Filmosophy | فیلموسوفی

#سینما
__ یکی اینکه پرسونا از فلسفی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینماست. در دورۀ مدرن، وقتی از کارهای هنری صحبت می‌شود، هر کار بیش و پیش از هرچیز تأملی دربارۀ خود آن مدیوم است. بر این اساس، فیلم پرسونا اهمیت خودبازتابنده دارد و مسأله‌اش خودِ رسانۀ سینما و فرآیند تکثیر و نمایش فیلم است.
__ گزارۀ اغراق‌آمیز دوم، اشارۀ کوتاه اسلاوی ژیژک به فیلم پرسوناست. به گفتۀ او این فیلم حاوی یکی از اروتیک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینماست، در سکانس مشهوری که خواهرآلما خاطرات گناه‎آلودش را برای الیزابت فوگلر تعریف می‌کند. او از فلش‌بک‌هایی می‌گوید که هیچ‌یک در فیلم دیده نمی‌شوند و نفس ندیدن این صحنه‌ها _ که قاعدتاً اگر کوچک‌ترین بخشی از آن‌ها فیلمبرداری می‌شد در ترازهای مختلف با یک فیلم پورنوگرافیک مواجه بودیم_ پرسونا را به معنای دقیق کلمه فیلمی اروتیک می‌کند.
__ سومین ادعای اغراق‌آمیز این است که احتمالاً در دل فیلم پرسونا یکی از ظریف‌ترین و سیاسی‌ترین ارجاع‌ها به هالوکاست نهفته است، آن‌هم با توجه به اینکه فیلم در این مورد فقط گریزی کوتاه به یک عکس آیکونیک تاریخ قرن بیستم می‌زند.

[«فیلم به‌مثابۀ فلسفه» / صالح نجفی]

www.legapress.ir

🏛موسسهٔ شهر فلسفهٔ ایران برگزار می‌کند:

🎬 نمایش و تحلیل فیلم «مونیخ» ساختۀ استیون اسپیلبرگ
📢 با حضور منتقدان: جواد طوسی، غلامعباس فاضلی
🗓 زمان: پنجشنبه 12 آبان ۱۴۰۳
⏰ ساعت شروع نمایش فیلم: ۱4
🛑 نقد و تحلیل فیلم پس از نمایش فیلم خواهد بود.
🔹نحوهٔ برگزاری: حضوری
🔗 علاقمندان جهت ثبت‌نام می‌توانند از طریق لینک زیر اقدام بفرمایند 🔻🔻🔻
ثبت نام
ثبت نام
ثبت نام

#مونیخ
#اسپیلبرگ
#جواد_طوسی
#غلامعباس_فاضلی

🏛 نشانی: تهران، بلوار نلسون ماندلا (جردن)، کوچۀ گلدان، پلاک 5، طبقۀ 3
📞09361135000
☎️ 02122053556
www.philosophycity.ir

🏛 موسسهٔ شهر فلسفهٔ ایران 🏛

📖 نام دوره: متون فلسفی به زبان فرانسوی
▪️نام استاد: عادل مشایخی
▪️طول دوره: ۴ جلسه
▪️روز: دوشنبه ۱۸ تیر ۱۴۰۳
▪️ساعت: ۱۸ تا ۲۰
▪️نحوهٔ برگزاری: آنلاین

🔗 جهت ثبت‌نام می‌توانید از طریق لینک زیر اقدام بفرمائید. ⬇️⬇️⬇️
لینک ثبت‌نام دوره
لینک ثبت‌نام دوره
لینک ثبت‌نام دوره

iranian.city.of.philosophy
www.philosophycity.ir

📞09361135000
☎️ 02122053556

تاریخ به‌مثابه‌ی نظام در ۱۹۳۴ به زبان اسپانیولی برای همایشی نوشته شد که در نهایت ارائه هم نشد. متن آن همزمان به زبانهای انگلیسی و آلمانی منتشر شد. نسخه‌ی کامل متن، پس از چند سال، سرانجام در ۱۹۴۱ در انتشارات مجله‌ی مغرب‌زمین به چاپ رسید. در این فاصله‌ی هفت‌ساله خوزه ارتگای گاسِت متن را از نو نوشت، به شیوه‌ای متفاوت بخش‌بندی کرد و به چاپ مجدد سپرد. این فرایند طولانی به نظر خبر از این واقعیت می‌داد که مضامین مورد بحث در این کتاب جایگاهی
ممتاز در اندیشه او دارد.
@Filmosophy

