اسرار وعده حق ᷍⍣

‍ "یکتایی و نه تنهایی"

"یکتا" باش. منحصر بفرد. همانگونه که پروردگارت تو را آفرید. اما "تنها" نباش. تنهایی ارزش نیست. "تنهایی" چیزی است و "یکتایی" چیز دیگری. این دو یکسان نیستند. می گویند؛ خدا تنهاست. اینطور نیست. این خلاف آیات قرآن است. خلاف عقل نیز هست. خداوند، یکتاست و نه تنها. او با بندگانش است. با مخلوقاتش حال می کند "هو معکم"..."انَّ اللهَ مَعَنا"... "واللهُ مَعَکُم"..."اِنَّ مَعِیَ رَبِّی"... او با بندگانش سخن می گوید، سخن شان را می شنود، اجابت شان می کند، اداره شان می کند، محافظ شان است، رازق شان است، او هر آن، در کاری است. کسی که با همه هست و بهترین تعامل را دارد، تنها نیست. او یکتاست. یگانه است. فرد است. پس "تَخَلَّقُوا بِاَخلاقِ الله". تو هم همچون خدایت یکتا باش و تنها نباش. تنهایی، رنج است، انزواست، بی کسی است، چون مرگ است. تنها نباش و اما #یکتا باش. خودت باش. اگر یکتایی ات را آگاه شوی، بوی الوهیّت گرفته ای. یکتایی ارزشی الهی است. حقیقت زندگی است. بر پای خویش بودن و از چشمه ی خویش نوشیدن است. اما #تنهایی و #انزوا، #گندیدن در خویش است. تن دادن به حماقت است. رفتن به هلاکت است. زیرا چنین چیزی خلاف ناموس هستی است. چه هستی، با ارتباطات خویش، زنده و پویاست ...

@asrarmee

حقیقت آیه

“آیَتُکَ أَلّا تُکَلِّمَ النّاسَ”
(آیهٔ تو اینست که با مردمان سخن نگویی)!
- آیه لزوماً آنچنان‌که بسیاری پنداشته‌اند به معنای حرف و سخن نیست. آیهٔ واقعی دیدنی است. باید آن را دید. اگر می‌خواهی ببینی باید #سکوت را بیاموزی. باید #خاموش شوی و قضاوت‌های ذهنی‌ات را بدور بیندازی. کسی که ذهنش شلوغ است، کسی که با خودش درگیر است و مدام در سرش با خودش حرف می‌زند، چشمانش نمی‌بینند. چنین کسی به هر‌کجا بنگرد ذهنیت خود را می‌بیند، نه حقیقت آنچه هست را. نه حقیقت آیه را. دیدن حقیقتِ آنچه هست، سکوت می‌خواهد. تو آیه و نشانه‌ای داری که با حرف و قیل و قال به آن نمی‌رسی. آن را با جار و جنجال و جدال در نمی‌یابی. آن تنها با سکوت و خاموشی بدست می‌آید. با تسلیم محض. مراقبهٔ اصیل این سکوت همه‌جانبه را به تو می‌آموزد و تو را آمادهٔ دریافت آیه‌ات می‌کند. آیه‌ای که اِعجاز می‌کند و حقیقت را می نمایانَد. ای دوست، دوره‌ای را به سکوت بگذران. خودت را از برداشت‌ها و نظریه‌ها و نظریه‌پردازها رها کن. برای سالکانی که خواهانِ دیدن‌اند این دوره‌ای لازم و ضروری است. از حرف و سخن و واژه آزاد شو و در خانهٔ قلبت با چشمانی باز و بی‌قضاوت ساکن باش. چشم قلب تنها با این سکوت و خاموشی است که باز می‌شود. بدون این سکوت و تطهیر درون، هر دیدنی کوری است. دیدن نیست. توهّم دیدن است.

@asrarmee

دین اجباری

“اَنُلزِمُکُمُوها وَ اَنتُم لَها کارِهُونَ”
(آیا ما باید شما را در حالی‌که از آن اکراه دارید به آن وادار کنیم؟!)
- ای دوست، هدایت امری #اجباری نیست. کسی را به زور نمی‌توان دیندار کرد. این نکته را نوح پیامبر خوب فهمیده است. او موظف است پیامش را برساند و کشتی‌اش را بسازد، اما موظف نیست که حرفش را به زور به مردمان بقبولاند و یا آنها را به زور سوار کشتی کند. چنین کاری نه معقول است نه شدنی. مردمان اختیار دارند حرف او را بپذیرند یا نپذیرند. زیرا در پذیرش دین اجباری نیست. اصلاً کار دین با اجبار پیش نمی‌رود. دین، #قلب پذیرا می‌خواهد. این جملهٔ نوح(ع)، این آیهٔ شریفه، خود تفسیر گویای دیگریست از برای آزادمنشانه‌ترین آیات قرآن یعنی “لا اِکراهَ فِی الدّین”. این “اَنُلزِمُکُمُوها” فعلی از مادهٔ الزام است. به شکل و پیوند حروفش توجه کن! آن شکل و پیوندی غریب و فشرده و نامأنوس دارد. حتی قرائتش براحتی ممکن نیست. گویی آن را به زنجیر بسته‌اند. دین خدا اینگونه شکوفا نمی‌شود! نوح قرار نیست کسی را ملزم به پذیرش چیزی کند. اصلاً پذیرش #زوری ارزشی ندارد. نور و رستگاری نمی‌آورد. بر فرض حتی اگر کسی چیزی را که قلباً نمی‌خواهد، به زور و اجبار و در ظاهر بپذیرد، تازه اول بدبختی و خسارت است زیرا در اینصورت به #نفاق و دوگانگی دامن زده شده است. و نفاق و دوگانگی، یک بیماری خطرناک نفسانی است. بر ضد توحید است. وقتی کسی چیزی را در ظاهر بپذیرد اما در قلب انکارش کند این عین نفاق و دوگانگی است. ای دوست، اجبار و الزام، دین حقیقی را متجلی نمی‌کند، عشق و محبت نمی‌آفریند و نجات و رستگاری نمی‌آورد. با زور و اجبار و خشونت نمی‌توان خدا را محبوب دل‌ها کرد.

@asrarmee

هرکه را بخواهد

“یَهدِی مَن یَشاءُ اِلیٰ صِراطٍ مُستَقِیمٍ”
(هر که را بخواهد به راه راست هدایت می کند)
⭐️ دقت کن! نمی‌گوید هر که را که عالِم باشد، نمی‌گوید هر که را که عابد و زاهد باشد، بلکه می‌فرماید هر که را بخواهد! پس هرگز از رحمت خداوند ناامید مباش هرچند خود را گناه‌کار بدانی. به خداوند بخشنده و مهربان ظن نیک داشته باش، چه هر کس با همان گمانی که دارد با او لقاء خواهد داشت. پس با قلبت از آن یگانهٔ بی‌نیاز بخواه که جزو این “مَن یَشاء” باشی. که اگر باشی رستگاری‌ات قطعی است. مهم نیست که‌ای و کجایی. هر که باشی و هرجا که باشی، به بهترین راه‌ها هدایت می‌شوی. هرگز در نمی‌مانی و وصولت به حقیقت قطعی است.

@asrarmee

روز حسرت

“ما اَغنیٰ عَنهُم ما کانُوا یُمَتَّعُونَ”
(برخورداری‌هایشان به کارشان نیامد)!
⭐️ روزی که داشته‌ها و برخورداریها و حتی دانستگی‌های آدمی بکارش نیاید، آن، روز #حسرت و مغبون‌زدگی است. وضعیت ظالمان و مجرمان اینگونه است و عاقبت‌شان اینگونه رقم می‌خورد. تنهای تنها، با وجود داشته‌‌ها و امکاناتی بلا استفاده! زیرا عذاب الهی بخاطر دستاوردهای پلیدشان “بَغتَةً” یعنی بطور ناگهانی آنها را فرا می‌گیرد. و بشنوید ادامهٔ آیهٔ مذکور را؛ “وَ ما اَهلَکنٰا مِن قَریَةٍ اِلّا لَهُم مُنذِرُنَ” (و ما هیچ قریه‌ای را هلاک نکردیم مگر آنکه پیش از آن برایشان هشداردهندگانی بود)! “ذِکریٰ وَ ما کُنّا ظالِمِینَ” (این پند است و ما #ستمکار نیستیم)!
ای دوست، در چنین روزی هیچ ثروت و داشته‌ای به درد نمی‌خورد و هیچ‌یک از دانستگی‌ها و تکیه‌گاه‌ها بکار نیاید. چه آنچه هست حق است و جز حق جاری نمی‌گردد. “وَ نَستَغفِرُ اللهَ رَبَّنا وَ نَتُوبُ اِلَیهِ”


@asrarmee

عمل صالح

“وَاعمَلُوا صالِحاً”
(عمل صلح‌آمیز انجام دهید)!
⭐️ همانطور که پیش از این نیز گفته‌ام؛ صالح، ریشه در صلح دارد. واژه‌اش این را فریاد می‌زند. صلح، مصدرش است. محل صدورش است. هر کار به ظاهر نیکی را عمل صالح نگویند. بلکه آن عملی را گویند که صلح‌آمیز، وحدت‌بخش، و به نیت آشتی و مودّت صورت پذیرد. عمل صالح، کار هر کسی نیست. قلب سلیم می‌خواهد. عشق به صلح می‌خواهد. خشونت‌مداران قادر به عمل صالح نیستند. قلب‌های آنها با #صلح و دوستی و پذیرش دیگران، بیگانه‌ است. وقتی صلح‌خواه و صلح‌جو نباشی اگر همهٔ دنیا را هم انفاق کنی، تو عمل صالح انجام نداده‌ای. عمل صالح چیز دیگری است. و قرآن همه را دعوت به انجام عمل صالح می‌کند. خداوند امر به عمل صلح‌آمیز دارد. زیرا او صلح را بهترین می‌داند؛”الصُّلحُ خَیرٌ”. وقتی دو نفر را به نیکی آشتی دهی، تو عمل صالح انجام داده‌ای. وقتی با کلمه‌ای قلب کسی را با خدا نرم و پذیرا کنی، عمل صالح انجام داده‌ای. وقتی خالصانه هدیه می‌دهی و دوستی‌ها را پاس‌می‌داری و قلب‌ها را به هم نزدیک می‌کنی، تو عمل صالح انجام داده‌ای. وقتی گره از کار دیگران می‌گشایی و بجای تنش و تفرقه، وحدت ایجاد می‌کنی، تو عمل صالح انجام داده‌ای… هر عمل صالحی باید ریشه در صلح و آشتی و وحدت داشته و به همین نیت باشد. بدان که یگانه مصلح بزرگ، خود خداست و به تبع او هر آن کسی است که کارها را به صلاح آورد. تنش‌زدایی ‌کند و قلب‌ها را به نیکی و سازندگی به یکدیگر پیوند زند.
از خداوند منان مسئلت داریم که ما را توفیق عمل #صالح عطا فرماید.

@asrarmee

تو مسئول خودت هستی

“یا اَیُّهَاالَّذِینَ آمَنُوا عَلَیکُم اَنفُسَکُم”
(ای اهل ایمان، شما مسئول خودتان هستید)!
⭐️ اگر کسی پیام این آیه شریفه را فهم کند، هرگز به خود اجازه نخواهد داد که در امور دیگران به ویژه در زندگی خصوصی‌شان #دخالت کند. چنین دخالت‌هایی مذموم و گاه دارای عواقب وخیم و ناسازنده است. حتی از دین و آیین کسی پرس‌و‌جو مکن. امام صادق(ع) می‌فرماید؛”لا تُفَتِّشِ النّاسَ عَن اَدیانِهِم فَتَبقی بِلا صَدِیق”(از دین و آیین مردم پرس‌و‌جو مکن که بی‌دوست می‌شوی! بحارالانوار ج ۷۵ ص ۲۵۳). عدم #تجسس و عدم دخالت در زندگی و امور شخصی مردمان یک فضیلت بزرگ است. ضعف نیست. نشانهٔ ایمان است. یک مؤمن #فضول نیست. پیامبر(ص) می‌فرماید؛”اِنِّی لَم أُومَر أن أنقبَ عَن قُلُوبِ النّاسِ و لا أشُقّ بُطُونَهُم” (من مأمور نیستم که دل‌های مردم را بکاوم و درونشان را بشکافم! کنزالعمال ج ۱۱ ص ۳۱۱). هم قرآن و هم سنت نبوی دخالت در امور مربوط به دیگران را ناپسند و مذموم می‌شمارد. یک مؤمن مراقب نفس خودش است. مسلط بر نفس خودش است. اگر مؤمنی چنین باشد، حتی هیچ گمراهی نمی‌تواند به او ضرر رساند؛”لا یَضُرُّکُم مَن ضَلَّ اِذِ اهْتَدَیتُم”! و این ادامهٔ آیه هست! ای دوست، پس به فرمودهٔ این آیه، به کار خودت مشغول باش، نفس خودت را دریاب، حاکم بر نفس خودت باش و بدنبال حاکمیت بر دیگران مباش. “عَلَیکُم اَنفُسَکُم”! تو مسئول خودت هستی. این کاری است که از تو خواسته‌‌اند. دخالت و تجسس را نخواسته‌اند. دخالت‌ها و تجسس‌ها موجب رشد تو نمی‌شوند. بلکه بالعکس ایمانت را #تخریب می‌کنند.

