احادیث صحیح نبوی

محـ♡ـبوبترین لیست از کانالهای اهلسنت رو از دست ندین
@tabadolanaskurd
@Motakhallefin_channel
┗━•❍◈✨✨✨◈❍•━┅┄

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏إِنَّكُمْ سَتَحْرِصُونَ عَلَى الإِمَارَةِ وَإِنَّهَا سَتَكُونُ نَدَامَةً وَحَسْرَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَنِعْمَتِ الْمُرْضِعَةُ وَبِئْسَتِ الْفَاطِمَةُ
بخاری(۷۱۴۸)نسائی (۵۳۸۵)


از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «شما برای رسيدن به فرمانروايی و رياست تلاش می كنيد ولی روز قيامت باعث پشيمانی شما خواهد شد. رياست، شير دهنده ی خوبی است (لذات زيادی دارد) اما جدا شدن بدی دارد.

این حدیث در مورد جایگاه  ریاست و آنچه در حکم آن است مانند مقام قضاوت و کثرت تبعات و پیامدها و مسئولیت های آن در آخرت و تقاضای آن و حرص بر آن هشدار می دهد؛ و این در مورد کسی است که با سعی و تلاش و حرص خود به آن دست یابد و شایستگی و اهلیت آن را نداشته باشد؛ نه کسی که این کار به او سپرده می شود و برای به دست آوردن آن تلاشی نمی کند و اهلیت و شایستگی آن را دارد و عدالت را رعایت می کند؛ بلکه چنین کسی در این امر مهم یاری می شود. چنانکه در احادیث دیگر آمده است.
در این حدیث فرمانروایی و ریاست به شیردهنده ی خوب تشبیه شده است چون با مال و منال فراوان و جاه و مقام زیاد و نفوذ حکم و فرمان همراه است؛ و همچنین به سبب تبعات آن در روز قیامت و حسرت های آن، با جدا شدن ناخوشایندی همراه است.

عَنْ أَبِي شُرَيْحٍ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ: أَنَّ النَّبِيَّ ﷺ قَالَ: وَاللَّهِ لا يُؤْمِنُ، وَاللَّهِ لا يُؤْمِنُ، وَاللَّهِ لا يُؤْمِنُ  قِيلَ: وَمَنْ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: «الَّذِي لا يَأْمَنُ جَارُهُ بَوَايِقَهُ»
بخاری(۶۰۱۶)


از ابوشریح رضی‌الله‌عنه روایت است که نبی اکم صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: «به الله سوگند، مؤمن نیست، به الله سوگند مؤمن نیست، به الله سوگند مؤمن نیست!» پرسیدند: چه كسی ای رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم؟ فرمودند: «كسی كه همسایه، از شرش در امان نباشد».


رعایت حق و حقوق همسایه امریست که دین مبین اسلام بسیار بر آن تاکید نموده است تا جایی که علمای اسلام اذیت کردن همسایگان را جزو گناهان کبیره قلمداد کرده‌اند.

عَنِ المُغِيرَةِ بْنِ شُعْبَةَ، قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم : إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ عَلَيْكُمْ: عُقُوقَ الأُمَّهَاتِ، وَوَأْدَ البَنَاتِ، وَمَنَعَ وَهَاتِ، وَكَرِهَ لَكُمْ قِيلَ وَقَالَ، وَكَثْرَةَ السُّؤَالِ، وَإِضَاعَةَ المَالِ
بخاری(۲۴٠۸)


از مغیره بن شعبه رضي الله عنه روایت است که‌ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: الله بر شما [این چیزها را] حرام کرده است: عقوق مادران، زنده به گور کردن دختران، و خود داری از ادای چیزی که ادای آن لازم است، و طلبیدن چیزی که گرفتن آن حرام است. و این چیزها را برای شما مکروه قرار داده است: گفتگوی بدون لزوم، سؤال کردن بسیار، و ضایع ساختن مال

۱)عقوق به معنی نافرمانی و آزار دادن است، خواه سبب مادی داشته باشد و خواه سبب معنوی، و خواه با دست باشد، و خواه با زبان، و همان طوری که عقوق مادر حرام است، حقوق پدر نیز حرام است، و اینکه در این حدیث تنصیص بر حقوق مادر شده است، سببش این است که اولا: مادر چون ضعیف و نا توان است نسبت به پدر آزار پذیرتر است، دوم: آنکه چون مادر در تربیۀ فرزند در مراحل مختلف تربیۀ اولاد، زحمات بیشتری را متحمل می‌گردد، از این جهت حقوقش نسبت به عقوق پدر پیشتر و بیشتر است، از این‌جا است که علماء گفته‌اند: اگر کسی پدر و مادر محتاجی داشد، و خودش تنها قدرت نفقه دادن برای یکی از آن‌ها را داشت، پدرش را بگذارد، و برای مادرش نفقه بدهد.

۲) زنده به گور کردن دختران یکی از عادات بد جاهلیت بود، وچون داشتن دختر را برای خود ننگ و عار می‌دانستند، وقتی که برای آن‌ها دختری متولد می‌گردید، آن طفلک معصوم را با زیر پا گذاشتن رحمت پدری، و عطوفت انسانی زنده به گور می‌کردند.

۳) و در مورد سؤال کردن بسیار، باید گفت که: سؤال کردن مکروه به چند نوع است، نوع اول: سؤال کردن از کارهای شخصی مردم
دوم: سؤال کردن جهت به دست آوردن مال، که در اصطلاح مردم آن را گدایی می‌گویند
سوم: سؤال کرد از مسائل علمی جهت ابراز شخصیت خود، و امتحان دیگران، ولی اگر قصدش آموختن علم، و اطلاع از احکام شرعی باشد، این عملش نه تنها آنکه مکروه نیست، بلکه کار نیک و پسندیدۀ نیز هست.

۴) ضایع کردن مال: عبارت از صرف مال در اموری است که در اصل جائز نباشد، مانند صرف مال در برپا کردن مجالس رقص، قمار، شراب و امثال این‌ها، و یا مصرف کردن آن در کاری که در اصل مباح باشد، ولی در آن اسراف نماید، مانند: مهمانی‌های بی‌جا و پرمصرف، عروسی‌های پرمصرف و هر کار دیگری که در تبذیر و اسراف داخل گردد.

عن أنسٍ رضي الله عنه قَالَ: نَهَى النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم أنْ يَتَزَعْفَرَ الرَّجُلُ
[متفق عليه]
بخاری(۵۸۴۶)و مسلم(۲۱۰۱)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از این‌که مردها به بدن یا لباس خود زعفران بزنند یا لباس زرد و زعفرانی‌رنگ بپوشند-، نهی فرمود.

وعن عبد اللهِ بن عمرو بن العاصِب قَالَ: رأى النَّبِيُّج عَلَيَّ ثَوْبَيْنِ مُعَصْفَرَيْنِ، فَقَالَ: «أُمُّكَ أمَرَتْكَ بِهَذا؟» قُلْتُ: أَغْسِلُهُمَا؟ قالَ: «بَلْ أَحْرِقْهُمَا». وفي روايةٍ فَقَالَ: «إنَّ هَذَا مِنْ ثِيَابِ الكُفَّارِ فَلا تَلْبَسْهَا»
مسلم ۲۰۷۷)

از عبدالله بن عمرو بن عاص رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بر تنم دو لباس زردرنگ دید فرمود: «مادرت تو را به پوشیدن این امر کرده است؟» گفتم: آن‌ها را بشویم؟ فرمود: «بلکه آن‌ها را بسوزان». و در روایتی آمده است: «این، جزو لباس کافران است؛ آن را نپوش»

رسول الله صلی الله علیه وسلم از اینکه مردی بدن یا لباسش را با زعفران رنگ کند، نهی فرموده است. چون زعفران از خوشبویی های زنان بود؛ بنابراین مردان را از استعمال آن نهی می کند تا تشابهی با زنان صورت نگیرد. 

عن ابْنِ عُمَرَ رضي الله عنهما عَنْ جَبَلَةَ، كُنَّا بِالْمَدِينَةِ فِي بَعْضِ أَهْل الْعِرَاقِ، فَأَصَابَنَا سَنَةٌ، فَكَانَ ابْنُ الزُّبَيْرِ يَرْزُقُنَا التَّمْرَ فَكَانَ ابْنُ عُمَرَ يَمُرُّ بِنَا، فَيقُولُ: إِنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه و سلم ، نَهى عَنِ الإِقْرَانِ، إِلاَّ أَنْ يَسْتَأْذِنَ الرَّجُلُ مِنْكُمْ أَخَاهُ»
بخاری(۲۴۵۵)

جبله رضي الله عنه می‌گوید: ما با جماعتى از عراقی‌ها در مدینه بودیم، مردم دچار قحطى و گرانى بودند، ابن زبیر به عنوان غذا به ما خرما مى‌داد، ابن عمر رضی‌الله‌عنه هم در میان ما رفت و آمد مى‌کرد و مى‌گفت: رسول الله صلى الله عليه و سلم از قرار دادن دو خرما در یک لقمه نهى کرده است . مگر اینکه رفیقش به او اجازه دهد.

نهی از خوردن چند دانه خرما با هم، در صورتی است که این خرماها را با یک دیگر به طور شراکت بخورند، زیرا کسی که چند خرما را با هم می‌خورد، سبب ظلم و تعدی بر حق شخص دیگر که شریکش می‌باشد، می‌گردد، و کسی که خرما‌های خود را می‌خورد، هر طوری که می‌خواهد بخورد، گرچه چند دانه خوردن با هم موافق به ادب خوردن نیست.
با قیاس بر خرما، هر چیزی دیگری که شبیه به خرما باشد، مانند: زرد آلو، انجیر، آلو، و غیره، اگر به طور شراکت خورده می‌شد، یا باید از آن‌ها دانه دانه بخورد، و یا اگر مثلا دو دانه، دو دانه می‌خورد، از رفیقش اجازه بگیرد.
انسان از خوردن حق دیگران جداً خود داری نماید.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رضي الله عنهما ، قَالَ: «رَأَيْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم يَأْكُلُ الرُّطَبَ بِالقِثَّاءِ»
بخاری(۵۴۴٠)

از عبدالله بن جعرف بن ابی طالب رضي الله عنهما روایت است که گفت: رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را دیدم که (رطب) را با خیار می‌خوردند.

رطب): عبارت از خرمای تازه،
گفتنی؛ است، سبب خوردن خیار با خرمای تازه این است که خرمای تازه موجد حرارت، و خیار موجد برودت است، و این دو که باهم جمع شود، تعادل جسم را برقرار می‌سازد

عَنْ أَبِي ثَعْلَبَةَ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏إِذَا رَمَيْتَ بِسَهْمِكَ فَغَابَ عَنْكَ فَأَدْرَكْتَهُ فَكُلْهُ مَا لَمْ يُنْتِنْ
مسلم(۱۹۳۱)

از ابوثعلبه رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:  اگر تیرت را پرتاب کردی و پس از آن شکار را گم کردی، وقتی آن را (مرده) یافتی، مادامی که بدبو و متعفن نشده از آن بخور.

مفاد حدیث این است که هرگاه شکارچی تیری یا هر چیزی در حکم تیر را به سوی شکار پرتاب کند و تیرش به هدف بخورد، اما شکار را گم کند و از چشمانش پنهان بماند، بعد از این اگر شکار را درحالی بیابد که اثر کشنده ای جز تیرش بر آن نباشد، می تواند از آن بخورد. و این در صورتی است که شکار مورد نظر دچار تغییر و بوی بد و متعفن نشده باشد که در این صورت جزو پلیدی ها خواهد بود که خوردن آن برای سلامتی انسان خطرناک است.

عَنْ ابو هریره رضي الله عنه ، أَنَّ رَجُلًا قَالَ لِلنَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم : أَوْصِنِي، قَالَ: «لاَ تَغْضَبْ» فَرَدَّدَ مِرَارًا، قَالَ: «لاَ تَغْضَبْ»
بخاری(۶۱۱۶)ترمذی(۲۰۲۰)

از ابو هریره رضي الله عنه روایت است که شخصی برای رسول‌الله صلى الله عليه و سلم گفت: مرا نصیحت کنید. فرمودند: «خشمگین نشوید». آن شخص طلبش را چند بار تکرار نمود، و رسول‌الله صلى الله عليه و سلم در هربار می‌گفتند که: خشمگین نشوید.


خشم  باعث دورى بسيارى از تباهى ها از انسان مى شود. تاثیرات منفی خشم  محدود به بدن وجسم نیست بلکه روح وروان ما هم آسیب می بیند.
واین خشم است که انسان از حالات عادی خارج شده و کارهای خواهد کرد که منجر به پشیمانی خواهد شد

عَنْ هِشَامُ بْنُ حَكِيمِ بْنِ حِزَامٍ عَلَى أُنَاسٍ مِنَ الأَنْبَاطِ بِالشَّامِ قَدْ أُقِيمُوا فِي الشَّمْسِ فَقَالَ مَا شَأْنُهُمْ قَالُوا حُبِسُوا فِي الْجِزْيَةِ ‏فَقَالَ هِشَامٌ أَشْهَدُ لَسَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ إِنَّ اللَّهَ يُعَذِّبُ الَّذِينَ يُعَذِّبُونَ النَّاسَ فِي الدُّنْيَا
مسلم(۲۶۱۳)

از هشام بن حكيم بن حزام رضی الله عنه روايت است که وی در شام بر عده ای از کشاورزان غيرعرب گذشت که آنها را در آفتاب نگه داشته و روی سرشان روغن ريخته بودند! پرسيد: ماجرا چيست؟ گفتند: به خاطر خراج مجازات می شوند. و در روايتی آمده: به خاطر جزيه حبس شده اند.
 پس هشام رضی الله عنه گفت: گواهی می دهم از رسول الله صلى الله عليه وسلم شنيدم که می فرمود:«الله کسانی را که در دنيا مردم را شکنجه می کنند، عذاب می دهد»

هشام بن حکیم بن حزام رضی الله عنه در شام از کنار کشاورزانی غیر عرب می گذرد که در زیر آفتاب نگه داشته شده اند تا از گرمای خورشید بسوزند و برای اینکه شکنجه ی آنها بیشتر شود، روی سرهای شان روغن ریخته بودند. چون روغن بر شدت گرمای خورشید می افزاید. بنابراین سبب شکنجه ی آنها را جویا می شود که پاسخ می شنود: آنها اجاره ی زمین هایی را نپرداخته اند که در آنها کار می کردند. و در روایتی آمده است: جزیه ای را که بر آنان تعیین شده نپرداخته اند. وقتی هشام رضی الله عنه شکنجه ی آن افراد ضعیف را دید، گفت: گواهی می دهم از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیدم که: «هرکس مردمی را شکنجه کند و عذاب دهد که مستحق آن نیستند، الله متعال در قیامت او را عذاب می دهد. و این جزایی مطابق با عمل وی می باشد». بعد از اینکه هشام این مساله را یادآور می شود، نزد امیر رفته و حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم را برای او بازگو می کند. و این باعث می شود امیر وقت آنها را به حال خودشان رها کند و از این وضعیت نجات دهد. اما این به معنای عدم مجازات خطاکاران و تنبیه آنان به گونه ای نیست که آنان را از خطا و جرم شان بازدارد و مانع شرشان شود بلکه آنچه نهی شده، متوجه تعذیب و شکنجه ای افزون بر مجازات معمول می باشد.

وَعَنْ ابن عمر رضي الله عنه أَرَانِي اللَّيْلَةَ عِنْدَ الكَعْبَةِ فِي المَنَامِ، فَإِذَا رَجُلٌ آدَمُ، كَأَحْسَنِ مَا يُرَى مِنْ أُدْمِ الرِّجَالِ تَضْرِبُ لِمَّتُهُ بَيْنَ مَنْكِبَيْهِ، رَجِلُ الشَّعَرِ، يَقْطُرُ رَأْسُهُ مَاءً، وَاضِعًا يَدَيْهِ عَلَى مَنْكِبَيْ رَجُلَيْنِ وَهُوَ يَطُوفُ بِالْبَيْتِ، فَقُلْتُ: مَنْ هَذَا؟ فَقَالُوا: هَذَا المَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ، ثُمَّ رَأَيْتُ رَجُلًا وَرَاءَهُ جَعْدًا قَطِطًا أَعْوَرَ العَيْنِ اليُمْنَى، كَأَشْبَهِ مَنْ رَأَيْتُ بِابْنِ قَطَنٍ، وَاضِعًا يَدَيْهِ عَلَى مَنْكِبَيْ رَجُلٍ يَطُوفُ بِالْبَيْتِ، فَقُلْتُ: مَنْ هَذَا؟ قَالُوا: المَسِيحُ الدَّجَّالُ»
بخاری (۳۴۴٠)

از ابن عمر رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: شب گذشته در خواب دیدم که نزد خانۀ کعبه هستم، در این وقت شخص گندم گونی را دیدم که از خوش چهره‌ترین اشخاص گندم گون بود، کاکلش به شانه‌هایش می‌رسید، موهایش شانه زده بود و از سرش آب می‌چکید، و در حالی که دست‌هایش را بر سرشانه‌های دو نفر دیگر نهاده بود، به خانۀ [کعبه] طواف می‌کرد، گفتم: این شخص کیست؟ گفتند: این مسیح بن مریم است. و در پشت سرش شخص دیگری را دیدم که موهایش پرپیچ و تاب بود، و چشم راستش کور، و خیلی شبیه به (ابن قَطَن) بود [ابن قَطَن: کسی بود از قبیلۀ خُزاعه که در جاهلیت مرده بوده، دست‌هایش را بر شانه‌‌های شخص دیگری گذاشته بود و به خانۀ [کعبه] طواف کرد. گفتم: این کیست؟ گفتند: این مسیح دجال است»

عیسی علیه السلام را از آن جهت (مسیح) می‌گویند که چون مریض را مسح می‌کرد، به اذن الله شفا می‌یافت،
و دجال را از آن جهت (مسیح) می‌گویند: که چشم راستش ممسوح یعنی کور است، و یا از این جهت او را (مسیح) می‌گویند که اکثر مناطق روی زمین را مسح می‌کند، یعنی می‌پیماید.

عن عَبْدِ اللَّهِ بْنَ زَيْدٍ الأَنْصَارِيَّ س أَخْبَرَهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی.الله‌علیه‌وسلم خَرَجَ إِلَى الْمُصَلَّى يَسْتَسْقِي، وَأَنَّهُ لَمَّا أَرَادَ أَنْ يَدْعُوَ اسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ وَحَوَّلَ رِدَاءَهُ، و فی روايةٍ: خَرَجَ النَّبِيُّ صلی‌الله‌علیه‌وسلم إِلَى الْمُصَلَّى فَاسْتَسْقَى وَاسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ، حوَّل رِدَاءَهُ وَصَلَّى رَكْعَتَيْنِ.
مسلم (۸۹۴)

از عبدالله بن زید انصاری رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم برای دعای باران از خانه بیرون شد و به مصلی (عیدگاه) رفت. و هنگامی‌که می‌خواست دعا کند رو به‌سوی قبله ایستاد و ردایش را (که بر روی شانه‌هایش انداخته بود) وارونه نمود.
و در روایتی آمده است که: رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم  رو به قبله و پشت به‌سوی مردم کرده، ردایش را وارونه نمود و دعا کرد. سپس دو رکعت نماز

الله متعال بندگانش را به صورت های مختلف مورد آزمایش قرار می دهد تا به درگاه او دست به دعا بردارند و ذکر و یاد او را بر زبان بیاورند. در عهد رسول الله صلى الله عليه وسلم، زمانی که باران قطع شد و زمین خشک گردید، ایشان به همراه مردم به سوی مصلای عید در صحرا خارج شد تا از الله متعال طلب باران کند. چون این وضعیت مناسبت بیشتری با اظهار تضرع و زاری و درماندگی و نیاز به الله متعال دارد. سپس رو به قبله می کند که از آداب دعا بوده و به این ترتیب امید پذیرفته شدن دعا وجود دارد. و دست به دعا بر می دارد و از الله متعال می خواهد که بر مسلمانان باران بباراند و قحطی و خشکی را برطرف کند. و خوشبین به اینکه الله متعال وضعیت را دگرگون نموده و زمین خشک را به زمینی پر از گل و گیاه تبدیل می کند و سختی را برطرف نموده و گشایش حاصل می نماید، ردایش را از طرفی وارونه می کند و آنگاه دو رکعت نماز استسقاء با مردم می خواند و در آن با صدای بلند قرائت میکند.

عن أَبِي مُوسى وَمُعَاذٍ رضي الله عنهما بَعَثَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم ، أَبَا مُوسى وَمُعَاذًا إِلَى الْيَمَنِ، فَقَالَ: يَسِّرَا وَلاَ تُعَسِّرَا، وَبَشِّرَا وَلاَ تُنَفِّرَا، وَتَطَاوَعَا فَقَالَ أَبُو مُوسى: يَا نَبِيَّ اللهِ إِنَّ أَرْضَنَا بِهَا شَرَابٌ مِنَ الشَّعِيرِ، الْمِزْرُ؛ وَشَرَابٌ مِنَ الْعَسَلِ، الْبِتْعُ فَقَالَ: كُلُّ مُسْكِرٍ حَرَامٌ»
مسلم(۱۷۳۳)سنن النسائی(۵۶۰۴)
ابی داود(۳۶۸۴)

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم ابو موسى و معاذ رضي الله عنهما را (به عنوان حاکم) به یمن فرستاد، به ایشان دستورداد که سهل‌گیر باشند، با مردم سخت‌گیرى نکنند مردم را به دین اسلام تشویق کنند، به آنان مژده سعادت بدهند، ایشان را از دین متنفّر نسازند، در اطاعت همدیگر باشند، (در اداره امور با هم مشورت کنند)، ابو موسى رضي الله عنه گفت: اى رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم! در سـرزمین ما (یمن) مشروباتى هست که از جو یا مزر یا عسل تهیه مى‌شوند (حکم آن‌ها چیست؟) رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: هر چیزى که مست‌کننده باشد حرام است

مزر: شرابى که از ذرّت تهیه مى‌گردد.

عن أَبِي قَتَادَةَ رضي الله عنه قَالَ: نَهى النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم ، أَنْ يَجْمَعَ بَيْنَ التَّمْرِ وَالزَّهْوِ، وَالتَّمْر وَالزَّبِيبِ، وَلْيُنْبَذْ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا عَلَى حِدَةٍ »
بخاری(۵۶۰۲) مسلم(۱۹۸۸)
سنن‌النسائی(۵۵۷۰)ابن‌ماجه (۳۳۹۷)


ابو قتاده رضي الله عنه روایت است که  رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از تهیه شربت از خرماى خشک و خرماى نرسیده و خرما و کشمش مخلوط منع مى‌کرد، مى‌فرمود: باید شربت از هر یک از آن‌ها به صورت جدا گانه تهیه شود.

(چون شربت مخلوط آن‌ها سریعتر به صورت شراب و حالت مست کننده در می‌آید.
پس هر میوه‌ای که حالات مست کننده ایجاد کند حرام خواهد بود.

عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏مَنْ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الْوُضُوءَ خَرَجَتْ خَطَايَاهُ مِنْ جَسَدِهِ حَتَّى تَخْرُجَ مِنْ تَحْتِ أَظْفَارِهِ
متفق‌علیه
مسلم(۲۴۵)مسند‌احمد(۴۷۶)

از عثمان رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: «هرکس وضو گرفت و به نحو احسن (و با رعایت آداب، سنن و غیره) آن را به انجام و کمال رساند، به برکت آن، نجاست گناهانش از تمام وجودش می‌ریزد، به طوری که از زیر ناخن‌هایش خارج می‌شوند.

در این حدیث ، که از میان‌رفتن گناهان در اثر وضو ذکر شده است، منظور از این گناهان، «گناهان صغیره» هستند و برای محوشدن گناهان کبیره، توبه و انابه و رجوع و بازگشت و ندامت و پشیمانی الزامی است. و اکثر علماء و اندیشمندان اسلامی نیز بر این باورند که مراد از بخشیده‌شدن گناهان به وسیله‌ی وضوء، گناهان کوچک و صغیره می‌باشد که انسان به ذریعه‌ی اعضا و جوارح خویش مرتکب می‌شود، چرا که کبائر بدون توبه بخشوده نمی‌شود.

سوره نساء (آیه ۳۱)
إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبَآئِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَنُدْخِلْكُمْ مُدْخَلًا كَرِيمًا

اگر از گناهان بزرگی كه از آنها نهی می‌شوید دوری كنید، گناهان كوچكتان را از شما محو می‌كنیم، و شما را به جایگاهی ارزشمند وارد می‌كنیم.

حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَهَّابِ بْنُ نَجْدَةَ، حَدَّثَنَا أَبُو عَمْرِو بْنُ كَثِيرِ بْنِ دِينَارٍ، عَنْ حَرِيزِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي عَوْفٍ، عَنِ الْمِقْدَامِ بْنِ مَعْدِيكَرِبَ، عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم أَنَّهُ قَالَ ‏ "‏ أَلاَ إِنِّي أُوتِيتُ الْكِتَابَ وَمِثْلَهُ مَعَهُ أَلاَ يُوشِكُ رَجُلٌ شَبْعَانُ عَلَى أَرِيكَتِهِ يَقُولُ عَلَيْكُمْ بِهَذَا الْقُرْآنِ فَمَا وَجَدْتُمْ فِيهِ مِنْ حَلاَلٍ فَأَحِلُّوهُ وَمَا وَجَدْتُمْ فِيهِ مِنْ حَرَامٍ فَحَرِّمُوهُ أَلاَ لاَ يَحِلُّ لَكُمْ لَحْمُ الْحِمَارِ الأَهْلِيِّ وَلاَ كُلُّ ذِي نَابٍ مِنَ السَّبُعِ وَلاَ لُقَطَةُ مُعَاهِدٍ إِلاَّ أَنْ يَسْتَغْنِيَ عَنْهَا صَاحِبُهَا وَمَنْ نَزَلَ بِقَوْمٍ فَعَلَيْهِمْ أَنْ يَقْرُوهُ فَإِنْ لَمْ يَقْرُوهُ فَلَهُ أَنْ يُعْقِبَهُمْ بِمِثْلِ قِرَاهُ
سنن‌ابی‌داود(۴۶۰۴)ابن ماجه (۱۲)
ترمزی(۲۶۶۴)دارمی(۵۸۶)

از مقدام بن معدی کرب رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود‌: به گوش باشید! از جانب الله جهان و جهانیان هم به من قرآن عطا شده و هم چیز دیگری همانند آن (یعنی سنت). عنقریب انسان‌هایی پیدا خواهند شد که با شکم سیر از سر غرور و تکبر بر مسند حکمرانی خویش تکیه داده و می‌گوید: فقط به قرآن چنگ زنید و متمسک شوید. چیزی را که در آن حلال دیدید، حلال و آنچه را که حرام یافتید حرام بدانید و به غیر آن اعتنایی نورزید.


به اتفاق تمام علماء، محدثان و دانشوران اسلامی مراد از «مثله معه» (همانند قرآن) همان «وحی خفی» یعنی سنت مطهر رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم است. و به تعبیری دیگر، این حدیث خود دلیلی بر این واقعیت است که سنت نیز وحی الله است. همانگونه که قرآن از وحی الهی سرچشمه گرفته است. چنانچه الله جل جلاله می‌فرماید:
﴿وَمَا یَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ(٣)
إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡیٞ یُوحَىٰ(٤‍)
[النجم: ۳-۴]
«و از روی هوا و هوس سخن نمی‌گوید.
جز وحی و پیامی نیست که (از سوی الله بدو) وحی و پیام می‌گردد...»

و در حقیقت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم چیزی از خودش نمی‌گوید و شالوده و مفاهیم والا و شامخ احادیث ساخته و پرداخته‌ی فکر او نیست. چرا که همه از ناحیه‌ی الله.
و هرگز یک انسان، هر قدر عالم و متفکر باشد، تا چه رسد به انسان درس نخوانده‌ای که در محیطی مملو از جهل و خرافات پرورش یافته، قادر نیست سخنانی چنین جامع، پرمحتوا، و شگرف و زیبا و بلیغ بیاورد که بعد از گذشتن قرن‌ها، بازهم الهام‌بخش مغزهای دانشمندان، فیلسوفان و متفکران جهان است و می‌تواند گنجینه‌ی احادیث، پایه‌ای محکم و مضبوط در کنار قرآن کریم برای ساختن اجتماع صالح، سالم، مؤمن، پویا و کوشا و پیشرو گردد.

عَنْ ابْنِ عَبَّاسٍ رضي الله عنهما قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم لِلْمِقْدَادِ: «إِذَا كَانَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ يُخْفِي إِيمَانَهُ مَعَ قَوْمٍ كُفَّارٍ، فَأَظْهَرَ إِيمَانَهُ فَقَتَلْتَهُ؟ فَكَذَلِكَ كُنْتَ أَنْتَ تُخْفِي إِيمَانَكَ بِمَكَّةَ مِنْ قَبْلُ»
بخاری(۶۸۶۶)

از ابن عباس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم برای مقداد رضي الله عنه فرمودند: «اگر شخص مسلمانی در بین کفار ایمان خود را پنهان نموده باشد، و بعد از آن نزد تو ایمان خود را ظاهر سازد، و تو او را به قتل برسانی؟ [و البته این کار برایت روا نیست]، و به همین شکل خودت هم پیش از این در مکه، ایمان خود را پنهان می‌داشتی»


مقداد رضی‌الله‌عنه از رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم پرسیده بود که: اگر با کافری جنگ کردم، و او با شمشیر زد و دست مرا قطع کرد، و بعد از آن از نزدم گریخت و بعد گفت: مسلمان شده‌ام، آیا روا است که او را به قتل برسانم، رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: «او را به قتل مرسان» زیرا بعد از مسلمان شدن، جان و مالش مصئون است، و بقیۀ سخن ایشان آن است که در متن حدیث آمده است. امام ابن حجر رضی‌الله‌عنه می‌گوید: (آنچه که با این حدیث مطابقت پیدا می‌کند، حدیث اسامه رضی‌الله‌عنه است که: شخصی قبلا مسلمان شده بود، و در بین کفار بود، و ایمان خود را از آن‌ها پنهان می‌کرد، و چون اسامه خواست او را بکشد از مسلمان بودن خود برای وی خبر داد، ولی اسامه به گمان اینکه این شخص این سخن را از ترس کشته شدن می‌گوید، به سخنش واقعی نگذاشت و او را کشت، و برای مقداد هم مثل همین واقعه رخ داده بود)
فتح الباری (۱۲/۱٩۸)
و چون این سخن به رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم رسید، فرمودند که: اگر شخص مسلمانی در بین کفار ایمان خود را پنهان نموده باشد، و بعد از آن نزد تو ایمان خود را ظاهر سازد، و تو او را به قتل برسانی؟ و به همین شکل خودت هم پیش از این در مکه، ایمان خود را پنهان می‌داشتی».

عَنْ عَائِشَةَ، قَالَتْ دَخَلَتْ هِنْدٌ بِنْتُ عُتْبَةَ امْرَأَةُ أَبِي سُفْيَانَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ أَبَا سُفْيَانَ رَجُلٌ شَحِيحٌ لاَ يُعْطِينِي مِنَ النَّفَقَةِ مَا يَكْفِينِي وَيَكْفِي بَنِيَّ إِلاَّ مَا أَخَذْتُ مِنْ مَالِهِ بِغَيْرِ عِلْمِهِ.‏ فَهَلْ عَلَىَّ فِي ذَلِكَ مِنْ جُنَاحٍ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏خُذِي مِنْ مَالِهِ بِالْمَعْرُوفِ مَا يَكْفِيكِ وَيَكْفِي بَنِيكِ ‏
بخاری(۵۳۶۴) مسلم(۱۷۱۴)
ابوداود(۳۵۳۲) ابن‌ماجه(۲۲۹۳)

از عایشه رضی الله عنه روایت است که هند بنت عتبه همسر ابوسفيان نزد رسول الله صلى الله عليه وسلم آمد و گفت: ای رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ، ابوسفيان مردی بخيل است و نفقه ای به من نمی دهد که برای من و فرزندانم کفایت کند مگر اينکه بدون اطلاع وی از مالش بردارم، آيا با این کار گنهکار می شوم؟ رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: طبق عُرف از مالش به اندازه ای که برای تو و فرزندانت کافی باشد بردار

هند دختر عتبه از رسول الله صلی الله علیه وسلم سوال می کند که شوهرش نفقه ای به او نمی دهد که او و فرزندانش را کفایت کند، آیا می تواند از مال ابوسفیان بدون اطلاع وی بردارد؟ و رسول الله صلی الله علیه وسلم به جایز بودن این کار فتوا می دهد. به شرطی که طبق عرف به اندازه ی کفایت بردارد نه بیش از آن و در این کار تعدی نکند.  

عَن مطر بن عكام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «إِذَا قَضَى اللَّهُ لِعَبْدٍ أَنْ يَمُوتَ بِأَرْضٍ جَعَلَ لَهُ إِلَيْهَا حَاجَةً»
ترمذی(‌۲۱۴۷)
مسند احمد(۱۵۵۳۹)

از مطر بن عکام رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: هنگامی که الله عزوجل بخواهد جان بنده‌ای را در سرزمینی بگیرد، برای او در آنجا کار و خواسته‌ای پیش می‌آورد (تا وی بدانجا رود و الله جانش را قبض نماید.

این حدیث حکایت از آن دارد که  محل و زمان مرگ و سررسید اجل هر انسان فقط در اختیار ذات الله عزوجل است و دیگران را به آن راهی نیست. چنانچه ابن‌جریر و ابن ابی‌حاتم از مجاهد روایت کرده‌اند که گفت: «مردی از صحرانشینان نزد رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم آمد و گفت:‌زنم باردار است. پس مرا آگاه کن که چه می‌زاید، پسر یا دختر؟ در سرزمین ما خشکسالی و قحطی است، لذا به من بگو و خبر بده که چه وقت باران فرود می‌آید؟ و نیز من می‌دانم که امروز چه کرده‌ام، لذا تو به من خبر بده که فردا چه خواهم کرد؟ و بالاخره من می‌دانم کجا
متولد شده ام، بگو ببینم در کدام سرزمین می‌میرم؟ همان بود که الله سبحان در پاسخ این فرد این آیه را نازل فرمود: ‍
﴿إِنَّ ٱللَّهَ عِندَهُۥ عِلۡمُ ٱلسَّاعَةِ وَیُنَزِّلُ ٱلۡغَیۡثَ وَیَعۡلَمُ مَا فِی ٱلۡأَرۡحَامِۖ وَمَا تَدۡرِی نَفۡسٞ مَّاذَا تَكۡسِبُ غَدٗاۖ وَمَا تَدۡرِی نَفۡسُۢ بِأَیِّ أَرۡضٖ تَمُوتُۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرُۢ﴾
سوره لقمان (۳۴)
آگاهی از فرارسیدن قیامت ویژه‌ی الله‌است و اوست که باران را می‌باراند و مطلع است از آنچه در رحم‌های مادران است و هیچ‌کس نمی‌داند فردا چه چیز فراچنگ می‌آورد و هیچ‌کس نمی‌داند که در کدام سرزمین می‌میرد، قطعاً الله آگاه و باخبر است.
لذا در این آیه و حدیث به صراحت بیان شد که آینده‌ی نزدیک انسان‌ها و حوادث فردای آنها و نیز محل مرگ و بدرود حیاتشان بر همه پوشیده است و هیچ‌کس جز الله از لحظه‌ی مرگ و محل آن آگاه نیست و طبق صریح آیات و احادیث، الله عزوجل این علم را از همه مخفی و پوشیده داشته است.
و ردی بر ادعای کسانی هست، که ادعای غیب میکنند

فضیلت صلوات درشب وروز جمعه

پیامبر ﷺ فرمودند:
در روز و شب جمعه بر من صلوات بفرستید، و هر کس بر من صلوات بفرستد، خداوند ۱۰ بار بر او صلوات می‌فرستد.» [رواه بيهقی/5994]

❣اللَّهُمَّ صـَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ، وَعَلی آلِ مُحَمَّدٍ، ڪَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ، وَعـَلَى آلِ إِبْــرَاهِيمَ، إِنَّڪ حـَمِيدٌ مَـجِيدٌ

❣اللهم َبَارِڪْ عَلى مُحَمَّدٍ، وَعَلَى آلِ مُحَمَّدٍ، ڪـَمَا بَارَڪـْتَ عَلَى إِبْـرَاهِيمَ، وَعَـلَى آلِ إِبــْرَاهِيمَ، فِي العَالَمِينَ إِنَّڪَ حمِيدٌ مَجِيد

@ahadis_sahihe

عَنْ عَلِيٍّ، قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ذَاتَ يَوْمٍ جَالِسًا وَفِي يَدِهِ عُودٌ يَنْكُتُ بِهِ فَرَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ مَا مِنْكُمْ مِنْ نَفْسٍ إِلاَّ وَقَدْ عُلِمَ مَنْزِلُهَا مِنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ  ‏.‏ قَالُوا يَا رَسُولَ اللَّهِ فَلِمَ نَعْمَلُ أَفَلاَ نَتَّكِلُ قَالَ  لاَ ‏.اعْمَلُوا فَكُلٌّ مُيَسَّرٌ لِمَا خُلِقَ لَهُ ‏.‏ ثُمَّ قَرَأَ ‏{‏ فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى  وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى‏}‏ إِلَى قَوْلِهِ

از علی رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: الله از آینده‌ی شما مطلع است و جایگاه هریک از شما را در بهشت یا دوزخ نوشته است. صحابه رضي الله عنهم گفتند:‌ای رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ! آیا با توجه به سرنوشت خود عمل کردن را رها نسازیم؟ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: همگی کار کنید و به اعمال نیک و صالح چنگ بزنید.
چون هرکس کاری را می‌کند و کاری از وی سر می‌زند، که برایش آفریده شده است. اما کسانی که از اهل سعادت باشند، به‌سوی اعمال سعادتمندان گرایش پیدا می‌کنند
و اما کسانی که از اهل شقاوت باشند،  اعمالی را انجام می‌دهند، که آنان را برابر سرنوشت خود، به دوزخ می‌رساند.

علم الله محیط به ازل و ابد و تمام زمان‌ها و همه‌ی مکان‌ها می‌باشد و قبل از اینکه انسان را به وجود بیاورد، الله مید‌اند که این انسان، فردی نیک و خوب است یا بد و شرور. و خود الله عزوجل می‌داند که این انسان است که به میل و اختیار خود راه سعادت و خوشبختی را انتخاب می‌کند یا راه شقاوت و بدبختی. و الله می‌داند که فلان شخص در فلان زمان و فلان مکان با اراده و اختیار خود، فلان کار را انجام می‌دهد و مستحق عذاب و یا پاداش می‌گردد. ولی علم الله شخص را مجبور به انجام آن عمل نمی‌نماید، چرا که علم الله صفت کاشفه است، نه قوه‌ی مجبور کننده و اجبارآور. و این حدیث نیز نباید حمل بر سلب اختیار از انسان شود، چون این انسان است که به میل و خواسته‌ی خود، سعادت و بدبختی خود را رقم می‌زند.

مَنْ قَتَلَ مُعَاهَدًا ‌لَمْ ‌يَرَحْ ‌رَائِحَةَ الْجَنَّةِ، وَإِنَّ رِيحَهَا تُوجَدُ مِنْ مَسِيرَةِ أَرْبَعِينَ عَامًا»
بخاری(۳۱۶۶)

هركس مُعاهدی را به قتل برساند بوى بهشت را احساس نمی‌کند، حال آنکه بوى آن از مسير چهل سال به مشام مى‌رسد.

رسول‌الله صلی الله علیه وسلم وعید شدیدی برای کسی بیان می‌کند که یک مُعاهَد را بکشد. یعنی کافری که با پیمان و امان وارد سرزمین مسلمانان شده اینکه بوی بهشت به مشامش نخواهد رسید اگرچه بوی آن از فاصلهٔ چهل سال به مشام می‌رسد.  

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ: خَيْرُ الصَّحَابَةِ أَرْبَعَةٌ وَخَيْرُ السَّرَايَا أَرْبَعُمِائَةٍ وَخَيْرُ الْجُيُوشِ أَرْبَعَةُ آلاَفٍ وَلَنْ يُغْلَبَ اثْنَا عَشَرَ أَلْفًا مِنْ قِلَّةٍ قَالَ أَبُو دَاوُدَ وَالصَّحِيحُ أَنَّهُ مُرْسَلٌ.
ابوداود(۲۶۱۱)ترمزی(۱۵۵۵)
مسند احمد(۲۶۸۲)

از ابن عباس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «بهترين همراهان چهار نفر هستند و بهترين دسته‌ی نظامی چهارصد نفرند و بهترين لشکر، چهارهزار نفر. و دوازده هزار نفر هرگز به خاطر کمی تعداد شکست نمی خورند.

بهترین یاران از نگاه تعداد چهار نفر هستند و بهترین دسته ی نظامی دسته ای است که از چهارصد نفر تشکیل شده باشد. و سودمندترین سربازان از نگاه تعداد، سربازانی هستند که تعدادشان به چهارهزار نفر برسد. و چون تعداد سربازان لشکری به دوازده هزار نفر و بیش از آن برسد، شکست نمی خورند. و اگر شکست بخورند شکست شان به دلیل اندک بودن شان نیست بلکه اسباب دیگری دارد از جمله: ضعف ایمان یا مغرور شدن از تعداد زیاد یا ارتکاب گناهان یا عدم اخلاص برای الله و موارد مشابه.

عَنْ أَبِي الدَّرْدَاءِ، قَالَ سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ ‏ابْغُونِي ضُعَفَاءَكُمْ فَإِنَّمَا تُرْزَقُونَ وَتُنْصَرُونَ بِضُعَفَائِكُمْ
بخاری(۲۸۹۶) ابوداود(۲۵۹۴) ‏
ترمذی(۱۷۰۲) نسائی(۳۱۷۶)

از ابودرداء عویمر رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مرا در ميان مستضعفان جستجو کنيد؛ زيرا شما به خاطرِ مساکین و مستضعفانِ خود ياری می شويد و روزی می يابيد.

این حدیث بیانگر نکته‌ای مهم هستند که ضعیفان سبب نصرت و پیروزی و رزق و روزی در امت می باشند. بنابراین چون انسان به آنها نیکی نموده و رحم کند و به آنها از چیزی بدهد که الله به انسان داده است، این سبب پیروزی بر دشمنان و رزق و روزی می شود؛ چون الله متعال خبر می دهد که هرگاه انسان به خاطر الله انفاق کند، الله متعال انفاق او را جایگزین می نماید. چنانکه می فرماید:
«وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ»
«و هر چیزی را [که در راه الله] انفاق کنید، او به جای آن [مال و بهتر از آن  به شما] بازپس میدهد «يُخْلِفُهُ» یعنی جانشین و بدل آن را جایگزین می کند.
و دعاها، نمازها و اخلاص آن‌ها موجب رسیدن یاری الله و خیر و برکت در رزق و روزی می‌شود.
واینکه بیشتر اهل بهشت فقرا تشکیل میدهند.
بنابراین به دید‌ه‌ی تحقیر به آنان نگاه نکنیم.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ جَاءَ نَاسٌ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم فَسَأَلُوهُ إِنَّا نَجِدُ فِي أَنْفُسِنَا مَا يَتَعَاظَمُ أَحَدُنَا أَنْ يَتَكَلَّمَ بِهِ  قَالَ ‏"‏ وَقَدْ وَجَدْتُمُوهُ ‏قَالُوا نَعَمْ
قال اذاك صریح الإیمان
مسلم(۱۳۲)

ابوهریره رضی‌الله‌عنه روایت میکند. تنی چند از صحابه به نزد رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم آمده و گفتند:
گاهی در دل ما خیالات و وسوسه‌های نامطلوب
ملحدانه‌ای خطور می‌کند که هیچ یک از ما جرأت به زبان آوردن آنها را ندارد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود:آیا براستی چنین به شما دست می‌دهد؟ گفتند: بلی! رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود:  اظهار نمودن نشانه صریح و روشن ایمان است.

در این حدیث به صحابه رضی‌الله‌عنه خاطر نشان کرد همین که شما در برابر این وسوسه‌های غیراختیاری که از توان و اختیارتان بیرون است این اندازه بیم و هراس دارید،که حتی به خود جرأت نمی‌دهید که آن را با زبان برای دیگران بازگو کنید و در قلب از چنین خطورات و افکاری متنفر و منزجر هستید، خود این کراهیت و بد دانستن شما از این وسوسه‌ها، از نشانه‌های صریح و روشن ایمان است.آری! مسلمان راستین ومؤمن واقعی و حقیقی این چنین است که حتی از اعمال و رفتار و گفتار و افکار بد و نامطلوب که در حیطه‌ی قدرت و توان و اختیارش نیست باز هم متنفر و قلباً از آن بیزار است. و در حقیقت کیفیت و حالت ایمان راستین همین است.

عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ، عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ كَفَّارَةُ النَّذْرِ كَفَّارَةُ الْيَمِينِ
مسلم(۱۶۴۵)

از عقبة بن عامر رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «کفاره ی نذر همان کفاره ی سوگند است»

در این حدیث وارد شده که کفاره ی نذرها همان کفاره ی سوگند می باشد که عبارت است از غذا دادن به ده مسکین یا پوشاندن آنها با لباس یا آزاد کردن برده ای از بردگی و اگر هیچیک از این موارد را نتواند انجام دهد، باید سه روز روزه بگیرد. و این در صورتی است که بنده به سوگند خود عمل نکرده و وفا نکند. 
نذرهای مورد نظر در حدیث انواعی دارد.

 ۱- نذر مطلق باشد. مثلا کسی بگوید: برای الله نذر می کنم و اسمی از چیزی نبرد یا اینکه بگوید: اگر فلان کار انجام شود، برای الله نذر می کنم. اگر کسی به این نذر وفا نکند، بر او واجب است کفاره ی سوگند را به جا آورد.

۲- کسی نذر کند یک معصیت و نافرمانی مرتکب شود یا واجبی را ترک کند، در این صورت باید به نذر خود وفا نکند و دلیل آن حدیث عایشه رضی الله عنه می باشد که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:
لَا نَذْرَ فِي مَعْصِيَةٍ
نذر در معصیت و نافرمانی وفا نمی شود.

۳- نذر نیکو. مانند نذر نماز و روزه و حج و عمره به قصد تقرب جستن به الله متعال این نذر باید وفا شود چه به صورت مطلق باشد یا وابسته به حصول نعمتی یا از بین رفتن نقمتی
با وقوع شرطش باید به آن وفا کند.  

عَنِ الزُّبَيْرِ بْنِ الْعَوَّامِ  رضى الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏  لأَنْ يَأْخُذَ أَحَدُكُمْ حَبْلَهُ فَيَأْتِيَ بِحُزْمَةِ الْحَطَبِ عَلَى ظَهْرِهِ فَيَبِيعَهَا فَيَكُفَّ اللَّهُ بِهَا وَجْهَهُ، خَيْرٌ لَهُ مِنْ أَنْ يَسْأَلَ النَّاسَ أَعْطَوْهُ أَوْ مَنَعُوهُ ‏
بخاری (۱۴۷۱)

از زبیر بن عوام رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «اگر يکی از شما طنابش را بردارد و به کوه برود و پشته ای هيزم بر پشت خود بياورد و بفروشد و بدين سان الله آبروی او را حفاظت کند، اين برايش بهتر است از اينکه دست نياز پيش مردم دراز کند و از آنها کمک بخواهد، حال آنکه معلوم نيست چيزی به او بدهند يا نه»

اینکه کسی از دست رنج خود بخورد برای او بهتر است از اینکه چشم به اموال مردم داشته باشد و اموال آنها را درخواست کند. آنهم در شرایطی که معلوم نیست چیزی به او بدهند یا نه بنابراین کسی که طنابش را بردارد و به چراگاه ها و مزارع و جنگل ها برود و هیزم جمع کند و بر پشت خود حمل کند و آنها را بفروشد و به این ترتیب کرامت و عزت خود را حفظ کند و خود را از ذلت و خواری گدایی و درخواست از دیگران محفوظ دارد، برای او بهتر است از اینکه مال مردم را درخواست کند که معلوم نیست به او می دهند یا نه، چون درخواست از مردم و گدایی کردن، ذلت و خواری است و مومن عزیز است و ذلت نمی پذیرد.

عَنْ عُمَرَ  رضى الله عنه أَنَّهُ جَاءَ إِلَى الْحَجَرِ الأَسْوَدِ فَقَبَّلَهُ، فَقَالَ إِنِّي أَعْلَمُ أَنَّكَ حَجَرٌ لاَ تَضُرُّ وَلاَ تَنْفَعُ، وَلَوْلاَ أَنِّي رَأَيْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يُقَبِّلُكَ مَا قَبَّلْتُكَ‏.‏
بخاری(۱۵۹۷) 

از عمر بن خطاب رضی الله عنه روایت است که كنار حجرالاسود آمد و آن را بوسيد و فرمود: بخوبی می دانم كه تو سنگی بيش نيستی و نمی توانی نفع و ضرر برسانی. اگر نمی ديدم كه رسول الله صلى الله عليه وسلم تو را می بوسيد، تو را نمی بوسيدم.  

مکان ها و زمان ها و دیگر اشیا، از این جهت مقدس و بزرگ نیستند که ذاتا مورد تعظیمِ عبادت قرار بگیرند! بلکه این شریعت است که بیانگر تقدیس و بزرگی آنها می باشد بر این اساس عمر بن خطاب رضی الله عنه که در میان حجاجی است که تازه از عبادت بت ها و تعظیم آنها دست کشیده اند، کنار حجر الاسود آمده و بیان می کند که این سنگ را از پیش خود نمی بوسد و بزرگش نمی شمارد یا با این باور و تصور چنین رفتاری در قبال آن ندارد که سود و ضرری از آن عاید کسی می شود، بلکه دلیل این بوسیدن و تعظیم را عبادتی می داند که آن را از شارع و قانونگذار رسول‌الله صلی الله علیه وسلم دریافت کرده است. چون دیده که رسول‌الله صلی الله علیه وسلم این سنگ را می بوسد، پس آن را می بوسد تا به او اقتدا کرده و از وی پیروی کرده باشد، نه اینکه از پیش خود و با تکیه بر رای و نظر خود و ایجاد بدعت چنین کرده باشد.  

