Bahmansafavi.official

وقتی آموریم به یونایتد اومد، پنج بازی از یونایتد دیدم تا به این نتیجه برسم که این پروژه، پروژه‌ی درستی نیست.
بعد از پنج بازیِ دیگه، وقتی که یونایتد در هفته‌ی گذشته موفق شد آرسنال رو شکست بده، به این نتیجه رسیدم که آموریم مربیِ کصشعریه.
بعدش کامبک مقابلِ ساوتهمپتون، باعث شد متنی نذارم؛ اما بیشتر به این پی بردم که آموریم، یونایتد رو موشِ آزمایشگاهیِ خودش کرده.
اما بعد از باختی که یونایتد امشب تو خونه‌ی خودش مقابلِ برایتون متحمل شد، دیگه بحث فقط ناامیدی به پروژه و کصشعربودنِ آموریم و موشِ آزمایشگاهی‌شدنِ یونایتد نیست؛ بلکه بحث اینه که آیا آموریم اصلا مربیه؟ این آدم چطوری تو لیگِ پرتغال قهرمان شده؟ آیا این اصلا همون آدمه؛ یا برادرِ دوقولوشه!

موضوع اصلا نتایجِ افتضاحی که گرفته نیست؛ موضوع اینه که این شخص، اصلا مربی نیست. تصمیماتش در حدِ یه بیننده‌ی معمولیِ فوتبال هم نیست.
باز تکرار می‌کنم که هیچ کورسوی امیدی با این مربی برای یونایتد نمی‌بینم.

✍🏼 #بهمن_صفوی

اسکوادِ یونایتد، به طورِ عادی افتضاح بود؛ با اومدنِ آموریم و تصمیماتِ کصشعری که می‌گیره، افتضاح‌تر هم شده. یعنی جدا از تغییرِ غیرعادی در سیستمِ تیم، امشب نیمکت‌نشینیِ عجیبِ اونانا رو هم شاهد بودیم.
جدا از این موضوع، آموریمی که ادعای مالکیتِ توپ و فوتبالِ تهاجمی داشت، به مرور(بازی با سیتی و لیورپول و این بازی) راهِ تن هاخ رو رفت و احتیاط رو به بازیِ تهاجمی ترجیح داد و با چینشِ 'پنج _ چهار _ یک' و تشکیلِ لوبلاک، نشون داد خبری از فلسفه‌‌ی پرو اکتیو نیست و پرگمتیک بودن به سبکِ استادش(ژوزه) رو ترجیح می‌ده.
در کل قبلا هم گفتم که یونایتدِ آموریم، هیچی نداره‌. این رو با تاکیدِ شدید می‌گم؛ یونایتدِ آموریم، هیچی نداره‌. اینکه در گذشته تو اسپورتینگ چه گُهی خورده و در آینده تو یونایتد چه گُهی می‌خوره، مهم نیست؛ مهم اینه که این مربی در حالِ حاضر، کصشعرترین تفکراتِ تاکتیکی و مدیریتی رو داره و هیچ کورسوی امیدی ازش دیده نمی‌شه.

درباره‌ی آرسنال هم نظرِ تازه‌ای ندارم؛ فقط وقتی ژسوس رو در وینگرِ راست دیدم، به مغزِ نداشته‌ی آرتتا خندیدم. خنده‌دارتر از اون، اصرار به بازی دادن به هاورتز و رایس در پستِ غیرِ تخصصی هستش. یعنی هیچکس نمی‌تونه مثلِ آرتتا انقدر بد تیم ببنده و انقدر بد ترکیب بچینه.
معتقدم اِعمالِ تغییراتِ مثبت در آرسنال، نیاز به هوشِ بالایی نداره و ساکت الهامی هم می‌تونه با شاشیدن روی تخته‌ی دزدیده شده‌ی آرتتا، مشکلِ فنیِ آرسنال رو برطرف کنه.

پ.ن: هاورتز و دالو باید به ۱۷ سال کارِ اجباری در منزلِ لوکاکو محکوم بشن.

