﮼انجمن‌نهنگ‌های‌نَوازنده؛ のテレグラム投稿

آنکه آرزویی بود که می‌خواستی با تمام جهان در میانش بگذاری، حالا خاطره‌ای شده‌است که نمی‌توانی با خودت نیز آن را مرور کنی.

مدت‌ها است حس تازه‌ای را تجربه نمی‌کنم. انگار اینترنت زندگی‌ام قطع شده‌ است و روزها و شب‌هایم دیگر به‌روز نمی‌شوند و تنها کارم گشتن لابلای گالری خاطراتم است.

عجیب است که در میان انسان‌هایی با دردهای مشترک اینقدر احساس گمشدگی می‌کنی. جهان کوچکت شباهت‌های غم‌انگیزی با جهان دیگران دارد؛ اما هنوز بسیار دور و جدا از آن‌ها است.

سلام بر کسانی که معنی عشق را
می‌دانند؛ اما مَحبوبی ندارند.

«نمی‌دانم چرا وقتی به کسی اهمیت می دهم، آن شخص تصور می کند که من عاری از طلب احساس مهم بودن هستم و فقط برای اهمیت دادن زاده شده ام. دیگر خسته شده‌ام؛ از اینکه اهمیت بدهم و مهم نباشم، از اینکه درک کنم و درک نشوم و از اینکه اهمیت دادن و درک کردن وظیفه‌ام قلمداد می شود.»

می گویند که وطن مادر راستین است اما چنان رنج و بی مهری از این مادر راستین بر من وارد شده است که آرزویم پناه بردن به دامان نامادری‌ست.

انگار رهایی از رَنج‌های وطن امکان ندارد.

«احساس می‌کنم از همه چیز و همه کس جدا افتاده‌ام. انگار رشته‌هایی که مرا به اطرافیان، زندگی‌ام و حتی خودم متصل می‌کردند، از هم گسسته شده‌اند.»

من که حالم پیداست، تو چه حالی داری.
﮼نهنگ؛

من اینجا ؛🎶