عَنْ ثَابِتِ بْنِ الضَّحَّاكِ رضي الله عنه ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم قَالَ: «مَنْ حَلَفَ بِمِلَّةٍ غَيْرِ الإِسْلاَمِ كَاذِبًا مُتَعَمِّدًا، فَهُوَ كَمَا قَالَ، وَمَنْ قَتَلَ نَفْسَهُ بِحَدِيدَةٍ عُذِّبَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ»
بخاری(۱۳۶۳)

از ثابت بن ضحاک رضي الله عنه از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم روایت است که فرمودند: «کسی که به دین دیگری غیر از دین اسلام سوگند می‌خورد در حالی که دروغگو است و از روی قصد سوگند می‌خورد، او همان است که گفته است و کسی که خود را به آهنی [مانند شمشیر، کارد، و امثال این‌ها] می‌کشد، به همان آهن در آتش دوزخ عذاب می‌شود

عنْ جَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ قَالَ: أُتِيَ النَّبِيُّ صلی الله علیه و سلم بِرَجُلٍ قَتَلَ نَفْسَهُ بِمَشَاقِصَ، فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيْهِ.
(مسلم۹۷۸)

جابر بن سمره می‌گوید: نزد نبی اکرم صلی الله علیه و سلم جنازه‌ی مردی را آوردند که با تیرهای پیکان دار و پهن، خودکشی کرده بود. رسول‌الله صلی الله علیه و سلم بر او نماز جنازه نخواند.


الله متعال می‌فرمایند
سوره نساء(۲۹)

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَأْكُلُوا أَمْوَالَكُم بَيْنَكُم بِالْبَاطِلِ إِلَّا أَن تَكُونَ تِجَارَةً عَن تَرَاضٍ مِّنكُمْ ۚ وَلَا تَقْتُلُوا أَنفُسَكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيمًا

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اموال همدیگر را درمیان خود به ناحق
(یعنی از راههای نامشروعی همچون: دزدی، خیانت، غصب، ربا، قمار، و ...) نخورید مگر این که داد و ستدی باشد که از رضایت (دو طرف) سرچشمه بگیرد، و خودکشی مکنید و خون همدیگر را نریزید. بیگمان الله، نسبت به شما مهربان است

سوره نساء(۳۰)

وَمَن يَفْعَلْ ذَٰلِكَ عُدْوَانًا وَظُلْمًا فَسَوْفَ نُصْلِيهِ نَارًا ۚ وَكَانَ ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا

و کسی که چنین کاری
(یعنی خودکشی یا خوردن به ناحق اموال دیگران)
را تجاوزگرانه و ستمگرانه مرتکب شود، او را با آتش دوزخ می‌سوزانیم، و این کار برای خدا آسان است.

عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم  لَمَّا عُرِجَ بِي مَرَرْتُ بِقَوْمٍ لَهُمْ أَظْفَارٌ مِنْ نُحَاسٍ يَخْمِشُونَ وُجُوهَهُمْ وَصُدُورَهُمْ فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلاَءِ يَا جِبْرِيلُ قَالَ هَؤُلاَءِ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ لُحُومَ النَّاسِ وَيَقَعُونَ فِي أَعْرَاضِهِمْ
ابوداود(۴۸۷۸) مسند احمد(۱۳۳۴۰)

از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «وقتی به معراج رفتم از كنار گروهی گذشتم كه ناخن های مسی داشتند و چهره ها و سينه های شان را با
آن می خراشيدند؛ گفتم: ای جبريل علیه‌السلام اينها چه كسانی هستند؟ گفت: اينان كسانی هستند كه گوشت مردم را می خورند و دست روی عزت و آبروی مردم می گذارند».

آنگاه که رسول الله صلی الله علیه وسلم در شب معراج به آسمان برده می شود، از کنار قومی می گذرد که بدن شان را با ناخن های مسی می خراشند؛ از دیدن آنها شگفت زده می شود و در مورد آنها و این کارشان از جبریل علیه‌السلام می پرسد؛ و جبریل علیه‌السلام خبر می دهد: آنان کسانی هستند گوشت مردم می خورند (یعنی غیبت مردم می‌کردند)
و دست روی عزت و آبروی مردم گذاشته و به مردم بد و بیراه کرده. و به آبروی آنها بازی می‌کردند

عن ابو هریره‌ رضی‌الله‌عنه؛ قَالَ: جَاءَ رجلٌ إِلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم فَقَالَ: يَا رسولَ الله مَا لَقِيْتُ مِنْ عَقْرَبٍ لَدَغَتْنِي البَارِحَةَ! قَالَ: «أمَا لَوْ قُلْتَ حِيْنَ أمْسَيْتَ: أعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّاتِ مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ، لَمْ تَضُرَّك»
مسلم(۲۷۰۹)

از ابوهریره رضي الله عنه ر ایت است که مردی نزد رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آمد و گفت: ای رسول‌خدا! از عقربی که دیشب مرا نیش زد، چه همه درد کشیدم! رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر شامگاهان می‌گفتی:
أعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّاتِ مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ،
آسیبی به تو نمی‌رساند»

از دیگر دعاها یا اذکار صبح و شام، گفتنِ این دعاست که:
«أعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّاتِ مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ»؛
این، پناه آوردن به الله متعال از شرّ همه‌ی آفریده‌های اوست و چنان‌چه هر صبح و شام، این دعا را سه بار بگوییم،
ان شاءالله آسیبی به ما نمی‌رسد.

عَنْ أَبِي مَسْعُودٍ الأَنْصَارِيِّ رضي الله عنه : «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم نَهَى عَنْ ثَمَنِ الكَلْبِ، وَمَهْرِ البَغِيِّ، وَحُلْوَانِ الكَاهِنِ
بخاری(۲۲۳٧) مسلم(۱۵۶۷)

از ابو مسعود انصاری رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از پول فروش سگ، و مِهر زناکار، و پولی که کاهن مقابل کهانت می‌گیرد، نهی کرده‌اند

مراد از مِهر زن زناکار: پولی است که زن زناکار در مقابل زنا دریافت می‌دارد.
کاهن کسی است که از امور مستقبل خبر می‌دهد، و  از گذشته و از چیزهایی پنهان خبر می‌دهد،
و ساحر کسی است که در اشیاء تصرف نموده و آن‌ها را از حالی به حال دیگری در می‌آورد، و همۀ این کارها حرام است.
همان طوریی که گرفتن پول زنا، و کهانت و سحر حرام است، دادن پول در این راه‌ها نیز حرام است.
ظاهر حدیث، جمهور علماء می‌گویند: فروختن سگ به طور مطلق روا نیست، خواه سگ تعلیم داده باشد، و خواه سگ غیر تعلیم داده، و خواه سگی باشد که نگه داشتن آن روا است، مانند: سگ رمه، و خواه نگه داشتن آن روا نباشد

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏إِنَّكُمْ سَتَحْرِصُونَ عَلَى الإِمَارَةِ وَإِنَّهَا سَتَكُونُ نَدَامَةً وَحَسْرَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَنِعْمَتِ الْمُرْضِعَةُ وَبِئْسَتِ الْفَاطِمَةُ
بخاری(۷۱۴۸)نسائی (۵۳۸۵)


از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «شما برای رسيدن به فرمانروايی و رياست تلاش می كنيد ولی روز قيامت باعث پشيمانی شما خواهد شد. رياست، شير دهنده ی خوبی است (لذات زيادی دارد) اما جدا شدن بدی دارد.

این حدیث در مورد جایگاه  ریاست و آنچه در حکم آن است مانند مقام قضاوت و کثرت تبعات و پیامدها و مسئولیت های آن در آخرت و تقاضای آن و حرص بر آن هشدار می دهد؛ و این در مورد کسی است که با سعی و تلاش و حرص خود به آن دست یابد و شایستگی و اهلیت آن را نداشته باشد؛ نه کسی که این کار به او سپرده می شود و برای به دست آوردن آن تلاشی نمی کند و اهلیت و شایستگی آن را دارد و عدالت را رعایت می کند؛ بلکه چنین کسی در این امر مهم یاری می شود. چنانکه در احادیث دیگر آمده است.
در این حدیث فرمانروایی و ریاست به شیردهنده ی خوب تشبیه شده است چون با مال و منال فراوان و جاه و مقام زیاد و نفوذ حکم و فرمان همراه است؛ و همچنین به سبب تبعات آن در روز قیامت و حسرت های آن، با جدا شدن ناخوشایندی همراه است.

عَائِشَةَ، قَالَتْ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وسلم مَنْ أَحْدَثَ فِي أَمْرِنَا هذَا مَا لَيْسَ فِيهِ فَهُوَ رَدٌّ»
مسلم(۲۹۸۵)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: کسى که در دین ما چیزى به وجود آورد که جزو دین نباشد و آن را به عنوان دین به مردم معرفى کند، آن چیز باطل و مردود است

همان‌گونه که ملاحظه می‌کنید این حدیث به یکی از شرایط پذیرفته شدن عمل، که همانا موافقت با سنت رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌باشد، اشاره دارد زیرا برای پذیرفته شدن هر عمل، دو شرط وجود دارد: یکی اینکه فرد در کارش، اخلاص داشته باشد یعنی آن عمل را صرفاً برای الله عزوجل و رسیدن به رضای او انجام دهد و این، همان مقتضای لا اله الا الله می‌باشد.
دوم اینکه کار شخص، بر اساس سنت رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم باشد، و این، مقتضای محمد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌باشد.

برگزاری مراسم شب یلدا یا چهارشنبه سوری یا نوروز یا سیزده بدر و امثال آنها حرام و گناه است و شرکت در آنها جایز نیست و نبایستی دعوت دیگران را اجابت نمود. زیرا این اعیاد جزو رسوم کفار است و برای مسلمانان جایز نیست تا اعیاد کفار را گرامی بدارند و در آنها شرکت جویند. هر رسم و رسومی که بر اساس دین منحرف و مخالف شریعت اسلام باشد جائز نیست، هر چند هزاران سال نیز از آن گذشه باشد، مانند عید نوروز و شب یلدا، که از اعیاد مجوس (آتش پرستان) بوده اند و امروزه در کشوری همچون ایران آنرا بر پا میدارند، در حالیکه در اسلام فقط دو عید وجود دارد، عید فطر و عید قربان، غیر از این دو عید تمامی اعیاد قابل قبول نیست چه عید میلاد باشد، چه عید استقلال، چه عید نوروز و کریسمس و غیره.

عَن عایشه رضی‌الله‌عنه عنها أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم قال: «إِنَّ الرِّفقُ لا يَكُونُ في شيءٍ إِلاَّ زَانَه، وَلا يُنْزَعُ مِنْ شَيءٍ إِلاَّ شَانَهُ»
صحیح مسلم(۲۵۹۴)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «نرمی و لطافت در هر چیزی که باشد، آن را زیبا و آراسته می‌سازد و از هر چیزی که جدا شود، آن را زشت و معیوب می‌گرداند»


انسان با مردم به‌نرمی برخورد می‌کند، لذت می‌برد و احساسِ آرامش می‌کند. اما هنگامی که با آن‌ها با خشونت رفتار می‌نماید، پشیمان می‌شود و می‌گوید: ای کاش چنین برخوردی نمی‌کردم. اما دیگر، کار از کار گذشته است. ولی اگر با نرمی و ملاطفت با آن‌ها برخورد می‌کرد، از کارَش پشیمان نمی‌شد

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ لاَ يَمُوتُ لأَحَدٍ مِنَ الْمُسْلِمِينَ ثَلاَثَةٌ مِنَ الْوَلَدِ فَتَمَسَّهُ النَّارُ إِلاَّ تَحِلَّةَ الْقَسَمِ
متفق‌علیه
بخاری(۶۶۵۶) مسلم(۲۶۳۲)
نسائی(۱۸۷۵) ترمزی(۱۰۶۰)

از ابوهريره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «از هيچ مسلمانی سه فرزند نمی ميرد مگر اينکه آتش او را لمس نمی کند مگر به اندازه ی تحقق سوگند الله متعال

هرکس سه فرزند خود را از دست بدهد سه فرزند پسر یا دختر یا سه فرزند پسر و دختر الله متعال بدن وی را بر آتش حرام می کند. و این در صورتی است که فرد مسلمان بوده و در برابر این مصیبتها صبر کرده باشد و امید پاداش داشته و به قضا و قدر الهی رضایت داشته باشد. مگر به اندازه ی تحقق سوگند الله متعال مبنی بر عبور وی از صراط؛ آنجا که می فرماید:
«وَإِنْ مِنْكُمْ إِلَّا وَارِدُهَا»
[مریم: ۷۱]
«و هیچیک از شما [مردم] نیست، مگر آنکه وارد آن می گردد»
در اینجا معنی عبور از پل صراط خواهد بود که گرمای آتش دوزخ را حس میکند.

السلام علیکم ورحمته الله وبرکاته

کسانی که معلومات دارن در دیدگاها میتوانند، ارائه بدن ان شاءالله

عن عائشة رضي الله عنها قالت: سمعت رسول الله ﷺيقول:«لاَصَلاَةَ بِحَضْرَةِ الطَّعَامِ وَلاَ وَهُوَ يُدَافِعُهُ الأَخْبَثَانِ»
مسلم(۱۷۵۳)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم شنیدم که فرمود: نماز به هنگام حاضر شدن غذا و هم‌چنین وقتی که انسان تحت فشار بول و غائط قرار دارد، درست نیست.

نماز در میان سایر عبادت‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد و پس از توحید دومین رکن مهم اسلام است. رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم نماز را مرز میان کفر و اسلام معرفی کرده است. انسان باید هنگام نماز، خود را از سایر وابستگی‌ها برهاند و با یک‌سویی کامل رو به الله آورد پس اگر به وقت نماز، غذا حاضر بود، نخست باید غذا میل کرده، سپس به نماز بایستد، تا با خاطری آرام و مطمئن نماز را به جای آورد. هم‌چنین نباید انسان در حالی‌که از ناحیه وضو تحت فشار قرار دارد برای نماز بایستد، زیرا در چنین حالی، خشوع و آرامش مطلوب را از دست می‌دهد.
پس بهتر است که شخص قبل از فرا رسیدن وقت نماز، خود را آماده سازد، غذا بخورد، تجدید وضو نماید.

کسانی که معلومات دارن میتوانند در دیدگاها مطرح کنن ان‌شاءالله

عن بُرَيْدَةَ رضي الله عنه قال: كَانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم يُعَلِّمُهُمْ إِذا خَرَجُوا إِلى الْمَقابِرِ أَنْ يَقُولَ قَائِلُهُم: «السَّلامُ عَلَيكُمْ أَهْل الدِّيارِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ والْمُسْلِمِينَ وَإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ بِكُمْ لاَحِقُون، أَسْأَلُ اللَّه لَنَا وَلَكُمُ العافِيَةَ»
مسلم(۹۷۵)

از بریده رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم به آن‌ها آموزش می‌داد که وقتی به قبرستان می‌روند، این دعا را بگویند
[ترجمه دعا] :«سلام بر شما ای مؤمنان و مسلمانانی که در این سرا سکونت دارید! و ما هر زمان که الله بخواهد، به شما خواهیم پیوست از الله متعال برای خودمان و شما، عافیت و رستگاری را درخواست می‌کنم.

شایسته است هر از چند گاهی، به قبرستان برویم تا نفع ببریم یعنی به یادِ آخرت بیفتیم و برای مردگان، دعا کنیم نه این‌که از مردگان دعا بخواهیم یا مردگان را بخوانیم. کسی که به قبرستان می‌رود، مطابق روش رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بر مردگان درود می‌فرستد.
عایشه رضي الله عنه می‌گوید: رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شب‌هایی که نزد من بود، در پایان شب به قبرستان بقیع می‌رفت و می‌فرمود:
«السَّلامُ عَلَيْكُمْ دَارَ قَوْمٍ مُؤمِنينَ، وأَتَاكُمْ ما تُوعَدُونَ، غَدًا مُؤَجَّلُونَ، وإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ بِكُمْ لاحِقُونَ».
سلام بر شما ای مؤمنان ساکن در این سرا! وعده‌ای که برای فردا در موعدی مقرّر به شما داده می‌شد، به شما رسید و ما هر زمان که الله بخواهد، به شما خواهیم پیوست.

سپس می‌فرمود:
«اللَّهُمَّ اغْفِرْ لأَهْلِ بَقِيعِ الغَرْقَدِ»
یعنی: «یا الله! مردگان قبرستان بقیع را بیامرز».

بقیع‌الغرقد، نامِ قبرستان مدینه است و این امید وجود دارد که این دعا، شامل حالِ همه‌ی مردگانی گردد که تا قیامت، در این گورستان به‌خاک سپرده می‌شوند و شاید منظور، فقط مردگانی بوده که در زمان رسول‌الله صلى الله عليه و سلم در این قبرستان مدفون شده‌اند. در هر صورت، کسی که شایسته‌ی برخورداری از رحمت الهی باشد، چه این دعا شامل حالش شود و چه نشود، از رحمت الهی برخوردار می‌شود و کسی که در جرگه‌ی اهل سعادت نباشد، این دعا شامل حالش نمی‌گردد و سودی از آن نمی‌برد.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضى الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏السَّفَرُ قِطْعَةٌ مِنَ الْعَذَابِ، يَمْنَعُ أَحَدَكُمْ طَعَامَهُ وَشَرَابَهُ وَنَوْمَهُ، فَإِذَا قَضَى نَهْمَتَهُ فَلْيُعَجِّلْ إِلَى أَهْلِهِ ‏بخاری(۱۸۰۴-۳۰۰۱-۵۴۲۹)مسلم(۱۹۲۷)
ابن‌ماجه(۲۸۸۲)مسنداحمد(۷۲۲۵)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:  «سفر پاره ای از عذاب است زيرا انسان را از خوردن و نوشيدن و خوابيدن باز می دارد. بنابراين هريک از شما هدفش از سفر را به انجام رساند، هرچه زودتر نزد خانواده اش باز گردد.  

در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم بیان می کند که سفر جزء و پاره ای از عذاب است و مراد از عذاب، رنج ناشی از سختی و مشقتی می باشد که در طی کردن مسیر به صورت سواره و پیاده حاصل می گردد. و اینکه فرمود: انسان را از خوردن و نوشيدن و خوابيدن باز می دارد.
 یعنی او را از لذت و کمال خوردن و نوشیدن و خوابیدن باز می دارد. چون با مشقت و خستگی و تحمل گرما و سرما و ترس و دوری از خانواده و دوستان و زندگی سخت همراه است و خوردن و نوشیدن و خوابیدن وی همچون روزهای عادی نیست. وقتی چنین وضعیتی دارد، باید جهت رسیدن به آرامش و آسودگی دوباره، نزد خانواده بازگردد تا به آنها و سایر امور رسیدگی نماید.  

عَنْ شُرَيْحِ بْنِ هَانِئٍ، قَالَ أَتَيْتُ عَائِشَةَ أَسْأَلُهَا عَنِ الْمَسْحِ، عَلَى الْخُفَّيْنِ فَقَالَتْ عَلَيْكَ بِابْنِ أَبِي طَالِبٍ فَسَلْهُ فَإِنَّهُ كَانَ يُسَافِرُ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏.‏ فَسَأَلْنَاهُ فَقَالَ جَعَلَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ وَلَيَالِيَهُنَّ لِلْمُسَافِرِ وَيَوْمًا وَلَيْلَةً لِلْمُقِيمِ ‏.‏ قَالَ وَكَانَ سُفْيَانُ إِذَا ذَكَرَ عَمْرًا أَثْنَى عَلَيْهِ
مسلم(۲۷۶)

از شریح بن هانی روایت است که  نزد عايشه رضی الله عنه رفتم و از او درباره ی مسح بر موزه ها پرسيدم. وی گفت: نزد علی بن ابی طالب برو و از او بپرس چون او همراه رسول الله صلی الله علیه وسلم به سفر می رفت. ما از علی بن ابی طالب پرسيديم و او گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم برای مسافر سه شبانه روز و برای مقيم يک شبانه روز وقت تعيين نمود.  

شریح بن هانی از جمله یاران علی رضی الله عنه می باشد وی نزد علی رضی الله عنه رفته و در مورد مدت مسح بر موزه ها از ایشان سؤال می کند این پرسش پس از آن صورت گرفت که مادرمان عایشه رضی الله عنه او را به علی رضی الله عنه ارجاع داد، زیرا در رابطه با سنت مسح بر موزه، علی رضی الله عنه آگاه تر بود. شریح می گوید: در مورد مسح از او پرسیدیم.
و مسح عبارت است از کشیدن دست مرطوب به یک عضو. و موزه عبارت است از کفش ساخته شده از پوست که قوزک ها را می پوشاند و نیز جورابی که پا را بپوشاند و بالاتر از قوزک را شامل شود، چه پشمی باشد، چه مویی، چه ضخیم باشد و چه نازک و برای محافظت از سرما استفاده شود. حکم چنین جورابی در مسح کردن همان حکم موزه است. پس علی رضی الله عنه در پاسخ به آنان می گوید: سه شبانه روز برای مسافر و یک شبانه روز برای فرد مقیم. این دلیل و حجتی است بر دیدگاه جمهور علما مبنی بر اینکه مدت مسح برای مسافر سه روز و برای مقیم یک شبانه روز است. و از آنجا که مسافر سختی سفر را تحمل می کند، حق دارد بیش از مقیم، از این رخصت بهره مند شود.  

رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم چرا سفر را پاره‌ای از عذاب توصیف نمودند؟

در دیدگاه میتوانید ارائه بدهید ان شاءالله

عن أَبي هريرةَ رضي الله عنه أنَّ رسولَ الله صلى الله عليه و سلم قَالَ: «إيَّاكُمْ وَالظَّنَّ، فَإنَّ الظَّنَّ أَكْذَبُ الحَدِيثِ، ولا تحسَّسوا وَلا تَجَسَّسُوا وَلا تَنَافَسُوا، وَلا تَحَاسَدُوا، وَلا تَبَاغَضُوا، وَلا تَدَابَرُوا، وَكُونُوا عِبَادَ اللهِ إخْوَاناً كَمَا أَمَرَكُمْ اللهُ؛ المُسْلِمُ أَخُو المُسْلِمِ، لا يَظْلِمُهُ، وَلا يَخْذُلُهُ وَلا يَحْقِرُهُ، التَّقْوَى ههُنَا، التَّقْوَى ههُنَا» وَيُشِيرُ إِلَى صَدْرِهِ؛ «بِحَسْبِ امْرِئٍ مِنَ الشَّرِّ أنْ يَحْقِرَ أخَاهُ المُسْلِمَ، كُلُّ المُسْلِمِ عَلَى المُسْلِمِ حَرَامٌ: دَمُهُ، وَعِرْضُهُ، وَمَالُهُ؛ إنَّ اللهَ لا يَنْظُرُ إِلَى أجْسَادِكُمْ، وَلا إِلَى صُوَرِكُمْ، وَلكِنْ يَنْظُرُ إِلَى قُلُوبِكُمْ وأعْمَالِكُمْ»
بخاری(۶۰۶۴)
مسلم(۲۵۶۳)

از ابوهريره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: از گمان بد بپرهیزید زیرا گمان بد، بدترین نوع دروغ است. و در پی عیب‌جویی از یک‌دیگر نباشید و به کنجکاوی و تجسس در کارهای دیگران نپردازید و بر سرِ دنیا رقابت و چشم و هم‌چشمی نکنید و به هم‌دیگر حسادت نورزید و با یک‌دیگر دشمنی و کینه نداشته باشید و به هم پشت نکنید و همان‌گونه که الله به شما فرمان داده است، برادروار، بندگان (نیک و عبادت‌گزارِ) الله باشید. مسلمان، برادرِ مسلمان است به او ستم و خیانت نمی‌کند و او را خوار نمی‌گرداند». و با اشاره به سينه‌اش فرمود: «تقوا، این‌جاست؛ تقوا، این‌جاست» و افزود: «همین قدر بدی برای بد بودن شخص، کافی‌ست که برادر مسلمانش را کوچک بشمارد. آبرو، مال و خون (جانِ) هر مسلمانی بر سایر مسلمانان، حرام است. همانا الله به جسم‌ها و چهره‌های شما نگاه نمی‌کند بلکه به دل‌ها و اعمالتان


تجسس، نوعی آزاررسانی به کسی‌ست که در کارَش کنجکاوی می‌کنند. این امر به کینه و دشمنی می‌انجامد. تجسس در کار دیگران، خودآزاری نیز محسوب می‌شود. زیرا کسی که در کار دیگران کنجکاوی می‌کند، خودش را نیز در زحمت می‌اندازد و برای این‌که سر از کار دیگران درآورَد، ناگزیر است که گاه به این‌جا و گاه به آن‌جا سَرَک بکشد. یکی از نمونه‌های تجسس و فضولی در کار دیگران، این است که درب خانه‌ی مردم پا به گوش بایستد تا بشنود که چه می‌گویند! آن‌گاه بر اساس این استراق سمع، دروغ و تهمت و گمان بد، شکل می‌گیرد.

✰﷽✰

ليستى از پر بازدیدترین و خاصترین کانالهای تلگرامی تقدیم نگاه شما.

#گروه‌انس
‍‌‍‌❥❥💠✿━━━━━━●
@tab_ahlesunnat
@Motakhallefin_channel
‍‌❥❥💠✿━━━━━━●

برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید....

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ الْجَرَسُ مَزَامِيرُ الشَّيْطَانِ ‏
مسلم (۲۱۱۴)

از ابوهريره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: زنگ، از آوازهای شيطان است.  

