Série Next Wave: New Directions in Women's Studies

در شماره جدید ماهنامه خط صلح از ضرورت مطالعه‌ی اتحادیه‌های کارگری بدون شیفتگی به آن‌ها و مقابله با بی‌ثبات‌کاری نوشتم.

https://www.peace-mark.org/articles/162-10/

#خبرانتشارکتاب

بازافسونگری جهان؛ فمینیسم و سیاست مشترکات / سیلویا فدریچی، ترجمه پریا پلاسعیدی / نشر چرخ (چشمه)، ۳۲۰ صفحه، ۳۴۰ هزار تومن

اسم اصلی:
Re-enchanting the World: Feminism and the Politics of the Commons

از مقدمه مترجم:
«کتاب حاضر مجموعه‌ای است از مهم‌ترین مقالات سیلویا فدریچی از دهه‌ی ۱۹۹۰ به این‌سو. او در این مجموعه‌مقالات، با تکیه بر تحقیقات غنی تاریخی، ارتباط دقیقی میان حصارکشی‌های قدیم در بدو پیدایش سرمایه‌داری و حصارکشی‌های جدید در مرحله‌ی کنونی انباشت سرمایه‌داری ترسیم می‌کند و از منظری فمینیستی به ایده‌ی «مشترکات» به‌عنوان راه‌حلی برای برون‌رفت از وضعیت موجود می‌پردازد.»

از فدریچی، فمینیست مشهور ایتالیایی-امریکایی، پیش از این دو کتاب دیگر نیز به فارسی ترجمه شده:

انقلاب در نقطه صفر؛ کارخانگی، بازتولید و مبارزه فمینیستی / ترجمه سوناز احمدی

کالیبان و ساحره؛ زنان، بدن و انباشت بدوی / ترجمه مهدی صابری

سفارش به @bahmanbooks یا خرید حضوری از کتابفروشی دماوند
.

🔶کتاب عصیان ریشه‌دار

🔹گلاره هنری

‍ نوشتار زنانه عمر درازی ندارد. اگر به سرتاسر تاریخ نگاه کنیم به تالارهایی باشکوه مملو از نوشته‌های علمای علوم مختلف بر می‌خوریم که داستان آنچه برانسان گذشته را ثبت کرده‌اند، اما در بیشتر این منابع زنان یکسر غایب هستند، نه‌تنها در مقام آفرینندگی بلکه حتی در مقام باشندگی. آن‌جا هم که از آن‌ها به‌عنوان قهرمان‌های فرعی تراژدی‌ها نام برده می‌شود، با زنانی عجیب‌وغریب مواجه‌ایم که رنگی از واقعیت بر چهره ندارند. داستان‌های عاشقانه غیر از معصومیت و عفت زنان با مکر و حیله‌گری ایشان انباشته شده‌اند و آنچه به‌عنوان زن در اشعار شاعران بزرگ نشان داده می‌شود در بهترین حالت موجودی منفعل و شکننده است. ادبیات هر قومی بر شانه‌ی پیشینیان آن قوم می‌بالد و اگر در دوره‌ای فترت گریبان خالقان آثار ادبی را گرفته به احتمال زیاد دستی یا دستانی پیش از آن بند ناف جریان فرهنگی را گسسته‌اند. ادبیات زنانه نوپاست، عقبه‌ای نداشته و از سنتی تغذیه نمی‌کند، چراکه سالیان درازی نمی‌گذرد از زمانی که نخستین دختران پا به مکتب گذاشتند و پس از آن توانستند جز خواندن و نوشتن به لذت بردن از ادبیات نیز بیاندیشند. ازاین‌روست که ادبیات زنانه عجیب است تا حدی که برای آن نام می‌گذاریم، زیرا پیش از آن نبوده است و همین آن را رازناک کرده است، آن‌قدر که درباره‌اش می‌نویسیم و سعی در قواره کردن ویژگی‌هایی بر تن آن داریم.