#بهمن_صفوی

بعضی وقت‌ها، خیلی‌ چیزها به حدی واضحه که برای فهمش نیازی به گذرِ زمان نیست. به طورِ مثال، کُصمشنگیِ علی کریمی در سیاست به حدی واضحه که نمی‌تونی بگی حالا صبر کنیم شاید شعورش بالا بره. یا مثلا ساختارِ حکومتِ تروریستیِ ایران به حدی تخمی بوده و هست که نمی‌تونی بگی حالا صبر کنیم شاید درست بشه. یا مثلا مزدور بودن و سپاهی بودنِ رضا پهلوی به حدی واضحه که فقط یه گوسفند می‌تونه بهش دل ببنده و ازش انتظارِ لیدری داشته باشه. مثال‌های اینچنینی زیاده. در فوتبال هم چنین مثال‌هایی جلوی چشمِ ماست. مثلا من در ابتدای فصل درباره‌ی فونسکا غیب نگفتم! چون بسیار واضح بود که میلان با فونسکا هیچ آینده‌ای نداره.
سوالِ مهم اینجاست که چرا افرادِ مختلف در سطوحِ مختلف، واضح‌ترین چیزها رو نمی‌بینن؟ آیا فقط به خاطرِ هوشِ پایبن‌شونه؟ یا شاید یه موجودِ هوشمند، چشم‌هاشون رو بسته؟!

✍🏼 #بهمن_صفوی

https://www.instagram.com/reel/DD_nh3jszsx/?igsh=MXd6b2hvdm9hZ3BzMw==

سیمئونه معتقده که بازیسازی از عقبِ زمین، برای همه‌ی تیم‌ها مناسب نیست.
همچنین معتقده که فعال بودن و در اختیار داشتنِ توپ، به معنای پیروز شدن نیست؛ بلکه اشتباهاتِ کمتر به معنای پیروز شدنه.
سیمئونه تخریبِ رقیب و از کار انداختنش رو نوعی رسالت می‌دونه! رسالت.

بهمن نظرت درباره‌ی پروژه‌ی یونایتد با آموریم چیه؟

رفقا بارها درباره‌ی شرایطِ یونایتد مطلب نوشتم و گفتگوی ویدیویی و صوتی داشتم و اکثرتون هم شنیدید. پس کوتاه می‌گم و موضوع رو پیچیده نمی‌کنم.

نظرم فرقِ آنچنانی‌ای نکرده. همچنان مشکلِ یونایتد رو خارج از حیطه‌ی کادرِ مربیگری می‌بینم. اینکه سیستمِ تیم از 'چهار _ دو _ سه _ یک' تبدیل به 'سه _ چهار _ سه' بشه، انقلاب و پروژه نیست. انقلاب و پروژه، با ایده و زمان و هزینه معنی پیدا می‌کنه. آموریم مربیِ تک‌بُعدی‌ای هستش و برای همین یونایتد باید بهش زمان بده و براش کلی هزینه کنه تا از اول بکوبه و بسازه. اگر در این ساخت و سازِ پرریسک، خِلَلی به وجود بیاد، بازهم کار به اخراجِ مربی می‌رسه.
ایده‌ی خوب برای یونایتد، حضورِ یه مربیِ چندبُعدی بود. مربی‌ای که می‌تونست با همین کُص‌پاها کار رو در بیاره. یعنی یکی مثلِ آنجلوتی و مورینیو و توخل و آلگری و کنته.
از نظرِ مدیریتی، دنیای امروز، جای پروژه‌هایی با ریسکِ بالا نیست. پروژه‌ی یونایتد با آموریم، ریسکِ خیلی خیلی بالایی داره و به شخصه به این پروژه خوشبین نیستم.
✍🏼 #بهمن_صفوی

دو فصل پیش، آرسنالِ آرتتا در هفته‌ی شونزدهم با ۴۰ امتیاز در صدرِ جدول قرار داشت، اما در نهایت قهرمان نشد.
فصلِ پیش، آرسنالِ آرتتا در هفته‌ی شونزدهم با ۳۶ امتیاز و یک امتیاز کمتر از لیورپول، در رتبه‌ی دوم قرار داشت و بازهم قهرمان نشد.
در حالِ حاضر، آرسنالِ آرتتا در هفته‌‌ی شونزدهم با تساویِ خونگی مقابلِ اورتون، با ۳۰ امتیاز در رتبه‌ی سوم قرار گرفته و ۶ امتیاز با لیورپولِ صدرِ جدولی فاصله داره. لیورپولِ آماده‌‌ای که یه بازیِ عقب افتاده هم داره!

آرتتا از ریدمانِ فعلیِ پپ هیچ استفاده‌ای نکرده و امسال هم احتمالا رقابت رو به اشلات می‌بازه.

