حرفای نگفته

تا الان حدود ۲۶ میلیون جمع شد و ۱۳ میلیون مونده :))))
تصدق دل بزرگ و مهربون همه‌‌اتون، مردم شریف ایران.🤍

سلام، لطفا این عکس رو باز کنید و محتواش رو بخونید و هرچقدر در توان‌تون بود، کمک کنید. کمک‌های کوچیک ما شاید در ظاهر ناچیز به‌نظر برسه اما قطعا گره‌ بزرگی از مشکل خانواده‌‌ی جلالی باز می‌کنه.

6273811087743693
رضاجلالی

لمس کردن این درد
برای بار هزارم یا شاید بیشتر
کمی بیشتر از لمس
نفوذِ این نفرین در تمامِ وجودت
وجودی خالی از روح
دردی فراگیر جهانم را لمس می‌کند
تو را لمس می‌کند
دست می‌گذارد روی این درد
تویی آن درد
دردی در تمامِ من حس می‌شود
در تمامِ آنچه که خالی بود
تمامِ من نبودن بود
نبودن یک بودنِ پوچ
خالیِ خالی‌ام
وزین رنگِ سپیدی
دردی که دارم مرا می‌کشد
سلاخی می‌کند
روی این سقف آویزان می‌کند
زنده زنده پوست می‌کند
از این کالبدِ خالی از من
روبروی این قاب خالی
همانی که برای من پر از من است
برای قاتل پر از هیچ
آخرین نگاهم را خرجش می‌کنم
قاتلِ پوچ را
منِ پر از هیچ را
دردی که من در اعماق وجودم لمس می‌کنم
موهبتی بود برای دوری از یک درد
قابِ عکسِ خالی از من
#مهدیه_رضایی

از اندیشه و دانش متنفرم.

زندگی آدم داغ‌دیده دو نیم می‌شود:
نیم اول، بازگشت به زندگی،
نیم دوم، تحمل بازگشت به زندگی.

می‌بوسم
تک تک خاطرات را
عکس‌های پاره شده
وصلِ هم نیستند
من این طرف
تو آن طرف
عکس ها هم جدا هستند
همان‌هایی که وصل بودند
#مهدیه_رضایی

خب دوستان✨
این پیامو فور کنید تا من رندوم برای چندنفرتون بنویسم. سعی می‌کنم برای اکثریت بنویسم ولی اگه نشد دیگه ببخشید.
-و اینکه ممکنه طول بکشه یکم.

قلبم اکلیل می‌زنه بیرون.

یکی اینجا خیلی خوشحاله

گاهی دلم می‌خواهد از دست خودم زار بزنم و عاجزانه از خودم خواهش کنم که حساس نباشم و به مسائل و کلمات و رفتارها، بیش از اندازه دقت نکنم. ولی حقیقت این است که من زیاد حساسم و زیاد دقت می‌کنم و زیاد غصه می‌خورم؛ برای مسائلی که خوب که دقیق شوی، اهمیت چندانی ندارند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

کلماتم ردیف می‌شوند
یک تکرارِ روشن از یک جمله
هرچه کنم و نکنم
هرچه نویسم و ننویسم
هرچه ببوسم و نبوسم
هرچه آغوش باز کنم و نکنم
آخر به تو می‌رسم
جمله‌ی دوست دارمِ زندگی‌ام شدی
فردی دگر بخواهمم
باز هم تو در پس تمامِ مغزمی
عاشقانه‌هایم با تو معنا گرفت
قلبِ تپنده‌‌ام با تو سامان گرفت
حال عشق برای کسی دگر خطاب شود
باز هم تو هستی
اولینِ تمامِ تلاش‌های من برای عشقی
آخرین تلاشِ من برای زیبا دیدنِ جهانی
#مهدیه_رضایی

حکم آنچه تو گویی
من لالِ تو هستم.

"کنون کلمات می‌دوند. من هم یک فلجِ خود منکرم. کنون آن‌ها یک سری بیگانه در سلول‌های مغزم هستند و به پیچش مرگ با آن‌ها مشغولند. من اکنون یک خفگی پرفریادم و کلماتم نیستند. حروفم گم شده‌اند و من همین زندگیِ مرگم."
#مهدیه_رضایی

قلم می‌نشیند به این کنجِ دیوانه‌خانه
قلم می‌رود به آن سوی دیوانه‌خانه
دیوانه می‌دود به سوی قلم‌
دیوانه منم که از خود به دورم
قلم می‌نشیند روی شانه‌ام
من به دنبال کلمات می‌دوم
می‌دوم، می‌دوم، می‌دوم
در این جهانِ سیاه
کلمه‌ای نمی‌یابم
دیوانه‌ام دیگر
دیوانه‌ام کردند؛ دیوانه خطابم کردند
این‌بار نور هست و من گمشده‌ام
کودکی کوچک که از خانه دور شده
آن منم؟
آن که تفنگ را روی سرش نهاده باز هم منم؟
آن که با قلم یکی را به کاغذ حواله می‌کند منم؟
آن منم که می‌دوم سوی آن‌ها تا رها نشوم؟
این همه ترس از رها شدن در من چگونه می‌روید؟
رها شدم و باز هم می‌ترسم
رها کردم و باز هم می‌ترسم
یکی گم‌شد، یکی خون از مغزش چکید
یکی کاغذ و قلمش را سوزاند
یکی می‌رود در خاطرات که باز هم رها شود
#مهدیه_رضایی

به التماس کلمات نشسته‌ام تا زجر خود را آن‌جور که لایق است نشان دهم؛ ولی کلمه‌ها لایق این زجر نیستند‌. سکوت هم لایقش نیست ولی چاره‌ای ندارم.
#مهدیه_رضایی

"حروف جهانش با یکدیگر غریب شده بودند."