Ўқинг...фақат йиғламанг!

ХАЙРЛИ ТУН.

Шундай вақтлар бўладики, мол-дунёнинг қиймати қолмайди, муваффақиятнинг қиймати қолмайди, мансабларнинг қиймати қолмайди.

Аммо мехр муҳаббатнинг қиймати ҳеч замон йўқолмайди.

Сизни ким деб ҳисоблашлари муҳим эмас.
Сиз  ўзингизнинг  кимлигингизни билсангиз бас,,

Хайрли тун ширин тушлар кўринг.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Оддий совунга + Сода қўшсангиз борми. Натижадан хайратланишиз аниқ❗️

Капейка турадиган бу совунли маска юзни тиниқ қилиб, 1 умрга сақлаш мумкинлиги кимни хаёлига келибди дейсиз…

Юзингиздаги сизга ёқмайдиган ҳар қандай ажин ва доғларни гумдон қилади, косметологга бориш шарт ҳам эмас. Озгина сода олинг ва хаммомдан совунни олингда бу усулни синаб кўринг.

Камига қорайган жойларизи қордай оппоқ қилиб қўйса маззами?

Мана ўша рецепт: ёзиб олинг!
•оддий совун
•1 қошиқ сода
•яримта... Батафсил👇🏻

Иккинчи хотин олмоқчи бўлган бир киши шайх Ибн Усаймин раҳимаҳуллоҳдан маслаҳат сўради. Шайх унга:
- Иккинчи хотин олишдан мақсадинг нима? - деб савол бердилар. У:
- Бир қизни иффатли бўлиб яшашига ёрдам берган бўламан, - деб жавоб берди.
- Ундай бўлса уйланмаган бир бўйдоқ йигитга пул бериб, уни ўша қизга уйлантириб қўйгин, иккаласини ҳам ҳаромдан сақлаганлик савобини оласан, - дедилар.

Ўқинг...Фақат йиғламанг!

Ерга бир томчи асал оқиб тушди.  Буни кўрган чумоли шошилиб келди-да, татиб кўрди. Сўнг ортга қайтмоқчи бўлиб ўгирилиб қараса,  асални таъми ёқимли, ортига қайтиб яна бир тотиб кўрди. Яна  қайтиб,  ўзини ҳали тўймагандай ҳис этди ва бир йўла мазза қилиб тўйиб олиш учун ичига тушиб олди. 

Аввалига жуда ёқимли эди,  тўйиб-тўйиб асалдан озуқаланди, бироқ, қайта чиқишга уруниб кўрган эди,  иложи бўлмади. Ҳолдан тойиб,  ерга ёпишиб қолган эди.   Бора-бора ҳаракат ҳам қила олмай, ўлгунича ўша ерда қолиб кетди. 

Ўқинг...Фақат йиғламанг!

Аёлнинг қандай айби учун эркакнинг кўнгли қолиши мумкин❓

22 йиллик турмушимизда эримнинг юзида кўрмаган маюсликни 2 оғиз тилимдан чиққан сўздан кейин кўрдим. Танамни совуқ босди, чунки 22 йил давомида неча марта гап талашиб урушган бўлсак 1 соатга бормасдан ярашардик. (Бу сўзлар тилимдан чиқмагунича)

Бу сўзларни аёлидан эшитиб юрган эркаклар меҳрни кўчадан қидиришни бошлар экан. Энг ёмони бу иборани жуда кўп аёллар ўзи билмаган ҳолатда айтиб қўйишларида.

Эрингизни сиздан фақатгина узоқлаштирадиган бу ибора шуки... Давоми👇

Етти ёшимда отамдан:
- Қачон бизнинг ҳам Майкл Жексонникидай катта уйимиз бўлади? - деб сўрардим.
Отам менга қараб:
- Бу амалга ошмайдиган орзу, - дерди.

Вақтлар ўтиб мен, ҳатто, унданда катта уйга эга бўлдим, бироқ энди унда отам йўқ эди. Шу пайт:
- Катта уйим бўлмасада, қанийди отам қайтиб келса! - дея орзу қила бошладим. Пул бу ҳамма нарса дегани эмас экан.

©️ Криштиану Роналду

Ўқинг...Фақат йиғламанг!

#Қизиқ

Шундай бир Давлат борки, 100 долларни ярмидан йиртиб ҳам уни 50 доллар сифатида ишлатса бўлади ва у қонуний равишда рухсат этилган!

Савол бу давлат қайси?

