◼روزی روزگاری فوتبال◼

پنج سال گذشت..
که چند ده سال دیگر باید بگذرد تا عمقِ قربانی کردن همنوعان خود را در راستای رسیدن به اهدافی شوم و غیرانسانی دیده باشیم و داغی بزرگ در قلب و روحمان تا ابد همراه ما باشد.

پنج سال گذشته اما وقتی به یاد می آوری،خشم،غم و اضطراب بازهم به جانت می افتد.
ناباور،مبهوت و رنجیده،طوری غرق در فکر میشوی که گویی دوباره لحظه سقوط قرار است تکرار شود.

به یاد کیانای رئالی که در آخرین مکالماتش گفته بود "در اینجا نمیتوانم به آرزوهایم برسم" افتاده ام.
به این فکر میکنم که یک حکومتِ ناسالم حتی میتواند در آخرین ثانیه ها اساسی ترین ضربات ممکن را به رویاهای شما بزند.
به اینکه یک حکومت شوم همیشه یک تهدید باقی میماند.
در سکوت آسمان، دل‌های بی‌گناهی خاموش شدند که هرکدام خواب‌ها و آرزوهایی در دل داشتند.
اما باید هنوز سالهای بیشتری بگذرد تا بیش از پیش ثابت شود که در آن بامداد شوم،آنی که سقوط کرد کسانی بودند که دو بار به غیر انسانی ترین حالت ممکن به مسافران آن هواپیما شلیک کردند.
نَنگ اینکه تنها حکومتی هستند که هواپیمای مسافربری خودش رو در خاک خودش هدف قرار داد تا ابد بر پیشانی آنهاست.
#هواپیمای_اوکراینی

@ruzgarifootball

یلدا نماد یک شب بلندِ سرد و تاریک است ایکر جان.
از آن شب هایی است که در مقابل صبح شدن مقاومت میکند.
شبی که ما در آن قرار گرفته ایم.
ما ایرانیان از قدیم در چنین شبی دور هم جمع میشدیم تا از بلندی و سردی آن در کنار هم بکاهیم.
برای هم شعر میخوانیم تا این شب تاریک زودتر صبح شود.
شعرهایی از جنس امید و رهایی.
از اینکه به هر حال صبح میشود و طلوع خورشید رنگ و دسیسه شب و سیاهی را برهم میزند.

کسی نمیتواند مانع از رسیدن نور شود ایکر جان.
طولانی بودن تاریکی و ادامه دار بودنش دلیلی برای تعویق آنچه میخواهد اتفاق بیوفتد نیست.
ممکن است هرلحظه روی مرز فروپاشی قرار بگیریم و گاهی از اینهمه تلاش برای سقوط نکردن و ناامید شدن خسته شویم اما دست نخواهیم کشید.
ممکن است گاهی به مسیر و مقصد راهی که در آن پای گذاشته‌ایم تردید کنیم اما باز هم ادامه خواهیم داد.
بارها در این مسیر خسته شده ایم، به زانو خواهیم افتاد و زانوها با زمین تماس‌های بی‌شمار داشته اما این پایان قصه نخواهد بود.

قصه شب های بلند ما سرانجامش رهایی از تاریکیست.
تو خود شب های تلخی را گذراندی ایکرجان.
تو خود بهتر میدانی صبوری بر رنج چه ثمره زیبایی دارد.🤍
@ruzgarifootball

شکوهِ بودن انسان آنجاست که بلندتر از دیگران آزادی را طلب میکند.
آزادی نه به معنای پیش پا افتاده ذهن های مریض.
آزادی یعنی استفاده تمام و کمال از تمام و کمالِ ظرفیت های موجود.
یعنی مانعی برای ابراز استعداد ها و بلند پروازی ها وجود نداشته باشد.

حکومت ها هستند تا مانع پرواز عقاب صفت ها شوند.
برای آنها قفس بسازند و به یک توپ بازی معمول محدودشان کنند.
تو اما زاده نشدی که زیر بار این حجم از خفّت بروی ناصر خان!
تو آمده بودی که فریادِ عقاب ها بر سر لاشخورها شوی.

انگار که یکی از همان ققنوس های افسانه ای بودی که در قصه ها به گوشمان نجوا میکردند.
بین افسانه‌ی ققنوس ها و سرگذشت وطن تشابهی می‌توان دید.
وطن نیز چون آن مرغِ شگفت بی‌همتا، بارها در آتش خود سوخته است و باز از خاکستر خویش زاییده شده.

