Foot Anlaysis

خوشم میاد اشتباه توی کارم نیست. کافیه توییتهاش رو چک کنید تا بفهمید با چه موجودی طرفید.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

برای من، به ترتیب دو تیم هلند و پرتغال شانسهای اول قهرمانی اند.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

"چرا؟"
در روز بیست و هفتم آپریل سال ۲۰۱۱ مطرحش کرد.
بعد از آن روز، لیگ های اسپانیا و انگلستان را برد. و همین. کم کم از آن بالا رانده شد. تصمیمش برای جدایی از مادرید -صرف نظر از اینکه برای موفقیت طولانی مدت باشگاه درست بود- برای طرفدارانش منطقی نبود. بازگشتش به چلسی و قهرمانی دوباره در انگلستان در جهت اثبات اینکه هنوز هم میتواند، طرفدارانش را آرام کرد، اما انتخاب مرگبارش...

همان صندلی ای که احتمالا در تمام عمرش آرزویش را داشت... همانی که خیلی‌ها بسیار ساده و به واسطه ی «بازیکن سابق» بودن به آن رسیدند... همانی که او را مجبور به اثبات چندین باره ی خود کرده بود... همانی که احتمالا در همان روز اول، وقتی از جانب رئیس به صرف شراب و گپ و گفت دعوت شد عاشقش شد... .

نبودن رئیس را ندید. بی مایه بودن وودواردز را ندید. از دست رفتن فرهنگ قهرمانی را ندید. نمک نشناس بودن بازیکن یاغی سابق باشگاه را ندید. شاید هم همه ی این ها را دید و با خود گفت "اگر رئیس اینجا بود، به همشون یه فرصت میداد". مسئله ی همه ی اشتباه های انسانی همین است: "ندیدن، دیدن و متفاوت انگاشتن". رقیبش در دلارهایش دوش میگرفت و همه هوایش را داشتند. انگاری هیچکس دوست نداشت بازی های فیزیکی را ببیند. چه گزاره ی پر نفاقی. همانهایی که برای دیدن تایسون فیوری سر و دست میشکاندند.

انگلیسی های کینه توز نابودش کردند. همانهایی که روزی روزگاری به واسطه اش آمار فروش روزنامه هایشان سر به فلک کشیده بود. همانهایی که مجبورش میکردند با طعنه جوابشان را بدهد. همان امثال جیمی ردنپ ها که توانایی تشخیص نوک انگشتان پایشان از سرشان را نداشتند. پسرک های فرانسوی اش نابودش کردند. از ماکلله به اینها، افول بزرگی بود. دفاع چپ انگلیسی بی مغزش نابودش کرد. از اشلی کول به این جوان کله شق و چاق. هیچکس هوایش را نداشت. گویی در تمام بریتانیا، همه به دنبال یک سر برای بردن به چوبه ی دار بودند، و سر او را نشان کرده بودند.

"نقلست که درویشی در آن میان ازو پرسید که عشق چیست گفت: امروز بینی و فردا بینی پس فردا بینی آن روزش بکشتند و دیگر روزش بسوختند و سوم روزش به باد بردادند یعنی عشق اینست."

صبور نبود. به کارش اعتیاد داشت و میخواست هر چه سریعتر برگردد. انتخاب بعدی اش همه را شوکه کرد. باشگاه آن مردک یهود. بازیکنانش را دوست داشت. اما به استثنای کین، همه شان هنوز پسر بودند. تا مرد شدنشان فاصله بسیار بود. دله علی بیش از بقیه قلبش را درد می آورد. بزرگترین شکنجه برای یک استاد، دیدن شاگرد پر پتانسیلِ بی عمل است. سعیش را کرد. به یک فینال رسید. مردک ابله یهودی برای جلوگیری از پرداخت پاداش قهرمانی احتمالی اش، اخراجش کرد. دستش کوتاه ماند. دوباره بر دارش بردند.