رسول الله صلى الله عليه وسلم خبر می دهد، زنگ هایی که از حیوانات آویزان می شوند، از جمله ابزار شیطان است که مردم را از هدفی که برای آن خلق شده اند، به خود مشغول می کنند.

عَن عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ غَنْمٍ الأَشْعَرِيُّ، قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو عَامِرٍ أَوْ أَبُو مَالِكٍ الأَشْعَرِيُّ وَاللَّهِ مَا كَذَبَنِي سَمِعَ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ لَيَكُونَنَّ مِنْ أُمَّتِي أَقْوَامٌ يَسْتَحِلُّونَ الْحِرَ وَالْحَرِيرَ وَالْخَمْرَ وَالْمَعَازِفَ، وَلَيَنْزِلَنَّ أَقْوَامٌ إِلَى جَنْبِ عَلَمٍ يَرُوحُ عَلَيْهِمْ بِسَارِحَةٍ لَهُمْ، يَأْتِيهِمْ يَعْنِي الْفَقِيرَ لِحَاجَةٍ فَيَقُولُوا ارْجِعْ إِلَيْنَا غَدًا‏.‏ فَيُبَيِّتُهُمُ اللَّهُ وَيَضَعُ الْعَلَمَ، وَيَمْسَخُ آخَرِينَ قِرَدَةً وَخَنَازِيرَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ
بخاری(۵۵۹۰)

عبدالرحمن بن غنم اشعری روایت می کند که ابو عامر یا ابو مالک اشعری برای ما روایت کرده اند که از رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم شنیده است که فرمود: در میان امت من افرادی پیدا خواهند شد که زنا و لباس ابریشمی و شراب و آلات موسیقی را حلال می شمارند و اقوامی در قله ی کوهها زندگی می کنند و هنگام شام که چوپان، گوسفندان آنها را به خانه می آورد که اگر مسکینی نزد آنها بیاید و نیازش را از آنها بجوید، می گویند: فردا نزد ما باز گرد، اما شب هنگام الله آنها را هلاک می کند و کوه را بالای آنان می اندازد، و گروهی دیگر را به میمون و خوک تبدیل می کند که تا روز قیامت به همین صورت باقی خواهند ماند.

این حدیث به مجموع خود دلالت بر این دارد که غفلت و دوری از احکام شریعت طوری در مردم نفوذ می‌کند، که پابندی به دین را فراموش می‌کنند، و شب و روز را به لهو و لعب، زنا، شرابخوری و موسیقی می‌گذارانند، و با آنکه ثروتمند هستند، اگر فقیری از آن‌ها چیزی بخواهد، از روی تمسخر می‌گویند: امروز برو و فردا بیا، و یا از اطمینانی که بر عمر خود و بر دنیا دارند، برای فقیر چنین سخنی می‌گویند، ولی غافل از آنکه عذاب الله در انتظار آن‌ها است، و همان است که الله برای آن‌ها مهلت نداده و آن‌ها را هلاک می‌سازد.

عن أبي هريرة رضي الله عنه قال: لما نزلَتْ هذِهِ الآيَةُ:
﴿وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ ٢١٤‍﴾
[الشعراء : ٢١٤]
دعا رسولُ اللَّه صلى الله عليه و سلم قُرَيْشًا فاجْتَمعُوا فَعَم، وخَصَّ وقال: «يا بَني عبدِ شَمس، يا بني كَعْب بنِ لُؤَي، أَنقِذُوا أَنْفُسَكُمْ مِنَ النَّار، يَا بني مُرَّةَ بنِ كْعب، أَنْقِذُوا أَنفُسَكُمْ مِن النَّار، يا بني عبْدِ مَنَاف، أَنْقِذُوا أَنْفُسَكُمْ مِنَ النَّار، يا بَني هاشِمٍ أَنقِذُوا أَنْفُسكُمْ مِنَ النَّار، يا بني عبْدِ المطَّلِبِ أَنْقِذُوا أَنْفُسكُمْ مِن النَّار، يا فاطِمَة أَنْقِذي نفْسَكِ منَ النَّار، فَإِني لا أَمْلِكُ لَكُمْ منَ الله شيْئا، غَيْر أَنَّ لَكُمْ رحِماً سأَبلُّهَا بِبِلالِها»
بخاری(۲۷۵۳) ومسلم(۲۰۴)

ابوهریره رضي الله عنه می‌گوید: هنگامی که این آیه نازل شد:‍
﴿وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ ٢١٤‍﴾
«و به خویشاوندان نزدیکت هشدار بده»، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم قریش را فراخواند.و طوایف قریش را به‌طور عموم و برخی از افراد را به‌طور خاص، مخاطب قرار داد و فرمود: «ای بنی عبدشمس! ای بنی کعب بن لؤی! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی‌ مره بن کعب! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی عبدمناف! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی‌هاشم! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی عبدالمطلب! خود را از آتش دوزخ نجات دهید. ای فاطمه! خود را از آتش دوزخ نجات بده؛ زیرا من، نمی توانم برای شما نزد الله کاری بکنم؛ تنها کاری که انجام می‌دهم، این‎ست که با آبِ صله‌ی رحم، آتشِ قطع رابطه با شما را فرومی‌نشانم». (یعنی حق خویشاوندی شما را به‌طرز شایسته‌ای‌ ادا میکنم)


پیامش به همه‌ی آن‌ها، این بود که من، نمی‌توانم نزد الله برای شما کاری بکنم.
حتی به دخترش فاطمه رضی‌الله‌عنه  البته این را هم بیان فرمود که حق خویشاوندی آن‌ها، هم‌چنان محفوظ است و با آب صله‌ی رحم، آتش قطع رابطه با خویشاوندان را فرو می‌نشاند؛ زیرا قطع رابطه با خویشاوندان، آتشی‌ست که با آبِ صله‌ی رحم خاموش می‌شود.
یعنی آب، مایه‌ی حیات است؛ از این‌رو رسول‌الله صلى الله عليه و سلم صله‌ی رحم را به آبِ تشبیه کرد که پیوند خویشاوندی را خرم و باطراوت نگه می‌دارد

عَنِ النَّوَّاسِ بْنِ سَمْعَانَ رضي الله عنه قَالَ: ذَكَرَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم الدَّجَّالَ ذَاتَ غَدَاةٍ، ... فقال: إِنَّهُ خَارِجٌ خَلَّةً بَيْنَ الشَّأْمِ وَالْعِرَاقِ، فَعَاثَ يَمِينًا وَعَاثَ شِمَالًا...»
صحیح مسلم(۲۹۳۷)

از نواس بن سمعان رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه و سلم دجال را یاد کرد و در آن حدیث چنین فرمود: «به درستی که او از راهی در بین شام و عراق خارج می‌شود و چپ و راست به فساد می‌پردازد»

سرزمین‌هایی که دجال به آن وارد نمی‌شود:

رَوَی أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ رضي الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم قَالَ: «لَيْسَ مِنْ بَلَدٍ إِلَّا سَيَطَؤُهُ الدَّجَّالُ، إِلَّا مَكَّةَ، وَالمَدِينَةَ ...»
(متفق‌علیه)

ازانس بن مالک رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هیچ شهری در دنیا وجود ندارد که دجال وارد آن نشود، مگر مکه و مدینه»

عَنِ ابْنِ عُمَرَ قَالَ رضی‌الله‌عنهما قال: أَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم بِمَنْكِبِى فَقَالَ:«كُنْ فِى الدُّنْيَا كَأَنَّكَ غَرِيبٌ أَوْ عَابِرُ سَبِيلٍ»
بخاری(۶۴۱۶)

از ابن عمر رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم دست بر شانه‌ام گذاشت و فرمود: در دنیا هم‌چون غریبه و یا رهگذر زندگی کن.

رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: دنیا زندان مسلمان و بهشت کافر است. انسان مسلمان زندگی دنیا را به عنوان مقدمه‌ای برای زندگی جاودان پس از مرگ می‌داند و به جای گسترانیدن بساط لهو و لعب، مشغول توشه‌برداری برای فردای خویش می‌شود. اما انسان کافر، دنیا را جولانگاه بزرگی برای برآورده نمودن سایر آرزوهای خویش می‌پندارد و چنان به ساخت و ساز آن می‌پردازد که گویی آخرتی در کار نیست. رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم با آوردن مثال زیبایی فرمود: در دنیا هم‌چون غریبه و یا رهگذر زندگی کن. ابن عمر رضي الله عنه می‌فرماید: وقتی صبح کردی، منتظر شام مباش و چون شب کردی، منتظر صبح مباش و از صحت خویش برای روزهای بیماری و از حیات خویش برای روزهای پس از مرگ، توشه برگیر.

عن عبدالله بن عمرو رضی‌الله‌عنه عَنِ النَّبيِّ صلى الله عليه و سلم قال: «لَيْسَ الْواصِلُ بِالمُكافئ وَلكِنَّ الواصِلَ الَّذي إِذا قَطَعتْ رَحِمُهُ وصلَهَا»
بخاری(۵۹۹۱)

ازعبدالله بن عمرو رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «وصل‌کننده‌ی راستین پیوندِ خویشاوندی، کسی نیست که به‌خاطر ارتباطی که خویشاوندانش با او دارند، با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کند. بلکه کسی‌ست که وقتی با او قطع رابطه می‌کنند، او ارتباطش را با آن‌ها حفظ می‌نماید

وعن عائشة رضی‌الله‌عنه قالت: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «الرَّحمُ مَعَلَّقَةٌ بِالعَرْشِ تَقُول: مَنْ وصلني وَصَلَهُ اللَّه، وَمَن قَطَعَني، قَطَعَهُ اللَّه»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۵۹۷۸، ۵۹۸۹)و مسلم(۲۵۵۵)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «رَحِم به عرش، آویزان است و می‌گوید: هرکس، پیوند خویشاوندی را برقرار کند، الله، او را از رحمت خویش بهره‌مند می‌سازد و هرکس مرا (یعنی پیوند خویشاوندی را) قطع کند، الله او را از رحمتش دور بگرداند.

این احادیث، درباره‌ی فضیلت و اهمیت صله‌ی رحم است و نشان می‌دهد: پیوند خویشاوندی، این نیست که انسان، در پاسخ پیوندی که خویشانش با او دارند، با آن‌ها ارتباط داشته باشد؛ بلکه صله‌ی رحم، در حقیقت، این‎ست که انسان با خویشاوندانی که با او ارتباط ندارند، رابطه داشته باشد و بدین‌سان پیوند خویشاوندی‌اش به‌خاطر الله‌ست، نه بدین‌خاطر که مردم از او تعریف و تمجید کنند یا ارتباطش با بندگان الله، صرفاً در پاسخ ارتباطی باشد که با او دارند. و الله او را مورد رحمتش برخوردار میسازد

السلام علیکم ورحمته‌الله وبرکاته

در مورد این صحابی گران قدر
کسانی که معلومات دارن میتونن در دیدگاها ارائه بدن ان شاءالله

عن أَبي هريرة رضي الله عنه أنَّ رسول الله صلى الله عليه و سلم قَالَ: «إِذَا مَاتَ الإنسان انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ: صَدَقةٍ جَاريَةٍ، أَوْ عِلْمٍ يُنْتَفَعُ بِهِ، أَوْ وَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ»
مسلم(۱۶۳۱)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هنگامی که انسان می‌میرد، عملش قطع می‌شود؛ مگر در سه مورد: صدقه‌ی جاری، یا علمی که دیگران از آن نفع می‌برند یا فرزند صالحی که برایش دعا می‌کند»

منظور از «صدقه‌ی جاری»، این است که خودِ انسان در حیات خویش، زمین یا هر چیز دیگری را برای فقرا یا کارهای عام‌المنفعه وقف کند. و «علم سودمند»، دانشِ ماندگاری‌ست که پس از انسان می‌ماند و دیگران از آن سود می‌برند. و اما سومین مورد: «فرزند صالحی که برای پدر و مادرش دعا می‌نمايد»؛ زیرا فرزند ناخلف به پدر و مادرش نیکی نمی‌کند و حتی از دعا کردن برای آن‌ها نیز دریغ می‌ورزد. اما فرزند صالح و شایسته دعایش را از پدر و مادرش دریغ نمی‌دارد و پس از مرگشان برای آنان دعا می‌کند. این‌جاست که به اهمیت توجه به تربیت و پرروشِ نیک فرزندانمان پی می‌بریم. زیرا اگر فرزندانمان را خوب و شایسته تربیت کنیم، هم برای خودشان خوب است و هم برای ما؛ چون برای ما دعا می‌کنند. در میان این سه مورد، از همه برتر، دانشِ سودمند است. برای شما چند مثال می‌زنم: ابوهریره رضي الله عنه جزو عالم‌ترین اصحاب رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بود. وی، گاه از شدت گرسنگی بر زمین می‌افتاد. اما اینک بیش‌ترِ مسلمانان از انبوه روایات و احادیثی که او برای ما نقل کرده است، بهره می‌جویند و این، خود صدقه‌ای جاری برای او در مقایسه با صدقات و کارهای نیکی‌ست که در دوران وی به‌انجام می‌رسید.

عَنِ ابْنِ عُمَرَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم  مَنِ اقْتَنَى كَلْبًا لَيْسَ بِضَارٍ وَلاَ كَلْبَ مَاشِيَةٍ نَقَصَ مِنْ أَجْرِهِ كُلَّ يَوْمٍ قِيرَاطَانِ.
بخاری(۵۴۸۱)مسلم(۱۵۷۵)
ترمذی(۱۴۸۷)نسائی(۴۲۸۰)

از عبدالله بن عمر رضی الله عنه روایت است که از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیدم که فرمود: «هرکس سگی نگه دارَد که سگِ شکار يا برای نگهبانی گلّه نباشد، روزانه دو قيراط از پاداش اعمالش کاسته می شود».


سگ از حیوانات پست و پلید است؛ به همین دلیل شریعت از نگهداری آن نهی می کند؛ چون با ضرر و زیان ها و مفاسدی همراه است و باعث دوری ملائکه از خانه ای می شوند که در آن سگ وجود دارد. همچنین سبب ترس و ایجاد وحشت و نجاست و ضرر و زیان برای دیگران می باشد. و هرکس آن را نگه دارد روزانه از پاداش اعمالش بخش بزرگی کاسته می شود؛ و الله متعال میزان دو قیراط را می داند که چقدر زیاد است. چون با نگهداری سگ و اصرار بر آن، از الله متعال نافرمانی کرده است. اما اگر نیاز به نگهداری سگ باشد، نگهداری آن در یکی از این سه مورد جایز است: برای نگهبانی گوسفندانی که احتمال حمله ی گرگ یا دزد به آنها می رود. نگهبانی از زمین کشاورزی و کشت و کار؛ و نگه داشتن سگ شکاری برای استفاده در شکار.
نگه داشتن سگ در این موارد که با منافعی همراه است، مانعی ندارد و ملامتی بر صاحب آن نیست.

عَنْ حُذَيْفَةُ سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ لاَ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ قَتَّاتٌ
بخاری(۶۰۵۶) ابوداود(۴۸۷۱)
ترمذی(۲۰۲۶)مسنداحمد(۲۳۲۴۷)

از حذيفه رضى الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم روايت مى كند كه فرمودند: سخن چين وارد بهشت نمى شود.

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از هشدار شديد به انسان سخن چين خبر مى دهد. كسى كه سخن را به قصد تباهى در بين مردم بازگو مى كند  و قتّات همان سخن چين است، و عمل او طبق اين حديث از گناهان بزرگ محسوب مى شود.  

رسول الله صلی الله علیه وسلم از کنار دو قبر گذشت و فرمود: آن دو عذاب می شوند. عذاب آنها چگونه بود؟

در دیدگاها میتوانید بیان کنید، و اینکه خودتون بنویسین ان شاءالله

عَن جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّه قَال: دَخَلَ عَلَيَّ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وسلم وَأَنَا مَرِيضٌ لاَ أَعْقِلُ، فَتَوَضَّأَ، فَصَبُّوا عَلَيَّ مِنْ وَضُوئِهِ، فَعَقَلْتُ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّمَا يَرِثُنِي كَلاَلَةٌ، فَنَزَلَتْ آيَةُ الْمِيرَاثِ، فَقُلْتُ لِمُحَمَّدِ بْنِ الْمُنْكَدِرِ:‍﴿يَسۡتَفۡتُونَكَ قُلِ ٱللَّهُ يُفۡتِيكُمۡ فِي ٱلۡكَلَٰلَةِۚ‍﴾
[النساء: ۱٧۶]
قَالَ: هَكَذَا أُنْزِلَتْ.(مسلم/۱۶۱۶)

از جابر بن عبد الله رضی‌الله‌عنه روایت است که بیمار و بی‏هوش بودم که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم به عیادت من آمد. رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم وضو گرفت و باقیمانده‌ی‌ آب وضویش را بر (سر و روی) من پاشید. بلافاصله به هوش آمدم. آنگاه، عرض کردم: ای رسول گرامی! وارث من تنها یک کلاله می‌باشد؟ آنگاه آیه‌ی‌ میراث، نازل شد. و من آن را برای محمد بن منکدر (راوی از جابر) خواندم

﴿يَسۡتَفۡتُونَكَ قُلِ ٱللَّهُ يُفۡتِيكُمۡ فِي ٱلۡكَلَٰلَةِۚ‍﴾[النساء:١٧٦]
از تو استفتا می‌کنند؛ بگو الله درباره‌ی‌ کلاله به شما فتوا می‌دهد. او گفت: این‌گونه نازل شده است.

(کلاله: به میتی اطلاق می‌شودکه فرزند و پدر نداشته باشد)


سورة النساء (۱۷۶)
يَسْتَفْتُونَكَ قُلِ اللَّهُ يُفْتِيكُمْ فِي الْكَلَالَةِ ۚ إِنِ امْرُؤٌ هَلَكَ لَيْسَ لَهُ وَلَدٌ وَلَهُ أُخْتٌ فَلَهَا نِصْفُ مَا تَرَكَ ۚ وَهُوَ يَرِثُهَا إِن لَّمْ يَكُن لَّهَا وَلَدٌ ۚ فَإِن كَانَتَا اثْنَتَيْنِ فَلَهُمَا الثُّلُثَانِ مِمَّا تَرَكَ ۚ وَإِن كَانُوا إِخْوَةً رِّجَالًا وَنِسَاءً فَلِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنثَيَيْنِ ۗ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ أَن تَضِلُّوا ۗ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ


از تو فتوا می خواهند بگو الله درباره ی کلاله به شما فتوا می دهد.اگر مردی که فرزندی ندارد، بمیرد و خواهری داشته باشد، نصف اموالی که بر جا گذاشته است، به خواهرش تعلق می گیرد.و برادر نیز تمام دارایی خواهرش را به ارث می برد؛ در صورتی که خواهرش فرزندی نداشته باشد.(و اگر وارثانِ میّت) دو خواهر باشند، دوسوم میراث به آنان تعلق می گیرد و اگر چند برادر و خواهر باشند، سهم هر مرد دو برابر سهم هر زن خواهد بود.الله، (احکامش را) برایتان بیان می کند تا گمراه نشوید.و الله به همه چیز داناست.

عَنِ أَبَی سَعِيدٍ الخِدری رضى الله عنه أَخْبَرَهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم نَهَى عَنِ الْمُنَابَذَةِ، وَهْىَ طَرْحُ الرَّجُلِ ثَوْبَهُ بِالْبَيْعِ إِلَى الرَّجُلِ، قَبْلَ أَنْ يُقَلِّبَهُ، أَوْ يَنْظُرَ إِلَيْهِ، وَنَهَى عَنِ الْمُلاَمَسَةِ، وَالْمُلاَمَسَةُ لَمْسُ الثَّوْبِ لاَ يَنْظُرُ إِلَيْهِ‏.‏
بخاری(۲۱۲۴)

از ابوسعید خدری رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم از معامله به صورت منابذه و ملامسه نهی فرمود. منابذه این است که فروشنده پارچه ای را برای فروش نزد مشتری بیندازد و قبل از اینکه وی پارچه را بررسی کند و به آن نگاه کند، معامله تمام شده تلقی گردد. و ملامسه این است که چون پارچه را لمس کند و لو اینکه به آن نگاه نکند، معامله تمام شده به حساب آید.  

رسول الله صلی الله علیه وسلم از دو معامله نهی کرده است چون با ضرر و زیان یکی از دو طرف، خریدار یا فروشنده همراه می باشد به عنوان مثال کالا برای فروشنده یا خریدار یا هر دوی آنها مجهول باشد. و از این قبیل است بیع منابذه که طی آن فروشنده مثلا  پارچه ی خود را نزد مشتری می اندازد و قبل از دیدن و بررسی کردن آن توسط مشتری، معامله را تمام شده می دانند. و همچنین بیع ملامسه اینکه مبنای معامله را لمس پارچه می دانند، قبل از اینکه به آن نگاه کرده و آن را بررسی کنند. این دو معامله با جهل و ضرر همراه هستند و یکی از دو طرف معامله در معرض خطر می باشد که یا سود می کند یا ضرر و به این ترتیب معامله ی آنها از مصادیق قمار می باشد که از آن نهی شده است.  

رسول الله صلى الله عليه وسلم از بیع وَلاء و از بخشیدن آن نهی فرمود.

بیع والاء به چه معنی است؟
در دیدگاها میتوانید جواب بدین ان شاءالله

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_مبتکران
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@Motakhallefin_channel
@shabane_mobtakeran
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─

برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

👆شرح یشتر حدیث👇

این پیامبری که به جهاد رفت، و برای قوم خود چنین و چنان گفت: یوشع بن نون علیه‌السلام بود که بعد از موسی علیه السلام به پیامبری مبعوث گردید، و اینکه امر شد تا با سرکشان به جهاد برخیزد.
یوشع علیه‌السلام سه گروه را از رفتن به جهاد با خود منع کرد، کسی که زنی را به نکاح گرفته باشد....
و سبب این کار این بود که: دل چنین اشخاصی وابسته به امور دنیوی است، و کسی که دلش وابسته به امور دنیوی باشد، نمی‌تواند طوری که شایسته است در جهاد شرکت نماید.
اینکه یوشع علیه‌السلام آفتاب را مخاطب قرار داده و گفتند که: تو (ماموریت داری و من هم مامورت دارم)، معنایش این است که: ماموریت آفتاب، غروب کردن، و ماموریت آن پیامبر، به اتمام رساندن جهاد پیش از غروب آفتاب همان روز بود.
طوری که در حدیث نبوی شریف آمده است، آفتاب برای یوشع علیه‌السلام تا هنگامی که آن قریه را فتح کرد متوقف ساخته شد،
و چون این روز جمعه بود و فردایش که شنبه باشد، جنگ کردن برای آن‌ها ممنوع بود، از این جهت آن پیامبر به آفتاب امر کرد تا وقتی که پاکسازی کامل سرکشان به نهایت نرسد، غروب نکند.
سبب آنکه آن آتش اموال غنیمت را نسوزاند این است که: سوخته شدن غنائم علامت قبول، و سوخته نشدن آن‌ها علامت عدم قبول از طرف الله متعال بود، و اینکه آتش آن غنائم را نسوزاند معنایش این بود که در آن غنائم خیانتی صورت گرفته است.
اموال غنمیت در امتهای گذشته از این سبب حرام بود، که مبادا جهاد آن‌ها در جهت به دست آوردن مال غنیمت صورت پذیرد، ولی چون عموم افراد این امت (یعنی: امت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم) خاص برای الله به جهاد می‌روند، و غنیمت یک مقصد ثانوی است، الله متعال غنیمت را برای آن‌ها حلال ساخت. و یا شاید سبب تحریم غنیمت برای امتهای گذشته این باشد که آن‌ها به غنیمت احتیاجی نداشتند، ولی چون این امت جهت تهیۀ ادوات جهاد و مصارف مجاهدین به مال ضرورت دارند، و چنین توانائی برای آن‌ها نیست، الله غنیمت را برای آن‌ها حلال ساخت، و این قول رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم که می‌فرمایند: «و چون الله متعال ضعف و بیچاره‌گی‌ ما را دید، غنائم را برای ما حلال ساخت.
والله تعالی أعلم.