عصیان ریشه‌دار | گلاله هنری | چاپ اول ۱۴۰۰، شمیز، رقعی، ۲۳۰ صفحه، ۱۲۳۰۰۰ تومان.
@agarpub

#معرفی_کتاب #عصیان_ریشه‌دار #گلاره_هنری

کانال مطالعات‌فرهنگی ایرانی

https://youtu.be/K8uf7Wo4GaY?si=afVyx-uKWLi3rnyk

مارکس از نقد اولیه خود و وارونگی استدلال هگل درباره جذب اشکال کلاسیک قانون اساسی در سلطنت مشروطه (constitutional monarchy) به سوی مفهوم‌سازی دموکراسی به عنوان توانایی مردم در قانون‌گذاری، که زیربنای تمام اشکال قانون اساسی دولت حاکم است، حرکت می‌کند. این ایده را مارکس در گفت‌وگویی با نویسنده سیاسی و انقلابی فرانسوی، (Abbe Emmanuel Sieyès)، توسعه می‌دهد. سی‌یس اولین کسی بود که به‌طور سیستماتیک مفهوم «قدرت مؤسس» (constituent power) را در جزوه‌اش با عنوان (What is the Third Estate?) در سال 1789 مطرح کرد که همچنان به‌عنوان فرموله‌سازی پارادایماتیک این مفهوم باقی مانده است. اگرچه در دست‌نوشته ناتمام مارکس هیچ اشاره صریحی به سی‌یس (یا هیچ متفکر دیگری به‌جز هگل) وجود ندارد، او در دفترهای آماده‌سازی مارکس از Kreuznach ظاهر می‌شود و مفهوم قدرت مؤسس یا قدرت قانون‌گذاری در تعدادی از بخش‌های اصلی و دفترهای مذکور تکرار می‌شود. استفاده از این مفهوم به‌قدری متمایز است که ارتباط آن را تضمین می‌کند، به‌ویژه وقتی با سایر همزمانی‌های تحلیلی و مفهومی مهم همراه می‌شود. تفسیر مفهوم دموکراسی مارکس به عنوان شکلی از قدرت مؤسس در نقد بر اساس مدل سی‌یس، نشان می‌دهد که این واقعاً یک مفهوم انقلابی است (معادل عملی یا ماتریالیستی نقد اصلاحی الهیات سیاسی) که فراتر از مفاهیم الهیات سیاسی دولت حاکم و همچنین حاکمیت مردمی می‌رود.

نقد مارکس بر موضع هگل در این زمینه بر دو بخش اصلی استوار است. نخست، مارکس هگل را به خاطر ایده‌آلیسم مطلق (absolute idealism) یا به‌عبارتی الهیات (theology) مورد انتقاد قرار داد؛ یعنی اولویت دادن به منطق استعلایی خود نسبت به موضوعی که ادعا می‌کرد تحلیل می‌کند. مارکس استدلال می‌کرد که به جای تحلیل پویایی‌های جامعه مدنی و دولت در جایگاه خودشان، هگل فقط ظاهر بلافصل این نهادها و روابط متقابل آن‌ها را در چارچوب منطق خود بازسازماندهی و ارائه می‌کرد، که این به او اجازه می‌داد برتری منطق خود و عقلانیت مفروض «جهان انسانی» را تأیید کند. نقد اصلاحی مارکس، ایده‌آلیسم هگل را معکوس و در رویکرد ماتریالیستی (materialist) خود جذب کرد؛ رویکردی که ایده‌ها را بر اساس بنیان‌ها و تأثیرات اجتماعی و مادی‌شان در نظر می‌گرفت.
دوم، و در ادامه همین مسیر، مارکس، هگل را به خاطر ادغام صوری-منطقی خانواده و جامعه مدنی در دولت حاکم به عنوان روح عینی (objective spirit) – سوژه‌ای خداگونه در تاریخ که ادعا می‌شد بر این دو حوزه غلبه دارد و آن‌ها را تعیین می‌کند – مورد انتقاد قرار داد. مارکس استدلال هگل را معکوس و تلطیف کرد و ادعا کرد که وجود انسانی در حوزه‌های خانواده و جامعه مدنی سوژه واقعی و بنیان مادی دولت است، نه ایده «منطقی» یک دولت متعالی و همه‌جانبه که به‌ظاهر از طریق این‌ها خود را محقق می‌سازد. با این حال، این ایده همچنان بازتاب‌دهنده و عامل حفظ ظاهر و عملکرد نهادهای دولت سیاسی به عنوان یک سوژه حاکم بود، که این امر بر اساس تقسیمات درونی جامعه مدنی شکل می‌گرفت. هر دو این خطوط انتقاد، نقد اصلاحی مارکس از تحلیل هگل درباره ساختار داخلی دولت را شکل دادند.

