روژینا رو ازش می گیرم.
- مادر ؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
19 Nov, 18:20
🌱🕊
⭕️👈حکایتی بسیار زیبا و خواندنی
🌺🍃🍁🍃🍂🍃🍁🍃🍂
🍃
مردی نادانی در محضر ارسطو به مردی دانا خرده گرفت و از او بدی ها گفت. دانا نیز خاموش نماند و به نادان پرخاش کرد. ارسطو به مرد نادان چیزی نگفت. اما دانا را به خاطر آن کار سرزنش کرد.
دانا با تعجب پرسید: چرا مرا سرزنش می کنید در حالی که بدگویی را او اول شروع کرد؟ از این گذشته او مردی نادان است ولی من دانشی اندوخته ام. ارسطو در جواب گفت: من هم به خاطر همین تو را سرزنش کردم تو مرد دانایی و دانا نادان را می شناسد؛ زیرا خودش روزگاری نادان بوده است و بعد دانا شده اما نادان دانا را نمی شناسد؛ زیرا هنوز دانا نشده است.
منبع هزار و یک حکایت تاریخ محمود حکیمی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
⭕️👈حکایتی بسیار زیبا و خواندنی
🌺🍃🍁🍃🍂🍃🍁🍃🍂
🍃
مردی نادانی در محضر ارسطو به مردی دانا خرده گرفت و از او بدی ها گفت. دانا نیز خاموش نماند و به نادان پرخاش کرد. ارسطو به مرد نادان چیزی نگفت. اما دانا را به خاطر آن کار سرزنش کرد.
دانا با تعجب پرسید: چرا مرا سرزنش می کنید در حالی که بدگویی را او اول شروع کرد؟ از این گذشته او مردی نادان است ولی من دانشی اندوخته ام. ارسطو در جواب گفت: من هم به خاطر همین تو را سرزنش کردم تو مرد دانایی و دانا نادان را می شناسد؛ زیرا خودش روزگاری نادان بوده است و بعد دانا شده اما نادان دانا را نمی شناسد؛ زیرا هنوز دانا نشده است.
منبع هزار و یک حکایت تاریخ محمود حکیمی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
18 Nov, 18:54
"هرکس چراغی برای دیگران بیفروزد خود نیز از روشنایی آن استفاده می کند."
دوستان همگروهی عزیز
خانواده ای در شهر ما هست که چندی پیش فرزند جوان ایشان که در کار مرغداری بود بخاطر نوسانات بازار در سالهای گذشته و پویش نه به خرید مرغ بخاطر بدهی بالا از دست دادند و اکنون این خانواده که پدر و مادری پیر دارند بشدت تحت فشار طلبکاران هستند. بطوریکه اهالی شهرستان و استان و دیگر شهرستانها همه اطلاع دارند و در گروههای مجازی و واقعی و بیشتر خیرین کشوری اقدام به مساعدت نموده و تلاش می کنند تا شاید بتوانند مبالغی از بدهی این خانواده را پرداخت نمایند.
لذا از دوستان عزیزی که تمایل دارند به این خانواده کمک نمایند شماره کارت پدر این مرحوم در ذیل این پست قرار می دهیم.
۶۰۳۷۹۹۷۳۳۲۸۵۹۶۱۱
به نام علی باقری ((پدرمرحوم مصطفی باقری))
ضمنا اگر کسی نیاز به اطلاعات دقیقتری داشته باشد آی دی اینجانب در خدمتش هست و پاسخگوی نظرات دوستان می باشم.
دوستان همگروهی عزیز
خانواده ای در شهر ما هست که چندی پیش فرزند جوان ایشان که در کار مرغداری بود بخاطر نوسانات بازار در سالهای گذشته و پویش نه به خرید مرغ بخاطر بدهی بالا از دست دادند و اکنون این خانواده که پدر و مادری پیر دارند بشدت تحت فشار طلبکاران هستند. بطوریکه اهالی شهرستان و استان و دیگر شهرستانها همه اطلاع دارند و در گروههای مجازی و واقعی و بیشتر خیرین کشوری اقدام به مساعدت نموده و تلاش می کنند تا شاید بتوانند مبالغی از بدهی این خانواده را پرداخت نمایند.
لذا از دوستان عزیزی که تمایل دارند به این خانواده کمک نمایند شماره کارت پدر این مرحوم در ذیل این پست قرار می دهیم.
۶۰۳۷۹۹۷۳۳۲۸۵۹۶۱۱
به نام علی باقری ((پدرمرحوم مصطفی باقری))
ضمنا اگر کسی نیاز به اطلاعات دقیقتری داشته باشد آی دی اینجانب در خدمتش هست و پاسخگوی نظرات دوستان می باشم.
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
18 Nov, 18:43
تردید: قسمت بیست و نهم
فراموشت نمی کنم رفیق جان، خدا حافظ فرزاد نازنینم.
دوباره باز بلند گو صدا زد آقای فاروق احمدی به اطلاعات،
آقای فاروق احمدی مسافر ساعت ۱۰ تهران به اطلاعات!
اها، معلوم شد که منظورش منم.
مثل اینکه خبریه!؟
کیه واقعا!؟
به سمت دفتر اطلاعات ترمینال رفتم.
هنوز به آنجا نرسیده، عمو نعمت را دیدم که به طرفم می آید.
باورش سخت بود ولی خودش بود.
مرا در آغوش گرفت و پرسید:
کجایی این همه دنبالت گشتم پیدات نبود؟
چرا وقتی از طریق بلندگوی ترمینال صدات زدیم نیامدی!
- شرمنده عموجان، باورم نمی شد منظورش من باشم.
شما کجا اینجا کجا؟
چطور بهم نگفتی ؟
- اگه می گفتم که اینقدر خوشحال نمی شدی؟
حالا بیا برو بلیط تهرانتو پس بده و باهم بریم یه جایی بشینیم از اول یکبار اتفاقات را مرور کنیم تا به راهکاری برسیم.
- نه عمو جان اجازه بده برم، همانطور که تلفنی توضیح دادم پدر روژینا صراحتا گفت دختری برای شوهر دادن ندارد دیگه چطور بگه
- برو بلیط و پس بده تا فکری بحالش می کنم.
چاره ای نداشتم دستور عمو را نمی توانستم اجرا نکنم.
وقتی به سمت ماشین عمو نعمت می رفتیم ازم خواست سیگاری اگر همراه دارم در سطل زباله پرت کنم.
سویچ پژو ۴۰۵ را بهم داد و گفت هر جا خودت میدانی برو تا باهم صحبت کنیم.
همان حوالی پارکی بود به سرعت به آنجا رفتم و به اتفاق عمو نعمت روی صندلی فلزی نشستیم.
از اول ماجرا تا آخرش را بدقت تعریف کردم در آخر عمو نعمت لبخندی زد و گفت:
به روژینا زنگ بزن و بپرس پدرش هنوز کرمانشاهه یا رفته سرپل.
اگر اینجاست آدرس رو ازش بگیر و بگو عموم میخواد بیاد ببینش.
اگر هم رفته آدرس منزلشان را بگیر تا بریم سرپل.
- واقعا، میخوای بری ببینیش!؟
- بله.
- بابا و مامان را چکار می کنی!
- مادرت که حرفی نداره و قانعش کردم، میمانه پدرت که اونو هم به امید خدا قانع می کنم.
تو زنگت را بزن بقیه اش با من.
- احتمال داره دانشگاه باشه و جواب نده؟
- میزنگی یا بگم زهره بزنگه؟
از حرفها و جدیت امیدوار کننده عمو نعمت کمی روحیه گرفتم و به روژینا زنگ زدم.
خوشبختانه گوشی را برداشت پس از احوالپرسی و جویای حال مادر گفتم کجایی همین که گفت منزل یکی از بستگان پیش مادر، گفتم گوشی خدمتت با عمو نعمتم صحبت کنید.
بنده خدا عمو نعمت زیر چشمی نگاهم کرد و پس از احوال پرسی صمیمانه از روژینا خواست که آدرس محل اسکانشون را پیامک کند تا بریم از نزدیک پدر و مادرش را ملاقات کنیم.
پس از قطع کردن تلفن،
عمو پرسید قرار بود تو آدرس بپرسی، چرا گوشی را به من دادی؟
- ببخشید دیگه، وقتی گفت دانشگاه نیست ترسیدم پیش پدرش باشد و او را بخاطر تماس گرفتنم دعوا کند!
پس از خریدن مقداری آبمیوه و کمپوت به سمت آدرسی که روژینا برایم پیامک کرده بود حرکت کردیم.
حقیقتا کمی که نه، زیاد دلهره داشتم. ولی عمو همه اش روحیه میداد و می گفت:
تا من هستم نگران هیچی نباش.
به منزل ویلایی بزرگی که روژینا در پیامک برایم نوشته بود رسیدیم.
با روژینا تماس گرفتم و رسیدنمان را اطلاع دادم.
مرد میانسالی در را باز کرد و تعارفمان نمود وارد منزل شویم.
برخلاف انتظار آقای اسعدی در مقابل در ورودی هال به استقبالمان آمد و حسابی عمو را تحویل گرفت.
در اتاق بزرگی که دو دست مبل هفت نفره داخل آن بود نشستیم و صاحب منزل به گرمی از ما پذیرایی کرد.
مادر روژینا نیز احوالپرسی گرمی با ما داشت و جناب اسعدی صاحب منزل را پسرعمویش معرفی کرد.
پس از نیم ساعت گپ و گفت، عمو بدون اینکه از موضوع خواستگاری حرفی بزند از صاحب خانه اجازه مرخصی خواست.
علی رغم اینکه آقای اسعدی اصرار داشتند ناهار آنجا بمانیم عمو قبول نکرد و پذیرایی را ترک کردیم.
داخل حیاط عمو نعمت و کیومرث خان در گوشه ای خصوصی باهم صحبت کردند و پس از روبوسی از او خداحافظی کرد و آنجا را ترک کردیم.
عمو نعمت گفت گازشو بگیر تا تاق بستان که هوس دنده کباب کردم.
در بین راه عمو از پذیرایی خوب آقای اسعدی تعریف می کرد.
- استقبال خوب آنها، را دیدم.
چرا در مورد من و روژینا حرفی نزدید؟
- اتفاقا حرف زدیم.
- کی، من که چیزی نشنیدم!
- وقتی در حیاط با کیومرث خان صحبت کردیم با هم توافقاتی داشتیم.
- واقعا!؟
- بله.
- جان عمو؟
- بله، توافقات اولیه را انجام دادیم، قرار شد بقیه ی موارد را تلفنی پیگیری کنیم و ان شاالله در چند روز آینده به همراه خانواده به منزلشان در سرپل ذهاب برویم.
- عمو!
شوخی می کنی؟
- نه عزیزم جدی میگم.
به امید خدا بفکر خرید کت و شلوار دامادیت باشیم.
باور نداشتم با آن سرعت ورق برگردد و با امید فراوان ناهار را به اتفاق عمو خوردیم.
بعد ناهار عمو گفت:
به خوابگاه برو و درس و مشقت را پیگیری کن و من بعد لب به سیگار نزن، منتظر تماس من باش تا وقتی که پدرت اعلام آمادگی کرد بهت اطلاع میدم بیای ایلام و خانوادگی بریم خواستگاری.
- خواب می بینم یا بیدارم!؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
فراموشت نمی کنم رفیق جان، خدا حافظ فرزاد نازنینم.
دوباره باز بلند گو صدا زد آقای فاروق احمدی به اطلاعات،
آقای فاروق احمدی مسافر ساعت ۱۰ تهران به اطلاعات!
اها، معلوم شد که منظورش منم.
مثل اینکه خبریه!؟
کیه واقعا!؟
به سمت دفتر اطلاعات ترمینال رفتم.
هنوز به آنجا نرسیده، عمو نعمت را دیدم که به طرفم می آید.
باورش سخت بود ولی خودش بود.
مرا در آغوش گرفت و پرسید:
کجایی این همه دنبالت گشتم پیدات نبود؟
چرا وقتی از طریق بلندگوی ترمینال صدات زدیم نیامدی!
- شرمنده عموجان، باورم نمی شد منظورش من باشم.
شما کجا اینجا کجا؟
چطور بهم نگفتی ؟
- اگه می گفتم که اینقدر خوشحال نمی شدی؟
حالا بیا برو بلیط تهرانتو پس بده و باهم بریم یه جایی بشینیم از اول یکبار اتفاقات را مرور کنیم تا به راهکاری برسیم.
- نه عمو جان اجازه بده برم، همانطور که تلفنی توضیح دادم پدر روژینا صراحتا گفت دختری برای شوهر دادن ندارد دیگه چطور بگه
- برو بلیط و پس بده تا فکری بحالش می کنم.
چاره ای نداشتم دستور عمو را نمی توانستم اجرا نکنم.
وقتی به سمت ماشین عمو نعمت می رفتیم ازم خواست سیگاری اگر همراه دارم در سطل زباله پرت کنم.
سویچ پژو ۴۰۵ را بهم داد و گفت هر جا خودت میدانی برو تا باهم صحبت کنیم.
همان حوالی پارکی بود به سرعت به آنجا رفتم و به اتفاق عمو نعمت روی صندلی فلزی نشستیم.
از اول ماجرا تا آخرش را بدقت تعریف کردم در آخر عمو نعمت لبخندی زد و گفت:
به روژینا زنگ بزن و بپرس پدرش هنوز کرمانشاهه یا رفته سرپل.
اگر اینجاست آدرس رو ازش بگیر و بگو عموم میخواد بیاد ببینش.
اگر هم رفته آدرس منزلشان را بگیر تا بریم سرپل.
- واقعا، میخوای بری ببینیش!؟
- بله.
- بابا و مامان را چکار می کنی!
- مادرت که حرفی نداره و قانعش کردم، میمانه پدرت که اونو هم به امید خدا قانع می کنم.
تو زنگت را بزن بقیه اش با من.
- احتمال داره دانشگاه باشه و جواب نده؟
- میزنگی یا بگم زهره بزنگه؟
از حرفها و جدیت امیدوار کننده عمو نعمت کمی روحیه گرفتم و به روژینا زنگ زدم.
خوشبختانه گوشی را برداشت پس از احوالپرسی و جویای حال مادر گفتم کجایی همین که گفت منزل یکی از بستگان پیش مادر، گفتم گوشی خدمتت با عمو نعمتم صحبت کنید.
بنده خدا عمو نعمت زیر چشمی نگاهم کرد و پس از احوال پرسی صمیمانه از روژینا خواست که آدرس محل اسکانشون را پیامک کند تا بریم از نزدیک پدر و مادرش را ملاقات کنیم.
پس از قطع کردن تلفن،
عمو پرسید قرار بود تو آدرس بپرسی، چرا گوشی را به من دادی؟
- ببخشید دیگه، وقتی گفت دانشگاه نیست ترسیدم پیش پدرش باشد و او را بخاطر تماس گرفتنم دعوا کند!
پس از خریدن مقداری آبمیوه و کمپوت به سمت آدرسی که روژینا برایم پیامک کرده بود حرکت کردیم.
حقیقتا کمی که نه، زیاد دلهره داشتم. ولی عمو همه اش روحیه میداد و می گفت:
تا من هستم نگران هیچی نباش.
به منزل ویلایی بزرگی که روژینا در پیامک برایم نوشته بود رسیدیم.
با روژینا تماس گرفتم و رسیدنمان را اطلاع دادم.
مرد میانسالی در را باز کرد و تعارفمان نمود وارد منزل شویم.
برخلاف انتظار آقای اسعدی در مقابل در ورودی هال به استقبالمان آمد و حسابی عمو را تحویل گرفت.
در اتاق بزرگی که دو دست مبل هفت نفره داخل آن بود نشستیم و صاحب منزل به گرمی از ما پذیرایی کرد.
مادر روژینا نیز احوالپرسی گرمی با ما داشت و جناب اسعدی صاحب منزل را پسرعمویش معرفی کرد.
پس از نیم ساعت گپ و گفت، عمو بدون اینکه از موضوع خواستگاری حرفی بزند از صاحب خانه اجازه مرخصی خواست.
علی رغم اینکه آقای اسعدی اصرار داشتند ناهار آنجا بمانیم عمو قبول نکرد و پذیرایی را ترک کردیم.
داخل حیاط عمو نعمت و کیومرث خان در گوشه ای خصوصی باهم صحبت کردند و پس از روبوسی از او خداحافظی کرد و آنجا را ترک کردیم.
عمو نعمت گفت گازشو بگیر تا تاق بستان که هوس دنده کباب کردم.
در بین راه عمو از پذیرایی خوب آقای اسعدی تعریف می کرد.
- استقبال خوب آنها، را دیدم.
چرا در مورد من و روژینا حرفی نزدید؟
- اتفاقا حرف زدیم.
- کی، من که چیزی نشنیدم!
- وقتی در حیاط با کیومرث خان صحبت کردیم با هم توافقاتی داشتیم.
- واقعا!؟
- بله.
- جان عمو؟
- بله، توافقات اولیه را انجام دادیم، قرار شد بقیه ی موارد را تلفنی پیگیری کنیم و ان شاالله در چند روز آینده به همراه خانواده به منزلشان در سرپل ذهاب برویم.
- عمو!
شوخی می کنی؟
- نه عزیزم جدی میگم.
به امید خدا بفکر خرید کت و شلوار دامادیت باشیم.
باور نداشتم با آن سرعت ورق برگردد و با امید فراوان ناهار را به اتفاق عمو خوردیم.
بعد ناهار عمو گفت:
به خوابگاه برو و درس و مشقت را پیگیری کن و من بعد لب به سیگار نزن، منتظر تماس من باش تا وقتی که پدرت اعلام آمادگی کرد بهت اطلاع میدم بیای ایلام و خانوادگی بریم خواستگاری.
- خواب می بینم یا بیدارم!؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
18 Nov, 11:10
انالله و اناالیه راجعون
با نهایت تاسف و تألم بمناسبت درگذشت پدری دلسوز و مهربان مرحوم مغفور زنده یاد امان اله دارابیان از طایفه محترم بیری رابه اطلاع عموم می رسانیم
مراسم تشیع و تدفین سه شنبه راس ساعت 9صبح از درب منزل ایشان واقع در روستای آب انار به سمت آرامستان بهشت عزیز همان روستا برگزار میگردد
حضور شما سروران عزیز و ارجمند باعث شادی روح آن مرحوم و تسلی خاطر بازماندگان خواهد بود
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
با نهایت تاسف و تألم بمناسبت درگذشت پدری دلسوز و مهربان مرحوم مغفور زنده یاد امان اله دارابیان از طایفه محترم بیری رابه اطلاع عموم می رسانیم
مراسم تشیع و تدفین سه شنبه راس ساعت 9صبح از درب منزل ایشان واقع در روستای آب انار به سمت آرامستان بهشت عزیز همان روستا برگزار میگردد
حضور شما سروران عزیز و ارجمند باعث شادی روح آن مرحوم و تسلی خاطر بازماندگان خواهد بود
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
18 Nov, 10:51
اجرای آهنگ زیبای "سوار" توسط استاد رضا صالحی در شبکه استانی خوزستان
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
17 Nov, 19:16
کلیپی از دس لری زیبای ضحی کوچولو
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
15 Nov, 19:02
تردید: قسمت بیست و ششم
وقتی مادر روژینا گفت پسرم،کلی حس خوب بهم دست داد.
بقول استاد،
کیومرث خان نیز برخلاف انتظار رفتار خوبی بام داشت.
استاد به جناب اسعدی گفت:
کلبه ی درویشی هست متعلق به دوستان تشریف بیارید و منورش فرمایید.
- ممنونم استاد خانه امیدمان است، امشب منزل یکی از بستگانیم، فردا نیز بر می گردیم سرپل .
فرصت پیش بیاد زحمت می دهیم.
- منزل خودتانه هر وقت تشریف بیارید آنجا را منور می کنید.
کیومرث خان حقیقتا این موضوعی که می خواهم عرض کنم وقت و جای گفتنش اینجا نیست ولی چکار کنیم که گاهی وقت ها بخاطر کمبود وقت باید از زمان حداکثر بهره را برد.
- در خدمتم بفرمایید.
- حقیقتاً این گل پسر ما شیفته ی مرام گل دختر شما شده و اگر خدا بخواهد قصد دارند با اجازه شما ازدواج دانشجویی داشته باشند.
آقای اسعدی لبخندی زد و گفت:
خواستگاری داخل بیمارستان ندیده بودیم که الانه دیدیم.
البته عیال یه چیزای بهم گفته بود و در جریان موضوع بودم و می خواستم قبل از رفتن به سرپل با روژینا در مورد آنحرف بزنم.
موضوع مهم اینه که ما اهل سنتیم و ای آقا پسر، شیعه است.
اول این موضوع باید حل شود آنوقت در مورد بقیه مسائل هم حرف خواهیم زد.
فقط یک موضوعی ذهن منو نگران کرده!؟
- چه موضوعی؟
- ای پسر خانواده نداره بزرگتر نداره ؟!
البته شرمنده که اینها را می گویم.
شما بهتر از من میدانی بالاخره یه حرفایی هست که بزرگترا باهم میزنند و توافق می کنند.
- بله جناب اسعدی حق با شماست.
برخی توافقات نیاز به حضور بزرگتر داره.
آقای احمدی بفرما جواب خان را بگو.
من که توقع آن حرفها از استاد و آن پاسخها از آقای اسعدی را نداشتم.
