عطیه محمدزاده:)

آدم وقتی موقع رانندگی یکهو فکر می‌کند گُم شده، اول از همه خوب دور و برش را نگاه می‌کند ببیند کجاست، بعد نقشه را باز می‌کند.

اگر مبدأ ما روی نقشه مشخص نباشد انتخاب مقصد معنایی ندارد...

اگر کاسه «چه کنم چه کنم» دست گرفتیم

اگر در ظاهر همه چیز خوب است اما ما خوب نیستیم

اگر خیلی از کارهایی که باید را نمی‌کنیم و خیلی از کارهایی که نباید را انجام می‌دهیم

اگر فکر می‌کنیم برای رسیدن به رضایت باید حتما به فلان مقصد برسیم

اگر گیر کردیم و نمی‌توانیم تصمیم بگیریم

شاید قبل از هرچیز باید خود فعلی‌مان را دقیق تر ببینیم...

خودمان را دقیق ببینیم یعنی چه؟

یعنی اگر فرزند دو ساله ام جیغ می‌کشد و چنان خشمگین می‌شوم که دلم می‌خواهد کله اش را بکنم، شاید مشکلم با صدای بلند نیست، من درس هایم را فراموش کردم و از شروع طبابت می‌ترسم!

اگر امشب سر بچه داد زدم، شاید دلیلش هورمون ها نبوده، من از اینکه همسرم رفته استخر خشمگینم!

اگر امروز چهار صبح با ولع زبان انگلیسی خواندم، شاید من آدم ضعیفی هستم چون شب گذشته آخرین مهلت انجام یک کار واجبِ دوست نداشتنی بوده و انجامش ندادم‌‌.

اگر دیروز موقع رفتن به سرکار با دیدن دخترم بغض کردم و جوری بوسیدمش که انگار قرار است چند روز نبینمش، شاید دلیلش دوست داشتنِ خیلی زیاد نیست، من در چند روز گذشته هیچ توجهی به او نداشتم.

اگر مدام لباس تکراری می‌پوشم و پُز می‌دهم که حرف دیگران برایم مهم نیست، شاید من ساده زیست نیستم، تنبلم!


ادامه دارد...

@atiemohamadzade

با بررسی کامنت ها بنظرم رسید شاید لازم باشد یک نکته را اضافه کنم:

شاید بهتر بود توی پست قبلی، هردو مثال پزشکی، موارد انصراف از رزیدنتی نباشند.

بله، حتی توی همین شرایط هم رزیدنت هایی داریم که از انتخاب خود رضایت دارند.

یکی از دوستان من می‌گفت توی شیفت ها به خودم لعنت می‌فرستم بابت اینکه رزیدنت شدم اما فردا صبح دوباره با شوق پا به بیمارستان می‌گذارم‌.

اما چیزی که شاهدش هستیم این است که آمار رزیدنت های پشیمان از رزیدنت های راضی بیشتر است.

که من فکر می‌کنم جدا از شرایط سختی که رزیدنت ها در ایران دارند و همه از آن باخبر هستیم، شاید بعضی از دلایل دیگرِ این‌ میزان نارضایتی این ها باشند:

ما تخصص میگیریم چون از پزشک عمومی بودن خسته شدیم.
چون دلمان درآمد بیشتر می‌خواهد.
چون همه پزشک های فامیل تخصص گرفته اند.
چون اگر بلافاصله بعد از اتمام دوران عمومی یا قبل از بچه دار شدن، تخصص نگیریم، چند سال بعد قبولی سخت تر میشود!!

و بعد که رزیدنت شدیم و با واقعیت ماجرا روبرو شدیم، می‌فهمیم برای همچین تصمیمی دلایل محکم‌تری لازم داشتیم....

ضمنا اگر مسئولیت اجتماعی و نیاز جامعه را هم درنظر بگیریم، باز هم متخصصان خسته و افسرده و خشمگین، خدمتی به جامعه نخواهند کرد. غیر از این است؟

(اگر مثال پزشکی می‌زنم به این دلیل است که پزشک هستم‌ و فقط از شرایط رشته خودمان باخبرم. شما هم از شرایط رشته خودتان بگویید)

ادامه دارد...

@atiemohamadzade

دوستی دارم که چندین سال قبل، بعد از کلی درس خواندن و هزینه کردن برای کتاب و جزوه و... در رشته تخصصی اطفال پذیرفته شد (زمانی که تخصص قبول شدن به سادگی امروز نبود)

چند ماه هم به عنوان رزیدنت اطفال (دانشجوی تخصص اطفال) در بیمارستان شیفت داد.

و به یک سال نکشید چندین برابرِ هزینه ای که برای قبولی کرده بود را به عنوان جریمه (شصت میلیونِ آن زمان!) پرداخت کرد و دُمش را گذاشت روی کولش و از بیمارستان فرار کرد و الان پزشکِ زیباییست.


