⚜️Амри Маъруф⚜️

٢ - عن عائشة أم المؤمنين رَضِي ضِيَ اللّٰهُ عَنْهَا: أنّ أزْواجَ النَّبِيّ صَلَّى اللّٰه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ. كُنَّ يَخْرُجْنَ باللَّيْلِ إذا تَبَرَّزْنَ إلى المَناصِعِ وهو صَعِيدٌ أفْيَحُ فَكانَ عُمَرُ يقولُ للنبيِّ صَلَّى اللّٰه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: احْجُبْ نِساءَكَ، فَلَمْ يَكُنْ رَسولُ اللهِ يَفْعَلُ، فَخَرَجَتْ سَوْدَةُ بنْتُ زَمْعَةَ، زَوْجُ النبيِّ صَلَّى اللّٰه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، لَيْلَةً مِنَ اللَّيالِي عِشاءً، وكانَتِ امْرَأَةً طَوِيلَةً، فَناداها عُمَرُ: ألا قدْ عَرَفْناكِ يا سَوْدَةُ، حِرْصًا على أنْ يَنْزِلَ الحِجابُ، فأنْزَلَ اللهُ آيَةَ الحِجابِ..

(📚صحيح البخاري ١٤٦)

2 - Ҳадис!
Ҳазрати Ъоиша разиялоҳу ъанҳаа мефармояд, ки ҳамсарони Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ҳар вақте, ки нияти қазои ҳоҷат мекардан, дар ҳангоми шаб берун мешуданд, ва мерафтанд ба тарафи маносеъ ( як маконе аст дар шаҳри Мадинаҳи мунаввараҳ, дар сарзамини бақи) ки замини соф ва кушод аст, ва ҳазрати Ъумар, разияллоҳу ъанҳу, барои Наби Акрам саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, мегуфтанд, ки ҳамсарҳои худро амр ба (пушидани) ҳиҷҷоб кун! Ва Наби Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ин корро анҷом намедод. ( На ба хотири нописанд донистани ҳиҷоб, балки то ин вақт ҳукми ҳиҷоб барояш нозил нашуда буд, ва ӯ наметавонист дар шариъат ба ғайр аз иҷозати Аллоҳи мутаъаал, ҳукмеро содир кунад, ва мунтазири фармони Аллоҳи мутаъаал буд.) Як шабе аз шабҳо Савда бинти замъа ҳамсари Наби Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, дар вақти ъишо аз хона берун шуданд, ва эшон зани қомат баланд буданд, ва ӯро ҳазрати Ъумар, разияллоҳу ъанҳу диданд ва садо зада гуфтанд!
Эй Савда мо шуморо шинохтем, (ва ин ъамалро ба ин хотир анҷом доданд, ки ҳарис ба нозил шудани ояти ҳиҷоб буданд.) Ва баъд аз ин Аллоҳи мутаъаал, ояти ҳиҷҷобро нозил фармуданд.

[📚 - Саҳеҳи Бухорӣ - 146].

Ва ҳамчунин Аллоҳи мутаъаал дар қур-они карим сураи 33 ояти 59 мефармояд.

﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِن جَلَابِيبِهِنَّ ذَلِكَ أَدْنَى أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا﴾

"Эй Паёмбар, ба занон ва духтарони худ ва ба занҳои муминҳо бигу, ки чодарҳои худро бар (сари) худ биандозанд. Ва ин кор (барои онҳо) беҳтар аст, ки онҳо бо покдомани шинохта шаванд. Ва мавриди азиият ва озори дигарон қарор нагиранд. Ва Аллоҳ, ғафуру раҳим аст."

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

#Вақти_намоз барои фардо Душанбе:
🌄Бомдод: 05:03 то 06:39
🔆Пешин: 12:40 то 15:57
🔅Аср: 15:58 то 17:42
🌇Даромадани Офтоб хoндани намоз мумкин нест (макрӯҳ) аз 17:43 то 17:53
🌆Шом: 17:54 то 18:34
🌃Хуфтан: 19:24 то 05:02


Хондани намоз барои муъминон дар вақташ фарз аст!

Шаҳрҳое ки вақташон пеш аз Душанбе аст:
Истаравшан-5 дақиқа
Кӯлоб- 5 дақиқа
Хуҷанд- 7 дақиқа
Рашт -7 дақиқа
Конибодом-9 дақиқа
Исфара-9 дақиқа
Ашт-9 дақиқа
Хоруғ-12 дақиқа
Мурғоб- 20 дақиқа

Шаҳрҳое ки вақташон баъд аз Душанбе аст:
Қурғонтеппа-4 дақиқа
Панҷакент-5 дақиқа
Шаҳритуз-5 дақиқа
Айнӣ-5 дақиқа

📚Аз Абдуллоҳ Ибни Умар (р) нақл аст, ки Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармуд:
Намози бо ҷамоат аз намози танҳогузор 27 дараҷа афзалтар аст.
#Бухорӣ 645
┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

🌹Чанд нуқтаи муҳим аз як Шайхи бузург.

🎐 Нуқтаи-1:
Агар ба қадри тарсидан аз як ақраб, аз азоби Худо битарсем, олам ислоҳ мешавад.

🎐Нуқтаи-2:
Ту барои Худо бош, Худо ва ҳамаи малоикаш баро ту хоҳад буд.
« مَن كانَ لله ، كان الله لَه».

🎐 Нуқтаи-3:
Саъй кунед сифоти Худои дар шумо зинда шавад; Худованд карим аст, Шумо ҳам карим бошед, раҳим аст, раҳим бошед.
Ситора аст, ситора бошед.

🎐 Нуқтаи-4 :
Дил ҷои Худост, соҳиби ин хона Худост. Онро иҷора надиҳед.

🎐 Нуқтаи-5:
Корро фақат барои ризои Худо анҷом диҳед, на барои савоб ё тарс аз ҷаҳанам.

🎐 Нуқтаи-6:
Агар инсон алоқае ба ғайри Худо надошта бошад, нафс ва шайтон зӯрашон ба ӯ намерасад.

🎐 Нуқтаи-7 :
Агар касе бари Худо кор кунад, чашму дилаш боз мешавад.

🎐 Нуқтаи-8 :
Агар мувозиби дилатон бошед ва ғайри Худоро дар он роҳ надиҳед, онҷоро дигарон намебинанд шумо мебинед. Онҷо дигарон намешунаванд, шумо мешунавед.

🎐 Нуқтаи-9:
Ҳар коре мекунед нагӯед: "ман кардам", бигӯед: «Лутфи Худост» Ҳамаро аз Худо бубинед.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Ба ин хотир, ки чеҳраи келин дар назди инҳо боз аст.
Барои ҳамин чигунае, ки як шахс аз марг мегурезад, барои келин воҷиб аст, ки аз инҳо фирор кунад.
Чунки инҳо дини келинро дар дохили қалбаш ҳалок мегардонанд, ва сипас қалбаш фасод мегардад, ва мемирад.
Чунки мавти дин, дар қалбҳо сурат мегирад. Ва қалби зан мемирад ва фасод мешавад.

Ва айни ҳол мо мебинем, ки аксари занҳо дар ин замони мо бо хешовандони шавҳараш чунон рафтор ва гуфтор ва чақ чақу шухию бози мекунанд, ки, ҳатто бо шавҳари худаш ингуна рафтор намекунад.

Албатта ин ъамал барои келин бисёр бад аст.
Чунки салом кардани зан бо марди номаҳрам мавт аст.

Ва лабханд задани зан ба тарафи марди номаҳрам мавт аст.
Нишастани зан ҳамроҳӣ марди номаҳрам мавт аст, ки бо ин гуна ъамал зан динашро ҳалок мекунад.
Барои ҳамин даромадани хешони шавҳар ба назди келин ҷоиз нест, чунки дар ин ъамал фитнаҳ ва шарр ошкорро дида мешавад, ва ҳалокат дар ҳамин аст.

Ва боз ҳалокат ба ин хотир гуфта мешавад, ки шояд ба сабаби даромадан ва баромадани хешовандони шавҳар ва сӯҳбат кардани келин бо онҳо сабаб шавад, ки шайтон онҳоро мушавваш ба зино кунад, ва сипас сангсор карда шаванд ва ба ҳалокат бирасанд.

Ва боз ҳалокат ба ин хотир гуфта мешавад, ки шояд шавҳари зан рӯзе аз рӯзҳо ҳамсарашро дар назди бародаронаш дилгарм бубинад ва ё гумони бад бубарад ва дар қалбаш шак пайдо шавад, ва ӯро талоқ бидиҳад, ва ё ӯро латукуб карда ба ҳалокат бирасонад.

Ва фоидаҳои ин ҳадис хеле бисёр аст.
Яке аз фоидаҳои ҳадис ин аст, ки даромадани марди номаҳрам ба назди зани номаҳрам манъ аст.
Ва даромадани хешони шавҳар ба назди зани бародарашон манъ аст.

Ва фоидаи дувуми ин ҳадис ин аст, ки мард набояд ба хонай зани аккаш ва ё ба хонай зани додараш дарояд ва бо онҳо хилват кунад.
Чункм ҳаром аст хилват кардан бо зани бародар дар як хонаи танҳо.

