داشتم فکر میکردم ۱۰, ۱۵ سال دیگه من کجام؛ سالمم یا نه، زندگیمو میسازم یا چی، توان کار کردن دارم یا نه؛ اندوختهای خواهم داشت یا باید با ریش و موی سفید باز کار کنم و نرسم؟ فکر کردن بهش هم مضطربم میکنه. ترس از تنها موندن هم بماند؛ اون خودش یه مرثیهست.