خودشناسی به معنای شناخت حقیقت وجودی خود و رسیدن به درکی عمیق از «منِ واقعی» است. عارفان معتقدند که انسان در ظاهر خود را یک فرد مستقل می‌بیند، اما در حقیقت، جزئی از حقیقتی بزرگ‌تر و متصل به خداوند است.
یکی از معروف‌ترین جملات در این زمینه، حدیثی از پیامبر اسلام است: «مَن عَرَفَ نَفسَه فَقَد عَرَفَ رَبَّه» (هر که خود را بشناسد، خدا را شناخته است). این یعنی وقتی انسان حقیقت خود را درک کند، می‌فهمد که وجودش تنها یک «من» فردی نیست، بلکه آینه‌ای از حقیقت الهی است.
در مسیر عرفان، خودشناسی یعنی زدودن حجاب‌هایی که بین انسان و حقیقت هست. این حجاب‌ها میتوانند نفس، خواسته‌های دنیوی، تعلقات و باورهای نادرست باشند. هرچه انسان این موانع را کنار بزند، به ذات حقیقی خود که نور الهی در آن متجلی است، نزدیک‌تر میشود.
مثال ساده: قطره‌ای از آب دریا. تا وقتی قطره خودش را جدا از دریا بداند، احساس کوچکی و تنهایی می‌کند، اما وقتی بفهمد که اصل او همان دریاست، دیگر خود را محدود نمی‌بیند.
در عرفان، هدف از خودشناسی همین است: شناختن حقیقت خود و رسیدن به وحدت با سرچشمه هستی.
تِت
@saheralef
یکی از معروف‌ترین جملات در این زمینه، حدیثی از پیامبر اسلام است: «مَن عَرَفَ نَفسَه فَقَد عَرَفَ رَبَّه» (هر که خود را بشناسد، خدا را شناخته است). این یعنی وقتی انسان حقیقت خود را درک کند، می‌فهمد که وجودش تنها یک «من» فردی نیست، بلکه آینه‌ای از حقیقت الهی است.
در مسیر عرفان، خودشناسی یعنی زدودن حجاب‌هایی که بین انسان و حقیقت هست. این حجاب‌ها میتوانند نفس، خواسته‌های دنیوی، تعلقات و باورهای نادرست باشند. هرچه انسان این موانع را کنار بزند، به ذات حقیقی خود که نور الهی در آن متجلی است، نزدیک‌تر میشود.
مثال ساده: قطره‌ای از آب دریا. تا وقتی قطره خودش را جدا از دریا بداند، احساس کوچکی و تنهایی می‌کند، اما وقتی بفهمد که اصل او همان دریاست، دیگر خود را محدود نمی‌بیند.
در عرفان، هدف از خودشناسی همین است: شناختن حقیقت خود و رسیدن به وحدت با سرچشمه هستی.
تِت
@saheralef