سوال اینجاست. اخراج یا ادامه‌ی همکاری؟ اگر شما مدیرِ آرسنال بودید چیکار می‌کردید؟

✍🏼 #بهمن_صفوی

🎙 مورینیو در رابطه با شایعات پیرامون انتقال رونالدو به فنرباغچه بعد از اتمام قراردادش:

-شاید یک روز کریستیانو بتواند سوار جت شخصی خود شود و به دیدن دوست قدیمی خودش ژوزه مورینیو بیاید، ما می‌توانیم شام را در هتلی که من در آن اقامت دارم صرف کنیم. با این حال اگر در مورد انتقال رونالدو به فنرباغچه می پرسید، باید بگم کسانی که این را نوشتند نمی‌دانند درباره چه می‌نویسند یا اینکه از انتشار اخبار مضحک خوشحال هستند.

|رسانه هواداران ژوزه مورینیو|

گاهی برای بیانِ یک موضوع، نیازی به دراز کردنِ روده نیست؛ بلکه ‌کافیه گوشِ شنونده رو دراز فرض نکنی.

امروز براتون یه مسئله رو بیان می‌کنم که با اندیشیدن بهش می‌تونید به پاسخ‌های جالبی برسید. پاسخِ درست یا غلط مهم نیست؛ بلکه اندیشیدن و رسیدن به پاسخ‌های متعدد و جالب مهمه.

مسئله: تیمی با مربی‌ای به نامِ x، در چهار فصلِ گذشته‌، ۴ قهرمانیِ لیگِ برتر، یک قهرمانی و یک نایب‌‌قهرمانیِ لیگِ قهرمانانِ اروپا، یک قهرمانیِ FA Cup، و یک قهرمانیِ EFL Cup را کسب کرده است.
در آن سو، تیمی با مربی‌ای به نامِ y، در چهار فصلِ گذشته، ۸ بار از FA Cup و EFL Cup حذف شده است؛ ۲ بار از لیگِ اروپا حذف شده است؛ یک بار از لیگِ قهرمانانِ اروپا حذف شده است؛ و در لیگ هم دو رتبه‌ی دومی و یک رتبه‌ی پنجمی و یک رتبه‌ی هشتمی کسب کرده است.

حال‌، این دو تیم با مربیانِ x و y، در این فصلِ فوتبال، در نقطه‌ای قرار گرفته‌اند که تیمِ مربیِ x در رتبه‌ی دومِ جدولِ لیگِ داخلی و رتبه‌ی دهمِ جدولِ لیگِ قهرمانانِ اروپا است؛ و تیمِ مربیِ y در رتبه‌ی چهارمِ جدولِ همان لیگِ داخلی و رتبه‌ی دوازدهمِ جدولِ لیگِ قهرمانانِ اروپا است.

اکنون شما باید ثابت کنید که چرا رسانه‌ها، تیمِ مربیِ x را تحتِ فشار قرار داده‌اند، اما تیمِ مربیِ y را بهترین تیمِ تاریخ از زمانِ بیگ‌بنگ تا اکنون می‌دانند.

✍🏼 #بهمن_صفوی

۵ ساله که وقتی تحلیلِ پیش از بازی می‌ذارم، یعنی دارم برای مخاطبم ارزش قائل می‌شم و دیدنِ بازی رو براش لذت‌بخش‌تر می‌کنم. اینکه بعد از بازی بیام و گُه بخورم، اسمش تحلیل و آنالیز نیست، بلکه تفسیره. تفسیر یعنی بیانِ آنچه که دیدی(هرچند خیلی‌ها همین کار رو هم نمی‌تونن انجام بدن!)؛ اما تحلیلِ پیش از بازی یعنی بیانِ آنچه که ندیدی!
دیشب در تحلیلِ پیش از بازی گفتم که اگر بارسا دو نکته رو رعایت کنه، می‌تونه برنده بشه. ۱: میدبلاک با پرسِ فضامحور. ۲: عدمِ ریسک برای آفسایدگیری. بارسای فلیک نکته‌ی اول رو رعایت کرد. یعنی بارسا نه عقب نشست و نه از جلو پرس کرد؛ بلکه دقیقا در یک‌سومِ میانی بلاک تشکیل داد. اما درباره‌ی نکته‌ی دوم، فلیک برخلافِ نظرِ من عمل کرد و ریسکِ آفسایدگیری رو به جون خرید. ریسکی که جواب داد، اما سانتیمترها می‌تونست باعث بشه که فاجعه رخ بده. اگر امباپه، پیپو اینزاگی نمی‌شد؛ و اگر توپ‌های وینی و امباپه که در پشتِ دفاعِ بارسا به در و دیوار خورد، به تور می‌رسید، حالا نظرِ من و کارلتو درست بود. دقت کن؛ نظرِ من و کارلتو. کارلتو و تیمِ آنالیزش دقیقا نظری رو داشتن که من براتون قبل از بازی نوشتم. قدیمی‌های پیج می‌دونن که بارها مربیانِ بزرگِ دنیا تصمیمی رو گرفتن که من قبل از بازی نوشتم. اینکه حرفِ من و تصمیمِ اون مربی درست در می‌آد یا نه، مهم‌ نیست؛ مهم اینه که ایده‌ها و تفکراتِ مغزت، در بالاترین سطحِ فوتبالِ دنیا، از روی کاغذ، روی زمین بیاد و همه خرِ خودت باشن.
در سیاست هم همینه. مهم‌ نیست که ما تیرهای چراغ برق رو برپا کنیم یا یکی دیگه. مهم اینه که تیرهای چراغ برق، برپا می‌شه.
✍🏼 #بهمن_صفوی

