احادیث صحیح نبوی

✰﷽✰

ليستى از پر بازدیدترین و خاصترین کانالهای تلگرامی تقدیم نگاه شما.

#گروه‌انس
‍‌‍‌❥❥💠✿━━━━━━●
@tab_ahlesunnat
@Motakhallefin_channel
‍‌❥❥💠✿━━━━━━●

برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید....

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ الْجَرَسُ مَزَامِيرُ الشَّيْطَانِ ‏
مسلم (۲۱۱۴)

از ابوهريره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: زنگ، از آوازهای شيطان است.  

رسول الله صلى الله عليه وسلم خبر می دهد، زنگ هایی که از حیوانات آویزان می شوند، از جمله ابزار شیطان است که مردم را از هدفی که برای آن خلق شده اند، به خود مشغول می کنند.

عَن عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ غَنْمٍ الأَشْعَرِيُّ، قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو عَامِرٍ أَوْ أَبُو مَالِكٍ الأَشْعَرِيُّ وَاللَّهِ مَا كَذَبَنِي سَمِعَ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ لَيَكُونَنَّ مِنْ أُمَّتِي أَقْوَامٌ يَسْتَحِلُّونَ الْحِرَ وَالْحَرِيرَ وَالْخَمْرَ وَالْمَعَازِفَ، وَلَيَنْزِلَنَّ أَقْوَامٌ إِلَى جَنْبِ عَلَمٍ يَرُوحُ عَلَيْهِمْ بِسَارِحَةٍ لَهُمْ، يَأْتِيهِمْ يَعْنِي الْفَقِيرَ لِحَاجَةٍ فَيَقُولُوا ارْجِعْ إِلَيْنَا غَدًا‏.‏ فَيُبَيِّتُهُمُ اللَّهُ وَيَضَعُ الْعَلَمَ، وَيَمْسَخُ آخَرِينَ قِرَدَةً وَخَنَازِيرَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ
بخاری(۵۵۹۰)

عبدالرحمن بن غنم اشعری روایت می کند که ابو عامر یا ابو مالک اشعری برای ما روایت کرده اند که از رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم شنیده است که فرمود: در میان امت من افرادی پیدا خواهند شد که زنا و لباس ابریشمی و شراب و آلات موسیقی را حلال می شمارند و اقوامی در قله ی کوهها زندگی می کنند و هنگام شام که چوپان، گوسفندان آنها را به خانه می آورد که اگر مسکینی نزد آنها بیاید و نیازش را از آنها بجوید، می گویند: فردا نزد ما باز گرد، اما شب هنگام الله آنها را هلاک می کند و کوه را بالای آنان می اندازد، و گروهی دیگر را به میمون و خوک تبدیل می کند که تا روز قیامت به همین صورت باقی خواهند ماند.

این حدیث به مجموع خود دلالت بر این دارد که غفلت و دوری از احکام شریعت طوری در مردم نفوذ می‌کند، که پابندی به دین را فراموش می‌کنند، و شب و روز را به لهو و لعب، زنا، شرابخوری و موسیقی می‌گذارانند، و با آنکه ثروتمند هستند، اگر فقیری از آن‌ها چیزی بخواهد، از روی تمسخر می‌گویند: امروز برو و فردا بیا، و یا از اطمینانی که بر عمر خود و بر دنیا دارند، برای فقیر چنین سخنی می‌گویند، ولی غافل از آنکه عذاب الله در انتظار آن‌ها است، و همان است که الله برای آن‌ها مهلت نداده و آن‌ها را هلاک می‌سازد.

عن أبي هريرة رضي الله عنه قال: لما نزلَتْ هذِهِ الآيَةُ:
﴿وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ ٢١٤‍﴾
[الشعراء : ٢١٤]
دعا رسولُ اللَّه صلى الله عليه و سلم قُرَيْشًا فاجْتَمعُوا فَعَم، وخَصَّ وقال: «يا بَني عبدِ شَمس، يا بني كَعْب بنِ لُؤَي، أَنقِذُوا أَنْفُسَكُمْ مِنَ النَّار، يَا بني مُرَّةَ بنِ كْعب، أَنْقِذُوا أَنفُسَكُمْ مِن النَّار، يا بني عبْدِ مَنَاف، أَنْقِذُوا أَنْفُسَكُمْ مِنَ النَّار، يا بَني هاشِمٍ أَنقِذُوا أَنْفُسكُمْ مِنَ النَّار، يا بني عبْدِ المطَّلِبِ أَنْقِذُوا أَنْفُسكُمْ مِن النَّار، يا فاطِمَة أَنْقِذي نفْسَكِ منَ النَّار، فَإِني لا أَمْلِكُ لَكُمْ منَ الله شيْئا، غَيْر أَنَّ لَكُمْ رحِماً سأَبلُّهَا بِبِلالِها»
بخاری(۲۷۵۳) ومسلم(۲۰۴)

ابوهریره رضي الله عنه می‌گوید: هنگامی که این آیه نازل شد:‍
﴿وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ ٢١٤‍﴾
«و به خویشاوندان نزدیکت هشدار بده»، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم قریش را فراخواند.و طوایف قریش را به‌طور عموم و برخی از افراد را به‌طور خاص، مخاطب قرار داد و فرمود: «ای بنی عبدشمس! ای بنی کعب بن لؤی! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی‌ مره بن کعب! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی عبدمناف! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی‌هاشم! خود را از آتش دوزخ نجات دهید؛ ای بنی عبدالمطلب! خود را از آتش دوزخ نجات دهید. ای فاطمه! خود را از آتش دوزخ نجات بده؛ زیرا من، نمی توانم برای شما نزد الله کاری بکنم؛ تنها کاری که انجام می‌دهم، این‎ست که با آبِ صله‌ی رحم، آتشِ قطع رابطه با شما را فرومی‌نشانم». (یعنی حق خویشاوندی شما را به‌طرز شایسته‌ای‌ ادا میکنم)


پیامش به همه‌ی آن‌ها، این بود که من، نمی‌توانم نزد الله برای شما کاری بکنم.
حتی به دخترش فاطمه رضی‌الله‌عنه  البته این را هم بیان فرمود که حق خویشاوندی آن‌ها، هم‌چنان محفوظ است و با آب صله‌ی رحم، آتش قطع رابطه با خویشاوندان را فرو می‌نشاند؛ زیرا قطع رابطه با خویشاوندان، آتشی‌ست که با آبِ صله‌ی رحم خاموش می‌شود.
یعنی آب، مایه‌ی حیات است؛ از این‌رو رسول‌الله صلى الله عليه و سلم صله‌ی رحم را به آبِ تشبیه کرد که پیوند خویشاوندی را خرم و باطراوت نگه می‌دارد

عَنِ النَّوَّاسِ بْنِ سَمْعَانَ رضي الله عنه قَالَ: ذَكَرَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم الدَّجَّالَ ذَاتَ غَدَاةٍ، ... فقال: إِنَّهُ خَارِجٌ خَلَّةً بَيْنَ الشَّأْمِ وَالْعِرَاقِ، فَعَاثَ يَمِينًا وَعَاثَ شِمَالًا...»
صحیح مسلم(۲۹۳۷)

از نواس بن سمعان رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه و سلم دجال را یاد کرد و در آن حدیث چنین فرمود: «به درستی که او از راهی در بین شام و عراق خارج می‌شود و چپ و راست به فساد می‌پردازد»

سرزمین‌هایی که دجال به آن وارد نمی‌شود:

رَوَی أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ رضي الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم قَالَ: «لَيْسَ مِنْ بَلَدٍ إِلَّا سَيَطَؤُهُ الدَّجَّالُ، إِلَّا مَكَّةَ، وَالمَدِينَةَ ...»
(متفق‌علیه)

ازانس بن مالک رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هیچ شهری در دنیا وجود ندارد که دجال وارد آن نشود، مگر مکه و مدینه»

عَنِ ابْنِ عُمَرَ قَالَ رضی‌الله‌عنهما قال: أَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم بِمَنْكِبِى فَقَالَ:«كُنْ فِى الدُّنْيَا كَأَنَّكَ غَرِيبٌ أَوْ عَابِرُ سَبِيلٍ»
بخاری(۶۴۱۶)

از ابن عمر رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم دست بر شانه‌ام گذاشت و فرمود: در دنیا هم‌چون غریبه و یا رهگذر زندگی کن.

رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: دنیا زندان مسلمان و بهشت کافر است. انسان مسلمان زندگی دنیا را به عنوان مقدمه‌ای برای زندگی جاودان پس از مرگ می‌داند و به جای گسترانیدن بساط لهو و لعب، مشغول توشه‌برداری برای فردای خویش می‌شود. اما انسان کافر، دنیا را جولانگاه بزرگی برای برآورده نمودن سایر آرزوهای خویش می‌پندارد و چنان به ساخت و ساز آن می‌پردازد که گویی آخرتی در کار نیست. رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم با آوردن مثال زیبایی فرمود: در دنیا هم‌چون غریبه و یا رهگذر زندگی کن. ابن عمر رضي الله عنه می‌فرماید: وقتی صبح کردی، منتظر شام مباش و چون شب کردی، منتظر صبح مباش و از صحت خویش برای روزهای بیماری و از حیات خویش برای روزهای پس از مرگ، توشه برگیر.

عن عبدالله بن عمرو رضی‌الله‌عنه عَنِ النَّبيِّ صلى الله عليه و سلم قال: «لَيْسَ الْواصِلُ بِالمُكافئ وَلكِنَّ الواصِلَ الَّذي إِذا قَطَعتْ رَحِمُهُ وصلَهَا»
بخاری(۵۹۹۱)

ازعبدالله بن عمرو رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «وصل‌کننده‌ی راستین پیوندِ خویشاوندی، کسی نیست که به‌خاطر ارتباطی که خویشاوندانش با او دارند، با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کند. بلکه کسی‌ست که وقتی با او قطع رابطه می‌کنند، او ارتباطش را با آن‌ها حفظ می‌نماید

وعن عائشة رضی‌الله‌عنه قالت: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «الرَّحمُ مَعَلَّقَةٌ بِالعَرْشِ تَقُول: مَنْ وصلني وَصَلَهُ اللَّه، وَمَن قَطَعَني، قَطَعَهُ اللَّه»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۵۹۷۸، ۵۹۸۹)و مسلم(۲۵۵۵)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «رَحِم به عرش، آویزان است و می‌گوید: هرکس، پیوند خویشاوندی را برقرار کند، الله، او را از رحمت خویش بهره‌مند می‌سازد و هرکس مرا (یعنی پیوند خویشاوندی را) قطع کند، الله او را از رحمتش دور بگرداند.

این احادیث، درباره‌ی فضیلت و اهمیت صله‌ی رحم است و نشان می‌دهد: پیوند خویشاوندی، این نیست که انسان، در پاسخ پیوندی که خویشانش با او دارند، با آن‌ها ارتباط داشته باشد؛ بلکه صله‌ی رحم، در حقیقت، این‎ست که انسان با خویشاوندانی که با او ارتباط ندارند، رابطه داشته باشد و بدین‌سان پیوند خویشاوندی‌اش به‌خاطر الله‌ست، نه بدین‌خاطر که مردم از او تعریف و تمجید کنند یا ارتباطش با بندگان الله، صرفاً در پاسخ ارتباطی باشد که با او دارند. و الله او را مورد رحمتش برخوردار میسازد

السلام علیکم ورحمته‌الله وبرکاته

در مورد این صحابی گران قدر
کسانی که معلومات دارن میتونن در دیدگاها ارائه بدن ان شاءالله

عن أَبي هريرة رضي الله عنه أنَّ رسول الله صلى الله عليه و سلم قَالَ: «إِذَا مَاتَ الإنسان انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ: صَدَقةٍ جَاريَةٍ، أَوْ عِلْمٍ يُنْتَفَعُ بِهِ، أَوْ وَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ»
مسلم(۱۶۳۱)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هنگامی که انسان می‌میرد، عملش قطع می‌شود؛ مگر در سه مورد: صدقه‌ی جاری، یا علمی که دیگران از آن نفع می‌برند یا فرزند صالحی که برایش دعا می‌کند»

منظور از «صدقه‌ی جاری»، این است که خودِ انسان در حیات خویش، زمین یا هر چیز دیگری را برای فقرا یا کارهای عام‌المنفعه وقف کند. و «علم سودمند»، دانشِ ماندگاری‌ست که پس از انسان می‌ماند و دیگران از آن سود می‌برند. و اما سومین مورد: «فرزند صالحی که برای پدر و مادرش دعا می‌نمايد»؛ زیرا فرزند ناخلف به پدر و مادرش نیکی نمی‌کند و حتی از دعا کردن برای آن‌ها نیز دریغ می‌ورزد. اما فرزند صالح و شایسته دعایش را از پدر و مادرش دریغ نمی‌دارد و پس از مرگشان برای آنان دعا می‌کند. این‌جاست که به اهمیت توجه به تربیت و پرروشِ نیک فرزندانمان پی می‌بریم. زیرا اگر فرزندانمان را خوب و شایسته تربیت کنیم، هم برای خودشان خوب است و هم برای ما؛ چون برای ما دعا می‌کنند. در میان این سه مورد، از همه برتر، دانشِ سودمند است. برای شما چند مثال می‌زنم: ابوهریره رضي الله عنه جزو عالم‌ترین اصحاب رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بود. وی، گاه از شدت گرسنگی بر زمین می‌افتاد. اما اینک بیش‌ترِ مسلمانان از انبوه روایات و احادیثی که او برای ما نقل کرده است، بهره می‌جویند و این، خود صدقه‌ای جاری برای او در مقایسه با صدقات و کارهای نیکی‌ست که در دوران وی به‌انجام می‌رسید.

عَنِ ابْنِ عُمَرَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم  مَنِ اقْتَنَى كَلْبًا لَيْسَ بِضَارٍ وَلاَ كَلْبَ مَاشِيَةٍ نَقَصَ مِنْ أَجْرِهِ كُلَّ يَوْمٍ قِيرَاطَانِ.
بخاری(۵۴۸۱)مسلم(۱۵۷۵)
ترمذی(۱۴۸۷)نسائی(۴۲۸۰)

از عبدالله بن عمر رضی الله عنه روایت است که از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیدم که فرمود: «هرکس سگی نگه دارَد که سگِ شکار يا برای نگهبانی گلّه نباشد، روزانه دو قيراط از پاداش اعمالش کاسته می شود».


سگ از حیوانات پست و پلید است؛ به همین دلیل شریعت از نگهداری آن نهی می کند؛ چون با ضرر و زیان ها و مفاسدی همراه است و باعث دوری ملائکه از خانه ای می شوند که در آن سگ وجود دارد. همچنین سبب ترس و ایجاد وحشت و نجاست و ضرر و زیان برای دیگران می باشد. و هرکس آن را نگه دارد روزانه از پاداش اعمالش بخش بزرگی کاسته می شود؛ و الله متعال میزان دو قیراط را می داند که چقدر زیاد است. چون با نگهداری سگ و اصرار بر آن، از الله متعال نافرمانی کرده است. اما اگر نیاز به نگهداری سگ باشد، نگهداری آن در یکی از این سه مورد جایز است: برای نگهبانی گوسفندانی که احتمال حمله ی گرگ یا دزد به آنها می رود. نگهبانی از زمین کشاورزی و کشت و کار؛ و نگه داشتن سگ شکاری برای استفاده در شکار.
نگه داشتن سگ در این موارد که با منافعی همراه است، مانعی ندارد و ملامتی بر صاحب آن نیست.

عَنْ حُذَيْفَةُ سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ لاَ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ قَتَّاتٌ
بخاری(۶۰۵۶) ابوداود(۴۸۷۱)
ترمذی(۲۰۲۶)مسنداحمد(۲۳۲۴۷)

از حذيفه رضى الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم روايت مى كند كه فرمودند: سخن چين وارد بهشت نمى شود.

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از هشدار شديد به انسان سخن چين خبر مى دهد. كسى كه سخن را به قصد تباهى در بين مردم بازگو مى كند  و قتّات همان سخن چين است، و عمل او طبق اين حديث از گناهان بزرگ محسوب مى شود.  