هوای لندن همیشه سرد و ابریست و اغلب باران می بارد. پرتغال اما اینگونه نیست و در آنجا، آفتاب همیشه دلیلی برای تابیدن دارد. مثل ایتالیا. رم را انتخاب کرد. در فصل اول به یک قهرمانی رسید. نتوانست به چمپیونزلیگ راه یابد. راهی لیگ اروپا شد. خودش خیلی خوب میدانست که مسیر درست و پله پله همین است. در سال دوم به فینال رسید. آنتونی تیلور را برایش گذاشتند. یاد و خاطره ی بیست و هفتم آپریل سال ۲۰۱۱ برایش زنده شد. "چرا؟".

اخراجش کردند. حرامزاده های نمک نشناس، اخراجش کردند. نه خرید درست و حسابی ای داشتند، و نه برنامه ی درستی. یک قران پول داشتند، و آرزوها و درخواست هایشان صد شاهی خرج برمیداشت. پینتو هم که پخمه تر از وودواردز بود. مجبورش کردند که برود. به جایش گلادیاتور آورده بودند. با گریه سوار ماشین شد. با گریه مجبور به ترکشان شد.

بی کار شد. پیشنهاد عربها را نپذیرفت. به پرتغال نرفت. طرفدارانش نفس راحتی کشیدند. باور داشتند که این بار انتخاب های احساسی را میگذارد کنار. باور داشتند که این بار، در انتظار یک تیم درست و حسابی میماند.

زندگی بسیار سریع میگذرد. در سی و یکم می سال ۲۰۲۴ خبرش را آوردند. خبر سرمربی گری اش در فنرباغچه را. در لیگ ترکیه. عکس العمل صادقانه ام به این خبر این بود: «دیگر در طی سه سال آینده فوتبال نگاه نخواهم کرد. ممنون رئیس». به گمانم بسیاری از طرفدارانش هم همین باشند.

داستانش به پایان نرسیده و هنوز زنده است، اما کام مان تلخ است. نمیدانم چه باید گفت. این را میدانم که برای من، شخصا، دیگر بس است. حداقل دیگر لازم نیست از او در مقابل عده ای نمک نشناس دفاع کنم. او اکنون دیگر مشکل طرفداران فنرباغچه و گالاتاسرای است. چه دوران سختی بود. چقدر بد و دردناک.

نیاز به مدت طولانی استراحت دارم، که خب، به لطف این انتخاب، حاصل شد.
#والری_لگاسف
@FootAnalsysi

"چرا؟"
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

من انگیزه ی لاپورتا برای اخراج ژاوی رو درک میکنم. بارسلونا روی کاغذ پر از بازیکنان با استعداده. بماند که بازیکنان با تجربه ی فوق العاده ای هم داره. شرایط دقیقا مشابه سال ۲۰۰۵ شده. تصور کنید اگر فرانک رایکارد مصاحبه میکرد و میگفت توانایی رقابت با رئال رو نداریم. اخراج ژاوی تصمیم درستی بود که دیر اتفاق افتاد.
بارسلونا هانسی فلیکی رو به خدمت گرفته که در بازسازی شاکله ی تیمی بسیار تواناست. به عبارتی، پیکان مدل ۷۵ رو دادن رفت، به جاش یه فراری قرمز خوشگل از همون مدلایی که دوست دارین گرفتن.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

الان فرصت مناسبیه که زباله ها رو بندازه بیرون. با هر روشی. حتی با بریدن سر با پنبه. فقط زباله ها رو بندازه بیرون و تیم رو توسعه بده.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

ای بابا
ای بابا :)))))))
#فشاره ؟
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

سیتی فن ها و بارسا فن های عزیز، آرامش خودتون رو حفظ کنید. فوتباله دیگه. یه روز میبازید، یه روز دیگه هم باز میبازید. لازم نیست ادبیات خانوادگیتون رو همه جا بروز بدید.
#فشاره ؟
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

تیکی تاکا دوباره باخت؟ آخی ناراحت شدم :))))
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

