" هوشنگ ابتهاج "

‌
بسوخت جان من این دیده‌ی جمال پرست
ز دست رفت دل هرزه‌گرد حال پرست
‌
چگونه زین همه حسرت بود امید نجات
مرا که هست همین چشم ِ خط و خال پرست
‌
نوازش نـَـفَـست با من است در همه حال
چه می‌گریزی از این شاعر محال پرست
‌
شبی خیال تو از دشت خواب من بگذشت
دگر به خواب نرفت این دل خیال پرست
‌
شکوه حزن تو را نازم ای بهار ملول
که الفتی‌ست تو را با من ملال پرست
‌‌
بهار من به خموشی کنار سایه گذشت
چمن سپرده به مرغان قیل و قال پرست
‌‌
#فریدون_مشیری
با یاد سفری با #هوشنگ_ابتهاج

@hoshang_ebtehhaj

ابری آهسته به چشمم لغزید!
@hoshang_ebtehhaj

صنما
گر بدی
و گر نیکی
تو
شبی
بی چراغ
تاریکی ...

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

.
دیدم و می آمد از مقابل من دوش
خنده تلخی نهاده بر لب پر نوش
آه کز آن خنده آشکار شکفتم
بنگر رفتم دگر ز دست تو رفتم
ناله فرو ماند در پس لب خاموش
غم زده چون ماهتاب آخر پاییز
دوخته بر روی من نگاه غم انگیز
دیگر در خنده اش امید و صفا نیست
راحت جان نیست عشق نیست وفا نیست
دیگر این خنده نیست نغز و دلاویز
می نگرم در خیال و می شنوم باز
می رود و می دهد به گوش من آواز
بنگر رفتم دگر ز دست تو رفتم

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

تصنیف غریبانه از غزل زیبای استاد ابتهاج
با صدای همایون شجریان تقدیم شما همراهان گرامی

@hoshang_ebtehhaj 🌹🌹🌹

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله این کهنه کمان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردیست در این سینه که همزاد جهان است

از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند
یارب چقدر فاصله ی دست و زبان است

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کن افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی است که اندر قدم راهروان است


#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

ذاتِ این عبارت محرمانه‌ست ...

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

ندیدی تو آن درد بیدادگر
پسر غرق خون روی دست پدر

از آن نعرهٔ درد و فریاد کین
بلرزد دل کوه و پشت زمین

همه تن نباشم چرا گریه ناک
که صد شاخه از من جدا شود چو تاک

چرا خون نبارد از این سرگذشت
که یک عمر در خون و خنجر گذشت

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

مرغ شَبخوان که با دلم میخواند
رفت و این آشیانه خالی ماند
آهوان گم شده اند در شب دشت
آه از آن رفتگانِ بی برگشت ...

#هوشنگ_ابتهاج

@hoshang_ebtehhaj

صومعه‌سرا،
منزل پروین ابتهاج، خواهر سایه، 1386

@hoshang_ebtehhaj

[عظیمی]:
امشب سایه به یاد مادرش افتاد.
اینکه وقتی از تهران برمی‌گشت،مادرش با هیجان و شوق وصف‌ناشدنی آغوش می‌گشود و «امیر جان»،«امیر جان»گویان به سوی او می‌دوید.
پیرمرد هشتاد و چند ساله مثل کودک می‌گریست.
عاطفه هم به یاد مادرش افتاده بود و یواشکی اشک می‌ریخت؛ هر دو به درد می‌گریستند.
[عاطفه]: خیلی دلتنگِ مادرتون می‌شین؟
[سایه]: خیلی... خیلی زیاد!
[عظیمی]: درد و گریه و خنده در صورت سایه به هم آمیخته شده است. در توان من نیست که حال و حالت این پیر پرنیان اندیش را توصیف کنم.
[سایه]: مادرم می‌مرد واسه‌ی من. منو با نذر و نیاز بزرگ کرد... من تو اون بیت که در خطاب به مادرم گفتم:

درین جهانِ غریبم ازآن رها کردی
که با هزار غم و درد آشنام کنی

واقعاً مادرم اگه تصوّر می‌کرد که چه بلاهایی قراره به سرم بیاد،‌ بیچاره همون روزها از وحشت می‌مرد.
[عظیمی]: گریه و گریه و گریه...

نمی‌رود ز دل من صفای صورت عشق
وگر بر آینه،بارانِ گَرد می‌آید

📖پیرپرنیان اندیش - در صحبت سایه
در خطاب به مادر - ص 32
@hoshang_ebtehhaj

روزی که تو بازآیی
من قلب جوانم را
چون پرچم پیروزی
برخواهم داشت
وین بیرق خونین را
بر بام بلند تو
خواهم افراشت

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

‌‌
بر سنگ گوری تازه نامی هست...
‌
دارنده این نام را هرگز ندیدم من
اینجا میان سوگواران آشنایانند و خویشانند
و مردمانی هم که چون من
دارنده‌ٔ این نام را هرگز ندیدند و نمی‌دانند
اما
هر کس که اینجا هست
با خشم و فریادی گره در مشت
می‌داند که او را کشت…
‌
بر گرد گور تازه جمع سوگواران است
دیگر کسی اینجا نمی‌پرسد
این خفته در خاک از کجا و از کدامان است!؟…
می‌دانند او «فرزند ایران» است...
‌‌
#‌هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

آسمان زیر بال اوج تو بود،

چون شد ای دل که خاکسار شدی؟

سر به خورشید داشتی و،دریغ

زیر پای ستم غبار شدی!

ترسم ای دلنشین دیرینه

سرگذشت تو هم ز یاد رود!

آرزومند را غم جان نیست

آه، اگر آرزو به باد رود!

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

#با_نی_کسایی

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن
 من آمدم به امیدت تو هم خدایی کن

 به بوی دلکش زلفت که این گره بگشای
 دل گرفته ی ما بین و دلگشایی کن

 دلی چو آینه دارم نهاده بر سر دست
 ببین به گوشه ی چشمی و خودنمایی کن

ز روزگار میاموز بی وفایی را
 خدای را که دگر ترک بی وفایی کن

 بلای کینه ی دشمن کشیده ام ای دوست
 تو نیز با دل من طاقت آزمایی کن

 شکایت شب هجران که می تواند گفت
 حکایت دل ما با نی کسایی کن

بگو به حضرت استاد ما به یاد توایم
تو نیز یادی از آن عهد آشنایی کن

 نوای مجلس عشّاق نغمه ی دل ماست
 بیا و با غزل سایه همنوایی کن

#هوشنگ_ابتهاج

این همه رنج کشیدیم و نمی‌دانستیم
که بلاهای وصال تو کم از هجران نیست

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj

از نگاهِ آب تابیدم به گُل
وز رخِ خود رتگ بخشیدم به گُل

پر زدم از گُل به خونابِ شفق
ناله گشتم در گلوی مرغِ حق

پر شدم از خونِ بلبل لب به لب
رفتم از جامِ شفق در کامِ شب

آذرخش از سینهٔ من روشن است
تندرِ توفنده فریادِ من است

هر کجا مشتی گره شد مشتِ من
زخمیِ هر تازیانه پشتِ من

هر کجا فریادِ آزادی منم
من در این فریادها دم می‌زنم

#هوشنگ_ابتهاج
@hoshang_ebtehhaj