دوست دیگرم بعد از چند سال، که هم به عنوان پزشک عمومی کار کرده بود و هم به عنوان پزشک زیبایی (با درآمد خیلی خوب) تصمیم گرفت تخصص بگیرد و حتی حاضر شد با وجود یک بچه ده ساله تصمیمش را برای فرزند دوم چند سال به تعویق بیاندازد.

خیلی خوب درس خواند و در رشته تخصصی زنان در یک دانشگاه خیلی خوب پذیرفته شد.

کمتر از ده شیفت داده بود(زیر یک ماه) که گفت: «به هیچ قیمتی این زندگی را نمی‌خواهم!» و انصراف داد.

و خوشبختانه چون در مهرماه، انصراف داده بود فقط مبلغ ۲۶ میلیون را به عنوان جریمه پرداخت و حالا دوباره پزشک عمومیست.

دوست دیگرم (پزشک نیست) سال نود استخدام شده بود.
می‌گفت: خیلی زود فهمیدم من آدمِ کارمند شدن نبودم و نیستم اما ادامه دادم.

ده سال بعد برای جبرانش دست به یک کار اشتباه‌ تَر زدم و آن درس خواندن برای دکترا بود.

می‌گفت حالا که دکترا گرفتم (با مشقت) فهمیدم من از زندگی چیز دیگری می‌خواستم!

در این‌جا یک حقیقتی نهفته است و آن اینکه:
هیچ‌کدام از این سه نفر را نمی‌توان متهم کرد به اینکه بدون فکر پا در مسیر گذاشته‌اند یا مثلا عجولانه تصمیم گرفته اند و...
(شاید هم بشود 😬)

ظاهراً اگر چیزی برایمان مقدر شده باشد، از آن راه فراری نیست، اما اگر نخواهیم وارد این بحث های پیچیده شویم باید بگویم اگر ما توانایی گرفتن درست ترین تصمیم را نداریم، حداقل می‌توانیم تصمیمات غلط کمتری بگیریم.

چه درباره مسائل ساده و تکراری روزمره، چه درباره مسائل مهم زندگی‌ مثل ازدواج، تحصیل، بچه دار شدن، اشتغال و...


حالا لازمه اینکه از بین مسیرهای پیش رو، حداقل مسیرهای غلط را تشخیص بدهیم و واردشان نشویم چیست؟

ادامه دارد...

@atiemohamadzade

این جملات برایتان آشنا نبودند؟

خدایا من نمی‌دانم روزی‌ام در کجاست.

(بابا می‌گوید رزق و روزی، فقط پول نیست، دوست خوب است، همکار خوب است، احساس مفید بودن و اثرگذاریست، نشاط واقعیست، رضایت قلبیست، تفریح سالم است، توانایی خیر رساندن به دیگران است، یادگیری هرروزه است و...)

خلاصه «اللهم استعملنی لما خلقتنی به»
شما را یاد بلاتکلیفی امروز ما نمی‌اندازد؟

خدایا من نمی‌دانم روزی ام در دکترا گرفتن است یا شاغل شدن..‌.

در تخصص گرفتن است یا شروع کار زیبایی؟

در تغییر رشته است یا ادامه دادن در همین مسیر شغلی؟

در استخدام شدن است یا کارآفرینی؟

در «همین الان بچه دار شدن» است یا دوسال دیگر بعد از احتمالا ارتقاء شغلی؟

گاهی این توهم ماست که فکر می‌کنیم روزی ما حتما در پزشک شدن است، حتما در استخدام شدن است، حتما در دکترا گرفتن است...
(چرا؟ چون خارج از چهارچوب فکر کردن را بلد نشدیم)

بعد پا در یک مسیر چند ساله اشتباه می‌گذاریم و بااین توجیه که «اگر مسیر درستی نبود ولی کلی تجربه به دست آوردیم» دلمان را صابون می‌زنیم، غافل از تعداد مربع های سوخته شده...

این همان جای دعاست که می‌گوید:
«به دست آوردنش را برایم آسان کن و جای دریافتش را نزدیک قرار ده و با جستجوی آنچه برایم روزی مقدر نکرده ای به زحمتم نیفکن.»


بله بعضی تجربه کردن ها لازم است
اتفاقا خیلی اوقات لازم است پا در مسیری بگذاریم تا واقعیت ها را از نزدیک لمس کنیم، شاید لازم است مدتی به عنوان پزشک عمومی کار کنیم تا تصمیم واقع بینانه تری درباره تخصص بگیریم.

شاید لازم است مدتی به عنوان پزشک زیبایی مشغول به کار شویم، تا بتوانیم میزان رضایت قلبی‌مان را در فضای واقعی ارزیابی کنیم.
شاید هم اصلا ورود به این حیطه برای منِ نوعی کار غلطی باشد.

همه جای زندگی را نمی‌شود با برنامه ریزی و پیش بینی کردن، پیش برد.

اما فرصت ما محدود است و گاهی هزینه ای که برای بعضی تجربه کردن ها می‌پردازیم (زمان) خیلی بیشتر از قدر و ارزش واقعی آن‌هاست.

ادامه دارد...

@atiemohamadazde