با دستپاچگی گفتم:
بزرگتر من پدرم و عموم می باشند که هر دو درجریان موضوع هستند و به شخصه سنی بودن روژینا خانم برایم موضوع قابل اعتنایی نیست و از نظر من اشکالی نداره؟
در این هنگام آقای اسعدی پرسید و نظر بزرگترات چیه؟
- هر وقت شما اجازه دهید با عمو نعمت خدمت می رسیم و هر سوالی داشتی می توانید از او بپرسید؟
- نظر پدرت چیه؟
او با ازدواجت با یک دختر سنی موافقه؟
- نمی دانم!؟
- نمی دانی ، یعنی چه ؟
- راستش هنوز موافقش را اعلام نکرده.
- پس مخالفه؟
- فعلاً چیزی نگفته؟
- گفته، تو متوجه نشدی.
- بهتره بفکر زن زندگیت باشی ، پسرجان.
به حرمت استاد نخواستم حرفی بزنم.
اگر روژینا هم با این وصلت موافق باشه که تا بحال سابقه نداشته رو حرف باباش حرف بزنه من یکی، دختر به شیعه نمی دم.
اینو از یاد نبر.
استاد که اوضاع را اینگونه دید گفت:
اوقات خودتان را تلخ نکنید،خان.
ان شاالله هرچه خیره همان شود.
- خیر در اینه که ای پسر بفکر ازدواج با یکی از هم کیشای خودش باشه.
بگذارید ما هم به زندگی خودمان برسیم.
- به هر حال جناب کیومرث خان هر که دختر داره براش خواستگار میاد و بستگی به تفاهم خانواد ها و دختر و پسر یا با هم ازدواج می کنند یا اینکه جواب منفی می شنوند و می روند دنبال کسی دیگر.
- احسنت استاد، گل گفتی پس ای آقای احمدی هم برود پی کار خودش من دختر دم بخت ندارم.
روژینا در این مدت سرش را پایین انداخته بود و حرفی نمی زد.
من هم شوکه شده بودم و هیچی به ذهنم نمی رسید.
استاد انوری وقتی حرفهای آقای اسعدی را شنید ضمن آرزوی شفای عاجل برای خانم اسعدی از آنها اجازه خواست که به دانشگاه برود.
پس از خداحافظی بدون اینکه حرفی بین من و استاد رد و بدل شود سوار ماشین استاد شدیم و به سمت دانشگاه رفتیم.
در بین راه استاد گفت:
زیاد خودتو نگران نکن، خیلی امیدوارم موضوع بخیر و خوشی حل و فصل شود.
- با حرفهایی که آقای اسعدی گفت من دیگه چشمم آب نمی خوره.
- نا امید نشو.
در نا امیدی بسی امید است پایان شب سیه سفید است.
- حرفهایی را که باستی بشنوم ، بخوبی شنیدم.
جای حرفی نمانده!
امیدی نیست که نیست.
ای کاش به بیمارستان نمی آمدیم.
اشتباه بزرگی کردم.
- نه پسرم، اشتباه نکردی.
تو معرفت خودت را نشان دادی، آقای اسعدی هم بنظرم مشکلی با موضوع ندارد، تو بهتره بفکر اقناع پدرت و همراه کردن او جهت رفتن به منزل کیومرث خان باشی.
- حقیقتا امیدی به رضایت جناب اسعدی ندارم.
پدرم نیز فعلا امیدی به برگشت از مواضعش نیست. نمی دانم چکار کنم.
- تو پدرت را قانع کن، رضایت جناب اسعدی با من.
به دانشگاه رسیدیم از استاد اجازه خواستم که از ماشین پیاده شوم و بدنبال کارهای خودم بروم.
از ماشین که پیاده شدم از ناراحتی دوست داشتم گریه کنم و زخمهای درونم را با گریه التیام دهم.
بدون اینکه مقصدی را در ذهن داشته باشم همینطور پیاده به راه افتادم.
گوشیم زنگ می خورد،
صفحه گوشی را که نگاه کردم نوشته بود زهره!
حوصله خودم را نداشتم تا چه رسد به زهره خانم.
حتما باز می خواد از چند و چون رفتن به بیمارستان سوال کند.
حرفی برا گفتن نداشتم، جوابش را ندادم.
دوباره تماس گرفت، بازهم پاسخ ندادم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
وقتی مادر روژینا گفت پسرم،کلی حس خوب بهم دست داد.
بقول استاد،
کیومرث خان نیز برخلاف انتظار رفتار خوبی بام داشت.
استاد به جناب اسعدی گفت:
کلبه ی درویشی هست متعلق به دوستان تشریف بیارید و منورش فرمایید.
- ممنونم استاد خانه امیدمان است، امشب منزل یکی از بستگانیم، فردا نیز بر می گردیم سرپل .
فرصت پیش بیاد زحمت می دهیم.
- منزل خودتانه هر وقت تشریف بیارید آنجا را منور می کنید.
کیومرث خان حقیقتا این موضوعی که می خواهم عرض کنم وقت و جای گفتنش اینجا نیست ولی چکار کنیم که گاهی وقت ها بخاطر کمبود وقت باید از زمان حداکثر بهره را برد.
- در خدمتم بفرمایید.
- حقیقتاً این گل پسر ما شیفته ی مرام گل دختر شما شده و اگر خدا بخواهد قصد دارند با اجازه شما ازدواج دانشجویی داشته باشند.
آقای اسعدی لبخندی زد و گفت:
خواستگاری داخل بیمارستان ندیده بودیم که الانه دیدیم.
البته عیال یه چیزای بهم گفته بود و در جریان موضوع بودم و می خواستم قبل از رفتن به سرپل با روژینا در مورد آنحرف بزنم.
موضوع مهم اینه که ما اهل سنتیم و ای آقا پسر، شیعه است.
اول این موضوع باید حل شود آنوقت در مورد بقیه مسائل هم حرف خواهیم زد.
فقط یک موضوعی ذهن منو نگران کرده!؟
- چه موضوعی؟
- ای پسر خانواده نداره بزرگتر نداره ؟!
البته شرمنده که اینها را می گویم.
شما بهتر از من میدانی بالاخره یه حرفایی هست که بزرگترا باهم میزنند و توافق می کنند.
- بله جناب اسعدی حق با شماست.
برخی توافقات نیاز به حضور بزرگتر داره.
آقای احمدی بفرما جواب خان را بگو.
من که توقع آن حرفها از استاد و آن پاسخها از آقای اسعدی را نداشتم.
با دستپاچگی گفتم:
بزرگتر من پدرم و عموم می باشند که هر دو درجریان موضوع هستند و به شخصه سنی بودن روژینا خانم برایم موضوع قابل اعتنایی نیست و از نظر من اشکالی نداره؟
در این هنگام آقای اسعدی پرسید و نظر بزرگترات چیه؟
- هر وقت شما اجازه دهید با عمو نعمت خدمت می رسیم و هر سوالی داشتی می توانید از او بپرسید؟
- نظر پدرت چیه؟
او با ازدواجت با یک دختر سنی موافقه؟
- نمی دانم!؟
- نمی دانی ، یعنی چه ؟
- راستش هنوز موافقش را اعلام نکرده.
- پس مخالفه؟
- فعلاً چیزی نگفته؟
- گفته، تو متوجه نشدی.
- بهتره بفکر زن زندگیت باشی ، پسرجان.
به حرمت استاد نخواستم حرفی بزنم.
اگر روژینا هم با این وصلت موافق باشه که تا بحال سابقه نداشته رو حرف باباش حرف بزنه من یکی، دختر به شیعه نمی دم.
اینو از یاد نبر.
استاد که اوضاع را اینگونه دید گفت:
اوقات خودتان را تلخ نکنید،خان.
ان شاالله هرچه خیره همان شود.
- خیر در اینه که ای پسر بفکر ازدواج با یکی از هم کیشای خودش باشه.
بگذارید ما هم به زندگی خودمان برسیم.
- به هر حال جناب کیومرث خان هر که دختر داره براش خواستگار میاد و بستگی به تفاهم خانواد ها و دختر و پسر یا با هم ازدواج می کنند یا اینکه جواب منفی می شنوند و می روند دنبال کسی دیگر.
- احسنت استاد، گل گفتی پس ای آقای احمدی هم برود پی کار خودش من دختر دم بخت ندارم.
روژینا در این مدت سرش را پایین انداخته بود و حرفی نمی زد.
من هم شوکه شده بودم و هیچی به ذهنم نمی رسید.
استاد انوری وقتی حرفهای آقای اسعدی را شنید ضمن آرزوی شفای عاجل برای خانم اسعدی از آنها اجازه خواست که به دانشگاه برود.
پس از خداحافظی بدون اینکه حرفی بین من و استاد رد و بدل شود سوار ماشین استاد شدیم و به سمت دانشگاه رفتیم.
در بین راه استاد گفت:
زیاد خودتو نگران نکن، خیلی امیدوارم موضوع بخیر و خوشی حل و فصل شود.
- با حرفهایی که آقای اسعدی گفت من دیگه چشمم آب نمی خوره.
- نا امید نشو.
در نا امیدی بسی امید است پایان شب سیه سفید است.
- حرفهایی را که باستی بشنوم ، بخوبی شنیدم.
جای حرفی نمانده!
امیدی نیست که نیست.
ای کاش به بیمارستان نمی آمدیم.
اشتباه بزرگی کردم.
- نه پسرم، اشتباه نکردی.
تو معرفت خودت را نشان دادی، آقای اسعدی هم بنظرم مشکلی با موضوع ندارد، تو بهتره بفکر اقناع پدرت و همراه کردن او جهت رفتن به منزل کیومرث خان باشی.
- حقیقتا امیدی به رضایت جناب اسعدی ندارم.
پدرم نیز فعلا امیدی به برگشت از مواضعش نیست. نمی دانم چکار کنم.
- تو پدرت را قانع کن، رضایت جناب اسعدی با من.
به دانشگاه رسیدیم از استاد اجازه خواستم که از ماشین پیاده شوم و بدنبال کارهای خودم بروم.
از ماشین که پیاده شدم از ناراحتی دوست داشتم گریه کنم و زخمهای درونم را با گریه التیام دهم.
بدون اینکه مقصدی را در ذهن داشته باشم همینطور پیاده به راه افتادم.
گوشیم زنگ می خورد،
صفحه گوشی را که نگاه کردم نوشته بود زهره!
حوصله خودم را نداشتم تا چه رسد به زهره خانم.
حتما باز می خواد از چند و چون رفتن به بیمارستان سوال کند.
حرفی برا گفتن نداشتم، جوابش را ندادم.
دوباره تماس گرفت، بازهم پاسخ ندادم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
15 Nov, 08:41
ارادت ترامپ به سبک عشایر لرستان😊
#طنز
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
#طنز
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
14 Nov, 20:31
♥️گالری پیوند دلها♥️
جشن های نامزدی. عقد.حنابندان . عروسی ،مجالس شمارو با بهترین کیفیت و نازل ترین قیمت می آرایم
✅قرآن
✅کله قند
✅قندساب
✅دسته گل
✅کیسه شاباش
✅خودکار
✅پایه خودکار
✅جام عسل
✅جای حلقه
✅دفتر عقد
✅باکس شاخه نبات
✅گیفت
✅باکس شیشه ای
✅طبق
آدرس ما:دهلران پاساژ پارسیان
طبقه بالا انتهای سمت راست
✈:ارسال به تمام شهرا
۰۹۱۸۹۴۸۶۲۸۷
جشن های نامزدی. عقد.حنابندان . عروسی ،مجالس شمارو با بهترین کیفیت و نازل ترین قیمت می آرایم
✅قرآن
✅کله قند
✅قندساب
✅دسته گل
✅کیسه شاباش
✅خودکار
✅پایه خودکار
✅جام عسل
✅جای حلقه
✅دفتر عقد
✅باکس شاخه نبات
✅گیفت
✅باکس شیشه ای
✅طبق
آدرس ما:دهلران پاساژ پارسیان
طبقه بالا انتهای سمت راست
✈:ارسال به تمام شهرا
۰۹۱۸۹۴۸۶۲۸۷
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
14 Nov, 19:53
تردید: قسمت بیست و پنجم
خدایا کمک کن زودتر دکتر بیاد.
ساعت نزدیک چهار عصر شده بود و به کلی از آمدن دکتر نا امید شده بودم.
ای کاش خودم تنها می رفتم. نکنه دکتر نیاد!
باز هم افکارم بهم خورده بود.
نمی دانستم چکار کنم، سختم بود اتاق را ترک کنم و بروم.
موبایلم زنگ خورد استاد انوری بود.
احتمالاً می خواد بگه دانشگاه نمیاد و خودم تنها برم بیمارستان.
گوشی را برداشتم و عرض ارادتی کردم.
دکتر پس از سلام گفت:
نزدیک دانشگام سریع بیا دم در دانشگاه تا بریم بیمارستان خیلی دیر شده.
سریع لباسهایم را مرتب کردم و درِ اتاق را بستم و پس از خداحافظی با رئیس دفتر استاد به سرعت به سمت درب دانشگاه رفتم.
من و دکتر همزمان با هم رسیدیم.
وقتی داخل ماشین شاسی بلند استاد نشستم فرمودند کمربند ایمنی را ببندم.
معلوم بود که دکتر می خواهد مسیر را با سرعت طی کند.
پس از رسیدن به بیمارستان دکتر ماشین را نزدیک درب بیمارستان پارک کرد و گفت:
جعبه شیرینی و دسته گل روی صندلیهای عقب را بردار تا برویم.
تازه متوجه شدم که چقدر حواس پرتم که از یاد برده بودم برای عیادت بیمار بایستی دست خالی نروم.
از استاد بابت همراه آوردن گل و شیرینی تشکر کردم و پشت سر استاد راه افتادم به سمت داخل بیمارستان.
اکثر افرادی که از مقابل می آمدند با دکتر سلام و احوالپرسی می کردند، انگار دانشگاه بود همه با احترام باهاش برخورد می کردند.
وقتی مقابل اطلاعات بیمارستان ایستادیم مردی که پشت باجه نشسته بود به احترام استاد از جایش بلند شد و گفت:
دکترجان ارادتمندم خیلی خوش آمدید، درخدمتم امر بفرمایید.
دکتر گفت که به عیادت خانم اسعدی آمدیم.
او لیست را نگاهی انداخت و گفت همچین مریضی نداریم.
تازه یادم افتاد که بایستی اسم و فامیل مادر روژینا را می پرسیدم.
توضیح دادم که برای شکستن سنک کلیه آمده اند.
آنوقت بود که مامور اطلاعات راهنمایی کرد و گفت باید به انتهای راهروی سمت چپ خودش برویم تا برسیم به سالن نسبتاً بزرگی که در آنجا مریض ها در چند اتاق بستریند.
به اتفاق استاد و با کمی دلهره و با تکیه به حضور و همراهی استاد انوری به سمت محل مورد نظر رفتیم.
استاد پرسید:
نمی دونستی اسم و فامیل مادرِ خانم اسعدی کیه ؟
- نه والله ،باید از روژینا خانم می پرسیدم که فراموش کردم.
استاد لبخندی زد و گفت مثل اینکه می خوای داماد این خانواده بشی اون وقت هنوز مشخصات آنها را نمی دانی؟
شرمنده فراموش کرده بودم از روژینا بپرسم.
هر چه جلوتر می رفتیم دل هره ام بیشتر می شد و خیلی از نحوه ی برخورد آقای اسعدی نگران بودم ولی همینکه استاد انوری همراهم بود دلم قرص بود که او هر اتفاقی بیفتد بخوبی مدیریت می کنه.
وارد سالن شدیم داخل اولین اتاق که شدیم اتفاقاً روژینا آنجا بود او در کنار مردی قد بلند و مو جو گندمی ایستاده بود به محض اینکه متوجه حضور ما شد سلام کرد ما را به پدر و مادرش معرفی کرد.
پدرجان ایشان دکتر انوری از اساتید دانشگاهیم و همراهشون نیز آقای احمدی از هم دانشگاهی هایم می باشند.
وقتی که استاد دستش را بسوی او دراز کرد روژینا گفت آقای کیومرث اسعدی.
باورم نمی شد چناب اسعدی با من نیز که از دلهره قلبم داشت از جا کنده می شد بخوبی استقبال کرد و خطاب به روژینا گفت.
حالا که آقایون به زحمت افتادن چرا گل وشیرینی را از دست جناب احمدی نمی گیری؟
با مادر روژینا نیز احوالپرسی کردیم و جویای حالش شدیم.
یک صندلی بود و آقای اسعدی به استاد تعارف کرد که بر روی صندلی بنشیند.
او گفت:
ما آموزگارا عادت به نشستن بر روی صندلی نداریم بفرمایید دکترجان بنشینید از راه رسیده خسته اید.
ممنونم جناب اسعدی ، روژینا نگفته بود شما هم معلم هستید.
- معلم بودم پارسال بازنشسته شدم.
الان هم یک سالی هست در خدمت خانم سبزی پاک می کنیم.
- چه سعادتی من سالهاست سعادت سبزی پاک کردن دارم دانشگاه ول کن نیست و هرسال درسهای بیشتری بهم می دهد.
استاد به خانم اسعدی گفت:
ان شا الله که حال مبارک خوب باشد.
- ممنونم جناب دکتر.
کمی درد کلیه دارم که قراره تا یک ساعت دیگه دکتر با دستگاه سنگه داخل کلیه ام را بشکنه.
- چیزی نیست خواهرم الحمدلله علم آنقدر پیشرفت کرده که سنگ کلیه را به راحتی درمان می کنند.
- ممنونم دکترجان تو و ای پسرم به زحمت افتادید.
- زحمت کجا بود.
کرمانشاه به لطف خدا دوست و رفیق زیاد دارم، شماره منو روژینا خانم داره هر موردی بود بفرمایید انجام وظیفه خواهم نمود.
وقتی مادر روژینا گفت پسرم کلی حس خوب بهم دست داد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
خدایا کمک کن زودتر دکتر بیاد.
ساعت نزدیک چهار عصر شده بود و به کلی از آمدن دکتر نا امید شده بودم.
ای کاش خودم تنها می رفتم. نکنه دکتر نیاد!
باز هم افکارم بهم خورده بود.
نمی دانستم چکار کنم، سختم بود اتاق را ترک کنم و بروم.
موبایلم زنگ خورد استاد انوری بود.
احتمالاً می خواد بگه دانشگاه نمیاد و خودم تنها برم بیمارستان.
گوشی را برداشتم و عرض ارادتی کردم.
دکتر پس از سلام گفت:
نزدیک دانشگام سریع بیا دم در دانشگاه تا بریم بیمارستان خیلی دیر شده.
سریع لباسهایم را مرتب کردم و درِ اتاق را بستم و پس از خداحافظی با رئیس دفتر استاد به سرعت به سمت درب دانشگاه رفتم.
من و دکتر همزمان با هم رسیدیم.
وقتی داخل ماشین شاسی بلند استاد نشستم فرمودند کمربند ایمنی را ببندم.
معلوم بود که دکتر می خواهد مسیر را با سرعت طی کند.
پس از رسیدن به بیمارستان دکتر ماشین را نزدیک درب بیمارستان پارک کرد و گفت:
جعبه شیرینی و دسته گل روی صندلیهای عقب را بردار تا برویم.
تازه متوجه شدم که چقدر حواس پرتم که از یاد برده بودم برای عیادت بیمار بایستی دست خالی نروم.
از استاد بابت همراه آوردن گل و شیرینی تشکر کردم و پشت سر استاد راه افتادم به سمت داخل بیمارستان.
اکثر افرادی که از مقابل می آمدند با دکتر سلام و احوالپرسی می کردند، انگار دانشگاه بود همه با احترام باهاش برخورد می کردند.
وقتی مقابل اطلاعات بیمارستان ایستادیم مردی که پشت باجه نشسته بود به احترام استاد از جایش بلند شد و گفت:
دکترجان ارادتمندم خیلی خوش آمدید، درخدمتم امر بفرمایید.
دکتر گفت که به عیادت خانم اسعدی آمدیم.
او لیست را نگاهی انداخت و گفت همچین مریضی نداریم.
تازه یادم افتاد که بایستی اسم و فامیل مادر روژینا را می پرسیدم.
توضیح دادم که برای شکستن سنک کلیه آمده اند.
آنوقت بود که مامور اطلاعات راهنمایی کرد و گفت باید به انتهای راهروی سمت چپ خودش برویم تا برسیم به سالن نسبتاً بزرگی که در آنجا مریض ها در چند اتاق بستریند.
به اتفاق استاد و با کمی دلهره و با تکیه به حضور و همراهی استاد انوری به سمت محل مورد نظر رفتیم.
استاد پرسید:
نمی دونستی اسم و فامیل مادرِ خانم اسعدی کیه ؟
- نه والله ،باید از روژینا خانم می پرسیدم که فراموش کردم.
استاد لبخندی زد و گفت مثل اینکه می خوای داماد این خانواده بشی اون وقت هنوز مشخصات آنها را نمی دانی؟
شرمنده فراموش کرده بودم از روژینا بپرسم.
هر چه جلوتر می رفتیم دل هره ام بیشتر می شد و خیلی از نحوه ی برخورد آقای اسعدی نگران بودم ولی همینکه استاد انوری همراهم بود دلم قرص بود که او هر اتفاقی بیفتد بخوبی مدیریت می کنه.
وارد سالن شدیم داخل اولین اتاق که شدیم اتفاقاً روژینا آنجا بود او در کنار مردی قد بلند و مو جو گندمی ایستاده بود به محض اینکه متوجه حضور ما شد سلام کرد ما را به پدر و مادرش معرفی کرد.
پدرجان ایشان دکتر انوری از اساتید دانشگاهیم و همراهشون نیز آقای احمدی از هم دانشگاهی هایم می باشند.
وقتی که استاد دستش را بسوی او دراز کرد روژینا گفت آقای کیومرث اسعدی.
باورم نمی شد چناب اسعدی با من نیز که از دلهره قلبم داشت از جا کنده می شد بخوبی استقبال کرد و خطاب به روژینا گفت.