این روزها خود را به آتش گرفتن و دوباره سوختن و زاده شدن نزدیک تر از قبل میبینیم و بی شک فرزندان وطن به وقتش همان عقاب هایی خواهند شد که شبیه به شما برای در قفس ماندن زاده نشدند.
بعضى ها
هرقدر که بروند و حتی نباشن
بیشتر مى‌مانند
اما اگر بودید امشب شمع ۷۵ سالگی و یک روز نزدیک تر شدن به سقوط اینها را جشن میگرفتیم.💙

@ruzgarifootball

سقوط،حاصلِ مجموع تصمیمات اشتباه و برگشت ناپذیر است.
حاصل سالها استمرارِ یک راه غلط و نامحبوب.
حاصل پافشاری روی یک سبکِ از قبل شکست خورده.
حاصل سالهای سال استبداد و ظلم.

بالاخره یک روز اتفاق می افتد.
در کمترین زمان ممکن،عمیق ترین تغییرِ انتظار کشیده رنگ واقعیت به خود میگیرد.
در غیرِ پیش بینی ترین زمان ممکن و در حالی که توهم بُردن و پیروز ماندن یک غرور واهی را به سقوط کننده القا کرده است.
زمانی که تمام تاوانِ تصمیمات طول دوران زندگی به یکباره انتقام میگیرند.

و ای کاش به جای اینکه فوتبال شبیه زندگی باشد،زندگی شبیه به فوتبال بود.
یعنی یک جان تریِ در آستانه قهرمانی سقوط را تجربه میکرد و تمام میشد.
نه اینکه این سوال که در این بیش از ده سالی که جان ها و مال ها برای حفظ سقوط کننده فدا شده اند،تکلیفش چه شده،ذهن ما را در حد سوت کشیدن پیش ببرد.
به راستی تکلیف مال ها که بماند،ولی جان های تلف شده چیست؟
آنها برنمیگردند اما هر ظلمی را برمیگردانند.

شیرینی سقوط دیکتاتور در هر گوشه جهان یک امید واقعی و تمام عیار را در وجود ما زنده میکند.❤️‍🩹


@ruzgarifootball

جایی گفته که اگه میخاستم داستان زندگی ام رو بنویسم،قطعا همینی که زندگیش کرده ام رو مینوشتم.

آدمی باید به چه درجه ای از فهمیدن عمق زندگی رسیده باشد تا اینچنین همه چیز را درک کند.
شاید در نگاه اول همگی به افتخارات پائولو فکر کنیم،ولی نه!
به قول خودش کم شکست نداشته است.
در فینال های مهمی طعم تلخ شکست را چشیده از جمله آن فینال تا مغز استخوان سوزنده استامبول.

موضوع برد و باخت نیست.
موضوع پذیرفتن این برد و باخت های همیشگی هم نیست.
مالدینی بهتر از همه میداند که ملاک همیشه بردن و پیروز شدن نیست که باختن و شکست خوردن جزء مهمی از همان تجربه های زندگیست.

ولی چرا ما نمیتوانیم قصه خود را همینی که هست بنویسیم؟!
چون ما نمیبازیم.
ما را میبازانن.
به ما شکست را تحمیل میکنن.
میدان را طوری میچینن که برای نباختن فقط باید میدان را ترک کنی.
کسی که بخواهد،بتواند،مقاومت کند و بجنگد بازهم در یک فضای ناعادلانه به نتیجه مطلوب نمیرسد.

شاید هم منظور پائولو بردن و باختن نیست.
شاید همان جنگیدن ها.
همان سکوت و مبارزه کردن ها
همان مقاومت و استمرار بعد از شکست ها
و یا همان پایان خوش داستانش باشد.

@ruzgarifotball

انگار که همیشه وقتی یک مسئولیتی روی زمین افتاده بود به خودش میگرفت.
زمانی که بازیگری دلربا و خوش نقش در میانه میدان بود وقتی همه چیز به هم گره میخورد خودش بدون هیچ مقدمه ای وارد عمل میشد.
اصلا گره خوردن های زمان بازیش بماند،او وقتی حس میکرد هیجان تماشاگر و بیننده هم افت کرده پا به توپ میشد تا چشمان همه رو برق بندازد.
وقتی هم از فوتبال فاصله گرفت،او کسی بود که نتوانست مسئولیت بزرگ حفظ شرافت و فریاد ظلم ستیزی مردمش را نادیده بگیرد.
پس علی،مثل همیشه دست به کار شد و چند سالی هست برای حفظ شرافتش به سبک خودش،مسئولیت صدای مردم بودن را به دوش کشیده.

