🎞نقد فیلم و سریال🎞

سلام به همگی❤️

امشب رفتم فیلم صبحانه با زرافه‌ها رو دیدم کار سروش‌صحت
پیشنهاد میکنم ببینید تو سینما

#ارسالی_از_شما


⚪️سینمایی:  بهشت و دوزخ 1963

🎥کارگردان: آکیرا کورساوا   


 کورساوا استادِ ایجاد دغدغه‌های ذهنی از طریقِ مفاهیم ساده و پیش پا افتاده است؛ او با بسط و پرورشِ موضوعاتِ ساده‌ای همچون انسانیت، طمع، خیانت و... اثرِ هنری می‌آفریند و از خصایصِ اصلیِ هنر را که بازآفرینیِ زندگی به‌زبانِ هنر (بخوانید سینما) می‌باشد را به‌بهترین شکلِ ممکن با این مفاهیم از آب در می‌آورد.


ما با یکی از معدود آثارِ پلیسی کورساوا مواجه هستیم.
فیلم را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد؛ بخشِ اول عبارت است از رَوندِ متقاعد شدنِ "گوندو(توشیرو میفونه)" برای اعطای پول و رهایی کودک؛ و بخش دوم نیز پروسۀ دستگیریِ دزد داستان را در بر می‌گیرد. شاید بتوان گفت که درخشان‌ترین بخش فیلم، همان بخشِ روند متقاعد شدنِ گوندو می‌باشد؛ کورساوا در ابتدا با فراهم‌آوردنِ موقعیتی که به گوندو پیشنهادِ ناروایی می‌دهند، به ما اثبات می‌کند که گوندو انسانِ شریف و نیک‌سرشتی می‌باشد و بدین‌گونه شخصیت‌پردازیِ مؤثری شکل می‌گیرد.

 کورساوا پس از این شخصیت‌پردازی، گوندو را درگیر موقعیتِ اخلاقی‌‌ای کرد که تصمیم‌گیری در آن بسیار دشوار است؛ همذات‌پنداریِ ما با گوندو در این بزنگاهِ اخلاقی در اعلی‌‌ترین سطح خود قرار دارد و سوالاتِ زیادی در ذهن ما شکل می‌گیرد که:« اگر ما به جای گوندو در این‌بزنگاه قرار می‌رفتیم تصمیم‌مان به چه‌شکل بود؟ آیا اساساٌ وظیفۀ گوندو کمک به پدری‌ست که فرزندش گم شده؟ »


   پس از رهاییِ کودک، دامنۀ اطلاعات داستان فراتر از آگاهی شخصیتِ اول ماست و عناصرِ پلیسی-کارآگاهیِ اثر خود را بیشتر نمایان می‌کنند.


به‌نظرم فیلم از این نقطه، کمی اُفت می‌کند و گیراییِ بخش اولِ اثر را دارا نیست؛ ما از این نقطه به‌بعد، به‌دنبالِ حل مسئله‌ای هستیم که میزانِ اهمیتِ آن برای مخاطب، به‌اندازۀ بخش اول فیلم نیست زیرا کودک پیدا شده و شخصیت اول داستان ما نیز به‌عنوان قهرمان به‌مخاطب معرفی شده است.

پروسۀ دستگیریِ "کاواناشی" با وجودِ بُعدِ منفی‌ای که بالاتر ذکر کردم، صد البته که قابل تحمل و تماشایی‌ست؛ اما مشکلِ دیگر من با فیلم، انگیزۀ کاواناشی از دزدیدنِ کودک است؛ انگیزۀ مذکور توجیهِ طبقاتی و سرمایه‌داری می‌شود و فیلمساز خواستار این است که ما اختلافِ طبقاتیِ میانِ این دو شخصیت را حس‌کرده و با هردو شخصیت، همذات‌پنداری کنیم؛ با اینکه این‌اتفاق تا حدودی رخ می‌دهد، اما از نظر من علت اصلیِ وقوع این همذات‌پنداری، شخصیت‌پردازیِ دقیق این دو کاراکتر می‌باشد، و نه اختلاف طبقاتیِ آنان. ما این اختلاف طبقاتی و نقد به سرمایه‌‌داری را آن‌طور که باید حس نمی‌کنیم زیرا فیلم بیشتر تمرکز خود را بر طیِ پروسۀ کارآگاهی و پلیسی اثر می‌گذارد و لایه‌های عمیق‌تری چندان ایجاد نمی‌شود که به آن متکی شویم.


 گرچه بهشت و دوزخ1963 از کورساوا، به‌پای شاهکارهایی همچون:« سریرِ خون، راشومون و هفت‌سامورایی و...» نمی‌رسد اما قطعاً یکی از آثارِ بسیار قابل اعتنا و تماشاییِ کورساواست که نباید زیر سایۀ سنگین آثار شاهکار وی، دیده نشود.

امتیاز: 8.6

✍️« حسین محمدی »

@NaghdeFilmoSerial

به بهانه تولد اسکورسیزی یادی کنیم از این یادداشت برای فیلم‌کاو

بدون تعارف دشوارترین یادداشتی بود که در کل عمرم نوشتم. هرچند کاملا ارزشش رو داشت
تکنیک فریزفریم یکی از موتیف‌های آثار اسکورسیزی هست که توی یادداشت مفصل درموردش نوشتم👍☝️👌

کانال نقد فیلمه قاعدتا باید توش نقد گذاشت، صدها کانال خبری سینما هست.
خبر سینمایی هم تصمیم گرفتم نزارم کلا بیخیال شدم .