حالا که آقایون به زحمت افتادن چرا گل وشیرینی را از دست جناب احمدی نمی گیری؟
با مادر روژینا نیز احوالپرسی کردیم و جویای حالش شدیم.
یک صندلی بود و آقای اسعدی به استاد تعارف کرد که بر روی صندلی بنشیند.
او گفت:
ما آموزگارا عادت به نشستن بر روی صندلی نداریم بفرمایید دکترجان بنشینید از راه رسیده خسته اید.
ممنونم جناب اسعدی ، روژینا نگفته بود شما هم معلم هستید.
- معلم بودم پارسال بازنشسته شدم.
الان هم یک سالی هست در خدمت خانم سبزی پاک می کنیم.
- چه سعادتی من سالهاست سعادت سبزی پاک کردن دارم دانشگاه ول کن نیست و هرسال درسهای بیشتری بهم می دهد.
استاد به خانم اسعدی گفت:
ان شا الله که حال مبارک خوب باشد.
- ممنونم جناب دکتر.
کمی درد کلیه دارم که قراره تا یک ساعت دیگه دکتر با دستگاه سنگه داخل کلیه ام را بشکنه.
- چیزی نیست خواهرم الحمدلله علم آنقدر پیشرفت کرده که سنگ کلیه را به راحتی درمان می کنند.
- ممنونم دکترجان تو و ای پسرم به زحمت افتادید.
- زحمت کجا بود.
کرمانشاه به لطف خدا دوست و رفیق زیاد دارم، شماره منو روژینا خانم داره هر موردی بود بفرمایید انجام وظیفه خواهم نمود.
وقتی مادر روژینا گفت پسرم کلی حس خوب بهم دست داد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
14 Nov, 17:33
لذت گرمای تژگاه در اشکفت 😍🍃
تژگو محل آتش کوچک عشایر لر وی تژگاه نان و غذای خود را آماده میکنند. کژگاه برای عشایر لر بسیار مقدس است. چنانکه فقط در مرگ جوان و یا زرگ قوم آب بر روی تژگاه می‌ریزند تا آتش و شعله خاموش گردد که نشانی باشد از خاموشی عمر فرد درگذشته.👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
تژگو محل آتش کوچک عشایر لر وی تژگاه نان و غذای خود را آماده میکنند. کژگاه برای عشایر لر بسیار مقدس است. چنانکه فقط در مرگ جوان و یا زرگ قوم آب بر روی تژگاه می‌ریزند تا آتش و شعله خاموش گردد که نشانی باشد از خاموشی عمر فرد درگذشته.👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
13 Nov, 20:14
طبیعت زیبای اندیکا روستای دلی چشمه آسیاب
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
13 Nov, 20:04
شامی کباب اصیل لرستان👌😍
گوشت چرخ کرده
سبزی معطر جعفری گشنیز ترخون ریحون
رب انار
گردو
تخم مرغ
آرد نخود چی
نمک فلفل زردچوبه
گوشت چرخ کرده با پیاز آب گرفته تخم مرغ گردو سبزی ادویه وارد نخودچی خوب ورز میدهیم مدت دوساعت در یخچال
بعد شکل میدهیم سرخ میکنیم
پیاز رب انار گردو سبزی وادویه ها رو خوب تفت میدهیم شامی هارو درون سس قرار میدهیم و زمان میدهیم خوب جا بیفته
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
گوشت چرخ کرده
سبزی معطر جعفری گشنیز ترخون ریحون
رب انار
گردو
تخم مرغ
آرد نخود چی
نمک فلفل زردچوبه
گوشت چرخ کرده با پیاز آب گرفته تخم مرغ گردو سبزی ادویه وارد نخودچی خوب ورز میدهیم مدت دوساعت در یخچال
بعد شکل میدهیم سرخ میکنیم
پیاز رب انار گردو سبزی وادویه ها رو خوب تفت میدهیم شامی هارو درون سس قرار میدهیم و زمان میدهیم خوب جا بیفته
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
13 Nov, 19:37
تردید: قسمت بیست و چهارم
- خرج داره داداش.
- هر چی باشه قبوله!
- یه شارژ ده تومنی ناقابل، برا موبایلم بخر.
- پولم کجا بود.
با این وضعیت پیش آمده روم نمیشه از بابا پول بگیرم.
- باشه پس منم نمی زنگم.
- ای بابا ، ولی این اولین و آخرین بارت باشه شارژ ازم خواستی.
- نه اولین نه آخری.
- تا روژینا هست شارژ منم به روزه.
- ای شیطون!
- تماس گرفتی نتیجش بهم بگو.
از تماسهای عمو و زهره کلی خوشحال شدم.
خیلی دوست داشتم زودتر عمو یا زهره تماس بگیره و خبرهای تکمیلی خوبی از آن طرف برایم بگوید.
یکجا بند نمی شدم و خودم را با مطالعه و مرور کتابهای درسی ام مشغول کردم.
تازه متوجه شدم که در این مدت چقدر از درس و مشق دور بوده ام.
و چقدر درس نخوانده دارم.
کلی یادداشت برداشتم و کلی کتابهایم را خط خطی کردم.
وقتی ساعتم را نگاه کردم ساعت 10 شب بود و تا این مدت نه خبری از زهره بود و نه عمو.
بیش از آن تحمل بی خبری نداشتم با زهره تماس گرفتم جواب نداد و قطع کرد.
داشتم در ذهنم دلایل قطع کردن موبایلم را از سوی زهره مرور می کردم که زهره تماس گرفت.
به سرعت گفتم جانم آبجی.
- جانت سلامت داداش، ببخشی تورو خدا قطع کردم عمو نعمت و بابا در حال صحبت کردن بودند نمی شد جلو اونا جواب بدم.
- چی می گفتند!
- از هر دری که بگی حرف می زنند. عمو نعمت تمام توانش را گذاشته تا شاید پدر را قانع کنه ولی بابا از مواضعش کوتاه نمی آد.
- یعنی جای هیچ امیدواری نیست؟
- نا امید نشو عمو کارش درسته و خودش با هر ترفندی که باشه بابا رو قانع میکنه.
- از روژینا چه خبر؟
- مگه بهت نگفتم؟
- چی رو ؟
- وای،وای، فراموش کردم بهت بگم از بس این بابا و عمو و مامان بحث میکنن.
- خوب بگو دیگه!
- روژینا برای مامانش برای فردا ساعت 4 عصر نوبت گرفته ؟
- واقعاً
- بله !
- خوبه حتماً میرم مادرش و از نزدیک می بینم.
- اگه باباش همراهش بود چی!
- چه اشکال داره من دیگه آب از سرم گذشته باز هم میروم.
- نکنه کار خراب بشه؟
- نه نمی شه، فقط مشکل اینجاست که ساعت 3 عصر بایستی دفتر دکتر انوری باشم.
- خوب هماهنگ کن شاید دکتر هم همراهت آمد.
- پیشنهاد خوبیه.
بعضی وقتا مُخت خوب کار میکنه!
- بعضی وقتا!
- نه، زی زی گلو داداش، همیشه خوبه، برو و ببین عمو چیکار کرده تا من هم ببینم میتونم یه هماهنگی همین امشب با دکتر داشته باشم.
بهترین کار این بود که از روژینا آدرس و چند و چون کار را بپرسم.
تماس گرفتم خوشبختانه جواب داد و آدرس بیمارستان را از او گرفتم و بهش گفتم هر طور شده برای عیادت مادرش به بیمارستان خواهم رفت.
او متذکر شد که پدرش نیز همراه مادرش خواهد آمد.
بهش گفتم که در هر حال برای عیادت به بیمارستان خواهم رفت.
با اینکه دیروقت بود بناچار با دکتر انوری تماس گرفتم.
پس از کلی عذرخواهی بخاطر تماس دیر وقت موضوع بستری شدن مادر روژینا و همراهی احتمالی پدرش را به استاد گفتم. و توضیح دادم که میخواهم به عیادت او بروم.
استاد لبخندی زد و گفت:
احتمالاً توقع داری منه پیرمرد نیز همراهیت کنم.
- اگر قدم رنجه نمایید ، قدم بر دیدگانم می گذاری!
- خوشبختانه اون ساعت کار بخصوصی ندارم قبلش بیا دفتر دانشگاه کاری نبود باهم میریم.
هم فاله و هم تماشا.
دیگه از این بهتر نمی شد.
وای خداجون متشکرم.
چقدر تو منو دوس داری که اینچنین استادی را دارم.
خدایا چطور این همه محبت دکتر را جبران کنم.
تا صبح در پوست خودم نمی گنجیدم و وقتی نخستین اشعه های خورشید را دیدم آنچنان ذوق زده شدم که نگو.
از خدا خواستم سنگینی کاری را که بر روی قلبم هست و او از آن بیشتر از هر کسی با خبره آسان کنه و بتونم با آرامش پدر و مادر روژینا را ببینم.
با اینکه در تماسی که اول صبحی با عمو نعمت داشتم او گفته بود که پدرم همچنان مخالف است ولی نا امید نشدم و تا بعدظهر کلی خودم و آماده کردم، از نحوه ی پوشش تا حرف زدنم و ...
قبل از اینکه به دفتر دکتر برم دوش گرفتم بهترین لباسهایم را پوشیدم با این امید که دکتر نیز جهت رفتن به بیمارستان همراهیم کند کلی عطر زدم و به سمت دانشگاه رفتم.
با اینکه ته دلم روشن بود ولی حس بد کوچکی داشتم و احساس می کردم گرهی در کارم خواهد افتاد.
وقتی تابلوی دانشکده ادبیات را دیدم سرعت حرکتم را دوچندان کردم و به سمت دفتر استاد رفتم.
با رئیس دفتر دکتر سلام و احوالپرسی کردم و اجازه خواستم داخل اتاق استاد شوم.
او گفت:
بفرمایید داخل تا شما استراحت کوچکی بکنید دکتر نیز تشریف می آورند.
تماس گرفتند و فرمودند که به شما بگویم منتظر باشید تا تشریف می آورند.
وارد اتاق شدم و بخاطر اینکه وقت بگذرد خودمو با کتابهایی که در کتابخانه استاد بود مشغول کردم.
زمان به کندی می گذشت و خبری از استاد نبود.
احساسی که بهم می گفت گرهی در کارم می افتد داشت تقویت می شد و حس خوبی نداشتم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
- خرج داره داداش.
- هر چی باشه قبوله!
- یه شارژ ده تومنی ناقابل، برا موبایلم بخر.
- پولم کجا بود.
با این وضعیت پیش آمده روم نمیشه از بابا پول بگیرم.
- باشه پس منم نمی زنگم.
- ای بابا ، ولی این اولین و آخرین بارت باشه شارژ ازم خواستی.
- نه اولین نه آخری.
- تا روژینا هست شارژ منم به روزه.
- ای شیطون!
- تماس گرفتی نتیجش بهم بگو.
از تماسهای عمو و زهره کلی خوشحال شدم.
خیلی دوست داشتم زودتر عمو یا زهره تماس بگیره و خبرهای تکمیلی خوبی از آن طرف برایم بگوید.
یکجا بند نمی شدم و خودم را با مطالعه و مرور کتابهای درسی ام مشغول کردم.
تازه متوجه شدم که در این مدت چقدر از درس و مشق دور بوده ام.
و چقدر درس نخوانده دارم.
کلی یادداشت برداشتم و کلی کتابهایم را خط خطی کردم.
وقتی ساعتم را نگاه کردم ساعت 10 شب بود و تا این مدت نه خبری از زهره بود و نه عمو.
بیش از آن تحمل بی خبری نداشتم با زهره تماس گرفتم جواب نداد و قطع کرد.
داشتم در ذهنم دلایل قطع کردن موبایلم را از سوی زهره مرور می کردم که زهره تماس گرفت.
به سرعت گفتم جانم آبجی.
- جانت سلامت داداش، ببخشی تورو خدا قطع کردم عمو نعمت و بابا در حال صحبت کردن بودند نمی شد جلو اونا جواب بدم.
- چی می گفتند!
- از هر دری که بگی حرف می زنند. عمو نعمت تمام توانش را گذاشته تا شاید پدر را قانع کنه ولی بابا از مواضعش کوتاه نمی آد.
- یعنی جای هیچ امیدواری نیست؟
- نا امید نشو عمو کارش درسته و خودش با هر ترفندی که باشه بابا رو قانع میکنه.
- از روژینا چه خبر؟
- مگه بهت نگفتم؟
- چی رو ؟
- وای،وای، فراموش کردم بهت بگم از بس این بابا و عمو و مامان بحث میکنن.
- خوب بگو دیگه!
- روژینا برای مامانش برای فردا ساعت 4 عصر نوبت گرفته ؟
- واقعاً
- بله !
- خوبه حتماً میرم مادرش و از نزدیک می بینم.
- اگه باباش همراهش بود چی!
- چه اشکال داره من دیگه آب از سرم گذشته باز هم میروم.
- نکنه کار خراب بشه؟
- نه نمی شه، فقط مشکل اینجاست که ساعت 3 عصر بایستی دفتر دکتر انوری باشم.
- خوب هماهنگ کن شاید دکتر هم همراهت آمد.
- پیشنهاد خوبیه.
بعضی وقتا مُخت خوب کار میکنه!
- بعضی وقتا!
- نه، زی زی گلو داداش، همیشه خوبه، برو و ببین عمو چیکار کرده تا من هم ببینم میتونم یه هماهنگی همین امشب با دکتر داشته باشم.
بهترین کار این بود که از روژینا آدرس و چند و چون کار را بپرسم.
تماس گرفتم خوشبختانه جواب داد و آدرس بیمارستان را از او گرفتم و بهش گفتم هر طور شده برای عیادت مادرش به بیمارستان خواهم رفت.
او متذکر شد که پدرش نیز همراه مادرش خواهد آمد.
بهش گفتم که در هر حال برای عیادت به بیمارستان خواهم رفت.
با اینکه دیروقت بود بناچار با دکتر انوری تماس گرفتم.
پس از کلی عذرخواهی بخاطر تماس دیر وقت موضوع بستری شدن مادر روژینا و همراهی احتمالی پدرش را به استاد گفتم. و توضیح دادم که میخواهم به عیادت او بروم.
استاد لبخندی زد و گفت:
احتمالاً توقع داری منه پیرمرد نیز همراهیت کنم.
- اگر قدم رنجه نمایید ، قدم بر دیدگانم می گذاری!
- خوشبختانه اون ساعت کار بخصوصی ندارم قبلش بیا دفتر دانشگاه کاری نبود باهم میریم.
هم فاله و هم تماشا.
دیگه از این بهتر نمی شد.
وای خداجون متشکرم.
چقدر تو منو دوس داری که اینچنین استادی را دارم.
خدایا چطور این همه محبت دکتر را جبران کنم.
تا صبح در پوست خودم نمی گنجیدم و وقتی نخستین اشعه های خورشید را دیدم آنچنان ذوق زده شدم که نگو.
از خدا خواستم سنگینی کاری را که بر روی قلبم هست و او از آن بیشتر از هر کسی با خبره آسان کنه و بتونم با آرامش پدر و مادر روژینا را ببینم.
با اینکه در تماسی که اول صبحی با عمو نعمت داشتم او گفته بود که پدرم همچنان مخالف است ولی نا امید نشدم و تا بعدظهر کلی خودم و آماده کردم، از نحوه ی پوشش تا حرف زدنم و ...
قبل از اینکه به دفتر دکتر برم دوش گرفتم بهترین لباسهایم را پوشیدم با این امید که دکتر نیز جهت رفتن به بیمارستان همراهیم کند کلی عطر زدم و به سمت دانشگاه رفتم.
با اینکه ته دلم روشن بود ولی حس بد کوچکی داشتم و احساس می کردم گرهی در کارم خواهد افتاد.
وقتی تابلوی دانشکده ادبیات را دیدم سرعت حرکتم را دوچندان کردم و به سمت دفتر استاد رفتم.
با رئیس دفتر دکتر سلام و احوالپرسی کردم و اجازه خواستم داخل اتاق استاد شوم.
او گفت:
بفرمایید داخل تا شما استراحت کوچکی بکنید دکتر نیز تشریف می آورند.
تماس گرفتند و فرمودند که به شما بگویم منتظر باشید تا تشریف می آورند.
وارد اتاق شدم و بخاطر اینکه وقت بگذرد خودمو با کتابهایی که در کتابخانه استاد بود مشغول کردم.
زمان به کندی می گذشت و خبری از استاد نبود.
احساسی که بهم می گفت گرهی در کارم می افتد داشت تقویت می شد و حس خوبی نداشتم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
13 Nov, 19:33
استاد کرم نقی بیرانوند
در فراق یار
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
در فراق یار
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
11 Nov, 18:37
تردید: قسمت بیست و سوم
اینقدر در فکر بودم که استاد تذکر جدی داد که اگر حواسم به درس نباشد دستور اخراجم را از کلاس خواهد داد.
در همین حین زهره تماس گرفت نمی تونستم جوابش را بدم.
بهش پیامک دادم، باهاش تماس می گیرم.
با تمرکز بیشتری به مطالب گفتاری استاد گوش دادم تا کلاس تمام شد.
بلافاصله به زهره زنگ زدم خوشبختانه جواب داد و پرسید کاری داشتی داداش؟
- معلومه کجایی؟
این موبایل را اگر جواب نمیدی چرا دستت گرفتی!
- ببخشید داداش داشتم خونه رو جارو می زدم متوجه نشدم تماس گرفتی.
- خبر دارم برات اون هم چه خبری.
- بگو ببینم چی شده؟
- نمی گم.
- اه داداش، اگه حرف نمی زنی تا قطع کنم.
- تا مشتلق ندی نمی گم.
- الانه که قطع کنم.
- تو هم با این قطع کنم قطع کنمت. دندون رو چیگر بذار الان می گم.
- خوب بگو کشتیمون.
- دو ساعت پیش با روژینا رودررو حرف زدم
- نگو! ، دروغ می گی.
- نه به خدا، جدی جدیه.
- خوب بعدش.
- اینطور که از حرفهاش فهمیدم خودش و مامانش حرفی ندارن، فقط باباش آدم سخت گیریه!
- آه از دست ای پدرا!
- تو با روژینا حرف زدی باید مشتلق بدی اونوقت از من مشتلق می خوای؟
- آخه تو دنبال شماره تماس روژینا بودی.
- بله که بودم، ولی تو که بهم ندادیش.
- به روژینا گفتم که شمارش را خواستی.
- جدی!
- آره خیلی استقبال کرد.
- جون داداش، حالا که اینطوره شماره را بفرست.
- باشه می فرستم، ولی زیاد پشت سرهم تماس نگیری و یا در تماسات حرافی نکنی.
- تو شماره رو بفرست ما خودمون باهم کنار می آیم.
بعد ناهار استاد انوری تماس گرفت و ازم خواست ساعت سه عصر به دفترش برم.
وسایل اتاقم را مرتب کردم و چون احتمال می دادم روژینا نیز در جلسه باشد لباسهای اتو کشیده و مرتبی پوشیدم و رفتم دانشگاه.
وارد دفتر که شدم دکتر گفت:
متن اطلاعیه ای را تنظیم کنم و در آن موضوع برگزاری کنگره شعر را بنویسم تا چنانچه از بچه های دانشگاه تمایل به ارسال شعر داشت متوجه نحوه ی ارسال آن بشود.
متنی را نوشتم بعد از نشان دادن به استاد و بالا و پایین نمودن جملات و کلمات با نظر استاد به متن واحدی رسیدیم.
پس از آن استاد دفتری را که برای ثبت، نامه های وارده و صادره کنگره شعر بود، نشانم داد و قرار شد تمام مکاتبات در آن ثبت نماییم.
استاد نحوه ی ثبت نامه های وارده و صادره را برایم توضیح داد و خوب بخاطر سپردم.
استاد رایانه ای را که جهت استفاده برای مکاتبات کنگره از آن استفاده می شد نشانم داد.
او همچنین نحوه کار با اسکنری را که به رایانه وصل بود یادم داد.
من که تا آن زمان نحوه کار با اسکنر را بلد نبودم از توضیحات استاد مطالبی را در دفترم یادداشت کردم.
با آن امکانات و توضیحاتی که استاد دادند کار کنگره وارد فاز اجرایی شد و آنطور که استاد می گفت روزانه من یا روژینا فعلا عصرها یک ساعت در دفتر ایشان کارها را بایستی پیگیری نماییم.
استاد گفت:
با خانم اسعدی تماس گرفتم و جریان جلسه امروز را بهش گفتم ظاهراً کار داشت و گفتند چنانچه کاراش زودتر انجام شد حتماً سری به دانشگاه می زند.
- بله استاد قراره خانم اسعدی امروز در بیمارستان برای مادرش نوبت عمل بگیرد.
- به من نگفت که بیمارستان می خواد بره.
- صبح بهم گفت.
- اگر نیاز بود خبرم کنید چند تا از دوستان در بیمارستانهای سطح شهر مشغولند کمکی بود انجام دهیم.
کارها را که انجام دادیم به اتفاق دکتر از دانشگاه رفتیم.
مقداری از مسیر خوابگاه را با ماشین دکتر رفتم و بقیه را با تاکسی.
غروب شده بود و خوشبختانه فرزاد نیز در خوابگاه نبود که باز بگوید برای تمرین به سالن کشتی بریم.
فرصت خوبی بود تا به عمو نعمت تماس بگیرم.
وقتی عمو گوشی را برداشت بعد از جویای احوالت می خواستم از دیداری که با روژینا داشتم برایش بگویم که عمو گفت:
خودتو به زحمت ننداز همه را زهره برام تعریف کرده.
- آفرین به زهره.
- آفرین به خودت هم.
قراره امشب برم سراغ بابات.
- واقعاً.
