📝 آنچه در "پیشی گرفتن" بیش از هر چیز جلب توجه می‌کند، دقت و تسلط فیلمساز بر دوربین و خلق فضاست. رونا که دختری است که به نظر می‌رسد نقل مکانش به شهری پرهرح‌ومرج، سریع و پست‌مدرن همچون لندن، چیزی جز بدبیاری برایش نداشته است، حالا قرار است طی سفری اودیسه‌وار به زادگاه و مامن دوران کودکی‌اش، پلی بزند میان خود فعلی و خود پیشینش تا بتواند بر تروما و اندوهش فائق آمده و الکل را ترک کند. این معضل شخصی (اندوه و رنج تروماتیک و ترک الکل) و مسیر مواجهه با آن (کوچ معکوس از لندن پست‌مدرن و تکنولوژی‌زده و به قول خود رونا "پر سروصدا" به مام طبیعت) به خودی خود چالشی در مسیر پیش‌برد داستان بود، اما فیلمساز نه‌تنها آن را با بهره‌گیری ظرافت‌مندانه از فرم و دوربین مدیریت می‌کند، بلکه با مرزگذاری روایت‌های سوبژکتیو در دل خطوط زمانی مختلفی که به صورت غیرگاهنامه‌ای روایت می‌شوند نیز به‌طور مضاعفی خودش را به چالش می‌کشد.
دوربین فهیم اثر، تعادلی درخشان ایجاد می‌کند بین کلوزآپ‌ها و اکسترم کلوزآپ‌ها از چهره مستاصل رونا و لانگ‌شات‌ها و اکسترم لانگ‌شات‌هایی از حضور منزوی و ناچیز او در گستره غمین طبیعت اورکن. از یک سو، روایت سوبژکتیو در پرتو لحظاتی که اینسرت‌ها و کلوزآپ‌ها از چهره رونا با نوعی اعوجاج همراه می‌شود، مخاطب را به دالان تیره و نمور ذهن این دختر الکلی پرتاب می‌کند و از سوی دیگر، لانگ‌شات‌ها و اکسترم‌لانگ‌شات‌هایی که او را تا نقطه‌ای ناچیز و موجودیت محقر در نسبت با طبیعت می‌کاهد نیز بر نسبت او با محیط و انزوای خودخواسته و تنهایی عمیق و تک‌افتادگی‌اش تاکید دارد. نتیجه این تعادل هم‌افزا، گسترش پردازش شخصیتی رونا و ایجاد سمپاتی با مخاطب است. البته که فیلم بی‌ایراد هم نیست و در مواجهه با چنین اثری که نقش کاراکترهای فرعی بر قوس شخصیتی رونا انکارناپذیر است، انتظار پرداخت بهتری به آنان می‌رفت.
انتخاب ساختار غیرخطی روایت، تمهیدی‌ست که مستقیما با وضعیت جسمی-روحی رونا مطابقت دارد. دنیا و وقایع برای این زن الکلی دقیقا با همین اعوجاج و در پرتو همین زمان‌پریشی و مکان‌پریشی می‌گذرد و او را به مرز روان‌پریشی می‌رساند. او مجبور می‌شود به صورت ماتروشکامانندی در عمق بکر طبیعتی که همچون یک جزیره در جزیره در جزیره می‌ماند، از خویشتنش بپیراید و در آن آب کذایی همچون یک سیلک و در حالی که همه‌چیزش را پس پشتش رها کرده است، به نوعی غسل تعمید تن دهد.
اینکه او نهایتا صدای آن یلوه حنایی کذایی را می‌شنود و موهایش را هم حنایی می‌کند، نشانی از پذیرش زندگی تازه و گذار از زندگی پیشینش دارد.
رونا، در آن خلوت غم‌بار و زیر آسمانی که انگار تنهایی‌اش را همدمی می‌داند، به حقیقتی دست می‌یابد که نه در شهر، نه در الکل، و نه در خاطرات گذشته‌اش نیافتش. او در دل طبیعت، در مواجهه با سکوتی که گاهی از هر هیاهویی بلندتر است، درمی‌یابد که شفای زخم‌هایش در پذیرش آن‌هاست، نه در فراموشی یا گریز از آنها.
صدای یلوه حنایی که حالا برایش همچون نوایی از زندگی تازه است، گویی او را به بیداری فرا می‌خواند. موهای حنایی‌اش، همچون شعله‌ای خاموش‌نشدنی، بر سر عهدی تازه می‌درخشند: عهدی با خود، با طبیعت، و با زندگی.