​​— Мени кечиринг. Сизни хафа қилмоқчи эмасдим, — деди.
— Нега ахир… Қандай қилиб ахир…
— Бу анча олдин пишитилган савдо. Ота-онам мени ёшлигимда унаштириб қўйишган.
— Мен ҳеч кимдан хафамасман. Лекин одам ўзи учун ҳам яшаши керак-ку. Истасангиз ҳамма масъулиятни бўйнимга оламан.
У ақлли қиз эди. Нима демоқчи бўлаётганлигимни дарров тушунди.
— Йўқ! Бунинг кераги йўқ. Мен ҳеч қачон ота-онамнинг юзи ерга қарашини истамайман. Улар олдидаги масъулиятим ҳам, бурчим ҳам бунга йўл қўймайди. Ҳиссиётларга берилиб иш кўрсам, охири яхши бўлмаслиги мумкин, — деди қатъий қилиб.
У сўнгги гапларини қатъийлик билан айтган бўлса-да, овозидаги титрашни англаш унчалик қийин эмасди. Бекатга келиб тўхтаган автобус томон бурилар экан, паст овозда:
— Майли, хайр, мени олиб кетгани келишди. Хайр, Сиз яхши одамсиз, — деди. Унга диққат билан, худди сўнгги бора кўраётгандек термулар эканман, кўзларининг туб-тубидан тўфон каби ёпирилиб келаётган ёшларни кўрдим. Шу лаҳзада унинг нима учун кундан-кунга ғамгинлашиб бораётганлиги ҳам аён бўлган эди мен учун.
У автобусга чиқди-ю одамлар орасига сингиб кетди. Ҳувиллаган бекатда яна ёлғиз ўзим қолдим. Кузнинг илк кунлари бўлишига қарамай олдин битта-битта, кейин эса шовуллаб ёмғир ёға бошлади. Аммо бу сафарги ёмғир куз ёмғири эди. Қўлимдаги таклифномага қаердандир томчилар томар, бу томчилар ёмғирми ёки менинг кўзимдан томчилаётган ёшларми, буни аниқ ажрата олмасдим.
Биз кетсак, ер кенгайиб қолар,
Осмон ҳам сал энкайиб қолар,
Бир қора кўз жилмайиб қолар,
Юр, муҳаббат, кетдик бу ердан!
Ҳамон дераза рахига суянганча, ташқаридаги баҳорни томоша қилардим. Қаерлардадир эса ҳалиям ўша куй ўзининг ҳазингина оҳангини таратарди. Шу пайтда бир нарсага амин бўлдим – Муҳаббат ҳаёт экан бу куйлар ўлмайди. У абадий яшайди!
Беҳзод Бийболаев

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Менинг назаримда у билан чиқишиб кетиш осондек, умуман дунёда ҳамма ишни қилиш осондек кўрина бошлади. Айни дамда бутун Тошкентни пиёда айланиб чиқишга қодирдек сезардим ўзимни.
Ётоқхонага етиб келдим-у эртанги кунни орзиқиб кута бошладим. Хонадошларимнинг қочиримли гапларига ҳам эътибор бермай, фақат у ҳақда хаёл сурардим. Зеро, мен учун ҳозир энг завқли нарса ҳам шу эди. “Қизиқ, унинг исми нима экан? Мафтунамикин? Йў-ўқ, унинг исми бундан ҳам чиройли. У дунёдаги энг чиройли исмга муносиб.”
…Гап-сўзларидан бироз шўх бўлиб кўринса-да, ўзига етарли даражада жиддий ҳам эди ва худди мана шу жиддийлик у ҳақда енгил хаёлларга боришимдан сақлаб турарди.
Эртаси куни унинг исми маълум бўлди. Гуруҳ журналига ёзилганда билдик. Рухшона. Бу исм ўй-хаёлларимни шу қадар банд этдики, кўзимга кўринган ёзувлардан унинг исмида иштирок этган ҳарфларни излайдиган бўлиб қолдим. Бир сўз билан айтганда шоирлар муболаға қилиб ёзадиган девоналик менда ҳақиқатга айланган эди. У билан қисқа-қисқа суҳбатларимиздан яна шу нарсани билдим: у мен биринчи кунда ўйлаганимдек ҳам ҳар доим шўх-шодон эмас экан. Унинг кўзларида қандайдир мунг яширин эди. Шу сабаблими, баъзан маъюс тортиб қолар ва бу дамларда мен ҳам дунёларга сиғмай кетардим…
Шу тариқа уч ой ҳам кўз очиб юмгунча ўтди-кетди. Бу орада унинг маъюслиги, ғамгинлиги ҳам ортаверди. Унинг биринчи кундаги, ҳувв ўша, илк баҳорда, янги ёмғир ёғиб ўтган йўлакда бўлиб ўтган суҳбатдаги шўхлиги, қувноқлигидан бу пайтга келиб асар ҳам қолмаганди.
У менинг сўровларимга ҳам жавоб бермас, негадир доим ёлғиз қолишга интиларди. Бир кўнглим “у сени ҳеч қачон яхши кўриб қолмайди,” деса, яна бир кўнглим “ҳаммаси ўзингни ҳаракатингга боғлиқ,” дерди. Мен унинг ўша, биринчи кунги шўх кулгуси-ю қувноқлиги, овозидаги жарангдорликни соғинардим. Уни яна шу ҳолатда кўргим келарди…
Сен, дилимда яшнаган чечак,
Биз биргамиз, қайда яшасак!
Шоир менинг дардларимни билиб ёзгандек эди гўё. Қани энди ўз муҳаббатингни етакласанг-у, ҳеч кимнинг қадами етмас жойга олиб кетсанг. Уни ўша жойга яшириб қуйсанг. У жойга бегона нигоҳлар ораламаса. Ҳар хил кўнгилхираликлар-у бу дунёнинг ташвишлари етиб бормаса. Шундай жой бормикин? Агар бор бўлса, қаерда бўлиши мумкин? Кўнгилнинг тубидами? Лекин кўнгилнинг энг тубидаги муҳаббат ҳам вақти келиб ўзини ошкор қилиб қўйиши мумкин-ку.
Ёзги таътил ҳам бошланиб, барча талабаларнинг қувончи ичига сиғмайдиган палла келган эди. Ҳамма хурсанд, фақат мени ундан узоқлашиш қайғуси қийнар эди. Уни кўрмасдан уч ойлик таътилни қандай ўтказаман? Кошки орамиз яқин бўлса. У бошқа вилоятда, мен бошқа вилоятда. Бунинг устига қишлоқ шароити… Томорқа ва уйдаги ишлардан ортиб, бирор жойга чиқиш муаммо. Яна бизнинг хонадонда бир сўм пулнинг ҳам ўз ишлатиладиган жойи бор эдики, бу ҳолатга мен ҳам аллақачонлар кўникиб бўлган эдим. Бунинг устига ота-онамизга ҳам бирор қиз ҳақида гапириш жуда қийин эди.
У менга бирор рўйхушлик бермаган бўлса-да, негадир ич-ичимдан “у ҳам мени яхши кўради” деган ўй ўтаверарди. Бу орада неча бор унга қўнғироқ қилган бўлсам, ҳаммаси бесамар кетди. Телефонхатлар ҳам ҳавога учгандек жавобсиз қолди…
Қушларнинг чуғур-чуғурларию, ҳамма ёқни чангитиб қайтаётган мол-қўйларнинг овозлари билан азим ёз фасли ҳам ўтиб кетди. Ўқиш бошланиши олдидан талабалар ётоқхонасига жойлашдим. Дарслар бошланган куни юрагим хапқириб, олийгоҳ томонга учиб бордим. Курсдош болалар ҳаммаси бир-бири билан қучоқлашиб бир-биридан ҳол-аҳвол сўрашар, ёзги таассуротларни сўзлаб чарчашмасди. У ҳам шу ерда эди. Жилмайган куйи кимнингдир сўзларини тингларкан, қўлидаги беш-олтита кичик хатжилдлар титраб турарди. Мен билан ҳам ўша, жилмайган кўйи бош қимирлатиб сўрашган бўлди. Менинг кўзларим эса хатжилдларда – улар титраб турарди.
Ўша куннинг ўзидаёқ мен учун машъум бир ҳақиқат аён бўлди. Титраётган хатжилдлар унинг тўйига таклифномалар экан. Шундан кейин нималар бўлганлигини айтиб ўтишимга ҳожат йўқ, деб ўйлайман. Фақатгина дарслар тугаб, яна ўша йўлакдан ёнма-ён қайтар эканмиз, ҳавода ҳам кузнинг оғир қора булутлари изғиб юрарди. У қўлидаги сўнгги таклифномани қўлимга тутқазди-да:.......