- بله بعد شام می رم ببینم اوضاشون چطوره.
- ای جانم عمو نعمت، کارو تموم کن.
- به امید خدا.
پس از اتمام تماس با عمو نوبت به تماس زهره رسید.
گوشی را که برداشتم، زهره از تماسی که با روژینا داشت برام تعریف کرد و بعدش کلی از او تعریف کرد.
پرسیدم تو که ندیدیش چطور این همه تعریفش می کنی؟
- از حرفاش معلوم بود کلی خانمه!
تازه بهت برنخوره دیدمش؟
- نکنه کرمانشاهی؟
کی اومدی که من خبر ندارم.
- واتساپ سلامت. با واتساپ هم عکس رد و بدل کردیم و هم کلی تماس تصویری داشتیم.
- کی ! تو دیگه کی هستی زهره!
- همان سر ظهر تازه اگر کار نداشت تا الان تصویری باهم حرف میزدیم.
- می خواست بره برای مادرش نوبت عمل بگیره.
- آره درسته مادرش سنگ کلیه داره بایستی با دستگاه شکسته بشه.
زهره
- بله داداش.
- یه زنگ کوتاهی بهش بزن ببینم برا مادرش نوبت گرفته یا نه؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اینقدر در فکر بودم که استاد تذکر جدی داد که اگر حواسم به درس نباشد دستور اخراجم را از کلاس خواهد داد.
در همین حین زهره تماس گرفت نمی تونستم جوابش را بدم.
بهش پیامک دادم، باهاش تماس می گیرم.
با تمرکز بیشتری به مطالب گفتاری استاد گوش دادم تا کلاس تمام شد.
بلافاصله به زهره زنگ زدم خوشبختانه جواب داد و پرسید کاری داشتی داداش؟
- معلومه کجایی؟
این موبایل را اگر جواب نمیدی چرا دستت گرفتی!
- ببخشید داداش داشتم خونه رو جارو می زدم متوجه نشدم تماس گرفتی.
- خبر دارم برات اون هم چه خبری.
- بگو ببینم چی شده؟
- نمی گم.
- اه داداش، اگه حرف نمی زنی تا قطع کنم.
- تا مشتلق ندی نمی گم.
- الانه که قطع کنم.
- تو هم با این قطع کنم قطع کنمت. دندون رو چیگر بذار الان می گم.
- خوب بگو کشتیمون.
- دو ساعت پیش با روژینا رودررو حرف زدم
- نگو! ، دروغ می گی.
- نه به خدا، جدی جدیه.
- خوب بعدش.
- اینطور که از حرفهاش فهمیدم خودش و مامانش حرفی ندارن، فقط باباش آدم سخت گیریه!
- آه از دست ای پدرا!
- تو با روژینا حرف زدی باید مشتلق بدی اونوقت از من مشتلق می خوای؟
- آخه تو دنبال شماره تماس روژینا بودی.
- بله که بودم، ولی تو که بهم ندادیش.
- به روژینا گفتم که شمارش را خواستی.
- جدی!
- آره خیلی استقبال کرد.
- جون داداش، حالا که اینطوره شماره را بفرست.
- باشه می فرستم، ولی زیاد پشت سرهم تماس نگیری و یا در تماسات حرافی نکنی.
- تو شماره رو بفرست ما خودمون باهم کنار می آیم.
بعد ناهار استاد انوری تماس گرفت و ازم خواست ساعت سه عصر به دفترش برم.
وسایل اتاقم را مرتب کردم و چون احتمال می دادم روژینا نیز در جلسه باشد لباسهای اتو کشیده و مرتبی پوشیدم و رفتم دانشگاه.
وارد دفتر که شدم دکتر گفت:
متن اطلاعیه ای را تنظیم کنم و در آن موضوع برگزاری کنگره شعر را بنویسم تا چنانچه از بچه های دانشگاه تمایل به ارسال شعر داشت متوجه نحوه ی ارسال آن بشود.
متنی را نوشتم بعد از نشان دادن به استاد و بالا و پایین نمودن جملات و کلمات با نظر استاد به متن واحدی رسیدیم.
پس از آن استاد دفتری را که برای ثبت، نامه های وارده و صادره کنگره شعر بود، نشانم داد و قرار شد تمام مکاتبات در آن ثبت نماییم.
استاد نحوه ی ثبت نامه های وارده و صادره را برایم توضیح داد و خوب بخاطر سپردم.
استاد رایانه ای را که جهت استفاده برای مکاتبات کنگره از آن استفاده می شد نشانم داد.
او همچنین نحوه کار با اسکنری را که به رایانه وصل بود یادم داد.
من که تا آن زمان نحوه کار با اسکنر را بلد نبودم از توضیحات استاد مطالبی را در دفترم یادداشت کردم.
با آن امکانات و توضیحاتی که استاد دادند کار کنگره وارد فاز اجرایی شد و آنطور که استاد می گفت روزانه من یا روژینا فعلا عصرها یک ساعت در دفتر ایشان کارها را بایستی پیگیری نماییم.
استاد گفت:
با خانم اسعدی تماس گرفتم و جریان جلسه امروز را بهش گفتم ظاهراً کار داشت و گفتند چنانچه کاراش زودتر انجام شد حتماً سری به دانشگاه می زند.
- بله استاد قراره خانم اسعدی امروز در بیمارستان برای مادرش نوبت عمل بگیرد.
- به من نگفت که بیمارستان می خواد بره.
- صبح بهم گفت.
- اگر نیاز بود خبرم کنید چند تا از دوستان در بیمارستانهای سطح شهر مشغولند کمکی بود انجام دهیم.
کارها را که انجام دادیم به اتفاق دکتر از دانشگاه رفتیم.
مقداری از مسیر خوابگاه را با ماشین دکتر رفتم و بقیه را با تاکسی.
غروب شده بود و خوشبختانه فرزاد نیز در خوابگاه نبود که باز بگوید برای تمرین به سالن کشتی بریم.
فرصت خوبی بود تا به عمو نعمت تماس بگیرم.
وقتی عمو گوشی را برداشت بعد از جویای احوالت می خواستم از دیداری که با روژینا داشتم برایش بگویم که عمو گفت:
خودتو به زحمت ننداز همه را زهره برام تعریف کرده.
- آفرین به زهره.
- آفرین به خودت هم.
قراره امشب برم سراغ بابات.
- واقعاً.
- بله بعد شام می رم ببینم اوضاشون چطوره.
- ای جانم عمو نعمت، کارو تموم کن.
- به امید خدا.
پس از اتمام تماس با عمو نوبت به تماس زهره رسید.
گوشی را که برداشتم، زهره از تماسی که با روژینا داشت برام تعریف کرد و بعدش کلی از او تعریف کرد.
پرسیدم تو که ندیدیش چطور این همه تعریفش می کنی؟
- از حرفاش معلوم بود کلی خانمه!
تازه بهت برنخوره دیدمش؟
- نکنه کرمانشاهی؟
کی اومدی که من خبر ندارم.
- واتساپ سلامت. با واتساپ هم عکس رد و بدل کردیم و هم کلی تماس تصویری داشتیم.
- کی ! تو دیگه کی هستی زهره!
- همان سر ظهر تازه اگر کار نداشت تا الان تصویری باهم حرف میزدیم.
- می خواست بره برای مادرش نوبت عمل بگیره.
- آره درسته مادرش سنگ کلیه داره بایستی با دستگاه شکسته بشه.
زهره
- بله داداش.
- یه زنگ کوتاهی بهش بزن ببینم برا مادرش نوبت گرفته یا نه؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Nov, 19:04
شلم شکتم عه دورا هاتمه🌺🍃
استاد ایرج رحمانپور🎙
این آهنگ استاد زیباست اما شعرش زیبایی آن را چند برابر کرده است به همراه خودش میگه که خسته‌ام انقدر شتاب برای چه ؟ما ماندنی نیستیم پس بد خلقی با همدیگر خوب نیست.
ما به جز همدیگر کسی را نداریم تا در این عمر کوتاه شادی را برایمان به ارمغان بیاورد.
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
استاد ایرج رحمانپور🎙
این آهنگ استاد زیباست اما شعرش زیبایی آن را چند برابر کرده است به همراه خودش میگه که خسته‌ام انقدر شتاب برای چه ؟ما ماندنی نیستیم پس بد خلقی با همدیگر خوب نیست.
ما به جز همدیگر کسی را نداریم تا در این عمر کوتاه شادی را برایمان به ارمغان بیاورد.
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Nov, 18:35
تردید: قسمت بیست و دوم
آنطور که استاد می گفت در تماسی که با روژینا داشته او گفته موضوع خواستگاری را برای مادرش تعریف کرده و او نیز همه چیز را به تصمیم پدرش محول کرده است.
- اگر پدر روژینا مثل پدرم فکر کند کارمون خیلی سخته.
- این افکار منفی را از خودت دور کن، انشاالله درست میشود.
احساس می کردم پدر روژینا نیز تفکراتی شبیه پدرم داشته باشد با این حال به توصیه استاد افکار منفی را از ذهنم خارج کردم و امیدوارانه همه چیز را به آینده سپردم.
هنوز دقایقی زیادی از تماس استاد نگذشته بود که عمو نعمت تماس گرفت.
او از اینکه به سلامت به کرمانشاه رسیدم خوشحال شد و گفت:
چون می خواستم خان داداش به موضوع بیشتر فکر کند دیگر امروز تماسی با او نداشته ام ولی به امید خدا از فردا پیگیر موضوع می شوم.
از عروس خانم چه خبر؟
- هنوز نه به باره نه به داره، چطور روژینا را عروس خطاب میکنی؟
- قلبم روشنه درست می شود لذا گفتم عروس.
- خدا از دهنت بشنوه عموجان.
- تو دیگه صد در صد نظرت با روژیناست؟
- عمو! این چه سوالیه من بجز روژینا هیچ فکر و ذکری ندارم.
- خیلی خوب، حالا که اینطوره، تا خودم کار را تمام می کنم هر تماسی از طرف پدر یا مادرت باهات داشتن با احتیاط با آنها حرف بزن و از مواضعت کوتاه نیا.
احساسی نشو و تحت تاثیر حرفهای مادرت قرار نگیر. حتی اگر گریه کرد.
- چشم عمو جون هر چه شما بفرمایید، من رو حرف شما حرفی نمی زنم.
روز بعد که به دانشگاه رفتم خوشبختانه روژینا نیز در کلاس بود.
در زمان استراحت پشت سر روژینا که در حال رفتن به سمت حیاط دانشگاه بود رفتم و هنگامی که خودش تنها بود صدایش زدم.
او ایستاد و پس از سلام و احوالپرسی جویای وضعیت بیماری مادرش شدم.
- متاسفانه کلیه اش سنگ دارد و بایستی توسط دستگاه سنگ شکن در بیمارستان شکسته شود.دکتر معرفی نامه برایش نوشته امروز فرصت کنم براش نوبت می گیرم.
- من بعد از کلاس کار بخصوصی ندارم اگر اجازه دهید و معرفی نامه را بهم بدهید خودم به بیمارستان می روم و براش نوبت می گیرم.
- خیلی ممنونم راضی به زحمت شما نیستم، انشاالله خودم براش نوبت خواهم گرفت.
- در مورد خواسته ای که استاد به نیابت از من گفت، نظرتون را اعلام نمی کنید.
- همه چیز بستگی به نظر پدرم دارد این موضوع را به دکتر نیز عرض کردم.
- تا فراموش نکردم موضوع دیگری هست که بایستی عرض کنم.
- لطفاً سریع بگویید. دوستان دارند با کنجکاوی نگاه می کنند.
- بله، خواهرم زهره شمارتون می خواست، اگر اجازه دهید بگم باتون تماس بگیرد.
لبخندی زد و گفت:
مثل اینکه موضوع از طرف خانواده شما خیلی جدیه؟
- بله که جدیه.
- بهشون گفتی من از اهل تسننم.
- بله خانواده کاملاً در جریانند.
- می تونم نظر آنها را بدونم؟
- زهره برات توضیح خواهد داد.
- مایلم از زبان خودتون بشنوم.
- کمی پدر در این خصوص سخت گیرند ولی عمو نعمت و زهره خیلی هم خوشحالند.
- عمو نعمت!؟
- برادر کوچکتر بابامه، کتابفروشی داره انشاالله او را خواهی دید.
- البته در اینگونه موارد بالاخره موافق و مخالف پیدا میشوند.
- خانواده شما چطور؟
- فعلاً فقط مادر در جریان است و قراره به پدر و بقیه خانواده بگوید، هرچند قانع نمودن پدر کار سختیه ولی حرف اول و آخر را او می زند.
- امیدوار باشم؟
- اگر امید نداشتید چرا موضوع را گفتید؟
- من که رگم بره حرفم نمی ره و خیلی مشتاقم و امیدوارم خانواده شما نیز مرا به فرزندی بپذیرند.
- من هم امیدوارم.
- یک خواهشی دارم!
- واقعا خیلی طول کشید لطفاً سریع بفرمایید.
- هر روزی برای مادر نوبت دکتری گرفتید بهم اطلاع بدید تا برای عیادت خدمت برسیم.
- حتی اگر پدر نیز همراه مادر باشد.
- بله ، موجب افتخار خواهد بود او را زیارت کنم.
- چشم، ان شاالله هماهنگ شد خبرت می کنم.
هرچند به سرعت حرفهامون را زدیم ولی از لابه لای حرفای روژینا اطمینان پیدا کردم شخصاً نظرش مثبت است.
بدون معطلی و پس از خداحافظی با روژینا به زهره زنگ زدم تا جریان را برایش توضیح دهم.
متاسفانه باز هم جواب نمی داد.
معلوم نیست موبایل را برای چه کاری خریده!
آنهمه عجله برای گرفتن شماره روژینا داشت حالا جواب تلفنم را نمی دهد.
آه از دست این دختر.
خوشحال از اینکه لحظاتی را با روژینا صحبت کردم به سر کلاس برگشتم.
حقیقتاً دو ساعت بعد را بیش آز آنکه حواسم با استاد باشد با ذوق و شوق به حرفهای مثبت روژینا بود.
در رویایم تصور نحوه دیدار با پدر و مادر روژینا را به تصویر می کشیدم، بطوری که چندبار استاد تذکر داد جناب احمدی کجایی!
حق با استاد بود من همه جا بودم الا کلاس.
یکبار فکر می کردم برا عیادت پیش پدر و مادر روژینا بروم ولی شک داشتم که پدرش برخورد مناسبی بام داشته باشد.
یکبار در ذهنم می گذشت که بخوبی و خوشی از من پذیرایی می کردند.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
آنطور که استاد می گفت در تماسی که با روژینا داشته او گفته موضوع خواستگاری را برای مادرش تعریف کرده و او نیز همه چیز را به تصمیم پدرش محول کرده است.
- اگر پدر روژینا مثل پدرم فکر کند کارمون خیلی سخته.
- این افکار منفی را از خودت دور کن، انشاالله درست میشود.
احساس می کردم پدر روژینا نیز تفکراتی شبیه پدرم داشته باشد با این حال به توصیه استاد افکار منفی را از ذهنم خارج کردم و امیدوارانه همه چیز را به آینده سپردم.
هنوز دقایقی زیادی از تماس استاد نگذشته بود که عمو نعمت تماس گرفت.
او از اینکه به سلامت به کرمانشاه رسیدم خوشحال شد و گفت:
چون می خواستم خان داداش به موضوع بیشتر فکر کند دیگر امروز تماسی با او نداشته ام ولی به امید خدا از فردا پیگیر موضوع می شوم.
از عروس خانم چه خبر؟
- هنوز نه به باره نه به داره، چطور روژینا را عروس خطاب میکنی؟
- قلبم روشنه درست می شود لذا گفتم عروس.
- خدا از دهنت بشنوه عموجان.
- تو دیگه صد در صد نظرت با روژیناست؟
- عمو! این چه سوالیه من بجز روژینا هیچ فکر و ذکری ندارم.
- خیلی خوب، حالا که اینطوره، تا خودم کار را تمام می کنم هر تماسی از طرف پدر یا مادرت باهات داشتن با احتیاط با آنها حرف بزن و از مواضعت کوتاه نیا.
احساسی نشو و تحت تاثیر حرفهای مادرت قرار نگیر. حتی اگر گریه کرد.
- چشم عمو جون هر چه شما بفرمایید، من رو حرف شما حرفی نمی زنم.
روز بعد که به دانشگاه رفتم خوشبختانه روژینا نیز در کلاس بود.
در زمان استراحت پشت سر روژینا که در حال رفتن به سمت حیاط دانشگاه بود رفتم و هنگامی که خودش تنها بود صدایش زدم.
او ایستاد و پس از سلام و احوالپرسی جویای وضعیت بیماری مادرش شدم.
- متاسفانه کلیه اش سنگ دارد و بایستی توسط دستگاه سنگ شکن در بیمارستان شکسته شود.دکتر معرفی نامه برایش نوشته امروز فرصت کنم براش نوبت می گیرم.
- من بعد از کلاس کار بخصوصی ندارم اگر اجازه دهید و معرفی نامه را بهم بدهید خودم به بیمارستان می روم و براش نوبت می گیرم.
- خیلی ممنونم راضی به زحمت شما نیستم، انشاالله خودم براش نوبت خواهم گرفت.
- در مورد خواسته ای که استاد به نیابت از من گفت، نظرتون را اعلام نمی کنید.
- همه چیز بستگی به نظر پدرم دارد این موضوع را به دکتر نیز عرض کردم.
- تا فراموش نکردم موضوع دیگری هست که بایستی عرض کنم.
- لطفاً سریع بگویید. دوستان دارند با کنجکاوی نگاه می کنند.
- بله، خواهرم زهره شمارتون می خواست، اگر اجازه دهید بگم باتون تماس بگیرد.
لبخندی زد و گفت:
مثل اینکه موضوع از طرف خانواده شما خیلی جدیه؟
- بله که جدیه.
- بهشون گفتی من از اهل تسننم.
- بله خانواده کاملاً در جریانند.
- می تونم نظر آنها را بدونم؟
- زهره برات توضیح خواهد داد.
- مایلم از زبان خودتون بشنوم.
- کمی پدر در این خصوص سخت گیرند ولی عمو نعمت و زهره خیلی هم خوشحالند.
- عمو نعمت!؟
- برادر کوچکتر بابامه، کتابفروشی داره انشاالله او را خواهی دید.
- البته در اینگونه موارد بالاخره موافق و مخالف پیدا میشوند.
- خانواده شما چطور؟
- فعلاً فقط مادر در جریان است و قراره به پدر و بقیه خانواده بگوید، هرچند قانع نمودن پدر کار سختیه ولی حرف اول و آخر را او می زند.
- امیدوار باشم؟
- اگر امید نداشتید چرا موضوع را گفتید؟
- من که رگم بره حرفم نمی ره و خیلی مشتاقم و امیدوارم خانواده شما نیز مرا به فرزندی بپذیرند.
- من هم امیدوارم.
- یک خواهشی دارم!
- واقعا خیلی طول کشید لطفاً سریع بفرمایید.
- هر روزی برای مادر نوبت دکتری گرفتید بهم اطلاع بدید تا برای عیادت خدمت برسیم.
- حتی اگر پدر نیز همراه مادر باشد.
- بله ، موجب افتخار خواهد بود او را زیارت کنم.
- چشم، ان شاالله هماهنگ شد خبرت می کنم.
هرچند به سرعت حرفهامون را زدیم ولی از لابه لای حرفای روژینا اطمینان پیدا کردم شخصاً نظرش مثبت است.
بدون معطلی و پس از خداحافظی با روژینا به زهره زنگ زدم تا جریان را برایش توضیح دهم.
متاسفانه باز هم جواب نمی داد.
معلوم نیست موبایل را برای چه کاری خریده!
آنهمه عجله برای گرفتن شماره روژینا داشت حالا جواب تلفنم را نمی دهد.
آه از دست این دختر.
خوشحال از اینکه لحظاتی را با روژینا صحبت کردم به سر کلاس برگشتم.
حقیقتاً دو ساعت بعد را بیش آز آنکه حواسم با استاد باشد با ذوق و شوق به حرفهای مثبت روژینا بود.
در رویایم تصور نحوه دیدار با پدر و مادر روژینا را به تصویر می کشیدم، بطوری که چندبار استاد تذکر داد جناب احمدی کجایی!
حق با استاد بود من همه جا بودم الا کلاس.
یکبار فکر می کردم برا عیادت پیش پدر و مادر روژینا بروم ولی شک داشتم که پدرش برخورد مناسبی بام داشته باشد.
یکبار در ذهنم می گذشت که بخوبی و خوشی از من پذیرایی می کردند.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Nov, 09:38
اگه تو این اوضاع اقتصادی توهم دوست داری
درکنار همسرت ودوشادوشش برای زندگیت واینده بچه هات تلاش کنی
💖💖💖💖💖
من برات بهترین کارو پیشنهاد میدم.
بیا پیوی تا بگم برات
تنها چیزی که لازم داری یه گوشی موبایله وروزی ۴ساعت زمانگزری
@
خانم پیری مشاوره طب سنتی ۰۹۰۳۷۰۵۵۲۰۷
درکنار همسرت ودوشادوشش برای زندگیت واینده بچه هات تلاش کنی
💖💖💖💖💖
من برات بهترین کارو پیشنهاد میدم.
بیا پیوی تا بگم برات
تنها چیزی که لازم داری یه گوشی موبایله وروزی ۴ساعت زمانگزری
@
خانم پیری مشاوره طب سنتی ۰۹۰۳۷۰۵۵۲۰۷
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Nov, 09:34
🎧⏯👆
دیلرو #لری💥
🎤حشمت رجب زاده
📝ا دله سی دیلرو ..🔹🔸
بـه مـــا بپیــوندیــــد🌺🌹🌻🌷⬇️⬇️
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
دیلرو #لری💥
🎤حشمت رجب زاده
📝ا دله سی دیلرو ..🔹🔸
بـه مـــا بپیــوندیــــد🌺🌹🌻🌷⬇️⬇️
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Nov, 09:32
*
کاش الان همون روزبود...
