Посты канала سید عبدالحسین مختاباد

او از پنجسالگی کار خواندن را آغاز و در یازده سالگی فعالیت موسیقیایی خود را در گروه خانوادگی خود بنام "پنج جکسون" [10] آغاز کرد،او کوچکترین عضو این گروه بود. مایکل از همان ابتدا با صدا و رقصهایش مورد توجه همگان قرار گرفت.او در طول دو دهه آهنگها و کنسرتهای فراوانی رابا برادرانش اجرا نمود، اما در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد تلاشهایش ببار نشست. در اواخر دهه هفتاد شهرت و آوازه اش ابتدا در آمریکا و در طول دهه هشتاد عالمگیر گردید.
آلبوم "خوفناک "[11] معروف به رقص مردگان در 1982 و سپس آلبوم "بد"[12] در 1987 آنچنان شهرت و محبوبیتی برایش بهم زد که تاریخ موسیقی جاز و پاپ نظیر آنرا بخود ندیده و ندیده است. 
مایکل جلسون در این آثار در همه زمینه ها از خوانندگی و آهنگسازی گرفته تا اشعار و نیز طراحی رقصهایش حرف اول را میزد، و الحق از عهده همه اینها در حد اعلا بر آمده و باید اذعان نمود که حیرت و شگفتی همگان اعم از اهل هنر و مردم عادی را بر انگیخت. در همه این انگاره ها (آهنگسازی،خوانندگی،اشعار و رقصها) مایکل جکسون وجوهی کاملا نو و بدیع را بدنیای موسیقی جاز و پاپ هدیه نمود. رقصهایش گرچه کولاژی از حرکات سامی دیویس، گروه بیتلها، الویس پریسلی و... بود اما در نوع خود بینظیر و حیران کننده بود. آهنگهایش با ارکستراسیون بی بدیلش افقهای  جدیدی را در عرصه موسیقی پاپیولار گشود، یعنی آثارش در عین پاپیولار بودن مملو از عناصر عمیق هنری و فرهنگی بودند.  
اما اشعار بکار گرفته شده در آهنگهایش هیچگاه تهی از مفاهیم عمیق سیاسی و اجتماعی نبود. مایکل در اکثر آثارش ناهنجاریهای اجتماعی،سیاسی، فرهنگی و حتی محیط زیستی را به چالش میکشاند. بطور مثال در اثر " بزنش"[13] او زدوخوردهای خیابانی را که معمولا بین سیاهان و سفید پوستان اتفاق می افتاد را مورد نکوهش قرار داد، در اثر "زمین"[14] او نابودی و از بین رفتن طبیعت بدست بشر را زیر سئوال برده و همگانرا به پاسداشت حرمت زمین فرا میخواند، در " سیاه یا سفید"[15] تفکرات نژاد پرستی را نفی میکند، در " آنها واقعا اهمیتی برای ما قائل نیستند"[16] نظامات سیاسی جهان و سیاستمدارانش را به بی تفاوتی نسبت به مردمانشان و نیز فساد متهم میکند....  
مایکل جکسون را مبدع" ام تی وی"[17] نیز میخوانند، البته حرف خارج از قاعده ای نیست زیرا اساسا منشا تفکر ویدیو کلیپ با آثار مایکل جکسون کلید خورده است. مطابق نظر منتقدین و نویسندگان حوزه موسیقی اثر "خوفناک" مایکل اولین اثر حرفه ای در تاریخ ویدئو کلیپ موسیقیایی است.
بررسی و نقد موسیقیایی مایکل جکسون و نیز زندگی هنری او از حوصله و توان این قلم و نیز مقاله خارج است، امید که در فرصتی مغتنم و نیز موضوعی مرتبط تر یا خود ویا عزیزانی که در این زمینه ها اهل قلم هستند به این مهم اهتمام ورزیم. 
اما..."...موسیقی شادیست، موسیقی آزادیست..."
از زمان ترانه بیلی هالیدی تا امروز حدود شش دهه میگذرد اما آزادی و امنیت سیاهپوستان در خاک آمریکا گویی مسیری هزار ساله را در طی این نیم قرن پیموده است، و بلاشک تاثیرات عمیقی بر سایر نقاط کره خاکی نیز از خود بجای نهاد، و این راه دشوار آزادی را سیاهپوستان با ترانه ها و رقصهایشان هموار و آسان نمودند، همانگونه که کشيش ال شارپتون، از فعالان جنبش مدنی آمريکا و دوست خانوادگی مايکل جکسون، در مراسم تشیع وی گفت: توانايی، استعداد و هنر مايکل جکسون «پرده رنگين» را کنار زد، اين مايکل جکسون بود که سياه، سفيد، آسيايی و لاتين تبارها را در کنار يکديگر قرار داد و موسيقی اش با همه کسانی که احساس می کردند جدا افتاده اند، ارتباط برقرار کرد.
و در اینخا من از ذهن جامعه شناختی ام مدد میجویم و بر روی کلمه"دموکراسی" توقف و تاکید مینمایم. بقول ملای روم:
این همه آوازها از شه بود           گر چه از حلقوم عبدا... بود 
فرهنگ تثبیت شده "دموکراسی" در این جوامع ره صد ساله را یک شبه نمود. قابلیت و عمق اعتقاد و اعتماد به آزادی و دموکراسی در نزد سیاستمداران مسیر را برای هنرمندان و اندیشمندان سهل و آسان نمود و البته برای رسیدن به این درجه از "تقوای قدرت" تمامی تواتمندیهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و هنری به جهادی توانفرسا دست یازیدند و این جهاد و مبارزه همچنان جاری و ساری است. 
 "تقوای قدرت" یعنی اینکه در این جوامع رشد و بالندگی هنرمند و اندیشمند در تضاد با رشدو معروفیت سیاستمداران قرار ندارد، سیاستمدارن در این جوامع چونان داوران مسابقه ای هستند که انتظار تشویق از سوی تماشاگران را نداشته و نتیجه بازی نیز تاثیری بر روند فعالیتهایشان ندارد. همین یک دلیل ساده راه رشد و شکوفایی هنر و هنرمند و اندیشمندان را نه تنها در سطح ملی بلکه در منظری بین المللی تضمین مینماید.