@asrarmee

https://t.me/+oAY6Gup1Tco1NmJk

سلام دوستانی که میخواستند با ادمین ارتباط برقرار کنند ولی شرایط نبود الان میتونند از طریق گپ بالا با ادمین صحبت کنند

لباس آزادگی

“لِباسُهُم فِیها حَرِیرٌ”
(لباس‌شان در آنجا آزادگی است)!
⭐️ حریر از ریشهٔ حُرّ و حرّیت است. آن به معنای پارچهٔ عادی #حریر نیست که بسیاری تصور کرده‌اند. کیفیت بهشتی لباسی متناسب با خود دارد. بهشت #آزادی، لباس آزادگی می‌طلبد. هر که آزاده است لباسی بهشتی دارد و هر که بهشتی است لباس آزادگی. چه آزادی و آزادگی نرم‌ترین و لطیف‌ترین پوشش‌هاست. آن که به این لباس آراسته است؛ زبانش نرم و سازنده، نگاهش گرم و فروزنده، دستانش خیر و دهنده، و وجود ذی‌وجودش عَلَم هدایت‌کننده است. هیچ پوششی زیباتر و ارزشمندتر از لباس آزادگی نیست. اهل بهشت لباس خشنِ تعصب بر تن ندارند. لباس‌های خشن برازندهٔ آنها نیست. ای دوست، بسیاری از بهشتی‌یان لباس‌شان را از همینجا بر تن دارند. نشانه‌شان در دنیا همین است.

@asrarmee

با بخشیدن،به دست آور

“وَ لا تَمنُنْ تَستَکثِر”
(و منّت مگذار و فزونی مجوی!)
- کاش می‌دانستی که برخی چیزها با فزونی نجستن، افزون می شوند و برخی با فزون طلبی کاسته می گردند! سرّی است عجیب! چون بدهی می‌گیری. چون ببخشی برخوردار می‌شوی. تو آنگاه که بی‌منّت #انفاق کنی به واقع بر داشته‌‌های خودت افزوده‌ای. چون دیگران را آگاهی بخشی، هدایت خود را افزون‌ کرده‌ای. آنگاه که خدمت خلق خدا کنی، جهانی خادمت خواهد شد. این روند باطنیِ آفرینش خداست. تو با بخششِ بی‌منّت است که وجود خود را گسترش می دهی. از جزء به کل می‌روی. و بالعکس؛ منّت‌گذاری و خودخواهی و فزون‌طلبی، حیطه وجودی تو را تنگ‌تر می کند. تو را به زندان تاریک داشته‌هایت می کشاند. اسیر ذخیره‌سازی‌هایت می شوی و عاقبت نیز زیر تلنباری از داشته‌ها مدفون می‌گردی. ای دوست، راه برخورداری از مواهب و نعمات، ذخیره‌سازی‌های خودخواهانه و همواره دست‌بگیر داشتن نیست. اینها همه اسارت و وابستگی است. ضد زندگی و ضد آزادی و ضد جریان ناب حیات است. عطا کردن، پویایی است. آن نشانهٔ زنده بودن است. “با بخشیدن، بدست آور” که این قانون فقط برای مادیات نیست بلکه سنتی است دیرینه که تمامی عوالم معنوی را در بر گرفته است. بدان که این روند، طریقت همهٔ سالکانی است که بسم الله الرحمن الرحیم، یگانه قانون زندگی‌شان است.

@asrarmee

حقوق بشر

“مَن قَتَلَ نَفسَاً بِغَیرِ نَفسٍ أَو فَسادَاً فِی الاَرضِ فَکَأَنَّما قَتَلَ النّاسَ جَمِیعَاً”
(هر کس فردی را به ناحق و به ‌گناه ناکرده در زمین بکشد، مانند آن است که همهٔ مردمان را کشته است!)
- این آیه شریفه خود اعلام یک حقوق بشر ناب و متعالی است. از منظر این آیه، چنین قاتلی یک نفر را نکشته است، بلکه همهٔ مردمان را کشته است. او #قاتل همه است نه یک نفر. دقت کن؛ در این آیه حتی حرف از آن نیست که فرد کشته شده، اگر مؤمن و مسلمان باشد، چنین است. بلکه می فرماید؛ ”نَفسَاً” (هر کسی را)! این یعنی اوج #حرمت نهادن به جان همهٔ انسان‌ها، صرف نظر از هر فکر و اندیشه‌ای که دارند. جان یک نفر همچون جان همهٔ مردمان تلقی شده است. این آیه اشاره به پیکرهٔ واحدهٔ انسانی دارد. جان‌ها همه به هم مربوط‌اند. پس همه مسئولند. کسی نمی تواند نسبت به قتل به ناحق دیگری بی‌تفاوت باشد. زیرا تکه‌ای از وجود خودش کشته شده است. هر چند که قرآن در جای دیگری می‌فرماید؛ چنین قاتلی بی شک مجازاتی سخت خواهد شد؛ “وَ مَن یَفعَل ذٰلِکَ یَلقَ أثامَاً “. همچنان که در آیه‌ای دیگر به صراحت می فرماید؛ “هر کس که مظلومانه کشته شود برای خونخواه‌اش سلطه‌ای مقرر کرده‌ایم؛”وَ مَن قُتِلَ مَظلُومَاً فَقَد جَعَلنَا لِوَلِیِّهِ سُلطانَاً “.
ای دوست، انسان خداباور امروز باید به فهم و درایت یاد بگیرد که دینداری واقعی در زندگیِ #اجتماعی، حرمت نهادن به #جان دیگران و آسیب نزدن و آزار نرساندن به آحاد جامعهٔ بشری است. رعایت این نکات است که جامعه‌ای سالم و متوازن به بار می آورد.

@asrarmee

در مدارخویش

"کُلٌّ فِی فَلَکٍ ! "
(هر کدام در فَلَک خویش‌اند)!
این جهان آفرینش زنده و هوشمند است و هر نیرویی در #مدار خویش قرار دارد. نظمی مسحورکننده که ذهنی نیست، فراذهنی است. آن که در مدار فطری خویش است زنده و کارآمد است. نقش‌اش اساسی و تعیین‌کننده است. دقت کن! این آیه از معدود آیاتی است که حتی اگر بر عکس بخوانی؛ یعنی از آخر به اول بیایی باز همان “کُلٌّ فِی فَلَکٍ” می شود! این یعنی هم در سیر صعود و هم در سیر نزول هویت واحد دارد! این گونه جملات دارای اقتداری مضاعف‌اند.
آیه “رَبُّکَ فَکَبِّر ” را هم که پیش‌تر شرح گفتیم در همین سیاق است. آن را هم اگر از آخر به اول بخوانی باز جمله “رَبُّکَ فَکَبِّر” می شود! ای دوست، این در مدار فطرت الهی خود بودن و به کار خویش مشغول بودن، هویتی حقیقی و اقتداری آسمانی می آورد. این به معنای همان خود بودن اصیل است. تو اینگونه کارآمد می شوی و نقش واقعی خود را در هستی به نیکی در می‌یابی. در مدار خود بودن، بر اساس فطرت الهی خود زندگی کردن، هماهنگی با کل هستی است. یک پیروزی عظیم است. حال آنکه بر ضد فطرت خود بودن و خروج از مدار حقیقی، حذف شدن و هلاکت است.

@asrarmee

اگر او بخواهد!

"وَ کانَ اَمرَاً مَقضِیّاً "
(و این کاری است حتمی و انجام شده)!
وقتی خداوند #اراده بر انجام کاری کند تمامی ذرات آسمان و زمین #جنود او می شوند. حتی تک تک سلول‌های بدنت. همه چیز دست بدست هم می‌دهند و آن کار را انجام شدنی می‌گردانند. در این روند؛ بزرگ یا کوچک، مرئی یا نامرئی، موافق یا مخالف، دور یا نزدیک فرقی ندارند. همه در خدمتند و آن کار انجام شدنی است. تمامی نیروهای هستی حتی اگر متضاد هم باشند -چه بدانند چه ندانند، چه بخواهند چه نخواهند- در خدمت انجام آن کار قرار گرفته‌اند. دگرگونی‌های بزرگ اینگونه اتفاق می‌افتند. واقعاً مسحورکننده است. در این روند؛ حتی دشمنان تو، باعث رسیدن برکات بزرگ به تو می‌شوند. و دقیقاً از این روست کـــــه سالکــــان فرهیختـــه همواره تسلیم اراده‌ی الهی اند.
اراده‌ای سرشار از خیر که همواره خیر و برکت و آزادی به بار می آورد.
"پروردگارا،
نورا،
وجودا،
اراده‌ِی تو، و نه ارادهِ‌ی تاریک و نفسانی من!"

@asrarmee

ربِِّ تو، با خود توست.

"اِنِّی اَنَا رَبُّکَ ! "
(منم من، پروردگار تو)!
- ای موسی، این “اِنِّی اَنَا” پروردگار توست. این “منم من” ربّ توست. این خود متعالی ربّ توست. به کجا می‌نگری؟! عمق درون خودت را بنگر. #عرش رحمان #قلب خودت را بنگر. آن چه که در بیرون می‌بینی، فرافکنی نور قلب خود توست. منشأ آنجاست. ربّ تو، با خود توست. با مَربُوب است. آن “اِنِّی اَنَا” جدا از تو نیست. و این تنها من واقعی جهان است. هر من دیگری جز این دروغین و باطل است. این “من” نزدیکترین است. نزدیکتر از رگ‌گردن. پس کفش هایت را در آور؛ “فَاخلَع نَعلَیکَ ”؛ زیرا برای ورود به قلمرو پاک درون به هیچ کفشی نیاز نیست. دریاب نکته را.

@asrarmee

اهل کتاب از منظری دگر

‌اهل کتاب از منظری دیگر؛ کسانی اند که #نوشته پرست اند. بجای خداوند حیّ، نوشته‌ها را می‌پرستند. بنده و اسیر نوشته‌های قُدَمایند. در باب هر مسئله‌ای می‌گویند که در آن #کتاب این را نوشته و در آن دیگری، آن را. حجت و دلیل و راهبر زندگی شان صرفاً نوشته های گذشتگان است. با نوشته‌ها و واژه ها و جملات آن سرگرم‌اند، و با رجوع به آنها قانع می‌شوند. این یعنی؛ اینان اهل تسلیم بودن به حقِ زنده و جاری نیستند. خود اهل مشاهده نیستند. جریان حیات خداوندی حاکم بر ایشان نیست، بلکه نوشته‌ها و محفوظات‌شان، حاکم بر ذهن‌شان و حاکم بر زندگی‌شان است. اینان جهان را از چشم نوشته‌های مردگان می‌بینند. از خود چشمی ندارند. نادانسته بنده‌ی مردگانی‌اند که میراثی به نام نوشته برایشان بجا گذاشته‌اند. پس بنده‌ی حیّ نیستند. بنده‌ی زنـــده نیستند. زنده به اکنون و اینجا نیستند… حال آنکه آگاهی امری زنده است.
فِی الحال است. تو آگاهیِ زنده را در نوشته‌های مرده و منسوخ نمی‌یابی. مرده، آگاهی زنده ندارد.
آن حلّال مشکلات کنونی تو نیست و نبوده و نمی‌تواند باشد… و دقیقاً از این روست که در قرآن “اهل کتاب” مذمّت شده‌اند . قرآن کریم، از خدای حیّ سخن می‎گوید. از جریان حیات و حیات طیبه سخن می گوید. قرآن، دعوتش به زندگیست. زندگی ای که از هم اکنون و همینجا باید بدان وارد شد. ای دوست، اهل قرآن، اهل کتاب نیستند. آنها “اهل ‌الله‌اند. و اهل الله کجا و اهل کتاب کجا!

@asrarmee

تسلیم.

"فَهَل اَنتُم مُسلِمُونَ "
(آیا شما تسلیم شدگانید)؟!
"تسلیم" از مقوله‌ی اختیار است، نه جبر. می‌توانی #تسلیم نباشی و هر کاری که دلت خواست بکنی. اما اگر تسلیم #حق، تسلیم راستی و درستی، تسلیم واحد مطلق شدی، این به اختیار خودت بوده است. تسلیم از مقوله‌ی اختیار است. تو در تسلیم، آگاهانه از اراده‌ی بشری خود دست شسته و ارداه‌ی الهی را می پذیری و به جریان زنده‌ی حیات وارد می‌شوی. در “تسلیم” چشمانت گشوده می شود. تو آن به آن حقایق هستی را شاهد خواهی بود. زیرا آنچه که انسان را کور می‌کند، آرزوها و امیال خودش است. تو با تسلیم، بینا خواهی شد. سمیع و بصیر می‌گردی. زیرا تسلیمِ آگاه مطلق بودن، آگاهی می‌آورد. تسلیم، بیداری است. رستگاری است. خروج از زندان ذهن و ذهنیات خود است.

@asrarmee

حقش را بدهید!