🧵با توجه به تفاوت‌‌های آشکار در سبک و سیاق ترجمه‌های امروز با ترجمه‌های دیروز، طبیعتا این پرسش مطرح می‌شود که این تفاوت محصول چه وضعیتی است؟ آیا به‌سهولت می‌توان از این تفاوت چشم پوشید و درمقابل از ساختاری همگن و منطقی صدساله سخن‌ راند؟… برای پاسخ به چنین پرسش‌هایی ناگزیر، به‌جای تأکید بر مفاهیمی ناکارآمد و تکیه بر نظریه‌های ترجمه یا ترسیم یک خط موهوم و فرضی، باید گسست‌ها، رویدادهای تکین، جنگ‌ها، هماورد نیروها و نهایتا، وضعیت‌ها را در ادوار مختلف تاریخ بررسی کنیم تا آنگاه شاید ببینیم که چگونه در یک دورهٔ خاص تاریخی، شکلی خاص از ترجمه غالب شد و در دوره‌ای دیگر شکلی دیگر. چرا امروز اینچنین می‌نویسیم، سخن می‌گوییم و ترجمه می‌کنیم و چرا دیروز به‌گونه‌ای دیگر، چنین می‌کردیم؟

🪡 بخشی از متن کتاب

@Filmosophy

🧵 لف شستوف در پاراگرافی دربارۀ روح روس به ما کلید واقعی ادبیات روسی را میدهد. فرهنگ اروپایی در روسها چیزی بی‌ریشه است. برای ما [اروپایی ها] این فرهنگ همانا خون و استخوان ماست؛ عصب و ریشۀ حقیقی روان ما. ما به سبک بخصوصی فکر میکنیم، به سبک بخصوصی احساس میکنیم، چرا که تمام جوهر ما از این سبک است. کلام و احساس ما اساساً برایمان اجتناب‌ناپذیرند.
نزد روسها اوضاع متفاوت است. آنان فقط با ویروسِ فرهنگ و اخلاق اروپایی مایه‌کوبی شده‌اند. ویروس در آنها همچون یک بیماری عمل میکند و التهاب و سوزش به شکل ادبیات نمایان میشود. آنچه روس با آن در کشمکش است و رودررویش فریاد میکشد خودِ زندگی نیست، بلکه تنها فرهنگ اروپایی است که به روان او عرضه شده و به او گزند میرساند. این تراژدی بیشتر یک مورد جراحی است تا یک تراژدی واقعیِ روح.
در شستوف یکی از این پس‌زدن‌ها به معرض نمایش گذاشته میشود. درست است که به نظر میرسد او فقط مرتجع و مخرب باشد، اما سرانجام میتواند با پیچاندن دماغ اروپا اندکی به نشاط آید؛ پس نسبتاً آزاد است. ایدئالیسم اروپایی ملعنت است، اما بیش از آن کمی خنده‌دار است. ما در بی‌تفاوتی نو و نیمه مسرورِ شستوف احساس استقلال تازه‌ای میکنیم.
او فقط دماغ ایدئالیسم اروپایی را میپیچانَد. هیچ موعظه نمیکند: پس دوباره و دوباره مخالفت می‌ورزد. او هرگونه انتساب به یک ایدۀ مرکزی را مطلقاً رد میکند. بسیار میترسد که مبادا این هم دیرک خاربستِ نفرت‌انگیزِ یک ایدئال دیگر از آب درآید. همه چیز ممکن است؛ این به راستی فریاد کانونی اوست. این نیهیلیسم نیست؛ تنها رهایش روان انسانی از قیود کهن است. ایدۀ ایجابی مرکزی این است که روان یا روح انسانی واقعاً به خود باور دارد و نه هیچ چیز دیگر...
🪡 دی. اچ. لارنس

@Filmosophy

🪡 درسگفتار روسو مواجهۀ غافگلیرکنندۀ دلوز و روسو است. دلوز مفاهیم کلیدی اندیشۀ خود را از دل اندیشۀ روسو بیرون می‌کشد و او را به متفکر تکوین و بالقوگی و نهفتگی و فعلیت بدل می‌کند. اهتمام روسو آشتی کشاکش‌های فرد و نوع انسان است و دلوز در سراسر درسگفتارها لایه‌های مختلف این مسئله را شرح می‌دهد؛ از قرارداد اجتماعی و جامعه و فرد و نوع انسان گرفته تا شرارت و لئامت و منفعت.