Бу кўнгил куйининг оҳангдан мен фақат бир нарсанигина илғашга улгурдим: “Албатта унинг муҳаббатини қозонишим керак!” Қолганларини англашга менда фурсат ва тафаккур етмади, чоғи. Зеро, шунинг ўзи ҳам менга бир олам ишонч бахш этган эди.
Бу пайтда аудитория ҳам аста-секин ўзининг эски ҳолатига қайта бошлаган, ҳамма ўз ишини қолган жойидан давом эттиришга тушиб кетган эди: кимдир кимгадир латифа айтар, яна кимдир шеригининг телефонидаги суратларни томоша қилишга тушиб кетган. Шундай бўлса-да, у ҳамон ҳамманинг диққат марказида эди. Болалар тез-тез унга ўғринча кўз ташлаб қўяр, у қаёққа қараётганлигини билмоқчи бўлаётгандек, зимдан кузатишарди. У эса бепарво, фақат баъзан деразадан ташқарига кўз ташлар экан, бошқалар ҳам унга тақлид қилгандек ўша тарафга қараб қўйишарди. Лекин бирорта талаба унинг олдидаги бўш жойга бориб ўтиришга журъат топа олмасди. Шу маҳал эшик шаҳд билан очилиб, кечиккан домла хонага кириб келди ва ҳамма бирдан оёққа қалқди. Уч-тўрт киши бошлаган “Ас-салому а-лей-кум” сўзларини бутун аудитория жўр бўлиб тугатдик. Шундан кейин хонани портфелларнинг “қарс-қурс”лари-ю китобларнинг “тап-туп” овозлари тутиб кетди – ҳамма дарсга тайёргарликни бошлаб юборди.
Менинг хаёлимда ҳамон унинг “тақ-туқ, тақ-туқ” қадам товушлари-ю, шоирнинг шеъри акс-садо бериб турарди:
Ширин тушлар кўрсин севгилим,
Юр, муҳаббат, кетдик бу ердан…
Дарслар тугаб, ҳамма уй-уйига тарқалиш ҳаракатига тушганда, атрофни куни бўйи шаҳар хиёбонларидаги дарахтзорлар ичида мудраб ўтирган қоронғулик босиб кела бошлаган, бироз олдин ёғиб ўтган баҳор ёмғири йўлакларни ҳам янги келин сув сепиб, супургандай қилиб қўйган эди. У билан олийгоҳ қопқасидан изма-из чиқиб борар пайтимизда ҳаводан ҳам қишнинг заҳри кетган, баҳорнинг ёқимли шабадаси эндигина шарфлардан ҳоли бўлган ёқалардан кириб, этни ҳузурбахш жунжиктираётган, кеч тушиши билан хиралашган осмондаги булутлар қўнғир-қора тусга кириб турган бир маҳал эди.
Кетма-кет кетиб боряпмиз-у, хаёлан унга нима дейиш ҳақида ўйлайман. Аксига олиб калламга ҳам бирор тузукрок фикр келмаётган эди. Ниҳоят бир чуқур нафас олдим-да, кетидан етиб олиб:
— Салом! Энди бизнинг гуруҳимизда ўқийсизми? — дедим.
Шундай дедим-у, овозимдан ўзим уялиб кетдим. Овозим жуда паст, бунинг устига беморларникига ўхшаб хириллаб чиққан эди.
Табиийки, у гапимга тушунмади ва менга “ялт” этиб қаради. Кейин жилмайганча:
— Кечирасиз, нимадир дедингизми? — деди.
— Салом, дегандим. Кейин, энди бизнинг гуруҳда ўқийсизми, деб сўрадим, — дедим бу сафар тетикроқ товушда.
— Ҳм-м, — деди у. Кейин жилмайган куйи давом этди: — Мен бўлсам, ўзингизга ўзингиз гапиряпсизми, деб ўйлабман.
— Саволимга жавоб бермадингиз?
— Жавоб беришим шартми?
— Ҳа энди… балки, бундан кейин курсдошмизми, дейман-да.
— Бўлиши мумкин….
Суҳбатимиз у қадар қовушмади. У эса ҳамон хиёл жилмайган куйи, ердан кўзларини узмаган ҳолда мен билан ёнма-ён кетиб борарди. Унинг биргина шу табассуми ҳам шу қадар чиройли эдики, у йўлак бўйидаги эндигина бош кўтарган майсалар билан яхлит бир манзарани касб этарди. Биз бу маҳалда бекатга яқин келиб қолгандик.
— Кечирасиз, исмингиз нима? Одатда гуруҳга янги келганларни таништиришарди. Сиз билан эса бирорта домла келиб, таништирмади ҳам, — дедим. Бу пайтга келиб ичимда потирлаётган ҳаяжон босилмаган бўлса-да, ўзим анчагина дадиллашиб қолган эдим. У менга тафтишчи нигоҳлари билан қараб турди-да:
— Сизни фақат шу қизиқтирадими? — деди кулимсираб.
Яна калаванинг учини йўқотиб қўйдим. Бошим қизиб, қулоқларим шанғиллай бошлади.
— Йўқ, э-э, ҳа, умуман айтаман-да.
— Майли, хайр бўлмаса. Мени олиб кетгани келишди.
У ёнгинамизга келиб тўхтаган автобуснинг зиналаридан салонга кўтарилар экан, мен тарафга яна бир бор “ялт” этиб қараб қўйди.
— Майли… хайр… — дедим бўшашибгина. Лекин бу овозимни ўзимдан бўлак ҳеч ким эшитмади.
Юрилавериб ҳар бир муюлиши, ҳар бир бинолари таниш бўлиб қолган кўчалардан талабалар шаҳарчасидаги ётоқхонамга қайтар эканман, атроф ҳам ҳар кунгидан бошқача гўзал эди. Бутун борлиғим ва хаёлимда у билан номини ўзим ҳам билмайдиган бир жойларда сайр қилиб юрардик.......