 یا حق
موسیقی شادیست، موسیقی آزادیست[1]
 وقتی بیلی هالیدی[2] خواننده معروف سیاه پوست آمریکایی مکتب بلوز و جاز
  (1959-1915 )، ترانه جنجالی "میوه شگفت انگیز"[3] را در دهه چهل اجرا نمود، موجی از نفرت توام با شرمساری سراسر امریکا را فرا گرفت. نفرت از نژاد پرستی و شرمساری از جنایاتی که نه تنها در جای جای زمین بلکه حتی در خاک آمریکا نیز بر سر سیاهپوستان مظلوم میرود.  
در "میوه شگفت انگیز" بیلی هالیدی داستان برخوردش با درختی را شرح میدهد که بر خلاف روزهای قبل و حتی طبیعت همیشگی اش میوه عجیبی را ببار آورده است، ترجمه بخشهایی از این ترانه را خالی از لطف نیافتم:
 "بر شاخه درختان جنوبی میوه شگفت انگیزی آویزانست، خون بر برگها،خون بر ریشه، همراه با وزش آرام باد جنوب جسد مثله شده سیاهپوستی  بر شاخه درخت تاب میخورد، چه میوه شگفت انگیزی بر درخت آویزانست...با چشمانی از حدقه بیرون زده و لبانی در هم پیچیده...چه میوه تلخ ،غریب و شگفت انگیزی ..." 
 هالیدی با صدای سحر آمیز، گرفته و نجوا گونه اش تصویری درد آلود از نژاد پرستی را  ارائه میدهد که روح و قلب هر انسانی را بدرد می آورد، برابر نوشته ها،گفته ها و شنید ه ها  اثر " میوه شگفت انگیز" همانند بمبی در جامعه هنری،روشنفکری و سیاسی آن زمان صدا کرده و تاثیرات عمیقی را در بهبود وضعیت سیاسی واجتماعی سیاهپوستان از خود بجای گذاشت. همان تاثیری که رزا پارکس[4] زن شجاع سیاهپوست در دهه پنجاه  با امتناع از برخاستن از صندلی اتو بوس در اذهان عمومی و نهادهای مدنی و حقوقی از خود بیادگار نهاد.
  تاثیر موسیقی سیاه پوستان در عرصه های هنری، اجتماعی و سیاسی جوامع غربی و حتی غیر غربی امری غیر قابل انکار است. در کنار مبارزات نفس گیر رهبران سیاسیی نظیر مارتین لوتر کینگ[5]، نلسون ماندلا [6] و ...قهرمانان عرصه ورزش نظیر محمد علی کلی و...، آوا و صدای موسیقی سیاه علمدار آزادی و برابری بود.
قدرت اسرار آمیز نژاد سیاه در موسیقی، حیرت و شگفتی همگان را بر انگیخت. در نیمه اول قرن بیستم که جامعه اریستوکرات مست از قدرت و ثروت، در سالنهای پر زرق و برق آثار موسیقیدانان کلاسیک را در آرامشی مواج گونه میشنید و به آسمانها پرواز میکرد و در اپراها و بالت هایش غرق میشد، مردم کوچه و خیابان و کافه های متوسط و پایین شهر میزبان موسیقی غریبی بودند که بر دل و جانشان مینشست، بر شادی هایشان می افزود و بر زخمهای پیدا و نهانشان مرهم مینهاد. موسقی جاز ،بلوز... و این ژانرهای موسیقیایی هدیه موسیقیدانان  سیاه بود. و اسرار آمیز آنکه نشاط بخشی این موسیقی از ذهن، زبان و ساز کسانی میتراوید که مجسمه تمام نمای رنج، فقر، تبعیض زدگی و بردگی بودند. کسانی که از ابتدائی ترین حقوق انسانی بسبب رنگ پوستشان محروم بودندو حتی از نشستن بر روی صندلی های اتوبوس و نیز پا گذاشتن به قسمتهایی از شهر شان.
مردم سیاه پوست نزاع و مبارزه خود را با این نابرابری غیر اخلاقی و انسانی آغاز نمودند، اما در این پیکار سلاحشان نه تفنگ که تنها موسیقی شان بود. 
از اوایل 1930آواها و نواهای سحر آمیز موسیقیدانان سیاهپوست از کافه ها و تجمعات   خصوصی و گروهی سر برون کرده و گوش و هوش خلق را ربود. نجواهای غم آلود بیلی هالیدی،صدای بم و نخراشیده لویس آرمسترانگ[7]بهمراه نوازندگی بینظیر ترومپتش، آهنگهای سحر آمیز دوک الینگتون[8] ، رقصها و آهنگهای فرحبخش سامی دیویس و... همه و همه شادی و آرامش را به همه بشریت و آزادی و امنیت را به سیاهپوستان نوید میداد. نفوذ اندیشه و هنر موسیقی سیاهپوستان آنچنان عمیق گردید که دیگر اعمال رفتار نژادپرستی نه یک رفتار غیر قانونی بلکه عملی غیر اخلاقی و غیر انسانی بود که بسرعت و بشدت از سوی خیل عظیمی از وشنفکران،هنرمندان و حتی سیاستمداران مورد اعتراض و شماتت قرار میگرفت، و باید اذعان نمود که محبوبیت موسیقیدانان سیاه پوست از جمله مهمترین عامل در جذب نظر این گروههای ذینفوذ بوده است.
  تاثیر موسیقی سیاهپوستان بر موسیقیدانان سفید پوست امری بدیعیست که نیازی به قلمفرسایی نیست. نسل معروف موسیقیدانان جاز و پاپ و راک نظیر گروه بیتل، الویس پریسلی و ... میوه چینان گذران باغ ملون و همیشه سر سبز موسیقی جاز آفریقایی بودند. 
اما درختان این باغ ملون در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد "میوه شگفت انگیزی" را ببار آوردند. این میوه بر خلاف اسلاف سیاهپوستش  مثله شده بر آنان آویزان نبود، بلکه میلیونها و حتی بیش از یک میلیارد انسان شیفته و حیران او بوده، خواهان چشیدن صدا و هنرش، و تا جایی که حتی او را در حد یک بت میپرستیدند، این میوه شگفت باغ موسیقیایی سیاهان، کسی نبود جز سیاهپوست جوانی بنام "مایکل جکسون"[9].  
میوه شگفت انگیز 
مایکل جکسون  سال 1958در خانواده ای متوسط سیاه پوست و موسیقیدان متولد شد.