یکی ازهمون روزایی که ازمدرسه
خسته و گرسنه و یخ زده میومدیم خونه
وهمینجور که کیف وکتابمونوپرت میکردیم یه ور تا سریع خودمونو
به بخاری برسونیم و پاهای یخ زدمونو
بچسبونیم‌بهش ازمامان بپرسیم ناهارچی داریم مامان من خیلی گشنمه ...
اونم بامهربونی بگه خسته نباشی دخترم
الان سفره رومیندازم کتلت داریم
ومنم چون گشنم بود میرفتم کمکش
تازودترسفره رو بندازیم وناهار بخوریم ...😋
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
کاش الان همون روزبود...
یکی ازهمون روزایی که ازمدرسه
خسته و گرسنه و یخ زده میومدیم خونه
وهمینجور که کیف وکتابمونوپرت میکردیم یه ور تا سریع خودمونو
به بخاری برسونیم و پاهای یخ زدمونو
بچسبونیم‌بهش ازمامان بپرسیم ناهارچی داریم مامان من خیلی گشنمه ...
اونم بامهربونی بگه خسته نباشی دخترم
الان سفره رومیندازم کتلت داریم
ومنم چون گشنم بود میرفتم کمکش
تازودترسفره رو بندازیم وناهار بخوریم ...😋
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
10 Nov, 09:31
━・━・━・━・━・━・━ غذای قدیمی عشایر قوم لر که باخرما و دانه ونشک(میوه درخت بنه)درست میکردن
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Nov, 19:40
کلیپی زیبا از شیر زن لر❤️🍃
به احترام شیر زنان ایلم تمام قد می ایستم 🫡
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
به احترام شیر زنان ایلم تمام قد می ایستم 🫡
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Nov, 18:40
تردید: قسمت بیست و یکم
من که ندیدم و نشنیدم یک شیعه بره دختری سنی را بگیره!
عمو لبخندی زد و گفت:
حالا ببین!
خان داداش زمین خیلی کوچک است، یه زمانی تصور غلطی بود که خیال می کردیم جهان بزرگ است.
الان جهان انگار دهکده ای کوچکی است.
ارتباطات با همدیگر فرق کرده، تفکرات با هم فرق کرده.
همه از وحدت شیعه و سنی می گویند آن وقت تو یِ معلم که باید الگو باشی آنگونه می اندیشی.
از تو بعید است خان داداش!
اگر می توانی، پسرت را راضی به ازدواج با دختر دایی اش بکن ، ولی نگو دختر سنی را نباید به عقد شیعه درآورد.
عمو نعمت با دلخوری از پدر خداحافظی کرد و رفت.
من ماندم و هجمه های مامان و بابا.
مامان کلی از شکوفه تعریف می کرد و منتظر بود بله را ازمن بگیره!
پدر بعد از مدتی حرف زدن با من و مادر با عصبانیت به داخل حیاط رفت.
خیلی وضعیت خرابتر از آنچه انتظار داشتم شده بود.
تازه عمو نعمت هم پیش بینی اینگونه مواضع را نکرده بود.
نه مادر از مواضعش کوتاه می آمد و نه پدر.
داخل اتاق بودم که عمو نعمت تماس گرفت.
او کلی راهنماییم کرد و گفت نگران نباشم پدر و مادر فعلاً ناراحتند و هرچه می گویند تحمل کنم.
قطعاً چند روز که بگذرد وضعیت بهتر خواهد شد، قول داد خودش مرتب موضوع را تا حصول نتیجه پیگیری کند.
زهره از اینکه موضوع علنی شده بود گفت:
شتر سواری دولا دولا نداره!
همان بهتر که موضوع روژینا را علنی کردی.
فقط یک کار دیگری باقی مانده.
- چه کاری؟
- شماره تلفن روژینا را به من بگویی تا باهاش تماس بگیرم تمامش بکنم.
- هنوز یادته؟
- گمان می کردم فراموش کردی.
- نخیر از این فکرها را نکن، شمارش را بده تا باهاش حرف بزنم.
- حوصله کن فردا برم کرمانشاه خودم باش هماهنگ می کنم و شمارش بهت می دهم.
- قرار بود پس فردا بروی!
- نه دیگه اینجا ماندن فایده نداره، همه جریان را میدانند و از مواضعشان نیز کوتاه نمیان بمانم که چه!
بروم به کلاسهام برسم.
- حالا نمیشه قبل رفتن امشب با روژینا هماهنگ کنی و شمارش را بهم بدهی؟
- نه عزیزم.
- ان شاالله پس فردا شمارش برات می فرستم.
گرچه با نگرانی ولی چون حرف دلم را گفته بودم شب را باخیالی آسوده خوابیدم.
روز بعد، قبل از ظهر به کتاب فروشی عمو نعمت رفتم. کلی در مورد حوادث شب گذشته حرف زدیم و رفتار پدر و مادر را تحلیل کردیم.
عمو خیلی امیدوارنه گفت:
نگران نباش با صبر و حوصله همه چیز درست می شود.
از عمو درخواست کردم فال حافظی برایم بگیرد.
او دیوان حافظ را بدستم داد و گفت:
نیت کن، قطعاً غزل ناب و خوبی می آید.
- ان شا الله.
- به به ، دیدی گفتم خوب می آید گوش کن حضرت حافظ چه می گوید.
مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید
- واقعاً حضرت حافظ حرف دل من را زده، ان شاالله پدر و مادر با وصلت با روژینا کنار بیان و قبول کنند.
- ان شا الله حل می شود.
ازعمو نعمت اجازه مرخص خواستم او می گفت:
کجا میخواهی بری؟
تا ظهر چیزی نمانده بمان تا با هم برویم منزل و ناهاری بخوریم.
تشکر کردم و پس از تاکید بر پیگیری کارها از سوی عمو نعمت از او خداحافظی کردم و به سمت منزل رفتم.
به خانه که رسیدم فقط زهره منزل بود آنطور که او می گفت پدر و مادر باهم از خانه رفته اند و تماسی هم نداشته اند.
زهره مقداری از غذاهای شب گذشته گرم کرد و پس از خوردن ناهار از او خداحافظی کردم و رفتم گاراژ و برگشتم کرمانشاه.
تا به خوابگاه رسیدم فرزاد گفت:
به به آقا فاروق گل به موقع آمدی.
جمع کن بریم سالن.
- حال ندارم.
- حال ندارم یعنی چه؟
پاشو وسایلت را جمع کن تا بریم.
- آقا ، خسته ام تازه از راه رسیدم، نمیتونم بیام تمرین.
- این حرفها تو کتم نمیره!
آماده شو تا بریم.
هر کاری کردم فرزاد قبول نکرد و با آن تن خسته و فکر پریشان رفتم تمرین.
پس از اتمام تمرین، وقتی داخل حمام سالن دوش می گرفتم با هر قطره آب، کلی خستگی از تنم خارج شد و ذهن و فکرم نیز آزادتر شد.
به خوابگاه که برگشتم با استاد تماس گرفتم و جریانات را برایش مفصل تعریف کردم.
استاد از مخالفت شدید پدرم ابراز ناراحتی کرد و آرزو کرد عمو نعمت بتواند او را قانع به رضایت نماید و الا قید روژینا را باید بزنم!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
من که ندیدم و نشنیدم یک شیعه بره دختری سنی را بگیره!
عمو لبخندی زد و گفت:
حالا ببین!
خان داداش زمین خیلی کوچک است، یه زمانی تصور غلطی بود که خیال می کردیم جهان بزرگ است.
الان جهان انگار دهکده ای کوچکی است.
ارتباطات با همدیگر فرق کرده، تفکرات با هم فرق کرده.
همه از وحدت شیعه و سنی می گویند آن وقت تو یِ معلم که باید الگو باشی آنگونه می اندیشی.
از تو بعید است خان داداش!
اگر می توانی، پسرت را راضی به ازدواج با دختر دایی اش بکن ، ولی نگو دختر سنی را نباید به عقد شیعه درآورد.
عمو نعمت با دلخوری از پدر خداحافظی کرد و رفت.
من ماندم و هجمه های مامان و بابا.
مامان کلی از شکوفه تعریف می کرد و منتظر بود بله را ازمن بگیره!
پدر بعد از مدتی حرف زدن با من و مادر با عصبانیت به داخل حیاط رفت.
خیلی وضعیت خرابتر از آنچه انتظار داشتم شده بود.
تازه عمو نعمت هم پیش بینی اینگونه مواضع را نکرده بود.
نه مادر از مواضعش کوتاه می آمد و نه پدر.
داخل اتاق بودم که عمو نعمت تماس گرفت.
او کلی راهنماییم کرد و گفت نگران نباشم پدر و مادر فعلاً ناراحتند و هرچه می گویند تحمل کنم.
قطعاً چند روز که بگذرد وضعیت بهتر خواهد شد، قول داد خودش مرتب موضوع را تا حصول نتیجه پیگیری کند.
زهره از اینکه موضوع علنی شده بود گفت:
شتر سواری دولا دولا نداره!
همان بهتر که موضوع روژینا را علنی کردی.
فقط یک کار دیگری باقی مانده.
- چه کاری؟
- شماره تلفن روژینا را به من بگویی تا باهاش تماس بگیرم تمامش بکنم.
- هنوز یادته؟
- گمان می کردم فراموش کردی.
- نخیر از این فکرها را نکن، شمارش را بده تا باهاش حرف بزنم.
- حوصله کن فردا برم کرمانشاه خودم باش هماهنگ می کنم و شمارش بهت می دهم.
- قرار بود پس فردا بروی!
- نه دیگه اینجا ماندن فایده نداره، همه جریان را میدانند و از مواضعشان نیز کوتاه نمیان بمانم که چه!
بروم به کلاسهام برسم.
- حالا نمیشه قبل رفتن امشب با روژینا هماهنگ کنی و شمارش را بهم بدهی؟
- نه عزیزم.
- ان شاالله پس فردا شمارش برات می فرستم.
گرچه با نگرانی ولی چون حرف دلم را گفته بودم شب را باخیالی آسوده خوابیدم.
روز بعد، قبل از ظهر به کتاب فروشی عمو نعمت رفتم. کلی در مورد حوادث شب گذشته حرف زدیم و رفتار پدر و مادر را تحلیل کردیم.
عمو خیلی امیدوارنه گفت:
نگران نباش با صبر و حوصله همه چیز درست می شود.
از عمو درخواست کردم فال حافظی برایم بگیرد.
او دیوان حافظ را بدستم داد و گفت:
نیت کن، قطعاً غزل ناب و خوبی می آید.
- ان شا الله.
- به به ، دیدی گفتم خوب می آید گوش کن حضرت حافظ چه می گوید.
مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید
- واقعاً حضرت حافظ حرف دل من را زده، ان شاالله پدر و مادر با وصلت با روژینا کنار بیان و قبول کنند.
- ان شا الله حل می شود.
ازعمو نعمت اجازه مرخص خواستم او می گفت:
کجا میخواهی بری؟
تا ظهر چیزی نمانده بمان تا با هم برویم منزل و ناهاری بخوریم.
تشکر کردم و پس از تاکید بر پیگیری کارها از سوی عمو نعمت از او خداحافظی کردم و به سمت منزل رفتم.
به خانه که رسیدم فقط زهره منزل بود آنطور که او می گفت پدر و مادر باهم از خانه رفته اند و تماسی هم نداشته اند.
زهره مقداری از غذاهای شب گذشته گرم کرد و پس از خوردن ناهار از او خداحافظی کردم و رفتم گاراژ و برگشتم کرمانشاه.
تا به خوابگاه رسیدم فرزاد گفت:
به به آقا فاروق گل به موقع آمدی.
جمع کن بریم سالن.
- حال ندارم.
- حال ندارم یعنی چه؟
پاشو وسایلت را جمع کن تا بریم.
- آقا ، خسته ام تازه از راه رسیدم، نمیتونم بیام تمرین.
- این حرفها تو کتم نمیره!
آماده شو تا بریم.
هر کاری کردم فرزاد قبول نکرد و با آن تن خسته و فکر پریشان رفتم تمرین.
پس از اتمام تمرین، وقتی داخل حمام سالن دوش می گرفتم با هر قطره آب، کلی خستگی از تنم خارج شد و ذهن و فکرم نیز آزادتر شد.
به خوابگاه که برگشتم با استاد تماس گرفتم و جریانات را برایش مفصل تعریف کردم.
استاد از مخالفت شدید پدرم ابراز ناراحتی کرد و آرزو کرد عمو نعمت بتواند او را قانع به رضایت نماید و الا قید روژینا را باید بزنم!
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
08 Nov, 18:28
حمام کردن بچه ها در زمان قدیم 😂😂
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
03 Nov, 04:59
ای دوسه یه چن ساله
دسه من و دامونت
خواننده: استاد حسین انواری
نوازنده: ایمان حسن زاده
مجری: داود عباسی
سرنا: قاسم میرشکار
صدابردار: چشم سوم
#عشق_لبخند_ابی_بند
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
دسه من و دامونت
خواننده: استاد حسین انواری
نوازنده: ایمان حسن زاده
مجری: داود عباسی
سرنا: قاسم میرشکار
صدابردار: چشم سوم
#عشق_لبخند_ابی_بند
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
03 Nov, 04:47
تردید: قسمت هفدهم
ازآنجا که زهره نه جواب تلفنم را میداد نه پاسخ پیامک ها را بناچار با مادر تماس گرفتم.
مامان از اینکه باهاش تماس گرفتم خیلی خوشحال شده بود. سراغ زهره را گرفتم که چرا تلفنش را جواب نمی دهد مادر گفت:
خونه نیست و رفته منزل خان دایی.
- چرا رفته، چطور با من هماهنگ نکرده؟
- از کی زهره برا رفتن از منزل باید با تو هماهنگی کنه!
پس من و پدرش چه کاره ایم که تو دویست کیلومتر آن طرف تر توقع داری در جریان تردد خواهرت قرار گیری !
حرف زدن با مادر بی فایده بود،
حرفهای همو نمی فهمیدیم به مامان گفتم هروقت زهره آمد سریع باهام تماس بگیرد و تماس را قطع کردم.
مانده بودم که زهره چرا به خانه دایی رفته!
نکند مادر رای او را نیز زده!
چطور راضی به رفتن شده، آخه چه اتفاقی افتاده!
ای زهره چش سفید وای بحالت حالا منو قال میذاری !
دارم برات، آسیاب نوبت به نوبت.
هرچه خوشحال از جلسه سه نفره با استاد و روژینا داشتم با رفتن بی هنگام و بی هماهنگی زهره به ناراحتی و نگرانی تبدیل شد.
از کارهای زهره داشتم شاخ در می آوردم.
از دانشگاه به خوابگاه که رسیدم نای در بدنم نداشتم.
برروی تختم دراز کشیدم و به حوادث آنروز فکر می کردم.
دغدغه هام زیاد بود.
نظر روژینا شفاف برایم نبود.
پدر روژینا قانع خواهد شد یانه؟
مادر وای مادرم را چطور قانع کنم.
نظر پدر را چطور جلب کنم.
چطور با این چشم سفید که ستون پنجم شده برخورد کنم.
وای که چه گره هایی درکارم افتاده !
حالا چکار کنم، ای خدا.
نمی دانم چقدر در آن حالت خماری بودم که موبایلم زنگ می خورد.
خودش بود ، ستون پنجم خانواده.
پرسیدم برا چی رفتی خونه دایی!
ای دختره چش سفید، وای بحالت فردا که آمدم بحسابت خواهم رسید.
- قربون داداش گلم برم چرا اینقدر عصبانی هستی!
- عجب، میخوای عصبانی نباشم!
- بگو ببینم با روژینا حرف زدی!
- به تو چه؟
می خوای بری برا مامان تعریف کنی یا زندایی!
- چی میگی داداش.
- تو بگو ببینم چرا رفتی خونه خان دایی!
آخرش مادر رای تو را هم زد.
- نه به خدا اینطور که تو میگی نیست.
- پس چطوره!؟
- زندایی سرما خورده بود به اصرار مادر رفتم براش سرم تزریق کردم.
- از کی تو پزشک شدی و ما نمی دانیم!
- داداش، من دوره تزریق آمپول و سرم و بخیه را پارسال گذراندم.
- یعنی همین بوده!؟
- آره بخدا؟
- پس چرا تلفنت را جواب نمیدادی !؟
- اگر نگی دروغ میگم اونو جان داداش داخل خونه جا گذاشته بودم.
زهره سابقه نداشته با من دروغ بگه ولی با اینکه ته دلم ازش ناراحت بودم جریان جلسه با استاد و روژینا را براش تعریف کردم.
آنقدر خوشحال شد که نگو، او اصرار داشت شماره تماس روژینا را بهش بدم تا باهاش صحبت کنه.
قبول نکردم و آنرا واگذار کردم به چند روز دیگر.
از زهره خواستم با پدر صحبت کند و بگوید فردا شب میام ایلام و اگر زمینه فراهم بود بگوید به گمانش من احتمالا کسی دیگری غیر از شکوفه را در نظر دارم.
آخی خیالم از بابت زهره راحت شد فقط مانده دکتر نظر خانواده روژینا را بگوید.
امیدوارم امروز روژینا بتواند نظر پدرش را جلب نماید.
دقایق به کندی می گذشت تحمل آن وضعیت برایم سخت بود.
هرچند خیلی مشتاق بودم تلفنی با روژینا حرف بزنم ولی چون احتمال می دادم با پدر و مادرش باشد آن کار را نکردم.
در آن هنگام فرزاد از کنارم رد شد بفکرم رسید که با او به سالن کشتی بروم هم تمرینی می کنیم و هم وقت می گذرد شاید در این بین دکتر هم تماس گرفت.
به فرزاد گفتم:
مایلی امشب بریم سالن کشتی؟
- نه آن زمان که سالن نمی آمدی نه این چند روزه که هر شب میری تمرین.
- دوستی با پیلبانان یامکن
یا طلب کن خانه ای در خورد پیل
آره داداش من کشته مرده مرامت شدم، دوست دارم همواره در رکابت برای تمرین باشم.
- ایول داری پسر،ولی من شک دارم، کاسه ای زیر نیم کاسه داشته باشی!
- اگر هم باشد طشت رسواییم از بام خواهد افتاد!
- اها پس چیزی هست و نمیگی!
- بماند.
تمرینمون دیر نشه !
پس از رفتن به سالن و انجام تمرین و بازگشت به خانه همه اش منتظر تماس دکتر انوری بودم تا شاید تماسی بگیرد، ولی متاسفانه تا آخر شب خبری از او نشد.
باز دوباره استرس و ناراحتی و انتظاری سخت، گریبان گیرم شد با همان وضعیت وسایلم را جمع کردم تا فردا بعد از کلاس بروم ایلام و حرف دلم را با پدر و مادر درمیان گذارم.
قبل از خواب زهره تماس گرفت حرف تازه ای نداشتم که برایش تعریف کنم او می گفت:
زمینه صحبت با پدر فراهم نشده و نتوانسته با پدر صحبت نماید و کار کارِ خودم است و اینکار از عهده ی او بر نمی آید.
از حرفهای زهره معلوم بود که کار سختی در پیش دارم نیاز به تمرکز فکری زیادی داشتم تا بتوانم بهتر با پدر و مادر صحبت کنم و اگر در این گیرودار خدا کند روژینا موافقت پدرش را جلب کرده تا با انرژی مضاعفی به منزل بروم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ازآنجا که زهره نه جواب تلفنم را میداد نه پاسخ پیامک ها را بناچار با مادر تماس گرفتم.
مامان از اینکه باهاش تماس گرفتم خیلی خوشحال شده بود. سراغ زهره را گرفتم که چرا تلفنش را جواب نمی دهد مادر گفت:
خونه نیست و رفته منزل خان دایی.
- چرا رفته، چطور با من هماهنگ نکرده؟
- از کی زهره برا رفتن از منزل باید با تو هماهنگی کنه!
پس من و پدرش چه کاره ایم که تو دویست کیلومتر آن طرف تر توقع داری در جریان تردد خواهرت قرار گیری !
حرف زدن با مادر بی فایده بود،
حرفهای همو نمی فهمیدیم به مامان گفتم هروقت زهره آمد سریع باهام تماس بگیرد و تماس را قطع کردم.
مانده بودم که زهره چرا به خانه دایی رفته!
نکند مادر رای او را نیز زده!
چطور راضی به رفتن شده، آخه چه اتفاقی افتاده!
ای زهره چش سفید وای بحالت حالا منو قال میذاری !
دارم برات، آسیاب نوبت به نوبت.
هرچه خوشحال از جلسه سه نفره با استاد و روژینا داشتم با رفتن بی هنگام و بی هماهنگی زهره به ناراحتی و نگرانی تبدیل شد.
از کارهای زهره داشتم شاخ در می آوردم.
از دانشگاه به خوابگاه که رسیدم نای در بدنم نداشتم.
برروی تختم دراز کشیدم و به حوادث آنروز فکر می کردم.
دغدغه هام زیاد بود.
نظر روژینا شفاف برایم نبود.
پدر روژینا قانع خواهد شد یانه؟
مادر وای مادرم را چطور قانع کنم.
نظر پدر را چطور جلب کنم.
چطور با این چشم سفید که ستون پنجم شده برخورد کنم.
وای که چه گره هایی درکارم افتاده !
حالا چکار کنم، ای خدا.
نمی دانم چقدر در آن حالت خماری بودم که موبایلم زنگ می خورد.
