ما راه می‌رفتیم و زندگی نشستن بود...
ما می‌دویدیم و زندگی راه رفتن بود...
ما می‌خوابیدیم و زندگی دویدن بود...
در سکوت بی‌پایان کویر،
جایی که آفتاب می‌تابد و رمل‌ها نجوا می‌کنند،
پای برهنه‌مان بر داغی زمین گذاشته‌ایم،
شاید رنجی کوچک از جنس زمین را لمس کنیم
و شاید جایی در این سکوت،
پاسخ آن پرسشی را بیابیم
که در میان شتابِ زندگی جا گذاشتیم.
نه... انسان هیچ‌گاه برای خود مأمن خوبی نبوده است؛
اما شاید کویر، ما را برای لحظه‌ای به خویشتن خویش نزدیک کند.
@Aria_Camper
ما می‌دویدیم و زندگی راه رفتن بود...
ما می‌خوابیدیم و زندگی دویدن بود...
در سکوت بی‌پایان کویر،
جایی که آفتاب می‌تابد و رمل‌ها نجوا می‌کنند،
پای برهنه‌مان بر داغی زمین گذاشته‌ایم،
شاید رنجی کوچک از جنس زمین را لمس کنیم
و شاید جایی در این سکوت،
پاسخ آن پرسشی را بیابیم
که در میان شتابِ زندگی جا گذاشتیم.
نه... انسان هیچ‌گاه برای خود مأمن خوبی نبوده است؛
اما شاید کویر، ما را برای لحظه‌ای به خویشتن خویش نزدیک کند.
@Aria_Camper