"شرایطی که لئامت را ممکن می‌کند در هر وضعیت اجتماعی متعینی برقرار است. به‌رغم گفته‌های پراکندۀ سبک‌مغزان و لئیمان، چیزی به نام لئامت بدون منفعت وجود ندارد. هر لئامتی یا از سر منفعت است یا تلافی و جبران. هیچ لئامتی وجود ندارد که ذیل مناسبات سرکوب و منافع پیچیدۀ اجتماعی نباشد. روسو یکی از آن نویسندگانی است که می‌دانست چگونه مناسبات سرکوب و ساختارهای اجتماعیِ پیش‌شرط آن را تحلیل کند".
@Filmosophy

🌠📌📌دوره ژاک دریدا، واسازی و تئاتر، تأملی جمعی است درباره خوانش‌های ممکن از آرای فلسفی ژاک دریدا درباره هنر و تئاتر. در این دوره با تمرکز بر متون دریدا و شارحان او در فلسفه قاره‌ای به ردها و نشان‌هایی خواهیم پرداخت که آرای دریدا را به سوی گفتمان‌ تئاتر گسترش می‌دهد.

مدرس: سعید رضا خوش شانس
نحوه برگزاری: حضوری
تعداد جلسات: ۴ جلسه


iranian.city.of.philosophy
www.philosophycity.ir

📞09361135000
☎️ 02122053556

🔴 چالش‌های سیاست رهایی‌بخش در جهان امروز
مراد فرهادپور

https://youtu.be/mK9yU1NzcEU?si=-u4AuLO0NGDBTQ2_

@filmosophy

یهودا و مسیح سیاه (معرفی)

"یهودا و مسیح سیاه" فیلمی آمریکایی در ژانر بیوگرافی و درام جنایی است که در سال ۲۰۲۱ توسط شاکا کینگ کارگردانی و تولید شده، که فیلمنامه آن را ویل برسون نوشته است، بر اساس داستانی از این دو نفر و کنی و کیت لوکاس. این فیلم درباره خیانت به فرد همپتون (با بازی دانیل کالویا)، مسئول شاخه ایلینوی حزب پلنگ سیاه در شیکاگوی دهه ۶۰ میلادی، توسط ویلیام اونیل (با بازی لاکیت استنفیلد)، یک مخبر اف‌بی‌آی است.

مارکس: سنتِ همه‌ی نسل‌های پیشین همچون کابوسی بر مغز زندگان سنگینی می‌کند.


The tradition of all dead generations weighs like a nightmare on the brains of the living.

― Karl Marx, The Eighteenth Brumaire of Louis Bonaparte

.
مکتب اگزیستانسیالیسم بر این باور است که انسان با اعمال خود تعریف می‌شود و فرد با انتخاب‌هایی که انجام می‌دهد، معنای زندگی خود را شکل می‌بخشد: «تاکید بر سوبژکتیویته، آزادی انتخاب و ایجاد معنا توسط خود فرد».
هر شخص کاملاً مسئول اعمال، ارزش‌ها و معانی یافتهٔ خود است و از این مسئولیت آگاه است. این رویکرد ممکن است منجر به غم و اندوه شود، چراکه هیچ قدرتِ تعیین کننده یا مجموعهٔ اخلاقی بالاتری برای توجیه اعمال ما وجود ندارد. تنها و بی‌هیچ مسیر و راهنمایی رها شده‌ایم.