Фоидай сеюмаш ин аст, ки
Шариъати Исломӣ дар тамоми корҳо девореро дар байни кори гуноҳ мегузорад, ки инсон аз он девор ҳаққи гузаштан ба дигар тарафро надорад.
Ва агар рафту гузарад муртакиби гуноҳ мешавад.
Чунки Аллоҳи мутаъаал барои зану марди муумин ва муумина гуфтааст, ки чашмҳояшонро фурӯ бубаранд, ва ба тарафи занони номаҳрам ва ё ба тарафи мардони номаҳрам нигоҳ накунанд, то ин, ки фарҷҳояшонро ҳифозат бикунанд.

Шариъати Исломи ҳатто барои занон ъатр истеъмол карданро барои баромадан ба кӯчаҳо манъ фармудааст ва деворе байни ин ъамал гузоштааст.

Ва ҳатто Шариъати Исломӣ ҳиҷобро барои занон деворе қарор додааст, ки чеҳра ва андоми занонро аз чашми номаҳрамон муҳофизат мекунад.

Чуноне, ки агар дег сарпӯш надошта бошад шояд дохилӣ дег чизе афтат.
Ва ё агар сандуқ набошад либосҳо чангу ғубор мегиранд ва агар бом набошад ҳамай борон дохилӣ хона мечакад. Ва агар парда набошад дохилӣ хона дида мешавад.
Ва агар қанд ё шакалод дар дохили қоғазаш маҳкам набошад, мурчаҳо ба ӯ ҳуҷум мекунанд.
Ба ҳамин мисол Аллоҳи мутаъаал ҳиҷобро барои занони муумина ва солиҳа деворе сохтааст, ки пушти он девор пинҳон шаванд ва аз нигҳи чашми номаҳрамон солим бимонанд.

Фоидай чаҳоруми ин ҳадис ин аст, ки дар ҳар ҷое, ки кори шарр ва ё ғайбат ва ё фитнаҳ ва ё ҷанҷоле бошад, яъне - дар ҳар ҷое, ки кори гуноҳе бошад, бояд мо худро аз ин кори гуноҳ ё аз ингуна макони гуноҳ дур бисозем.
Ва ё ин, ки ин ъамали шарро ба воситаи зӯру бозу манъ кунем.
Агар чунин тавонро надошта бошем, бо забонамон он кори гуноҳро манъ кунем.

Феълан мо шоҳиди ин ҳадис шудем, ки саҳобаи киром дар ҳол мутаваҷҷеҳ шуданд ва савол карданд чаро?

Чунки онҳо побанди дин буданд ва тақво доштанд ва динро ба хотири ъамал кардан меомӯхтанд.
То ин, ки шакку шубҳа аз қалбашон дур шавад.

Баракаллоҳу фикум.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Танҳо наздикони келин ба монанди додари келин ва аккаи келин ва падари келин ва тағои келин ва ъамаки келин ва хусураш ва писарони шавҳараш аз зани дуюм ва сеюм ва чаҳорумаш бошанд, метавонанд ба назди келин дароянд ва бо ӯ сӯҳбат кунанд.
Чунки инҳо барои келин ҳалокат ва мавт ба ҳисоб намераванд, чуноне, ки дар охири ҳадис зикр шудааст.

Дар ғайри инҳо каси дигаре, ки номаҳрам бошад наметавонад бо келин хилват кунад ва ё бо дасташ ҳамроҳи келин салом кунад ва ё бо келин сӯҳбат кунад.
Чунки инҳо барои келин ҳалокат ё мавт ба ҳисоб мераванд.

Ибни Ъараби мегӯяд, ки ин калимаеро, ки ъарабҳо мегӯянд!
Яъне - (Асадул мавт, яъне - шери мавт мегӯянд.
Ба ин маъно, аст, ки чеҳраи шер ба монанди мавт мебошад.

Қозӣ Ъаёз мегӯяд, ки хилват кардани келин бо хешовандони шавҳар, инсонро ба фитна дучор мекунад ва динашро ба ҳалокат мебарад.
Пас ҳалок гардонидани дин ба монанди мавт мебошад.
Ва ин сахтгири ба ин хотир аст, ки дигар ҷуръати хилват карданро надошта бошанд.
Ва дигар ҳаргиз бо келин хилват накунанд.

Аммо тафсири сухани Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ки гуфт!

(الْحَمْوُ المَوْتُ - Алҳаму Алмавт)

Ин аст, ки шумо бар ҳазар бошед, аз даромадан ба назди занони номаҳрам.
Ва ин манъе, ки Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, барои дохил шудан ба назди занони номаҳрам кардааст, аз боби авло воҷиб мебошад ҳукмаш.

Ва ҳамин марди Ансори барои хубтар фаҳмидан аз Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, калимаи
( الْحَمْوُ المَوْتُ)
савол кард.
Чунки фикр мекард, ки хешовандони шавҳар барои келин шояд шомили ҳалокат набошанд.

Барои ҳамин Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, марди Ансориро таакид карда гуфт, ки ҳалокат дар ҳаминҳо мебошад.
Барои инҳо даромадан ба назди келин ва ё салом кардан бо келин ҳаргиз ҷоиз намебошад.
Ва ин наҳеро, ки Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам карданд, бе аҳамиятиро ва бе парвоиро ва осонгириро аз байн мебарад, ва воҷиб мегардонад ҳукмашро.

Ба ҳамин хотир Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам амр карданд, ки бо диққат бошед, ки бе парвои
Ва бе аҳамияти роҳ надиҳед, ки ҳалокат дар ҳамин аст.

Чигунае, ки як шахс ба шер наздик намешавад ва ё ба оташ наздик намешавад ва ё ба чизҳои электрикӣ даст намерасонад ва ё аз ғарқ шудан метарсад ва ба дарё наздик намешавад, ва чигунае, ки аз баландии кӯҳ ба поён намепарад, чунки метарсад, ки ҳалок мешавад.
Ва ё суръати мошинро баланд намекунанд аз тарси оне, ки ба садама дучор мешавам гуфта.

Ба ҳамин гуна хешони шавҳар бояд аз даромадан ба назди келин тарс дошта бошанд.

Имом Навави раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!

الْحَمْوُ المَوْتُ
Маънояш ин аст, ки тарси
хешовандони шавҳар зиёдатар аст, аз бегонагон.
Чунки инҳо ба фитна ва шарр воқеъ мешаванд, ва шарру фитнаҳ дар инҳо аз бегонагон дида зиёдатар мебошад.
Чунки инҳо нисбат ба бегонагон рафту омад ва нишасту хезашон бо келин зиёдтаар аст.
Ва дар ин кор дасти дарозтаре доранд.

Ва мурод аз маънеи калимаи

(الحَمْوُ - Алҳамву)

Хешовандони шавҳар мебошад.
Ғайр аз падари шавҳар ва ғайр аз писарони шавҳараш, ки аз ҳамсарони дигараш бошанд.

Чунки инҳо барои келин маҳрам ба ҳисоб мераванд.
Ва бо инҳо хилват кардан ва салом кардан ва сӯҳбат кардан ҷоиз мебошад.
Чунки инҳоро ба мавт тавсиф карда намешавад.

Ва мурод аз хешовандони шавҳар бародарони шавҳар ва ъамаку тағо ва писар ъамаку, писар тағо, ва писари хола ва писари ъамма мебошанд.

Чунки инҳо аз ҷумла касоне ҳастанд, ки барои зан маҳрам ба ҳисоб намераванд.
Ва ҳалокат дар ҳаминҳо мебошад.
Яъне - мавт ҳаминҳо мебошанд.

Яъне аз бегонагон дида бояд дар аввалин фурсат инҳо бо келини хона хилват ва рафту омад накунанд.

Чунки бегонагон ин имконеро, ки инҳо доранд онҳо надоранд.
Чунки шахси бегона ба хонаи дигаре бидуни иҷозати соҳибхона даромада наметавонад.

Ногуфта намонад, ки савол инҷост.
Чаро хешовандони шавҳарро Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба мавт ташбеҳ дод?

عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍرضي الله عنه : أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ: إِيَّاكُمْ وَالدُّخُولَ عَلَى النِّسَاءِ. فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الأَنْصَارِ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَفَرَأَيْتَ الْحَمْوَ؟ قَالَ: الْحَمْوُ الْمَوْتُ.
(بخارى - 5232).
(مسلم - 2172).

Хадис!
Аз Ъуқбаҳ ибни Ъомир разияллоҳу ъанҳу ривоят аст, ки Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуданд!
Нигоҳ доред худатонро аз даромадан ба назди занони (бегона).
Марде аз Ансор пурсид!
Эй Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам.
Назари шумо дар мавриди хешовандони шавҳар, (мисли бародари шавҳар ва ъамаки шавҳар, ва писар ъамаки шавҳар, ва писари хоҳари шавҳар, оё метавонанд бо келин хилват кунанд ва ё суҳбат кунанд ва ё салом кунанд?)
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Ҳалокат дар ҳамин аст!

(Яъне келини хона фақад метавонад хусурашро бинад, ва писарони шавҳарашро, ки аз ҳамсари дуюм ё сеюм ё чаҳорумаш бошанд тамом. Боқӣ аз хешони шавҳар касе ҳақ надорад, ки бо келин хилват кунад ва ё сӯҳбат кунад ва ё салом кунад).

(Бухори - 5232).
(Муслим - 2172).