"آتُوا حَقَّهُ "
(حقش را بدهید)!
هر چیزی که آفریده شده، حقی دارد که باید پرداخت شود. اگر چه یک خوشه‌ی گندم خشکیده باشد. خداوند موجود بی‌حق نیافریده است. این ناممکن است، زیرا آفریننده خود “حضرت حق” است. حتی مخالف و دشمن تو نیز حقی دارد. تو باید پیش از هر چیز به #حق ها توجه کنی. یک سالک باید حق هر چیز و هر کس را بشناسد و آن را به نیکی ادا کند. نکته این است که درجات حق در وجود هر کس و هر پدیده‌ای به فراخور حال و عملکردشان متفاوت است. برخی درصدی از آن را دارند و برخی بیشتر. اما اینکه موجودی باشد که هیچ حقی نداشته باشد، در قاموس سالکان وجود خارجی ندارد.
ای دوست، اگر آدمیان حق هر کس و هر چیز را به رسمیت بشناسند و ادا کنند، جهان خودانگیخته بسوی #صلح و آرامش خواهد رفت. نکته این است که بسیاری از ما جز خودمان و منافع خودمان، حقی برای دیگران قائل نیستیم. حرفش را می‌زنیم و سیاستش را بازی می‌کنیم، اما عامــل به ادای آن نیستیم. زیرا جز خودمان و برداشت‌های خودمان، حق دیگران را عملاً باور نداریم و وقعی به آن نمی‌نهیم. حال آنکه سالک حق، آن است که قادر است حق را در همه چیز و همه کس ببیند. کم باشد یا زیاد. خوشایندش باشد یا نباشد. او حق بین است. حق جوست. کارش شناخت حق، ادای حق، و بالنتیجه ظهور حق است. او برای همین به زمین آمده است. او حتی گاه حاضر است برای ایفای حق مخالفانش، جان خودش را هم بدهد. زیرا آنچه که برای او مهم است حق است، نه موافقت و مخالفت. حق کجاست؟! این سؤال زنده و همیشگی اوست. پس در هر فرصتی ادای حق می کند. “حق” برای او خداست. او راستی و درستی را بنده است. فلذا در باب هر کس و هر چیز و هر ماجرایی، حق را در اندیشه و گفتار و رفتارش -به بهترین وجه- به ظهور می‌رساند.

@asrarmee

خیانت به خود!

"الَّذِینَ یَختانُونَ اَنفُسَهُم "
(کسانی که به خود خیانت می کنند)!
#خیانت به خود از بدترین انواع خیانت است. آن یک حماقت بزرگ و خودزنی سفیهانه است. در این نوع از خیانت؛ می‌دانی که راست چیست و حق کدام است اما دروغ می‌گویی و به #باطل دامن می‌زنی. می‌دانی که راه خیر و روشنی کدام است اما به بیراهه های تاریک می‌روی و می‌رانی. می‌دانی که اجبار و #خشونت به رستگاری منجر نمی‌شود اما همچنان خشونت می‌ورزی. می‌دانی که برداشت و قرائت‌ات از دین خدا، نابجا و مخرب و ویرانگر است اما همچنان بر آن اصرار می‌ورزی. می‌دانی که این عمل یا قضاوتت، خدا را محبوب دل‌ها نمی‌کند بلکه انزجار و نفرت بیشتر به بار می‌آورد، اما باز مرتکب می‌شوی… آری، در خیانت به خود، تو قلباً خیر و خوبی را می‌شناسی اما همواره خلاف آن گام می‌نهی. و چنین کاری پیش از آن کـــه خیانت به دیگران باشد، خیانت به خود است.
خیانت به فطرت پاک الهی خویش است. فطرتی که بر توحید و عشق و رحمت واسعه بنا شده است. بدان که خداوند خائنین به خود را دوست ندارد و سرانجام شان به فلاح و رستگاری منجر نمی‌شود.
ای دوست، به فرموده این آیه شریفه هیچ‌گاه از کسانی که به خود خیانت می‌کنند، حمایت مکن، که تو نیز به آتش شان خواهی سوخت؛
“لا تُجادِل عَنِ الَّذِینَ یَختانُونَ اَنفُسَهُم ”
(هیچگاه از کسانی که به خود خیانت می‌کنند، حمایت مکن! )

@asrarmee

خدارا بسیار یاد کنید!

"وَ نَذکُرَکَ کَثِیرَاً "
و تو را بسیار یاد کنیم!
ای دوست، یادکرد خدا، یادکردی همه جانبه است. تو وقتی به عظمت هستی می‌نگری، در حال #یاد کردن اویی. وقتی کسی را #خالصانه کمک می‌کنی، در حال یاد کردن اویی. وقتی به عهدت وفا می‌کنی، در حال یاد کردن اویی. وقتی بخاطر برخورداری و آرامش دیگران از حق خودت می‌گذری، در حال یاد کردن اویی. وقتی به راستی و درستی #تسلیم می شوی، در حال یاد کردن اویی. وقتی گواهی و شهادت راست می‌دهی -و لو بر علیه خودت- تو در حال یاد کردن اویی. وقتی بتوانی رشوه بگیری و رانت بخوری، اما این کار را نکنی، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی دخالت در امور دیگران نمی‌کنی و آزار نمی‌رسانی، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی به مخلوقات #خدا آسیب نمی‌رسانی و حرمت حیات و محیط زیست را پاس می داری، تو در حال یاد کــــردن اویی.
وقتی بتوانی ظلم کنی و حق دیگری را پایمال کنی، اما مرتکب آن نشوی، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی خالصانه #عشق می ورزی، تو در حال یاد کردن اویی…
ای دوست، یادکرد خدا، فقط به زبان نیست. آن قلمرویی وسیع به وسعت زندگی و تمامیت آن دارد. بدان در هر کاری که وارد می شوی، در آن یادی از خدا هست. پس از آن غافل مشو!

@asrarmee

بهترین روزی دهندگان

"خَیرُ الرّازقِینَ "
خدا را از آن رو خیرُالرازقین گفته‌اند که حتی #روزی کافر را نمی‌بُرَد. او برای روزی رسانی‌اش خوب و بد نمی‌کند. خداوند روزی‌رسان همه است، چه باورش داشته باشند چه نداشته باشند. زیرا “خیر” فراتر از خوب و بد است. صیغه مبالغه است. او روزی‌رسان همه‌ی مخلوقات خویش است؛ حال تو چه برخی را خوب بدانی و برخی را بد. برخی را مؤمن بنامی و برخی را کافر. هیچ‌کدام از این اصطلاحات مانع روزی رسانی خدا نیست. همه روزی‌خوار اویند. مخلوق -هر چه و هر که باشد- باید روزی‌اش را دریافت کند. زیرا #خالق او را خلق کرده است! ای دوست، کسانی که نان بُری می کنند، کسانی که برخی دیگر را صرفاً بخاطر فکر و باور و عقیده‌شان، از رزق و روزی خداداده شان می‌اندازند، دورترین انسانها نسبت به اخلاق الهی‌اند. مانع رزق شدن، یک #ظلم فاحش است و خداوند خود حسابرس ظالمان است.
پروردگارا، نورا، وجودا، مدد کن تا ما هیچگاه و لو آنی از اصحاب “یَمنَعُونَ الماعُون ” نباشیم.
برحمتک یا ارحم الراحمین.

@asrarmee

امید به غیر خدا را از خود بیرون کن!

"لَن تَنفَعَکُم اَرحامُکُم وَ لا اَولادُکُم یَومَ القِیامَهِ
یَفصِلُ بَینَکُم "
(هــــــرگز بستگان و فرزندانتان روز قیامت ســـــــــودی
به حالتان نخواهند داشت؛ میانتان جدایی می‌ افکند)!
بی‌تعلقی و عدم اتکا به غیر را از همینجا بیاموز که تو تنها در پیشگاه حق حاضر خواهی شد. در آن روز هیچ #یار و یاوری جز خودت و اعمال خودت نخواهی یافت. وقتی بستگان و فرزندان که نزدیکترین‌هایند، نفعی به تو نرسانند، مال و مقام و دوست و آشنا که جای خود دارند! در آن تنهایی حتی دانستگی ها و حرّافی‌ها و باورهای نفسانی‌ات هم بدردت نخواهند خورد. پس بیاموز که روی پای خودت بایستی. خودت باشی. #امید به این و آن را از ذهنت بیرون کن. زیرا قضیه "یَأتِینا فَردَاً " است! تو تنها و فرد، با حق روبرو خواهی شد. و فرد، یعنی تو، منهای هیچکس! و آن روز در خــــــواهـــی
یافت که اموال و اولادت همگی وسیله‌ی آزمایش تو بوده‌اند؛ "اِنَّما اَموالُکُم وَ اَولادُکُم فِتنَهَُ "!
از حزب و گروه و دسته و هوادار هم خـــــــبری نیست! پس تا می‌توانی، برای خدا وجودت را خالی از غیر کن، گوش کن، عمل کن، و بخشنده و مهربان باش، که تنها همینهاست که برایت کارسازند؛ "فَاتَّقُوا اللهَ مَا استَطَعتُم وَاسمَعُوا وَ اَطِیعُوا وَ اَنفِقُوا خَیرَاً لِاَنفُسِکُم "!

@asrarmee

نترس و غمگین مباش خدا ناجی است.

"لا تَخَف وَ لا تَحزَن اِنّا مُنَجُّوکَ و اَهلَکَ "
(نترس و غمگین مباش که ما تو و اهل‌ات را نجات می‌دهیم!)
"خوف" آنگاه است که پنداری واقعه‌ای کوبنده در راه است و “حُزن” آنگاه است که کاری از دستت بر نمی آید. پس چون قرار است شهر و دیاری که اهلش ظالم‌اند، به عذاب محتوم الهی دچار شوند، تنها کسانی نجات می‌یابند که سراپا تسلیم حق‌اند و با اهل ظلم و فساد ممزوج نیستند. و این حکایت پایان هر دوره و نسلی است. زیرا “لِکُلِّ اُمَّهِِ اَجَلَُ ” (برای هر امتی اجلی است)! پس تو که #پاکی و پاکی را پاس می‌داری؛ تو که اهل ظلم نیستی؛ تو که بنده‌ی حقی؛ “غمگین مباش که تو و اهل ات را نجات می بخشیم”! لکن این اهلی که نجات می‌یابند، لزوماً خانواده به معنای متعارف آن نیست. بلکه “اهل”، آن کسانی اند که بر طریق راستی و درستی‌اند. روح‌های آشنایند. همان پیروان بی خواهش و آرزویی که پیوسته #تسلیم محض‌اند و جز اراده‌ی خدای بخشنده و مهربان را طالب نبوده و نیستند.

@asrarmee

قطعا وعده‌ی خدا حق است!

" إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ "
(قطعا وعده‌ی خدا حق است)!
چه تصور کرده‌ای از این آیه؟! آیا تو نیز همچون بسیاری می‌پنداری که وعده‌ی خدا، چیزی است که در آینده محقق می‌شود؟! بعداً می‌آید؟! چیزی از جنس آرمان پرستی و نسیه وار امید دادن است؟! ای دوست، "حق" امر تثبیت شده است. #نقد است. هم اکنون هست. بعداً می‌‌‎آید یعنی چه؟! آن ترجمه و فهمی‌ غلط است! این جمله اصلاً زمان ندارد. وقتی می‌فرماید؛ #حق است یعنی هم اکنون هست. هم اکنون برقرار است. فقط کافیست تو به آن وارد شوی. از اسارت زمانِ خطی گذشته و آینده، خلاص شوی و به فرازمان بیایی. از کیفیت دنیوی به کیفیت اُخروی وارد شوی. این یعنی؛ تو با حق باش از هم اکنون و همین جا در بهشتی. از هم اکنون و هم اینجا برخورداری. آخر مگر می‌شود کسی با خدا باشد و از مواهب و انوارش بی‌بهـــره باشد؟! چنین چیـــــــــزی ناممـــکـن
است. این آیه اشاره به نسیه کاری ندارد. وعده‌های خدا همه نقد‌اند. زیرا او غنی است و نیازی به نسیه کاری ندارد. این ذهن است که اسیر زمان است. خدا اسیر زمان نیست. این ذهنِ زمان پرستِ تاریک اندیش را دور بینداز و فی الحال از مواهب حق برخوردار شو. با خدا نقد کار کن. نقد بده و نقد بگیر. و یادت باشد که معنای "حق" امر تثبیت شده است. هست. هم اکنون هست.

@asrarmee

با خوبی‌ها بدی‌ها امتحان می‌کنیم!

"وَ بَلَوناهُم بِالحَسناتِ وَ السَّیِئاتِ لَعَلَّهُم یَرجِعُونَ
(و آنها را به امور خوشایند و ناخوشایند امتحان کنیم،
باشد که [به حق] باز گردند)!
در این دنیا نه به خوبی اش #دلبسته باش و نه از بدی‌اش دلشکسته. خوب و بدش را رها کن، تا رها شوی. تا به کیفیتی نائل شوی که فراتر از این خوب و بد است. و آن خیر است. حق است. خودِ خداست. تو از آنِ خدایی و بسوی او باز می‌گردی؛ "اِنّا لله وَ اِنّا اِلَیهِ راجِعُونَ ". پس نه به خوبی‌ها و برخورداری‌های این دنیا دلخوش باش و نه به بدی‌ها و نداشتن‌ها، دل ناخوش! چنان باش که به دست آوردن ها و از دست دادن ها برایت یکسان باشد؛ "لِکَیلا تَأسُوا عَلی ما فاتَکُم وَ لا تَفرَحُوا بِما آتاکُم "! هرچند اگر راضی و #تسلیم هم نباشی، این جهان کار خودش را می‌‌کند و اهمیتی به اعتراضات تو نمی‌دهد. پس هشیار شو و رها
از وابستگی باش تا همه‌ی این امتحانات را به نیکی و به #لطف حق، پشت سر گذاری.
چیزها می‌آیند و می‌روند همچنانکه اشخاص می‌ آیند و می‌‎روند. اتکا به این آمد و رفت‌ها نداشته باش. وجودت را به وجود آنها گره نزن. آزاده باش و روی پای خودت بایست که خداوند هر آنچه را که بدان نیاز داری، نقداً و پیش از این در وجودت نهاده است؛ "وَ آتاکُم مِن کُلِّ ما سَأَلتُمُوهُ "! پس لازم نیست #حسرت چیزی را بخوری و در امتحانات الهی خرابکاری به بار آوری. زیرا تو پیشاپیش ثروت خود را در نهان داری.

@asrarmee

بنده و برده‌ی سخنان دیگران نباش.