خرم آن نغمه که مردم بسپارند بیاد…
اولین سالگرد کوچ‌تبدی استاد اکبر گلپایگانی با همت دوست ارجمند؛ محقق و هم ولایتی نازنینم آرش نصیری در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد؛آرش از من خواست که برای استاد اجرایی داشته باشم با همه بیماری و گرفتگی صدا قبول کردم و در لحظه اجرا از آن جمع عزیز پوزش طلبیدم… سپاس از همراهی استاد فریدون احتشامی و برادر ارجمندش دکتر احتشامی.
استقبال شعف انگیز مردم دوستدار استاد بواقع تحسین برانگیز بود؛ طی یک دهه گذشته رابطه بسیار عاطفی و عمیقی بین من و استاد برقرار بود و لطف و‌عنایت ویژه ای بمن داشتند؛ سال ۹۵ برای کنسرتم در برج میلاد شخصا تماس گرفتند و فرمودند “میخواهم به کنسرت شما بیایم و این اولین کنسرتی است که من در ایران بعد انقلاب شرکت میکنم آقای مختاباد” گفتم:
تو قدم به چشم من نه…ارتباط حضوری ما بدلیل کرونا به تاخیر افتاد اما همه گاه از طریق تلفن جویای حالش بودم… در اوج بیماری سرشار از زندگی و سرزندگی بود و هیچگاه شاکی نبود؛ قلبی بزرگ داشت و درب خانه اش بدلیل سخاوت و مهربانی همسر بزرگوارش بروی همه باز بود… وقتی چشم از جهان فروبست من ایران نبودم؛ بسیار گریستم …بر استاد جفاها رفت از دوست و‌ دشمن؛ اما او مصداق این بیت صائب تبریزی رفتار کرد:
در این زمان که عقیم است جمله صحبتها
کناره گیر و‌ غنیمت شما. عزلت را
#اکبر_گلپایگانی
#آرش_نصیری
#هزار_صدا
#کامبیز_باقری
#فرهنگسرای_ارسباران
عکاس: کامبیز باقری