Шарҳ!
Ногуфта намонад, ки
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, моро аз даромадан ба назди занони бегона бар ҳазар кардааст.
Ва низ танҳо монданро ҳамроҳи занони номаҳрам дар як хона манъ фармудааст.
Ва сипас марде аз Ансор барои ъаниқ кардани ин масъала, аз Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, савол мекунад ва мегӯяд, ки назари шумо дар мавриди бародари шавҳар, ва ъамаки шавҳар ва тағой шавҳар, ва писар ъамакҳои шавҳар ва писар холаҳои шавҳар ва писарони тағои шавҳар чист?
Оё келини хона метавонад бо инҳо хилват кунад ва ё салом кунад ва ё сӯҳбат кунад?
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар ҷавоби саволи ин марди Ансори гуфт!
Ҳалокат дар ҳамин аст.
Яъне - хешовандони шавҳар, барои зан мавт мебошанд яъне - ҳалокат мебошанд.
Ва даромадани инҳо ба назди келин корест ноҷоиз ва корест зишту баду фасод.

Ва ногуфта намонад, ки ҳозир дар байни мардуми мо ин фитнаҳо ба таври ошкор дида мешавад, то ҷое, ки намедонанд, ки ин кори гуноҳ аст.
Барои ҳамин даромадани ин шахосони дар боло зикр шуда, ба назди келин, ва хилват кардани инҳо ҳамроҳи келин, як фитнаи бузурге мебошад.
Барои ҳамин шахсони номаҳрам ҳақ надоранд, ки ба назди зани номаҳрам дароянд.

Ъуламои ҳадис ва хосатан Лайс ибни Саъд дар борай маънеи

(الْحَمْوُ الْمَوْتُ - Алхамвул мавт)

Чунин гуфтааст, ки Ҳамву бародари шавҳар аст, ва бародари хешони шавҳар мебошад.
Барои ҳамин аҳли луғат дар маънеи калимаи ( أحماء - Аҳмаа-а) иттифоқи назар кардаанд, ки хешовандони шавҳар мебошанд.
Ба монанди бародар ва падар ва ъамак ва тағо ва писари тағо ва писари ъамак ва ба монанди ҳаминҳо мебошанд.
Аммо дар инҷо падари шавҳар ва писарони шавҳар аз дигар ҳамсаронаш хориҷ мебошанд.
Пас Маънои (الْحَمْوُ المَوْتُ)
ин аст, ки хавфу тарс зиёдтар аз ҷониби хешовандони шавҳар бар ғайри хешовандони шавҳар мебошад, ки сабаби ҳалокати келин мегардад.
Чунки сӯҳбат кардан бо инҳо шарру фасоди меорад, ва дар аксари ҳолатҳо фитна аз доштани вақт ва аз макон доштан, ва аз чақ чақ кардан ва аз даромадан ва баромадан ба назди занони номаҳрам ва ба назди келини хона сурат мегирад, ки дар натиҷа овоза ва гапу гапчаҳо зиёда мешавад, ва сипас сабаби рехтани обуру ва шармандаги ва беномусии келин мегардад, ки ҳалокат дар ҳамин аст.

Барой ҳамин чигунае, ки инсон аз марг метарсад, зан бояд аз хешовандони шавҳараш ба монанди марг тарс дошта бошад, ва ҳаргиз худашро бар инҳо наздик накунад.
Ва худашро ба инҳо нишон надиҳад ва бо инҳо сӯҳбат ва хилват накунад.

Ва ҳамчунин бояд бародарони шавҳар мутаваҷҷеҳ бошанд, ҳарчизеро, ки барои худашон дӯст намедоранд барои дигарҳо низ дӯст надоранд.

Ногуфта намонад, ки чуноне, ки хешовандони зан имкони даромадан ва баромаданро доранд.
Бегонагон ҳаргиз чунин имконро надоранд.
Барои ҳамин хешовандони зан бояд диққат кунанд, ки сабаби рехтани обруй келини хона нашаванд.

و قال شيخ الإسلام ابن تيمية رحمه الله تعالى.

و كثير من المنتسبين إلى العلم يبتلى بالكبر،
كما يبتلى كثير من أهل العبادة بالشرك، و لهذا آفة العلم الكبر، وآفة العبادة الرياء، و هٰؤلاء يحرمون حقيقة العلم.


( الرد على الشاذلي - 207).


Ибни Таймия раҳимаҳуллоҳу таъаала мефармояд!

Ва бисёр касоне, ки аз аҳли ъилм ҳастанд, онҳо ба кибр мубтало шуданд.
(Яъне - дар вуҷуди бисёре аз аҳли ъилм, ба сабаби оне, ки ъилм дорем гуфта, ба кибр мубтало шуданд).

Ҳамчуноне, ки мубтало шуданд, зиёде аз аҳли ъибодат ба ширк.
(Яъне - зиёданд касоне, ки ъобид ҳастанд, ба сабаби худнамои ба ширк мубтало шудаанд).

Барои ҳамин офати ъилм кибр аст.
(Яъне - мусибати ъилм, дучор шудан ба кибр аст).
Ва офати ъибодат риё аст.
(Ва ҳамчунин мусибати ъибодат дучор шудан ба риё аст. Яъне худнамои кардан дар ъибодат риё аст, ва риё ширки асғар аст.)

Ва ҳамин ду гурӯҳ, ҳаром мекунанд ҳақиқати ъилмро.

( الرد على الشاذلي - 207).

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

27 - عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُ قَالَ : قَالَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: (آيَةُ الْمُنَافِقِ ثَلاَثٌ: إِذَا حَدَّثَ كَذَبَ، وَإِذَا وَعَدَ أَخْلَفَ، وَإِذَا اؤْتُمِنَ خَانَ).
(بخارى - 33).
(مسلم - 59).
( متفقٌ عَلَيهِ).

Хадис!
Аз Абуҳурайраҳ, разияллоҳу ъанҳу ривоят аст, ки гуфт! Расулуллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, Фармуд!
Ъаломати шахси мунофиқ се чиз мебошад.
(яъне - ҳамин се ъаломат дар ҳар шахсе, ки дида шавад, пас дар он шахс нишонаҳой мунофиқин вуҷуд дорад).
1) - Вақте, ки сухан мегӯяд, дар сухан гуфтанаш дурӯғ мегӯяд.
2) - Ва вақте, ки ваъдаҳ медиҳад хилофи мекунад.
(яъне - ваъдаҳ хилоф мебошад).
Ва вақте, ки барой ӯ ягон чизеро амонат медиҳанд, хиёнат мекунад.
(яъне - хиёнат кор мебошад).

Мунофиқ се нишона дорад! Чун сухан гӯяд, дурӯғ мегӯяд. Ва агар ваъдаҳ диҳад, хилоф мекунад.
Ва дар амонат хиёнат мекунад.
(Бухори - 33).
(Муслим - 59).

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Ба ин хотир, ки чеҳраи келин дар назди инҳо боз аст.
Барои ҳамин чигунае, ки як шахс аз марг мегурезад, барои келин воҷиб аст, ки аз инҳо фирор кунад.
Чунки инҳо дини келинро дар дохили қалбаш ҳалок мегардонанд, ва сипас қалбаш фасод мегардад, ва мемирад.
Чунки мавти дин, дар қалбҳо сурат мегирад. Ва қалби зан мемирад ва фасод мешавад.

Ва айни ҳол мо мебинем, ки аксари занҳо дар ин замони мо бо хешовандони шавҳараш чунон рафтор ва гуфтор ва чақ чақу шухию бози мекунанд, ки, ҳатто бо шавҳари худаш ингуна рафтор намекунад.

Албатта ин ъамал барои келин бисёр бад аст.
Чунки салом кардани зан бо марди номаҳрам мавт аст.

Ва лабханд задани зан ба тарафи марди номаҳрам мавт аст.
Нишастани зан ҳамроҳӣ марди номаҳрам мавт аст, ки бо ин гуна ъамал зан динашро ҳалок мекунад.
Барои ҳамин даромадани хешони шавҳар ба назди келин ҷоиз нест, чунки дар ин ъамал фитнаҳ ва шарр ошкорро дида мешавад, ва ҳалокат дар ҳамин аст.

Ва боз ҳалокат ба ин хотир гуфта мешавад, ки шояд ба сабаби даромадан ва баромадани хешовандони шавҳар ва сӯҳбат кардани келин бо онҳо сабаб шавад, ки шайтон онҳоро мушавваш ба зино кунад, ва сипас сангсор карда шаванд ва ба ҳалокат бирасанд.

Ва боз ҳалокат ба ин хотир гуфта мешавад, ки шояд шавҳари зан рӯзе аз рӯзҳо ҳамсарашро дар назди бародаронаш дилгарм бубинад ва ё гумони бад бубарад ва дар қалбаш шак пайдо шавад, ва ӯро талоқ бидиҳад, ва ё ӯро латукуб карда ба ҳалокат бирасонад.

Ва фоидаҳои ин ҳадис хеле бисёр аст.
Яке аз фоидаҳои ҳадис ин аст, ки даромадани марди номаҳрам ба назди зани номаҳрам манъ аст.
Ва даромадани хешони шавҳар ба назди зани бародарашон манъ аст.

Ва фоидаи дувуми ин ҳадис ин аст, ки мард набояд ба хонай зани аккаш ва ё ба хонай зани додараш дарояд ва бо онҳо хилват кунад.
Чункм ҳаром аст хилват кардан бо зани бародар дар як хонаи танҳо.