علی کریمی نماد خشم نمایان شده ما فوتبالی هاست .
کسی که به نظر شبیه دوران بازیگری تاوان به دلِ دشمن زدنش را با زخم های ناجوانمردانه رقیب به جان خریده.
کسی که برای مبارزه کردن هیچوقت بهانه ای نداشته و همچنان شبیه به بک انسان آزاده تریبون انسان های رنج دیده است.

تولدت پرتکرار هشتِ تمام نشدنی.
داستان ما با تو فراتر از سن و سال و گذر عمر در قلب هایمان همیشه ادامه خواهد داشت.
چراکه خانه ات قلب مردم سرزمینت خواهد بود.

❤️

@ruzgarifootball

آبان شده...
و مگر میشود همه آنچه بر ما گذشت را به زبان بیاوریم.
جسم هایی که از کنارمان رفتند و روح هایی که در درون ما کشته شدند.

جنایت ها در روزگار ما بسیار بوده و هست ولی جنایت آبان جنسی متفاوت از بقیه دارد.
جنایت بر قشری ضعیف که تمام دارییشان را برای گرفتن حداقل حقوق شهروندی بر کف دست گرفتند.
نه برای باج خواهی که برای جلوگیری از یک تجاوز آشکار به میدان آمدند.
که اگر قرار بر این باشد که با هر اعتراض هزاران نفر به آغوش خاک بروند،پس چه امیدی به اصلاح و چه تعریفی از دموکراسی در ذهن ما نقش بسته بود.

آبان یعنی آغازِ یک پایان.
آغازِ کشته شدن روح امید به هر چیزی که معنای درست شدن را داشت.
آغازِ آغوش هایی شبیه به دکتر سوکراتیس.
اینکه از او فقط آغوش باز کردن هایش در زمین فوتبال به یادگار مانده.
نه رقص ساق ها و شِیهیه شوت هایش.
نه جادوی نامش و چهره برآشفته اش.
که انگار فقط همین که دست هایش را برای هم دردهایش باز میکرد تا هم را به آغوش بگیرند.
دست ها را باز میکند تا به فراخ وطن را کنار هم وطنانش به آغوش بگیرد.

آری آبان یعنی هم را به آغوش کشیدن برای یک درد مشترک و شعله گرفتن امید به تغییر..

@ruzgarifootball

آدم ها چقدر میتونن در اوج آرامش اجازه ندن که سرنوشتشون رو کسی جز خودشون ترسیم کنه.
بازیکنی که ۱۲ سال پیش به عنوان اینکه لیست تیم رئال رو پر کنه و قرار بود وسط میدون بین بازیکنان بزرگی مثل ژابی اوزیل کاکا و دیماریا گُم باشه،امشب یه رکورد جاودانه زد.
انگار یه چیزی تو وجود لوکا هست که هنوز هم که هنوزه میخاد خودشو نسبت به روز قبلش بیشتر ثابت کنه.

مدت هاست براش ننوشتم ولی امشب به یاد گذشته با این طرح مارکا که نشون دهنده شکوندن رکورد مسن ترین بازیکن تاریخ رئال با ۳۹ سال و ۴۰ روز و گرفتن این رکورد از پوشکاش افسانه ای هست یادم اومد که هنوز هم میشه از تلاشش برای بهترین بودنش ستایش کرد.

اگه تو این دوازده سال مثل من برای دیدنش از ذره بین استفاده کرده باشین میتونین این روزهاش رو اینطوری توصیف کنید:

هنوز مغرور و شجاع و عاشق
ولی
سخت خسته و نفس بریده
یا که نه ..
خسته و نفس بریده
ولی
هنوز مغرور، شجاع، عاشق و باشکوه.

@ruzgarifootball

دکتر میگفت هر وقت که یه بازیکن بزرگ از فوتبال خداحافظی میکنه،انگار فوتبال یه مقدار میمیره.
یا شاید منظور دکتر این بوده که برای یه مدتی ولو کوتاه،فوتبال کمتر از قبل فوتباله و یه مقداری از روح و زیباییش کم رنگ میشه.

