ˊحوالی‌افکارم

دلم ”تا صبح حرف زدن با تو“ میخواد.

صبح من وقتی بخیر میشه که کنار تو روی تختمون بیدار شم.

پسر شماست؟ از این به بعد قراره به مادر من بگه مامان.

نبودنت توی زندگیم مثل نبودن مامان بابام میمونه، همونقدر دردناکه و باعث میشه بیشتر از هرچیزی سردرگم باشم و خودمو گم کنم.

شاید خیلی دوستت داشته باشم، شاید خیلی برات احترام قائل باشم و برام ارزشمند باشی، ولی اگه بهم بی احترامی کنی تموم این موردارو برای همیشه خط میزنم و تبدیل میشی به یه ادمی که دیگه نمیشناسم.

تو تنها چیزی هستی که توی زندگیم از دست دادنش روح و روانمو کاملا بهم میریزه، و من چیزای خیلی زیادی از دست دادم و با نبودنشون کنار اومدم، اما گاهی فکرمیکنم اگه یروز توام بری، بدون تو دقیقا باید چیکار کنم؟ چطوری با نبود تو کنار بیام؟ و دقیقا مثل این میمونه که یه تیکه از وجود خودمو جا بزارم و یه ادم نصف نیمه باشم.

مهم نیست که چقدر ازم دوری، مهم نیست که کیلومتر ها از هم فاصله داریم، هرچقدرم که دور باشی نزدیک ترین ادم به قلب منی.

با من از وفاداری صحبت نکن، من حتی وقتی اون ادم کنارمم نیست جوری رفتار میکنم که انگار هنوز توی زندگیم حضور داره.

مهم نیست که چی بشه، همیشه یکیو اینجا داری که میتونی روش حساب باز کنی و سرتو بزاری روی شونه هاش تا گریه کنی.

من هرچی هم که بودم راجب احساساتم به تو دروغ نمیگفتم، هیچوقت به دروغ نگفتم که دوستت دارم یا عاشقتم. هر حرفی که از احساساتم به تو میزدم از ته دلم بود و واضح بود که چقدر عاشقانه میخوامت، ولی تو چی؟ تنها لطفی که به من کردی این بود که نشون دادی یه ادم دروغگو و بی احساسی، تا بتونم از زندگیم حذفت کنم.

تو از این میترسیدی که یه روز یکی دیگه بهم بگه دوستت دارم و بعد من تورو تنها بزارم، درحالی که من فقط دوستت دارمای تورو همیشه میدیدم، حتی اگه دروغ و چرت بود.