این لینک هم قبلا در کانال گذاشته شده
https://t.me/ahadis_sahihe/6414

لِقَوْمِهِ: لاَ يَتْبَعْنِي رَجُلٌ مَلَكَ بُضْعَ امْرَأَةٍ، وَهُوَ يُرِيدُ أَنْ يَبْنِيَ بِهَا؟ وَلَمَّا يَبْنِ بِهَا، وَلاَ أَحَدٌ بَنَى بُيُوتًا وَلَمْ يَرْفَعْ سُقُوفَهَا، وَلاَ أَحَدٌ اشْتَرَى غَنَمًا أَوْ خَلِفَاتٍ وَهُوَ يَنْتَظِرُ وِلاَدَهَا، فَغَزَا فَدَنَا مِنَ القَرْيَةِ صَلاَةَ العَصْرِ أَوْ قَرِيبًا مِنْ ذَلِكَ، فَقَالَ لِلشَّمْسِ: إِنَّكِ مَأْمُورَةٌ وَأَنَا مَأْمُورٌ اللَّهُمَّ احْبِسْهَا عَلَيْنَا، فَحُبِسَتْ حَتَّى فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ، فَجَمَعَ الغَنَائِمَ، فَجَاءَتْ يَعْنِي النَّارَ لِتَأْكُلَهَا، فَلَمْ تَطْعَمْهَا فَقَالَ: إِنَّ فِيكُمْ غُلُولًا، فَلْيُبَايِعْنِي مِنْ كُلِّ قَبِيلَةٍ رَجُلٌ، فَلَزِقَتْ يَدُ رَجُلٍ بِيَدِهِ، فَقَالَ: فِيكُمُ الغُلُولُ، فَلْيُبَايِعْنِي قَبِيلَتُكَ، فَلَزِقَتْ يَدُ رَجُلَيْنِ أَوْ ثَلاَثَةٍ بِيَدِهِ، فَقَالَ: فِيكُمُ الغُلُولُ، فَجَاءُوا بِرَأْسٍ مِثْلِ رَأْسِ بَقَرَةٍ مِنَ الذَّهَبِ، فَوَضَعُوهَا، فَجَاءَتِ النَّارُ، فَأَكَلَتْهَا ثُمَّ أَحَلَّ اللَّهُ لَنَا الغَنَائِمَ رَأَى ضَعْفَنَا، وَعَجْزَنَا فَأَحَلَّهَا لَنَا»
بخاری (۳۱۲۴)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: «پیامبری از پیامبران به جهاد رفت، و برای قوم خود گفت: اگر کسی زنی را به نکاح گرفته باشد، و بخواهد با وی عروسی نماید، ولی هنوز با وی همبستری نکرده باشد، و یا خانه‌هائی را بنا نموده باشد، ولی سقف آن‌ها را نپوشانده باشد، و یا گوسفندان و یا شتران آبستنی را خریده باشد، و انتظار ولادت آن‌ها را داشته باشد، با من
همراهی نکند. آن پیامبر به جهاد رفت و هنگام نماز عصر و یا نزدیک عصر، به همان قریۀ مورد نظر رسید، خورشید را [مخاطب قرار داد] و گفت: تو ماموریت داری و من هم ماموریت دارم، و یاالله! آفتاب را برای ما متوقف بساز! و همان بود که [آفتاب] برایش تا هنگامی که آن قریه را فتح کرد متوقف ساخته شد، اموال غنیمت را جمع نمود، آتشی آوردند که آن غنائم را بسوزاند، ولی سوخته نشدند. آن [پیامبر] برای قوم خود گفت کدام یکی از شما در اموال غنیمت خیانت کرده است، باید از هر قبیلۀ یک نفر بیاید و با من بیعت نماید، (چنان کردند] و دست یکی از آن‌ها با دست آن پیامبر
چسپید. پیامبر برایش گفت: خیانت در مال غنیمت در قبیلۀ شما صورت گرفته است، باید همۀ افراد قبیله بیایند و با من بیعت نمایند، [تمام افراد قبیله آمدند و بیعت کردند]، و دست دو و یا سه نفر از آن‌ها به دست آن پیامبر چسپید. [پیامبر] برای آن‌ها گفت: خیانت در بین شما دو سه نفر است، و آن‌ها کلۀ مانند کلۀ گاوی را که از طلا بود، آوردند و روی اموال غنیمت گذاشتند، و همان بود که آتش آمد و اموال غنیمت را سوزاند[بعد از آن رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند]: و چون خداوند متعال ضعف و بیچارگی ما را دید، غنائم را برای ما حلال ساخت.

عَنْ أَبي مُوسى رضي الله عنه قالَ: أَتَيْنَا النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم نَفَرٌ مِنَ الأَشْعَرِيِّينَ فَاسْتَحْمَلْنَاهُ، فَأَبَى أَنْ يَحْمِلَنَا، فَاسْتَحْمَلْنَاهُ فَحَلَفَ أَنْ لاَ يَحْمِلَنَا، ثُمَّ لَمْ يَلْبَثِ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم أَنْ أُتِيَ بِنَهْبِ إِبِلٍ، فَأَمَرَ لَنَا بِخَمْسِ ذَوْدٍ، فَلَمَّا قَبَضْنَاهَا قُلْنَا: تَغَفَّلْنَا النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم يَمِينَهُ، لاَ نُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَدًا، فَأَتَيْتُهُ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، إِنَّكَ حَلَفْتَ أَنْ لاَ تَحْمِلَنَا وَقَدْ حَمَلْتَنَا؟ قَالَ: «أَجَلْ، وَلَكِنْ لاَ أَحْلِفُ عَلَى يَمِينٍ، فَأَرَى غَيْرَهَا خَيْرًا مِنْهَا، إِلَّا أَتَيْتُ الَّذِي هُوَ خَيْرٌ مِنْهَا وَتَحَلَّلْتُهَا»
بخاری ۴۳۸۵

از ابوموسی رضي الله عنه روایت است که ما عدۀای از مردم قبیله اشعری‌ها نزد رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آمدیم و از ایشان خواستیم تا برای ما بارکشی بدهند، ولی ایشان ابا ورزیده و ندادند، برای بار دیگر باز بارکشی خواستیم و ایشان سوگند خوردند که برای ما بارکشی نخواهند، داد. دیری نگذشت که برای رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شترانی از مال غنیمت آورده شد، امر کردند تا پنج شتر از آن‌ها را برای ما بدهند. چون شتران را تحویل گرفتیم، با خود گفتیم: ما بودیم که سبب غفلت رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از سوگند ایشان شدیم، از این جهت هرگز روی رستگاری را نخواهیم دید، و همان بود که نزدشان آمده و گفتیم: یا رسول الله! شما سوگند یاد کرده بودید که برای ما بارکشی ندهید، ولی اکنون برای ما بارکش داده‌اید. فرمودند: «بلی چنین است، ولی اگر برچیزی سوگند بخورم و باز ببینم که خلاف آن بهتر است، همان کار نیک را انجام می‌دهم، و از سوگند خود کفاره می‌دهم.

درسی برای هر مسلمان است که اگر به کردن و یا نکردن کاری سوگند می‌خورد و باز می‌بیند که خلاف آن کار بهتر است، باید همان کار بهتر را انجام دهد و از سوگند خود کفاره بدهد.

پیامبری از پیامبران به جهاد رفت، و برای قوم خود گفت: اگر کسی زنی را به نکاح گرفته باشد، و بخواهد با وی عروسی نماید، ولی هنوز با وی همبستری نکرده باشد، و یا خانه‌هائی را بنا نموده باشد، ولی سقف آن‌ها را نپوشانده باشد، و یا گوسفندان و یا شتران آبستنی را خریده باشد، و انتظار ولادت آن‌ها را داشته باشد، با من همراهی نکند (یعنی با من به جهاد نیاید.)

آن پیامبر چه نام داشت❓
در دیدگاها میتوانید جواب بدین ان شاءالله

عَنِ قَالَ سَمِعْتُ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ، يَقُولُ كَانَتْ أَمْوَالُ بَنِي النَّضِيرِ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِمَّا لَمْ يُوجِفِ الْمُسْلِمُونَ عَلَيْهِ بِخَيْلٍ وَلاَ رِكَابٍ وَكَانَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم خَالِصًا وَكَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَعْزِلُ نَفَقَةَ أَهْلِهِ سَنَةً ثُمَّ يَجْعَلُ مَا بَقِيَ فِي الْكُرَاعِ وَالسِّلاَحِ عُدَّةً فِي سَبِيلِ اللَّهِ
متفق‌علیه
بخاری(۲۹۰۴) مسلم(۱۷۵۷)
نسائی(۴۱۴۰)ترمذی(۱۷۱۹)
ابوداود(۲۹۶۵)

از عمر بن خطاب رضی الله عنه روایت است که  الله متعال اموال بنی نضير را بدون اينكه مسلمانان اسب و شتری بدوانند (یعنی جهاد كنند) به رسول الله صلى الله عليه وسلم عنايت فرمود. در نتيجه، آن اموال به رسول الله صلى الله عليه وسلم اختصاص يافت. و ایشان نفقه ی يكسال خانواده اش را جدا کرده و بقيه را صرف تهيه ی سلاح، اسب و آمادگی برای جهاد در راه الله نمود.

زمانی که رسول الله صلی الله علیه وسلم به مدینه مهاجرت نمود، گروه هایی از یهودیان را در اطراف مدینه مشاهده کرد. و با آنها عهد و پیمان بست که بر دین شان باقی بمانند و با او وارد جنگ نشوند و دشمنی را علیه او یاری نکنند. در این میان یکی از صحابه به نام عمرو بن امیه ضمری رضی الله عنه دو تن از بنی عامر را با این تصور می کشد که آنها از دشمنان مسلمانان هستند. و رسول الله صلی الله علیه وسلم دیه ی آنها را می پردازد و نزد روستای بنی نضیر می رود و از آنها برای پرداخت دیه ی این دو نفر کمک می گیرد. در این هنگام که رسول الله صلی الله علیه وسلم در انتظار یاری آنها در یکی از بازارهای بنی نضیر  متوجه می شود که آنها پیمان شان را شکسته و قصد کشتن ایشان را دارند. و وحی نازل شده و رسول الله صلی الله علیه وسلم را از خیانت آنها خبر می دهد. بنابراین با القای این تصور به آنها و اصحابش که برای قضای حاجت می رود،  آنها را به سوی مدینه ترک می کند. زمانی که اصحاب متوجه دیر کردن رسول الله صلی الله علیه وسلم می شوند، به دنبال ایشان می روند که رسول الله صلی الله علیه وسلم از خیانت یهود به آنان خبر می دهد. بنابراین شش روز روستای آنها را محاصره می کنند تا اینکه توافق می کنند به سوی شام و حِيرَه و خیبر تبعید شوند. و به این ترتیب بدون مشقتی که متوجه مسلمانان شود، الله متعال اموال شان را به رسول الله صلی الله علیه وسلم عنایت نمود. و مسلمانان برای این اموال هیچ اسب و شتری نتاختند. بنابراین اموال بنی نضیر به الله و رسولش تعلق گرفت، و رسول الله صلی الله علیه وسلم بخشی از آنها را به عنوان قوت یکسال خانواده اش ذخیره کرد و اموال باقی مانده را صرف مصالح عمومی مسلمانان نمود که در آن وقت مهمترین مصلحت، آمادگی برای جهاد بود و تهیه ی اسب و سلاح از هر چیزی ضروری تر بود. و هر زمان مصالح خود را می طلبد.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ رضي الله عنهما يَقُولُ: كُنَّا قُعُودًا عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم ، فَذَكَرَ الْفِتَنَ فَأَكْثَرَ فِي ذِكْرِهَا حَتَّى ذَكَرَ فِتْنَةَ الْأَحْلَاسِ، فَقَالَ قَائِلٌ: يَا رَسُولَ اللَّهِ وَمَا فِتْنَةُ الْأَحْلَاسِ؟ قَالَ: «هِيَ هَرَبٌ وَحَرْبٌ، ثُمَّ فِتْنَةُ السَّرَّاءِ، دَخَنُهَا مِنْ تَحْتِ قَدَمَيْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يَزْعُمُ أَنَّهُ مِنِّي، وَلَيْسَ مِنِّي، وَإِنَّمَا أَوْلِيَائِي الْمُتَّقُونَ، ثُمَّ يَصْطَلِحُ النَّاسُ عَلَى رَجُلٍ كَوَرِكٍ عَلَى ضِلَعٍ، ثُمَّ فِتْنَةُ الدُّهَيْمَاءِ، لَا تَدَعُ أَحَدًا مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ إِلَّا لَطَمَتْهُ لَطْمَةً، فَإِذَا قِيلَ: انْقَضَتْ، تَمَادَتْ يُصْبِحُ الرَّجُلُ فِيهَا مُؤْمِنًا، وَيُمْسِي كَافِرًا، حَتَّى يَصِيرَ النَّاسُ إِلَى فُسْطَاطَيْنِ، فُسْطَاطِ إِيمَانٍ لَا نِفَاقَ فِيهِ وَفُسْطَاطِ نِفَاقٍ لَا إِيمَانَ فِيهِ، فَإِذَا كَانَ ذَاكُمْ فَانْتَظِرُوا الدَّجَّالَ، مِنْ يَوْمِهِ، أَوْ مِنْ غَدِهِ»
صحیح؛ احمد (٦١٦٨) و ابوداود(٤٢٤٢)

عبدالله بن عمر رضي الله عنه روایت است که ما نزد رسول الله صلى الله عليه و سلم نشسته بودیم که فتنه‌های زیادی را ذکر فرمود، تا این‌که فتنه‌ی اَحلاس را ذکر نمود. پس شخصی گفت: ای رسول الله، فتنه‌ی احلاس چیست؟ فرمود: «فرار است و از بین رفتن مال و اهل، سپس فتنه‌ی سرّاء (نعمت‌های صحت و سلامتی) که دود آن از زیر دو پای مردی از اهل بیت من بیرون می‌آید (آغازگر آن است)، که گمان می‌نماید از من است، در حالی که از من نیست، به درستی که اولیا و دوستان من
افراد با تقوا و پرهیزگار هستند. سپس مردم جمع می‌شوند و با شخصی بیعت می‌کنند که ثبات و شایستگی اداره کردن امور را ندارد. بعد فتنه‌ی دُهَیماء را ذکر فرمود که اثر آن همه‌ی مردم را فرا می‌گیرد و ضرر آن به هر شخصی می‌رسد. مردم گمان می‌کنند که تمام شده است، اما باز هم ادامه دارد، افراد زیادی را گمراه می‌کند، فردی هنگام صبح ایمان دارد ولی شام‌گاهان کافر می‌شود. در پایان این فتنه‌ها مردم به دو گروه تقسیم می‌شوند. اهل ایمان که نفاق در آن‌ها وجود ندارد، و اهل نفاق که ایمان در آن‌هاوجود ندارد، هرگاه این وضعیت پیش آمد، در همان روز و یا روز بعدش منتظر ظهور دجال باشید

احلاس جمع حلس است و حلس بر پارچه‌ای استعمال مي‌گردد كه بر پشت شتر و اسب و زير پالان گذاشته مي‌شود. بدين جهت فتنه را به حلس تشبيه کرده است، چون هنگام ظهور فتنه مانند پالان شتر که مدام از پشت حيوان جدا نمي‌شود، آن هم از مردم جدا نمي‌شود. ممكن است تشبيه کردن فتنه به حلس بخاطر سياهی رنگ و تاريكی آن باشد.

حَرَب به معني رفتن اهل و مال است، عرب ها مي‌گويند:
حرب الرجل فهو حريب فلان
يعني مال و اهلش به غارت برده شد است.
سراء نعمتی است كه مردم از آن به دليل كثرت مال و عافيت فراوان خوشحال مي‌شوند. نسبت دادن سراء به فتنه از اين جهت است كه نعمت سراء معمولاً موجب گمراه کردن و مرتکب گناه شدن است، همانگونه که اين فتنه مردم را گمراه و به گناه وادار مي‌سازد.

دهيماء آفتی است كه مردم را به خاطر شرارت‌هايیشان وارد پريشانی و سرگردانی ميكند.

فتنه‌ی الاحلَاس و السَرّاءِ و الدُهَیماء

به چه معنی است؟

در دیدگاها میتوانید بیان فرمایید ان شاءالله

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ مَنْ كَانَتْ لَهُ امْرَأَتَانِ فَمَالَ إِلَى إِحْدَاهُمَا جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَشِقُّهُ مَائِلٌ.
ابوداود(۲۱۳۳) ترمذی(۱۱۴۱)
نسائی(۳۹۴۲) ابن‌ماجه(۱۹۶۹)
مسند‌احمد(۷۹۳۶)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: هرکس دو همسر داشته باشد و فقط به يکی از آنها روی بياورد، روز قيامت درحالی به ميدانِ محشر می آيد که نيمی از بدنش خميده است.  

این حدیث بیانگر وجوب رفتار عادلانه بر مردی است که دو یا چند همسر دارد. و بیان می کند که تمایل نشان دادن به یکی از آنها امری حرام است. همچنین مجازات کسی را بیان می کند که عدالت را بین همسرانش رعایت نمی کند و به برخی از آنها ظلم می کند. الله متعال او را در روز قیامت رسوا می کند و درحالی به میدان حشر می آید که پهلوی وی خمیده است و این جزایی مطابق عملش می باشد. و جزاء از جنس عمل است. و عدالت بین همسران در مواردی است که انسان قادر به رعایت آنها می باشد مانند نفقه و نوبت خواب و رفتار متقابل و موارد مشابه!

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رضى الله عنهما قَالَ قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم  الْعَائِدُ فِي هِبَتِهِ كَالْعَائِدِ فِي قَيْئِهِ
بخاری (۲۶۲۱)

از عبدالله بن عباس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «کسی که بخشش خود را پس می گيرد، مانند کسی است که استفراغ خود را می خورد»

و در روایت دیگری آمده

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رضي الله عنهما ، قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم : «العَائِدُ فِي هِبَتِهِ كَالكَلْبِ يَقِيءُ ثُمَّ يَعُودُ فِي قَيْئِهِ
بخاری: (۲۵۸٩)

از ابن عباس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: «کسی که بخشش را پس می‌گیرد، مانند سگی است که قیء می‌کند و قیء خود را دوباره می‌خورد.


رسول الله صلی الله علیه وسلم برای پس گرفتن هدیه، مثال بسیار زشت و قبیحی می زند تا قباحت این کار را بیان کند. اینکه چنین فردی مانند این است چیزی را بخورد و بعد استفراغ کند و استفراغ خود را بخورد.
و اینکه چنین فردی مانند سگی است که استفراغ می کند و سپس به استفراغش بازگشته و آن را می خورد‌ و این مثال بیانگر قباحت و زشتی این کار و پستی و فرومایگی کسی است که مرتکب آن می شود.  

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_مبتکران
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@Motakhallefin_channel
@shabane_mobtakeran
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─

برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

هرکس دو همسر داشته باشد و فقط به يکی از آنها روی بياورد، روز قيامت چه حالی خواهد داشت؟

میتوانید در دیدگاها بیان فرمایید؟

عن أبي سُليْمَانَ مَالك بن الحُويْرثِ رضي الله عنه قال: أَتَيْنَا رسول الله صلى الله عليه و سلم وَنحْنُ شَبَبةٌ متَقَاربُون، فَأَقمْنَا عِنْدَهُ عشْرينَ لَيْلَةً، وكانَ رسولُ الله صلى الله عليه و سلم رَحِيماً رفِيقاً، فَظَنَّ أَنَّا قَدِ اشْتَقْنَا أَهْلَنَا. فسَأَلَنَا عَمَّنْ تَرَكْنَا مِنْ أَهْلِنَا، فَأَخْبَرْنَاهُ، فقال: «ارْجعُوا إِلى أَهْليكم فَأَقِيمُوا فِيهِم، وَعلِّموهُم وَمُرُوهُم، وَصَلُّوا صَلاةَ كَذا في حِين كَذَا، وَصَلُّوا كَذَا في حِين كَذَا، فَإِذَا حَضَرَتِ الصَّلاةُ فَلْيُؤذِّنْ لَكُمْ أَحَدُكُم، وَلْيَؤُمَّكُم أَكبَرُكُمَ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۶۲۸، ۶۳۱)و مسلم(۶۷۴)

زاد البخاري في روايةٍ لَهُ: «وَصَلَّوا كمَا رَأَيتُمُوني أُصَلِّي».

از ابوسلیمان، مالک بن حویرث رضي الله عنه روایت است که ما تعدادی جوان هم‌سن و سال نزدِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آمدیم و بیست شب نزدش ماندیم. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بسیار مهربان و دل‌سوز بود. احساس کرد که ما مشتاق خانواده و نزدیکان خود شده‌ایم. از این‌رو از ما درباره‌ی خانواده‌هایمان پرسید که آن‌ها را ترک کرده بودیم و ما نیز پاسخش را دادیم. فرمود: «نزدِ خانواده‌هایتان باز گردید و نزدِ آن‌ها اقامت نمایید و آن‌ها را تعلیم دهید و آن‌ها را به نماز و سایر احکام اسلام‌ امر کنید و فلان‌نماز را در فلان‌وقت بخوانید و فلان‌نماز را در فلان‌وقت؛ هنگامی که وقتِ نماز فرا می‌رسد، یکی از شما اذان بگوید و مسن‌ترین شما، پیش‌نماز شود
. بخاری در روایت خود، افزون بر این آورده است:
«آن‌گونه نماز بخوانید که من نماز می‌خوانم و شما می‌بینید»

در این حدیث چند نکته وجود دارد اینکه رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم دلسوز و مهربان بود.و که انسان وظیفه دارد به تعلیم و آموزش خانواده‌اش بپردازد. از این‌رو رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: نزدِ خانواده‌هایتان باز گردید و نزدِ آن‌ها اقامت نمایید و آن‌ها را تعلیم دهید». یعنی آن‌چه را از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرا گرفتید، به آن‌ها نیز منتقل نمایید. از این‌رو شایسته است که انسان به آموزش خانواده‌اش اهمیت دهد.
و اهمیت اذان که فرض کفایه است. و همچنین اذان قبل از وقت درست نیست.

هر كسى تحت پرچم مجهولى براى تعصب گرايى ايل و تبار يا دعوت به سوى ايل و تبار يا نصرت تير و تبار جنگيد، و كشته شد.آیا به مرگ جاهلیت مرده است؟

در دیدگاها میتواند جواب بدین ان شاءالله

عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رضي الله عنه قال: .قال: النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏"‏ رُفِعَ الْقَلَمُ عَنْ ثَلاَثَةٍ عَنِ النَّائِمِ حَتَّى يَسْتَيْقِظَ وَعَنِ الصَّبِيِّ حَتَّى يَحْتَلِمَ وَعَنِ الْمَجْنُونِ حَتَّى يَعْقِلَ.
ابوداود(۴۴۰۳) مسند‌احمد(۹۵۶)
ترمذی(۱۴۲۳) ابن ماجه(۲۰۴۲)


از علی بن ابی طالب رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند:  قلم [ثبت و ضبط اعمال انسان توسط ملائکه] از سه نفر برداشته شده است. از کسی که خواب است، تا بیدار شود. و از کودک تا اینکه به بلوغ برسد. و از دیوانه تا اینکه عاقل گردد.


حدیث مذکور بیانگر این است که کودکی و خواب و جنون از اسباب فقدان اهلیت می باشند. و اهلیت عبارت است از صلاحیت شخص برای حقوق مشروعی که به نفع و ضرر او ثابت می گردد. بنابراین کودک و مجنون و کسی که در خواب است، مکلف به اوامر و نواهی شرعی نیست. و این از رحمت و لطف الله متعال به بندگان می باشد. و عذر کودک با بالغ شدن و خوابیده با بیدار شدن و مجنون با به هوش آمدن و عاقل شدن بر طرف می گردد.

خواب مؤمن از این جهت که با اخباری از غیب همراه است، بخشی از بخش های علم نبوت می باشد. نبوت به پایان رسیده اما علم آن باقی مانده است. و عدد چهل و شش از این جهت ذکر شده که عُمر رسول الله صلی الله علیه وسلم در اکثر روایات صحیح، شصت و سه سال ذکر شده است که مدت نبوت ایشان از این مقدار، بیست و سه سال بوده است. چون رسول الله صلی الله علیه وسلم در چهل سالگی به پیامبری مبعوث شد و قبل از بعثت مدت شش ماه خواب های خوب می دید. خواب هایی همچون روشنیِ صبحِ واضح و آشکار، و سپس جبرئيل علیه‌السلام را در بیداری می بیند. بنابراین چون مدت وحی در خواب که شش ماه بوده، نسبت آن با مدت نبوت که بیست و سه سال بوده سنجیده شود، در این صورت شش ماه نصف جزئی از بیست و سه جزء و یک جزء از چهل و شش جزء می شود. 

به عبارت ساده‌تر هر سال ۱۲ ماه است
۶ ماه نصف سال است! و رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ۶ ماه قبل از نبوت خوابهای نیک را میدیدند
پس عدد ۲۳سال نبوت × ۲ که ۶ ماه هم نصف سال است میشود. ۴۶ جزء
۴۶÷بر ۲ میشود ۲۳ سال نبوت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم

ناگفته نماند. خواب مومن قابل مقایسه با وحی نیست. هر چند خواب مومن در آخر الزمان برای هدایت مسلمانان است.

الله‌واعلم

عن عبدِ اللَّهِ بن مسعُودٍ رضي الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم قال: «لا يَدْخُلُ الجَنَّةَ مَنْ كَانَ في قَلْبِهِ مثْقَالُ ذَرَّةٍ مَنْ كِبرٍ». فقال رَجُلٌ: إِنَّ الرَّجُلَ يُحِبُّ أَنْ يَكُونَ ثَوْبُهُ حَسَنًا، ونعلهُ حَسَنَةً؟ قال: «إِنَّ اللهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الجَمالَ؛ الكِبْرُ بَطَرُ الحَقِّ وغَمْطُ النَّاسِ»
مسلم(۹۱)

از عبدالله بن مسعود رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «کسی که در قلبش به‌اندازه‌ی ذره‌ای کبر باشد، وارد بهشت نمی‌شود». شخصی پرسید: آیا کسی که دوست دارد لباس و کفش زیبا بپوشد، این هم تکبر است؟ فرمود: «همانا الله زیباست و زیبایی را دوست دارد؛ کبر، سرپیچی از حق و تحقیر مردم است»


کسی در برابر مردم یا خلق الله تکبر ورزد، اما از عبادت الله سرپیچی نکند، به‌طور مستقیم وارد بهشت نمی‌شود؛ بلکه ابتدا مجازات عملش را می‌بیند تا از آلودگی این گناه پاک گردد و در حالی به بهشت برود که پاک و پاکیزه است. از این‌رو وقتی رسول‌الله صلى الله عليه و سلم این حدیث را بیان فرمود، شخصی پرسید: آیا کسی که دوست دارد لباس و کفش زیبا بپوشد، این هم تکبر است؟ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «همانا الله زیباست و زیبایی را دوست دارد؛ کبر، سرپیچی از حق و تحقیر مردم است». آری؛ الله در ذات، صفات و افعال خود زیباست و هرچه از او سر می‌زند، نیک و زیبا می‌باشد.