خودش بود ، ستون پنجم خانواده.
پرسیدم برا چی رفتی خونه دایی!
ای دختره چش سفید، وای بحالت فردا که آمدم بحسابت خواهم رسید.
- قربون داداش گلم برم چرا اینقدر عصبانی هستی!
- عجب، میخوای عصبانی نباشم!
- بگو ببینم با روژینا حرف زدی!
- به تو چه؟
می خوای بری برا مامان تعریف کنی یا زندایی!
- چی میگی داداش.
- تو بگو ببینم چرا رفتی خونه خان دایی!
آخرش مادر رای تو را هم زد.
- نه به خدا اینطور که تو میگی نیست.
- پس چطوره!؟
- زندایی سرما خورده بود به اصرار مادر رفتم براش سرم تزریق کردم.
- از کی تو پزشک شدی و ما نمی دانیم!
- داداش، من دوره تزریق آمپول و سرم و بخیه را پارسال گذراندم.
- یعنی همین بوده!؟
- آره بخدا؟
- پس چرا تلفنت را جواب نمیدادی !؟
- اگر نگی دروغ میگم اونو جان داداش داخل خونه جا گذاشته بودم.
زهره سابقه نداشته با من دروغ بگه ولی با اینکه ته دلم ازش ناراحت بودم جریان جلسه با استاد و روژینا را براش تعریف کردم.
آنقدر خوشحال شد که نگو، او اصرار داشت شماره تماس روژینا را بهش بدم تا باهاش صحبت کنه.
قبول نکردم و آنرا واگذار کردم به چند روز دیگر.
از زهره خواستم با پدر صحبت کند و بگوید فردا شب میام ایلام و اگر زمینه فراهم بود بگوید به گمانش من احتمالا کسی دیگری غیر از شکوفه را در نظر دارم.
آخی خیالم از بابت زهره راحت شد فقط مانده دکتر نظر خانواده روژینا را بگوید.
امیدوارم امروز روژینا بتواند نظر پدرش را جلب نماید.
دقایق به کندی می گذشت تحمل آن وضعیت برایم سخت بود.
هرچند خیلی مشتاق بودم تلفنی با روژینا حرف بزنم ولی چون احتمال می دادم با پدر و مادرش باشد آن کار را نکردم.
در آن هنگام فرزاد از کنارم رد شد بفکرم رسید که با او به سالن کشتی بروم هم تمرینی می کنیم و هم وقت می گذرد شاید در این بین دکتر هم تماس گرفت.
به فرزاد گفتم:
مایلی امشب بریم سالن کشتی؟
- نه آن زمان که سالن نمی آمدی نه این چند روزه که هر شب میری تمرین.
- دوستی با پیلبانان یامکن
یا طلب کن خانه ای در خورد پیل
آره داداش من کشته مرده مرامت شدم، دوست دارم همواره در رکابت برای تمرین باشم.
- ایول داری پسر،ولی من شک دارم، کاسه ای زیر نیم کاسه داشته باشی!
- اگر هم باشد طشت رسواییم از بام خواهد افتاد!
- اها پس چیزی هست و نمیگی!
- بماند.
تمرینمون دیر نشه !
پس از رفتن به سالن و انجام تمرین و بازگشت به خانه همه اش منتظر تماس دکتر انوری بودم تا شاید تماسی بگیرد، ولی متاسفانه تا آخر شب خبری از او نشد.
باز دوباره استرس و ناراحتی و انتظاری سخت، گریبان گیرم شد با همان وضعیت وسایلم را جمع کردم تا فردا بعد از کلاس بروم ایلام و حرف دلم را با پدر و مادر درمیان گذارم.
قبل از خواب زهره تماس گرفت حرف تازه ای نداشتم که برایش تعریف کنم او می گفت:
زمینه صحبت با پدر فراهم نشده و نتوانسته با پدر صحبت نماید و کار کارِ خودم است و اینکار از عهده ی او بر نمی آید.
از حرفهای زهره معلوم بود که کار سختی در پیش دارم نیاز به تمرکز فکری زیادی داشتم تا بتوانم بهتر با پدر و مادر صحبت کنم و اگر در این گیرودار خدا کند روژینا موافقت پدرش را جلب کرده تا با انرژی مضاعفی به منزل بروم.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
02 Nov, 17:13
کلیپی زیبا با اجرای ترانه‌ای "لری"
از گروه هنرمند #رستاک
تقدیم به شما 🌸🌸
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
از گروه هنرمند #رستاک
تقدیم به شما 🌸🌸
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
01 Nov, 19:56
تردید: قسمت شانزدهم
استاد به روژینا گفت:
دخترم این مقدمات را گفتم تا بگویم فاروق تصمیم دارد از شما خواستگاری نماید، در این مدتی که هردو شما با من درس داشتید هم شما و هم فاروق از دانشجوهای نمونه دانشگاه بوده و هستید و امیدوارم که با بررسی خواسته ایشان چنانچه تمایل داشتید اعلام نمایید تا مقدمات آشنایی دو خانواده و خواستگاری رسمی انجام شود.
روژینا که انتظار این موضوع را نداشت رنگ و رویش قرمز شده بود و خیلی خجالت کشیده بود.
استاد در ادامه گفت:
دخترم انتظار ندارم سریع جوابم را بدهید فرصت هست خودت سبک و سنگین کن و پاسخ را بهم بگو.
روژینا برای صحبت کردن کمی من و من می کرد بخاطر اینکه کمتر اذیت شود از استاد اجازه خواستم بروم بیرون.
استاد که وضعیت را آنگونه دید گفت:
برو پسرم ولی دیر نکنی یک ربع دیگر برگرد.
از اتاق استاد که بیرون آمدم، نفس راحتی کشیدم.
به گمانم روژینا در نبود من راحت تر با استاد حرفهایش را خواهد گفت.
ولی چه می گوید، نکند پاسخش منفی باشد.
آن وقت چه گِلی به سرم بزنم.
تا چند قدمی در حیاط دانشگاه راه رفتم یک ربع گذشت و برگشتم به سمت اتاق استاد.
وقتی می خواستم وارد اتاق شوم همزمان روژینا بیرون آمد و خداحافظی کرد و رفت.
خداحافظ برای تو چه آسان بود
ولی قلب من از این واژه لرزان بود
خداحافظ برای تو رهایی داشت
برای من غم تلخ جدایی داشت.
پاهام یارای راه رفتن نداشت، به زحمت وارد اتاق شدم.
از استاد پرسیدم:
چرا رفت!؟
- بشین برات خواهم گفت.
بر روی صندلی نشستم و استاد حرف نمی زد.
استرس عجیبی گرفته بودم ضربان قلبم تند شده بود به گونه ای که خودم آنرا احساس می کردم.
نصف لیوانی آب نوشیدم ولی باز هم فایده نداشت.
استاد گفت:
خانم اسعدی اولین موضوع را بحث سنی بودن خودش بیان کرد و بهش گفتم که در جریان هستید و از نظر شما موضوع مهمی نیست.
او می گفت صرف نظر از پاسخ مثبت یا منفی خودش خانواده اش، بویژه پدرش را راضی کردن به وصلت با خانواده شیعه کار آسانی نیست.
نظر خودش چه بود؟
- صراحتاً پاسخی نداد ولی همینکه می گوید نظر پدرش را بایستی جلب کنیم نشانه راضی بودنش است.
جمله استاد که تمام شد نفس راحتی کشیدم و استرسم کمتر شد.
پرسیدم:
پس نظر روژینا خانم مثبت است؟
- نمی دانم ولی از قرائن و شواهد پیداست که نظر منفی ندارد، به نظرم شما زودتری با پدر و مادرت صحبت کن و آنها را آماده خواستگاری کن.
حتی اگر پدر خانم اسعدی مخالف این وصلت باشد اگر خانواده شما با آنها دیداری داشته باشید احتمالاً موضوع حل شود.
- نگفت کی موضوع را به خانواده اش می گوید؟
- ظاهراً پدر و مادرش امروز عصر برای پیگیری درمان مادرش به کرمانشاه می آیند روژینا گفت فرصتی پیش بیاد با مادرش در این خصوص حرف می زند.
ضمناً همچنان که به خودت گفتم به خانم اسعدی هم گفتم نبایستی این موضوع با موضوع شب شعر تداخل داشته و انجام یا به سرانجام نرسیدن آن خللی در برنامه های دانشگاهی شما بوجود آورد.
- چشم استاد یقین بدانید همینطور خواهد بود که فرمودید.
از خوشحالی عین کبوتری که از قفس آزاد شده باشد از استاد خداحافظی کردم و از دانشگاه بیرون رفتم.
شماره زهره را گرفتم و بهش زنگ زدم تا خبرهای خوش امروز را به او بگویم.
هر چه زنگ می خورد زهره گوشی برنمی داشت.
اگر منعش نمی کردم دم به ساعت بهم زنگ می زد حالا این دختره چش سفید گوشی منو جواب نمیده!
دارم برات زهره خانم!
سر خیابان روبرو دانشگاه می خواستم تاکسی بگیرم که یهویی یکی از دوستان هم دانشجویی را دیدم که صدام زد کجا میری فاروق؟
کلاس برگزار نمی شود؟
مثل کسی که از هول حلیم توی دیگ افتاده باشه فراموش کرده بودم کلاس دارم.
به سرعت برگشتم دانشکده و رفتم سرکلاس خوشبختانه هنوز استاد نیامده بود.
نگاهی به اطراف انداختم دیدم روژینا نیز حاضر است.
گوشی را برداشتم و به زهره پیامک دادم که چرا جواب تلفنم را نمی دهد؟
نوشتم براش چون کلاسم فعلا پیامک بده خودم بعد از اتمام کلاس بهش میزنگم.
پیامک ها می رفتند و رسید وصولشون برام میومد ولی زهره خانم جواب نمیداد.
استاد وارد کلاس شد و پس از حضور و غیاب شروع به تدریس نمود.
در طول تدریس من یا به صفحه موبایلم نگاه می کردم یا زیر چشمی به روژینا.
آنقدر محو تماشای آن دو بودم که متوجه گذر زمان و تمام شدن کلاس نشدم.
استاد که از کلاس بیرون رفت دانشجویان نیز به سرعت کلاس را خالی کردند.
من نگاهم دنبال روژینا بود که کجا می رود تا شاید به او برسم و باهاش صحبت کنم.
گویا او از من زرنگتر بود و یکی از دخترای دانشجو را به حرف گرفته بود و باهم بطرف کتابخانه رفتند.
از ظواهر امر معلوم بود که تمایل ندارد با من روبرو شود.
من هم راه خودم را گرفتم و از دانشکده رفتم بیرون.
متاسفانه زهره جواب پیامکهایم را هم نداد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
استاد به روژینا گفت:
دخترم این مقدمات را گفتم تا بگویم فاروق تصمیم دارد از شما خواستگاری نماید، در این مدتی که هردو شما با من درس داشتید هم شما و هم فاروق از دانشجوهای نمونه دانشگاه بوده و هستید و امیدوارم که با بررسی خواسته ایشان چنانچه تمایل داشتید اعلام نمایید تا مقدمات آشنایی دو خانواده و خواستگاری رسمی انجام شود.
روژینا که انتظار این موضوع را نداشت رنگ و رویش قرمز شده بود و خیلی خجالت کشیده بود.
استاد در ادامه گفت:
دخترم انتظار ندارم سریع جوابم را بدهید فرصت هست خودت سبک و سنگین کن و پاسخ را بهم بگو.
روژینا برای صحبت کردن کمی من و من می کرد بخاطر اینکه کمتر اذیت شود از استاد اجازه خواستم بروم بیرون.
استاد که وضعیت را آنگونه دید گفت:
برو پسرم ولی دیر نکنی یک ربع دیگر برگرد.
از اتاق استاد که بیرون آمدم، نفس راحتی کشیدم.
به گمانم روژینا در نبود من راحت تر با استاد حرفهایش را خواهد گفت.
ولی چه می گوید، نکند پاسخش منفی باشد.
آن وقت چه گِلی به سرم بزنم.
تا چند قدمی در حیاط دانشگاه راه رفتم یک ربع گذشت و برگشتم به سمت اتاق استاد.
وقتی می خواستم وارد اتاق شوم همزمان روژینا بیرون آمد و خداحافظی کرد و رفت.
خداحافظ برای تو چه آسان بود
ولی قلب من از این واژه لرزان بود
خداحافظ برای تو رهایی داشت
برای من غم تلخ جدایی داشت.
پاهام یارای راه رفتن نداشت، به زحمت وارد اتاق شدم.
از استاد پرسیدم:
چرا رفت!؟
- بشین برات خواهم گفت.
بر روی صندلی نشستم و استاد حرف نمی زد.
استرس عجیبی گرفته بودم ضربان قلبم تند شده بود به گونه ای که خودم آنرا احساس می کردم.
نصف لیوانی آب نوشیدم ولی باز هم فایده نداشت.
استاد گفت:
خانم اسعدی اولین موضوع را بحث سنی بودن خودش بیان کرد و بهش گفتم که در جریان هستید و از نظر شما موضوع مهمی نیست.
او می گفت صرف نظر از پاسخ مثبت یا منفی خودش خانواده اش، بویژه پدرش را راضی کردن به وصلت با خانواده شیعه کار آسانی نیست.
نظر خودش چه بود؟
- صراحتاً پاسخی نداد ولی همینکه می گوید نظر پدرش را بایستی جلب کنیم نشانه راضی بودنش است.
جمله استاد که تمام شد نفس راحتی کشیدم و استرسم کمتر شد.
پرسیدم:
پس نظر روژینا خانم مثبت است؟
- نمی دانم ولی از قرائن و شواهد پیداست که نظر منفی ندارد، به نظرم شما زودتری با پدر و مادرت صحبت کن و آنها را آماده خواستگاری کن.
حتی اگر پدر خانم اسعدی مخالف این وصلت باشد اگر خانواده شما با آنها دیداری داشته باشید احتمالاً موضوع حل شود.
- نگفت کی موضوع را به خانواده اش می گوید؟
- ظاهراً پدر و مادرش امروز عصر برای پیگیری درمان مادرش به کرمانشاه می آیند روژینا گفت فرصتی پیش بیاد با مادرش در این خصوص حرف می زند.
ضمناً همچنان که به خودت گفتم به خانم اسعدی هم گفتم نبایستی این موضوع با موضوع شب شعر تداخل داشته و انجام یا به سرانجام نرسیدن آن خللی در برنامه های دانشگاهی شما بوجود آورد.
- چشم استاد یقین بدانید همینطور خواهد بود که فرمودید.
از خوشحالی عین کبوتری که از قفس آزاد شده باشد از استاد خداحافظی کردم و از دانشگاه بیرون رفتم.
شماره زهره را گرفتم و بهش زنگ زدم تا خبرهای خوش امروز را به او بگویم.
هر چه زنگ می خورد زهره گوشی برنمی داشت.
اگر منعش نمی کردم دم به ساعت بهم زنگ می زد حالا این دختره چش سفید گوشی منو جواب نمیده!
دارم برات زهره خانم!
سر خیابان روبرو دانشگاه می خواستم تاکسی بگیرم که یهویی یکی از دوستان هم دانشجویی را دیدم که صدام زد کجا میری فاروق؟
کلاس برگزار نمی شود؟
مثل کسی که از هول حلیم توی دیگ افتاده باشه فراموش کرده بودم کلاس دارم.
به سرعت برگشتم دانشکده و رفتم سرکلاس خوشبختانه هنوز استاد نیامده بود.
نگاهی به اطراف انداختم دیدم روژینا نیز حاضر است.
گوشی را برداشتم و به زهره پیامک دادم که چرا جواب تلفنم را نمی دهد؟
نوشتم براش چون کلاسم فعلا پیامک بده خودم بعد از اتمام کلاس بهش میزنگم.
پیامک ها می رفتند و رسید وصولشون برام میومد ولی زهره خانم جواب نمیداد.
استاد وارد کلاس شد و پس از حضور و غیاب شروع به تدریس نمود.
در طول تدریس من یا به صفحه موبایلم نگاه می کردم یا زیر چشمی به روژینا.
آنقدر محو تماشای آن دو بودم که متوجه گذر زمان و تمام شدن کلاس نشدم.
استاد که از کلاس بیرون رفت دانشجویان نیز به سرعت کلاس را خالی کردند.
من نگاهم دنبال روژینا بود که کجا می رود تا شاید به او برسم و باهاش صحبت کنم.
گویا او از من زرنگتر بود و یکی از دخترای دانشجو را به حرف گرفته بود و باهم بطرف کتابخانه رفتند.
از ظواهر امر معلوم بود که تمایل ندارد با من روبرو شود.
من هم راه خودم را گرفتم و از دانشکده رفتم بیرون.
متاسفانه زهره جواب پیامکهایم را هم نداد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
01 Nov, 15:27
سکونتگاه حیرت انگیز سلطان صخره ها( بُز کوهی )
کوههای لرستان
با دیدن این صحنه ها بیشتر به عظمت خداوند پی میبریم.
📹امیر ولدی
#حیات_وحش_لرستان
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
کوههای لرستان
با دیدن این صحنه ها بیشتر به عظمت خداوند پی میبریم.
📹امیر ولدی
#حیات_وحش_لرستان
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
29 Oct, 19:05
تردید: قسمت پانزدهم
و بالاخره موبایلم زنگ خورد، ولی بجای استاد انوری، مادر بود که تماس گرفت.
مامان پس از اخوالپرسی گفت:
من داشتم ظرف می شستم و دستم کفی بود تو چرا گوشیت را جواب نمیدی؟
- سالن کشتی رفته بودم موبایلم داخل کمد بود.
- آفرین پسر، خوبه که سالن میری.
- فکرات را کردی، کی میایی؟
منتظرم تا بریم حلقه بخریم و بریم خانه خان داداش.
- مادر آن موضوع که از نظر من منتفیه.
- یعنی چه!؟
- همین که گفتم، من تمایلی به ازدواج با دختر دایی ندارم.
- مگر شکوفه چه چیز کم داره؟
- بحث داشتها و نداشته ها نیست، خیلی هم دختر خوبیه ولی من اونو به عنوان دختر دایی م دوست دارم نه به عنوان شریک زندگیم.
هر چه من توضیح میدادم، مرغ مادر یک پا داشت، قانع نمی شد.
چندبار تمرکز کردم که جریان روژینا را به مادر بگویم ولی باز تردید داشتم که اگر آن لحظه بگویم مادر حساسیتش بیشتر شود و کار گره بیشتری بخورد.
خیلی از دست مادر و اصرارهایش خسته شده بودم به گونه ای که چند بار خواستم شماره او را در لیست سیاه قرار دهم ولی ته دلم راضی نمی شد.
دیگر شوقی به دیدن موبایلم نداشتم.
این همه منتظر تماس دکتر بودم ولی مادر یا زهره تماس می گرفت.
پرتش کردم روی تختم.
طولی نکشید که پشیمون شدم و رفتم سراغ گوشیم، مقابل صورتم گرفتمش و بهش گفتم قربون وجودت بزنگ،بزنگ فدات خبر خوش را بیاور قاصد خوش خبر.
خدا را شکر قربون صدقه اش که رفتم معرفتش را نشان داد و زنگ خورد، آنهم چه کسی دکتر انوری!
سلام استاد
- سلام پسرم.
- ارادتمندم استاد، خوش خبرباشید.
- ممنونم،
فردا دانشکده میایی؟
- ساعت 10 کلاس دارم.
- خوبه پس ان شاالله 9 بیا دفتر کارت دارم.
- استاد ببخشید موضوع را به روژینا خانم گفتید؟
- نه متاسفانه فرصت نشد، صحبتها طوری پیش رفت که موقع گفتن پیشنهاد شما نبود.
ان شا الله فردا حتماً بهش می گم.
شانس هم با من یار نبود، مگر گفتن اینکه من خواستگار روژینا هستم چقدر وقت می خواست که استاد به او نگفته.
حالم گرفته شد ای کاش اصلاً تماس نمی گرفت و در خماری تا صبح می ماندم.
آن شب تا پاسی از شب بیدار بودم و خوابم نمی رفت.
صبح که از خواب بیدار شدم حوصله خوردن صبحانه نداشتم، سرو صورتم را شستم و دستی به موهام کشیدم و رفتم دانشگاه و دفتر دکتر انوری.
رئیس دفترش تا من رو دید از جایش بلند شد و پس از هماهنگی با دکتر بهم گفت بفرمایید دکتر منتظر شماست.
درب اتاق را که نیم باز بود باز نمودم و صحنه ای را که دیدم هوش از سرم برد.
روژینا نیز آنجا بود.
با دستپاچگی سلام کردم و دکتر انوری از پشت میزش بلند شد و گفت خوش آمدی پسرم بفرمایید داخل.
با روژینا نیز سلام و احوالپرسی نمودم و بر روی صندلی مقابل او نشستم.
آن همه از قبل خودم را آماده دیدن روژینا کرده بودم که حرف دلم را بزنم ولی آن لحظه هیچی به یاد نداشتم و نمیدانستم چکار کنم.
خدا به استاد عوض خیر دهد که گفت:
شیرینی بخورید و با اینکار سرگرم شدم و از استرسم کمتر شد.
با گوشه چشمم نگاهی به روژینا می کردم و او نیز که ظاهراً در جریان امورات نبود آرام نشسته بود و حرفی نمی زد.
حدس اینکه استاد چه فکری دارد مثل خوره بجانم افتاده بود، آخه چرا بهم نگفته بود روژیناهم در جلسه هست.
یعنی هدفش از اینکه ما را رو در روی هم قرار دهد چه بوده؟
افکارم پریشان شده بود و ذهنم بد جوری درگیر تا اینکه استادپرسید:
کجایی فاروق!
- در خدمتم استاد.