رسول الله صلی الله علیه وسلم از کنار دو قبر گذشت و فرمود: آن دو عذاب می شوند. عذاب آنها چگونه بود؟

در دیدگاها میتوانید بیان کنید، و اینکه خودتون بنویسین ان شاءالله

عَن جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّه قَال: دَخَلَ عَلَيَّ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وسلم وَأَنَا مَرِيضٌ لاَ أَعْقِلُ، فَتَوَضَّأَ، فَصَبُّوا عَلَيَّ مِنْ وَضُوئِهِ، فَعَقَلْتُ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّمَا يَرِثُنِي كَلاَلَةٌ، فَنَزَلَتْ آيَةُ الْمِيرَاثِ، فَقُلْتُ لِمُحَمَّدِ بْنِ الْمُنْكَدِرِ:‍﴿يَسۡتَفۡتُونَكَ قُلِ ٱللَّهُ يُفۡتِيكُمۡ فِي ٱلۡكَلَٰلَةِۚ‍﴾
[النساء: ۱٧۶]
قَالَ: هَكَذَا أُنْزِلَتْ.(مسلم/۱۶۱۶)

از جابر بن عبد الله رضی‌الله‌عنه روایت است که بیمار و بی‏هوش بودم که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم به عیادت من آمد. رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم وضو گرفت و باقیمانده‌ی‌ آب وضویش را بر (سر و روی) من پاشید. بلافاصله به هوش آمدم. آنگاه، عرض کردم: ای رسول گرامی! وارث من تنها یک کلاله می‌باشد؟ آنگاه آیه‌ی‌ میراث، نازل شد. و من آن را برای محمد بن منکدر (راوی از جابر) خواندم

﴿يَسۡتَفۡتُونَكَ قُلِ ٱللَّهُ يُفۡتِيكُمۡ فِي ٱلۡكَلَٰلَةِۚ‍﴾[النساء:١٧٦]
از تو استفتا می‌کنند؛ بگو الله درباره‌ی‌ کلاله به شما فتوا می‌دهد. او گفت: این‌گونه نازل شده است.

(کلاله: به میتی اطلاق می‌شودکه فرزند و پدر نداشته باشد)


سورة النساء (۱۷۶)
يَسْتَفْتُونَكَ قُلِ اللَّهُ يُفْتِيكُمْ فِي الْكَلَالَةِ ۚ إِنِ امْرُؤٌ هَلَكَ لَيْسَ لَهُ وَلَدٌ وَلَهُ أُخْتٌ فَلَهَا نِصْفُ مَا تَرَكَ ۚ وَهُوَ يَرِثُهَا إِن لَّمْ يَكُن لَّهَا وَلَدٌ ۚ فَإِن كَانَتَا اثْنَتَيْنِ فَلَهُمَا الثُّلُثَانِ مِمَّا تَرَكَ ۚ وَإِن كَانُوا إِخْوَةً رِّجَالًا وَنِسَاءً فَلِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنثَيَيْنِ ۗ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ أَن تَضِلُّوا ۗ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ


از تو فتوا می خواهند بگو الله درباره ی کلاله به شما فتوا می دهد.اگر مردی که فرزندی ندارد، بمیرد و خواهری داشته باشد، نصف اموالی که بر جا گذاشته است، به خواهرش تعلق می گیرد.و برادر نیز تمام دارایی خواهرش را به ارث می برد؛ در صورتی که خواهرش فرزندی نداشته باشد.(و اگر وارثانِ میّت) دو خواهر باشند، دوسوم میراث به آنان تعلق می گیرد و اگر چند برادر و خواهر باشند، سهم هر مرد دو برابر سهم هر زن خواهد بود.الله، (احکامش را) برایتان بیان می کند تا گمراه نشوید.و الله به همه چیز داناست.

عَنِ أَبَی سَعِيدٍ الخِدری رضى الله عنه أَخْبَرَهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم نَهَى عَنِ الْمُنَابَذَةِ، وَهْىَ طَرْحُ الرَّجُلِ ثَوْبَهُ بِالْبَيْعِ إِلَى الرَّجُلِ، قَبْلَ أَنْ يُقَلِّبَهُ، أَوْ يَنْظُرَ إِلَيْهِ، وَنَهَى عَنِ الْمُلاَمَسَةِ، وَالْمُلاَمَسَةُ لَمْسُ الثَّوْبِ لاَ يَنْظُرُ إِلَيْهِ‏.‏
بخاری(۲۱۲۴)

از ابوسعید خدری رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم از معامله به صورت منابذه و ملامسه نهی فرمود. منابذه این است که فروشنده پارچه ای را برای فروش نزد مشتری بیندازد و قبل از اینکه وی پارچه را بررسی کند و به آن نگاه کند، معامله تمام شده تلقی گردد. و ملامسه این است که چون پارچه را لمس کند و لو اینکه به آن نگاه نکند، معامله تمام شده به حساب آید.  

رسول الله صلی الله علیه وسلم از دو معامله نهی کرده است چون با ضرر و زیان یکی از دو طرف، خریدار یا فروشنده همراه می باشد به عنوان مثال کالا برای فروشنده یا خریدار یا هر دوی آنها مجهول باشد. و از این قبیل است بیع منابذه که طی آن فروشنده مثلا  پارچه ی خود را نزد مشتری می اندازد و قبل از دیدن و بررسی کردن آن توسط مشتری، معامله را تمام شده می دانند. و همچنین بیع ملامسه اینکه مبنای معامله را لمس پارچه می دانند، قبل از اینکه به آن نگاه کرده و آن را بررسی کنند. این دو معامله با جهل و ضرر همراه هستند و یکی از دو طرف معامله در معرض خطر می باشد که یا سود می کند یا ضرر و به این ترتیب معامله ی آنها از مصادیق قمار می باشد که از آن نهی شده است.  

رسول الله صلى الله عليه وسلم از بیع وَلاء و از بخشیدن آن نهی فرمود.

بیع والاء به چه معنی است؟
در دیدگاها میتوانید جواب بدین ان شاءالله

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_مبتکران
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@Motakhallefin_channel
@shabane_mobtakeran
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─

برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

👆شرح یشتر حدیث👇

این پیامبری که به جهاد رفت، و برای قوم خود چنین و چنان گفت: یوشع بن نون علیه‌السلام بود که بعد از موسی علیه السلام به پیامبری مبعوث گردید، و اینکه امر شد تا با سرکشان به جهاد برخیزد.
یوشع علیه‌السلام سه گروه را از رفتن به جهاد با خود منع کرد، کسی که زنی را به نکاح گرفته باشد....
و سبب این کار این بود که: دل چنین اشخاصی وابسته به امور دنیوی است، و کسی که دلش وابسته به امور دنیوی باشد، نمی‌تواند طوری که شایسته است در جهاد شرکت نماید.
اینکه یوشع علیه‌السلام آفتاب را مخاطب قرار داده و گفتند که: تو (ماموریت داری و من هم مامورت دارم)، معنایش این است که: ماموریت آفتاب، غروب کردن، و ماموریت آن پیامبر، به اتمام رساندن جهاد پیش از غروب آفتاب همان روز بود.
طوری که در حدیث نبوی شریف آمده است، آفتاب برای یوشع علیه‌السلام تا هنگامی که آن قریه را فتح کرد متوقف ساخته شد،
و چون این روز جمعه بود و فردایش که شنبه باشد، جنگ کردن برای آن‌ها ممنوع بود، از این جهت آن پیامبر به آفتاب امر کرد تا وقتی که پاکسازی کامل سرکشان به نهایت نرسد، غروب نکند.
سبب آنکه آن آتش اموال غنیمت را نسوزاند این است که: سوخته شدن غنائم علامت قبول، و سوخته نشدن آن‌ها علامت عدم قبول از طرف الله متعال بود، و اینکه آتش آن غنائم را نسوزاند معنایش این بود که در آن غنائم خیانتی صورت گرفته است.
اموال غنمیت در امتهای گذشته از این سبب حرام بود، که مبادا جهاد آن‌ها در جهت به دست آوردن مال غنیمت صورت پذیرد، ولی چون عموم افراد این امت (یعنی: امت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم) خاص برای الله به جهاد می‌روند، و غنیمت یک مقصد ثانوی است، الله متعال غنیمت را برای آن‌ها حلال ساخت. و یا شاید سبب تحریم غنیمت برای امتهای گذشته این باشد که آن‌ها به غنیمت احتیاجی نداشتند، ولی چون این امت جهت تهیۀ ادوات جهاد و مصارف مجاهدین به مال ضرورت دارند، و چنین توانائی برای آن‌ها نیست، الله غنیمت را برای آن‌ها حلال ساخت، و این قول رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم که می‌فرمایند: «و چون الله متعال ضعف و بیچاره‌گی‌ ما را دید، غنائم را برای ما حلال ساخت.
والله تعالی أعلم.

این لینک هم قبلا در کانال گذاشته شده
https://t.me/ahadis_sahihe/6414

لِقَوْمِهِ: لاَ يَتْبَعْنِي رَجُلٌ مَلَكَ بُضْعَ امْرَأَةٍ، وَهُوَ يُرِيدُ أَنْ يَبْنِيَ بِهَا؟ وَلَمَّا يَبْنِ بِهَا، وَلاَ أَحَدٌ بَنَى بُيُوتًا وَلَمْ يَرْفَعْ سُقُوفَهَا، وَلاَ أَحَدٌ اشْتَرَى غَنَمًا أَوْ خَلِفَاتٍ وَهُوَ يَنْتَظِرُ وِلاَدَهَا، فَغَزَا فَدَنَا مِنَ القَرْيَةِ صَلاَةَ العَصْرِ أَوْ قَرِيبًا مِنْ ذَلِكَ، فَقَالَ لِلشَّمْسِ: إِنَّكِ مَأْمُورَةٌ وَأَنَا مَأْمُورٌ اللَّهُمَّ احْبِسْهَا عَلَيْنَا، فَحُبِسَتْ حَتَّى فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ، فَجَمَعَ الغَنَائِمَ، فَجَاءَتْ يَعْنِي النَّارَ لِتَأْكُلَهَا، فَلَمْ تَطْعَمْهَا فَقَالَ: إِنَّ فِيكُمْ غُلُولًا، فَلْيُبَايِعْنِي مِنْ كُلِّ قَبِيلَةٍ رَجُلٌ، فَلَزِقَتْ يَدُ رَجُلٍ بِيَدِهِ، فَقَالَ: فِيكُمُ الغُلُولُ، فَلْيُبَايِعْنِي قَبِيلَتُكَ، فَلَزِقَتْ يَدُ رَجُلَيْنِ أَوْ ثَلاَثَةٍ بِيَدِهِ، فَقَالَ: فِيكُمُ الغُلُولُ، فَجَاءُوا بِرَأْسٍ مِثْلِ رَأْسِ بَقَرَةٍ مِنَ الذَّهَبِ، فَوَضَعُوهَا، فَجَاءَتِ النَّارُ، فَأَكَلَتْهَا ثُمَّ أَحَلَّ اللَّهُ لَنَا الغَنَائِمَ رَأَى ضَعْفَنَا، وَعَجْزَنَا فَأَحَلَّهَا لَنَا»
بخاری (۳۱۲۴)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: «پیامبری از پیامبران به جهاد رفت، و برای قوم خود گفت: اگر کسی زنی را به نکاح گرفته باشد، و بخواهد با وی عروسی نماید، ولی هنوز با وی همبستری نکرده باشد، و یا خانه‌هائی را بنا نموده باشد، ولی سقف آن‌ها را نپوشانده باشد، و یا گوسفندان و یا شتران آبستنی را خریده باشد، و انتظار ولادت آن‌ها را داشته باشد، با من
همراهی نکند. آن پیامبر به جهاد رفت و هنگام نماز عصر و یا نزدیک عصر، به همان قریۀ مورد نظر رسید، خورشید را [مخاطب قرار داد] و گفت: تو ماموریت داری و من هم ماموریت دارم، و یاالله! آفتاب را برای ما متوقف بساز! و همان بود که [آفتاب] برایش تا هنگامی که آن قریه را فتح کرد متوقف ساخته شد، اموال غنیمت را جمع نمود، آتشی آوردند که آن غنائم را بسوزاند، ولی سوخته نشدند. آن [پیامبر] برای قوم خود گفت کدام یکی از شما در اموال غنیمت خیانت کرده است، باید از هر قبیلۀ یک نفر بیاید و با من بیعت نماید، (چنان کردند] و دست یکی از آن‌ها با دست آن پیامبر
چسپید. پیامبر برایش گفت: خیانت در مال غنیمت در قبیلۀ شما صورت گرفته است، باید همۀ افراد قبیله بیایند و با من بیعت نمایند، [تمام افراد قبیله آمدند و بیعت کردند]، و دست دو و یا سه نفر از آن‌ها به دست آن پیامبر چسپید. [پیامبر] برای آن‌ها گفت: خیانت در بین شما دو سه نفر است، و آن‌ها کلۀ مانند کلۀ گاوی را که از طلا بود، آوردند و روی اموال غنیمت گذاشتند، و همان بود که آتش آمد و اموال غنیمت را سوزاند[بعد از آن رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند]: و چون خداوند متعال ضعف و بیچارگی ما را دید، غنائم را برای ما حلال ساخت.

عَنْ أَبي مُوسى رضي الله عنه قالَ: أَتَيْنَا النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم نَفَرٌ مِنَ الأَشْعَرِيِّينَ فَاسْتَحْمَلْنَاهُ، فَأَبَى أَنْ يَحْمِلَنَا، فَاسْتَحْمَلْنَاهُ فَحَلَفَ أَنْ لاَ يَحْمِلَنَا، ثُمَّ لَمْ يَلْبَثِ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم أَنْ أُتِيَ بِنَهْبِ إِبِلٍ، فَأَمَرَ لَنَا بِخَمْسِ ذَوْدٍ، فَلَمَّا قَبَضْنَاهَا قُلْنَا: تَغَفَّلْنَا النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم يَمِينَهُ، لاَ نُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَدًا، فَأَتَيْتُهُ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، إِنَّكَ حَلَفْتَ أَنْ لاَ تَحْمِلَنَا وَقَدْ حَمَلْتَنَا؟ قَالَ: «أَجَلْ، وَلَكِنْ لاَ أَحْلِفُ عَلَى يَمِينٍ، فَأَرَى غَيْرَهَا خَيْرًا مِنْهَا، إِلَّا أَتَيْتُ الَّذِي هُوَ خَيْرٌ مِنْهَا وَتَحَلَّلْتُهَا»
بخاری ۴۳۸۵

از ابوموسی رضي الله عنه روایت است که ما عدۀای از مردم قبیله اشعری‌ها نزد رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آمدیم و از ایشان خواستیم تا برای ما بارکشی بدهند، ولی ایشان ابا ورزیده و ندادند، برای بار دیگر باز بارکشی خواستیم و ایشان سوگند خوردند که برای ما بارکشی نخواهند، داد. دیری نگذشت که برای رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شترانی از مال غنیمت آورده شد، امر کردند تا پنج شتر از آن‌ها را برای ما بدهند. چون شتران را تحویل گرفتیم، با خود گفتیم: ما بودیم که سبب غفلت رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از سوگند ایشان شدیم، از این جهت هرگز روی رستگاری را نخواهیم دید، و همان بود که نزدشان آمده و گفتیم: یا رسول الله! شما سوگند یاد کرده بودید که برای ما بارکشی ندهید، ولی اکنون برای ما بارکش داده‌اید. فرمودند: «بلی چنین است، ولی اگر برچیزی سوگند بخورم و باز ببینم که خلاف آن بهتر است، همان کار نیک را انجام می‌دهم، و از سوگند خود کفاره می‌دهم.

درسی برای هر مسلمان است که اگر به کردن و یا نکردن کاری سوگند می‌خورد و باز می‌بیند که خلاف آن کار بهتر است، باید همان کار بهتر را انجام دهد و از سوگند خود کفاره بدهد.