صبح تا شب در تمامی مطبوعات آروغ روشن فکری و تیکی تاکا میزنند، اما بلافاصله بعد از ده نفره شدن شلوارشان را خراب میکنند. تفاوت ما با هم اینجاست دوست عزیز.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

سخن در باب این تیم "ملی" بسیار است. میشود ساعتها نشست و از روز استخدام آقای دایی تا به همین امروز را نقد کرد. ارزشش را ندارند. اگر داشتند، نقدشان میکردم. سخن در باب این رسانه ی "ملی" نیز بسیار است. همه شان به هم می‌آیند. بازیکن. سرمربی. رئیس فدراسیون. مدیر فنی. کاپیتان. کاپیتان. کاپیتان. کاپیتانی که تاج را به کریمی ترجیح داد. احمدی. میثاقی. عزیزی. خیابانی. فردوسی پور. طارمی. همان طارمی ای که پرسپولیس را با بستن پنجره به خاک سیاه کشاند تا پولش را وصول کند. آزمون. همان آزمونی که رول علفش برایش مهمتر از کشورش است.
این‌ها، این کثافتانِ بی بته ی بی همه چیزِ نان به نرخ روز خورِ تازه به دوران رسیده کیستند که ملت برایشان نقد بتراشد؟ گل بگیرند دروازه فوتبالی را که این‌ها پرچمدارش هستند.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

:)))))))
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

یادداشتی در باب امیر اردشیر قلعه نویی، سرمربی تیم ملی جمهوری اسلامی ایران

زندگی
میگویند انسان در زندگی بیش از یک بار متولد شده و میمیرد. برای انسانها، مشخصا روز مرگ پدر، روز تولدی دوباره است. روزی که کودک، بزرگسال میشود، حتی اگر ده ساله باشد. همان روزی که کودک، به واسطه ی مسئولیتهایی که به ناچار مجبور به پذیرششان است، از بند معصومیت رهایی یافته و در مقابل جهان زمختی که هیچ سنخیتی با قصه های قبل خوابش ندارد قرار میگیرد.

مرگ اما داستان دیگریست. به عنوان مثال، یک پدر، در روز مرگ فرزندش میمیرد. این مسئله در مورد هر نوع فرزندی صدق میکند. فرزند میتواند همان ارثیه ای باشد که به واسطه ی ترس از مرگ، انسان را محبور به حرکت در قطار زمان میکند. یک انسان جاه طلب، موفقیتهایش را ارثیه میداند. بسیار کسانی که در این مسیر، به دلایل بسیار، به داشتن، مراقبت کردن و تربیت یک فرزند یا فرزندان بیولوژیک بسنده کرده و رویای شیرین موفقیت در مراتب بالاترشان، در یک روز، به همراه خودِ ضمیرشان، در زیر خروارها خاک تلخ محدودیتها، بدشانسی، و اغلب اشتباهات کوچک و بزرگشان در طی مسیر، دفن میگردد.

مرگ ژنرال
امیر اردشیر قلعه نویی مردیست که یک بار مرگ را در بیست و دوم جولای سال ۲۰۰۷ تجربه کرده است. در همان پنالتیهای لعنتی در مقابل کره ی جنوبی. رویاهایش، القابش، نقدهایش، و شاید مهمتر از همه، ارثیه اش تبدیل به خاکستر شد. در هفته های پس از آن، در تلویزیون زنده ی جمهوری اسلامی ایران، توسط مجری معروف یکی از برنامه های معروف تلویزیون جمهوری اسلامی ایران، سلاخی گشت و پس از آن، شاید هر گاه که صحبت از بازگشت او به تیم ملی بود، از پذیرش این مسئولیت امتنها ورزید.

بروس لی و زندگی پس از مرگ
"I fear not the man who has practiced 10,000 kicks once, but I fear the man who has practiced one kick 10,000 times."