Фоидай сеюмаш ин аст, ки
Шариъати Исломӣ дар тамоми корҳо девореро дар байни кори гуноҳ мегузорад, ки инсон аз он девор ҳаққи гузаштан ба дигар тарафро надорад.
Ва агар рафту гузарад муртакиби гуноҳ мешавад.
Чунки Аллоҳи мутаъаал барои зану марди муумин ва муумина гуфтааст, ки чашмҳояшонро фурӯ бубаранд, ва ба тарафи занони номаҳрам ва ё ба тарафи мардони номаҳрам нигоҳ накунанд, то ин, ки фарҷҳояшонро ҳифозат бикунанд.

Шариъати Исломи ҳатто барои занон ъатр истеъмол карданро барои баромадан ба кӯчаҳо манъ фармудааст ва деворе байни ин ъамал гузоштааст.

Ва ҳатто Шариъати Исломӣ ҳиҷобро барои занон деворе қарор додааст, ки чеҳра ва андоми занонро аз чашми номаҳрамон муҳофизат мекунад.

Чуноне, ки агар дег сарпӯш надошта бошад шояд дохилӣ дег чизе афтат.
Ва ё агар сандуқ набошад либосҳо чангу ғубор мегиранд ва агар бом набошад ҳамай борон дохилӣ хона мечакад. Ва агар парда набошад дохилӣ хона дида мешавад.
Ва агар қанд ё шакалод дар дохили қоғазаш маҳкам набошад, мурчаҳо ба ӯ ҳуҷум мекунанд.
Ба ҳамин мисол Аллоҳи мутаъаал ҳиҷобро барои занони муумина ва солиҳа деворе сохтааст, ки пушти он девор пинҳон шаванд ва аз нигҳи чашми номаҳрамон солим бимонанд.

Фоидай чаҳоруми ин ҳадис ин аст, ки дар ҳар ҷое, ки кори шарр ва ё ғайбат ва ё фитнаҳ ва ё ҷанҷоле бошад, яъне - дар ҳар ҷое, ки кори гуноҳе бошад, бояд мо худро аз ин кори гуноҳ ё аз ингуна макони гуноҳ дур бисозем.
Ва ё ин, ки ин ъамали шарро ба воситаи зӯру бозу манъ кунем.
Агар чунин тавонро надошта бошем, бо забонамон он кори гуноҳро манъ кунем.

Феълан мо шоҳиди ин ҳадис шудем, ки саҳобаи киром дар ҳол мутаваҷҷеҳ шуданд ва савол карданд чаро?

Чунки онҳо побанди дин буданд ва тақво доштанд ва динро ба хотири ъамал кардан меомӯхтанд.
То ин, ки шакку шубҳа аз қалбашон дур шавад.

Баракаллоҳу фикум.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Танҳо наздикони келин ба монанди додари келин ва аккаи келин ва падари келин ва тағои келин ва ъамаки келин ва хусураш ва писарони шавҳараш аз зани дуюм ва сеюм ва чаҳорумаш бошанд, метавонанд ба назди келин дароянд ва бо ӯ сӯҳбат кунанд.
Чунки инҳо барои келин ҳалокат ва мавт ба ҳисоб намераванд, чуноне, ки дар охири ҳадис зикр шудааст.

Дар ғайри инҳо каси дигаре, ки номаҳрам бошад наметавонад бо келин хилват кунад ва ё бо дасташ ҳамроҳи келин салом кунад ва ё бо келин сӯҳбат кунад.
Чунки инҳо барои келин ҳалокат ё мавт ба ҳисоб мераванд.

Ибни Ъараби мегӯяд, ки ин калимаеро, ки ъарабҳо мегӯянд!
Яъне - (Асадул мавт, яъне - шери мавт мегӯянд.
Ба ин маъно, аст, ки чеҳраи шер ба монанди мавт мебошад.

Қозӣ Ъаёз мегӯяд, ки хилват кардани келин бо хешовандони шавҳар, инсонро ба фитна дучор мекунад ва динашро ба ҳалокат мебарад.
Пас ҳалок гардонидани дин ба монанди мавт мебошад.
Ва ин сахтгири ба ин хотир аст, ки дигар ҷуръати хилват карданро надошта бошанд.
Ва дигар ҳаргиз бо келин хилват накунанд.

Аммо тафсири сухани Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ки гуфт!

(الْحَمْوُ المَوْتُ - Алҳаму Алмавт)

Ин аст, ки шумо бар ҳазар бошед, аз даромадан ба назди занони номаҳрам.
Ва ин манъе, ки Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, барои дохил шудан ба назди занони номаҳрам кардааст, аз боби авло воҷиб мебошад ҳукмаш.

Ва ҳамин марди Ансори барои хубтар фаҳмидан аз Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, калимаи
( الْحَمْوُ المَوْتُ)
савол кард.
Чунки фикр мекард, ки хешовандони шавҳар барои келин шояд шомили ҳалокат набошанд.

Барои ҳамин Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, марди Ансориро таакид карда гуфт, ки ҳалокат дар ҳаминҳо мебошад.
Барои инҳо даромадан ба назди келин ва ё салом кардан бо келин ҳаргиз ҷоиз намебошад.
Ва ин наҳеро, ки Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам карданд, бе аҳамиятиро ва бе парвоиро ва осонгириро аз байн мебарад, ва воҷиб мегардонад ҳукмашро.

Ба ҳамин хотир Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам амр карданд, ки бо диққат бошед, ки бе парвои
Ва бе аҳамияти роҳ надиҳед, ки ҳалокат дар ҳамин аст.

Чигунае, ки як шахс ба шер наздик намешавад ва ё ба оташ наздик намешавад ва ё ба чизҳои электрикӣ даст намерасонад ва ё аз ғарқ шудан метарсад ва ба дарё наздик намешавад, ва чигунае, ки аз баландии кӯҳ ба поён намепарад, чунки метарсад, ки ҳалок мешавад.
Ва ё суръати мошинро баланд намекунанд аз тарси оне, ки ба садама дучор мешавам гуфта.

Ба ҳамин гуна хешони шавҳар бояд аз даромадан ба назди келин тарс дошта бошанд.

Имом Навави раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!

الْحَمْوُ المَوْتُ
Маънояш ин аст, ки тарси
хешовандони шавҳар зиёдатар аст, аз бегонагон.
Чунки инҳо ба фитна ва шарр воқеъ мешаванд, ва шарру фитнаҳ дар инҳо аз бегонагон дида зиёдатар мебошад.
Чунки инҳо нисбат ба бегонагон рафту омад ва нишасту хезашон бо келин зиёдтаар аст.
Ва дар ин кор дасти дарозтаре доранд.

Ва мурод аз маънеи калимаи

(الحَمْوُ - Алҳамву)

Хешовандони шавҳар мебошад.
Ғайр аз падари шавҳар ва ғайр аз писарони шавҳараш, ки аз ҳамсарони дигараш бошанд.

Чунки инҳо барои келин маҳрам ба ҳисоб мераванд.
Ва бо инҳо хилват кардан ва салом кардан ва сӯҳбат кардан ҷоиз мебошад.
Чунки инҳоро ба мавт тавсиф карда намешавад.

Ва мурод аз хешовандони шавҳар бародарони шавҳар ва ъамаку тағо ва писар ъамаку, писар тағо, ва писари хола ва писари ъамма мебошанд.

Чунки инҳо аз ҷумла касоне ҳастанд, ки барои зан маҳрам ба ҳисоб намераванд.
Ва ҳалокат дар ҳаминҳо мебошад.
Яъне - мавт ҳаминҳо мебошанд.

Яъне аз бегонагон дида бояд дар аввалин фурсат инҳо бо келини хона хилват ва рафту омад накунанд.

Чунки бегонагон ин имконеро, ки инҳо доранд онҳо надоранд.
Чунки шахси бегона ба хонаи дигаре бидуни иҷозати соҳибхона даромада наметавонад.

Ногуфта намонад, ки савол инҷост.
Чаро хешовандони шавҳарро Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба мавт ташбеҳ дод?

عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍرضي الله عنه : أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ: إِيَّاكُمْ وَالدُّخُولَ عَلَى النِّسَاءِ. فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الأَنْصَارِ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَفَرَأَيْتَ الْحَمْوَ؟ قَالَ: الْحَمْوُ الْمَوْتُ.
(بخارى - 5232).
(مسلم - 2172).

Хадис!
Аз Ъуқбаҳ ибни Ъомир разияллоҳу ъанҳу ривоят аст, ки Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуданд!
Нигоҳ доред худатонро аз даромадан ба назди занони (бегона).
Марде аз Ансор пурсид!
Эй Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам.
Назари шумо дар мавриди хешовандони шавҳар, (мисли бародари шавҳар ва ъамаки шавҳар, ва писар ъамаки шавҳар, ва писари хоҳари шавҳар, оё метавонанд бо келин хилват кунанд ва ё суҳбат кунанд ва ё салом кунанд?)
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Ҳалокат дар ҳамин аст!

(Яъне келини хона фақад метавонад хусурашро бинад, ва писарони шавҳарашро, ки аз ҳамсари дуюм ё сеюм ё чаҳорумаш бошанд тамом. Боқӣ аз хешони шавҳар касе ҳақ надорад, ки бо келин хилват кунад ва ё сӯҳбат кунад ва ё салом кунад).

(Бухори - 5232).
(Муслим - 2172).