ایران آنلاین👆

https://inn.ir/news/article/79321

https://media.irannewspaper.ir/newspaper/1403/08/07/406d74cfe7167da873b67bcf94e40b24.pdf

https://irannewspaper.ir/8591/15

آن لحظه ها…
آهنگساز؛ تنظیم و‌ خواننده: مختاباد
شاعر: محمد رضا شفیعی کدکنی
ناظر ضبط: محسن حسینی

سپاس بیکران از همه عزیزانی که یاریگر من در ضبط؛ تولید و‌پخش این اثر بودند.

نوازندگان:
محسن حسینی : سنتور
ویلن و کمانچه: علیرضا دریایی
نی : فرهاد ابراهیم خانی
تار و تارباس : نیما دلنوازی
عود: بابک میرزایی
ویلنسل: داود منادی
تنبک و دف: میلاد قریشی
صدابردار: نوید شابیگی
استودیو آرشاویر

با سپاس فراوان از دکتر مرعشی
و…
محسن حسینی
مهندس: عبدالرضا پارسا
مهندس: حسین حاجی رضا
بانو: رضوان خواجگان
بانو: بتول ایزد پناه
بانو: مهسا جلیل پور
موسسه آوای هنر

اثر «آن لحظه‌ها» برنده جایزه جهانی موسیقی در ۱۴۰۱ گردید.
#مختاباد
#آن_لحظه_ها
#شفیعی_کدکنی
global music awards

TEHRAN, Dec. 18 (MNA) – Global Music Awards 2022

Abdolhossein Mokhtabad, as a male vocalist, grabbed
a silver medal for the piece “These Moments

آن لحظه‌ها جوانی ما بود
آن لحظه‌ها که روح، در آن‌ها
مثلِ نگاهِ آهوی کوهی
بر دشت و بر گریوه رها بود.
آن لحظه ها جوانی ما بود

آن لحظه های بیشه بیدار
زیبا و‌پر شکوه و شکیبا
آن لحظه ها که زندگی ما
نه در چرا به چون و‌ چرا بود
آن لحظه ها جوانی ما بود

آن لحظه ها که با دو سه شبنامه و سرود
میشد به جنگ صاعقه ها رفت
آن لحظه ها جوانی ما بود

زان لحظه‌ها چه‌گونه توانیم
جز با درود و تلخیِ بدرود
یادکرد
آن لحظه‌ها که خوب‌ترین‌ها
از سال‌های عمرِ خدا بود.

آن لحظه‌ها، جوانیِ ما بود.


#محمدرضا_شفیعی_کدکنی

https://www.navahang.com/mp3/abdolhossein-mokhtabad-an-lahzeha/

https://www.navahang.com/mp3/abdolhossein-mokhtabad-an-lahzeha/