درباره‌ی الکلاسیکوی امشب، ساده و مختصر می‌نویسم. قبلا هم بارها در این باره توضیح دادم. تیمی که جلوی این رئال، لوبلاک تشکیل بده، بازی رو باخته. تیمی هم که از بالا رئال رو پرس کنه، باید منتظرِ باز شدنِ اتوبان در نیمه‌ی زمینِ خودی باشه. بهترین راه برای مقابله با این رئال، میدبلاک با پرسِ فضامحور هستش. یعنی در میانه‌ی زمین، با دوندگیِ بسیار بالا، اجازه‌ی شکل‌گیریِ پاس‌های متوالی و طراحیِ حمله‌ داده نشه. علاوه بر این، مدافعینِ تیم باید یک ثانیه قبل از اینکه توپیِ به پشتِ سرشون ارسال بشه، متوجه این موضوع بشن و به عقب گام بردارن. یعنی از آفسایدگیری استفاده نکنن؛ چون این کار ریسکِ بسیار بالایی مقابلِ امباپه و وینی داره. جدا از این‌ها، گلرِ تیم هم باید سوییپر باشه. یعنی روحِ جوانی‌های نویر درونش‌ فرو(حُلول) رفته باشه.
بازیِ امشب تا زمانی که در این چارچوب باشه، بارسا شانسِ بیشتری برای برنده شدن داره. در غیرِ این صورت، رئال سلاخی می‌کنه‌.
✍🏼 #بهمن_صفوی

فنرباحچه یه بازیکنی داره به اسمِ عیرفان کَهوِچی. ایشون در فازِ تهاجمی، بازیکنِ بسیار خوبیه و فصلِ قبل هم تاثیرِ زیادی روی گل‌های فنر داشته.
با ورودِ ژوزه، کمتر به این بازیکن بازی می‌رسه. دلیلشم مشخصه چون ژوزه مربیِ واکنش‌گرایی هست و معمولا واکنش‌گرایی در فوتبال با بازیِ تهاجمی همراه نمی‌شه.
انتقادهایی که این روزها تحلیلگران و هوادارانِ فنر از ژوزه دارن اینه که چرا به این بازیکن بازی نمی‌ده. یعنی معتقدن که ژوزه باید به جای تادیچ(عالیه) از عیرفانِ محبوب‌شون استفاده کنه. این در حالیه که عیرفان در فازِ دفاعی فرقی با یه گوسفند نداره.
این مقدمه‌ی کم‌ ارزش رو گفتم تا مطلبِ مهمی رو بیان کنم. رفقا از حذفِ آدم‌ها قبل از شروعِ یک پروژه، نترسید. حالا اون پروژه می‌خواد بقالی باشه، یا یه تیمِ فوتبال. افراد‌ی که خارج از چارچوبِ ایده‌‌ی شما هستن، نباید در ایده‌ی شما جایی داشته باشن و نباید باهاشون پروژه‌ای رو شروع کنید. پروژه با کسی به کمال می‌رسه که همه‌ی جزئیاتش با جزئیاتِ ایده‌ی شما یکی باشه؛ یا حداقل قابلیتِ تغییرپذیری داشته باشه که بتونه در کوتاه‌مدت، با ایده‌ی شما یکی بشه.
مامِله‌ی خر، در واژنِ خاتونِ شعرِ مولانا جا نمی‌شه. یا باید بیخیال شد؛ یا باید از کدو استفاده کرد.
#بهمن_صفوی