"و لا یَحزُنکَ قَولُهُم "
(سخنان‌شان تو را غمگین نکند)!
تحت تاثیر سخنان دیگران زندگی نکن. بنده و برده‌ی سخنان #دیگران نباش. اگر زندگی ات را بر اساس #سخن این و آن تنظیم‌کنی، دگر خودت نخواهی بود. و آنگاه غمگین می‌‌شوی. افسرده می‌ شوی و نقد وجودت را از دست می‌دهی. خداوند این زندگی را به تو داده و از تو خواسته که خودت را بشناسی و خودت باشی. زندگیِ تو هدیه ای به خود توست نه به دیگران. ذهنت را از #اسارت نگاه و سخن دیگران به در آر. مسئول زندگی خودت باش. روی پای خودت بایست. سالکی آزاده باش. هرگز به چیزی که عقلاً و قلباً باور نداری، آن هم بخاطر تبلیغات و #تلقینات دیگران، تن مده. چه آن‌کس که بخاطر حرف و نظر دیگران زندگی کند، مغبونی است که هرگز روی آرامش نخواهد دید. زیرا مدام مجبور است هر روزه #ریاکاری پیشه کند. چیزی را بگوید که باور ندارد.
رفتاری را بروز دهد که قلباً بدان راضی نیست. و این یعنی از خودیت خویش دور شدن. از خودبیگانه گشتن. ای دوست، “لا یَحزُنکَ قَولُهُم” ؛ سخنان دیگران تو را محزون نکند! از سخنانشان رها باش! و بدان که “تمامی‌ عزّت از آنِ خداوند است”، این یعنی عزت در گرو سخنان دیگران نیست، در پیروی از سخنان دیگران نیست، بلکه از آنِ خداوند است! که این نیز ادامه‌ی آیه است؛ “اِنَّ العِزَّهَ لله جَمیعاً”! و چه ادامهی با مسمّایی!

@asrarmee

خشونت؛ جاده‌ی هلاکت است.

"وَ رَدَّ اللهُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِغَیظِهِم
(و خداوند، منکران حقیقت را با خشم خودشان دفع نمود)!
#خشونت، گریبان خودِ صاحب خشونت را می‌گیرد! و این طرفند خداست. و چه طرفند ظریف و کارآمدی! خداوند خود هیچ نیازی به خشونت ندارد. او بَری از هر نوع خشونت است. دوستانش نیز چنین اند. خشونت خود خورنده‌ی صاحبش است. نیازی به خشونت دیگر نیست. آن یک #بیماری مُهلک #نفسانی است و شخص #خشن بیمار است.
خشونت یعنی عدم #تعادل روح و روان، یعنی از صراط تعقّل و خردمندی خارج شدن. و منکران حقیقت با خشونتِ خودشان است که از بین می‌ روند. آنها به “خیر” نمی‌ رسند؛ و این در ادامه ی آیه است؛ “لَم یَنالُوا خَیرَاً”! (آنها به “خیر” دست نیافتند)! پس خشن شدند! خشونت‌شان را آشکار کردند! و به دست خودشان نابودی شان را تسریع نمودند! زیرا کســــی با
خشونت و با زور به رستگاری نمی‌ رسد. نرسیده است. این ناممکن است. مسیر خیر و رستگاری از جاده‌ی خشونت نیست. خشونت جاده‌ی #هلاکت است. رسیدن به “خیر” که از نام‌های بزرگ خداست، عشق می‌خواهد نه خشونت! و این آیه‌ی شریفه درس بزرگی برای همه‌ی انسان‌ها در همه دوران هاست.

@asrarmee

در من هیچ گمراهی نیست!

"لَیسَ بِی ضَلالَه "
کسی که تمام وجود و مایملکش را به #خدا فروخته است، کسی که خود را به تمامی‌ به حق تعالی #واگذار کرده است، محال است در او ضلالت و گمراهی باشد. زیرا از این پس؛ این خداست که از زبان او می‌ گوید و با چشم او می‌ بیند و با گوش او می‌ شنود و با دست او می‌ گیرد و با پاهایش می‌ رود. آن که #تسلیم محض حق است، این #حق است که او را منزل به منزل می‌ برَد. گمراهی از آن کسی است که بنده‌ی ذهن تاریک‌اندیش خویش است. #گمراه کسی است که احساسات و عواطف #نفسانی‌اش بر او حاکم اند. آن است که #اسیر و برده‌ی برداشت‌های خویش گشته است. آن کس که در خویش مرده و به حق زنده است، کجا گمراه است؟! این آیه از آن کسانی است که اراده‌ی خویش را دور انداخته و ارادهی الهی را به رضا و تسلیم بنده اند. پس ای دوست، چون تمامیت خویش را به صدق و راستی به حق تعالی واگذاشتی، از هر شک و تردیدی بیرون آی، که گمراهی در تو راه نخواهد داشت.

@asrarmee

آخرت

#آخرت، پایان هست اما نه پایان همه چیز. آن پایان یک دوره و آغاز دوره‌ی دیگری است. اتمام یک #کیفیت از بودن و شروع کیفیتی دگر است. وقتی می‌گویی امروز آخرین روز هفته است به پایانش اشاره می‌ کنی اما آن بدین #معنا نیست که روزهای دیگری وجود ندارد. آخرت اصطلاحی است که پایان مطلق و بن بست معنا نمی‌‌دهد. زیرا تا حیّ، حیّ است جریان حیات همچنان باقی است. صورت‌هایش عوض می‌ شود اما همچنان جاری و باقی است. آخرت کیفیتی متعالی از بودن است و فقط مختص به پس از #مرگ نیست. بسیاری از همینجا آن را تجربه کرده و حتی از آن عبور کرده‌اند. حکایت موسی و آن مرد الهی را در سوره‌ی کهف با نگاهی دیگر بخوان! که یکی هنوز در دنیا و در ذهنش است و پر سؤال، و دیگری در آخرت و در روحش ساکن است و بی سؤال! در روایات سخن از اَبناء الدنیا هست و اَبناء الآخره هست و اَهلُ الله! سالکانی که بسوی ذات حق تعالی رهسپارند نه از جنس دنیایند و نه از جنس آخرت، فلذا از دنیا و آخرت، از هر دو می‌گذرند. آخرت برایشان بن بست نیست، آخر کار نیست. چنین کسی نیک می‌داند که اینها همه لایه‌های متنوع حیات و آگاهی‌اند. روشن کننده‌ی حقایق و موجبات رشد و تعالی‌اند... و هر کس به #اصل خویش باز می‌گردد.

@asrarmee

گمراهی علمی‌!

وَ اَضَلَّهُ اللهُ عَلی عِلمٍ
ترجمه‌ی مفهومی‌: (و خداوند بر اساس همان
علمی‌ که دارند گمراهشان نمود!)
گمراهی #علمی‌! گمراهی بر اساس علم! بر اساس همان چیزی که نجات بخش‌اش می‌پندارند! آری، آن که حقیقت طلب نیست، آن که علم‌اش در #خدمت #حیات و سازندگی نیست، بر اساس همان دانشی که دارد گمراه می‌شود! علم‌اش -بی آنکه بفهمد- او را به #گمراهی می‌کشاند. وسیله ی هلاکتش می‌شود! و این نکته‌ای در خور تأمل است. دانشِ چنین کسی نجات بخش نیست، مُهلک است. سعادت نمی‌ آورد، شقاوت را بیشتر می‌کند. چنین کسی هر چه بیشتر بداند، از حق دورتر شده است! زیرا هدایت، با #تسلیم حق بودن محقق می‌‌شود نه با انباشتن دانش بیشتر. دانش وقتی مقدس است که در خدمت حقیقت باشد. در خدمت رشد و تعالی باشد. که کارآمد و سازنده باشد. مشکلی را حل کند و باری را از دوش مردمان بر دارد و زندگی را زیباتر کند. بسیاری از دانش‌ها خادم حیات نیستند و دقیقاً بر ضد حیات‎اند. محـــــدودکننـــده و اسارت بار و
خفقان آورند. با جریان زنده‌ی حیات هماهنگ نیستند. ناهماهنگ‌اند. دانش‌هایی که به جای زندگی، مرگ می‌‌آورند و به جای نشاط، ماتم. پس خدا نیز اصحاب چنین دانش‌های مخربی را به همان دانش شان گرفتار می‌ کند. آن‌چنان که می‌پندارند هدایت یافته‌اند حال آن که به بیراهه‌های دور از #حقیقت گرفتار آمده اند. پس علم شان بجای نور، هر روز برایشان تاریکی بیشتر می‌آورد. آنان با علم شان بسوی پرتگاه هلاکت می‌روند. و این عده در طول تاریخ کم نبوده اند.
ای دوست، بلعم باعورا اسم اعظم می‌دانست! قارون کیمیاگری قابل بود! سامری دانشی اسراری داشت که با بهره‌گیری از اثر جبرائیلی می‌توانست مصنوعی بسازد و آن را بعنوان #خدا به خلق الله قالب کند!…
بدان که بدترین و تلخ‌ترین عاقبت ها، #عاقبت کسی است که علمش او را روانه‌ی دوزخ کند!
پس هرگز به دانستگی هایت غرّه مشو و راهی جز تسلیم و تواضع در برابر حق تعالی پیش مگیر.

@asrarmee

دقت کن!چه کسی را دوست بداری!

ها اَنتُم اُولاءِ تُحِبُّونَهُم و لا یُحِبُّونَکُم
(این شمائید که آنها را دوست دارید،
آنها شما را دوست ندارند!)
عجب آیه هشدار دهنده‌ای! چه کسی را #دوست داری؟! هوادار و دوستدار که شده‌ای؟! چه بسیارند افرادی که هوادار و دوستدار کسانی هستند که آنها کمترین ارزشی برایشان قائل نیستند. کسانی را دوست دارند که آنها دوست‌شان ندارند. امروزه از این دست انسان‌های #غافل و #حماقت پیشه را بسیار می‌ بینی. کافیست نگاهی به این فضای مجازی بیندازی! گاه ملیون ها نفر دوستدار و دنباله رو اشخاص مشهوری شده‌اند که برخی‌شان متاسفانه از کمترین #معرفت و #شعور خداوندی برخوردار نیستند! و صرفاً مشهورند! و یا گاه خیل جمعیتی را می‌‌بینی که دوستدار و دنباله رو سیاست بازانی شده اند، که زنده و مرده ی دیگران برایشان عَلیَ السَّویّه است! واقعاً قرآن چه خوب و به موقع هشدار می‌ دهد! ای دوست، کسی را دوست بدار که لااقل سرنوشت تو برایش #مهـــم باشد. نسبت
به آبادی و آرامش روح تو حساس باشد. از تو سوء استفاده نکند. بسیاری از آن کسان را که دنبال می‌کنی، تو را به عنوان اسکناس می‌‌بینند! تو را به عنوان ابزاری برای رشد و ترقی خودشان می‌ بینند! آنها دوستت ندارند، احترام هایشان صوری و کلمات فریبنده شان فریبی برای جذب بیشتر است. آنها تو را به عنوان یک مُبَلِّغ مفت و مجانی می‌ خواهند.
ای دوست، این آیه هم در حوزه‌ی دین کاربرد دارد و هم در حوزه‌های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی… این یک آیه‌‎ی همه‌کاره است. آن را به نیکی حفظ کن و نصب العین خود قرار ده تا هیچگاه عمله‌ی بی‌جیره و مواجب ظَلمه نگردی.

@asrarmee

اسلام

"اِنَّ الدِّینَ عِندَاللهِ الاِسلامُ
(دین نزد خدا، تسلیم بودن است)
تسلیمِ حق بودن، همان دین مقبول حضرت حق است. هر که #تسلیم #حق است، دین خدایی دارد. به واقع تنها دین نزد خدا همین است. از اول خلقت نیز همین بوده است. و دقیقاً از این روست که پیامبران در قرآن، از آدم و نوح و ابراهیم و یعقوب و… همه خود را مُسلِم یعنی تسلیم شده به حق نامیده اند. و حق، راستی و درستی است. عین پاکی و صداقت است. روح حاکم بر تمامیت هستی است. غریبه نیست و مطابق با فطرت خودت است. و تسلیم بودن، یعنی به حقیقت زنده تن دادن و با جریان حیات هماهنگ بودن. یعنی پذیرش هستی و با آن حُسن سلوک داشتن. انسان تسلیم شده، رام و مطیع حق است. این یعنی؛ او تسلیم ذهنیاتش نیست، تسلیم اوهامش نیست، تسلیم برداشت ها و نظریات و احساسات پراکنده اش نیست، بلکه تسلیم حق است، و لو این حق مخالف مطامع نفسانی اش باشد. برای تسلیم بودن، باید همواره هشیارانه در حال باشی. زیرا حق،
در هر زمانی، در شأنی است “کُلَّ یَومٍ هُوَ فِی شَأن ”! حق با آنکه ذاتش ثابت است اما هر روز در مظهری متجلّی است. “او” در هر جا و هر موقعیتی تو را امتحان می‌ کند و تسلیم بودنت را می‌آزماید. تا تو را به خودت نشان دهد. تا آگاه شوی و روزی به تمامیت تسلیم نائل گردی.
ای دوست، #طریقت تسلیم، همه جانبه از آنِ خدا شدن است. و آن که از آنِ خدا شود خدا نیز از آنِ او خواهد بود؛ همچنان‌که در حدیثی قدسی آمده است “کُن لِی اَکُن لَکَ ”.

@asrarmee

بگو؛ خدا نجات بخش شماست.