پیامبری از پیامبران به جهاد رفت، و برای قوم خود گفت: اگر کسی زنی را به نکاح گرفته باشد، و بخواهد با وی عروسی نماید، ولی هنوز با وی همبستری نکرده باشد، و یا خانه‌هائی را بنا نموده باشد، ولی سقف آن‌ها را نپوشانده باشد، و یا گوسفندان و یا شتران آبستنی را خریده باشد، و انتظار ولادت آن‌ها را داشته باشد، با من همراهی نکند (یعنی با من به جهاد نیاید.)

آن پیامبر چه نام داشت❓
در دیدگاها میتوانید جواب بدین ان شاءالله

عَنِ قَالَ سَمِعْتُ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ، يَقُولُ كَانَتْ أَمْوَالُ بَنِي النَّضِيرِ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِمَّا لَمْ يُوجِفِ الْمُسْلِمُونَ عَلَيْهِ بِخَيْلٍ وَلاَ رِكَابٍ وَكَانَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم خَالِصًا وَكَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَعْزِلُ نَفَقَةَ أَهْلِهِ سَنَةً ثُمَّ يَجْعَلُ مَا بَقِيَ فِي الْكُرَاعِ وَالسِّلاَحِ عُدَّةً فِي سَبِيلِ اللَّهِ
متفق‌علیه
بخاری(۲۹۰۴) مسلم(۱۷۵۷)
نسائی(۴۱۴۰)ترمذی(۱۷۱۹)
ابوداود(۲۹۶۵)

از عمر بن خطاب رضی الله عنه روایت است که  الله متعال اموال بنی نضير را بدون اينكه مسلمانان اسب و شتری بدوانند (یعنی جهاد كنند) به رسول الله صلى الله عليه وسلم عنايت فرمود. در نتيجه، آن اموال به رسول الله صلى الله عليه وسلم اختصاص يافت. و ایشان نفقه ی يكسال خانواده اش را جدا کرده و بقيه را صرف تهيه ی سلاح، اسب و آمادگی برای جهاد در راه الله نمود.

زمانی که رسول الله صلی الله علیه وسلم به مدینه مهاجرت نمود، گروه هایی از یهودیان را در اطراف مدینه مشاهده کرد. و با آنها عهد و پیمان بست که بر دین شان باقی بمانند و با او وارد جنگ نشوند و دشمنی را علیه او یاری نکنند. در این میان یکی از صحابه به نام عمرو بن امیه ضمری رضی الله عنه دو تن از بنی عامر را با این تصور می کشد که آنها از دشمنان مسلمانان هستند. و رسول الله صلی الله علیه وسلم دیه ی آنها را می پردازد و نزد روستای بنی نضیر می رود و از آنها برای پرداخت دیه ی این دو نفر کمک می گیرد. در این هنگام که رسول الله صلی الله علیه وسلم در انتظار یاری آنها در یکی از بازارهای بنی نضیر  متوجه می شود که آنها پیمان شان را شکسته و قصد کشتن ایشان را دارند. و وحی نازل شده و رسول الله صلی الله علیه وسلم را از خیانت آنها خبر می دهد. بنابراین با القای این تصور به آنها و اصحابش که برای قضای حاجت می رود،  آنها را به سوی مدینه ترک می کند. زمانی که اصحاب متوجه دیر کردن رسول الله صلی الله علیه وسلم می شوند، به دنبال ایشان می روند که رسول الله صلی الله علیه وسلم از خیانت یهود به آنان خبر می دهد. بنابراین شش روز روستای آنها را محاصره می کنند تا اینکه توافق می کنند به سوی شام و حِيرَه و خیبر تبعید شوند. و به این ترتیب بدون مشقتی که متوجه مسلمانان شود، الله متعال اموال شان را به رسول الله صلی الله علیه وسلم عنایت نمود. و مسلمانان برای این اموال هیچ اسب و شتری نتاختند. بنابراین اموال بنی نضیر به الله و رسولش تعلق گرفت، و رسول الله صلی الله علیه وسلم بخشی از آنها را به عنوان قوت یکسال خانواده اش ذخیره کرد و اموال باقی مانده را صرف مصالح عمومی مسلمانان نمود که در آن وقت مهمترین مصلحت، آمادگی برای جهاد بود و تهیه ی اسب و سلاح از هر چیزی ضروری تر بود. و هر زمان مصالح خود را می طلبد.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ رضي الله عنهما يَقُولُ: كُنَّا قُعُودًا عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم ، فَذَكَرَ الْفِتَنَ فَأَكْثَرَ فِي ذِكْرِهَا حَتَّى ذَكَرَ فِتْنَةَ الْأَحْلَاسِ، فَقَالَ قَائِلٌ: يَا رَسُولَ اللَّهِ وَمَا فِتْنَةُ الْأَحْلَاسِ؟ قَالَ: «هِيَ هَرَبٌ وَحَرْبٌ، ثُمَّ فِتْنَةُ السَّرَّاءِ، دَخَنُهَا مِنْ تَحْتِ قَدَمَيْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يَزْعُمُ أَنَّهُ مِنِّي، وَلَيْسَ مِنِّي، وَإِنَّمَا أَوْلِيَائِي الْمُتَّقُونَ، ثُمَّ يَصْطَلِحُ النَّاسُ عَلَى رَجُلٍ كَوَرِكٍ عَلَى ضِلَعٍ، ثُمَّ فِتْنَةُ الدُّهَيْمَاءِ، لَا تَدَعُ أَحَدًا مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ إِلَّا لَطَمَتْهُ لَطْمَةً، فَإِذَا قِيلَ: انْقَضَتْ، تَمَادَتْ يُصْبِحُ الرَّجُلُ فِيهَا مُؤْمِنًا، وَيُمْسِي كَافِرًا، حَتَّى يَصِيرَ النَّاسُ إِلَى فُسْطَاطَيْنِ، فُسْطَاطِ إِيمَانٍ لَا نِفَاقَ فِيهِ وَفُسْطَاطِ نِفَاقٍ لَا إِيمَانَ فِيهِ، فَإِذَا كَانَ ذَاكُمْ فَانْتَظِرُوا الدَّجَّالَ، مِنْ يَوْمِهِ، أَوْ مِنْ غَدِهِ»
صحیح؛ احمد (٦١٦٨) و ابوداود(٤٢٤٢)

عبدالله بن عمر رضي الله عنه روایت است که ما نزد رسول الله صلى الله عليه و سلم نشسته بودیم که فتنه‌های زیادی را ذکر فرمود، تا این‌که فتنه‌ی اَحلاس را ذکر نمود. پس شخصی گفت: ای رسول الله، فتنه‌ی احلاس چیست؟ فرمود: «فرار است و از بین رفتن مال و اهل، سپس فتنه‌ی سرّاء (نعمت‌های صحت و سلامتی) که دود آن از زیر دو پای مردی از اهل بیت من بیرون می‌آید (آغازگر آن است)، که گمان می‌نماید از من است، در حالی که از من نیست، به درستی که اولیا و دوستان من
افراد با تقوا و پرهیزگار هستند. سپس مردم جمع می‌شوند و با شخصی بیعت می‌کنند که ثبات و شایستگی اداره کردن امور را ندارد. بعد فتنه‌ی دُهَیماء را ذکر فرمود که اثر آن همه‌ی مردم را فرا می‌گیرد و ضرر آن به هر شخصی می‌رسد. مردم گمان می‌کنند که تمام شده است، اما باز هم ادامه دارد، افراد زیادی را گمراه می‌کند، فردی هنگام صبح ایمان دارد ولی شام‌گاهان کافر می‌شود. در پایان این فتنه‌ها مردم به دو گروه تقسیم می‌شوند. اهل ایمان که نفاق در آن‌ها وجود ندارد، و اهل نفاق که ایمان در آن‌هاوجود ندارد، هرگاه این وضعیت پیش آمد، در همان روز و یا روز بعدش منتظر ظهور دجال باشید

احلاس جمع حلس است و حلس بر پارچه‌ای استعمال مي‌گردد كه بر پشت شتر و اسب و زير پالان گذاشته مي‌شود. بدين جهت فتنه را به حلس تشبيه کرده است، چون هنگام ظهور فتنه مانند پالان شتر که مدام از پشت حيوان جدا نمي‌شود، آن هم از مردم جدا نمي‌شود. ممكن است تشبيه کردن فتنه به حلس بخاطر سياهی رنگ و تاريكی آن باشد.

حَرَب به معني رفتن اهل و مال است، عرب ها مي‌گويند:
حرب الرجل فهو حريب فلان
يعني مال و اهلش به غارت برده شد است.
سراء نعمتی است كه مردم از آن به دليل كثرت مال و عافيت فراوان خوشحال مي‌شوند. نسبت دادن سراء به فتنه از اين جهت است كه نعمت سراء معمولاً موجب گمراه کردن و مرتکب گناه شدن است، همانگونه که اين فتنه مردم را گمراه و به گناه وادار مي‌سازد.

دهيماء آفتی است كه مردم را به خاطر شرارت‌هايیشان وارد پريشانی و سرگردانی ميكند.

فتنه‌ی الاحلَاس و السَرّاءِ و الدُهَیماء

به چه معنی است؟

در دیدگاها میتوانید بیان فرمایید ان شاءالله

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ مَنْ كَانَتْ لَهُ امْرَأَتَانِ فَمَالَ إِلَى إِحْدَاهُمَا جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَشِقُّهُ مَائِلٌ.
ابوداود(۲۱۳۳) ترمذی(۱۱۴۱)
نسائی(۳۹۴۲) ابن‌ماجه(۱۹۶۹)
مسند‌احمد(۷۹۳۶)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: هرکس دو همسر داشته باشد و فقط به يکی از آنها روی بياورد، روز قيامت درحالی به ميدانِ محشر می آيد که نيمی از بدنش خميده است.  

این حدیث بیانگر وجوب رفتار عادلانه بر مردی است که دو یا چند همسر دارد. و بیان می کند که تمایل نشان دادن به یکی از آنها امری حرام است. همچنین مجازات کسی را بیان می کند که عدالت را بین همسرانش رعایت نمی کند و به برخی از آنها ظلم می کند. الله متعال او را در روز قیامت رسوا می کند و درحالی به میدان حشر می آید که پهلوی وی خمیده است و این جزایی مطابق عملش می باشد. و جزاء از جنس عمل است. و عدالت بین همسران در مواردی است که انسان قادر به رعایت آنها می باشد مانند نفقه و نوبت خواب و رفتار متقابل و موارد مشابه!

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رضى الله عنهما قَالَ قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم  الْعَائِدُ فِي هِبَتِهِ كَالْعَائِدِ فِي قَيْئِهِ
بخاری (۲۶۲۱)

از عبدالله بن عباس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «کسی که بخشش خود را پس می گيرد، مانند کسی است که استفراغ خود را می خورد»

و در روایت دیگری آمده

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رضي الله عنهما ، قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم : «العَائِدُ فِي هِبَتِهِ كَالكَلْبِ يَقِيءُ ثُمَّ يَعُودُ فِي قَيْئِهِ
بخاری: (۲۵۸٩)

از ابن عباس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: «کسی که بخشش را پس می‌گیرد، مانند سگی است که قیء می‌کند و قیء خود را دوباره می‌خورد.


رسول الله صلی الله علیه وسلم برای پس گرفتن هدیه، مثال بسیار زشت و قبیحی می زند تا قباحت این کار را بیان کند. اینکه چنین فردی مانند این است چیزی را بخورد و بعد استفراغ کند و استفراغ خود را بخورد.
و اینکه چنین فردی مانند سگی است که استفراغ می کند و سپس به استفراغش بازگشته و آن را می خورد‌ و این مثال بیانگر قباحت و زشتی این کار و پستی و فرومایگی کسی است که مرتکب آن می شود.  

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_مبتکران
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@Motakhallefin_channel
@shabane_mobtakeran
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─

برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

هرکس دو همسر داشته باشد و فقط به يکی از آنها روی بياورد، روز قيامت چه حالی خواهد داشت؟

میتوانید در دیدگاها بیان فرمایید؟

عن أبي سُليْمَانَ مَالك بن الحُويْرثِ رضي الله عنه قال: أَتَيْنَا رسول الله صلى الله عليه و سلم وَنحْنُ شَبَبةٌ متَقَاربُون، فَأَقمْنَا عِنْدَهُ عشْرينَ لَيْلَةً، وكانَ رسولُ الله صلى الله عليه و سلم رَحِيماً رفِيقاً، فَظَنَّ أَنَّا قَدِ اشْتَقْنَا أَهْلَنَا. فسَأَلَنَا عَمَّنْ تَرَكْنَا مِنْ أَهْلِنَا، فَأَخْبَرْنَاهُ، فقال: «ارْجعُوا إِلى أَهْليكم فَأَقِيمُوا فِيهِم، وَعلِّموهُم وَمُرُوهُم، وَصَلُّوا صَلاةَ كَذا في حِين كَذَا، وَصَلُّوا كَذَا في حِين كَذَا، فَإِذَا حَضَرَتِ الصَّلاةُ فَلْيُؤذِّنْ لَكُمْ أَحَدُكُم، وَلْيَؤُمَّكُم أَكبَرُكُمَ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۶۲۸، ۶۳۱)و مسلم(۶۷۴)

زاد البخاري في روايةٍ لَهُ: «وَصَلَّوا كمَا رَأَيتُمُوني أُصَلِّي».

از ابوسلیمان، مالک بن حویرث رضي الله عنه روایت است که ما تعدادی جوان هم‌سن و سال نزدِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آمدیم و بیست شب نزدش ماندیم. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بسیار مهربان و دل‌سوز بود. احساس کرد که ما مشتاق خانواده و نزدیکان خود شده‌ایم. از این‌رو از ما درباره‌ی خانواده‌هایمان پرسید که آن‌ها را ترک کرده بودیم و ما نیز پاسخش را دادیم. فرمود: «نزدِ خانواده‌هایتان باز گردید و نزدِ آن‌ها اقامت نمایید و آن‌ها را تعلیم دهید و آن‌ها را به نماز و سایر احکام اسلام‌ امر کنید و فلان‌نماز را در فلان‌وقت بخوانید و فلان‌نماز را در فلان‌وقت؛ هنگامی که وقتِ نماز فرا می‌رسد، یکی از شما اذان بگوید و مسن‌ترین شما، پیش‌نماز شود
. بخاری در روایت خود، افزون بر این آورده است:
«آن‌گونه نماز بخوانید که من نماز می‌خوانم و شما می‌بینید»

در این حدیث چند نکته وجود دارد اینکه رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم دلسوز و مهربان بود.و که انسان وظیفه دارد به تعلیم و آموزش خانواده‌اش بپردازد. از این‌رو رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: نزدِ خانواده‌هایتان باز گردید و نزدِ آن‌ها اقامت نمایید و آن‌ها را تعلیم دهید». یعنی آن‌چه را از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرا گرفتید، به آن‌ها نیز منتقل نمایید. از این‌رو شایسته است که انسان به آموزش خانواده‌اش اهمیت دهد.
و اهمیت اذان که فرض کفایه است. و همچنین اذان قبل از وقت درست نیست.

هر كسى تحت پرچم مجهولى براى تعصب گرايى ايل و تبار يا دعوت به سوى ايل و تبار يا نصرت تير و تبار جنگيد، و كشته شد.آیا به مرگ جاهلیت مرده است؟

در دیدگاها میتواند جواب بدین ان شاءالله

عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رضي الله عنه قال: .قال: النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏"‏ رُفِعَ الْقَلَمُ عَنْ ثَلاَثَةٍ عَنِ النَّائِمِ حَتَّى يَسْتَيْقِظَ وَعَنِ الصَّبِيِّ حَتَّى يَحْتَلِمَ وَعَنِ الْمَجْنُونِ حَتَّى يَعْقِلَ.
ابوداود(۴۴۰۳) مسند‌احمد(۹۵۶)
ترمذی(۱۴۲۳) ابن ماجه(۲۰۴۲)


از علی بن ابی طالب رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند:  قلم [ثبت و ضبط اعمال انسان توسط ملائکه] از سه نفر برداشته شده است. از کسی که خواب است، تا بیدار شود. و از کودک تا اینکه به بلوغ برسد. و از دیوانه تا اینکه عاقل گردد.