عنه قال: مَا مَسسْتُ دِيباجًا ولاَ حَرِيرًا أَلْيَنَ مِنْ كَفِّ رسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم ، وَلاَ شَمَمْتُ رائحَةً قَطُّ أَطْيَبَ مِن رَسُولِ اللَّه صلى الله عليه و سلم ، وَلَقَدْ خَدَمْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم عَشْرَ سِنينَ، فَما قالَ لِي قَط: أُفٍّ، وَلا قالَ لِشَيْءٍ فَعلْتُه: لِمَ فَعَلْتَهُ؟ ولا لشيءٍ لَمْ افعَلْه: أَلاَ فَعَلْتَ كَذا؟
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۵۶۱)ومسلم(۲۳۳۰)

انس رضي الله عنه روایت است که هیچ دیبا و حریری لمس نکردم که از کف دست رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نرم‌تر باشد و هیچ بویی خوش‌تر از بوی رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نشنیدم. ده سال خدمت‌کارِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بودم و هیچ‌گاه کوچک‌ترین سخنِ ناخوشایندی به من نگفت؛ اگر کاری کردم که نباید انجام می‌دادم، نفرمود: چرا این کار را انجام دادی؟ هم‌چنین به‌خاطرِ کاری که انجام ندادم - و باید انجام می‌دادم- مرا سرزنش نکرد


رفتارِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم با خدمت‌کارش مطابق فرمان و رهنمود الله عزوجل بود که می‌فرماید:

‍﴿خُذِ ٱلۡعَفۡوَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡعُرۡفِ وَأَعۡرِضۡ عَنِ ٱلۡجَٰهِلِينَ﴾
[الأعراف: ١٩٩]
عفو و گذشت (در پیش) بگیر و به کار نیک و پسندیده فرمان بده و از جاهلان روی بگردان.

یکی از ویژگی‌های اخلاقیِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم این بود که به‌خاطرِ جلب رضایت دیگران، درباره‌ی دینِ الله عزوجل کوتاه نمی‌آمد.

چالش در دیدگاها

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: 
«إذَا اقْتَرَبَ الزَّمَانُ لَمْ تَكَدْ رُؤْيَا الُمؤْمِنِ تَكذبُ، وَرُؤْيَا المُؤْمِنِ جُزْءٌ منْ ستَّةٍ وَأرْبَعيَنَ جُزْءًا مِنَ النُبُوةِ»
متفق‌علیه

«نزديک قيامت، کمتر اتفاق می افتد که خواب مؤمن دروغ از آب درآيد؛ خواب مؤمن بخشی از چهل و شش بخش نبوت است»

چهل و شش بخش از نبوت است به چه معنی است❓
در دیدگاها میتونید ارائه بدین ان شاءالله

عن النُّعمان بنِ بَشيرٍ رضي اللهُ عنهما قال: سمِعْتُ رسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم يَقُول: «إِنَّ الحَلاَلَ بَيِّنٌ، وإِنَّ الحَرامَ بَيِّنٌ، وَبَيْنَهما مُشْتَبِهاتٌ لاَ يَعْلَمُهُنَّ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ، فَمَن اتَّقَى الشُّبُهاتِ، اسْتَبْرَأَ لِدِينِهِ وعِرْضِه، وَمَنْ وَقَعَ في الشبُهاتِ، وقَعَ في الحَرام، كالرَّاعي يَرْعى حَوْلَ الحِمى يُوشِكُ أَنْ يَرْتَعَ فِيه، أَلاَ وإِنَّ لِكُلِّ مَلِكٍ حِمًى ، أَلاَ وَإِنَّ حِمَى اللَّهِ مَحَارِمُهُ، أَلاَ وإِنَّ في الجسَدِ مُضغَةً إذا صلَحَت صَلَحَ الجسَدُ كُلُّه، وَإِذا فَسَدَتْ فَسَدَ الجَسَدُ كُلُّه؛ أَلاَ وَهِي القَلْبُ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۵۲) مسلم (۱۵۹۹)
ابوداود(۳۳۲۹) ترمذی(۱۲۰۵)

از نعمان بن بشیر رضي الله عنه روایت است که از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شنیدم که می‌فرمود: «حلال و حرام، هر دو واضح و مشخّص هستند و در میان حلال و حرام، امور مشتبه و مشکوکی وجود دارند که بسیاری از مردم، آن‌ها را نمی‌دانند. هرکس از آن‌ها بپرهیزد، دین و آبرویش را حفاظت کرده است و کسی که در شبهات و کارهای مشکوک بیفتد، به حرام نیز آلوده خواهد شد؛ مانندِ چوپانی که گوسفندانش را در اطراف چراگاهِ قُرُق‌شده‌ی سلطان می‌چراند و هر لحظه امکان دارد وارد منطقه‌ی ممنوعه شود؛ آگاه باشید که هر پادشاهی، حریمی دارد و حریمِ الله محرّماتِ اوست. هان! پاره‌گوشتی در بدن وجود دارد که صلاح و فساد همه‌ی بدن وابسته به آن است. بدانید که آن عضو، قلب.

اسباب فراوانی وجود دارد که خاستگاه ابهام یا شبهه می‌باشد؛ اما چه راه‌کاری برای رفع این شبهات وجود دارد؟ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم راهش را بیان نموده و فرموده است: «هرکس از شبهات بپرهیزد، دین و آبرویش را حفاظت کرده است». یعنی هرکس از شبهات دوری نماید و به مسایل واضح و روشن روی بیاورد، دین و آبرویش محفوظ می‌ماند؛ به عبارت دیگر در حرام نمی‌افتد و مرتکب حرام نمی‌شود و خود را در معرض سخن مردم قرار نمی‌دهد. سپس رسول‌الله صلى الله عليه و سلم با ذکر مثالی، این موضوع را بیش‌تر شرح داد.

ناگفته نماند قُرُق کردن یک منطقه عمومی برای خود و منافع شخصی، برای هیچ‌کس جایز نیست که بخشی از زمین الله را به خود اختصاص دهد. زیرا رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است:
«الْمُسْلِمُونَ شُرَكَاءُ فِي ثَلاثٍ: فِي الْمَاءِ وَالْكَلأِ وَالنَّارِ»
[ روایت: ابوداود،(۳۴۷۷)
ابن‌ماجه، (۲۴۷)
إرواء الغلیل(۱۵۵۲)
و المشکاة، ش: (۳۰۰۱)

یعنی: «مسلمانان، در سه چیز شریک‌اند: در آب، در مراتع طبیعی، و در آتش»

فضیلت صلوات درشب وروز جمعه

پیامبر ﷺ فرمودند:
در روز و شب جمعه بر من صلوات بفرستید، و هر کس بر من صلوات بفرستد، خداوند ۱۰ بار بر او صلوات می‌فرستد.» [رواه بيهقی/5994]


💞اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّد، كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد
اللَّهُمَّ بَارِكْ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّد، كَمَا بَارَكْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آل إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد💕


@ahadis_sahihe

عَنْ عَائِشَةَ رضى الله عنها  قَالَتْ سَحَرَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم رَجُلٌ مِنْ بَنِي زُرَيْقٍ يُقَالُ لَهُ لَبِيدُ بْنُ الأَعْصَمِ، حَتَّى....
(به علت طولانی بودن متن عربی را برداشتیم!)
متفق‌علیه
بخاری(۵۷۶۳_۵۷۶۵) مسلم(۲۱۸۹)
ابن ماجه(۳۵۴۵) مسند احمد(۲۴۲۳۷)


از عایشه رضی الله عنه روایت است که  مردی بنام لَبيد بن اعصم از قبيله ی بنی زريق رسول الله صلی الله علیه وسلم را سحر کرد، تا جايی که رسول الله صلی الله علیه وسلم خیال می کرد کاری را که انجام داده که انجام نداده بود؛ تا اينکه شبی، درحالی که نزد من بود، بسيار دعا کرد و سپس فرمود:  «ای عايشه، آيا می دانی که الله متعال در موردی که از او راهنمایی خواستم، مرا راهنمايی نمود؟ دو مرد نزد من آمدند؛ يکی از آنان کنار سرم و ديگری کنار پاهايم نشست؛ یکی از آنان به دیگری گفت: مریضی اش چيست؟ ديگری گفت: سحر شده است. اولی پرسيد: چه کسی او را سحر کرده است؟ دومی گفت: لبيد بن اعصم. اولی پرسيد: بوسيله ی چه چيزی سحر شده است؟ دومی جواب داد: بوسيله ی شانه، موهایی که از شانه می ریزد و پوست شکوفه ی خرمای نر. اولی سؤال کرد: کجا است؟ دومی گفت: در چاه ذروان»
آنگاه رسول الله صلی الله علیه وسلم با جمعی از يارانش بسوی آن چاه رفت. بعد از آن به من فرمود: «ای عايشه، سوگند به الله که آب آن چنان بود که گویا در آن حنا ريخته اند و نخل های آن مانند سرهای شياطين بود». گفتم: يا رسول الله، آيا آن را خارج نکردی؟ فرمود: «الله مرا شفا داد و دوست نداشتم شری در میان مردم منتشر شود». لذا دستور داد تا چاه را از خاک پر کردند.


ذروان چاهی بود در مدینه. پس رسول الله صلی الله علیه وسلم با جمعی از يارانش بسوی آن چاه رفته و آن را پر می‌کنند . بعد از آن نزد عایشه رضی الله عنه برگشته و به او خبر می دهد که آب آنجا سرخ بود، مانند اینکه در آن حنا ریخته باشند. یعنی آب آنجا بخاطر کثیفی یا اختلاط چیز دیگری با آن، تغییر رنگ داده بود. و نخل های آنجا در زشتی و قباحت به سرهای شياطين می ماند. عایشه رضی الله عنها می گوید: گفتم یا رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ، چرا آن را بيرون نياوردی؟؛ یعنی: چرا آن را بیرون نیاوردی و به مردم نشان ندادی تا از آنچه رخ داده آگاه شوند. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: الله مرا شفا داد و دوست نداشتم شری در میان مردم منتشر شود. یعنی: الله متعال مرا از سحر نجات داد و دوست نداشتم درب شری را بر روی شما باز کنم، اینگونه که منافقان از سحر باخبر شوند و آن را یاد بگیرند و به این ترتیب مؤمنان را آزار دهند. و این بخاطر ترک مصلحت از ترس ایجاد فساد است. و رسول الله صلی الله علیه وسلم دستور داد تا چاه را دفن نمایند.
برخی داستان سحر شدن رسول الله صلی الله علیه وسلم را انکار می کنند و گمان می کنند این مسئله به عصمت ایشان خدشه وارد می کند؛ دلیل آنان وجود این احتمال است که ممکن است ایشان در آن حال فکر کرده جبریل را دیده حال آنکه ندیده است و گمان کرده باشد جبریل به ایشان وحی کرده، حال آنکه وحی نکرده است. همه اینها مردود است!
و ایشان در تبلیغ آنچه الله بیان داشته و تبلیغ دین معصوم است و این با دلیل ثابت است و ضرری که در نتیجه سحر متوجه ایشان شده بود، نقص و ایرادی در امر تبلیغ وارد نمی آورد، بلکه از جنس سایر مریضی ها و آفاتی است که امکان ابتلای رسول الله صلی الله علیه وسلم به آن جایز است. و روایات سحری را که متوجه ایشان بود، به تفصیل بیان نموده اند.

عَنْ عُمَرَ رضي الله عنه قالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم يَقُولُ: «لاَ تُطْرُونِي، كَمَا أَطْرَتْ النَّصَارَى ابْنَ مَرْيَمَ، فَإِنَّمَا أَنَا عَبْدُهُ، فَقُولُوا عَبْدُ اللَّهِ، وَرَسُولُهُ»
بخاری: (۳۴۴۵)مسند احمد(۱۵۴)


از عمر رضي الله عنه روایت است که از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شنیدم که فرمودند: «دربارۀ من، مانندی که نصاری دربارۀ فرزند مریم عليه السلام غلو کردند، غلو نکنید، من فقط بندۀ خدا هستم، بگوئید که: [محمد صلى الله عليه و سلم ]بندۀ الله و رسول الله است»

مراد از این فرمودۀ رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم که: «دربارۀ من، مانندی که نصاری دربارۀ فرزند مریم علیه‌السلام غلو کردند، غلو نکنید» این است که: به مانند آنکه نصاری در مدح عیسی علیه‌السلام غلو کردند و نسبت به وی دعوی الوهیت نمودند، در مدح من غلو نکنید.
ذکر صفات رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم به صفاتی که در قرآن کریم و سنت نبوی برای‌شان ثابت شده است، در غلو داخل نمی‌گردد، مانند اینکه بگوئیم ایشان: خاتم النبیین، خیر البشر، دارای مقام محمود، صاحب حوض، دارای شفاعت کبری، و دارای صفات دیگری امثال این صفات هستند، زیرا غلو عبارت از چیزی است که واقعیت نداشته باشد، ولی این صفات و امثال این‌ها نسبت به رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم واقعیت دارد، و در قرآن کریم و احادیث صحیح نبوی ثابت شده است.
رسول صلی الله علیه وسلم از افراط و عبور از حد و حدود شرع در مدح و توصیف ایشان به اوصاف و افعال مخصوص الله تعالی یا ادعای غیب‌دانی ایشان یا به فریادن خواندن او همراه الله تعالی نهی می‌کند، چنانکه نصرانیان دربارهٔ عیسی بن مریم علیه السلام چنین رفتاری داشتند. سپس بیان می‌دارد که بنده‌ای از بندگان الله است و امر می‌کند که دربارهٔ ایشان بگوییم: او بندهٔ الله و فرستادهٔ اوست.  

عَنْ أَبِي مُوسَى رضى الله عنه قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏ "‏ كَمَلَ مِنَ الرِّجَالِ كَثِيرٌ، وَلَمْ يَكْمُلْ مِنَ النِّسَاءِ إِلاَّ آسِيَةُ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ، وَمَرْيَمُ بِنْتُ عِمْرَانَ، وَإِنَّ فَضْلَ عَائِشَةَ عَلَى النِّسَاءِ كَفَضْلِ الثَّرِيدِ عَلَى سَائِرِ الطَّعَامِ ‏
بخاری(۳۴۱۱) مسلم(۲۴۳۱)
ترمذی(۱۸۳۴) ابن‌ماجه(۳۲۸۰)

از ابوموسی رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: مردان زيادی به كمال رسيده اند اما از زنان فقط آسيه همسر فرعون و مريم دختر عمران به كمال رسيده اند. و همانا برتری عايشه بر ساير زنان مانند برتری تريد (نانی كه در آبگوشت خُرد شده باشد) بر ساير غذاهاست.  

از میان مردان کسانی که در فضایل دینی و اخلاقی به مرتبه ی کمال رسیدند، زیاد هستند، چنانکه برخی از آنها به مرتبه ی کمال عادی رسیده اند مانند علما و صالحان و اولیا و برخی از آنها به بالاترین مراتب کمال رسیده اند مانند پیامبران اما زنانی که به مرتبه ی کمال رسیدند، بسیار اندک هستند. و در رأس آنها آسیه همسر فرعون می باشد. وی آسیه دختر مزاحم می باشد که الله متعال در قرآن و در کمال ایمان او را مثال می زند و می فرماید: 
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ
الله برای کسانی که ایمان آورده اند، همسر فرعون [ آسیه] را مَثَل زده است. چون وقتی موسی علیه السلام به ساحران فرعون غلبه کرد، آسیه رضی الله عنه به او ایمان آورد. و زمانی که فرعون از ایمان آسیه آگاه شد، او را به شدت شکنجه کرد تا جایی که با حفظ ایمانش جان داد.
اما دومین نفر از این زنان، مریم دختر عمران است که الله متعال در پاکدامنی و کمال عبادت او را مثال می زند. و پس از آنها رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: برتری عايشه بر ساير زنان مانند برتری تريد (نانی كه در آبگوشت خرد شده باشد) بر ساير غذاهاست.
كلمه ترید نزد عرب بهترین خوراکی ها بود که شامل نان و گوشت می شود. و برتری عایشه بر زنان دیگر مانند برتری تریدی بر سایر خوراکی ها بود که لذیذترین و بهترین خوراکی بود.  

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_جاذبه
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@tab_ahlesunnat
@Motakhallefin_channel
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ إِذَا لَقِيَ أَحَدُكُمْ أَخَاهُ فَلْيُسَلِّمْ عَلَيْهِ فَإِنْ حَالَتْ بَيْنَهُمَا شَجَرَةٌ أَوْ جِدَارٌ أَوْ حَجَرٌ ثُمَّ لَقِيَهُ فَلْيُسَلِّمْ عَلَيْهِ ‏
ابوداود(۵۲۰۰)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:  «هرگاه کسی از شما با برادرِ (مسلمانِ) خود ملاقات کرد، باید به او سلام کند. و اگر درختی يا ديواری يا سنگی در ميان شان حايل شد و باز او را ديد، دوباره نيز  به او سلام بگويد.

برای هر مسلمانی مستحب است که هرگاه برادر مسلمانش را ملاقات کرد، به او سلام کند. حتی اگر با هم بودند و از یکدیگر جدا شدند و باز یکدیگر را ملاقات کردند، هرچند فاصله ی جدا شدن از هم اندک باشد، سنت این است که به او سلام کند و با خود نگوید: چیزی نگذشته که او را دیدم. بلکه به او سلام کند هرچند درخت یا دیوار یا صخره ای میان آنها فاصله بیندازد، سنت این است که چون بار دیگر او را دید به وی سلام کند.  

عن أبي هريرة رضي الله عنه عنْ رسولِ الله صلى الله عليه و سلم قال: «لو كان لِي مِثلُ أُحُدٍ ذَهَبًا، لَسرَّنِي أَنْ لا تَمُرَّ علَيَّ ثَلاثُ لَيَالٍ وَعِندِي منه شَيءٌ إلاَّ شَيءٌ أَرْصُدُهُ لِدَينٍ»
[متفق عليه]
بخاری(۲۳۸۹) ومسلم(۹۹۱)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر به‌اندازه‌ی احد طلا داشته باشم، برایم باعث خوشحالی خواهد بود که سه شب بر من نگذرد و چیزی از آن نزدم باقی نماند، مگر آن‌چه برای پرداخت بدهی نگه می‌دارم.

وفي رواية البخاري‌إِذا نَظَر أَحَدُكُمْ إلى مَنْ فُضِّلَ عليهِ في المالِ وَالخَلْقِ فلْينْظُرْ إلى مَنْ هو أَسْفَلُ مِنْهُ
مسلم(۲۹۶۳) ترمذی(۲۵۱۳)
ابن‌ماجه(۴۱۴۲)مسند احمد(۷۴۴۹)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «به کسی نگاه کنید که (در ثروت و جایگاه دنیوی) پایین‌تر از شماست، نه به کسی که بالاتر از شماست. زیرا این امر، تأثیر به‌سزایی دارد که نعمت الله را بر خود، ناچیز نشمارید»

این نشان می‌دهد که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم زاهدترین فرد در دنیا بوده است. زیرا به جمع‌آوری مال و ثروت، علاقه‌ای نداشت و مال و ثروتی نزد خویش نگه نمی‌داشت، مگر برای پرداخت بدهی.
اگر دنیا نزد الله متعال ارزشی داشت، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را از آن، محروم نمی‌کرد.!

انسان به کسی نگاه کند و خود را با او بسنجد که از نگاه معیشتی و امور دنیا در مرتبه ی پایین تری از او قرار دارد.
توجه وی به کسی نباشد و خود را با او نسنجیده و مقایسه نکند که در امور دنیا و وضع معیشتی در مرتبه بالاتر و وضع بهتری از او می باشد.
هرکس به این دو حدیث عمل کند، دلش آرام و خاطرش آسوده و زندگی لذت بخشی خواهد داشت. و نعمت های الهی را در زندگی خود بیشتر دیده و شکر آنها را به جا آورده و تواضع به خرج می دهد.
این حدیث مخصوص امور دنیوی می باشد اما در امور آخرت، باید نگاه انسان به کسی باشد که برتر از اوست تا به او اقتدا کند. و متوجه کوتاهی خود گردد و این باعث شود تا بر طاعات و عبادات خود بیفزاید.

عن أَنسٍ رضي الله عنه أَنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه و سلم قال: «اللَّهُمَّ لا عَيْشَ إِلاَّ عَيْشُ الآخِرَةِ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۲۸۳۴) و مسلم(۱۸۰۵)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «یا الله! به‌یقین فقط زندگی آخرت، زندگی‌ست (نه دنیا)

وعن المُسْتَوْردِ بنِ شدَّادٍ رضي الله عنه قال: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : مَا الدُّنْيَا في الآخِرَةِ إِلاَّ مِثْلُ مَا يَجْعَلُ أَحدُكُمْ أُصْبُعَهُ في الْيَم، فَلْيَنْظُرْ بِمَ يَرْجِعُ؟»
مسلم(۲۹۵۸)

از مستورد بن شداد رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «دنیا در برابر آخرت تنها مانند این‎ست که یکی از شما انگشتش را در آبِ دریا فروبَرَد و آن‌گاه بنگرد که انگشتش چه‌قدر از آب دریا با خود آورده است؟

زندگی خوش، راحت و ماندگار، زندگی آخرت است و زندگی دنیا هرچه خوش و راحت باشد، سرانجام، پایان می‌یابد و رو به فناست و آخرت ماندگار است. و چنان‌چه اعمال نیک و شایسته با آن همراهی نکند سراسر زیان است.

عن عائشةَ رَضِيَ اللهُ عَنْها، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه و سلم بعَثَ رَجُلاً عَلَى سرِيَّةٍ ، فَكَانَ يَقْرأُ لأَصْحابِهِ في صلاتِهِم، فَيخْتِمُ
﴿قُلۡ هُوَ للَّهُ أَحَدٌ ١‍﴾
فَلَمَّا رَجَعُوا، ذَكَروا ذلكَ لِرَسُولِ اللهِ صلى الله عليه و سلم فقال: «سَلُوهُ لأِيِّ شَيءٍ يَصعُ ذلك؟» فَسَأَلوه، فَقَالَ: لأنَّهَا صِفَةُ الرَّحْمَن، فَأَنَا أُحِبُّ أَنْ أَقْرَأَ بِهَا، فقَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «أَخْبِرُوهُ أَنَّ اللَّه تعالى يُحبُّهُ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۷۳۷۵) ومسلم(۸۱۳)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شخصی را به عنوان فرمانده‌ی یک دسته از مجاهدان، تعیین و اعزام کرد. او هنگامی که برای یارانش پیش‌نماز می‌شد، قرائتش را با‍
﴿قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ﴾
به پایان می‌رساند. وقتی بازگشتند، موضوع را به اطلاع رسول‌الله صلى الله عليه و سلم رساندند؛ فرمود: «از او بپرسید که چرا چنین می‌کند؟» علتش را از او پرسیدند؛ پاسخ داد: «زیرا در این سوره، صفت پروردگار رحمان (گسترده‌مهر) بیان شده است و من، دوست دارم آن را قرائت کنم. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «به او بگویید که الله، دوستش دارد».

  هر چیزی، نشانه‌ای دارد‌ و محبت الله با بنده نیز نشانه‌هایی دارد. از جمله این‌که بنده، از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم پیروی می‌کند. یعنی هر چه میزان پیروی انسان از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بیش‌تر باشد، از الله متعال بیش‌تر اطاعت می‌نماید و بدین‌سان بیش‌تر محبوب الله عزوجل قرار می‌گیرد.
  الله متعال، میفرماید
﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونيُ حۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ﴾
[آل عمران: ٣١]

بگو: اگر الله را دوست دارید، از من پیروی کنید تا الله شما را دوست بدارد.