ЮР МУҲАББАТ КЕТДИК БУ ЕРДАН......

Дам олиш куни кечгача уйда бўлиб, анчадан бери ортга сурилиб келаётган ишларимни тартибга солдим. Камтаргина ижодхонанинг кунботар тарафидаги деразаси қия очиқ, ундан эндигина кириб келган баҳорнинг енгил-енгил нафас олишлари эшитилиб турарди. Бироз олдин оппоқ булутлардан ёғиб ўтган ёмғирнинг иси хонани тутган, бу ёмғир гўё менинг руҳимга ёғиб, ундаги бор ташвиш ва дардларимни ўзи билан ювиб кетгандек эди. Айни дамда ўзимни қушдек енгил ҳис қилардим. Ботаётган қуёшнинг сўнгги нурларига қиши билан соғиниб чиққанимиз – офтобнинг илиқлиги эниб, у юзимга теккани сари қандайдир меҳрга ўхшаш бир тафтни ҳис қилардим. Аста ойна ёнига бордим ва дераза рахига таянганча ташқаридаги кўкламнинг овозига қулоқ тутдим. Шу дамда олис-олисдан бир куй саси кела бошлади. Бу куй менинг қалбимга шу қадар сингиб кетган эдики, худди менинг ичимдан чиқаётгандек. Бу наво бундан анчагина вақт олдин бўлиб ўтган, юракнинг туб-тубида ётган бир хотирани уйғотиб юборди.
…У аудиторияга кириб келган куни мен аллақачон йигирма беш ёшни уриб қўйган, қўшни қизларнинг миш-миш гаплари билан айтганда “анча-мунча нарсаларни кўриб, ичидан қариб кетган” йигит эдим. У эса эндигина ўн саккиз-ўн тўққиз ёшга кирган, бўйи мендан ҳам баланд укамнинг таъбири билан айтганда: “қибла тарафдан шабада эсса ҳам йиқилиб тушадиган даражада” нозик эди.
Гуруҳдошларим ичида ёшим катта бўлганлиги учун аудиториянинг “тўри”, яъни энг орқа тарафи ҳамиша каминага тегишли бўлар, бу эса, баъзида дарснинг қоқ ярмида уйқуни тортиб юбориш учун-да қулай эди.
Хуллас, у бироз жилмайган кўйи бир-бир қадам босиб хона ўртасигача келди-да, бўш жой қидиргандай бир зум тараддудланди. Ёнимдаги бўш жойни кўриб, қимтинибгина, ерга тикилганча мен томонга юра бошлади. Гуруҳимизда унгача ўттиз йигит ва бир қиз ўқирдик. Ўша куни ёлғизгина эрка қизимиз ҳам дарсга келмаган, қуш бозорига ўхшаб, қий-чув қилиб ўтирган болалар у кириб келиши билан негадир ғайритабиий бир тарзда тинчиган, бундан ҳам қизиғи, хонага бирорта бегона қиз адашиб ёки деканатнинг иши билан кириб қолган маҳалларда бошланиб кетадиган ҳуштакбозлигу қарсакбозликлар бу сафар бирдан ҳамманинг эсидан чиқиб қолгандек эди. У аста қадам босиб келар экан, қадамларининг “тақ-туқ” товуши хона бўйлаб акс-садо берарди.
Шу пайтгача қанча қизларнинг қўлидан ушлаб, қулоғига шеър шивирлаб юрган бўлсам-да, бирор марта бу қадар қаттиқ ҳаяжонга тушмаган эдим. Унинг мен тарафга келаётганлигининг ўзиёқ, ич-ичимдан қандайдир бир тўлқинни уйғотди… Беихтиёр парта устида бетартиб сочилиб ётган китоб ва дафтарларимни йиғиштириб, унга жой оча бошладим. У эса ҳамон мен тарафга келарди: тақ-туқ, тақ-туқ…
У худди қуёшга ўхшарди. Биз – бутун аудитория – кунгабоқардай бурилиб, ундан кўз узолмасдик. Бир текис, ўлчангандай ташланаётган қадамлар: тақ-туқ, тақ-туқ….
Ва ниҳоят у мен ўтирган партага жуда яқин келди. Мен эса, бу пайтда у менинг ёнимга ўтиришига буткул ишонган, мен тарафга ўғринча кўз ташлаб қўяётган гуруҳдошларимга ғолибона бир назар билан – лабимнинг бир четини сал учирганча, кулиб турардим…
У етиб келди-ю ўйлаб ҳам кўрмасдан шарт бурилиб, нариги қатордаги бўш жойлардан бирига бориб ўтирди. Хонага оғир сукунат чўкиб, сукунат янада сукунатлашгандай бўлди. Ҳеч кимдан овоз чиқмас, ҳамма устимдан жимгина кулаётгандек эди. Ўзининг қитмирлиги ва шўхлиги билан гуруҳда отнинг қашқасидек бўлиб қолган қашқадарёлик курсдошим Жасур секингина, лекин ҳамма эшитарли қилиб “Имм…” деди-ю, “шилқ” этиб парта устига йиқилди. Кейин яна бир андижонлик жўрамиз эса минғирлаб шеър ўқий бошлади:
Ой юзидан нур ёғар сим-сим,
Юр, муҳаббат, кетдик бу ердан…
Мен эса айни дамда ўзимни таҳқирлангандек ҳис қилар эканман, дам дафтарни, дам китобни сабабсиз, асабий варақлардим. Шу лаҳзаларда онгу шууримнинг ич-ичидан, қандайдир ўзим ҳам билмаган жойлардан, юракнинг ҳали хаёл етиб бормаган бурчакларидан ҳазин бир куй, куй-ки одамни жанг олдидан руҳлантиришга қодир, наво-ки, унда инсонни чек-чегарасиз оламни босиб ўтишга етадиган қудрат бағишловчи куч бордек эди........

Бир ўсмир йигит бир олимнинг олдига келиб сўради:
– Устоз, сиздай донишманд олим бўлиш учун нима қилишим керак?

Донишманд жавоб бермади. Ўспирин унинг ортидан бир неча кун тинимсиз эргашиб юрди, саволини такрорлайверди. Ниҳоят олим унга “ортимдан юр!” деган ишора берди-да, дарёга бошлаб борди. Сувга тушишди. Шу пайт донишманд ўсмирнинг елкасидан қаттиқ тутиб, сувга ботирди. Бола бечора қутилишга минг чиранмасин, уддасидан чиқолмади. Озроқ вақт ўтгач, олим уни қўйиб юборди. Ўсмир ўпкасини тўлдириб-тўлдириб нафас олди, бир оздан сўнг сал-пал ўзига келди. Шунда устоз сўради:
– Болам, сувда димиқиб турган пайтинг энг кўп истаган нарсанг нима бўлди?
– Ҳаво! Фақат ҳавога етишишни хоҳладим! – деди ўспирин ҳеч иккиланмай.
– Унинг ўрнига бойликми, кўнгил очишми, куч-қудрат ё севги-муҳаббатми истамадингми? – деб сўради донишманд.
– Асло йўқ. Нафасим тугаб, бўғриқиб кетдим, фақат ҳаво олишнигина истадим, холос, – деди ўсмир шоша-пиша.
– Олим бўлиш учун, бўталоғим, – деб сўзида давом этди устоз, – худди ана шундай хоҳиш керак. Сен бошқа мақсадларни четга суриб, фақат шу йўлда ҳаракат қилишинг керак. Бу мақсад кечаю кундуз хаёлингни банд этиши зарур. Агар олимликка шундай ғайрат билан интиладиган бўлсанг, ниятингга албатта етишасан.

Ўқинг...Фақат йиғламанг!

😍Ишдан уйга қайтганимда музлатгич тўла овқатни кўриб, хотиним «Севгинатор»га айланиб қолдими деб ўйладим...