سِر آندرس اینیستا بازیکنی که فراتر از رنگ لباس و بخاطر ماهیت فوتبال مورد توجه و محبوبِ همه فوتبال دوستان بود سرانجام کفش هاشو آویخت.
بازیکنی که سبک فوتبالش قابل تعریف نبود.
نه سرعتی بود و نه قدرت بدنی قابل توجهی داشت ولی جوری از مغز و فکرش در میانه میدان استفاده میکرد که مارادونای بزرگ در موردش گفته بود که انگار وسط میدان با کُت و شلوار داره فوتبال بازی میکنه.
نقاشی که با دو پا به وسیله توپ میتونست فوتبال رو روی صفحه مستطیل شکل،نقاشی کنه.


شاید خیلی از بازیکنان هم عصرش از اون بهتر بودن ولی برای واژه زیباتر،کمتر کسی رو میشد با آندرس مقایسه کرد.
از اون سبک بازیکنایی که میشه به راحتی در موردشون گفت:
"فوتبال دلش برای تو تنگ میشود"❤️

@ruzgarifootball

دوام آوردن از جنگیدن سخت تر است.
برای دوام آوردن و ادامه دادن تو باید دلایلی قوی تر از فلسفه جنگیدن داشته باشی.

فرانچسکو مانده بود تا همین را ثابت کند.
که دوام آوردن از جنگیدن های روزمره به مراتب سخت تر است.
وقتی خوشبختی و افتخار را جای دیگری تقسیم‌ میکنند ولی تو آن جایی مانده ای.
انگار سرنوشت این روزهای ما هم اینگونه شده.
رفتن ها و مهاجرت دوستانمان را شاهدیم.
فرانچسکو از درون دروازه های توری شکل رم هر بار فریاد با ما بمان را میشنید و چشمان ما در آخرین دیدار ها تمنای ماندن را از هم سنگران طلب میکند.
همان نقطه ای که گویا رفتن دلیل و بهانه نمیخواهد بلکه ماندن است که منطق میخواهد.
و تو نمیتوانی از دلایلی که در دلت و روحت حک شده حرفی بزنی و سکوت میکنی..

نمیدانم.
همعصران فرانچسکو همگی افتخارات بیشتری نسبت به او کسب کردند ولی برای ما او شده است:
تاجی به سر
مهری بر دل
و یا هوایی برای زندگی کردن و ادامه دادن.
نمادیست از آدم هایی که میخواهند تغییر کنند و تغییر دهند.
صبر کنند و امید را زنده نگه دارند تا روزگاری زندگی را به خود و همراهانش هدیه دهند.

گلادیاتور ماندگار رم ۴۸ ساله شد.🧡

@ruzgarifootball

حکومت های متکی به هیچ،کاری جز خراب کردن روابط انسانی ندارند.
به جز اختلاف انداختن که یک تله قدیمی است و در ذات آنهاست،فاصله انداختن هم جزئی از برنامه آنهاست.
به همین دلیل است که رفتن در اینجا از بازگشتن راحت تر است.

وطن را تکه تکه میکنند چرا که وطن وقتی یک دست و متحد باشد جایگاه خودشان را میلرزاند.
نفرت پراکنی میکنند به آنهایی که رفته اند و آنهایی که مانده اند را از پس و پیش سرکوب میکنند.

اصلا مگر رفتن انتخاب شدنی است!؟
شاید تنها راه فرار باشد.
شاید تنها گزینه برای بقاء و ماندن باشد.
مهاجرت کردن تو را راضی ترین غمگین دنیا میکند.
آنهایی که مانده اند و جنگیدن هم امیدوار ترین افسردگان تاریخن.

تقابل اینها در حالی که هر دو از یک ریشه خراب، ضربه دیده اند و یک دشمن مشترک دارند یعنی ترس حکومت.
هرکسی که برنده شود بازنده ای جز حکومت ندارد.

چه دختری که تصمیم به رفتن گرفته و چه دختری که پای همه محدودیت ها ایستاده.

حالا فکرش را بکن که هر دو رویکرد برنده شده و رفته اند روی سکو،و طولانی و عمیق همدیگر را به آغوش گرفته اند و فاصله ایجاد شده را شکستن.

این یعنی:
ما تا همیشه برنده ایم و هموطن میمانیم


@ruzgarifootball

میگفت هیچ چیز برای یک شخصیت آزاده طلب، دیدن و یا حتی شنیدن اینکه یک دیکتاتور ترسیده است،نیست.

وقتی شاهد این هستی که آنهایی که تمام زور و قدرت خود را بر سر انسان های بی سلاح و مظلوم خالی کرده اند،به روزی افتاده اند که از سایه خود میترسند،به عاقبت سقوط آنها امیدوار میشوی.
امید زیباست.
این امید لعنتی هر از گاهی می آید و یک نور در قلب ما روشن میکند و روح ما آرامش میگیرد.