حدیث مذکور بیانگر این است که کودکی و خواب و جنون از اسباب فقدان اهلیت می باشند. و اهلیت عبارت است از صلاحیت شخص برای حقوق مشروعی که به نفع و ضرر او ثابت می گردد. بنابراین کودک و مجنون و کسی که در خواب است، مکلف به اوامر و نواهی شرعی نیست. و این از رحمت و لطف الله متعال به بندگان می باشد. و عذر کودک با بالغ شدن و خوابیده با بیدار شدن و مجنون با به هوش آمدن و عاقل شدن بر طرف می گردد.

خواب مؤمن از این جهت که با اخباری از غیب همراه است، بخشی از بخش های علم نبوت می باشد. نبوت به پایان رسیده اما علم آن باقی مانده است. و عدد چهل و شش از این جهت ذکر شده که عُمر رسول الله صلی الله علیه وسلم در اکثر روایات صحیح، شصت و سه سال ذکر شده است که مدت نبوت ایشان از این مقدار، بیست و سه سال بوده است. چون رسول الله صلی الله علیه وسلم در چهل سالگی به پیامبری مبعوث شد و قبل از بعثت مدت شش ماه خواب های خوب می دید. خواب هایی همچون روشنیِ صبحِ واضح و آشکار، و سپس جبرئيل علیه‌السلام را در بیداری می بیند. بنابراین چون مدت وحی در خواب که شش ماه بوده، نسبت آن با مدت نبوت که بیست و سه سال بوده سنجیده شود، در این صورت شش ماه نصف جزئی از بیست و سه جزء و یک جزء از چهل و شش جزء می شود. 

به عبارت ساده‌تر هر سال ۱۲ ماه است
۶ ماه نصف سال است! و رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ۶ ماه قبل از نبوت خوابهای نیک را میدیدند
پس عدد ۲۳سال نبوت × ۲ که ۶ ماه هم نصف سال است میشود. ۴۶ جزء
۴۶÷بر ۲ میشود ۲۳ سال نبوت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم

ناگفته نماند. خواب مومن قابل مقایسه با وحی نیست. هر چند خواب مومن در آخر الزمان برای هدایت مسلمانان است.

الله‌واعلم

عن عبدِ اللَّهِ بن مسعُودٍ رضي الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم قال: «لا يَدْخُلُ الجَنَّةَ مَنْ كَانَ في قَلْبِهِ مثْقَالُ ذَرَّةٍ مَنْ كِبرٍ». فقال رَجُلٌ: إِنَّ الرَّجُلَ يُحِبُّ أَنْ يَكُونَ ثَوْبُهُ حَسَنًا، ونعلهُ حَسَنَةً؟ قال: «إِنَّ اللهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الجَمالَ؛ الكِبْرُ بَطَرُ الحَقِّ وغَمْطُ النَّاسِ»
مسلم(۹۱)

از عبدالله بن مسعود رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «کسی که در قلبش به‌اندازه‌ی ذره‌ای کبر باشد، وارد بهشت نمی‌شود». شخصی پرسید: آیا کسی که دوست دارد لباس و کفش زیبا بپوشد، این هم تکبر است؟ فرمود: «همانا الله زیباست و زیبایی را دوست دارد؛ کبر، سرپیچی از حق و تحقیر مردم است»


کسی در برابر مردم یا خلق الله تکبر ورزد، اما از عبادت الله سرپیچی نکند، به‌طور مستقیم وارد بهشت نمی‌شود؛ بلکه ابتدا مجازات عملش را می‌بیند تا از آلودگی این گناه پاک گردد و در حالی به بهشت برود که پاک و پاکیزه است. از این‌رو وقتی رسول‌الله صلى الله عليه و سلم این حدیث را بیان فرمود، شخصی پرسید: آیا کسی که دوست دارد لباس و کفش زیبا بپوشد، این هم تکبر است؟ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «همانا الله زیباست و زیبایی را دوست دارد؛ کبر، سرپیچی از حق و تحقیر مردم است». آری؛ الله در ذات، صفات و افعال خود زیباست و هرچه از او سر می‌زند، نیک و زیبا می‌باشد.

عنه قال: مَا مَسسْتُ دِيباجًا ولاَ حَرِيرًا أَلْيَنَ مِنْ كَفِّ رسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم ، وَلاَ شَمَمْتُ رائحَةً قَطُّ أَطْيَبَ مِن رَسُولِ اللَّه صلى الله عليه و سلم ، وَلَقَدْ خَدَمْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم عَشْرَ سِنينَ، فَما قالَ لِي قَط: أُفٍّ، وَلا قالَ لِشَيْءٍ فَعلْتُه: لِمَ فَعَلْتَهُ؟ ولا لشيءٍ لَمْ افعَلْه: أَلاَ فَعَلْتَ كَذا؟
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۵۶۱)ومسلم(۲۳۳۰)

انس رضي الله عنه روایت است که هیچ دیبا و حریری لمس نکردم که از کف دست رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نرم‌تر باشد و هیچ بویی خوش‌تر از بوی رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نشنیدم. ده سال خدمت‌کارِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بودم و هیچ‌گاه کوچک‌ترین سخنِ ناخوشایندی به من نگفت؛ اگر کاری کردم که نباید انجام می‌دادم، نفرمود: چرا این کار را انجام دادی؟ هم‌چنین به‌خاطرِ کاری که انجام ندادم - و باید انجام می‌دادم- مرا سرزنش نکرد


رفتارِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم با خدمت‌کارش مطابق فرمان و رهنمود الله عزوجل بود که می‌فرماید:

‍﴿خُذِ ٱلۡعَفۡوَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡعُرۡفِ وَأَعۡرِضۡ عَنِ ٱلۡجَٰهِلِينَ﴾
[الأعراف: ١٩٩]
عفو و گذشت (در پیش) بگیر و به کار نیک و پسندیده فرمان بده و از جاهلان روی بگردان.

یکی از ویژگی‌های اخلاقیِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم این بود که به‌خاطرِ جلب رضایت دیگران، درباره‌ی دینِ الله عزوجل کوتاه نمی‌آمد.

چالش در دیدگاها

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: 
«إذَا اقْتَرَبَ الزَّمَانُ لَمْ تَكَدْ رُؤْيَا الُمؤْمِنِ تَكذبُ، وَرُؤْيَا المُؤْمِنِ جُزْءٌ منْ ستَّةٍ وَأرْبَعيَنَ جُزْءًا مِنَ النُبُوةِ»
متفق‌علیه

«نزديک قيامت، کمتر اتفاق می افتد که خواب مؤمن دروغ از آب درآيد؛ خواب مؤمن بخشی از چهل و شش بخش نبوت است»

چهل و شش بخش از نبوت است به چه معنی است❓
در دیدگاها میتونید ارائه بدین ان شاءالله

عن النُّعمان بنِ بَشيرٍ رضي اللهُ عنهما قال: سمِعْتُ رسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم يَقُول: «إِنَّ الحَلاَلَ بَيِّنٌ، وإِنَّ الحَرامَ بَيِّنٌ، وَبَيْنَهما مُشْتَبِهاتٌ لاَ يَعْلَمُهُنَّ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ، فَمَن اتَّقَى الشُّبُهاتِ، اسْتَبْرَأَ لِدِينِهِ وعِرْضِه، وَمَنْ وَقَعَ في الشبُهاتِ، وقَعَ في الحَرام، كالرَّاعي يَرْعى حَوْلَ الحِمى يُوشِكُ أَنْ يَرْتَعَ فِيه، أَلاَ وإِنَّ لِكُلِّ مَلِكٍ حِمًى ، أَلاَ وَإِنَّ حِمَى اللَّهِ مَحَارِمُهُ، أَلاَ وإِنَّ في الجسَدِ مُضغَةً إذا صلَحَت صَلَحَ الجسَدُ كُلُّه، وَإِذا فَسَدَتْ فَسَدَ الجَسَدُ كُلُّه؛ أَلاَ وَهِي القَلْبُ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۵۲) مسلم (۱۵۹۹)
ابوداود(۳۳۲۹) ترمذی(۱۲۰۵)

از نعمان بن بشیر رضي الله عنه روایت است که از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شنیدم که می‌فرمود: «حلال و حرام، هر دو واضح و مشخّص هستند و در میان حلال و حرام، امور مشتبه و مشکوکی وجود دارند که بسیاری از مردم، آن‌ها را نمی‌دانند. هرکس از آن‌ها بپرهیزد، دین و آبرویش را حفاظت کرده است و کسی که در شبهات و کارهای مشکوک بیفتد، به حرام نیز آلوده خواهد شد؛ مانندِ چوپانی که گوسفندانش را در اطراف چراگاهِ قُرُق‌شده‌ی سلطان می‌چراند و هر لحظه امکان دارد وارد منطقه‌ی ممنوعه شود؛ آگاه باشید که هر پادشاهی، حریمی دارد و حریمِ الله محرّماتِ اوست. هان! پاره‌گوشتی در بدن وجود دارد که صلاح و فساد همه‌ی بدن وابسته به آن است. بدانید که آن عضو، قلب.

اسباب فراوانی وجود دارد که خاستگاه ابهام یا شبهه می‌باشد؛ اما چه راه‌کاری برای رفع این شبهات وجود دارد؟ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم راهش را بیان نموده و فرموده است: «هرکس از شبهات بپرهیزد، دین و آبرویش را حفاظت کرده است». یعنی هرکس از شبهات دوری نماید و به مسایل واضح و روشن روی بیاورد، دین و آبرویش محفوظ می‌ماند؛ به عبارت دیگر در حرام نمی‌افتد و مرتکب حرام نمی‌شود و خود را در معرض سخن مردم قرار نمی‌دهد. سپس رسول‌الله صلى الله عليه و سلم با ذکر مثالی، این موضوع را بیش‌تر شرح داد.

ناگفته نماند قُرُق کردن یک منطقه عمومی برای خود و منافع شخصی، برای هیچ‌کس جایز نیست که بخشی از زمین الله را به خود اختصاص دهد. زیرا رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است:
«الْمُسْلِمُونَ شُرَكَاءُ فِي ثَلاثٍ: فِي الْمَاءِ وَالْكَلأِ وَالنَّارِ»
[ روایت: ابوداود،(۳۴۷۷)
ابن‌ماجه، (۲۴۷)
إرواء الغلیل(۱۵۵۲)
و المشکاة، ش: (۳۰۰۱)

یعنی: «مسلمانان، در سه چیز شریک‌اند: در آب، در مراتع طبیعی، و در آتش»

فضیلت صلوات درشب وروز جمعه

پیامبر ﷺ فرمودند:
در روز و شب جمعه بر من صلوات بفرستید، و هر کس بر من صلوات بفرستد، خداوند ۱۰ بار بر او صلوات می‌فرستد.» [رواه بيهقی/5994]


💞اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّد، كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد
اللَّهُمَّ بَارِكْ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّد، كَمَا بَارَكْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آل إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد💕


@ahadis_sahihe

عَنْ عَائِشَةَ رضى الله عنها  قَالَتْ سَحَرَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم رَجُلٌ مِنْ بَنِي زُرَيْقٍ يُقَالُ لَهُ لَبِيدُ بْنُ الأَعْصَمِ، حَتَّى....
(به علت طولانی بودن متن عربی را برداشتیم!)
متفق‌علیه
بخاری(۵۷۶۳_۵۷۶۵) مسلم(۲۱۸۹)
ابن ماجه(۳۵۴۵) مسند احمد(۲۴۲۳۷)


از عایشه رضی الله عنه روایت است که  مردی بنام لَبيد بن اعصم از قبيله ی بنی زريق رسول الله صلی الله علیه وسلم را سحر کرد، تا جايی که رسول الله صلی الله علیه وسلم خیال می کرد کاری را که انجام داده که انجام نداده بود؛ تا اينکه شبی، درحالی که نزد من بود، بسيار دعا کرد و سپس فرمود:  «ای عايشه، آيا می دانی که الله متعال در موردی که از او راهنمایی خواستم، مرا راهنمايی نمود؟ دو مرد نزد من آمدند؛ يکی از آنان کنار سرم و ديگری کنار پاهايم نشست؛ یکی از آنان به دیگری گفت: مریضی اش چيست؟ ديگری گفت: سحر شده است. اولی پرسيد: چه کسی او را سحر کرده است؟ دومی گفت: لبيد بن اعصم. اولی پرسيد: بوسيله ی چه چيزی سحر شده است؟ دومی جواب داد: بوسيله ی شانه، موهایی که از شانه می ریزد و پوست شکوفه ی خرمای نر. اولی سؤال کرد: کجا است؟ دومی گفت: در چاه ذروان»
آنگاه رسول الله صلی الله علیه وسلم با جمعی از يارانش بسوی آن چاه رفت. بعد از آن به من فرمود: «ای عايشه، سوگند به الله که آب آن چنان بود که گویا در آن حنا ريخته اند و نخل های آن مانند سرهای شياطين بود». گفتم: يا رسول الله، آيا آن را خارج نکردی؟ فرمود: «الله مرا شفا داد و دوست نداشتم شری در میان مردم منتشر شود». لذا دستور داد تا چاه را از خاک پر کردند.


ذروان چاهی بود در مدینه. پس رسول الله صلی الله علیه وسلم با جمعی از يارانش بسوی آن چاه رفته و آن را پر می‌کنند . بعد از آن نزد عایشه رضی الله عنه برگشته و به او خبر می دهد که آب آنجا سرخ بود، مانند اینکه در آن حنا ریخته باشند. یعنی آب آنجا بخاطر کثیفی یا اختلاط چیز دیگری با آن، تغییر رنگ داده بود. و نخل های آنجا در زشتی و قباحت به سرهای شياطين می ماند. عایشه رضی الله عنها می گوید: گفتم یا رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ، چرا آن را بيرون نياوردی؟؛ یعنی: چرا آن را بیرون نیاوردی و به مردم نشان ندادی تا از آنچه رخ داده آگاه شوند. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: الله مرا شفا داد و دوست نداشتم شری در میان مردم منتشر شود. یعنی: الله متعال مرا از سحر نجات داد و دوست نداشتم درب شری را بر روی شما باز کنم، اینگونه که منافقان از سحر باخبر شوند و آن را یاد بگیرند و به این ترتیب مؤمنان را آزار دهند. و این بخاطر ترک مصلحت از ترس ایجاد فساد است. و رسول الله صلی الله علیه وسلم دستور داد تا چاه را دفن نمایند.
برخی داستان سحر شدن رسول الله صلی الله علیه وسلم را انکار می کنند و گمان می کنند این مسئله به عصمت ایشان خدشه وارد می کند؛ دلیل آنان وجود این احتمال است که ممکن است ایشان در آن حال فکر کرده جبریل را دیده حال آنکه ندیده است و گمان کرده باشد جبریل به ایشان وحی کرده، حال آنکه وحی نکرده است. همه اینها مردود است!
و ایشان در تبلیغ آنچه الله بیان داشته و تبلیغ دین معصوم است و این با دلیل ثابت است و ضرری که در نتیجه سحر متوجه ایشان شده بود، نقص و ایرادی در امر تبلیغ وارد نمی آورد، بلکه از جنس سایر مریضی ها و آفاتی است که امکان ابتلای رسول الله صلی الله علیه وسلم به آن جایز است. و روایات سحری را که متوجه ایشان بود، به تفصیل بیان نموده اند.