قُلِ اللهُ یُنَجِّیکُم
(بگو؛ خدا نجات بخش شماست)
نه پولت نه دانش‎ات نه زرنگی‌ات نه جاه و مقام‌ات نه گروه و دسته‌ات و نه هیچ چیز و هیچ کس دیگری #نجات بخش نیست. تنها خداست که نجات بخش است. اوست که فرمانروای مطلق هستی است. همه چیز و همه کس و حتی همه‌ی روح‌های بزرگ و توانمند در اختیار اویند و تحت اِذن او کار می‌کنند. اندیشه‌ی نجات توسط غیر را از ذهنت بیرون بینداز. از این شرک دست بشوی و تسلیم یگانه باش. یگانه را دریاب. اوست که شما را “مِن کُلِّ کَربٍ” از هر رنج و مصیبتی می‌رهانَد. اوست که زنده می‌کند و می‌میراند. اوست که می‌‌دهد و می‌گیرد. اوست که می‌خنداند و می‌‌گریاند. او را دریاب بی هیچ شرکی. هدایت‌گر و کارساز واقعی فقط اوست. ای دوست، اگر توحیدت درست شود، همه چیزت درست شده است. و اگر توحیدت خراب باشد هیچ چیزت درست شدنی نیست. #اصل را دریاب.

@asrarmee

گذشته را دور بینداز!

عَفَی اللهُ عَمّا سَلَفَ
(خداوند از آنچه در گذشته واقع شده، گذشت کرده است!)
اینقدر گذشته را به رخ نکش و به پیش چشمت نیاور. گذشته را دور بینداز و تر و تازه شو. لحظات حال‌ات را با مرور مدام گذشته خراب نکن. #گذشته، نیست. مرده است. این مرده را با افکار هر روزه ات از قبر بیرون نیاور. واقعاً از برخی در شگفتم، که حتی اگر #خدا هم از گذشته شان بگذرد، خود آنها ول کن گذشته نیستند! ای دوست، تو با گذشته پروری، خودت، خودت را زجر می‌ دهی. لحظه به لحظه مجازات می‌‌کنی. خداوند تشنه‌ی #مجازات تو نیست. دست از سر مجازات خود بردار. از گذشته یکبار برای همی‌شه درس بگیر و خوب زندگی کن. گذشته پروری افسرده‌گی می‌ آورد. آن کُشنده ی شادی و نشاط است. شادی و نشاط‌ات را نکش. این را نیز بدان که گذشته پرستان و گذشته باوران و حسرت خوران گذشته، بعلت آنکه همواره در حزن و اندوه و #حسرت فرو رفته اند، آسان‌تر از هر کس دیگر به زیر سلطه‌ی شیاطین جن و انس در می‌ آیند.

@asrarmee

روزِ دریافت حقیقت!

لِمَنِ الْمُلْكُ الْیَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّار ِ
(امروز مُلک از آنِ کیست؟! از آنِ خدای یگانه‌ی چیره است!)
کدام روز؟! آن روز که ذهن و ذهنیات و برداشت‌ها و فلسفه‌بافی‌ها و #عرفان بازی‌ها همه از میان برخیزد، تو تازه مُلک خدا را خواهی دید. قبل از آن فقط تصورات خودت را دیده‌ای و می‌‌بینی. مُلک خدا تنها زمانی نمایان می‌شود که تو از اسارت برداشت‌ها و نظریه‌هایت #رها شده باشی. باز شده باشی. پذیرا شده باشی. از زندان پیش ذهنی ها و قضاوت هایت خلاص گشته باشی. مُخلَص شده باشی. و دیدن چنین روزی در “حال” اتفاق می‌ افتد. نه در گذشته و آینده‌ی معدوم. “الیوم” است! دقت کن! هم اکنون و همین جاست. این همان روزی است که تو از شر کثرت #خلاص می‌ شوی. یگانگی را فهم می‌کنی. و در خواهی یافت که تنها یک نیروست که جهان را در بر گرفته است. نه دو و نه چند. نیرویی که بر همه چیز چیره است. ای دوست، تنها مراقبه‌ای اصیل تو را به چنین آگاهی نابی رهنمون می‌ شود.

@asrarmee

چرا تعقل نمی‌ کنید!

اَفَلا تَعقِلُونَ
(پس چرا تعقل نمی‌ کنید!)
#تعقل، #تفکر نیست. تفکر چیز دیگری است. اَفَلا تَعقِلُون‌های قرآن با اَفَلا تَتَفَکَّرُون آن، دارای دو معنای متفاوت است. آن گاه که نفس با #عقل فعال پیوند حاصل نماید، آن تعقل است. تعقل #سلوک می‌خواهد. یک رسیدن و برخورداری است. زیرا عقل فعال وجودی است که هست، لازم نیست آن را به وجود آوری. هست. آن قوّه‌ی خلّاقه‌ی خود توست. نور زنده و آگاهی است که در فطرت الهی ات است. اما تفکر یک فرآیند منبعث از ندانستن است. فکر کردن از آنِ کسی است که نمی‌داند. پس فکر می‌ کند تا بداند! فلذا تصورات و تصدیقات را بر هم می‌زند تا شاید چیز به دردخوری از آنها به در آورَد. لکن عقل بما هو عقل، خود مبدأ خلاقیت و دانایی است و از هر چیزی ذاتاً با خبر است. #سالک، #عاقل است یعنی به نور خلاقه‌ی وجود خویش واصِل است.

@asrarmee

باورهای اشتباه.

قُل بِئسَما یَأمُرُکُم بِهِ اِیمانُکُم
(بگو؛ چه بد است آنچه ایمانتان بدان فرمان می‌ دهد!)
عجب آیه‌ی حکیمانه‌ای! عجب اشاره‌ی نجات بخشی! برخی را ایمانشان به هلاکت و نابودی می‌‌کشاند! این یعنی؛ #انسان #اسیر و برده‌ی باور‌های خود است. #آزاد نیست. این باور‌هایش است که از درون اختیارش را به دست گرفته‌اند. این باور‌هایش است که از درون بر او فرمان می‌رانند. او باورمند القاُتی است که در ذهنش فرو کرده‌اند. پس به راحتی گوساله پرست می‌شود، شخص پرست می‌‌شود، خرافه پرست می‌شود، … چنین کسی همواره بَرده‌ی چیزهایی است که باور کرده است. باورهایش چون بندی نامرئی‌اند که او را هرجا بخواهند می‌کشانند؛ به کشت و کشتار، به ظلم و بیداد، به حماقت و جهالت و… زیرا باورهایش خدای او شده‌اند. توجیه گر اعمالش گشته‌اند.
ای دوست، این آیه یکی از فهیمانه ترین و کاربردی‌ترین آیات قرآن است. یک مشرب روانشناسی اصیل و تمام عیار است.
باید به آن توجه کرد. امروزه روز، بی‌شک فهم این آیه، دارویی نجات‌بخش است. رستگاری می‌آورد و آدمی‌ را از باورهای اسارت بار رهایی می‌بخشد.
ای دوست، همواره نیک بنگر به چه باور داری و خود را در اختیار کدام اندیشه قرار داده‌ای. مبادا که باورهایت هم به خودت و هم به دیگران خسارت های جبران ناپذیر وارد کند و هلاکت به بار آورد.

@asrarmee

بر هر کِشتی سوار نشو!

"وَ عَلَی الفُلکِ تُحمَلُونَ "
(و بر کشتی‌ها حمل می‌شوید!)
از منظری #باطنی، بسیاری از این #کشتی‌ها، این فُلک‌ها، همان خواهش ها و آرزوها و آرمان های دور و درازی هستند که انسان‌ها سوداگرایانه بر آنها سوار می‌ شوند و خود را به تمامی‌ در اختیارشان قرار می‌ دهند. گاه این فُلک ها چنان سست و بی‌پایه و بی‌ارزش اند که با کمترین ضربه ای در هم می‌‌شکنند و آدمی‌ را میان امواج افسارگسیخته‌ی دنیا تنها و بی‌کس رها می‌‌کنند. ای دوست، تو هر آرزویی بپرورانی به واقع بر فُلک‌اش نشسته‌ای! چنین فُلک هایی چون فَلَک، تو را در چرخه‌ای می‌چرخانند! پس بنگر که تمامی‌ تخم مرغ‌هایت را در کدام سبد می‌نهی! در میان همهی فُلک‌ها تنها فُلک #عشق و #تسلیم است که بی شک و بی خوف و اندوه، تو را به ساحل نجات می‌رسانَد. ای دوست اگر قرار است فُلکی سوار شوی، عشق و تسلیم الهی را دریاب که ربّ اش، آگاهی راه بلد است.

@asrarmee

دربرابر خدایت جام خالی باش.

وَ أَلقِ ما فِی یَمینِکَ
(آنچه در دست داری فرو افکن!)
وقتی در حضور خدایی، وقتی با خدایی، پس هر آنچه در دست داری را فرو افکن! زیرا در این کیفیت؛ نه مالت نه قدرتت و نه هیچ تکیه گاه دیگری برایت کارآمد نیست. خودت را از تکیه گاه های غیر او آزاد کن. با حضور او به چیز دیگری نیاز نیست. پس بیفکن! دست و ذهن و قلبت را از غیر خالی کن. خالی کن که این خالی بودن هر ماری را می‌ بلعد. عصا و تکیه گاه اصلی تو، خود اوست. او که در میان نباشد تو باخته‌ای. پس نزد خدا به دستاوردهایت تکیه نکن. حتی آنها را به یاد نیاور. در برابرش یک جام #خالی باش، که این خلأ، راز بزرگ اقتدار است. اگر نکته را بگیری؛ از آن پس هر شی‌ای برایت شیء #اقتدار می‌شود.

@asrarmee

هیچ‌گاه خدایت را امتحان نکن.

اِحذَرهُم اَن یَفتِنُوکَ عَن بَعضِ ما اَنزَلَ اللهُ اِلَیکَ
(از آنها دوری گزین که مبادا از برخی اصولی که خداوند بر تو نازل نمـــــــوده، [با توجیهات به ظاهر حق بجانب‌شان] دچــــار فریب‌ات کنند!)
از شیطان صفتانی که مدام می‌خواهند تو را بیازمایند، حذر کن. تو بر خداوند #توکل کرده‌ای اما اینان می‌خواهند توکل تو را به سُخره بگیرند. مثلاً می‌گویند؛ حال که توکل داری، پس چون از خانه ات خارج می‌شوی، دَرِ خانه ات را نبند، یا ماشین‌ات را قفل نکن، و یا چون به بیابان می‌روی هیچ آب و غذایی با خود مبر، یا حال که بیماری همه گیری شایع است، هیچ نکته بهداشتی را رعایت نکن، و...!!
سخن ایشان را گوش نکن. هرگز وارد بازی‌شان نشو. حفاظت‌کردن از چیزهایی که وظیفه‌ی توست، هیچ تخالف و تعارضی با توکل ندارد. اینان بدنبال مسخره کردن‌اند و از حقیقت توکل هیچ نمی‌ دانند. شــیطان نیز با عیسی(ع) از همین
اراجیف می‌‌بافت و می‌گفت؛ اگر می‌گویی که #خداوند ناجی من است پس خودت را از این صخره به پایین پرت کن! تا ببینیم تو را می‌گیرد یا نمی‌گیرد! و عیسای هوشمند جوابش این است؛ در کتاب آمده است هیچگاه خدایت را امتحان نکن !
ای دوست؛ همواره از چنین اشخاص شیطان صفتی که مدام می‌خواهند تو را با خدا بیازمایند، و به تردید و بی ایمانی‌ات بکشانند، حذر کن. "اِحذَرهُم"! خدا را هیچگاه آزمایش نکن. حقِ بنده آزمایش خدا نیست. آزمایشگری حق خداست. هرگز در هیچ مرحله از سلوک به چنین وادی خطرناکی وارد مشو. پس توکل کن، از صمیم قلب هم توکل کن، و در عین حال وظایفت را نیز خردمندانه و به بهترین وجه به انجام برسان. در هر کاری که وارد می‌شوی، بی عیب و نقص باش

@asrarmee

سکون؛مقدمه آگاهی

وَلَهُ مَا سَكَنَ فِی اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ
(آنچه در شب و روز در سکون است از آنِ اوست،
و او همان شنوا و آگاه است!)
دقت کن به رابطه #سکون با #شنوایی و #آگاهی! شنوا و آگاه واقعی کسی است که برخوردار از سکون است. آن که در اضطراب است نمی‌‌تواند شنوا و آگاه باشد. این ناممکن است. شنوایی و آگاهی با سکوت و سکون رابطه ای مستقیم و #حیاتی دارد. تو وقتی می‌ شنوی که هیچ حرکت و اضطرابی درون تو را فرا نگرفته باشد. هیچ صدایی، هیچ خواسته و آرزویی، آرامش تو را بر هم نزده باشد. تو وقتی می‌‌شنوی که در مرکزیت خود آرام گرفته باشی و گفتگوهای درونی‌ات پایان گرفته باشد. آرامش و سکون با شنوایی و آگاهی قرین است. به واقع جدایی ناپذیرند. سکون و سکوت همه جانبه، مقدمه ای واجب برای شنوایی و آگاهی توست. برای ارتباط با “السَّمِیعُ الْعَلِیمُ” باید ساکن شد. دریاب نکته را. بی سکون و آرامش، نمی‌ توان شنوا و آگاه شد. آن که در اضطراب است، جز صدای اضطراب خود را نمی‌‌شنود.
خداوند شنوا و آگاه، در سکون است که حضوری چشمگیر و مقتدرانه دارد. سالکانی که به این سکون و آرامش رسیده اند، پر از خدایند. سرشار از اویند. در رابطه‌ی مستقیم اند. زیرا وجود به سکون رسیده، به تمامی‌ از آن خداست. در تصرف کامل اوست. دیگران در تصرف صداهای نفس شان اند. اسیر خناس های وسوسه گر ذهن پر سر و صدای شان اند.
پس ای دوست، چه در شب و چه در روز. چه در بخش خودآگاهت و چه در ناخودآگاهت، سکون و آرامش حقیقی را پاس بدار. #مراقبه را دریاب. و با توکلی عظیم به این سکون حیاتی و آگاهی بخش وارد شو.