یعنی اگر الله را دوست دارید، نشان دهید؛ نشانه‌اش، این‎ست که از من (رسول‌الله صلى الله عليه و سلم ) پیروی کنید تا الله عزوجل شما را دوست بدارد

عَنْ أُسَيْدِ بْنِ حُضَيْرٍ رضي الله عنه ، قَالَ: بَيْنَمَا هُوَ يَقْرَأُ مِنَ اللَّيْلِ سُورَةَ البَقَرَةِ، وَفَرَسُهُ مَرْبُوطَةٌ عِنْدَهُ، إِذْ جَالَتِ الفَرَسُ فَسَكَتَ فَسَكَتَتْ، فَقَرَأَ فَجَالَتِ الفَرَسُ، فَسَكَتَ وَسَكَتَتِ الفَرَسُ، ثُمَّ قَرَأَ فَجَالَتِ الفَرَسُ فَانْصَرَفَ، وَكَانَ ابْنُهُ يَحْيَى قَرِيبًا مِنْهَا، فَأَشْفَقَ أَنْ تُصِيبَهُ فَلَمَّا اجْتَرَّهُ رَفَعَ رَأْسَهُ إِلَى السَّمَاءِ، حَتَّى مَا يَرَاهَا، فَلَمَّا أَصْبَحَ حَدَّثَ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم فَقَالَ: اقْرَأْ يَا ابْنَ حُضَيْرٍ، اقْرَأْ يَا ابْنَ حُضَيْرٍ، قَالَ: فَأَشْفَقْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَنْ تَطَأَ يَحْيَى، وَكَانَ مِنْهَا قَرِيبًا، فَرَفَعْتُ رَأْسِي فَانْصَرَفْتُ إِلَيْهِ، فَرَفَعْتُ رَأْسِي إِلَى السَّمَاءِ، فَإِذَا مِثْلُ الظُّلَّةِ فِيهَا أَمْثَالُ المَصَابِيحِ، فَخَرَجَتْ حَتَّى لاَ أَرَاهَا، قَالَ: «وَتَدْرِي مَا ذَاكَ؟»، قَالَ: لاَ، قَالَ: «تِلْكَ المَلاَئِكَةُ دَنَتْ لِصَوْتِكَ، وَلَوْ قَرَأْتَ لَأَصْبَحَتْ يَنْظُرُ النَّاسُ إِلَيْهَا، لاَ تَتَوَارَى مِنْهُمْ
بخاری(۵۰۱۸) مسلم(۷۹۶)

از ابوسعید خدری رضی الله عنه روایت است که: شبی اُسید بن حُضَیر در محل خشک کردن خرماهايش قرآن تلاوت می کرد ناگهان اسبش شروع به دست و پا زدن کرد. اسيد به خواندنش ادامه داد، باز هم اسب دست و پا زد. بار ديگر اسيد شروع به خواندن نمود. باز هم اسب دست و پا زد. اسيد می گويد: سرانجام ترسيدم که اسب فرزندم يحيی را زير دست و پا بگيرد. لذا برخاستم و بسوی اسب رفتم. ناگهان بالای سرم چيزی مانند سايبان ديدم که اشيایی مانند چراغ در آن وجود داشت و به اندازه ای در فضا بالا رفت که ديگر آن را نديدم. صبح روز بعد، نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم رفتم و ماجرا را برایشان تعریف کردم و فرمود: ای بن حُضیر بخوان ای بن حضیر بخوان
ابن حضیر گفت یا رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم  يحيی نزديک اسب قرار داشت و ترسيدم که او را لگدمال کند. در این هنگام چيزی مانند سايبان ديدم که اشيايی مانند چراغ در آن وجود داشت و به اندازه ای در فضا بالا رفت که ديگر آن را نديدم. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «آنان ملائکه بودند که به خواندنت گوش می دادند. و اگر تو به خواندنت ادامه می دادی، آنها تا صبح آنجا می ماندند بدون اينکه از نظر مردم پنهان بمانند.

دیدن ملائکه برای بنی آدم امکان پذیر است، و دیدن ملائکه برای مؤمنین جهت رحمت به آن‌ها، و برای کفار جهت عذاب آن‌ها است، و دیدن ملائکه برای مسلمان وقتی میسر است که با صلاح و تقوی باشد، و به صوت خاصی و اخلاص خاصی قرآن بخواند، و آنچه که برای اسید بن حضیر ‍رضی‌الله‌عنه  حاصل شد، سه سبب داشت که عبارت‌اند از: قراءت خاص، از سورۀ خاص، و به صفت خاص، و البته این طور نیست که برای هر قاری قرآنی در وقت قرآن خواندنش ملائکه حاضر شوند، و حتی اگر حاضر شوند، بتواند ملائکه و یا آثار و علائم ملائکه را ببیند، چنان‌چه مانعی هم از دیدن آن‌ها، و یا از دیدن آثار آن‌ها وجود ندارد.
یکی از تفاسیر این آیه کریمه که:
‍﴿ إِنَّ قُرۡءَانَ ٱلۡفَجۡرِ كَانَ مَشۡهُودٗا ‍﴾
این است که: در وقت قرآن خواندن در فجر فرشته‌ها حاضر می‌شوند، و البته با شرائط خاص آن، وگر چه این طور نیست که برای هر کسی که در این وقت در نماز و یا در غیر نماز قرآن بخواند، فرشته‌ها حاضر شوند، و یا اگر حاضر شوند، بتواند آن‌ها را ببیند، و حتی اسید بن حضیر ‍ آثار و علائم فرشته‌ها را دیده بود نه خود آن‌ها را، و کسان دیگری بوده و هستند که در وقت قرآن خواندن فجر، آثار فرشتگان را در نزد خود احساس کرده‌اند،
و الله تعالی أعلم.

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_جاذبه
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@tab_ahlesunnat
@Motakhallefin_channel
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رضى الله عنه قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم لِجِبْرِيلَ مَا يَمْنَعُكَ أَنْ تَزُورَنَا أَكْثَرَ مِمَّا تَزُورُنَا فَنَزَلَتْ ‏{‏وَمَا نَتَنَزَّلُ إِلاَّ بِأَمْرِ رَبِّكَ لَهُ مَا بَيْنَ أَيْدِينَا وَمَا خَلْفَنَا‏}‏
بخاری(۴۷۳۱)

از ابن عباس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم به جبریل فرمود: چرا بیش از این به دیدار ما نمی آیی؟. پس این آیه نازل شد. ما جز به فرمان پروردگارت فرود نمی آییم. او حاکم بر آینده و گذشته و حالِ ماست.

این حدیث بیانگر شوق رسول‌الله صلی الله علیه وسلم برای دیدار جبرئیل است. زیرا جبرئیل از جانب الله عزوجل می آید. وقتی نزول جبرئیل چهل روز به تاخیر افتاد، رسول الله صلی الله علیه وسلم به او فرمود: «ای جبرئیل، چرا بیش از این نزد ما نمی آیی؟. به عبارت  این بود که الله متعال به جبرئیل وحی نمود تا به رسول الله صلی الله علیه وسلم بگوید: «وَمَا نَتَنَزَّل إِلاَّ بِأَمْرِ رَبِّكَ» یعنی الله متعال فرمود: ای جبرئیل، بگو ما  به اذن و فرمان الله و بر اساس آنچه حکمت او اقتضا نماید؛ «لَهُ مَا بَيْنَ أَيدِينَا»: برای اوست امور اخروی که در پیش روی ماست. «وَمَا خَلْفَنَا» و آنچه از امور دنیا بر ما گذشته است؛ و «وَمَا بَينَ ذَلِك» و آنچه از این هنگام تا روز قیامت رخ می دهد؛ به عبارت دیگر علم همه ی اینها نزد الله می باشد. و پروردگار تو فراموشکار نیست یعنی با تاخیر در نزول وحی، تو را ترک و رها نکرده است. پیام حدیث این است.

به علت طولانی بودن (حدیث) بخشی از متن عربی را برداشتیم.

عَنْ مَسْرُوقٍ، قَالَ كُنْتُ مُتَّكِئًا عِنْدَ عَائِشَةَ فَقَالَتْ يَا أَبَا عَائِشَةَ ثَلاَثٌ مَنْ تَكَلَّمَ بِوَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ فَقَدْ أَعْظَمَ عَلَى اللَّهِ الْفِرْيَةَ ‏.‏ قُلْتُ مَا هُنَّ قَالَتْ مَنْ زَعَمَ أَنَّ مُحَمَّدًا صلى الله عليه وسلم رَأَى رَبَّهُ فَقَدْ أَعْظَمَ عَلَى اللَّهِ الْفِرْيَةَ ‏.‏ قَالَ وَكُنْتُ مُتَّكِئًا فَجَلَسْتُ فَقُلْتُ يَا أُمَّ الْمُؤْمِنِينَ أَنْظِرِينِي وَلاَ تَعْجَلِينِي أَلَمْ يَقُلِ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ ‏{‏ وَلَقَدْ رَآهُ بِالأُفُقِ الْمُبِينِ‏}‏ ‏{‏ وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَى‏}‏ ‏.‏ فَقَالَتْ أَنَا أَوَّلُ هَذِهِ الأُمَّةِ سَأَلَ عَنْ ذَلِكَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ ‏"‏ إِنَّمَا هُوَ جِبْرِيلُ لَمْ أَرَهُ عَلَى صُورَتِهِ الَّتِي خُلِقَ عَلَيْهَا غَيْرَ هَاتَيْنِ الْمَرَّتَيْنِ رَأَيْتُهُ مُنْهَبِطًا مِنَ السَّمَاءِ سَادًّا عِظَمُ خَلْقِهِ مَا بَيْنَ السَّمَاءِ إِلَى الأَرْضِ ‏"‏ ‏.‏ فَقَالَتْ أَوَلَمْ تَسْمَعْ أَنَّ اللَّهَ يَقُولُ ‏{‏ لاَ تُدْرِكُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ‏}‏
مسلم(۱۷۷) ترمذی(۳۰۶۸)

از مسروق روایت است که نزد عايشه رضی الله عنه تکیه زده بودم که فرمود: ای ابو عايشه
[ابوعایشه کنیه مسروق می‌باشد.]
سه چيزند که هرکس در مورد يکی از آنها صحبت کند (یعنی معتقد به آنها باشد)، دروغ بزرگی به الله نسبت داده است. پرسيدم: آن سه چيز کدام اند؟ فرمود: هرکس معتقد باشد که رسول‌الله صلی الله علیه وسلم پروردگارش را ديده است، دروغ بزرگی به الله بسته است. مسروق می گويد: من که تکيه زده بودم، با شنيدن اين سخن نشستم و گفتم: ای ام المؤمنين، صبر کن و مرا مهلت بده. آيا الله نمی فرمايد:
«وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ»
تکویر:(۲۳)
«او را در افق روشن و آشکار ديد»
«وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَى» 
(نجم: ۱۳) 
«او را بار ديگر ديد؟»
 عايشه رضی الله عنه پاسخ داد: من نخستین فرد از ميان امت بودم که در اين باره از رسول الله صلی الله علیه وسلم پرسيدم. ایشان فرمود:
«إِنَّمَا هُوَ جِبْرِيلُ، لَمْ أَرَهُ عَلَى صُورَتِهِ الَّتِي خُلِقَ عَلَيْهَا غَيْرَ هَاتَيْنِ الْمَرَّتَيْنِ، رَأَيْتُهُ مُنْهَبِطًا مِنَ السَّمَاءِ سَادًّا عِظَمُ خَلْقِهِ مَا بَيْنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ»
«مقصود (آيات فوق) جبريل است. من جبريل را در شکل و صورتی که آفريده شده، فقط دو بار مشاهده نمودم. او را درحالی ديدم که از آسمان پايين می آمد و عظمت و بزرگی اش فضای ميان آسمان و زمين را فرا گرفته بود»
 همچنين عايشه رضی الله عنه گفت: آيا نشنيده ای که الله متعال می فرمايد:
«لاَّ تُدْرِكُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ»
(انعام: ۱۰۲)
«چشم ها او را درنمی یابند ولی او چشم ها را درمی یابد و اوست که از آشکار و نهان آگاه است».

آيا نشنيده ای که الله متعال می فرمايد:
«وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْياً أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولاً فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاءُ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ»
 (شورى: ۵۱)
«درخورِ هیچ بشرى نیست كه الله با او سخن بگوید؛ مگر با وحى یا از فراسویِ حجابى یا [اینکه الله] ملکى بفرستد كه به فرمانش هر چه بخواهد وحى كند. بی تردید، او تعالی بلند مرتبۀ حکیم است».

 عايشه رضی الله عنه در ادامه سخنانش گفت: هرکس معتقد باشد که رسول الله صلی الله علیه وسلم چيزی از کتاب الله را کتمان نموده است، دروغ بزرگی بر الله بسته است
 زيرا الله متعال می فرمايد: «يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ»
(المائده: ۶۷)
«ای پیامبر، آنچه را از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است ابلاغ کن، و اگر [چنین] نکنی، رسالت او را [به انجام] نرسانده ای»

همچنين عايشه رضی الله عنه گفت: هرکس بگويد: رسول الله صلی الله علیه وسلم از آنچه فردا رخ می دهد (بدون دریافت وحی) خبر می دهد، دروغ بزرگی بر الله بسته است
 زيرا الله متعال می فرمايد:
«قُل لَّا يَعْلَمُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ»
 (النمل:۶۵)
«بگو: کسانی که در آسمان ها و زمین هستند از غیب آگاه نیستند، مگر الله».  

عنْ عبْدِ اللَّه بنِ الشِّخِّيرِ - بكسر الشين والخاءِ المشددةِ المعجمتين- رضي الله عنه أَنَّهُ قال: أَتَيْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم وهُوَ يَقْرَأُ:
﴿أَلۡهَكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ ١‍﴾
قال: «يَقُولُ ابنُ آدَم: مَالي، مَالي، وَهَل لَكَ يَا ابن آدمَ مِنْ مالِكَ إِلاَّ مَا أَكَلْتَ فَأَفْنيْتَ، أو لبِسْتَ فَأَبْلَيْتَ، أَوْ تَصَدَّقْتَ فَأَمْضيْت؟»
مسلم(۲۹۵۸)

از عبدالله بن شِخّیر رضي الله عنه روایت است که نزد رسول‌الله صلى الله عليه و سلم رفتم و ایشان،
سوره‌ی کوثر
﴿أَلۡهَكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ )
را می‌خواند؛ فرمود: «آدمی می‌گوید: مالَم! مالم! ولی ای فرزندِ آدم! مگر از مال و ثروتت، چیزی جز آن‌چه خوردی و تمام کردی یا پوشیدی و کهنه گردانیدی یا آن‌چه از آن گذشتی و صدقه دادی- و برای آخرت خود ذخیره ساختی چیز دیگر مال تو است

أَلۡهَكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ (١)
حَتَّىٰ زُرۡتُمُ ٱلۡمَقَابِرَ٢‍﴾
[التكاثر: ١، ٢]

افزون‌طلبی (و فخرفروشی به اموال و فرزندان) شما را به خود مشغول کرد
تا آن‌که (بر همین حال مُردید و) به قبرستان‌ها رفتید

سوره‌ی تکاثر، یکصد و دومین سوره‌ی قرآن است که در موضوع افزون‌طلبی و مشغول شدن به دنیا و فخرفروشی به آن و در نتیجه غافل شدن از آخرت است

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم چنین فرمود و این‌گونه نیز هست. تنها بهره‌ای که انسان از مال و ثرورتش می‌برد، همان چیزی‌ست که از آن می‌خورد و می‌نوشد یا لباس‌هایی‌ست که می‌پوشد. ولی آن‌چه برای او باقی می‌ماند، صدقه‌ای که در راه الله می‌دهد. البته اگر خورد و نوشِ او به‌خاطر کسب نیرو برای اطاعت و بندگیِ الله عزوجل باشد، این هم به نفع اوست و چنان‌چه برای نیرو گرفتن در جهت معصیت و نافرمانی از الله متعال و تکبر و تبهکاری باشد، به زیان اوست.
پناه بر الله.

عنه رضي الله عنه أَنَّ رجلاً قال: يا رسولَ الله! إِنَّ لي قَرابَةً أَصِلُهُمْ وَيَقْطَعُوني، وَأُحسِنُ إِلَيْهِمِ وَيُسيئُونَ إِليَّ، وأَحْلُمُ عنهُمْ وَيجْهلُونَ علَيَّ، فقال: «لَئِنْ كُنْتَ كما قُلْتَ، فَكَأَنَّمَا تُسِفُّهُمُ المَلَّ، ولا يَزَالُ معكَ مِنَ الله ظهِيرٌ عَلَيْهِمْ ما دمْتَ عَلَى ذَلكَ»
مسلم،(۲۵۵۸)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که مردی، عرض کرد: ای رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم! من، خویشاوندانی دارم که با آنان ارتباط برقرار می‌کنم، ولی آن‌ها با من ارتباط ندارند. و من به آنان نیکی می‌کنم، ولی آن‌ها به من بد می‌کنند. من در برابر بدی‌هایشان شکیبایی می‌ورزم، ولی آن‌ها باز هم به من بدی می‌کنند. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر همین‌گونه باشی که گفتی، گویا خاکستر داغ به آنان می‌خورانی و تا زمانی که به همین روش عمل کنی، پشتیبانی از سوی الله در برابرِ آنان با تو خواهد بود.

یعنی به سبب رفتارِ بدی که با تو دارند، سزاوار چنین مجازاتی هستند و تا زمانی که چنین روی‌کردی داشته باشی، پشتیبانی از سوی الله در برابرِ آنان با تو خواهد بود. و بدین‌سان به‌رغم این‌که با تو قطع رابطه می‌کنند، با آنان ارتباط خواهی داشت.
این احادیث و امثال آن، نشان‌گر این‎ست که صله‌ی رحم و رعایت پیوند خویشاوندی در حد توان انسان و به‌اندازه‌ای که عرف جامعه‌ی اسلامی اقتضا می‌کند، واجب است و این، هشداری جدی درباره‌ی قطع رابطه‌ی خویشاوندی به‌شمار می‌رود.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏ مَا مِنْ نَبِيٍّ بَعَثَهُ اللَّهُ فِي أُمَّةٍ قَبْلِي إِلاَّ كَانَ لَهُ مِنْ أُمَّتِهِ حَوَارِيُّونَ وَأَصْحَابٌ يَأْخُذُونَ بِسُنَّتِهِ وَيَقْتَدُونَ بِأَمْرِهِ ثُمَّ إِنَّهَا تَخْلُفُ مِنْ بَعْدِهِمْ خُلُوفٌ يَقُولُونَ مَا لاَ يَفْعَلُونَ وَيَفْعَلُونَ مَا لاَ يُؤْمَرُونَ فَمَنْ جَاهَدَهُمْ بِيَدِهِ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَمَنْ جَاهَدَهُمْ بِلِسَانِهِ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَمَنْ جَاهَدَهُمْ بِقَلْبِهِ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَلَيْسَ وَرَاءَ ذَلِكَ مِنَ الإِيمَانِ حَبَّةُ خَرْدَلٍ 
مسلم(۵۰)

از ابن مسعود رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «هر پيامبری که الله متعال در امت های پيش از من مبعوث نموده، ياران مخلص و اصحابی داشته که راه و روش او را در پيش می گرفتند و از دستورهای او پيروی می کردند و سپس نسل هايی جانشين آنها شدند که به آنچه می گفتند، عمل نمی کردند و کارهايی انجام می دادند که به آن امر نشده بودند. (در اين امت نيز همين گونه است.) پس هرکس با دست خود به جهاد و مبارزه با آنها برخيزد، مؤمن است؛ و هرکس با زبان خويش با آنان مبارزه و جهاد کند، مؤمن است و هرکس با زبانش با آنها مقابله نمايد، مؤمن است و پس از اين، به اندازه ی دانه ی سپندی هم ايمان وجود ندارد»


هیچ پیامبری نبوده که الله متعال او را در میان امت های قبلی مبعوث کرده باشد مگر اینکه از میان امتش افراد با اخلاص و صالحانی جانشین او وجود داشته اند؛ اصحاب و یارانی که راه و روش او و شریعتش را در پیش می گرفتند و از اوامر او پیروی می کردند؛ و بعد از آنها نسل هایی جانشین می شده که اظهار صفات نیک و پسندیده ای می کردند که دارا نبودند و به جای انجام دادن مواردی که به آنها امر شده بودند منکراتی را مرتکب می شدند که در شریعت جایگاهی نداشتند؛ بنابراین هرکس با دست، به جهاد با آنان برخیزد - در صورتی که جلوی منکر گرفته شود و مفسده ی بزرگتری ایجاد نگردد - کامل الایمان است؛ و هرکس با زبانش به جهاد برخیزد و منکر را انکار کند، مومن است؛ و هرکس قلبا با آنان جهاد کند و برای از بین رفتن و زدودن آن از الله متعال یاری بگیرد، مومن است؛ و پس از انکار منکر با قلب، مرتبه ی دیگری از ایمان وجود ندارد.

عن عائشةَل قالت: دَخَلَتَ عليَّ امْرَأَةٌ ومعهَا ابْنَتَانِ لَهَا تَسْأَلُ فَلَم تَجِدْ عِنْدِى شَيْئاً غَيْرَ تَمْرةٍ واحِدةٍ، فَأَعْطَيْتُهَا إِيَّاهَا فَقَسَمتْهَا بَيْنَ ابنَتَيْهَا وَلَمْ تَأْكُلْ مِنْهَا ثُمَّ قامتْ فَخَرَجت، فَدخلَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم عَلَيْنَا، فَأَخْبرتُهُ فقال: «مَنِ ابْتُلِيَ مِنْ هَذِهِ البَنَاتِ بِشَيْءٍ فَأَحْسَنَ إِلَيْهِنَّ كُنَّ لَهُ سِتْراً من النَّارِ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۱۴۱۸)مسلم(۲۶۲۹)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که زنی با دو دخترش به خانه‌ام آمد و چیزی خواست. چیزی جز یک دانه‌ خرما در خانه‌ام نبود. دانه‌ی خرما را به او دادم و او، آن را میان دو دخترش تقسیم کرد و خودش چیزی نخورد؛ سپس برخاست و رفت. هنگامی که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نزدمان آمد، ماجرا را برایش بازگو کردم؛ فرمود: «هرکس، به‌خاطر (سرپرستی از) چند دختر، آزمایش شود و به آن‌ها نیکی کند، برایش سپری در برابر آتش دوزخ خواهند بود»


اول این حدیث، بیان‌گر ایثار و ازخودگذشتگی صحابه رضي الله عنهم می‌باشد. عایشه رضي الله عنه فقط یک دانه خرما در خانه‌اش داشت. ولی آن بانوي تهيد ست را بر خود ترجیح داد.

دوم نشان‌دهنده‌ی فضل و امتیاز کسانی‌ست که با بذل و بخشش و تأمین هزینه‌ها و نیازهای دخترانشان، تعلیم و تربیت آن‌ها با دستورات اسلامی و خوش‌رفتاری با آنان، به آن‌ها نیکی می‌کنند. زیرا آنان، با توجه به ویژگی‌هایی که دارند، به توجه و رسیدگی بیش‌تری نیازمندند.

رسول‌ الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم بر هفت عضو ( پیشانی و بینی ، دو کف دست ، دو زانو ، دو سر انگشتان پا )سجده می بردند و هنگام سجده انگشتان پای خود را روبه قبله میکرد ( و پاشنه هارا به هم نزدیک میکرد ) و در رکعت دوم برای تشهد می نشست بر پای چپ خویش می نشست و پای راست را ایستاده نگه می داشت ( انگشتان پا روبه قبله) بدان افتراش میگویند  و برای رکعت چهارم پای چپ خویش را زیر پای راست پهن و نیشمنگاهش بر روی زمین که به آن تورک می گویند ، می نشست و تشهد میخواندند . 
( بخاری / ۸۲۸)

سَمِعْتُ النَّوَّاسَ، بْنَ سَمْعَانَ الْكِلاَبِيَّ يَقُولُ سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ يُؤْتَى بِالْقُرْآنِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَأَهْلِهِ الَّذِينَ كَانُوا يَعْمَلُونَ بِهِ تَقْدُمُهُ سُورَةُ الْبَقَرَةِ وَآلُ عِمْرَانَ ‏
مسلم(۸۰۵)

از نوّاس بن سمعان رضی الله عنه روایت است که از رسول الله صلى الله عليه وسلم شنيدم که فرمود: روز قيامت قرآن و اهل آن که در دنيا به آن عمل می کردند، آورده می شوند و سوره های بقره و آل عمران پيشاپيشِ آن قرار دارند و از خوانندگان خويش دفاع می کنند.

در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم قرائت قرآن را مقید به عمل بدان ذکر می کند. چون کسانی که قرآن می خوانند به دو قسمت تقسیم می شوند: کسانی که به قرآن عمل نمی کنند و به اخبار آن ایمان نمی آورند و به احکام آن عمل نمی کنند قرآن حجتی علیه اینان می باشد. و کسانی که به اخبار آن ایمان می آورند و آن را تصدیق نموده و به احکام آن عمل می کنند. قرآن برای اینان حجتی است که در روز قیامت از آنها دفاع می کند. و این یعنی مهمترین مساله در مورد قرآن عمل به آن می باشد.
و این کلام الهی موید این مساله می باشد که می فرماید:
«كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ»
(سوره ص ۲۹)
کتابی است پر برکت که بر تو نازل کردیم تا [مردم] در آیاتش به دقت بیندیشند و خردمندان پند گیرند».
لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ
یعنی معانی آن را بفهمند.
وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ
یعنی بدان عمل کنند. و از این جهت عمل بعد از تدبر ذکر شده، چون عمل بدون تدبر امکان ندارد. و با تدبر است که علم حاصل می شود و عمل، فرع علم می باشد.
مهم این است که فایده ی نزول قرآن، تلاوت، عمل به آن، ایمان آوردن به اخبار آن، عمل به احکام آن، ادای اوامر و دوری از نواهی آن می باشد. و در این صورت است که قرآن در قیامت از اصحابش دفاع می کند.

