احساس میکنم به طور خیلی مشخص، نشون داده شده که شاعران و کسایی که اهلِ شعر و نثر و... بودن کلا از حاکمیت کسی رویِ خودشون یا به قولی تحت کنترل بودن خوششون نمیومده و نمیاد.. به طور مثال.. شعرِ عصرِ عراقی، که نرم و برخوردار از معانی عمیق انسانی بوده..، شاعران اومدن از حاکمان و حکومت اعتراض کردن و در نتیجه ی این اعتراض، قصیده که قبل از اون در خدمت و ستایشِ فرمانروایان بوده.. کمرنگ شده و به جاش، غزل که زبانِ دل و عشق بوده، گسترش پیدا کرده.. :)✨