Кейин билсам у шунчаки «Кунлик Рецептлар» телеграм каналига обуна бўлган экан!

Бу каналда улар 30 дақиқада мазали ва арзон таомларни қандай тайёрлашни кўрсатиб берар эканлар!

Сизга ҳам бу каналга обуна бўлишни самимий тавсия қиламан👇

ОНАМГА 20 МИНГ.

Ҳовлида озгина иш бор эди, ўзим қилишга вақт тополмай мардикор олиб келадиган бўлдим. Улар тўпланадиган жойга бориб машинани тўхтатгандим, 20-30 таси бирдан ёпирилди.

Кунига саксон мингдан чиқаман, нима иш бўлсаям қилавераман, деди бир йигит.
Унинг кўзларидаги қандайдир мунг мени фақат шу йигитни олиб кетишга ундади.

Одамзот қизиқ, ўзи 100 мингларни чамалаб келаётган эдим. Шундай бўлса-да, тортишдим:
— 60 минг бераман, гап тамом.

У бир муддат жим турди-ю машинага ўтирди.
Уйга келиб кийимларини алмаштирди-да, ишни бошлади.

Ярим соатлар ўтгач бонкада совуқ чой олиб, унинг кийимлари ёнига қўяётганимда бир ёзув дафтарчасига кўзим тушди.

Ҳуснихатнинг чиройлилиги эътиборимни тортди. Унда "20.07.20. Ишим яхши бўлса, ойимга 20 минг, синглимга 20 минг, уйга 20 минг, майда-чуйдага 20 минг деб" ёзилган.

Лекин негадир “уйга 20 минг” деган ёзув устига чизиқ тортилган.

Демак, бу кела келгунча мендан оладиган пулини ҳисоб-китоб қилган. 60 мингга кўнмаса, ишсиз қолишини ўйлаб, айтганимга рози бўлган. Кейин оладиган пулининг уйга ишлатадиган қисмини ўчирган.

Одамлар бор, жарақ-жарақ пул топади, аммо синглиси ё опаси тугул туққан онасини ҳам бир йўқламайди.

Акалик, укалик, фарзандлик бурчини унутиб қўйган баъзилар эса давраларда ҳеч кимга гап бермайди, лекин суриштирсанг нечта ака-укаси борлигини ҳам эсидан чиқарган бўлади.

Шулар ҳақида ўйларканман, ҳалол меҳнати билан топадиган пули арзимас бўлса ҳам оқибатни унутмаган мардикор йигитга тан бердим.

Тан бериш билан қорин тўярмиди?

Ишни тугатгач, укамизга жуда яхши ишладингиз, ҳовлимни гулдай қилиб қўйдингиз, раҳмат, деб икки ҳисса пул бердим. У аввал унамади.

Энди фақат сизни опкеламан, қўлингиз гул экан, деганимдан сўнг рози бўлди, чеҳрасидаги мунг тарқагандай бўлди. Ва дуо қилди.

Қалби соф, ҳалол, содда одамларнинг бундай дуоларидан кейин яйраб яшайсан...

Мақсуд Жонихонов

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Сизда шукур қилиш учун етарли сабаблар бор...

Ўқинг...Фақат йиғламанг!

Сайёрамизда кўплаб чаён турлари мавжуд. Улар ранг, захар кучи катта ва кичиклиги, кучли ва кучсизлиги билан ажралиб туради...

Суратдаги тўрт ҳил рангдаги чаённинг қайси бирининг захари кучлироқ?

Жавобини билиш...