رونا، با آن غسل تعمید در دل آب‌های سرد و درخشش شعله‌گون موهایش، به یادمان می‌آورد که بازگشت، نه به گذشته، که به خود، آغاز سفر تازه‌ای است؛ سفری که نه به سوی مقصد، که به سوی معناست.
شاید رهایی چیزی جز یافتن صدایی نباشد که در هیاهوی جهان گم کرده بودیم...
-مراقب باشید در هیاهوی آثار ۲۰۲۴، این فیلم از دستتان در نرود.
⭐️⭐️⭐️½
📽 The Outrun ²⁰²⁴
👤 Nora Fingscheidt
🆔 @AClockworkMovie
دوربین فهیم اثر، تعادلی درخشان ایجاد می‌کند بین کلوزآپ‌ها و اکسترم کلوزآپ‌ها از چهره مستاصل رونا و لانگ‌شات‌ها و اکسترم لانگ‌شات‌هایی از حضور منزوی و ناچیز او در گستره غمین طبیعت اورکن. از یک سو، روایت سوبژکتیو در پرتو لحظاتی که اینسرت‌ها و کلوزآپ‌ها از چهره رونا با نوعی اعوجاج همراه می‌شود، مخاطب را به دالان تیره و نمور ذهن این دختر الکلی پرتاب می‌کند و از سوی دیگر، لانگ‌شات‌ها و اکسترم‌لانگ‌شات‌هایی که او را تا نقطه‌ای ناچیز و موجودیت محقر در نسبت با طبیعت می‌کاهد نیز بر نسبت او با محیط و انزوای خودخواسته و تنهایی عمیق و تک‌افتادگی‌اش تاکید دارد. نتیجه این تعادل هم‌افزا، گسترش پردازش شخصیتی رونا و ایجاد سمپاتی با مخاطب است. البته که فیلم بی‌ایراد هم نیست و در مواجهه با چنین اثری که نقش کاراکترهای فرعی بر قوس شخصیتی رونا انکارناپذیر است، انتظار پرداخت بهتری به آنان می‌رفت.
انتخاب ساختار غیرخطی روایت، تمهیدی‌ست که مستقیما با وضعیت جسمی-روحی رونا مطابقت دارد. دنیا و وقایع برای این زن الکلی دقیقا با همین اعوجاج و در پرتو همین زمان‌پریشی و مکان‌پریشی می‌گذرد و او را به مرز روان‌پریشی می‌رساند. او مجبور می‌شود به صورت ماتروشکامانندی در عمق بکر طبیعتی که همچون یک جزیره در جزیره در جزیره می‌ماند، از خویشتنش بپیراید و در آن آب کذایی همچون یک سیلک و در حالی که همه‌چیزش را پس پشتش رها کرده است، به نوعی غسل تعمید تن دهد.
اینکه او نهایتا صدای آن یلوه حنایی کذایی را می‌شنود و موهایش را هم حنایی می‌کند، نشانی از پذیرش زندگی تازه و گذار از زندگی پیشینش دارد.
رونا، در آن خلوت غم‌بار و زیر آسمانی که انگار تنهایی‌اش را همدمی می‌داند، به حقیقتی دست می‌یابد که نه در شهر، نه در الکل، و نه در خاطرات گذشته‌اش نیافتش. او در دل طبیعت، در مواجهه با سکوتی که گاهی از هر هیاهویی بلندتر است، درمی‌یابد که شفای زخم‌هایش در پذیرش آن‌هاست، نه در فراموشی یا گریز از آنها.
صدای یلوه حنایی که حالا برایش همچون نوایی از زندگی تازه است، گویی او را به بیداری فرا می‌خواند. موهای حنایی‌اش، همچون شعله‌ای خاموش‌نشدنی، بر سر عهدی تازه می‌درخشند: عهدی با خود، با طبیعت، و با زندگی.
رونا، با آن غسل تعمید در دل آب‌های سرد و درخشش شعله‌گون موهایش، به یادمان می‌آورد که بازگشت، نه به گذشته، که به خود، آغاز سفر تازه‌ای است؛ سفری که نه به سوی مقصد، که به سوی معناست.
شاید رهایی چیزی جز یافتن صدایی نباشد که در هیاهوی جهان گم کرده بودیم...
-مراقب باشید در هیاهوی آثار ۲۰۲۴، این فیلم از دستتان در نرود.
⭐️⭐️⭐️½
📽 The Outrun ²⁰²⁴
👤 Nora Fingscheidt
🆔 @AClockworkMovie