های‌پرسی از سمتِ دورتموند انجام نشد که یه عده بیان بگن نبودِ کروس در بازیسازی تأثیرگذار بود. جدا از این، نقشِ کروس در پوششِ فضاها هم در حدِ ماکِلِله یا کانته که نبود! در حدِ عمه‌ی آنجلوتی بود. پس گوز رو به کَشکَکِ زانو ربط ندید(به شقیقه ربط داره).
۲: اصولا یه عده از بازیکن‌ها ذاتا کون‌گشاد هستن. به خصوص اگر معروف و به خصوص اگر انگلیسی باشن. چنین بازیکن‌هایی رو به سختی می‌شه به های‌پرس و دوندگی برای بازپسگیریِ توپ مجبور کرد. معمولا یکی مثلِ مورینیو، چنین بازیکن‌هایی رو به تشکیلِ بلاک قانع می‌کنه. بلینگهام و امباپه و وینی، به همراهِ مودریچی که ۹۶ سال داره، هیچ تلاشِ موثری برای بازپسگیریِ توپ ندارن.
۳: وقتی که تیمی مقابلِ رئال شجاع بازی می‌کنه و لوبلاک تشکیل نمی‌ده، رئالی‌ها از فضای پشتِ دفاعِ حریف برای رسوندنِ توپ به وینی و امباپه که در این کار بهترین هستن استفاده می‌کنن؛ اما امشب این پِلَن توسطِ دورتموندی‌ها خنثی شد. یعنی خطِ دفاعِ دورتموند زیاد بالا بازی نمی‌کرد و اگر هم فضایی در پشت‌شون خالی می‌شد، حواس‌جمع بودن و پوشش می‌دادن. البته گاهی هم این پِلَن رو از نطفه خفه می‌کردن و اجازه‌ی انتقال رو نمی‌دادن.
۴: در نیمه‌ی دوم دورتموند ترسو بود و در لوبلاک حبس شد. بارها این رو گفتم که جلوی رئال باید میدبلاک تشکیل داد و از دفاعِ عمیق استفاده نکرد. ترسو بازی کردن جلوی رئال یعنی نابود شدن.

✍🏼 #بهمن_صفوی
#رئال_مادرید #دورتموند

من تا حالا از پپ، لوبلاک ندیدم. نهایت بتونم ۳۰ دقیقه‌ی پایانیِ فینالِ cl مقابلِ اینتر رو به یاد بیارم. یعنی فلسفه‌ی پپ، با دفاعِ عمیق، همخونی نداره؛ اما آرتتا که از طرفِ منِ ناچیز و خیلی از تحلیلگرانِ بزرگِ فوتبال، یه کپی‌کار از فلسفه‌ی پپ به حساب می‌آد، با لوبلاک و دفاعِ عمیق غریبه نیست! البته این آپشن رو به مرور به تفکراتش اضافه کرده. آپشنی که احساس کرد برای کسبِ جام لازمه. آپشنی که باعث شد جلوی تاتنهام مالکیتِ توپ رو بده و مالکیتِ یک سومِ دفاعیِ زمین رو در دست بگیره. احتمالا تو بازیِ امروز هم همین اتفاق می‌افته و همونطور که دیروز پپ به سبکِ ژوزه به آرتتا طعنه‌ زد، انتظاری جز لوبلاک از آرسنال نمی‌ره.

در گفتگویی که با کانالِ راویِ فوتبال داشتم، درباره‌ی آرسنال گفتم که اگر تیمی جلوی آرسنال میدبلاکِ قوی تشکیل بده، شانسِ بالایی برای کسبِ امتیاز داره. چیزی که توسطِ تاتنهام در دربیِ شمالِ لندن پیاده نشد و آنژه های‌پرس رو ترجیح داد. البته های‌پرسی که ارزشی به اندازه‌ی پشم داشت. به نظرم های‌پرس و مالکیتِ توپی که در نهایت به موقعیتِ گل ختم نشه، بی‌فایده‌س.

امروز هم طبیعتا آرسنال با میدبلاکِ قوی مواجه نمی‌شه؛ چون سیتی تو زمینِ خودش با تفکراتِ پپ که میدبلاک انجام‌ نمی‌ده؛ پس قطعا امروز سیتی برای مالکیتِ توپ و های‌پرس به بازی می‌آد و آرسنال هم برای گل نخوردن و ضدِ حمله زدن.

در آخر هم باید این نکته رو بگم که اگر پپ می‌خواد مثلِ تاتنهام جلوی آرسنال به مشکل نخوره، باید سه کار رو انجام بده.
۱: بازی با ریسکِ بالا و های‌پرسِ وحشتناک در ۱۵ دقیقه‌ی ابتدایی.
۲: استفاده از pressing trap. یعنی آزاد گذاشتنِ آگاهانه‌‌ی پارتی یا جورجینیو برای اجرای تَله.
۳: استفاده از عمق و کانالِ مرکزی به جای استفاده از کنار‌ه‌ها و نیم‌فضاها.