علت موفقیت امیر اردشیر قلعه نویی در یک چیز است: استمرار و پافشاری بر آنچه که از فوتبال انتظار دارد، حتی پس از مرگش در سال ۲۰۰۷. دیدگاه او و من نسبت به فوتبال بسیار نزدیکتر از آنچیزیست که فکر میکنید. ما هر دو معتقدیم که تیمی که برتری فیزیکی داشته باشد، شانس پیروزی بیشتری خواهد داشت. ما هر دو ضربات آزاد را راه حلی جدایی ناپذیر برای باز کردن گره ی مسابقاتی میدانیم که در آن مالکیت توپ در اختیار تیم مقابل است. مهمتر از آن، ما هر دو معتقدیم که حتی یک عامل، یک عامل خالی هم در فوتبال وجود ندارد که بدون استمرار در تمرین نتوان آن را بهبود بخشید، حتی عوامل روحی-روانی.

شان دایچ
"من شان را میشناسم. من میدانم که او چگونه کار را برای بهترین تیمهای هجومی در لیگ سخت میکند. من میدانم که او از آنچه که دارد نهایت استفاده را میکند تا نتیجه بگیرد." -ژوزه مورینیو در مورد شان دایچ

شان دایچ یکی از آخرین ژنرالهای باقی مانده است. یکی از همانهایی که طرفداران خردسال منچستر سیتی آنها را «دایناسور» مینامند. مردی با بودجه ی محدود، و ایده هایی فوق العاده کارا. او فیزیکی ترین تیم ممکن را در فیزیکی ترین لیگ جهان میسازد. تیمی که میتواند در روزهای بد حریفانش، چنان بکوباندشان که تا بیست و چهار ساعت مثل کارتون تام و جری بر روی زمین خمیر شوند.

کیلوهای اضافی تیم ملی (که دستخوش فکاهی های بسیار کانالهای (شله) زرد تلگرامی گشت)، از نوع ماهیچه و استخوان است. این یعنی امیر اردشیر قلعه نویی از سال ۲۰۰۷ تا به امروز، بر دیدگاه خود نسبت به فوتبال پافشاری کرده است. عاملی که به وضوح خود را در طی ۱۲۰ دقیقه در مقابل سوریه، و ۹۰ دقیقه در مقابل ژاپن نشان داد.

گذر پوست به دباغ خانه
اگر تصور میکنید که قلعه نویی از رویارویی با کره ی جنوبی میترسد، سخت در اشتباهید. او یکی از پر تعدادترین کادرهای مربیگری تاریخ تیم ملی را جمع کرده است. از هفته ها قبل شروع به آنالیز حریفان مهمش کرده. میداند (یا حداقل برایش میدانند) که نقاط ضعف و قوت هر تیمی کجاست. مهمتر از همه ی اینها، او درست مثل یک کوسه ی شکارچی، خون کره ای ها را بو میکشد. تجربه ی سالهای گذشته اش به او یاد داده که به جای در انتظار اژدها ماندن، باید به سلاخی اژدها رفت. این همان چیزیست که او را در میان تمامی مربیان ایرانی تاریخ ایران خاص میکند. امیدوارم که به قهرمانی برسد. این تیم، صرف نظر از اینکه برازنده ی ما ایرانی ها هست یا نه، برازنده ی اوست.

#والری_لگاسف
@FootAnalysis

با این سطح نمایش تیم ملی جمهوری اسلامی ایران در نیمه ی دوم در مقابل ژاپن، به نظر میرسه که باید دل نوشته رو تقدیم کنم، سوای نتیجه ی نهایی در کل مسابقات.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

در صورت قهرمانی تیم ملی جمهوری اسلامی ایران، یک نوشته ای ته دلم مانده در باب آقای امیر اردشیر قلعه نویی، که تقدیم خواهم کرد.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

به گمانم پرسش بسیاری از فوتبالدوستان چرایی اخراج مورینیو نیست، بلکه چگونگی اش است و پاسخ به این سوال، نیازمند بررسی مسائلیست که در بیرون از استادیومها و کمپهای تمرینی اتفاق می افتادند.

