o It is also needed for creating better infrastructure, expansion of health workforce and provision of essential drugs free of cost.
o In this context, National Health Policy 2017 proposes a government expenditure of 2.5% of by 2025. This should become a reality.
Human resource for health: Increasing human resources in the health system is very critical. A national human resource institute for health may be set up for addressing all issues comprehensively in terms of policy guidance and mechanisms.
o A comprehensive national policy for human resources is essential to achieve universal health care in India.
CONCLUSION
The priorities should be changed taking into consideration the health problems affecting the marginalized people and the vulnerable sections of the society.
The situation demands concerted action from the national and state governments, civil society organizations, People’s Health Movements and other concerned groups and movements to radically alter the way the health services are organized and funded.
ઉત્તર પ્રારૂપ:
આઝાદી પછી ભારતમાં પ્રાથમિક, ગૌણ અને તૃતીય આરોગ્ય સંભાળ સેવાઓના સ્વરૂપમાં મૂળભૂત આરોગ્ય માળખામાં ઘણો સુધારો થયો છે. તે તેની હોસ્પિટલો અને દવાખાનાઓ, ડોકટરો, આરોગ્ય સંભાળ કાર્યકરો, પરીક્ષણ પ્રયોગશાળાઓ વગેરેની વધેલી સંખ્યામાં પ્રતિબિંબિત થાય છે.
આરોગ્ય સેવાઓમાં ભારતની અસાધારણ સફળતાનો અંદાજ છેલ્લા 70 વિષમ વર્ષોમાં હાંસલ કરેલા વિવિધ સીમાચિહ્નો જોઈને લગાવી શકાય છે.
o સૂચકાંકો જેમ કે માતૃ મૃત્યુ ગુણોત્તર (2020 માં 1 લાખ દીઠ MMR- આશરે 140), બાળ મૃત્યુ દર (IMR - 1951 માં 183 થી 2020 માં 32 પ્રતિ 1000), આયુષ્ય (1951 માં 33 વર્ષ અને ~20 માં ~ 70) મોટો સુધારો દર્શાવે છે.
o મેલેરિયા, ટ્યુબરક્યુલોસિસ, શીતળા, રક્તપિત્ત, પોલિયો અને એઇડ્સ વગેરે જેવા ચેપી રોગોને કાબૂમાં લેવામાં ભારતને ઘણી હદે સફળતા મળી છે.
o માતાઓ અને બાળકોનું સાર્વત્રિક રસીકરણ પ્રાપ્ત થયું છે.
ભારતની આરોગ્ય સેવા વિતરણમાં અવરોધો:
હેલ્થકેર ઈન્ફ્રાસ્ટ્રક્ચરમાં ગાબડાં: આરોગ્ય સંભાળની સાર્વત્રિક ઍક્સેસ પ્રદાન કરવા માટે અમારે સ્વાસ્થ્ય ઈન્ફ્રાસ્ટ્રક્ચરની ખામીઓ પૂરી કરવાની જરૂર છે.
o જો ખાનગી આરોગ્યસંભાળ ભારતની લગભગ 70% વસ્તીને પૂરી કરે છે તો પણ હજુ પણ આરોગ્ય સંભાળ સુવિધાઓના ખૂબ નીચા સ્તર છે- દા.ત. દેશમાં 1,000 લોકો દીઠ 1.3 હોસ્પિટલ બેડ.
અપર્યાપ્ત જાહેર ભંડોળ: ભારતમાં જાહેર આરોગ્ય ખર્ચ હજુ પણ ખૂબ જ ઓછો છે, જે GDPના માત્ર એક ટકા કરતાં થોડો વધારે છે.
ખિસ્સા બહારના ઊંચા ખર્ચ: ભારતમાં ગરીબી એ વાસ્તવિક સમસ્યા છે જ્યાં ત્રણ ચોથા ભાગની વસ્તી નીચે અથવા નિર્વાહના સ્તરે રહે છે.
o આવી સ્થિતિમાં 80 ટકાથી વધુ એમ્બ્યુલેટરી કેર આઉટ ઓફ પોકેટ ખર્ચ દ્વારા આધારભૂત છે. અને ઘણા લોકો ગરીબી અને દેવામાં ડૂબી જાય છે.
કુશળ કર્મચારીઓની તીવ્ર અછત: ચેપી અને બિન-સંચારી રોગોના બમણા બોજને કારણે, ભારતમાં ડોકટરોની સંખ્યા લગભગ બમણી, નર્સોની સંખ્યા ત્રણ ગણી અને પેરામેડિક અને સહાયક સ્ટાફની સંખ્યા ચાર ગણી જરૂર પડશે.
o જો કે, અમે હજુ પણ WHO બેન્ચમાર્ક (1 ડૉક્ટર/1000)થી ઘણા પાછળ છીએ અને હાલમાં દેશમાં 1,000 લોકો દીઠ લગભગ 0.65 ડૉક્ટરો અને 1.3 નર્સો છે.
અન્ય કેટલીક અડચણો: દવાઓની ઉપલબ્ધતા, અદ્યતન લેબોરેટરી સુવિધાઓ અને સાધનોનો અભાવ, આરોગ્ય સંભાળ માટે નબળી ડિલિવરી પદ્ધતિ સાથે ગંભીર રીતે અવરોધિત આરોગ્ય કર્મચારીઓ પણ ભારતીય આરોગ્યસંભાળ પ્રણાલીની અડચણો છે.
આ અવરોધોને દૂર કરવા માટે કેટલાક પગલાં લેવા જોઈએ:
યુનિવર્સલ હેલ્થ કવરેજ (UHC): તેની સરળ વ્યાખ્યામાં UHC નો અર્થ છે નાણાકીય બોજ લાદ્યા વિના, બધા માટે ગુણવત્તાયુક્ત, અસરકારક અને સસ્તું આરોગ્ય સેવાઓની ઍક્સેસ.
o સારા સ્વાસ્થ્ય માટેના અવરોધોને દૂર કરવા અને ગુણવત્તાયુક્ત, પોષણક્ષમ સંભાળની પહોંચને વિસ્તૃત કરવાના માર્ગ તરીકે સરકારે UHCને સંસ્થાકીય બનાવવું જોઈએ.
o UHC મોડેલમાં, તમામ નાગરિકો આરોગ્યસંભાળ સેવાઓના વ્યાપક પેકેજ માટે હકદાર હોવા જોઈએ, અને તેમની પાસે ચૂકવણી કર્યા વિના, હક તરીકે ડાયગ્નોસ્ટિક્સ, દવા, રસી અથવા શસ્ત્રક્રિયા જેવી સેવાઓ મેળવવા માટે જાહેર આરોગ્ય અને માન્યતા પ્રાપ્ત ખાનગી સુવિધાઓની ઍક્સેસ હોવી જોઈએ. ઉપયોગ બિંદુ.
પ્રાથમિક આરોગ્ય સંભાળને મજબૂત બનાવવી: પ્રાથમિક આરોગ્ય સંભાળને પ્રાથમિકતા આપવી જોઈએ, કારણ કે તે વિશાળ બહુમતીની સૌથી મોટી જરૂરિયાત છે અને, જો અસરકારક રીતે પહોંચાડવામાં આવે તો, ગૌણ અને તૃતીય સંભાળની માંગમાં નોંધપાત્ર ઘટાડો કરશે.