با توجه به این تعریف موجز، فیلم اگزیستانسیالیستی چه ویژگی‌ها می‌تواند داشته باشد؟
تاحدودی معیارهای زیر شاید مبین یک فیلم اگزیستانسیالیستی باشد:
«فیلم روایتی ساختگی و تخیلی داشته باشد.
دست کم یک شخصیت انسانی داشته باشد که روایت به طور کلی یا از منظر او یا با داستانی که حول کنش‌ها و اطراف او می‌چرخد، روایت شود.
فیلمساز از طریق عناصر ضروری فیلمسازی (مانند تدوین، دیالوگ، میزانسن و غیره) شخصیت محوری را در دنیایی نامشخص با انتخاب‌های متعدد به تصویر بکشد.
شخصیت اقداماتی انجام دهد که پیامدهایی داشته باشد و آگاه باشد که هیچ قدرتی سوای از خود او نیست که اعمال یا شرایط او را تعیین کند.
شخصیت(ها) دچار بحران وجودی شوند. به این معنا که در برابر وجودی پوچ و نامعین، باید به یک درجه‌ای از درد و اندوه، بر اثر اعمال خود برسند.»

در اینجا به ده فیلمی اشاره شده است که می توان گفت معیارهای فوق را برآورده می‌کنند و بارقه‌هایی از فلسفه و رویکرد اگزیستانسیالیستی را دارا هستند:

1. The 400 Blows (Francois Truffaut, 1959)
2. The Bicycle Thieves (Vittorio De Sica, 1948)
3. Solaris (Andrei Tarkovsky, 1972)
4. Anomalisa (Charlie Kaufman & Duke Johnson, 2015)
5. Wild Strawberries (Ingmar Bergman, 1957)
6. The Big Lebowski (Joel and Ethan Coen, 1998)
7. Things to Come (Mia Hansen-Løve, 2016)
8. The Seventh Seal (Ingmar Bergman, 1957)
9. The Tree of Life (Terrence Malick, 2001)
10. 2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968)



@Filmosophy

🎬
ده فیلم مهم با رویکرد اگزیستانسیالیستی
👇

@Filmosophy

🎬
Maggie Cheung

@Filmosophy

.
فیلم «انجمن برف» داستانی حقیقی‌ست دربارهٔ سقوط هواپیمایی مسافربری متعلق به اروگوئه در دل کوه‌های پوشیده از برف.
فیلم بر مفاهیم بزرگی چون ارزش‌های اخلاقی، دین و ماورالطبیعه، طبیعت، قانون و جوامع بشری و ... سوار است. «برف»، به نمایندگی از نیروی برتر طبیعی؛ توهمات بشری و ارزش‌های خودساخته گونهٔ انسان را برملا می‌کند و انسان را به ذات حقیقی خود برمی‌گرداند و چهرهٔ بی‌روتوش او را در قالب بدوی‌ترین و حقیقی‌ترین خصوصیات انسان نشان می‌دهد.

گونهٔ انسان در جوامع مختلف، ارزش‌ها و قوانینی برای خود شکل بخشیده، آجرهایی از جنس مذهب دور خود کشیده و جایگاه خود را ایمن تصور کرده. طبیعت جایگاه ایمن او را متزلزل می‌کند و یادآور می‌شود که انسان همچنان یک حیوان است. تو گویی، تمامی دم و دستگاه‌های خودساختهٔ جوامع بشری، دروغی‌ست زیبا و فریبنده برای لاپوشانی ذات حقیقی خود. برف به نمایندگی از طبیعت، اشرف مخلوقات(!) را با آن‌چه ترجیح می‌دهد نادیده بگیرد، مواجه می‌سازد.

فیلم اشاره‌ جدی به مفاهیم دینی و مذهبی دارد. مقابل طبیعت واقعی بشر، دین سناریویست بی‌سروته و رنگ‌ورو باخته. آموزه‌های دینی دیکته‌شده در جوامع، برای نجات بشر و مقابله با اضطراب وجودی انسان در مقابل طبیعت وحشی، بسی بی‌معناست. تو گویی، خدا و دستورها‌یش، تنها آن هنگام که آرامش برقرار است زیباست و نه در واقعیتی جانکاه تلاش بشریت برای بقا!

«انجمن برف» فیلمی‌ست ارزشمند نه دربارهٔ بقا بلکه زیرسؤال بردن تمامی ارزش‌های دینی خودساختهٔ بشری و اخلاقی!

@Filmosophy