پ.ن ۱: ایده‌ی شماره‌ی ۲، حداقل ۲ میلیارد یورو ارزش داره.
پ.ن ۲: ده‌ها صفحه‌ی دیگه می‌‌شه به این متن اضافه کرد و با متغیرهای مختلف، تئوری‌های مختلف داد؛ اما من، بِیسِ ماجرا رو گفتم. بِیسی که شاید با گلِ سیتی در ۱۵ دقیقه‌ی ابتدایی، به کلی عوض بشه.

✍🏼 #بهمن_صفوی

✅️گفتگوم با کانالِ راویِ فوتبال

🎙 #پادکست

📌 بررسی مدعیان ۴ لیگ برتر اروپا

02:08 بایرن
08:30 یوونتوس
10:31 اینتر
13:13 میلان
13:59 رم
15:08 ناپولی
17:55 اتلتیکو
19:51 بارسلونا
23:32 رئال
28:32 پرمیرلیگ
29:25 تاتنهام
30:56 لیورپول
32:26 چلسی
33:37 آرسنال
37:59 سیتی
38:43 یونایتد
43:07 مورینیو
48:56 موزیک تیتراژ

با همکاری بهمن صفوی

@Bahman_Safavi_Official
@Football_Narrator

🚨فقط 101 گل تا رسیدن به هزار گل!!!

رونالدو با این ضربه آزاد، مجموع گل‌های کریرش ر‌و به 899 رسوند.

با این گل، مجموع ضربات آزاد موفق CR7 به 64 رسید. رونالدو و مسی شانس رسیدن به پله رو دارند اما برای رسیدن به جونینیو، معجزه لازمه.


بیشترین ضربات آزاد موفق:
77 جونینیو
70 پله
68 رونالدینیو
66 لگروتالی
65 بکهام
65 مسی
64 رونالدو

@Football_Narrator

همه‌ی سایت‌های بِت، شانسِ قهرمانیِ سیتی و آرسنال رو تقریبا برابر می‌دونن. یعنی با توجه به ضرایبی که تعیین کردن، سیتی و آرسنال، فاصله‌ی زیادی با لیورپول و فاصله‌ی بسیار زیادی با چلسی و یونایتد و تاتنهام و بقیه‌ی تیم‌ها دارن. معمولا این ضرایب با بهترین و قوی‌ترین هوشِ مصنوعی به دست می‌آد و متغیرهای بسیااااار زیادی رو در نظر می‌گیرن؛ اما مشکل اینجاست که هوشِ مصنوعی و اَبَرکامپیوترها، خلاقیت ندارن و خارج از داده‌ها نمی‌تونن نتیجه‌گیری کنن‌.
من اگر بخوام نظر بدم و تیم‌ها رو رتبه‌بندی کنم، باید دیدگاهم رو از دو زاویه بیان کنم. زاویه‌ی اول مربوط به انتظارم از تیم‌هاست؛ و زاویه‌ی دوم مربوط به پیشبینی‌ هستش. البته بهتر می‌دونید که پیشبینی‌ها اکثرا غلطن.

در زاویه‌ی اول، انتظارم اینه که سیتی و آرسنال برای قهرمانی بجنگن و طبیعتا سیتی قهرمان بشه. انتظارم از لیورپول و یونایتد و تاتنهام هم اینه که برای سهمیه بجنگن. انتظاری از چلسی و ویلا و وستهم و نیوکاسل ندارم.
در زاویه‌ی دوم، پیشبینی مطرحه. پیشبینیِ من از ۶ تیمِ فصلِ جدیدِ لیگِ انگلیس، به این شکله:
۱: سیتی
۲: یونایتد
۳: تاتنهام
۴: لیورپول
۵: آرسنال
۶: نیوکاسل

و معتقدم فاصله‌ی امتیازها نزدیک می‌شه و سیتیِ قهرمان حدودا ۸۵ تا ۸۸ امتیاز کسب می‌کنه. یعنی معتقدم جدولی مثلِ جدولِ ۲۰۱۴_۲۰۱۵ می‌شه که چلسیِ مورینیو با ۸۷ امتیاز قهرمان شد و سیتی با ۷۹ امتیاز نایب‌ قهرمان شد و آرسنال و یونایتد هم ۷۵ و ۷۰ امتیاز گرفتن.

رفقا شما هم نظرتون رو بنویسید. هرکس که بتونه ۶ تیمِ اول رو دقیقا درست حدس بزنه، حدودا ۱۰ ماهِ دیگه که نتایج مشخص شد، برنده‌ی جایزه‌ی یک میلیون تومنی می‌شه.