نقد مارکس به بخش ابتدایی قسمت سوم درباره «دولت» در بخش سوم («زندگی اخلاقی» یا Ethical Life) در فلسفه حق هگل می‌پردازد. این بخش عمدتاً با ساختار درونی دولت سروکار دارد. هگل قانون اساسی (constitution) را به معنای متعارف آن یعنی یک سند قانونی مدون در نظر نمی‌گیرد؛ بلکه از این مفهوم برای اشاره به ساختار و سازمان داخلی نهادهای دولت سیاسی استفاده می‌کند، که ممکن است قانونی مدون باشد یا نباشد. قانون اساسی نتیجه رسوم، فرهنگ و نهادهای تاریخی تکامل‌یافته یک جامعه خاص است، یعنی زندگی اخلاقی آن [Sittlichkeit]، که از سه مرحله تشکیل شده است: خانواده، جامعه مدنی (civil society) و دولت سیاسی، که دولت سیاسی بر دو مورد اول غلبه کرده و آن‌ها را در خود جای می‌دهد. قانون اساسی به این معنا «صرفاً ساخته نشده» بلکه نتیجه «کار قرن‌ها» است – و از این رو، از نظر هگل موضوع اصول قانونی یا اختراع انقلابی نیست. او تأکید می‌کند که «حتی اگر منشأ زمانی داشته باشد»، باید آن را «الهی و پایدار» در نظر گرفت تا از برداشت‌های نادرست و پیامدهای بالقوه تخریبی آن‌ها جلوگیری شود. برداشت هگل از قانون اساسی به عنوان شکل خاص سیاسی تاریخی تکامل‌یافته یک جامعه خاص مستلزم آن است که «هر ملت مطابق با خود قانون اساسی مناسب و شایسته‌ای دارد» – یک ایده محافظه‌کارانه کلاسیک که یادآور نقد ادموند برک بر انقلاب فرانسه است.

All forms of the state have democracy for their truth and […] they are untrue to the extent that they are not democracy.

–Marx

اینو می‌خوام بخونم هم‌اکنون.

ترجمه و ویرایش فصل سوم این کتاب هلن هستر و نیک سرنیچک تموم شد. آشناییم با نویسندگان کتاب نسبتا جدید است ولی طی همین مدت جذبش شدم.
‏
به جز کتاب سرمایه داری پلتفرمی چندتا سخنرانی جالب هم تو یوتوب ازش دیدم که اینجا لینکشون رو می‌گذارم:

🔗 youtu.be/hbkUdgtHENI?si=UVmADWoROVSh7hVh

▪️What is left accelerationism and post work?



🔗 youtu.be/fSHT-HKkk8Q?si=yFfj9W0U_RjiREV4

▪️After work; what is left?



🔗 youtu.be/8wB2aYh0xOw?feature=shared

▪️What comes after Neo-liberalism?



@socialistpaper

«آشکار است که نمی‌توان تصوری از مترجم خوبی داشت که در وضعیت بیان مطلب و رسانشِ منظور و مقصود خود [نقشی] 'بیش‌تر از یک مترجم' نداشته باشد. در حقیقت باید یک کارشناس، یک صاحب‌نظر [باشد] که نه‌تنها در حد کمال در اثری که آن را ترجمه می‌کند عمیق شده و نسبت به آن آگاهی داشته باشد، بل‌که جهان مفهومی و تاریخیِ آن را نیز که اثر در آن پدید آمده بشناسد. در این موقعیت و به موجب این ضرورت است که این شرط، یعنی برگردانی قابل اعتماد، انجام‌شدنی است.»

- "علم و ایدئولوژی"، نوشتۀ لویی آلتوسر، ترجمۀ مجید مددی، از یادداشت 'دست‌نوشته‌های ۱۸۴۴ کارل مارکس'، صفحۀ ۱۵۹.
@erjahat

So, India, which has the largest population of malnutritioned children in the world, where hundreds of thousands of debt-ridden farmers and farm laborers have committed suicide, where it is safer to be a cow than it is to be a woman, is still being celebrated as one of the fastest growing economies in the world.
India transformed from colony to imperial power virtually overnight. There has not been a day since the British left India in August 1947 that the Indian army and paramilitary have not been deployed within the country’s borders against its “own people”.

سوبرترین و جالب‌ترین چیزی که می‌تونید ساعت یک شب بخونید
https://www.bostonreview.net/articles/arundhati-roy-thinking-about-empire/