اینکه سالها از قدرت واهی خود گفته اند اما همه ای آن را در یک لحظه نقش بر آب میبینی،انگیزه را در شکستن این خانه ظلمی که ساخته اند افزایش میدهد.

آگاهی و دانستن این اصل هاست که سرانجام ستون های دیکتاتور را میلرزاند.
همین که فهمیده اند که فهمیده ایم به مویی بندن و پایانشان زباله دان تاریخ است،وحشت را به جانشان انداخته است..

@ruzgarifootball

یه مقدار توضیحش سخته که چطور اتفاق افتاد.
توی سال‌هایی که فرانسه زیدان و هانری رو داشت و برزیل رونالدینیو، کاکا، رونالدو و آدریانو.
سال‌هایی رائول و کاسیاس و پویول پیراهن لاروخا به تن داشتند و فیگو و مانو روی‌کاستا و ریکاردو با اون سبک خاص پنالتی گرفتنش پرتغال رو تا فینال یورو و نیمه نهایی جام جهانی آورده بودن.
سال‌هایی که لیست انگلیس بیشتر از فیلم‌های اسکورسیزی ستاره داشت.
در حضور اون نسل ترسناک آلمان که دو جام جهانی پیاپی رو به نیمه نهایی رسیده بود ( تعدادی از اون نسل در دوره بعدی هم به نیمه نهایی رسیدند).
چطور شد که یه مرد 176 سانتی متری اهل ناپل، توی قلب دفاع آتزوری جلوی همه‌ی اون ها ایستاد و ایتالیا رو قهرمان جام جهانی کرد و برنده‌ی توپ طلا شد.
فابیو هیچ ویژگی منحصر به فردی نداشت.
در واقع اون اصلا نه به اندازه‌ی دلپیرو و بوفون وفادار بود که یوونتوس رو ترک نکنه، نه به اندازه‌ی پیرلو کاریزماتیک بود و نه به اندازه ماتراتزی دردسرساز!
او همون جایی که بهش نیاز داشتن سر و کله اش پیدا می‌شد و وقتی بهش نیاز نداشتن توپ رو رها می‌کرد تا به جیلاردینو و دلپیرو برسه.
فابیو، فابیو بود، مردی از سیسیل!
@ruzgarifootball

آدمی همین است دکتر جان.
آنجایی که باید امید در چشمانش برقی بزند،سراسر بیم و تردید میشود و آنجا که باید به فکر ناامیدی باشد به خود وعده هزاران امید میدهد.
کمی فراموش نکردنِ گذشته میتواند درسی برای آینده باشد.
همانجایی که میشود به تجربه های تلخ و زخم های کهنه برای دوباره زخمی نشدن رجوع کرد.
گاهی تجربه کردن یک تجربه یعنی فرصت دادن دوباره به همان هایی که جنگلِ سر سبز امیدت را تبدیل به بیابانی سوخته از هرچه بوده کرده اند.

دکتر جان
ما را کولاکی از ناامیدی و تردید در خود بلعیده و قلبمان از سردترین شب‌های زمستان هم سردتر است.
شاید رسیدن به این حقیقت که جز به ایستادن روی پاهای خود و تکیه کردن به اشتیاقِ مبارزه،نمیشود دل بست،ما را به کسانی تبدیل کرده که به کورسوی تغییرات دل نبندیم.

اما دکتر جان خواستم بگویم به امیدواری هیچکس،هیچوقت ایراد نمیشود گرفت.
آنها نه فراموشکارن و نه ساده لوح.
فقط باید چَنگ بزنند بر نور مصنوعی که به اسم تغییر به آنها نشان داده اند.
آنها امید را میجویند ولی در زمان و مکانی اشتباه.
آدمی باید تاوان های سهمگینی بدهد تا تفاوت امید واقعی و واهی را تمیز دهد.

@ruzgarifootball

- بهترین بازیکنی که در مقابلش بازی کردم؟ احتمالا مارادونا، رونالدو نازاریو و پلاتینی! هیچ وقت در مقابل مسی بازی نکردم، وقتی در مقابل بارسلونا قرار گرفتیم او مصدوم بود.

خبرنگار: مسی خوش شانس بود!

- نه! من خوش شانس بودم!
.
.
.
با اندکی تاخیر، تولد این دو افسانه رو هم تبریک می‌گیم.