@asrarmee

خدا برای هدایت کافیست.

وَکَفَی بِرَبِّکَ هادِیاً
و پروردگارت به عنوان هدایت کننده کافیست
خداوند هدایت کننده ای شگفت و مقتدر و همه جانبه است. چشمانت را که بگشایی #هدایت او را از هر طریق و وسیله ای خواهی دید. او از هر طریقی که بخواهد هدایت می‌ کند؛ گاه از طریق دوست، گاه از طریق دشمن، گاه از طریق پیروزی، گاه از طریق شکست، گاه از طریق سلامتی، گاه از طریق بیماری، گاه از #طریق قُرب، گاه از طریق بُعد، گاه از طریق بدست آوردن، گاه از طریق از دست دادن، گاه از طریق ایجاد ماجرایی، گاه از طریق سکوت، گاه از طریق داشتن، گاه از طریق نداشتن، گاه از طریق خواب و رؤیا، گاه از طریق بی خوابی، گاه از طریق ارتباط، گاه از طریق انزوا، گاه از طریق ماندن، گاه از طریق هجرت… خلاصه او هدایت کننده ای توانا و همه جانبه است. اگر #دل به هدایتش بسپاری، هدایتش کفایت می‌ کند. نیک بنگر که هدایت او در هر جا و هر زمان، چگونه درون و برون را سرشار کرده است. با او دوست باش و با جریان حیات شجاعانه همراه شو. و نترس. تو با وجود چنین هدایت کننده ای همواره پیروز و رستگاری.

@asrarmee

جهل مقدس!

وَ اَعرِض عَنِ الجاهِلِینَ
(از جاهلان روی بگردان!)
جهل انواع دارد و خطرناکترین و خانمان براندازترین آن، #جهل مقدس است. و وای بر زمانی که جهل، مقدس شود، باور شود، و تبدیل به ایمان گردد. از اینان روی بگردان! چه هر کس و هر جامعه‌ای که دچار چنین جهل و جاهلانی گردد، کارش تمام است. جهل مقدس زمانی شکل می‌ گیرد که سخیف‌ترین و ناکارآمدترین برداشت ها از کتب وحیانی، به عنوان حقایقی انکارناپذیر، به ذهن مخاطبان #القا گردد. این چنین جهلی همچون مرضی مسری است که روح جامعه را از نور خِرَد به یکباره خالی می‌ کند. جهل مقدس، پرستش تاریکی است. #تاریکی را نپرست. تو به عنوان یک سالک قرآنی بر طبق این آیه؛ “خُذِ العَفوَ وَأمُر بِالعُرفِ و اَعرِض عَنِ الجاهِلِینَ”، موظفی که عفو را در پیش گیری، به عُرف یعنی به ارزش‌های معروف و شناخته شده برای همگان، دعوت کنی و اینگونه از جاهلان روی بگردانی. به دام جاهلان مقدس نما، نیفت. اسیر اوهام شان مشو. اگر به همین یک آیه عمل کنی، بی شک نور خِرَد در تو بارز خواهد شد و بی خوف و اندوه خواهی گشت.

@asrarmee

تو باید حقیقت آیات را "ببینی"

"اِنّا اَنزَلنا اِلَیکَ الکِتابَ بِالحَقِّ لِتَحکُمَ بَینَ النّاسِ بِما اَراکَ اللهُ "
(این کتاب را به حق بر تو نازل نمودیم تا بر حَسَب آنچه خداوند به تو نشان داده، میان مردم داوری کنی!)
عجب آیه راهگشا و نجات بخشی! خصوصاً برای امروزه روز! پس دقت کن! این آیه شریفه به صراحت می‌گوید؛ تو باید #حقیقت آیات را "ببینی" تا بتوانی حکم کنی. تو نمی‌توانی بر اساس برداشت‌های ذهنی یا احساسی ات از آیات، بر دیگران حکم کنی، نمی‌توانی بگویی که عقل جزئی من همین قدر می‌فهمد و همین را به عنوان حکم خدا بر مردمان تحمیل می‌کنم. فهم آیات را، حقیقت #آیات را، خداوند باید "نشان" دهد. حرف از "#دیدن" است، سخن از "مشاهده"‌ی الهی است. زیرا این خداست که تاویل آیات را می‌داند. هر آیه‌ای مصداقی دارد که خدا باید آن را نشان دهد. وقتی من، حقیقت آیه ای را ندیده‌ام، وقتی نشانم نداده اند، چگونه می‌توانم بر دیگران تحکم کنم و اسم آن را حکم الهی بگذارم؟! ای دوست، این آیه شریفه را بارها بخوان و نکته اش را با روح و جانت دریاب! "خدا باید نشان دهد". این را هرگز فراموش نکن! تو تنها با چنین "#مشاهده"‌ای است که به یقین می رسی. و تنها
چنین داوری و حکمی است که صحیح و الهی است. اگر کسی بخواهد حکم الهی را برای مردمان بکار بندد پیش از هر چیز باید از خود بپرسد آیا خداوند حقیقت آیه و مصداق آن را به او “#نشان” داده است یا نه! اگر نه، باید بترسد از اینکه چیزی را به خداوند نسبت دهد! چه وقتی به من چیزی "نشان" نداده اند، وقتی از "مشاهده" محرومم، حق ندارم که برداشت های ذهنی ام را به عنوان حکم #خدا بر کسی تحمیل کنم. و درد امروز جهان #اسلام، عدم رعایت همین نکته است. امروزه هر فرقه و گروهی، بی آنکه رؤیتی الهی داشته باشد، می خواهد رأی و برداشت خویش از آیات خدا را بر دیگران -آن هم با تعصب- تحمیل کند. "وَ کُلّ حِزبِِ بِما لَدَیهِم فَرِحُونَ " و هر حزبی به آنچه در نزدش است دلخوش است!
ای دوست، "بِما اَراکَ اللهُ" را هرگز فراموش مکن! حکم الهی، چشم الهی میخواهد. باید "دیده" باشد. باید اهل "مشاهده" باشد. صِرف برداشت های ذهنی برای حکم راندن کافی نیست. این آیه شریفه به صراحت بیان می کند که مقوله حکم الهی، از باب "رؤیت" است. آنان که از این "رؤیت" محروم اند، از #حقایق آیات نیز محروم اند. صریح و واضح. و علم "رؤیت"، علمی حضوری است. حضوری #الهی. و این علمی است که از آنِ کاملان واصل است و با علوم اکتسابی صِرف حاصل شدنی نیست.

@asrarmee

دست بدارید!

"کُفُّوا اَیدِیَکُم "
اغلب مفسران این آیه را به معنای فقط "از جنگ #دست بدارید" تفسیر کرده اند. اما شمول آیه به علت عدم مصداق مشخصی، به مراتب وسیع تر به نظر می رسد. ای دوست، اهل ایمان کسی است که دست خود را از تجاوز به حقوق دیگران نگاه می‌دارد. ظلم نمی‌کند. تخریب نمی‌کند. برای تثبیت خود و از میدان بدر‌کردن دیگران به دروغ متوسل نمی‌شود. خشونت نمی‌ورزد. زیرا چنین کسی تابع راستی و درستی است و جز برای راستی و درستی دستان خود را -که نماد #قدرت است- بکار نمی‌بندد. دقت کن! "دست بدارید" خطاب به کسانی است که دارای "ید" هستند. یعنی دارای قدرت اند. خطاب آیه به آنانی که بی "ید" اند، نیست. پس آنگاه که برخوردار از قدرتی، دست نگه دار. شتاب نکن، ضعیف کشی نکن، آزار مرسان، کسی را بی آبرو مکن، زندگیش را مگیر و حقش را پایمال نکن، بلکه تا میتوانی عفو و بخشش را پیشه کن، و مجال رشد و بالندگی را به #نیکی تقدیم نما؛ که "اِنَّ اللهَ کانَ عَفُوَُاً غَفُورَُاً ". و بترس از "ید" داشتن بر دیگران، چه این "ید" همیشه باقی نمی ماند.

@asrarmee

وکیل خوب ا !.

“حَسبُنَا اللهُ وَ نِعمَ الوَکِیلُ “
(خدا ما را کافیست، و چه وکیل خوبیست)!
اگر همواره در هر امری، در سختی و مشقت بسر می بری، و کارهایت پیچیده و پر تنش و بد فرجام است و زندگی ات روانی اش را از دست داده، معلوم است که هنوز #خالق هستی، این کل کامل را وکیل خود نساخته ای. زیرا خدا، وکیلی است که هیچگاه در وکالتش شکست نمی خورد. یکبار برای همیشه -آن هم نه حرفاً بلکه عملاً و همه جانبه- قادر متعال را وکیل و کارساز خود کن و آنگاه اعجازش ببین. و بدان که خداوند، فقط وکالت تام و همه جانبه می پذیرد، نه وکالت بخشی از زندگی تو را. یا همه یا هیچ. وقتی به او وکالت می دهی، در واقع وکالت جسمت، روحت، جانت، اموالت، و تمامی متعلقاتت و حتی تمامی ماجراهای زندگی ات، از کوچک و بزرگ، همه را به او داده ای. مراد از وکالت دادن به خدا چنین وکالتی است. و بعد از آن، تو صرفاً کارگزار او در زندگی زمینی می گردی. شیوه ات، #تسلیم محض. چنین سالک متوکلی، در هر سختی ای که فرو افتد، به بهترین وجه از آن عبور خواهد نمود. در هر واقعه ای رشدش را بر خواهد گرفت. چنین کسی یک بَرنده‌ی واقعی است. زیرا خدایی که #وکیل او هست، وکیل هر چیز دیگری نیز هست “وَ هُوَ عَلَی کُلِّ شَیءِِ وَکِیلٌ “؛ و این یعنی تمامی جریان هستی به دست اوست. آگاه #غیب و #شهود است. پس به بهترین راه ها و سالمترین آنها #هدایت می کند، به “سُبُلَ السَّلامِ “!
#وکالت دادن به خداوند، عهدی است که باید بر سر آن #وفادار بمانی و جا نزنی! #صبر و #استقامت داشته باشی! در وکالت دادن به خدا، اراده‌ی نفسانی تو از بین می‌رود و اراده ی الهی جایگزین آن می گردد. در این کیفیت تو تبدیل به یک “مشاهده” خواهی شد. مشاهده ای که پر از حیات و آگاهی و ظفرمندی است. و خوشا بحال کسی که پذیرای چنین اراده ای گشته است. بدان آخرین جمله ای که ابراهیم(ع) گفت و به آتش پرتاب شد، همین آیه بود! و آنگاه آتش، دگر آتش نبود، یک بهشتِ خنک و اَمن بود!

@asrarmee

صبر داشته باش

"وَاصبِر "
#صبر یک #قدرت است. ضعف نیست. آن نشانه ی بلوغ و اقتدار #باطنی است. هر گاه خواستی میزان اقتدارت را دریابی، ببین هم در برابر خواهش ها و هم در برابر ناملایمات چقدر می‌توانی صبر داشته باشی. اقتدار با صبر رابطه ای مستقیم و تنگاتنگ دارد. صبر، کلید به کار انداختن نیروهای نهان است. عامل برانگیختگی نیروهای به ظاهر خاموشِ جریان حیات است. صبر یعنی فراخوانی انرژی های هستی. و دقیقاً از این روست که گفته می شود صبر با ظفر قرین است. به واقع ظفر چون بذری در دل صبر است و چیزی جدا نیست.

@asrarmee

جریان زندگی را دریاب!

"وَ لا یَلتَفِت مِنکُم اَحَدٌ "
(و هیچکس از شما به پشت سرش ننگرد!)
پشت سر تو، #گذشته ی توست. مجموعه ای از رفته ها و محو شده هاست. در آنجا هیچ چیز با ارزشی وجود ندارد که غصه اش را بخوری و در حسرتش فرو روی. آن رفته است، معدوم است، مرده است. قفا را منگر. آن سو مرو. جریان زندگی را دریاب. زنده را ببین. چه تمام خیراتت را در پیش روی تو نهاده اند. آن که به عقب باز گردد، از حال #غافل شده و نقد وجود را از دست داده است. و این خود یک #مرگ بدفرجام است.
@asrarmee

بالاترین مقام.

"اِنّی عَبدُ الله "
(من عبد خدایم!)
این بندگی، بالاترین مقام است. مقامی بالاتر از آن نمی شناسم. حتی مقام والای رسالت بعد از آن است، "عَبدُهُ وَ رَسُولُهُ"! و عیسی(ع) در این آیه ی شریفه خود را به عبودیت می شناساند. این #مقام عین آزادگی و رهایی است. وقتی کسی خود را عبد خدا بداند یعنی از بندگی هر چیز دیگر آزاد است. رهاست. وقتی می گویی؛ "من بنده ی خدایم"، یعنی من بنده ی هوی و هوس نیستم، بنده ی افکار و اوهام نیستم، #بنده ی داشتن و انباشتن نیستم، بنده ی قدرت و حبّ جاه نیستم، بنده ی شهرت و نگاه دیگران نیستم... من از اینها و جز اینها همه آزادم. رهایم. چه هر که خدای مطلقاً آزاد را بنده باشد، شبیه همو می شود و هر چه او را بیشتر ذکر کند، آزادی بیشتری به درون خود کشیده است. این روند "مُخلَص" شدن است. خدایان حقیر و محدود، بندگانی اسیر می پرورند. نه عزت می بخشند و نه بی نیاز می کنند. این تنها بندگی خدای نامتناهی و آزاد است که عزت می دهد و #رهایی می بخشد. عبد خدا، پر ظرفیت ترین و آرام ترین و آرامش بخش ترین خلق خداست. هر معجزه و کرامتی نیز از همینجا نشأت می گیرد. از مقام عبدیت.