عَنْ عُمَرَ رضي الله عنه قالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم يَقُولُ: «لاَ تُطْرُونِي، كَمَا أَطْرَتْ النَّصَارَى ابْنَ مَرْيَمَ، فَإِنَّمَا أَنَا عَبْدُهُ، فَقُولُوا عَبْدُ اللَّهِ، وَرَسُولُهُ»
بخاری: (۳۴۴۵)مسند احمد(۱۵۴)


از عمر رضي الله عنه روایت است که از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شنیدم که فرمودند: «دربارۀ من، مانندی که نصاری دربارۀ فرزند مریم عليه السلام غلو کردند، غلو نکنید، من فقط بندۀ خدا هستم، بگوئید که: [محمد صلى الله عليه و سلم ]بندۀ الله و رسول الله است»

مراد از این فرمودۀ رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم که: «دربارۀ من، مانندی که نصاری دربارۀ فرزند مریم علیه‌السلام غلو کردند، غلو نکنید» این است که: به مانند آنکه نصاری در مدح عیسی علیه‌السلام غلو کردند و نسبت به وی دعوی الوهیت نمودند، در مدح من غلو نکنید.
ذکر صفات رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم به صفاتی که در قرآن کریم و سنت نبوی برای‌شان ثابت شده است، در غلو داخل نمی‌گردد، مانند اینکه بگوئیم ایشان: خاتم النبیین، خیر البشر، دارای مقام محمود، صاحب حوض، دارای شفاعت کبری، و دارای صفات دیگری امثال این صفات هستند، زیرا غلو عبارت از چیزی است که واقعیت نداشته باشد، ولی این صفات و امثال این‌ها نسبت به رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم واقعیت دارد، و در قرآن کریم و احادیث صحیح نبوی ثابت شده است.
رسول صلی الله علیه وسلم از افراط و عبور از حد و حدود شرع در مدح و توصیف ایشان به اوصاف و افعال مخصوص الله تعالی یا ادعای غیب‌دانی ایشان یا به فریادن خواندن او همراه الله تعالی نهی می‌کند، چنانکه نصرانیان دربارهٔ عیسی بن مریم علیه السلام چنین رفتاری داشتند. سپس بیان می‌دارد که بنده‌ای از بندگان الله است و امر می‌کند که دربارهٔ ایشان بگوییم: او بندهٔ الله و فرستادهٔ اوست.  

عَنْ أَبِي مُوسَى رضى الله عنه قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏ "‏ كَمَلَ مِنَ الرِّجَالِ كَثِيرٌ، وَلَمْ يَكْمُلْ مِنَ النِّسَاءِ إِلاَّ آسِيَةُ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ، وَمَرْيَمُ بِنْتُ عِمْرَانَ، وَإِنَّ فَضْلَ عَائِشَةَ عَلَى النِّسَاءِ كَفَضْلِ الثَّرِيدِ عَلَى سَائِرِ الطَّعَامِ ‏
بخاری(۳۴۱۱) مسلم(۲۴۳۱)
ترمذی(۱۸۳۴) ابن‌ماجه(۳۲۸۰)

از ابوموسی رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: مردان زيادی به كمال رسيده اند اما از زنان فقط آسيه همسر فرعون و مريم دختر عمران به كمال رسيده اند. و همانا برتری عايشه بر ساير زنان مانند برتری تريد (نانی كه در آبگوشت خُرد شده باشد) بر ساير غذاهاست.  

از میان مردان کسانی که در فضایل دینی و اخلاقی به مرتبه ی کمال رسیدند، زیاد هستند، چنانکه برخی از آنها به مرتبه ی کمال عادی رسیده اند مانند علما و صالحان و اولیا و برخی از آنها به بالاترین مراتب کمال رسیده اند مانند پیامبران اما زنانی که به مرتبه ی کمال رسیدند، بسیار اندک هستند. و در رأس آنها آسیه همسر فرعون می باشد. وی آسیه دختر مزاحم می باشد که الله متعال در قرآن و در کمال ایمان او را مثال می زند و می فرماید: 
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ
الله برای کسانی که ایمان آورده اند، همسر فرعون [ آسیه] را مَثَل زده است. چون وقتی موسی علیه السلام به ساحران فرعون غلبه کرد، آسیه رضی الله عنه به او ایمان آورد. و زمانی که فرعون از ایمان آسیه آگاه شد، او را به شدت شکنجه کرد تا جایی که با حفظ ایمانش جان داد.
اما دومین نفر از این زنان، مریم دختر عمران است که الله متعال در پاکدامنی و کمال عبادت او را مثال می زند. و پس از آنها رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: برتری عايشه بر ساير زنان مانند برتری تريد (نانی كه در آبگوشت خرد شده باشد) بر ساير غذاهاست.
كلمه ترید نزد عرب بهترین خوراکی ها بود که شامل نان و گوشت می شود. و برتری عایشه بر زنان دیگر مانند برتری تریدی بر سایر خوراکی ها بود که لذیذترین و بهترین خوراکی بود.  

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_جاذبه
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@tab_ahlesunnat
@Motakhallefin_channel
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ إِذَا لَقِيَ أَحَدُكُمْ أَخَاهُ فَلْيُسَلِّمْ عَلَيْهِ فَإِنْ حَالَتْ بَيْنَهُمَا شَجَرَةٌ أَوْ جِدَارٌ أَوْ حَجَرٌ ثُمَّ لَقِيَهُ فَلْيُسَلِّمْ عَلَيْهِ ‏
ابوداود(۵۲۰۰)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:  «هرگاه کسی از شما با برادرِ (مسلمانِ) خود ملاقات کرد، باید به او سلام کند. و اگر درختی يا ديواری يا سنگی در ميان شان حايل شد و باز او را ديد، دوباره نيز  به او سلام بگويد.

برای هر مسلمانی مستحب است که هرگاه برادر مسلمانش را ملاقات کرد، به او سلام کند. حتی اگر با هم بودند و از یکدیگر جدا شدند و باز یکدیگر را ملاقات کردند، هرچند فاصله ی جدا شدن از هم اندک باشد، سنت این است که به او سلام کند و با خود نگوید: چیزی نگذشته که او را دیدم. بلکه به او سلام کند هرچند درخت یا دیوار یا صخره ای میان آنها فاصله بیندازد، سنت این است که چون بار دیگر او را دید به وی سلام کند.  

عن أبي هريرة رضي الله عنه عنْ رسولِ الله صلى الله عليه و سلم قال: «لو كان لِي مِثلُ أُحُدٍ ذَهَبًا، لَسرَّنِي أَنْ لا تَمُرَّ علَيَّ ثَلاثُ لَيَالٍ وَعِندِي منه شَيءٌ إلاَّ شَيءٌ أَرْصُدُهُ لِدَينٍ»
[متفق عليه]
بخاری(۲۳۸۹) ومسلم(۹۹۱)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر به‌اندازه‌ی احد طلا داشته باشم، برایم باعث خوشحالی خواهد بود که سه شب بر من نگذرد و چیزی از آن نزدم باقی نماند، مگر آن‌چه برای پرداخت بدهی نگه می‌دارم.

وفي رواية البخاري‌إِذا نَظَر أَحَدُكُمْ إلى مَنْ فُضِّلَ عليهِ في المالِ وَالخَلْقِ فلْينْظُرْ إلى مَنْ هو أَسْفَلُ مِنْهُ
مسلم(۲۹۶۳) ترمذی(۲۵۱۳)
ابن‌ماجه(۴۱۴۲)مسند احمد(۷۴۴۹)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «به کسی نگاه کنید که (در ثروت و جایگاه دنیوی) پایین‌تر از شماست، نه به کسی که بالاتر از شماست. زیرا این امر، تأثیر به‌سزایی دارد که نعمت الله را بر خود، ناچیز نشمارید»

این نشان می‌دهد که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم زاهدترین فرد در دنیا بوده است. زیرا به جمع‌آوری مال و ثروت، علاقه‌ای نداشت و مال و ثروتی نزد خویش نگه نمی‌داشت، مگر برای پرداخت بدهی.
اگر دنیا نزد الله متعال ارزشی داشت، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را از آن، محروم نمی‌کرد.!

انسان به کسی نگاه کند و خود را با او بسنجد که از نگاه معیشتی و امور دنیا در مرتبه ی پایین تری از او قرار دارد.
توجه وی به کسی نباشد و خود را با او نسنجیده و مقایسه نکند که در امور دنیا و وضع معیشتی در مرتبه بالاتر و وضع بهتری از او می باشد.
هرکس به این دو حدیث عمل کند، دلش آرام و خاطرش آسوده و زندگی لذت بخشی خواهد داشت. و نعمت های الهی را در زندگی خود بیشتر دیده و شکر آنها را به جا آورده و تواضع به خرج می دهد.
این حدیث مخصوص امور دنیوی می باشد اما در امور آخرت، باید نگاه انسان به کسی باشد که برتر از اوست تا به او اقتدا کند. و متوجه کوتاهی خود گردد و این باعث شود تا بر طاعات و عبادات خود بیفزاید.

عن أَنسٍ رضي الله عنه أَنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه و سلم قال: «اللَّهُمَّ لا عَيْشَ إِلاَّ عَيْشُ الآخِرَةِ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۲۸۳۴) و مسلم(۱۸۰۵)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «یا الله! به‌یقین فقط زندگی آخرت، زندگی‌ست (نه دنیا)

وعن المُسْتَوْردِ بنِ شدَّادٍ رضي الله عنه قال: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : مَا الدُّنْيَا في الآخِرَةِ إِلاَّ مِثْلُ مَا يَجْعَلُ أَحدُكُمْ أُصْبُعَهُ في الْيَم، فَلْيَنْظُرْ بِمَ يَرْجِعُ؟»
مسلم(۲۹۵۸)

از مستورد بن شداد رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «دنیا در برابر آخرت تنها مانند این‎ست که یکی از شما انگشتش را در آبِ دریا فروبَرَد و آن‌گاه بنگرد که انگشتش چه‌قدر از آب دریا با خود آورده است؟

زندگی خوش، راحت و ماندگار، زندگی آخرت است و زندگی دنیا هرچه خوش و راحت باشد، سرانجام، پایان می‌یابد و رو به فناست و آخرت ماندگار است. و چنان‌چه اعمال نیک و شایسته با آن همراهی نکند سراسر زیان است.

عن عائشةَ رَضِيَ اللهُ عَنْها، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه و سلم بعَثَ رَجُلاً عَلَى سرِيَّةٍ ، فَكَانَ يَقْرأُ لأَصْحابِهِ في صلاتِهِم، فَيخْتِمُ
﴿قُلۡ هُوَ للَّهُ أَحَدٌ ١‍﴾
فَلَمَّا رَجَعُوا، ذَكَروا ذلكَ لِرَسُولِ اللهِ صلى الله عليه و سلم فقال: «سَلُوهُ لأِيِّ شَيءٍ يَصعُ ذلك؟» فَسَأَلوه، فَقَالَ: لأنَّهَا صِفَةُ الرَّحْمَن، فَأَنَا أُحِبُّ أَنْ أَقْرَأَ بِهَا، فقَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «أَخْبِرُوهُ أَنَّ اللَّه تعالى يُحبُّهُ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۷۳۷۵) ومسلم(۸۱۳)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم شخصی را به عنوان فرمانده‌ی یک دسته از مجاهدان، تعیین و اعزام کرد. او هنگامی که برای یارانش پیش‌نماز می‌شد، قرائتش را با‍
﴿قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ﴾
به پایان می‌رساند. وقتی بازگشتند، موضوع را به اطلاع رسول‌الله صلى الله عليه و سلم رساندند؛ فرمود: «از او بپرسید که چرا چنین می‌کند؟» علتش را از او پرسیدند؛ پاسخ داد: «زیرا در این سوره، صفت پروردگار رحمان (گسترده‌مهر) بیان شده است و من، دوست دارم آن را قرائت کنم. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «به او بگویید که الله، دوستش دارد».

  هر چیزی، نشانه‌ای دارد‌ و محبت الله با بنده نیز نشانه‌هایی دارد. از جمله این‌که بنده، از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم پیروی می‌کند. یعنی هر چه میزان پیروی انسان از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بیش‌تر باشد، از الله متعال بیش‌تر اطاعت می‌نماید و بدین‌سان بیش‌تر محبوب الله عزوجل قرار می‌گیرد.
  الله متعال، میفرماید
﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونيُ حۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ﴾
[آل عمران: ٣١]

بگو: اگر الله را دوست دارید، از من پیروی کنید تا الله شما را دوست بدارد.

یعنی اگر الله را دوست دارید، نشان دهید؛ نشانه‌اش، این‎ست که از من (رسول‌الله صلى الله عليه و سلم ) پیروی کنید تا الله عزوجل شما را دوست بدارد

عَنْ أُسَيْدِ بْنِ حُضَيْرٍ رضي الله عنه ، قَالَ: بَيْنَمَا هُوَ يَقْرَأُ مِنَ اللَّيْلِ سُورَةَ البَقَرَةِ، وَفَرَسُهُ مَرْبُوطَةٌ عِنْدَهُ، إِذْ جَالَتِ الفَرَسُ فَسَكَتَ فَسَكَتَتْ، فَقَرَأَ فَجَالَتِ الفَرَسُ، فَسَكَتَ وَسَكَتَتِ الفَرَسُ، ثُمَّ قَرَأَ فَجَالَتِ الفَرَسُ فَانْصَرَفَ، وَكَانَ ابْنُهُ يَحْيَى قَرِيبًا مِنْهَا، فَأَشْفَقَ أَنْ تُصِيبَهُ فَلَمَّا اجْتَرَّهُ رَفَعَ رَأْسَهُ إِلَى السَّمَاءِ، حَتَّى مَا يَرَاهَا، فَلَمَّا أَصْبَحَ حَدَّثَ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم فَقَالَ: اقْرَأْ يَا ابْنَ حُضَيْرٍ، اقْرَأْ يَا ابْنَ حُضَيْرٍ، قَالَ: فَأَشْفَقْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَنْ تَطَأَ يَحْيَى، وَكَانَ مِنْهَا قَرِيبًا، فَرَفَعْتُ رَأْسِي فَانْصَرَفْتُ إِلَيْهِ، فَرَفَعْتُ رَأْسِي إِلَى السَّمَاءِ، فَإِذَا مِثْلُ الظُّلَّةِ فِيهَا أَمْثَالُ المَصَابِيحِ، فَخَرَجَتْ حَتَّى لاَ أَرَاهَا، قَالَ: «وَتَدْرِي مَا ذَاكَ؟»، قَالَ: لاَ، قَالَ: «تِلْكَ المَلاَئِكَةُ دَنَتْ لِصَوْتِكَ، وَلَوْ قَرَأْتَ لَأَصْبَحَتْ يَنْظُرُ النَّاسُ إِلَيْهَا، لاَ تَتَوَارَى مِنْهُمْ
بخاری(۵۰۱۸) مسلم(۷۹۶)

از ابوسعید خدری رضی الله عنه روایت است که: شبی اُسید بن حُضَیر در محل خشک کردن خرماهايش قرآن تلاوت می کرد ناگهان اسبش شروع به دست و پا زدن کرد. اسيد به خواندنش ادامه داد، باز هم اسب دست و پا زد. بار ديگر اسيد شروع به خواندن نمود. باز هم اسب دست و پا زد. اسيد می گويد: سرانجام ترسيدم که اسب فرزندم يحيی را زير دست و پا بگيرد. لذا برخاستم و بسوی اسب رفتم. ناگهان بالای سرم چيزی مانند سايبان ديدم که اشيایی مانند چراغ در آن وجود داشت و به اندازه ای در فضا بالا رفت که ديگر آن را نديدم. صبح روز بعد، نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم رفتم و ماجرا را برایشان تعریف کردم و فرمود: ای بن حُضیر بخوان ای بن حضیر بخوان
ابن حضیر گفت یا رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم  يحيی نزديک اسب قرار داشت و ترسيدم که او را لگدمال کند. در این هنگام چيزی مانند سايبان ديدم که اشيايی مانند چراغ در آن وجود داشت و به اندازه ای در فضا بالا رفت که ديگر آن را نديدم. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «آنان ملائکه بودند که به خواندنت گوش می دادند. و اگر تو به خواندنت ادامه می دادی، آنها تا صبح آنجا می ماندند بدون اينکه از نظر مردم پنهان بمانند.