@ruzgarifootball

اون چیزی که خیلی خاصه اینه که خوب میدونه چقدر منحصر بفرده.
این آگاهی و اعتماد بنفسش باعث میشه همیشه در جهت ارتقای خودش و اطرافیانش تلاش کنه.
این هسته همه ای تعاریفیه که میشه از یک سوپر بازیکن داشته باشیم.
همون هایی که در برگه هایی از تاریخ بنظر رسیده به تنهایی یک اثر ماندگار از خود به جا گذاشته اند.
همان مدل فکر کردن و تفکری که در زمین فوتبال حاکم میکنند تا همه دستی ها را برای رسیدن به تارگت ذهنی خودشون همراه کنند.
یک فرازمینی که در عین حالی که یک سرنوشت استثنایی را رقم زده اند در نهایت احترام و مقبولیت،معمولی و عادی باقی مانده اند تا از خود و خانواده و هم تیمی های خود محافظت کنند.
و شاید به جرات آنها از کلمه و فلسفه "فوتبال" محافظت کرده اند..

میشود همینقدر ساده عمق راهبردیِ مهم بودن فوتبال و بازیکنانش را شکافت و ثابت کرد که در فقر و فساد و تورم و نارضایتی های گسترده اجتماعی که داریم هم مانعی نمیبینیم تا تولد ۵۲ سالگی افسانه ای به نام زیدان را فراموش کنیم 🤍

@ruzgarifootball

شبیه به تماشای یک اثر تاثیرگذار که میدانی تنها چند پلان از آن باقی مانده و در عین حالی که محو هیجان و جذابیت آن هستی،نگرانی و ناراحتی از رسیدنش به خط پایان آزارت میدهد.
این همان حس و حالی است که عصر امروز با دریافت یک تصمیم هوشمندانه از تونی،به ما دست داده.

تمام افراد باهوش برعکس انسان هایی که از قوه تفکر استفاده نمیکنند،بیشتر از اینکه در تدارک یک شروع رویایی و دست نیافتنی باشند،به یک پایان بی نقص می اندیشند و تونی کروس دقیقا در نقطه ای،پایان را برای خودش انتخاب کرد که فوتبال هنوز از تماشای معماری او در میانه میدان سیر نشده بود.

هنوز فوتبال در کفش های خطا ناپذیرش تمام نشده و هیچکس بیشتر از او این را نمیداند.
ای کاش میشد یک نفر که عاشق فوتبال است با او قبل از اعلام این تصمیم حرف میزد
بگوید که حتی در فاصله دو بازی هم میشود دلتنگ خط کشی های مهندسی و لذت بخش او شد.
بگوید که نباید الگویی شبیه به او که نماد فکر کردن در میانه زمین است به همین زودی کفش هارو به مقصد بازنشتگی از پاهای پر توان و دقیقش بیرون کند.
نمیدانم شبیه او خواهیم دید یا نه ولی میدانم تماشای او افتخاری بود که نصیب نسل ما شد.

@ruzgarifootball

در تمام این سالها،هر وقت‌ برای تو نوشتم،تمام تمرکزم به غم هایی بود که در دوران سخت و تاریکِ تاریخ پر افتخار رئال مادرید به دوش کشیدی.
تو اون برهه پرهیاهو و پر ادعایی که باید جور شکست ها را تنها تحمل میکردی.
زمانی که از دوستان و خودی ها بیشتر از رقبا و دشمنان ضربه میخوردی.
اما همیشه حواسم بود پایان قصه تراژیکت، چیزی جز رستگاری نبود.

به نظرم صبر،قسمت مهم رستگاری انسان های آزاده و نجیبه.
شاید گاهی کاری که باید بکنی فقط اینه که کاری نکنی.
صبر کردن و منتظر موندن و به تلاش پنهان ادامه دادن،موثر ترین کاریه که باید در یک برهه مهم هر اسطوره ای پیدا کرد.
این روزها بیشتر از قبل ارزش صبر کردن را میفهمیم.

