Бир куни Мусо пайғамбар ёлғиз ўзи тоғу тошларда кетаётиб бир чўпонга дуч келипти. Чўпон қўлларини осмонга кўтариб, Худога нола қиларди: Эй Художон, Сен қаердасан, кел, сочларингни битдан тозалай, қулоқларингни тозалаб қўяй, сенга чориқ тикиб берай, ва наинки ўз жоним, балки қўйларим, фарзандларим ҳам сенга қурбон бўлсин. Қаердасан, бориб, дастёринг бўлсам, сут қаймоқларим билан қорнингни тўйдирсам, бошинг оғриса, силаб сийпасам, юз кўзингдан ўпсам. Оёқларингни уқаласам...”
“Буларни эшитган Мусо чўпонни койиб кетипти. Эй, гумроҳ, тўхта! Сен нималар деяпсан ўзи? Ахир Худо чориқ ҳам, тўн ҳам киймайди, емайди ҳам, ичмайди ҳам, Уни нега ўзингга ўхшатасан. У Қуёш мисоли, сен эса мисоли бир чивинсин...” Чўпон бу гапларни эшитиб хижодатдан уялиб, қаттиқ хафа бўлганча жим қолипти. Кейин Мусо унга бирнечта дуони ўргатиб, қайтиб кетипти.
Ўша куни кечаси Мусо овоз эшитипти. Бу Парвардигори оламнинг овози эди.
“Эй Мусо, сен нима қилиб қўйдинг? Сен чўпонни мен учун нақадар қадрли эканини билмасдан уни койидинг. У балки қоидага мувофиқ дуо қила олмагандир ҳам, лекин у оташин сўзлаётган эди. Унинг қалби, ниятлари тоза эди. Балки унинг сўзлари сенинг қулоқларингга шаккоклик бўлиб эшитилгандир, лекин Мен учун улар ширин шаккоклик эди".
Мусо а.с. ўзи хато қилиб қўйганини дархол тушунди. Эртаси эрта билан туриб, тоққа, чўпон билан учрашган ерига борди. Уни топди. Бу сафар чўпон у айтгандай дуо ўқирди. У эҳтироссизгина қилиб, тушунарсиз жумлаларни валдирарди. Қилган ишидан афсусланган Мусо а.с. чўпонни елкасидан қоқипти ва депти: "Дўстим, мен сенга ноҳақлик қилибман. Илтимос, мени кечир. Сен ўзинг билганингдай дуо қил. Худо учун асосийси шу."
Буни эшитиб, чўпон енгил тортипти. Аммо у аввалги ўз дуосига қайтмапти. Лекин Мусо ўргатган дуо ҳам унга маъқул кўринмапти. У Худо билан гаплашмоқнинг бошқа усулини топипти. Чунки, Худога беғубор ишқи ёққанидан энди ўзининг аввалги ширин шаккоклиги даражасидан юқорироқ поғонага кўтарилган эди."
- Бундан кўринадики, одамлар Худо билан қандай гаплашишларига қараб ҳукм чариш керак эмас экан.
https://t.me/joinchat/AAAAAEziDHu2dIBV1tvDjA
“Буларни эшитган Мусо чўпонни койиб кетипти. Эй, гумроҳ, тўхта! Сен нималар деяпсан ўзи? Ахир Худо чориқ ҳам, тўн ҳам киймайди, емайди ҳам, ичмайди ҳам, Уни нега ўзингга ўхшатасан. У Қуёш мисоли, сен эса мисоли бир чивинсин...” Чўпон бу гапларни эшитиб хижодатдан уялиб, қаттиқ хафа бўлганча жим қолипти. Кейин Мусо унга бирнечта дуони ўргатиб, қайтиб кетипти.
Ўша куни кечаси Мусо овоз эшитипти. Бу Парвардигори оламнинг овози эди.
“Эй Мусо, сен нима қилиб қўйдинг? Сен чўпонни мен учун нақадар қадрли эканини билмасдан уни койидинг. У балки қоидага мувофиқ дуо қила олмагандир ҳам, лекин у оташин сўзлаётган эди. Унинг қалби, ниятлари тоза эди. Балки унинг сўзлари сенинг қулоқларингга шаккоклик бўлиб эшитилгандир, лекин Мен учун улар ширин шаккоклик эди".
Мусо а.с. ўзи хато қилиб қўйганини дархол тушунди. Эртаси эрта билан туриб, тоққа, чўпон билан учрашган ерига борди. Уни топди. Бу сафар чўпон у айтгандай дуо ўқирди. У эҳтироссизгина қилиб, тушунарсиз жумлаларни валдирарди. Қилган ишидан афсусланган Мусо а.с. чўпонни елкасидан қоқипти ва депти: "Дўстим, мен сенга ноҳақлик қилибман. Илтимос, мени кечир. Сен ўзинг билганингдай дуо қил. Худо учун асосийси шу."
Буни эшитиб, чўпон енгил тортипти. Аммо у аввалги ўз дуосига қайтмапти. Лекин Мусо ўргатган дуо ҳам унга маъқул кўринмапти. У Худо билан гаплашмоқнинг бошқа усулини топипти. Чунки, Худога беғубор ишқи ёққанидан энди ўзининг аввалги ширин шаккоклиги даражасидан юқорироқ поғонага кўтарилган эди."
- Бундан кўринадики, одамлар Худо билан қандай гаплашишларига қараб ҳукм чариш керак эмас экан.
https://t.me/joinchat/AAAAAEziDHu2dIBV1tvDjA