دیدن ملائکه برای بنی آدم امکان پذیر است، و دیدن ملائکه برای مؤمنین جهت رحمت به آن‌ها، و برای کفار جهت عذاب آن‌ها است، و دیدن ملائکه برای مسلمان وقتی میسر است که با صلاح و تقوی باشد، و به صوت خاصی و اخلاص خاصی قرآن بخواند، و آنچه که برای اسید بن حضیر ‍رضی‌الله‌عنه  حاصل شد، سه سبب داشت که عبارت‌اند از: قراءت خاص، از سورۀ خاص، و به صفت خاص، و البته این طور نیست که برای هر قاری قرآنی در وقت قرآن خواندنش ملائکه حاضر شوند، و حتی اگر حاضر شوند، بتواند ملائکه و یا آثار و علائم ملائکه را ببیند، چنان‌چه مانعی هم از دیدن آن‌ها، و یا از دیدن آثار آن‌ها وجود ندارد.
یکی از تفاسیر این آیه کریمه که:
‍﴿ إِنَّ قُرۡءَانَ ٱلۡفَجۡرِ كَانَ مَشۡهُودٗا ‍﴾
این است که: در وقت قرآن خواندن در فجر فرشته‌ها حاضر می‌شوند، و البته با شرائط خاص آن، وگر چه این طور نیست که برای هر کسی که در این وقت در نماز و یا در غیر نماز قرآن بخواند، فرشته‌ها حاضر شوند، و یا اگر حاضر شوند، بتواند آن‌ها را ببیند، و حتی اسید بن حضیر ‍ آثار و علائم فرشته‌ها را دیده بود نه خود آن‌ها را، و کسان دیگری بوده و هستند که در وقت قرآن خواندن فجر، آثار فرشتگان را در نزد خود احساس کرده‌اند،
و الله تعالی أعلم.

✰﷽✰ليستى از بهترين و پرطرفدار ترین ڪانال هاى تلگرام خدمت شما عزیزان❗

#گروه_جاذبه
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
@tab_ahlesunnat
@Motakhallefin_channel
‍‌𖠇𖠇♥️࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅─
برای عضویت در هر ڪدام از ڪانال ها لطفا روی اسم شان ڪلیڪ نمائید...

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رضى الله عنه قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم لِجِبْرِيلَ مَا يَمْنَعُكَ أَنْ تَزُورَنَا أَكْثَرَ مِمَّا تَزُورُنَا فَنَزَلَتْ ‏{‏وَمَا نَتَنَزَّلُ إِلاَّ بِأَمْرِ رَبِّكَ لَهُ مَا بَيْنَ أَيْدِينَا وَمَا خَلْفَنَا‏}‏
بخاری(۴۷۳۱)

از ابن عباس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم به جبریل فرمود: چرا بیش از این به دیدار ما نمی آیی؟. پس این آیه نازل شد. ما جز به فرمان پروردگارت فرود نمی آییم. او حاکم بر آینده و گذشته و حالِ ماست.

این حدیث بیانگر شوق رسول‌الله صلی الله علیه وسلم برای دیدار جبرئیل است. زیرا جبرئیل از جانب الله عزوجل می آید. وقتی نزول جبرئیل چهل روز به تاخیر افتاد، رسول الله صلی الله علیه وسلم به او فرمود: «ای جبرئیل، چرا بیش از این نزد ما نمی آیی؟. به عبارت  این بود که الله متعال به جبرئیل وحی نمود تا به رسول الله صلی الله علیه وسلم بگوید: «وَمَا نَتَنَزَّل إِلاَّ بِأَمْرِ رَبِّكَ» یعنی الله متعال فرمود: ای جبرئیل، بگو ما  به اذن و فرمان الله و بر اساس آنچه حکمت او اقتضا نماید؛ «لَهُ مَا بَيْنَ أَيدِينَا»: برای اوست امور اخروی که در پیش روی ماست. «وَمَا خَلْفَنَا» و آنچه از امور دنیا بر ما گذشته است؛ و «وَمَا بَينَ ذَلِك» و آنچه از این هنگام تا روز قیامت رخ می دهد؛ به عبارت دیگر علم همه ی اینها نزد الله می باشد. و پروردگار تو فراموشکار نیست یعنی با تاخیر در نزول وحی، تو را ترک و رها نکرده است. پیام حدیث این است.

به علت طولانی بودن (حدیث) بخشی از متن عربی را برداشتیم.

عَنْ مَسْرُوقٍ، قَالَ كُنْتُ مُتَّكِئًا عِنْدَ عَائِشَةَ فَقَالَتْ يَا أَبَا عَائِشَةَ ثَلاَثٌ مَنْ تَكَلَّمَ بِوَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ فَقَدْ أَعْظَمَ عَلَى اللَّهِ الْفِرْيَةَ ‏.‏ قُلْتُ مَا هُنَّ قَالَتْ مَنْ زَعَمَ أَنَّ مُحَمَّدًا صلى الله عليه وسلم رَأَى رَبَّهُ فَقَدْ أَعْظَمَ عَلَى اللَّهِ الْفِرْيَةَ ‏.‏ قَالَ وَكُنْتُ مُتَّكِئًا فَجَلَسْتُ فَقُلْتُ يَا أُمَّ الْمُؤْمِنِينَ أَنْظِرِينِي وَلاَ تَعْجَلِينِي أَلَمْ يَقُلِ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ ‏{‏ وَلَقَدْ رَآهُ بِالأُفُقِ الْمُبِينِ‏}‏ ‏{‏ وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَى‏}‏ ‏.‏ فَقَالَتْ أَنَا أَوَّلُ هَذِهِ الأُمَّةِ سَأَلَ عَنْ ذَلِكَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ ‏"‏ إِنَّمَا هُوَ جِبْرِيلُ لَمْ أَرَهُ عَلَى صُورَتِهِ الَّتِي خُلِقَ عَلَيْهَا غَيْرَ هَاتَيْنِ الْمَرَّتَيْنِ رَأَيْتُهُ مُنْهَبِطًا مِنَ السَّمَاءِ سَادًّا عِظَمُ خَلْقِهِ مَا بَيْنَ السَّمَاءِ إِلَى الأَرْضِ ‏"‏ ‏.‏ فَقَالَتْ أَوَلَمْ تَسْمَعْ أَنَّ اللَّهَ يَقُولُ ‏{‏ لاَ تُدْرِكُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ‏}‏
مسلم(۱۷۷) ترمذی(۳۰۶۸)

از مسروق روایت است که نزد عايشه رضی الله عنه تکیه زده بودم که فرمود: ای ابو عايشه
[ابوعایشه کنیه مسروق می‌باشد.]
سه چيزند که هرکس در مورد يکی از آنها صحبت کند (یعنی معتقد به آنها باشد)، دروغ بزرگی به الله نسبت داده است. پرسيدم: آن سه چيز کدام اند؟ فرمود: هرکس معتقد باشد که رسول‌الله صلی الله علیه وسلم پروردگارش را ديده است، دروغ بزرگی به الله بسته است. مسروق می گويد: من که تکيه زده بودم، با شنيدن اين سخن نشستم و گفتم: ای ام المؤمنين، صبر کن و مرا مهلت بده. آيا الله نمی فرمايد:
«وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ»
تکویر:(۲۳)
«او را در افق روشن و آشکار ديد»
«وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَى» 
(نجم: ۱۳) 
«او را بار ديگر ديد؟»
 عايشه رضی الله عنه پاسخ داد: من نخستین فرد از ميان امت بودم که در اين باره از رسول الله صلی الله علیه وسلم پرسيدم. ایشان فرمود:
«إِنَّمَا هُوَ جِبْرِيلُ، لَمْ أَرَهُ عَلَى صُورَتِهِ الَّتِي خُلِقَ عَلَيْهَا غَيْرَ هَاتَيْنِ الْمَرَّتَيْنِ، رَأَيْتُهُ مُنْهَبِطًا مِنَ السَّمَاءِ سَادًّا عِظَمُ خَلْقِهِ مَا بَيْنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ»
«مقصود (آيات فوق) جبريل است. من جبريل را در شکل و صورتی که آفريده شده، فقط دو بار مشاهده نمودم. او را درحالی ديدم که از آسمان پايين می آمد و عظمت و بزرگی اش فضای ميان آسمان و زمين را فرا گرفته بود»
 همچنين عايشه رضی الله عنه گفت: آيا نشنيده ای که الله متعال می فرمايد:
«لاَّ تُدْرِكُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ»
(انعام: ۱۰۲)
«چشم ها او را درنمی یابند ولی او چشم ها را درمی یابد و اوست که از آشکار و نهان آگاه است».

آيا نشنيده ای که الله متعال می فرمايد:
«وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْياً أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولاً فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاءُ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ»
 (شورى: ۵۱)
«درخورِ هیچ بشرى نیست كه الله با او سخن بگوید؛ مگر با وحى یا از فراسویِ حجابى یا [اینکه الله] ملکى بفرستد كه به فرمانش هر چه بخواهد وحى كند. بی تردید، او تعالی بلند مرتبۀ حکیم است».

 عايشه رضی الله عنه در ادامه سخنانش گفت: هرکس معتقد باشد که رسول الله صلی الله علیه وسلم چيزی از کتاب الله را کتمان نموده است، دروغ بزرگی بر الله بسته است
 زيرا الله متعال می فرمايد: «يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ»
(المائده: ۶۷)
«ای پیامبر، آنچه را از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است ابلاغ کن، و اگر [چنین] نکنی، رسالت او را [به انجام] نرسانده ای»

همچنين عايشه رضی الله عنه گفت: هرکس بگويد: رسول الله صلی الله علیه وسلم از آنچه فردا رخ می دهد (بدون دریافت وحی) خبر می دهد، دروغ بزرگی بر الله بسته است
 زيرا الله متعال می فرمايد:
«قُل لَّا يَعْلَمُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ»
 (النمل:۶۵)
«بگو: کسانی که در آسمان ها و زمین هستند از غیب آگاه نیستند، مگر الله».  

عنْ عبْدِ اللَّه بنِ الشِّخِّيرِ - بكسر الشين والخاءِ المشددةِ المعجمتين- رضي الله عنه أَنَّهُ قال: أَتَيْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم وهُوَ يَقْرَأُ:
﴿أَلۡهَكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ ١‍﴾
قال: «يَقُولُ ابنُ آدَم: مَالي، مَالي، وَهَل لَكَ يَا ابن آدمَ مِنْ مالِكَ إِلاَّ مَا أَكَلْتَ فَأَفْنيْتَ، أو لبِسْتَ فَأَبْلَيْتَ، أَوْ تَصَدَّقْتَ فَأَمْضيْت؟»
مسلم(۲۹۵۸)

از عبدالله بن شِخّیر رضي الله عنه روایت است که نزد رسول‌الله صلى الله عليه و سلم رفتم و ایشان،
سوره‌ی کوثر
﴿أَلۡهَكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ )
را می‌خواند؛ فرمود: «آدمی می‌گوید: مالَم! مالم! ولی ای فرزندِ آدم! مگر از مال و ثروتت، چیزی جز آن‌چه خوردی و تمام کردی یا پوشیدی و کهنه گردانیدی یا آن‌چه از آن گذشتی و صدقه دادی- و برای آخرت خود ذخیره ساختی چیز دیگر مال تو است

أَلۡهَكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ (١)
حَتَّىٰ زُرۡتُمُ ٱلۡمَقَابِرَ٢‍﴾
[التكاثر: ١، ٢]

افزون‌طلبی (و فخرفروشی به اموال و فرزندان) شما را به خود مشغول کرد
تا آن‌که (بر همین حال مُردید و) به قبرستان‌ها رفتید

سوره‌ی تکاثر، یکصد و دومین سوره‌ی قرآن است که در موضوع افزون‌طلبی و مشغول شدن به دنیا و فخرفروشی به آن و در نتیجه غافل شدن از آخرت است

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم چنین فرمود و این‌گونه نیز هست. تنها بهره‌ای که انسان از مال و ثرورتش می‌برد، همان چیزی‌ست که از آن می‌خورد و می‌نوشد یا لباس‌هایی‌ست که می‌پوشد. ولی آن‌چه برای او باقی می‌ماند، صدقه‌ای که در راه الله می‌دهد. البته اگر خورد و نوشِ او به‌خاطر کسب نیرو برای اطاعت و بندگیِ الله عزوجل باشد، این هم به نفع اوست و چنان‌چه برای نیرو گرفتن در جهت معصیت و نافرمانی از الله متعال و تکبر و تبهکاری باشد، به زیان اوست.
پناه بر الله.

عنه رضي الله عنه أَنَّ رجلاً قال: يا رسولَ الله! إِنَّ لي قَرابَةً أَصِلُهُمْ وَيَقْطَعُوني، وَأُحسِنُ إِلَيْهِمِ وَيُسيئُونَ إِليَّ، وأَحْلُمُ عنهُمْ وَيجْهلُونَ علَيَّ، فقال: «لَئِنْ كُنْتَ كما قُلْتَ، فَكَأَنَّمَا تُسِفُّهُمُ المَلَّ، ولا يَزَالُ معكَ مِنَ الله ظهِيرٌ عَلَيْهِمْ ما دمْتَ عَلَى ذَلكَ»
مسلم،(۲۵۵۸)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که مردی، عرض کرد: ای رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم! من، خویشاوندانی دارم که با آنان ارتباط برقرار می‌کنم، ولی آن‌ها با من ارتباط ندارند. و من به آنان نیکی می‌کنم، ولی آن‌ها به من بد می‌کنند. من در برابر بدی‌هایشان شکیبایی می‌ورزم، ولی آن‌ها باز هم به من بدی می‌کنند. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر همین‌گونه باشی که گفتی، گویا خاکستر داغ به آنان می‌خورانی و تا زمانی که به همین روش عمل کنی، پشتیبانی از سوی الله در برابرِ آنان با تو خواهد بود.

یعنی به سبب رفتارِ بدی که با تو دارند، سزاوار چنین مجازاتی هستند و تا زمانی که چنین روی‌کردی داشته باشی، پشتیبانی از سوی الله در برابرِ آنان با تو خواهد بود. و بدین‌سان به‌رغم این‌که با تو قطع رابطه می‌کنند، با آنان ارتباط خواهی داشت.
این احادیث و امثال آن، نشان‌گر این‎ست که صله‌ی رحم و رعایت پیوند خویشاوندی در حد توان انسان و به‌اندازه‌ای که عرف جامعه‌ی اسلامی اقتضا می‌کند، واجب است و این، هشداری جدی درباره‌ی قطع رابطه‌ی خویشاوندی به‌شمار می‌رود.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏ مَا مِنْ نَبِيٍّ بَعَثَهُ اللَّهُ فِي أُمَّةٍ قَبْلِي إِلاَّ كَانَ لَهُ مِنْ أُمَّتِهِ حَوَارِيُّونَ وَأَصْحَابٌ يَأْخُذُونَ بِسُنَّتِهِ وَيَقْتَدُونَ بِأَمْرِهِ ثُمَّ إِنَّهَا تَخْلُفُ مِنْ بَعْدِهِمْ خُلُوفٌ يَقُولُونَ مَا لاَ يَفْعَلُونَ وَيَفْعَلُونَ مَا لاَ يُؤْمَرُونَ فَمَنْ جَاهَدَهُمْ بِيَدِهِ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَمَنْ جَاهَدَهُمْ بِلِسَانِهِ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَمَنْ جَاهَدَهُمْ بِقَلْبِهِ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَلَيْسَ وَرَاءَ ذَلِكَ مِنَ الإِيمَانِ حَبَّةُ خَرْدَلٍ 
مسلم(۵۰)

از ابن مسعود رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «هر پيامبری که الله متعال در امت های پيش از من مبعوث نموده، ياران مخلص و اصحابی داشته که راه و روش او را در پيش می گرفتند و از دستورهای او پيروی می کردند و سپس نسل هايی جانشين آنها شدند که به آنچه می گفتند، عمل نمی کردند و کارهايی انجام می دادند که به آن امر نشده بودند. (در اين امت نيز همين گونه است.) پس هرکس با دست خود به جهاد و مبارزه با آنها برخيزد، مؤمن است؛ و هرکس با زبان خويش با آنان مبارزه و جهاد کند، مؤمن است و هرکس با زبانش با آنها مقابله نمايد، مؤمن است و پس از اين، به اندازه ی دانه ی سپندی هم ايمان وجود ندارد»


هیچ پیامبری نبوده که الله متعال او را در میان امت های قبلی مبعوث کرده باشد مگر اینکه از میان امتش افراد با اخلاص و صالحانی جانشین او وجود داشته اند؛ اصحاب و یارانی که راه و روش او و شریعتش را در پیش می گرفتند و از اوامر او پیروی می کردند؛ و بعد از آنها نسل هایی جانشین می شده که اظهار صفات نیک و پسندیده ای می کردند که دارا نبودند و به جای انجام دادن مواردی که به آنها امر شده بودند منکراتی را مرتکب می شدند که در شریعت جایگاهی نداشتند؛ بنابراین هرکس با دست، به جهاد با آنان برخیزد - در صورتی که جلوی منکر گرفته شود و مفسده ی بزرگتری ایجاد نگردد - کامل الایمان است؛ و هرکس با زبانش به جهاد برخیزد و منکر را انکار کند، مومن است؛ و هرکس قلبا با آنان جهاد کند و برای از بین رفتن و زدودن آن از الله متعال یاری بگیرد، مومن است؛ و پس از انکار منکر با قلب، مرتبه ی دیگری از ایمان وجود ندارد.