تولدت مبارک سپیدِ مقدس🤍

@ruzgarifootball

قدیمیا میگفتن؛
"شاید عشق بتونه باعث گذر زمان بشه،
ولی قطعا گذر زمان،
نمیتونه باعث ایجاد عشق بشه"
جمله ای که مارکوی وستفالن اون رو معنی کرد.
عشق وقتی باشه،همون دلیل چگونگیِ چراهای ذهن انسان میشه تا بتونه به حیات و ادامه دادن خودش معنی بده.
این همون دلیلی هست که مارکو رو سالها وفادار در پشت دیوارهای زرد رنگ و پر التهاب وستفالن نگه داشته.
موضوع ماندگاری گاهی زنده نگه داشتن "امید" هست.
نه فقط برای خودت بلکه برای تمام اونهایی که امید خودشون رو به ساق پای اون گره زده باشن.
که اگه
جام نباشه
افتخار نباشه
عناوین ریز و درشت نباشه
حداقل دلبستگی به مفهوم وفاداری و هواداری باعث قوت قلب خودت و اونهایی که تماشات میکنند باشه.
چیزی بسیار با ارزش تر و مانا تر از عناوین حک شده روی فلزات.

مارکو همون دلخوشی موقتی بود که بوی نجات رو در این زندگی بلاتکلیف به هواداراش هدیه میداد.
امروز آخرین روزی بود که مارکو به عنوان یک سرباز محبوب روی چمن سبز رنگ وستفالن قدم زد.

دلتنگ خواهیم شد..
برای مردی زرد پوش و نجیب که از میان درد و رنج و شکست همیشه راهی برای ادامه دادن و تلاش کردن پیدا میکرد...💛

@ruzgarifootball

گاتزتا بهش لقب "شیطان اسکودتو" داده بود اما اون برای شیطان بودن زیادی فروتن بود.
روزی که به میلان پیوست، قهرمانی در جام جهانی، لیگ قهرمانان اروپا، لیگ اروپا و لیگ ملت‌های اروپا رو علاوه بر قهرمانی لوشامپیونه و دو قهرمانی در جام حذفی انگلیس در کارنامه داشت اما پیوستنش به میلان در آرامش کامل رخ داد. سر و صدای زیادی از رسانه‌ها بلند نشد و جایی در گوشه‌ی هیاهوی نقل و انتقالات، با میلان قرارداد امضا کرد.
در پایان اولین فصل حضورش میلان بعد از 11 سال قهرمان اسکودتو شد اما او علی‌رغم شاهکارش در مقابل اینتر که نقش حیاتی در این قهرمانی داشت، در سایه‌ی زلاتان بود و راه‌یابی میلان به نیمه نهایی لیگ قهرمانان هم در پایان دومین فصل حضور او، بعد از 17 سال، او رو از سایه‌های بیرون نیاورد.
شیطان اسکودتو یا شوالیه‌ی تاریکی، قهرمانی که میلان به او نیاز داشت، اما الزاما لیاقت او رو نداشت، اولیویه ژیرو، آقای گل تاریخ تیم ملی فرانسه، پس از 138 بازی و بیش از 50 گل و پاس‌ گل، در پایان فصل میلان رو به مقصد MLS ترک خواهد کرد.
@ruzgarifootball

از پلیدی‌های استبداد،این است که شریف زندگی کردن را مدام دشوارتر می‌کند. 
استبداد کارش این است که هر روز آدم‌های بیشتری را مجبور به انتخاب بین شرافت و آسایش کند.
استبداد کارش این است که هر روز شریفانه زیستن را دشوار‌تر کند.
استبداد کارش این است که هر روز بنشیند به  تماشای آدم‌هایی که در ترجیح شرافت بر آسایش یک جا می‌لغزند (و از چشم دیگران میفتند)
استبداد کارش این است که هر روز هزینه شرافت را بالا ببرد تا تعداد کمتری قادر به پرداخت آن باشند.
استبداد کارش همین است،تهی‌سازی جامعه از شرافت.
ولی
شرافت دارانی که پای این عهد کهنه میمانند را هیچکس نتوانسته از صفحه روزگار محو کند.
استبداد آخرین تیر خود را با کُشتن انسان های باشرف شلیک میکند.

شرافت مثل شعر است.
شعر ها مگر تمام میشوند.
شعرها وقتی سروده شوند،چه کسی میتواند آنها را از ذهن جامعه پاک کنند.
شعر ها وقتی در فکر و قلب همه نشستن،هیچ تیری برای استبداد باقی نمیگذارد.
شعر ها نهایتا ناتمام میمانند.
شبیه همین صحنه،وقتی سروده شدن یک شعر در نهایت به نظر میرسد که به ثمر ننشسته است.
اما لذت سرودنش
لذت حس کردنش
تا ابد ماندگار است...
#توماج_صالحی
#توماج
@ruzgarifootball

دکتر جان
زندگی را چه درست و دقیق تشبیه کرده اید.
مجموعه ای از تلاطم مشکلات که آدمی را غرق میکند و فوتبال این پدیده جذاب به مثال موج میماند که با آن گاهی سوار بر رنج ها نفسی تازه کنیم.