✍🏼 #بهمن_صفوی

اسکوادِ فعلیِ بارسا، ارزشی نزدیک به ۹۵۰ میلیون یورو داره؛ و قاطعانه می‌شه گفت که مثلِ اسکوادِ چلسی، آشغال نیست. یعنی حداقل انتظاری که از فلیک می‌ره، اینه که با این اسکواد، تیمِ با شخصیتی بسازه. یعنی به نظرم انتظارِ فتحِ لالیگا با وجودِ این رئالِ کهکشانی، انتظارِ درستی نیست؛ اما انتظارِ رقابتی تحسین‌برانگیز در لالیگا و موردِ تمسخر قرار نگرفتن در لیگِ قهرمانان، انتظارِ بِجایی هستش.
به نظرم آنجلوتی 'باید' قهرمانِ لالیگا بشه. هیچ چیزی جز قهرمانی، از رئالِ آنجلوتی انتظار نمی‌ره. حتی خریدهای اتلتیکومادرید هم نباید این ذهنیت رو ایجاد کنه که سیمئونه برای قهرمانیِ لالیگا تیم بسته! به نظرم اتلتیکو در بهترین حالت باید با بارسا برای نایب‌قهرمانی رقابت کنه. کلا بارسا و اتلتیکو باید نگاه‌شون به جامِ حذفی و لیگِ قهرمانان باشه؛ چون در تورنمنتی مثلِ لیگ، شکست دادنِ این رئالِ کهکشانی تقریبا غیرِ ممکنه.

پ.ن ۱: نکته‌ی خاصی نبود و خودتون بهتر می‌دونید. فقط آنچه عیان بود، بیان شد.
پ.ن ۲: رئالِ مورینیو در فصلِ ۲۰۱۱_۲۰۱۲ در حالی با ۱۰۰ امتیاز قهرمانِ لالیگا شد که ارزشِ اسکوادش نسبت به ارزشِ اسکوادِ بارسای پپ، تقریبا مثلِ ارزشِ اسکوادِ الانِ بارسای فلیک مقابلِ ارزشِ اسکوادِ الانِ رئالِ آنجلوتی بود. یعنی اگر فلیک، بارسا رو با ۱۰۰ امتیاز قهرمانِ لالیگا کنه، کاری به بزرگیِ مورینیوی ۱۳ سال پیش کرده.

✍🏼 #بهمن_صفوی

خلاصه و کوتاه، نظرِ پر اشتباهم رو درباره‌ی فصلِ جدیدِ سری‌ آ می‌گم.

اینتر: مدیریتِ خوب؛ مربیِ خوب؛ بازیکن‌های خوب و معمولی؛ و چند ستاره. شانسِ اولِ قهرمانی.

یووه: موتا مربیِ خوبیه؛ اما با مطالعه‌ی کتابِ زندگینامه‌ی آنجلوتی و تجربه‌ای که تو این سال‌ها از دنبال کردنِ یووه داشتم، فهمیدم که کار با مدیریتِ یووه خیلی سخته. یووه تیمِ خاصیه. به عبارتی حتی می‌شه گفت تیمِ مافیایی‌ای هستش که باید مثلِ آلگری پوست‌کلفت باشی تا بتونی موفق بشی.
شناختِ زیادی از کیفیتِ خریدهای یووه ندارم، اما اسکوادشون روی کاغذ خیلی تقویت شده. به نظرم می‌تونن با اینتر برای قهرمانی بجنگن.

میلان: از فونسکا خوشم نمی‌آد و از مدیریتِ میلان(بعد از مالدینی) هم چیزِ خاصی ندیدم. اسکوادشون در حدِ پشم تقویت شده اما همچنان در حدی هستن که بتونن سهمیه‌ی cl رو کسب کنن.

ناپولی، آتالانتا، رُم: کنته اگر بتونه سهمیه کسب کنه، هنر کرده. اسکوادِ ناپولی و سبکِ کنته در فصلِ بعد جواب می‌ده. آتالانتا و رُم هم تعقیب‌کننده‌ی کسبِ سهمیه‌ cl هستن. مدیریتِ رُم که برای مورینیو ۸ میلیون خرید می‌کرد، حالا بیش از ۱۱۰ میلیون برای تفکراتِ دروسی خرید کرده. هرچند نباید بی‌انصافی کنم و باید این نکته رو بگم که اسکوادِ رُم همچنان در حدِ سهمیه‌ی cl نیست.