- نه فکرت اینجا نیست و بدجوری مشغوله.
- کمی از حضور خانم اسعدی تعجب کردم، دیشب نفرمودید ایشان هم در جلسه حضور دارند.
- بله فراموش کردم بگویم، ولی من بعد در جلسات هر دو حضور دارید.
تمایل داری آن موضوع را به خانم اسعدی بگویم؟
داشتم از خجالت آب می شدم، دهانم خشک شده بود.
حرفی نمی توانستم بگویم.
جالب بود روژینا از استاد پرسید چه حرفی!
بفرمایید موضوع چیه؟
- باشه دخترم حوصله کن بهت می گم.
واقعیت این است که هر جوانی آرزوهایی در سر دارد.
دانشگاه برود، شغل مناسبی داشته باشد.
ماشین و منزل و ثروتی داشته باشد و صد البته یک شریک خوب برای زندگی انتخاب کند.
من و روژینا فقط گوش می دادیم من که درجریان امور بودم بخاطر اینکه ببینم عکس العمل روژینا چه خواهد بود و روژینا که نمی دانست استاد از گفتن آن مطالب چه اهدافی دارد.
استاد پرسید نظر شما چی هست.
روژینا تصدیق کرد و گفت:
بله استاد آرزوهای مشترک جوانها تقریباً همینها هستند که فرمودید.
من هم با گفتن فرمایشات شما کاملاً صحیح است حرفهای استاد را تایید کردم.
استاد ادامه داد دخترا براشون خواستگار میاد و پسرا به خواستگاری میرن و این از قدیم بوده و تا حال ادامه داشته.
داشتم ذره ذره آب می شدم فکرش هم نمی کردم اینقدر خواستگاری سخت باشه.
اگر استاد اصل موضوع را بگوید عکس العمل روژینا چه خواهد بود؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
و بالاخره موبایلم زنگ خورد، ولی بجای استاد انوری، مادر بود که تماس گرفت.
مامان پس از اخوالپرسی گفت:
من داشتم ظرف می شستم و دستم کفی بود تو چرا گوشیت را جواب نمیدی؟
- سالن کشتی رفته بودم موبایلم داخل کمد بود.
- آفرین پسر، خوبه که سالن میری.
- فکرات را کردی، کی میایی؟
منتظرم تا بریم حلقه بخریم و بریم خانه خان داداش.
- مادر آن موضوع که از نظر من منتفیه.
- یعنی چه!؟
- همین که گفتم، من تمایلی به ازدواج با دختر دایی ندارم.
- مگر شکوفه چه چیز کم داره؟
- بحث داشتها و نداشته ها نیست، خیلی هم دختر خوبیه ولی من اونو به عنوان دختر دایی م دوست دارم نه به عنوان شریک زندگیم.
هر چه من توضیح میدادم، مرغ مادر یک پا داشت، قانع نمی شد.
چندبار تمرکز کردم که جریان روژینا را به مادر بگویم ولی باز تردید داشتم که اگر آن لحظه بگویم مادر حساسیتش بیشتر شود و کار گره بیشتری بخورد.
خیلی از دست مادر و اصرارهایش خسته شده بودم به گونه ای که چند بار خواستم شماره او را در لیست سیاه قرار دهم ولی ته دلم راضی نمی شد.
دیگر شوقی به دیدن موبایلم نداشتم.
این همه منتظر تماس دکتر بودم ولی مادر یا زهره تماس می گرفت.
پرتش کردم روی تختم.
طولی نکشید که پشیمون شدم و رفتم سراغ گوشیم، مقابل صورتم گرفتمش و بهش گفتم قربون وجودت بزنگ،بزنگ فدات خبر خوش را بیاور قاصد خوش خبر.
خدا را شکر قربون صدقه اش که رفتم معرفتش را نشان داد و زنگ خورد، آنهم چه کسی دکتر انوری!
سلام استاد
- سلام پسرم.
- ارادتمندم استاد، خوش خبرباشید.
- ممنونم،
فردا دانشکده میایی؟
- ساعت 10 کلاس دارم.
- خوبه پس ان شاالله 9 بیا دفتر کارت دارم.
- استاد ببخشید موضوع را به روژینا خانم گفتید؟
- نه متاسفانه فرصت نشد، صحبتها طوری پیش رفت که موقع گفتن پیشنهاد شما نبود.
ان شا الله فردا حتماً بهش می گم.
شانس هم با من یار نبود، مگر گفتن اینکه من خواستگار روژینا هستم چقدر وقت می خواست که استاد به او نگفته.
حالم گرفته شد ای کاش اصلاً تماس نمی گرفت و در خماری تا صبح می ماندم.
آن شب تا پاسی از شب بیدار بودم و خوابم نمی رفت.
صبح که از خواب بیدار شدم حوصله خوردن صبحانه نداشتم، سرو صورتم را شستم و دستی به موهام کشیدم و رفتم دانشگاه و دفتر دکتر انوری.
رئیس دفترش تا من رو دید از جایش بلند شد و پس از هماهنگی با دکتر بهم گفت بفرمایید دکتر منتظر شماست.
درب اتاق را که نیم باز بود باز نمودم و صحنه ای را که دیدم هوش از سرم برد.
روژینا نیز آنجا بود.
با دستپاچگی سلام کردم و دکتر انوری از پشت میزش بلند شد و گفت خوش آمدی پسرم بفرمایید داخل.
با روژینا نیز سلام و احوالپرسی نمودم و بر روی صندلی مقابل او نشستم.
آن همه از قبل خودم را آماده دیدن روژینا کرده بودم که حرف دلم را بزنم ولی آن لحظه هیچی به یاد نداشتم و نمیدانستم چکار کنم.
خدا به استاد عوض خیر دهد که گفت:
شیرینی بخورید و با اینکار سرگرم شدم و از استرسم کمتر شد.
با گوشه چشمم نگاهی به روژینا می کردم و او نیز که ظاهراً در جریان امورات نبود آرام نشسته بود و حرفی نمی زد.
حدس اینکه استاد چه فکری دارد مثل خوره بجانم افتاده بود، آخه چرا بهم نگفته بود روژیناهم در جلسه هست.
یعنی هدفش از اینکه ما را رو در روی هم قرار دهد چه بوده؟
افکارم پریشان شده بود و ذهنم بد جوری درگیر تا اینکه استادپرسید:
کجایی فاروق!
- در خدمتم استاد.
- نه فکرت اینجا نیست و بدجوری مشغوله.
- کمی از حضور خانم اسعدی تعجب کردم، دیشب نفرمودید ایشان هم در جلسه حضور دارند.
- بله فراموش کردم بگویم، ولی من بعد در جلسات هر دو حضور دارید.
تمایل داری آن موضوع را به خانم اسعدی بگویم؟
داشتم از خجالت آب می شدم، دهانم خشک شده بود.
حرفی نمی توانستم بگویم.
جالب بود روژینا از استاد پرسید چه حرفی!
بفرمایید موضوع چیه؟
- باشه دخترم حوصله کن بهت می گم.
واقعیت این است که هر جوانی آرزوهایی در سر دارد.
دانشگاه برود، شغل مناسبی داشته باشد.
ماشین و منزل و ثروتی داشته باشد و صد البته یک شریک خوب برای زندگی انتخاب کند.
من و روژینا فقط گوش می دادیم من که درجریان امور بودم بخاطر اینکه ببینم عکس العمل روژینا چه خواهد بود و روژینا که نمی دانست استاد از گفتن آن مطالب چه اهدافی دارد.
استاد پرسید نظر شما چی هست.
روژینا تصدیق کرد و گفت:
بله استاد آرزوهای مشترک جوانها تقریباً همینها هستند که فرمودید.
من هم با گفتن فرمایشات شما کاملاً صحیح است حرفهای استاد را تایید کردم.
استاد ادامه داد دخترا براشون خواستگار میاد و پسرا به خواستگاری میرن و این از قدیم بوده و تا حال ادامه داشته.
داشتم ذره ذره آب می شدم فکرش هم نمی کردم اینقدر خواستگاری سخت باشه.
اگر استاد اصل موضوع را بگوید عکس العمل روژینا چه خواهد بود؟
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
29 Oct, 19:02
🎵🎼 تقدیم به شما🌹
خواننده🎙ابوذر پاپی
کیبورد🎹 بهروز پایاب
کمانچه🎻 محمد ماسوری
مجری🎤یحیی بهاروند
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
خواننده🎙ابوذر پاپی
کیبورد🎹 بهروز پایاب
کمانچه🎻 محمد ماسوری
مجری🎤یحیی بهاروند
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
29 Oct, 09:29
آبی خنک و زلال برای فرار از گرمای خوزستان
مناسب خانواده 👪
لوکیشن 1 :خوزستان_شهرستان باغ‌ملک _شهر میداوود _جاده تیغن به سرله
لوکیشن 2 : خوزستان_شهرستان رامهرمز _شهر میداوود _جاده تیغن به سرله
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
مناسب خانواده 👪
لوکیشن 1 :خوزستان_شهرستان باغ‌ملک _شهر میداوود _جاده تیغن به سرله
لوکیشن 2 : خوزستان_شهرستان رامهرمز _شهر میداوود _جاده تیغن به سرله
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
28 Oct, 19:49
تردید: قسمت چهاردهم
اگر من هم باختم قول میدم شام دنده کبابی مهمانت کنم.
حرفهای فرزاد حسابی تحریکم کرد به گونه ای که برای رفتن به سالن و برگزاری مسابقه خیلی عجله داشتم.
پس از رسیدن به سالن به سرعت لباسهایم را تعویض کردم و شروع به گرم کردن خودم نمودم.
فرزاد نیز وقتی جدیت من را دید او نیز به سرعت و جدیت تمام شروع به حرکات کششی و نرمش نمود.
از یکی از دوستان دانشجوی خوزستانی بنام مهدی شمس که قبل از ما داخل سالن بود خواستیم، به عنوان داور مسابقه من و فرزاد را قضاوت کند.
آقای شمس وقتی در جریان موضوع قرار گرفت پیشنهاد داد در سه تایم سه دقیقه ای مسابقه دهیم هرکس دو تایم را برنده شد او برنده مسابقه است.
تماشاگران که در سه چهار ردیف در روی سکوها نشسته بودند تمرینات کشتی گیران را زیر نظر داشتند وقتی آقا مهدی سوت شروع را زد ناخودآگاه آنها متوجه داستان شدند و من و فرزاد را که دوبنده های قرمز و آبی رنگی برتن داشتیم با آفرین قرمز و مرحبا آبی تشویق نمودند.
فرزاد وزنش چندکیلویی از من بیشتر بود و همین کار را سخت کرده بود هردو پایاپای کشتی می گرفتیم تا ثانیه های آخر مساوی بودیم و من در آخرین لحظه با زور زیاد توانستم فرزاد را خاک کنم و برنده وقت اول شوم.
وقتی آقای شمس سوت پایان مسابقه را بصدا درآورد به فرزاد گفتم:
خودتو آماده کن لب او منتظرمان است.
لبخندی زد و گفت:
آوانسی بهت دادم داشی زیاد دور ورت نداره.
احتمالاً حق با فرزاد بود چون خداییش از نفس افتاده بودم و بقول گزارشگر کشتی آقای هادی عامل چغر و بد بدن بود.
داور پس از پایان زمان استراحت ما را برای ادامه کشتی به وسط تشک دعوت کرد.
اینبار حملات فرزاد بیشتر شده بود و من در لاک دفاعی رفته بودم.
کشتی به نیمه رسیده بود که فرزاد با یک دوخم زیبا خاکم کرد و پشت سرش بارانداز پشت سر بار انداز.
چشمتان روز بد نبیند،
عین مبتدی بارانداز می خوردم.
طرفدارهای رنگ قرمز، فرزاد را حسابی تشویق میکردند و ایول گویان او را به ادامه کار بارانداز تشویق می کردند که داور از خوش شانسی من سرپا اعلام کرد.
راستش را بخواهید گیج شده بودم و با اینکه تمایل به حمله داشتم ولی توانی نداشتم و فقط دفاع میکردم.
آقای شمس سوت پایان مسابقه را که اعلام کرد فرزاد را در بغل گرفتم و تبریک گویان از ادامه مسابقه انصراف دادم و گفتم:
دنده کبابت هر لحظه اراده کردی حاضر است.
- قوربانت داشی دیدم از دیروز گاهی دمقی گاهی خوشحال گفتم از آن حالت خارج شوی و الا میدانستم مدت زیادیه تمرین نبودی و رو فرم نیستی.
خاکتیم داش فاروق.
مرام پهلوانی آقا فرزاد خیلی بالا بود و با حرفهاش شرمندم کرد.
آن لحظات کلی خوش گذشت و همه چیز را از یاد برده بودم.
بعد از سرد کردن بدنها وقتی داشتیم به سمت کمد لباسها می رفتم به محض باز نمودن درب بیاد موبایلم افتادم و صفحه اش را که نگاه کردم هم مادر تماس گرفته بود و هم زهره.
در مسیر سالن کشتی تا خوابگاه چون نمی خواستم فرزاد از جریان باخبر شود با زهره تماس نگرفتم ولی پس از رسیدن به محل و جدا شدن از فرزاد سریع شماره زهره را گرفتم.
سلام نکرده پرسید:
چکارکردی داداش!
کارها خوب پیش میره ؟
استاد با روژینا صحبت کرد؟
- آرام، آرام، چه خبرته پشت سر هم سوال می پرسی اسم روژینا را جلو مادر نگو.
- تنها داخل اتاقم، خودم حواسم هست نیاز به یادآوری تو نیست.
قلمبه سلمبه حرف نزن؟
- چشم لال میشم تو حرف بزن.
- هیچ خبری نیست، استاد هنوز تماس نگرفته.
- خوب خودت بهش زنگ بزن.
- نمیتوانم ، خجالت می کشم.
اگر موردی بود تماس می گرفت.
- خوب زنگ بزن به روژینا.
- حرفش هم نزن ، من کاررا سپردم به استاد دیگه زشته خودم تماس بگیرم.
- کار خودمه، شماره روژینا را برام بفرست خودم بهش زنگ میزنم.
- نمیشه.
- چه چی و نمیشه!
تو شمارش را بفرست بقیه کارها با من.
- نه دیگه الان دیگه نمیشه،وقتی استاد پیگیر کارهاست درست نیست ما تماسی داشته باشیم.
- تو چت شده؟
تا اینجا بودی طوری دیگر حرف می زدی حالا چرا این طوری شدی.
- آن موقع هنوز با استاد حرف نزده بودم حالا که استاد در جریان امورات است همه کار را به او سپرده ام.
ان شاالله اگر کارا خوب پیش رفت شماره روژینا را هم بهت خواهم داد.
- اه از دست تو ، باشه یادت باشه من خواستم کارت را جور کنم خودت نخواستی!
- کار خوبه خدا درست کنه سلطان محمود خر کیه.
- هی مونده بود بهم خر بگی گه گفتی!
باشه داداش از قدیم گفتن گذر پوست به دباغ خونه میرسه، باشد دارم برات.
زهره با ناراحتی تلفن را قطع کرد و من هم شماره مادر را گرفتم.
هر چه زنگ می خورد گوشی را بر نمی داشت.
تمرین و مسابقه حسابی خسته و گرسنه ام کرده بود کاش با فرزاد می رفتیم تاق بستان و دنده کبابی میزدیم.
در حالیکه شام می خوردم حواسم به موبایل بود تا شاید استاد تماس بگیرد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اگر من هم باختم قول میدم شام دنده کبابی مهمانت کنم.
حرفهای فرزاد حسابی تحریکم کرد به گونه ای که برای رفتن به سالن و برگزاری مسابقه خیلی عجله داشتم.
پس از رسیدن به سالن به سرعت لباسهایم را تعویض کردم و شروع به گرم کردن خودم نمودم.
فرزاد نیز وقتی جدیت من را دید او نیز به سرعت و جدیت تمام شروع به حرکات کششی و نرمش نمود.
از یکی از دوستان دانشجوی خوزستانی بنام مهدی شمس که قبل از ما داخل سالن بود خواستیم، به عنوان داور مسابقه من و فرزاد را قضاوت کند.
آقای شمس وقتی در جریان موضوع قرار گرفت پیشنهاد داد در سه تایم سه دقیقه ای مسابقه دهیم هرکس دو تایم را برنده شد او برنده مسابقه است.
تماشاگران که در سه چهار ردیف در روی سکوها نشسته بودند تمرینات کشتی گیران را زیر نظر داشتند وقتی آقا مهدی سوت شروع را زد ناخودآگاه آنها متوجه داستان شدند و من و فرزاد را که دوبنده های قرمز و آبی رنگی برتن داشتیم با آفرین قرمز و مرحبا آبی تشویق نمودند.
فرزاد وزنش چندکیلویی از من بیشتر بود و همین کار را سخت کرده بود هردو پایاپای کشتی می گرفتیم تا ثانیه های آخر مساوی بودیم و من در آخرین لحظه با زور زیاد توانستم فرزاد را خاک کنم و برنده وقت اول شوم.
وقتی آقای شمس سوت پایان مسابقه را بصدا درآورد به فرزاد گفتم:
خودتو آماده کن لب او منتظرمان است.
لبخندی زد و گفت:
آوانسی بهت دادم داشی زیاد دور ورت نداره.
احتمالاً حق با فرزاد بود چون خداییش از نفس افتاده بودم و بقول گزارشگر کشتی آقای هادی عامل چغر و بد بدن بود.
داور پس از پایان زمان استراحت ما را برای ادامه کشتی به وسط تشک دعوت کرد.
اینبار حملات فرزاد بیشتر شده بود و من در لاک دفاعی رفته بودم.
کشتی به نیمه رسیده بود که فرزاد با یک دوخم زیبا خاکم کرد و پشت سرش بارانداز پشت سر بار انداز.
چشمتان روز بد نبیند،
عین مبتدی بارانداز می خوردم.
طرفدارهای رنگ قرمز، فرزاد را حسابی تشویق میکردند و ایول گویان او را به ادامه کار بارانداز تشویق می کردند که داور از خوش شانسی من سرپا اعلام کرد.
راستش را بخواهید گیج شده بودم و با اینکه تمایل به حمله داشتم ولی توانی نداشتم و فقط دفاع میکردم.
آقای شمس سوت پایان مسابقه را که اعلام کرد فرزاد را در بغل گرفتم و تبریک گویان از ادامه مسابقه انصراف دادم و گفتم:
دنده کبابت هر لحظه اراده کردی حاضر است.
- قوربانت داشی دیدم از دیروز گاهی دمقی گاهی خوشحال گفتم از آن حالت خارج شوی و الا میدانستم مدت زیادیه تمرین نبودی و رو فرم نیستی.
خاکتیم داش فاروق.
مرام پهلوانی آقا فرزاد خیلی بالا بود و با حرفهاش شرمندم کرد.
آن لحظات کلی خوش گذشت و همه چیز را از یاد برده بودم.
بعد از سرد کردن بدنها وقتی داشتیم به سمت کمد لباسها می رفتم به محض باز نمودن درب بیاد موبایلم افتادم و صفحه اش را که نگاه کردم هم مادر تماس گرفته بود و هم زهره.
در مسیر سالن کشتی تا خوابگاه چون نمی خواستم فرزاد از جریان باخبر شود با زهره تماس نگرفتم ولی پس از رسیدن به محل و جدا شدن از فرزاد سریع شماره زهره را گرفتم.
سلام نکرده پرسید:
چکارکردی داداش!
کارها خوب پیش میره ؟
استاد با روژینا صحبت کرد؟
- آرام، آرام، چه خبرته پشت سر هم سوال می پرسی اسم روژینا را جلو مادر نگو.
- تنها داخل اتاقم، خودم حواسم هست نیاز به یادآوری تو نیست.
قلمبه سلمبه حرف نزن؟
- چشم لال میشم تو حرف بزن.
- هیچ خبری نیست، استاد هنوز تماس نگرفته.
- خوب خودت بهش زنگ بزن.
- نمیتوانم ، خجالت می کشم.
اگر موردی بود تماس می گرفت.
- خوب زنگ بزن به روژینا.
- حرفش هم نزن ، من کاررا سپردم به استاد دیگه زشته خودم تماس بگیرم.
- کار خودمه، شماره روژینا را برام بفرست خودم بهش زنگ میزنم.
- نمیشه.
- چه چی و نمیشه!
تو شمارش را بفرست بقیه کارها با من.
- نه دیگه الان دیگه نمیشه،وقتی استاد پیگیر کارهاست درست نیست ما تماسی داشته باشیم.
- تو چت شده؟
تا اینجا بودی طوری دیگر حرف می زدی حالا چرا این طوری شدی.
- آن موقع هنوز با استاد حرف نزده بودم حالا که استاد در جریان امورات است همه کار را به او سپرده ام.
ان شاالله اگر کارا خوب پیش رفت شماره روژینا را هم بهت خواهم داد.
- اه از دست تو ، باشه یادت باشه من خواستم کارت را جور کنم خودت نخواستی!
- کار خوبه خدا درست کنه سلطان محمود خر کیه.
- هی مونده بود بهم خر بگی گه گفتی!
باشه داداش از قدیم گفتن گذر پوست به دباغ خونه میرسه، باشد دارم برات.
زهره با ناراحتی تلفن را قطع کرد و من هم شماره مادر را گرفتم.
هر چه زنگ می خورد گوشی را بر نمی داشت.
تمرین و مسابقه حسابی خسته و گرسنه ام کرده بود کاش با فرزاد می رفتیم تاق بستان و دنده کبابی میزدیم.
در حالیکه شام می خوردم حواسم به موبایل بود تا شاید استاد تماس بگیرد.