@asrarmee

شیطان بدنبال تغییرفطرت آدمی است!

"لآمُرَنَّهُم فَلَیُغَیِّرنَّ خَلقَ اللهِ "
([شیطان]: "آنها را فرمان می دهم که آفرینش الهی را تغییر دهند"!)
آفرینش #خدا، بر اساس #فطرت الهی است. و آن که بدنبال تغییر سِرشت و فطرت مردمان است، شیطان است. و دقیقاً از همین خواسته ی شیطان است که در می یابیم؛ #مسیر طبیعت خداوندی، بهترین و سالمترین مسیر زندگی است. در هستی دو تغییر عمده قابل مشاهده است؛ یکی تغییر کمّی و دیگری تغییر کیفی. بطور مثال اگر مقدار آب ظرفی، کم یا زیاد شود، آن تغییر کمّی است. و اگر رنگ و بو و مزه و خاصیت آن تغییر کند، آن تغییر کیفی است. شیطان نفس بدنبال تغییر کیفیت وجودی توست، حال میخواهد این تغییر با کمیّت نیز همراه باشد یا نباشد. قصد او دور کردن تو از اصل خویش و فطرت الهی ات است. و این یعنی از خودیّت خویش خالی شدن. شیطان با ایجاد وسوسه در تغییر خلقت خداوندی، آشفته بازاری روانی ایجاد می کند تا بر انسان فایق آید. او این تغییرات را بر پایه توسعه ی خودبینی، تکبر، طمع، حسد، ستم و سایر صفات رذیله دنبال می کند. چنانچه او موفق شود، آدمی را در اختیار گرفته و سهم خود را از جان او بر گرفته است. اینکه در جایجای مکتوبات به فطرت الهی و حفظ خودیّت متعال بسیار پرداخته ایم بدان دلیل است که یگانه سرمایه ی نجات آدمی همین خودیّت پاک و الهی اوست. اگر انسان آن را از زیر غبار من های جعلی اش، بیرون کشد و از مواهب آن مستقیماً برخوردار شود، بدون شک به حیاتی #پاکیزه و روان دست یافته است. و چنانچه از آن به هر علتی دور شود، از زندگی واقعی دور شده است. و دقیقاً از این روست که بزرگان بر خود بودن تاکید فراوان کرده و آن را عزیز می شمارند. در این فطرت الهی، هر آنچه که در راه کمال به آن نیازمندی، به بهترین وجه وجود دارد. چه آن سِرشتی زنده، هوشمند و متعال است. راه را می داند و ساده ترین مسیر رشد را می شناسد. بدان که تعلیم راستین، تعلیمی است که تو را به خودیّت الهی ات نائل کند. و تقوا، حفظ همین خودیّت است.

@asrarmee

کالبد ضعیف انسان!

"خُلِقَ الاِنسانُ ضَعِیفَاً "
انسان ضعیف خلق شده است!
تا بحال در جایجای مختلف در باره ی کالبد های #قوی و لطیف سخن گفته ام، اما اینبار میخواهم در باره کالبدِ #ضعیف، و آشکاری آن بگویم. یک #سالک باید در موقفی با کالبد ضعیفش روبرو شود و آن را فهم کند. فهم این نکته یک امتیاز بزرگ است و خود باعث رهایی است. برای یک سالک غالباً چنین فهمی زمانی به سراغش می آید که احساس قدرت می کند! تصور می کند که به جایی رسیده است! ما چنان ضعیفیم که گاه یک حشره ی کوچک، یک ویروس ناپیدا، یک واقعه ی ساده، براحتی میتواند ما را از پای در آورد. گاه یک توهین و تحقیر، براحتی ما را در هم می شکند، آن هم درست زمانی که انتظارش را نداشته ای. در چنین مواقفی، تو خودِ ضعیف ات را می بینی! پس ببین! خوب هم ببین! این تویی! وامانده ای که غرورش شکسته است! این دیدن و فهم آن نکته ای حیاتی برای سالک است. زیرا هیچ کس به حوزه ی اقتدار #باطنی وارد نمی شود مگر آنکه خودِ ضعیف و شکننده اش را فهم کرده باشد. و این موقفی است که برای هر سالکی پیش می آید. بزرگ و کوچک هم ندارد... فهمِ این ضعف است که به اقتدار باطنی منجر می شود. رهایی از آنچه که قدرت می پنداشته ای، خود یک آزادی مسحورکننده است. فهمِ ضعف، به نقطه ی قوّت بَدَل می شود. و اینچنین است که کالبد ضعیف ات چون پوسته ای می افتد و تو از شرش رها می گردی. ای دوست سالکم، هر چه در پیشگاه خداوند اظهار عجز و ضعف کنی، بر اقتدار خویش افزوده ای.

@asrarmee

تنها متقین فریب شیطان را نمی خورند.

"اِنَّ الَّذِینَ اتَّقُوا اِذا مَسَّهُم طائِفٌ مِنَ الشَّیطانِ تَذَکَّرُوا فَاِذا هُم مُبصِرُونَ "
(آنها که اهل تقوایند، چون وسوسه های شیطانی به سراغ شان آید، متذکر می شوند و ناگاه بینا به حقایق می گردند!)
عجب نکته ی لطیفی دارد این آیه! #شیطان و طائفه اش، با تمامی طرفندهای وسوسه گون شان، سراغ هر کس که بروند در خطر عظیم است جز همین "متقین"! زیرا این متقین همان مُخلَصین اند. اینان تنها کسانی اند که از القاءات شیاطین و #هجوم وسوسه های شان، نه تنها خسارتی نمی بینند، بلکه بهره ها می برند! و بارها در شرح آیات عدیده گفته ایم که ترجمه پرهیزکار برای متقی، کم است. آن ترجمه ی مناسبی نیست. پرهیزکار، زاهد را گویند. متقی، فراتر از این معانیست. متقی آن است که در کیفیت "نه خواستن" و "نه نخواستن" ساکن است. کسی است که داشتن و نداشتن برایش عَلَی السَّویّه است. چنین کسی از چیزی فرار نمی کند! چیزها او را نمی ترسانند تا بخواهد فرار کند! او وجودش خالیست. پاک از همه چیز است. بی خواسته و بی آرزوست. نه اینکه چیزی میخواهد و از آن پرهیز می کند! اصلا خواستنی در کار نیست! متقی از مرداب دنیا می گذرد بی آنکه آلوده گردد! زیرا رها از حُب و بغض های دیگران است! و دقیقاً از این روست که شیاطین وقتی سراغ چنین کسی روند -بی آنکه بدانند و یا بخواهند- به او آگاهی می رسانند! دقت کن، آنان به او نادانسته خیر می رسانند! چه او پس از این واقعه، به "یاد" می آورد! "متذکر" می شود! اما او چه چیز را به یاد می آورد؟! بدون شک او خودیّت خود را به یاد می آورد. زیرا جنس وسوسه هایی که سراغ هر کس می آیند، متناسب با شأن اوست! از نوع وسوسه هایی که سراغت می آید، می توانی خودت را بشناسی! پس او با #معرفت یافتن به این خودیّت متعالی است که ناگاه بصیرت می یابد و چشمانش به حقایق بینا می گردد.

@asrarmee

حمد خدا، اندوه را می زداید!

"الحَمدُللهِ الَّذِی اَذهَبَ عَنَّا الحَزَنَ "
(حمد خدای را، که اندوه را از ما زدود!)
بر خلاف تصوّر بسیاری باید گفت که #غم و #اندوه، یک ارزش قرآنی نیست. وقتی خدا هست غم و اندوه بی معناست. برای همین است که می فرماید "لا تَحزَن اِنَّ اللهَ مَعَنا " (غمگین مباش، خدا با ماست)! آن که آکنده از غم و اندوه است ریشه ی مشکلش را باید در بی خدایی جستجو کند. زیرا خداوند منبع سرور و شادکامی و آرامش و خیر و برکت است. چنین ذاتی، دور کننده ی اندوه و زایل کننده ی آن است. آن که با اوست محال است غمگین باشد. غم و اندوه از ویژگی های دنیا و دنیاطلبی است. منبعث از خواهش های نفسانی است. وقتی خواسته ای در کار نباشد، غمی نیز وجود نخواهد داشت. اولیاء خدا هم نه خوف دارند و نه اندوه؛ "لا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنُونَ "! در فرهنگ قرآنی غم و اندوه نه اصالت دارد و نه ارزش محسوب می شود.

@asrarmee

عذاب خود خواسته!

"ذلکَ بِما قَدَّمَت اَیدِیکُم "
(آن عذاب به سبب دستاورد خودتان است!)
ما هر #رنج و عذابی که می کشیم حاصل دستاورد خودمان است و خداوند نسبت به بندگانش ستمکار نیست "وَ اَنَّ اللهَ لَیسَ بِظَلّامٍ لِلعَبید ". #ظلم را به خداوند بخشنده و مهربان نسبت مده که آنچه که می کشیم ماحصل تصمیمات و عملکرد خودمان است. تجسم اندیشه های تاریکی است که در روند زندگی به آن دامن می زنیم. و آدمی همواره با ثمره ی همان چیزی روبرو می شود که به آن باور دارد. #شرک و خودپرستی جز میوه ی تلخ زَقُّوم نخواهد داشت، #تکبّر جز به آتش مذلّت نمی انجامد، و بی عدالتی جز به #فقر و نکبت و قهر منجر نخواهد شد. این یعنی ما همواره کاشته ی خود را درو می کنیم. حال اگر بشر بخواهد از این رنج خودخواسته بِرَهَد، چاره ای ندارد جز اینکه دست از اندیشه های تاریک و نفسانی خود بردارد. چه با تغییر شعور، بدون شک زندگی تغییر خواهد کرد. زیرا بین "شعور" و "زندگی" رابطه ای قطعی و مستقیم بر قرار است.
@asrarmee

هر چه را بخواهد محو می کند!

"یَمحُو اللهُ ما یَشاءُ "
(خداوند آنچه را بخواهد محو می کند!)
بگذار هر آنچه که در جریان زندگیت غیر ضروری است، بدست خداوند #محو شود. #راضی باش. بسیاری از چیزها غیر ضروری اند. بسیاری از روابط، نامفیدند. بسیاری از خواستن ها، درد سرند. بسیاری از داشتن ها، بازدارنده اند. هم خود را و هم ماجراهای زندگیت را بدست عالِم کل بسپار. این #بهترین و آرامترین نوع حیات است. در اختیار عالِم #غیب و شهود قرار بگیر و بگذار هر آنچه را که رفتنی است، بِبَرَد. بسیاری از دست دادن ها، عین پیروزی اند، عین خلاصی اند. خداوند، خیر مطلق، و آگاه از نهان و آشکار است. خوب می داند چه چیز و چه کس، در زندگیت، کی بیاید و کی برود. نسبت به جریان هستی پذیرا باش، و بجای #اندوه و حسرت، چشم مشاهده گرت را بگشای. آنگاه خواهی دید که هیچ حقیقتی را از دست نداده ای، و در یک بی نیازی مسحورکننده مقام گرفته ای.

@asrarmee

از "لغو" دوری کنید!

"اَلَّذِینَ هُم عَنِ اللَغوِ مُعرِضُونَ "
(اهل ایمان کسانی اند که از "لغو" دوری می کنند!)
"لغو" فقط سخن #بیهوده نیست. آن حیطه و مصادیق بسیار دارد. #احساسات و #عواطف بیهوده، افکار و خیالات بیهوده، عادات و عملکرد بیهوده، همه و همه از مصادیق آنند. از منظری "لغو"، هر آنچه را که "مُلغا" شده گویند. هر دو از یک ریشه اند. پرداختن به #فکر ملغا شده، دامن زدن به گذشته ی ملغا شده، رفتن به راه ملغا شده، همه تحت عنوان لغو معنا می یابند. و این دنیا چون نیک به آن بنگری، مملو از لغو است. سِرشتش اینگونه است. تو تنها در کیفیت بهشتی اثری از لغو نخواهی یافت؛ "لا یَسمَعُونَ فِیها لَغوَاً و لا کِذّاباً "! و این کیفیت متعالی از حیات، خاص کسانی است که از جلوه گری های دنیا گذشته و در بی خواهشی و بی آرزویی سکنا گزیده اند. و به عبارتی دیگر میتوان گفت؛ "آن که خود حقیقی اش نیست در لغو است."