Шарҳ!
Ногуфта намонад, ки
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, моро аз даромадан ба назди занони бегона бар ҳазар кардааст.
Ва низ танҳо монданро ҳамроҳи занони номаҳрам дар як хона манъ фармудааст.
Ва сипас марде аз Ансор барои ъаниқ кардани ин масъала, аз Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, савол мекунад ва мегӯяд, ки назари шумо дар мавриди бародари шавҳар, ва ъамаки шавҳар ва тағой шавҳар, ва писар ъамакҳои шавҳар ва писар холаҳои шавҳар ва писарони тағои шавҳар чист?
Оё келини хона метавонад бо инҳо хилват кунад ва ё салом кунад ва ё сӯҳбат кунад?
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар ҷавоби саволи ин марди Ансори гуфт!
Ҳалокат дар ҳамин аст.
Яъне - хешовандони шавҳар, барои зан мавт мебошанд яъне - ҳалокат мебошанд.
Ва даромадани инҳо ба назди келин корест ноҷоиз ва корест зишту баду фасод.

Ва ногуфта намонад, ки ҳозир дар байни мардуми мо ин фитнаҳо ба таври ошкор дида мешавад, то ҷое, ки намедонанд, ки ин кори гуноҳ аст.
Барои ҳамин даромадани ин шахосони дар боло зикр шуда, ба назди келин, ва хилват кардани инҳо ҳамроҳи келин, як фитнаи бузурге мебошад.
Барои ҳамин шахсони номаҳрам ҳақ надоранд, ки ба назди зани номаҳрам дароянд.

Ъуламои ҳадис ва хосатан Лайс ибни Саъд дар борай маънеи

(الْحَمْوُ الْمَوْتُ - Алхамвул мавт)

Чунин гуфтааст, ки Ҳамву бародари шавҳар аст, ва бародари хешони шавҳар мебошад.
Барои ҳамин аҳли луғат дар маънеи калимаи ( أحماء - Аҳмаа-а) иттифоқи назар кардаанд, ки хешовандони шавҳар мебошанд.
Ба монанди бародар ва падар ва ъамак ва тағо ва писари тағо ва писари ъамак ва ба монанди ҳаминҳо мебошанд.
Аммо дар инҷо падари шавҳар ва писарони шавҳар аз дигар ҳамсаронаш хориҷ мебошанд.
Пас Маънои (الْحَمْوُ المَوْتُ)
ин аст, ки хавфу тарс зиёдтар аз ҷониби хешовандони шавҳар бар ғайри хешовандони шавҳар мебошад, ки сабаби ҳалокати келин мегардад.
Чунки сӯҳбат кардан бо инҳо шарру фасоди меорад, ва дар аксари ҳолатҳо фитна аз доштани вақт ва аз макон доштан, ва аз чақ чақ кардан ва аз даромадан ва баромадан ба назди занони номаҳрам ва ба назди келини хона сурат мегирад, ки дар натиҷа овоза ва гапу гапчаҳо зиёда мешавад, ва сипас сабаби рехтани обуру ва шармандаги ва беномусии келин мегардад, ки ҳалокат дар ҳамин аст.

Барой ҳамин чигунае, ки инсон аз марг метарсад, зан бояд аз хешовандони шавҳараш ба монанди марг тарс дошта бошад, ва ҳаргиз худашро бар инҳо наздик накунад.
Ва худашро ба инҳо нишон надиҳад ва бо инҳо сӯҳбат ва хилват накунад.

Ва ҳамчунин бояд бародарони шавҳар мутаваҷҷеҳ бошанд, ҳарчизеро, ки барои худашон дӯст намедоранд барои дигарҳо низ дӯст надоранд.

Ногуфта намонад, ки чуноне, ки хешовандони зан имкони даромадан ва баромаданро доранд.
Бегонагон ҳаргиз чунин имконро надоранд.
Барои ҳамин хешовандони зан бояд диққат кунанд, ки сабаби рехтани обруй келини хона нашаванд.

#Вақти_намоз барои фардо Душанбе:
🌄Бомдод: 03:26 то 05:04
🔆Пешин: 12:40 то 18:00
🔅Аср: 18:01 то 19:42
🌇Даромадани Офтоб хoндани намоз мумкин нест (макрӯҳ) аз 19:43 то 19:59
🌆Шом: 20:00 то 20:40
🌃Хуфтан: 21:30 то 03:25


Хондани намоз барои муъминон дар вақташ фарз аст!

Шаҳрҳое ки вақташон пеш аз Душанбе аст:
Истаравшан-5 дақиқа
Кӯлоб- 5 дақиқа
Хуҷанд- 7 дақиқа
Рашт -7 дақиқа
Конибодом-9 дақиқа
Исфара-9 дақиқа
Ашт-9 дақиқа
Хоруғ-12 дақиқа
Мурғоб- 20 дақиқа

Шаҳрҳое ки вақташон баъд аз Душанбе аст:
Қурғонтеппа-4 дақиқа
Панҷакент-5 дақиқа
Шаҳритуз-5 дақиқа
Айнӣ-5 дақиқа

📚Аз Абдуллоҳ Ибни Умар (р) нақл аст, ки Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармуд:
Намози бо ҷамоат аз намози танҳогузор 27 дараҷа афзалтар аст.
#Бухорӣ 645
┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Ва дар дигар ҳадис омадаст, ки вақте, ки садақаҳ мекунад зан аз молӣ шавҳараш, барои ҳардуяшон як аҷри мебошад.
Аз ин ҳама аҳодисҳо фаҳмида мешавад, ки иҷозат пурсидан аз шавҳар, дар ҳаммай корҳо барои зан муҳим будааст.

Боракаллоҳу фикум.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Масалан агар дар зери як бом се хона дошта бошад, як хонааш барои ҳамагон бошад, ва хонаи дуюмаш утоқи дарси ва кори бошад, ва хонаи сеюмаш ҷои хоб бошад.
Агар рафту касе аз хешонаш ба хонааш биёянд, бидуни иҷозати шавҳараш мумкин нест, ки ҳаммаи хонаҳояшро барои онҳо так - так нишон бидиҳад, валлоҳу аълам.

Фоидаи дувоздаҳум ин аст, ки
Дар ривояти мусанниф ва Муслим, қайди манъи рӯза ба будани шавҳар зикр шудааст.

Агар шавҳар дар хона бошад, рӯза гирифтан бидуни иҷозаташ ҷоиз нест.
Ва агар дар мусофират бошад, рӯза гирифтан барои зан беҳтар аст.
Аммо дар Бухори ингуна қайд зикр нашудааст.

Яъне - Ногуфта намонад, ки вақте, ки як нафар ба хонаи дигар касе меравад, аз ӯ иҷозати даромаданро мегирад.
Барои ҳамин зан ҳақ надорад, ки бидуни иҷозати шавҳараш ягон касеро ба хонааш барои даромадан роҳ бидиҳад, ғайри маҳрамаш.
Аммо бозҳам ҳаммаи хонаҳояшро бидуни иҷозати шавҳараш ба маҳрамҳояш нишон надиҳад. Ва онҳоро дохили ҳамаи хонаҳо накунад.
Аммо агар мусофири бегонае биёяд, авлотар ин аст, ки ӯро ба хонааш роҳ надиҳад, бигӯяд, ки шавҳарам нест.

Чунки Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармудаст, ки шумоён худатонро аз даромадан ба хонаи занҳое, ки шавҳаронашон дар хонаҳояшон нестанд нигоҳ бидоред.

Фоидаи сездаҳум ин аст.
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!

 (وما أنفقت من كسبه، من غير أمره، فإن نصف أجره له)
(صحيح مسلم - 1026).

Ончи, садақаҳ мекунад зан аз молӣ шавҳараш, бидуни иҷозати шавҳараш.
Нисфи савоб ба шавҳараш меравад.
(Муслим - 1026).

Имом Навави дар шарҳи Муслим маънои ин ҳадисро чунин мегӯяд, ки аз ҷиҳати ғайри амри сариҳ, ба андозай қадри муъаян.
Яъне - ишора бар ин мекунад, ки ҳар чизеро ки зан аз молӣ шавҳараш садақаҳ мекунад, бояд, ризояти шавҳараш дар он чиз бошад.

Фоидаи чаҳордаҳум ин аст, ки нисфи аҷри барои шавҳар мерасад.
Ва нисфи дигараш барои зан мерасад.
Яъне - агар зан бидуни иҷозати шавҳараш аз молӣ шавҳараш садақаҳ кунад, ва шавҳараш рози бошад.
нисфи аҷр барои зан мерасад ва нисфи дигараш барои шавҳараш мерасад.
Ва ҳаммаи ривоятҳо ҳамин гапро мегӯянд.
Чунки ин як далиле аст, ки байни ин ду нисф.
Яъне - нисифайн, ки мувофиқат мекунад ба ривояти саҳиҳ Муслим, ки чунин омада аст.

 عن عمير مولى آبي اللحم
كُنْتُ مَمْلُوكًا، فَسَأَلْتُ رَسولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عليه وَسَلَّمَ: أَأَتَصَدَّقُ مِن مَالِ مَوَالِيَّ بشَيءٍ؟ قالَ: نَعَمْ، وَالأجْرُ بيْنَكُما نِصْفَانِ.
(مسلم - 1025).

Ҳадис!
Аз Ъумайр мавлой Абиллахм, ривоят шудааст, ки гуфт!
Буд, ки ман ғулом будам.
Пас аз Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам савол кардам, ки оё садақаҳ карда метавонам аз молӣ мавлоям ягон чизе?
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам гуфт!
Бале метавони.
Ва аҷр мобайни шумо ду тақсим аст.

