Шифокорлар дарров жароҳатланган маллавойга ёрдам кўрсатишди. Полиция эса ёнғинни ўчиришга тушиб кетди. Машина бир марта портлади. Иккинчи портлаш бўлмайди.
Маҳкам эртароқ кетиш кераклигини тушуниб етди. «БМВ» эшигини очиш асносида дўхтирлар замбилига ортга маллавой томонга қаради. Маллавой ҳам қараб ётган экан. Қараши майли, у иржайди ҳам... Маҳкам тишини тишига босди. Машинасига ўтирди-да, моторни ўт олдирди. Кейин Ўтбосарга қўнғироқ қилди.
— Йўлда келяпман. Лекин изимдан тушишган. Бир нарса қилишим керак! — дея бақирди Ўтбосар ҳаяжон билан.
* * *
Саҳар эди. Ҳамма маст уйқуда. Бирдан телефон асабий жиринглаб қолди. У кўзини очмасдан телефонини олди-да, экранига ҳам қарамасдан қулоғига тутди ва хирилдоқ овозда:
— Алло, — деди.
— Сардор!.. Сардор! Ёняпти! Ёняпти!..
Бу тикув цехи қоровулининг овози эди. Намунанинг цехида ишлайдиган қоровулнинг овози. Аммо Сардор уйқусираб унинг нима деяётганини тушунмади.
— Ҳмм, ёняптими, нима ёняпти? — деди у.
— Ҳамма ёқ ёниб кетди!..
Кейинги бақиришдан сўнг Сардор уйғонди ва телефонига қараб олди.
— Музаффар ака, нима гап?! Нега ёнаркан?! — деди ҳовлиқиб.
— Билмайман! Тез кел! Бино олов ичида, яқинига йўлаб бўлмаяпти!..
— Ҳозир!..
Сардор таксига ўтириб цехга етиб боргунича аллақачон ўт ўчирувчилар келишган ва ёнаётган бинони ўчириб бўлишган экан. Ундан қорайиб кетган девордан бошқа ҳеч нима қолмабди. Намуна, унинг отаси Тўхтасин ака, ҳуқуқшунос Акбар ҳам шу ерда экан. Намуна йиғларди. Сардорни кўрганидан сўнг унинг йиғиси баттар авж олди.
— Нега?! Нега?! Мен ҳеч кимга ёмонлик қилмагандим-ку!.. Нега ёнади?! — дерди у.
Намуна чидаб туролмади. Келиб Сардорнинг елкасига бошини қўйиб йиғлади.
— Боринглар... Уйга кетинглар, ўзим шуғулланаман бу иш билан, — деди Тўхтасин ака.
Шу куни пешинга яқин ёнғин сабаби аниқланди. Атайлабдан ёқиб юборилган экан. Кимдир бензин қуйган. Ёққан, кетган. Ички ишлар ходимлари унинг кимлигини ҳам топишди. Камолнинг укаси.
— Мен уларга пулларини қайтариб бергандим-ку, — деди хабарни эшитган Тўхтасин ака, — зиён кўрмасин, дегандим.
— Эшитмаган экан... Акасининг ўлимига чидолмабди. Акам бекордан бекорга ўлиб кетаверадими, унинг ўлишига «ёрдамлашиб» юборганлар маишатларини қилиб юраверишадими, дебди. Яхшигина «срок» олади. Бундан ташқари, етказилган зиённи уйини сотиб бўлса ҳам тўлайди.
— Баттар бўлсин! — деди Тўхтасин ака.
Шу билан ёнғинни унутиб, ўзининг ёнидан Намунанинг цехини бошқатдан таъмирлатмоқчи эди. Бироқ шу куни туш кўрди. Тушида энди унинг уйи ёнаётган экан. Унга қўшилиб ўзи ҳам ёнаётганмиш. Уйни-ку, ўт ўчирувчилар ўчиришибди. Бироқ унинг ўзини ўчиришнинг сира иложи бўлмас эмиш. Сув сепганлари сайин баттар ёнармиш. Қизиқ томони, Тўхтасин ака сира ўлиб қолмаётганмиш. Танаси ёниб шунақа азоб бераётган эканки, эртароқ ўлсам-у, шу азобдан қутулсам, деб орзу қила бошлабди у. Тўхтасин ака бақириб уйғонди. Ўрнидан сапчиб туриб кетди. Унинг ҳайқириғидан хотини ҳам уйғонди ва:
— Нима бўлди?! — сўради.
— Мен қандайдир аҳмоқлик қилиб қўйганга ўхшайман. Сира бундай туш кўрмагандим, — Тўхтасин ака шундай деб ўрнидан туриб ҳовлига чиқди.
Эртага у ош бериши керак тўйхонада. Бугун озми-кўпми, тайёргарлик кўриши керак. Кайфият эса мана, эрталабдан йўқ. «Бекорга бунақа туш кўрмадим. Бир бало бўлади яна. Яна... Пора олишни йиғиштириб қўйганимга анча бўлди. Ҳозир одамларнинг ишларини текинга бажариб беряпман. Ҳозир даромадни нефтдан оляпман. Беш фоизгина улушим бор. Лекин шунинг ўзиям жуда катта сумма бўлади. Яна Қозоғистондан кириб келаётган унда ҳам улушим бор. Бизнинг фирма ҳеч қанақа тўлов қилмайди. Қозоқлар неча пулга сотишса, шунинг устига ўзимизнинг фойдамизни қўйиб сотамиз. Солиқ ҳам йўқ. Бундан одамларга зиён тегмайди. Қайтага яхши. Арзонгаров ун олишади... Балки, шу ишларимда хато кетдимикин? Ўзи уни ҳам йиғиштириб қўймоқчи эдим. Йиғиб-терганим етти пуштимга етади... Лекин ана дедим, мана дедим, кўзимга пул камроқдай кўриниб кетаверди», дея ўйлади. Сўнг хўрсиниб уйига кирди. Телефонни олиб чиқди. Салим домлага қўнғироқ қилди. У Тўхтасин аканинг ишонган қори таниши. Нима бўлса, ундан маслаҳат сўрайди. Маъракаларини, тадбирларини ҳам шу қори домла ўтказиб беради.