جنگیدن و دوام آوردن.
این تمام چیزی بود که در عصاره اثرهای نابتان برای ما به یادگار گذاشته شده.

ما میدانیم که باید بجنگیم هرچند که از جنگیدن به ستوه آمده ایم.
جنگیدن و ادامه دادن آدمی را خسته نمیکند دکتر جان.
این نبودن ها و تنها ماندن ها و تنها شدن هاست که قلب را مُچاله میکند.

جایی گفته بودید همیشه و همه جا این یک اصل است که؛
" مُردن از مرگ وحشتناک تر است."
این همان جمله طلایی است که تنها ماندن ما را التیام میبخشد.
اینکه قبل از مرگ نمُرده باشی.
اینکه بعد از مرگ هم شبیه به شما اثری به جا گذاشته باشی برای روشنایی راه بی پایانِ زندگی.

عکس از تولد ۶۴ سالگی دکتر عزیز.
خوش مشربی که اگر بود این روزها در کنار شمع ۶۸ سالگی عکسش ثبت میشد.
در نگاهش میشود حمله ناامیدی را دید و از صورت مهربانش عشق به زندگی را فهمید و حس کرد.
نیمه بالای صورت غمگین و نیمه پایین لبخند بر لب.
این همان زندگی است که میگفتید:
جنگجویی غمگین...

@ruzgarifootball

وقتی از میکل‌آنژ پرسیدند که شاهکار خود، مجسمه داوود نبی، را چگونه تراشیده؛ در پاسخ گفت: "داوود همان‌جا در دل سنگ بود! من فقط هرآنچه که داوود نبود را تراشیدم و داوود را از دل سنگ بیرون آوردم."
حقیقت پنهان در پروسه خلق یک محصول بی‌نظیر و یا یک ساختار بی‌نقص، نه گردآوری تمام ویژگی‌های تعریف کننده اون ساختار، که حذف تمام آن‌چیزی است که به اون ساختار تعلق ندارند است.
البته وقتی دو سال پیش تحت عنوان
پروژه‌ی"سوپرلیگ عربستان"، باشگاه‌های متمول عربستان شروع به ریخت و پاش در بازار نقل و انتقالات کردند، می‌شد حدس زد که علیرغم هیاهو و جنجال‌های رسانه‌ای (که در رسانه‌های داخلی هم شاهد اون بودیم)، سرنوشتی همچون پروژه‌های مشابه در گذشته، در انتظار این پروژه است.
اما شاید قبل از هر دلیل دیگه‌ای، یک مسئله‌ی بارز به راحتی چرایی این سرنوشت رو توجیه کنه:
"فوتبال پیش از اينکه به زیرساخت‌های فنی و حرفه‌ای نیاز داشته باشه، نیازمند زیرساخت‌های فرهنگیه"
.
.
.
پانوشت: فکر می‌کنم این ویدئو رو همه دیدیم و نیاز به توضیح اضافه‌ای نداره.

@ruzgarifootball

اون روزا کم سن و سال بودم، یه تی‌شرت میلان با اسم و شماره اینزاگی که توی تنم زار می‌زد، همه دنیای من شده بود. شب فینال استانبول با یه تلویزیون پاناسونیک از اون‌ها که یا ازش صدایی شنیده نمی‌شد یا صداش زیادی بلند بود، با هزار ترس و لرز و وقتی همه خوابیده بودن، پای بازی نشسته بودم. نیمه دوم که شروع شد هی لیورپول گل می‌زد، هی من بین ترس بیدار شدن بقیه و ناراحتی گل خوردن تیم سرگردان بودم و اون بازی کذایی هم هی کش میومد و کش میومد. بازی که تموم شد معجونی از احساسات بودم.
خوابم میومد، ناراحت بودم، ترسیده بودم، شوکه بودم!
اصلا نميدونستم چرا اینطوری شد؟!
صدام در نمیومد اما تی‌شرت اینزاگی هنوز توی تنم زار می‌زد؛
اون بخشی از من که عاشق میلان بود توی سرم زار می‌زد!
.
.
.
پانوشت: ولی این زندگی یه فریاد شادی از این جنس به همه‌ی ما بدهکاره.
@ruzgarifootball