Ва дар дигар лафз чунин омадааст, ки агар ман садақаҳ кунам он чизеро, ки амр кардааст маро мавлоям, бар ин, ки чизе аз молӣ ӯро садақаҳ накунам.

Яъне - мискине ба назди ман омад ман гӯштеро бар ӯ садақаҳ додам.

Ва аз ин кори ман мавлоям бохабар шуд, ва маро латукӯб кард.
Пас ман ба назди Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам омадам, ва ҳамин қисаро ба ӯ гуфтам.

Пас Расули Аллоҳ саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, садо кард ва гуфт!
Чаро ту ӯро зади?
Ӯ дар ҷавоб гуфт!
Таъоми маро бидуни амри ман ба дигар касе медиҳад.

Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Байни шумо ду аҷр аст, ки тақсим мешавад.
Яъне - аз ин ҳадис чунин Фаҳмида мешавад, ки савоби моли садақаҳ ба ду кас мерасад.

Фоидаи понздаҳум ин аст, ки
Дар ҳадиси Тирмизи ва Абӯдовуд ва ибни Моҷа, аз Абуҳурайраҳ, разияллоҳу ъанҳу чунин омадааст, ки мегӯяд!

Шунидам, ки Расули Аллоҳ саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, дар соли ҳаҷҷи видоъ дар хутбаашон мегуфтанд!

Садақаҳ намекунад зан, ҳеҷ чизеро аз хонаи шавҳараш, магар ба иҷозати шавҳараш бошад.

Сипас аз Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам савол карданд, ки агар таъом ҳам, бошад?
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Беҳтарини молӣ мо ҳамин таъом аст.
Яъне - бидуни иҷозати шавҳар ҷоиз нест барои зан садақаҳ кардан.

عنْ أبي سعيدٍ قالَ : جاءتْ امرأةٌ إلى النبيِّ صلى اللهُ عليهِ وسلمَ ونحنُ عندَهُ فقالتْ يا رسولَ اللهِ إنَّ زوجي صفوانَ بنَ المعطلِ يضربُنِي إذا صليتُ ويُفطرنِي إذا صمتُ ولا يصلي صلاةَ الفجرِ حتى تطلعَ الشمسُ قالَ وصفوانٌ عندَهُ قالَ فسألهُ عما قالتْ فقالَ يا رسولَ اللهِ أما قولُها يضربُنِي إذا صليتُ فإنَّها تقرأُ بسورتينِ وقد نهيتَها قال فقالَ لو كانتْ سورةٌ واحدةٌ لكفتِ الناسَ وأمَّا قولُها يُفطرنِي فإنَّها تنطلقُ فتصومُ وأنَا رجلٌ شابٌّ فلا أصبرُ فقالَ رسولُ اللهِ صلى اللهُ عليهِ وسلمَ يومئذٍ لا تصومُ امرأةٌ إلا بإذنِ زوجِها وأمَّا قولُها إنِّي لا أصلي حتى تطلعَ الشمسُ فإنا أهلَ بيتٍ قد عرفَ لنا ذاكَ لا نكادُ نستيقظُ حتى تطلعَ الشمسُ قالَ
فإذا استيقظتَ فصلِّ.

أبو داود (2459).
وأحمد (11759).


Ҳадис!
Аз Абусаъиди Худри, разияллоҳу ъанҳу ривоят аст, ки гуфт!
Зане назди Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, омад.
Ровӣ ҳадис мегӯяд, ки ва мо дар назди эшон будем.
Пас ҳамин зан гуфт!
Эй Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам.
Ҳар ойна шавҳари ман Сафвон писари Муъаттал, вақте, ки ман намоз мехонам, маро мезанад.
Ва вақте, ки ман рӯза мегирам, маро ба хӯрдани руза амр мекунад.
Ва ӯ намози бомдодро намехонад, то офтоб баромадана.
(Яъне - намози фаҷрро дар вақташ намехонад, ба таахир мегузорадаш).
Ровии ҳадис гуфт!
Ва Сафвон писари Муъаттал, дар назди Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, буд.
Пас суол кард ӯро (яъне - Паёмбар, Сафвон ибни Муъталлро савол кард) аз он чизе, ки ӯ гуфт!
(Яъне - ӯро савол кард аз он чизҳое, ки зан барояш гуфт.)

Пас (Сафвон гуфт!)
Эй Расули Аллоҳ!
Аммо сухани ӯ ин буд, ки вақте, ки ман намоз мехонам маро мезанад.
(Сабаби задан дар ин аст, ки)
Ҳар ойна ӯ дар як ракъат ду сураи дароз мехонад.
Ва дар ҳақиқат ман ӯро аз ин кораш манъ кардам.
(Яъне - дар ҳақиқат ман ӯро аз хондани ин гуна намози дароз манъ кардам).
Ровии ҳадис гуфт!
Пас Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам гуфт!
Агар, ки як сура мехонд, барояш кифоят мекард, чи гунае, ки барои мардум кифоят мекунад.
Ва аммо сухани ӯ ин буд, ки маро амр мекард ба хӯрдани рӯза.

Вақте, ки ман ӯро амр мекардам, ки ифтор кун.
Ҳар ойна у рафта рӯза медошт.
Ва ман марди ҷавон мебошам, ва сабр карда наметавонам.
(чунки ман хоҳишу майли ҷимоъ карданро бо ин зан дорам).
Пас Расули Аллоҳ саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, дар ин ҳангом гуфт!
Зан рӯзаи (нафли) нагирад, магар, ки бо иҷозати шавҳараш.
Ва аммо сухани ӯ ин буд, ки ман намоз намехонам то офтоб баромадана.
Ҳар ойна ъодати аҳли хонадони мо ҳамин аст.
(Яъне - ҳар ойна ҳамсарам аз ин ъодати хонадони мо бохабар аст).
Яъне, ки мо хоб намеравем, магар, ки дар охири шаб хоб меравем, барои ҳамин аз хоб дер бедор мешавем).
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Вақте, ки аз хобат хести намозатро бихон!

(Сунани Абудовуд - 2459).

(Ва Муснади Аҳмад - 11759).

Пас барои мо сабаби шаъни нузули ин ҳадис маълум шуд.

Фоидай нуҳум ин аст.
Чигунае, ки баъзеҳо мегӯянд, ки оё зан метавонад бидуни иҷозати шавҳараш рӯзаи нафли бигирад?
Ҷавоб?
Не наметавонад.

Чунончи ибни Ҳазми зоҳири низ мегӯяд!
Ҷоиз нест рӯзаи нафли гирифтан барои каниз, бидуни иҷозати мавлояш.

Фоидай даҳуми ин аст.
Дар ҳадиси дигаре чунин омадааст, ки зан иҷозат надиҳад даромадани касеро ба хонаи шавҳараш, дар ҳоле, ки шавҳараш шоҳиду ҳозир бошад.
Магар ба иҷозати шавҳараш.

Ва дар дигар ҳадис низ чунин омадааст, ки

(لا تصوم)

Яъне - рӯза нагирад.
Ва инҷо хабар дода истодааст.

Ва маънояш наҳе аст.
Ва аз инҷо чунин истидлол карда мешавад, ки баъзе аз мардумон гуфтаанд, ки ин ишора муносиб намебошад барой зан, дар ҳоле, ки дар хонай иҷоравӣ ва ё дар хонай дигар касе зиндагони кунад, ҳамроҳ бо шавҳараш бошад ва ҳамроҳ бо канизаш, бошад, бозҳам барои зан ва барой каниз иҷозат нест, ки рӯзаи нафли бигиранд, магар, ки шавҳараш ва мавлояш иҷозат бидиҳад.

Фоидаи ёздаҳум ин аст.
Иҳтимол дорад, ки мурод аз
Иҷозат, даромадан ба хонае бошад.

Ва фоидаи сеюмаш ин аст, ки дар ин ҳадис барои рӯза нафли гирифтан аз барои занон, қайд омадааст.
Қайд ҳамин аст, ки агар шавҳараш ҳозир бошад.
Яъне - агар шавҳараш дар хона бошад баэдан бидуни иҷозаташ рӯзаи нафли нагирад.
Инҷо қайд зикр шудааст.
Ва фоида гирифтан аз ин лафзи қайд ин аст, ки агар шавҳари зан дар хона набошад, яъне, ки агар шавҳари зан дар мусофират бошад, ва ҳамроҳи зан набошад, дар ин сурат зан метавонад, ки рӯзаи нафли бигирад, чи қадаре, ки хоҳад.
Ҳамин, ки шавҳараш аз мусофират баргашта биёяд сипас зан бидуни иҷозаташ рӯзаи нафли намегирад. Чунки ҷоиз нест ин ъамал барои зан.
Ва агар омадани шавҳари зан аз мусофират, маълум бошад, ё дар роҳ бошад, зан ҳақ надорад, ки рӯза бигирад.

Фоидай чаҳоруми ин ҳадис дар мавриди ғайбат меравад.
Яъне - агар шавҳари зан бемор бошад, ва бо ҳамсараш тавони ҳамбистар шуданро надошта бошад, дар ин сурат зан метавонад, ки рӯзаи нафли бигирад.
Аммо беҳтар ин аст, ки бозҳам аз шавҳараш ба хотири эҳтиром иҷозат бипурсад.