عن عائشةَل قالت: دَخَلَتَ عليَّ امْرَأَةٌ ومعهَا ابْنَتَانِ لَهَا تَسْأَلُ فَلَم تَجِدْ عِنْدِى شَيْئاً غَيْرَ تَمْرةٍ واحِدةٍ، فَأَعْطَيْتُهَا إِيَّاهَا فَقَسَمتْهَا بَيْنَ ابنَتَيْهَا وَلَمْ تَأْكُلْ مِنْهَا ثُمَّ قامتْ فَخَرَجت، فَدخلَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم عَلَيْنَا، فَأَخْبرتُهُ فقال: «مَنِ ابْتُلِيَ مِنْ هَذِهِ البَنَاتِ بِشَيْءٍ فَأَحْسَنَ إِلَيْهِنَّ كُنَّ لَهُ سِتْراً من النَّارِ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۱۴۱۸)مسلم(۲۶۲۹)

از عایشه رضي الله عنه روایت است که زنی با دو دخترش به خانه‌ام آمد و چیزی خواست. چیزی جز یک دانه‌ خرما در خانه‌ام نبود. دانه‌ی خرما را به او دادم و او، آن را میان دو دخترش تقسیم کرد و خودش چیزی نخورد؛ سپس برخاست و رفت. هنگامی که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نزدمان آمد، ماجرا را برایش بازگو کردم؛ فرمود: «هرکس، به‌خاطر (سرپرستی از) چند دختر، آزمایش شود و به آن‌ها نیکی کند، برایش سپری در برابر آتش دوزخ خواهند بود»


اول این حدیث، بیان‌گر ایثار و ازخودگذشتگی صحابه رضي الله عنهم می‌باشد. عایشه رضي الله عنه فقط یک دانه خرما در خانه‌اش داشت. ولی آن بانوي تهيد ست را بر خود ترجیح داد.

دوم نشان‌دهنده‌ی فضل و امتیاز کسانی‌ست که با بذل و بخشش و تأمین هزینه‌ها و نیازهای دخترانشان، تعلیم و تربیت آن‌ها با دستورات اسلامی و خوش‌رفتاری با آنان، به آن‌ها نیکی می‌کنند. زیرا آنان، با توجه به ویژگی‌هایی که دارند، به توجه و رسیدگی بیش‌تری نیازمندند.

رسول‌ الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم بر هفت عضو ( پیشانی و بینی ، دو کف دست ، دو زانو ، دو سر انگشتان پا )سجده می بردند و هنگام سجده انگشتان پای خود را روبه قبله میکرد ( و پاشنه هارا به هم نزدیک میکرد ) و در رکعت دوم برای تشهد می نشست بر پای چپ خویش می نشست و پای راست را ایستاده نگه می داشت ( انگشتان پا روبه قبله) بدان افتراش میگویند  و برای رکعت چهارم پای چپ خویش را زیر پای راست پهن و نیشمنگاهش بر روی زمین که به آن تورک می گویند ، می نشست و تشهد میخواندند . 
( بخاری / ۸۲۸)

سَمِعْتُ النَّوَّاسَ، بْنَ سَمْعَانَ الْكِلاَبِيَّ يَقُولُ سَمِعْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ يُؤْتَى بِالْقُرْآنِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَأَهْلِهِ الَّذِينَ كَانُوا يَعْمَلُونَ بِهِ تَقْدُمُهُ سُورَةُ الْبَقَرَةِ وَآلُ عِمْرَانَ ‏
مسلم(۸۰۵)

از نوّاس بن سمعان رضی الله عنه روایت است که از رسول الله صلى الله عليه وسلم شنيدم که فرمود: روز قيامت قرآن و اهل آن که در دنيا به آن عمل می کردند، آورده می شوند و سوره های بقره و آل عمران پيشاپيشِ آن قرار دارند و از خوانندگان خويش دفاع می کنند.

در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم قرائت قرآن را مقید به عمل بدان ذکر می کند. چون کسانی که قرآن می خوانند به دو قسمت تقسیم می شوند: کسانی که به قرآن عمل نمی کنند و به اخبار آن ایمان نمی آورند و به احکام آن عمل نمی کنند قرآن حجتی علیه اینان می باشد. و کسانی که به اخبار آن ایمان می آورند و آن را تصدیق نموده و به احکام آن عمل می کنند. قرآن برای اینان حجتی است که در روز قیامت از آنها دفاع می کند. و این یعنی مهمترین مساله در مورد قرآن عمل به آن می باشد.
و این کلام الهی موید این مساله می باشد که می فرماید:
«كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ»
(سوره ص ۲۹)
کتابی است پر برکت که بر تو نازل کردیم تا [مردم] در آیاتش به دقت بیندیشند و خردمندان پند گیرند».
لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ
یعنی معانی آن را بفهمند.
وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ
یعنی بدان عمل کنند. و از این جهت عمل بعد از تدبر ذکر شده، چون عمل بدون تدبر امکان ندارد. و با تدبر است که علم حاصل می شود و عمل، فرع علم می باشد.
مهم این است که فایده ی نزول قرآن، تلاوت، عمل به آن، ایمان آوردن به اخبار آن، عمل به احکام آن، ادای اوامر و دوری از نواهی آن می باشد. و در این صورت است که قرآن در قیامت از اصحابش دفاع می کند.

عن أبي مسعودٍ عُقبةَ بنِ عمرٍو البدريِّ الأنصاريِّ رضي الله عنه قال: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «يَؤُمُّ الْقَوْمَ أَقْرَؤهُمْ لِكتَابِ اللَّه، فَإِنْ كَانُوا في الْقِراءَةِ سَواء، فَأَعْلَمُهُمْ بِالسُّنَّةِ، فَإِنْ كَانُوا في السُّنَّةِ سَوَاء، فَأَقْدمُهُمْ هِجْرَةً، فَإِنْ كانُوا في الهِجْرَةِ سَوَاء، فَأَقْدَمُهُمْ سِنًّا وَلا يَؤُمَّنَّ الرَّجُلُ الرَّجُلَ في سُلْطَانِه، وَلا يَقْعُدُ في بيْتِهِ على تَكْرِمتِهِ إِلاَّ بِإِذْنِهِ»
مسلم(۶۷۳)

از ابومسعود، عقبه بن عمرو بدری انصاری رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «کسی برای مردم امامت دهد که کتاب‌الله را بهتر قرائت می‌کند و اگر در قرائت قرآن، برابر بودند، هر یک از آن‌ها که نسبت به سنت، داناتر است، پیش‌نماز شود؛ و اگر در دانش سنت مساوی بودند، کسی که زودتر هجرت نموده است، امامت نماید و اگر در هجرت برابر بودند، مسن‌ترین آن‌ها امامت کند؛ و هیچ‌کس در محدوده‌ی تحت اختیارِ شخصی دیگر، برای او امامت نکند و هیچ‌کس در خانه‌ی کسی جز به اجازه‌ی او در محلّ مخصوص صاحب‌خانه ننشیند»

این، نشان می‌دهد که ابتدا کسی که دانش بیش‌تری نسبت به کتاب الله دارد، امامت می‌دهد و سپس داناترین فرد نسبت به سنت رسول‌الله صلى الله عليه و سلم . یعنی بهترین و برترین فرد، در امور دینی مردم بر دیگران، مقدم است. لذا به ترتیبی که ذکر شد، هرکس برتر و داناتر باشد، پیش‌نماز می‌شود. البته این حکم، درباره‌ی مساجد یا موقعیت‌هایی‌ست که امامِ مشخصی ندارند. اما در مساجدی که امام مشخصی دارند، امام مسجد، خود امامت می‌دهد؛ گرچه در میان مردم (نمازگزاران) افرادی یافت شوند که صلاحیت علمی بیش‌تری داشته باشند؛ زیرا رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «و هیچ‌کس در محدوده‌ی تحت اختیارِ شخصی دیگر، برای او امامت نکند». لذا مسجدی که امام مشخصی دارد، جزو همین محدوده به‌شمار می‌آید.

عن أَبي العباسِ سهلِ بنِ سعدٍ الساعِدِيِّ رضي الله عنه قال: مرَّ رجُلٌ على النَّبيِّ صلى الله عليه و سلم فقالَ لرجُلٍ عِنْدهُ جالس: «مَا رَأَيُكَ فِي هَذَا؟» فقال: رَجُلٌ مِنْ أَشْرافِ النَّاسِ هذا وَاللَّهِ حَريٌّ إِنْ خَطَب أَنْ يُنْكَحَ وَإِنْ شَفَع أَنْ يُشَفَّع. فَسَكَتَ رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم ، ثُمَّ مَرَّ رَجُلٌ آخَر، فقال له رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم : «مَا رأُيُكَ فِي هَذَا؟» فقال: يا رسولَ الله هذا رَجُلٌ مِنْ فُقَرَاءِالْمُسْلِمِين، هذَا حريٌّ إِنْ خطَب أَنْ لا يُنْكَح، وَإِنْ شَفَع أَنْ لا يُشَفَّعَ، وَإِنْ قَالَ أَنْ لا يُسْمع لِقَوْلِه. فقال رسولُ الله صلى الله عليه و سلم : «هَذَا خَيْرٌ منْ مِلءِ الأَرْضِ مِثْلَ هذَا»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۶۴۴۷)

از ابوالعباس، سهل بن سعد ساعدی رضي الله عنه روایت است که مردی از کنار رسول‌الله صلى الله عليه و سلم گذشت. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم به شخصی که در کنارِ ایشان نشسته بود، فرمود: «نظرت درباره‌ی این مرد چیست؟» پاسخ داد: مردی از اشراف مردم است به الله سوگند، واقعیت، این‎ست که اگر خواستگاری کند، می‌پذیرند و اگر سفارشی نماید، سفارش او قبول می‌شود. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم سکوت فرمود. سپس مردی دیگر عبور کرد. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم دوباره پرسید: «نظرت درباره‌ی این مرد چیست؟» گفت: مسلمانِ فقیری‌ست که اگر خواستگاری کند، به او زن نمی‌دهند و اگر سفارش کند، سفارش او قبول نمی‌شود و اگر سخنی بگوید، به سخنش گوش نمی‌دهند. آن‌گاه رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «اگر تمام زمین، آکنده از مردانی مانند مرد نخست باشد، این مرد، از همه‌ی آنان بهتر است»

یعنی چنین شخصی، به مراتب، نزد الله عزوجل ، از جمعیتی که تمام زمین را پر کنند و دارای جاه و مقام باشند، بهتر است. زیرا الله عزوجل به پست و مقام افراد و به مال و نسب، و شکل و قیافه‌ی آن‌ها و یا به مرکب و مسکنِ آنان نگاه نمی‌کند؛ بلکه به اعمال و قلوب آنان می‌نگرد. اگر قلبِ نیک و سالمی داشته باشند که آکنده از محبت و انابت به سوی الله‌ است و از یادِ او غافل نباشند و از او بترسند و همواره به سوی او روی بیاورند و مطابق دستورهای الهی عمل کنند، نزد الله عزوجل گرامی و ارجمند خواهند بود؛ چنین کسانی، نزد الله، حرمت و آبرو دارند و اگر به نام الله سوگند بخورند، سوگندشان را تحقق می‌بخشد.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏عَلَى أَنْقَابِ الْمَدِينَةِ مَلاَئِكَةٌ لاَ يَدْخُلُهَا الطَّاعُونُ وَلاَ الدَّجَّالُ
مسلم(۱۳۷۹) بخاری(۷۱۳۳)
ترمذی(۲۲۴۲)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند : «بر راه های ورودی مدينه ملائکه ای قرار دارند كه مانع ورود طاعون و دجال به آن می شوند»

در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم یکی از فضایل مدینه منوره را ذکر می کند؛ اینکه: در ورودی ها و راه های مدینه ملائکه ای مقرر شده که از این شهر نگهبانی می کنند، در نتیجه طاعون همان وبا است که با سرعت منتشر می شود و مرگ سریع و گسترده را در پی دارد و دجال وارد آن نمی شوند.

عن أَنسٍ رضي الله عنه عَنِ النبي صلى الله عليه و سلم قال: «لا يُؤْمِنُ أَحدُكُمْ حتَّى يُحِبَّ لأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ»
[متفقٌ عليه]

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «ایمان هیچ‌یک از شما کامل نیست تا آن‌که هرچه برای خود می‌پسندد، برای برادر مسلمان خود نیز بپسندد»

بنابراین بر هر یک از ما واجب است که نفس خود را بر این ویژگی‌ِ نیکو، پرورش دهیم و هرچه برای خود می‌پسندیم، برای برادران خویش هم بپسندیم تا ایمانی کامل راستین داشته باشیم. در حدیثی صحیح آمده که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است:

«مَنْ أحبَّ أن يُزَحْزحَ عن النَّار، ويُدْخَل الجنَّة، فلتَأتِهِ منِيَّتُهُ وهُوَ يُؤمِنُ باللهِ واليَوْمِ الآخِر، وَلْيَأتِ إلى النَّاسِ الّذي يُحِبُّ أنْ يُؤْتَى إليْهِ»
مسلم(۱۸۴۴)

به‌نقل از عبدالله بن عمرو بن عاص رضي الله عنه ] یعنی: «هرکس دوست دارد که از دوزخ دور، و وارد بهشت شود، باید در زمانی که مرگش فرا می‌رسد، به الله و آخرت ایمان داشته باشد و باید با مردم به‌گونه‌ای رفتار کند که دوست دارد با خودش همان‌طور رفتار شود»

این حدیث، دو بخش دارد: بخش اول، به حقوق الله تصریح می‌کند و بخش دوم به حقوق مردم.

عَن انس‌رضی‌الله‌ قال: قال رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم : «انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا». فقَالَ رَجُلٌ: يَا رسول الله أَنْصرهُ إِذَا كَانَ مَظلُومًا أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ ظَالِماً كَيْفَ أَنْصُرُه؟ قال: «تَحْجُزُهُ أَوْ تَمْنعُهُ مِنَ الظُّلْمِ فَإِنَّ ذلِك نَصْرُهُ»
بخاری(۶۹۵۲)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «برادرت را یاری کن، چه ظالم باشد و چه مظلوم». شخصی، پرسید: ای رسول‌ الله! اگر مظلوم باشد، او را یاری می‌کنم؛ ولی اگر ظالم باشد، چگونه یاری‌اش نمایم؟ فرمود: «بدین‌سان که او را از ظلم و ستم باز داری؛ این، یاری دادن به اوست».