@asrarmee

عبور از گردنه ی آزادی

“فَلَا اقتَحَمَ العَقَبَهَ وَ ما اَدریکَ ما العَقَبَه فَکُّ رَقَبَهِِ ”
“اما او از آن گردنه عبور نکرد! و تو چه دانی که آن گردنه چیست؟! آزاد کردن برده است!”
در #سلوک گردنه ای است که اگر کسی موفق به عبور از آن شود، “راه” را طی کرده است. به “حریّت” رسیده است. و آن آزاد کردن برده است! شاید بگویی اکنون در قرن بیست و یک، که برده ای وجود ندارد، تا آزادش کنیم! اشتباه می کنی. این توهّمی است که بسیاری دیگر نیز دچارش گشته اند. عصری را که در آن بسر می بریم، اوج #برده داری های پیچیده و ن#وین و #رنگارنگ است. برده داری این عصر، روی برده داری های قرون گذشته را سپید کرده است. برده داری های ایدئولوژیکی، برده داری از طریق القاءات آرمان گرایانه، برده داری های بانکی، برده داری از طریق مواد مخدر، برده داری های جنسی، برده داری از طریق ورزش های پولساز، برده داری از طریق برانگیختن احساسات و #عواطف، برده داری از طریق ایجاد رعب و #وحشت، برده داری از طریق خواب های مغناطیسی،… و بالاخره در یک کلام بردگی ذهنی که مادر همه ی این #بردگی ها محسوب می شود. می بینی که بردگان بسیارند. برای آزاد کردن، اول باید خود آزاد شوی. “مُخلَص” شوی. از انواع بردگی ها خلاص شوی. از تعلقات رها باشی. بی خواهش و بی آرزو گردی. باید اول، خودت را بِرَهانی تا رهاننده شوی. و تو اینگونه از گردنه ای که #قرآن می فرماید، عبور میکنی. اینگونه از این چرخه ی #رنج می رهی …

@asrarmee

اهل ایمان، پیوند اخوّت دارند!

“اِنَّمَا المؤمِنُونَ اِخوَهٌ”
این "اخوّت"ی که قرآن می گوید و پیامبر(ص) بین اصحابشان برقرار نمودند، یک #پیوند اسراری و باطنی شگرف است. این پیوند به معنای برادریِ معمولی نیست که بسیاری چنین فهمیده اند. اخوّت حساب و کتابی اسراری دارد و تابع قواعد خویش است. برخی خیال کرده اند که منظور از اخوّت صرفاً بیان یک نکته ی معمول اخلاقی و اجتماعی است. ابداً اینطور نیست. در پیوند اخوّت، روح ها در پیوند مستقیم قرار می گیرند و در سرنوشت یکدیگر بشدت اثرگذار می شوند. این یک پیوند ساده نیست، ارتباطی #حیاتی و تنگاتنگ است که حتی پس از مرگ کالبد جسمی می تواند ادامه یابد. در چنین پیوندی، روح های پیوند خورده، یکدیگر را #حمایت می کنند و در ماجراهای عدیده ی حیات، آنچه که یکی بدان نیازمند است، دیگری بطور خودکار تقویتش می کند. چه آنها خود را در واحد گِره زده اند. این یک نکته ی اسراری است زیرا در پیوند اخوّت، قرار است طرفین، شیرِ انرژی و حمایت همه جانبه خود را بر دیگری باز نگه دارند. مهم نیست که طرفین، همواره در یکجا و یک مکان حضور داشته باشند، در چنین پیوندی #باطنی، فاصله های زمانی و مکانی مانع ارتباط نیست. اگر بتوان مثالی برای آن زد، آن چیزی شبیه پیوند دو ذرّه ی کوانتومی است، این ذرّات هر جا که باشند، بر یکدیگر تاثیرگذارند و به نوعی حیاتشان را مدیون یکدیگرند. پس در مصائب و مشکلات یکدیگر نیز سهیم اند. به تعبیری میتوان گفت، از یک لایه آگاهی اند و معادشان مشترک است.
"اَخ" نیروی ذَکَر و همسوست و "اخت" نیروی اُنثَی و همسوست. موسی(ع) طبق آیات قرآن از هر دو این نیروها برخوردار بود لذا توانایی خوارق عادات را به وفور داشت.

@asrarmee

از آنچه شما را در آن خلیفه کرده است، انفاق کنید!

”وَ اَنفِقُوا مِمّا جَعَلَکُم مُستَخلَفِینَ فِیهِ ”
(و از آنچه شما را در آن خلیفه کرده است، انفاق کنید!)
وقتی با خدا تعامل کنی، آنکه بُرده است تویی. زیرا وقتی چیزی را تقدیم خداوند کنی، یا عین همان را می گیری، و یا بهتر از آن را. مادر موسی، فرزندش را تقدیم خدا می کند، او را به نیل می اندازد. و جواب خدا این است که موسی را در بهترین موقعیت دوباره به مادرش باز می گرداند. “فَرَدَدناهُ اِلَی اُمِّهِ کَی تَقَرَّ عَینُها” (او را به مادرش باز گردادندیم تا روشنی چشمش باشد!). همسر عِمران، نذر می کند تا فرزندی را که در شکم دارد، تقدیم خدا کند، و این کار را می کند، و آن فرزند، مریم(ع) می شود و سروَر زنان عالَم! و به ایّوب، به پاس صبر و ایمانش هم اهلش به او بازگردانده می شود و هم مثل هر آنچه را که از دست داده بود! دقت کن، هم مثل آنها را و هم آنها را! و این پاداشی مضاعف است “وَ آتَیناهُ اَهلَهُ وَ مِثلَهُم مَعَهُم”. ای دوست، محال است که تو کاری برای خدا و به نیت او انجام دهی و بهترین پاسخ را نگیری. آنچه که ظاهراً از آنِ ما و در اختیار ماست، همه از ریز و درشت امانتی بیش نیست. ما “مُستَخلَف” در آنیم. ما به واقع کارگزاران #خدا در زمینیم. یک #سالک حق، کارگزار خوبی است و آنچه که در آن جانشین خداوند شده است را به تمامی به او باز می گرداند. این بدان معناست که لحظه به لحظه “اُفَوِضُ اَمرِی اِلَی اللهِ ” را پاس می دارد. و خداوند بخشاینده و #مهربان نیز همواره یا عین همان و یا #بهتر و #بیشتر از آن را در اختیارش می گذارد. ای دوست، “#انفاق”، زیباترین و لطیفترین نوع تعامل با خداست. آنکه حاضر باشد که تمام وجودش را تقدیم خداوند کند، دگر چیزهای کوچک پریشانش نخواهند کرد.

@asrarmee

شما شب و روز در خوابید!

وَ مِن آیاتِهِ مَنامُکُم بِاللَّیل وَ النَّهارِ ”
(و از آیاتش، خواب شما در شب و روز است!)
خداوند بهتر از هر کس می داند که ما #شب و #روز در خوابیم! ما کی بیدار هستیم؟! کجا بیدار هستیم؟! شب به گونه ای در خوابیم که نامش را خواب طبیعی گویند، و روز نیز به گونه ای دیگر در خوابیم که نامش #غفلت و ناهشیاری است. براستی ما هنوز بیداری را نفهمیده ایم، مزه اش را نچشیده ایم. ما هر کداممان در قبر ذهنیاتمان در خواب بسر می بریم. در تاریکیهای برداشت ها و اندیشه هایمان مسخ شده ایم، و این خوابزدگی، روز و شب ندارد. هر دو را شامل است. پیامبر(ص) می فرمایند: “مردم در خوابند، چون بمیرند هشیار شوند ”! و این مردن، نه آن مردن جسمانی است، که خروج از ذهنِ #تاریک اندیش و رهایی از نفسِ سلطه گر است. ای دوست، تنها “مراقبه ای” اصیل، تو را از خواب می پرانَد، “توقف ذهنِ” تاریک اندیش است که باعث بیداری می شود، “تسلیم محض” است که آرام آرام چشمان تو را می گشاید، و “تفویض امر” است که وجودت را نور حیات هدیه می کند.

@asrarmee

سوره نازعات
قاری : احمد خضر
@asrarmee ✨

من شکایتِ پریشان حالی و اندوه خود را به خدا می برم!

”اِنَّما اَشکُو بَثّی وَ حُزنِی اِلَی اللهِ ”
(من شکایتِ پریشان حالی و اندوه خود را به خدا می برم!)
در عالَم معنا، شکایت را بر چند نوع گفته اند؛ یکی #شکایت از #دوست به غیر دوست. یکی شکایت از غیر دوست به دوست. و دیگر شکایت از دوست به دوست.
شکایت کردن از دوست، نزد غیر دوست، ناجوانمردانه و خلاف فتوّت است، چه آن نشان از #بیزاری از دوست است. شکایت بردن از غیر دوست به دوست، نشان از توجه به غیر است و شرک می نماید. و اما تنها شکایت از دوست به دوست، عین توحید است. و یعقوب(ع) به عنوان موحّدی یگانه پرست، این نکته را خوب می داند، پس شکایتِ #غم و #اندوه خود را تنها نزد حضرت دوست می برَد. چه او از خداوند چیزهایی می داند که دیگران نمی دانند! “اَعلَمُ مِنَ اللهِ ما لا تَعلَمُونَ ”. یک سالک فرهیخته، جز با پروردگارش درد دل نمی کند و حزن و اندوهش را نزد غیر نمی برَد. زیرا نیک می داند که هر آنچه #تقدیر بر او بباراند، از سوی آن یگانه ای است که رفعش نیز با خودِ اوست.

@asrarmee

این عالَم کثرت ، شما را به بازی گرفته است.

”ألهکُمُ التَّکاثُرُ ”
(عالَم کثرت، شما را به بازی گرفته است)
فزون طلبی تان در این جهان کثرت، این دنیای پر زرق و برق، این زندان پر از رنگ و لعاب، شما را به بازی گرفته و سرگرم تان ساخته است. چشمان شما پر از تصاویر جوراجور و پر از خواهش است. هر آن به دنبال چیزی روانید. همواره در پیِ تملک و تصاحب اید. شما در جنگل اشیاء گم شده‌اید. در “چیز”ها غرق گشته‌اید. خواهش‌ها و خواستن‌ها، ذهن تان را تکه تکه کرده اند. و همواره در این شهرِبازی، از این بازی به آن بازی کشیده می‌شوید. زیرا پر از خواستن اید. فزون طلب شده‌اید. بندۀ اشیاءاید. این بازیِ خطرناک کار شما را ساخته است. “ألهکم التکاثر”. این فزون طلبی، شما را به بازی مرگباری کشانده است. سرگرم شده‌اید و از کار اصلی مانده‌اید. از “وحدت” فقط نامش را شنیده‌اید. از حقیقت آن بی خبرید. وحدت برایتان صرفاً یک واژه است، شما هرگز حقیقت آن را نچشیده‌اید. چه برخوردار از وجودی یکپارچه نیستید و پراکنده اید… و این #بیماری “تکاثر” است. دقت کن. “آیه” نمی‌ فرماید که تکاثر، به تو چیزی می‌دهد، می‌گوید تو را به #بازی می‌گیرد، فقط سرگرمت می‌کند. این دنیا به کسی چیزی نمی‌دهد، با او بازی می‌کند. چه کسی چه چیز دارد؟! در قبر خواهی دید که هیچ. “حتی زرتم المقابر ”. همه اش بازی بوده است. این فزون طلبی، فقط فرصت تو را بر باد داده و از “وصل” تو را بازداشته‌است. به جای #جذب آگاهی، جذب #توهّم کرده ای. جذب چیزهایی شده ای که از آن تو نیستند و روزی به راحتی تو را ترک کرده و محو می شوند …

@asrarmee

به مصر هُبُوط کنید!

”اِهبِطُوا مِصراً ”
(به مصر هُبُوط کنید!)
“هبوط” کردن، به معنای خروج از یک مرتبه ی متعالی روحی، و رفتن به مرحله ای پایین تر است. هبوط، یک #سقوط معنوی است. خروج از یک کیفیت لطیف، به کیفیتی ثقیل است. و “#مصر” همانطور که از ریشه ی واژه اش پیداست، خاک سیاه است! جهان غلظت است. و نمادی از ناسوت و دنیازدگی است. چه بسیار سالکانی که در سلوکشان صبر و متانت به خرج ندادند و دوباره به عالَم غلظت فرو افتادند. اینان همان کسانی اند که میانه ی راه، چیز فروتر را به حیات فراتر ترجیح دادند. پس آبادی باطن و رستگاری روح و طعام “واحد” را رها کردند و دوباره طالب خیار و سیر و عدس و طعام “کثرت” شدند. چه ندانستند که رهایی روح و نیل به نفس مطمئنه، با دنیازدگی و حُبّ آن هم سنخ نیست. پس اِهبِطُوا مِصراً، چه ما کسی را به زور بر مسیر #سلوک نگه نمی داریم!
@asrarmee

خانه هاشان را با دستان خودشان خراب می کنند!

”یُخرِبُونَ بُیُوتَهُم بِاَیدِیهِم ”
(خانه هاشان را با دستان خودشان خراب می کنند!)
گاه #انتقام و #تاوان دادن #ظالمان چنان ظریف و نامرئی شکل می گیرد که خانه هاشان را به دست خویش #خراب می کنند. این بدان معناست که خانه خرابی شان ریشه در وجود خودشان دارد، به سبب عملکرد سوءشان است و دشمن اصلی، دستاورد مخرّب شان است. چنین عاقبتی از آنِ اهل باطل است که البته غالباً هم از آن غافل اند. زیرا “حق” چنان مرموز و ناگهانی و از جایی وجودشان را فرا می گیرد که حسابش را نکرده اند. بدترین خانه خرابی ها، خانه خرابی باطن است. این نوع از #ویرانی پیش از آنکه در بیرون اتفاق بیفتد، در درون اتفاق افتاده است. وقتی بازتاب اعمالی همچون #حسد، #طمع، #کینه و #خشونت، بسوی صاحبش بازگردد، آن یک ویرانی و عذابی الیم است. چنین کسی پیوسته مضطرب و پریشان، ترسان و بی ثبات، بی یار و بی پناه، ظلمت زده و بی روح است. پس به سبب دستاوردهای اوصاف رذیله اش به #تاریکی بیشتر فرو خواهد رفت.

@asrarmee