Фоидай панҷумаш ин аст, ки мурод аз изн изни сариҳ аст.
Яъне мурод аз иҷозат иҷозати сариҳ мебошад.
Яъне - намешавад, ки бо зора ва илтимос ӯро рози куни ва аз ӯ барои рӯза гирифтан иҷозат бигирад.
Бояд ба сароҳат иҷозаташ бидиҳад сипас метавонад рузаи нафли бигирад.

Фоидаи шашум ин аст, ки чигунае, ки дар ривояти Абӯдовуд омадааст, ки рӯзаи ғайри рамазон бошад.
Аз ин ҳадис далил гирифта мешавад, ки рӯзаи моҳи рамазон истисно қарор дорад.
Яъне - ҳар амре, ки баҷо оварданаш фарз бошад, иҷозати шавҳар асло муҳим нест.
Танҳо дар умури нафли, зан бояд аз шавҳараш иҷозат бигирад.
Чун, ки иҷозати шавҳар барои зан дар умури нафли воҷиб аст.
Ва Аллоҳи мутаъаал иҷозати занро дар ҳаммай умур ба кулли дар ихтиёри шавҳар надодааст.
Агар шавҳар ҳамсарашро бигӯяд, ки рӯзаҳи фарзи нагир.
Зан сад дар сад ҳақ дорад, ки дар ин кори гуноҳ аз шавҳараш итоъат накунад.
Чи намози фарзи бошад чи рузаҳи фарзи бошад, чи ҳаҷҷи фарзи бошад чи закоти фарзи бошад.
Дар тамоми умури фарзи зан набояд аз шавҳараш итоъат кунад.
Чунки Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд,


(لا طاعةَ لمخلوقٍ في معصيةِ الخالقِ)

Аз махлуқ дар нофармонии Аллоҳи мутаъаал итоъат карда намешавад.
Чунки шахси муумин бояд ба амри Аллоҳи мутаъаал чанг бизанад.
Чунки Алоҳи мутаъаал мефармояд!

(وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍۢ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥٓ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ ٱلْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ ۗ وَمَن يَعْصِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَٰلًا مُّبِينًا).

Сураҳи Аҳзоб ояти - 36.

Яъне - ва ҳеҷ муумин ва ҳеҷ мууминаеро он нест, ки чун Аллоҳ ва Расули ӯ коре муқаррар кунанд, онҳоро дар он кори хеш ихтиёр бошад.
Ва ҳар касе, ки Аллоҳ ва Расулашро нофармони кунад, пас ҳамоно ба гумроҳии зоҳир гумроҳ шудааст.

Яъне тамоми марду зани муумин ва мууминаҳ, вазифадор ҳастанд, ки итоъат аз фармони Аллоҳ ва итоъат аз фармони Расулули Аллоҳ бикунанд.
Пас Алоҳи мутаъаал соқит кардааст яъне - гирифтааст, ихтиёрро аз бандагонаш дар умури фароиз.

Танҳо дар кадом масоиле, ки Аллоҳ ва Расулаш ихтиёр дода бошанд, дар ҳамон масоил метавонанд иҷозат бигиранд, дар ғайри ин бидуни иҷозати касе бояд аввал фароизи Аллоҳ баҷо оварда шавад.
Яъне - дар масалай фароиз аз шавҳар иҷозат пурсидан дуруст нест, ва дуруст намебошад, балки бидуни иҷозати шавҳар, зан ба фароизи Аллоҳи мутаъаал, ъамал мекунад.
Қойдаҳ ва қонуни шариъати Ислом ҳамин аст.

Фоидай ҳафтум ин аст, ки ин ҳадис дар ибтидои рӯзаҳ ворид шуда буд, барои оне, ки зан рузаҳи нафлиро бе иҷозати шавҳараш нагирад.
Аммо агар рафту зан бе иҷозати шавҳараш рӯзаҳи нафли гирифта бошад, оё шавҳараш метавонад ҳамсарашро ҷабр кунад, ва маҷбураш кунад, ки рӯзаатро бихӯр гуфта?
Дар ин масъала ъуламо гуфтаанд, ки болои зан ҷабр карда нашавад. бигзоред то рӯзаашро бигирад.
Чунки дар мазҳаби Абуҳанифаҳ раҳимаҳуллоҳ, агар нияти гирифтани рузаҳи нафлиро бикунад ва рӯза бигирад сипас бихӯрад рӯзаашро.
Дар гарданаш қазой рӯза воҷиб мегардад.

Фоидаи ҳаштумаш ин аст, ки сабаби рӯзаҳ нагирифтан дар ҳадиси Абӯдовуд, шаъни нузулаш зикр шудааст, ки ингуна аст!

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُ : أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: لا يَحِلُّ لِلْمَرْأَةِ أَنْ تَصُومَ وَزَوْجُهَا شَاهِدٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ، وَلا تَأْذَنَ فِي بَيْتِهِ إِلاَّ بِإِذْنِهِ، وَمَا أَنْفَقَتْ مِنْ نَفَقَةٍ عَنْ غَيْرِ أَمْرِهِ فَإِنَّهُ يُؤَدَّى إِلَيْهِ شَطْرُهُ.
(بخارى - 5195)

Хадис!
Аз Абуҳурайраҳ, разияллоҳу ъанҳу ривоят аст, ки ҳар ойна
Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Барои зан ҷоиз нест, ки ҳангоми ҳозир будани шавҳараш рӯзаи (нафли) бигирад.
(Чаро, ки шояд шавҳараш рузона хоҳиши ҳамхоба шуданро кунад.)

Ва ҳамчунин набояд бидуни иҷозати шавҳар касеро ба хонааш роҳ бидиҳад.
Ва ҳар чизеро, ки бидуни амри шавҳараш нафақа мекунад (яъне - садақаҳ мекунад), нисфи аҷраш (яъне - нисфи савобаш) ба шавҳар мерасад.

(Бухори - 5195.)


ШАРҲ!
Дар ин ҳадис фоидаҳои зиёде вуҷуд дорад.
Яке аз фоӣдаҳое, ки дар ин ҳадис аст ин аст, ки ин ҳадис бо чандин матнҳо ва лафзҳо омадааст, ки маънеяшон яке мебошад.
Ва имом Муслим низ ба ҳамин гуна ҳадисе ривоят кардааст, ки Абӯдовуд аз Ҳасан ибни Ъали, разияллоҳу ъанҳумаа, ки ҳардуи инҳо бо санад аз Ъабдураззоқ, зикр мекунанд.
Ва лафзе, ки дар Муслим омада аст, ингуна аст.

(لا تصوم - Лаа тасум)

Яъне ба лафзи наҳе омадааст.

Ва дар ин ҳадис аз Абӯдовуд изофа кардааст, ки Абӯдовуд мегӯяд, ки ғайри рузаҳи моҳи рамазон бошад.
Аммо имом Бухори аз тариқи Шуъайб ибни Абу - Ҳамзаҳ ва аз Абу - Зинод, ва аз Аъраҷ, ва у аз Абуҳурайраҳ, ба лафзи

(لا يَحِلُّ لِلْمَرْأَةِ أنْ تَصُومَ وزَوْجُها شاهِدٌ إلَّا بإذْنِهِ، ولا تَأْذَنَ في بَيْتِهِ إلَّا بإذْنِهِ، وما أنْفَقَتْ مِن نَفَقَةٍ عن غيرِ أمْرِهِ فإنَّه يُؤَدَّى إلَيْهِ شَطْرُهُ).

Аммо маънояшон яке аст.

Ва боз имом Бухори ва имом Муслим, ба ин лафз ҳадисро зикр кардаанд, ки

 إذا أطْعَمَتِ المَرْأَةُ مِن بَيْتِ زَوْجِها غيرَ مُفْسِدَةٍ، كانَ لها أجْرُها وله مِثْلُهُ، ولِلْخازِنِ مِثْلُ ذلكَ، له بما اكْتَسَبَ ولَها بما أنْفَقَتْ.
الراوي: عائشة أم المؤمنين •

البخاري- (١٤٤٠).
ومسلم - (١٠٢٤).

Аммо дар маъно ҳамаашон бо ҳам мувофиқат мекунанд.

Ва фоидай дувуме, ки мо аз ин ҳадис бардошт мекунем ин аст, ки дар ҳадис чунин омадааст!

(гуфтааст рӯза намегирад зан) - ин ҷумла ба лафзи хабар омадааст, ва маънои ҳамин лафзи хабар ба маънеи наҳе (яъне - ба маънои манъ кардан омадааст).
Чунки дар ҳадиси Муслим ҳадис ба лафзи наҳе зикр шудааст.
(لا تصوم - Лаа тасум).

гуфта зикр шудааст.

Аммо дар саҳиҳ Бухори ба ин лафз омадааст!

(لا يَحِلُّ لِلْمَرْأَةِ أَنْ تَصُومَ وَزَوْجُهَا شَاهِدٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ).

Яъне - ҳалол нест барои зан ин, ки рӯзаи (нафли) бигирад, дар ҳоле, ки шавҳараш ҳозир бошад, магар ба иҷозаташ).

Яъне - барои зан ҷоиз нест, ки бидуни иҷозат пурсидан аз шавҳараш рӯзаҳи нафли бигирад.
Ва ҳатто имом Шофиъи, раҳимаҳуллоҳ чунин гуфтааст!
Бидуни иҷозати шавҳар барои зан ҳаром аст, рӯзаи нафли гирифтан.
Ва дигар ъуламо низ иттфоқи назар доранд, ва рӯза гирифтанро бидуни иҷозати шавҳар барои зан ҳаром гуфтаанд.