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Oct, 04:14
سلااااام✋
صوتونه خیر🌹♥️🌹
بفرمان بی چم آوردیه ارع ناشتا😁😍😋😋
نوش گیونتو👌😜
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
صوتونه خیر🌹♥️🌹
بفرمان بی چم آوردیه ارع ناشتا😁😍😋😋
نوش گیونتو👌😜
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Oct, 03:30
#هزار_افسان
شاهماران
بازخوانی و پژوهشی در افسانه ها و اسطوره های اقوام ِ ایران زمین
#قصه
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
شاهماران
بازخوانی و پژوهشی در افسانه ها و اسطوره های اقوام ِ ایران زمین
#قصه
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Oct, 03:28
سنگین سماع فقط به بزرگان میاد
تقدیم به همه مادران
#رقص_لری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
تقدیم به همه مادران
#رقص_لری
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Oct, 03:28
انار سیاو کوهدشت لرستان
🔅اینجا بزرگترین #انارستان استان #لرستان چشم ها را به خود خیره کرده است
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🔅اینجا بزرگترین #انارستان استان #لرستان چشم ها را به خود خیره کرده است
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Oct, 03:27
📍 الوارگرمسیری ـ بالاگریوه
اندیمشک زیبا:بخش الوار گرمسیری منگره گرداب گله بـز🌹
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
اندیمشک زیبا:بخش الوار گرمسیری منگره گرداب گله بـز🌹
ولات لر👌
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
23 Oct, 03:26
بلال بلال (به یاد بهمن علاالدین )🌺🍃
بانو الهه بختیاری🎙
بلال بلال (به یاد بهمن علاالدین )🌺🍃
بانو الهه بختیاری🎙
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
بانو الهه بختیاری🎙
بلال بلال (به یاد بهمن علاالدین )🌺🍃
بانو الهه بختیاری🎙
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
22 Oct, 19:28
تردید: قسمت نهم
تیکه های رفقا نشان میداد خوب خوش تیپ کرده ام و بقول معروف در چشمم.
خدا کند روژینا هم با دیدنم دلش بلرزد.
ساعت اول را با استاد فروغی درس داشتیم. استاد سخت گیری بود و اجازه نمی داد دانشجو بعد از خودش وارد کلاس شود به همین خاطر دانشجویان همگی سعی می کردند قبل از حضور استاد در کلاس حاضر شوند.
کلاس مملو از دانشجو بود و وقتی من برروی صندلی نشستم هر چه اطرافم را نگاه می کردم روژینا را نمی دیدم.
او معمولاً ردیف دوم می نشست و بجای او کسی دیگر نشسته بود!
ساعتم را که نگاه کردم تقریباً 5 دقیقه به شروع کلاس وقت داشتیم.
قطعاً در این مدت روژینا خودش را به کلاس می رساند.
به بهانه های مختلف از روی صندلیم بلند شدم و پیش پنجره رفتم تا شاید روژینا را در حیاط ببینم.
هر چه چشم زدم خبری نبود تا اینکه استاد سر ساعت وارد کلاس شد و در را بست.
حالا دیگراگر هم می آمد توفیری نداشت و با در بسته مواجه می شد.
استاد فروغی پس از حضور و غیاب شروع به تدریس نمود.
حقیقتش را بخواهید من که متوجه حرفهایش نبودم و آرزو داشتم زودتر درسش تمام شود و نوبت کلاس دکتر انوری شود.
بر خلاف انتظار زمان به کندی می گذشت و من هم کلی صورتم عرق کرده بود و حال مساعدی نداشتم.
تعدادی از بچه ها جهت اینکه استاد کلاس را تمام کند زودتر از موعد به ایشان خسته نباشد می گفتند ولی گوشش بدهکار نبود و تا آخرین لحظات تدریس را ادامه داد.
استاد به سمت درب خروجی می رفت و من با آن حال بد به سمت پنجره اتاق.
او در را باز می کرد و من پنجره را می گشودم.
باد سردی به صورتم خورد و نفس عمیقی کشیدم.
چند دقیقه ای همانجا ماندم و بعد از کلاس بیرون رفتم.
در آبخوریهای داخل حیاط ابتدا دست و صورتم را شستم و بعد چند جرعه آب نوشیدم.
حالم کمی بهتر شد.
دقایق کوتاهی برروی یکی از صندلیهای دانشکده ادبیات نشستم و قبل از اینکه زمان استراحت تمام شود برگشتم کلاس.
باز هم هرچه نگاه کردم روژینا را در بین دانشجویان نمی دیدم.
بنده خدا اهل غیبت نبود!
چرا نیامده، خدا می داند.
زمان کلاس استاد انوری آرام آرام می گذشت و خبری از آمدن دکتر نبود.
نکند او نیز مثل روژینا نیاید!
یک ربعی از زمان کلاس گذشته بود که یکی از دوستان گفت:
با آموزش تماس گرفته و اعلام کردند دکتر انوری مرخصی گرفته و کلاس برگزار نمیشود.
با شنیدن خبر تعطیلی کلاس برخلاف بعضی دوستان، خیلی حالم که گرفته بود گرفته تر شد.
واقعاً چقدر بدشانسم.
آنهمه متن برای گفتن به دکتر آماده کرده بودم.
آخ آخ روژینا هم که نیامد.
واقعاً این روزها شانس با من یار نیست!
روزگار عجیبی است،
آبجی زهره می گوید حرف دلت را بزن من هم خودم را جمع کردم که حرفهای ناگفته ام را بازگو کنم،
افسوس نیست.
کاش بود و می سرودم:
تو را ای روژ کماکان دوست دارم
به قدر ابر و باران دوست دارم
کجا باشی کجا باشم مهم نیست
تو را تا زنده هستم دوست دارم
مثل پرنده ای که پس از سالها اسارت در قفس وقتی آزاد می شود پرواز را از یاد برده باشد من نیز با آن حس و حال، راه رفتن را فراموش کرده بودم.
بچه ها یکی یکی کلاس را ترک کردند و رفتند و من مانده ام، تنهای تنها میان سیل غمها!
آنقدر در کلاس ماندم که دیگر از نشستن هم خسته شده بودم.
از دانشکده بیرون رفتم و قدم زنان از دانشگاه دور و دورتر می شدم.
گوشی موبایلم را از جیب بیرون آوردم و اسم روژینا را جستجو کردم،
می خواستم شماره اش را بگیرم کمی شک داشتم!
آخه چی به او بگویم،از کجا شروع کنم.
لحظاتی بی خیال می شدم،
گاهی هم بخودم می گفتم بگیر شماره را ترسو نباش پسر!
همین وسواس ها و تردیدها حالم را بیشتر می گرفت.
خیلی با خودم کلنجار رفتم تا قانع شدم تماس بگیرم و صرفاً بپرسم چرا کلاس نیامده و از استاد انوری خبری دارد یا نه!
تلفن زنگ می خورد و او گوشی را بر نمی داشت.
می خواستم قطع کنم که صدای الو شنیدم.
سلام و ااحوالپرسی کردم و پرسیدم:
چرا دانشکده نیامدی؟
- کمی کار داشتم آمدم روستا.
- بسلامتی ان شاالله خیر است.
- از استاد انوری خبر نداری؟
- نه، چطور مگر!؟
- هیچی امروز نیامده بود دانشگاه.
- واقعاً!
- بله.
- چه عجب!
دکتر اهل غیبت نبود، حتماً کار مهمی براش پیش آمده.
- شاید.
می خواستم قطع کنم که صدای آهنگی شاد بگوشم آمد!
پرسیدم داخل ماشینی!؟
- نه!
- صدای آهنگ کوردی شنیدم.
- درسته چشن کوچکی است!
- بسلامتی، پس مزاحم نشوم.
با دست پاچگی خدا حافظی کردم.
جشن کوچک !
یعنی چه؟
چه جشنی !؟
ای خدا نکنه جشن نامزدیه!
بقول آبجی زهره چرا علاقه ام به روژینا را تا به حال به او نگفته ام.
آخ آخ اگر چشن خودش باشد که باید من بمیرم.
مثل خوره به جانم افتاده بود که نکند جشن نامزدی روژیناست.
واقعاً درمانده شده بودم!
عجب کم شانسم.
خدایا خودت کمک کن.
تلفنم زنگ می خورد..
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
تیکه های رفقا نشان میداد خوب خوش تیپ کرده ام و بقول معروف در چشمم.
خدا کند روژینا هم با دیدنم دلش بلرزد.
ساعت اول را با استاد فروغی درس داشتیم. استاد سخت گیری بود و اجازه نمی داد دانشجو بعد از خودش وارد کلاس شود به همین خاطر دانشجویان همگی سعی می کردند قبل از حضور استاد در کلاس حاضر شوند.
کلاس مملو از دانشجو بود و وقتی من برروی صندلی نشستم هر چه اطرافم را نگاه می کردم روژینا را نمی دیدم.
او معمولاً ردیف دوم می نشست و بجای او کسی دیگر نشسته بود!
ساعتم را که نگاه کردم تقریباً 5 دقیقه به شروع کلاس وقت داشتیم.
قطعاً در این مدت روژینا خودش را به کلاس می رساند.
به بهانه های مختلف از روی صندلیم بلند شدم و پیش پنجره رفتم تا شاید روژینا را در حیاط ببینم.
هر چه چشم زدم خبری نبود تا اینکه استاد سر ساعت وارد کلاس شد و در را بست.
حالا دیگراگر هم می آمد توفیری نداشت و با در بسته مواجه می شد.
استاد فروغی پس از حضور و غیاب شروع به تدریس نمود.
حقیقتش را بخواهید من که متوجه حرفهایش نبودم و آرزو داشتم زودتر درسش تمام شود و نوبت کلاس دکتر انوری شود.
بر خلاف انتظار زمان به کندی می گذشت و من هم کلی صورتم عرق کرده بود و حال مساعدی نداشتم.
تعدادی از بچه ها جهت اینکه استاد کلاس را تمام کند زودتر از موعد به ایشان خسته نباشد می گفتند ولی گوشش بدهکار نبود و تا آخرین لحظات تدریس را ادامه داد.
استاد به سمت درب خروجی می رفت و من با آن حال بد به سمت پنجره اتاق.
او در را باز می کرد و من پنجره را می گشودم.
باد سردی به صورتم خورد و نفس عمیقی کشیدم.
چند دقیقه ای همانجا ماندم و بعد از کلاس بیرون رفتم.
در آبخوریهای داخل حیاط ابتدا دست و صورتم را شستم و بعد چند جرعه آب نوشیدم.
حالم کمی بهتر شد.
دقایق کوتاهی برروی یکی از صندلیهای دانشکده ادبیات نشستم و قبل از اینکه زمان استراحت تمام شود برگشتم کلاس.
باز هم هرچه نگاه کردم روژینا را در بین دانشجویان نمی دیدم.
بنده خدا اهل غیبت نبود!
چرا نیامده، خدا می داند.
زمان کلاس استاد انوری آرام آرام می گذشت و خبری از آمدن دکتر نبود.
نکند او نیز مثل روژینا نیاید!
یک ربعی از زمان کلاس گذشته بود که یکی از دوستان گفت:
با آموزش تماس گرفته و اعلام کردند دکتر انوری مرخصی گرفته و کلاس برگزار نمیشود.
با شنیدن خبر تعطیلی کلاس برخلاف بعضی دوستان، خیلی حالم که گرفته بود گرفته تر شد.
واقعاً چقدر بدشانسم.
آنهمه متن برای گفتن به دکتر آماده کرده بودم.
آخ آخ روژینا هم که نیامد.
واقعاً این روزها شانس با من یار نیست!
روزگار عجیبی است،
آبجی زهره می گوید حرف دلت را بزن من هم خودم را جمع کردم که حرفهای ناگفته ام را بازگو کنم،
افسوس نیست.
کاش بود و می سرودم:
تو را ای روژ کماکان دوست دارم
به قدر ابر و باران دوست دارم
کجا باشی کجا باشم مهم نیست
تو را تا زنده هستم دوست دارم
مثل پرنده ای که پس از سالها اسارت در قفس وقتی آزاد می شود پرواز را از یاد برده باشد من نیز با آن حس و حال، راه رفتن را فراموش کرده بودم.
بچه ها یکی یکی کلاس را ترک کردند و رفتند و من مانده ام، تنهای تنها میان سیل غمها!
آنقدر در کلاس ماندم که دیگر از نشستن هم خسته شده بودم.
از دانشکده بیرون رفتم و قدم زنان از دانشگاه دور و دورتر می شدم.
گوشی موبایلم را از جیب بیرون آوردم و اسم روژینا را جستجو کردم،
می خواستم شماره اش را بگیرم کمی شک داشتم!
آخه چی به او بگویم،از کجا شروع کنم.
لحظاتی بی خیال می شدم،
گاهی هم بخودم می گفتم بگیر شماره را ترسو نباش پسر!
همین وسواس ها و تردیدها حالم را بیشتر می گرفت.
خیلی با خودم کلنجار رفتم تا قانع شدم تماس بگیرم و صرفاً بپرسم چرا کلاس نیامده و از استاد انوری خبری دارد یا نه!
تلفن زنگ می خورد و او گوشی را بر نمی داشت.
می خواستم قطع کنم که صدای الو شنیدم.
سلام و ااحوالپرسی کردم و پرسیدم:
چرا دانشکده نیامدی؟
- کمی کار داشتم آمدم روستا.
- بسلامتی ان شاالله خیر است.
- از استاد انوری خبر نداری؟
- نه، چطور مگر!؟
- هیچی امروز نیامده بود دانشگاه.
- واقعاً!
- بله.
- چه عجب!
دکتر اهل غیبت نبود، حتماً کار مهمی براش پیش آمده.
- شاید.
می خواستم قطع کنم که صدای آهنگی شاد بگوشم آمد!
پرسیدم داخل ماشینی!؟
- نه!
- صدای آهنگ کوردی شنیدم.
- درسته چشن کوچکی است!
- بسلامتی، پس مزاحم نشوم.
با دست پاچگی خدا حافظی کردم.
جشن کوچک !
یعنی چه؟
چه جشنی !؟
ای خدا نکنه جشن نامزدیه!
بقول آبجی زهره چرا علاقه ام به روژینا را تا به حال به او نگفته ام.
آخ آخ اگر چشن خودش باشد که باید من بمیرم.
مثل خوره به جانم افتاده بود که نکند جشن نامزدی روژیناست.
واقعاً درمانده شده بودم!
عجب کم شانسم.
خدایا خودت کمک کن.
تلفنم زنگ می خورد..
ادامه دارد
#حیدرچراغی
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
21 Oct, 08:19
گفتار فردوسی است این سخن:
ز نیرو بود مرد را راستی
ز سستی کژی زاید و کاستی
یکی گفت پرورد باید روان
که فرموده آن شاعر پاک جان
توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود
افتخاری دیگر برای دیار مورموری
درخشش فرزندان دیارمان مورموری در کنکور سراسری و فرهنگیان ۱۴۰۳
پارسا درویشی فرزند مهندس جمشید درویشی _ مهندسی برق دانشگاه علم و صنعت تهران
پاییز درویشی فرزند مهندس جمشید درویشی _ اقتصاد دانشگاه شهید بهشتی تهران
آناهیتا ملایی فرزند فضل اله ملایی _ رشته پرستاری _ دانشگاه شهر ایلام
متین داوطلب _ دندانپزشکی علوم پزشکی _ روزانه اهواز
محمد‌رضا عبدی _ رشته بهداشت و ایمنی مواد غذایی دانشگاه ایلام
فاطیما زارعی _ رشته دبیری فیزیک
آرزو مال‌امیر _ رشته میکروبیولوژی( علوم آزمایشگاهی) _ واحد تنکابن مازندران
رضوان برادر شاد فرزند فرامرز برادر شاد _ رشته حقوق دانشگاه تهران
فرشته ملائی فرزند محمد‌رضا_ بهداشت عمومی اراک
حسین مرادیان _ الهیات فرهنگیان ایلام
حسین مرادی _ الهیات فرهنگیان ایلام
ابوالفضل طاهری نسب _ ابتدایی فرهنگیان ایلام
مهدی ابدالی _ ابتدایی فرهنگیان ایلام
ابوالفضل صید‌کرمی _ علوم دامی دانشگاه ایلام
آریا بلاسمی _ رشته مهندسی عمران
ضمن تبریک خدمت عزیزان و خانوادهای محترمشان آرزوی موفقیت روزافزون داریم برای فرزندان دیار بزرگان و نام آوران بخش کلات مورموری
⭕ اگر نام عزیزی از قلم افتاده حتما اطلاع دهید :
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
ز نیرو بود مرد را راستی
ز سستی کژی زاید و کاستی
یکی گفت پرورد باید روان
که فرموده آن شاعر پاک جان
توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود
افتخاری دیگر برای دیار مورموری
درخشش فرزندان دیارمان مورموری در کنکور سراسری و فرهنگیان ۱۴۰۳
پارسا درویشی فرزند مهندس جمشید درویشی _ مهندسی برق دانشگاه علم و صنعت تهران
پاییز درویشی فرزند مهندس جمشید درویشی _ اقتصاد دانشگاه شهید بهشتی تهران
آناهیتا ملایی فرزند فضل اله ملایی _ رشته پرستاری _ دانشگاه شهر ایلام
متین داوطلب _ دندانپزشکی علوم پزشکی _ روزانه اهواز
محمد‌رضا عبدی _ رشته بهداشت و ایمنی مواد غذایی دانشگاه ایلام
فاطیما زارعی _ رشته دبیری فیزیک
آرزو مال‌امیر _ رشته میکروبیولوژی( علوم آزمایشگاهی) _ واحد تنکابن مازندران
رضوان برادر شاد فرزند فرامرز برادر شاد _ رشته حقوق دانشگاه تهران
فرشته ملائی فرزند محمد‌رضا_ بهداشت عمومی اراک
حسین مرادیان _ الهیات فرهنگیان ایلام
حسین مرادی _ الهیات فرهنگیان ایلام
ابوالفضل طاهری نسب _ ابتدایی فرهنگیان ایلام
مهدی ابدالی _ ابتدایی فرهنگیان ایلام
ابوالفضل صید‌کرمی _ علوم دامی دانشگاه ایلام
آریا بلاسمی _ رشته مهندسی عمران
ضمن تبریک خدمت عزیزان و خانوادهای محترمشان آرزوی موفقیت روزافزون داریم برای فرزندان دیار بزرگان و نام آوران بخش کلات مورموری
⭕ اگر نام عزیزی از قلم افتاده حتما اطلاع دهید :
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
20 Oct, 09:59
قابل توجه همشهریان عزیز
#دوره_مسـیر_رشــــــد
👈ویـژه صاحبان کـسـب و کـار ، کارگـاه های خـانگـی ، سایر مشاغل و عموم مردم
#با_اعطای_مدرک_از_فنی_و_حرفه_ای
سرفصل ها
🔺روانشناسی کار
🔸رشد وتوسعه فردی
🔺تبلیغات و رسانه قوی«با استفاده از هوش مصنوعی»
⚡⚡متقاضیانی که از طریق کانال تلگرامی ثبت نام میکنن ارائه لیست توسط ادمین کانال مبلغ 230 هزارتومان تخفیف بهره مند میشوند و مبلغ 50 هزارتومان واریز نمایند
👈هزینه دوره 280 هزار تومان:
5892107045207563
به نام گروه جهادی صنعت یاران انقلابی
ثبت نام آنلاین: Tavano.org
پنج شنبه 3 آبان | ساعت 9 صبح
آبدانان: سالن کانون شهیـد بهشتی جنـب مدرسه دانـش
تلفن جهت اطلاعات بیشتر تماس با 👇🏻
✓09362019051
✓09185513785
✓09188434439
✓@B_t_a_5673
#دوره_مسـیر_رشــــــد
👈ویـژه صاحبان کـسـب و کـار ، کارگـاه های خـانگـی ، سایر مشاغل و عموم مردم
#با_اعطای_مدرک_از_فنی_و_حرفه_ای
سرفصل ها
🔺روانشناسی کار
🔸رشد وتوسعه فردی
🔺تبلیغات و رسانه قوی«با استفاده از هوش مصنوعی»
⚡⚡متقاضیانی که از طریق کانال تلگرامی ثبت نام میکنن ارائه لیست توسط ادمین کانال مبلغ 230 هزارتومان تخفیف بهره مند میشوند و مبلغ 50 هزارتومان واریز نمایند
👈هزینه دوره 280 هزار تومان:
5892107045207563
به نام گروه جهادی صنعت یاران انقلابی
ثبت نام آنلاین: Tavano.org
پنج شنبه 3 آبان | ساعت 9 صبح
آبدانان: سالن کانون شهیـد بهشتی جنـب مدرسه دانـش
تلفن جهت اطلاعات بیشتر تماس با 👇🏻
✓09362019051
✓09185513785
✓09188434439
✓@B_t_a_5673
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
20 Oct, 07:08
🐐 #کوچ پاییزه عشایر شهرستان بروجرد (ایل‌بیرانوند) از ییلاق به مناطق قشلاقی استان ایلام و جنوب لرستان 😍
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
💥بزرگان کاسه ماس💥⚡️
20 Oct, 07:05
@baharmalgah
🎧⏯👆
بزران #لکی💥
🎤هادی بیرانوند ✅
🎵آهنگ جدید ✔️👌
💢 #جشنی
#سورپرایز
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
🎧⏯👆
بزران #لکی💥
🎤هادی بیرانوند ✅
🎵آهنگ جدید ✔️👌
💢 #جشنی
#سورپرایز
https://t.me/+QPYWD-2MGWfgCAaB
2,161
subscribers
3,126
photos
5,812
videos
![[ آب و هوای آلامتو ] Telegram Channel](/avatar/1054/1054990950.jpg)
![[ هات آستار تیوی ]](/avatar/1407/1407185622.jpg)