در کل اگر عاشقِ سری‌ آ نباشی و اگر فنِ تیم‌هاش نباشی و اگر مربی یا بازیکنِ محبوبت تو سری‌ آ نباشه، دیدنِ بازی‌هاش جذاب نیست. من در سه فصلِ گذشته به خاطرِ مورینیو سری‌‌ آ رو دنبال می‌کردم؛ قبلش هم به خاطرِ رونالدو. امسال شاید نهایتا ۲۰ بازی از سری آ ببینم؛ پس طبیعتا نمی‌تونم زیاد نظر بدم و آنالیزِ فنی کنم.

✍🏼 #بهمن_صفوی

بارها تو دانشگاه درباره‌ی این موضوع صحبت کردم که ورزشِ قهرمانی، یه سرگرمیِ جهانیه. صحبتی که بسیاری از اساتیدِ بزرگِ مدیریت ورزشی هم بیشتر از من بهش باور دارن اما بنا به دلایلِ زیادی نمی‌تونن بگن.
ورزشِ قهرمانی، یه سرگرمی و یه بیزینسِ جهانیه. یا بهتره بگم یه سیاستِ مُدرنه. از نظرِ حرفه‌ای، اون ورزشکاری که مدال کسب می‌کنه، داره برای خودش مدال کسب می‌کنه. بحثِ پرچم و ملت و کشور و دعای مردم و این حرف‌ها همش یه مُشت کُصشعره که امثالِ جواد خیابانی و یه مُشت پپجِ کُصخل تو جامعه رواج دادن. در ورزشِ حرفه‌ای و در حقیقتِ پشتِ واقعیت، یک ورزشکار برای خودش بازی می‌کنه. چه انفرادی و چه تیمی. یعنی تیمِ ملیِ فوتبال اگر ۶ گل به انگلیس می‌زد هم نباید هیچ تغییری در بِیِس ماجرا ایجاد می‌شد و نباید به عنوانِ قهرمانِ ملی شناخته می‌شدن.
از نظرِ اصولِ مدیریتِ ورزش، چه اون فوتبالیست و چه اون کشتی‌گیر و چه اون شطرنج‌بازی که فکر می‌کنه داره برای میهنش و مردمش و پرچمِ کشورش تلاش می‌کنه، در تَوَهُم به سر می‌بره. این موضوع فقط مختصِ ایران نیست و خیلی از کشورهای جهان به خصوص کشورهای جهان‌سوم هم در چنین تَوَهُمی به سر می‌برن؛ اما خب این تَوَهُم در ایران خیلی بیشتره. تَوَهُمِ تلاش برای سربلندیِ کشور! تَوَهُمی که حکومت‌ها باب کردن تا میهن‌پرستیِ واقعی فراموش بشه.

پ.ن: شرمندگی هم برای ورزشکار نیست و ورزشکار نباید بعد از باخت بگه شرمنده‌ی ملت و مردم شدم! شرمندگی برای سیاستمدارِ حروم‌لقمه‌س که دستش به پول و خونِ مردم آلوده‌س.

✍🏼 #بهمن_صفوی

کیفیتِ یک ورزشکار، هیچ رابطه‌ی مستقیمی با خایه‌مال بودنش 'نداره'. یعنی شما نمی‌تونی به دلیلِ خایه‌مال بودنِ طارمی، بگی فوتبالیستِ بی‌کیفیتیه. طارمی‌ای که به نظرِ من در حالِ حاضر یکی از بهترین مهاجمانِ دنیا در بینِ هم‌سن‌های خودشه. یا شما نمی‌تونی به دلیلِ اعتقاداتِ مذهبیِ علیرضا دبیر و خایه‌مالیش برای خامنه‌ای، بگی چیزی از مدیریت نمی‌دونه. یعنی انسان نباید مثلِ مهدی رستم‌پور، کُصمغز باشه‌. کُصمغزی که منتظر بود تیمِ کشتیِ فرنگی برینه تا از دبیر و رنگرز ایراد بگیره؛ اما دبیر و رنگرزِ خایه‌مال، مدال دِرو کردن و کونِ امثالِ رستم‌پور و خادم‌ِ یخچال تو کون‌برو رو سوزوندن.
کسانی که از امثالِ دبیر ایراد می‌گیرن، تواناییِ اداره‌ کردنِ یه سانسِ سالن رو ندارن.

پ.ن: کونِ لقِ دبیر با تسبیحش؛ و کونِ لقِ خادم و پرویز پرستوییِ جاکش.
✍🏼 #بهمن_صفوی

#المپيک