​​​​У кузлариниюмди-ю утмиш дунёсига гарк
булди. Етти йил олдин шу хонадонда
булиб утган фожиани эслади...
... Эр-хотин куп катори яшашарди.
Аллох уларга кетма-кет уч угил
фарзанд берди. Кайнона-
кайнотаси оламдан утган, кайнакаси Содик
булар билан бир ховлида яшарди.
У ичкиликка муккасидан кетгани
учун хотини уч боласи билан кетиб
колган ва нихоят ажрашишганди.
Содик махаллада монтёрлик килар,
топганини арокхурликка сарфларди.
Ичган пайтлари эс-хушидан
айрилар, укаси билан жанжал
килар, жиянларини хам тинч куймасди.
Махфиза ундан жуда куркарди.
Кузлари бежо кайнакасини курса,
юраги оркасига тортарди. Лекин
эрига бу хакда айтмас, ака-ука
орасига совукчилик тушишини
истамасди. Бир куни кечкурун ошхонада ёлгиз
узи овкат килаётганида кайнакаси
гандираклаб кириб келди. Эри
ишда, угиллари кучада эди.
- Ха, келин, нима овкат бугун? -
Содик Махфизага якинлашди. - Сиз
жудаям дилкаш, ажойиб аёлсиз-да.
Укам сизни кадрингизга етмайди. -
Содик кутилмаганда Махфизага
ташланди. Ожиза аёл дод солар,
кайнакасига каршилик киларди.
Ичган булсаям, унинг бакувват
кулларидан чиколмасди. Узини
йукотиб куйган аёл стол устидан
пичокни олиб, кайнакасининг дуч
келган жойига ура бошлади.
Угиллари, кушнилар кириб
келганда Содик конига беланиб ётар,
Махфиза даг-даг калтираб, дод
солиб йигларди.
- Узи айбдор, менга ташланди. Мен
узимни химоя килдим.
Улдирмокчи эмасдим...
У факат шу гапни такрорлаб,
йигларди. Кейин милиция келди. Унинг
кулларига кишан солиб,
панжарали машинага утказиб, олиб кетишди.
Содикни "тез ёрдам" машинаси
жуда огир ахволда шифохонага олиб
кетди. Содик хушига келмай турт
кундан кейин вафот этди. Эри уша
куннинг узиёк хотинига талок
берди. " Бу акамни ёмон курарди. Касддан
улдирган акамни", деган гапни
ушлаб олди. Махфизанинг
биттагина синглиси бор эди. Бир марта судга
келдию шу билан оёги узилди.
Балки эри рухсат бермагандир. Отаси
кексайиб колган, кулидан хеч
нарса келмасди. Шу тарика Махфиза
анча йилга камалди. Бу вокеа махаллада
анча вактгача шов-шув булди.
Угиллар наздида хам Махфиза
котилга айланди...
Махфиза аста урнидан туриб,
накшинкор дарвозани куллари
билан пайпаслади.
- Жон угилларим, дарвозани
очинглар, гунохкор онангизни
кечиринглар... Онанг сени излаб келди,
Дарвозангни оч болам!
Юраккинам абгор булган,
Дармон булгин жон болам!
Дийдорингга туяй деб,
Остонангга келдим мен.
Нахот, пешвоз чикмасанг,
Дарвозангни оч, болам!..
Махфиза йиглаб-йиглабяна
деворга суяниб утириб колди. Кушни аёл
чидолмади. Келиб Махфизани
уйига олиб кирди. Ювинишга шароит
яратиб берди. Кийим-кечак берди.
Биргалашиб овкатланишди.
Дардлашишди. Махфиза
кушнисига миннатдорчилик билдирди.
Эрталаб тонг сахарда эса уз дарвозаси
томон охирги марта каради-ю йулида
давом этди. Туппа-тугри шахардаги
Мехр мурувват уйига келди. Узига
ухшаган кисматдошлари даврасига
кушилди.
БУ ХИКОЯ КАРИЯЛАР УЙИДА
ЯШАЁТГАН МАХФИЗА ОПАНИНГ
СУЗЛАБ БЕРГАНЛАРИ АСОСИДА
ЁЗИЛДИ. ОДАМЛАР ОРАСИДАН МЕХР-МУХАББАТ КУТАРИЛМАСИН ДЕБ УМИДА БОНУ.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

ҚИСМАТ ЭШИКЛАРИДА "ДАРВОЗАНГНИ ОЧ, БОЛАМ!"

- Кушнижон, эшитдингизми? Салим акани хотини Махфиза камокдан кайтганмиш. Бир хафтадан бери махаллада изгиб юрганмиш девонага ухшаб. Уйига келса, ичкарига киритишмабди. Эри хайдаб юборибди. Угиллари "биз сизни танимаймиз, кетинг бу
ердан", деб дарвозани ичкаридан кулфлашибди. Махфиза "Дарвозангни оч, болам", деб
йиглаб кушик айтганмиш. Кеча Амина опани гаштагида факат шуни гапиришди, - тулиб-тошиб гапирарди Сабрия. - Йук, сиздан эшитяпман, - малолланиб гапирди Мунисахон. - Махалланинг бекорчи аёлларига зур ва долзарб мавзу топилибди- да.