Аммо баъзе аз ъуламо гуфтаанд, ки ҳаром нест, балки макрӯҳ аст.
Аммо қавли роҷиҳ ҳамин аст, ки ҳаром аст на макрӯҳ.
Чунки лафзи ҳадис ба сароҳат зикр мекунад, ки ҳалол нест ин ъамал барои зан.
Бас чигуна мо ин лафзи ҳадисро тағир ва табдил бидиҳем?
Чунки - (لا يحلل - яъне - ҳалол нест).

Мо бигӯем, ки ҳаром нест?
Дар сурате, ки худи Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам гуфтааст, ки ҳалол нест барои зан рӯза гирифтан бидуни иҷозати шавҳараш, агар шавҳараш дар наздаш ҳозир бошад.
Ва дар лафзи Муслим низ дар зоҳири ҳадис лафзи наҳе омадааст, ки (рӯза нагирад зан).
Ва ин лафзҳо барои таакид омаданд, ва занонро таакид мекунад, ки ҳалол нест ин кор барояшон.
Барои ҳамин дар масалай гирифтани рӯзаи нафли, зан наметавонад рӯза бигирад то ин, ки шавҳараш ба ӯ иҷозат надиҳад.
Агар аз шавҳараш иҷозат пурсад ва шавҳараш рози шавад, пас ишколе надорад, метавонад рӯза бигирад.
Аммо бидуни иҷозати шавҳар ҳақ надорад, ки рӯзаи нафли бигирад, дар сурате, ки шавҳараш ҳамроҳаш бошад.
Барои ҳамин рӯзаи нафли гирифтан барои зан бидуни иҷозати шавҳараш ҳаром аст.

عن أبي أمامة الباهلي قَالَ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ :

أنا زَعِيمٌ بَبَيتٍ في ربَضِ الجَنَّةِ لِمَنْ تَرَكَ المِرَاءَ وَإِنْ كَانَ مُحِقًا، وَبِبيتٍ فِي وَسَطِ الجَنَّةِ لِمَنْ تَرَكَ الكَذِبَ وَإِن كَانَ مازحًا، وببيت في أعلَى الجَنَّةِ لِمَن حَسُنَ خُلُقُهُ

رواه أبو داود - (٤٨٠٠)
بإسناد صحيح.


Ҳадис!
Аз Аби - Умомаҳи Бааҳили ривоят аст, ки гуфт!
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуданд!
Ман кафил ҳастам ба як хонае дар атрофи ҷаннат, барои касе, ки ҷидоли беҳударо тарк мекунад.
(Яъне - баҳси бесамарро), тарк мекунад, агар чанде, ки дар ҳақ бошад.
Ва ҳамчунин кафил ҳастам ба як хонае дар байни ҷаннат, барои касе, ки дурӯғ гуфтанро тарк мекунад, агар чанде, ки аз ҷиҳати шухиҳам, ки бошад.
Ва ҳамчунин кафил ҳастам ба як хонае дар баланд тарин ҷой биҳишт, барои касе, ки ахлоқи неку дорад.

(Абу - Довуд - 4800).
Бо исноди саҳиҳ.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Пас ҳамин саҷдаҳе, ки малоикаҳо барои Одам, ъалайҳи салом анҷом доданд, ин аз ҷиҳати итоъати амри Аллоҳи мутаъаал буд, ва ъибодати Аллоҳи мутаъаал буд, ва наздик шудан ба Аллоҳи мутаъаал буд.

Аммо нисбати Одам ъалайҳи салом ин саҷдаҳи малоикаҳо оё ъибодат буд?
Не албатта.
Балки икром кардани Одам, ъалайҳи салом буд, яъне - мим боби ҳурмату иҳтиром буд, барои Одам.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Агар ин ъамали Муъааз ибни Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу ширк мебуд, Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар ҳамонҷо инро ба Муъааз баён мекард.
Аммо Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба Муъааз гуфт!
Ҷоиз нест барои ягон касе, ки дигар касеро саҷдаҳ кунад.

Ва дар дигар ҳадис аз Ъабдуллоҳ ибни Аби - Авфаа чунин ривоят омадааст, ки гуфт!
Вақте, ки Маъааз ибни Ҷабал, аз шаҳри Шом омад, дар назди Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам саҷдаҳ кард.
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба ӯ гуфт!
Эй Муъааз!
Ин чи коре аст, ки ту мекуни?
Муъааз ибни Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу гуфт!
Ман ба шаҳри Шом рафтам, ва дидам, ки онҳо дар назди ҳамон (усқуфу баториқашон,) яъне - дар назди попҳои калонашон саҷдаҳ мекунанд.
Ва сипас ман ин корро дар нафсам дӯст доштам, ки дар назди ту ва барои ту анҷом бидиҳам.
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам гуфт!
Ин корро накун!
Зеро, ки агар ман амр мекардам як касеро, ки барои ғайри Аллоҳ Таъаалаа саҷдаҳ кунад.
Занро амр мекардам, ки дар назди шавҳараш саҷда мекард.

Ва сипас Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам савганд мехӯрад, ва мегӯяд, ки қасам ба оне, ки ҷони Мухаммад дар дасти ӯст.
Зан ҳаққи холиқашро баҷо оварда наметавонад, то оне, ки ҳаққи шавҳарашро баҷо наёварад.

Маълум аст, ки дар ҳаминҷо Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам нагуфт, ки агар, ки ман амр мекардам ягон касеро, ки ъибодат кунад! Балки гуфт, ки саҷдаҳ кунад.

Ва Имом Заҳаби раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!
Оё намебини, ки асҳоби Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, аз сабаби муҳаббати зиёде, ки нисбати Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам доштанд, ба ӯ гуфтанд, ки оё мо туро саҷдаҳ накунем?
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар ҷавобашон ба онҳо гуфт, ки не маро саҷдаҳ накунед.
Агар Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба онҳо иҷозат медод ва онҳо саҷдаҳ мекарданд, пас ин саҷдаҳ саҷдаҳи таҳияту такрим буд.
Яъне - саҷдаҳи ҳурмат ва иҳтиром ва бузургдори буд. На ин, ки саҷдаҳи ъибодати.

Чигунае, ки бародарони Юсуф дар назди Юсуф саҷдаҳ карданд.

Ва баъдан имом Заҳаби мегӯяд, ки ҳамчунин саҷдаҳи шахси мусалмон, дар назди қабри Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, анҷом медиҳад на аз барои ъибодат аст.
Балки аз барои бузургдори ва аз барои ҳурмату эҳтиром, аст, ва барои ин ъамалаш ҳаргиз кофир намешавад.
Балки гунаҳкор мешавад.
Пас барои ӯ фаҳмонда мешавад, ки ин кор мамнӯъ аст. Ва ҳамчунин намоз хондан ба сӯи қабр мамнӯъ мебошад.

Ва Шайхул Ислом ибни Таймия раҳимаҳуллоҳ мегӯяд, ки баъзе аз чорпоён дар назди Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, саҷдаҳ мекарданд, ва ҳол он, ки ҳайвонҳо ъибодат намекунанд, магар, ки Аллоҳи якторо ъибодат мекунанд.
Пас чигуна гуфта мешавад, ки аз лавозими саҷдаҳ ин ъибодат мебошад.
Яъне - ба муҷарради саҷдаҳ кардан ъибодат намешавад.

Пас муҷарради саҷдаҳ кардан ин аз аҳкоми ташриъ мебошад, ва ҳукмаш бо тағир ёфтани шариъат тағир меёбад,
ба хилофи умури тавҳид, ки ин аз корҳое ҳаст, ки қойм бар қалб мебошад, ки собит аст ва ҳаргиз тағир намеёбад.
Яъне - имкон надорад, ки ъамале, ки ширк бошад ва хилофи тавҳид бошад, дар як вақту замон ҷоиз бошад, ва дар дигар вақту замон ҷоиз набошад.
Ингуна буда наметавонад, ва ингуна будан номумкин аст.

Ва Шайхул Ислом ибни Таймия раҳимаҳуллоҳ, мегӯяд!
Яъне - таслим шудан ва тобиъ шудан бо қалб, ва иътироф кардан ба рубубият ва ъубудият, ба ғайри Аллоҳ, ҷоиз намебошад.

Ва аммо саҷдаҳ кардан шариъате аз шариъатҳои дигар паёмбарон мебошад, ки Аллоҳи мутаъаал моро амр кард, ки ӯро саҷдаҳ кунем, пас мо ӯро саҷдаҳ мекунем.

Ва агар Аллоҳи мутаъаал ба мо амр кунад, ки ягон махлуқи дигаре аз махлуқоти Аллоҳи мутаъаалро саҷдаҳ кунем, пас мо ҳамон ғайрро саҷдаҳ мекунем.
Аз кадом ҷиҳад ғайрро саҷдаҳ мекунем?
Аз ҷиҳати итоъат кардан ва баҷо овардани амри Аллоҳи мутаъаал.

Агар Аллоҳи мутаъаал дӯст бидорад, ки мо бузургдори кунем ҳамон касеро, ки ӯро саҷдаҳ кардем, пас мо ӯро бузургдори мекунем.
Ва агар, ки Аллоҳи мутаъаал ҳамин саҷдаҳи ғайрро барои мо фарз нагардонад, пас барои мо воҷиб нест, саҷдаҳ кардан барои ғайри Аллоҳ.