عن أبي مسعودٍ عُقبةَ بنِ عمرٍو البدريِّ الأنصاريِّ رضي الله عنه قال: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «يَؤُمُّ الْقَوْمَ أَقْرَؤهُمْ لِكتَابِ اللَّه، فَإِنْ كَانُوا في الْقِراءَةِ سَواء، فَأَعْلَمُهُمْ بِالسُّنَّةِ، فَإِنْ كَانُوا في السُّنَّةِ سَوَاء، فَأَقْدمُهُمْ هِجْرَةً، فَإِنْ كانُوا في الهِجْرَةِ سَوَاء، فَأَقْدَمُهُمْ سِنًّا وَلا يَؤُمَّنَّ الرَّجُلُ الرَّجُلَ في سُلْطَانِه، وَلا يَقْعُدُ في بيْتِهِ على تَكْرِمتِهِ إِلاَّ بِإِذْنِهِ»
مسلم(۶۷۳)

از ابومسعود، عقبه بن عمرو بدری انصاری رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «کسی برای مردم امامت دهد که کتاب‌الله را بهتر قرائت می‌کند و اگر در قرائت قرآن، برابر بودند، هر یک از آن‌ها که نسبت به سنت، داناتر است، پیش‌نماز شود؛ و اگر در دانش سنت مساوی بودند، کسی که زودتر هجرت نموده است، امامت نماید و اگر در هجرت برابر بودند، مسن‌ترین آن‌ها امامت کند؛ و هیچ‌کس در محدوده‌ی تحت اختیارِ شخصی دیگر، برای او امامت نکند و هیچ‌کس در خانه‌ی کسی جز به اجازه‌ی او در محلّ مخصوص صاحب‌خانه ننشیند»

این، نشان می‌دهد که ابتدا کسی که دانش بیش‌تری نسبت به کتاب الله دارد، امامت می‌دهد و سپس داناترین فرد نسبت به سنت رسول‌الله صلى الله عليه و سلم . یعنی بهترین و برترین فرد، در امور دینی مردم بر دیگران، مقدم است. لذا به ترتیبی که ذکر شد، هرکس برتر و داناتر باشد، پیش‌نماز می‌شود. البته این حکم، درباره‌ی مساجد یا موقعیت‌هایی‌ست که امامِ مشخصی ندارند. اما در مساجدی که امام مشخصی دارند، امام مسجد، خود امامت می‌دهد؛ گرچه در میان مردم (نمازگزاران) افرادی یافت شوند که صلاحیت علمی بیش‌تری داشته باشند؛ زیرا رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «و هیچ‌کس در محدوده‌ی تحت اختیارِ شخصی دیگر، برای او امامت نکند». لذا مسجدی که امام مشخصی دارد، جزو همین محدوده به‌شمار می‌آید.

عن أَبي العباسِ سهلِ بنِ سعدٍ الساعِدِيِّ رضي الله عنه قال: مرَّ رجُلٌ على النَّبيِّ صلى الله عليه و سلم فقالَ لرجُلٍ عِنْدهُ جالس: «مَا رَأَيُكَ فِي هَذَا؟» فقال: رَجُلٌ مِنْ أَشْرافِ النَّاسِ هذا وَاللَّهِ حَريٌّ إِنْ خَطَب أَنْ يُنْكَحَ وَإِنْ شَفَع أَنْ يُشَفَّع. فَسَكَتَ رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم ، ثُمَّ مَرَّ رَجُلٌ آخَر، فقال له رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم : «مَا رأُيُكَ فِي هَذَا؟» فقال: يا رسولَ الله هذا رَجُلٌ مِنْ فُقَرَاءِالْمُسْلِمِين، هذَا حريٌّ إِنْ خطَب أَنْ لا يُنْكَح، وَإِنْ شَفَع أَنْ لا يُشَفَّعَ، وَإِنْ قَالَ أَنْ لا يُسْمع لِقَوْلِه. فقال رسولُ الله صلى الله عليه و سلم : «هَذَا خَيْرٌ منْ مِلءِ الأَرْضِ مِثْلَ هذَا»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۶۴۴۷)

از ابوالعباس، سهل بن سعد ساعدی رضي الله عنه روایت است که مردی از کنار رسول‌الله صلى الله عليه و سلم گذشت. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم به شخصی که در کنارِ ایشان نشسته بود، فرمود: «نظرت درباره‌ی این مرد چیست؟» پاسخ داد: مردی از اشراف مردم است به الله سوگند، واقعیت، این‎ست که اگر خواستگاری کند، می‌پذیرند و اگر سفارشی نماید، سفارش او قبول می‌شود. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم سکوت فرمود. سپس مردی دیگر عبور کرد. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم دوباره پرسید: «نظرت درباره‌ی این مرد چیست؟» گفت: مسلمانِ فقیری‌ست که اگر خواستگاری کند، به او زن نمی‌دهند و اگر سفارش کند، سفارش او قبول نمی‌شود و اگر سخنی بگوید، به سخنش گوش نمی‌دهند. آن‌گاه رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر تمام زمین، آکنده از مردانی مانند مرد نخست باشد، این مرد، از همه‌ی آنان بهتر است»

یعنی چنین شخصی، به مراتب، نزد الله عزوجل ، از جمعیتی که تمام زمین را پر کنند و دارای جاه و مقام باشند، بهتر است. زیرا الله عزوجل به پست و مقام افراد و به مال و نسب، و شکل و قیافه‌ی آن‌ها و یا به مرکب و مسکنِ آنان نگاه نمی‌کند؛ بلکه به اعمال و قلوب آنان می‌نگرد. اگر قلبِ نیک و سالمی داشته باشند که آکنده از محبت و انابت به سوی الله‌ است و از یادِ او غافل نباشند و از او بترسند و همواره به سوی او روی بیاورند و مطابق دستورهای الهی عمل کنند، نزد الله عزوجل گرامی و ارجمند خواهند بود؛ چنین کسانی، نزد الله، حرمت و آبرو دارند و اگر به نام الله سوگند بخورند، سوگندشان را تحقق می‌بخشد.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏عَلَى أَنْقَابِ الْمَدِينَةِ مَلاَئِكَةٌ لاَ يَدْخُلُهَا الطَّاعُونُ وَلاَ الدَّجَّالُ
مسلم(۱۳۷۹) بخاری(۷۱۳۳)
ترمذی(۲۲۴۲)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند : «بر راه های ورودی مدينه ملائکه ای قرار دارند كه مانع ورود طاعون و دجال به آن می شوند»

در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم یکی از فضایل مدینه منوره را ذکر می کند؛ اینکه: در ورودی ها و راه های مدینه ملائکه ای مقرر شده که از این شهر نگهبانی می کنند، در نتیجه طاعون همان وبا است که با سرعت منتشر می شود و مرگ سریع و گسترده را در پی دارد و دجال وارد آن نمی شوند.

عن أَنسٍ رضي الله عنه عَنِ النبي صلى الله عليه و سلم قال: «لا يُؤْمِنُ أَحدُكُمْ حتَّى يُحِبَّ لأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ»
[متفقٌ عليه]

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «ایمان هیچ‌یک از شما کامل نیست تا آن‌که هرچه برای خود می‌پسندد، برای برادر مسلمان خود نیز بپسندد»

بنابراین بر هر یک از ما واجب است که نفس خود را بر این ویژگی‌ِ نیکو، پرورش دهیم و هرچه برای خود می‌پسندیم، برای برادران خویش هم بپسندیم تا ایمانی کامل راستین داشته باشیم. در حدیثی صحیح آمده که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است:

«مَنْ أحبَّ أن يُزَحْزحَ عن النَّار، ويُدْخَل الجنَّة، فلتَأتِهِ منِيَّتُهُ وهُوَ يُؤمِنُ باللهِ واليَوْمِ الآخِر، وَلْيَأتِ إلى النَّاسِ الّذي يُحِبُّ أنْ يُؤْتَى إليْهِ»
مسلم(۱۸۴۴)

به‌نقل از عبدالله بن عمرو بن عاص رضي الله عنه ] یعنی: «هرکس دوست دارد که از دوزخ دور، و وارد بهشت شود، باید در زمانی که مرگش فرا می‌رسد، به الله و آخرت ایمان داشته باشد و باید با مردم به‌گونه‌ای رفتار کند که دوست دارد با خودش همان‌طور رفتار شود»

این حدیث، دو بخش دارد: بخش اول، به حقوق الله تصریح می‌کند و بخش دوم به حقوق مردم.

عَن انس‌رضی‌الله‌ قال: قال رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم : «انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا». فقَالَ رَجُلٌ: يَا رسول الله أَنْصرهُ إِذَا كَانَ مَظلُومًا أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ ظَالِماً كَيْفَ أَنْصُرُه؟ قال: «تَحْجُزُهُ أَوْ تَمْنعُهُ مِنَ الظُّلْمِ فَإِنَّ ذلِك نَصْرُهُ»
بخاری(۶۹۵۲)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «برادرت را یاری کن، چه ظالم باشد و چه مظلوم». شخصی، پرسید: ای رسول‌ الله! اگر مظلوم باشد، او را یاری می‌کنم؛ ولی اگر ظالم باشد، چگونه یاری‌اش نمایم؟ فرمود: «بدین‌سان که او را از ظلم و ستم باز داری؛ این، یاری دادن به اوست».

این حدیث، بیان‌گر وجوب کمک کردن به
مظلوم، و نیز وجوب کمک کردن به ظالم، به همان صورتی‌ست که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بیان فرموده است

عن جُنْدِبِ بن عبد الله رضي الله عنه قال: قال رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم :«مَنْ صَلَّى صَلاةَ الصُّبحِ فَهُوَ فِي ذِمةِ الله فَلا يطْلُبنَّكُمُ اللَّهُ مِنْ ذِمَّتِهِ بِشَيْءٍ، فَإِنَّهُ منْ يَطْلُبْهُ مِنْ ذِمَّتِهِ بِشَيْءٍ يُدرِكْه، ثُمَّ يكُبُّهُ عَلَى وجْهِهِ في نَارِ جَهَنَّم»
مسلم(۶۵۷)

از جندب بن عبدالله رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هرکس نماز صبح را بخواند، در پناه و حمایتِ الله است. پس مواظب باشید که الله، درباره‌ی عهد و پیمان خویش با چنین بنده‌ای، چیزی از شما مطالبه نکند؛ زیرا هرکس در این‌باره‌ از سوی الله مؤاخذه شود، راه فرار ندارد و سپس الله متعال، او را بر چهره‌اش در آتش دوزخ می‌اندازد.

بسیاری از مردم، هنگام نماز صبح خوابیده‌اند. یعنی وقت نماز صبح، زمانی فرا می‌رسد که بیش‌ترِ مردم، در خواب به سر می‌برند و از این‌رو منافقان برای خواندن این نماز، تنبلی می‌کنند.

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است:

«أَثْقَلُ الصَّلاةِ عَلَى الْمُنَافِقِينَ صَلاةُ الْعِشَاءِ وَصَلاةُ الْفَجْرِ، وَلَوْ يَعْلَمُونَ مَا فِيهِمَا لَأَتَوْهُمَا وَلَوْ حَبْوًا»
صحیح الجامع(۶۳۴۴)

«دشوارترین نمازها برای منافقان، نماز عشاء و نماز صبح است. و اگر می‌دانستند که چه پاداش بزرگی در این دو نماز نهفته است، بر روی زمین می‌خزیدند و در این دو نماز شرکت می‌کردند»

عن أَبي هُريْرَةَ رضي الله عنه قال: قبَّل النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم الْحسنَ ابن عَليٍّ رضي الله عنهما، وَعِنْدَهُ الأَقْرعُ بْنُ حَابِس، فقال الأَقْرَع: إِنَّ لِي عَشرةً مِنَ الْولَدِ ما قَبَّلتُ مِنْهُمْ أَحدًا فنَظَر إِلَيْهِ رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم فقال: «مَن لا يَرْحمْ لا يُرْحَمْ»
[متفقٌ عليه
بخاری(۵۹۹۷)و مسلم(۲۳۱۸)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه و سلم حسن بن علی رضي الله عنه را بوسید. اقرع بن حابس که نزد رسول الله صلى الله عليه و سلم بود، گفت: من، ده فرزند دارم و هیچ‌یک از آن‌ها را نبوسیده‌ام. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم به او نگاه کرد و فرمود: «کسی که رحم نکند، مورد رحمت قرار نمی‌گیرد»


این حدیث بیان‌گر این است که باید با کودکان، مهربان باشیم و با آن‌ها مدارا کنیم. و این، سببِ برخورداری از رحمت الله عزوجل خواهد بود. امید است که الله متعال، همه‌ی ما را مشمول لطف و رحمت و احسان خویش قرار دهد

عن ابنِ عمرَ رضي الله عنهما قال قال رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم : «لَنْ يَزَالَ الْمُؤمِنُ فِي فُسْحَةٍ مِنْ دِينِهِ مَا لَمْ يُصِبْ دَماً حَراماً»
بخاری(۶۸۶۲)

از ابن‌عمر رضی‌الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «مؤمن، همواره از وسعت دینش برخوردار است تا زمانی که خونی را به‌ناحق نریزد»


این حدیث نشان می‌دهد که گناه قتل نفس، گناهِ بسیار بزرگی‌ست و درباره‌ی قاتل، بیمِ آن می‌رود که از دین، خارج شود.
قتل نفس و ریختن خون حرام، یکی از گناهان کبیره است. ولی اگر قاتل توبه کند، آیا توبه‌اش پذیرفته می‌شود یا خیر؟ دیدگاه جمهور علما، این است که توبه‌اش قبول می‌شود.

زیرا الله عزوجل فرموده است:
‍﴿وَٱلَّذِينَ لَا يَدۡعُونَ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ وَلَا يَقۡتُلُونَ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّ وَلَا يَزۡنُونَۚ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ يَلۡقَ أَثَامٗا (٦٨)
يُضَٰعَفۡ لَهُ ٱلۡعَذَابُ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَيَخۡلُدۡ فِيهِۦ مُهَانًا(٦٩)
إِلَّا مَن تَابَ وَءَامَنَ وَعَمِلَ عَمَلٗا صَٰلِحٗا فَأُوْلَٰٓئِكَ يُبَدِّلُ ٱللَّهُ سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ حَسَنَٰتٖۗ
الفرقان (٦٨،٧٠)

و آنان كه معبودی جز الله را نمى‏پرستند، و كسى را كه الله، خونش را حرام كرده است، جز به‏حق نمى‏كشند و زنا نمى‏كنند. و كسى که مرتکب اين (اعمال) شود، مجازات سختى خواهد دید. روز قيامت عذابش دو چندان مى‏شود، و با ذلت و خوارى برای همیشه در آن مى‏ماند. مگر آنان كه توبه كنند و ايمان بیاورند و كار شايسته انجام دهند كه الله، بدى‏هايشان را به نیکی‏ تبديل مى‏كند.

عَن أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ، قَالَ قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم ‏ "‏ الْبُزَاقُ فِي الْمَسْجِدِ خَطِيئَةٌ، وَكَفَّارَتُهَا دَفْنُهَا
بخاری(۴۱۵) مسلم(۵۵۲)
ابوداود(۴۷۵)ترمذی(۵۷۲)
نسائی(۷۲۳)

از انس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: انداختن آب دهان در مسجد گناه است؛ و كفاره ی آن، دفن كردن و از بين بردن آن است.

انداختن بزاق به هیچ وجه برای مسلمان جایز نیست آب دهانش را در مسجد بیندازد، زیرا این کار توهین به خانه های الله و کثیف کردن و آلوده نمودن آن است. بلکه باید مساجد را از هر آنچه موجب کثیف شدن و نجاست آن می شود مصون داشت، زیرا این کار از مصادیق تعظیم و بزرگداشت شعائر الهی است، چنانکه الله متعال می فرماید:
 وَمَنْ يُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ
الحج (۳۰)
و هرکس [مُحرّمات و] مقررات الهی را بزرگ بدارد، این [کار] نزد پروردگارش برای او بهتر است.
چنانکه در صحیح مسلم آمده که از ابوذر رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: 
عُرِضَتْ عَلَيَّ أعْمالُ أُمَّتي حسَنُهَا وسيِّئُهَا، فوجَدْتُ في مَحاسِنِ أعْمالِهَا الأذَى يُماطُ عن الطَّرِيق، وَوجَدْتُ في مَساوَىءِ أعْمالِها النُّخَاعَةُ تَكُونُ فِي المَسْجِدِ لاَ تُدْفَنُ اعمال نيک و بدِ امتم به من نشان داده شد ديدم که برداشتن خار و خاشاک (و ديگر چيزهای آزاردهنده) از سر راه ها، جزو اعمال نيک امتم می باشد و آب دهان که در مسجد می اندازند و زير خاک نمی کنند، جزو اعمال بدشان است.

عن أَنس رضي الله عنه قال: كُنتُ أَمْشِي مَعَ رسول اللَّه صلى الله عليه و سلم وعليه بُردٌ نَجْرَانِيٌّ غلِيظُ الحَاشِيةِ، فأَدركَهُ أَعْرَابِيٌّ، فَجَبَذَهُ بِرِدَائِهِ جَبْذَةً شَديدَةً، فَنظرتُ إلى صَفحةِ عاتِقِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم وقَد أَثَّرَتْ بِها حَاشِيةُ الرِّداءِ مِنْ شِدَّةِ جَبذَتِهِ، ثُمَّ قال: يَا مُحَمَّدُ مُرْ لِي مِن مالِ اللَّهِ الذي عِندَك. فالتَفَتَ إِلَيْه، فضحِك، ثُمَّ أَمر لَهُ بعَطَاء
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۱۴۹) ومسلم(۱۰۵۷)

از انس رضي الله عنه روایت است که با رسول‌الله صلى الله عليه و سلم قدم می‌زدم و ایشان روپوشی نجرانی بر تن داشت که دارای حاشیه‌ای ضخیم بود. صحرانشینی به ایشان رسید و روپوش رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را گرفت و آن را سخت کشید
به گردن رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نگاه کردم، اثرِ حاشیه‌ی ردا(روپوش) را که به‌شدت کشیده شده شده بود، روی گردنِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم دیدم. سپس آن مرد گفت: ای محمد! دستور بده از مالِ الله که نزدِ توست، به من هم بدهند. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نگاهی به او انداخت، تبسم کرد و دستور داد که چیزی به او ببخشند.

حال اگر کسی با ما چنین برخوردی بکند، چه می‌کنیم؟ حداقل ناسزا یا اینکه کتکش می‌زنیم. الله متعال درباره‌ی رسول‌الله صلى الله عليه و سلم می‌فرماید: ‍
﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ﴾
[القلم: ٤]
و بی‌گمان تو، بر اخلاق بزرگی قرار داری. این از اخلاق سترگ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بود که به آن مرد نگاه کرد، تبسمی فرمود و چیزی به او بخشید.
پس شایسته است که انسان صبر و حوصله داشته باشد و وقتی مردم خشمگین می‌شود، او کوتاه بیاید.

لذا چه خوب است که انسان همانند رسول‌الله صلى الله عليه و سلم همواره در رفتار و منشِ خویش، نرم‌خوی و بردبار باشد. و الگو قرار بدهیم بر اخلاق و صبر و بردباری.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ اتَّقُوا اللَّعَّانَيْنِ ‏قَالُوا وَمَا اللَّعَّانَانِ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الَّذِي يَتَخَلَّى فِي طَرِيقِ النَّاسِ أَوْ فِي ظِلِّهِم
مسلم(۲۶۹) ابو داود(۲۵)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: از دو کاری که باعث لعنت انسان می شوند، پرهيز کنيد. صحابه پرسيدند: آن دو کار کدامند؟ فرمود: قضای حاجت بر سر راه يا در سايه های مردم.

از دو کاری که لعنت مردم را جلب نموده و به دنبال دارد، پرهیز کنید. زیرا هرکس مرتکب این دو کار شود ناسزا گفته شده و لعنت می شود. یعنی معمولا مردم چنین افرادی را لعنت می کنند. و سبب لعن است.

عَنْ أُمِّ المُؤْمِنِينَ أُمِّ سَلَمَة هِنْدٍ بنتِ أَبِي أُمَيَّةَ حُذيْفَةَ رضي الله عنها ، عَنِ النبي صلى الله عليه و سلم أنَّهُ قال: «إِنَّهُ يُسْتَعْملُ عَليْكُمْ أُمَراءُ فَتَعْرِفُونَ وتنُكِرُونَ فَمِنْ كَرِه فقَدْ بَرِىءَ وَمَنْ أَنْكَرَ فَقَدْ سَلِم، وَلَكِنْ منْ رَضِيَ وَتَابَعَ» قالوا: يا رَسُولَ الله أَلاَ نُقَاتِلُهُم؟ قال: «لاَ، مَا أَقَامُوا فِيكُمْ الصَّلاَةَ»
مسلم(۱۸۵۴)

مادر مؤمنان، ام‌سلمه، هند دختر ابوامیه حذیفه رضي الله عنه روایت کرده که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است: «فرمانروایانی بر شما گماشته خواهند شد که برخی از اعمالشان را نیک (و موافق شرع) می‌بینید و برخی از اعمالشان را ناپسند (و مخالف شرع). پس هرکس آن را بد بداند، از گناهش پاک و بری‌ست و هرکس، (به‌اندازه‌ی توانایی‌اش) با آن مخالفت کند، از آن سالم مانده است. ولی کسی که از عمل ناپسندشان راضی باشد و از آن‌ها پیروی کند (مانندِ آنان، گنه‌کار می‌شود). صحابه رضي الله عنهم گفتند: آیا با آن‌ها نجنگیم؟ فرمود: خیر تا زمانی که در میان شما نماز را برپا می‌دارند».

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از روی کار آمدن مسؤولان و فرمانروایانی خبر داده است که حدود و شریعت الهی را آن‌گونه که باید و شاید، رعایت نمی‌کنند. این‌ها، همان کارگزاران انتصابی از سوی حاکمی هستند که مسلمانان با او بیعت کرده‌اند و به حکومتش تن داده‌اند؛ لذا هرکس اعمالشان را ناپسند بداند یا در حد توانایی خود با اعمال زشتشان مخالفت کند، از گناه و معصیت، پاک و سالم می‌ماند. و هرکس به اعمال ناپسند آن‌ها راضی شود یا از آنان پیروی کند، همانند آن‌ها گنه‌کار می‌گردد.

عن أَبي هريرة رضي الله عنه أنَّ رسولَ‌الله صلى الله عليه و سلم قال: «آيَةُ المُنَافِقِ ثَلاثٌ: إِذَا حَدَّثَ كَذَب، وَإِذَا وَعَدَ أَخْلَف، وإِذَا اؤْتُمِنَ خَانَ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۳)و صحیح مسلم(۵۹)
وفي رواية : «وَإِنْ صَامَ وَصَلَّى وزعَمَ أَنَّهُ مُسْلِمٌ»

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: (نشانه‌‌ی منافق)، سه چیز است. هنگام سخن گفتن، دروغ می‌گوید؛ و چون وعده می‌دهد، خُلف وعده می‌کند و هرگاه امانتی به او بسپارند، در امانت، خیانت می‌نماید. در روایت دیگری آمده است: «هرچند روزه بگیرد، و نماز بخواند و خود را مسلمان بپندارند»


منافق به کسی اطلاق می‌شود که هرچند اظهار نیکی می‌کند، اما باطنِ بدی دارد. مانند کسی که به‌ظاهر ادعای مسلمانی می‌کند، ولی در باطنش کافر است. واژه‌ی (نفاق) یا (منافق) در اصل برگرفته از کلمه‌ی (نافقاء الیربوع) می‌باشد که به معنای (موش صحرایی) است. موش صحرایی، سوراخی در زمین حفر می‌کند و علاوه بر سوراخ یا دربِ اصلی که برای لانه‌اش می‌کَنَد، سوراخ دیگری هم برای خروج اضطراری حفر می‌کند که دیده نمی‌شود و هنگامی که احساس خطر می‌نماید، با سرش به این دربِ مخفی می‌زند و فرار می‌کند. منافق نیز همین‌گونه است. از این‌رو اظهار نیکی می‌نماید، ولی باطنِ بدی دارد یا به‌ظاهر، مسلمان است و در باطن، کافر

عن أنس رضي الله عنه عَن رسولِ الله صلى الله عليه و سلم قال: «يتْبعُ الميْتَ ثلاثَةٌ: أهلُهُ ومالُه وعمَلُه، فيرْجِع اثنانِ ويبْقَى واحِدٌ: يرجعُ أهلُهُ ومالُهُ، ويبقَى عملُهُ»
[متفق عليه]
بخاری۶۵۱۴) و مسلم(۲۹۶۰)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: سه چیز، مُرده را هم‌راهی می‌کند: خانواده، و مال و عمل او. دو تا از این‌ها بازمی‌گردند و یکی با او می‌ماند: خانواده و مالش برمی‌گردند و عملش با او می‌ماند.

این حدیث، نشان می‌دهد که دنیا، زرق و برقی‌ست و در قبر، با انسان نخواهد بود. مال و فرزندان، زیور زندگی دنیا هستند که سرانجام، انسان را تنها می‌گذارند و بازمی‌گردند. اما فقط عمل انسان است که با او می‌ماند. لذا دوست و هم‌راه وفاداری را برگزینیم که همیشه با ما می‌ماند و هیچ‌گاه ما را تنها نمی‌گذارد. پس بکوشیم اعمال شایسته‌ای انجام دهیم تا هنگامی که در قبر خویش تنها می‌شویم و هیچ‌یک از دوستان و فرزندان و افراد خانواده‌ با ما نیست، انیس و مونس ما باشد.