Хе, яшанглар. Биров уламан деса, сизлар кулинглар. Тавба килдим. - Ха, намунча уша котил ва хиёнаткор аёлга кунглингиз ачияпти, - лабини бурди Сабрия. - Айби булмаса камашармиди, айланай. - Э, булди Сабрияхон, - бировни гийбатини килиб, гунохини
олмайлик. Ким айбдор, ким беайб эканлигини ёлгиз Аллох билади. Шахсан мен Махфизахонга ишонаман. У нохаклик курбони булди. Яхши адвокат топиб, узини
химоя килолмади. Начора, такдирида бор экан. Майли, узр, мен ишларимни килай.
Мунисахон бу кони гийбат кушнисига "уйимдан кетинг",
дейолмади-ю, шунга ишора килди.
Уни кучагача кузатиб куйди.
Дархакикат, бир хафтадан бери
махаллада муддатидан олдин
камокдан озод килинган
Махфизанинг мавзуси мухокама
килиняпти. Кимдир уни коралар,
яна биров унинг ёнини оларди. Бу гап-
сузлар бир тараф, оила аъзолари,
айникса узи дунёга келтирган
фарзандларининг ундан юз
угиришлари хаммасидан утиб
тушди. Хатто остона хатлаб,
ичкарига кадам куйдиришмабди.
Инсон зоти учун бундан катта
фожиа булмаса керак...
Мана кечга кадар Махфиза яна
махаллада пайдо булди. Уст-боши
юпун, жудаям озиб-тузиб кетган
муштипар аёл бошини хам
килганча яна ховлиси томон келяпти. Умид
билан келяпти. Нажот билан
келяпти. Дарвоза очик экан. Аста ичкарига
муралади. Ёз пайти булгани учун
гилос дарахти остига каравот
куйилган. Хаммаёк супуриб-
сидирилган. Уйларни замонавий
таъмирлаб, куркамгина килиб
куйишибди. Ана, хушруйгина
келинчак товусдек товланиб,
хизмат килиб юрибди. Адашмаса, бу
тунгичи Икромжонининг хотини.
Камалганида 15 ёшли успирин
йигитча эди. Кеча уни хайдаб
солди. - Мени сендай котил онам йук, -
деди. Ана, Илхомжон угли. Буйлари
усиб, жуда чиройли йигит булибди.
Ушанда ун икки ёшда эди.
Милиция ходимлари кулларига кишан
солиб, ховлидан олиб чикишганида
"ойижон" деб ортидан чинкираб
колувди. Кеча эса танимади. Эх,
бевафо дунё. Туккан фарзандинг
сендан тониб утирса-я... Кенжаси
Илёсжон куринмаяпти. Мана эри.
Ёнидаги аёл ким экан? Уйланибди-
да... Салим ака каравот устидаги
курпачага чузилаётиб,
дарвозахонада тиланчидек
утирган Махфизага кузи тушиб, жахл отига
минди. Урнидан туриб, кулига узун
бир калтакни олиб, аёлга
хезланди. - Ха, котил! Яна келдингми? Бизни
тинч куясанми, йукми? Энди бу уй
сенга бегона. Кадам босма дедим-
ку! Ё оёкларингни уриб синдирайми?
- Салим Махфизани хакоратлай
бошлади. - Майли, уриб улдиринг, бу
кунимдан улганим яхши. Нега Худо
жонимни олмайди-я...- алам ила
йигларди аёл. - Менга сиздан хеч
нарса керакмас. Факат
угилларимни курай, бир мартагина багримга
босай, хидларидан туяй, кейин
майли, бир умрга кетаман.
Илтимос, тошбагирлик килманг, - Махфиза
ерга утириб олиб, шундай
зорланардики, эшитган одамнинг
юраги эзилиб кетарди.
- Угилларинг учун сен улгансан!
Уларга кули конга беланган она
керакмас. Утмишинг кора сени.
Йукол, бу ердан! - Салим бир
вактлар жуфти халоли булган, уч
угилни дунёга келтирган аёлини
турткилаб-турткилаб,
дарвозахонадан хайдаб чикарди.
Гала-говурни эшитган куни-
кушнилар ташкарига чикишди.
Бир нима дейишга хеч кимни юраги
дов бермасди. Угиллар хам она
тарафини олмай, козикка ухшаб
туришарди. - Тез кетинг бу ердан! - бакирди
угли Илхом. - Бизни шарманда
килдингиз. - У шундай деб
дарвозани яна ичкаридан кулфлаб,
сукинганча узоклашди. Кушнилар
хам таркалишди. Махфиза
ёлгизланиб, мадорсизланиб
деворга суяниб колди. Шашкатор окаётган
аччик куз ёшлари ажин босган
юзларини ювар, титраб-титраб,
чукиб колган елкалари силкиниб-
силкиниб йигларди........