حقیقت این است که فردکینها دست به خرید باشگاهی زدند که در بدهی هایش مغروق بود. مفت خریدن همیشه منجر به سود نمیشود. زمانی میتوانید از سود لذت ببرید که حداقل یک بخش از باشگاه فراتر از حد انتظار کار کند.

عملکرد رم در نخستین سال مورینیو فراتر از حد انتظار بود. این را به راحتی میتوان دید و فهمید. در دومین سال، چیزی شبیه به معجزه در حال وقوع بود، که خب، آقای تیلور تنها یکی از دلایل عدم‌ وقوع آن بود.

مسئله ی اساسی اینجا بود که عملکرد رم (و به طبع آن عملکرد مورینیو) در هر فصل وابسته به عملکرد فصل گذشته بود. عدم راهیابی به لیگ قهرمانان اروپا بیانگر این بود که رم کار بسیار سختی را در فصل کنونی خواهد داشت. بودجه ی بسیار محدود، عدم حمایت علنی از کادر فنی و بازیکنان توسط مدیران عالی رتبه، تبدیل سرمربی به سخنگو، اجبار به استفاده از بازیکنان تیم جوانان و هر چند به ندرت (به قدری که نمیتوانم به یاد بیاورم، اما این فاکتور باید حتما لحاظ شود)، اشتباهات تاکتیکی خود مورینیو، از علل اصلی خارج شدن وضعیت از دستان اوست.

قدیس نشان دادن مورینیو کاریست عبس. او خودش میداند که اشتباهاتی داشته. مسئله این است که او میبایست "قادر" به ارتکاب اشتباهاتش باشد، کما اینکه بازیکنانش از چنین آزادی ای برخوردار بودند. رسانه ها این را از او دریغ کردند. سالهاست که همین است. هواداران قدرتی در انتصاب و یا اخراج او ندارند. آخرین سنگر او، خود باشگاه بود. در یکی از مصاحبه های آخرش گفته بود که به عدم خیانت مدیران باشگاه به او ایمان دارد. نمیدانم که آیا هنوز هم چنین نظری دارد یا که خیر.

مورینیو خیلی خوب میداند که خیلی از اخراج ها، مسئله ی شخصی نیستند و صلاح جمع (بخوانید باشگاه) بر صلاح فردی ارجح است. در اینکه این اخراج چیزی شبیه به نخستین اخراجش از چلسی بوده شک دارم. برای ما (که فیفا بازی نمیکنیم و توانایی بازیکنان را بر اساس عملکرد فردیشان در دنیای واقعی میسنجیم) بسیار واضح است که مورینیو از آن ۲۲ بازیکن قدرتمندی که همیشه برای یک فصل در ذهن دارد محروم ماند. بسیاری از اسرار سالها بعد فاش خواهند شد و مشکلات کنونی رم را برای ما روشن خواهند ساخت. مشکلاتی که بدون شک، دامان د روسی و هر کس دیگری که سکان هدایت رم را بر عهده بگیرد خواهند گرفت.

#والری_لگاسف
#ژوزه_مورینیو
#رم
@FootAnalysis

مبارک هادی رمی و امثالهم.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

خبر فوری:
ژوزه مورینیو از رم جدا (اخراج) شد.
#والری_لگاسف
@FootAnalysis

کی تضمین میکنه که نتایج نه تنها #دربی تهران، بلکه کل لیگ های برگزار شده در ۴۰ سال گذشته از قبل تعیین نشده؟ تمامی تیمها دولتی اند. داوران حقوق بگیر دولت اند. کمیته ها زیر نظر دولت اند.
به عبارتی دیگر،
وقتی نتایج در سطح اول اروپا دستخوش بده بستانهای مالی و سیاسی عربهاست، دقیقا دلتون به چی خوشه؟!

#والری_لگاسف
@FootAnalysis

صحیح.
#لبخندشبانه
#والری_لگاسف
@FootAnalysis