این حدیث، بیان‌گر وجوب کمک کردن به
مظلوم، و نیز وجوب کمک کردن به ظالم، به همان صورتی‌ست که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بیان فرموده است

عن جُنْدِبِ بن عبد الله رضي الله عنه قال: قال رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم :«مَنْ صَلَّى صَلاةَ الصُّبحِ فَهُوَ فِي ذِمةِ الله فَلا يطْلُبنَّكُمُ اللَّهُ مِنْ ذِمَّتِهِ بِشَيْءٍ، فَإِنَّهُ منْ يَطْلُبْهُ مِنْ ذِمَّتِهِ بِشَيْءٍ يُدرِكْه، ثُمَّ يكُبُّهُ عَلَى وجْهِهِ في نَارِ جَهَنَّم»
مسلم(۶۵۷)

از جندب بن عبدالله رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هرکس نماز صبح را بخواند، در پناه و حمایتِ الله است. پس مواظب باشید که الله، درباره‌ی عهد و پیمان خویش با چنین بنده‌ای، چیزی از شما مطالبه نکند؛ زیرا هرکس در این‌باره‌ از سوی الله مؤاخذه شود، راه فرار ندارد و سپس الله متعال، او را بر چهره‌اش در آتش دوزخ می‌اندازد.

بسیاری از مردم، هنگام نماز صبح خوابیده‌اند. یعنی وقت نماز صبح، زمانی فرا می‌رسد که بیش‌ترِ مردم، در خواب به سر می‌برند و از این‌رو منافقان برای خواندن این نماز، تنبلی می‌کنند.

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است:

«أَثْقَلُ الصَّلاةِ عَلَى الْمُنَافِقِينَ صَلاةُ الْعِشَاءِ وَصَلاةُ الْفَجْرِ، وَلَوْ يَعْلَمُونَ مَا فِيهِمَا لَأَتَوْهُمَا وَلَوْ حَبْوًا»
صحیح الجامع(۶۳۴۴)

«دشوارترین نمازها برای منافقان، نماز عشاء و نماز صبح است. و اگر می‌دانستند که چه پاداش بزرگی در این دو نماز نهفته است، بر روی زمین می‌خزیدند و در این دو نماز شرکت می‌کردند»

عن أَبي هُريْرَةَ رضي الله عنه قال: قبَّل النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم الْحسنَ ابن عَليٍّ رضي الله عنهما، وَعِنْدَهُ الأَقْرعُ بْنُ حَابِس، فقال الأَقْرَع: إِنَّ لِي عَشرةً مِنَ الْولَدِ ما قَبَّلتُ مِنْهُمْ أَحدًا فنَظَر إِلَيْهِ رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم فقال: «مَن لا يَرْحمْ لا يُرْحَمْ»
[متفقٌ عليه
بخاری(۵۹۹۷)و مسلم(۲۳۱۸)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه و سلم حسن بن علی رضي الله عنه را بوسید. اقرع بن حابس که نزد رسول الله صلى الله عليه و سلم بود، گفت: من، ده فرزند دارم و هیچ‌یک از آن‌ها را نبوسیده‌ام. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم به او نگاه کرد و فرمود: «کسی که رحم نکند، مورد رحمت قرار نمی‌گیرد»


این حدیث بیان‌گر این است که باید با کودکان، مهربان باشیم و با آن‌ها مدارا کنیم. و این، سببِ برخورداری از رحمت الله عزوجل خواهد بود. امید است که الله متعال، همه‌ی ما را مشمول لطف و رحمت و احسان خویش قرار دهد

عن ابنِ عمرَ رضي الله عنهما قال قال رسولُ‌الله صلى الله عليه و سلم : «لَنْ يَزَالَ الْمُؤمِنُ فِي فُسْحَةٍ مِنْ دِينِهِ مَا لَمْ يُصِبْ دَماً حَراماً»
بخاری(۶۸۶۲)

از ابن‌عمر رضی‌الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «مؤمن، همواره از وسعت دینش برخوردار است تا زمانی که خونی را به‌ناحق نریزد»


این حدیث نشان می‌دهد که گناه قتل نفس، گناهِ بسیار بزرگی‌ست و درباره‌ی قاتل، بیمِ آن می‌رود که از دین، خارج شود.
قتل نفس و ریختن خون حرام، یکی از گناهان کبیره است. ولی اگر قاتل توبه کند، آیا توبه‌اش پذیرفته می‌شود یا خیر؟ دیدگاه جمهور علما، این است که توبه‌اش قبول می‌شود.

زیرا الله عزوجل فرموده است:
‍﴿وَٱلَّذِينَ لَا يَدۡعُونَ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ وَلَا يَقۡتُلُونَ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّ وَلَا يَزۡنُونَۚ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ يَلۡقَ أَثَامٗا (٦٨)
يُضَٰعَفۡ لَهُ ٱلۡعَذَابُ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَيَخۡلُدۡ فِيهِۦ مُهَانًا(٦٩)
إِلَّا مَن تَابَ وَءَامَنَ وَعَمِلَ عَمَلٗا صَٰلِحٗا فَأُوْلَٰٓئِكَ يُبَدِّلُ ٱللَّهُ سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ حَسَنَٰتٖۗ
الفرقان (٦٨،٧٠)

و آنان كه معبودی جز الله را نمى‏پرستند، و كسى را كه الله، خونش را حرام كرده است، جز به‏حق نمى‏كشند و زنا نمى‏كنند. و كسى که مرتکب اين (اعمال) شود، مجازات سختى خواهد دید. روز قيامت عذابش دو چندان مى‏شود، و با ذلت و خوارى برای همیشه در آن مى‏ماند. مگر آنان كه توبه كنند و ايمان بیاورند و كار شايسته انجام دهند كه الله، بدى‏هايشان را به نیکی‏ تبديل مى‏كند.

عَن أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ، قَالَ قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم ‏ "‏ الْبُزَاقُ فِي الْمَسْجِدِ خَطِيئَةٌ، وَكَفَّارَتُهَا دَفْنُهَا
بخاری(۴۱۵) مسلم(۵۵۲)
ابوداود(۴۷۵)ترمذی(۵۷۲)
نسائی(۷۲۳)

از انس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: انداختن آب دهان در مسجد گناه است؛ و كفاره ی آن، دفن كردن و از بين بردن آن است.

انداختن بزاق به هیچ وجه برای مسلمان جایز نیست آب دهانش را در مسجد بیندازد، زیرا این کار توهین به خانه های الله و کثیف کردن و آلوده نمودن آن است. بلکه باید مساجد را از هر آنچه موجب کثیف شدن و نجاست آن می شود مصون داشت، زیرا این کار از مصادیق تعظیم و بزرگداشت شعائر الهی است، چنانکه الله متعال می فرماید:
 وَمَنْ يُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ
الحج (۳۰)
و هرکس [مُحرّمات و] مقررات الهی را بزرگ بدارد، این [کار] نزد پروردگارش برای او بهتر است.
چنانکه در صحیح مسلم آمده که از ابوذر رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: 
عُرِضَتْ عَلَيَّ أعْمالُ أُمَّتي حسَنُهَا وسيِّئُهَا، فوجَدْتُ في مَحاسِنِ أعْمالِهَا الأذَى يُماطُ عن الطَّرِيق، وَوجَدْتُ في مَساوَىءِ أعْمالِها النُّخَاعَةُ تَكُونُ فِي المَسْجِدِ لاَ تُدْفَنُ اعمال نيک و بدِ امتم به من نشان داده شد ديدم که برداشتن خار و خاشاک (و ديگر چيزهای آزاردهنده) از سر راه ها، جزو اعمال نيک امتم می باشد و آب دهان که در مسجد می اندازند و زير خاک نمی کنند، جزو اعمال بدشان است.

عن أَنس رضي الله عنه قال: كُنتُ أَمْشِي مَعَ رسول اللَّه صلى الله عليه و سلم وعليه بُردٌ نَجْرَانِيٌّ غلِيظُ الحَاشِيةِ، فأَدركَهُ أَعْرَابِيٌّ، فَجَبَذَهُ بِرِدَائِهِ جَبْذَةً شَديدَةً، فَنظرتُ إلى صَفحةِ عاتِقِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم وقَد أَثَّرَتْ بِها حَاشِيةُ الرِّداءِ مِنْ شِدَّةِ جَبذَتِهِ، ثُمَّ قال: يَا مُحَمَّدُ مُرْ لِي مِن مالِ اللَّهِ الذي عِندَك. فالتَفَتَ إِلَيْه، فضحِك، ثُمَّ أَمر لَهُ بعَطَاء
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۱۴۹) ومسلم(۱۰۵۷)

از انس رضي الله عنه روایت است که با رسول‌الله صلى الله عليه و سلم قدم می‌زدم و ایشان روپوشی نجرانی بر تن داشت که دارای حاشیه‌ای ضخیم بود. صحرانشینی به ایشان رسید و روپوش رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را گرفت و آن را سخت کشید
به گردن رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نگاه کردم، اثرِ حاشیه‌ی ردا(روپوش) را که به‌شدت کشیده شده شده بود، روی گردنِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم دیدم. سپس آن مرد گفت: ای محمد! دستور بده از مالِ الله که نزدِ توست، به من هم بدهند. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نگاهی به او انداخت، تبسم کرد و دستور داد که چیزی به او ببخشند.

حال اگر کسی با ما چنین برخوردی بکند، چه می‌کنیم؟ حداقل ناسزا یا اینکه کتکش می‌زنیم. الله متعال درباره‌ی رسول‌الله صلى الله عليه و سلم می‌فرماید: ‍
﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ﴾
[القلم: ٤]
و بی‌گمان تو، بر اخلاق بزرگی قرار داری. این از اخلاق سترگ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم بود که به آن مرد نگاه کرد، تبسمی فرمود و چیزی به او بخشید.
پس شایسته است که انسان صبر و حوصله داشته باشد و وقتی مردم خشمگین می‌شود، او کوتاه بیاید.

لذا چه خوب است که انسان همانند رسول‌الله صلى الله عليه و سلم همواره در رفتار و منشِ خویش، نرم‌خوی و بردبار باشد. و الگو قرار بدهیم بر اخلاق و صبر و بردباری.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ اتَّقُوا اللَّعَّانَيْنِ ‏قَالُوا وَمَا اللَّعَّانَانِ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الَّذِي يَتَخَلَّى فِي طَرِيقِ النَّاسِ أَوْ فِي ظِلِّهِم
مسلم(۲۶۹) ابو داود(۲۵)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: از دو کاری که باعث لعنت انسان می شوند، پرهيز کنيد. صحابه پرسيدند: آن دو کار کدامند؟ فرمود: قضای حاجت بر سر راه يا در سايه های مردم.

از دو کاری که لعنت مردم را جلب نموده و به دنبال دارد، پرهیز کنید. زیرا هرکس مرتکب این دو کار شود ناسزا گفته شده و لعنت می شود. یعنی معمولا مردم چنین افرادی را لعنت می کنند. و سبب لعن است.

عَنْ أُمِّ المُؤْمِنِينَ أُمِّ سَلَمَة هِنْدٍ بنتِ أَبِي أُمَيَّةَ حُذيْفَةَ رضي الله عنها ، عَنِ النبي صلى الله عليه و سلم أنَّهُ قال: «إِنَّهُ يُسْتَعْملُ عَليْكُمْ أُمَراءُ فَتَعْرِفُونَ وتنُكِرُونَ فَمِنْ كَرِه فقَدْ بَرِىءَ وَمَنْ أَنْكَرَ فَقَدْ سَلِم، وَلَكِنْ منْ رَضِيَ وَتَابَعَ» قالوا: يا رَسُولَ الله أَلاَ نُقَاتِلُهُم؟ قال: «لاَ، مَا أَقَامُوا فِيكُمْ الصَّلاَةَ»
مسلم(۱۸۵۴)

مادر مؤمنان، ام‌سلمه، هند دختر ابوامیه حذیفه رضي الله عنه روایت کرده که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرموده است: «فرمانروایانی بر شما گماشته خواهند شد که برخی از اعمالشان را نیک (و موافق شرع) می‌بینید و برخی از اعمالشان را ناپسند (و مخالف شرع). پس هرکس آن را بد بداند، از گناهش پاک و بری‌ست و هرکس، (به‌اندازه‌ی توانایی‌اش) با آن مخالفت کند، از آن سالم مانده است. ولی کسی که از عمل ناپسندشان راضی باشد و از آن‌ها پیروی کند (مانندِ آنان، گنه‌کار می‌شود). صحابه رضي الله عنهم گفتند: آیا با آن‌ها نجنگیم؟ فرمود: خیر تا زمانی که در میان شما نماز را برپا می‌دارند».

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از روی کار آمدن مسؤولان و فرمانروایانی خبر داده است که حدود و شریعت الهی را آن‌گونه که باید و شاید، رعایت نمی‌کنند. این‌ها، همان کارگزاران انتصابی از سوی حاکمی هستند که مسلمانان با او بیعت کرده‌اند و به حکومتش تن داده‌اند؛ لذا هرکس اعمالشان را ناپسند بداند یا در حد توانایی خود با اعمال زشتشان مخالفت کند، از گناه و معصیت، پاک و سالم می‌ماند. و هرکس به اعمال ناپسند آن‌ها راضی شود یا از آنان پیروی کند، همانند آن‌ها گنه‌کار می‌گردد.

عن أَبي هريرة رضي الله عنه أنَّ رسولَ‌الله صلى الله عليه و سلم قال: «آيَةُ المُنَافِقِ ثَلاثٌ: إِذَا حَدَّثَ كَذَب، وَإِذَا وَعَدَ أَخْلَف، وإِذَا اؤْتُمِنَ خَانَ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۳)و صحیح مسلم(۵۹)
وفي رواية : «وَإِنْ صَامَ وَصَلَّى وزعَمَ أَنَّهُ مُسْلِمٌ»

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: (نشانه‌‌ی منافق)، سه چیز است. هنگام سخن گفتن، دروغ می‌گوید؛ و چون وعده می‌دهد، خُلف وعده می‌کند و هرگاه امانتی به او بسپارند، در امانت، خیانت می‌نماید. در روایت دیگری آمده است: «هرچند روزه بگیرد، و نماز بخواند و خود را مسلمان بپندارند»


منافق به کسی اطلاق می‌شود که هرچند اظهار نیکی می‌کند، اما باطنِ بدی دارد. مانند کسی که به‌ظاهر ادعای مسلمانی می‌کند، ولی در باطنش کافر است. واژه‌ی (نفاق) یا (منافق) در اصل برگرفته از کلمه‌ی (نافقاء الیربوع) می‌باشد که به معنای (موش صحرایی) است. موش صحرایی، سوراخی در زمین حفر می‌کند و علاوه بر سوراخ یا دربِ اصلی که برای لانه‌اش می‌کَنَد، سوراخ دیگری هم برای خروج اضطراری حفر می‌کند که دیده نمی‌شود و هنگامی که احساس خطر می‌نماید، با سرش به این دربِ مخفی می‌زند و فرار می‌کند. منافق نیز همین‌گونه است. از این‌رو اظهار نیکی می‌نماید، ولی باطنِ بدی دارد یا به‌ظاهر، مسلمان است و در باطن، کافر

عن أنس رضي الله عنه عَن رسولِ الله صلى الله عليه و سلم قال: «يتْبعُ الميْتَ ثلاثَةٌ: أهلُهُ ومالُه وعمَلُه، فيرْجِع اثنانِ ويبْقَى واحِدٌ: يرجعُ أهلُهُ ومالُهُ، ويبقَى عملُهُ»
[متفق عليه]
بخاری۶۵۱۴) و مسلم(۲۹۶۰)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: سه چیز، مُرده را هم‌راهی می‌کند: خانواده، و مال و عمل او. دو تا از این‌ها بازمی‌گردند و یکی با او می‌ماند: خانواده و مالش برمی‌گردند و عملش با او می‌ماند.

این حدیث، نشان می‌دهد که دنیا، زرق و برقی‌ست و در قبر، با انسان نخواهد بود. مال و فرزندان، زیور زندگی دنیا هستند که سرانجام، انسان را تنها می‌گذارند و بازمی‌گردند. اما فقط عمل انسان است که با او می‌ماند. لذا دوست و هم‌راه وفاداری را برگزینیم که همیشه با ما می‌ماند و هیچ‌گاه ما را تنها نمی‌گذارد. پس بکوشیم اعمال شایسته‌ای انجام دهیم تا هنگامی که در قبر خویش تنها می‌شویم و هیچ‌یک از دوستان و فرزندان و افراد خانواده‌ با ما نیست، انیس و مونس ما باشد.