​​Ночорлик

—Дилбар, чой-пой қил, ниманг бор? Бир хоналик уйнинг торгина ошхонасига қамалган хотини, болаларини олдига чиққан Абдусалим озғингина аёлидан деярли шивирлаб сўради
— Тухум опкелувдим тўртта, ҳаммасини қовурайми? —кўзига тикилди аёли.
—Тухум ейман!— ирғишлади кичик ўғли.
—Меҳмонга иккита қовур, қолган иккитасини болаларга бер!
—Ким ўзи меҳмонингиз? —товани газга қўйиб, идишдаги охирги ёэни қуяркан шунчаки сўради Дилбар.
— Қийналиб қолибди, хотини шифохонада ётган экан. Пули тугабди. Бугунги топган пулимни бериб юбораман. Кўчада ёрдам сўради, ҳали исминиям билмайман

Абдусалим бир қўлида чойнак, бир қўлида қовурилган тухумни кўтариб кириб кетди. Дилбар кечки иссиқ овқат ўрнига иштаҳа билан тухум еётган болаларига қараб, "Алҳамдулиллаҳ, бизнинг уйимиз, егани нонимиз, муҳими соғлиғимиз бор", —деб қўйди.
Оёқ кийимларни тартибга келтириш учун йўлакка чиқди-ю, бир лаҳза ўйланиб қолди. Турмуш ўртоғининг кўп кийилаверганидан пошнаси ейилиб, бир ёққа қараб қийшайиб қолган пойафзали ёнида ночорликдан нолиган меҳмоннинг янги туфлиси худди масхара қилгандек ярақлаб турарди...
Феруза Салходжаева

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

​​​​АССАЛОМУ АЛАЙКУМ АЗИЗЛАРИМ... Аллоҳ тонгимизни Ўз нури билан мунаввар қилсин! Кунингиз ҳайру ~ барокатларга тўла бўлсин.!

Яна бир кунни осуда ва хотиржамликда қарши олдик Алҳамдулиллаҳ.!

Табассум қилинг.. Зеро ризқингиз тақсимланган, тақдирингиз белгиланган.. Бу дунё ишлари сиқилишингизга арзимайди.. чунки у Аллоҳнинг қўлидадир. Шундай экан, хурсанд бўлган дамларда ҳамиша шукрда, махзун бўлганингизда эса сабрда бўлинг.!

Хафта давомида бахт, қувонч ва омад ортингизда соядек хамроҳлик қилсин.!

Аллоҳ юртимизни тинчлик-омонликда ва барчамизни барокатда барқарор қилсин ва яхшиликлари ила қувонтирсин. Сизга Аллоҳ муҳаббати ва марҳамати ёр бўлсин. Ҳамиша Аллоҳ паноҳида ва назарида бўлинг.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!