تو فرصتی بهتر امیدوارم نقد فیلم از سرگرفته بشه
خدافظ همه فعلا
به امید روزهای بهتر

البته سایر ادمینها هستن نقد میزارن

رامبد جوان: حکومت مجبورم کرد خندوانه بسازم😐😐😐😐😐

جنیفر لارنس برای بار دوم حاملس بعد سلبریتیای ما سگ و گربه نگر میدارن😐😐😐

عرزشی طور

بهترین فیلمها با موضوع قاتلین سریالی به انتخاب کاربران Ranker

لیدی گاگا به جمع بازیگران فصل دوم سریال Wednesday اضافه شد

سلطان پروفسور افخمی داره تو تلویزیون در مورد سینما حرف میزنه
نیشش چرا بازه همش میخنده

عقلش شیرینه

متن بالا ادیت شده هست و کلمات رکیک رو حذف کردم
امیدوارم مسترشوشو ببخشه ما رو😀

#ارسالی_از_شما

درد دلی پیرامون شاخ‌های مجازی یا همون جوجه اردک‌های زشتِ نقد فیلم

نویسنده: Mr.ShuShu

داداشای گل خیلی خودم و لحنمو کنترل کردم که زیادی توهین‌ آمیز از آب در نیاد و بهرحال به بزرگی خودتون ببخشیدم

تو این هفت هشت سالی که این تلگرام و اینستاگرام و ننم و ثنم شکل گرفتن کار یه عده شده فقط حرف مفت تلاوت کردن. دیدی در مورد همه چی شکر میخورن . فلسفه تاریخ ادبیات سینما و لباس زیر سلبریتیا
خب مشتی کدوم خری گفته تو باید از همه چیز حرف بزنی؟ کدوم خری گفته تو چرا گوش دادی یارویی؟

مثال بزنم بهتر جا بندازم براتون یه یارویی بود اسمش یادم رفته شکر خدا همش گیر میداد به هیچکاک
کار و زندگی نداشت جز متلک به آلفرد
بهش میگفت اووریتد و سطحی و ...
عوضش روزی ده بار خایه‌ نولانو میمالید. بمال چرا رسانه‌‌ایش میکنی؟
تمام افتخارش این بود که جار بزنه هیچکاک فیلم مالی نساخته
خب جار زدی از سینما نمیفهمی بعدش چی؟

آخه مشنگ تو سواد سینما داری مگه
کی گفته هر شوتعلی کانال نقد بزنه
طرف دویست تا ممبر داشت فیک خرید یکشبه شد چهارهزارتا
فکر کرد کسی نمیفهمه. زکی مشتی خودتی

یکی دیگه بود مثلا خیلی بچه مثبت و مودب ولی همش شر و ور تفت میداد و از فرم دم میزد. باهاش لاس میزدی مشکلش با نود و نه درصد فیلما تو محتوا و ایدئولوژی بود. از خر شیطونم پایین نمیومد و باز میگفت من فرم میدونم شما نه
البته میگن از شارگردان استاد فراستی بوده و همین یعنی بخونید تا ته ماجرا

داداشای گل و بلبل خودتونم از این جماعت میشناسید دیگه
شرمنده زیاد حرف زدم خلاصه اینا رو گنده نکنین منم چون حالم ازشون بهم میخوره یه درد دلی فرستادم.

@NaghdeFilmoSerial

I saw the TV glow 2024

اسکورسیزی این فیلمو یکی از بهترین اثاری دونست که تو سالهای اخیر دیده

لیست آثار آندرریتد رو‌ هم برامون بنویسید. فکر کنم این لیست با حواشی کمتری همراه باشه😄😉

بنظر میاد بعد از مدت‌ها با یک انیمیشن درجه یک طرفیم
به زودی خواهم دید

مستر شوشو یه متن خیلی تند جدید هم برام فرستاده
آماده باشید .....

در باب شاخ‌های مجازی در حوزه نقد

چندتا فیلمی که بنظرتون اُورریتد هستند رو نام ببرید.
استقبال بشه برای آندرریتدها هم پست مشابه می‌گذاریم☺️

از #ارسالی_از_شما استقبال خوبی شده❤️👏

منتظر متن‌های ارسالی شما هستیم

#ارسالی_از_شما

Perfect days
((واریاسیون در جهان سکوت ))
نمی دونم چقدر تکرار برای شما عذاب دهنده یا زیباست ولی چیزی که در این فیلم از تکرار و روزمرگی یک انسان میبینم نه تنها زیباست بلکه چشم نوازه .
در یک سوم ابتدایی فیلم ما شاهد روزمرگی پیرمرد سالخورده ژاپنی هستیم. به همراه او بیدار میشویم ، گل ها را آب می دهیم، لباس می پوشیم، پول خرد از طاقچه بر میداریم، نوشیدنی مورد علاقه او را مینوشیم،  در ماشینش اهنگ های موردعلاقش که همگی بی نظیرند را گوش میدهیم و به سرکار او میرویم مانند واریاسیون در موسیقی.
لحظات نابی که در سکوت میگذره ، بیان تصویری اون چیزهایست که خیلی ها با هزاران خط دیالوگ نمیتوانند خلق کنند و به شدت تاثیرگذاره.
سکانس اخر فیلم که کلمات در بیانش قاصرند، یکی از بهترین پایان های تاریخ سینماست به سبک "ozu" ، به شدت شریف و تنها ، با اون لبخند اخرش با موسیقی عجیب "nina simone".
پ.ن: اگر "ozu" زنده بود ایستاده برای فیلم دست میزد.

نویسنده: Alireza

@NaghdeFilmoSerial